Αναμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου κάπου προς τον Μάιο, για την αγωγή SLAPP που κατάθεσε η εταιρεία ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) ενάντια στο Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ) και ενάντια σε μέλη του προσωπικά, λάβαμε ενημέρωση από το ΠΠΠΣ και την δημοσιεύουμε στην Attica Voice για την ενημέρωση και των αναγνωστών μας. Μαζί αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του Αλέξανδρου Μπίστη, πολιτικού επιστήμονα και μέλους του Παρατηρητηρίου, ένα πρόσφατο κείμενο του για τη δύναμη της συλλογικής δράσης ως μέσο και τρόπο διεκδίκησης από τον ίδιο τον λαό, κανόνων προστασίας του περιβάλλοντος και του τόπου του, όπως και την τήρηση στο ακέραιο της περιβαλλοντικής νομοθεσίας

Πρώτα η σύντομη ενημέρωση για την ακροαματκή διαδικασία που έλαβε χώρα τον περασμένο Δεκέμβριο

Πρώτα σημειώνουμε πως κατά του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου και υπέρ της ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) κατέθεσαν ο Φίλιππος Φόρτωμας, βουλευτής ΝΔ Κυκλάδων, ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος και ο Ανδρέας Νεφελούδης, υπεύθυνος για θέματα εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ και πρώην ΓΓ του Υπ. Εργασίας. Η  ένορκη κατάθεσή του αποτελεί μνημειώδη αντίφαση στα όσα μπορεί να ισχυριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή τα στελέχη του πως αποτελούν πυλώνες των θέσεων τους για το φυσικό περιβάλλον.

Στο μεταξύ, στην πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Σύρο, η μελέτη για τα βαρέα μέταλλα στο λιμάνι της Ερμούπολης (την πραγματοποίηση της οποίας ζητήσε το ΠΠΠΣ με αποτέλεσμα να δεχθεί μαζί με τα μέλη του 3 αγωγές συνολικού ύψους άνω των 3 εκατομμυρίων ευρώ από την ΟΝΕΞ), εξαγγέλθηκε για 4η φορά σε 2 χρόνια! Εδώ και δύο χρόνια, όλες οι πλευρές (η τοπική κοινωνία, το Υπουργείο Περιβάλλοντος, ο Δήμος Σύρου Ερμούπολης, η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και η ενάγουσα το ΠΠΠΣ, ΟΝΕΞ) δηλώνουν ότι θέλουν να γίνει η μελέτη. Όπως σημείωσε, όμως, ο Στράτος Ζολώτας, πρόεδρος του ΔΣ του ΠΠΠΣ και εναγόμενος απ΄την ΟΝΕΞ για 1 εκ. ευρώ, "όλοι θέλουν τη μελέτη αλλά οι μόνοι που διώκονται γιατί ζήτησαν ακριβώς αυτό είναι οι πολίτες που θα έπρεπε να κρατούν το στόμα τους κλειστό και να μην ανακατεύονται σε τέτοιες σοβαρές δουλειές που θέλουν χρόνο, συμφωνίες, συνεντεύξεις τύπου, εγκαίνια κλπ."

 

Ακολουθεί η ανάρτηση: Η φωνή και η συλλογική δράση των ανθρώπων έχουν δύναμη

Του Αλέξανδρου Μπίστη – Πολιτικού επιστήμονα, 11/3/2022

 

Τον περασμένο Δεκέμβριο, «χάρη» στις τρεις αγωγές, συνολικού ύψους άνω των €3.000.000, που άσκησε η ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) ενάντια στο Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ) και προσωπικά στον Στράτο Ζολώτα, πρόεδρο του ΔΣ του ΠΠΠΣ, και σε εμένα, βρέθηκα για πρώτη φορά εναγόμενος ενώπιον της ελληνικής Δικαιοσύνης, στην πιο εξοντωτική αξίωση που έχει απαιτηθεί ποτέ στη χώρα από επιχειρηματικά συμφέροντα σε βάρος πολιτών, και μάλιστα με τις εξωφρενικές για το άτομό μου κατηγορίες της «συκοφαντικής δυσφήμισης» και της «υπόγειας εξυπηρέτησης σκοτεινών επιχειρηματικών συμφερόντων». Τα παρακάτω αποτελούν μια συνοπτική απάντηση σε αυτόν τον ακραίο παραλογισμό, σχεδόν όπως κατατέθηκαν στο δικαστήριο.

Το ζήτημα της ρύπανσης στο λιμάνι και την ατμόσφαιρα της Ερμούπολης είναι γνωστό και οφθαλμοφανές και απασχολεί την τοπική κοινωνία επί δεκαετίες. Η αντιμετώπισή του είναι αντικειμενικά ιδιαίτερα δύσκολη, εξού και οι τοπικοί άρχοντες, με την ανοχή της τοπικής κοινωνίας, επέλεγαν διαχρονικά την εύκολη λύση: τη μη αντιμετώπισή του. Όπως αναγκάστηκε να παραδεχθεί ο Γ. Λεονταρίτης, χωρικός Αντιπεριφερειάρχης Κυκλάδων, «πάντα υπήρχαν σχόλια, πάντα υπήρχαν προσεγγίσεις, και στο τέλος όλα έμπαιναν κάτω από το χαλί».

Η τοπική κοινωνία γνωρίζει πως, ακόμα και αν υπήρχε η πολιτική βούληση από τις αρμόδιες αρχές, αλλά και η καλή θέληση από τις εταιρίες που λειτουργούν τη βαριά βιομηχανία του νησιού, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή των μέτρων που θα πετύχουν απόλυτα ασφαλή λειτουργία για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, απαιτούν σημαντικό χρονικό διάστημα.

Ακριβώς επειδή δεν αιθεροβατούμε, ιδίως εφ’ όσον δεν συντρέχουν οι δύο παραπάνω ιδανικές προϋποθέσεις της πολιτικής βούλησης και της καλής θέλησης, ιδρύσαμε το ΠΠΠΣ, έχοντας πλήρη επίγνωση της προαναφερθείσας δυσκολίας, με άμεσο στόχο την αναγνώριση της απειλής για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, ώστε να συζητηθεί το θέμα ανοιχτά στην τοπική κοινωνία και να αναζητηθούν οι βέλτιστες λύσεις.

Η πρωτοφανής επίθεση που δεχθήκαμε από την εταιρία που διαχειρίζεται το ναυπηγείο, με τις εξοντωτικές αγωγές και τις συκοφαντίες εναντίον μας, πέτυχε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επεδίωκε. Το Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου αποτελεί σήμερα τον μεγαλύτερο σύλλογο πολιτών του νησιού, με περισσότερα από 350 μέλη, το ερώτημα γύρω από την ενδεχόμενη ρύπανση στο λιμάνι της Ερμούπολης έγινε γνωστό τόσο πανελλαδικά, όσο και πανευρωπαϊκά (βλ. δημοσιεύματα ευρωπαϊκού τύπου, ερώτηση στο ευρωκοινοβούλιο κλπ), ενώ το τείχος σιωπής που είχε δημιουργηθεί τοπικά το τελευταίο διάστημα κατέρρευσε εκκωφαντικά.

Η συλλογική και συντονισμένη κοινωνική απαίτηση για ουσιαστικές απαντήσεις και μέτρα, αντιμετωπίστηκε με τον συνήθη τρόπο: με την κατηγορία ότι όσοι ρωτούν αν εφαρμόζονται οι όροι λειτουργίας και η περιβαλλοντική νομοθεσία, θέλουν να κλείσουν το ναυπηγείο. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι καινούρια, αντίθετα επαναλαμβανόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στο παρελθόν, κάθε φορά που υπήρχαν αντιδράσεις στην τοπική κοινωνία αλλά και μεταξύ των εργαζομένων (απεργία αμμοβολιστών, προσφυγή εργαζομένων στην Επιθεώρηση Εργασίας για διεκδίκηση δεδουλευμένων κλπ.). Μόνο που όσοι ταυτίζουν το αίτημα για σύννομη λειτουργία του ναυπηγείου με αίτημα κλεισίματός του, στην πραγματικότητα παραδέχονται ότι το ναυπηγείο δε μπορεί να λειτουργήσει με σεβασμό στους περιβαλλοντικούς νόμους και τους όρους λειτουργίας του και ότι, εφόσον απαιτηθεί η απαρέγκλιτη εφαρμογή τους, αναγκαστικά θα κλείσει.

Αυτή η διχαστική αντιμετώπιση, ενεργητικά από την εταιρία και εκπροσώπους των εργαζομένων της, αλλά και διά της παραλείψεως (στην καλή περίπτωση) από τις τοπικές Αρχές, οδήγησε τη μέρα της δίκης στις εικόνες ντροπής έξω από το Δικαστικό Μέγαρο της  Σύρου, όπου μερίδα των εργαζομένων καθύβριζε χυδαία, ακόμα και μπροστά στις κάμερες των ΜΜΕ, τους εκατοντάδες συγκεντρωμένους συμπολίτες μας, μέλη και φίλους του ΠΠΠΣ. Κάποιοι, μάλιστα, επιτέθηκαν και χειροδίκησαν σε βάρος μεταδιδακτορικού φοιτητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που ήταν παρών στην ειρηνική συγκέντρωση του ΠΠΠΣ, στην οποία ρητά διατυπώθηκε το αίτημά μας: «Περιβάλλον καθαρό & Νεώριο Ανοιχτό». Με αυτό άλλωστε συμφώνησε και ο Δήμαρχος Ν. Λειβαδάρας, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα πως «στηρίζει απερίφραστα το ναυπηγείο, αλλά πρέπει να εναρμονιστεί με την περιβαλλοντική νομοθεσία».

Ο χρόνος και η ενέργεια που αφιερώσαμε επί 10 σχεδόν μήνες ενόψει της δίκης, για τη συλλογή στοιχείων και την τεκμηρίωση όσων έχουμε υποστηρίξει δημόσια, με στόχο την εμπεριστατωμένη ενημέρωση των συμπολιτών μας – μια που τα τοπικά ΜΜΕ δεν έκαναν τη δουλειά τους- και, ταυτόχρονα, για τη συλλογική λειτουργία και χάραξη τακτικής του ΠΠΠΣ, δεν μπορούν να περιγραφούν σε κάποιον που δεν έχει βιώσει παρόμοια εμπειρία.

Πρόκειται, οπωσδήποτε, για εμπειρία χρήσιμη, καθώς μάθαμε σημαντικά στοιχεία, εξοικειωθήκαμε με δικονομικές διαδικασίες και, βέβαια, δεθήκαμε μεταξύ μας, γεγονός πολύτιμο, καθώς οι συναγωνιστικές σχέσεις των ανθρώπων και οι συνειδήσεις σφυρηλατούνται και διαμορφώνονται σε πραγματικές συνθήκες και όχι στη θεωρία. Δεν είναι σύμπτωση, άλλωστε, ότι τα μέλη του ΠΠΠΣ διαρκώς αυξάνονται. Πρόκειται, όμως, ταυτόχρονα και για μια εμπειρία εξουθενωτική και αποδιοργανωτική σχεδόν για όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας.

Αυτό ακριβώς είναι το νόημα του SLAPP (Strategic Lawsuits Against Public Participation | Στρατηγικές αγωγές ενάντια στη συμμετοχή στα Κοινά), το οποίο, με αφορμή τον δικό μας αγώνα και τη συγκινητική υποστήριξη και αλληλεγγύη που συνάντησε, μπήκε πλέον στην πολιτική αντιπαράθεση της χώρας, υποβλήθηκαν σχετικές ερωτήσεις στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο, ενώ το ΜέΡΑ25 κατέθεσε και σχετική anti-SLAPP πρόταση νόμου, η οποία αγνοήθηκε από την Κυβέρνηση της ΝΔ.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν η Πολιτεία έκανε τη δουλειά της: αν το Υπουργείο Περιβάλλοντος είχε υλοποιήσει τη δέσμευσή του για τη διενέργεια μελέτης με αντικείμενο την πιθανή ρύπανση στο λιμάνι· αν η δημοτική αρχή πρωτοστατούσε στο αίτημα για τη διενέργεια της μελέτης, με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος, τη διαφύλαξη της υγείας των κατοίκων του νησιού και της κοινωνικής ειρήνης· αν η Περιφέρεια, πραγματοποιούσε τους ελέγχους που οφείλει να κάνει· αν τα τοπικά ΜΜΕ ενημέρωναν τη συριανή κοινωνία, αντί να της αποκρύπτουν θέματα τόσο σοβαρά, που κινητοποιούν πανελλαδικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ.

Εφ’ όσον οι αρμόδιες Αρχές απεμπολούν τις αρμοδιότητές τους και δεν κάνουν τους ελέγχους που οφείλουν, βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την οριστική αποδοχή εκ μέρους της Πολιτείας ότι είναι τελικά αναρμόδια και για τη Σύρο, όπως ήδη αποφάσισε για τις Σκουριές, όπου διά νόμου παραχώρησε στην εταιρία που εκμεταλλεύεται επιχειρηματικά την περιοχή το δικαίωμα να ορίζει μόνη της το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί και να βεβαιώνει η ίδια ότι τηρεί τους προβλεπόμενους όρους.

Σύμπασα η οργανωμένη τοπική κοινωνία, ο Ιατρικός Σύλλογος Κυκλάδων, η Ένωση Γονέων, οι Σύλλογοι των Νηπιαγωγών, των Δασκάλων, των Καθηγητών, των Μηχανικών, των Αρχιτεκτόνων, των εργαζομένων στην Περιφέρεια και στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου, η ΕΣΗΕΑ, αλλά και περιβαλλοντικές οργανώσεις παγκοσμίου βεληνεκούς, όπως η WWF και η Greenpeace, και δεκάδες περιβαλλοντικές, κινηματικές και πολιτικές συλλογικότητες από όλη τη χώρα, στάθηκαν με δημόσιες δηλώσεις τους στο πλευρό του ΠΠΠΣ, υπερασπίζοντας το κατοχυρωμένο δικαίωμα και καθήκον των πολιτών να ασκούν κοινωνικό έλεγχο.

Οι πολίτες δεν έχουν καμία δουλειά να πραγματοποιούν οι ίδιοι ελέγχους στον τρόπο λειτουργίας οποιασδήποτε επιχείρησης, είτε πρόκειται για μια βαριά βιομηχανία είτε για ένα ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Εφ’ όσον ανησυχούν για το αν επιβαρύνεται το φυσικό περιβάλλον και η δημόσια υγεία, ακόμη και αν κάνουν λάθος, οφείλουν να απευθύνονται προς τις αρμόδιες Αρχές της Πολιτείας. Και είναι υποχρέωση της Πολιτείας, είτε να τεκμηριώσει πειστικά ότι κάνουν λάθος και να τους καθησυχάσει, είτε να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα αντιμετώπισης του κινδύνου.

Οι τοπικές Αρχές σίγουρα γνωρίζουν ότι η άρνηση της πραγματικότητας, οι κραυγαλέες προσπάθειες διάψευσης των περιστατικών στα οποία είμαστε αυτόπτες μάρτυρες και -πολύ περισσότερο- οι άμεσες ή έμμεσες απειλές, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, δεν καθησυχάζουν τους πολίτες. Αντίθετα, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική ειρήνη και την αρμονική συνύπαρξη της τοπικής κοινωνίας. Όσοι/ες ενδιαφέρονται για τη διατήρησή τους, οφείλουν να απαιτούν διαφάνεια, λογοδοσία, εξάλειψη του φόβου, πλήρη ενημέρωση και συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων που αφορούν τη ζωή τους. Δηλαδή Δημοκρατία.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Φεβρουαρίου του 2022 η Τράπεζα της Ελλάδος έστειλε σήμα προς τις ελληνικές τράπεζες καλώντας τις να εφαρμόσουν την Κοινοτική Οδηγία που αφορά στην παράλυση των επενδύσεων (καταθέσεις, ομόλογα κ.λπ.) της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας. Σύμφωνα με πηγές που επικαλούταν η οικονομική ιστοσελίδα  Euro2day.gr οι τράπεζες κλήθηκαν από τις πρώτες πρωινές ώρες να ελέγξουν τα απευθείας επενδυτικά ανοίγματα της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας στην ελληνική αγορά, αλλά και την πιθανή σύνδεση ατόμων με τις εν λόγω επενδύσεις.

Οι ίδιες πηγές ανάφεραν πως δεν δόθηκε εντολή για δέσμευση καταθέσεων Ρώσων στην Ελλάδα, πλην όσων βρίσκονται στη λίστα των ολιγαρχών. Το πρωί εκείνης της  Δευτέρας, οι ελληνικές τράπεζες διαπίστωναν -ανταποκρινόμενες άμεσα στο σήμα της κεντρικής τράπεζας-  πως δεν υπήρχαν εκροές τέτοιου είδους, που να συνδέονται με τα διαθέσιμα τους.

Στην Ελλάδα ζουν πολλοί Ρώσοι μετανάστες και μετανάστριες, ενσωματωμένοι πλήρως την ελληνική κοινωνία, που εργάζονται εδώ επί χρόνια, συνεισφέροντας στο ελληνικό ΑΕΠ και φυσικά πληρώνονται μέσω του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Οι λογαριασμοί αυτών των ανθρώπων με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να θεωρηθούν «λογαριασμοί ολιγαρχών» και ούτε τα ποσά που ενδεχομένως να βρίσκονται μέσα στους λογαριασμούς τους να θεωρηθούν «επενδυτικά ανοίγματα». Οι καταθέσεις των Ρώσων ολιγαρχών (οι εμφανείς τουλάχιστον) σύμφωνα με τις ελβετικές τράπεζες βρίσκονται κυρίως εκεί και εκτιμώνται στα 213 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 17^ης Μαρτίου. Αγνοούμε βέβαια όπως όλος ο κόσμος, το ακριβές ύψος τους και επιπλέον τις προθέσεις των ελβετικών τραπεζών ως προς τα κεφάλαια αυτά. Αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό. Το θέμα μας είναι οι καταθέσεις των απλών ανθρώπων, των εργαζομένων στην Ελλάδα και το εισόδημα τους που είναι το μέσο της επιβίωσης τους και που βρίσκεται στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών. Ειδικότερα εκείνων που είχαν την κακή τύχη να βρίσκονται σήμερα στο έλεος (και δεν είναι υπερβολή) της Τράπεζας Πειραιώς.

Στην ιστοσελίδα «Αγώνας της Κρήτης» διαβάζουμε πως «Σύμφωνα με καταγγελία που έφτασε στην εφημερίδα μας, γυναίκα ρωσικής υπηκοότητας που ζει εδώ και 20 χρόνια στην Ελλάδα, είναι παντρεμένη με Έλληνα και έχει τρία παιδιά βρήκε τον λογαριασμό στην τράπεζά της μπλοκαρισμένο.

Όπως της είπαν στην τράπεζα ο λόγος που ο λογαριασμός της έχει μπλοκαριστεί είναι επειδή έχει ρωσική υπηκοότητα και η τράπεζα έθεσε σε εφαρμογή τον Κανονισμό ΕΕ 2022/328 “σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω ενεργειών της Ρωσίας που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στην Ουκρανία”. Ο κανονισμός όμως δεν περιέχει καμία πρόβλεψη για οριζόντια δέσμευση λογαριασμών Ρώσων πολιτών που ζουν στην Ελλάδα. Ο νόμος αφορά  τη «λίστα των ολιγαρχών» και μάλιστα καταθέσεις τάξης ανώτερης των 100.000 ευρώ.

 Οι καταγγελίες για το ίδιο θέμα είναι πολλές και απ’ όσες έχουμε μάθει μέχρι σήμερα τουλάχιστον, αφορούν όλες την Τράπεζα Πειραιώς. Την ίδια τράπεζα που διαφημίζει την παροχή διευκολύνσεων σε Ουκρανούς πολίτες που ζουν στην Ελλάδα. Και αναρωτιόμαστε: Από πότε οι εργαζόμενοι μετανάστες και μετανάστριες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα και αν θέλετε ακόμα περισσότερο, εκείνοι που είναι μόνιμα εγκατεστημένοι στη χώρα, αντιμετωπίζονται διαφορετικά και σύμφωνα με τη χώρα καταγωγής τους; Από πότε τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας (ρωσικής, ελληνικής, γερμανικής ή οποιασδήποτε προέλευσης) ταυτίζονται με την πραγματική μάχη για επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων; Τι είδους καταλογισμός "συλλογικής ευθύνης" είναι αυτός, από μία ή περισσότερες ενδεχομένως, τράπεζες;

Η κατάσταση είναι σοβαρή και εξόχως αντιδημοκρατική έως απάνθρωπη. Απαιτείται η άμεση απελευθέρωση των λογαριασμών των εργαζόμενων Ρώσων πολιτών που ζουν στην Ελλάδα γιατί γι’ αυτούς είναι θέμα επιβίωσης. Των ίδιων και των οικογενειών τους. Αντίθετα, για τους «ολιγάρχες» οι κυρώσεις είναι ανεφάρμοστες σε έναν κόσμο που ο κανόνας είναι το “Money talks” και καμία τράπεζα, ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν θα τους εμποδίσει να διαχειριστούν τα κεφάλαια τους όπως εκείνοι θέλουν. Άλλωστε αυτοί είναι που τρέφουν τις τράπεζες με τον κλεμμένο πλούτο της πλουσιότερης σε πόρους χώρας του κόσμου. Και όχι οι τράπεζες αυτούς.

                                 

Η παρούσα ανάρτηση βουτάει σε έναν παλιότερο, σκοτεινό κόσμο. Γυρνάει 50 χρόνια πίσω, όταν διωκόταν ο ελεύθερος λόγος από το καθεστώς και η τέχνη από εκκλησιαστικές και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις. Όταν βασίλευε το γελοίο (αλήθεια πότε έπαψε να βασιλεύει το γελοίο στη χώρα μας) και όταν το σκοτάδι είχε επιβάλλει ένα νομικό οπλοστάσιο για να διώκει την ελευθερία. Οι ελεύθεροι άνθρωποι άλλωστε, πάντα διώκονταν από το σκοτάδι των ερεβωδών εξουσιών.

Αναφερόμαστε στην δικαστική περιπέτεια του λογοτεχνικού περιοδικού ΤΡΑΜ της Θεσσαλονίκης, κατά την πρώτη περίοδο της έκδοσης του. Ένα περιοδικό που στήριξε ο Γιώργος Σαββίδης, καθηγητής της Φιλοσοφικής και διακεκριμένη μορφή των λογοτεχνικών και όχι μόνο, πραγμάτων της χώρας. Ένα περιοδικό που δημοσίευσε ανέκδοτα έργα του Σεφέρη, του Σαχτούρη, του Ελύτη. Αυτό το περιοδικό καταδίωξε και φυλάκισε την εκδοτική του ομάδα, η παραθρησκευτική και παρεκκλησιαστική «αδελφότητα θεολόγων η Ζωή» και ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας, μέσα στη Χούντα. Επρόκειτο για μία δίωξη τόσο αστήρικτη και τόσο σκοτεινή -όπως όλες οι διώξεις που έχουν στόχο την ελευθερία της έκφρασης.

 Δυστυχώς το φαινόμενο δεν έσβησε μαζί με την Χούντα. Επιβιώσεις του έφτασαν και στις μέρες μας και μάλιστα δείχνουν πως το ίδιο έκείνο σκοτάδι επανακάμπτει, με μεγαλύτερες αξιώσεις , πατώντας πάνω στην αδιαφορία ενός κόσμου που έχει ξεχάσει την αξία της τέχνης αλλά κυρίως έχει ξεχάσει την αξία της ελεύθερης έκφρασης.

 

Ένα λογοτεχνικό ΤΡΑΜ και οι περιπέτειες του

Τον Οκτώβριο του 1971 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Τραμ». Το τεύχος 1 περιείχε  κείμενα του Γ. Σεφέρη, του Χ.Λ. Μπόρχες και άλλων. Η εκδοτική ομάδα αποτελούταν από τη Μ. Καρδάκου, τον Π. Θεοδωρίδη, τον Δ. Καλοκύρη και τον Μ. Σουλιώτη. Τον Δεκέμβριο κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος, το οποίο περιείχε κείμενα του Ελύτη αλλά και άλλων λογοτεχνών, νεότερων ή παλαιότερων.

Δημιουργός του αξιόλογου και πρωτοποριακού λογοτεχνικού περιοδικού ήταν ο Δημήτρης Καλοκύρης μαζί με τους προαναφερθέντες συμφοιτητές του της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Συμμετείχαν και άλλοι νέοι τότε λογοτέχνες όπως οι  Πάνος Θεοδωρίδης, Μανόλης Ξεξάκης, Γιώργος Χουλιάρας. Είχε μάλιστα και την υποστήριξη του τότε καθηγητή τους στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ, Γιώργου Σαββίδη, ο οποίος –ως άνθρωπος μεγάλου κύρους- εξασφάλισε για το περιοδικό ανέκδοτες συνεργασίες  των Ελύτη, Καβάφη, Σαχτούρη, Σεφέρη .

Στο δεύτερο κιόλας χρόνο της έκδοσής του άρχισαν οι περιπέτειες. Το 1972, επί Χούντας, το έσυρε σε δίκη  ο τότε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας. Ο Λεωνίδας ήταν ο «ιεράρχης» που είπε σε επίσημη δοξολογία στην Αγία Σοφία: «αξιωθήκαμε να έχουμε δύο Δέσποινες :  την μία εν Ουρανοίς και την άλλη επί γης», δείχνοντας «αβρά» στην πρώτη σειρά των «ευσεβών επισήμων» την σύζυγο του δικτάτορα Παπαδοπούλου, τη γνωστή εκείνη την εποχή με το μικρό της, τη Δέσποινα.

Οι κατηγορίες με τις οποίες έγινε η παραπομπή σε δίκη από τον μητροπολίτη, ήταν ότι δημοσίευσε στο 3-4 τεύχος του δύο συνεργασίες: ένα ποίημα «Το σώμα» (του Ηλία Πετρόπουλου), και ένα πεζογράφημα με τίτλο «Το όνειρο» (του Θ. Λιβεριάδη). Ο χουντικός μητροπολίτης θεώρησε πως «προσβάλλουν καταφώρως την δημοσία αιδώ».

Ο Ηλίας Πετρόπουλος

Ο τότε νόμος περί τύπου της Χούντας προέβλεπε πως αν οι δημιουργοί κρίνονταν ένοχοι στο Πρωτοδικείο, οι εκδότες (οι υπεύθυνοι της έκδοσης κατά τον νόμο) θα οδηγούνταν στη φυλακή και μάλιστα με ποινή μη εξαγοράσιμη. Ο Ηλίας Πετρόπουλος αναμένοντας την καταδίκη του στο Πρωτοδικείο της Χούντας, έφυγε για το Παρίσι και έτσι δικάστηκε και καταδικάστηκε ερήμην. Όπως ήταν επίσης αναμενόμενο, η εκδοτική ομάδα (Μ. Καρδάκου και Δ. Καλοκύρης) οδηγήθηκαν στην φυλακή και το ΤΡΑΜ διέκοψε την έκδοση του.

Το 1976 ξανάνοιξε και η πορεία του κράτησε μέχρι το 1979, οπότε διέκοψε και πάλι, για διαφορετικούς λόγους. Η Τρίτη διαδρομή του περιοδικού άρχισε  το 1987 με επίβλεψη του Δ. Καλοκύρη αλλά με νέο εκδότη τον Γιώργο Κάτο. Σημαντική ήταν η βοήθεια για την τρίτη αυτή εκδοτική απόπειρα, από τον  «Όμιλο Δημητρέλη» (τις γνωστές σχολές σχεδίου, διακόσμησης και αρχιτεκτονικής εσωτερικών χώρων) και τον βιβλιοπώλη και εκδότη Μανόλη Μπαρμπουνάκη. Η έκδοση κράτησε μέχρι το 1991.

Το ΤΡΑΜ της τρίτης περιόδου είχε μεγάλη απήχηση στην πόλη και ιδιαίτερα στην φοιτητική κοινότητα του ΑΠΘ και όχι μόνο στην κοινότητα των φοιτητών της Φιλοσοφικής και του τότε κυλικείου της. Το περιοδικό είχε διάδοση και στο στέκι του Βιολογικού και στου Πολυτεχνείου, αλλά και γενικά σε όλους τους χώρους φοιτητικών μαζώξεων.

Ο Δημήτρης Καλοκύρης

Η δίκη του ΤΡΑΜ

Η δίκη του ΤΡΑΜ επί Χούντας, είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Τόσο στο ραδιόφωνο όσο και σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Όλων σχεδόν των εφημερίδων Θεσσαλονίκης και Αθήνας. Η σκληρή και πάντα ανόητη  «μητροπολιτική» λογοκρισία έδωσε αφορμή και βήμα  στους δημοσιογράφους και στους σχολιαστές να κάνουν τη δική τους. έμμεση και όσο μπορούσαν πιο ξεκάθαρη, αντίσταση προς την δικτατορία και τις  ελληνοχριστιανικές της παραισθήσεις που τις ονόμαζε «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη».  

Δημοσιεύματα υπήρξαν και στον ξένο τύπο, με ενημερωτικές πρωτοβουλίες γνωστών πνευματικών μας δημιουργών που ζούσαν διωγμένοι ή «αυτοεξόριστοι», λόγω Χούντας, στη Γαλλία, την Ιταλία και Γερμανία, όπως αναφέρει σε μεταγενέστερο δημοσίευμα του ο Δ. Καλοκύρης.

Οι «μάρτυρες»

Και μόνο τα πρόσωπα και οι ισχυρισμοί των μαρτύρων κατηγορίας  κατά τη δικονομική αντιπαράθεση, ενώπιον οποιουδήποτε δικαστηρίου θα σεβόταν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, θα αρκούσαν για να θέσουν υπό αμφισβήτηση τις κατηγορίες. Μάρτυρες κατηγορίας ήταν 2 ιερείς, ένας Διευθυντής δημοτικού Σχολείου, που συστεγαζόταν στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα του οικοδομικού τετραγώνου Αγ. Σοφίας – Μητροπόλεως - Πρ. Κορομηλά & Κούσκουρα, που λειτουργούσε  υπό την «αιγίδα» της ...Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης και ένας συμβολαιογράφος (που κατά ορισμένες-συγκεκριμένες μαρτυρίες που προσκόμισε η υπεράσπιση εμφανιζόταν και σαν ύποπτος συμπεριφοράς ...κίναιδου).  Όλοι ανήκαν στην αδελφότητα θεολόγων «Η Ζωή», οργάνωση που μαζί με το αποσχισμένο παρακλάδι της, τον «Σωτήρα» αποτελούσαν ό,τι πιο συντηρητικό, «μαύρο» και σκοταδιστικό έχει εμφανιστεί ποτέ στα εκκλησιαστικά χρονικά της χώρας.

Οι «μάρτυρες», μέλη της Ζωής, ήταν άμεσα εξαρτημένοι από τον Μητροπολίτη με πολλούς τρόπους. Από οικονομικούς μέχρι «οργανωτικούς» στην σκοταδιστική ομάδα τους. Η δε «Ζωή» είχε βραχίονες και μέσα στο δικαστικό σώμα, όπως και στον στρατό και την κυβέρνηση (και όχι μόνο τη χουντική, όπως αποδείχθηκε στα επόμενα χρόνια).

Από την άλλη πλευρά, οι μάρτυρες υπεράσπισης προέρχονταν από την αφρόκρεμα του πνευματικού κόσμου (καθηγητές Πανεπιστημίου, Φιλόλογοι, Τεχνοκριτικοί, ο Πρόεδρος της Εταιρίας Λογοτεχνών, ο επί χρόνια Διευθυντής του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης). «Εκεί άλλωστε στηρίχτηκε κυρίως και η υπερασπιστική «γραμμή» των δικηγόρων των κατηγορουμένων, συνοψισμένη επιγραμματικά με το κύρος και την εξαιρετικά σύντομη : 3΄ μόνο λεπτά (!) αγόρευση του καλύτερου ίσως-τότε, ποινικολόγου της Θεσσαλονίκης : Ιπποκράτη Ιορδάνογλου,» μας πληροφορεί ο Δ. Καλοκύρης από τον ιστότοπο του.

Αυτό που διευκόλυνε το Εφετείο να εκδώσει καταδικαστική απόφαση, ήταν η απόφαση του Ηλία Πετρόπουλου να εγκαταλείψει οριστικά την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Αποτέλεσμα ήταν να δικαστεί και να καταδικαστεί ερήμην. Ακολούθησε ως παρεπόμενο και η καταδίκη και φυλάκιση της εκδοτικής ομάδας.Στον ιστότοπο του λογοτέχνη Θ. Λιβεριάδη καθώς και σε εκείνον του Δ. Καλοκύρη μπορούν οι αναγνώστες να βρουν τις προσωπικές μαρτυρίες των διωχθέντων πρωταγωνιστών αυτής της παρωδίας δίκης. Παραθέτουμε τα διωχθέντα έργα για να σχηματίσει και ο αναγνώστης που μαθαίνει για τη δίκη από τις σελίδες της Attica Voice, γνώμη για το τι σημαίνει σκοταδισμός και τον παραλογισμό των διωκτών της τέχνης και κάθε  ελεύθερης έκφρασης. Σημειώνουμε εδώ πως, αν και πέρασαν 50 χρόνια από τη δίκη του περιοδικού ΤΡΑΜ, ο σκοταδισμός εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τη δικαιοσύνη για να επιβάλλει το «μαύρο» στη ζωή μας. Με άλλους τρόπους αλλά τόσο όμοιας θέσης και αντίληψης.

Θέμης Λιβεριάδης

 

 

 

Παραθέματα:

Το σώμα, περιοδικό Τραμ, τεύχος  3/4, Θεσσαλονίκη, 1972

[1]

Τι τα θέλετε· μία γυναίκα γυμνή είναι θλιβερόν θέαμα.

Δυστυχώς δεν παρεφρόνησα εισέτι.

Η τέχνη έχει τη δική της ηθική.

Η ομορφιά νομιμότης της φύσεως.

Μπρος στο γυμνό γυναίκειο σώμα τα μικρά παιδιά απορούν

και τρομάζουν οι τρυφεροί γνήσιοι άνδρες.

Ένα γυναικείο γυμνό κορμί υποβάλλει μία συζήτηση περί προσωπικότητος.

Σώμα γλυκύτατο ολέθριο περίβλημα.

Της ημέρας σώμα και του μεσονυκτίου· σώμα της παρηγοριάς.

Δεν είναι φρόνιμο να βλέπουν όλοι οι άνθρωποι γυμνές τις ωραίες·

μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί και τους μαραγαρίτας τοις χοίροις.

Έχω στημένον πόλεμο βαθιά μου.

Θέα σημαίνει ιδεατή κατοχή.

Η ζωή είναι βουβή είναι. Όνειρα απαιτώ.

Η θλίψη μου αποτελεί την ευτυχία μου.

Σώμα, εσύ 'σαι η ψυχή.

Ω, αοίδιμον αιδοίον· ω, σχισμή αμφίστομη με την αργυρή υγρασία.

 

[2]

 Δια του μίσους δεν λησμονούν μιαν αγάπη.

Το μίσος μοιραία έρχεται σαν επιβραύευση του έρωτος.

Είναι ηθικόν ό,τι μου αρέσει.

Η ηδονή περιορίζει τη ρήξη με τον εαυτό μου.

Γυναίκα σε ανάκλιντρο, ένα θηρίο ξαπλωμένο μοιάζει,

και η ρέμβη το θρέφει.

Κάθε πτώμα είναι άρνηση ενός σώματος.

Κυρία μου, κοίταξέ με στα μάτια κι άκου το επιτύμβιο που εζήτησες

    ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ

    Η ΩΡΑΙΑ ΕΚΕΙΝΗ

    ΠΟΥ ΠΙΑ ΕΦΥΓΕ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ

    ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΜΟΥ.

Όπου τελειώνει ο έρως αρχίζει η συγκατάβαση τελειώνει όπου.

Σήμερα η ερωτική πράξη θεωρείται άσκηση.

Η κάθε μέρα που σβήνει, η κάθε αυγή που έρχεται,

δυναμώνει την ασέβειά μου.

Τα άσχημα σώματα είναι χαρακτηριστικά.

Ας τεθεί, επιτέλους, και η γυναικεία ωραιότης υπό απαγόρευσιν.

Δια της ηδονής ο έρως απαλλάσσεται της θλίψεως.

Η συνουσία η κορύφωση του εγωϊσμού η.

Δεν γνωρίζω κάτι πιο μελαγχολικό από ένα ολόγυμνο γυναικείο σώμα.

Ω αιδοίον, ορφανών ωδείον, κέρας της Αμαλθείας,

θηκάρι μου, Σκύλλα και Χάρυβδη.

 

[3]

Όχι το σώμα σου, αλλά τα αισθήματά μου ανατέμνω.

Έκαστον σώμα κι ένας κωδίκελος.

Στέφανός σου το μίσος σου.

Μόνον ιστορίες θανάτων αφηγείται το σώμα.

Η ηδονή η ηχώ των ποτέ.

Σιωπάς εσύ· αλλά σε ανακαλύπτω.

Οι αληθινές μας στιγμές είναι οι στιγμές της μοναξιάς.

Καθώς τα λουλούδια, κάθε γυναικείο σώμα έχει το άρωμά του.

Ο θάνατος αποτελεί την μόνη αξιοπρεπή πράξη του σώματος.

Αγνοώ πού ανήκω πού.

Ο άνδρας με τη βέβηλη καρδιά δεν χαίρεται την ωραιότητα

του γυναικείου σώματος την ομορφιά.

Ηδονή χαμόγελο τελείας πράξεως.

Πλαγιασμένη, γυμνή, με το περιδέραιο των δακρύων του στα στήθια της

σκέφτεται πως η ωραιότης παρέχεται από την φύση σαν ελεημοσύνη.

Έσο επιεικής με τις παρορμήσεις του σώματος.

Είμαι ανεύθυνος για το κακό που πράττω.

Ελάχιστα πιστεύω στη διανοητικότητα των γυναικών.

 

[4]

Στον έρωτα όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι.

Ο έρως δεν είναι σκοπός.

Οι άνδρες παραμένουν πιστοί μόνον προς την εργασία.

Οι άνδρες θεωρούν το έρωτα αλληγορικό διάλειμμα.

Η λήθη ο ανήθικος αυτός μηχανισμός η λήθη.

Η ωραία νεκρή μάλλον είναι αδύνατο να νιώθει υπερηφάνια.

Και την πατρίδα λησμονώ μπρος σ' ένα γυμνό νεανικό γυναικείο σώμα.

Η παρουσία της γυναίκας επιβάλλει την περισυλλογή.

Ναι, είναι ένας μύθος η δήθεν πλήρωση που προσφέρει ο έρως.

Ονομάζουν ζήλεια την αμοιβή του ερωτευμένου προς τη σύνευνόν του.

Η φιλολογία στον καιρό μας διέβρωσε και την σεξουαλική πράξη.

Ο έρως δεν εζήτησε την έγκρισή μας.

Οι άνθρωποι της Ανατολής εκ παραδόσεως και επί χιλιετίες,

είχανε το αρτιότερο σύστημα ιδιοκτησίας γυναικείων σωμάτων.

Το σώμα της γυναίκας είναι ένα οπτικό φαινόμενο,

που ορμητικά τείνει να γίνει ένα γεγονός αφής.

Η συνουσία είναι πάλη. Μόνο στο σκοτάδι δεν φοβάμαι.

Ρόγχος η συνουσία.

Ω, ιερόν αιδοίον και αηδές, ω, φιδομάνα και φιδότρυπα και φιδοφωλιά·

ω, αντι-ωραίον αιδοίον, προπύλαια της πλήξεως·

ω, γλυκιά μου τιμωρία.

 

[5]

Οι άνδρες, ενώπιον μιας γυμνής γυναίκας, είναι περισσότερο

ντροπάλοί απ' όσον υποθέτετε.

Αγκαλιασέ με και πνίξε με, η αισχρότης το καύχημά μου.

Για το χατίρι της αγαπημένης γίνομαι Λερναία Ύδρα.

Η δραματικότης της ανθρώπινης ψυχής, ερίδεται στην υποχρεωτική

συγχώρηση που παρέχει ο καθείς εις εαυτόν για την ανηθικότητά του.

Μίσος έρως μαύρος.

Η ιδεώδης ερωτική πράξη με δάκρυα λήγει.

Στου φιλώ τα μάτια, γιατί κι εσυ νιώθεις ότι ο έρως

αποτελεί το απαράδεκτον λάθος της φύσεως.

Δύο εραστές δύο συνένοχοι δύο.

Όποιος επαφίεται στη μοίρα ζει στην αλήθεια.

Όμως και τα αισθήματα αποταμιεύονται.

Τώρα σ' αγαπώ, και τώρα νιώθω σα νάχω βγάλει φύλλα.

Με γιασεμιά στολίζω τις μουχλιασμένες σου μασχάλες.

( Είναι φορεύς συνειδήσεως ο ερωτευμένος; )

Κάτι το ζωώδες ενυπάρχει στην λατρεία της γυναικείας ομορφιάς.

Το κάλλος η φιλοδοξία της νεότητος.

Ω, αιδοίον, χοάνη του διαβόλου: ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη·

ω, αιδοιον, Μέκκα των λογισμών μου· ω, μακεδονικέ ουρανέ.

 

[6]

Εκπορεύεται από την αγάπη η μελαγχολία,

αλλά και συντρίβει την αγάπη η μελαγχολία.

Η ηδονή απωτάτη εκδίκηση του χρόνου.

Μισανθρώπους αποκαλούν τους φίλους της οικουμένης οι μισάνθρωποι.

Η γραμματική των φιλιών εξίσου απαραίτητη

με την γραμματική των λέξεων.

Κακή νίκη η των σωμάτων συνουσία.

Το μέλλον θα καταδείξει αν έρως σημαίνει εξαγρίωση

ηθών και αισθημάτων.

Αυτά και κάποια άλλα που με τρομάζουν και που δεν γράφονται,

σκέφτομαι σαν βλέπω γυμνές γυναίκες.

........................

Το όνειρο, του Θ. Λιβεριάδη μπορείτε να το βρείτε στην βιβλιοθήκη του greek-language.

Λόγω στενότητας χώρου δεν μπορούμε να το αναδημοσιεύσουμε

 

Πηγές και πηγές εικόνων: δημοσιεύματα  και αρχείο περιοδικού, όπως  οι αναφερόμενες με συνδέσμους  στο κείμενο ιστοσελίδες των Θ. Λιβεριάδη και Δ, Καλοκύρη

Κάθε μέσο που σέβεται τους αναγνώστες του και τον εαυτό του, οφείλει να προσφέρει εκτός από πληροφόρηση, ενημέρωση, ιδέες και γνώση και αυτό το «κάτι άλλο». Να προσφέρει δηλαδή και διασκέδαση.

Επειδή δεν κατέχουμε ακόμη τη γνώση για να προσφέρουμε ηλεκτρονικά σταυρόλεξα στους αναγνώστες μας –σταυρόλεξα που θα μπορούν να λύνουν με το πληκτρολόγιο τους- αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε ένα κουίζ. Έναν διαγωνισμό παρατηρητικότητας, γνώσης και διαίσθησης. Ένα κουίζ που θα είναι σχετικό με τον τόπο που εδρεύει η επιθεώρηση μας, η Attica Voice και θα απευθύνεται κυρίως στους συνδημότες μας, οι οποίοι γνωρίζουν τον τόπο μας. Ίσως μάλιστα ένα από τα φωτογραφικά κουίζ που ελπίζουμε πως θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε εφεξής συστηματικά, να γίνει αιτία και αφορμή να μάθουν τον τόπο μας κι άλλοι, από άλλα μέρη εκτός των γεωγραφικών ορίων του δήμου της Ραφήνας και ολίγον Πικερμίου.

Ξεκινάμε λοιπόν με το πρώτο φωτογραφικό κουίζ.

Δημοσιεύουμε λοιπόν 10 φωτογραφίες, αριθμημένες από το 1 έως το 10. Ζητάμε να βρείτε –όσοι είστε παρατηρητικοί και γνώστες του τόπου- ποιες φωτογραφίες απεικονίζουν εργοτάξιο και ποιες χωματερή.

Μην ανησυχείτε. Διαλέξαμε φωτογραφίες από ντόπια εργοτάξια, δηλαδή από έργα που εξελίσσονται στην περιοχή της Ραφήνας, του Πικερμίου ή χώρους – έδρες  εργοταξίων εργολάβων και κατασκευαστών της περιοχής.

Ο νικητής θα κερδίσει μία σπάνια, συλλεκτική συλλογή των «Ημερολογίων τρέλας» της Attica Voice με ειδική βιβλιοδεσία και με αφιέρωση από κάθε συντάκτη της επιθεώρησης μας.

Ο διαγωνισμός δεν είναι εύκολος, ούτε και για τους ίδιους τους συντάκτες της Attica Voice. Τα σωστά αποτελέσματα έχουν κατατεθεί σε κλειδωμένη ηλεκτρονική πλατφόρμα, η οποία θα ξεκλειδώσει ειδικά για τη σεμνή τελετή της ανάδειξης του νικητή, αν δεν την χακάρει κανένας επιτήδειος  και παθιασμένος για τη νίκη στο κουίζ μας.

Ακολουθούν οι αριθμημένες φωτογραφίες. Μπορείτε να απαντάτε είτε μέσω των σχολιών του site είτε με αποστολή e-mail στην διεύθυνση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με την ένδειξη στο θέμα του μηνύματος «Πόσο γνωρίζουμε τον τόπο μας;»

W1	W2
W3	W4
W5	W6
W7	W8
W9	W10

 

Καλή επιτυχία. Απαντήσεις θα γίνονται δεκτές μέχρι την 25η Μαρτίου που είναι και εθνική εορτή και εορτή της πατριδογνωσίας

Αναδημοσιεύουμε άρθρο της ΕΦΣΥΝ που αφορά στην αναμενόμενη μέχρι χθες (16/3) έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία ζητά λήψη μέτρων κατά της λογοκρισίας με εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης, όπως αυτή γίνεται με αντιδημοκρατικό τρόπο στις περιπτώσεις των Διώξεων SLAPP (στρατηγικές διώξεις κατά της συμμετοχής του κοινού). Υπενθυμίζουμε πως και η Attica Voice, όπως και το ιστολόγιο Δασαμάρι SOS  ανήκoυν στα θύματα των διώξεων τέτοιου τύπου και μάλιστα η περίπτωση μας έχει και την απαράδεκτη για την ΕΣΗΕΑ ιδιότητα, του ότι διώκτες της φέρονται να είναι μέσα ενημέρωσης

 

Σήμερα η παρουσίαση της έκθεσης της Κομισιόν για τις αγωγές κατά δημοσιογράφων (SLAPP)

Μια νέα έκθεση που θα δημοσιευθεί σήμερα θα ζητήσει τη λήψη μέτρων για την ανάσχεση της αύξησης των SLAPPs, δηλαδή των στρατηγικών αγωγών κατά της δημόσιας συμμετοχής. Πρόκειται για αγωγές που ασκούνται από ισχυρούς φορείς κατά δημοσιογράφων, ΜΚΟ ή άλλων φορέων με σκοπό να φιμώσουν τους επικριτές και να καταπνίξουν τη δημόσια έρευνα. Η έκθεση της οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα Article 19 επισημαίνει ευρωπαϊκές χώρες όπου οι καταχρηστικές δίκες αποτελούν ιδιαίτερο πρόβλημα, όπως η Πολωνία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Κροατία και η Ιρλανδία.

Μιλώντας στο POLITICO, η Σάρα Κλαρκ του Article 19 δήλωσε ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται κατακόρυφη αύξηση των SLAPPs, σημειώνοντας ότι 47 υποθέσεις ήταν ανοικτές κατά της Μαλτέζας δημοσιογράφου Δάφνης Καρουάνα Γκαλιζία όταν δολοφονήθηκε. "Η απλή απειλή της δικαστικής διαδικασίας μπορεί να είναι αρκετή για να τρομάξει έναν δημοσιογράφο ή έναν ακτιβιστή ώστε να αποσύρει μια κρίσιμη αναφορά, γεγονός που μπορεί να επηρεάσει σοβαρά τη διαφάνεια και τη λογοδοσία", δήλωσε η Clarke.

H Κλαρκ δήλωσε ότι η Επιτροπή θα πρέπει να λάβει μέτρα για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: Η Επίτροπος Βέρα Γιούροβα, η οποία θα μιλήσει στη σημερινή παρουσίαση της έκθεσης, θα υποβάλει νέες προτάσεις στα τέλη Απριλίου. Ωστόσο, το άρθρο 19 αναφέρει ότι μπορούν να γίνουν περισσότερα, ιδίως σε εθνικό επίπεδο. Μεταξύ των αιτημάτων: έγκαιρη απόρριψη των υποθέσεων, τιμωρητικά μέτρα για τους ενάγοντες που υποβάλλουν επανειλημμένα αγωγές και αποποινικοποίηση της δυσφήμισης σε χώρες όπου αποτελεί ποινικό αδίκημα.

 

πηγή

Χθες το βράδυ 16/3/2022, παρακολουθήσαμε τη διαδικτυακή προβολή του ντοκιμαντέρ της Νέλλης Ψαρρού και του Ιωάννη Λαζάρου ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ (http://www.tosxedio.com). Το ντοκιμαντέρ καταγράφει το πως κάηκε η βόρεια Εύβοια τον Αύγουστο του 2021, από τις άμεσες μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν και πάλεψαν μόνοι τους με την καταστρεπτικότερη δασική πυρκαγιά που έχει βιώσει ποτέ η Ελλάδα.

Η πυρκαγιά που κατέκαψε το μεγάλο δάσος της βόρειας Εύβοιας έκαψε και το μέλλον του τόπου και σύμφωνα με τις μαρτυρίες που καταγράφηκαν από τον φακό των ερευνητών, όλα συντείνουν στο ότι επρόκειτο για πολιτική απόφαση. Απόφαση αλλαγής του χαρακτήρα του κάποτε πανέμορφου τόπου. Μία βίαια αλλαγή προς ασύμβατες με κάθε έννοια πολιτισμού χρήσεις, ξένες προς τον άνθρωπο και την κοινωνία.

Στην Βόρεια Εύβοια το 2021 αποδείχθηκε –από τις μαρτυρίες όσων έζησαν την καταστροφή- πως δεν υπήρχε βούληση για κατάσβεση. Αντίθετα, οι επίσημες υπηρεσίες και η κεντρική διοίκηση έκαναν  ό,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν και τις τελευταίες προσπάθειες των κατοίκων να σώσουν τον τόπο τους. Ήταν ένας ασύμμετρος αγώνας που από τη μία είχε τους κατοίκους -παραδασόβιοι πληθυσμοί και έμπειροι δασεργάτες οι περισσότεροι-  και από την άλλη είχε τη φωτιά και το επίσημο κράτος που είχε συμμαχήσει μαζί της ,για να αποτελειώσουν μαζί  τον τόπο. Υψηλόβαθμοι πυροσβέστες και αστυνομικοί προφασίζονταν γελοιότητες για την αδράνεια τους, έδιωχναν και απειλούσαν με μηνύσεις και διώξεις όσους αγωνίζονταν να σώσουν τον τόπο τους. Υπάρχει άραγε πιο κυνική, πιο ωμή απόδειξη του φρικαλέου σχεδιασμού των «αχρήστων»;

Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Μητσοτάκη, με επικεφαλής  στελέχη τους Χαρδαλιά και Χρυσοχοΐδη, έχοντας ήδη εκμεταλλευτεί με φρικαλέο τρόπο την καταστροφή που βρήκαν έτοιμη στο Μάτι, είχαν διαπιστώσει πόσο εύκολο είναι να αλώσουν έναν πληγωμένο τόπο, για να εφαρμόσουν τα αγαπημένα τους «αναπτυξιακά μοντέλα». Να εγκαταστήσουν τις «οικονομικές δραστηριότητες» των ομοϊδεατών τους,  που προκρίνουν τη ληστρική εκμετάλλευση κάθε τόπου. Εκμετάλλευση που ο καλλιεργημένος τρόμος την είχε απαλλάξει από το Σύνταγμα και τις διατάξεις του, που δεν παύουν οι χυδαίοι να τις αποκαλούν «στρεβλώσεις» και «εμμονές».

Το ντοκιμαντέρ της Νέλλης Ψαρρού και του Ιωάννη Λαζάρου δεν καταγράφει απλά την πραγματικότητα. Είναι η πραγματικότητα. Περιέχει τη βιωμένη αλήθεια και τη μαρτυρία της από αυτούς που την υπέστησαν και που η ζωή του άλλαξε για πάντα. Δεν είναι η «αλήθεια» των πετσωμένων μέσων ούτε η πρόστυχη, γλοιώδης «αλήθεια» των εικονικών  «αποζημιώσεων».

Στις σελίδες της Attica Voice είχαμε κοινοποιήσει την έναρξη των διαδικτυακών προβολών στις 10/3. Τώρα, έχοντας παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ σας προτρέπουμε να το δείτε σε μία από τις επόμενες προβολές στις 20,23,27 και 30 Μαρτίου, του πρώτου μέρους, που αποτελεί την καταγραφή του πώς κάηκε όλη η Βόρεια Εύβοια στις φωτιές του Αυγούστου του 2021. Σας προτρέπουμε να δείτε μαζί μας τον Απρίλιο, το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ που αφορά το «Γιατί» κάηκε η Βόρεια Εύβοια, με ανάλυση των σχεδίων για την περιοχή αλλά και την προετοιμασία από την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και εταιρικούς ομίλους.

Επίσης, στο τέλος κάθε διαδικτυακής προβολής ακολουθεί συζήτηση μέσω zoom, η οποία προσφέρει ακόμα περισσότερα εργαλεία για την εκτίμηση από τον καθένα μας του τι συνέβη πραγματικά τον Αύγουστο του 2021 και όχι μόνο στην βόρεια Εύβοια με τα σχεδόν 500.000 καμένα στρέμματα δάσους αλλά και στο υπόλοιπο 1.000.000 καμένης χώρας που συμπληρώνει τον μακάβριο απολογισμό των πεπραγμένων του μαύρου 2021.

Δίνουμε και πάλι τους συνδέσμους για την διαδικτυακή προβολή και για τη συζήτηση που την ακολουθεί,

Στο You Tube: https://www.youtube.com/channel/UCncOPU8x6_AoFNbgO0mGxgQ

Στο ΖΟΟΜ (όπου και η συζήτηση): https://zoom.us/j/5154332348

 

Προς whataboutists:

Η πυρκαγιά της Βόρειας Εύβοιας το 2021 δεν μπορεί με κανέναν τρόπο  να συγκριθεί με την πυρκαγιά στο Μάτι το 2018. Η πυρκαγιά στο Μάτι ξεκίνησε ως δασική πυρκαγιά και εξελίχθηκε σε μικτή (δασική και αστική). Δεν κατέκαψε παραγωγικά και πυκνά δάση, αλλά υποβαθμισμένα περιαστικά δάση και δασικές εκτάσεις. Κατέκαψε σπίτια και οικισμούς δίνοντας έτσι την αφορμή για πολεοδόμηση της επίσημα αδόμητης περιοχής της ανατολικής Αττικής. Με 102 ανθρώπινα θύματα της  ανικανότητας, που έγιναν ευκαιρία ενός φρικτού χρησιμοθηρικού σχεδιασμού «για τους λίγους»  . Στο Μάτι έδρασαν  αδράνησαν υπηρεσίες που αποδείχθηκαν ανίκανες να αντιμετωπίσουν την καταστροφή. Ανίκανες στον συντονισμό και την πρόληψη ενός φαινομένου που εξελισσόταν στην καρδιά του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Αν υπάρχει συγκρίσιμη πυρκαγιά για την καταστροφή του 2021, αυτή είναι η πυρκαγιά στην Λίμνη Ευβοίας το 2016 ή εκείνη του 1997 στο Πήλι. Η πυρκαγιά του 1977 στη Λίμνη θα μπορούσε επίσης να συγκριθεί, αν θα μπορούσε να συγκριθεί και ο εξοπλισμός των υπηρεσιών μεταξύ 1977 και 2021, πράγμα που είναι εντελώς αδύνατο. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι εντελώς ανόητο να συγκρίνονται μεταξύ τους δύο καταστροφές. Μέτρο στον πόνο δεν υπάρχει. Στο ντοκιμαντέρ, οι κάτοικοι που βίωσαν όλες τις παραπάνω πυρκαγιές, αναφέρονται και κάνουν τις σχετικές συγκρίσεις. Συγκρίσεις που δεν θα μάθετε ποτέ από τα πετσωμένα μέσα και τα ψέματα που πουλάνε για «ειδήσεις».

Εκεί που υπάρχει ο μόνος συσχετισμός με την πυρκαγιά του ανατολικού Πεντελικού  είναι η ξεκάθαρα πολιτική απόφαση του να αφεθεί η Βόρεια Εύβοια στη μοίρα της «για να μην έχει η πιο άχρηστη κυβέρνηση που έχει περάσει από τον τόπο νεκρούς». Μία κυβέρνηση που οι υπηρεσίες της ήταν εντελώς ανίκανες αλλά και όπου λειτούργησαν, λειτούργησαν υπέρ της φωτιάς.

Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, άρθρο της Μ. Λιλιοπούλου με τίτλο  «ΣτΕ: Κίνδυνος να “σκαλώσει” η ρύθμιση για τους δασωμένους αγρούς». Αντικείμενο του άρθρου δεν είναι η διαπίστωση της ανάγκης θέσπισης αυστηρών διατάξεων για την αποφυγή μεταβολής χρήσης εκτάσεων που έχουν δασωθεί ή έχουν ενσωματωθεί σε κάποια δασική οργανική ενότητα, αλλά το συνταγματικό κώλυμα για τη θεσμοθέτηση μίας πολύ επικίνδυνης ρύθμισης. Επικίνδυνης για τη χώρα και το μέλλον της.

ΣτΕ: Κίνδυνος να «σκαλώσει» η ρύθμιση για τους δασωμένους αγρούς

Της Μαρίας Λιλιοπούλου

Στα όρια της συνταγματικότητας με μεγάλο κίνδυνο να καταπέσει στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), όπως έχει γίνει με σειρά αντίστοιχων ρυθμίσεων στο παρελθόν, βρίσκονται οι ρυθμίσεις του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για τους δασωθέντες αγρούς, σύμφωνα με τους δασολόγους.

Αυτό επεσήμανε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΕΔΔΥ), Νικήτας Φραγκισκάκης μιλώντας σήμερα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, η οποία εξετάζει το νομοσχέδιο κρούοντας παράλληλα τον κώδωνα του κινδύνου για επικείμενες εκχερσώσεις, οι οποίες θα οδηγήσουν σε μεγάλη αποδάσωση της χώρας σε μια εποχή μάλιστα που οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης είναι παραπάνω από ορατές.

«Βάσει των προτεινόμενων ρυθμίσεων, θα δίνονται δημόσιες εκτάσεις σε ιδιώτες με μόνο στοιχείο μία δήλωση του Ε9 ή ένορκες βεβαιώσεις ή άλλα συμβολαιογραφικά έγγραφα χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας που να έχουν μεταγραφεί πριν 1946, όπως οριζόταν μέχρι τώρα. Ουσιαστικά μπορεί να γίνει αλλαγή χρήσης ενός πευκοδάσους και σε εκτάσεις άνω των 5 στρεμμάτων θα μπορούν να προχωρήσουν γεωργικές εκμεταλλεύσεις με όρους ασαφείς. Είναι μια παράμετρος, με την οποία επιτρέπουμε να γίνονται οι εκχερσώσεις των δασών. Αυτό είναι προβληματικό, θα δημιουργήσει παρερμηνείες και στην ουσία θα έχουμε μια αποδάσωση των δασών της Ελλάδος», σημείωσε ο κ. Φραγκισκάκης.

Υπενθυμίζεται ότι όπως αναλυτικά έγραψε το «ethnos.gr», το Ελληνικό Δημόσιο δε θα μπορεί να προβάλει δικαιώματα κυριότητας σε εκτάσεις που εμφανίζονται στις αεροφωτογραφίες του 1945, ή, εφόσον αυτές δεν είναι ευκρινείς, του 1960, με αγροτική μορφή που δασώθηκαν μεταγενέστερα, ανεξάρτητα από τη μορφή που απέκτησαν αργότερα, επί των οποίων το Δημόσιο δεν θεμελιώνει δικαιώματα κυριότητας βάσει τίτλου. Επιπλέον, πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής που έχουν εκδοθεί για τις ανωτέρω εκτάσεις ανακαλούνται ακόμη και αν τελεσιδίκησαν δικαστικά.

Η αλλαγή χρήσης μάλιστα εφόσον πρόκειται για δασική έκταση και όχι δάσος θα γίνεται απλά και γι΄αυτήν θα αρκεί ακόμα και η κατάθεση του εντύπου Ε9.

«Η ρύθμιση θα δημιουργήσει παρερμηνείς και θα έχουμε έντονη αποδάσωση της Ελλάδας. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο», σημείωσε ο πρόεδρος της ΠΕΔΔΥ και εξήγησε: «Με την ανάρτηση του 51% των δασικών χαρτών, είδαμε ότι έκταση 5,5% αφορούσε δασωμένους αγρούς. Αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 3,5 εκατομμύρια στρέμματα. Η ανάρτηση του συνόλου των δασικών χαρτών αναμένεται να διπλασιάσει αυτήν την έκταση φτάνοντάς την τουλάχιστον στα 6,5 εκατομμύρια, τα οποία κινδυνεύουν να αλλάξουν χρήση».

Πράγματι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του υπουργείου Περιβάλλοντος, η συνολική έκταση των δασωθέντων αγρών ανέρχεται σε περίπου 6,7 εκατομμύρια στρέμματα σε όλη την επικράτεια με περιοχές όπως η Λευκάδα να έχουν ποσοστά ρεκόρ της τάξης του 15% της συνολικής έκτασης του νησιού.

Ο κ. Φραγκισκάκης αναφέρθηκε μάλιστα και στο παράδοξο της προσπάθειας δάσωσης έκτασης 500.000 στρεμμάτων βάσει του Εθνικού Σχεδίου Αναδάσωσης, την ώρα που παράλληλα θα «τρέχει» αποδάσωση σχεδόν 7 εκ. στρεμμάτων: «Μια μεγάλη αντίφαση σε μια εποχή που η κλιματική αλλαγή μας έχει χτυπήσει την πόρτα», τόνισε ζητώντας να αποσυρθεί η εν λόγω διάταξη για περαιτέρω επεξεργασία σύμφωνα με τις συνταγματικές επιταγές.

Κι αυτό διότι – όπως προσέθεσε – η διάταξη είναι προβληματική σε δύο επίπεδα. Κινείται στο όριο της συνταγματικότητας, διότι κάνει αλλαγή της χρήσης των δασών σε αγροτικές εκτάσεις, χωρίς να υπάρχει μια πλήρης τεκμηρίωση ότι έτσι εξυπηρετείται το εθνικό συμφέρον».

Στο σημείο αυτό υπενθύμισε ότι στο παρελθόν γι΄αυτόν το λόγο είχε καταπέσει σειρά αντίστοιχων διατάξεων και συγκεκριμένα, «από το 1979 με το άρθρο 67 του 998, με το άρθρο 12 του 3208/2003, το 2014, πάλι, προσπάθεια αλλαγής, το 2017 και φτάσαμε σήμερα. Θυμίζω ότι όλες αυτές οι προσπάθειες προσέκρουσαν στο σύνταγμα και κατέπεφταν στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Πρόσφατη είναι το 2010 η αποφάση του ΣτΕ που αφορούσε το άρθρο 12, το οποίο είναι το ίδιο με το υπό συζήτηση άρθρο 80, το οποίο κατέπεσε λόγω αντισυνταγματικότητας στο ΣτΕ».

πηγή

-Η ελληνική Αρμοστεία και η διαχείριση της πραγματικότητας από την Ελλάδα-

Το επετειακό αφιέρωμα της Attica Voice στο ελληνικό 1922 συνεχίζεται. Βρισκόμαστε στο 1919. Η Ελληνική στρατιωτική δύναμη έχει αποβιβαστεί στην Σμύρνη και από τις 8  Μαΐου, ο μέραρχος Ζαφειρίου έλαβε το τηλεγράφημα του Βενιζέλου για την ανατεθείσα απόβαση. Μέχρι τις 19 του ίδιου μήνα, οι ελληνικές δυνάμεις κατέχουν την πόλη.

 

Οι καιροί απαιτούσαν για τη Σμύρνη μία διοίκηση, μία τοπική έστω αρχή, που θα είχε συναίσθηση της πραγματικότητας πίσω από τον ενθουσιασμό που όπως είδαμε στα προηγούμενα, επικρατούσε. Μία διοίκηση που θα  μπορούσε να κοιτάξει μπροστά και να αμβλύνει τα πάθη που γέννησε ο -αδικαιολόγητος σε μεγάλο βαθμό- ενθουσιασμός και ο επαγόμενος  εθνικισμός. Και αφού θα το επιτύγχανε αυτό, τελικά θα μπορούσε να εφαρμόσει τα συμπεφωνημένα  (Συνθήκη Μούδρου – Συνδιάσκεψη Παρισιού) αρχικά και της Συνθήκης των Σεβρών, από τον Αύγουστο και μετά. Αλλά αυτός που θα αναλάμβανε την αρμοστεία στην Σμύρνη δεν είχε μόνο αυτούς τους στόχους να πετύχει.

Πέρα από τα πάρα πολλά προβλήματα που είχε δημιουργήσει η παρατεταμένη εμπόλεμη κατάσταση και το αποτέλεσμα της, δηλαδή η διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, υπό την κατοχή της οποίας βρίσκονταν η Σμύρνη, το κύριο και βασικότερο ζητούμενο ήταν να αποκατασταθεί η ειρήνη. Πρώτα-πρώτα μέσα στην ίδια την πολυεθνική και πολυφυλετική κοινωνία. Η ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους ήταν παραπάνω από απαραίτητη για να προχωρήσει η πόλη και η περιοχή γενικότερα. Ο αρμοστής της Σμύρνης όφειλε να καλλιεργήσει γόνιμο έδαφος για την όσο το δυνατό αρμονικότερη συνύπαρξη των πολιτών, που ήταν ακόμα πολίτες της διαλυμένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά υπό την ελληνική Αρμοστεία, ελέω συμμάχων. Έτσι θα επιτυγχανόταν ο κατευνασμός του ηττημένου τουρκικού στοιχείου και θα έμπαιναν προσκόμματα στην τροφοδότηση του τουρκικού εθνικισμού, των ομάδων της αντίστασης του Μουσταφά Κεμάλ, οι οποίες ήταν ήδη ενεργές στην περιφέρεια. Η οποιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης της ζωής στην πόλη, είχε σαν προϋπόθεση την κοινωνική ειρήνη.

Ο Βενιζέλος με την διορατικότητα που συνήθως τον διέκρινε, είχε προβλέψει από τον Φεβρουάριο του 1919 τις πραγματικές ανάγκες του εγχειρήματος της ανάληψης της αρμοστείας της Σμύρνης.

Ενώ δεν είχε πάρει ακόμα άδεια απόβασης στη Σμύρνη από τους Συμμάχους, χρησιμοποιώντας το κλασικό επιχείρημα του περί της έντονης παρουσίας του ελληνικού στοιχείου στην πόλη, είχε προκρίνει και  προτείνει τον φίλο του, δικηγόρο Αριστείδη Στεργιάδη για τη θέση του Αρμοστή της Σμύρνης, παρά τις αντιδράσεις του ίδιου, αλλά και του κόμματος των Φιλελευθέρων. Η θέση του αρμοστή της Σμύρνης ήταν ζηλευτή για κάθε φιλόδοξο πολιτικό της εποχής αλλά η φιλοδοξία όταν δεν συνοδεύεται από σύνεση και μετριοπάθεια, γίνεται φιτίλι και δυναμίτης μαζί, για να καταστρέψει πόλεις και χώρες.

 

Ο αρμοστής της Σμύρνης, Α. Στεργιάδης

Ο Αριστείδης Στεργιάδης, ο δεύτερος όρθιος από τα  αριστερά (κοιτάζει τον φακό) 

 

Γεννημένος στην Κρήτη το 1861, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στο Παρίσι. Εργάστηκε ως δικηγόρος στην Κρήτη. Η οικογένειά του είχε αντιτουρκική δράση. Μάλιστα οι αδελφοί του Ιωάννης και Θρασύβουλος σκοτώθηκαν από τους Τούρκους γι’ αυτόν τον λόγο. Μετά την  επανάσταση του Θέρισου, στην οποία πήρε μέρος, φυλακίσθηκε από τους Άγγλους.

Διατέλεσε πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Ηρακλείου μέχρι το 1910. Ήταν φίλος του Βενιζέλου και συνεργάστηκε μαζί του στη σύνταξη διαφόρων νόμων. Το 1914 συμμετείχε στη σύνταξη της συνθήκης των Αθηνών και μετά διορίστηκε Γενικός διοικητής Ηπείρου (1917 - 1919). Τον Φεβρουάριο του 1919 ο Βενιζέλος του προτείνει τη θέση του Αρμοστή της Σμύρνης αλλά ο Στεργιάδης την αρνείται «για λόγους υγείας» που όμως μάλλον  σχετίζονται με τις απόψεις του για τη Μικρασιατική Εκστρατεία, την οποία θεωρούσε από λανθασμένη και επικίνδυνη ως αποτυχημένη, εξαρχής.

Ο Βενιζέλος θεωρούσε πως οι λόγοι που επικαλούταν  ο Στεργιάδης για να μη δεχτεί τη θέση, ήταν κυρίως εσωκομματικοί. Τη ζηλευτή θέση διεκδικούσε και ο Θ. Σοφούλης τον οποίο όμως δεν ήθελε ο Βενιζέλος γιατί τον θεωρούσε επικίνδυνο λόγω του παρελθόντος του.

Τελικά ο Στεργιάδης δέχτηκε και διορίστηκε Αρμοστής της Σμύρνης, στην οποία έφτασε τον Μάιο του ίδιου χρόνου και λίγο μετά την αποβίβαση των ελληνικών δυνάμεων στην πόλη.

 

Η ανασυγκρότηση – Στοχευμένες ενέργειες ενός μικρού  πρωθυπουργού

Από τα βασικά μελήματα  του ‘Υπάτου Αρμοστή ήταν η διατήρηση και η προστασία των μουσουλμανικών πληθυσμών. Υπήρχε αδήριτη ανάγκη κατευνασμού των παθών και ειρήνευσης στην περιοχή και την πόλη. Ο Ύπατος Αρμοστής έπρεπε να εφαρμόσει συνετή διπλωματία στην επιτέλεση του έργου του. Έτσι διατήρησε Τούρκους υπαλλήλους σε κατώτερες διοικητικές θέσεις, υπάγοντάς τους στο διοικητικό μηχανισμό της ελληνικής Ύπατης Αρμοστείας. Τοποθέτησε επικεφαλής των μουσουλμανικών υποθέσεων, τον Αλί Ναΐπ Ζαντέ, έναν Τουρκοκρητικό μουσουλμάνο που είχε διατελέσει παλαιότερα νομάρχης Δράμας, και επέτρεψε την χρήση της τουρκικής γλώσσας σε δικαστικές υποθέσεις μουσουλμάνων. Παράλληλα στελέχωσε τις σημαντικές θέσεις με κρατικούς αξιωματούχους από την Αθήνα.

Το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας στην προκυμαία της Σμύρνης (1920)

Η οικονομία της πόλης

Τα κρατικά έσοδα διαχειριζόταν ο Αλ. Κορυζής (τότε Γενικός Επιθεωρητής της Εθνικής Τράπεζας), στον οποίο ο Στεργιάδης ανάθεσε τα σχετικά καθήκοντα του υπευθύνου των οικονομικών υπηρεσιών της Αρμοστείας.

Ο Στεργιάδης προώθησε την παρουσία της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος στην περιοχή, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να αντιμετωπίσει τη δράση διαφόρων ιδιωτικών τραπεζών. Λόγω των υποτιμημένων νομισμάτων των χαμένων του πολέμου, οι ιδιωτικές τράπεζες κερδοσκοπούσαν στην αγορά συναλλάγματος και αυτό εμπόδιζε την εισροή χρήματος από εμπορικές συναλλαγές.

Τα παραπάνω αναφέρονται στο βιβλίο των Βερέμη – Κώστα «Η Εθνική τράπεζα στη Μικρά Ασία» του 1984 και ελήφθησαν από αναδημοσίευση

 

Ο Αλέξανδρος Κορυζής

 Η δημόσια τάξη και η ασφάλεια

Ο Στεργιάδης οργάνωσε το σώμα της χωροφυλακής, ενώ απομάκρυνε τους οίκους ανοχής από το κέντρο της πόλης προς τις παρυφές της. Απαγόρευσε την χαρτοπαιξία όπως γράφει, αν και αυτό φαίνεται να μην ίσχυσε και απόλυτα. Μας μεταφέρεται όμως από το βιβλίο της Ευαγγελίας Αχλάδη, «Η κοσμοπολίτικη Σμύρνη» αλλά και από τον μικρό τόμο «Η Μικρασιατική Καταστροφή 1922» της σειράς «Τα Νέα – Ιστορία», Αθήνα 2010 με επιμέλεια Χρ. Κουλούρη.

Στο βιβλίο της Όλγας Βατίδου «Ρωμνάκια και παληά Σμύρνη», όπου γίνεται αναφορά στην «πολιτεία» του Τεπεντζίκ, ο διαχωρισμός της «αμαρτωλής» πόλης από την «καθωσπρέπει» έχει ιδιαίτερο κεφάλαιο, αλλά για την χαρτοπαιξία και τον τζόφο γενικότερα, δεν γίνεται αναφορά διαχωρισμού. Αλλά όπως πάντα, ο κόσμος της νύχτας, της πιάτσας, έχει τους δικούς του κανόνες που σπανίως υπάγονται σε αρμοστεία και σε ιστορικές καταγραφές.

 

Η ελληνική στρατιωτική δικαιοσύνη αντικαθιστά τα τούρκικα δικαστήρια.

Ο Αρμοστής Στεργιάδης έφτιαξε στρατοδικεία γιατί δεν εμπιστευόταν τα τούρκικα δικαστήρια, τουλάχιστον για λεπτά θέματα που μπορούσαν να φέρουν αντιδικίες μεταξύ των εθνοτικών ομάδων των κατοίκων. Ήταν μία λύση προσωρινή αφού δεν μπορούσε να συστήσει ελληνικά δικαστήρια ως αρμοστής διεθνούς συνθήκης.  

 

Επαναπατρισμός εκτοπισμένων

Για την επανεκκίνηση της παραγωγής και της οικονομικής δραστηριότητας, παρείχε δάνεια στους εκπατρισμένους χριστιανούς των διωγμών της περιόδου 1914-1916. Οι πρώην πια εκπατρισμένοι,   επέστρεψαν σε μεγάλο ποσοστό. Τους εφοδίασε με πολλαπλασιαστικό υλικό καλλιεργειών και σπόρους, καθώς και με  γεωργικά εργαλεία, προκειμένου να τονωθεί έτσι η οικονομική δραστηριότητα του τόπου.

Για την ανάπτυξη της γεωργίας ανέπτυξε μάλιστα  ένα πειραματικό αγρόκτημα.

Παιδεία - Εκπαίδευση

Σε συνεργασία με τον μαθηματικό Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, ίδρυσε το Ιωνικό Πανεπιστήμιο Σμύρνης.

Το Ιωνικό Πανεπιστήμιο της Σμύρνης

Υγεία

Εγκατέστησε  ένα μικροβιολογικό εργαστήριο και ένα Ινστιτούτο Παστέρ, για την καταπολέμηση πολλών ασθενειών που έπλητταν την περιοχή. Μάλιστα το Υγειονομικό τμήμα επρόκειτο να είναι το πρώτο τμήμα του νεοσύστατου πανεπιστημίου το οποίο θα λειτουργούσε.

Όλα τα παραπάνω που αφορούν την ανασυγκρότηση της πόλης από τον Αρ. Στεργιάδη περιγράφονται στον τόμο «Το όραμα της Ιωνίας» του Άγγλου διπλωμάτη Sir Michael John Llewellyn Smith

 

Η υποστήριξη του Βενιζέλου

Ο Βενιζέλος δεν είχε επιλέξει τυχαία τον Στεργιάδη για Αρμοστή. Τον ήξερε από παλιά και γνώριζε και το επιτυχημένο του πέρασμα από τη Γενική Διοίκηση Ηπείρου. Σε μία περιοχή που ήταν χώρος πολλών εθνοτικών ομάδων που δεν συμβίωναν πάντα αρμονικά αλλά και με μεγάλες και σκληρές συμμορίες ληστών στα απάτητα βουνά του, ο Στεργιάδης είχε επιτύχει ειρήνευση και αρμονία στη συνύπαρξη και την παραγωγική συνεργασία. Ταυτόχρονα είχε αποκρούσει απόπειρες ανάφλεξης  από ξένες χώρες (Ιταλία, Αλβανία) που είχαν βλέψεις στα εδάφη αυτά, εξασφαλίζοντας την αρμονική συνύπαρξη μεταξύ των εθνοτικών ομάδων.

Και ενώ με τους «αλλοεθνείς» τα πήγαινε καλά, είτε στην Ήπειρο είτε στη Σμύρνη, με τους «εθνικούς» της Σμύρνης δεν κατάφερε να έχει μία κοινή γλώσσα και οπτική.

Πολιτική, στρατιωτική, θρησκευτική ηγεσία της ελληνικής διοίκησης της Σμύρνης (1920)

 

Η Στρατιωτική Αρχή στη Σμύρνη του 1919

Ο Λεωνίδας Παρασκευόπουλος ως επικεφαλής του Α΄ κλιμακίου του Γενικού Στρατηγείου της Σμύρνης και άνθρωπος του Βενιζέλου και ο ίδιος, ήρθε σε σύγκρουση αρκετές φορές με τον Αρ. Στεργιάδη, σε διάφορα ζητήματα. Ζητήματα ήσσονος σημασίας, όπως μεταθέσεις και αποσπάσεις που ο πρώτος προωθούσε μέσω Αθήνας και ο δεύτερος ακύρωνε γιατί τις θεωρούσε αδικαιολόγητες, αλλά και σε ζητήματα μεγαλύτερης σημασίας, όπως θέματα που αφορούσαν το ίδιο το στράτευμα Σμύρνης και τους στρατιωτικούς και πολιτικούς σχεδιασμούς που το περιλάμβαναν. Μάλιστα μέρος των διαφωνιών και των συγκρούσεων μεταξύ Στεργιάδη και Παρασκευόπουλου ήταν και  μια σειρά διαταγών και μέτρων που είχε λάβει ο Στεργιάδης και αφορούσαν τους στρατιωτικούς.

Ο Αρμοστής ανέθετε σε στρατιωτικούς καθήκοντα πολιτικής φύσεως, όπως η είσπραξη φόρων σε μουσουλμανικές περιοχές, η επιβολή αυστηρών ποινών σε αξιωματικούς που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για επεισόδια μετά την άφιξη του Ελληνικού στρατού στην περιοχή, η διεξαγωγή ανακρίσεων σε βάρος στρατιωτών και αξιωματικών για πράξεις και παραλήψεις τους. Τα «επεισόδια» όπως τα χαρακτηρίζουμε εδώ, δεν ήταν απλές αψιμαχίες και καυγάδες τις γειτονιάς αλλά περιστατικά εθνοτικής ή και φυλετικής βίας που υπονόμευαν την προσπάθεια κατευνασμού και επίτευξης ισορροπίας μεταξύ των εθνοτικών ομάδων που ζούσαν στη Σμύρνη.

Η Θρησκευτική ηγεσία στην Ιωνία και τη Σμύρνη του 1919

Ο Γρηγόριος, μητροπολίτης Κυδωνιών και ο Χρυσόστομος, μητροπολίτης Σμύρνης, ήταν οι δύο επιφανείς μορφές της θρησκευτικής κοινότητας της Ιωνίας. Οι θέσεις τους θα μπορούσαμε να πούμε πως συμπυκνώνονταν στον «πανηγυρικό» που είχε εκφωνήσει ο Χρυσόστομος την ημέρα της απόβασης των Ελλήνων στην προκυμαία της Σμύρνης, όπου μεταξύ άλλων είπε  «…Η μικρά και ένδοξος Ελλάς, μεγεθυνομένη ούτω, θα βαδίση γοργώ τω βήματι προς ένδοξότατον μέλλον... Το ζήτημα ήτο να θέση άπαξ τον πόδα της επί της Μικράς Ασίας και της Θράκης και τον έθηκε πλέον βαρύν»

Με τον λόγο του ο Χρυσόστομος καθιστούσε σαφές προς πάντες, αυτό που επεδίωξε και πέτυχε κατά τα έτη 1919 - 1922, οπότε και η περιοχή της Σμύρνης βρισκόταν υπό Ελληνική Αρμοστεία. Ο Χρυσόστομος δήλωνε εθνάρχης του Μικρασιάτικου Ελληνισμού και για μεγάλο μέρος του ήταν πράγματι.

Ο Χρυσόστομος ήταν και ο εμπνευστής της «Μικρασιατικής Άμυνας» για τη δημιουργία αυτόνομου κράτους σε περίπτωση ήττας του ελληνικού στρατού.

 

Παρασκευόπουλος – Στεργιάδης – Χρυσόστομος

Ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ιωνία οι Έλληνες ήμασταν  -ούτε είμαστε ακόμα- εξοικειωμένοι με τον περιορισμό των καθηκόντων μας σε συγκεκριμένους τομείς, με συγκεκριμένη αρχή και συγκεκριμένο τέλος. Έτσι και στη Σμύρνη του 1919, οι τρεις επικεφαλής της ελληνικής διοίκησης των Οθωμανικών περιοχών (μη ξεχνάμε πως οι Έλληνες ήταν αρμοστές εδαφών που ανήκαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία ακόμα, σύμφωνα με τη συνθήκη του Μούδρου) δεν άργησαν να διεμβολίσουν ο ένας τις αρμοδιότητες του άλλου.

Από τη μία ο Αρμοστής Στεργιάδης ο οποίος κατόπιν  πρωθυπουργικής εντολής, έπαιρνε υπό τις διαταγές του το ελληνικό στράτευμα. Αυτό του έδινε επίσημα έναν ρόλο πολύ διαφορετικό από αυτόν που του είχε αρχικά ορισθεί για τα στρατιωτικά. Δηλαδή του συμβούλου του Αρχηγού Στρατιωτικής Κατοχής (Παρασκευόπουλος). Παράλληλα, ο Αρμοστής εκτός από υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης, ήταν και εκπρόσωπος των Μεγάλων Δυνάμεων, των αληθινών νικητών του πολέμου για τους οποίους δούλευε η Ελλάδα, γεγονός που περιέπλεκε περισσότερο την κατάσταση.

Από την άλλη οι θρησκευτικοί ηγέτες Γρηγόριος και Χρυσόστομος, πιστοί στην θέση που διατύπωσε ο Χρυσόστομος στο προαναφερθέν διάγγελμα του, με πύρινα κηρύγματα από άμβωνος αλλά ακόμη και εκτός εκκλησιαστικού χώρου, «εμψύχωναν» -κατά τους ίδιους- ή «προέτρεπαν σε ταραχές» -κατά τον Αρμοστή, τον χριστιανικό πληθυσμό της υπό αρμοστεία περιοχής. Μάλιστα είναι γνωστό το περιστατικό  που ο Στεργιάδης διέκοψε  κήρυγμα του Χρυσοστόμου σε επίσημη δοξολογία για τον εορτασμό της συμμαχικής νίκης, επειδή θεώρησε πως το περιεχόμενο δεν ήταν θρησκευτικό, αλλά εθνικοπατριωτική πολιτικολογία. Επιπλέον  πιστεύοντας πως έτσι θα περιόριζε τη διχαστική δράση του μητροπολίτη, εισηγήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση να διακόψει κάθε οικονομική επιχορήγηση στη Μητρόπολη Σμύρνης.

Μέσα στην ατμόσφαιρα «εθνικής ευφορίας» και διαρκώς τροφοδοτούμενου εθνικισμού, ήταν επόμενο το να θεωρηθεί ο Στεργιάδης «προδότης» «φιλότουρκος» και «αντεθνικώς δρων». Άλλωστε ποτέ ο ελληνικός λαός δεν επεξεργάζεται τις πληροφορίες που λαμβάνει, αλλά δέχεται συγκεκριμένες από αυτές ως θέσφατα. Ειδικά όταν αυτές προέρχονται από τη στρατιωτική και τη θρησκευτική ηγεσία που έχουν εξορισμού το «αλάθητο»

Το αποτέλεσμα ήταν αφενός το «δεξί χέρι» του Βενιζέλου, ο βουλευτής Ρέπουλης και αφετέρου ο διαπρεπής υπουργός του, Αλ. Διομήδης (αμφότεροι συνεργάτες τόσο του Βενιζέλου όσο και του ίδιου του Στεργιάδη), να εκφράσουν προς τον Βενιζέλο τη δυσφορία τους για τις ενέργειες του Στεργιάδη. Και δεν ήταν οι μόνοι. Οι διαμαρτυρίες για το πρόσωπο του Αρμοστή είχαν ξεκινήσει από τον πρώτο κιόλας χρόνο της Αρμοστείας και είχαν ως πηγές, στρατιωτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες.

Βενιζέλος - Στεργιάδης

Ο Βενιζέλος στηρίζει τον Αρμοστή

Ο Βενιζέλος είχε να κάνει με μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Αφενός ήταν ο Στεργιάδης, ο οποίος ήταν άνθρωπος της εμπιστοσύνης του, τον ήξερε από παλιά, ήξερε το έργο του από τη Γενική Διοίκηση Ηπείρου και ήταν και ο άνθρωπος που είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των συμμάχων, δηλαδή των αφεντικών της υπόθεσης.

Εδώ ανατρέχουμε για λίγο στον Γιάννη Κορδάτο, ο οποίος στον 5^ο τόμο της Ιστορίας της Νεώτερης Ελλάδας σημειώνει πως ο Αρ. Στεργιάδης δούλευε στην πραγματικότητα για τους Άγγλους αφού «όταν έπεσε ο Βενιζέλος, έδωκε γην και ύδωρ στον βασιλιά Κωνσταντίνο και στο Γούναρη και έτσι κράτησε τη θέση του. Ήταν όμως πράκτορας της Ιντέλιζενς Σέρβις. Έκανε ό,τι ήθελαν οι Άγγλοι» (Κορδάτος).

 

Όπως και να ήταν όμως, εφόσον εφάρμοζε τους όρους της συνθήκης την οποία είχε σταλεί να εφαρμόσει, αυτό σημαίνει πως έκανε καλά τη δουλειά του, η οποία βέβαια δεν ήταν η καλλιέργεια και δικαίωση του ελληνικού εθνικισμού. Έτσι ο Βενιζέλος τον υποστήριξε αφού αν δεν το έκανε, αυτό θα είχε αρνητική απήχηση για το κύρος της ελληνικής κατοχής στην περιοχή της Μικράς Ασίας, στο εξωτερικό.

Η περίοδος της ελληνικής αρμοστείας της Σμύρνης ήταν μία δύσκολη περίοδος.

Μία περίοδος ισορροπιών μεταξύ των μελών της Αντάντ, οι οποίοι έχουν πάρει αποστάσεις μεταξύ τους για τη συνέχεια της μοιρασιάς των εδαφών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Μία περίοδος ισορροπιών στο εσωτερικό της ελληνικής κυβέρνησης που πρέπει να ακροβατεί στον ρόλο του αρμοστή που την θέλουν οι σύμμαχοι και τον ρόλο του κατακτητή που την θέλει ο φανατισμένος και φλεγόμενος λαός.

Μία περίοδος διαχείρισης από την Ελλάδα και την αρμοστεία της της λεπτής πολιτικής ισορροπίας μεταξύ των εθνοτήτων της Ιωνίας, έχοντας ταυτόχρονα απέναντι τους αντάρτες του Μουσταφά Κεμάλ, που είχαν απέναντι τους τον ελληνικό στρατό ως δύναμη επιβολής των όρων της συνθήκης του Μούδρου.

Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, ο καιρός έφερνε την επόμενη φάση της Μικρασιατικής εκστρατείας

Πηγές:

Βερέμης – Κώστας  «Η Εθνική τράπεζα στη Μικρά Ασία» του 1984

Ευαγγελίας Αχλάδη, «Η κοσμοπολίτικη Σμύρνη»

«Τα Νέα – Ιστορία»  επιμ. Χρ. Κουλούρη.  «Η Μικρασιατική Καταστροφή 1922»

Sir Michael John Llewellyn Smith  «Το όραμα της Ιωνίας»

Όλγα Βατίδου «Ρωμνάκια και παληά Σμύρνη» Αθήνα 1965

Η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (ΚΠΑΜΡΡ) εξέδωσε το ακόλουθο δελτίο τύπου απαντώντας σε συστηματικούς διαστρεβλωτές της αλήθειας που πίσω από το ίδιο το γεγονός της παραποίησης της αλήθειας κρύβονται δόλιες ενέργειες κατά του φυσικού περιβάλλοντος, του πολιτισμού και της προόδου. Είναι μία οφειλόμενη απάντηση στην παραπλάνηση που επιχειρείται από μία δημοτική αρχή η οποία όταν καλείται να απαντήσει σε σημαντικά ζητήματα, συλλαμβάνεται συστηματικά αδιάβαστη. Αποδεικνύονται ελλιπείς σε γνώση, αλλά και σε διάθεση να μάθουν. Η καλύτερη απόδειξη αυτού δόθηκε μάλιστα εκτός της αίθουσας δημοτικού συμβουλίου. Δόθηκε στον δρόμο, πάνω στην αποτυχημένη διαχείριση της κακοκαιρίας Ελπίδα ή πάνω στην αποδεδειγμένη αδιαφορία για τα όσα συνέβαιναν στον Νέο Βουτζά εδώ και δύο χρόνια

Ακολουθεί το δελτίο τύπου της Κίνησης, το οποίο επισυνάπτεται και σε PDF

 

ΤΑ ΑΝΤΛΙΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΥΔΑΠ ΚΑΙ  Η  ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ  

ΤΟΥ  ΔΗΜΟΥ  ΡΑΦΗΝΑΣ-ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ ΓΙΑ  ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

 

Αναφορικά με τη συζήτηση του τελευταίου Δημοτικού Συμβουλίου (10/3/22) που αφορούσε τα αντλιοστάσια  αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ  και  επειδή ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου απέρριψε αίτημα της Κίνησης  για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος για σύντομη παρέμβαση σε αυτό,  οφείλουμε μία απάντηση σε ψέματα, ανακρίβειες και συκοφαντίες που ακούστηκαν από τη Διοίκηση του Δήμου ως προς τους ισχυρισμούς μας που κατατέθηκαν εγγράφως  στο Δήμο και τους Δημοτικούς Συμβούλους:

1. Το υπόμνημα που καταθέσαμε και αφορούσε τέσσερα αντλιοστάσια (ΑΡ1-Μαρίκες, ΑΡ2-εκβολή Μ.Ρέματος, ΝΑΑ1 Διώνη/Ροδόπης και ΝΑΑ2-Διώνη/Πολυγύρου) ήταν εντός του θέματος συζήτησης όπως αυτό είχε ανακοινωθεί από το Δήμο με τίτλο «Λήψη απόφασης επί αιτήσεως της εταιρείας Ε.ΥΔ.Α.Π. Α.Ε., για την παραχώρηση των απαραίτητων κοινόχρηστων δημοτικών – κοινοτικών χώρων, για την κατασκευή των αντλιοστασίων αποχέτευσης ακαθάρτων», χωρίς καμία διευκρίνιση μέχρι την παραμονή του Δημοτικού Συμβουλίου σε ποια αντλιοστάσια αναφέρεται το θέμα (ούτε στους Δημοτικούς Συμβούλους!).

2. Δεδομένου ότι τα αντλιοστάσια στις Μαρίκες και την εκβολή του Μεγάλου Ρέματος δεν ήρθαν ποτέ για συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο γιατί έχουν ήδη ολοκληρωθεί οι απαλλοτριώσεις των εκτάσεων, όπως ανέφερε ο Δήμαρχος, δημιουργείται το εύλογο ερώτημα :

Πώς ολοκληρώθηκαν οι  απαλλοτριώσεις αυτών των εκτάσεων από την ΕΥΔΑΠ  χωρίς απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου και ενημέρωση των δημοτών, τη στιγμή που τουλάχιστον  στις  Μαρίκες  επρόκειτο για έκταση ιδιοκτησίας του Δήμου;  

Ο ισχυρισμός του Δημάρχου ότι  η έκταση δεν είχε  χαρακτηριστεί κοινόχρηστος χώρος, δεν αναιρεί το γεγονός ότι αποτελούσε  ιδιοκτησία του Δήμου, δηλαδή των δημοτών του που έχουν έννομο συμφέρον επ’ αυτού. 

Τόσο οι Μαρίκες, όσο και η εκβολή του Μεγάλου Ρέματος  είναι χαρακτηρισμένοι υγρότοποι Α’ προτεραιότητας  του ν.4277/2014, ενταγμένοι στο Μητρώο Προστατευόμενων Περιοχών των Σχεδίων Διαχείρισης ΛΑΠ  της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΔΗΓΙΑΣ 2000/60/ΕΚ (ΦΕΚ 4672/Β/2017) ως περιοχές που προορίζονται για την προστασία οικοτόπων και ειδών, στους οποίους  ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥΣ  ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

• Ο ισχυρισμός του Δημάρχου ότι δεν υφίστανται προστατευόμενοι υγρότοποι στις Μαρίκες και στην εκβολή  του Μεγάλου Ρέματος  παρά μόνο οικοδομικά τετράγωνα και ιδιόκτητα οικόπεδα,  είναι ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΣ και δε συνάδει με την αδιαμφισβήτητη νομοθεσία που  έχει κατατεθεί και εγγράφως στο Δήμο προς ενημέρωσή του από τις 19/1/2022, αμέσως μετά την έναρξη των εργασιών του εργολάβου στις Μαρίκες.

Για τις παραπάνω εκτάσεις  βρίσκεται μάλιστα ήδη σε εξέλιξη  η οριοθέτησή τους   που επιβάλλεται από το  ν.3937/2011(ενσωμάτωση της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΔΗΓΙΑΣ 92/43/ΕΟΚ  για την προστασία της βιοποικιλότητας).  Στην μεν εκβολή του Μ.Ρέματος που βρίσκεται στο β’ στάδιο οριοθέτησης, έχουν ήδη από το 2018 καθοριστεί με ΦΕΚ τα όρια του υγροτόπου (ν.4559/2018), στις δε Μαρίκες που βρίσκεται στο α’ στάδιο οριοθέτησης, έχουν καθοριστεί τα εξωτερικά του όρια από τη μελέτη υγροτόπων του ΕΚΒΥ  που εκπονήθηκε για τις ανάγκες της οριοθέτησης.

Επιπροσθέτως,  οι Μαρίκες  προστατεύονται και από δεύτερη ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΔΗΓΙΑ 92/43/ΕΟΚ  λόγω της ύπαρξης πέντε Oικοτόπων Κοινοτικής Σημασίας με κωδ.Natura 2190, 2250, 2260, 2021, 1120, όπως αυτοί έχουν καταγραφεί από το ΕΛΚΕΘΕ και το ΕΚΒΥ.

Επιπλέον δύο παρατηρήσεις:

α) η προστασία μίας περιοχής και οι επιτρεπόμενες χρήσεις είναι ανεξάρτητες από το ιδιοκτησιακό καθεστώς της περιοχής, όπως ισχύει π.χ. στις δασικές εκτάσεις,  όπου ακόμη κι αν μία περιοχή είναι ιδιόκτητη,  ισχύουν  οι περιορισμοί δόμησης που απορρέουν  από τη δασική νομοθεσία 

β) το  Ευρωπαϊκό δίκαιο υπερισχύει του  Εθνικού.  Η έκταση στις Μαρίκες  που παραχωρήθηκε  στην ΕΥΔΑΠ είχε πράγματι περιληφθεί σε ένα σχέδιο πόλης της Χούντας  το οποίο ο Δήμαρχος  σήμερα επικαλείται  (χωρίς ντροπή!).  Από τη στιγμή όμως που οι περιοχές κηρύχτηκαν προστατευόμενες από  Ευρωπαϊκή νομοθεσία, το σχέδιο πόλης (Εθνική νομοθεσία)  οφείλει να αναθεωρηθεί,  βγάζοντας εκτός σχεδίου πόλης τις προστατευτέες περιοχές.

4. Ο ισχυρισμός του Δημάρχου ότι η Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος έκανε προσφυγή στο ΣτΕ και μάλιστα απορρίφθηκε(!) ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΗΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΗ.

Η Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος ουδέποτε προσέφυγε  κατά του έργου αποχέτευσης, παρά μόνο κατά του έργου διευθέτησης/οριοθέτησης του Μεγάλου Ρέματος.  Η Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος δεν είναι αντίθετη στο έργο αποχέτευσης από θέμα αρχής, αρκεί το έργο να σεβαστεί το θεσμικό πλαίσιο για το φυσικό περιβάλλον της περιοχής μας, διαφορετικά κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα αντιπεριβαλλοντικό έργο  αντίθετο με το σκοπό που θεωρητικά εξυπηρετεί.

Ωστόσο κατά του έργου αυτού έχουν προσφύγει Σύλλογοι και πολίτες  του Δήμου Σπάτων-Αρτέμιδος, προσφυγή η οποία δεν έχει εκδικαστεί ακόμη από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Συνεπώς  η ΕΥΔΑΠ έχει ξεκινήσει την υλοποίηση ενός έργου,  η νομιμότητα του οποίου δεν έχει ακόμη κριθεί και το οποίο  θα φέρει το ΣτΕ προ τετελεσμένων καταστάσεων. 

5. Ο ισχυρισμός του Δημάρχου ότι όλα τα αντλιοστάσια αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ είναι υπόγεια ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΚΡΙΒΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ, αφού η πρόβλεψη για τα αντλιοστάσια είναι η μερική υπογειοποίησή τους, ενώ θα υπάρχει και επιφανειακό κτίσμα επίσκεψης και ελέγχου.

Ειδικά στα προαναφερόμενα  αντλιοστάσια που έχουν  χωροθετηθεί σε υγροτόπους και ρέματα, είναι πιθανό να δημιουργηθούν  τεχνικά προβλήματα ή/και μείωση του προσδόκιμου ζωής της εγκατάστασης, λόγω της ύπαρξης μεγάλων ποσοτήτων νερού στο έδαφος. 

Άρα δεν υπάρχει πλήρως υπογειοποιημένο αντλιοστάσιο  στο έργο.

Επειδή τα τελικά στοιχεία χωροθέτησης και σχεδιασμού των αντλιοστασίων δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα στους κατοίκους του Δήμου μας,  ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟ ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΛΙΟΣΤΑΣΙΩΝ  ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ, ΩΣΤΕ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ.

Τέλος, επειδή  η τοποθέτηση του Αντιδημάρχου Περιβάλλοντος σχετικά με ….«ρέματα που δε φυτρώνουν από τον ουρανό» και… «κτίσματα που υπάρχουν στις Μαρίκες» (αξίζει να την ακούσετε!!!) μόνο σύγχυση και λανθασμένες εντυπώσεις  μπορεί να δημιουργήσει, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι οι προστατευόμενες περιοχές στις οποίες αναφερθήκαμε στο υπόμνημά μας  είναι υγρότοποι και ρέματα,  ΕΙΝΑΙ ΑΔΟΜΗΤΕΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ,  ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ Ή ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΓΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΜΙΜΟ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ. Ακόμη όμως και να υπήρχαν διεκδικήσεις,  ακόμη κι αν ο Δήμος αδιαφορεί για την προστασία του περιβάλλοντος της περιοχής μας,  θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει διδαχθεί από τα… «κυλιόμενα σπίτια του Ν.Βουτζά»  και να εξασφαλίσει έστω την ασφάλεια των κατοίκων, αποτρέποντας ανάλογα… «σπάνια γεωλογικά φαινόμενα»  με αυτά του Ν.Βουτζά στο μέλλον.

 

 14/3/2022, Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας   

megalorema@gmail.com,

https://www.facebook.com/KPAMRR , https://megalo-rema.blogspot.com/

Ο διηγηματογράφος και αναγνώστης μας, ήδη μία φορά συνεργάτης της Attica Voice, Σταμάτης Σαλιάρης μας έστειλε ένα μικρό διήγημα που το  δημοσιεύουμε με χαρά. Σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση, αφού πρώτα παραθέσουμε το Disclaimer που μας επισύναψε ο κος Σαλιάρης, πως το διήγημα είναι προϊόν μυθοπλασίας και κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν μπορεί παρά να είναι  συμπτωματική

 

Μια Κυριακή, κάποιου Μάη και ενώ η ζέστη είχε αρχίσει να θεριεύει από νωρίς το πρωί, ο Λούλης βγήκε να πάρει τον καφέ του έξω από το σπίτι. «Τέτοιες μέρες είναι λίγες και αξίζει να τις ζεις διπλά» είπε στον εαυτό του. 

Ο Λούλης ήταν χαρούμενος. Όχι μόνο από τον καλό καιρό αλλά και από το ότι συμπλήρωνε και 2 χρόνια στο αξίωμα του προέδρου της «Φίλε-Φάε-Φύγε ΑΕ», πιο γνωστής ως 3ΦΑΕ. Της εταιρείας που άνηκε στον αγαπημένο του φίλο τον Βούλη. Ο Βούλης είχε αναθέσει στον φίλο του τον Λούλη τα σκληρά καθήκοντα του προέδρου της γιατί τον εμπιστευόταν. Η εμπιστοσύνη του Βούλη, τα καλά –και όχι πολλά- λεφτουδάκια, τα καθημερινά «καλημέρα κύριε πρόεδρε», «καλησπέρα κύριε πρόεδρε», «πως είστε κύριε πρόεδρε;» και γενικά όλα τα «κύριεπρόεδρε» και οι αβρότητες στο πρόσωπο του, έκαναν τον Λούλη να φουσκώνει ως δενδροβάτραχος σε αναπαραγωγική περίοδο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως φούσκωνε σαν παγώνι αλλά τα φουσκώματα του έμοιαζαν με τη φαντασία του. Ήταν υπερβολικά σε όγκο μα φτωχά σε χρωματολόγιο. Έτσι ένας παραφουσκωμένος πράσινος δενδροβάτραχος είναι η καλύτερη παρομοίωση. Η ζωή γενικά περνούσε ευχάριστα για  τον Λούλη, πολύ πιο ευχάριστα για τον Βούλη που έστελνε όποιον ερχόταν να του ταράξει τα σχέδια  της αναρρίχησης του, με τα προβλήματα της 3ΦΑΕ, στον πρόεδρο Λούλη. Αφού δεν μπορούσε να τον στείλει στον διάολο,  τον έστελνε στον Λούλη και καθάριζε.

Ο Τζούλης ήταν άλλη ιστορία. Ο Τζούλης προερχόταν από πολιτικοποιημένη οικογένεια και χρόνια πάλευε να εξελιχθεί σε άξιο τέκνο της. Το κακό ήταν πως δεν τα κατάφερνε αφού αστοχούσε διαρκώς, αφήνοντας να τον παρασύρουν οι τρυφηλότητες, στις οποίες τον βουτούσε κάπως άγαρμπα ο Βούλης. Εκτός από τις τρυφηλότητες του Βούλη, ο Τζούλης είχε και την υποχρέωση να ανεχτεί ή και να διαχειριστεί και τις μηχανορραφίες του. Ο Τζούλης ήταν γνωστό μούτρο στην πιάτσα. Η 3ΦΑΕ ήταν διαβόητη για το πως μοίραζε τις δουλειές της, κατευθύνοντας τις σε άλλες εταιρείες και σχήματα που από πίσω συνήθως κρυβόταν ο Βούλης. Με τον τρόπο αυτόν, ο Τζούλης θόλωνε την εικόνα στα μάτια των μετόχων, που περίμεναν διαφάνεια στις συναλλαγές και εξασφάλιζε μία εικόνα νομιμότητας στις αρπαγές του Βούλη. Με το αζημίωτο πάντα

Σχεδόν πάντα, οι φίλοι του Βούλη, ο Τζούλης και ο Λούλης, ήξεραν για τις "βούτες" του φίλου και αφεντικού τους και φρόντιζαν να τις καλύψουν, αφού κέρδιζαν και οι ίδιοι. Υπήρχαν όμως και φορές που ο Βούλης δρούσε μόνος του, από υπερβολική αυτοπεποίθηση. Υπήρχαν δηλαδή και φορές που όταν τους ενημέρωναν τρίτοι, για τις αρπαχτές του Βούλη, οι καλοί του φίλοι  έπεφταν από τα σύννεφα. Μάλιστα ήταν πολύ πειστικοί γιατί όντως δεν ήξεραν. Αντιδρώντας όμως έξυπνα δεν κατηγορούσαν τον ευεργέτη τους. Αντίθετα έκαναν την έκπληξη τους να φαίνεται ακόμα μεγαλύτερη για να πείσουν πως είναι όλα συκοφαντίες. Μάλιστα υπήρχε και μέρος των πελατών της 3ΦΑΕ που πίστευε αυτό το πάντα υπερβολικά και άθλια παιγμένο θέατρο! Αφού λοιπόν τελείωναν το κακοπαιγμένο τους μονόπρακτο γύριζαν στον Βούλη για το μερτικό τους και μάλιστα προσαυξημένο, γιατί δεν τους είχε βάλει στο παιχνίδι το αφεντικό εξαρχής και τώρα έπρεπε να τους αποζημιώσει. Αλλά αυτά είναι για ταινίες με μαφιόζους, για θεατρικές επιθεωρήσεις και για τα βραδινά δελτία ειδήσεων.

Οι τρεις συνέταιροι αποτελούσαν την εκτελεστική τριάδα της «Φίλε-Φάε-Φύγε ΑΕ» εδώ και μερικά χρόνια. Στο συμβούλιο της μαζί τους ήταν κι άλλοι. Ήταν βλέπετε μια εποχή που όσοι καταλάβαιναν τον τζίρο που μπορούσε να κυκλοφορήσει μέσα στην 3ΦΑΕ και γνωρίζοντας πως ο Βούλης είχε πάντα μεγάλο κουτάλι έτοιμο για την αρπαχτή, δήλωναν έτοιμοι να μπουν στο παιχνίδι, στο πλευρό του. Ο Βούλης πάλι είχε το μεγάλο κουτάλι αλλά κυρίως είχε και το μεγάλο σχέδιο. Το μεγάλο σχέδιο ήταν τα προγραμματισμένα μεγάλα πακέτα που θα έφερναν κάτι εξωτικοί μανδαρίνοι από τη μακρινή, μεγάλη Κίνα και που τους έλεγαν συνθηματικά «επενδυτές». Όσο μεγάλο και αν είναι το κουτάλι σου (ή το μαχαίρι σου), πόσο μπορείς να κόψεις από μία πίτα για σουβλάκι; Ό,τι και να κόψεις, μέγεθος μπουκιάς θα έχει. Ενώ αν η πίτα σου είναι σαν την Ομόνοια;

Και για να το κάνουμε και παράδειγμα, πόσα μπορείς να βγάλεις από την κατασκευή ενός πεζοδρομίου του χωριού, ας πούμε; Από τα  1000 το ένα. Τίποτα δηλαδή. Ενώ αν η κατασκευή σου είναι  το λιμάνι του Πειραιά, μεγαλώνουν και οι δύο όροι της αναλογίας. Έχεις δηλαδή να φτυαρίσεις, να φας και να φυλάξεις για πάρτη σου, πολύ πράγμα. Αυτά ονειρευόταν ο Βούλης αλλά τον έτρωγε το μαράζι που δεν έβρισκε κόσμο να τον ακολουθήσει για να φτιάξει την αυτοκρατορία του με σήμα το πρώτο γράμμα του ονόματος του. Το Β. Κι όμως, αν σε θέλει η τύχη (και ταυτόχρονα η ίδια τύχη να θέλει να καταραστεί μερικές χιλιάδες λαού π.χ.) όλα γίνονται.

Αυτό το σινιάλο, αυτό το blink, το κλείσιμο του ματιού της τύχης είχε όνομα. Ήταν ένας άνθρωπος. Ο Φούλης.

 

Ο Φούλης

Ο Φούλης ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος, καθημερινός αλλά με μεγάλο έρωτα για τον καθρέφτη του και την εικόνα που αυτός του επέστρεφε όταν στεκόταν μπροστά του. Περνούσε πολλές ώρες μπροστά στον καθρέφτη προβάροντας λόγους σε ανύπαρκτο κοινό και συνήθως σε ώρες απόλυτης ησυχίας, για να μπορεί να θαυμάσει, με ήχο και εικόνα, τον ίδιο του τον λόγο. Μάλιστα έφτανε στο σημείο να υποχωρήσει στη δεύτερη θέση της προσωπικής του αξιακής ιεραρχίας, για να παραδώσει με ευγνωμοσύνη στο είδωλο του την πρώτη. Στην ομιλούσα εικόνα του. Στην εικόνα του εκείνη  που ο ίδιος θαύμαζε με πάθος, μπροστά στον καθρέφτη του.

Ο Φούλης είχε όνειρο ζωής να τον φωνάξουν «πρόεδρο». Έστω της ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού του, ή του φιλανθρωπικού ταμείου της ενορίας του. Το είχε παλέψει κάποιες φορές, με εκλογές συλλόγων, με γενναία δώρα στο παγκάρι, αλλά όλα έμεναν εκεί. Δεν πήγαινε παραπέρα. Όλοι έλεγαν «Καλός άνθρωπος ο Φούλης» και μερικοί τον ψήφιζαν, αλλά άμα σε πει ο άλλος «καλό άνθρωπο» είναι σαν να φυτεύει μία σφαίρα στην καρδιά της όποιας φιλοδοξίας μπορεί να τρέφεις για κοινωνική ανάδειξη. Άμα σε πουν «καλό άνθρωπο» ή ακόμα χειρότερα «καλό ανθρωπάκι», καλύτερα κρύψου και σκεπάσου με δέκα κουβέρτες μέχρι να πέσει το σκοτάδι, για να μπορέσεις να ξαναβγείς έξω.

Ο Βούλης τώρα σκεφτόταν να πλησιάσει τον Φούλη και να του προτείνει να μπει κι εκείνος στην παρέα της 3ΦΑΕ. Ο Βούλης, πονηρά σκεπτόμενος, υπολόγισε πως με τον Φούλη στην 3ΦΑΕ θα έσβηναν οι όποιοι λεκέδες από την εικόνα της. Ξέροντας πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να τον δεχτούν ως καθαρό οι άνθρωποι, ούτε άλλη πόρτα για να χτυπήσει,  πλησίασε τον Φούλη. Με γλυκό, κολακευτικό και σχεδόν ικετευτικό τρόπο του μίλησε:

«Φούλη, αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να αναγνωρίσει τις πραγματικές αξίες. Δεν ξέρει τι του γίνεται. Να, δες. Όποιον κι αν ρωτήσεις για το τι πιστεύει για εσένα, θα ακούσεις τα καλύτερα. Καλός άνθρωπος ο Φούλης, άγιος άνθρωπος ο Φούλης, παιδί μάλαμα ο Φούλης, χίλια καλά ο Φούλης. Όταν όμως έρχεται η ώρα να δείξει στην πράξη την εκτίμηση που σου έχει, με την ψήφο του, αυτός πάει και ψηφίζει τον κάθε τυχάρπαστο που θα του πει το κόμμα του. Να τη χέσω τέτοια εκτίμηση. Δεν συμφωνείς;»

Ο Φούλης δάκρυσε συνειδητοποιώντας για ακόμα μία φορά αυτό που ήξερε καλύτερα από τον καθένα. Άμα σε πουν «καλό άνθρωπο», βρες τρύπα να κρυφτείς. Σκούπισε τα μάτια του και ρώτησε τον Βούλη

«Και τι να κάνω μωρέ Βούλη; Να φύγω από τον τόπο και να μη ξαναπατήσω; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;».

«Άσε τις χαζομάρες Φούλη. Ξέρεις και ξέρω το πόσο σε αγαπάει ο κόσμος. Μπορεί όταν σε πιάνει η ανάγκη να θες να εκτεθείς, να κατεβαίνεις σε εκλογές και να περιμένεις να σε ψηφίσουν για να σου δείξουν πόσο σε εκτιμούν. Εκεί όμως είναι το λάθος σου. Στις εκλογές ψηφίζουν ό,τι τους πει το κόμμα τους ή ό,τι τους πει το «μέσο» τους. Πας με την εικόνα και την φιλία να νικήσεις το μέσο και το ρουσφέτι. Γίνεται ρε Φούλη; Δεν γίνεται»

«Δεν γίνεται…» απάντησε ξεφυσώντας ο Φούλης. Και συνέχισε «…αλλά γιατί μου τα λες αυτά Βούλη;»

«Κοίταξε. Εγώ έχω το ακριβώς ανάποδο πρόβλημα. Ξέρω από ρουσφέτι, βύσματα, γλείψιμο και καλά τα πάω. Αλλά είναι και η 3ΦΑΕ που πρέπει να έχει καλό όνομα στην πιάτσα. Ούτε εγώ ούτε ο Λούλης που τον έκανα και πρόεδρο ούτε ο Τζούλης που είναι μαφία σε αυτά τα ζητήματα, δεν μπορούν να πείσουν τον κόσμο πως η 3ΦΑΕ είναι καθαρή. Αν όμως μπεις κι εσύ στην 3ΦΑΕ, έστω για λίγο -για δύο δυόμισι χρόνια ας πούμε- θα μας δώσεις άλλη ώθηση με την αξία σου»

Αυτό ήταν. Δεν ήθελε και πολύ ο Φούλης, πείστηκε και η «Φίλε-Φάε-Φύγε ΑΕ» έγινε «Φούλη-Φίλε-Φάε-Φύγε ΑΕ» δηλαδή 4ΦΑΕ. Η 4ΦΑΕ έγινε δεκτή από την κοινωνία με ενθουσιασμό. Ο Φούλης πετούσε στους επτά ουρανούς.

 

Η επόμενη φάση. Φούλης έφυγε, Γιούλης ήρθε

Πράγματι, η χαρά του Φούλη κράτησε δυόμισι περίπου χρόνια. Διάστημα ικανό για τον Βούλη, τον Λούλη και τον Τζούλη να κάνουν την πρώην 3ΦΑΕ να μοιάζει με φιλανθρωπικό ίδρυμα. Μόλις έφτασε όμως η ώρα για να αναλάβει η -καθαρή στην εικόνα πια- 3ΦΑΕ δράση, ο Βούλης ευχαρίστησε τον Φούλη σε μία σεμνή τελετή και τον συνόδευσε μέχρι την έξοδο, σπρώχνοντας τον λιγάκι για να μη καθυστερεί, καθότι ο Φούλης προσπαθούσε να καθυστερήσει όσο μπορούσε το αναπόφευκτο.

Αφού τελείωσε το πανηγυράκι με τον Φούλη και η 3ΦΑΕ πλύθηκε καλά, ξεκρέμασε την ταμπέλα που είχε βάλει απ’ έξω με το 4ΦΑΕ και ξανασήκωσε την γνωστή από παλιά 3ΦΑΕ. Ο δε Φούλης περιέπεσε σε αφάνεια, αν και ο ίδιος δεν το χώνευε με τίποτα το πάθημα του αυτό και αποφάσισε να βγει στον αγώνα εναντίον των 3. Στο μεταξύ όμως οι τρεις είχαν βρει έναν απρόσμενο σύμμαχο και μάλιστα μέσα από τους αντιπάλους τους. Αυτός ήταν ο Γιούλης. Γιούλης ο Δυναμικός ήταν το παρατσούκλι του. Είχε ένα μαγαζί που ανταγωνιζόταν την 3ΦΑΕ από παλιά. Όταν είδε πως όπως πάει δεν γίνεται τίποτα, πήρε τους δύο υπαλλήλους που είχε στο ταμείο και την έκθεση και πήγαν όλοι μαζί στον Βούλη.

«Βούλη ήρθα να σου πω πως αποφάσισα (αποφασίσαμε) ότι αφού δεν μπορώ να νικήσω την 3ΦΑΕ, αποφάσισα (αποφασίσαμε) να συνεργαστούμε μαζί σας (για το καλό όλων βέβαια)»

Ο Βούλης άνοιξε την αγκαλιά του, πήρε μέσα της τον Γιούλη και του είπε «Μόνο άνθρωποι σαν κι εσένα Γιούλη έχουν ανοιχτή σκέψη και πολιτικό πολιτισμό. Θα σε κάνω αντιπρόεδρο στην 3ΦΑΕ»

Γρήγορα και ο Γιούλης κατάλαβε τι εννοούσε ο Βούλης με την ανοιχτή σκέψη και τον πολιτικό πολιτισμό. Αφού έφαγε γερές μερίδες και από τα δύο, ο Γιούλης έσκασε και βρέθηκε στο νοσοκομείο για πλύσεις στομάχου. Λένε πως κάτι είχε ρίξει μέσα στον πολιτικό πολιτισμό ο Τζούλης, που ανακατευόταν με κάτι φαρμάκια. Άλλοι λένε πως ο Λούλης βρήκε τη σκέψη του Γιούλη ανοιχτή και της έριξε μέσα ψειρόσκονη, αλλά μία προσωπικότητα σαν του Λούλη δεν θα έκανε ποτέ τέτοια πράγματα…..Λένε τώρα.

Με τούτα και μ’ εκείνα ο Γιούλης έπεσε σε δυσμένεια και άρχισαν να τον τρώνε οι κοριοί του Βούλη. Του ήπιαν όλο του το αίμα. Δεν είχε καταλάβει ο δόλιος πως η 3ΦΑΕ είχε πάντα ένα αφεντικό. Οι άλλοι (πρόεδροι και αντιπρόεδροι κλπ) είναι απλά διακοσμητικοί.

Τώρα ο Γιούλης με τον Φούλη παλεύουν μαζί κατά του πρώην συνεργάτη τους, του Βούλη.

Και η ζωή συνεχίζεται, όπως και το παραμύθι

 

Επιμύθιο

Ένας συνεργάτης της Φίλε-Φάε-Φύγε ΑΕ, που συνήθως τον έχει ο Βούλης δίπλα του, αλλά πάντα δεμένο και φιμωμένο γιατί συνέχεια φώναζε και έχει και απρόβλεπτη συμπεριφορά, είναι ο Τούλης.  Αυτός δούλευε παλιά μαζί με τον Λούλη στην ίδια δουλειά και συχνά  έκανε και τον κολλητηρτζή σε διάφορα μικρομεσαία πολιτικά κόμματα. Αυτόν δεν τον υπολογίζανε οι άλλοι για σοβαρό γιατί είχε κάτι εμμονές με την πιλοτή του σπιτιού του. Εκεί κοιμόταν, εκεί καθόταν, εκεί μάζευε τους ελάχιστους φίλους του, εκεί έβγαζε τους λόγους του. Η πιλοτή του ήταν όλος ο κόσμος του και πίστευε πως κανείς άλλος δεν πρέπει να έχει πιλοτή. Να μην υπάρχει άλλος Πιλοτούλης. Και αν κάποιος άλλος αποκτούσε πιλοτή και το μάθαινε ο Τούλης, πήγαινε μέχρι την πιλοτή του και τον δάγκωνε.

Για τον λόγο αυτόν τον αποκαλούσαν Πιλοτούλη και αυτός καμάρωνε. Τα μικρά παιδιά, που έπαιζαν μαζί του όταν τον έβγαζε βόλτα ο Βούλης,  νόμιζαν πως ήταν πιλότος, αλλά όταν μεγάλωναν και μάθαιναν πως το Πιλοτούλης προερχόταν από την πιλοτή απογοητεύονταν.