Ο Μάνος Λαμπράκης είναι θεατρικός συγγραφέας, δραματουργός και μεταφραστής με ιδιαίτερη δραστηριότητα και επιδραστικότητα στα social media. Το κείμενο αυτό άγγιξε ευαίσθητες χορδές και το αναδημοσιεύουμε

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ξέρεις πως υπάρχει μια στιγμή — πάντα την ίδια ώρα, εκείνη τη διακριτή, νυχτερινή ώρα όπου το σπίτι μοιάζει να ξεπλένει κάθε ήχο — που ο χώρος γύρω σου μετατρέπεται σε μια παράξενη αντανάκλαση. Τα πράγματα παύουν να είναι αδρανή και αποκτούν μια νεκρική επίγνωση, μια παράξενη διαφάνεια, σα να φωτίζονται από μέσα με τον φωτισμό μιας παραχώρησης: αυτό που εσύ δεν τολμάς να πεις για τον εαυτό σου, το διαφυλάσσουν εκείνα.

Τα ρούχα που κρατάς σε μικρότερα νούμερα — εκείνα που αγοράζεις χωρίς ποτέ να φορεθούν, εκείνα που υπόσχονται ένα σώμα που ίσως «θα υπάρξει» — δεν είναι ύφασμα αλλά μνήμη. Μνήμη ενός σώματος που υπήρξες κάποτε, ή που νόμισες ότι θα γίνεις.

Στην πραγματικότητα, δεν αγοράζεις ρούχα. Αγοράζεις μια πιθανή εκδοχή του εαυτού σου. Και κάθε φορά που σπρώχνεις αυτά τα ρούχα βαθύτερα στη ντουλάπα, αυτό που θάβεις δεν είναι το ρούχο αλλά η αλήθεια ότι αυτή η εκδοχή σου δεν κατοικήθηκε ποτέ.

Ακόμη πιο σκοτεινά είναι τα παλιά νούμερα που κρατάς — αυτά που πλέον δεν σε χωρούν. Τα υφάσματα που αγκαλιάζουν ένα σώμα που δεν υπάρχει, τα σημάδια ενός παρελθόντος που εξακολουθεί να διεκδικεί παρουσία, όχι επειδή ισχύει, αλλά επειδή δεν αντέχεις την απουσία του.

Αυτά τα ρούχα λειτουργούν σαν άγραφες επιτύμβιες στήλες: αποδίδουν τιμές σε μια παλιά μορφή, όχι επειδή την τιμάς αλλά επειδή τη φοβάσαι. Σου είναι αδύνατο να αποχωριστείς τη σκιά του εαυτού σου κι έτσι κρατάς το περίβλημα, σαν να μπορεί να επαναφέρει αυτό που έχει ήδη χαθεί.

Δεν είναι ρούχα: είναι μια μορφή αναβολής του πένθους — όχι για έναν άλλον, αλλά για εσένα.

Και έπειτα υπάρχουν τα βιβλία. Η στοίβα των αδιάβαστων — που δεν είναι ποτέ «λίγα», ποτέ «ελέγξιμα» — δεν είναι απλώς απόδειξη έλλειψης χρόνου. Είναι η πιο ήσυχη μορφή μιας βαθιάς διανοητικής ενοχής: ότι ήθελες να γίνεις κάποιος που δεν έγινα ποτέ. Κάθε αδιάβαστο βιβλίο είναι μια υπόμνηση της σκέψης που δεν έφτασε να ωριμάσει.

Και όσο το βιβλίο παραμένει κλειστό, τόσο διασώζεται η φαντασίωση ότι «κάποτε» θα το ανοίξεις. Αυτό το κάποτε δεν έχει ημερομηνία· είναι ο χρόνος της αναβολής, ο χρόνος της μη-ζωής. Δεν τρέμεις τη δυσκολία της ανάγνωσης, τρέμεις το ενδεχόμενο να αποδειχθεί ότι δεν έχεις το βάθος που κάποτε πίστεψες ότι θα αποκτήσεις.

Οι συσκευές — εκείνες οι μικρές, κλειστές δυνατότητες — μιλούν ακόμη πιο καθαρά. Είναι τα αντικείμενα του «θα ενεργοποιηθώ», «θα τακτοποιήσω», «θα ρυθμίσω». Στην πραγματικότητα, είναι τα αποτυπώματα της δικής σου αναστολής. Τις φυλάς στο κουτί τους, όπως φυλάσσει κανείς μια μυστική νίκη που δεν συνέβη ποτέ.

Είναι το απόθεμα της πράξης που δεν έκανες. Μια μηχανική έκδοση της επιθυμίας, αποθηκευμένη, αχρησιμοποίητη, αλλά πάντα εκεί — σαν μια υπόμνηση ότι αν επιχειρήσεις, μπορεί να καταρρεύσει ό,τι θεωρούσες δεδομένο για εσένα.

Όμως το βαθύτερο σκοτάδι — η υπαρξιακή πυκνότητα που δεν αντέχεις να φωτίσεις — βρίσκεται στο εξής: ότι χωρίς αυτά τα αντικείμενα φοβάσαι πως δεν έχεις περιγράψιμη μορφή.

Η συσσώρευση δεν σε προστατεύει μόνο από την πράξη, σε προστατεύει από την ίδια σου την απουσία. Κάθε φορά που συσσωρεύεις, αυτό που κάνεις είναι να προσπαθείς να προσδέσεις το είναι σου σε κάτι υλικό, ώστε να μην χρειαστεί να διακινδυνεύσεις την άβυσσο της εσωτερικής σιωπής.

Τα πράγματα λειτουργούν σαν ένα περίτεχνο προσωπικό περιβάλλον, ένα οικοσύστημα φτιαγμένο για να καλύπτει το κενό της ταυτότητάς σου.

Και μέσα σε αυτό το κενό γεννιέται η αναβλητικότητα: όχι ως τεμπελιά, ούτε ως αδυναμία, αλλά ως βαθιά υπαρξιακή στρατηγική. Η αναβολή δεν αναστέλλει την πράξη… αναστέλλει την κατάρρευση. Γιατί αν αφαιρέσεις τα πράγματα, θα πρέπει να σταθείς απέναντι σε εσένα χωρίς τις προφάσεις που σε κρατούν όρθιο.

Η συσσώρευση λειτουργεί σαν προστατευτικό στρώμα ενάντια στην αποκάλυψη. Και γι’ αυτό μένει εκεί, και γι’ αυτό διογκώνεται, και γι’ αυτό κουράζει περισσότερο απ’ όσο ό,τι άλλο στη ζωή σου: γιατί δεν είναι ακαταστασία· είναι εσώτερη άρνηση.

Η κοινωνία γύρω σου σε ωθεί ακόμη περισσότερο προς αυτήν τη διάλυση. Σου μαθαίνει ότι πρέπει να είσαι εξοπλισμένος για κάθε ενδεχόμενο, να διαθέτεις τα πάντα, να έχεις πρόσβαση σε όλα. Η υπερπληθώρα νομιμοποιείται ως δείκτης «ετοιμότητας». Αλλά στην πραγματικότητα, όσο περισσότερα έχεις, τόσο λιγότερα μπορείς.

Η συσσώρευση δεν σε κάνει επαρκή.

Σε κάνει άκαμπτο.

Δεν σε ενδυναμώνει.

Σε θρυμματίζει.

Σου παίρνει την ικανότητα να επιλέγεις, γιατί όταν έχεις τα πάντα, κανένα δεν μπορεί να γίνει δικό σου.

Στο τέλος, αυτό που συσσωρεύεις δεν είναι αντικείμενα. Είναι ανεκπλήρωτες βιογραφίες.

Μισο-ζωές. Μισές αποφάσεις. Μισά σώματα. Μισές σκέψεις. Η συσσώρευση είναι το μαυσωλείο της ζωής που δεν έζησες — όχι επειδή δεν μπορούσες, αλλά επειδή δεν άντεξες να εκτεθείς στη δυνατότητά της.

Τι κάνεις τώρα;

Η πρώτη πράξη δεν είναι το πέταγμα. Είναι η θέαση.

Να σταθείς μπροστά στα πράγματα όχι ως ιδιοκτήτης αλλά ως μάρτυρας.

Να δεις τα ρούχα που δεν σε χωρούν και να αναγνωρίσεις ότι δεν είναι πια δικά σου.

Να δεις τα μικρότερα νούμερα και να καταλάβεις ότι δεν είναι μελλοντικό σώμα… είναι παγίδα μελλοντικότητας.

Να δεις τα βιβλία και να πεις: «Δεν θα τα διαβάσω όλα, αλλά θα διαβάσω αυτό που μπορώ τώρα»

Η πράξη που χρειάζεται να κάνεις είναι να αφαιρέσεις το μέλλον από την εξίσωση και να μείνεις με το παρόν. Η αλλαγή ξεκινά όταν αποδέχεσαι ότι δεν υπάρχει «κάποτε». Υπάρχει μόνο τώρα — και το τώρα μπορεί να χωρέσει μόνο ό,τι μπορείς να αγγίξεις χωρίς να καταρρεύσεις.

Η δεύτερη πράξη είναι πιο δύσκολη: να αφήσεις χώρο όχι για πράγματα αλλά για εσένα. Να επιτρέψεις στο κενό να υπάρξει, χωρίς να προσπαθήσεις να το γεμίσεις αμέσως. Το κενό δεν είναι απειλή. Είναι πρόσκληση. Είναι το σημείο όπου το παρελθόν παύει να σε δεσμεύει και όπου το μέλλον σταματά να σε τρομοκρατεί.

Να μάθεις να ζεις χωρίς τα υποκατάστατα.

Να δεχθείς ότι το σώμα σου είναι αυτό που είναι σήμερα.

Ότι η σκέψη σου είναι αυτή που μπορείς να έχεις τώρα.

Ότι η ζωή σου, με τις μικρές και ατελείς της δυνατότητες, είναι ακριβώς η δική σου.

Η δράση δεν είναι απόφαση να «καθαρίσεις».

Είναι απόφαση να υπάρξεις.

Βαριά πληγωμένα βρίσκει η επόμενη μέρα τα έργα των ανθρώπων στα Τζουμέρκα, μετά τα ακραία φαινόμενα που έπληξαν την περιοχή. Η κλιματική αλλαγή προβάλλεται συχνά ως η εύκολη εξήγηση για την αποποίηση των πραγματικών ανθρώπινων ευθυνών. Κάποιοι μιλάνε για εκδίκηση της φύσης. Όμως, πρόκειται πράγματι για έργο της φύσης ή για αποτέλεσμα της αυθαιρεσίας των ανθρώπινων κατασκευών; Στο ερώτημα αυτό επιχειρεί να απαντήσει το άρθρο που δημοσιεύτηκε από το "Παρατηρητήριο Τζουμέρκων"

---------------------------------------------------------------------------------

Ένα ερώτημα που για να απαντηθεί, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε αν εκδικείται η "μητέρα" φύση.

Ποια είναι εκείνη η μητέρα λοιπόν, που εκδικείται τα δημιουργήματά της;

Και τί κακό έκανε στην προκειμένη περίπτωση; Τι απείλησε και τι κατέστρεψε; Δημιουργήματα δικά της (της μητέρας φύσης;), ή ανθρώπινες κατασκευές;

Και αφού πρέπει να αντικαταστήσουμε τη μητέρα φύση με τη μητέρα του Θεού (κατά το "Βοήθα Παναγιά μου"), γιατί αυτή δε μας βοηθάει και δεν σταματάει το κακό;

Ακούμε πολύ συχνά, και μάλιστα από ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να παίρνουν αποφάσεις και να αναλαμβάνουν ευθύνες -ψύχραιμες, χωρίς προκαταλήψεις, βασισμένες σε επιστημονικές θεωρίες, κτλ- να το ρίχνουν πάντα στην Παναγία ή στην κακιά την ώρα, ή στη φύση την ίδια. Για να αποποιηθούν τις δικές τους ευθύνες.

Πολύ βολικό και πολύ διαδεδομένο. Ίσως και λίγο πονηρό.

Ακούμε από τον Δήμαρχο να επικαλείται την Παναγία, την ώρα που αυτός πριν από 2 χρόνια ενέκρινε το υδροηλεκτρικό στον Ραφτανίτη ποταμό, που στην πρόσφατη πλημμύρα του δεν άφησε τίποτα όρθιο. Στην προκειμένη περίπτωση, διέλυσε επίσης όλα τα έργα που έκανε στην κοίτη του ο Περιφερειάρχης στο πρόσφατο παρελθόν. Όπου εκεί προσπάθησε την 100 μέτρων κοίτη του Ραφτανίτη να τη γεφυρώσει με γέφυρα 30 μέτρων. Μόνο για να αποσπάσει τα χειροκροτήματα.

Ακούμε τον ίδιο τον Περιφερειάρχη να ζητάει τη βοήθεια της Παναγίας για να σκάψει το Μεγάλο Βράχο, στην διαπλάτυνση του δρόμου Πηγάδια-Γέφυρα Πλάκας, στο δρόμο όπου ο ίδιος ρυπαίνει τη φύση και μπαζώνει τα ρέματα. Και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να παραθέσουμε: βλέπε αντιπλημμυρικά στο Ματσούκι, καταστροφές στους Μελισσουργούς, που δεν πρόλαβαν να πιούν νερό οι καημένοι, πνίγηκαν. Βλέπε επίσης τον Καταρρακτιώτη ποταμό, με 4 υδροηλεκτρικά ή μάλλον 3 γιατί το τελευταίο διαλύθηκε, τους δρόμους για τους Καταρράκτες κατεστραμμένους, τη Σγάρα κυριολεκτικά μέσα στα μπάζα, και τόσα άλλα.

Υποκρισία...

Επειδή τα έργα τους ΔΕΝ ήταν για  να θωρακίσουν τους πολίτες, αναγκάζονται, τώρα να γίνουν «μικροί και ασήμαντοι», γιατί αυτό τους βολεύει.... Και αυτό που  συνέβη, τους "ξεπερνάει"... Και σηκώνουν τα χέρια ψηλά.... διώχνουν από πάνω τους κάθε ευθύνη. Γιατί, η κλιματική αλλαγή (!!) ή οποιοδήποτε άλλο κακό, είναι κάτι πολύ μεγάλο και πέρα από αυτούς.

Και μόνο με τη βοήθεια της Παναγίας θα σωθούμε.

Ωστόσο, με τρόπο κάλπικο και με μέσα προπαγανδιστικά αλλάζουν πάλι την εικόνα.

Και δυστυχώς, μετά από ένα τόσο μεγάλο κακό στις υποδομές, ο λαός θα τα πληρώσει πάλι. Δεν θα βγουν τα σπασμένα από τις τσέπες των υπευθύνων, που με τις πέρα για πέρα ανεύθυνες και χωρίς μελέτες αποφάσεις τους, χρεώνουν τον λαό.

Υποτάσσουν ακόμα και την ίδια επιστήμη στην πολιτική τους. Με έργα μόνο για χειροκρότημα και για ψήφους.

Μόνος κερδισμένος σε αυτή την πράξη ο εργολάβος. Μικρός ή μεγάλος. Αυτός είναι που τρίβει τα χέρια του και, μάλιστα, στις έκτακτες ανάγκες και τις δύσκολες στιγμές, ως σύγχρονος "γερολαδάς". Χωρίς κανένα έλεγχο και με απευθείας αναθέσεις για να ρίξουμε πάλι λίγο τσιμέντο, το οποίο θα έχει και αυτό την ίδια τύχη στην επόμενη καταστροφή.

Πριν από πολύ λίγα χρόνια, η κοινότητα των Τζουμερκιωτών, αλλά και πολλοί άλλοι ευαίσθητοι άνθρωποι, έζησαν το θλιβερό και τραγικό γεγονός της κατάρρευσης του συμβόλου τους: της πέτρινης γέφυρας της Πλάκας. Όπου όλα θα είχαν αποφευχθεί, αν είχαν προβλεφθεί κάποια υποστηρικτικά έργα στην θεμελίωσή του.

Και τότε, όπως και τώρα, ο καιρός και τα στοιχειά της φύσης "επιτέθηκαν" στους ανθρώπους των Τζουμέρκων.... Μυαλό όμως δε βάλαμε.

Οι ίδιοι άνθρωποι, στις ίδιες θέσεις, να μας επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα.

Λοιπόν, ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Πρέπει εμείς οι άνθρωποι να αντιληφθούμε τι είναι προτεραιότητα και να διεκδικούμε από τους θεσμούς, χωρίς φόβο, την προστασία μας.

Και όσο σοβαρό κι αν ακούγεται το ότι εμείς εδώ δεν έχουμε ρεύμα, ή ένα δέντρο έπεσε, ή ο δρόμος κόπηκε, ή δεν έχουμε νερό, ή οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα που εκείνη την ώρα φαντάζει μεγάλο, βεβαίως αυτό πρέπει να το αναδεικνύουμε και να απαιτούμε για τη λύση του.

Όμως, η ευημερία μας κρίνεται από τις διαχρονικές ολιγωρίες, παραβλέψεις,  αστοχίες, ή ακόμα και την κοντόφθαλμη πολιτική απόφαση που δεν ικανοποιεί τον λαό, αλλά διευκολύνει απλά τη ροή του χρήματος. Γιατί έργα γίνονται. Δε φέρουμε καμία αντίρρηση. Αλλά ούτε οραματικά, ούτε ποιοτικά, ούτε στοχευμένα είναι. Δεν απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες και για αυτό ο τόπος δεν είναι ελκυστικός και ασφαλής για τους νέους.

Οι Ηγετίσκοι μας ακολουθούν το ρεύμα και δεν είναι ρηξικέλευθοι, νεωτεριστές, ανεξάρτητοι.

Γι' αυτό τους φταίει ο κακός ο καιρός, και η ίδια η φύση.

Γι' αυτό επίσης ας λάβουν σοβαρά υπόψιν τι αποφάσεις θα πάρουν.

Αισιόδοξο είναι ότι κάτι δείχνει να αλλάζει στον τόπο μας.

Τα πολλά εργατικά ατυχήματα υποδηλώνουν πλήρη διάλυση. Και στην Ελλάδα έχουμε υπερβολικά πολλά εργατικά ατυχήματα. Μόνο μέσα στο 2025 έχουν σκοτωθεί 184 άνθρωποι. Άνθρωποι που πήγαν για ένα μεροκάματο και δεν ξαναγύρισαν.

Σήμερα το πρωί στο αμαξοστάσιο του ΗΣΑΠ στον Πειραιά, ένας εργαζόμενος  καταπλακώθηκε από βαρύ φορτίο και έμεινε στον τόπο, ενώ στη Ρόδο ένας 19χρονος επαγγελματίας οπλίτης σκοτώθηκε από έκρηξη χειροβομβίδας στη Ρόδο και ένας 39χρονος επιλοχίας νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση

Με αφορμή το θάνατο του εργαζόμενου στο αμαξοστάσιο, οι εργαζόμενοι στην ΣΤΑΣΥ προχώρησαν σε στάση εργασίας μέχρι τις 6 μ.μ.

Όπως καταγγέλλεται από εργαζόμενους, η διοίκηση της ΣΤΑΣΥ απαγόρευσε να γράψουν επάνω στα χαρτιά που ανακοίνωναν τη στάση εργασίας στο επιβατικό κοινό ότι αυτή γινόταν εξαιτίας του δυστυχήματος που κόστισε τη ζωή σε εργαζόμενο

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έρχονται οι επιβάτες μέχρι τις εισόδους του μετρό και του ΗΣΑΠ και, χωρίς να ενημερώνονται για το λόγο της στάσης εργασίας, να ζητούν σε έντονο ύφος το λόγο από τους εργαζόμενους

Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που, ακόμη και όταν μάθαιναν το λόγο, συνέχιζαν να διαμαρτύρονται

Αναλώσιμοι άνθρωποι, στυγνή εργοδοσία, κοινωνική αναλγησία. Το μείγμα είναι εκρηκτικό – και οι συζητήσεις όλες περιστρέφονται γύρω από ένα βιβλίο

«Σε βρήκα έξω απ’ την Ιεριχώ

να κλαις στων σαλπισμάτων το σκοπό

φωτόνια στην παλάμη να κρατάς

πέντε δηνάρια το ’να να πουλάς.

Και οι τυφλοί τα οράματα

πώς κοίταζαν κατάματα

παραμυθάκι μου ακριβό,

να ’ξερες πόσο Σ’ αγαπώ.

Και καθώς δεν επέφτανε τα τείχη

να φύγουμ’ είπες κι όπου μας βγάλει η τύχη

και πάει στη νύχτα ακέφαλη η πορεία

μας φέγγει μια ετερόφωτη λυχνία.

Τώρα ανακάλυψες μεμιάς

σαράντα αιώνες μοναξιάς

παραμυθάκι μου ακριβό,

βαλκανικά σε χαιρετώ»

Η “Ωδή σε ένα δρομέα ημιαντοχής” γράφτηκε από τον Άλκη Αλκαίο και το Θάνο Μικρούτσικο και συμπεριλήφθηκε στο δίσκο “Eμπάργκο” του 1982

Λέγεται ότι αποτελεί κριτική απέναντι στο Διονύση Σαββόπουλο και τις πολιτικές μεταμορφώσεις του

Ένα έργο τέχνης όμως δεν είναι ποτέ μονοσήμαντο – δε χωράει σε μία μόνο ερμηνεία. Κάθε ακροατής. θεατής ή αναγνώστης το αγγίζει και το προσαρμόζει στο σημείο όπου, κατά τη δική του κρίση, κουμπώνει καλύτερα

Και εμένα μου κούμπωσε στον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να έκανα λάθος – μπορεί και όχι. Είναι όλα θέμα ερμηνείας

«Παραμυθάκι μου ακριβό … των 28 ευρώ». Κρίμα …

Ο Τζέφρι Σακς (Jeffrey D. Sachs) είναι καθηγητής Πανεπιστημίου και διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη (Center for Sustainable Development) στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, όπου διηύθυνε το The Earth Institute από το 2002 έως το 2016. Είναι επίσης πρόεδρος του Δικτύου Λύσεων Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ και επίτροπος της Ευρυζωνικής Επιτροπής του ΟΗΕ για την Ανάπτυξη. Έχει διατελέσει σύμβουλος τριών Γενικών Γραμματέων των Ηνωμένων Εθνών, ενώ το περιοδικό Time τον έχει χαρακτηρίσει «ίσως τον πιο σημαντικό οικονομολόγο στον κόσμο»

Ο Τζέφρι Σακς κλήθηκε και μίλησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε εκδήλωση με τίτλο «Η γεωπολιτική της ειρήνης», που διοργάνωσε ο πρώην Βοηθός Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και νυν ευρωβουλευτής του γερμανικού κόμματος BSW, Michael von der Schulenburg, στις 19 Φεβρουαρίου 2025.

Ακολουθεί η μεταγραφή της ομιλίας, όπως αυτή έγινε από τον ιστότοπο pressenza.com

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτή είναι πράγματι μια περίπλοκη και ταχέως μεταβαλλόμενη εποχή και πολύ επικίνδυνη. Χρειαζόμαστε λοιπόν πραγματικά σαφήνεια σκέψης. Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η συζήτησή μας, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σύντομος και σαφής μπορώ.

Παρακολουθώ από πολύ κοντά τα γεγονότα στην Ανατολική Ευρώπη, την πρώην Σοβιετική Ένωση, τη Ρωσία, τα τελευταία 36 χρόνια. Ήμουν σύμβουλος της πολωνικής κυβέρνησης το 1989, του προέδρου Γκορμπατσόφ το 1990 και το 1991, του προέδρου Γέλτσιν το 1991 έως το 1993, του προέδρου Κούτσμα της Ουκρανίας το 1993, 1994.

Βοήθησα στην εισαγωγή του εσθονικού νομίσματος. Βοήθησα αρκετές χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ιδίως τη Σλοβενία. Παρακολούθησα τα γεγονότα από πολύ κοντά επί 36 χρόνια. Μετά το Maidan [σ.τ.μ. ουκρανικές διαδηλώσεις 2013], μου ζητήθηκε από τη νέα κυβέρνηση να έρθω στο Κίεβο και με ξενάγησαν στο Maidan και έμαθα πολλά πράγματα από πρώτο χέρι. Είμαι σε επαφή με τους Ρώσους ηγέτες για περισσότερα από 30 χρόνια.

Γνωρίζω την αμερικανική πολιτική ηγεσία από κοντά. Ο προηγούμενος Υπουργός Οικονομικών ήταν ο καθηγητής μου στα μακροοικονομικά πριν από 51 χρόνια. Ορίστε για να σας δώσω μια ιδέα. Έτσι, ήμασταν πολύ στενοί φίλοι για μισό αιώνα. Γνωρίζω όλους αυτούς τους ανθρώπους.

Θέλω να τα πω αυτά γιατί αυτό που θέλω να εξηγήσω από τη δική μου οπτική γωνία δεν είναι από δεύτερο χέρι. Δεν είναι ιδεολογία. Είναι αυτό που είδα με τα μάτια μου και έζησα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Με την κατανόηση των γεγονότων που έχουν συμβεί στην Ευρώπη σε πολλά πλαίσια, και θα συμπεριλάβω όχι μόνο την κρίση στην Ουκρανία, αλλά και τη Σερβία το 1999, τους πολέμους στη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένου του Ιράκ, της Συρίας, τους πολέμους στην Αφρική, συμπεριλαμβανομένου του Σουδάν, της Σομαλίας, της Λιβύης. Αυτά είναι σε πολύ σημαντικό βαθμό που θα σας εξέπλητταν, ίσως, και θα καταγγέλλονταν για αυτά που θα πω.

Αυτοί είναι πόλεμοι που οι Ηνωμένες Πολιτείες οδήγησαν και προκάλεσαν. Και αυτό ισχύει για περισσότερα από 40 χρόνια τώρα. Αυτό που συνέβη, πάνω από 30 χρόνια, θα έπρεπε να πω, για να είμαι πιο ακριβής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέληξαν στην άποψη, ιδίως το 1990, το 1991, και στη συνέχεια με το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, ότι οι ΗΠΑ διοικούσαν πλέον τον κόσμο και ότι οι ΗΠΑ δεν έπρεπε να λάβουν υπόψη τους τις απόψεις, τις κόκκινες γραμμές, τις ανησυχίες, τις απόψεις περί ασφάλειας ή τις διεθνείς υποχρεώσεις ή το πλαίσιο του ΟΗΕ. Λυπάμαι που το θέτω τόσο ευθέως, αλλά θέλω να καταλάβετε.

Προσπάθησα πολύ σκληρά το 1991 να βοηθήσω τον Γκορμπατσόφ, ο οποίος θεωρώ ότι ήταν ο μεγαλύτερος πολιτικός άνδρας της σύγχρονης εποχής μας. Πρόσφατα διάβασα το αρχειοθετημένο υπόμνημα της συζήτησης του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας για την πρότασή μου, πώς την απέρριψαν εντελώς και την έβγαλαν από το τραπέζι όταν είπα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να βοηθήσουν τη Σοβιετική Ένωση στην οικονομική σταθεροποίηση και στην πραγματοποίηση των μεταρρυθμίσεών της. Και το υπόμνημα τεκμηριώνει, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων πρώην συναδέλφων μου στο Χάρβαρντ ειδικότερα, λέγοντας ότι θα κάνουμε το ελάχιστο που θα κάνουμε για να αποτρέψουμε την καταστροφή, αλλά το ελάχιστο. Δεν είναι δουλειά μας να βοηθήσουμε. Ακριβώς το αντίθετο. Δεν μας ενδιαφέρει να βοηθήσουμε.

Όταν η Σοβιετική Ένωση τελείωσε το 1991, η άποψη έγινε ακόμη πιο υπερβολική. Και μπορώ να αναφέρω κεφάλαιο και στίχο, αλλά η άποψη ήταν ότι εμείς κάνουμε κουμάντο.

Ο Τσένι, ο Γούλφοβιτς και πολλά άλλα ονόματα που θα έχετε γνωρίσει, κυριολεκτικά πίστευαν ότι αυτός είναι πλέον ένας κόσμος των ΗΠΑ και θα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Θα καθαρίσουμε από την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Θα εξοντώσουμε κάθε σύμμαχο που έχει απομείνει. Χώρες όπως το Ιράκ, η Συρία και ούτω καθεξής θα φύγουν. Και βιώνουμε αυτή την εξωτερική πολιτική εδώ και ουσιαστικά 33 χρόνια. Η Ευρώπη έχει πληρώσει βαρύ τίμημα γι’ αυτό, γιατί η Ευρώπη δεν είχε καμία εξωτερική πολιτική κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που μπορώ να καταλάβω. Καμία φωνή, καμία ενότητα, καμία σαφήνεια, κανένα ευρωπαϊκό συμφέρον, μόνο αμερικανική αφοσίωση.

Υπήρξαν στιγμές όπου υπήρξαν διαφωνίες και πολύ, νομίζω, θαυμάσιες διαφωνίες, ειδικά την τελευταία φορά που είχε σημασία ήταν το 2003 στον πόλεμο του Ιράκ, όταν η Γαλλία και η Γερμανία είπαν ότι δεν υποστηρίζουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες να παρακάμψουν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ γι’ αυτόν τον πόλεμο. Αυτός ο πόλεμος, παρεμπιπτόντως, ήταν άμεσα επινοημένος από τον Νετανιάχου και τους συναδέλφους του στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Δεν λέω ότι υπήρχε σύνδεση ή αμοιβαιότητα. Λέω ότι ήταν ένας άμεσος πόλεμος. Αυτός ήταν ένας πόλεμος που διεξήχθη για το Ισραήλ.

Ήταν ένας πόλεμος που ο Πολ Γούλφοβιτς και ο Ντάγκλας Φάιφ συντόνισαν με τον Νετανιάχου. Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που η Ευρώπη είχε φωνή. Και μίλησα με Ευρωπαίους ηγέτες τότε, και ήταν πολύ σαφείς, και ήταν αρκετά θαυμάσιο. Η Ευρώπη έχασε εντελώς τη φωνή της μετά από αυτό, αλλά κυρίως το 2008. Τώρα αυτό που συνέβη μετά το 1991 για να φτάσουμε στο 2008 είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν ότι η μονοπολικότητα σήμαινε ότι το ΝΑΤΟ θα διευρυνθεί κάπου από τις Βρυξέλλες μέχρι το Βλαδιβοστόκ, βήμα προς βήμα.

Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς δεν θα έχει τέλος. Αυτός θα ήταν ο μονοπολικός κόσμος των ΗΠΑ. Αν παίζατε το παιχνίδι Ρισκ ως παιδί όπως εγώ, αυτή είναι η ιδέα των ΗΠΑ να έχουν το κομμάτι σε κάθε σημείο του ταμπλό. Οποιοδήποτε μέρος χωρίς αμερικανική στρατιωτική βάση είναι εχθρός, βασικά. Η ουδετερότητα είναι μια βρώμικη λέξη στο πολιτικό λεξικό των ΗΠΑ.

Η εξάπλωση του ΝΑΤΟ από το 1999 μέχρι το 2024

Ίσως η πιο βρώμικη λέξη, τουλάχιστον αν είσαι εχθρός. Ξέρουμε ότι είστε εχθρός. Αν είσαι ουδέτερος, είσαι ανατρεπτικός, γιατί τότε είσαι πραγματικά εναντίον μας επειδή δεν μας το λες. Προσποιείσαι ότι είσαι ουδέτερος. Αυτή ήταν λοιπόν η νοοτροπία και η απόφαση ελήφθη επίσημα το 1994, όταν ο Πρόεδρος Κλίντον υπέγραψε τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά.

Θα θυμάστε ότι στις 7 Φεβρουαρίου 1991, ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ και ο Τζέιμς Μπέικερ  μίλησαν με τον Γκορμπατσόφ. Ο Γκένσερ έδωσε στη συνέχεια συνέντευξη Τύπου όπου εξήγησε, ότι το ΝΑΤΟ δεν θα κινηθεί προς τα ανατολικά. Δεν θα επωφεληθούμε από τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Και να καταλάβετε ότι αυτό έγινε σε νομικό πλαίσιο, όχι σε περιστασιακό. Αυτό ήταν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που διαπραγματευόταν για την επανένωση της Γερμανίας.

Και συμφωνήθηκε ότι το ΝΑΤΟ δεν θα μετακινηθεί ούτε εκατοστό προς τα ανατολικά. Και ήταν ρητή, και υπάρχει σε αμέτρητα έγγραφα. Και απλά αναζητήστε το National Security Archive του Πανεπιστημίου George Washington, και μπορείτε να βρείτε δεκάδες έγγραφα. Είναι μια ιστοσελίδα που ονομάζεται «Τι άκουσε ο Γκορμπατσόφ για το ΝΑΤΟ». Ρίξτε μια ματιά γιατί όλα όσα σας λένε οι ΗΠΑ είναι ψέματα γι’ αυτό, αλλά τα αρχεία είναι απολύτως σαφή.

Έτσι, το 1994 ελήφθη η απόφαση να επεκταθεί το ΝΑΤΟ μέχρι την Ουκρανία. Αυτό είναι ένα σχέδιο. Δεν πρόκειται για τη μία ή την άλλη κυβέρνηση. Πρόκειται για ένα σχέδιο της αμερικανικής κυβέρνησης που ξεκίνησε πριν από περισσότερα από 30 χρόνια. Το 1997, ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι έγραψε το «The Grand Chessboard».

Αυτά δεν είναι απλά σκέψεις του κ. Μπρζεζίνσκι. Πρόκειται για την παρουσίαση των αποφάσεων της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών που εξηγούνται στο κοινό, και έτσι λειτουργούν αυτά τα βιβλία. Και το βιβλίο περιγράφει την ανατολική διεύρυνση της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ ως ταυτόχρονα γεγονότα. Και υπάρχει ένα καλό κεφάλαιο σε αυτό το βιβλίο που λέει, τι θα κάνει η Ρωσία καθώς η Ευρώπη και το ΝΑΤΟ επεκτείνονται προς τα ανατολικά; Και γνώριζα προσωπικά τον Ζμπιγκ Μπρζεζίνσκι.

Ήταν πολύ καλός μαζί μου. Συμβούλευα την Πολωνία. Με βοήθησε πολύ. Ήταν ένας πολύ καλός και έξυπνος άνθρωπος, και τα έκανε όλα λάθος. Έτσι, το 1997, έγραψε λεπτομερώς γιατί η Ρωσία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να προσχωρήσει στην ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης.

Στην πραγματικότητα, λέει την ανατολική επέκταση της Ευρώπης και όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και του ΝΑΤΟ. Αυτό ήταν ένα σχέδιο, ένα σχέδιο. Και εξηγεί πώς η Ρωσία δεν θα ευθυγραμμιστεί ποτέ με την Κίνα. Αδιανόητο. Η Ρωσία δεν θα ευθυγραμμιστεί ποτέ με το Ιράν.

Η Ρωσία δεν έχει καμία άλλη κλίση εκτός από την ευρωπαϊκή κλίση. Έτσι, καθώς η Ευρώπη κινείται ανατολικά, η Ρωσία δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Έτσι λέει ένας ακόμη Αμερικανός στρατηγικός αναλυτής. Υπάρχει κάποια ερώτηση γιατί είμαστε σε πόλεμο όλη την ώρα; Γιατί ένα πράγμα για την Αμερική είναι ότι πάντα ξέρουμε τι πρόκειται να κάνουν οι συνομιλητές μας και πάντα κάνουμε λάθος.

Και ένας λόγος που πάντα κάνουμε λάθος είναι ότι στη θεωρία παιγνίων που παίζουν οι Αμερικανοί στρατηγοί, δεν μιλάς στην πραγματικότητα με την άλλη πλευρά. Απλά γνωρίζεις ποια είναι η στρατηγική της άλλης πλευράς. Αυτό είναι υπέροχο. Γλιτώνει πολύ χρόνο. Δεν χρειάζεσαι διπλωματία.

Έτσι ξεκίνησε αυτό το σχέδιο και είχαμε μια συνέχεια της κυβέρνησης για 30 χρόνια μέχρι ίσως χθες, ίσως. Τριάντα χρόνια ενός σχεδίου. Η Ουκρανία και η Γεωργία ήταν τα κλειδιά του σχεδίου. 

Επειδή η Αμερική έμαθε όλα όσα ξέρει από τους Βρετανούς. Και έτσι είμαστε η επίδοξη Βρετανική Αυτοκρατορία. Και αυτό που κατάλαβε η Βρετανική Αυτοκρατορία το 1853, ο κύριος Πάλμερστον, Λόρδος Πάλμερστον, με συγχωρείτε, είναι ότι περικυκλώνετε τη Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα και αρνείστε στη Ρωσία την πρόσβαση στην Ανατολική Μεσόγειο. Και το μόνο που παρακολουθείτε είναι ένα αμερικανικό σχέδιο για να γίνει αυτό τον 21ο αιώνα. Η ιδέα ήταν ότι θα υπήρχαν η Ουκρανία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Τουρκία και η Γεωργία ως παράκτιος χώρος της Μαύρης Θάλασσας που θα στερούσε από τη Ρωσία οποιοδήποτε διεθνές καθεστώς, αποκλείοντας τη Μαύρη Θάλασσα και ουσιαστικά εξουδετερώνοντας τη Ρωσία ως κάτι περισσότερο από μια τοπική δύναμη. Ο Μπρζεζίνσκι είναι απολύτως σαφής σχετικά με αυτό.

Και πριν τον Μπρζεζίνσκι, ήταν ο Μακίντερ. Και σε όποιον ανήκει το νησί του κόσμου ανήκει ο κόσμος. Οπότε αυτό το σχέδιο πάει πολύ πίσω. Νομίζω ότι πηγαίνει βασικά πίσω στον Πάλμερστον. Το 19, και πάλι, έχω ζήσει όλες τις κυβερνήσεις.

Έχω γνωρίσει αυτούς τους προέδρους. Έχω γνωρίσει τις ομάδες τους. Τίποτα δεν άλλαξε πολύ από τον Κλίντον στον Μπους, στον Ομπάμα, στον Τραμπ και στον Μπάιντεν. Ίσως χειροτέρεψαν βήμα προς βήμα. Ο Μπάιντεν ήταν ο χειρότερος κατά τη γνώμη μου.

Ίσως και επειδή δεν είχε σώας τας φρένας τα τελευταία δύο χρόνια. Και το λέω αυτό σοβαρά, όχι ως δηκτικό σχόλιο. Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα είναι ένα σύστημα εικόνας. Είναι ένα σύστημα χειραγώγησης από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάθε μέρα. Είναι ένα σύστημα δημοσίων σχέσεων.

Και έτσι είχαμε έναν πρόεδρο που ουσιαστικά δεν λειτουργεί και να τον είχαμε στην εξουσία για δύο χρόνια και στην πραγματικότητα είχαμε αυτόν τον πρόεδρο υποψήφιο για επανεκλογή. Και μια ατυχία ήταν ότι έπρεπε να σταθεί σε μια σκηνή για 90 λεπτά μόνος του, και αυτό ήταν το τέλος. Αν δεν είχε γίνει αυτό το λάθος, θα συνέχιζε να έχει την υποψηφιότητά του, είτε κοιμόταν μετά τις 4 το απόγευμα είτε όχι. Έτσι, αυτή είναι στην πραγματικότητα η πραγματικότητα. Όλοι συμφωνούν με αυτό.

Είναι αγένεια να πω οτιδήποτε λέω, επειδή δεν λέμε την αλήθεια σχεδόν για τίποτα σε αυτόν τον κόσμο αυτή τη στιγμή. Έτσι, αυτό το σχέδιο συνεχίστηκε από τη δεκαετία του 1990, ο βομβαρδισμός του Βελιγραδίου για 78 συνεχόμενες ημέρες το 1999 ήταν μέρος αυτού του σχεδίου. Η διάσπαση της χώρας όταν τα σύνορα είναι ιερά και απαραβίαστα, έτσι δεν είναι; Εκτός από το Κοσσυφοπέδιο. Αυτό είναι εντάξει.

Γιατί τα σύνορα είναι ιερά και απαραβίαστα, εκτός αν τα αλλάζει η Αμερική. Το Σουδάν ήταν ένα άλλο σχετικό σχέδιο. Η εξέγερση του Νοτίου Σουδάν. Μήπως αυτό συνέβη επειδή οι Σουδανέζοι επαναστάτησαν; Ή μπορώ να σας δώσω το εγχειρίδιο της CIA;

Για να καταλάβετε ως ενήλικες περί τίνος πρόκειται. Τα στρατιωτικά γεγονότα είναι δαπανηρά. Απαιτούν εξοπλισμό, εκπαίδευση, στρατόπεδα βάσης, πληροφορίες, χρηματοδότηση. Αυτά προέρχονται από μεγάλες δυνάμεις. Αυτά δεν προέρχονται από τοπικές εξεγέρσεις.

Το Νότιο Σουδάν δεν νίκησε το Βόρειο Σουδάν ή το Σουδάν σε μια φυλετική μάχη. Ήταν ένα σχέδιο των ΗΠΑ. Πήγαινα συχνά στο Ναϊρόμπι και συναντούσα Αμερικανούς στρατιωτικούς ή γερουσιαστές ή άλλους με βαθύ ενδιαφέρον για την πολιτική του Σουδάν. Αυτό ήταν μέρος του παιχνιδιού της μονοπολικότητας. Έτσι, η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, όπως γνωρίζετε, ξεκίνησε το 1999 με την Ουγγαρία, την Πολωνία και την Τσεχική Δημοκρατία.

Και η Ρωσία ήταν εξαιρετικά δυσαρεστημένη γι’ αυτό, αλλά αυτές ήταν χώρες που βρίσκονταν ακόμη μακριά από τα σύνορα. Και η Ρωσία διαμαρτυρήθηκε, αλλά, φυσικά, χωρίς αποτέλεσμα. Τότε ήρθε ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος. Όταν συνέβη η 11η Σεπτεμβρίου, ο πρόεδρος Πούτιν υποσχέθηκε κάθε υποστήριξη. Και τότε οι ΗΠΑ αποφάσισαν στις 20 Σεπτεμβρίου 2001 ότι θα εξαπέλυαν επτά πολέμους σε πέντε χρόνια.

Και μπορείτε να ακούσετε τον στρατηγό Ουέσλι Κλαρκ να μιλάει διαδικτυακά γι’ αυτό. Ήταν ο ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ το 1999. Πήγε στο Πεντάγωνο στις 20 Σεπτεμβρίου 2001. Του έδωσαν το χαρτί που εξηγούσε επτά πολέμους. Αυτοί, παρεμπιπτόντως, ήταν οι πόλεμοι του Νετανιάχου.

Η ιδέα ήταν εν μέρει να καθαρίσουν τους παλιούς σοβιετικούς συμμάχους και εν μέρει να βγάλουν από τη μέση τους υποστηρικτές της Χαμάς και της Χεζμπολάχ. Γιατί η ιδέα του Νετανιάχου ήταν ότι θα υπάρξει ένα κράτος. Μόνο ένα κράτος. Θα είναι το Ισραήλ. Το Ισραήλ θα ελέγχει όλο το έδαφος.

Και όποιος έχει αντίρρηση, θα τον ανατρέψουμε. Όχι ακριβώς εμείς, αλλά ο φίλος μας, οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή είναι η πολιτική των ΗΠΑ μέχρι σήμερα το πρωί. Δεν ξέρουμε αν θα αλλάξει. Τώρα η μόνη ανατροπή είναι ότι ίσως η Γάζα να ανήκει στις ΗΠΑ, αντί να ανήκει στο Ισραήλ η Γάζα.

Αλλά η ιδέα υπάρχει τουλάχιστον εδώ και 25 χρόνια. Στην πραγματικότητα πηγαίνει πίσω σε ένα έγγραφο με την ονομασία Clean Break που ο Νετανιάχου και η αμερικανική πολιτική του ομάδα συνέταξαν το 1996 για να τερματίσουν την ιδέα της λύσης των δύο κρατών. Μπορείτε επίσης να το βρείτε στο διαδίκτυο. Έτσι, αυτά είναι σχέδια. Αυτά είναι μακροπρόθεσμα γεγονότα.

Αυτά δεν είναι… Είναι ο Κλίντον; Είναι ο Μπους; Είναι ο Ομπάμα; Αυτός είναι ο βαρετός τρόπος να βλέπουμε την αμερικανική πολιτική ως το καθημερινό παιχνίδι. Αλλά η αμερικανική πολιτική δεν είναι αυτή.

Έτσι, ο επόμενος γύρος διεύρυνσης του ΝΑΤΟ ήρθε το 2004 με επτά ακόμη χώρες, τις τρεις χώρες της Βαλτικής, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Σλοβενία και τη Σλοβακία. Σε αυτό το σημείο, η Ρωσία ήταν πολύ αναστατωμένη. Αυτό αποτελούσε πλήρη παραβίαση της μεταπολεμικής τάξης που είχε συμφωνηθεί με τη γερμανική επανένωση. Ουσιαστικά, ήταν ένα θεμελιώδες τέχνασμα ή αποστασία των ΗΠΑ από μια συμφωνία συνεργασίας, είναι αυτό στο οποίο κατέληγε, επειδή πιστεύουν στη μονοπολικότητα. Έτσι, όπως όλοι θυμούνται, επειδή μόλις είχαμε τη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου την περασμένη εβδομάδα το 2007, ο Πρόεδρος Πούτιν είπε, σταματήστε.

Αρκετά. Αρκετά. Σταματήστε τώρα. Και, φυσικά, αυτό σήμαινε ότι το 2008, οι Ηνωμένες Πολιτείες έβαλαν στο λαιμό της Ευρώπης τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και τη Γεωργία. Αυτό είναι ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο.

Άκουσα τον κ. Σαακασβίλι στη Νέα Υόρκη τον Μάιο του 2008 και βγήκα έξω, τηλεφώνησα στη Σόνια και είπα, αυτός ο άνθρωπος είναι τρελός. Και ένα μήνα αργότερα, ξέσπασε πόλεμος επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες είπαν σε αυτόν τον τύπο, σώζουμε τη Γεωργία. Και στέκεται στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων και λέει ότι η Γεωργία είναι στο κέντρο της Ευρώπης. Λοιπόν, δεν είναι, κυρίες και κύριοι. Δεν είναι στο κέντρο της Ευρώπης.

Και τα πιο πρόσφατα γεγονότα δεν βοηθούν τη Γεωργία για την ασφάλειά της και οι βουλευτές σας που πηγαίνουν εκεί ή οι ευρωβουλευτές που πηγαίνουν εκεί και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, αυτό καταστρέφει τη Γεωργία. Αυτό δεν σώζει τη Γεωργία. Αυτό καταστρέφει τη Γεωργία. Καταστρέφεται εντελώς. Το 2008, όπως όλοι γνωρίζουν, ο πρώην διευθυντής της CIA Γουίλιαμ Μπερνς έστειλε ένα μακροσκελές μήνυμα στην Κοντολίζα Ράις.

«Nyet» σημαίνει «nyet» για την επέκταση. Αυτό το γνωρίζουμε από τον Τζούλιαν Ασάνζ. Γιατί πιστέψτε με, ούτε μια λέξη δεν λέγεται στον αμερικανικό λαό για οτιδήποτε ή σε εσάς ή από οποιαδήποτε εφημερίδα σας αυτές τις μέρες. Πρέπει λοιπόν να ευχαριστήσουμε τον Τζούλιαν Ασάνζ, αλλά μπορούμε να διαβάσουμε το υπόμνημα λεπτομερώς. Όπως γνωρίζετε, ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς εξελέγη το 2010 με την πλατφόρμα της ουδετερότητας.

Η Ρωσία δεν είχε καθόλου εδαφικά συμφέροντα ή σχέδια στην Ουκρανία. Το ξέρω. Ήμουν εκεί κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Αυτό που διαπραγματευόταν η Ρωσία ήταν μια 25ετή μίσθωση μέχρι το 2042 για τη ναυτική βάση της Σεβαστούπολης. Αυτό ήταν όλο.

Όχι για την Κριμαία. Όχι για το Ντονμπάς. Τίποτα τέτοιο. Αυτή η ιδέα ότι ο Πούτιν ανασυγκροτεί τη ρωσική αυτοκρατορία, είναι παιδαριώδης προπαγάνδα. Με συγχωρείτε.

Αν κάποιος γνωρίζει την ιστορία κάθε μέρας και κάθε έτους, αυτά είναι παιδαριώδη πράγματα. Τα παιδικά πράγματα φαίνεται να λειτουργούν καλύτερα από τα πράγματα των ενηλίκων. Οπότε δεν υπάρχουν καθόλου σχέδια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν ότι αυτός ο άνθρωπος πρέπει να ανατραπεί. Ονομάζεται επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος.

Έχουν γίνει περίπου εκατό από αυτές από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλές στις χώρες σας και πολλές σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι το επάγγελμα της CIA. Παρακαλώ να το ξέρετε. Είναι ένα πολύ ασυνήθιστο είδος εξωτερικής πολιτικής.

Αλλά στην Αμερική, αν δεν σου αρέσει η άλλη πλευρά, δεν διαπραγματεύεσαι μαζί της, αλλά προσπαθείς να την ανατρέψεις, κατά προτίμηση, κρυφά. Αν δεν πετύχει κρυφά, το κάνεις φανερά. Πάντα λέτε ότι δεν φταίμε εμείς. Αυτοί είναι οι επιτιθέμενοι. Είναι η άλλη πλευρά.

Είναι ο Χίτλερ. Αυτό συμβαίνει κάθε δύο ή τρία χρόνια. Είτε πρόκειται για τον Σαντάμ Χουσεΐν, είτε για τον Άσαντ, είτε για τον Πούτιν, αυτό είναι πολύ βολικό. Αυτή είναι η μόνη εξήγηση εξωτερικής πολιτικής που δίνεται ποτέ και πουθενά στον αμερικανικό λαό. Λοιπόν, αντιμετωπίζουμε το Μόναχο του 1938.

Αντιμετωπίζουμε το Μόναχο του 1938. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε με την άλλη πλευρά. Είναι κακοί, αδυσώπητοι εχθροί. Αυτό είναι το μόνο μοντέλο εξωτερικής πολιτικής που ακούμε ποτέ από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το επαναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου επειδή υποτάσσονται πλήρως από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Τώρα, το 2014, οι ΗΠΑ εργάστηκαν ενεργά για την ανατροπή του Γιανουκόβιτς. Όλοι γνωρίζουν το τηλεφώνημα που υπέκλεψε η συνάδελφός μου στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, Βικτόρια Νούλαντ, και ο πρέσβης των ΗΠΑ, Πίτερ Πάιατ. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη. Οι Ρώσοι υπέκλεψαν το τηλεφώνημά της και το ανέβασαν στο Διαδίκτυο. Ακούστε το.

Είναι συναρπαστικό. Ξέρω όλους αυτούς τους ανθρώπους. Παρεμπιπτόντως, κάνοντας αυτό, όλοι τους πήραν προαγωγή στην κυβέρνηση Μπάιντεν. Αυτή είναι η δουλειά. Τώρα, όταν συνέβη το Maidan, με κάλεσαν αμέσως.

«Καθηγητά Σακς, ο νέος πρωθυπουργός της Ουκρανίας θα ήθελε να σας δει για να μιλήσετε για την οικονομική κρίση». Επειδή είμαι πολύ καλός σε αυτό. Και έτσι πέταξα στο Κίεβο και με περπάτησαν γύρω από το Maidan. Και μου είπαν πώς οι ΗΠΑ πλήρωσαν τα χρήματα για όλους τους ανθρώπους γύρω από το Maidan. Αυθόρμητη επανάσταση αξιοπρέπειας.

Κυρίες και κύριοι, σας παρακαλώ, από πού προέρχονται όλα αυτά τα μέσα ενημέρωσης; Από πού προέρχεται όλη αυτή η οργάνωση; Από πού προέρχονται όλα αυτά τα λεωφορεία; Από πού προέρχονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που καλούνται; Αστειεύεστε;

Πρόκειται για οργανωμένη προσπάθεια. Και δεν είναι μυστικό, εκτός από τους πολίτες της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Όλοι οι υπόλοιποι το καταλαβαίνουν πολύ καλά. Μετά ήρθε το Μινσκ, και ειδικά το Μινσκ ΙΙ, το οποίο, παρεμπιπτόντως, είχε ως πρότυπο την αυτονομία του Νοτίου Τιρόλο. Και οι Βέλγοι θα μπορούσαν να έχουν σχέση με το Μινσκ ΙΙ πολύ καλά.

Έλεγε ότι θα έπρεπε να υπάρξει αυτονομία για τις ρωσόφωνες περιοχές στα ανατολικά της Ουκρανίας. Υποστηρίχθηκε ομόφωνα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ουκρανία αποφάσισαν ότι δεν έπρεπε να εφαρμοστεί. Η Γερμανία και η Γαλλία, που ήταν οι εγγυητές της διαδικασίας της Νορμανδίας, το άφησαν να περάσει. Και ήταν απολύτως άλλη μια άμεση αμερικανική μονοπολική ενέργεια με την Ευρώπη ως συνήθως να παίζει εντελώς άχρηστο επικουρικό ρόλο παρόλο που ήταν εγγυητής της συμφωνίας.

Ο Τραμπ κέρδισε, αυξήστε τους εξοπλισμούς. Υπήρξαν πολλές χιλιάδες νεκροί από τους βομβαρδισμούς της Ουκρανίας στο Ντονμπάς. Δεν υπήρξε συμφωνία Μινσκ ΙΙ. Και μετά ήρθε στην εξουσία ο Μπάιντεν. Και, πάλι, γνωρίζω όλους αυτούς τους ανθρώπους.

Ήμουν μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος. Τώρα έχω ορκιστεί αυστηρά να μην είμαι μέλος κανενός κόμματος, διότι και τα δύο είναι το ίδιο ούτως ή άλλως. Και επειδή αυτό είναι, οι Δημοκρατικοί έγιναν εντελώς πολεμοκάπηλοι με την πάροδο του χρόνου, και δεν υπήρχε ούτε μια φωνή για την ειρήνη. Ακριβώς όπως και οι περισσότεροι από τους βουλευτές σας, με τον ίδιο τρόπο. Έτσι, στο τέλος του 1991, ο Πούτιν έβαλε στο τραπέζι μια τελευταία προσπάθεια σε δύο σχέδια συμφωνίας ασφαλείας, ένα με την Ευρώπη και ένα με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ΗΠΑ έβαλαν στο τραπέζι τις 15 Δεκεμβρίου 2021.

Είχα μια ώρα τηλεφώνημα με τον Τζέικ Σάλιβαν στον Λευκό Οίκο και τον παρακαλούσα, Τζέικ, να αποφύγεις τον πόλεμο. Μπορείς να αποφύγεις τον πόλεμο. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πεις, το ΝΑΤΟ δεν θα διευρυνθεί στην Ουκρανία. Και μου είπε, ω, το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να διευρυνθεί στην Ουκρανία. Μην ανησυχείς γι’ αυτό.

Είπα, Τζέικ, πες το δημόσια. Όχι. Όχι. Όχι. Όχι. Δεν μπορούμε να το πούμε δημόσια. Είπα, «Τζέικ, θα κάνετε πόλεμο για κάτι που δεν πρόκειται καν να συμβεί;» Είπε, «μην ανησυχείς, Τζεφ. Δεν θα γίνει πόλεμος». Αυτοί δεν είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι. Σας λέω, αν μπορώ να σας πω την ειλικρινή μου άποψη, δεν είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι.

Και ασχολήθηκα μαζί τους για περισσότερα από 40 χρόνια. Μιλούν στον εαυτό τους. Δεν μιλάνε σε κανέναν άλλο. Παίζουν θεωρία παιγνίων. Στη μη συνεργατική θεωρία παιγνίων, δεν μιλάς στην άλλη πλευρά.

Απλά φτιάχνεις τη στρατηγική σου. Αυτή είναι η ουσία της θεωρίας παιγνίων. Δεν είναι θεωρία διαπραγματεύσεων. Δεν είναι θεωρία ειρήνευσης. Είναι μονομερής, μη συνεργατική θεωρία, αν γνωρίζετε την επίσημη θεωρία παιγνίων.

Αυτό είναι που παίζουν. Ξεκίνησε από την RAND Corporation. Αυτό παίζουν ακόμα. Το 2019, υπάρχει ένα έγγραφο της RAND. Πώς θα επεκτείνουμε τη Ρωσία;

Ξέρετε ότι έγραψαν ένα έγγραφο το οποίο ακολούθησε ο Μπάιντεν; Πώς θα ενοχλήσουμε τη Ρωσία; Αυτή είναι κυριολεκτικά η στρατηγική. Πώς θα ενοχλήσουμε τη Ρωσία; Προσπαθούμε να την προκαλέσουμε, προσπαθούμε να την κάνουμε να διαλυθεί, ίσως να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος, ίσως να υπάρξει αναταραχή, ίσως να υπάρξει οικονομική κρίση.

Έτσι αποκαλείς τον σύμμαχό σου. Πλάκα μου κάνεις; Είχα λοιπόν ένα μακρύ και απογοητευτικό τηλεφώνημα με τον Σάλιβαν. Στεκόμουν έξω στο παγωμένο κρύο. Έτυχε να προσπαθώ να κάνω σκι.

Και εκεί ήμουν, «Τζέικ, μην κάνετε πόλεμο». «Δεν θα γίνει πόλεμος, Τζεφ». Ξέρουμε πολλά από αυτά που συνέβησαν τον επόμενο μήνα, δηλαδή ότι αρνήθηκαν να διαπραγματευτούν. Η πιο ηλίθια ιδέα του ΝΑΤΟ είναι η λεγόμενη πολιτική των ανοιχτών θυρών. Πλάκα μου κάνεις;

Το ΝΑΤΟ διατηρεί το δικαίωμα να πηγαίνει όπου θέλει, χωρίς να έχει κανένας γείτονας τον παραμικρό λόγο. Λοιπόν, λέω στους Μεξικανούς και τους Καναδούς, μην το δοκιμάσετε. Ξέρετε, ο Τραμπ μπορεί να θέλει να καταλάβει τον Καναδά. Οπότε ο Καναδάς θα μπορούσε να πει στην Κίνα, γιατί δεν χτίζετε μια στρατιωτική βάση στο Οντάριο; Δεν θα το συμβούλευα.

Και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα έλεγαν, λοιπόν, είναι μια ανοιχτή πόρτα. Αυτό είναι δική τους δουλειά. Εννοώ, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν είναι δική μας δουλειά. Αλλά οι ενήλικες στην Ευρώπη το επαναλαμβάνουν αυτό.

Στην Ευρώπη, στην επιτροπή σας, είστε ένας υψηλός εκπρόσωπος. Αυτά είναι ανοησίες. Αυτό δεν είναι καν παιδική γεωπολιτική. Αυτό δεν είναι καθόλου σκέψη. Έτσι ξεκίνησε ο πόλεμος.

Ποια ήταν η πρόθεση του Πούτιν στον πόλεμο; Μπορώ να σας πω ποια ήταν η πρόθεσή του. Ήταν να αναγκάσει τον Ζελένσκι να διαπραγματευτεί την ουδετερότητα. Και αυτό συνέβη μέσα σε επτά ημέρες από την έναρξη της εισβολής. Θα πρέπει να το καταλάβετε αυτό, όχι την προπαγάνδα που γράφεται γι’ αυτό.

Α, ότι απέτυχαν και ότι επρόκειτο να καταλάβει την Ουκρανία. Ελάτε, κυρίες και κύριοι. Καταλάβετε κάτι βασικό. Η ιδέα ήταν να διατηρηθεί το ΝΑΤΟ. Και τι είναι το ΝΑΤΟ;

Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες μακριά από τα σύνορα της Ρωσίας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Θα πρέπει να προσθέσω ένα πολύ σημαντικό σημείο. Γιατί ενδιαφέρονται τόσο πολύ; Πρώτον, επειδή αν η Κίνα ή η Ρωσία αποφάσιζε να έχει μια στρατιωτική βάση στο Ρίο Γκράντε ή στα σύνορα με τον Καναδά, όχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες θα φρίκαραν, αλλά θα είχαμε πόλεμο μέσα σε περίπου δέκα λεπτά.

Αλλά και επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν μονομερώς τη Συνθήκη για την Αντιβαλλιστική Εκτόξευση Πυραύλων το 2002 και τερμάτισαν με αυτόν τον τρόπο το πλαίσιο ελέγχου των πυρηνικών όπλων. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό να το καταλάβετε. Το πλαίσιο ελέγχου των πυρηνικών όπλων βασίζεται στην προσπάθεια να εμποδιστεί ένα πρώτο χτύπημα. Η Συνθήκη ΑΒΜ ήταν ένα κρίσιμο συστατικό στοιχείο αυτού. Οι ΗΠΑ αποχώρησαν μονομερώς από τη Συνθήκη ΑΒΜ το 2002.

Έσκασε μια ρωσική φλάντζα. Έτσι, όλα όσα περιέγραψα είναι στο πλαίσιο της καταστροφής και του πυρηνικού πλαισίου. Και ξεκινώντας το 2010, οι ΗΠΑ τοποθέτησαν πυραυλικά συστήματα Aegis στην Πολωνία και στη συνέχεια στη Ρουμανία. Και αυτό δεν αρέσει στη Ρωσία. Και ένα από τα θέματα που τέθηκαν στο τραπέζι τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο, τον Δεκέμβριο του 2021, τον Ιανουάριο του 2022, ήταν αν οι Ηνωμένες Πολιτείες διεκδικούν το δικαίωμα να τοποθετήσουν πυραυλικά συστήματα στην Ουκρανία.

Και ο Μπλίνκεν είπε στον Λαβρόφ τον Ιανουάριο του 2022, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν το δικαίωμα να τοποθετούν πυραυλικά συστήματα όπου θέλουν. Αυτός είναι ο υποτιθέμενος σύμμαχός σας. Και τώρα ας βάλουμε τα ενδιάμεσα πυραυλικά συστήματα πίσω στη Γερμανία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν από τη συνθήκη INF το 2019. Δεν υπάρχει πλαίσιο πυρηνικών όπλων αυτή τη στιγμή.

Κανένα. Όταν ο Ζελένσκι είπε ότι σε επτά ημέρες, ας διαπραγματευτούμε, γνωρίζω τις λεπτομέρειες του θέματος εξαιρετικά, διότι μίλησα με όλα τα μέρη λεπτομερώς. Μέσα σε δύο εβδομάδες, ανταλλάχθηκε ένα έγγραφο που είχε εγκρίνει ο Πρόεδρος Πούτιν, που είχε παρουσιάσει ο Λαβρόφ, το οποίο διαχειρίζονταν οι Τούρκοι διαμεσολαβητές. Πέταξα στην Άγκυρα για να ακούσω λεπτομερώς τι έκαναν οι διαμεσολαβητές. Η Ουκρανία απομακρύνθηκε μονομερώς από μια σχεδόν συμφωνία.

Γιατί; Επειδή τους το είπαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Επειδή το Ηνωμένο Βασίλειο πρόσθεσε το κερασάκι στην τούρτα βάζοντας τον «BoJo» να πάει στις αρχές Απριλίου στην Ουκρανία και να δώσει εξηγήσεις. Και το έκανε πρόσφατα και αν η ασφάλειά σας είναι στα χέρια του Μπόρις Τζόνσον, ο Θεός να μας βοηθήσει όλους. Ο Κιθ Στάρμερ αποδεικνύεται ακόμη χειρότερος.

Είναι αδιανόητο, αλλά είναι αλήθεια. Ο Μπόρις Τζόνσον έχει εξηγήσει, και μπορείτε να το δείτε στην ιστοσελίδα του, ότι αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η δυτική ηγεμονία. Όχι η Ουκρανία, η δυτική ηγεμονία. Ο Μάικλ και εγώ συναντηθήκαμε στο Βατικανό με μια ομάδα την άνοιξη του 2022 όπου γράψαμε ένα έγγραφο όπου εξηγούσαμε ότι τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από αυτόν τον πόλεμο για την Ουκρανία. Διαπραγματευτείτε τώρα, γιατί οτιδήποτε πάρει χρόνο θα σημάνει τεράστιο αριθμό θανάτων, κίνδυνο πυρηνικής κλιμάκωσης και πιθανή απώλεια του πολέμου.

Δεν θα αλλάξω μια λέξη από αυτό που γράψαμε τότε. Τίποτα δεν ήταν λάθος σε εκείνο το έγγραφο. Και μετά από εκείνο το έγγραφο, από τότε που οι ΗΠΑ έπεισαν τους διαπραγματευτές να απομακρυνθούν από το τραπέζι, περίπου ένα εκατομμύριο Ουκρανοί έχουν πεθάνει ή έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Και οι Αμερικανοί γερουσιαστές, οι οποίοι είναι τόσο κακοί, κυνικοί και διεφθαρμένοι όσο δεν μπορεί κανείς να φανταστεί, λένε ότι αυτή είναι μια θαυμάσια δαπάνη των χρημάτων μας επειδή δεν πεθαίνουν Αμερικανοί. Είναι ο καθαρός πόλεμος δι’ αντιπροσώπων.

Ένας από τους γερουσιαστές μας κοντά μου, ο Μπλούμενταλ, το λέει αυτό δυνατά. Ο Μιτ Ρόμνεϊ το λέει αυτό δυνατά. Είναι τα καλύτερα χρήματα που μπορεί να ξοδέψει η Αμερική. Δεν πεθαίνουν Αμερικανοί. Είναι εξωπραγματικό.

Τώρα, για να μας φέρουμε στο χθες, αυτό απέτυχε. Αυτό το σχέδιο απέτυχε. Η ιδέα του σχεδίου ήταν ότι η Ρωσία θα οπισθοχωρούσε. Η ιδέα ήταν ότι η Ρωσία δεν μπορεί να αντισταθεί, όπως εξήγησε ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι το 1997. Οι Αμερικανοί νόμιζαν ότι έχουμε το πάνω χέρι.

Θα κερδίσουμε γιατί θα τους μπλοφάρουμε. Δεν πρόκειται να πολεμήσουν πραγματικά. Δεν πρόκειται πραγματικά να κινητοποιηθούν. Η πυρηνική επιλογή της αποκοπής τους από το SWIFT, θα τους πιάσει. Οι οικονομικές κυρώσεις, που θα τους πιάσουν.

Τα HIMARS, αυτό θα πιάσει. Τα ATACMS, τα F-16. Ειλικρινά, το ακούω εδώ και 70 χρόνια. Το ακούω ως ημικατανόηση, θα έλεγα, για περίπου 56 χρόνια. Λένε βλακείες κάθε μέρα.

Η χώρα μου. Η κυβέρνησή μου. Αυτό μου είναι τόσο γνωστό. Εντελώς οικείο. Παρακάλεσα τους Ουκρανούς. Και είχα ιστορικό με τους Ουκρανούς. Συμβούλεψα τους Ουκρανούς ότι δεν είμαι αντι-Ουκρανός, εντελώς φιλο-Ουκρανός . Είπα, σώστε τη ζωή σας. Σώστε την κυριαρχία σας. Σώστε την επικράτειά σας.

Να είστε ουδέτεροι. Μην ακούτε τους Αμερικανούς. Τους επανέλαβα τη διάσημη παροιμία του Χένρι Κίσινγκερ, ότι το να είσαι εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών είναι επικίνδυνο, αλλά το να είσαι φίλος είναι μοιραίο. Καλά; Επιτρέψτε μου λοιπόν να το επαναλάβω για την Ευρώπη.

Το να είσαι εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών είναι επικίνδυνο, αλλά το να είσαι φίλος είναι μοιραίο. Επιτρέψτε μου λοιπόν να ολοκληρώσω, λίγα λόγια για τον Τραμπ. Ο Τραμπ δεν θέλει το χαμένο χαρτί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι πιο πιθανό να τελειώσει αυτός ο πόλεμος επειδή ο Τραμπ και ο Πρόεδρος Πούτιν θα συμφωνήσουν να τερματίσουν τον πόλεμο. Αν η Ευρώπη κάνει όλη τη μεγάλη πολεμοκαπηλία της, δεν έχει σημασία.

Ο πόλεμος τελειώνει. Βγάλτε το λοιπόν από το σύστημά σας. Παρακαλώ ενημερώστε τους συναδέλφους σας. Τελείωσε. Και τελείωσε γιατί ο Τραμπ δεν θέλει να έχει έναν χαμένο.

Αυτό είναι. Δεν είναι κάποια μεγάλη ηθική. Δεν θέλει να κουβαλήσει έναν χαμένο. Αυτός είναι ένας χαμένος. Αυτή που θα σωθεί από τις διαπραγματεύσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή είναι η Ουκρανία. Δεύτερη είναι η Ευρώπη.

Το χρηματιστήριο σας ανεβαίνει τις τελευταίες ημέρες από τα φρικτά νέα των διαπραγματεύσεων. Ξέρω ότι αυτό αντιμετωπίστηκε με την απόλυτη φρίκη σε αυτές τις αίθουσες, αλλά αυτά είναι τα καλύτερα νέα που θα μπορούσατε να πάρετε. Τώρα ενθάρρυνα να μην με ακούσουν, αλλά προσπάθησα να επικοινωνήσω με μερικούς από τους Ευρωπαίους ηγέτες. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα από εμένα. Αλλά είπα, μην πάτε στο Κίεβο.

Πήγαινε στη Μόσχα. Συζητήστε με τους ομολόγους σας. Πλάκα κάνεις; Είσαι Ευρώπη. Είστε 450 εκατομμύρια άνθρωποι.

Είστε οικονομία 20 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Θα πρέπει να είστε ο κύριος οικονομικός εμπορικός εταίρος της Ρωσίας, οι φυσικοί δεσμοί της. Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος θα ήθελε να συζητήσει πώς οι ΗΠΑ ανατίναξαν το Nord Stream, ευχαρίστως να μιλήσω γι’ αυτό. Επομένως, η κυβέρνηση Τραμπ είναι κατά βάθος ιμπεριαλιστική. Είναι μια μεγάλη δύναμη που κυριαρχούν στον κόσμο.

Θα κάνουμε ό,τι θέλουμε όταν μπορούμε. Θα είμαστε καλύτεροι από έναν γερασμένο Μπάιντεν και θα μειώσουμε τις απώλειές μας όπου πρέπει. Υπάρχουν πολλές εμπόλεμες ζώνες στον κόσμο, η Μέση Ανατολή είναι μια άλλη. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει με αυτό. Και πάλι, εάν η Ευρώπη είχε μια σωστή πολιτική, θα μπορούσατε να σταματήσετε αυτόν τον πόλεμο.

Θα εξηγήσω πώς. Αλλά ο πόλεμος με την Κίνα είναι επίσης μια πιθανότητα. Επομένως, δεν λέω ότι βρισκόμαστε στη νέα εποχή της ειρήνης, αλλά είμαστε σε ένα πολύ διαφορετικό είδος πολιτικής αυτή τη στιγμή. Και η Ευρώπη πρέπει να έχει εξωτερική πολιτική. Και όχι μόνο μια εξωτερική πολιτική ρωσοφοβίας, μια εξωτερική πολιτική που είναι μια ρεαλιστική εξωτερική πολιτική που κατανοεί την κατάσταση της Ρωσίας, που κατανοεί την κατάσταση της Ευρώπης, που καταλαβαίνει τι είναι η Αμερική και τι πρεσβεύει, που προσπαθεί να αποφύγει την εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη γιατί δεν είναι αδύνατο η Αμερική να αποβιβάσει απλώς στρατεύματα στο δανικό έδαφος.

Δεν αστειεύομαι και δεν νομίζω ότι αστειεύονται. Και η Ευρώπη χρειάζεται μια εξωτερική πολιτική, μια πραγματική. Όχι, ναι, θα παζαρέψουμε με τον κ. Τραμπ και θα τον συναντήσουμε στα μισά του δρόμου. Ξέρετε πώς θα είναι αυτό; Πάρτε με ένα τηλέφωνο μετά.

Παρακαλώ μην έχετε Αμερικανούς αξιωματούχους επικεφαλής της Ευρώπης. Να έχετε ευρωπαίους αξιωματούχους. Παρακαλώ έχετε μια ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Θα ζήσετε με τη Ρωσία για μεγάλο χρονικό διάστημα, γι’ αυτό παρακαλώ διαπραγματευτείτε με τη Ρωσία. Υπάρχουν πραγματικά ζητήματα ασφάλειας στο τραπέζι, αλλά ο στόμφος και η ρωσοφοβία δεν εξυπηρετούν καθόλου την ασφάλειά σας.

Δεν εξυπηρετεί καθόλου την ασφάλεια της Ουκρανίας. Συνέβαλε σε ένα εκατομμύριο θύματα στην Ουκρανία από αυτή την ηλίθια αμερικανική περιπέτεια στην οποία υπογράψατε και μετά γίνατε οι κύριοι μαζορέτες του δεν λύνει τίποτα. Στη Μέση Ανατολή, παρεμπιπτόντως, οι ΗΠΑ παρέδωσαν πλήρως την εξωτερική πολιτική στον Νετανιάχου πριν από 30 χρόνια. Το λόμπι του Ισραήλ κυριαρχεί στην αμερικανική πολιτική. Απλά μην έχετε καμία αμφιβολία για αυτό.

Θα μπορούσα να εξηγήσω για ώρες πώς λειτουργεί. Είναι πολύ επικίνδυνο. Ελπίζω ότι ο Τραμπ δεν θα καταστρέψει την κυβέρνησή του και χειρότερα τον παλαιστινιακό λαό εξαιτίας του Νετανιάχου, τον οποίο θεωρώ εγκληματία πολέμου, τον οποίο κατηγορεί σωστά το ΔΠΔ. Και αυτό δεν χρειάζεται να ειπωθεί άλλο. Ότι θα υπάρξει κράτος της Παλαιστίνης στα σύνορα της τέταρτης Ιουνίου 1967, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ως ο μόνος δρόμος για την ειρήνη.

Είναι ο μόνος τρόπος για την Ευρώπη να έχει ειρήνη στα σύνορά σας με τη Μέση Ανατολή είναι η λύση των δύο κρατών. Παρεμπιπτόντως, υπάρχει μόνο ένα εμπόδιο σε αυτό, και αυτό είναι το βέτο των Ηνωμένων Πολιτειών και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Επομένως, εάν θέλετε να ασκήσετε κάποια επιρροή, πείτε στις Ηνωμένες Πολιτείες, να εγκαταλείψουν το βέτο. Είστε μαζί με 180 χώρες στον κόσμο. Οι μόνες που αντιτίθενται σε ένα παλαιστινιακό κράτος είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, η Μικρονησία, το Ναουρού, το Παλάου, η Παπούα Νέα Γουινέα, η Μαλαισία και η Παραγουάη.

Αυτό είναι λοιπόν ένα μέρος όπου η Ευρώπη θα μπορούσε να έχει μεγάλη επιρροή. Η Ευρώπη έχει σιωπήσει για το JCPOA και το Ιράν. Το μεγαλύτερο όνειρο στη ζωή του Νετανιάχου είναι ο πόλεμος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ιράν. Δεν τα παρατάει, Και δεν είναι αδύνατο να συμβεί και αυτό. Και αυτό γιατί οι ΗΠΑ από αυτή την άποψη δεν έχουν ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική.

Διοικείται από το Ισραήλ. Είναι τραγικό. Είναι καταπληκτικό, παρεμπιπτόντως. Και θα μπορούσε να τελειώσει. Ο Τραμπ μπορεί να πει ότι θέλει πίσω την εξωτερική πολιτική.

Ίσως. Ελπίζω ότι ισχύει. Τέλος, επιτρέψτε μου να πω μόνο σε σχέση με την Κίνα, η Κίνα δεν είναι εχθρός. Η Κίνα είναι απλώς μια ιστορία επιτυχίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θεωρείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως εχθρός, επειδή η Κίνα είναι μεγαλύτερη οικονομία από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ήταν αναπόφευκτο να συμβεί, καθώς όλα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια προς τα εκεί. Από τη στιγμή που αφαιρέσαμε από τη μουσική την ψυχή και το συναίσθημα και την παραδώσαμε στην εικόνα, στο θέαμα και στην εφήμερη λάμψη, ήταν αναμενόμενο ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα έβρισκε χώρο να κάνει πάρτυ, έχοντας πλέον απέναντί της ένα κοινό απαίδευτο, που έχει πάψει εδώ και δεκαετίες ίσως να αναζητά αλήθεια, βάθος και συγκίνηση από τα τραγούδια

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, περισσότερο από το 1/3 των νέων τραγουδιών που ανεβαίνουν καθημερινά στις μεγάλες πλατφόρμες streaming είναι πια δημιουργίες της τεχνητής νοημοσύνης – ενώ πριν από λίγες ημέρες το country τραγούδι “Walk My Walk”, φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από τεχνητή νοημοσύνη,  βρέθηκε στην κορυφή του Billboard

Ο δημιουργός του τραγουδιού παραμένει άγνωστος, κρυμμένος πίσω από το ψευδώνυμο Breaking Rust. Αυτό όμως έχει μικρότερη σημασία από το ίδιο το γεγονός: πως ένα μη ανθρώπινο δημιούργημα βρίσκεται στην κορυφή, πρώτο ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα ανθρώπινα δημιουργήματα που γεννήθηκαν από την ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί και να μεταφέρει τις αγωνίες, τον πόνο ή τη χαρά του. Και η εξέλιξη αυτή πυροδότησε ξανά τη συζήτηση γύρω από την αυθεντικότητα, την έμπνευση και την καινοτομία στη μουσική και τη θέση της ανθρώπινης παρουσία στην τέχνη.

Και δεν είναι μόνο η επιτυχία του “Walk My Walk”. Άλλα δύο ΑΙ τραγούδια βρέθηκαν σε κορυφαίες θέσεις των charts: το “Livin’ on Borrowed Tim” καθώς και το “We Say No, No, No to an Asylum Center”, ένα αντιμεταναστευτικό ακροδεξιό τραγούδι από την Ολλανδία που προκάλεσε σάλο με το περιεχόμενό του και ανάγκασε το Spotify και το You Tube να το αποσύρουν

Ας μην ξεχνάμε επίσης πως στη Νότια Κορέα και στην Ιαπωνία έχουμε sold-out συναυλίες virtual (εικονικών) ειδώλων. Η πραγματικότητα είναι εδώ, μπροστά μας. Και μας λέει πως σε λίγο, οι αληθινοί τραγουδιστές ή οι αληθινοί οργανοπαίχτες ή οι αληθινοί ηθοποιοί, θα μοιάζουν με παρελθόν

Σήμερα μάλιστα, 21/11, ανέβηκε στο you tube το τραγούδι του πρώτου AI λαϊκού τραγουδιστή της χώρας μας. Ο πρώτος ΑΙ λαϊκός τραγουδιστής είναι γεγονός – λέγεται  Γιάννης Μαδερφάκης και το τραγούδι έχει τίτλο “Θα με θέλεις πίσω”

Το τραγούδι αυτό πατάει στους γνωστούς δρόμους του εμπορικού “λαϊκού” των τελευταίων δεκαετιών: άνευρο, άνοστο, άχρωμο, δίχως ψυχή και δίχως συναίσθημα. Οι στίχοι του όπως και η μουσική του δε διαφέρουν σε τίποτα από ό,τι ακούγεται στα λεγόμενα “κέντρα διασκέδασης”. Είναι ένα τραγούδι που θα μπορούσε να το έχει πει με παρόμοιο τρόπο ο Αργυρός, ο Βέρτης ή ο Ρέμος και τόσοι άλλοι δευτεροκλασάτοι ή τριτοκλασάτοι τραγουδιστές που η μουσική βιομηχανία τους έχει μετατρέψει σε διεκπεραιωτές κοινότοπων δημιουργημάτων

Στην πραγματικότητα, το ΑΙ τραγούδι του Γιάννη Μαδερφάκη δεν προκαλεί πρόβλημα. Το τραγούδι αυτό είναι ο καθρέφτης. Ο καθρέφτης μιας παρακμής που προηγήθηκε. Τόσο των δημιουργών όσο και των ακροατών. Και δεν είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο – είναι παγκόσμιο. Εθιστήκαμε στην ευκολία και στη μονοτονία. Μάθαμε να ακούμε τυποποιημένη μουσική σε σούπερ μάρκετ και σε αίθουσες αναμονής – ακόμη και στα “κέντρα διασκέδασης” από καλοντυμένους ή καλογδυμένους “αρτίστες”. Έτσι, είμαστε πλέον έτοιμοι να υποδεχθούμε τα ΑΙ τραγούδια, χωρίς να έχουμε το αισθητήριο να αντιληφθούμε καν ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό

Δεν είναι η ΑΙ που θα καταστρέψει τη μουσική. Είναι ο ξεπεσμός της μουσικής –και του δικού μας αισθητηρίου- που της ανοίγει το δρόμο

Παρεμπιμπτόντως, πριν από λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή ο σημαντικότερος ίσως δισκοκριτικός στην Ελλάδα, ο Αργύρης Ζήλος, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής που είχε τελειώσει στην πραγματικότητα εδώ και χρόνια ∙ μιας εποχής που άκουγε μουσική από κανονικά ηχεία και όχι από κινητά ή τάμπλετ, μιας εποχής που παρήγαγε δίσκους διαχρονικούς και όχι μεμονωμένα χιτάκια προορισμένα να ξεχαστούν γρήγορα, μιας εποχής τέλος που γεννούσε ιδέες και μουσικά ρεύματα

Σε λίγα χρόνια είναι βέβαιο πως ελάχιστοι θα γνωρίζουν τι σημαίνει δισκοκριτικός, τι σημαίνει δίσκος – ίσως και το τι σημαίνει πραγματικός καλλιτέχνης

ΥΓ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το όνομα που επιλέχθηκε για τον ΑΙ τραγουδιστή – Γιάννης Μαδερφάκης. Αυτός που το επέλεξε μας τρολάρει κανονικά. Μας κλείνει το μάτι και μας λέει: «Σας ξέρω καλά. Και σας έχω»

της Μαρίας Νάτση

«Το πρώτο προαπαιτούμενο είναι η αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών και η επιστροφή σε πνεύμα αυτοθυσίας που ο Ευρωπαίος θα έχει μέσα στη συνείδησή του, ότι μπορεί να χρειάζεται να θυσιαστεί για να υπερασπίσει τα δικαιώματα τα οποία απολαμβάνει. Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν με την ευρωπαϊκή σημαία. Οι ΗΠΑ είναι εθισμένες σε αυτό το θέαμα. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε μια σοβαρή και ειλικρινή συζήτηση στο πλαίσιο της Ευρώπης, μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε», Νίκος Δένδιας, υπουργός Εθνικής Άμυνας

«Η Ευρώπη ίσως έζησε το τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι» , Μπόρις Πιστόριους, Γερμανός υπουργός Άμυνας

Δεν είμαι στρατηγός ούτε πολιτικός, δεν μετρώ ισορροπίες και ανίερες συμμαχίες.

Μιλώ ως μάνα.

Και ξέρω τούτο, κάθε «θυσία» που ζητάτε έχει πρόσωπο, όνομα, χαμόγελο, ιστορία και αγκαλιά.

Λέτε πως πρέπει να αλλάξει η «κουλτούρα των κοινωνιών», λες και η λέξη πολιτισμός θα μπορούσε ποτέ να συνυπάρξει με την ανατριχιαστική λέξη πόλεμος.

Λέτε πως πρέπει ο Ευρωπαίος να μάθει να «θυσιάζεται», λες και τα φέρετρα θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν αποδεκτά, αν είναι ντυμένα με σημαία.

Η γλώσσα σας σπέρνει το χώμα όπου φυτρώνουν πόλεμοι. Οι λέξεις σας γίνονται άνεμος που κουβαλά προφητείες θανάτου.

Η σκέψη σας προκαλεί οργή και αηδία.

Ίχνος πολιτισμού, αξιών ή αγάπης δεν κρύβει μέσα της∙ είναι μόνο μια αποτυχημένη κατήχηση φόβου, ελέγχου και ολέθρου.

Μην νομίζετε ότι δεν καταλαβαίνουμε τα συμβόλαια θανάτου των πολεμικών βιομηχανιών, τις τελειοποιημένες τεχνικές κατήχησης των κοινωνιών, τους μηχανισμούς παραπληροφόρησης, τους τεχνητούς «εχθρούς» και τις καλοστημένες προβοκάτσιες για να γίνει «ομαλά», ως πολιτική αναγκαιότητα, ο πολυπόθητος για εσάς πόλεμος.

Κάθε κρίση που δημιουργείτε μετατρέπεται σε κέρδος. Κάθε κρίση γίνεται αφορμή για νέα κατασταλτικά μέτρα που περιορίζουν ακόμα περισσότερο τις ατομικές ελευθερίες. Εκατοστό στο εκατοστό, περιορίζεται ο χώρος των δικαιωμάτων, λίγο-λίγο, ώστε να συνηθίζεται χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις.

Μην νομίζετε ότι δεν βλέπουμε ότι το πολεμικό σκηνικό στην Ουκρανία στήθηκε για να δώσει την τέλεια αφορμή να κοπεί η ροή του ρωσικού φυσικού αερίου και να επιβληθεί η πλήρης ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τις αμερικανικές πετρελαϊκές βιομηχανίες.

Και η δήθεν «ευλογία» των εθνικών κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου δεν είναι παρά ξεπούλημα πολύτιμων οικοσυστημάτων — όσο κι αν τα αποκαλείτε «οικόπεδα» — χωρίς ούτε ρανίδα ουσιαστικού οφέλους για τις τοπικές κοινωνίες ή την εθνική οικονομία.

Μιλώ ως μάνα.

Και η μάνα δεν υπογράφει συμβόλαια θανάτου — υπογράφει μόνο ζωή. Και δεν δίνει τα παιδιά της σε κανέναν πόλεμο.

Κύριοι, ριψάσπιδες της ειρήνης, τέκνα του Ερέβους, μάθετε τούτο,

Δεν σας χρωστάμε αίμα.

Κι όποιος ετοιμάζει φέρετρα για τα παιδιά μας, ας έχει πρώτα μετρήσει το δικό του.

Πέμπτη, 20/11, 09:00, Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Καρδίτσας

Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε που ο αγωνιστής Βασίλης Μάγγος ξυλοκοπήθηκε, απήχθη και βασανίστηκε από τις δυνάμεις καταστολής, με αποτέλεσμα τον θάνατό του έναν μήνα μετά.

Στο διάστημα αυτό, η οικογένεια του Βασίλη παλεύει με τα νομικά τερτίπια των δικαστικών αρχών και τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος αποπειράθηκε να συγκαλύψει την δολοφονία του από την πρώτη στιγμή.

Μετά την πρώτη δίκη όπου ασκήθηκε δίωξη μόνο στους τρεις από τους έξι κατηγορούμενους, μετά την υποβάθμιση των κατηγοριών σε πλημμελήματα και ύστερα από την μεθοδευμένη αποβολή της υπεράσπισης του Βασίλη, δηλαδή της ίδιας του της οικογένειας, ο συνεχής και αδιάλειπτος αγώνας που δόθηκε από την οικογένεια του και το κίνημα αλληλεγγύης που αναδείχθηκε προς εκείνον, κατάφεραν και οδήγησαν τους 6 ένστολους βασανιστές του στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Καρδίτσας όπου και δικάζονται σε βαθμό κακουργήματος.

Είναι από τις λίγες περιπτώσεις όπου ο κρατικός μηχανισμός και οι κύκλοι προστασίας της ΕΛΑΣ στριμώχνονται σε αυτόν τον βαθμό, και "ρίχνουν στα λιοντάρια" τα δικά τους παιδιά. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι η υπόθεση του Βασίλη δεν έχει λάβει την πρέπουσα δικαιοσύνη, κι ούτε θα τη λάβει ποτέ. Τουλάχιστον, ίσως πληρώσουν κάποιοι από αυτούς που τη βγάζουν πάντα καθαρή.

Είναι μια υπόθεση που αφορά όλους μας και όλες μας. Είναι άλλη μια κρατική δολοφονία.

Ο Βασίλης δολοφονήθηκε γιατί ήταν στοχοποιημένος για την πολιτική του δράση, γιατί συμμετείχε σε διαδηλώσεις ενάντια στην εγκληματική καύση σκουπιδιών από το εργοστάσιο της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ-Lafarge, που έχει μετατρέψει την πόλη του Βόλου σε σκουπιδότοπο.

Για να πάψει επιτέλους η κοινωνία να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της, όταν αυτοί που ορίστηκαν να προστατεύουν τα παιδιά της τα δολοφονούν. Για να σταματήσει να εφησυχάζει, να σιωπά, να αποδέχεται.

Για να μην ξεχνάμε τους νεκρούς μας.

ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΠΑΝΤΑ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ ΠΑΡΩΝ

Ρουβίκωνας

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΔIKH ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΓΓΟΥ, ΚΑΡΔΙΤΣΑ 20.11.2025

ΔΗΛΩΣΗ Γιάννη Μάγγου

Προσερχόμαστε στις 20 Νοέμβρη 2025 στο Μικτό Ορκωτό δικαστήριο Καρδίτσας, για τη δίκη των βασανιστών του παιδιού μας Βασίλειου Μάγγου.

Το παιδί μας στις 14.6.2020 χτυπήθηκε δολοφονικά και αναίτια από αστυνομικούς μπροστά στα δικαστήρια του Βόλου, γεγονός για το οποίο δικαίως ήδη τρεις καταδικάστηκαν για επικίνδυνη σωματική βλάβη.

Το ειδεχθέστερο όμως ήταν ο βασανισμός που επακολούθησε αμέσως μετά στην Ασφάλεια, όπου-αντί να τον πάνε στο νοσοκομείο-τον μετέφεραν με πρόφαση τον έλεγχο των στοιχείων του, ενώ τους ήταν ήδη “γνωστός”.  Στην Ασφάλεια, τον χτύπησαν ξανά, τον τραυμάτισαν βαριά και τον εξευτέλισαν. Όπως οι ίδιοι ομολογούν στο Βιβλίο Συμβάντων εκείνης της μέρας, δεν έκανε κάτι “παράνομο”, ήταν, όμως, στοχοποιημένος για την πολιτική του δράση.

Κατόπιν χωρίς λόγο τον έριξαν στο κρατητήριο, η ύπαρξη του οποίου “δεν είχε αποκαλυφθεί στις δύο προηγούμενες εκθέσεις πορίσματος”(!) της ΕΔΕ, όπως επισημαίνει ο Συνήγορος του Πολίτη. Το απέκρυπταν…

Οι μάρτυρες που περισυνέλλεξαν το παιδί μας πεταγμένο και αβοήθητο απέναντι από την Ασφάλεια, καταθέτουν ότι τον βρήκαν σε οικτρή κατάσταση και ο ίδιος τους περιέγραψε τα βασανιστήρια που υπέστη.

Οι μαρτυρίες αυτές συνάδουν με τις μαρτυρίες των τραυματιοφορέων που τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, με τα ευρήματα των ιατρικών εξετάσεων, τις καταθέσεις των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, οι οποίοι περιγράφουν τη σωματική και ψυχολογική του κατάσταση.

Για όλα τα παραπάνω και ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΜΑΣ στην εισαγγελία Εφετών Λάρισας παραγγέλθηκαν νέες ανακριτικές πράξεις. Ακολούθησε Βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών που είναι συντριπτικό εις βάρος τους. Και έτσι  παραπέμφθηκαν για κακουργήματα στο Εφετείο οι έξι κατηγορούμενοι.

Παράλληλα έχουν εκδοθεί τρία πορίσματα της Ανεξαρτήτου Αρχής του Συνηγόρου του Πολίτη που είναι καταπέλτης εις βάρος των κατηγορουμένων.

Επίσης στις 17.4.2025 εκδόθηκε απόφαση του Γενικού Επιτελείου της Ελληνικής Αστυνομίας και όλοι οι κατηγορούμενοι παραπέμφθηκαν στο πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, με το ερώτημα της ποινής της απόταξης.

-Η απήχηση του βασανισμού του Βασίλειου Μάγγου, δημιούργησε ένα ρεύμα στήριξης στην υπόθεση και ταυτόχρονα αντίδρασης προς την αστυνομική βία.

-Προσερχόμαστε στο δικαστήριο της Καρδίτσας, με την πιθανότητα να μην έχουμε δικαίωμα παράστασης προς υποστήριξη της κατηγορίας, γιατί δεν υπέβαλλε μήνυση το παιδί μας! Έτσι ορίζει ο νόμος, αν και σύμφωνα με εκτιμήσεις νομικών, δεν είναι ακριβώς έτσι.

 Όμως δεν είμαι νομικός. Εγώ αυτό που γνωρίζω είναι ότι υπάρχει ο νόμος, αλλά υπάρχει και το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Το παιδί μας είχε βρει δικηγόρο και είχε ξεκινήσει τη διαδικασία να υποβάλει μήνυση στους βασανιστές του. Ήδη στις 16.6.2020, νοσηλευόμενος σε δημόσιο νοσοκομείο, κατήγγειλε έγκαιρα την κακοποίηση και τον βασανισμό του. (Το βίντεο του απάνθρωπου ξυλοδαρμού του μπροστά στα δικαστήρια του Βόλου, έγινε πασίγνωστο την ίδια μέρα που τον χτύπησαν). Δεν ενδιαφέρθηκε όμως καμία αρμόδια κρατική αρχή. Ούτε ενδιαφέρθηκε την ημέρα που πέθανε το παιδί μας. Το ενδιαφέρον ξεκίνησε την επόμενη μέρα του θανάτου του, που δημοσιεύτηκε ξανά η καταγγελία του. Πολύ αργά όμως…

Εξάλλου η δεύτερη δημοσίευση της καταγγελίας του, όπως επισημαίνει και ο Συνήγορος του Πολίτη, δεν εισέφερε κάτι καινούριο σε σχέση με την πρώτη.

Και εγώ δικαιούμαι να λέω (έστω και μεταφυσικά πια) ότι αν είχε ενδιαφερθεί ο εισαγγελέας στην πρώτη καταγγελία του παιδιού μας, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και το παιδί μας μπορεί και να ζούσε σήμερα.

Λόγοι ανωτέρας βίας δεν επέτρεψαν στο παιδί μας (πως αλλιώς να χαρακτηρίσω τον θάνατό του;) να υποβάλλει τη μήνυση.

Ό,τι όμως υπέστη το παιδί μας, το υπέστη από υπαιτιότητα αστυνομικών κρατικών υπαλλήλων. Μάλιστα επιχειρήθηκε και συγκάλυψη των ενεργειών τους, η οποία αποκαλύφθηκε.

Δεν κατανοώ την επιλεκτική ακαμψία του νόμου απέναντι σ εμάς τους γονείς. Ενώ εμείς είμαστε τα θύματα, μας τοποθετεί σ αυτή τη δεινή θέση και αυτόματα κατατάσσει σε ευνοϊκή θέση τους θύτες.

Πως είναι δυνατόν να μην έχουμε δικαίωμα παράστασης προς υπεράσπιση της κατηγορίας;

ΕΤΟΥΤΗ Η ΔΙΚΗ ΠΡΟΕΚΥΨΕ από τις δικές μας ενέργειες στην εισαγγελία Εφετών Λάρισας. Προέκυψε από την προσπάθεια και τον αγώνα που κάναμε εμείς οι γονείς του, με την αμέριστη στήριξη της κοινωνίας και του κινήματος.

ΖΗΤΑΜΕ να μας δοθεί το δικαίωμα παράστασης προς υποστήριξη της κατηγορίας, γιατί πιστεύουμε ότι έτσι θα εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις δίκαιης δίκης.

Βόλος 13.11.2025

Μια σύντομη ιστορία του εμβληματικού γλυπτού του Πολυτεχνείου, γραμμένη από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Δημήτρη Μανιάτη, όπως την παρουσίασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook

------------------------------------------------------------------------------------------

Φέτος παρατήρησα στα κοινωνικά δίκτυα πως το ακροδεξιό αγράμματο πλαγκτόν και οι απόγονοι των βασανιστών του ΕΑΤ- ΕΣΑ φαγώθηκαν για την παρουσία του γλυπτού δια χειρός Μέμου Μακρή εντός του χώρου του Πολυτεχνείου. Τι "κεφάλα" γράφανε", τι "δουλειά έχει εκεί η μούρη του Σβορώνου", τι "πάρτε την κεφάλα από κεί". Επειδή είναι αγράμματοι και δειλοί παραθέτω μερικά στοιχεία για το ΓΙΑΤΙ βρίσκεται εκεί πού βρίσκεται το περίφημο έργο και γιατί κάθε χρόνο για 3 ημέρες το τιμά ο ελληνικός λαός, πλην των γνωστών καθαρμάτων: 

«Σ' αυτό εκφράζεται η εμπειρία μου από τα ελληνικά πράγματα. Εμπειρία που ξεκίνησε από την Κατοχή, συνεχίστηκε με την Εθνική Αντίσταση και κατέληξε στο Πολυτεχνείο, που τα γεγονότα του τα άκουγα από μακριά. Σ' αυτή την εμπειρία μου αναφέρονται πολλά έργα μου. Ήθελα ωστόσο να κάνω ένα συνθετικό έργο που να περικλείει όλες τις εμπειρίες από ήρωες - θύματα που έπεσαν ως τώρα για την ελευθερία. Κι επειδή τη γλυπτική μου την άρχισα με πορτρέτα ήθελα προς το τέλος της καριέρας μου να συνοψίσω σ' ένα ανθρώπινο κεφάλι τα αισθήματα που είχα απ' αυτή την εμπειρία. Με μια έκφραση όχι παραστατική, αλλά που θα έβγαινε από ένα ανθρωπιστικό σύνολο και θα αποτυπωνόταν σε ένα κεφάλι»

Αυτό το κεφάλι δεν προοριζόταν για έκθεση σε ελληνικό δημόσιο χώρο, αλλά είχε δουλευτεί για την αναδρομική στην Πινακοθήκη. «Στην έκθεση», που είχε πραγματοποιηθεί στις αρχές της άνοιξης, «ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε το κεφάλι. Μια ομάδα νέων του Πολυτεχνείου ήρθε μια μέρα και μου είπε ότι το έργο θα ταίριαζε για μνημείο του Πολυτεχνείου»

Από αυτή τη συνομιλία του Μέμου Μακρή με τους νέους φιλότεχνους του Πολυτεχνείου, ήρθε αίτημα από την ΕΦΕΕ, το οποίο υιοθέτησε η πρυτανεία του Ιδρύματος, η οποία το αποδέχτηκε και γραπτά ζήτησε από τον καλλιτέχνη να δωρίσει το έργο. Συγκροτείται επιτροπή, υπό τον καθηγητή Αρχιτεκτονικής Ιωάννη Λιάπη (1922-1993), η οποία έκανε δοκιμή τοποθέτησης έργου στον χώρο του Πολυτεχνείου, πάνω σε ξύλινο βάθρο.

Αφού, λοιπόν, έκρινε ότι εναρμονίζεται με τον χώρο, ζήτησε από τον πρύτανη, τον καθηγητή Φυσικής και τότε πρόεδρο της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και την Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) Γεώργιο Βουδούρη (1919-1989) να προχωρήσουν οι προετοιμασίες για την οριστική και έγκαιρη τοποθέτησή του.

«Δεν μου αρέσει να δωρίζω έργα μου», λέει στην ίδια συνέντευξή του ο τότε 66χρονος κομμουνιστής γλύπτης. Αλλά τότε, γιατί έκανε τη δωρεά;

«Γιατί δώρισα αυτό το έργο μου, που το αγαπώ περισσότερο απ' όλα και το θεωρώ το καλύτερο; Τι να πω. Να μια αιτία: για την επιστροφή στην Ελλάδα κάτι έκανε και το Πολυτεχνείο!

Ο χώρος του Πολυτεχνείου είναι ιερός και είναι για μένα μεγάλη τιμή που εκεί θα βρίσκεται ένα έργο μου. Και μην ξεχνάτε ότι κι εγώ σπούδασα και βγήκα απ' αυτόν τον χώρο».

Πρότυπο για το γλυπτό αποτέλεσε ο συναγωνιστής του στα χρόνια της Αντίστασης και του Εμφύλιου, από τις τάξεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, ο μετέπειτα ιστορικός Νίκος Σβορώνος (1911-1989).

[στοιχεία από την αμείμνηστη δημοσιογράφο Αριστούλα Ελληνούδη]

Οι Κατσιμιχαίοι δεν μιλάνε πολύ. Εδώ και πάνω από 40 χρόνια έχουν επιλέξει έναν εντελώς προσωπικό δρόμο, μακριά από δημόσιες σχέσεις και μακριά από μαρκετίστικες προσπάθειες χτισίματος ενός προφίλ που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει ίσως την προώθηση της δουλειάς τους. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο -πέρα από το σπουδαίο καλλιτεχνικό τους έργο- χαίρουν τον απεριόριστο σεβασμό πολλών από εμάς

Μία από τις λίγες φορές που μίλησαν, ήταν όταν ο Πάνος Κατσιμίχας έδωσε μία συνέντευξη στον Βίκτωρα Μονζέλλι για το newsbeast.gr. Στη συνέντευξη αυτή, ο Πάνος περιγράφει τη δική του προσωπική εμπειρία  από εκείνη τη βραδιά της 17^ης Νοέμβρη. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι αναφέρεται στο περιστατικό μετά από 40 ολόκληρα χρόνια, κάνοντάς το να ακούγεται σαν μια πραγματική κατάθεση ψυχής και όχι σαν προσπάθεια εξαργύρωσης - που πλέον δεν την έχει και ανάγκη

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

«Ένα κρύο βράδυ, κατά τις 3 και χαράματα, τη βραδιά του Πολυτεχνείου, με πυροβόλησαν εν ψυχρώ, ενώ εγώ έτρεχα ανεβαίνοντας την Πατησίων για να μπω στην Ιουλιανού. Με πυροβόλησαν από απέναντι, πλατεία Αιγύπτου, μέσα από κάτι αύρες της αστυνομίας. Δεν ήμουν μόνος μου. Ήμασταν καμιά 15αριά, που τρέχαμε απελπισμένοι να χωθούμε στην Ιουλιανού για να γλιτώσουμε από τις σφαίρες.

Ορκίζομαι στην ιερή στιγμή που παίχτηκε η ζωή μου σε δευτερόλεπτα ότι αυτά που λέω είναι αυτά που έζησα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οι μισές σφαίρες στοχεύανε από τα πόδια μέχρι την κοιλιά. Τσακ τσακ, τις άκουγες στην άσφαλτο κι οι άλλες μισές βούιζαν πάνω από τα κεφάλια μας και θρυμμάτιζαν τις τζαμαρίες των μαγαζιών. Ιουλιανού και Πατησίων γωνία.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κατάλαβα τι εννοούσε ο Μαρξ με τη φράση «η βία είναι η μαμή της ιστορίας». Βρεθήκαμε ξαφνικά απέναντι σε κάτι αφιονισμένα τομάρια παρακρατικούς με πολιτικά, ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούσαν αδιακρίτως πάνω από τις ταράτσες του ΟΤΕ μαζί με τους άλλους, τους «νόμιμους», που πυροβόλησαν εμάς εκείνο το βράδυ.

Δεν ξέρω πώς και γιατί έγινε, πάντως έζησα. Και αυτόματα την ίδια στιγμή, μόλις βγήκα στην πλατεία Βικτωρίας και πήρα μια ανάσα, κατάλαβα τι εννοούσε ο ποιητής που έλεγε «θέλει νεκροί χιλιάδες να ’ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους».

Εμένα μου έκανε καλό αυτό το γεγονός γιατί με σκλήρυνε, όμως δε θα ευχόμουν να νιώσει αυτό το συναίσθημα, ούτε ο χειρότερος εχθρός μου. Καλή και άγια λοιπόν η αμφισβήτηση και η αναζήτηση, αλλά έρχονται στιγμές στη ζωή, που είσαι υποχρεωμένος να βγεις γυμνός και άοπλος απέναντι στο οπλισμένο κτήνος και να του πεις "κοίταξε να σου πω κάτι, ρίξε μου, αλλά να ξέρεις ότι δεν είμαι μόνος μου. Είμαστε χιλιάδες"»