Summer’s almost gone … Και περνάει τόσο γρήγορα το γ@μημένο. Όσο και να διαρκεί το καλοκαίρι του καθενός, ποτέ δεν είναι αρκετό. Γιατί είναι γλυκό. Σαν τη ζωή την ίδια. Μάλλον σαν τη ζωή που θα ήθελε ο καθένας μας να ζει όλο το χρόνο. Κι εδώ ακριβώς είναι το στοίχημα. Μπορείς να κάνεις τη ζωή σου ολόκληρη ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι;

Περίμενε κανείς κάποτε πως θα στρώνανε πολυθρόνες στην αμμουδιά και θα τις νοικιάζανε; Θα πίστευε ποτέ κανείς πριν από μερικές δεκαετίες ότι το νερό θα γινόταν εμπόρευμα και θα πουλιόταν σε μπουκαλάκια; Αμφιβάλλει κανείς πως σε λίγο καιρό θα πουλιέται αέρας υπό πίεση σε μπουκάλια; Αέρας από τα Άγραφα, ας πούμε. Αέρας από τον Ψηλορείτη. Αέρας κοπανιστός.

Μια γενιά, ίσως και δύο, μεγάλωσε με τη βεβαιότητα πως όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται. Γιατί, λοιπόν, να μην πουλιούνται και οι «καβάτζες» της Γαύδου, όπως αποκαλούνται τα λιγοστά και πολύτιμα σκιερά σημεία της; Μια Χανιώτισσα επιχειρηματίας, πολύ μπροστά από την εποχή της, έστησε στα καλύτερα σημεία επτά πολυτελείς σκηνές και τις διέθεσε προς ενοικίαση μέσω της γνωστής εταιρίας ενοικίασης Airbnb.

Εμείς δεν εκπλησσόμαστε από την πρωτοποριακή σκέψη της εν λόγω κυρίας. Εκπλησσόμαστε από την άρνηση της δημάρχου της Γαύδου να της δώσει αυτό το δικαίωμα. Σε ανάρτησή της, μάλιστα, η δήμαρχος του νησιού τοποθετείται επ' αυτού:

«Ένα μεμονωμένο περιστατικό που παρουσιάστηκε από επιχειρηματία Χανίων μετά από παρεμβάσεις της δημοτικής αρχής αλλά και συνέλευσης παραθεριστών έλαβε τέλος.

Τα δέντρα άρχισαν να ελεύθερα και πάλι για όποιον θέλει να φιλοξενηθεί. Εμπορικές δραστηριότητες στις καβάτζες δεν επιτρέπονται»

Στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων
βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων

Active Member – Η Μελωδία της Παρακμής

Νέος πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας είναι από σήμερα ο Μπόρις Τζόνσον. Πολλά ειδησεογραφικά sites γράφουν πως πριν από λίγα χρόνια θα φάνταζε ανέκδοτο αυτό το ενδεχόμενο, αλλά μήπως είναι το μοναδικό; Ποιος θα φανταζόταν, για παράδειγμα, πριν από μερικά χρόνια ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα γινόταν πρόεδρος των ΗΠΑ; Ποιος θα φανταζόταν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα γινόταν πρωθυπουργός της Ελλάδας; Ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης, από πλασιέ βιβλίων που προκαλούσε άφθονο γέλιο στις παρέες που τον έβλεπαν από την τηλεόραση, θα γινόταν υπουργός Ανάπτυξης παρακαλώ; Ότι ο Βασίλης Λεβέντης θα έμπαινε στη Βουλή και ο «σοβαρός» Νίκος Χατζηνικολάου θα του έπαιρνε συνέντευξη εφ όλης της ύλης δίνοντας έμφαση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Ότι ο άνθρωπος που ισχυρίζεται πως έχει στην κατοχή του επιστολές του Ιησού και τις πουλάει μαζί με το φάρμακο κατά της φαλάκρας, όντας ο ίδιος φαλακρός, θα έμπαινε και αυτός στη Βουλή και πως, ως γνήσιος "Χριστιανός", θα πρότεινε να στήσουμε ναρκοπέδια στον Έβρο;

Το ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω παραδείγματα είναι: έχουν γίνει περισσότεροι οι ηλίθιοι σ΄αυτόν τον κόσμο ή σιγά-σιγά οι λογικοί αποσύρονται και αφήνουν χώρο στους ηλίθιους να κάνουνε παιχνίδι; Ό,τι και αν συμβαίνει, πάντως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία. Οι φαιδροί αυτοί άνθρωποι, μέσα στη γελοιότητά τους, έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους και δεν υπάρχει τίποτα πιο απειλητικό για ένα λαό από τον ανισόρροπο ηγεμόνα

Αυτές τις μέρες διαβάζουμε πολλές ερμηνείες σχετικά με τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Άλλοι επικαλούνται οικονομικούς λόγους αναφέροντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την υποστήριξη της μεσαίας τάξης, άλλοι μιλούν για «εθνικούς» λόγους επικαλούμενοι τη συμφωνία των Πρεσπών για σύνθετη ονομασία της γειτονικής χώρας και μάλλον λίγοι είναι αυτοί που μιλούν για τους ανθρώπους που έχασε μια για πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το χειρισμό του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου. Για έναν από αυτούς τους ανθρώπους θα διαβάσουμε τώρα

«Ψήφισε τρεις τέσσερις φορές αριστερά, κι ας του φαινόταν να `ναι κωμωδία όλα αυτά». Οι στίχοι αυτοί στριφογύριζαν συνεχώς στο μυαλό του όλη τη μέρα . Και δεν ήταν ούτε τρεις ούτε τέσσερεις οι φορές που είχε ψηφίσει Αριστερά. Μπορεί να ήταν και δεκατρείς ή δεκατέσσερεις, ίσως και περισσότερες. Δεν τις μέτρησε ποτέ. Άλλωστε, μέχρι το 2015, δεν είχε ποτέ πιστέψει ότι ένα κόμμα της Αριστεράς θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές. Ψήφιζε, όμως, με συνέπεια, με αφοσίωση, με ανιδιοτέλεια. Δεν υπέκυψε ποτέ του στο δίλημμα να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ για να μην έρθει η Δεξιά. Στα μάτια του τα δύο αυτά κόμματα ήταν ίδια ή σχεδόν ίδια. Ψήφιζε με βάση τη συνείδησή του και κάθε βράδυ των εκλογών περίμενε τα αποτελέσματα έχοντας μια μικρή ελπίδα πως τα πράγματα μπορεί να άλλαζαν έστω και λίγο και η Αριστερά να έβγαινε με ενισχυμένο ποσοστό, ώστε να μπορούσε να επηρεάσει λίγο περισσότερο τα πράγματα προς το καλό των φτωχών και των εργαζομένων. Μέχρι εκεί έφταναν οι προσδοκίες του

 Σε λίγες ώρες κλείνουν οι κάλπες και όπως όλα δείχνουν – και μακάρι να διαψευστούμε – η Νέα Δημοκρατία θα είναι από αύριο κυβέρνηση. Τίποτα θετικό δεν προμηνύει το σχεδόν βέβαιο ενδεχόμενο, ούτε καν για όσους την ψηφίσουν σήμερα (αυτοί κατά τη γνώμη μας είναι και οι πιο τραγικοί πρωταγωνιστές των σημερινών εκλογών, οι ιδανικοί αυτόχειρες, εκτός και αν ανήκουν στην αφρόκρεμα της μεγαλοαστικής τάξης που είναι σίγουρο πως από αύριο θα κάνει πάρτυ)

Για όσους από αύριο ψάχνουν εξηγήσεις για την πιθανότατη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ας θυμίσουμε τη δήλωση που είχε κάνει ο Τζιάνι Ανιέλι, αφεντικό της FIAT και της Γιουβέντους και ένας από τους ισχυρότερους οικονομικούς παράγοντες της Ιταλίας. To 1996, ενώ συζητιόταν η ανάγκη μεταρρυθμίσεων, ο Ανιέλι είχε δηλώσει : "Υπάρχουν πράγματα, μεταρρυθμίσεις με κόστος σε κοινωνικό επίπεδο, που μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να τα πραγματοποιήσει πιο εύκολα από μια κυβέρνηση της κεντροδεξιάς". Λίγο αργότερα, το 1998, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στην αριστερή κυβέρνηση Νταλέμα ως ισόβιος γερουσιαστής που είχε χριστεί από το 1991, είχε κάνει μία παρόμοια δήλωση: "Σήμερα στην Ιταλία, μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η μόνη που μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές της Δεξιάς"

Σε πρόσφατο άρθρο της γαλλικής Les Echos διαβάζουμε: «Όπως συνέβη στη Γερμανία με τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ και την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με τους νόμους του Χαρτς ή στο Ηνωμένο Βασίλειο με τον εργατικό Τόνι Μπλερ και τον ορισμό του “τρίτου δρόμου”, η Αριστερά – στην περίπτωση της Ελλάδας, η άκρα Αριστερά – είναι σε θέση να περάσει νεοφιλελεύθερα μέτρα χωρίς να προκαλέσει μεγάλα κοινωνικά κινήματα». Περιττό είναι να προσθέσουμε πως οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες και οι Βρετανοί Εργατικοί είνια πλέον κομπάρσοι στην πολιτική σκηνή των χωρών τους, χωρίς εμφανές πολιτικό στίγμα, ταυτισμένοι στη συνείδηση του κόσμου με τους πρώην πολιτικούς τους αντιπάλους και πολύ μακριά από την πιθανότητα επανακατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας.

Το ίδιο θα συμβεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό ακριβώς θα πληρώσει σήμερα. Το ότι κλήθηκε να κυβερνήσει μέσα ακριβώς στο πλαίσιο των πολιτικών του αντιπάλων. Οι λεπτομέρειες που αφορούν σε κάποια μέτρα κοινωνικής προστασίας των φτωχότερων στρωμάτων είναι απλά λεπτομέρειες. Πιθανότατα ζωτικής σημασίας για όσους δέχτηκαν αυτή τη βοήθεια, όμως το πλαίσιο είναι που μετράει στη συνείδηδη των πολλών. Αυτό είναι που καθορίζει και δείχνει την προοπτική. Το πιο τραγικό, όμως, είναι ότι δεν θα την πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η Αριστερά και οι ιδέες της. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθήσει να υπάρχει με σχετικά μεγάλο ποσοστό και, με τους ανθρώπους που εδώ και αρκετά χρόνια έχει εντάξει στους κόλπους του, θα τη βρει την άκρη συνάπτοντας συμμαχίες με κάποιο άλλο ΚΙΝΑΛ ή κάποιο καινούργιο Ποτάμι, μεταλλασσόμενο οριστικά σε ένα τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Η Αριστερά, η πραγματική Αριστερά, αδέσποτη και κατακερματισμένη, πόσα χρόνια θα κάνει να συνέλθει; Θα διδαχθεί κάτι από το πάθημα αυτό; Θα μπορέσει επιτέλους να ισορροπήσει με επιτυχία ανάμεσα στον καταδικασμένο απομονωτισμό και συντηρητισμό του ΚΚΕ από τη μια (που το κρατά με μαθηματική ακρίβεια στη γωνία) και στην χωρίς αρχές πρακτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη (που τον μετάλλαξε ιδεολογικά) ;

Ας μη μιλήσουμε καν για τη δεκάδα των αριστερών κομμάτων του 0,2 ή του 0,3% που κινούνται μεταξύ τους ασύμβατα λες και τους χωρίζει ιδεολογική άβυσσος και «κατορθώνουν» μέσα στον εσωτερικό τους μικρόκοσμο να δημιουργούν ακόμη και αντιμαχόμενες τάσεις. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται ανέκδοτο την ώρα που ο πόλεμος ενάντια στα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη

Αλλά και εμείς, που ως μοναχικοί λύκοι και αφ ' υψηλού ορώντες, κρίνουμε εκ του ασφαλούς πληκτρολογίου, είμαστε μήπως καλύτεροι; Τι έχουμε να επιδείξουμε σε δράσεις, σε οργάνωση, σε προτάσεις; Μόνο την εγωϊστική ιδιώτευσή μας. Όπως πολύ σωστά έχει πει ο Αρκάς σε σκίτσο του : «Γιατί να είναι διαφορετικοί αυτοί που κυβερνούν, όταν ο λαός παραμένει ίδιος;»

Πηγές efsyn.gr   

           sarantakos.wordpress.com

Μόλις προχθές ο Κώστας Κυρανάκης, αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιος βουλευτής του κόμματος, πρότεινε επίδομα 2000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα, σπεύδοντας να διευκρινίσει πως αυτό το επίδομα θα δίνεται μόνο σε Ελληνόπουλα. Δυστυχώς, ο κύριος Κυρανάκης είναι ένας από αυτούς τους κομψευόμενους δανδήδες της πολιτικής σκηνής που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν τη μεγαλύτερη ανοησία με την πιο ακραία σοβαρότητα αλλά και να εκφράσουν με όμορφες λέξεις τις πιο μισάνθρωπες απόψεις επενδυμένες με έναν μανδύα υποκριτικού ενδιαφέροντος για το κοινωνικό σύνολο και για «το έθνος που απειλείται»

Σε διευκρινιστική ερώτηση που του έκαναν, ο Κυρανάκης απάντησε πως «Ελληνόπουλα είναι τα παιδιά που γεννιούνται από Έλληνες γονείς". Άρα, σύμφωνα με αυτόν, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι Έλληνας. Την ίδια ώρα που ο Κυρανάκης εκτόξευε αυτό το προεκλογικό - με οσμή Χρυσής Αυγής – πυροτέχνημα, ο Αντετοκούνμπο βραβευόταν ως ο πολυτιμότερος παίκτης του ΝΒΑ για τη σαιζόν που τελείωσε. Ταυτόχρονα, σχεδόν, ο Κυρανάκης , έστελνε συγχαρητήριο tweet στον Γιάννη, αλλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ μέρους όλης της Ελλάδας!

Άλλη μια περίοδος των περιβόητων Πανελληνίων Εξετάσεων φτάνει στο τέλος της. Ένας θεσμός που αποδεικνύει και αυτός, με το δικό του τρόπο, το αδιέξοδα της κοινωνίας που έχουμε οικοδομήσει, ολοκληρώνεται για τους μαθητές με τρόπο τραυματικό. Για μια ακόμη φορά επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό στα μαθήματα της Θετικής Κατεύθυνσης καθώς είδαμε να επιλέγονται θέματα ιδιαίτερης δυσκολίας που έκαναν μαθητές οι οποίοι είχαν κοπιάσει κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, να νιώθουν άχρηστοι και να βγαίνουν από τις σχολικές αίθουσες με δάκρυα στα μάτια.

Ξέρουμε όλοι πως αυτές οι εξετάσεις είναι ένας διαγωνισμός, όπου δεν μετράει η απόλυτη δική σου επίδοση, αλλά το πόσο καλά θα τα πας σε σχέση με τους υπόλοιπους (όπως είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια, προκλητική ελαφρότητα αλλά και περισσό θράσος μια καθηγήτρια φροντιστηρίου που σχολίαζε τα θέματα της Χημείας «μη στενοχωριέσαι αν δεν έγραψες καλά, σημασία έχει αν έγραψες καλύτερα από το διπλανό σου»). Αυτό, όμως, δεν αφαιρεί το δικαίωμα από τους μαθητές να απαιτούν να επιλέγονται θέματα που θα μπορούν να βαθμολογούν δίκαια την προσπάθεια που κατέβαλλαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς.

 Και εδώ δεν εννοούμε να χαριστούμε ή να χαϊδέψουμε τα παιδιά. Όταν πάνω από το 50% βαθμολογείται κάτω από τη βάση (και αυτό συμβαίνει μόνο στη Θετική κατεύθυνση), το πρόβλημα σίγουρα δεν βρίσκεται μόνο στα παιδιά, μάλλον δε βρίσκεται καθόλου στα παιδιά. Οι πρώτοι που θα πρέπει να κοιταχτούν είναι τα μέλη της επιτροπής που επιλέγει τα θέματα. Απορούμε και διερωτώμαστε αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Αν γνωρίζουν το σχολικό βιβλίο που μοιράζεται στα παιδιά, αν γνωρίζουν το πώς γίνεται μάθημα στα δημόσια σχολεία, αν γνωρίζουν ακόμη και αυτές τις ίδιες τις οδηγίες που κάθε χρόνο στέλνει το υπουργείο Παιδείας σχετικά με τη διδασκαλία αυτών των μαθημάτων και τους γνωστικούς στόχους

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, η οποία κάθε χρόνο γίνεται με το μάθημα των Μαθηματικών. Εκεί οι μαθητές έχουν αποδεχθεί μοιρολατρικά τη μεγάλη δυσκολία που θα συναντήσουν και τη σημαντική πιθανότητα μιας πανωλεθρίας παρά τη μεγάλη προσπάθεια που μπορεί να έχουν καταβάλλει κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Έτσι και η φετινή δυσκολία των θεμάτων πέρασε στα ψιλά

Ύστερα ήρθε η Φυσική. Εκεί, είδαμε για πολλοστή φορά να επιλέγονται θέματα που δεν έχουν καμία αντιστοιχία με το επίπεδο της δουλειάς που γίνεται στα σχολεία αλλά και με το σχολικό βιβλίο. Είδαμε θέματα που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχουν το εύρος της γνώσης ή της κριτικής ικανότητας παρά μόνο επιβραβεύουν όσους μπορούν να μαθαίνουν αυτοματισμούς. Είδαμε θέματα που δεν μπορούν να δώσουν μια δίκαιη βαθμολόγηση και να καταδικάζουν τα περισσότερα παιδιά σε πολύ χαμηλή βαθμολογία, σε πολλές περιπτώσεις αναντίστοιχη της προσπάθειάς τους.

Ώσπου ήρθε και η Χημεία για να ολοκληρώσει το παζλ με διαφορετικό τρόπο. Εδώ επιλέχθηκαν θέματα που απαιτούσαν ιδιαίτερη κριτική ικανότητα. Κάτι που δεν είναι από μόνο του κακό, αρκεί τα παιδιά να έχουν προετοιμαστεί για τέτοιο ενδεχόμενο. Τόσο μέσα από το σχολικό τους βιβλίο, όσο και από το ίδιο τους το σχολείο. Κάτι τέτοιο, βέβαια, ποτέ δε συνέβη.

Όσοι παρακολουθούν τα πράγματα από κοντά, γνωρίζουν πως στην πραγματικότητα το δημόσιο σχολείο απαξιώνεται χρόνο με το χρόνο με δραματικό τρόπο. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν είναι της παρούσης. Μέχρι και τη Β’ Λυκείου, πάντως, τα παιδιά βρίσκονται μέσα σε μια απίστευτη ελαφρότητα και χαλαρότητα και ξαφνικά καλούνται στη Γ’ Λυκείου να δώσουν εξετάσεις κάτω από εξαιρετικά σκληρές συνθήκες. Στην πραγματικότητα, το δημόσιο σχολείο στη Γ΄ Λυκείου δεν λειτουργεί και τα παιδιά εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα φροντιστήρια. Παράλληλα τα ιδιωτικά σχολεία, λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει, ακολουθούν παράτυπα δικό τους πρόγραμμα σπουδών με εντατικές φροντιστηριακές ώρες πάνω στα μαθήματα που θα εξεταστούν πανελλαδικά (για τη μικρή μερίδα των μαθητών τους που θα δώσουν πανελλήνιες εξετάσεις, καθώς το μεγάλο ποσοστό αυτών είναι ήδη με το ένα πόδι στο εξωτερικό για σπουδές με την υψηλή χορηγία των κραταιών οικογενειών τους)

Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος μαθητής να στηριχθεί στο δημόσιο σχολείο, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, όταν ακόμη και τα παιδιά που παρακολουθούν φροντιστηριακά μαθήματα δυσκολεύονται τόσο πολύ; Αναρωτιόμαστε ποια μπορεί να είναι τα αίτια της επιλογής τέτοιων θεμάτων. Είναι αποτέλεσμα ανικανότητας και άγνοιας της πραγματικότητας; Είναι αποτέλεσμα μιας ψευδοεπιστημονικής αντίληψης; Είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας από πλευράς των μελών της επιτροπής να αυτοεπιβεβαιωθούν και να αποδείξουν ότι μπορούν να βάζουν θέματα που «δεν κυκλοφορούν πουθενά»;

Όποιο και αν είναι πάντως το κίνητρο της επιλογής, το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα αντιπαιδαγωγικό, αντικοινωνικό και βαθιά άδικο για πολλά παιδιά. Ποιος όμως μπορεί να ακούσει και να κατανοήσει τις φωνές διαμαρτυρίας, τόσο των μαθητών όσο και των δασκάλων τους; Των δασκάλων αυτών που μπορεί να είναι λίγοι, όμως υπάρχουν και κοιτούν τους μαθητές τους με συμπάθεια και κατανόηση και με μια κάποια ενοχή που δεν κατόρθωσαν να τους βοηθήσουν όπως θα ήθελαν

 Συζητήσεις επί συζητήσεων ακολούθησαν τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών, σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσουν τη μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μία συνέντευξή της μάλιστα,  η Θεανώ Φωτίου, αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης,  είπε πως ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά μόλις 9 μήνες, εννοώντας πως μέχρι τότε ήταν αναγκασμένος να υπακούει στις εντολές των θεσμών και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική. Ας αφήσουμε κατά μέρος κατά πόσο αληθείς είναι οι παραπάνω δηλώσεις, τόσο σε σχέση με το αν είναι ανήμπορη να ασκεί ανεξάρτητη πολιτική μια κυβέρνηση που έχει εκλεγεί από το λαό της χώρας αυτής με σκοπό να την ασκήσει, όσο και με το πόσο μπορεί να ασκεί ανεξάρτητη πολιτική μια κυβέρνηση που δε θέλει να σηκώσει κεφάλι.

Ας δεχτούμε, χάριν της συζήτησης, πως οι δηλώσεις αυτές είναι αληθείς και πως πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που μπορεί, θα δράσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Ένα πρώτο μήνυμα δε θα έπρεπε να είναι και η κατάρτιση του ευρωψηφοδελτίου του; Και, όμως, στο ψηφοδέλτιο αυτό, οι επιλογές των προσώπων ήταν όχι μόνο ατυχείς αλλά εξαιρετικά εξοργιστικές για όσους μέχρι κάποτε ψήφιζαν, στήριζαν και αγωνίζονταν για τη ριζοσπαστική Αριστερά

Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τα πρόσωπα που εξελέγησαν κατά σειρά εκλογής και τα οποία θα εκπροσωπήσουν τη ριζοσπαστική (;) Αριστερά

1. Παπαδημούλης Δημήτρης. Μόνιμος ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, καριερίστας και μέγας ισορροπιστής. Διατηρώντας ένα απαράμιλλα μειλίχιο ύφος κατορθώνει να διαβιεί αλώβητος, την ώρα που γύρω του μπορεί να σφάζονται κορμιά. Ποιες λαϊκές ανάγκες να τον αγγίξουν; Αυτόν δεν τον αγγίζει τίποτα

2. Κουντουρά Έλενα: Από το 2004 έως το 2012 βουλευτής ή επιλαχούσα βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία και από το 2012 έως το 2019 μέλος των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου. Είναι η δεξιά συνιστώσα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως πιθανόν έρχεται το ξινό μαζί με το γλυκό σε ένα γλυκόξινο φαγητό, προκειμένου η γευστική ισορροπία να επιτευχθεί σε υψηλά επίπεδα

3. Αρβανίτης Κώστας: Ο πρώην διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο Κόκκινο» ανταμείφθηκε για τις υπηρεσίες του με μία θέση στο ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών. Από τον «Δίεση 101,3» στην Ευρωβουλή ήταν μακρύς ο δρόμος. Ο Κώστας, όμως, τον διένυσε με υπομονή.

4. Κούλογλου Στέλιος: Ο πρώτος δημοσιογράφος που ανταμείφθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ για τις υπηρεσίες του, έχοντας ήδη μία θητεία στην Ευρωβουλή. Πάντως είναι καλός στα ντοκιμαντέρ, δε λέμε όχι

5. Γεωργούλης Αλέξανδρος: Ανέκαθεν η Αριστερά ενέτασσε στα ψηφοδέλτιά της ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού. Έτσι λοιπόν ο Αλέξης Γεωργούλης, από «Εραστής Δυτικών Προαστίων» και από το «Your Face Sounds Familiar», φεύγει για τις Βρυξέλλες. Για την Αριστερά, για το λαό, για την τέχνη και τον πολιτισμό. Άντε, με το καλό και η Μπεκατώρου στις επόμενες Ευρωεκλογές

6. Πέτρος Κόκκαλης (της γνωστής οικογενείας): Επιτέλους, χρειάστηκε να φτάσουμε μέχρι την έκτη θέση για να βρούμε στους εκλεγμένους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έναν άνθρωπο του μόχθου, ο οποίος ξέρει από πρώτο χέρι πώς νιώθει ένας άνεργος ή ένας part - time εργαζόμενος

7. Γιάννης Μουζάλας : Γι αυτόν δε θα μιλήσουμε. Ψηφίζουμε λευκό.

Ποια εκλογική βάση θα μπορούσε να ταυτιστεί με τις παραπάνω επιλογές; Πάντως σίγουρα όχι η βάση που εξέλεξε το ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και αυτή που είπε το μεγαλειώδες ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Από ό,τι φαίνεται, τουλάχιστον το ένα τρίτο αυτής έχει χαθεί. Και έπεται συνέχεια

Ο σοφός λαός αποφάσισε για μια ακόμη φορά. Έστειλε στην Ευρωβουλή τον Κυριάκο Βελόπουλο (αυτόν τον τυχοδιώκτη έμπορο που πουλάει από τηλεοράσεως πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια και παντός είδους συνωμοσίες, αλλά και χειρόγραφες επιστολές (!) του Ιησού Χριστού). Έδωσε περισσότερους ψήφους στον τυχάρπαστο Ηλία Ψινάκη από κόμματα με οργάνωση και ιστορία στην πολιτική ζωή, όπως οι Οικολόγοι Πράσινοι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή η ΛΑΕ.

Έβγαλε δήμαρχο από την πρώτη Κυριακή στο Βόλο, τον Αχιλλέα χυδαίο Μπέο. Βγάζει πρώτο στον Πειραιά το δήμαρχο του Μαρινάκη και του Ολυμπιακού. Βγάζει πρώτο στη Νέα Φιλαδέλφεια το δήμαρχο του Μελισσανίδη και της ΑΕΚ. Βγάζει πρώτο στη Ραφήνα το δήμαρχο που δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς. Και είναι έτοιμος να φέρει στην κυβέρνηση αυτούς που τον έφεραν στη μέγγενη των μνημονίων.

Σε ό,τι αφορά στην Ευρώπη, η ακροδεξιά και ο λόγος μίσους επελαύνουν. Στην Ελλάδα, η μισή Χρυσή Αυγή δεν έφυγε, απλά κρύφτηκε κάτω από τον πιο νομιμοφανή μανδύα του Βελόπουλου. Και πάρα πολλοί άλλοι ακροδεξιοί, διαχειμάζουν μέσα σε άλλους πολιτικούς χώρους, περιμένοντας την ευκαιρία να ενωθούν σε ένα ηγετικό σχήμα με τους ομοϊδεάτες τους μισάνθρωπους.

Ίσως αυτό να είναι και το πιο ολέθριο αποτέλεσμα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της έλλειψης ενός αποτελεσματικού λόγου από την υπόλοιπη Αριστερά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό , σε καμία περίπτωση δεν απαλλάσσει το λαό από την τεράστια ευθύνη που φέρει για τις επιλογές του. Που μόνο φτώχεια μεγάλη, μίσος και πολέμους προμηνύουν.

Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες, έγραφε κάποτε ο Ρωμαίος σατιρικός ποιητής Γιουβενάλης στις Σάτιρες. Ποιος θα μας φυλάξει από τέτοιο λαό, θα διορθώναμε εμείς

 Δημοσιεύουμε ένα κείμενο που μας έστειλε μια ομάδα πολιτών της περιοχής μας, που υπογράφουν ως «Αναρχικοί/ές και Κομμουνίστριες/ές στην Ανατολική Αττική». Ανεξάρτητα από τη δική μας θέση στο θέμα των εκλογών, θεωρούμε πως είναι ένα κείμενο που μπορεί να συμβάλλει σε έναν ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό.

ΕΚΛΟΓΕΣ 26/5/2019 & 2/6/2019

Ημέρες εκλογικών αυταπατών και ψευδαισθήσεων

• Η λεγόμενη “γιορτή της δημοκρατίας” το μόνο που κάνει είναι να καλλιεργεί και να ενισχύει τη λογική της ανάθεσης.
• Υποκλίνεται στην ιεραρχική λειτουργία και δομή του αστικού πολιτικού συστήματος.
• Στις εκλογές παρουσιάζεται το σύνολο του αστικού μπλοκ και αριστερές ρεφορμιστικές οργανώσεις-κόμματα, οπότε τα αποτελέσματα —όποια κι αν είναι— εγγυώνται τη συνέχιση του υπάρχοντος.

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

• Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, μια ενοποίηση των αστικών τάξεων των χωρών που τη συναποτελούν. Δεν είναι το σπίτι των λαών.
• Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ουσιαστικά μια βιτρίνα, αφού οι κρίσιμες αποφάσεις παίρνονται μέσω των Συμβουλίων των αρχηγών κρατών, του Eurogroup, της ΕΚΤ, της Κομισιόν κ.λπ. Εκεί αποφασίζουν πολιτικές και συμφωνίες που σπέρνουν πολέμους, νεκρούς πρόσφυγες και μετανάστες, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, εργασιακή επισφάλεια, καταστολή.
• Συνέπεια αυτών των πολιτικών της εξαθλίωσης είναι και η άνοδος του φασισμού/εθνικισμού, αφού οι εκπρόσωποί τους στοχοποιούν τους εξαθλιωμένους «ξένους». Έτσι οι λίγοι και η τάξη τους που ωφελούνται από την εξαθλίωση των πολλών συνεχίζουν να πλουτίζουν στο απυρόβλητο. Ο δημόσιος λόγος δεν αναλύει, δεν τεκμηριώνει, δεν αναζητά αίτια και πραγματικές λύσεις βελτίωσης της ζωής όλων, γίνεται εύκολα ανθρωποφαγικός και εκφασίζει τα ήδη κατεστραμμένα, από την τηλεόραση και την προπαγάνδα, μυαλά.
• Στην ΕΕ υπονομεύονται ακόμα και οι όροι της αστικής δημοκρατίας. Αρκεί π.χ. να θυμηθούμε τη στάση της ΕΕ στα δημοψηφίσματα, τα αποτελέσματα των οποίων δεν διστάζει να πετάξει στα σκουπίδια αν δεν επιβεβαιώνουν το επιδιωκόμενο. Ή τον διορισμό μη εκλεγμένων πρωθυπουργών και κυβερνήσεων σε χώρες παρίες, όπως η Ελλάδα.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

• Το Περιφερειακό Συμβούλιο εφαρμόζει πάντα τις κρατικές πολιτικές, εξασφαλίζοντάς τους το άλλοθι της δήθεν τοπικής έγκρισης. Η Περιφέρεια ως όργανο του κράτους εξυπηρετεί και διαχειρίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου τοπικά. Αυτό γίνεται και στην περιοχή μας, με τις αποφάσεις για φαραωνικά έργα όπως επεκτάσεις των λιμανιών και της Αττικής Οδού, αντιπεριβαλλοντικά έργα για τη διαχείριση σκουπιδιών και λυμάτων (ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ, ΚΕΛ), κατάργηση της φυσικής-αντιπλημμυρικής λειτουργίας των ρεμάτων, καταπάτηση δασικών περιοχών.
• Όταν απαιτείται δε, η διαδικασία του ΠΣ πετά τη μάσκα της δημοκρατικότητας και παίρνει σκανδαλωδώς αντιδημοκρατικές αποφάσεις, χωρίς ψηφοφορία των παρευρισκόμενων περιφερειακών συμβούλων (αλλά βάσει της συνολικής δύναμης των περιφερειακών συμβούλων των κομμάτων/παρατάξεων, παρόντων και απόντων!).
• Αποτέλεσμα της περιφρόνησης της τοπικής πραγματικότητας και των τοπικών αναγκών είναι η πλημμύρα στη Μάνδρα και η πυρκαγιά στο Μάτι με 26 και 102 νεκρούς αντίστοιχα, η συνεχής λεηλασία της φύσης που φτωχαίνει και υποβαθμίζει τη ζωή των πολλών και πλουτίζει τους λίγους.
• Η απλή αναλογική που διατυμπανίζεται δεν έχει τίποτα να προσφέρει σ’ αυτή την τραγική φάρσα.

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ – ΚΟΙΝΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

• Οι δήμοι συμπληρώνουν γραφειοκρατικά το θεσμό της δήθεν αυτοδιοίκησης. Εγκρίνουν κεντρικές πολιτικές για να είναι αρεστοί και να παίρνουν κονδύλια, τα οποία συχνά διοχετεύουν στην εξυπηρέτηση τοπικών παραγόντων. Αντί να είναι το προνομιακό πεδίο της άμεσης δημοκρατίας, οι δήμοι γίνονται πόλος έλξης διάφορων επιχειρηματιών έως και τραμπούκων.
• Ιδιαίτερα στην Ανατολική Αττική παρατηρούμε αποπολιτικοποίηση των ζητημάτων, εμφάνιση “ανεξάρτητων” εξαρτημένων συνδυασμών, πλασάρισμα του no politica, προσωπικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες, οικογενειακές και επιχειρηματικές κόντρες, στοχοποίηση και καταστολή κοινωνικών αγώνων. Οι διαφορές των συνδυασμών είναι ελάχιστες και έχουν να κάνουν με τη διαχείριση των πολιτικών που θέλει να επιβάλει το τοπικό —και όχι μόνο— κεφάλαιο. Εδώ ξεπηδούν ακροδεξιοί συνδυασμοί, ψηφοδέλτια που περιέχουν κάθε λογής φασίστριες, εθνικιστές, ρατσίστριες, χουντικούς, θεούσες κ.λπ., (που εγγυώνται οπισθοδρόμηση, ρίχνουν στάχτη στα μάτια εργαλειοποιώντας πρόσφυγες και μετανάστες, μακεδονικό κ.α., ενώ ταυτόχρονα σπρώχνουν «δουλειές»).
• Υπό συνθήκες, στον Α’ βαθμό αυτοδιοίκησης θα μπορούσαν να συμμετέχουν κινηματικά σχήματα πάλης διεκδικητικού χαρακτήρα, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να αρκεί. Εξάλλου οι τυπικοί περιορισμοί που επιβάλει το κράτος σε αυτού του τύπου τους συνδυασμούς κλείνει ακόμη και αυτό το ενδεχόμενο (ελάχιστος αριθμός υποψηφίων, ΑΦΜ).

ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ

• Κοινή πάλη λαού-εργατών ενάντια στην αστική δημοκρατία, τα αφεντικά, τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, τον φασισμό. Η πάλη αυτή δίνεται αδιάλειπτα στους δρόμους, στις πλατείες, στα σχολεία και στις σχολές, στους κοινωνικούς χώρους, στους χώρους δουλειάς και όχι μια φορά στις κάλπες. Αυτοοργανωμένα, με οριζόντιες δομές σε όλους τους χώρους.
• Τέτοιοι αγώνες χρειάζονται και για την αποκατάσταση των πυρόπληκτων και πλημμυροπαθών, την πρόληψη καταστροφών, τη διάσωση ρεμάτων, δασών, ακτών, δημόσιων χώρων και αγαθών, για έργα που εξυπηρετούν τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι των εργολάβων κάθε είδους, για αλληλεγγύη σε πρόσφυγες, σε μετανάστες, ενάντια στην εξάπλωση του φασισμού/εθνικισμού.
• Απορρίπτουμε την εκλογική αυταπάτη και τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό.

• ΚΑΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ
• ΑΠΟΧΗ/ΛΕΥΚΟ/ΑΚΥΡΟ ΣΤΙΣ “ΑΥΤΟ”-ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
• ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

 Αναρχικοί/ές και Κομμουνίστριες/ές στην Ανατολική Αττική