«Η Δύση δεν μπορεί να κρυφτεί, δεν μπορεί να ισχυριστεί άγνοια. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε», λέει η παλαιστίνια συγγραφέας, Σούζαν Αμπουλχάουα. Αυτή είναι «η πρώτη ζωντανή γενοκτονία στην ιστορία… Αν οι άνθρωποι δηλώνουν άγνοια, το κάνουν εσκεμμένα»

Μια μεγάλη έρευνα του Al Jazeera αποκαλύπτει τα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λωρίδα της Γάζας στον ένα χρόνο που διαρκεί η εισβολή του Ισραηλινού στρατού σε αυτό το μικρό θύλακα γης, που αποτελεί τη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου για περισσότερους από 2.000.000 Παλαιστίνιους

Η έρευνα αυτή συνέλεξε στοιχεία χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων μια βάση δεδομένων που περιλαμβάνει πάνω από 2.500 λογαριασμούς Ισραηλινών στα social media, στους οποίους εμφανίζονται φωτογραφίες και βίντεο αναρτημένα από  τους ίδιους τους Ισραηλινούς στρατιώτες. Η ταινία αφηγείται επίσης την ιστορία του πολέμου μέσα από τα μάτια Παλαιστινίων δημοσιογράφων, εργαζομένων στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και απλών κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας.

Το υλικό αυτό αποκαλύπτει μια σειρά από παράνομες και εγκληματικές δραστηριότητες του Ισραηλινού στρατού, όπως εξευτελισμούς και βασανισμούς κρατουμένων,  καταστροφές οικιών και οικιακού εξοπλισμού, λεηλασίες και πλιάτσικα, ανατινάξεις κτιρίων υποδομής, εκδικητικές ανατινάξεις ολόκληρων χωριών, δολοφονίες μικρών παιδιών και δημοσιογράφων από ελεύθερους σκοπευτές, πολιορκίες και βομβαρδισμούς νοσοκομείων, εσκεμμένες καταστροφές του νοσοκομειακού εξοπλισμού, δολοφονικά χτυπήματα από drones σε καραβάνια μετακινούμενων προσφύγων αλλά και σε καραβάνια με ανθρωπιστική βοήθεια, χρήση Παλαιστινίων κρατουμένων και μικρών παιδιών ως ανθρώπινες ασπίδες, φυλακίσεις σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Ισραήλ κάτω από αδιανόητα απάνθρωπες συνθήκες

Στην έρευνα αυτή αναδεικνύονται οι ευθύνες όσων διέταξαν την επίθεση, όσων την υποστήριξαν, όσων την κατέστησαν δυνατή, όσων την απόλαυσαν και πάνω απ όλα όσων την επέβαλλαν

Αποκαλύπτει επίσης τη συνενοχή των δυτικών κυβερνήσεων, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Έλληνες παρουσιάζει ο ρόλος της βρετανικής βάσης του Ακρωτηρίου στην Κύπρο. Ευρισκόμενη σε απόσταση μικρότερη από 400 χιλιόμετρα από τη Γάζα, η βρετανική βάση χρησιμοποιείται για πτήσεις επιτήρησης πάνω από τη Γάζα από αεροπλάνα ειδικευμένα στο να αναγνωρίζουν στόχους για στρατιωτικά χτυπήματα. Με πρόσχημα την έρευνα για Ισραηλινούς ομήρους, οι Βρετανοί μοιράζονται τις πληροφορίες που συλλέγουν με τον Ισραηλινό στρατό

Ιδιαίτερο επίσης προκαλεί η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ) για την επιλογή, τον εντοπισμό και τη δολοφονία ανθρώπων. Όπως αναφέρει η έρευνα: «O Ισραηλινός στρατός έχει στοχοποιήσει  δεκάδες χιλιάδες κατοίκους της Γάζας ως ύποπτους για δολοφονικές επιθέσεις εναντίον Ισραηλινών»

Μιλώντας για το θέμα αυτό, ο Bill van Esveld, Καναδός, που ζει στο Βερολίνο, αναπληρωτής Διευθυντής, MENA (Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική), στο Τμήμα Δικαιωμάτων του Παιδιού της Human Rights Watch, εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο η ΑΙ αποφασίζει για το ποιος θα δολοφονηθεί: «[Η ΑΙ] εξετάζει ο,τιδήποτε μπορεί να συλλεχθεί για σένα. Από παρακολούθηση, από κατασκοπεία, από το προφίλ σου στα social media, από ποιος βρίσκεται κοντά στο τηλέφωνό σου ανά πάσα στιγμή, από το ποιον συναντάς. Και σου βάζει  μια βαθμολογία. Αν αυτή η βαθμολογία ξεπερνά κάποιο καθορισμένο κατώφλι, τότε θα δεχθείς επίθεση και θα δολοφονηθείς»

Υπάρχει και ένα άλλο πρόγραμμα, συνεχίζει ο  van Esveld, που αποκαλείται “Πού είναι ο μπαμπάς; ” : «Σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις των Ισραηλινών στρατιωτικών αξιωματούχων, είναι πιο εύκολο να σκοτώσεις κάποιον όταν είναι σπίτι του, παρά όταν είναι έξω στο δρόμο. Έτσι, αυτό το πρόγραμμα θα εντοπίσει την τοποθεσία του κινητού σου τηλεφώνου, και όταν φτάσεις στην τοποθεσία που είναι καθορισμένη ως κατοικία σου, θα έρθει ένα σήμα σε αυτόν που μπορεί να σημαδέψει το σπίτι σου και να το ισοπεδώσει»

«Πιστεύω», λέει ο van Esveld, «ότι αυτός που επινόησε το όνομα “where is daddy”, σίγουρα θα σκέφτηκε πως πολλοί από αυτούς θα ήταν πατεράδες και μόλις επέστρεφαν σπίτι τους, θα ανατιναζόταν όχι μόνο το σπίτι και οι ίδιοι, αλλά και όποιος άλλος βρισκόταν μέσα  σε αυτό»

Ας δούμε και ας διαδώσουμε όλοι αυτή την αποκαλυπτική και σοκαριστική έρευνα του Al Jazzera που αποδεικνύει με αδιάσειστα στοιχεία ότι ο Ισραηλινός στρατός λειτουργεί κόντρα στο Διεθνές Δίκαιο, διαπράττοντας εγκλήματα πολέμου και παραβιάζοντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, ενεργώντας περισσότερο ως μια τεράστια τρομοκρατική και εγκληματική μηχανή. Στην πραγματικότητα, μια πραγματική γενοκτονία συντελείται σε  απευθείας μετάδοση και η ανθρωπότητα κάνει πως δε βλέπει

Ο Νάζερμαν είναι ένας εβραίος καθηγητής που επιβίωσε από το Ολοκαύτωμα, κληρονομώντας όλη την φρίκη που το περιέβαλε. Τώρα, επαγγέλλεται τον ενεχυροδανειστή και έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τους εφιάλτες του παρελθόντος αλλά και το σκληρό περιβάλλον του γκέτο της Ν. Υόρκης που ζει, το οποίο με τη σειρά του και αυτό τον παραπέμπτει στο παρελθόν.

Ο Νάζερμαν, για να μπορέσει να αντέξει τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, είχε επιλέξει να νεκρώσει ό,τι μπορούσε να τον κάνει τρωτό. Αυτή η πλήρης συγκινησιακή αποστράγγιση, τον κάνει να αποκρούει κάθε κίνηση εγκαρδιότητας και κάθε απλωμένο χέρι

Ο Πορτορικανός βοηθός του, ένας πρώην μικροαπατεώνας, θυμωμένος από τη σκληρότητα που επιδεικνύει ο Νάζερμαν, αποφασίζει να τον τιμωρήσει και οργανώνει μια ληστεία. Άθελά του και σε βάρος της ζωής του, θα γίνει η ευκαιρία για τον Νάζερμαν να σπάσει για μια φορά το πέτρινο φράγμα της καρδιάς του.

Πρόκειται για δεύτερη μόλις ταινία του Σίντνευ Λιούμετ μετά το ντεμπούτο του στους “12 Ενόρκους”. Εδώ, ο εβραϊκής καταγωγής σκηνοθέτης, συνδέεί το Ολοκαύτωμα με τα κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν στην Αμερική των εντεινόμενων ανισοτήτων. Ταυτόχρονα, προετοιμάζει το έδαφος για τις μεγάλες πολιτικές ταινίες του της 10ετίας του ’70: “Σέρπικο” (1973),  “Σκυλίσια μέρα’ (1975) και το “Δίκτυο” (1976), μία από τις πιο ρηξικέλευθες κινηματογραφικές αποτυπώσεις του κόσμου της τηλεόρασης και των media

Όπως ο ίδιος έχει δηλώσει : “ Ενώ ο στόχος όλων των ταινιών είναι να διασκεδάσει, το είδος της ταινίας στην οποία πιστεύω, πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Aναγκάζει τον θεατή να εξετάσει την έκφανση με μια διαφορετική από τη δική του συνείδησή του πτυχή. Διεγείρει τη σκέψη και θέτει τους διανοητικούς χυμούς που απορρέουν.”

Έτος Παραγωγής: 1964

Διάρκεια:            116’

Σκηνοθεσία:      Σίντνεϊ Λιούμετ

Πρωταγωνιστούν: Ροντ Στάιγκερ, Τζεραλντίν Φιτζέραλντ

Μία μεγάλη συναυλία μνήμης και στήριξης για τις οικογένειες των θυμάτων που δίνουν έναν συγκλονιστικό αγώνα για να δικαιωθούν οι χαμένες ψυχές της 28^ης Φεβρουαρίου του 2023, πρόκειται να δοθεί την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου, στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Μια συναυλία που έχει ήδη προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή

Όπως δηλώνουν οι διοργανωτές της συναυλίας :

«Ένα γίναμε οι άνθρωποι στον πόνο, ένα και στην αδιανόητη σιωπή που αφήνει η απουσία... ένα στο μούδιασμα που ακολουθεί τα γεγονότα, ένα στην ευθύνη που ακόμη ψάχνει να βρει τη θέση της... Ο Νόμος που ενώνει τις ψυχές μας είναι αυτός της Μουσικής. Με ευγένεια ας σταθούμε και με την ευχή η ένωσή μας να φτάσει τον ουρανό και τα άστρα του όλα. Για όσο ζούμε και βαδίζουμε επάνω στις ράγες της δικής μας διαδρομής η μνήμη των αγαπημένων είναι ορόσημο για την κάθε μέρα μας...

Κανείς δε γύρισε πίσω… το γνωρίζουμε καλά. Αλίμονο, για όσους συνεχίζουν ξεχνώντας και παραβλέποντας. Στο μέτρο του εφικτού και στον κόσμο που μας δόθηκε να ζούμε, αυτός ο αγώνας ας φέρει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά του τόπου».

Στη συναυλία αυτή πρόκειται να πάρουν μέρος αφιλοκερδώς ο Φοίβος Δεληβοριάς , οι Κοινοί Θνητοί, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και η Τάνια Τσανακλίδου, όλοι τους γνωστοί, τόσο για την καλλιτεχνική τους αξία, όσο και την κοινωνική τους ευαισθησία. Η συναυλία θα έχει εισιτήριο των 15 ευρώ

Όπως σημειώνει η Μαρία Καρυστιανού, η πρόεδρος του Συλλόγου "Τέμπη 2023", τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από τη συναυλία θα διατεθούν στους δικαστικούς αγώνες των οικογενειών του συλλόγου στο εξωτερικό

Αυτό ακριβώς το αντίτιμο των 15 ευρώ προκάλεσε κρίση και ρήξη μεταξύ των συγγενών των θυμάτων. Σε τοποθέτησή του ο Νίκος Πλακιάς,  κάλεσε τους καλλιτέχνες να αποσυρθούν και απείλησε με ασφαλιστικά μέτρα:

«Διαβάζω ότι διάφοροι καλλιτέχνες θα παραβρεθούν αφιλοκερδώς στο καλλιμάρμαρο για μια συναυλία που θα είναι αφιερωμένη στα ΤΕΜΠΗ. Μεταξύ των καλλιτεχνών είναι και οι sokratismalamas, thanasispapakonstantinou, foivosdelivorias και άλλοι. Μέχρι εδώ όλα  καλά μέχρι που έπεσε το μάτι μου στο εισιτήριο για την είσοδο με αντίτιμο 15 €. Γνωρίζετε που θα πάνε αυτά τα χρήματα ; Γνωρίζετε ότι ο σύλλογος που το διοργανώνει απαρτίζεται από 6 οικογένειες ; Ζητήσατε καταστατικό συλλόγου ; Ζητήσατε να δείτε  αν είναι νόμιμος ; Γνωρίζετε ότι όλες οι άλλες οι οικογένειες είμαστε αντίθετοι σε ότι έχει να κάνει με οικονομικά αντίτιμα . Χαιρετώ την κίνηση σας και ευχαριστώ που δεν μας ξεχνάτε . Θα σας πω μόνο ακυρώστε την παρουσία σας εκεί διότι θα ακολουθήσουν νομικές διαδικασίες και ασφαλιστικά μέτρα . Όποιος έχει οικονομική ανάγκη να χρησιμοποιήσει μόνο το όνομα του συγγενή του και όχι τον αριθμό 57 και πληθυντικό όπως πχ ΘΥΜΑΤΩΝ . Τα ονόματα των δικών μου παιδιών δεν θα γίνουν εισιτήρια των 15€. Κάποτε θα κάνουμε αυτή την συναυλία χωρίς οικονομικά αντίτιμα και με χιλιάδες κόσμο»

Στην αντίδραση του Νίκου Πλακιά απάντησε η Μαρία Καρυστιανού και μεταξύ άλλων δήλωσε:

« … Έχω πει πολλές φορές ότι ο Σύλλογος δημιουργήθηκε από μία μικρή ομάδα συγγενών, σίγουρα διπλάσιο αριθμό απ’ αυτόν που αναφέρει ο κ. Πλακιάς, από πολύ νωρίς, διότι κατανόησε τη δυσκολία του αγώνα και θεώρησε ότι είναι καλύτερο να είμαστε ενωμένοι. Δεν εκπροσωπεί όλες τις οικογένειες. Εμείς στο Σύλλογο έχουμε μία πολύ επιθετική νομική γραμμή την οποία στηρίζουμε ένθερμα, και την οποία έχουμε αποφασίσει ότι θα την απλώσουμε στο εξωτερικό.

Έχουμε κάνει κινήσεις γι’ αυτό. Έχουμε έρθει σε επαφή με νομικά γραφεία τα οποία ο κ. Πλακιάς αγνοεί. Έχουμε κάνει τις συνομιλίες και γνωρίζουμε τα οικονομικά μεγέθη που απαιτούνται για τον αγώνα αυτόν και τον οποίο δυστυχώς δεν είμαστε στην οικονομική κατάσταση που μπορούμε να τον στηρίξουμε. Πάραυτα, δεν δεχόμαστε αυτό να αποτελέσει τροχοπέδη για τη δικαίωση του αγώνα μας.

Ως εκ τούτου, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή τη συναυλία για να μαζέψουμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε για τους δικαστικούς αγώνες του εξωτερικού, στους οποίους ως γνωστόν ο κ. Πλακιάς δεν συμμετέχει, και οι οικογένειες που ακολουθούν τη νομική γραμμή την οποία θέλει και ο κ. Πλακιάς, αλλά δεν το κάναμε μόνο γι’ αυτό. Το κάναμε γιατί θέλαμε εκείνη τη μέρα όλοι να βγούμε να τραγουδήσουμε για τα παιδιά. Εκείνη τη μέρα θέλαμε η φωνή μας να φτάσει μέχρι ψηλά. Μία μέρα αγάπης, σύμπνοιας και ομαδικότητας και συλλογικότητας. Είναι κρίμα που αυτό αμαυρώνεται από κάποιους ανθρώπους που έχουν βιώσει τον ίδιο πόνο.

Δεν υπάρχει τίποτα παράνομο και τίποτα κρυφό σε αυτό που κάνουμε. Είμαστε διάφανοι και ξεκάθαροι και έχουμε αποδείξει πόσο πολύ μας ενδιαφέρει να πετύχει ο αγώνας μας.

Θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους καλλιτέχνες που από την αρχή αγκάλιασαν την προσπάθειά μας και στους καλλιτέχνες που περιμένουν να οργανωθεί η εκδήλωση η οποία έχει μπλοκαριστεί από την κ. Μενδώνη. Εκείνη τη μέρα ας σταθούμε σ’ αυτό, στο ότι θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί για τα παιδιά που έφυγαν. Και θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί για τα παιδιά που είναι δίπλα μας και για εμάς τους ίδιους που επιθυμούμε μία καλύτερη κοινωνία. Σας ευχαριστώ που είστε δίπλα μας…»

Όπως μπορεί εύκολα να γίνει  αντιληπτό, αυτή η ρήξη μεταξύ των συγγενών των θυμάτων υποσκέλισε από τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης το ίδιο το γεγονός της συναυλίας. Στο Δεύτερο Πρόγραμμα, η Μαρία Κοζάκου, στο γνώριμο ρόλο κατάσβεσης πυρκαγιών που απειλούν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας,  αφού αναφέρθηκε εκτενώς στο θέμα της ρήξης, μίλησε μάλιστα και για ακριβό εισιτήριο. Δεν ξέρουμε αν η συγκεκριμένη δημοσιογράφος γνωρίζει συναυλίες που έχουν εισιτήριο κάτω των 15 ευρώ. Πόσο μάλλον όταν αυτά τα χρήματα θα πάνε για έναν ιερό σκοπό. Και θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να έχουν δοθεί αυτά τα χρήματα, χωρίς να χρειάζεται κάποια συναυλία, από τα 1.500.000 ανθρώπων που υπέγραψαν το ψήφισμα για τα Τέμπη

Δεν θα κρίνουμε εμείς τις αντιδράσεις του Νίκου Πλακιά και όσων ακολουθούν την ίδια γραμμή με αυτόν. Ο σεβασμός προς τον πόνο αυτών των ανθρώπων μας εμποδίζει να το κάνουμε.

Και το ίδιο κάνουν και οι εκπρόσωποι του «Συλλόγου  Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 2023» που διοργανώνει τη συναυλία. Όπως δήλωσε ο υπεύθυνος για τη διοργάνωση της συναυλίας Παύλος Ασλανίδης, ένας άνθρωπος που έχασε τον 26χρονο γιο του Δημήτρη στα Τέμπη:

«Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να τον καταλάβει κανένας στην Ελλάδα, έχασε δύο παιδιά. Ποτέ δεν θα τον καταλάβετε. Εγώ με τον Νίκο και με κανέναν άλλον που έχασε το παιδί του δεν θα έρθω ποτέ σε αντιπαράθεση και να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Και το ξέρουν όλοι αυτό. Όλα καλά και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους»

Δεν κρίνουμε λοιπόν και δεν κατακρίνουμε. Θα πούμε μόνο πως η συναυλία αυτή πρέπει να στηριχτεί, όπως πρέπει να στηριχτεί και όποια άλλη ενέργεια αποφασίσει να κάνει ο Νίκος Πλακιάς και οι συν αυτώ. Αλίμονο εάν πρέπει να αμφιβάλλουμε για τα πάντα. Αλίμονο εάν χαθεί κάθε εμπιστοσύνη. Αλίμονο εάν δικαιολογούμε την απάθειά μας, οχυρωμένοι πίσω από θεωρίες συνωμοσίας

Στο ίδιο μήκος κύματος της απόλυτης εμπιστοσύνης προς τη Μαρία Καρυστιανού κινήθηκαν και οι καλλιτέχνες που θα πάρουν μέρος στη συναυλία. Πρώτος από όλους ο Φοίβος Δεληβοριάς ανέφερε:

«Πηγαίνω στην συναυλία για τα Τέμπη χωρίς ούτε μία δεύτερη σκέψη. Πηγαίνω για να στηρίξω όσες οικογένειες αποφάσισαν τον δύσκολο και πολυέξοδο δρόμο της νομικής διεκδίκησης κι εδώ και στην Ευρώπη. Αγόρασα μάλιστα κι ο ίδιος έναν αριθμό εισιτηρίων για να υποστηριχθεί ο Σύλλογος, ο καθαρότερος δρόμος νομικά για να είναι όλα εντάξει και καθαρά. Με σεβασμό στις αντιρρήσεις από άλλες οικογένειες, είμαι ταυτόχρονα απολύτως σίγουρος πως, αν η συναυλία βοηθήσει σε κάποια πιθανή δικαίωση, θα δικαιωθούν κι εκείνοι και όλη η μελλοντική κοινωνία, που δικαιούται και ασφάλεια και λογοδοσία»

Με τη σειρά του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε σχετική ανάρτησή του αναφέρει: «Έχω δώσει το λόγο μου στους συμπολίτες- συγγενείς θυμάτων των Τεμπών, που ήρθαν σε επαφή μαζί μου εδώ και καιρό και μου ζήτησαν -τιμώντας με έτσι-να έχω συμμετοχή σε συναυλία για τη στήριξη του δύσκολου αγώνα τους για δικαιοσύνη, ότι θα είμαι εκεί και θα τους στηρίξω, παρ’ ότι έχω απομακρυνθεί από τα συναυλιακά δρώμενα. Τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη-το γεγονός είναι πολύ φορτισμένο για να έχει κανείς αμφιβολίες- και θα συνεχίζω να τους στηρίζω είτε είναι όλοι μαζί είτε μείνει έστω και μια μόνο οικογένεια. Είτε στο Καλλιμάρμαρο είτε οπουδήποτε αλλού»

του Αντώνη Λαζαρή, βιολόγου

Το 5ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Ραφήνας μας έδωσε μεγάλη χαρά.

Από τη μία, όλες οι ταινίες ήταν υπέροχες και ξεχωριστές.

Από την άλλη, είδαμε πολλούς ανθρώπους να έρχονται για να πάρουν μέρος σε μία πραγματική ιεροτελεστία.

Είναι τόσο μεγάλη η πολιτιστική ένδεια της περιοχής μας. που τέτοιες εκδηλώσεις φαντάζουν με όαση στην έρημο.

Η ταινία "THINGS UNHEARD OF" (ANHKOYΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ) του Ramazan Kilic έκλεψε τις καρδιές πολλών θεατών.

Μέσα σε 15 λεπτά μας έδωσε ένα αριστούργημα.

Όλες οι ταινίες, για να μην αδικήσουμε καμία, ήταν ξεχωριστές.

Σε μία εποχή που ο πολιτισμός το περιβάλλον βάλλονται από κοινού, δράσεις σαν το 5ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Ραφήνας μας δίνουν την δύναμη να παλέψουμε για όσα μας πληγώνουν και μας προσβάλλουν καθημερινά σε τούτον τον τόπο.

Η Bιτόρια (Mόνικα Βίτι), χωρίζει με τον αρκετά μεγαλύτερο σε ηλικία εραστή της Pικάρντο και θα αναζητήσει τη μητέρα της στο χρηματιστήριο. Εκεί θα γνωρίσει τον γοητευτικό χρηματιστή Πιέρο (Αλέν Ντελόν). Κανείς όμως από τους δύο δεν μοιάζει ικανός να εκφράσει ειλικρινή συναισθήματα.

Στην τελευταία σκηνή, η Βιτόρια θα περιπλανηθεί ολομόναχη σε μια πολύβουη, μα ταυτόχρονα και τόσο έρημη μεγαλούπολη

Με την «Έκλειψη» ο Μικελάντζελο Αντονιόνι ολοκληρώνει την «τριλογία της αποξένωσης», με κεντρικό θέμα την αλλοτρίωση, την ανέφικτη επικοινωνία και την εύθραυστη και ασταθή σχέση του ατόμου με την πραγματικότητα. Μία τριλογία που ξεκίνησε με την «Περιπέτεια» (L’ Avventura) το 1960 και συνεχίστηκε τον επόμενο χρόνο με τη «Νύχτα» (La Notte).

Πρόκειται για μια από τις ταινίες-σταθμούς του μοντέρνου σινεμά, βραβευμένη με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Κανών.

Ιταλία, 1962

Παραγωγή: Ρόμπερτ Χακίμ, Ρέιμοντ Χακίμ

Σκηνοθεσία: Μικελάντζελο Αντονιόνι

Σενάριο: Μικελάντζελο Αντονιόνι, Τονίνι Γκουέρα, Ελιο Μπαρτολίνι, Οτιέρο Οτιέρι

Φωτογραφία: Τζιάνι Ντι Βενάνζο

Μοντάζ: Εράλντο ντα Ρόμα

Μουσική: Τζιοβάνι Φούσκο

Πρωταγωνιστούν: Αλέν Ντελόν, Μόνικα Βίτι

Διάρκεια: 126 λεπτά

Σάββατο 28/9. Δεύτερη ημέρα σήμερα για το 5ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας και η χθεσινή μεγάλη προσέλευση του κόσμου κατά τη διάρκεια της Πρώτης ημέρας, μας έδωσε μεγάλη χαρά και εδραίωσε την πεποίθηση πως - σε πείσμα των καιρών -  υπάρχει ακόμη πολύς κόσμος που αντιστέκεται στη λαίλαπα της ευκολίας και εξακολουθεί να έλκεται από τον πολιτισμό, την ομορφιά και τον κοινωνικό προβληματισμό

Σήμερα, στον θερινό κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε έξι ταινίες από το Positively Different Short Film Festival (PDSFF) του 2024, ένα διεθνούς κύρους φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, το οποίο ξεκίνησε επίσημα το 2020 και κατάφερε μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια να καταλάβει μια υψηλή θέση στο ημερολόγιο των εγχώριων αλλά και διεθνών κινηματογραφικών Φεστιβάλ

Το φετινό μότο του Φεστιβάλ ήταν «Love and Revolt». Αγάπη και Εξέγερση, δηλαδή. Όπως γράφουν οι διοργανωτές του Φεστιβάλ, η αγάπη είναι φροντίδα, ανησυχία, συντροφικότητα. Το να αγαπάς,  σημαίνει να επαναστατείς ενάντια στους κανόνες και τους ρόλους που σου έχουν ανατεθεί. Η εξέγερση είναι θάρρος, όνειρα, φωτιά, παρόρμηση για αλλαγή. Η εξέγερση είναι μια πράξη αγάπης για τον εαυτό σου και για τους άλλους.

Οι προβολές των ταινιών ξεκινούν στις 9 μ.μ και η είσοδος είναι ελεύθερη. Εάν επιθυμείτε όμως, μπορείτε να συμβάλετε με οποιοδήποτε μικρό ποσό στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης που θα δείτε μπροστά στην είσοδο. Τόσο για να μπορεί να διεξάγεται το Φεστιβάλ, όσο και για να συνεχιστεί ο αγώνας των ανθρώπων της «Κίνησης για την Προστασία του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας», που αγωνίζονται ενάντια στη λεηλασία της Φύσης και της Ζωής. Με Αγάπη και Εξέγερση

1. That doesn't fit, Ινδία, animation, διάρκεια 3’

Ένα δισδιάστατο animation που αποτυπώνει χιουμοριστικά σατιρικές σκηνές που αμφισβητούν τις κοινωνικές υποχρεώσεις και αναδεικνύουν στιγμές στην – πολλές φορές επιβεβλημένη κοινωνικά - προσπάθεια των ανθρώπων να «ταιριάξουν» κάτι, να «ταιριάξουν» με κάτι

2. Things Unheard of, Τουρκία, διάρκεια 15’

Μια μικρή Κούρδισσα προσπαθεί να φέρει το χαμόγελο πίσω στο πρόσωπο της γιαγιάς της, μετά την εξαφάνιση της τηλεόρασής της, που ήταν το μόνο παράθυρό της στον κόσμο.

Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Κοινού DSFF24

3. Good girls club – A Virginity Odyssey, Ελλάδα, διάρκεια 15’

Τη νύχτα του εορτασμού των 18ων γενεθλίων τους, δύο κολλητές έχουν αποστολή να χάσουν την παρθενιά τους. Τίποτα δεν πάει σύμφωνα με το σχέδιο σε αυτήν την οδύσσεια παρθενίας που μετατρέπεται σε ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης και φιλίας.

Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Παραγωγής

4. On my father's grave, Μαρόκο, διάρκεια 24’

Ένα αυτοκίνητο διανύει ένα μαροκινό χωριό. Μέσα του, η Maïne και η οικογένειά της περικυκλώνουν το φέρετρο του πατέρα της. Αύριο, οι άντρες θα τον θάψουν και οι γυναίκες θα περιμένουν στο σπίτι. Το νεαρό κορίτσι έχει άλλη άποψη και σκοπεύει να συνοδέψει τον πατέρα της στον τόπο αναπαύσεώς του

5. Summer holiday, Τουρκία, διάρκεια 15’

Ο Beritan είναι 13 ετών. Μένει με τη μητέρα του, όσο ο πατέρας του λείπει για δουλειά. Ο Beritan μιλάει για τη ζωή στο χωριό, τις προσπάθειες να υποστηρίξει την οικογένεια και το όνειρό του να γίνει κτηνίατρος, ώστε να αφοσιωθεί στα ζώα και να πάρει πίσω το άλογό του, τον Kartopu.

Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Επιμελητικής Ομάδας DSFF24

6. Suddenly TV, Σουδάν, διάρκεια 19

Σε μία πολιορκημένη διαμαρτυρία στο Khartoum, μία ομάδα νεαρών Σουδανών δημιουργεί ένα φανταστικό τηλεοπτικό σταθμό για να γνωρίσει άλλους επαναστάτες. Αυτό που ξεκινά σαν παιχνίδι μετατρέπεται σε μία επείγουσα επινόηση ενός νέου Σουδάν.

Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Ντοκιμαντέρ DSFF24

Συνολική διάρκεια ταινιών: 91’

Παρασκευή 27/9. Πρώτη ημέρα σήμερα για το 5^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας, ενός Φεστιβάλ που έχει πλέον θεσμός φιλοδοξώντας να προσφέρει στην πόλη μας ανάσες πολιτισμού, αισθητικής και κοινωνικού προβληματισμού

Σήμερα, Παρασκευή 27/9 , στον θερινό κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε έξι βραβευμένες ελληνικές ταινίες μικρού μήκους από το περσινό, 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας (DISFF) που αποτελεί πια ένα από τα πλέον διακεκριμένα ευρωπαϊκά φεστιβάλ του είδους

Οι προβολές των ταινιών ξεκινούν στις 9 μ.μ και η είσοδος είναι ελεύθερη. Όποιος επιθυμεί όμως, μπορεί να συμβάλλει με οποιοδήποτε μικρό ποσό στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης που θα βρίσκεται μπροστά στην είσοδο. Τόσο για να μπορεί να διεξάγεται το Φεστιβάλ, όσο και για να συνεχιστεί ο αγώνας των ανθρώπων της «Κίνησης για την Προστασία του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας», που παλεύουν ενάντια στη λεηλασία της Φύσης και της Ζωής

Η διοργάνωση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας γίνεται από την «Κινηματογραφική Λέσχη Cine Σχολειό» και την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας» σε συνεργασία με την εναλλακτική ιστοσελίδα γνώμης Attica Voice (atticavoice.gr). Την κινηματογραφική γιορτή της Ραφήνας στηρίζει η ανεξάρτητη δημοτική κίνηση «Γη & Ελευθερία»

Σας περιμένουμε για να απολαύσουμε μαζί τη μαγεία της σύγχρονης,  φρέσκιας κινηματογραφικής δημιουργίας

1. Αερολίν, διάρκεια 19’

Η Σάντυ είναι γύρω στα τριάντα, απόφοιτος δραματικής σχολής και έχει άσθμα. Το βράδυ έχει παράσταση. Μέχρι τότε, όμως, θα πρέπει να κοιτάξει πώς θα βγάλει το μεροκάματο. Μέχρι την παράσταση, θα πρέπει να διδάξει yoga, να δουλέψει ως κλόουν και να πάει και σε μία οντισιόν. Στα ενδιάμεσα διαλείμματα, ίσως βρει και λίγο χρόνο για τον Σπύρο, το αγόρι της.

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Αλέξης  Κουκιάς-Παντελής. Η ταινία απέσπασε τον Αργυρό Διόνυσο καθώς και το Βραβείο Σεναρίου

2. Διάβαση, διάρκεια 21’

Μια σιδηροδρομική διάβαση στο πουθενά και δύο ξύλινα φυλάκια στις δυο πλευρές των σιδηροδρομικών γραμμών. Γύρω-γύρω ερημικά λιβάδια και ανοιχτός ορίζοντας. Δύο φύλακες, επιφορτισμένοι  να ανεβοκατεβάζουν χειροκίνητα την μπάρα όταν περνά το τρένο. Ο ένας είναι ο τυπικός και ψυχαναγκαστικός Γιάννης και ο άλλος, ο χαλαρός και φαινομενικά αναίσθητος Αντώνης. Κάθε τόσο, το μεγάφωνο αναγγέλλει το πέρασμα ενός τρένου. Τίποτα δεν φαίνεται να διαταράσσει την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά τους μέχρι να εισβάλει ο έρωτας, συντρίβοντας κάθε βεβαιότητα και αντιστρέφοντας τους ρόλους

Σκηνοθέτες της ταινίας είναι η Κατερίνα Μαυρογεώργη και ο Αινείας Τσαμάτης. Η ταινία  απέσπασε το βραβείο σκηνογραφίας ( Άρτεμις Φλέσσα) και πρωτότυπης μουσικής (Πέτρος Σωτηρόπουλος & The Aqua Barons)

3. Αρκουδότρυπα, διάρκεια 38’

Η 19χρονη Αργυρώ απολαμβάνει τη ζωή της στο χωριό ανάμεσα στα ζώα και τις κτηνοτροφικές εργασίες της, ώσπου μαθαίνει πως η παιδική της φίλη, Αννέτα, έμεινε έγκυος και σκοπεύει να μετακομίσει με τον φίλο της στην πόλη, εγκαταλείποντας το χωριό στο οποίο μεγάλωσαν. Εκπληρώνοντας μια υπόσχεση από παλιά, οι δύο φίλες αποφασίζουν να πάνε στη θρυλική σπηλιά της «Αρκουδότρυπας», όπου και θα αντικρίσουν τους βαθύτερους φόβους τους.

Σκηνοθέτες της ταινίας είναι η η  Χρυσιάννα Παπαδάκη και ο Στέργιος Ντινόπουλος. Η ταινία απέσπασε τον Χρυσό Διόνυσο

4. Buffer zone,  διάρκεια 16’

Λευκωσία, πράσινη γραμμή. Δύο φυλάκια, ένα ελληνοκυπριακό και ένα τουρκοκυπριακό, στις απέναντι ταράτσες του δρόμου που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο. Δυο στρατιώτες διαφορετικοί από το συνηθισμένο, ένας από κάθε στρατόπεδο, βρίσκουν τον τρόπο να ξεφύγουν από τον καταπιεστικό και βίαιο περίγυρο, δίνοντας το μήνυμα πως όλοι μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουμε Μια τολμηρή ταινία, κυρίως γιατί η υπόθεση τοποθετείται μέσα σε ένα ιδιαίτερο πλαίσιο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για διαφορετικές προσεγγίσεις. Αν όμως η Τέχνη δεν μπορεί να προβοκάρει, τότε ποιος;

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Σάββας Σταύρου. Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Drama Queer και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας

5. Midnight Skin, διάρκεια 40’

Η Φανή, μια νεαρή νοσηλεύτρια ενός μεγάλου δημόσιου νοσοκομείου, βυθίζεται κάθε βράδυ στονίδιο εμμονικό εφιάλτη. Βλέπει ότι μεταμορφώνεται σε δέντρο. Ενώ βρίσκεται στάσιμη μέσα σε μίαμοναχική καθημερινότητα, συνειδητοποιεί ότι ο εφιάλτης της ξεπερνά τα όρια του φαντασιακού καιεισχωρεί σταδιακά στη ζωή της.

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Μανώλης Μαυρής. Η ταινία απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής, το Βραβείο Σχεδιασμού ήχου, το Βραβείο Φωτογραφίας και το Βραβείο Ειδικών Εφέ

6. Φως εκ φωτός, διάρκεια 13’

Μία υβριδική ταινία, που χρησιμοποιεί όχι μόνο τον κινηματογραφικό φακό αλλά και την τέχνη της φωτογραφίας. Σε ένα από τα πιο απομονωμένα μέρη του κόσμου, ένας κινηματογραφιστής βρίσκει το σωζόμενο φωτογραφικό υλικό ενός Αγιορείτη Μοναχού - που πριν πεθάνει το 1932, κατασκευάζει τη δικιά του φωτογραφική κάμερα.

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Νεριτάν Ζιντζίρια. Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Ντοκιμαντέρ

Συνολική διάρκεια ταινιών : 147'

Love is care, restlessness, togetherness; To love is to revolt against norms and assigned roles.

Revolt is courage, dreaming, fire, urge to change. Revolt is an act of love for the self and for others.

Η αγάπη είναι φροντίδα, ανησυχία, συντροφικότητα. Το να αγαπάς,  σημαίνει να επαναστατείς ενάντια στους κανόνες και τους ρόλους που σου έχουν ανατεθεί.

Η εξέγερση είναι θάρρος, όνειρα, φωτιά, παρόρμηση για αλλαγή. Η εξέγερση είναι μια πράξη αγάπης για τον εαυτό σου και για τους άλλους.

Love and Revolt. Αγάπη και εξέγερση. Αυτό ήταν το μότο του φετινού 5^ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Positively Different (PDSFF) που πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ της Αθήνας από 7 έως 10 Μαρτίου του 2024.

Επιλεγμένες και βραβευμένες ταινίες αυτού του φεστιβάλ θα παιχτούν το Σάββατο 28/9 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας στα πλαίσια του 5^ου (κι αυτού) Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Ραφήνας

Τυχαίο; Όχι και τόσο. Οι διοργανωτές του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκος της Ραφήνας έχουν παρακολουθήσει από τον πρώτο χρόνο του το πρωτοποριακό εγχείρημα του PDSFF, συνειδητοποιώντας την πολιτιστική αλλά και διδακτική δύναμη των Ταινιών Μικρού Μήκους. Αυτή η επαφή με το PDSFF ήταν που έδωσε και την ιδέα για τη διοργάνωση ενός Φεστιβάλ  στη Ραφήνα, με επίγνωση της δυσκολίας του εγχειρήματος

Γιατί το PDSFF, μέσω των ταινιών του, επιχειρεί να ταράξει τα λιμνάζοντα και δύσοσμα νερά της συντήρησης, της καταπίεσης, των διακρίσεων και του κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτά τα νερά που είναι υπεύθυνα για τη διάχυτη βία, το  ρατσισμό, τον εθνικισμό και για κάθε μορφής επιβολή. Και κάτι τέτοιο, θέλει δουλειά πολλή. Αποφασιστικότητα, επιμονή και υπομονή

Όπως αναφέρουν οι διοργανωτές του PDSFF : «Το φύλο, η σεξουαλικότητα, η φυλή, η τάξη, η εθνικότητα, η θρησκεία, η αρτιμέλεια – είναι παράγοντες που μπορούν να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον, τα εμπόδια και τις προοπτικές μας. Το PDSFF εστιάζει στα σημεία τομής τους ακολουθώντας ιστορίες χαρακτήρων, ατόμων και κοινοτήτων που βιώνουν καταπίεση λόγω ταυτοτήτων που φέρουν. Φωτίζοντας πτυχές της διαδρομής ζωής των «άλλων» – άλλοτε με ρεαλισμό και χιούμορ κι άλλοτε με αφαίρεση και πειραματισμό – το φεστιβάλ φιλοδοξεί να δώσει χώρο στην από κοινού δημιουργία, τη δικτύωση και τη διαμόρφωση κοινών διεκδικήσεων. Επιδίωξή μας είναι να καταστήσουμε το PDSFF έναν θεσμό για την προώθηση της διαθεματικότητας και την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων πολιτειών»

Στο φετινό κάλεσμα που έκανε το PDSFF στους δημιουργούς, αναφέρει:

«Τα τελευταία πέντε χρόνια, το Positively Different Short Film Festival εξερευνά και αποκαλύπτει τα θέματα της πολυπολιτισμικότητας, της διαθεματικότητας, της δικαιοσύνης. Δουλέψαμε σκληρά για να δημιουργήσουμε ένα χώρο όπου μπορούμε να είμαστε ασφαλή και γενναία, και να υπερασπιστούμε δικαιώματα και ισότητα, να σηκώσουμε τις φωνές μας ενάντια στην διάκριση και τη βία. Έχουμε μοιραστεί τις κοινότητές μας, έχουμε χτίσει αντιστάσεις και έχουμε μιλήσει για αγάπη και εξέγερση.

Αυτή τη χρονιά αναζητούμε ιστορίες για τους κόσμους που ονειρευόμαστε.

Προσκαλούμε κινηματογραφιστές, ντοκιμαντερίστριες, δημιουργά οπτικού περιεχομένου, μαθητές και ανερχόμενες καλλιτέχνιδες να υποβάλουν τις ταινίες μικρού μήκους τους. Ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα για τη διαθεματικότητα, για τις ιστορίες χαρακτήρων, κοινοτήτων και ατόμων που, εξαιτίας των ταυτοτήτων και των εμπειριών τους, παραμένουν στην αφάνεια»

«… Οι σχέσεις φροντίδας συνιστούν από μόνες τους μια εξέγερση. Η επιθυμία για εξέγερση είναι πάνω από όλα η επιθυμία για αγάπη, για την ένταξη σε μια κοινότητα, για το ανήκειν. […] Η μάχη για να βρει ο καθένας/η καθεμιά/ το καθένα από εμάς την αλήθεια του και να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς του δαίμονες είναι μια μάχη με αβέβαιη έκβαση, ταυτόχρονα όμως είναι μια μάχη που αξίζει να δοθεί. […] καμία λύση δεν πρόκειται να έρθει από έξω για να βοηθήσει τους ήρωες. Θα βασιστούν στις δικές τους δυνάμεις, όσο δύσκολο κι αν μοιάζει αυτό. Η μοναξιά της αναμέτρησης με τον ύστερο καπιταλισμό: «Είμαστε αυτά που περιμέναμε». […] (Εξ)εγείρομαι. Οι ταυτότητές μας δεν μπορούν πια να καθορίζουν το μέλλον μας, να αποτελούν πεπρωμένο που μας εμποδίζει. Οι φραγμοί στο τι μπορούμε να γίνουμε υπάρχουν μονάχα για να τους υπερβούμε»

Η Κριτική Επιτροπή της φετινής διοργάνωσης απαρτίστηκε από τη Σοφία Εξάρχου, σκηνοθέτη και σεναριογράφο, την Carol Sansour, ιδρύτρια και διευθύντρια του Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου της Αθήνας, την Chipo Zhou, επιχειρηματία και επιμελήτρια κινηματογραφικών φεστιβάλ και τον Τάσο Μελεμενίδη, υπεύθυνο προγράμματος στο Cinobo. 
Τέλος, οι θεάτριες και οι θεατές είχαν την ευκαιρία επιλέξουν μέσω ψηφοφορίας την αγαπημένη τους ταινία για να αποδώσουν το Βραβείου Κοινού

Τελικά, το βραβείο καλύτερης ταινίας απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ Suddenly Tv της Roopa Gogineni και το βραβείο καλύτερης ελληνικής παραγωγής στο Good Girls Club: A Virginity Odyssey των Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα. Επίσης, δόθηκαν 2 εύφημε μνείες  μνείες στις ταινίες Raticide και Mariam του João Niza και του Lionel Meta αντίστοιχα. Το κοινό ψήφισε την αγαπημένη του ταινία, το Things Unheard of του Ramazan Kilic, ενώ η επιμελητική ομάδα του Φεστιβάλ έδωσε το βραβείο της στο Summer Holiday της Mehtap Samiloglu.

Στη Ραφήνα, το Σάββατο 28/9, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε έξι από τις ταινίες του φετινού PDSFF και πιο συγκεκριμένα τις

1. That doesn't fit, Ινδία, animation, διάρκεια 3’

2. Things Unheard of, Τουρκία, διάρκεια 15’

3. Good girls club – A Virginity Odyssey, Ελλάδα, διάρκεια 15’

4. On my father's grave, Μαρόκο, διάρκεια 24’

5. Summer holiday, Τουρκία, διάρκεια 15’

6. Suddenly TV, Σουδάν, διάρκεια 19’

Λευκωσία, πράσινη γραμμή. Δύο φυλάκια, ένα ελληνοκυπριακό και ένα τουρκοκυπριακό, στις απέναντι ταράτσες του δρόμου που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο. Δυο στρατιώτες διαφορετικοί από το συνηθισμένο, ένας από κάθε στρατόπεδο, βρίσκουν τον τρόπο να ξεφύγουν από τον καταπιεστικό και βίαιο περίγυρο, δίνοντας το μήνυμα πως όλοι μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουμε Μια τολμηρή ταινία, κυρίως γιατί η υπόθεση τοποθετείται μέσα σε ένα ιδιαίτερο πλαίσιο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για διαφορετικές προσεγγίσεις. Αν όμως η Τέχνη δεν μπορεί να προβοκάρει, τότε ποιος;

Το "Buffer Zone” είναι μία από τις ταινίες που θα παιχτούν την πρώτη ημέρα του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στον κινηματογράφο Αελλώ της Ραφήνας (Παρασκευή 27/9 και ώρα 21.00)

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Σάββας Σταύρου, γεννημένος στην Κύπρο και με έδρα το Λονδίνο. Σε συνέντευξή του στο flix.gr  και στην ερώτηση για το πώς επέλεξε το θέμα της ταινίας και ποια η ανάγκη να αφηγηθεί αυτή την ιστορία, ο Σάββας Σταύρου είπε:

«Η ιδέα της ταινίας προήλθε από μια συζήτηση γύρω από το τι εστί να είσαι άνδρας. Αν δούμε τα μιούζικαλ, είναι στερεοτυπικά «θηλυκά». Αυτό το είδος ταινιών, με την πάροδο του χρόνου, έχει γίνει συνώνυμο με το ευαίσθητο, και αυτό το στοιχείο δεν θεωρείται αρρενωπό στην κουλτούρα μας. Έτσι, ήθελα να εξερευνήσω την ιδέα του τι εστί να είναι κανείς άνδρας, μέσω της μουσικής και του είδους του μιούζικαλ. Είναι κάτι το οξύμωρο! Εδώ και πολύ καιρό με απασχολεί το θέμα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας στην Κύπρο και το πώς αυτό τροφοδοτεί στη συνέχεια το ευρύτερο πατριαρχικό σύστημα που αντιμετωπίζουμε. Πιστεύω πως αυτό είναι η πηγή αρκετού θυμού, απογοήτευσης, και μια αίσθηση αποτυχίας όσον αφορά τις προσδοκίες μας - πόσο μάλλον για μένα, όντας ένα queer παιδί που έχει μεγαλώσει εκεί. Και να μην ξεχνάμε πως το Κυπριακό είναι μέρος της συλλογικής μας συνείδησης ως έθνος και έτσι κάπως δύσκολο να το ξεχάσουμε. Όταν ξεκίνησα να γράφω την ταινία, αναρωτήθηκα: ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουμε στην Κύπρο; Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που συμβαίνει στους ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτό το σύστημα; Έτσι προέκυψαν οι δύο άνδρες που, παρά τις εχθρικές γραμμές που τους χωρίζουν, ερωτεύονται. Ήταν μια ιδέα σίγουρα προβοκατόρικη, αλλά εν τέλει μήπως αυτό είναι που χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ; Όμως, το πώς εξερευνάται αυτό το θέμα εμπεριέχει ένα θετικό μήνυμα και δεν κατακρίνει κανένα. Προέρχεται από την ανάγκη μου να πω πως: η μουσική όντως μπορεί να μας ενώσει - δύο αγόρια μπορούν να ερωτευτούν - ακόμα κι αν τους έχουν αναγκάσει να πιστεύουν πως είναι εχθροί. Ίσως πιο ευρύτερα μπορώ να πω πως ναι, μπορούμε όλοι να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουμε, γιατί μέσω της μουσικής πάντα μας ενώνουν περισσότερα παρά μας χωρίζουν»

Το «Buffer Zone» απέσπασε το Βραβείο Drama Queer και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο 46^ο Φεστιβάλ Δράμας

Σκηνοθεσία: Σάββας Σταύρου

Σενάριο: Σάββας Σταύρου

Διεύθυνση φωτογραφίας: Anna MacDonald

Μοντάζ: Mdhamiri Á Nkemi

Ήχος: Joakim Sundström

Μουσική: Angus MacRae

Ηθοποιοί: Ανδρέας Μάρκου, Adnan Mustafa

Παραγωγή: Soña Films

Παραγωγοί:Sophie Reynolds, Thomas Hawkins, Peter Stephanou

Συμπαραγωγή:Seahorse Films

Κοστούμια: Caterina Ttakka

Σχεδιασμός παραγωγής: Λυδία Μανδρίδου

Χώρα Παραγωγής: Κύπρος, Ηνωμένο Βασίλειο

Έτος Παραγωγής:2023

Διάρκεια:16'

Η 19χρονη Αργυρώ απολαμβάνει τη ζωή της στο χωριό ανάμεσα στα ζώα και τις κτηνοτροφικές εργασίες της, ώσπου μαθαίνει πως η παιδική της φίλη, Αννέτα, έμεινε έγκυος και σκοπεύει να μετακομίσει με τον φίλο της στην πόλη, εγκαταλείποντας το χωριό στο οποίο μεγάλωσαν. Εκπληρώνοντας μια υπόσχεση από παλιά, οι δύο φίλες αποφασίζουν να πάνε στη θρυλική σπηλιά της «Αρκουδότρυπας», όπου και θα αντικρίσουν τους βαθύτερους φόβους τους.

Η «Αρκουδότρυπα» είναι μία από τις ταινίες που θα παιχτούν την πρώτη ημέρα του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στον κινηματογράφο Αελλώ της Ραφήνας (Παρασκευή 27/9 και ώρα 21.00) και είναι η ταινία που απέσπασε τον Χρυσό Διόνυσο (το πρώτο δηλαδή βραβείο) στο 46^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας

Πρόκειται για μια τρυφερή ταινία που πραγματεύεται την ενηλικίωση, τη φιλία και τον έρωτα. Και παράλληλα μια τολμηρή ταινία, καθώς ο έρωτας είναι μεταξύ δύο γυναικών στην επαρχία, βαθιά στα βουνά της Πίνδου

Σκηνοθέτες της ταινίας είναι η  Χρυσιάννα Παπαδάκη και ο Στέργιος Ντινόπουλος, οι οποίοι παραλαμβάνοντας το βραβείο δήλωσαν πως  «Η ταινία έγινε με πολλή αγάπη και με τη στήριξη των δικών μας ανθρώπων. Ήμασταν ένα μικρό συνεργείο, κάναμε μία crowdfunding καμπάνια και πήραμε και κάτι ψιλά από τους φίλους μας, μάς υποστήριξαν και οι γιαγιάδες μας στο χωριό την Ελάτη Τρικάλων.. Ήταν μία homemade κατάσταση, με μαγειρέματα μαζί, γυρίσματα όλη μέρα έξω με φυσικό φως να τρέχουμε να προλάβουμε το σούρουπο και την αυγή.. Γι' αυτό και αυτή η βράβευση σημαίνει τόσα πολλά για εμάς, γιατί ό,τι κάναμε, το κάναμε με αγάπη και πολύ πάθος»

Στο σκεπτικό της απόφασης της κριτικής επιτροπής αναφέρεται πως «Ξεφεύγοντας από τις στερεότυπες καταγραφές της ελληνικής επαρχίας με τρόπο που σπάνια βλέπουμε στο ελληνικό σινεμά, οι δημιουργοί κέρδισαν ένα μεγάλο στοίχημα. Μια ταινία με τολμηρές υφολογικές αντιθέσεις, φυσικότητα και πολυπλοκότητα χαρακτήρων, και δύο κεντρικές ηρωίδες που μας κρατάνε σε εγρήγορση παρά τη μεγάλη διάρκεια της. Μέχρι τους τίτλους τέλους, το συναίσθημα αναβλύζει συνεχώς μέσα από μια υπενθύμιση: το σινεμά είχε και θα έχει πάντοτε ανάγκη από αληθινές και βαθιά ανθρώπινες ιστορίες»

Σχετικά με το κεντρικό θέμα της ταινίας που είναι ο έρωτας μεταξύ δύο γυναικών, η Χρυσιάνα Παπαδάκη ανέφερε πως «Ως δημιουργοί θέλαμε να προσεγγίσουμε το queerness με ειλικρίνεια, γενναιοδωρία και αγάπη. Πρέπει να αγαπάς τους χαρακτήρες σου για να μπεις στην ψυχολογία τους, και ας περνάνε δύσκολες καταστάσεις. Θέλεις να τους δικαιώσεις και να τους απελευθερώσεις από την φυλακή τους»

Όπως αναφέρουν οι δημιουργοί: «Η ταινία αυτή είναι η πρώτη κινηματογραφική παραγωγή από την Κολεκτίβα ΠΑΜΕ ΛΙΓΟ, ένα εγχείρημα που ξεκίνησε από τη Χρυσιάννα Παπαδάκη, τον Στέργιο Ντινόπουλο, την Αρσινόη Πηλού και τον Θανάση Μιχαλόπουλο, που προσπαθεί να υποστηρίξει τον ανεξάρτητο κινηματογράφο για νέους δημιουργούς χρησιμοποιὠντας οριζόντιες διαδικασίες δημιουργίας, συλλογικό profit sharing και αλληλέγγυες μορφές διανομής, για να καταστήσει βιώσιμη τη δημιουργία για νέο κόσμο στην Ελλάδα. Πάνω απ' όλα θέλουμε να πούμε σημαντικές και ευαίσθητες ιστορίες και να δώσουμε φωνή σε δημιουργούς που δρουν στο περιθώριο της κινηματογραφικής αγοράς.

Η ιστορία της Αργυρούς και της Αννέτας ξεκίνησε ως μια ταινία μικρού μήκους, η οποία χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από crowdfunding. Τώρα την αναπτύσσουμε σε ταινία μεγάλου μήκους και χρειαζόμαστε περαιτέρω υποστήριξη. Άμα θέλετε και μπορείτε να μας υποστηρίξετε, βρείτε το crowdfunding μας εδώ»

Σκηνοθεσία: Χρυσιάννα Παπαδάκη & Στέργιος Ντινόπουλος

Ηθοποιοί: Χαρά Κυριαζή, Πάμελα Οικονομάκη

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αρσινόη Πηλού

Παραγωγή: Χρυσιάννα Παπαδάκη, Στέργιος Ντινόπουλος, Αρσινόη Πηλού, Θάνος Μιχαλόπουλος

Πηγές:

https://flix.gr/articles/drama-ffest-2023-the-bear-cave.html

https://www.lifo.gr/now/entertainment/46o-festibal-dramas-stin-arkoydotrypa-o-hrysos-dionysos