Παραμονές των εκλογών, θα θέλαμε ως atticavoice να τοποθετηθούμε, θέλοντας να κάνουμε πιο σαφείς τις προθέσεις μας. Αυτό που θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε, είναι ότι δεν είμαστε ουδέτεροι και δε θα γίνουμε ποτέ. Είμαστε πιστοί σε όσα διακηρύσσουμε στο κείμενο με το οποίο σας συστηθήκαμε και, ως εκ τούτου, είμαστε σύμμαχοι με όποιον υπηρετεί αυτές τις αρχές και εχθροί με όποιον τις αντιστρατεύεται.

Δεν είμαστε, λοιπόν, ουδέτεροι αλλά ταυτόχρονα δεν είμαστε και όργανα κανενός. Ο καθένας από εμάς θα ακολουθήσει το δικό του προσωπικό δρόμο σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Κάποιοι δε θα ψηφίσουν καθόλου, κάποιοι άλλοι θα ψηφίσουν με καθαρά πολιτικά κριτήρια θεωρώντας πως όλα είναι πολιτική και κάποιοι άλλοι θα στηρίξουν σχήματα με τα οποία δε συντάσσονται ολοκληρωτικά, αλλά θεωρούν πως αποτελούν μια ευκαιρία προκειμένου να πετύχουν κάποιες, έστω και μικρές, κατακτήσεις.

Παρά τις διαφοροποιήσεις αυτές, όλοι μας συμφωνούμε σε ποιους δε θα θέλαμε να εκλεγούν. Σίγουρα ο πρώτος είναι ο νυν δήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου Ευάγγελος Μπουρνούς, όχι μόνο για την παντελή του αδράνεια κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς αλλά και για τον αλαζονικό και αυταρχικό τρόπο με τον οποίο πορεύτηκε κατά τη διάρκεια της θητείας του. Σίγουρα, επίσης, δε θα θέλαμε να εκλεγεί ο επίσημος εκλεκτός του νεοφιλελευθερισμού και της ιδιωτικής ασυδοσίας, Γιώργος Χριστόπουλος

Σε ό,τι αφορά, δε, το δήμο Σπάτων-Αρτέμιδος (τον έτερο δήμο με τον οποίο σχετιζόμαστε) προτείνουμε μαύρο στους δύο μονομάχους που με προκλητική σε έκταση και έξοδα προεκλογική εκστρατεία, έχουν γεμίσει με περισσή αυθάδεια και αυταρέσκεια και δίχως ίχνος συστολής και οικολογικής ευαισθησίας κάθε γωνιά του τόπου με τις αφεντομουτσουνάρες τους. Και αναφερόμαστε, βεβαίως, στον νυν δήμαρχο Δημήτρη Μάρκου και την εποφθαλμιούσα το θρόνο του Άννα Ραφτοπούλου οι οποίοι, προφανώς, νομίζουν ότι απευθύνονται σε άνοες υπηκόους που ψηφίζουν χωρίς κριτική σκέψη

Τέλος, για τις περιφερειακές εκλογές, μαυρίζουμε το απύθμενο θράσος της Ρένας Δούρου, τον ερχόμενο από το αμαρτωλό παρελθόν Γιάννη Σγουρό, το χαζοχαρούμενο νεοφιλελευθερισμό του Γιώργου Πατούλη και τους φασίστες-μισάνθρωπους της Χρυσής Αυγής

Κλείνοντας, θα θέλαμε να πούμε πως για να λειτουργήσει σωστά η δημοκρατία δεν αρκεί η συμμετοχή του καθενός στις εκλογές, μία φορά στα τέσσερα χρόνια. Χρέος κάθε υπεύθυνου πολίτη είναι η παρέμβασή του με οποιονδήποτε τρόπο στα κοινά και κυρίως ο έλεγχος, η κριτική και η αντίσταση στην αυθαιρεσία και την αλαζονεία της εξουσίας. Μέχρι η εξουσία να πάψει να υπάρχει και να αντικατασταθεί από την κοινωνία των πολιτών

Όσοι δεν γνωρίζετε το «Μama», δεν πειράζει. Αποτελεί απλά την πρόφαση ή τον κράχτη για να μιλήσουμε για άλλα ζητήματα. Πάντως η πρόταση που κάνουμε είναι σοβαρή. Όσο σοβαρό είναι το συγκεκριμένο τραγούδι, όσο σοβαρή είναι η Eurovision, όσο σοβαρός είναι ο λαός αυτής της χώρας, όσο σοβαρή είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ

Το άρθρο αυτό θα ανακατέψει πράγματα που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Θα μιλήσει για το συγκεκριμένο πόνημα, για τη Eurovision, για τη σοβαρή κατά τα άλλα ΕΡΤ, για τους σύγχρονους ραδιοφωνικούς σταθμούς των playlists, της παραπολιτικής και των γκρίζων διαφημίσεων, για τον Rogert Waters των Pink Floyd, για τη Λωρίδα της Γάζας, για ανίερες συμμαχίες κυβερνήσεων με φόντο το πετρέλαιο, για την κυβέρνηση των Λωτοφάγων του ΣΥΡΙΖΑ και θα θέσει για μια φορά ακόμη το ερώτημα: “Η τέχνη μόνο για την τέχνη ή και για κάτι παραπάνω;”

Είναι σα να έχουν δώσει σε έναν άνθρωπο δέκα φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους λέξεις λέγοντάς του να γράψει ένα κείμενο που θα πρέπει να τις περιέχει όλες. Ή σαν να ήθελε ο γράφων να μιλήσει για κάθε ένα από αυτά τα θέματα ξεχωριστά και να μην του έβγαινε κάποιο αξιοπρεπές σε έκταση κείμενο. Στην πραγματικότητα, όμως, έτσι είναι όλα τα πράγματα στη ζωή. Σύνθετα και αλληλοδιαπλεκόμενα

Ο γράφων, εδώ και αρκετά χρόνια, έχει αποφασίσει να ακούει μόνο την ΕΡΤ για πολλούς λόγους. Βαρέθηκε τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν αυτοματοπoιημένα playlists, σιχάθηκε τους σταθμούς που παίζουν διαφημίσεις όχι μόνο ανάμεσα στις εκπομπές αλλά και μέσα στις εκπομπές από τους ίδιους τους παραγωγούς των εκπομπών, κουράστηκε να ακούει δήθεν σοβαρούς δημοσιογράφους να κάνουν παραπολιτική και να το πλασάρουν ως πολιτική ανάλυση, αηδίασε από τους γκροτέσκους δημοσιογράφους όπως ο Καμπουράκης, ο Τράγκας, ο Βερύκιος – και ζητάει συγγνώμη από όσους ξέχασε.

Προτιμά, λοιπόν, την ΕΡΤ. Δεν παίζει διαφημίσεις (ούτε άσπρες, ούτε γκρίζες), δεν παίζει κακή μουσική, δεν κάνει παραπολιτικές εκπομπές, δεν έχει δημοσιογράφους μπαλαφάρες και έχει ζωντανό πρόγραμμα με ζωντανούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Όμως … δυστυχώς γι’ αυτόν, κάθε χρόνο, τέτοια περίοδο, και για δύο τουλάχιστον μήνες, είναι υποχρεωμένος να ακούει, και μάλιστα πολλές φορές την ημέρα, το τραγούδι που πρόκειται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά ακούγοντάς το τόσες φορές, συλλαμβάνει τον εαυτό του να το σιγοτραγουδάει και να πιστεύει στο τέλος πως δεν είναι και άσχημο.

Σχετικά με το τραγελαφικό αυτό πανηγύρι της Eurovision, έχουμε πάψει πλέον να απορούμε πώς είναι δυνατόν τόσος κόσμος να ασχολείται σοβαρά μαζί του. Δεν μας εκπλήσσει, έχουμε συνηθίσει και αποδεχθεί κατά κάποιον τρόπο τη χυδαία αισθητική ενός μεγάλου μέρους του κόσμου. Άλλωστε, υπάρχουν πολύ χειρότερα τηλεοπτικά σκουπίδια από το συγκεκριμένο. Αυτό που μας προξενεί απορία είναι το πώς σε αυτό το κακόγουστο πανηγύρι συμμετέχουν κρατικοί ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί, καλή ώρα, η δική μας η ΕΡΤ

Ο φετινός διαγωνισμός, όμως, έχει μία ιδιαιτερότητα και αυτή έχει να κάνει με το γεγονός ότι θα διεξαχθεί στο Ισραήλ. Και πού είναι το πρόβλημα, θα πουν μερικοί; Άλλωστε το Ισραήλ συμμετέχει σε όλες τις αθλητικές διοργανώσεις σαν να είναι ευρωπαϊκό κράτος, αφού στην αντίθετη περίπτωση θα έμενε εντελώς απομονωμένο και μια ζωή θα έπαιζε η Χάποελ Τελ Αβίβ με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ και αντιστρόφως.

Μην ξεχνάμε, επίσης, πως η χώρα μας συμμετέχει μαζί με το Ισραήλ και την Αίγυπτο σε μια θλιβερή οπορτουνιστική συμμαχία με φόντο το πετρέλαιο. Δεκαετίες στήριξης του παλαιστινιακού αγώνα ξεχάστηκαν μπροστά στο χρυσοφόρο όραμα του πετρελαίου. Το χρήμα κινεί τα απάντα, θα πει κάποιος. Ποιος, όμως, περίμενε ότι θα συμπεριφερόταν τόσο κυνικά μια κυβέρνηση που κάποια στελέχη της, όχι πολύ παλιά, πήγαιναν στη Λωρίδα της Γάζας, με κίνδυνο μάλιστα της ζωής τους, για να δώσουν βοήθεια στους λιμοκτονούντες Παλαιστινίους;

Η κυβέρνηση, αυτή, βέβαια, φρόντισε να αποδιώξει από πάνω της και να αποκηρύξει όχι μόνο την πράξη της αυτή, αλλά και ο,τιδήποτε τη συνέδεε με το πάλαι ποτέ κινηματικό και ιδεαλιστικό παρελθόν της. Τώρα κυβερνά ο ρεαλισμός και οι Παλαιστίνιοι δε χωρούν σε αυτό το σενάριο.

Ευτυχώς όμως για τους Παλαιστίνιους, υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, όπως ο Roger Waters των Pink Floyd που εδώ και πολλά χρόνια έχει συνδέσει τη ζωή του και το έργο του με τον αγώνα υπέρ των Παλαιστινίων. Κάθε συναυλία του είναι και μια καταδίκη του Ισραηλινού απαρτχάιντ. Κάθε δημόσια παρέμβασή του είναι και ένα χτύπημα στο φασιστικό καθεστώς των Ισραηλινών. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να μην παρέμβει και να μην αποστείλει κάλεσμα για μποϋκοτάζ του διαγωνισμού που πρόκειται να διεξαχθεί στο Ισραήλ.

Το κάλεσμα απευθυνόταν στους διαγωνιζόμενους τραγουδιστές. Απευθύνθηκε σε κάθε έναν προσωπικά, μιλώντας στη γλώσσα του καθενός, και τον κάλεσε να μην πάει στο Ισραήλ στηρίζοντας με τον τρόπο αυτό τον αγώνα των Παλαιστινίων. Στο κάλεσμα αυτό καταδέχθηκε να απαντήσει η δική μας υποψήφια, η κυρία Ντούσκα. Η Ελληνοκαναδή καλλιτέχνης, σε μια μακροσκελή και άλλα-λόγια-ν’αγαπιόμαστε απάντηση, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως στέκεται δίπλα στον Roger Waters στους αγώνες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κλπ, κλπ, αλλά… αλλά η μουσική είναι, λέει, για να ενώνει και όχι για να διχάζει και πως η ίδια είναι καλλιτέχνης και όχι πολιτικός για να πάρει θέση στο θέμα.

Σύμφωνα με την κυρία Ντούσκα, λοιπόν, ο καλλιτέχνης κάνει τέχνη μόνο για την τέχνη και δε νομιμοποιείται να παίρνει θέσεις πάνω σε πολιτικά ή κοινωνικά ζητήματα. Παραμύθια της Χαλιμάς και προφάσεις της συμφοράς, προφανώς. Σιγά μη σκοτίστηκε η κυρία Ντούσκα για τους Παλαιστίνιους. Άλλος ένας κυρ-Παντελής είναι και, εφόσον κατ’αυτήν ο καλλιτέχνης πρέπει να κάνει μόνο τέχνη, ας σιωπήσει τουλάχιστον και ας κάνει την τέχνη της. Αυτή την όποια τέχνη σε αυτή την κολασμένη γωνιά της Μέσης Ανατολής που θα έχει φορέσει τα καλά της για να κρύψει την κόλαση που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα .

Αν και, μιλώντας για τέχνη, θυμηθήκαμε τον τίτλο του τρέχοντος άρθρου και προτείνουμε , αντί της κυρίας Ντούσκα, να στείλουμε το “Mama” στη Eurovision. Θεωρούμε πως είναι καιρός να βάλουμε τέλος στις σοβαροφανείς εμφανίσεις που στο τέλος καταλήγουν πάντα να μας απογοητεύουν. Ακούγοντας το “Mama” δεν καταλαβαίνει κανείς αν ο καλλιτέχνης κάνει πλάκα, ή αν μιλάει σοβαρά. Aν κάνει πλάκα, μπράβο του. Αν δεν κάνει, πάλι μπράβο στον καλλιτέχνη που αποδεικνύει περίτρανα με την ανοησία του πως στη σημερινή εποχή η εξυπνάδα και το ήθος είναι ιδιότητες που δεν είναι απαραίτητες για την κατάκτηση της επιτυχίας.

Όπως και να έχει πάντως, αν είμαστε έξυπνοι, στέλνουμε τον Sinboy στο Ισραήλ και τους τρελλαίνει όλους. Τρέλα η Eurovision; Τρέλα κι εμείς. Θα χαρεί και ο Roger Waters που θα νομίζει πως βρήκαμε έναν ευφυή τρόπο να σαμποτάρουμε τη Εurovision εκ των έσω,όπως κάνει καλή ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ με τον καπιταλισμό

Σήμερα είναι Μεγάλη Παρασκευή και δεν έχει συννεφιά. Στις εκκλησίες γίνεται αναπαράσταση του Θείου Δράματος με τα μεγάφωνα στη διαπασών. Καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες περνούν για να προσκυνήσουν. Θυμούνται την ταπεινότητα μόνο όταν δρασκελίζουν το κατώφλι της εκκλησίας για να την ξεχάσουν αμέσως μόλις βγουν από αυτήν. Τα supermarkets και τα κρεοπωλεία αναστενάζουν. Οι τηλεοράσεις παίζουν απανωτά ρεπορτάζ για το κόστος του Πασχαλινού τραπεζιού. Τα αρνιά έχουν εδώ και μέρες σφαχτεί και περιμένουν την ανασκολόπιση και το σούβλισμα κάτω από τους ήχους των σκυλοτράγουδων.

Αύριο θα υποδεχτούμε το Άγιο φως της Αγάπης με τιμές αρχηγού κράτους και παρουσίαση όπλων από στρατιωτικά αγήματα. Μπορεί προηγουμένως να έχουν παίξει ξύλο οι Ελληνορθόδοξοι με τους Αρμενιορθόδοξους παπάδες στα Ιεροσόλυμα για το ποιος θα το πάρει πρώτος. Θα το παραλάβουν από το αεροδρόμιο συνοφρυωμένοι και αυστηροί γενειοφόροι, αυτόκλητα αποκληθέντες εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης, με χρυσοποίκιλτα άμφια και ύφος αλαζονικό και εξουσιαστικό. Δίπλα τους θα βρίσκονται ολίγιστοι και εχθρικοί προς το λαό υποτιθέμενοι εκπρόσωποί του. Χαμογελαστοί μέσα στην άγνοιά τους, αλαζονικοί μέσα στην έπαρσή τους, ευχολόγοι μέσα στη μακάρια ευδαιμονία τους, μακριά από τον απλό άνθρωπο που δοκιμάζεται και υπομένει. Όλοι αυτοί θα πιάσουν πρώτο στασίδι στην τελετή της Ανάστασης που θα γίνει λίγο αργότερα, μπροστά και ξέχωρα από τους υπόλοιπους.

«Homo homini lupus», ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος (Πλαύτος)

Πενήντα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους τον προηγούμενο μήνα και άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν στη Νέα Ζηλανδία κατά τη διάρκεια δολοφονικής επίθεσης σε δύο τεμένη. Γιατί έπρεπε να πεθάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί ήταν Μουσουλμάνοι σύμφωνα με δήλωση του δολοφόνου τους

Διακόσιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους χθες στη Σρι Λάνκα σε οκτώ βομβιστικές επιθέσεις εναντίον εκκλησιών και ξενοδοχείων. Γιατί; Γιατί ήταν Χριστιανοί όπως θα δηλώσουν σε λίγο οι δολοφόνοι τους  

Τουλάχιστον δύο γυναίκες και ένα εξάχρονο κορίτσι δολοφόνησε αξιωματικός του κυπριακού στρατού, ο οποίος συνελήφθη προχθές. Γιατί;

Ας μην κοροϊδευόμαστε και ας μην ψάχνουμε πάντα για λογικές εξηγήσεις. Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Ικανός για το καλύτερο, ικανός για το χειρότερο. Ικανός να γίνει άγιος, ικανός να γίνει διάβολος. Μόνο που οι άγιοι, δυστυχώς, λιγοστεύουν

Ναι, ναι, ξέρουμε. Δεν είναι σωστό να προδικάζουμε. Υπάρχει, όμως, κανείς που ένιωσε έκπληξη στο άκουσμα της ανάμιξης του γνωστού ποινικολόγου Αλέξανδρου Λυκουρέζου στο κύκλωμα της μαφίας των φυλακών; Πιο πολλή έκπληξη νιώσαμε στο άκουσμα της σύλληψής του, καθώς έχουμε κατά έναν παράδοξο τρόπο αποδεχτεί πως σε αυτό τον άδικο κόσμο κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους υπόλοιπους και πως δεν απλά δεν τους αγγίζει κανείς.

Και δεν είναι μόνο αυτός ο δικηγόρος που έχει ταυτιστεί στο υποσυνείδητό μας με μια στρεβλή αντίληψη περί υπεράσπισης του δικαίου. Δεν γνωρίζουμε πως αν κάποιος προσλάβει κάποιον γνωστό μεγαλοδικηγόρο θα έχει πολύ σημαντικές πιθανότητες να αθωωθεί; Και αυτό όχι τόσο λόγω των ικανοτήτων του συγκεκριμένου δικηγόρου, αλλά λόγω άλλων ικανοτήτων του, όπως να δωροδοκεί, να εκβιάζει, να απειλεί, να εκφοβίζει. Μάρτυρες, αντίδικους, δικαστές.

Υπάρχουν συγκεκριμένοι δικηγόροι που όταν αναλαμβάνουν την υπεράσπιση ενός ατόμου, δύο πράγματα φαίνονται σίγουρα στο μυαλό του μέσου πολίτη. Πρώτον, πως ο πελάτης του συγκεκριμένου δικηγόρου είναι ένοχος και δεύτερον πως πιθανότατα θα αθωωθεί ή στη χειρότερη θα πέσει στα μαλακά.

Φυσικά και δε θα εκπλαγούμε αν ο Λυκουρέζος κριθεί τελικά αθώος. Αυτή θα είναι και η φυσιολογική ροή των πραγμάτων

Η Παναγία των Παρισίων δεν χάθηκε, θα ξαναφτιαχτεί. Και μάλιστα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η καταστροφή αυτή θα είναι ακόμη ένα βαρύ αποτύπωμα της Ιστορίας πάνω της. Όταν μετά από χρόνια θα ξεναγούνται οι τουρίστες στη Notre-Dame, αυτή η πυρκαγιά θα είναι μία από τις πολλές ιστορίες που θα ακούνε, μία από τις πολλές ιστορίες που θα πουλάνε. Πιθανότατα, θα εντοιχιστεί και μια πλάκα στην είσοδο του Ναού με τους ευεργέτες που βοήθησαν με τις δωρεές τους στην αποκατάσταση του μεγαλοπρεπούς αυτού Μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς, που αποδεικνύει πως ο άνθρωπος μπορεί να μεγαλουργήσει ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές.

Το κωδωνοστάσιο θα υψωθεί ξανά, περίτρανο δείγμα της μακραίωνης επιθυμίας του ανθρώπου για εξύψωση της ταπεινής υπόστασής του. Τα γοτθικά αγάλματα θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν τον πανάρχαιο φόβο του ανθρώπου για το θάνατο και πώς τον εκμεταλλεύονται ακόμη και τώρα πολλές εξουσίες για να εξασφαλίζουν την τυφλή υποταγή του. Οι Κουασιμόδοι θα συνεχίσουν να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, τους ανεκπλήρωτες έρωτές τους. Ο Πάπας θα μιλήσει για σύμβολο του Χριστιανισμού, αυτού της Ιεράς Εξέτασης. Ο Μακρόν θα μιλήσει για σύμβολο του δυτικού πολιτισμού, αυτού των Σταυροφόρων.

Και ο Βίκτωρ Ουγκώ, αν μπορούσε, θα ευχαριστούσε όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες ευεργέτες που έσπευσαν να χρηματοδοτήσουν την αποκατάσταση της Παναγίας των Παρισίων. Θα προτιμούσε, όμως, να έδειχναν την ίδια σπουδή και για τους Άθλιους αυτού του κόσμου.

 “Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μήπως όλοι υποφέρουμε από αμνησία. Έγραψα για να ανακαλέσω τη μνήμη του ανθρώπινου ουράνιου τόξου, που βρίσκεται σε κίνδυνο ακρωτηριασμού’’

Eduardo Galeano

Μιλάμε όλοι για την έξοδο από την κρίση. Όμως αυτή η κρίση πώς προέκυψε; Πριν από την κρίση ήμασταν ικανοποιημένοι από την κοινωνία που είχαμε οικοδομήσει; Μήπως ξεχνάμε εύκολα;

Ξεχάσαμε τη θεοποίηση του χρήματος και τη μετατροπή μας σε παθητικούς και καθ’έξιν καταναλωτές; Ξεχάσαμε την ολοκληρωτική μας παράδοση στο κυνήγι του χρήματος και την αποξένωσή μας από οικογένεια και φίλους; Ξεχάσαμε πως απωλέσαμε την αίσθηση της κοινότητας και πως λειτουργούσαμε πλέον ως μονάδες που αποσκοπούσαν μόνο στο προσωπικό τους συμφέρον;

Ξεχάσαμε ότι πριν πτωχεύσουμε οικονομικά είχαμε ήδη καταρρεύσει πολιτισμικά; Ξεχάσαμε την εισβολή και την επικράτηση της υποκουλτούρας, του σκυλάδικου και του ευτελούς; Ξεχάσαμε ότι σταματήσαμε να διαβάζουμε;

Ξεχάσαμε το ρουσφέτι, τη διαπλοκή, τη διαφθορά και γενικότερα τις δύσοσμες σχέσεις που είχαμε αναπτύξει με την εξουσία και τους μηχανισμούς της;

Ξεχάσαμε ότι είχαμε φτιάξει ένα Δημόσιο τομέα που, αντί να υπηρετεί και να διευκολύνει τους πολίτες, ήταν δυσλειτουργικός, γραφειοκρατικός, απρόσωπος, αφιλόξενος και εχθρικός;

Ξεχάσαμε ότι το Δημόσιο Σύστημα Υγείας δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους ασθενείς με το σεβασμό που αρμόζει σε κάθε μέλος μιας οργανωμένης και εύρυθμης κοινωνίας;

Ξεχάσαμε ότι το σχολείο μετατρεπόταν πιο πολύ σε χώρο απόθεσης και φύλαξης παιδιών παρά σε χώρο που παρείχε ουσιαστική παιδεία και μόρφωση;

Ξεχάσαμε ότι βοηθήσαμε και ανεχτήκαμε την υποβάθμιση των γειτονιών στις πόλεις μας; Ξεχάσαμε πως γκρεμίσαμε τις μονοκατοικίες και τις αντικαταστήσαμε με πολυώροφες πολυκατοικίες, χωρίς πρόβλεψη για ελεύθερους χώρους, για πράσινο, για χώρους στάθμευσης των αυτοκινήτων;

Ξεχάσαμε πως εμείς – ως πολίτες και ως οργανωμένο κράτος – υποβαθμίσαμε τις συνοικίες; Με ποιο δικαίωμα μπορούμε τώρα να λέμε πως τις υποβάθμισαν οι μετανάστες αντιστρέφοντας το ρόλο αιτίου – αποτελέσματος; Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι οι μετανάστες ήρθαν στις συνοικίες αυτές ακριβώς επειδή ήταν υποβαθμισμένες και εγκαταλελειμμένες από εμάς και άρα προσιτές σε αυτούς;

Ξεχάσαμε πως όταν κάποιοι, ελάχιστοι και πάντα οι ίδιοι, έβγαιναν και διεκδικούσαν ελεύθερους χώρους και πράσινο, εμείς τους χλευάζαμε και τους αποκαλούσαμε γραφικούς ενώ η επίσημη πολιτεία πολλές φορές τους αντιμετώπιζε ως ταραχοποιούς αν όχι και ως τρομοκράτες;

Ξεχάσαμε ότι απωλέσαμε την επαφή μας με τη φύση και την αρμονική συμβίωση μαζί της; Ξεχάσαμε την εγκατάλειψη της υπαίθρου και της αγροτικής παραγωγής; Ξεχάσαμε ότι συστηματικά υποβαθμίζαμε το φυσικό μας περιβάλλον γεμίζοντάς το με ανεξέλεγκτες χωματερές και χτίζοντας παντού – πάνω σε ρέματα, δίπλα στη θάλασσα, μέσα σε δάση;

Αντιληφθήκαμε καθόλου πως είχαμε παγιδευθεί σε ένα σκοταδιστικό και εθνικοπατριωτικό φαύλο κύκλο που μας απομάκρυνε από τον ορθό λόγο και μας οδηγούσε κατ’ ευθείαν στο Μεσαίωνα; Νιώσαμε έστω και λίγη ντροπή για την ξιπασιά και τη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίσαμε και εκμεταλλευτήκαμε τους ξένους που ήρθαν στη χώρα μας;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν η Εκκλησία είναι πραγματικά χριστιανική και όχι μόνο κατ’ όνομα; Αν έχει καμία σχέση ο τρόπος ζωής και οι απόψεις των εκπροσώπων της που προάγουν το μίσος, το ρατσισμό, την ομοφοβία και τον εθνικισμό με την ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας που είναι το κήρυγμα της αγάπης και της αλληλεγγύης προς όλους τους ανθρώπους;

Πώς, μετά από όλα αυτά, μπορούμε να ελπίζουμε σε μια αυτόματη έξοδο από την κρίση; Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουμε ότι το να επιζητούμε απλά να επανέλθουμε σε μια κατάσταση όπως ήμασταν λίγο πριν από την κρίση, δεν είναι αρκετό; Πώς γίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε ότι και να γίνει αυτό, πολύ γρήγορα και με μαθηματική ακρίβεια θα επανέλθουμε σε μία νέα κρίση;

Αν θέλουμε να βγούμε από το αδιέξοδο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μία κρίση που θα παρέλθει και όλα θα γίνουν όπως πριν. Ούτε η κρίση θα παρέλθει γυρίζοντάς μας στην προηγούμενη κατάσταση, ούτε τα πράγματα ήταν ωραία και αισιόδοξα πριν από αυτήν. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι έχουμε φτάσει σε ένα αδιέξοδο, από το οποίο για να ξεφύγουμε πρέπει να γυρίσουμε πολύ πίσω. Πολύ πριν από την κρίση και να αρχίσουμε να αναθεωρούμε πολλά πράγματα, τα οποία μέχρι τώρα τα θεωρούσαμε δεδομένα.

Πρέπει να συζητήσουμε, για παράδειγμα, αν έχει το δικαίωμα κάποιος άνθρωπος που ζει μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία να πλουτίζει ανεξέλεγκτα.

Αν είναι λογικό μέσα στο ίδιο κράτος να υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι και εκατομμύρια άνεργοι και κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι, να διαθέτουν εκατομμύρια που δε θα τα χρησιμοποιήσουν ποτέ.

Αν είναι ηθικό ένας άνθρωπος να είναι πλουσιότερος από έναν ολόκληρο λαό.

Αν έχει το δικαίωμα κάποιος που έχει μισθό χιλιάδων ευρώ το μήνα , να αποφασίζει ότι η πλειοψηφία των συνανθρώπων του μπορεί να ζει με 500 ή 800 ευρώ .

Αν βασικά δημόσια αγαθά, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, οι επικοινωνίες, οι συγκοινωνίες, μπορούν να αποτελούν εμπορικά προϊόντα και μέσα πλουτισμού ή μήπως θα έπρεπε να προσφέρονται δωρεάν στο λαό, τουλάχιστον κατά το μέρος που θα καλύπτει τις βασικές ανάγκες του καθενός.

Πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο θεσμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι πραγματική Δημοκρατία. Μήπως αυτό το σύστημα έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του και ήρθε πλέον η ώρα να αντικατασταθεί από κάτι καινούργιο;

Πρέπει να σκεφτούμε μέχρι πού θα φτάσει η συνεχής υπερπαραγωγή προϊόντων που την ονομάζουν ανάπτυξη και ομνύουν όλοι σε αυτήν, χάριν της οποίας ξεριζώνονται δάση, καταστρέφονται οικοσυστήματα και ρυπαίνεται το φυσικό περιβάλλον σε βαθμό που να καθιστά βέβαιη την εξαφάνιση της ζωής από τον πλανήτη. Να συζητήσουμε για μια νέα ισορροπία μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης.

Πρέπει να νιώσουμε ότι όλοι είμαστε κρίκοι της ίδιας αλυσίδας και ότι αν σπάσει κάποιος, θα μείνουμε κι εμείς ξεκρέμαστοι. Να ξορκίσουμε τον ατομικισμό, την απομόνωση και την ιδιώτευση και να περάσουμε στη συλλογικότητα, στη συνεργασία, στην αλληλεγγύη. Να σκεφτούμε ότι δίχως τον “άλλον” δεν μπορούμε να ζήσουμε και γι' αυτό επιβάλλεται να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να υπάρχει δίπλα μας αυτός ο άλλος και να ζει με αξιοπρέπεια.

Όλα αυτά όμως υποδηλώνουν ένα άλλο μοντέλο λειτουργίας της κοινωνίας που προϋποθέτει την κατάργηση του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του από ένα άλλο σύστημα. Αν αυτό το σύστημα ονομάζεται σοσιαλισμός ή κομμουνισμός ή λαοκρατία ή άμεση δημοκρατία είναι δευτερεύον ζήτημα.

Αυτό που προέχει είναι να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να αναδείξουμε την αναγκαιότητα αλλά και τη δυνατότητα αλλαγής του συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας χωρίς περιστροφές, ώστε να πάψει να αποτελεί ταμπού, άγνωστη χώρα ή ουτοπία και να γίνει κεντρικό θέμα της πολιτικής συζήτησης και της καθημερινότητάς μας.

Αν περιμένουμε μόνο από κάποιο κόμμα να το κάνει αυτό, μάλλον θα περιμένουμε πολύ. Τα κόμματα, από τη φύση τους και το ένστικτο αυτοσυντήρησης που διαθέτουν, αυτολογοκρίνονται, αυτοεγκλωβίζονται, γίνονται αρτηριοσκληρωτικά, τελματώνουν, υποχωρούν, συμβιβάζονται. Το είδαμε με το ΣΥΡΙΖΑ

Αν θέλουμε να ελπίζουμε, πρέπει σε κάθε γειτονιά να δημιουργηθούν πυρήνες αντίστασης και ελέγχου της αυθαιρεσίας και της αδικίας της εξουσίας. Και θα είναι η ύπαρξή τους αυτή, βοήθεια για όποιο κόμμα θελήσει πραγματικά να κάνει ένα βήμα παραπέρα.

"Εύγε στο Δήμο Σπάτων-Αρτέμιδας για το σεβασμό που δείχνει σε αυτή την πανάρχαια παράδοση και τη σπουδή που δείχνει για τη διατήρησή της"

Του ανταποκριτή μας, Λούτσιου Ντάλλα

Από πού προήλθε το όνομα Λούτσα; Κάποιοι που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα υποστηρίζουν πως είναι ένα από τα πολλά αρβανίτικα τοπωνύμια που υπάρχουν στην Αττική και πως προέρχεται από την αλβανική λέξη lluca, που σημαίνει λάσπη. Κούνια που τους κούναγε. Οι πανεπιστήμονες αυτοί δε γνωρίζουν προφανώς το πανάρχαιο έθιμο που επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας στη Λούτσα να αφήνουν επίτηδες λακκούβες στους δρόμους και να μη φροντίζουν για την απορροή του βρόχινου νερού, ώστε τα διερχόμενα αυτοκίνητα να κάνουν λούτσα τους πεζούς όποτε βρέχει. Κανείς δε γνωρίζει πώς ξεκίνησε αυτό το έθιμο που χάνεται στα βάθη του χρόνου, όμως το σίγουρο είναι πως οι δημοτικές αρχές της Λούτσας κάνουν ό,τι μπορούν για να το διατηρήσουν και να μη χαθεί όπως τόσα άλλα. Νομίζουμε πως όλοι μας οφείλουμε ένα μεγάλο μπράβο στο Δήμο Σπάτων-Αρτέμιδας για το σεβασμό που δείχνει σε αυτή την πανάρχαια παράδοση και τη σπουδή που δείχνει για τη διατήρησή της

Έτσι προέκυψε, κύριοι, το όνομα της Λούτσας, που κάποιοι κουλτουριάδηδες θέλουν να την κάνουν Αρτέμιδα. Η Λούτσα, κύριοι, θα μείνει Λούτσα, θέλετε δε θέλετε. Όσο υπάρχουν λακκούβες ανοιχτές, όσο τα νερά της βροχής θα λιμνάζουν στους δρόμους, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα

 Πόσο τραγικό είναι για έναν πολίτη αυτής της χώρας να βλέπει ότι η εναλλακτική λύση που διαφαίνεται για διαδοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία είναι η Νέα Δημοκρατία. Πόση απελπισία πιάνει κάθε πολίτη όταν βλέπει το αδιάκοπο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την ίδια στιγμή διαπιστώνει ότι ο πιθανότερος διάδοχος του ΣΥΡΙΖΑ θα ξεπουλήσει ακόμη πιο γρήγορα όση από αυτήν έχει απομείνει

Πόση οργή προκαλούν οι δηλώσεις της θλιβερής νεοπαγούς εκπροσώπου Τύπου της ΝΔ με τις οποίες κατηγορεί την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πως προκάλεσε ναυάγιο στις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των Ελληνικών Πετρελαίων: «η κυβέρνησή του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν ενθαρρύνει αλλά υπονομεύει όλες τις μεγάλες επενδύσεις … Στα γραφειοκρατικά εμπόδια που βάζει στο Ελληνικό, την Cosco, την Κασσιόπη και τις Σκουριές, τώρα προστέθηκε και το ναυάγιο στην ιδιωτικοποίηση των Ελληνικών Πετρελαίων … Η χώρα δεν μπορεί να πληρώνει άλλο την ανικανότητα και τις ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ»

Ιδεοληψία … μία κυρίαρχη λέξη στο ξύλινο λεξιλόγιο των νεοφιλελεύθερων.

Ο Νικηταράς πέθανε ζητιάνος, ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε, ο Κίμωνας ο Αθηναίος εξοστρακίστηκε και ο Σωκράτης αναγκάστηκε να πιει το κώνειο. Έτσι και σήμερα, το ελληνικό κράτος, συνεχίζοντας την αρνητική ανά τους αιώνες παράδοση αγνωμοσύνης, αντί να στήσει άγαλμα στο Βαγγέλη Μαρινάκη για την πολύπλευρη προσφορά του στην ελληνική κοινωνία αλλά και για το απαράμιλλο ήθος του, τον κυνηγάει και τον συκοφαντεί. Συκοφαντεί και λοιδωρεί έναν επιφανή Έλληνα, έναν αληθινό ήρωα και ένα μεγάλο ευεργέτη

Αφού, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση δεν έστησε άγαλμα στο Βαγγέλη Μαρινάκη, αποφάσισε να στήσει αυτός ένα άγαλμα προς τιμήν του Νικηταρά, του επονομαζόμενου και Τουρκοφάγου. Στα αποκαλυπτήρια της προτομής, μάλιστα, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις διώξεις και στον πόλεμο λάσπης που δέχεται ο ίδιος καταγγέλλοντας την ελληνική κυβέρνηση πως «προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα άλυτα προβλήματα που έχει συσσωρεύσει, σπιλώνει τη φήμη κάποιων εκ των επιφανέστερων (ωραίος έτσι;) Ελλήνων, με διαρκή και πολύπλευρη προσφορά στην ελληνική κοινωνία … Όμως το φως πάντα νικάει το σκοτάδι και οι πραγματικοί ήρωες και ευεργέτες (έτσι!) παίρνουν τελικά τη θέση που τους αρμόζει στην ιστορία μας»

Αν θέλουμε να σοβαρευτούμε λίγο, πέρα από τον αμετροεπή λόγο του προέδρου του Βαγγέλη Μαρινάκη, επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η περίφημη ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον πως «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Η επίκληση της δήθεν αγάπης προς την πατρίδα από όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα προπέτασμα καπνού. Είναι το μελάνι που πετάει το χταπόδι για να ξεφύγει από τον έλεγχο και την τιμωρία.

Κοντά σε όλους αυτούς δεν παραλείπουν να βρίσκονται και οι εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης για να τους δώσουν κάλυψη, να τους λιβανίσουν και να τους ευχαριστήσουν (αυτοί θα ξέρουν καλύτερα το λόγο). Με το Θεό πάντως που εκπροσωπούν όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που είναι σα να έχουν ξεπηδήσει από το Μεσαίωνα και την εποχή της Ιεράς Εξέτασης, δε θέλουμε να έχουμε καμία σχέση.

ΥΓ. Πιο χρήσιμο για το Βαγγέλη μπορεί να ήταν η προτομή του Τάκη Τσουκαλά. Έρχονται καιροί δύσκολοι γι’ αυτόν και οι Τσουκαλάδες θα χρειαστούν