Μετά την απαξίωση των Δημοτικών και Περιφερειακών Συμβουλίων που έφεραν η ΠΝΠ  της 11/3/2020 (ΦΕΚ 55^Α/2020) και η εφαρμοστική της εγκύκλιος (1318/13-3-2020) με την επιβολή της ουσιαστικής κατάργησης της δημοκρατίας σε δήμους και περιφέρειες ζούμε το νέο μοντέλο διοίκησης, το οποίο δεν θα μπορούσε ούτε να φανταστεί στα πιο τρελά του όνειρα, ο κάθε αυταρχικός δήμαρχος ή περιφερειάρχης που στους στόχους του περιλαμβανόταν ανομολόγητοι, σκοτεινοί στόχοι. Στόχοι που μέχρι τον Μάρτιο του 2020 προσπαθούσε να επιτύχει είτε με την παλαιού τύπου χειραγώγηση των αποφάσεων των συμβουλίων ή με τα εργαλεία που του προσέφερε ο  Νόμος 4635/2019, με τη μεταβίβαση όλων σχεδόν των κρίσιμων αρμοδιοτήτων στις Επιτροπές.  Το πρόσχημα στον νόμο του 2019 ήταν η «προσέλκυση επενδύσεων» αλλά δεν αρκούσε ή τουλάχιστον δεν έπειθε όπως το πρόσχημα των μέτρων για την πανδημία, της ΠΝΠ του Μαρτίου του 2020.

Με τις κατάλληλες ρυθμίσεις καταργήθηκαν  ο  δημόσιος διάλογος,  το δικαίωμα της αντιπρότασης και η φύση της ουσιαστικής διαβούλευσης. Σχεδόν όλες οι διαδικασίες διεξάγονταν πια δίχως  πρακτικά (ή με προχειρότατα, ελλιπή και απόλυτα υποβαθμισμένα και ανακριβή πρακτικά).

 

«Δια περιφοράς» συνεδρίαση. Λεκτικός και πολιτικός βαρβαρισμός

Είχαμε ασχοληθεί και παλαιότερα με τον βαρβαρισμό της «δια περιφοράς συνεδρίασης» όπου αμόρφωτοι διοικούντες συγχέουν την ψήφο δια περιφοράς με τη διαδικασία της συνεδρίασης των οργάνων. Με την εγκύκλιο αρ. 18318/13.03.2020, η κυβέρνηση αχρήστων έδωσε τη δυνατότητα για «δια περιφοράς συνεδρίαση» (sic), χωρίς να απαιτείται αιτιολόγησή της. Οι διοικήσεις των Δήμων και των Περιφερειών έλαβαν αμέσως το «μήνυμα» και βρήκαν την ευκαιρία να περάσουν καταχρηστικά, σημαντικές αποφάσεις που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του κορωνοϊού, ούτε είναι επείγουσες  και χωρίς καμία συζήτηση με την τοπική κοινωνία και τις παρατάξεις των συμβουλίων. Παράλληλα, η κυβέρνηση άφησε ανοιχτές και τις επιλογές της συνεδρίασης «κεκλεισμένων των θυρών» και της «τηλεδιάσκεψης», την ίδια στιγμή που είχε απαγορεύσει τη συγκέντρωση άνω των 10 ατόμων, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν δημοτικά συμβούλια κάτω των 10 ατόμων και ότι οι περισσότεροι Δήμοι δεν γνωρίζουν ή δεν διαθέτουν λογισμικά τηλεδιάσκεψης.

Στις 25.3.2020 η ΚΕΔΕ ενημέρωσε για τη δυνατότητα δωρεάν τηλεδιάσκεψης μέσω του συστήματος Weebex για τις συνεδριάσεις των Δημοτικών Συμβουλίων και των Επιτροπών, που μπορούν να τις παρακολουθήσουν ως καλεσμένοι μέχρι και 100.000 άνθρωποι και ενώ μπορούν να βγουν και στο youtube. Με την ΠΝΠ της 30ης Μαρτίου 2020 (τεύχος Α ́75), η κυβέρνηση έθεσε, έως την 31η Μαΐου 2020, ως μόνη προϋπόθεση για τη νομιμότητα της συνεδρίασης δια περιφοράς (sic), τη συμμετοχή του ενός δευτέρου (1/2) των μελών του οικείου Συμβουλίου. Βεβαίως, με την εγκύκλιο με αριθμό 40 (Α.Π. 20930/31-03-2020) το Υπουργείο Εσωτερικών αναφέρει ότι τα συλλογικά όργανα μπορούν να κάνουν, εκτός από συνεδρίαση δια περιφοράς (sic), και συνεδρίαση με τηλεδιάσκεψη, με κάθε πρόσφορο ηλεκτρονικό μέσο (Skype, Zoom, Messenger, Duo, Viber και άλλες εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης  με δυνατότητα βιντεοκλήσης).  Τελικά, παρά του ότι προβλέπονται θεωρητικά τρία ενδεχόμενα συνεδρίασης, «δια περιφοράς» (sic), «κεκλεισμένων των θυρών» ή «τηλεδιάσκεψη», όλοι σχεδόν οι δήμαρχοι επέλεξαν την πρώτη, ως πιο βολική γι’ αυτούς, αφού γλυτώνουν και από την ενοχλητική «αντιπολίτευση». Ο Ούγγρος πρωθυπουργός, ο ακροδεξιός Όρμπαν, άλλωστε, ήδη είχε δείξει τον δρόμο, με την ουσιαστική κατάργηση της Βουλής στην χώρα του.

Με τα παραπάνω η Αυτοδιοίκηση τελικά κατάντησε ένα πεδίο εφαρμογής αντιδημοκρατικών διαδικασιών διοίκησης, ένα εργαστήριο δικτατορικής διακυβέρνησης, χρήσιμο σε όσους ονειρεύονται και σχεδιάζουν επέκταση του αυταρχισμού κάθετα, σε όλα τα στρώματα της εξουσίας και της διοίκησης.

 Ένας θεσμός που στόχος του ήταν να υπηρετεί τον δημοκρατικό διάλογο μέσα στις κοινωνίες και οι αποφάσεις να λαμβάνονται με ευρύτερες πλειοψηφίες και συναινέσεις, έγινε ο δοκιμαστικός σωλήνας για τη μέτρηση της ανοχής των (πρώην πια) πολιτών στον αυταρχισμό και την απροσχημάτιστη δικτατορία.

 

Το απόλυτο παράδειγμα της υποβάθμισης της έννοιας «Αυτοδιοίκηση». Ο δήμος Ραφήνας*

Στην περίπτωση του δήμου Ραφήνας η κατάργηση της δημοκρατίας αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Η κατάργηση της δημοκρατίας ως αποτέλεσμα, αλλά και οι τρόποι με τους οποίους αυτό επετεύχθη.  Ξεκινώντας από το 2015, με τη διαρκή χειραγώγηση των επιτροπών, με κορυφαία τη διαμόρφωση της δημοτικής επιτροπής διαβούλευσης «κατά το δοκούν»  το 2016, πέρασε στη χειραγώγηση των δημοτικών συμβουλίων, αξιοποιώντας μία ανύπαρκτη αντιπολίτευση. Μία αντιπολίτευση που αν δε συνεργάστηκε με τον δήμαρχο –για λόγους που σίγουρα διαφέρουν από τους προφασιζόμενους- δεν στάθηκε άξια να σταθεί σε σοβαρό δημοτικό συμβούλιο. Μπορεί να φιμώθηκε από τις αντιδεοντολογικές πρακτικές και διαδικασίες, μπορεί ακόμα και να ήταν διαρκώς θύμα αυταρχικού εκφοβισμού από πλευράς δημάρχου, αλλά αυτά δεν δικαιολογούν την ανεπάρκεια που επέδειξε για τον ρόλο για τον οποίο τελικά ψηφίστηκε.

Στον δήμο Ραφήνας ο αυταρχισμός κορυφώθηκε ως  τον απόλυτο βαθμό και δυστυχώς διοικείται  ακόμα έτσι. Χρησιμοποιούμε ως το πιο σκοτεινό παράδειγμα τον συγκεκριμένο δήμο, αφού αποτελεί την πιο οικεία και άμεσα βιωμένη περίπτωση του περάσματος από την άμεση και έμμεση χειραγώγηση των αποφάσεων που είχαν να κάνουν με τον τόπο, στον απόλυτο αυταρχισμό.

 

Δυστυχώς ακόμα το ζητούμενο παραμένει η δημοκρατία

Βρισκόμαστε πια στο 2022 και το ζητούμενο παραμένει μια Αυτοδιοίκηση που να έχει πραγματικά την αρμοδιότητα των τοπικών υποθέσεων και την αυτοτέλεια, σύμφωνα με το άρθρο 102 του Συντάγματος. Μία Αυτοδιοίκηση που να εκπορεύεται από τη λαϊκή βούληση και τη συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις και όχι από μονοπρόσωπες εξουσίες, που λειτουργούν με σκοπιμότητες.

Αν η κεντρική  κυβέρνηση δεν βάλει τέλος στις αντιδημοκρατικές «δια περιφοράς» (sic) αποφάσεις και δεν επαναφέρει τους όρους δημοκρατικής διακυβέρνησης στις τοπικές κοινωνίες, δεν φαίνεται να υπάρχει ούτε αξίωση ούτε πρωτοβουλία από τους ίδιους τους δημότες, δυστυχώς.

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε και ένα (από τα πολλά) παράδειγμα εργαλείου χειραγώγησης της ψήφου αρχικά και των συμβουλίων των αιρετών στην περίοδο διοίκησης.

 

Ενεργοί πολίτες και «Πολίτες - ενεργούμενα»

Σε πολλούς δήμους αναπτύχθηκαν ομάδες που αυτοαποκλήθηκαν «ενεργοί πολίτες». Υπήρξαν συλλογικότητες με πλατιά και συστηματική κοινωνική, πολιτική, περιβαλλοντική δράση που πράγματι, τα μέλη τους αλλά και οι ομάδες τους συμπορεύονταν με την έννοια του ενεργού πολίτη, ο οποίος περιγράφεται από:

• την υπευθυνότητα του ως πολίτης, να είναι ενημερωμένος και να γνωρίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Να  εκφράζει την άποψή του και να συμμετέχει ενεργά στην κοινωνία.
• το να φροντίζει για την υγεία και την ευεξία του, την προσωπική του ευημερία και ανάπτυξη.
• το να ενημερώνεται για τα κοινά και να διαμορφώνει κριτική σκέψη, συνεπώς να παίρνει θέση.
• το να προστατεύει το περιβάλλον και ενδιαφέρεται για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
• το  να υιοθετεί πρακτικές που ενισχύουν το πράσινο, την εξοικονόμηση ενέργειας,
• το να διεκδικεί τα δικαιώματά του, τη δημιουργία υποδομών στη γειτονιά του και στη χώρα του, τη διατήρηση ελεύθερων χώρων, την προστασία του πράσινου στους κοινόχρηστους χώρους και της πολιτιστικής κληρονομιάς.
• το να σέβεται τη διαφορετικότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα,
• το να βοηθά τους συμπολίτες του, τηρεί τους κανόνες που θεσπίζονται για τη διευκόλυνσή τους
• το να είναι ανοιχτός απέναντι στους μετανάστες της πόλης, διεκδικώντας την κοινωνική ένταξή τους.
• το να παρατηρεί τι συμβαίνει στην κοινωνία και παρεμβαίνει, σε συνεργασία με συμπολίτες του, όταν διαπιστώνει παρανομίες δημόσιων ή ιδιωτικών φορέων.

Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω δημιουργήθηκαν –τεχνητά και όχι από λαϊκές πρωτοβουλίες- άλλα μορφώματα, που έφεραν τον τίτλο «ενεργοί πολίτες» και που αποδείχθηκαν τελικά πολίτες -ενεργούμενα της εξουσίας, εκτελεστικά όργανα, δορυφόροι αυταρχικών δημάρχων. Αξιοποιήθηκαν  από αυτούς, για την αναρρίχηση τους στον δημαρχιακό θώκο και κατόπιν για την εμπέδωση των πιο αντικοινωνικών ενεργειών των δημάρχων αυτών, μέσα στην κοινωνία. Κάτι σαν Δούρειοι Ίπποι δηλαδή. Λειτούργησαν –με το αζημίωτο συνήθως- ως Πέμπτη Φάλαγγα για την κατάλυση του θεσμού της αυτοδιοίκησης «από τα μέσα», πριν ακόμα φροντίσει η κεντρική εξουσία γι’ αυτό με τα νομοθετήματα που αναφέρουμε στην αρχή του παρόντος. Η αναφορά σε αυτά τα μορφώματα σε αντιδιαστολή με τις πραγματικά λαϊκές συλλογικότητες γίνεται για να επισημάνουμε την ανάγκη της ενεργοποίησης του συνόλου της κοινωνίας, ως προϋπόθεση αποκατάστασης της δημοκρατίας μέσα στους δήμους. Την ενημέρωση και τη συμμετοχή των πολιτών, με κάθε διαθέσιμο τρόπο, για την αποφυγή της παραπλάνησης από Δούρειους Ίππους και σχήματα χειραγώγησης.

 

Κλείνουμε με την ευχή για τον τερματισμό της σκοτεινής αυτής περιόδου. Όχι μόνο στον δήμο Ραφήνας, που αποτελεί και την σκοτεινότερη περίπτωση, αλλά στην πλειονότητα των δήμων της χώρας. Σίγουρα, αν κάποτε αποκατασταθεί η δημοκρατία και η συμμετοχή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων της διοίκησης, ίσως βρεθούμε ενώπιοι αποκαλύψεων που θα μας λυπήσουν. Όχι μόνο για τα όσα ενδεχομένως αποκαλυφθούν καθαυτά, αλλά για την ενοχή που θα νιώσουμε ως δημότες και πολίτες για την απαράδεκτη ανοχή που επιδεικνύουμε ακόμη.

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας περνάει από εμάς τους ίδιους και πρώτοι εμείς πρέπει να την διεκδικήσουμε για να γίνει κάποτε πράξη.

---

*Αρνούμαστε να αποκαλέσουμε τον δήμο με το ψευδώνυμο «Ραφήνας – Πικερμίου» αφού αποδεδειγμένα ήδη από την πυρκαγιά στο Μάτι το 2018, αλλά και από τα τελευταία γεγονότα με την κακοκαιρία «Ελπίδα» και τις καθιζήσεις σπιτιών στον Ν. Βουτζά, ο δήμος παραμένει «Ραφήνας» σκέτο. Κάθε προσθήκη – άλλοθι στο όνομα του, είναι προσχηματική άρα  ψευδής.

Ανατρέχουμε πίσω, στο 1995 και διαβάζουμε το κείμενο που συνοδεύει την Ανακοίνωση της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων προς το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.  Η ανακοίνωση αφορούσε το πρόγραμμα «Στόχος Αειφορία».

Η Ε.Ε., ήδη από το 1975 ως ΕΟΚ τότε, έτρεχε προγράμματα προστασίας του περιβάλλοντος αναγνωρίζοντας τον ύψιστο ρόλο του, όχι μόνο στην ποιότητα της ζωής του ανθρώπου αλλά και στην Οικονομία. Άλλωστε η ΕΟΚ δεν ήταν παρά μία οικονομική κοινότητα. Από τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, η εντατική ανάπτυξη της βιομηχανίας είχε προκαλέσει τεράστιες ζημιές στους φυσικούς υδάτινους αποδέκτες στην Ευρώπη, οι οποίοι μόλις πρόσφατα έδειξαν σημεία ανάκαμψης. Όχι στην Ελλάδα, αφού δεν έχει τα ίδια πολιτισμικά χαρακτηριστικά, αλλά στην Ευρώπη. Η ίδια πίεση ασκούταν και στους ακόμα πιο ευαίσθητους (και πιο σημαντικούς ως μεταιχμιακά συστήματα) υγροτόπους. Έτσι η ΕΕ (όπως ονομάστηκε από το 1993 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ η ΕΟΚ) εντατικοποίησε τα προγράμματα της και σήμερα έχουμε ένα ισχυρό Ενωσιακό Δίκαιο για την προστασία των υγροτόπων.

Αφορμή για την αναδρομή στο 1995 και την Ανακοίνωση της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων προς το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι τα όσα βρίσκονται σε εξέλιξη για το θέμα του αντλιοστασίου του Κέντρου Επεξεργασίας Λυμάτων, που χωροθετήθηκε στον υγρότοπο των Μαρικών στη Ραφήνα. Προφανώς δόθηκε προτεραιότητα στην τεχνική διευκόλυνση της εγκατάστασης έναντι του οικοτόπου, αποδεικνύοντας πως πολιτισμικά, ως χώρα βρισκόμαστε ακόμα αρκετές δεκαετίες πίσω. Φυσικά υπάρχουν ποινές σήμερα για αυτές τις παραβιάσεις των Ενωσιακών οδηγιών, αλλά ποιος θα μας δει εδώ, στην παρασκιά του πολιτισμού που βρισκόμαστε;

Το πλήρες κείμενο της αρχικής (και βασικής) ανακοίνωσης επισυνάπτεται στο τέλος της ανάρτησης

 

 

Ανακοίνωση της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων προς το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Έτος 1995. Πρόγραμμα: «Στόχος Αειφορία»

Συνετή χρήση και διατήρηση των υγροτόπων

Το 5ο Πρόγραμμα Δράσης της Κοινότητας, «Στόχος Αειφορία», στην επιδίωξη του να επιτύχει μία σταθερότερη ισορροπία ανάμεσα αφενός στις ανθρώπινες δραστηριότητες και την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη και αφετέρου τους πόρους και την αναγεννητική ικανότητα της φύσεως, καθορίζει επτά τομείς προτεραιότητας για την ανάληψη δράσεως.

 

 

1. Ένας από αυτούς, η διαχείριση των φυσικών πόρων σύμφωνα με την αρχή της αειφορίας, (έδαφος, νερό, φυσικές περιοχές και παράκτιες ζώνες), αποτελεί το θέμα αυτής της ανακοινώσεως, η οποία επικεντρώνεται σε έναν από τους σημαντικότερους, αλλά ωστόσο περισσότερο απειλούμενους, τύπους ενδιαιτημάτων που απαντά σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως: τους υγροτόπους (έλη, βάλτοι ή εκτάσεις καλυπτόμενες από αβαθή ύδατα).

 

2. Υγρότοποι είναι οικοσυστήματα τεράστιας σημασίας, όχι μόνο επειδή είναι τόσο σπάνιοι ή επειδή απειλούνται, αλλά επειδή επιτελούν πολύ σημαντικές λειτουργίες, διαθέτουν φυσικούς πόρους που αξιοποιούνται από έναν μεγάλο αριθμό κοινωνικών ομάδων και αποτελούν ανεκτίμητη πολιτιστική και φυσική κληρονομιά. Για τους λόγους αυτούς, οι υγρότοποι είναι το μοναδικό σημαντικό οικοσύστημα που διέπεται από μία διεθνή σύμβαση, τη σύμβαση Ramsar, η οποία έχει συναφθεί πριν από είκοσι χρόνια και στην οποία όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ είναι συμβαλλόμενα μέρη, με εξαίρεση το Λουξεμβούργο που σήμερα βρίσκεται στη διαδικασία να προσχωρήσει στη σύμβαση ως συμβαλλόμενο μέρος.

 

3. Οι υγρότοποι είναι πολύπλοκα οικοσυστήματα, τόσο από τη σύνθεση τους, όσο και από τη δομή τους και αυτό τους επιτρέπει να επιτελούν ορισμένες λειτουργίες και να αποτελούν τόπους αναπαραγωγής φυτικών ειδών, ειδών της άγριας πανίδας και χλωρίδας, αλιευμάτων και δασικών προϊόντων. Ο συνδυασμός αυτών των λειτουργιών και των προϊόντων καθώς και η φυσική και πολιτιστική αξία των υγροτόπων, καθιστά αυτά τα οικοσυστήματα ανεκτίμητα για τον άνθρωπο. Πολλοί υγρότοποι παρέχουν ευκαιρίες για ανάπτυξη οικονομικών δραστηριοτήτων και για αναψυχή και φιλοξενούν μεγάλους πληθυσμούς ψαριών, οστρακόδερμων, βοοειδών ή άγριας πανίδας και χλωρίδας.

Οι λειτουργίες των υγροτόπων οι οποίες είναι κοινωνικά ωφέλιμες είναι οι εξής:

• Οι υγρότοποι μειώνουν τις καταστροφικές επιπτώσεις των πλημμυρών, αποθηκεύοντας το νερό της βροχής και ελευθερώνοντας το αργότερα κατά τρόπο περισσότερο ομοιογενή,
• Η βλάστηση των υγροτόπων σταθεροποιεί τις ακτές, μειώνοντας την επίδραση των κυμάτων και των ρευμάτων,
• Οι υγρότοποι βελτιώνουν την ποιότητα του νερού συγκρατώντας τα ιζήματα, τις θρεπτικές και τις τοξικές ουσίες και υπό ορισμένες συνθήκες, είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν για την τριτοβάθμια επεξεργασία των αστικών λυμάτων,
• Οι υγρότοποι και ιδίως οι τυρφώνες, μειώνουν τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα, αποθηκεύοντας τεράστιες ποσότητες άνθρακα,
• Οι υγρότοποι λόγω της πολυπλοκότητας και της δυναμικής τους λειτουργίας περιλαμβάνουν μία εξαιρετική ποικιλία ενδιαιτημάτων και φυτικών και ζωικών ειδών,
• Οι υγρότοποι παρέχουν ανανεώσιμους πόρους, όπως είναι τα καλάμια και το αλάτι και επιτρέπουν την δημιουργία ιχθυοκαλλιεργειών και καλλιεργειών αστακών, φιλόξενου ν υδρόβια πουλιά και χρησιμεύ ουν για την βόσκηση ζώων επίσης πολλά από τα εμπορεύσιμα ψάρια, τα καρκινοειδή και τα οστρακόδερμα περνούν μέρος του κύκλου ζωής τους στους υγροτόπους,
• Πολλοί υγρότοποι φιλοξενούν πλούσια άγρια πανίδα και χλωρίδα και αποτελούν χώρους αναψυχής που επιτρέπουν ανάπτυξη δραστηριοτήτων, όπως είναι η πεζοπορία, η παρατήρηση των πουλιών, η φωτογραφία, το κυνήγι, το ψάρεμα, το κολύμπι και η ιστιοπλοΐα.

 

4. Παρά την αξία τους, η απώλεια υγροτόπων είναι εκτεταμένη. Οι υπάρχουσες πληροφορίες δείχνουν ότι περίπου δύο τρίτα όλων των Ευρωπαϊκών υγροτόπων που υπήρχαν στις αρχές αυτού του αιώνα έχουν σήμερα χαθεί.

Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οι ακόλουθοι τύποι υγροτόπων έχουν υποστεί μείωση της επιφάνειας τους:

• Τα ποτάμια και οι κατακλυζόμενες πεδιάδες έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα λόγω των υδραυλικών έργων προστασίας ,
• Τα υγρολίβαδα, τα κατακλυζόμενα χορτολίβαδα και τα προσωρινά τέλματα γλυκού νερού, έχουν μειωθεί ως προς την έκταση τους λόγω της κατασκευής φραγμάτων, των στραγγίσεων και της μετατροπής τους σε ξηρά βοσκοτόπια και καλλιεργήσιμα εδάφη.
• Τα αλμυρά έλη έχουν σταδιακά μετατραπεί σε καλλιεργήσιμά εδάφη και βιομηχανικές περιοχές.
• Οι τυρφώνες έχουν καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό λόγω της υπερεκμεταλλεύσεως της τύρφης και της μετατροπής τους σε δάση.
• Οι εναπομένοντες υγρότοποι υποβαθμίζονται για τους εξής λόγους:

Υπερβολικές ποσότητες αζώτου και φωσφόρου από τα αστικά λύματα και τις απορροές από καλλιεργήσιμα εδάφη προκαλούν συχνά ευτροφισμό.

Η αυξανόμενη κατανάλωση του υπόγειου νερού με σκοπό την άρδευση ή την ύδρευση απειλεί να ξηράνει πολλούς υγροτόπους,

Η κατασκευή τοίχων και φραγμάτων εντός  των υγροτόπων είναι δυνατόν να προκαλέσει διάβρωση της ακτογραμμής επειδή παύει η μεταφορά ιζημάτων.

 

5. Η δραστηριοποίηση της ΕΕ για την διατήρηση των υγροτόπων χρονολογείται από την συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Ανθρώπινο Περιβάλλον η οποία πραγματοποιήθηκε στην Στοκχόλμη το 1972 και άρχισε με to πρώτο πρόγραμμα δράσεως για το περιβάλλον που εγκρίθηκε το 1973.

Το 1979 εκδόθηκε η οδηγία του Συμβουλίου 79/ 409/ΕΟΚ σχετικά με τη διατήρηση των άγριων πτηνών, η οποία απαιτεί από τα κράτη μέλη να επιδείξουν ιδιαίτερη προσοχή στην προστασία των υγροτόπων.

Μεταξύ του 1984 και του 1992, βάσει των κανονισμών του Συμβουλίου, (ΕΟΚ) αριθ. 1872/84 και 2242/87 σχετικά με δράσεις της Κοινότητας που αφορούν το περιβάλλον (ACE) και του κανονισμού του Συμβουλίου (ΕΟΚ) αριθ. 3907/91 σχετικά με δράσεις της Κοινότητας για τη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος (ACNAT), περίπου δύο τρίτα των πόρων ( δηλαδή πάνω από 27 εκατομμύρια ECU) διατέθηκαν σε 60 έργα, τα οποία απέβλεπαν στη διατήρηση, την αποκατάσταση ή τη βελτίωση υγροτόπων. Πολλές από αυτές τις περιοχές χαρακτηρίστηκαν ως περιοχές ειδικής προστασίας (βάσει της οδηγίας του Συμβουλίου 79/409/ΕΟΚ) και/ή καθορίστηκαν ως υγρότοποι διεθνούς σημασίας σύμφωνα με την σύμβαση Ramsar.

Άλλες Κοινοτικές πρωτοβουλίες και κανονισμοί του Συμβουλίου, όπως είναι τα προγράμματα ENVIREG, MEDSPA, και NORSPA προσέφεραν ενισχύσεις σε μία σειρά έργων που αφορούσαν τη διατήρηση υγροτόπων με τη βοήθεια μέτρων για τη διαχείριση των υδατικών πόρων.

Το 1992, η οδηγία του Συμβουλίου 92/43/ΕΟΚ σχετικά με τη διατήρηση των φυσικών ενδιαιτημάτων και της άγριας πανίδας και χλωρίδας καθορίζει, μεταξύ άλλων, τις λιμνοθάλασσες, τα Μεσογειακά προσωρινά τέλματα, τους ενεργούς τυρφώνες, τα υγρολίβαδα και τους ασβεστούχους βάλτους ως προτεραιότητες μεταξύ των ενδιαιτημάτων που δρέπει να διατηρηθούν.

Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα εξέδωσε τον κανονισμό του Συμβουλίου (ΕΟΚ) αριθ. 1973/92 για τη δημιουργία ενός χρηματοδοτικού μέσου για το περιβάλλον (LIFE). Μολονότι οι πόροι, οι οποίοι διατίθενται για τη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος στο πλαίσιο αυτού του κανονισμού είναι πολύ περιορισμένοι συγκρινόμενοι με του πόρους που διατίθενται στο πλαίσιο άλλων πολιτικών της ΕΕ που έχουν επιπτώσεις στους υγροτόπους, το 1992, το 1993 και το 1994 χορηγήθηκαν ενισχύσεις συνολικού ύψους 30 εκατομμυρίων ECU σε έργα σχετιζόμενα με τους υγροτόπους στο πλαίσιο του LIFE.

Το 1993, η συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση θέσπισε ως κύριο στόχο την αειφόρο ανάπτυξη, η οποία σέβεται το περιβάλλον. Αυτό συνεπάγεται μια περιβαλλοντική πολιτική που αποβλέπει σε ένα υψηλό επίπεδο προστασίας και την ενσωμάτωση των σχετικών απαιτήσεων στις άλλες Κοινοτικές πολιτικές. Στο πνεύμα αυτό διατυπώθηκε το Πέμπτο Πρόγραμμα Δράσεως για το περιβάλλον, "Στόχος Αειφορία". Η αρχή της αειφορίας η οποία καθορίζεται στο πρόγραμμα είναι ταυτόσημη με την αειφόρο χρήση, η οποία είναι συμβατή με την διατήρηση των φυσικών πόρων και ως εκ τούτου, αντιστοιχεί στην αρχή για τη συνετή χρήση των υγροτόπων, όπως ορίζεται στη σύμβαση Ramsar.

6. Η ευθύνη για το περιβάλλον ανήκει από κοινού σε όλους όσους συμμετέχουν στην οικονομική ζωή, όπως είναι οι δημόσιες αρχές, οι δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις και, πάνω από όλα, το ευρύ κοινό. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η διατήρηση και η καλή λειτουργία των οικοσυστημάτων των υγροτόπων εξαρτάται περισσότερο από την επιτυχή εφαρμογή αυτής της αρχής παρά από την απλή διατήρηση των υγροτόπων που υπάρχουν. Επειδή αυτό δεν έχει μέχρι στιγμής εκφραστεί ρητά, η συμβολή της ΕΕ στην συνετή χρήση και την διατήρηση των υγροτόπων εξαρτάται κυρίως από την εφαρμογή διαρθρωτικών μέτρων και πολιτικών σύμφωνων με την αρχή της αειφορίας.

7. Κατά το παρελθόν υπήρξαν ορισμένα περιστατικά, τα οποία οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να έχει μία γενική προσέγγιση για την συνετή χρήση και διατήρηση των υγροτόπων, η οποία να περιγράφεται σε ένα μόνο έγγραφο. Σε πολλές περιπτώσεις, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέφρασε τις ανησυχίες του όσον αφορά την διατήρηση των υγροτόπων, π.χ. πολλές προφορικές και γραπτές ερωτήσεις αφορούσαν την ανάγκη για μία σαφή Κοινοτική πολιτική για τους υγροτόπους για την προώθηση της συνετής χρησιμοποιήσεως των υγροτόπων και για τη διάθεση πόρων για να ενισχυθεί η διατήρηση των υγροτόπων (Η-1056/91, Γ.Ε. 2543/91 και 701/92).

Από το 1987, η Επιτροπή συμμετείχε πιο έντονα στην ολοκληρωμένη διαχείριση των υγροτόπων, και ειδικότερα των υγροτόπων του Μεσογειακού τύπου (Εγγραφο C(87) 2291 τελικό).

Σε πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αναγνωρίζεται η υποχρέωση των κρατών μελών να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην προστασία των υγροτόπων (περιπτώσεις C-57/89 και C-335/90).

Αναγνωρίζοντας την εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση των Ευρωπαϊκών υγροτόπων και την επείγουσα ανάγκη να αναληφθεί δράση για την αειφόρο ανάπτυξη τους, η Επιτροπή έχει περιλάβει στο σχέδιο εργασιών του 1994 για την εφαρμογή του Πέμπτου Προγράμματος Δράσεως την διατύπωση rhV irapousaV ανακοινώσεως της Επιτροπή προς το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με τη συνετή χρήση και τη διατήρηση των υγροτόπων.

8. Αυτή η ανακοίνωση της Επιτροπής προσφέρει μια στρατηγική βάση για τη διατύπωση μιας πολιτικής που θα αποβλέπει στην αειφόρο χρησιμοποίηση των πόρων των υγροτόπων και την διατήρηση των λειτουργιών τους και της αξίας τους για τις επόμενες γενεές. Η ανακοίνωση δεν αφορά μόνο την επικράτεια της ΕΕ αλλά και Κοινοτικά προγράμματα και πολιτικές συνεργασίας με χώρες της Μεσογείου και της Βαλτικής (LIFE-International), της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας (PHARE, TACIS), της Αφρικής, της Καραϊβικής και του Ειρηνικού (ACP), της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής (ALA), αλλά και παγκόσμιες δεσμεύσεις, σε πλήρη συμφωνία με τις αρχές που καθορίζονται στην "Agenta 21".

Η οδηγία εξηγεί ότι οι υγρότοποι αποτελούν στοιχεία των φυσικών τοπίων, ότι επιτελούν ειδικές λειτουργίες, ότι αποτελούν χώρο ανθρώπινων δραστηριοτήτων και ότι συνιστούν πολιτιστική και φυσική κληρονομιά (Κεφάλαιο 1), παρουσιάζει συνοπτικά το ιστορικό της δραστηριοποιήσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας σε θέματα υγροτόπων και αναφέρει την ανάγκη να ενσωματωθούν οι απαιτήσεις της προστασίας των υγροτόπων σε όλες τις πολιτικές της ΕΕ, τόσο στην  επικράτεια της ΕΕ όσο και στο εξωτερικό (Κεφάλαιο II), αναφέρει τους παράγοντες που επηρεάζουν σήμερα αρνητικά τους υγροτόπους και παρέχει ένα διάγραμμα δράσεων που πρέπει να αναληφθούν ώστε να παύσει και να αντιστραφεί η απώλεια και η περαιτέρω υποβάθμιση των υγροτόπων στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο (Κεφάλαιο III), αναφέρει ειδικά μέτρα τα οποία θα πρέπει να ληφθούν σε έναν αριθμό στρατηγικών περιοχών με σκοπό να υπάρξει μία συντονισμένη πολιτική και δράση για την αντιμετώπιση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών αιτίων για την καταστροφή και τη υποβάθμιση των υγροτόπων (Κεφάλαιο IV), περιγράφει πως πρέπει να ενσωματωθούν τα παραπάνω μέτρα στις βασικές πολιτικές της ΕΕ (Κεφάλαιο V) και περιλαμβάνει τελικά συμπεράσματα και πολιτικές κατευθύνσεις.

Με τη συνθήκη των Σεβρών το 1920, είδαμε στις προηγούμενες αναρτήσεις του αφιερώματος μας πως παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα η Δυτική και Ανατολική Θράκη και τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος. Η ίδια συνθήκη επικύρωνε την κυριαρχία της Ελλάδας στα άλλα νησιά του Αιγαίου που τα κατείχε ήδη από το 1913 και εμπιστευόταν τη διοίκηση της περιοχής της Σμύρνης στο ελληνικό κράτος, με ρόλο τοποτηρητή για τη δημόσια τάξη στην Ιωνία. Επρόκειτο για μία Συνθήκη που δεν επικυρώθηκε ποτέ, σε κανένα Κοινοβούλιο,  αφού ο Μουσταφά Κεμάλ (και μετέπειτα Ατατούρκ) , κατάφερε με τις νίκες του στρατού του, να την ακυρώσει.

Στην παρούσα ανάρτηση κάνουμε μία περίληψη του δρόμου της Ελλάδας  προς τη  Σμύρνη και τη Συνθήκη που έμεινε κενό γράμμα.

Η Ελλάδα των 1918 και 1919

Το φθινόπωρο του 1918, ο ελληνικός στρατός είχε καταλάβει την ανατολική Μακεδονία και το σύνολο της Θράκης. Επιπλέον βρισκόταν ήδη στην Κωνσταντινούπολη ελέω Αντάντ. Ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1918, με την ανακωχή της Θεσσαλονίκης (μεταξύ Αντάντ και Βουλγαρίας)  η Βουλγαρία είχε αποσύρει  τα στρατεύματα της και εκκένωσε τις ελληνικές και σερβικές περιοχές που είχε καταλάβει την προηγούμενη πολεμική περίοδο (1916). Η ανακωχή έθετε περιορισμούς στο μέγεθος της στρατιωτικής δύναμης της Βουλγαρίας και απαιτούσε την επιστροφή του στρατιωτικού εξοπλισμού του ελληνικού Δ' Σώματος Στρατού, τον οποίο οι Βούλγαροι είχαν καταλάβει κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ανατολικής Μακεδονίας το 1916. Η ανακωχή βρισκόταν σε ισχύ μέχρι την υπογραφή της συνθήκης του Νεϊγύ, τον Νοέμβριο του 1919. Τον Οκτώβριο του 1918 υπεγράφη και η συνθήκη του Μούδρου στη Λήμνο, μεταξύ των δυνάμεων της Αντάντ και της Οθωμανικής Τουρκίας, η οποία έθεσε τους ηττημένους σε μειονεκτική θέση. Η Ελλάδα πια ήταν ο κυρίαρχος τοποτηρητής της Αντάντ στα Βαλκάνια και το Αιγαίο.

Ο Βενιζέλος αποφάσισε να επιτείνει τους συμμαχικούς δεσμούς με την Αντάντ, μετά την ισχυροποίηση της θέσης της χώρας αλλά και του ίδιου. Είχε κιόλας  υπόψη του την πρόθεση του Γάλλου πρωθυπουργού Κλεμανσώ να επέμβει στην Κριμαία, με κύριο σκοπό κατά δήλωσή του, τον οικονομικό αποκλεισμό και την πτώση των Μπολσεβίκων και της Οκτωβριανής Επανάστασης . Ο στρατηγός του Κλεμανσώ, ο Ντ' Εσπεραί, είχε  αντίθετη άποψη στηριζόμενος αφενός στον περιορισμένο αριθμό στρατού (και μάλιστα κουρασμένου από τον τετραετή πόλεμο)  που διέθετε για μια τέτοια επιχείρηση, όπως και στην ακαταλληλότητα της εποχής. Ο Ντ’ Εσπεραί δεν εισακούστηκε. Κανείς μέχρι τότε δεν είχε τη στοιχειώδη διορατικότητα για το τέλος του πολέμου που πλησίαζε από μέρα σε μέρα.

Από τον Νοέμβριο του 1918, αλλά πρακτικά από τον Ιανουάριο του 1919, ο Βενιζέλος ξεκινά την αποδεδειγμένα απαράδεκτη, αλλά για τον Βενιζέλο έχουσα ιδιαίτερη σημασία ως «δήλωση προσήλωσης στη συμμαχία»,  αποτυχημένη εκστρατεία του ελληνικού στρατού στην Κριμαία, στο πλευρό των συμμάχων του, Γάλλων και Άγγλων (Ιανουάριος – Απρίλιος 1919). Η εκστρατεία αυτή κατέληξε στην εκκένωση της Κριμαίας τον Απρίλιο του 1919.

Προς την κατάληψη της Σμύρνης

Αν και η Κριμαία στάθηκε μεγάλη αποτυχία για την Αντάντ και τον ένθερμο σύμμαχο της, τον Βενιζέλο, οι σύμμαχοι προσέφεραν στην Ελλάδα, δηλαδή τον τοποτηρητή τους  –όχι βέβαια με αγαθές προθέσεις- την άδεια να στείλει στρατό στη Σμύρνη. Το Ανώτατο Συμμαχικό Συμβούλιο των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου που συνεδρίαζε στο Παρίσι στην Συνδιάσκεψη Ειρήνης, δίνει στην Ελλάδα την εντολή να αποβιβάσει στρατό στη Σμύρνη, προκειμένου να επιβάλει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τους όρους της Συνθήκης του Μούδρου, που είχε υπογραφεί 6 μήνες πριν. Έτσι στις 15 Μαΐου του 1919 (2 Μαίου με το Γρηγοριανό ημερολόγιο) ο ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στη Σμύρνη. Η Πρώτη Μεραρχία (δηλαδή το 4ο, 5ο και 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων και οι  Ια και Ιβ μοίρες Ορειβατικού Πυροβολικού), μεταφέρεται από την Ελευθερούπολη της Καβάλας στη Σμύρνη. Την γενική διοίκηση των στρατευμάτων έχει ο συνταγματάρχης Πυροβολικού, Ν.  Ζαφειρίου.

Εορταστική υποδοχή του ελληνικού στρατού στην Σμύρνη

 

Ο ελληνικός στρατός εγκαθίσταται στην Σμύρνη

Την ώρα που ο ελληνικός  στρατός ξηράς φτάνει στη Σμύρνη αρχίζει να αναπτύσσεται η ανάπτυξη και προώθηση της ελληνικής  πολεμικής αεροπορίας. Η Ναυτική Αεροπορική Υπηρεσία (ΝΑΥ) οργανώνει και διοικεί την Ναυτική Αεροπορική Μοίρα Σμύρνης (ΝΑΜΣ). Συγκεκριμένα η ΝΑΜΣ είχε στην διάθεσή της 25 αεροπλάνα. 10 βομβαρδιστικά και 15 καταδιωκτικά. (Airco De Havilland DH9 τα πρώτα και Sopwith Camel 1F.1 τα δεύτερα, μας πληροφορεί η Wikipedia για τους τύπους των αεροσκαφών που αποτελούσαν την πολεμική αεροπορική δύναμη της Σμύρνης)

Μέχρι τις 17/5 με το νέο ημερολόγιο, του 1919 η ελληνική μεραρχία καταλαμβάνει τα πυροβολεία στα Βουρλά, κατά μήκος της ακτής της Σμύρνης  και στις 18 Μαΐου 1919  αποβιβάζεται από την Μυτιλήνη το 6ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους

Η Μαινεμένη καταλαμβάνεται στις 21/5 από το 5ο Σύνταγμα Πεζικού και την επόμενη μέρα, στις 22 Μαΐου 1919 φτάνει στη Σμύρνη, το 8ο Σύνταγμα Κρητών. Οι ημερομηνίες είναι όλες με το νέο ημερολόγιο.

Το II Τάγμα του 5ου Συντάγματος Πεζικού καταλαμβάνει το Νυμφαίο κοντά στη Σμύρνη στις 23 Μαΐου 1919 και μέχρι τις 24/5 καταλαμβάνεται όλη η περιοχή της Μαγνησίας από τα Ι και III τάγματα του 5ου Συντάγματος Πεζικού. Σταδιακά μέχρι τις 13/6/1919  η ζώνη της Σμύρνης έχει αναπτυχθεί σε βάθος 120 χλμ. από τα μικρασιατικά παράλια. Το δε 8^ο Σύνταγμα με τους Κρήτες έχει φτάσει και εγκατασταθεί στην Πέργαμο, στη Μυσία.

Η Πέργαμος στις 15/6 δέχεται επίθεση από Τούρκους ατάκτους (Τσέτες), ο ελληνικός στρατός υποχωρεί. Στις 16/6 το Α΄ Σώμα Στρατού με διοικητή τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Νίδερ, αναλαμβάνει την διοίκηση όλων των μονάδων του στρατού στην Μικρά Ασία. Ο Νίδερ ανακαταλαμβάνει την Πέργαμο από τους Τσέτες μετά από 3 μέρες, στις 20/6/1919,   οι Τσέτες όμως έχουν στραφεί προς το Αϊδίνι το οποίο και κατέλαβαν στις 18/6/1919.

Η τουρκική αντίσταση

Στις 7/19 Ιουνίου ο Μουσταφά Κεμάλ, ο αξιωματικός του τούρκικου στρατού που έμελλε να ηγηθεί της τουρκικής αντίστασης και της χώρας ολόκληρης, αποβιβάζεται στην Σαμψούντα και οργανώνει την τουρκική αντίσταση. Στις 18/30 Ιουνίου 1919 στην Αμάσεια εκδίδεται το πρώτο κείμενο-διακήρυξη της αντίστασης του τουρκικού λαού στις συμμαχικές αποφάσεις

Μπροστά στην ένταση των επιθέσεων από τους Τούρκους ατάκτους (Τσέτες) αποφασίζεται η ενίσχυση των ελληνικών δυνάμεων, οπότε στις 2/7 αρχίζει η μεταφορά δια θαλάσσης του Ελληνικού εκστρατευτικού σώματος από τη Ρουμανία στη Μ. Ασία. Το 4ο Σύνταγμα Πεζικού ενεργεί αντεπίθεση και ανακαταλαμβάνει το Αΐδίνιο στα μέσα του Ιουλίου και στο τέλος του μήνα (31 Ιουλίου 1919) ολοκληρώνεται η συγκρότηση της Μεραρχίας Σμύρνης.

Μυστικές συμφωνίες που ορίζουν σύνορα

Στα πλαίσια της «Συνδιάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων»  του 1919 και στο Παριζιάνικο προάστιο των Σεβρών, στις 29/7/1919, ο Βενιζέλος υπογράφει μυστικό σύμφωνο με τον  Ιταλό υπουργό των εξωτερικών  Τομάζο Τιττόνι. Το σύμφωνο αυτό μεταξύ άλλων ορίζει πως η Ελλάδα παραιτείται -υπέρ της Ιταλίας-  των διεκδικήσεών της επί των Σανζακίων του Αϊδινίου και του Μεντεσέ καθώς και επί της κοιλάδας του Μαιάνδρου όπου ο ελληνικός στρατός τα κατείχε κατά το ήμισυ. Ο ποταμός Μαίανδρος καθορίστηκε ως το όριο (σύνορο) μεταξύ των δύο χωρών στο έδαφος της  Μικράς Ασίας.

Σύμφωνα με το άρθρο 10 του μυστικού συμφώνου  προβλεπόταν η σύνδεση του με την εφαρμογή των  αποφάσεων της συνδιάσκεψης, δηλαδή η επικύρωσή του, καθώς και η επίσημη κατάθεση αυτού, να γινόταν στο Παρίσι ταυτόχρονα με την κατάθεση των επικυρώσεων της Συνθήκης Ειρήνης με την Τουρκία. Σκοπός ήταν να συμπέσει η έναρξη εφαρμογής του διμερούς συμφώνου με την έναρξη εφαρμογής  της Συνθήκης Ειρήνης. Η συμφωνία προέβλεπε επίσης ότι σε περίπτωση που οι αξιώσεις της Ιταλίας στη Μικρά Ασία δεν ευοδώσουν, η χώρα  δεν θα έφερε καμία δέσμευση επί των σημείων του συμφώνου που την αφορούσαν. Επειδή τελικά το πάντρεμα του διμερούς συμφώνου με την εφαρμογή των αποφάσεων της Συνδιάσκεψης Ειρήνης οδήγησε στην μη πρακτική εφαρμογή του, το σύμφωνο Βενιζέλου – Τιττόνι ονομάστηκε «μυστική συμφωνία». Στην πραγματικότητα τίποτα δεν ήταν μυστικό. Το μνημόνιο των Συμμάχων (των κυρίαρχων Άγγλων, Γάλλων, Αμερικανών) τον Δεκέμβριο του 1919 περιλάμβανε  τμήματα της συμφωνίας αυτής.

Παρά την υιοθέτηση στοιχείων της διμερούς συμφωνίας από τη Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, η μοίρα του κειμένου είχε κλείσει ήδη από τον Ιούλιο του 1920. Ήδη φαινόταν πως από τη συνθήκη των Σεβρών η Σμύρνη θα παραχωρείτο στην Ελλάδα και ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, ο Κάρλο Σφόρτσα, ξαφνικά και απροειδοποίητα, στις 22 Ιουλίου του 1920, προσκαλεί τον Έλληνα πρέσβη στη Ρώμη Λ. Κορομηλά στον οποίο και επέδωσε σχετική Διακοίνωση προς την Ελληνική Κυβέρνηση η οποία ακύρωνε μονομερώς το σύμφωνο. Επίσημα η Ιταλία δήλωνε πως «αναλαμβάνει την πλήρη αυτής ελευθερίαν δράσεως ως προς όλα τα σημεία περί των οποίων η Συμφωνία αυτή πραγματεύεται». Με απλά λόγια, η Ιταλία δεν μπορούσε να δεσμευτεί όταν έβλεπε πως ανοίγονταν πεδία από τα οποία θα αποκόμιζε οφέλη ενεργώντας ελεύθερα, χωρίς δεσμεύσεις από κανέναν.

Εντωμεταξύ η Ελλάδα συνεχίζει την αποστολή δυνάμεων στη Μικρά Ασία, όλο το καλοκαίρι του 1919 και μέχρι τον Αύγουστο του 1920, οπότε υπεγράφη η  Συνθήκη Ειρήνης των Σεβρών στις 27/7-10/8 1920.

Η κλασική πλέον φωτογραφία της υπογραφής της συνθήκης των Σεβρών από τον Ελ.Βενιζέλο

Η Συνθήκη των Σεβρών - Μία κενή συμφωνία

Ήταν η κατάληξη (μία από τις καταλήξεις) της Συνδιάσκεψης Ειρήνης του Παρισιού που ξεκίνησε ανεπίσημα στις 12 Ιανουαρίου του 1919. Υπογράφηκε ανάμεσα στους νικητές του Α΄ Παγκοσμίου (Προέχουσες και Συμμαχικές Δυνάμεις)  και την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, στο προάστιο Σέβρ του Παρισιού. Με την συνθήκη των Σεβρών οριστικοποιείται το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με ο διαμοιρασμός των εδαφών της, η γέννηση του κράτους της Τουρκίας, και η απόδοση στην Ελλάδα, των διεκδικούμενων εδαφών.

Η ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης έμεινε υπό οθωμανική κυριαρχία αλλά με ελληνική διοίκηση. Η συνθήκη προέβλεπε  πως την επόμενη 5ετία (1925)  οι κάτοικοι θα ψήφιζαν για να  αποφασίσουν για την τελική κατοχή της περιοχής. Θα γινόταν δηλαδή ένα δημοψήφισμα, για το οποίο υπάρχει η εκτίμηση –λόγω της έντονης οικονομικής παρουσίας και δραστηριότητας του ελληνικού στοιχείου- πως θα οριστικοποιούσε την παρουσία των Ελλήνων στην Σμύρνη και την ευρύτερη περιοχή.

Η εκτίμηση αυτή βέβαια παραβλέπει το ήδη ενεργό κίνημα της Τουρκικής Αντίστασης, το οποίο σίγουρα θα επηρέαζε σημαντικά το προγραμματισμένο δημοψήφισμα. Αλλά οι εκτιμήσεις επιτρέπονται μέχρι το σημείο που γίνονται θεμέλια «Μεγάλων Ιδεών» οπότε και αποδεικνύονται ανεπαρκείς για τέτοιο μεγάλο διακύβευμα.

Η Συνθήκη των Σεβρών αποτέλεσε για τον ελληνικό πληθυσμό σε Ελλάδα και Μικρασία έναν θρίαμβο του Βενιζέλου, ο οποίος δεν εγκατέλειπε το Παρίσι καθ’ όλη τη διάρκεια της Συνδιάσκεψης Ειρήνης, προκειμένου να βρίσκεται δίπλα στα κέντρα των αποφάσεων. Όχι άδικα γιατί η συμμετοχή του είχε αποκτήσει ιδιαίτερο βάρος και τον είχε καταστήσει εκπρόσωπο της Αντάντ και μάλιστα με ιδιαίτερο κύρος. Το κακό ήταν πως ήδη μέσα στη συμμαχία υπήρχαν διαφοροποιήσεις και αντίθετες θέσεις. Θέσεις που τις οδηγούσε το συμφέρον της κάθε χώρας ξεχωριστά, πάντα με προσανατολισμό την πρόσβαση στην πετρελαιοφόρο γη της Μέσης Ανατολής.

Παράλληλα, η Συνθήκη των Σεβρών ΄ήταν φανερό πως, είχε υπογραφεί μεταξύ των Συμμάχων και ενός …πτώματος. Ήταν μία συνθήκη που έδειχνε πως θα καταλήξει κενό γράμμα.  Η Οθωμανική Τουρκία ήταν ήδη νεκρή από καιρό. Η νέα δύναμη που είχε ανατείλει ονομαζόταν Μουσταφά Κεμάλ και η συγκεκριμένη δύναμη δεν είχε υπογράψει τίποτα ούτε και θα αποδεχόταν τετελεσμένα .

Όλα αυτά θα εκδηλώνονταν σε λίγο καιρό

Την Κυριακή 13/2/2022  στις 12 το μεσημέρι, διεξήχθη ανοιχτή συνέλευση μελών, φίλων και επισκεπτών της παραλίας Μαρίκες, οργανωμένη από τον εξωραϊστικό σύλλογο της περιοχής "Νηρέα", για να ακουστούν οι απόψεις σχετικά με την εγκατάσταση τοπικού αντλιοστασίου, του δικτύου επεξεργασίας λυμάτων της ΕΥΔΑΠ.  Το κρίσιμο θέμα της συνέλευσης ήταν η εγκατάσταση της περιφερειακής υποδομής του κέντρου επεξεργασίας λυμάτων, μέσα σε υγρότοπο  Α' προτεραιότητας προστατευόμενο από την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Όπως προέκυψε από την συνέλευση, η ΕΥΔΑΠ κατά τις συζητήσεις που είχαν προηγηθεί με εκπροσώπους 3 συλλογικοτήτων εκ των οποίων οι δύο ήταν συλλογικότητες της περιοχής (Νηρέας και Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας) έθεσε ένα εκβιαστικό δίλημμα, το οποίο συνίστατο στα εξής: 

'Η δέχεστε το αντλιοστάσιο στη θέση που ξεκίνησε ή το έργο απεντάσσεται (δεν χρηματοδοτείται από πόρους της Ε.Ε.) και μέχρι να προσδιοριστεί νέα χωροθέτηση  θα μείνετε χωρίς βιολογικό καθαρισμό, εως και δέκα χρόνια.

Πέρα από τον ωμό εκβιασμό της εταιρείας που εκ συστάσεως είναι ο φορέας που φροντίζει για την τήρηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας που διέπει τα επιφανειακά νερά, τουλάχιστον για την Αττική, αξίζει να σημειώσουμε πως η ΕΥΔΑΠ αρχικά είχε εκδηλώσει προθυμία για να συζητηθεί το θέμα. Η στάση της όμως τελικά απέδειξε πως για άλλη μια φορά ο διάλογος είναι προσχηματικός. Επρόκειτο για προσχηματικό διάλογο, αφού οι αποφάσεις είχαν ήδη ληφθεί ερήμην των διαλεγομένων με την εταιρεία. Όπως ακριβώς ήταν και η δημόσια διαβούλευση: Είχαν ληφθεί αποφάσεις χωρίς ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία, χωρίς γνωμοδότηση από φορείς ελέγχου και διαχείρισης του φυσικού περιβάλλοντος και των υγροτόπων, χωρίς διαβούλευση ή με προσχηματική, βιαστική και εντελώς εικονική διαδικασία διαλόγου, πράγμα που αποδεικνύεται σήμερα που ξεκινά ένα έργο, χωρίς οι κάτοικοι να γνωρίζουν τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί στον τόπο τους. 

Η εγκατάσταση δικτύου αποχέτευσης και βιολογικού καθαρισμού είναι τεκμήριο πολιτισμού. Αναμφίβολα. Τεκμήριο πολιτισμού όμως είναι και ο σεβασμός στο φυσικό περιβάλλον, ειδικότερα αν ο σεβασμός αυτός αφορά σπάνια και σημαντικά για τον τόπο αλλά και τον πλανήτη, υγροτοπικά οικοσυστήματα, όπως το έλος Μαρικών και το αμμοθινικό του οικοσύστημα. 

Δεν περιμένουμε από μηχανικούς, μελετητές ή εργολάβους και γραφειοκράτες της ΕΥΔΑΠ ή της αυτοαποκαλούμενης αυτοδιοίκησης, να εννοήσουν τον ρόλο αυτών των συστημάτων για τον τόπο και τον πλανήτη. Αυτοί κουβαλάνε την δυσώδη κληρονομιά του παρελθόντος, η οποία για παράδειγμα βίασε τον υγρότοπο του Σχινιά για να εγκαταστήσει κωπηλατοδρόμιο, της Μπρεξίζας για να κάνει χωματερή, γέμισε πετρελαιοειδή το Θριάσιο πεδίο, σκέπασε τον Κηφισό και τον Ιλισό και τώρα θέλει να κλείσει και το Μεγάλο Ρέμα και άλλα απαίσια τεκμήρια βαρβαρότητας και λατρείας του εφήμερου. Περιμένουμε όμως να σεβαστούν την ευρωπαϊκή νομοθεσία και το καθεστώς προστασίας που έχει υιοθετηθεί και από την οπισθοδρομική χώρα μας. Τη χώρα που βλέπει πως πληρώνει πρόστιμα για την έλλειψη βιολογικού καθαρισμού αφενός και για καταστροφή των υγροτόπων και της βιοποικιλότητας αφετέρου. 

Όπως και να είναι όμως, ο πολιτικός πολιτισμός (αν διαθέτουμε τέτοιον) επιβάλει ισονομία στον διάλογο, διάλογο από μηδενική βάση και ισορροπία στις αναζητούμενες λύσεις, κάτι το οποίο απλά δεν υπάρχει στη προκειμένη περίπτωση. Αντί να εξευρεθεί η βέλτιστη λύση και πρακτική, η ΕΥΔΑΠ ορθώνει έναν φρικώδη μηχανισμό για να επιβάλει στην τοπική κοινωνία εκβιαστικά διλήμματα το δικό της όφελος, σβήνοντας με ψευδοτεχνικές δικαιολογίες έναν σημαντικό υγρότοπο. Και το χειρότερο είναι πως προκαλεί και διχασμό στην κοινωνία με απειλές περί "απένταξης" του έργου από τη χρηματοδότηση. Αν είναι δυνατόν! Ένα έργο εντάσσεται ή απεντάσσεται ενιαία και όχι κλασματικά. Όπως και χρηματοδοτείται ενιαία και όχι κλασματικά. Και αν όντως υπάρχει τέτοιο θέμα, ο ισχυρισμός των "επαϊόντων" θα έπρεπε να επιβεβαιωθεί ή να διαψευσθεί από τους χρηματοδοτικούς φορείς, κάτι το οποίο η ΕΥΔΑΠ μάλλον δεν τολμάει να ζητήσει, με άλλες ενδεχομένως προφάσεις. 

Ο υγρότοπος μετά την πρώτη, επιδερμική επέμβαση της ΕΥΔΑΠ

 

Το θέμα είναι σοβαρό, αλλά τα σοβαρά θέματα θέλουν και σοβαρούς ανθρώπους για να τα χειριστούν. Και από την όλη περίπτωση αποδεικνύεται πως ο φορέας της ΕΥΔΑΠ δεν διαθέτει αυτή τη σοβαρότητα. Αν η ΕΥΔΑΠ την διέθετε την απαιτούμενη σοβαρότητα θα προσκόμιζε αι τουλάχιστον αποδεικτικά του ισχυρισμού της περί   απένταξης του έργου σε περίπτωση αλλαγής της θέσης του αντλιοστασίου των Μαρικών και ίσως να έπειθε περισσότερο. Όμως θα έπαιρνε τέτοια βεβαίωση εφόσον το χρηματοδοτούμενο έργο, τεκμηριωμένα προκαλεί ζημιά σε θεσμοθετημένα προστατευόμενο  υγρότοπο;  

 ΥΓ Συνημμένη η ανακοίνωση που μοίρασε η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας

Κατόπιν σχετικής καταγγελίας, η Διεύθυνση Τεχνικών Έργων της Περιφέρειας Αττικής -Π.Ε. Ανατολικής Αττικής πραγματοποίησε αυτοψία στο Μπλε Λιμανάκι στις 03.02.2022 και διαπίστωσε την απόρριψη μπάζων μέσα στην κοίτη του ρέματος από την πλευρά του ανατολικού πεζοδρομίου της οδού Καβουνίδου, οδού αρμοδιότητας του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου.

Ζητά από το Δήμο να να μεριμνήσει άμεσα για την αποκομιδή των μπάζων που απορρίφθηκαν εντός της κοίτης κατά τη διαπλάτυνση της οδού Καβουνίδου. Επισημαίνεται εξάλλου ότι εφόσον απαιτηθεί κατασκευή νέου τεχνικού απορροής ομβρίων ή επέκταση του ήδη υπάρχοντος, αυτή θα πρέπει να γίνει κατόπιν υδραυλικής μελέτης αρμοδίως εγκεκριμένης.

Σ’ ένα κράτος μια φορά, που βαρούσε ταμπουρά,

διαλαλούσαν μιαν αυγή, τόσοι κήρυκες με φούρια

πως ο Βασιληάς θα βγη, με φορέματα καινούρια.

Βγήκε μέσ’ απ’ το Παλάτι, δίχως ρούχο και βρακί,

και θεόγυμνος περπάτει, πότ’ εδώ και πότ’ εκεί.

Κι ο καθένας κατεργάρης, τσαμπουνούσε σοβαρά:

“για κυττάξετε τι χάρις, και στολίδια μια φορά”.

Γιώργος Σουρής

 

Ο βασιλιάς είναι γυμνός και οι σφουγγοκωλάριοι αυλικοί του επιμένουν να πορεύονται πίσω του παριστάνοντας πως κρατούν τον ανύπαρκτο μανδύα του. Αλλά η κοινωνία δεν βλέπει. Πιστεύοντας πως η άγνοιά της και η μη συμμετοχή στα κοινά είναι τεκμήριο αθωότητας – ενώ θα έπρεπε να είναι τεκμήριο ηλιθιότητας - ξεσηκώνεται μόνο όταν θίγεται ο μικρόκοσμός της. Όταν για παράδειγμα μένει για ώρες χωρίς ρεύμα ή όταν αρχίζουν να γλιστράνε τα σπίτια τους.

Και περιμένουν από το δήμαρχο βοήθεια. Μια βοήθεια όμως που δεν πρόκειται να έρθει, γιατί ο δήμαρχος δεν είναι τίποτα περισσότερο από όσους τον επέλεξαν. Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω, όπως κραυγάζει με απόγνωση ο ποιητής

Μιλάει με το «εγώ» ή το «εμείς» όταν τα πράγματα πάνε καλά, μιλάει με το «αυτοί» όταν τα πράγματα δεν πάνε. «Αυτός» είναι υπεύθυνος για τα καλά, οι «άλλοι» (ή συνήθως «κάποιοι» όπως ο ίδιος λέει) είναι υπεύθυνοι για τα άσχημα. Κοκορεύεται για τα  ελάσσονα έργα του, ψελλίζει ανόητες δικαιολογίες για τα μείζονα, εκεί όπου δεν μπόρεσε να φανεί αντάξιος της εμπιστοσύνης των συμπολιτών του. Ούτε με τις φωτιές στο Μάτι μπόρεσε, ούτε με τα χιόνια

Όταν δεν καταφέρνει να ανοίξει τους δρόμους από τα χιόνια, καταλογίζει ευθύνες σε όσους έδωσαν άδεια να χτιστούν σπίτια στα βουνά ( ενώ την ίδια ώρα στέργει στην τακτοποίηση πολυτελών αυθαιρέτων, χτισμένων σε δασικές εκτάσεις στο ανατολικό Πεντελικό). Όταν τα σπίτια γλιστράνε, καταλογίζει πάλι ευθύνες σε όσους έδωσαν άδεια να χτιστούν σπίτια δίπλα σε ρέματα (αλλά αποκρύπτει πως και ο ίδιος φροντίζει για την τακτοποίηση της παρανομίας αυτής) .

Και για όσους μπορεί να βιαστούν και να πουν πως κάπου έχει δίκιο ο δήμαρχος, ας μην το κάνουν. Γιατί πολύ απλά ο άνθρωπος αυτός απλά υποκρίνεται κάτω από το βάρος των τεράστιων ευθυνών και της μεγαλειώδους ανεπάρκειάς του.

Το έχει αποδείξει άλλωστε παλιότερα πως μπορεί να είναι και με τον κλέφτη και με τον αστυνόμο. Ανάλογα με το τι τον βολεύει κάθε φορά. Όταν προσπαθεί να τσιμεντώσει  το Μεγάλο Ρέμα, παριστάνει πως νοιάζεται για όσους έχτισαν δίπλα από αυτό και δεν τους μέμφεται γι αυτό. Όταν ψάχνει για ψήφους, υπερασπίζεται το δικαίωμα όσων έχτισαν χωρίς σχέδιο να ενταχθούν σε αυτό. Αυτά δεν είναι δείγματα μεγάλου ανδρός, αλλά φτερού στον άνεμο. Δείγματα ανεμοδούρας, για να το πούμε πιο απλά.

Ας πάρουμε όμως  τα πράγματα από την αρχή, ελπίζοντας πως τα τελευταία γεγονότα θα αποκαλύψουν επιτέλους τη γύμνια του βασιλιά αλλά και τη δουλοπρέπεια των αυλικών του

 

Δήμαρχος 70 μοιρών και 4 διαστάσεων

 

Προετοιμαζόμενος, υποτίθεται, για την κακοκαιρία "Ελπίδα", ο δήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου, ανέβασε, όπως συνηθίζει, ένα post στο facebook, όπου καθησύχαζε τον κόσμο πως δεν έχει να ανησυχεί για τίποτα, καθώς ο μηχανισμός του δήμου είναι έτοιμος. Όπως χαρακτηριστικά, δήλωνε: «Είμαστε όλοι έξω, για να είσαστε όλοι εσείς μέσα».

 

Βέβαια, ο δήμαρχος δεν εξήγησε πως πάρα πολλοί από αυτούς στους οποίους απευθυνόταν θα έμεναν πολλές μέρες στο σπίτι τους, αποκλεισμένοι,  χωρίς να το θέλουν οι ίδιοι και χωρίς ρεύμα. Φαίνεται πως του διέφυγε πάνω στη βιασύνη της άγρας εντυπώσεων (ή πάνω στο άγχος του για το κυνήγι εντυπώσεων) 

Λίγες μέρες αργότερα, δήλωνε πως όσοι ζουν στα ψηλά του δήμου, ας μάθουν να ζουν με τους κινδύνους και τις ταλαιπωρίες.  Άλλωστε, προτίμησαν τις 70 μοίρες της Πεντέλης από τον κάμπο της Πατησίων

 

 

 Δήλωνε επίσης πως στα ανταποδοτικά τέλη δεν συμπεριλαμβάνεται ο εκχιονισμός

 

 

Είπε και άλλα ο δήμαρχος, ο οποίος φέρεται να έχει σπουδάσει στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μίλησε για δρόμους με 70 μοίρες κλίση (!), αλλά και για 40 χιλιάδες τετραγωνικά στρέμματα (!). Μάλλον θα διαθέτει ένα δικό του αποκλειστικά μετρικό σύστημα.

 

Ας δούμε πρώτα τι σημαίνει 70 μοίρες κλίση. Νομίζουμε πως η παρακάτω εικόνα τα λέει όλα και δε χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι εμείς

 

 

 

Αλλά εκεί που είναι οι 70 μοίρες, το μηχάνημα φτάνει αλλά δεν μπορεί να ανέβει.  Δεν μπορεί να ανέβει, όχι δεν μπορεί να φτάσει, όπως λέει και ο ίδιος ο δήμαρχος και αν μπερδευτήκατε  για το τι θέλει να πει ο «ποιητής» αυτό είναι παραπληροφόρηση.

 

Ας δούμε τώρα τι είναι τα τετραγωνικά στρέμματα. Το στρέμμα είναι μονάδα εμβαδού και είναι ίση με 1.000 τετραγωνικά μέτρα. Το τετραγωνικό στρέμμα, απλά, δεν νοείται ως μονάδα, σε κανένα σύστημα μέτρησης. Δεν υπάρχει. Εκτός αν ο δήμαρχος σκέφτεται και πράττει σε τέσσερεις διαστάσεις

 

 

Μας είπε επίσης ο δήμαρχος πως δεν του ήρθαν τα μεγάλα μηχανήματα (τα τζισιμπι, όπως είπε, εννοώντας μάλλον JCB πολυμηχανήματα), την ώρα που μπροστά στην κάμερα περνάει φoρτωτής CATERPILLAR 966F. Το πιο καλό όμως είναι η αποκάλυψη του αντιδημάρχου, ενδεικτική της "ετοιμότητας" του εξοπλισμού. Σημειώστε πως ο ίδιος ο δήμαρχος καταλογίζει φυσικά ευθύνες στους οδηγούς που δεν είχαν αλυσίδες και στην περιφέρεια Αττικής. Το δικό του το τζισιμπί όμως είχε;

 

Όποτε όμως ο δήμαρχος χρειάστηκε μηχανήματα για να καταστρέψει, αυτά ήρθαν. Και JCB και τσάπες και ερπυστριοφόροι φορτωτές. Και μπήκαν μέσα σε ρέματα, μέσα σε θάλασσες, μέσα σε αμμοθίνες. Και ας έβρισκε απέναντί του τον Οργανισμό Λιμένος Ραφήνας, το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ), συλλόγους κατοίκων, περιβαλλοντικές οργανώσεις, αλλά  και μεμονωμένους κατοίκους της περιοχής που προσπαθούν με κάθε έννομο μέσο να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί

 

 

Εν κατακλείδι, ο δήμαρχος δεν φταίει για τίποτα. Ίσως φταίει ο Χατζηπετρής

 

 

Τα περίεργα γεωλογικά φαινόμενα

Όσο ζει μαθαίνει κανείς. Πρόσφατα λοιπόν μάθαμε πως η οικοδόμηση σε γαιώδη πρανή  ρέματος (κατά παράβαση νόμων και λογικής) είναι προβληματική λόγω «περίεργων γεωλογικών φαινομένων».και όχι επειδή το έδαφος και η νομοθεσία δεν το επιτρέπουν.  Τα περίεργα αυτά φαινόμενα ήταν συνοπτικά, η υποχώρηση του γαιώδους πρανούς πάνω στο οποίο έχουν οικοδομηθεί πολυώροφα κτήρια, με συνολικό βάρος χιλιάδων τόνων. Σύμφωνα με τη λογική αυτών που αγόρασαν την ευρύτερη έκταση, την κατέτμησαν σε οικόπεδα, την πούλησαν (ενδεχομένως με την οικοδομική άδεια παραδοτέα στο σπίτι όπως κάποτε τα διπλώματα οδήγησης) και σύμφωνα με αυτούς που έχτισαν με πολλά κυβικά μπετό με τόνους σίδερο, πάνω σε γαιώδες πρανές ρέματος, όλα ήταν «νόμιμα και φυσικά»!!!

 

Πολυώροφη οικοδομή πάνω σε γαιώδες πρανές - όχθη ρέματος (πηγή ΚΠΑΜΡΡ)

 

Ο τραγέλαφος είναι πως το ομολογεί αφελώς εκ των υστέρων και ο ειδικός επί παντός επιστητού, δήμαρχος που μιλάει και για «έδραση» και όχι για θεμελίωση πάνω σε γαιώδες  πρανές ρέματος

Είναι αναμφισβήτητα από βλακώδης έως παράνομη και σίγουρα εγκληματική η οικοδόμηση πάνω σε ρέματα. Εντύπωση όμως προκαλεί και η εκμετάλλευση της ανοησίας για οποιονδήποτε λόγο. Όπως και η εκμετάλλευση της για ψηφοθηρία. Το ίδιο ή και περισσότερο εγκληματική είναι η «τακτοποίηση» της με έργα οπλισμού του χαλαρού πρανούς και περαιτέρω καταστροφή του περιβάλλοντος. Αλλά η «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για την παρανομία και το έγκλημα λέγεται «παράξενα γεωλογικά φαινόμενα» ή όπως λέει ο δήμαρχος «η μετατόπιση γεωλογικών στρωμάτων από κάτω»!! λες και πρόκειται για τις τεκτονικές πλάκες Αφρικής και Ευρασίας. Μάλλον δεν καταλαβαίνει τη διαφορά εδάφους – γεωλογικού υποθέματος, αλλά αυτό «προφανώς δεν το γνώριζε»

 

Ας δούμε όμως πως, ενώ ο δήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου υποστηρίζει ότι μέχρι τον Ιανουάριο του 2022 δεν γνώριζε τίποτα, το θέμα ήταν σε γνώση του ήδη από τον Απρίλιο του 2021. Πιο συγκεκριμένα, στις 10 Απριλίου, ένοικοι των συγκεκριμένων κατοικιών, ενημερώνουν με επιστολή τους τον Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου, τον Περιφερειάρχη Αττικής και τον αντιπεριφερειάρχη Ανατολικής Αττικής για "σοβαρές ρηγματώσεις επί του οδοστρώματος, προοδευτικά αυξανόμενες εν είδει καθιζήσεως, οι οποίες επεκτάθηκαν και εντός οικοπέδων όπου βρίσκονται κατοικίες" 

 

 

 Η επιστολή κατοίκων. Πηγή Kirkinews.gr

Η καθίζηση βέβαια είχε ξεκινήσει ήδη από το 2020, όπως καταγράφεται από την κάμερα τηλεοπτικού σταθμού που επισκέφθηκε την περιοχή

 

Μετά από αυτοψία που έκανε η Περιφέρεια Αττικής, μια δεύτερη επιστολή αποστέλλεται στον τότε αντιδήμαρχο Ανδρέα Βασιλόπουλο. Με ημερομηνία 2 Αυγούστου 2021, η Δ/νση Τεχνικών Έργων της Περιφερειακής Ενότητας ανατολικής Αττικής τον ενημερώνει πως:

«Κατόπιν αυτοψίας στην οδό Κ. Καρυωτάκη στις 30.07.2021, διαπιστώθηκε έντονη καθίζηση του οδοστρώματος μπροστά από τη ράμπα κατοικίας καθώς και στο ασφαλτικό της οδού, συνεπεία της επιφανειακής ροής των ομβρίων υδάτων, της μεγάλης κλίσης του πρανούς και της έλλειψης αντιστήριξης της οδού από την πλευρά του παρακείμενου ρέματος.

Όσον αφορά την αρμοδιότητα της υπηρεσίας μας, δεν διαπιστώθηκε πρόβλημα με την απορροή των ομβρίων υδάτων του ρέματος, στη συγκεκριμένη περιοχή.

Συνεπώς ο Δήμος, με δικές του ενέργειες πρέπι να μεριμνήσει για την οριστική αποκατάσταση των καθιζήσεων στην οδό με τις αναγκαίες εργασίες αντιστήριξης καθώς και για τη διευθέτησης της απορροής των υδάτων, ώστε να αποφευχθούν παρόμοια φαινόμενα διάβρωσης.

Το παρόν κοινοποιείται στον δήμο Ραφήνας Πικερμίου για τις δικές του ενέργειες»

Πηγή OnCamera.gr

 

Από τότε και ενώ η Π.Ε. ανατολικής Αττικής είχε ενημερώσει για «έλλειψη αντιστήριξης πρανούς» ενώ το προφανές ήταν η πλήρης ακαταλληλότητα του σημείου για οικοδόμηση, ο δήμος δεν έπραξε τίποτα. Μάλιστα περίμενε και την «αποκατάσταση του ασφαλτοτάπητα της οδού από την ΙΝΤΡΑΚΑΤ» αφού την είχε αναθέσει στο πλαίσιο ευρύτερης σύμβασης. Τόσο νοιάστηκε, τόσο καταλάβαινε.

Όταν το πράγμα άρχισε να χοντραίνει, άρχισε η φιλολογία για «γεωλογικά φαινόμενα» και για «μετατόπιση γεωλογικών στρωμάτων από κάτω». Μπορεί να φταίει ο πλανήτης, ο δήμαρχος όμως ποτέ!! Μάλλον και εδώ φταίει ο Χατζηπετρής!

Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος υπάρχει πολύ μεγάλη παραπληροφόρηση

 

Όλοι συμφωνούμε με τον δήμαρχο για την παραπληροφόρηση που ο ίδιος διοχετεύει. Η παραπληροφόρηση που ξεκινά από τον ίδιο και καλύπτει την παρανομία της οικοδόμησης σε ρέματα όπως και τη δική του αδιαφορία και αμέλεια πίσω από «παράξενα γεωλογικά φαινόμενα». Πιθανόν γιατί έτσι θα «προκύψουν» με τον χαρακτήρα του επείγοντος βεβαίως-βεβαίως, μερικές πολύτιμες συμβασούλες ακόμα και δεν θα μπει στη διαδικασία να ζητήσει απαλλοτρίωση των αυθαιρέτων που βρίσκονται πάνω σε ρέματα. Κάτι σαν τις προφάσεις του για την τσιμεντοποίηση του Μεγάλου Ρέματος, σε μικρότερη όμως κλίμακα.

Εντύπωση επίσης προκαλεί η στάση της δημοσιογράφου του RPN, η οποία ουσιαστικά δεν αντιδρά στην απάντηση του δημάρχου πως δεν γνώριζε τίποτα. Και αφήνει αναπάντητο το "προφανώς και όχι" του ανήξερου δημάρχου.

Πολλοί ανήξεροι τελικά έχουν μαζευτεί σε αυτόν τον τόπο. Δήμαρχοι και δημοσιογράφοι

 

 

Η δολοφονία της Μαλτέζας δημοσιογράφου Δάφνης Καρουάνα Γκαλιζία τον Οκτώβριο του 2017 ήταν η κατάληξη 48 αγωγών SLAPP που είχε δεχθεί από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, επειδή είχε αποκαλύψει κύκλωμα ξεπλύματος μαύρου χρήματος.

Ήταν 3 το μεσημέρι. της 16ης Οκτωβρίου 2017, όταν η ερευνήτρια δημοσιογράφος Δάφνη Καρουάνα Γκαλιζία δολοφονήθηκε κοντά στο σπίτι της στην Μπιντνίζα. Το νοικιασμένο Peugeot 108 της, ήταν παγιδευμένο και εξερράγη. Η μεγάλη έκρηξη σκόρπισε το αυτοκίνητο και την ίδια σε πολλά κομμάτια, στα διπλανά χωράφια.  Η ίδια βρισκόταν στη θέση του οδηγού. Λείψανά της βρέθηκαν από το γιο της Μάθιου 80 μέτρα μακριά από το σημείο της έκρηξης, αφότου άκουσε την έκρηξη από το σπίτι τους. Έγραψε στο Facebook: «κοίταξα κάτω και εκεί ήταν μέρη του σώματος της μητέρας μου παντού τριγύρω μου». Επρόκειτο για την πέμπτη επίθεση με παγιδευμένο με βόμβα αυτοκίνητο στην Μάλτα τα τελευταία δύο χρόνια

Το αυτοκίνητο της Δάφνης, μετά τη δολοφονία της (16/10/2017)

Η Καρουάνα Γκαλιζία  είχε καταγγείλει στην αστυνομία ότι απειλείτο περίπου δύο εβδομάδες πριν το θάνατό της. Εκτός της περιόδου των εκλογών, το σπίτι της δεν ήταν υπό αστυνομική προστασία από το 2010.  Η τελευταία ανάρτηση στο ιστολόγιό της πριν φύγει για το αυτοκίνητο της έγραφε «Υπάρχουν παντού απατεώνες όπου και να κοιτάξει κανείς τώρα. Η κατάσταση είναι απελπιστική.»

Νομικά τμήματα εταιρειών κατελήφθησαν από περίεργες ανησυχίες. Πρώτοι - πρώτοι οι δικηγόροι της τράπεζας Pilatus Bank, οι οποίοι λίγες μόλις ώρες μετά τη βομβιστική επίθεση απέσυραν αγωγή λιβέλου ύψους 40 εκατομμυρίων δολαρίων που είχαν καταθέσει εναντίον της. Όπως αποδείχθηκε, την περίοδο του θανάτου της, η Γκαλιζία αντιμετώπιζε 48 ανάλογες αγωγές. H περίπτωση της Pilatus όμως είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Η Pilatus Bank κατηγορούνταν για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Η αντίδραση της ήταν να προσφύγει σε δικαστήριο των ΗΠΑ  αντί σε δικαστήριο της Μάλτας, αφού είχε επικοινωνήσει με όλες τις εφημερίδες της χώρας απειλώντας ότι αν προχωρήσουν σε δημοσίευση των καταγγελιών θα προσέφευγε και εναντίον τους. Τα  ΜΜΕ της Μάλτας δεν είχαν χρήματα ούτε για να στείλουν έναν δημοσιογράφο στις ΗΠΑ – πόσο μάλλον να εμπλακούν σε μια μακροχρόνια δικαστική διαδικασία με κόστος εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων. Όλα λοιπόν απέσυραν τα δημοσιεύματά τους αφήνοντας την Γκαλιζία μόνη στην πρώτη γραμμή του πυρός.

Η Pilatus δεν ενδιαφερόταν να κερδίσει το δικαστήριο, ήθελε απλώς να στείλει το μήνυμα ότι όποιος τολμούσε να ασχοληθεί με την υπόθεσή της, θα αντιμετώπιζε οικονομική πανωλεθρία, ακόμη και αν έπειθε τους δικαστές με αδιάσειστα στοιχεία. Πρόκειται για μια από τις κλασικότερες περιπτώσεις της λεγόμενης πρακτικής SLAPP, (Strategic lawsuits against public participation) δηλαδή Στρατηγικές αγωγές κατά της συμμετοχής του κοινού. Οι πρακτικές αυτές ονομάστηκαν έτσι από τον καθηγητή George W. Pring και την καθηγήτρια Penelope Canan που παρατήρησαν το 1989, μια μεγάλη αύξηση στις αγωγές που ασκούνταν με σκοπό την αποσιώπηση δημόσιας κριτικής. Σύμφωνα με τον George W. Pring, σκοπός των SLAPP είναι: “να σταματήσουν τους πολίτες από το να ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα ή να τους τιμωρήσει που το έκαναν. Οι αγωγές SLAPP στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: ότι υπάρχει "τίμημα" για την ανοικτή πολιτική έκφραση”.

• Η Deutsche Welle καταγράφει την αύξηση του SLAPP

Η Deutsche Welle σε άρθρο της Μπετίνα Στεκέμπερ (επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου) με τίτλο "Η Κομισιόν κατά των αγωγών εκφοβισμού" στις 31/1/2022 αναφέρει πως "Καταγράφεται ανησυχητική αύξηση αγωγών που στόχο έχουν να εκφοβίσουν πολίτες που καταγγέλλουν οικολογικά και κοινωνικά προβλήματα. Υπάρχει όμως και αντίσταση.". Χαρακτηριστικά, το άρθρο της Στεκέμπερ αναφέρεται στην περίπτωση του Καρλ Μπερ, ο οποίος  είναι αυτή τη στιγμή το πιο γνωστό θύμα μιας πιθανής μήνυσης για λόγους εκφοβισμού.

Το «έγκλημά» του Μπερ χρονολογείται από το καλοκαίρι του 2017. Μαζί με τους συναδέλφους του, επεσήμανε με μια σατιρική αφίσα την υψηλή χρήση φυτοφαρμάκων στις καλλιέργιες μήλων στο Νότιο Τιρόλο. Περισσότεροι από 1.370 αγρότες από το Νότιο Τιρόλο δεν το βρήκαν καθόλου αστείο και μήνυσαν τον Μπερ για συκοφαντική δυσφήμηση.

• SLAPP στην Ελλέδα

Στα καθ' ημάς έχουμε την περίπτωση του  Χρήστου Λοβέρδου Στελακάτου, ιχθυολόγου, ο οποίος  κατήγγειλε τη χρήση χημικών ουσιών, όπως η χρήση φορμόλης στις ιχθυοκαλλιέργειες που εκμεταλλεύεται η εταιρία ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ καθώς και άλλες πρακτικές της εν λόγω εταιρίας. Η απάντηση ήταν άμεση: Αγωγή της εταιρίας με την οποία ζητείται το ποσό του 1.000.0055 ευρώ ως αποζημίωση για ηθική βλάβη και διαφυγόντα κέρδη καθώς και μηνύσεις από τους υπαλλήλους της εταιρίας.

Χρήστος Λοβέρδος Στελλακάτος. Ένα ακόμα θύμα SLAPP από εταιρείες ιχθυοκαλλιέργειας. Δικαιώθηκε στην αγωγή που του είχε υποβάλλει η ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ

Στη χώρα μας έχουμε επίσης την αγωγή της WRE ΕΛΛΑΣ κατά του δημοσιογράφου Τάσου Σαραντή και της εφημερίδας στην οποία εργάζεται (τη συνεταιριστική Εφημερίδα των Συντακτών), την δίωξη του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου από την ΟΝΕΧ, τη δίωξη της Σταυρούλας Πουλημένη και του alterthess από υψηλόβαθμα στελέχη της "Ελληνικός Χρυσός", τη δίωξη 100 τηνιακών επειδή αντέδρασαν στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών από την "Ενεργειακή Κυκλάδων" και σε πιο τοπική κλίμακα  η μήνυση  που δέχτηκαν η Attica Voice και το ιστολόγιο "Δασαμάρι SOS" από τα τοπικά σάιτ της Ραφήνας RPN και I Rafina. για την κριτική τους στάση απέναντι σε αντιπεριβαλλοντικές ενέργειες της διοίκησης και τη σάτιρα (!!!) της υποβαθμισμένης πολιτικής σκηνής.

Και ο κατάλογος δυστυχώς συνεχίζεται ελέω Β. Βενιζέλου την τυποκτόνα νομοθεσία του (Ν. 2328/1995)

 

• SLAPP. Το όπλο των χυδαίων

Ας επανέλθουμε στη δολοφονημένη Δάφνη Καρουάνα Γκαλίζια.

Η Deutsche Welle αναφέρει στο προαναφερθέν άρθρο της Μπετίνα Στεκέμπερ τις 48 αγωγές για λίβελο που αντιμετώπιζε η δολοφονηθείσα δημοσιογράφος. Όχι βέβαια για να συγκρίνει τις εταιρείες και τους δικηγόρους με τους δολοφόνους της Γκαλιζία, αλλά για να μας θυμίσει ότι όσο και αν διαφέρουν οι πρακτικές, πάντα εξυπηρετούν τον ίδιο στόχο: να φιμώσουν επαγγελματίες δημοσιογράφους ή ακόμη και απλούς μπλόγκερ ή ακτιβιστές. 

Οι SLAPP αποτελούσαν το αγαπημένο όπλο των πιο χυδαίων πολιτικών ή/και επιχειρηματιών, όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος ζήτησε αποζημίωση 5 δισ. δολαρίων από έναν δημοσιογράφο που σχολίασε ότι δεν ήταν τόσο πλούσιος όσο διέδιδε στα ΜΜΕ. Το ιδανικό σενάριο για τους δικηγόρους πολιτικών και εταιρειών που επιδίδονται στο SLAPP είναι το θύμα τους να εξουθενωθεί από το νομικό bullying πριν η υπόθεση φτάσει στα έδρανα του δικαστηρίου. Γιατί αν ο κατηγορούμενος δημοσιογράφος ή απλός πολίτης αντέξει το οικονομικό βάρος της διαδικασίας, το επικοινωνιακό κόστος για τον ενάγοντα ενδέχεται να είναι τεράστιο.

Donald Trump και Devin Nunes. Χρησιμοποίησαν συστηματικά την κατηγορία της "συκοφαντικής δυσφήμισης" σε SLAPP αγωγές. Τυπικά παραδείγματα διωκτών 

Το παράδειγμα του "βασιλιά των ορυχείων άνθρακα" στις ΗΠΑ, Ρόμπερτ Μάρεϊ, είναι χαρακτηριστικό της αποτυχίας του SLAPP, εφόσον το θύμα αντέξει για μεγάλο διάστημα. Ο Murray (Μάρεϊ) χρησιμοποιούσε για δεκαετίες την τεχνική του SLAPP, για να φιμώσει όσους διαμαρτύρονταν για την εξορυκτική του δραστηριότητα. Έφτασε όμως ο καιρός που έκανε το λάθος να στραφεί εναντίον του κωμικού Τζον Ολιβερ και της εκπομπής Last Week Tonight. Η αγωγή του Μάρεϊ δεν έγινε δεκτή, γεγονός που επέτρεψε στον Τζον Ολιβερ να απαντήσει στήνοντας ένα επικό μουσικοχορευτικό θέαμα με τον τίτλο «Φάε σκατά, Μάρεϊ».

Το κόστος της αντιπαράθεσης όμως ήταν τεράστιο. To δίκτυο HBO, που μεταδίδει την εκπομπή, δαπάνησε περίπου 250.000 δολάρια σε δικαστικά έξοδα και παρά το γεγονός ότι δικαιώθηκε στα δικαστήρια, είδε τα ασφάλιστρα που πληρώνει για αγωγές να εκτοξεύονται στα ύψη. Η Ιστορία όμως δεν γράφεται μόνο από τις συγκρούσεις γιγάντων αλλά και από τις σαρωτικές νίκες ορισμένων Δαβίδ απέναντι στις πολυεθνικές Γολιάθ. Η αλυσίδα εστιατορίων McDonald’s όταν τη δεκαετία του ’90 στράφηκε εναντίον δύο Αγγλων ακτιβιστών που την κατηγορούσαν για πώληση ανθυγιεινών προϊόντων, για ανήθικες επιθέσεις σε συνδικαλιστές, για βάναυση αντιμετώπιση ζώων αλλά ακόμη και για τη συμβολή της σε φαινόμενα ασιτίας στον Τρίτο Κόσμο. Προς μεγάλη έκπληξη του νομικού τμήματος του αμερικανικού κολοσσού, χιλιάδες πολίτες σε όλο τον κόσμο συνέβαλαν στα δικαστικά έξοδα των δύο ακτιβιστών, οι οποίοι μετέτρεψαν τη δίκη σε ένα διεθνές «εκθεσιακό φόρουμ» για τις απαράδεκτες πρακτικές της εταιρείας. Η συγκεκριμένη αγωγή, που έμεινε στην Ιστορία ως McLibel αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα επικοινωνιακά λάθη στα οποία έχει υποπέσει εταιρεία από την έναρξη του καπιταλισμού μέχρι τις ημέρες μας.

• Η Ευρώπαϊκή Επιτροπή αντιδρά

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δια της αντιπροέδρου της Βέρα Γιουρόβα, παραδέχτηκε  στην DW ότι οι αγωγές για λόγους εκφοβισμού είναι «ένα σοβαρό πρόβλημα με αυξανόμενη τάση» ενώ «ο αριθμός των διασυνοριακών περιπτώσεων αυξάνεται». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Κομισιόν ξεκίνησε την πρωτοβουλία της κατά των αγωγών εκφοβισμού.  Η Βέρα Γιουρόβα εκτιμά πως περιμένει ισχυρές αντιστάσεις εντός των χωρών της ΕΕ.

Το σίγουρο είναι πως στην αυτοαποκαλούμενη "κοιτίδα της δημοκρατίας", στην Ελλάδα, ο "δημοκράτης" (πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τότε) Βαγγέλης Βενιζέλος, με τον Ν. 2328/1995 (ΦΕΚ 159Α/1995) που αποτελεί τροποποίηση των  Ν. 1178/1981 του οποίου μία αυστηρότατη διάταξη επαυξήθηκε με τον νόμο 2243/30 φρόντισε για τη δίωξη με θηριώδη ποσά, του ελεύθερου λόγου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δια νόμου Παρασκευόπουλου φρόντισε μόνο να σβήσει τις θηριώδεις απαιτήσεις αλλά ο νόμος Βενιζέλου παραμένει. Μόνο το ΜέΡΑ25 κατέθεσε αντι-SLAPP πρόταση, σε τροπολογία που κατέθεσε στη συζήτηση για τον "αναπτυξιακό" νόμο, πρόσφατα. Φυσικά υπάρχει και το  άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα περί κατάχρησης δικαιώματος, το οποίο αποτελεί βάση για μία αντι SLAPP νομοθετική ρύθμιση.

Μέχρι να αποκατασταθεί λοιπόν η δημοκρατία στον δημόσιο λόγο, μόνο η αλληλεγγύη μεταξύ των υφιστάμενων διώξεις τύπου SLAPP, μπορεί να βοηθήσει. Το παράδειγμα της Δάφνης Καρουάνα Γκαλιζία βέβαια δείχνει πως μετά από 48 αγωγές εναντίον της και αφού η ίδια είχε ήδη κερδίσει πολλές από αυτές, οι διώκτες της βρήκαν τον τρόπο να την κάνουν να σωπάσει οριστικά. Εκτός της απόδειξης πως η Γκαλίζια είχε αποκαλύψει δραστηριότητες του οργανωμένου εγκλήματος, πρόκειται και για μία ένδειξη του πως ενδεχομένως σκέφτονται και που μπορεί να φτάσουν αυτοί που ασκούν διώξεις SLAPP για να φιμώσουν ελεύθερες φωνές.  Θέλουν να εξασφαλίσουν τη σιωπή των πολιτών με κάθε μέσο και δεν σταματούν πουθενά.

 

Πηγές

Εφημερίδα των Συντακτών

Info-War

Deutsche Welle

First Amendment Watch

Ελληνικό κοινοβούλιο: Συζήτηση επί του νομοσχεδίου «Στρατηγικές επενδύσεις και βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος μέσω της επιτάχυνσης διαδικασιών στις ιδιωτικές και στρατηγικές επενδύσεις και δημιουργία πλαισίου για τις εταιρείες τεχνοβλαστούς»

Το ερώτημα ήταν ένα, από την αρχή του κόσμου ή μάλλον από την αρχή του Ανθρώπου. Ποια είναι η αξία της ζωής; Και όταν ο άνθρωπος λέει ζωή, εννοεί τη δική του, την ανθρώπινη ζωή. Αυτός είναι άλλωστε ο διεκδικητής της μοναδικότητας της κατοχής συνείδησης, σε έναν κόσμο που επιμένει  να αποτελεί το κέντρο του, μαζί και το επιστέγασμα της εξέλιξης (ή της Δημιουργίας για να μη χαλάμε τα γούστα κανενός). Με αφετηρία μία αστήρικτη αλλά επικρατούσα αντίληψη πως ό,τι δεν διαθέτει συνείδηση, δεν μπορεί και να αποδώσει αξία στη ζωή του, ο οικονομών Άνθρωπος  πάντα αναζητούσε την αξία της ανθρώπινης ζωής. Και εδώ οι υπολογισμοί του οικονομούντος Ανθρώπου (ή Homo calculus) απέχουν αστρονομική απόσταση από τους συνειρμούς του φιλοσοφούντος Ανθρώπου (Homo philosopher). Φανταστείτε τον πρώτο να υπολογίζει την αξία της ζωής του αλλά και των συνανθρώπων του ως υγειονομική ή ασφαλιστική δαπάνη, ως κόστος διαβίωσης ή εκπαιδευτικό κόστος. Όλα αποτιμούμενα σε λογιστικές μονάδες,  συμπυκνωμένες στον ορισμό «αξία ανθρώπινης ζωής», πρακτικά εννοώντας  «κόστος ζωής» και ακόμα πιο βάρβαρα, εννοώντας «κόστος ύπαρξης». Μετά σκεφτείτε τον δεύτερο να  τεκμηριώνει θεωρητικά το ατελεύτητο και ανεκτίμητο της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά στο πεπερασμένο του βίου, αποδίδοντας την έννοια της «αξίας της ανθρώπινης ζωής» σκέτα, χωρίς άλλες ερμηνείες. Οι δύο δρόμοι για τον υπολογισμό δεν συναντιούνται πουθενά. Είναι δύο ασύμβατες ευθείες στο σύμπαν της σκέψης. Ως ασύμβατες ευθείες δεν θα συναντηθούν ποτέ και αν αυτό συμβεί θα είναι ένα παράδοξο. Μία ταινία του Moebius, με μία μόνο επιφάνεια ή ένα τρίγωνο με δύο ορθές γωνίες.

Και όμως. Οι δύο ασύμβατες οδοί, κατά έναν παράδοξο τρόπο έχουν σημείο συνάντησης. Ένα σημείο που εντοπίζεται στον χώρο που η ανθρώπινη ζωή μάχεται για την συνέχιση της. Ο χώρος αυτός είναι το τμήμα επειγόντων περιστατικών (ΤΕΠ) ενός ελληνικού, δημόσιου νοσοκομείου.

Αν σας προβληματίζει το γιατί δίπλα στο επίθετο ελληνικό, μπαίνει και η διευκρίνηση «δημόσιο» για το νοσοκομείο – τόπο του παραδόξου φαινομένου, είναι γιατί στα ιδιωτικά νοσοκομεία δεν υπάρχουν τμήματα επειγόντων περιστατικών, παρά μόνο ως ανυπόστατες ταμπέλες. Τα πραγματικά επείγοντα παραπέμπονται στα δημόσια νοσοκομεία, εκεί που δίνεται η μάχη της επιβίωσης δίχως όπλα και γι’ αυτό οι χώροι αυτοί αποτελούν φιλόξενους για το παράδοξο, τόπους. Τα ιδιωτικά αποτελούν ξενοδοχειακές υποδομές και ως εκ τούτου αποτελούν σημεία της παράστασης  υπολογισμού της ανθρώπινης ζωής, κατά τον υπολογισμό του Homo calculus αποκλειστικά. Τόσα κρεβάτια, τόσα φάρμακα, τόσοι γιατροί κατηγορίας Α, τόσοι Β, τόσο κόστος. Ο άλλος τρόπος εκτίμησης της ανθρώπινης ζωής εδώ δεν χωράει. Εδώ μιλάμε για έσοδα και έξοδα. Σκέτα.

Στα ΤΕΠ των δημόσιων νοσοκομείων συναντιούνται οι δύο ασύμβατες ευθείες. Εκείνη που απεικονίζει τη φιλοσοφική και εσωτερική  αξία της ανθρώπινης ζωής που πάλλεται πάνω σε φορεία, ράντζα και  κρεβάτια αφενός και αφετέρου εκείνη της απεικόνισης της υγειονομικής δαπάνης των υγειονομικών περιφερειών και των υπουργείων. Και αν τα κρεβάτια και τα ράντζα παλεύουν για να σώσουν τη ζωή, τα λογιστήρια και τα υπουργεία παλεύουν για να απαλλαγούν από αυτήν και από όσους της συμπαρίστανται. Ο πρώτος είναι ο αγώνας του υγειονομικού προσωπικού και ο δεύτερος ο πόλεμος του πολιτικού συστήματος. Του συστήματος που δεν θέλει βάρη, ούτε κοινωνικά ούτε οικονομικά και γι’ αυτό τείνει στο να σβήσει αυτό που θεωρεί παράδοξο ή απλά προβληματικό και να καταφέρει την τελική επικράτηση των ιδεών και των πρακτικών του νεοφιλελευθερισμού και στο μεταιχμιακό αυτό πεδίο. Στο πεδίο συνάντησης της ζωής ως εμπορικό προϊόν  και της ζωής ως αγαθό. Και για να ακριβολογούμε, ο πόλεμος των υπουργείων και των λογιστηρίων τους, διεξάγεται κατά της υγείας-αγαθό και υπέρ της υγείας-εμπόρευμα και κατ’ επέκταση κατά της ζωής-αγαθό αφού η υγεία είναι αναγκαία προϋπόθεση για τη ζωή.

Υγεία – εμπόρευμα συνεπάγεται ζωή – εμπόρευμα. Και κάπως έτσι η ζωή επιμετράται σε λογιστικές μονάδες, αντικειμενικά και απόλυτα, πράγμα πιο εύκολο και χειροπιαστό, από το να υπολογίσει κανείς την αξία της ζωής του ως εμπειρία, ύπαρξη ή ως κόμβο νοηματοδότησης ανθρωπίνων σχέσεων. Οι αριθμομηχανές δεν μπορούν να συλλάβουν άλλωστε αφηρημένες έννοιες.

Τα παραπάνω αποτρόπαια σχηματοποιούνται και παίρνουν μορφή σε κάθε εφημερία δημόσιου νοσοκομείου. Ας πάρουμε για παράδειγμα της φρίκης των παραπάνω μία νύχτα εφημερίας. Για να αποφύγουμε τη θεωρητικολογία και λόγω πραγματικής  εμπειρίας, ας πάμε λίγο πίσω  στη νύχτα  του Σαββάτου 5 Φεβρουαρίου 2022. Μέχρι να ξημερώσει η Κυριακή, περίπου 140 άνθρωποι και οι συνοδοί τους, σε ένα σύνολο περίπου 300 ανθρώπων, βρέθηκαν στα επείγοντα της εφημερίας στο ΤΕΠ καρδιολογικού και το ΤΕΠ  παθολογικού,  στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο της Αθήνας. Ένας ή δύο μεταφέρθηκαν ήδη νεκροί και άλλοι δύο εξέπνευσαν μετά την άφιξη τους. Εκεί, μέσα στο πλήθος που αγωνιούσε για τη δική του υγεία ή την υγεία των ανθρώπων του, εκεί τελείωσαν  οι ζωές αυτών των ανθρώπων. Δίχως τον επιβεβλημένο από τον πολιτισμό μας σεβασμό, που θα άρμοζε για τον τεθνεώτα, όπως θα έλεγαν και οι παλιοί δάσκαλοι. Αλλά στον χώρο της αγωνίας για τη ζωή, του άγχους για την περίθαλψη, της υπομονής και της αρρώστιας, ο θάνατος είναι άλλη μία αναμενόμενη κατάσταση. Δεν είναι το τέλος μίας ζωής αλλά ακόμα ένα περιστατικό της εφημερίας. Ακόμα και οι ίδιοι οι συνοδοί των νεκρών δεν αντιδρούσαν μπροστά στο στη μετάσταση των δικών τους ανθρώπων. Όλα τα έπνιγε η απελπισία της αναμονής, της κούρασης της σωρευμένης ανθρώπινης μάζας. Της απελπισίας που γεννά κάθε βράδυ η με κρατική σφραγίδα υποβάθμιση ενός σημαντικού νοσοκομείου και η απαξία της δουλειάς των εργαζομένων του, κυρίως των υγειονομικών που δίχως πόρους και με εχθρικά διακείμενη την πολιτική ηγεσία, προσπαθούν να παλέψουν για την υγεία και τη ζωή των ασθενών που δεν σταματούν να προσέρχονται ή να διακομίζονται.

Μία τέτοια νύχτα, μία από τις πολλές που το προσωπικό ζει καθημερινά, μιλάει από μόνη της για το πως θέλουν τη δημόσια υγεία οι κυβερνήσεις, είτε από ανικανότητα είτε από ιδεολογία. Θέλουν τη δημόσια υγεία να αποτελεί χωματερή ταφής  υποψηφίων προς εξευτελισμό. Εξευτελισμό της αξιοπρέπειας τους πάνω στην ανάγκη τους για θεραπεία. Όσο και αν παλεύουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές, δεν μπορούν να καλύψουν με τον αγώνα τους τη γύμνια, στην οποία έχουν καταδικάσει τη δημόσια υγεία, αυτοί που θα έπρεπε να την υπηρετούν. Μία τέτοια νύχτα η φρίκη παίρνει τον πρώτο λόγο και κάνει κάθε υπουργό υγείας και τον προϊστάμενο του πρωθυπουργό να δείχνουν τόσο πολύ γελοίοι και τόσο περισσότερο μισητοί. Σκουπίδια, σύμβολα της αιώνιας αποτυχίας στην οργάνωση και τη διοίκηση ενός εθνικού συστήματος υγείας. Μίας αποτυχίας που «δεν έτυχε» αλλά είναι μεθοδευμένη και αποσκοπεί στην πλήρη εμπορευματοποίηση της υγείας και την παράδοση του ΕΣΥ στα ιδιωτικά κέντρα. Εκείνα τα «μαγαζιά» δηλαδή που είναι –και το δηλώνουν χωρίς να ντρέπονται- ανίκανα να περιθάλψουν. Ποιους; Μα αυτούς που εκλέγουν εκείνους που από ανικανότητα ή από ιδεολογία, καταστρέφουν τη δημόσια υγεία για να γλείψουν και να ταΐσουν την ιδιωτική.

Ίσως κάποτε καταλάβουμε το νόημα του αφορισμού του Μάνου Χαζιδάκι για τον πολιτισμό και την ανυπαρξία του στην Ελλάδα, όπως πιστοποιείται από την ύπαρξη αρμόδιου «υπουργείου πολιτισμού». Αντίστοιχα, η ύπαρξη ελληνικού υπουργείου υγείας, πιστοποιεί την ανυπαρξία εθνικού συστήματος υγείας στη χώρα. Αντίθετα, αποτελεί υπόσχεση στους υποψήφιους «επενδυτές» για κρατική υποστήριξη στις χρυσές δουλειές που σχεδιάζουν στο εμπόριο της υγείας του λαού.

Κάθε εφημερία του από τα πάνω υποβαθμισμένου  δημόσιου νοσοκομείου, αλλά και η συνολική διαχείριση της πρόσφατης πανδημίας από αυτό το υπουργείο –παρωδία, αποτελούν μία δελεαστική πρόσκληση προς τους «αγίους επενδυτές». Και όταν έρθουν, θα έχουμε υπουργείο υγείας με υπουργό, με αναπληρωτή του και με υφυπουργούς, με μεγάλα και άδεια νοσοκομεία, με ασθενείς που δεν θα μπορούν να σηκώσουν το οικονομικό βάρος της νοοσηλείας τους και με τα πάντα.

Με τα πάντα  εκτός από υγεία.

Σε LiveStreaming θα μεταδοθεί απόψε, 4/2/2022 στις 19:30 η ανοιχτή εκδήλωση της συνέλευσής μας με θέμα «Η διάπραξη των περιβαλλοντικών εγκλημάτων συνοδεύεται από διώξεις και αγωγές (SLAPP) ενάντια σε αγωνιστές και δημοσιογράφους» με ομιλητές αγωνιστές, υπερασπιστές του περιβάλλοντος και δημοσιογράφους που μπήκαν στο στόχαστρο των εταιρειών.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής (ΑΚΝ) την Παρασκευή 4/2 στις 19:30 (είσοδος από Μασσαλίας).

Παρακολουθήστε ζωντανά τη μετάδοση εδώ: www.youtube.com/watch?v=FlZnJeGpuDE

 

Πηγή: Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

 

Σχετικά