της Μαρίας Νάτση

"Jusqu’ici tout va bien"

Μέχρι εδώ, όλα πάνε καλά

"C’est l’histoire d’un homme qui tombe d’un immeuble de cinquante étages"

Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από έναν ουρανοξύστη πενήντα ορόφων.

Le mec, au fur et à mesure de sa chute, se répète sans cesse : “Jusqu’ici tout va bien… jusqu’ici tout va bien…”

Καθώς πέφτει, επαναλαμβάνει συνεχώς στον εαυτό του: “Μέχρι εδώ όλα πάνε καλά… μέχρι εδώ όλα πάνε καλά…”

Με αυτή τη σκοτεινή και αλληγορική σκηνή ξεκινά η εμβληματική γαλλική ταινία Το Μίσος (La Haine).

Μια ταινία–παραβολή για μια κοινωνία που μπολιάζει με βία τους νέους ανθρώπους, τρέφοντάς την με τη δική της κρατική καταστολή, το άδικο και τις ανισότητες. Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση, που προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει τον εαυτό της πως “μέχρι εδώ όλα πάνε καλά” — τη στιγμή που το έδαφος πλησιάζει απειλητικά.

Είναι χαρακτηριστική η σκηνή όπου ένας έμπειρος αστυνομικός «εκπαιδεύει» έναν νεότερο συνάδελφό τους στο πώς να ασκεί βία και τρομοκρατία στους κρατούμενους, χωρίς όμως να χάνει τον "έλεγχο "— δηλαδή  χωρίς να οδηγήσει στο θάνατο το θύμα.Μια συγκλονιστική σκηνή που αποκαλύπτει με ωμότητα πως η εξουσία όταν μείνει ανεξέλεγκτη μετατρέπεται σε πεδίο αρρωστημένης ηδονής και πώς ο ισχυρός μαθαίνει να απολαμβάνει την ταπείνωση και τη σωματική καταστροφή ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου.

Το 1993, στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού, ο Makome M’Bowole, νεαρός από το Ζαΐρ, συλλαμβάνεται για μια μικροκλοπή. Λίγες ώρες αργότερα, ενώ βρισκόταν κρατούμενος στο αστυνομικό τμήμα, θα βρεθεί νεκρός — ένας ακόμη από τους αμέτρητους θανάτους που παρουσιάζονται ως «ατυχήματα» μέσα στα κρατητήρια. Τέτοια αντίστοιχα "ατυχήματα" ολοένα και  πληθαίνουν τόσο μέσα στα ελληνικά κρατητήρια όσο και κατά τη διάρκεια αστυνομικών επεμβάσεων σε δημόσιο χώρο

Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον 26χρονο τότε Ματιέ Κασοβίτς, που ξεκίνησε να γράφει το σενάριο με αφορμή αυτό το περιστατικό. Έτσι γεννήθηκε το «Μίσος» (La Haine) — μια ταινία με στοιχεία ντοκιμαντέρ  που καταγράφει με ωμό ρεαλισμό  αρχικά  την απελπισία των νεων, έπειτα την  οργή και τέλος τη βία που γεννά η ίδια η κοινωνία, όταν η αδικία γίνεται κανόνας.

Όμως βία δεν είναι μόνο η σωματική.

Βία είναι η φτώχεια που ταπεινώνει, η ανεργία που συνθλίβει τα όνειρα, η δικαιοσύνη που σωπαίνει, η ενημέρωση που χειραγωγεί, η διαφθορά που λεηλατεί το δημόσιο συμφέρον αλλά και ο εξουσιαστικός, αλαζονικός, υστερικός  ή προσβλητικός πολιτικός λόγος.

Κρατική βία είναι κάθε αυθαιρεσία που ποδοπατά τον νόμο και την ηθική , — κι όταν μένει ατιμώρητη,  τότε η αδικία δεν είναι εξαίρεση, είναι το σύστημα.

Όταν η εξουσία που αυθαιρετεί ερωτάται γιατί παραβιάζει τους νόμους, απαντά με τον πιο ειλικρινή, αλλά και πιο αποκαλυπτικό τρόπο· με το «Γιατί έτσι!» — όπως ακριβώς απάντησε ο  αστυνομικός διοικητής της Άνδρου, όταν δια της βίας αφαίρεσε από τα χέρια μιας γυναίκας τη σημαία της Παλαιστίνης, την ώρα που εκείνη διαμαρτυρόταν ειρηνικά.

Αυτό το «έτσι» συνοψίζει όλο τον άνανδρο και βαθιά αυταρχικό χαρακτήρα  μιας εξουσίας που δεν λογοδοτεί, δεν επιχειρηματολογεί, δεν ντρέπεται — απλώς επιβάλλεται.

Κι αν τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ για τη βία  και την αγάπη, είχαν ακουστεί σήμερα,  θα είχαν χαρακτηριστεί από πολλούς κυνικούς ως ρομαντικές,  απλοϊκες γενικολογιες,   χωρίς επαρκές ιδεολογικό  έρμα.

"Η έσχατη αδυναμία της βίας είναι πως είναι μια κατηφορική σπείρα, που γεννά ακριβώς αυτό που προσπαθεί να καταστρέψει. Αντί να μειώνει το κακό, το πολλαπλασιάζει. Με τη βία μπορείς να σκοτώσεις τον ψεύτη, αλλά δεν μπορείς να σκοτώσεις το ψέμα, ούτε να θεμελιώσεις την αλήθεια. Με τη βία μπορείς να σκοτώσεις τον μισούντα, αλλά δεν μπορείς να σκοτώσεις το μίσος. Στην πραγματικότητα, η βία απλώς αυξάνει το μίσος. Έτσι είναι. Ανταποδίδοντας τη βία με βία, πολλαπλασιάζεις τη βία, προσθέτοντας πιο βαθύ σκοτάδι σε μια νύχτα ήδη χωρίς αστέρια. Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι· μόνο το φως μπορεί να το κάνει. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος· μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει.»

Martin Luther King Jr.

Σε μια  κοινωνία που ένα μέρος της δικαιολογεί και μιμείται τη βαρβαρότητα  ενώ η υπόλοιπη συνεχίζει να  επαναλαμβάνει στον εαυτό της καθώς πέφτει

"Jusqu’ici tout va bien, Jusqu’ici tout va bien"

Μέχρι εδώ όλα πάνε καλά… μέχρι εδώ όλα πάνε καλά

Αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι

"Mais l’important, c’est pas la chute. C’est l’atterrissage."

 το σημαντικό δεν είναι η πτώση.

 Είναι η πρόσκρουση...

Ο Νίκος Μπελαβίλας είναι καθηγητής πολεοδομίας και ιστορίας της πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Με μια ανάρτησή του παίρνει θέση απέναντι στην  θρασεία και ανιστόρητη πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη να αποκόψει το εθνικό μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη από τις κοινωνικές ζυμώσεις και εν πολλοίς από την ιστορία αυτού του τόπου. Γιατί τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα εξελίσσονται γύρω από αντίστοιχα εθνικά μνημεία, εμπλουτίζοντάς τα και με νέες ιστορικές σελίδες

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο καθηγητής του ΕΜΠ: «Όποιος το σκέφτηκε, δεν έχει ιδέα ούτε από Ιστορία, ούτε από το τι σημαίνει κοινωνία και πολιτική. Τέτοιες “εξυπνάδες” τις λένε, κατά κανόνα, όσοι έχουν χάσει πλήρως την επαφή με την κοινωνία — βασιλείς και δικτάτορες στις τελευταίες ημέρες της δόξας τους»

Ας διαβάσουμε όμως ολόκληρο το κείμενό του

.....................................................................

Για να συνεννοηθούμε: Τα εθνικά μνημεία αποτελούν τα ύψιστα χωρικά σύμβολα των κοινωνιών. Όταν οι κοινωνίες και οι λαοί θέλουν να δηλώσουν, να μνημονεύσουν, να υμνήσουν ή να θρηνήσουν συλλογικά — με ένταση, με βαρύνουσες και εμβληματικές πράξεις — το πράττουν ενώπιον τους, αναφέρονται σε αυτά.

Αυτή είναι η Βαστίλλη, αυτή είναι η Κόκκινη Πλατεία, η Πλατεία Ταχρίρ, η Τιεν Αν Μεν, η Τραφάλγκαρ Σκουέαρ· σχεδόν όλες, μα όλες, οι μεγάλες πλατείες της Ευρώπης και της Αμερικής.

Είναι στον γενετικό κώδικα των πόλεων: οι μεγάλες πλατείες των αστικών συγκεντρώσεων να ταυτίζονται, πολλές φορές, με το μνημείο της πόλης ή να βρίσκονται δίπλα του.

Ο κύριος τόπος συγκέντρωσης του λαού της Κωνσταντινούπολης υπήρξε ο Ιππόδρομος, και δίπλα του το κορυφαίο ιερό τοπόσημο της Αυτοκρατορίας — η Αγία Σοφία. Εκεί ξέσπασε η Στάση του Νίκα.

Το ίδιο συνέβη στη Βενετία, με την πλατεία του Σαν Μάρκο, τον ναό και το δουκικό παλάτι, στις μεσαιωνικές και αναγεννησιακές πλατείες.

Μπορώ να συνεχίσω με άπειρα παραδείγματα. Αυτές οι πλατείες, με τα μνημεία τους, υπήρξαν — και παραμένουν — οι ισχυροί αστικοί πυκνωτές των πόλεων, αρχαίων και σύγχρονων. Και δεν φαίνεται πως θα πάψουν να είναι.

Πίσω στην Αθήνα: Η πρώτη πλατεία της πόλης, η Πλατεία των Ανακτόρων, είχε ως κορυφαίο σύμβολο τα ίδια τα Ανάκτορα του Όθωνα. Στο σχεδόν αδιαμόρφωτο ακόμη πλάτωμά της ξέσπασε η Επανάσταση για το Σύνταγμα στις 3 Σεπτεμβρίου 1843. Έτσι γεννήθηκε η Πλατεία Συντάγματος.

Ένα μεγάλο τμήμα του χώρου της είναι αφιερωμένο, εδώ και σχεδόν έναν αιώνα — από το 1932 — στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τότε, η Πλατεία Συντάγματος δεν είχε ακόμη αποκτήσει τους συμβολισμούς που φέρει σήμερα. Τους απέκτησε με την Απελευθέρωση, τον Οκτώβριο του 1944, με τα ματωμένα Δεκεμβριανά, με τα δίσεχτα χρόνια των Ιουλιανών και της Αποστασίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί ακριβώς έστησαν τα τεθωρακισμένα τους οι δικτάτορες στις 21 Απριλίου 1967, κι εκεί γιόρτασαν οι Αθηναίοι το τέλος τους, υποδεχόμενοι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στις 24 Ιουλίου 1974. Εκεί σκοτώθηκαν ο Κουμής και η Κανελλοπούλου από τα αφιονισμένα ΜΑΤ στη διαδήλωση του Νοέμβρη του 1980. Εκεί στήθηκαν οι μεγάλες νικητήριες συγκεντρώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και το 1985. Εκεί τα μεγάλα εργατικά και εκπαιδευτικά συλλαλητήρια, οι φοιτητικές διαδηλώσεις του Νόμου 815 (1979) και του Άρθρου 16 (2007).

Από το μαθητικό ξέσπασμα του Δεκεμβρίου 2008 για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, έως τις Πλατείες του 2011, από το Δημοψήφισμα του 2015 έως τα Τέμπη του 2025, η Πλατεία Συντάγματος συνέχισε να είναι το συλλογικό βήμα της Δημοκρατίας. Ο τόπος συνάθροισης του αθηναϊκού λαού — άλλοτε ειρηνικά, άλλοτε βίαια· άλλοτε για καλό, άλλοτε για κακό· άλλοτε για να διεκδικήσει, άλλοτε για να συγκρουστεί.

Εδώ και πολλά χρόνια, η Πλατεία Συντάγματος δύο φορές τον χρόνο — 25 Μαρτίου και 28 Οκτωβρίου — ανήκει στην εξουσία, η οποία από την υπερυψωμένη εξέδρα της παρακολουθεί τις παρελάσεις στρατού και μαθητών.  Ο «λαός» στα πεζοδρόμια πίσω από κορδόνια ασφαλείας.

Μόνο αυτές τις δύο ημέρες η πλατεία αποστειρώνεται· ανήκει στους κοσμικούς και θρησκευτικούς ηγέτες της χώρας. Ενίοτε και  σε ολιγόλεπτες επισκέψεις ξένων ηγετών. Όλες τις άλλες ημέρες ανήκει σε όλους — με το Μνημείο άσβεστο και αβεβήλωτο.

Με εξαιρέσεις, όπως πάντα: ανεγκέφαλους ή εντεταλμένους που κάποτε επιχειρούν να το βανδαλίσουν.

Μα ποιος δεν τους θυμάται — όπως και ποιος δεν θυμάται, επίσης, τους γέροντες σταυραετούς της Εθνικής Αντίστασης, τους ζώντες τότε θρύλους της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο, αγκαλιασμένους, να δέχονται τα χτυπήματα των βέβηλων κρανοφόρων της αστυνομίας, στις 12 Μαρτίου του 2012, ενώπιον του Άγνωστου Στρατιώτη. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα περί βεβηλώσεων·

Ας τελειώνουμε με τους βέβηλους — όχι με την Πλατεία Συντάγματος.

ΥΓ.  Δύο εξαιρετικοί ιστορικοί, ο Antonis Liakos και ο Vangelis Karamanolakis, έχουν ήδη γράψει πολύ καλύτερα από εμένα για το τι σημαίνει να φυλάει ο στρατός το λίκνο της Δημοκρατίας. Το μόνο που αξίζει να συμπληρωθεί είναι το εξής:

Όποιος το σκέφτηκε, δεν έχει ιδέα ούτε από Ιστορία, ούτε από το τι σημαίνει κοινωνία και πολιτική. Τέτοιες «εξυπνάδες» τις λένε, κατά κανόνα, όσοι έχουν χάσει πλήρως την επαφή με την κοινωνία — βασιλείς και δικτάτορες στις τελευταίες ημέρες της δόξας τους.

Όσοι έχουν διαβάσει Βασίλη Ραφαηλίδη είναι αδύνατο να μην έχουν γοητευτεί από το χειμαρρώδη λόγο του και να μην έχουν επηρεαστεί από την αιχμηρή και σαρκαστική του ματιά. Δημοσιεύουμε σήμερα, με αφορμή τη χθεσινή επέτειο της αποχώρησης των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής από την Αθήνα, ένα απόσπασμα από το περίφημο βιβλίο "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974", όπου ο Έλληνας διανοητής περιγράφει με το δικό του μοναδικό τρόπο την πολιτική και στρατιωτική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα λίγο πριν και λίγο μετά την ημερομηνία αυτή που θα μπορούσε να είναι ημέρα πραγματικής απελευθέρωσης του ελληνικού μαρτυρικού λαού και να ήταν αυτή η ημερομηνία της εθνικής μας επετείου. Όμως δεν ήταν 

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου "Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα. [...] Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι αυτό δεν την κολακεύει. Λέει τα σύκα,σύκα, και τους προδότες, προδότες και όχι εθνικούς ήρωες"

Δυστυχώς, τα καθάρματα δεν τιμωρήθηκαν ποτέ και αντιθέτως τιμωρήθηκαν οι ήρωες. Αυτή την επιλογή πληρώνουμε μέχρι σήμερα και τα καθάρματα κυβερνούν ακόμη, έχοντας το θράσος να δηλώνουν πως θα απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη

Ας διαβάσουμε όμως την περιγραφή του Βασίλη Ραφαηλίδη

......................................................................................................................................................

1. Ο Μελιγαλάς

Η διαταγή για την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα δίνεται την 26^η Αυγούστου 1944 και ο τελευταίος Γερμανός φεύγει από την Αθήνα την 12^η Οκτωβρίου 1944. Μεσολαβούν δηλαδή 47 ημέρες εντελώς κωμικοτραγικές, κατά τις οποίες γίνεται χαμός. Να μερικά περιστατικά

Ο Άρης Βελουχιώτης βρίσκεται από τον Απρίλιο στην Πελοπόννησο. Τα Τάγματα Ασφαλείας, δηλαδή οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που υπηρετούν τους Γερμανούς, αλωνίζουν κυριολεκτικά κυρίως στην Πελοπόννησο. Όλοι -και κυρίως οι ίδιοι οι Ταγματασφαλίτες- ξέρουν πως έχουν, αν όχι την ανοιχτή υποστήριξη, τουλάχιστον τη σιωπηρή ανοχή της εξόριστης κυβέρνησης του Καΐρου, που βλέπει σε αυτούς μία σοβαρή δύναμη για το χτύπημα των κομμουνιστών. Όμως, τα πράγματα αλλάζουν γι' αυτούς ξαφνικά την 26η Σεπτεμβρίου 1944, που υπογράφεται η Συμφωνία της Καζέρτας. Το ΕΑΜ, για να δεχτεί να υπογράψει τη Συμφωνία, απαιτεί και πετυχαίνει επίσημη καταδίκη από την κυβέρνηση των Ταγμάτων Ασφαλείας και ο Άρης βρίσκει την ευκαιρία να τους ρημάξει. Περισσότερο κυνηγάει τους Ταγματασφαλίτες, παρά τους Γερμανούς τώρα πια.

Την 18η Σεπτεμβρίου καταλαμβάνει την Καλαμάτα, που την υπερασπίζονται όχι Γερμανοί αλλά Ταγματασφαλίτες, που παθαίνουν των παθών τους τον τάραχο. Όμως ο κύριος όγκος τους καταφεύγει σε ένα χωριό εκεί κοντά, που λέγεται Μελιγαλάς. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1944, ο Άρης επιτίθεται στο Μελιγαλά που τον κατέχουν 1500 Ταγματασφαλίτες με βαρύ οπλισμό και πυροβολικό. Η μάχη κρατάει τρεις ημέρες και οι Ταγματασφαλίτες που παραδίδονται μαζικά, είτε εκτελούνται επί τόπου με συνοπτικές διαδικασίες είτε λυντσάρονται από το πλήθος. Πρόκειται για σωστό μακελειό. Όμως ο Άρης ενεργεί υπό την κάλυψη της κυβέρνησης. Τα αστικά κόμματα για να κερδίσουν τον ΕΛΑΣ πούλησαν τους Ταγματασφαλίτες, πράγμα που δεν το περίμεναν καθόλου και τους κακοφαίνεται πολύ.

Ο Άρης Βελουχιώτης

Τελικά, με την επέμβαση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου που βρίσκεται ήδη στην Ελλάδα σαν εκπρόσωπος της κυβέρνησης, οι ταγματασφαλίτες δεν σφάζονται πια αλλά συγκεντρώνονται μπουλουκηδόν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να τους βρουν έτοιμους οι Άγγλοι κατά τα Δεκεμβριανά που πλησιάζουν και να τους ρίξουν στη μάχη κατά του ΕΛΑΣ. Στην Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα οι Γερμανοί τρέμουν μια επίθεση του ΕΛΑΣ τώρα στα τελευταία, αλλά ο ΕΛΑΣ δεν επιτίθεται. Σέβεται τις συμφωνίες που έχει κάνει με τους Γερμανούς ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ένας τρομερός και φοβερός άνθρωπος δύο μέτρα μπόι, για να κηρυχτεί η Αθήνα ανοχύρωτη πόλη. Οι Γερμανοί είναι έτοιμοι να ανατινάξουν το παγιδευμένο φράγμα του Μαραθώνα αν τους χτυπήσει ο ΕΛΑΣ και ο Δαμασκηνός που συνεργάστηκε με όλους, με τους Γερμανούς, με τους Άγγλους, με τους ΕΛΑΣσίτες και που ανήλθε στον αρχιερατικό θρόνο με τη βοήθεια των Γερμανών, αρχίζει να τρέχει σαν παλαβός από τους Γερμανούς στους πράκτορες των Άγγλων και από αυτούς στους ΕΛΑΣίτες.

Ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, μαζί με τον κατοχικό πρωθυπουργό Τσολάκογλου

Τελικά, ο μετριοπαθής γερμανός φρούραρχος της Αθήνας Φέλμυ αποδεικνύεται ανθρωπιστής και η Αθήνα σώζεται. Στο μεταξύ, έχει φύγει για τη Γερμανία ο τρομερός στρατηγός των Ες-Ες Βάλτερ Σιμάνα και ο Φέλμυ μπορεί και παίρνει πρωτοβουλίες παρέα με τον φίλο του Δαμασκηνό.

2. Αλλαγή βάρδιας

Ο γερμανός φρούραρχος της Αθήνας Φέλμυ, ένας πραγματικός τζέντλμαν που έμπλεξε με τον Χίτλερ (δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί κτήνη), διαλύει το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι. Ξέρει πως οι Ες-Ες, τώρα που πνέουν τα λοίσθια, μπορούν να τους σφάξουν όλους εκεί μέσα. Και καλά τους κομμουνιστές. Γι’ αυτούς δεν θα είχε αντίρρηση ούτε ο Φέλμυ. Όμως στο Χαϊδάρι βρίσκονται έγκλειστοι από τις 15 Μαρτίου 1944 και οι αστοί πολιτικοί Θεμιστοκλής Σοφούλης,  Γεώργιος Καφαντάρης και Στυλιανός Γονατάς. Ο Φέλμυ, που έχει τις επαφές του με τους Άγγλους, ξέρει πως αυτοί οι πολιτικοί μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμοι στην τάξη τους, όταν έρθουν με το καλό οι Άγγλοι και αλλάξουν βάρδια με τους Γερμανούς. Ο Φέλμυ δεν είναι κανένας αγροίκος σαν τους Ες-Ες για να μην ξέρει τη χρησιμότητα των αστών πολιτικών.

Ο Χέλμουτ Φέλμυ

Σοβαρότατο ρόλο σε όλα αυτά παίζει ο τρομερός πράκτορας της Intelligence Service, Μακάσκι, που δύο φορές συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς,  δύο φορές καταδικάζεται σε θάνατο και δύο φορές δραπετεύει κατά μυστηριώδη τρόπο. Τον προστατεύει και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός που μπαίνει για τα καλά στο παιχνίδι και τα καταφέρνει θαυμάσια με όλους, ακόμα και με τους ΕΛΑΣίτες, χάρη στη δίωξή του από τον Μεταξά, που του δίνει άφεση αμαρτιών για τη συνεργασία του και με τους Γερμανούς και με τους Άγγλους. Το ίδιο διπλό ή τριπλό παιχνίδι παίζει και ο Αρχηγός της Αστυνομίας Άγγελος Έβερτ.

Και μέσα σ΄όλα, να’ σου και ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, ο δικτάτορας της πλάκας. Είναι φιλογερμανός μέχρι τα Μπούνια και ένας απ΄ τους βασικούς οργανωτές των Ταγμάτων Ασφαλείας. Πάει, λοιπόν, στο Φέλμυ και του λέει: “Ξέρεις φίλε, έχω σκοπό να αναλάβω την εξουσία και να γίνω δικτάτορας τώρα που φεύγετε για να αποτρέψω τον κομμουνιστικό κίνδυνο”. Ο Φέλμι του λέει “Άντε από εδώ ρε σαχλαμάρα, τους Άγγλους δηλαδή γιατί τους έχετε. Άστους, ξέρουν αυτοί”. Και ο Πάγκαλος χάνει την ευκαιρία να σώσει την Ελλάδα απ΄ τους κομμουνιστές. Τέτοια χοντρή πλάκα γίνεται αυτό τον καιρό.

Στο μεταξύ, έχει διοριστεί επισήμως στρατιωτικός διοικητής Αττικής από την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ο στρατηγός Σπηλιωτόπουλος. Και έτσι, έχουμε δύο στρατιωτικούς διοικητές στην Αθήνα, έναν Γερμανό, τον Φέλμυ,  και έναν Έλληνα τον Σπηλιωτόπουλο. Χοντρή πλάκα σας λέω. Κανονική αλλαγή φρουράς, όπως στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Οι Γερμανοί παραδίδουν την εξουσία στους Άγγλους σχεδόν εν επισήμω τελετή.

Ο τελευταίος κατοχικός πρωθυπουργός, Ιωάννης Ράλλης προσπαθεί και αυτός να το παίξει φιλόπατρις αυτό τον καιρό και προσφέρει τις υπηρεσίες τους στους Άγγλους, αφού τις είχε ήδη προσφέρει επιτυχώς τους Γερμανούς. Μύλος. Όλοι παίζουν την πατρίδα στα ζάρια. Δε λέγεται πόσο αγαπούν την Ελλάδα όλοι αυτοί οι καλοί κύριοι.

Στο μεταξύ, έρχονται στην Αθήνα σχεδόν νόμιμα και ενώ ακόμα οι Γερμανοί βρίσκονται εδώ, δύο μέλη της κυβέρνησης, ο Θ.Τσάτσος και ο Ζέβγος. Ο πρώτος για να συνεννοηθεί με τους εγχώριους αστούς και ο δεύτερος με τους εγχώριους κομμουνιστές για την υποδοχή.

3. Η απελευθέρωση

Η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να έρθει από την Ιταλία στην Ελλάδα. Όμως έχει προκύψει ένα μικρό πρόβλημα, έτσι που οι κομμουνιστές υπουργοί αρνούνται να ορκιστούν πίστη στο βασιλιά Γεώργιο το Β’. Αλλά η λύση βρίσκεται: Ορκίζονται πίστη στον διάδοχο Παύλο! Ξεφτέρια, οι μπαγάσηδες. Και άντε να δεις προκοπή με τέτοια καραγκιοζιλίκια.

Στην Αθήνα, όλοι ετοιμάζονται για την υποδοχή. Ακόμα και οι Ες-Ες. Στο φρικτό άντρο τους στην οδό Μέρλιν στο Κολωνάκι, στις 11 Σεπτεμβρίου, ένα μήνα πριν από την αναχώρησή τους, κάνουν τις τελευταίες εκτελέσεις, μέσα στο υπόγειο. Αυτή τη φορά εκτελούν όχι κομμουνιστές, αλλά τους Έλληνες διερμηνείς τους! Τους συνεργάτες τους! Τους φίλους τους! Δεν θέλουν ν΄ αφήσουν πίσω τους μάρτυρες για όσα φρικώδη συνέβησαν στην οδό Μέρλιν. Εν τούτοις, κάποιοι που πέρασαν από εκεί και επέζησαν, περιέγραψαν τον ένα και μοναδικό τρόπο βασανισμού που εφάρμοζαν οι άντρες των Ταγμάτων Θανάτου (αυτό σημαίνει Ες-Ες). Κρεμούσαν το θύμα από τα χέρια, από το ταβάνι, όχι πολύ ψηλά για να κάνει τη δουλειά του ο “oδοντoγιατρός”. Που έβγαζε ένα-ένα τα δόντια του θύματος με τανάλια για πρόκες, φυσικά χωρίς αναισθητικό. Όταν έβγαινε και ο τελευταίος φρονημίτης και το αγρίμι δεν φρονήμευε, έπιανε δουλειά ο πεντικιουρίστας, που ξερίζωνε τα νύχια, πρώτα των ποδιών και ύστερα των χεριών. Αν, παρά ταύτα, το θύμα επιζούσε, έτρωγε μια σφαίρα στο κεφάλι εξ επαφής. Με τους διερμηνείς τους ωστόσο, αυτά τα κτήνη φάνηκαν “επιεική”. Τους εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι, χωρίς να τους βασανίσουν.

Το μνημείο, έξω από το κολαστήριο της Γκεστάπο, στην οδό Μέρλιν

Στις 2 Οκτωβρίου, δέκα μόλις μέρες πριν από την εκkένωση της Αθήνας την 12η Οκτωβρίου, οι Γερμανοί εκτελούν, έτσι για πλάκα σχεδόν, 25 πατριώτες στον Υμηττό, ανάμεσά τους και τη Λέλα Καραγιάννη, και άλλους εννιά στο Κατσιπόδι. Τα τρία τελευταία θύματα είναι τρεις ΕΠΟΝίτες, ο Αγαλιώτης, ο Φραγκόπουλος και ο Καλαμπόκας. Είναι αυτοί που πριν ξημερώσει η 12η Οκτωβρίου, ημέρα της Λευτεριάς, τρέχουν από εργοστάσιο σε εργοστάσιο στον Πειραιά και βγάζουν τα καψίλια από τους δυναμίτες με τους οποίους οι Γερμανοί ανατινάζουν αράδα όλες τις βιομηχανικές μονάδες, μικρές και μεγάλες. Οι ΕΠΟΝίτες σώζουν την περιουσία των καπιταλιστών! Των συνεργατών των Γερμανών! Των μελλοντικών τους εκτελεστών! Δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω: ήρωες ή ηλίθιους. Ας τους πούμε ήρωες που σκοτώθηκαν για τον πιο ηλίθιο σκοπό.

Πάντως, το λιμάνι του Πειραιά δεν μπόρεσαν να το σώσουν. Οι Γερμανοί, την τελευταία μέρα της εκκένωσης της Αθήνας και του Πειραιά, την 12η Οκτωβρίου, το τινάζουν στον αέρα. Το ίδιο πάνε να κάνουν και με το εργοστάσιο ηλεκτρισμού του Πειραιά, αλλά το 1^ο  τάγμα του ΕΛΑΣ δίνει μια σκληρή μάχη σώμα προς σώμα με τους Γερμανούς, που κρατάει μία μέρα και το εργοστάσιο τελικά σώζεται. Γερμανοί νεκροί, 77. Αντάρτες νεκροί,9. Επέσατε θύματα, αδέρφια εσείς… Για ποιον επέσατε θύματα; Τι μπορούμε να πούμε σήμερα; Τι έγινε όλος εκείνος ο ηρωισμός;

Το μνημείο για την περίφημη "Μάχη της Ηλεκτρικής"

Πάντως, τα πανηγύρια για την απελευθέρωση της Αθήνας κρατούν τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Η νύχτα των νεκρών είναι πιο μεγάλη. Κρατάει όσο η αιωνιότητα.

4. Ο Βασιλιάς ξανάρχεται

Ο τελευταίος Γερμανός φεύγει από την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1944 και η ελληνική κυβέρνηση αποβιβάζεται στην Ελευσίνα έξι μέρες αργότερα, την 18η Οκτωβρίου. Αυτές τις έξι μέρες η ελληνική κυβέρνηση φορτωμένη στο θωρηκτό Αβέρωφ κάνει κρουαζιέρα στον Αργοσαρωνικό, περιμένοντας το σύνθημα του Άγγλου πρεσβευτή Ρέτζιναλντ Λίπερ που έχει έρθει πριν από αυτήν στην Αθήνα, συνοδευόμενος από τον Μακμίλαν, βοηθό του Άγγλου υπουργού εξωτερικών Ήντεν. Κάτι σημαίνει, βέβαια, το να έρχονται πρώτα οι πρεσβευτές και ύστερα η κυβέρνηση στην οποία είναι διαπιστευμένοι.

Τη 18η Οκτωβρίου 1944, τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης, μαζί και οι τρεις κομμουνιστές που μετέχουν τώρα σε αυτήν, προχωρούν θριαμβικά εν μέσω πανδαιμονίου από τις ιαχές του πλήθους και δια της Ιεράς Οδού φτάνουν στην Ακρόπολη, όπου υψώνουν την ελληνική σημαία. Η τελετή επαναλαμβάνεται έκτοτε κάθε χρόνο, προφανώς γιατί κάθε χρόνο γιορτάζουμε μια απελευθέρωση από κάποιον εχθρό.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου υψώνει την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, στις 12 Οκτωβρίου του 1944

Η Ιερά Οδός, που συνδέει την Ελευσίνα με την Ακρόπολη και δια της οποίας στην αρχαιότητα περνούσε η πομπή των Παναθηναίων, επιλέγεται σκόπιμα. Μόνο που τα μυστήρια αυτή τη φορά δεν είναι τα ελευσίνεια, αλλά τα εγγλέζικα. Άσε που η ελληνική σημαία δεν είναι ο πέπλος της Αθηνάς.

Μετά την έπαρση της σημαίας στην Ακρόπολη και την έπαρση μαζί της, της εθνικής υπερηφάνειας που την υποβαστάζουν οι Άγγλοι, οι επίσημοι πάνε στη Μητρόπολη όπου ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός τελεί δοξολογία για να ευχαριστήσει την Παναγία, δηλαδή τους Άγγλους.

Τελειώνει και αυτή η σεμνή τελετή και ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ανεβαίνει σ΄ ένα μπαλκόνι στο Σύνταγμα και τραβάει έναν εθνικό πατριωτικό λόγο, μα τι λόγο. Όλο ύμνους και εγκώμια για τους Άγγλους. Φυσικά, δεν παραλείπει να ζητήσει την εκκένωση της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης από τους Βούλγαρους που βρίσκονται ακόμα εκεί (δεν καθόμαστε για πάντα μιας και ήρθαμε, λένε προφανώς) καθώς και την επιστροφή στην Ελλάδα της Βορείου Ηπείρου. Όμως για την Κύπρο τσιμουδιά. Βλέπεις, η Κύπρος ανήκει στη σύμμαχο Αγγλία.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, μαζί με το Βρετανό στρατηγό Σκόμπυ

Λίγες ημέρες αργότερα, οι Αθηναίοι βγαίνουν και πάλι στους δρόμους για να επευφημήσουν, την 26η Οκτωβρίου, τον Άγγλο Υπουργό Εξωτερικών Ήντεν που κάνει μια φιλική επίσκεψη στην Ελλάδα κατά την επιστροφή του από τη Μόσχα. “Ζήτω οι ελευθερωτές της Ελλάδας” είναι το κυρίαρχο σύνθημα. Ακόμα και το ΕΑΜ χαρακτηρίζει τους Άγγλους ελευθερωτές της Ελλάδας!

Λίγο νωρίτερα, ο Σκόμπι στέλνει ένα έγγραφο στον φρούραχο της Αθήνας Σπηλιωτόπουλο που λέει επί λέξη: «Όταν οι Γερμανοί αποχωρήσουν ή παραδοθούν, τα Τάγματα Ασφαλείας θα λάβουν οδηγίας σας ή να λιποταχτήσουν προς τας οικίας των ή να παραδοθούν εις υμάς». Που σημαίνει, είτε τους αφήσετε να λιποταχτήσουν κάνοντας τα στραβά μάτια είτε “παραδοθούν” σε εσάς, το ίδιο κάνει. Και στις δύο περιπτώσεις, δικοί μας άνθρωποι παραμένουν και μόλις σφυρίξουμε θα έρθουν κοντά μας για να σώσουν την Ελλάδα από τους κομμουνιστές, όπως ακριβώς την είχαν σώσει λίγο πριν, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς. Πολύ πατριώτες οι Τάγματα Ασφαλίτες! Επ' αυτών θα στηριχτεί η δημοκρατία του νέου κράτους -και γι' αυτό θα προκόψει!

5. Πάρτη από κομπραδόρους για ελευθερωτές

Οι αγγλικές αποβατικές μονάδες που “ελευθέρωσαν” την Ελλάδα, μετά την ήρεμη αποχώρηση των Γερμανών, αποτελούνται από μια θωρακισμένη ταξιαρχία και μια ταξιαρχία αλεξιπτωτιστών. Και τα άρματα και οι αλεξιπτωτιστές είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται για το χτύπημα του ΕΛΑΣ, που το ετοιμάζουν καλά οι Άγγλοι, που παριστάνουν τους ελευθερωτές. Αλλά όχι από τους Γερμανούς, από τους κομμουνιστές. Με τους οποίους ωστόσο συνεχίζουν να συνεργάζονται, αφού στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου μετέχουν τρεις κομμουνιστές.

Είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες κομμουνιστές θα μετέχουν των κυβερνητικών ευθυνών, φυσικά σε κυβέρνηση συνασπισμού και όχι δική τους. Όμως το σκάνδαλο θα απαλειφτεί σύντομα. Ο Δεκέμβρης είναι κοντά. Προς το παρόν, και για ενάμιση μήνα, οι Άγγλοι των αποβατικών μονάδων που δεν έκαναν απόβαση, αλλά αποβιβάστηκαν κανονικά, περίπου σαν τουρίστες, θα φτιάξουν το κατεστραμμένο λιμάνι του Πειραιά, όχι βέβαια για το χατήρι των συμμάχων Ελλήνων, αλλά γιατί θα τους χρειαστεί στον εμφύλιο που ετοιμάζουν με πάσα επιμέλεια. Για τον ίδιο λόγο θα ξαναχτίσουν μερικές από τις βασικές γέφυρες που έχουν καταστραφεί. Αλλά θα επιβλέψουν και στη διανομή των τροφίμων και του ρουχισμού της περίφημης ΟΥΝΡΑ, που μοιάζει περισσότερο με τις χάντρες που δίνουν οι αποικιοκράτες στους ιθαγενείς της Αφρικής για να τους θαμπώσουν, παρά με πραγματική βοήθεια. Όπως και να΄ναι όμως, μια σοκολάτα είναι μια σοκολάτα αυτή την εποχή και μια τσίχλα βοηθάει στη χώνεψη της σοκολάτας. Άλλωστε, που να φας ψωμί. Μια φραντζόλα στοιχίζει 80 δισεκατομμύρια δραχμές! Ο υπερπληθωρισμός έχει κάνει δισεκατομμυριούχους όλους όσους είναι σε θέση να αγοράσουν μια φραντζόλα ψωμί.

Διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας ΟΥΝΡΑ

Γι' αυτό ακριβώς και ο Άγγλος υπουργός των οικονομικών, που ουσιαστικά είναι και Έλληνας υπουργός των οικονομικών, λέει πως μια νέα, μεταπολεμική ελληνική δραχμή στο εξής θα κάνει 50 δισεκατομμύρια παλιές. Τέρμα οι λαϊκοί δισεκατομμυριούχοι. Στο εξής, δισεκατομμυριούχοι θα είναι αυτοί που ήταν και παλιά. Αυτοί που είχαν τα λεφτά τους στην Ελβετία. Και που τώρα φέρνουν ένα μέρος, ίσα ίσα για να μπορούν να οργανώνουν πάρτι και δεξιώσεις προς τιμήν των Ελευθερωτών Άγγλων.

Αυτές τις μέρες γίνεται χαμός στο Κολωνάκι. Είναι τόσα πολλά τα πάρτι που γίνονται κάθε βράδυ, που ο Άγγλος Πρεσβευτής Ρέτζιναντ Λίπερ δίνει διαταγή στους Άγγλους αξιωματικούς και στρατιώτες να αποφεύγουν τα συχνά πάρτι, διότι εδώ ήρθαν για δουλειά και όχι για να χορεύουν με τις όμορφες και καλοζωισμένες αστές του Κολωνακίου, που ούτε κατάλαβαν την κατοχή. Τα βόλευαν καλά με τους Γερμανούς, τώρα τα βολεύουν καλά με τους Άγγλους, αργότερα θα τα βολέψουν καλά με τους Αμερικανούς. Και στο μέλλον θα τα βολέψουν καλά, πιθανό και με τους Τούρκους. Κατά τα άλλα, η “εθνική αστική τάξη” παραμένει τάξη, όμως δύσκολα θα την χαρακτήριζε κανείς εθνική. Άλλωστε ο πατριωτισμός είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς αφορά μόνο το πόπολο. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Προς το παρόν πάντως, οι Έλληνες αστοί δεν πρέπει να προκαλούν τους πεινασμένους Έλληνες, λέει ο Λίπερ, και απαγορεύει τα συχνά πάρτι.

6. Οι ασφαλείς ταγματασφαλίτες

Η Εθνική Πολιτοφυλακή, όπως λέγεται τώρα η παλιά ΟΠΛΑ, δεν είναι παρά η αστυνομία του ΕΑΜ, που προσπαθεί να προστατεύσει τους ΕΑΜίτες από τους πάντα αφηνιασμένους ταγματασφαλίτες. Η Εθνική Πολιτοφυλακή δεν διστάζει να εκτελεί με συνοπτικές διαδικασίες τους ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών. Καμιά φορά παίρνει η μπόρα και αθώους. Καμιά φορά λειτουργεί και η παραδοσιακή αυτοδικία (βεντέτα). Όμως, όσοι από τους ταγματασφαλίτες κυκλοφορούν ελεύθεροι, είναι τόσο θρασείς που είναι απορίας άξιο που δεν είχαμε περισσότερα λυντσαρίσματα από αυτά που έγιναν.

Προκήρυξη της Ο.Π.Λ.Α

Για να αποφευχθούν, λοιπόν, τα λυντσαρίσματα αυτή τη δύσκολη, μεταβατική εποχή, κατά την οποία κανένα κράτος, ούτε δεξιό ούτε αριστερό, δεν λειτουργεί ακόμα (ούτε στο μέλλον και μέχρι σήμερα θα λειτουργήσει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, σχέση έχουσα με τους ιδεολογικούς απογόνους των δοσιλόγων) τα εκ ταγματασφαλιτών στελέχη κλείνονται στη φυλακή, όχι για τιμωρία, αλλά για να προφυλαχτούν από το μαινόμενο πλήθος των βασανισμένων σε όλη τη διάρκεια της κατοχής. Και περνούν ζωή και κότα στη φυλακή. Ούτε απριλιανοί να ήταν.

Οι λιγότερο σημαντικοί ταγματασφαλίτες κλείνονται με τον οπλισμό τους, προσέξτε με τον οπλισμό τους, σε δύο στρατόπεδα, ένα στη Χαλκιδική για τα βόρεια καθάρματα και ένα στην Πελοπόννησο για τα νότια καθίκια. Ίσως να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία ο εγκλεισμός σε στρατόπεδο ενόπλων ανδρών. Το παιχνίδι παίζεται πολύ χοντρά από τους Άγγλους και πολύ προκλητικά.

Στις αρχές Νοεμβρίου του 1944, 668 κρατούμενοι δοσίλογοι και ποινικοί ανάκατα, δραπετεύουν τον ίδιο καιρό από διαφορετικές φυλακές. Είναι καταφάνερο πως δεν πρόκειται για δραπέτευση, αλλά για απόλυση, που προτείνεται ως δραπέτευση. Και τότε η Εθνική Πολιτοφυλακή αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να βρει τους δραπέτες. Μπαίνει σε σπίτια χωρίς ένταλμα και συχνά εκτελεί επιτόπου. Η πρόκληση από τη μεριά των Άγγλων είναι τόσο μεγάλη με τούτη τη δήθεν δραπέτευση που η άποψη, σύμφωνα με την οποία πως όλα αυτά τα κάνουν για να επιτείνουν το χάος ώστε να δικαιολογηθεί η επέμβασή τους, είναι κάτι παραπάνω από βάσιμη, αν μάλιστα πάρουμε υπόψη και την πάγια αγγλική τακτική του “διαίρει και βασίλευε”

Προσέξτε να δείτε τι λέει ο Τσόρτσιλ σε ένα γράμμα του προς τον υπουργό του των εξωτερικών: “Έχοντας υπόψη τη μεγάλη τιμή (εννοεί την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία) που πληρώσαμε στους Ρώσους για να έχουμε ελεύθερα τα χέρια στην Ελλάδα, δεν θα έπρεπε να διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε βρετανικά στρατεύματα για να υποστηρίξουμε την ελληνική βασιλική κυβέρνηση του κυρίου Παπανδρέου. […] Αυτό συνεπάγεται τη βέβαιη επέμβαση των βρετανικών στρατευμάτων για να εμποδιστούν ταραχές. […] Χρειαζόμαστε οχτώ ή δέκα χιλιάδες στρατιώτες ακόμα για να κρατήσουμε την πρωτεύουσα και τη Θεσσαλονίκη στο όνομα της τωρινής κυβέρνησης. […] Περιμένω οπωσδήποτε μία σύγκρουση με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να την αποφύγουμε, με την προϋπόθεση να διαλέξουμε καλά το έδαφος”.

Σαφέστατος, ο πάντα κυνικός και καθαρός στη σκέψη Ουίνστον Τσώρτσιλ, που υπηρετεί καλά τη χώρα του. Την Ελλάδα όμως ποιος την υπηρετεί; … Μα οι δοσίλογοι!

Ο Roger Waters πήρε θέση για την απονομή του φετινού Νόμπελ Ειρήνης στην Μαρία Κορίνα Ματσάντο, τη σύμμαχο του Τραμπ, την υποστηρίκτρια του Νετανιάχου, την ομοτράπεζη των ευρωπαϊκών ακροδεξιών κομμάτων, αυτή που βλέπει τη μετανάστευση ως οργανωμένο «σχέδιο αποσταθεροποίησης» των αξιών της Δύσης 

Ανυποχώρητος, αταλάντευτος και πιστός στις ιδέες και στις αξίες του, ο Roger Waters εσαρκώνει αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο και βήμα και (λένε ότι) νοιάζονται για τη δικαιοσύνη και για την ειρήνη. Και δυστυχώς είναι τόσο λίγοι αυτοί που το κάνουν, ώστε να φαντάζουν εμμονικοί και γραφικοί

Ας απολαύσουμε τον Roger Waters σε άλλη μια κατάθεση ψυχής. Και επειδή ξέρουμε ότι και ο ίδιος δεν θα το ήθελε, δεν θα τον λογοκρίνουμε καθόλου

Μαρία Κορίνα Ματσάντο. Η Νορβηγική Επιτροπή του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης, αποφάσισε να σας απονείμει το Νόμπελ Ειρήνης του 2025.

Ο Νόμπελ θα στριφογύριζε στον τάφο του. Ξέρω ότι εφηύρε τον δυναμίτη και ήταν πιθανώς ένας μαλάκας, αλλά θα μπορούσατε κάλλιστα να το δώσετε στον Ντόναλντ Τραμπ. Δεν είναι λιγότερο παράλογο.

Συνέλθετε. Αρχίστε να συμπεριφέρεστε σαν άνθρωποι. Αρχίστε να συμπεριφέρεστε σαν να έχετε IQ πάνω από τη θερμοκρασία δωματίου.

Η Κορίνα Ματσάντο είναι μαλάκας. Εντάξει; (Η Κορίνα Ματσάντο) δεν έχει καμία σχέση με την ειρήνη.

Ξέρω ότι ούτε εσείς νοιάζεστε για την ειρήνη. Εδώ, το δώσατε στον Χένρι Κίσινγκερ.

Παίζατε ακόμη και με την ιδέα να το δώσετε στον Ντόναλντ Τραμπ.

(Το Νόμπελ Ειρήνης) δεν έχει καμία σχέση με την ειρήνη. Η ειρήνη αφορά την έκφραση της αλήθειας και της αγάπης για τους αδελφούς και τις αδελφές μας σε όλο τον κόσμο και την υποστήριξη της ιδέας των καθολικών ίσων ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μας σε όλο τον κόσμο.

Γιατί λοιπόν να μην ξεκινήσουμε με τους αδελφούς και τις αδελφές μας στην Παλαιστίνη; Και έχουμε αυτό το ειρηνευτικό σχέδιο, με τον Τόνι-γαμημένο-Μπλερ να εμπλέκεται μαζί με τους ανθρώπους που διαφεντεύουν τη Γάζα. 

Είστε όλοι τρελοί; Ναι, είστε. Αλλά δεν πειράζει.

Ας ελπίσουμε ότι σε έναν θαυμαστό νέο κόσμο που ίσως συναντήσουμε μια μέρα, θα μπορείτε όλοι να είστε κλειδωμένοι σε έναν ωραίο, καθαρό, άνετο κάδο τρελών.

της Μαρίας Νάτση

Κίρκη ονομάζεται ένας μικρός δρόμος, κρυμμένος σαν μυστικό στη Νέα Φιλαδέλφεια, εκεί όπου ο θρυλικός Κηφισός ανασαίνει ακόμη.

Αν περάσεις από εκεί, θα σε συνοδέψει το πέταγμα ενός ζευγαριού ερωδιών, η αργή κίνηση μιας νεροχελώνας, το σάλαγο των βατράχων που τραγουδούν τη νύχτα.

Θα δεις πηγάδια ξεχασμένα, πέτρινα τείχη από το Αδριάνειο Υδραγωγείο το οποίο ο δήμος Μεταμόρφωσης διατήρησε και αξιοποίησε -αναδεικνύοντας τη διαχρονική αξία του- ποτίζοντας τους κήπους του και δέντρα ψηλόκορμα να ρίχνουν σκιά και δροσιά στο μονοπάτι σου.

Εδώ, δύο περίπου χιλιόμετρα ποταμού επιμένουν να κυλούν ελεύθερα — μια φλέβα γης που ακόμα  αντιστέκεται.

Το τοπίο γαληνεύει το βλέμμα και γεννά μια πικρή απορία: πώς θα ήταν άραγε ο Κηφισός, αν ο άνθρωπος είχε κάνει άλλες επιλογές;

Μα ξέρουμε πια. Οι επιλογές υπαγορεύονται απ’ το κέρδος, κι έτσι το όνομα Κίρκη δεν μοιάζει τυχαίο — γιατί όπως εκείνη μεταμόρφωνε τους ανθρώπους σε ζώα, έτσι κι η απληστία μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε κτηνάνθρωπο.

Κι όμως, εδώ φυτρώνει ελπίδα. Το μεγαλύτερο μυστικό της Κίρκης είναι οι άνθρωποί της — δραστήριοι, ευφυείς, με την αίσθηση του κοινού καλού ζωντανή μέσα τους και πάνω απ’ όλα, ενωμένοι, υπερασπίζονται τον ποταμό που κάποτε τιμούνταν σαν θεός. Τον ποταμό που ακόμη ψιθυρίζει στα νερά του, ότι τίποτα πολύτιμο δεν χάνεται, αν κάποιος συνεχίζει να το αγαπά.

Τους έχουν αποκαλέσει «Φρουρούς του Κηφισού», και όχι άδικα, καθώς αντιπαλεύουν το σχέδιο που έχει εκπονηθεί για την τσιμεντοποίηση  αυτού του εναπομείναντος φυσικού τμήματος. Εντός Νοεμβρίου θα εκδικαστεί η προσφυγή τους στο Συμβούλιο της Επικρατείας και είναι τουλάχιστον  λυπηρό να αναγκάζονται  οι πολίτες να διαθέτουν χρόνο, χρήματα και ενέργεια για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τον Κανονισμό για την Αποκατάσταση της Φύσης (ΕΕ 2024/1760), ζητά από κάθε χώρα να φροντίσει ώστε, μέχρι το 2030, τουλάχιστον 25.000 χιλιόμετρα ποταμών να ξαναγίνουν ελεύθερα στη ροή τους. Αυτό σημαίνει να αφαιρεθούν παλιά και άχρηστα εμπόδια, όπως φράγματα ή τσιμεντένια αναχώματα, και να δοθεί ξανά στο νερό ο χώρος να κυλά φυσικά.

Η Ελλάδα καλείται να φροντίσει και τα δικά της νερά — να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα και να τα εντάξει στα εθνικά της σχέδια, δίνοντας προτεραιότητα σε ποτάμια και ρέματα που κάποτε ήταν ζωντανά κομμάτια της φύσης. Στόχος είναι να ξαναζωντανέψουν τα οικοσυστήματα και να επανέλθει η ισορροπία ανάμεσα στη φύση και την πόλη.

Εύλογα γεννιέται η απορία: γιατί επιμένουν σε απαρχαιωμένες μεθόδους και πρακτικές αντιπλημμυρικών έργων, οι οποίες όχι μόνο προκαλούν τεράστια οικολογική καταστροφή, αλλά πλέον αμφισβητούνται για την αντιπλημμυρική τους αποτελεσματικότητα;

Δεν αποκλείεται ότι, κοντά στο 2030, οι ίδιες λίγες εταιρείες που σήμερα ολιγοπωλιακά αναλαμβάνουν αυτά τα έργα, τότε θα κληθούν να αφαιρέσουν όλα τα ξεπερασμένα και επιβλαβή υλικά που τοποθετούν. Άλλωστε, φαίνεται ότι σε δουλειά… ή μάλλον σε εργολαβία να βρισκόμαστε.

Δυστυχώς, οι ίδιες πρακτικές εφαρμόζονται και σε άλλα ποτάμια της Ελλάδας, αλλά και της πολύπαθης Αττικής. Ανοικτά ποτάμια με φυσική ροή, όπως το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας, ακολουθούν την τύχη του Κηφισού: ολοκληρωτική εκρίζωση της φυσικής βλάστησης, κοπή 2.000 δέντρων και κατάργηση (!) της φυσικής πλημμυρικής ζώνης. Μια ακατανόητη και μέχρι στιγμής αδικαιολόγητη επιλογή στο όνομα της αντιπλημμυρικής προστασίας.

Η ελπίδα μας βρίσκεται στο γεγονός ότι στο πλευρό της «Γειτονιάς της Κίρκης» είδαμε μια ομάδα νέων με ανησυχίες, που μελετούν, αναζητούν λύσεις, συζητούν, ενώνονται και δρουν.

Ελπίδα μας είναι επίσης άτομα όπως η Ελένη, που καθάριζε ασταμάτητα το ποτάμι σε όλη τη διαδρομή, υπενθυμίζοντάς μας ότι αυτό είναι το σπίτι μας.

Η αποκατάσταση των ποταμών, ως μέρος ενός εθνικού σχεδιασμού οργανωμένου κράτους, αποτελεί πλέον νομική υποχρέωση, αλλά αποτελούσε πάντοτε μια πράξη σεβασμού προς τους πολίτες, όχι μόνο του σήμερα, αλλά και του αύριο.

(Για όσους επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν για τον Κηφισό, προτείνουμε ενδεικτικά να αναζητήσουν τις ομάδες Save Your Hood, Reflow Kifissos, Ροή – Πολίτες Υπέρ των Ρεμάτων και φυσικά τη «Γειτονιά της Κίρκης».)

Κυκλοφορεί σήμερα το πλούσιο και ανανεωμένο φύλλο #113 της RAF WEST Journal, της Νο2 εφημερίδας της ανατολικής Αττικής. Με πολλά θέματα και πλούσιο φωτορεπορτάζ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ SAVOIR VIVRE ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΡΑΦ ΤΑΟΥΝ: Ταχύρρυθμα μαθήματα savoir vivre και πολιτικού πολιτισμού παραδίδονται κάθε εβδομάδα δωρεάν από τον γαλλοτραφή δημοτικό σύμβουλο Ζαν Πωλ ντε Μπατάλ. Ο ευγενής Ζαν, μετά την ευδόκιμη θητεία του στη Βόρεια Κορέα, μια χώρα που αγάπησε σφόδρα και με κάθε ευκαιρία αναφέρεται σε αυτήν, και μετά την συν-συγγραφή μαζί με το Χρήστο Ζαμπούνη του ομώνυμου βιβλίου, κάνει υπερήφανο το λαό της Ραφ Τάουν με την ευγενή παρουσία του, αποτελώντας μια πραγματική όαση μέσα στην αγένεια και τη βαρβαρότητα της σύγχρονης εποχής

TA COMICS ΤΗΣ RAF TOWN: Διαβάστε τις περιπέτειες του Παλιού Σερίφη. Μια προσφορά της RAF WEST για μικρούς και μεγάλους. Σήμερα: Η ανταρσία του βοηθού Σερίφη

ΣΤΟΥΣ ΜΠΑΓΛΑΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΣ: Η μόνιμη πλέον στήλη της RAF WEST αναζητά συνθέτη και ερμηνευτή για τα στιχάκια που θα δημοσιεύει. Μόνο σοβαρές προτάσεις. Οι ενδιαφερόμενοι θα περάσουν από οντισιόν

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ: Ο Αλέξης Τσίπρας κατέβηκε επιτέλους από το Στύλο για να ενωθεί με το λαό. Στο χέρι του κρατάει μια πυξίδα που γράφει «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», δεν ξέρει όμως πώς λειτουργεί. Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Στο σημερινό τεύχος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Μαρέβα Γκραμπόφσκι φωτογραφίζονται με τον Αδόλφο Χίτλερ και την Εύα Μπράουν. Η Μαρέβα και η Εύα αντάλλαξαν απόψεις για τις τάσεις της σύγχρονης μόδας, ενώ ο Κυριάκος εξήγησε στον Αδόλφο πώς λειτουργεί το Predator. Στο ενδιάμεσο, είχαν ολιγόλεπτη συνομιλία με τον Βενιαμίν Νετανιάχου, υποσχόμενοι ότι θα τον προτείνουν του χρόνου για Νόμπελ Ειρήνης

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ: Η Αφροδίτη Λατινοπούλου λανσάρει συσκευές αποτρίχωσης με σήμα το δαυλό της Νέας Δημοκρατίας. Πανικός στα επιτελεία των δεξιών παραπηγμάτων 

Διαβάστε σήμερα, 11/10, τη RAF WEST Journal

Είναι πραγματικά εντυπωσιακά τα παιχνίδια της ιστορίας και οι εναλλαγές ρόλων που επιφυλάσσει στους πρωταγωνιστές της

Κάποτε, οι Εβραίοι ήταν διωκόμενοι και κέρδισαν την παγκόσμια συμπάθεια.

Τώρα είναι οι διώκτες και κερδίζουν την παγκόσμια αποδοκιμασία και οργή

Κάποτε, οι Εβραίοι ήταν αυτοί που παραβίαζαν ναυτικούς αποκλεισμούς που είχαν επιβάλλει οι Βρετανοί, οι τότε διοικητές της Παλαιστίνης, οι οποίοι έβλεπαν ένα ανεξέλεγκτο κύμα εποικισμού της Παλαιστίνης από Εβραίους.

Και σε πολλές περιπτώσεις, τα πλοία που μετέφεραν Εβραίους εποικιστές, αναχαιτίστηκαν από πλοία του βρετανικού ναυτικού. Όπως έγινε το 1947 με το πλοίο «Exodus» που μετέφερε εκατοντάδες Εβραίους πρόσφυγες και αναχαιτίστηκε από το βρετανικό πολεμικό ναυτικό, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να επιστρέψει στην Ευρώπη. Το περιστατικό αυτό προκάλεσε διεθνή κατακραυγή και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να πειστεί η Βρετανία για την ανάγκη μιας λύσης με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ.

Τώρα, είναι οι απόγονοι αυτών των Εβραίων που αναχαιτίζουν πλοία, κάνουν ρεσάλτο σε αυτά και φυλακίζουν τους επιβαίνοντες. Επιβαίνοντες  που δεν έχουν έρθει για εποικισμό, όπως είχαν έρθει κάποτε οι πρόγονοι των σημερινών Ισραηλινών, αλλά για να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στους διωκόμενους από τους Ισραηλινούς Παλαιστίνιους

Είναι πραγματικά εντυπωσιακά τα παιχνίδια της Ιστορίας. Και ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η βαθιά άγνοια της ιστορίας από κάποια ανθρωποειδή που καμώνονται τους ανθρώπους και παριστάνουν τους νομοταγείς και τους υπερασπιστές της τάξης και της διεθνούς νομιμότητας

Στη φωτογραφία, βλέπουμε Εβραίους εποικιστές να παρακαλούν τους Βρετανούς διοικητές της Παλαιστίνης να γίνουν δεκτοί στη γη της Παλαιστίνης

Στη φωτογραφία βλέπουμε Εβραίους πρόσφυγες που έχουν σχηματίσει ανθρώπινη αλυσίδα για να φτάσουν στην ακτή από το πλοίο United Nations (πρώην Αρχιμήδης) που σκοπίμως προσάραξε ανοιχτά της Χάιφα μεταφέροντας περίπου 700 ανθρώπους από την κεντρική Ευρώπη

Το πλοίο "Κράτος του Ισραήλ" ιδιοκτησίας της οργάνωσης Χαγκάνα αποβιβάζει Εβραίους μετανάστες στο λιμάνι της Χάιφα το 1947

Το πλοίο "Έξοδος". Ήταν αμερικανικής ιδιοκτησίας από τη δεκαετία του ’20, αλλά αγοράστηκε από τη Χαγκάνα, την παραστρατιωτική οργάνωση των Εβραίων και μετονομάστηκε σε Haganah Exodus 1947. Το πλοίο, ξεκινώντας από τη Γαλλία, μετέφερε πάνω από 4.500 Εβραίους, όταν απαγορεύτηκε η είσοδος του στη Παλαιστίνη από τις βρετανικές αγγλικές αρχές. Στη συνέχεια, οι Βρετανοί μετέφεραν τους επιβάτες σε τρία άλλα διαφορετικά πλοία, τα οποία έπλευσαν πίσω προς τη Γαλλία. Το πλοίο αποτέλεσε μια προσωρινή φυλακή, καθώς έμειναν εκεί αρκετές εβδομάδες κλεισμένοι, μέχρι που μεταφέρθηκαν εν τέλει στο Αμβούργο και μετά σε στρατόπεδα εκτοπισμένων της Γερμανίας

Είναι προφανές ότι οι Παλαιστίνιοι της Γάζας έχουν κάθε λόγο σήμερα για να χαίρονται. Γιατί για λίγο έστω θα πάψουν να τους βομβαρδίζουν οι Ισραηλινοί και για λίγο θα πάψει να τους θερίζει η πείνα. Από κει όμως και μετά, τι;

Οι εικόνες με τα καραβάνια των εξαθλιωμένων Παλαιστινίων μέσα από τα ερείπια της χώρας τους συγκλονίζουν.

Πού θα πάνε αυτά τα δυόμιση εκατομμύρια της ισοπεδωμένης και κατεστραμμένης Γάζας ; Πώς θα ζήσουν μέσα σε ερείπια; Πώς θα ζήσουν χωρίς κράτος και ανεξαρτησία; Πώς θα ζήσουν σε ένα κράτος απαρτχάιντ;

Αυτό που φαίνεται – και είναι βέβαια – πρόβλημα των Παλαιστινίων, οι Ισραηλινοί δεν καταλαβαίνουν ότι είναι και δικό τους πρόβλημα. Πώς θα ζήσουν με δέκα τουλάχιστον εκατομμύρια Παλαιστίνιους γύρω τους; Πώς θα ζήσουν μέσα σε ένα καθεστώς απομόνωσης από τα περισσότερα κράτη του κόσμου;

Για όσους μπορούν ακόμη να σκέφτονται, είναι προφανές πως όσο δεν υπάρχει ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, ειρήνη δε θα έχουν ούτε οι Παλαιστίνιοι , αλλά ούτε και οι Ισραηλινοί

Οπότε; Όσο οι Ισραηλινοί δεν το αντιλαμβάνονται και συνεχίσουν τη γενοκτονία – γιατί αυτό είναι και το πιθανότερο να συμβεί, μη γελιόμαστε, το Ισραήλ απλώς κερδίζει χρόνο και αμβλύνει τις εντυπώσεις – οι υπόλοιποι λαοί πρέπει να συνεχίσουν αφενός τη στήριξη των Παλαιστινίων και αφετέρου να διευρύνουν την απομόνωση των Ισραηλινών με κάθε τρόπο

Στο πνεύμα αυτό, το BDS καλεί τους πολίτες όλου του κόσμου να συνεχίσουν και να εντείνουν τις προσπάθειες απομόνωσης του γενοκτονικού Ισραήλ και των συνενόχων εταιρειών και θεσμών.

Ακολουθεί η πλήρης ανακοίνωση:

BDS: Η ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ, ΜΟΝΟ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.

Το έργο μας δεν έχει τελειώσει! Το κίνημα BDS καλεί τα εκατομμύρια υποστηρικτών μας σε όλο τον κόσμο να εντείνουν την πίεση για να τερματιστεί η γενοκτονία του Ισραήλ και το επί δεκαετίες καθεστώς αποικιοκρατίας, απαρτχάιντ και παράνομης κατοχής.

Το κίνημα BDS υποδέχεται με μεγάλη ανακούφιση την είδηση ότι επιτεύχθηκε συμφωνία για κατάπαυση του πυρός. Ωστόσο, η κατάπαυση του πυρός είναι μόνο το πιο σημαντικό πρώτο βήμα για να τερματιστεί η γενοκτονία εναντίον των 2,3 εκατομμυρίων Παλαιστινίων στην παράνομα κατεχόμενη και πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας.

Χωρίς μαζική πίεση, αυτό θα συνιστά τη συνέχιση μιας λιγότερο ορατής μορφής γενοκτονίας, η οποία, όπως ελπίζουν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ, θα προκαλέσει λιγότερη περιφερειακή και παγκόσμια κατακραυγή, μποϊκοτάζ και κυρώσεις. Η πείνα, οι επιπτώσεις της καταστροφής της Γάζας δεν θα τελειώσουν. Το τέλος της κατοχής, του απαρτχάιντ και της άρνησης των δικαιωμάτων των προσφύγων μας δεν έχει ακόμη επιτευχθεί. Η αλληλεγγύη είναι πιο απαραίτητη από ποτέ και ξεκινά με τον τερματισμό της συνενοχής και της σοβαρής λογοδοσίας – τόσο ηθικών όσο και νομικών υποχρεώσεων.

Η κατάσταση έχει αλλάξει και δεν πρέπει να υπάρχει γυρισμός. Μην έχετε καμία αμφιβολία, η δύναμη του λαού μας είναι ακριβώς αυτό που μας έφερε εδώ. Το πρόσφατο κύμα κυρώσεων, από την Ισπανία έως την Τουρκία, από τη Μαλαισία έως την Κολομβία, από τη Σλοβενία έως την Αντίγκουα και Μπαρμπούντος, και σε πολλές άλλες χώρες, επιτεύχθηκε χάρη στην πίεση που ασκήσατε στις κυβερνήσεις σας.

Το Ισραήλ είναι πιο απομονωμένο από ποτέ σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως παραδέχτηκε πρόσφατα ο διεθνώς καταζητούμενος πρωθυπουργός του. Αυτή η εκεχειρία πρέπει να θεωρηθεί ως μια απελπισμένη προσπάθεια του να σώσει το γενοκτονικό Ισραήλ από αυτή την απομόνωση, επιτρέποντάς του παράλληλα να διατηρήσει το 77χρονο καθεστώς αποικιοκρατικής καταπίεσης.

Ως κρίσιμο μέρος της λαϊκής αντίστασης των Παλαιστινίων και ως η πιο αποτελεσματική μορφή διεθνούς αλληλεγγύης στην προσπάθειά μας για ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα, το κίνημα BDS χαιρετίζει τα εκατομμύρια των υποστηρικτών σε όλο τον κόσμο που συνεχίζουν να στέκονται αλληλέγγυοι στον αγώνα των Παλαιστινίων για τον τερματισμό της γενοκτονίας και του  απαρτχάιντ

Έχουμε διοχετεύσει συλλογικά την τεράστια θλίψη και οργή μας σε μια στρατηγική πίεση βασισμένη σε αρχές, με στόχο να τερματίσουμε τη διεθνή κρατική, εταιρική και θεσμική συνενοχή στο καθεστώς αποικιακής καταπίεσης του Ισραήλ. Οι πορείες, οι διαδηλώσεις, τα μποϊκοτάζ, οι αποκλεισμοί και οι καταλήψεις σας, μεταξύ άλλων ποικίλων και δημιουργικών μορφών αλληλεγγύης, έχουν ασκήσει άμεση πίεση σε όσους βρίσκονται στα κέντρα εξουσίας και έχουν συμβάλει στο να αποδεχθούν αυτή την εκεχειρία. Ωστόσο, το έργο μας δεν έχει τελειώσει.

Πρέπει να συνεχίσουμε ό,τι και να γίνει – να αγωνιζόμαστε, να αναστοχαζόμαστε, να υπερασπιζόμαστε την ελπίδα παρά τον πόνο, να πέφτουμε, να σηκωνόμαστε ξανά, να τροποποιούμε την πορεία μας, να συνεχίζουμε τον αγώνα και, τελικά, να κερδίσουμε την πλήρη απελευθέρωση, τη δικαιοσύνη και το δικαίωμα επιστροφής και αποζημίωσης για τον λαό μας!

Τώρα περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε περισσότερη πίεση από το BDS για να εξασφαλίσουμε το πραγματικό τέλος της γενοκτονίας και την πλήρη λογοδοσία για τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ. Όλοι οι συνεργοί του Ισραήλ στο έγκλημα πρέπει επίσης να λογοδοτήσουν.

Σας καλούμε να αξιοποιήσετε αυτή τη δυναμική, να διαταράξετε ειρηνικά την κανονικότητα και να αμφισβητήσετε κάθε κυβέρνηση, εταιρεία και θεσμό που είναι συνένοχος στα εγκλήματα του Ισραήλ. Τώρα είναι η ώρα να εντείνουμε και να διαταράξουμε ειρηνικά τη συνενοχή για την Παλαιστίνη, για την ανθρωπότητα! Εντείνετε τις προσπάθειες του BDS τώρα περισσότερο από ποτέ για να απομονώσετε το γενοκτονικό Ισραήλ και τις συνένοχες εταιρείες και θεσμούς του σε όλα τα μέτωπα. Οι ενωμένες προσπάθειές μας μας φέρνουν πιο κοντά στην αυγή – ας την κάνουμε να ανατείλει.

Ένα από τα πιο σημαντικά αποτυπώματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη για τον ιστορικό του μέλλοντος (μαζί με το έγκλημα των Τεμπών, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το σκάνδαλο Predator των παρακολουθήσεων και το ότι έκανε τη χώρα μας έναν ασήμαντο γεωπολιτικό παίχτη που τον αγνοούν άπαντες), είναι ότι κατάφερε να φέρει την Ελλάδα στην τελευταία θέση σε ό,τι αφορά στην αγοραστική δύναμη σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, κατάφερε να κάνει την Ελλάδα τη φτωχότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια θέση που μέχρι τώρα κατείχε η Βουλγαρία.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το πρώτο 9μηνο του 2025 στον δείκτη αγοραστικής δύναμης του μέσου μισθού, η Βουλγαρία άφησε πίσω της την τελευταία, 27η θέση, και την παρέδωσε στην Ελλάδα

Με τη βούλα, λοιπόν, οι Έλληνες είναι οι φτωχότεροι της Ευρώπης. Με μισθούς από τους χαμηλότερους και τιμές από τις υψηλότερες, ο Έλληνας έχει τη χαμηλότερη αγοραστική δύναμη από όλους τους Ευρωπαίους

Κατά μέσο όρο βέβαια. Γιατί πάντα θα υπάρχει και η μειοψηφία των "επιτυχημένων".. Γιατί πάντα στην  Ελλάδα θα υπάρχει ο ΟΠΕΚΕΠΕ και άλλα παραθυράκια και ορθάνοιχτες πόρτες εξαγοράς συνειδήσεων και ψηφοφόρων

Και όσο και αν η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι η ακρίβεια είναι εισαγόμενη, οι ίδιοι οι αριθμοί την διαψεύδουν. Η Ελλάδα πληρώνει πολλαπλάσια ακρίβεια από την Ευρώπη σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες.

Το επιτελικό κράτος του Μητσοτάκη έχει αποτύχει παταγωδώς. Αυτό που το κρατάει ακόμη όρθιο είναι ο έλεγχος των περισσότερων Μέσων ενημέρωσης, η δωροδοκία μέρους των ψηφοφόρων του και η εξαπάτηση των υπολοίπων, οι οποίοι έχουν πειστεί πως δεν υπάρχει εναλλακτική σε μια κοινωνία που επιβιώνει με δανεικά, με επιδόματα και με κούφιες υποσχέσεις.

Δυστυχώς, μετά από δεκαπέντε χρόνια Μνημονίων, η Ελλάδα βρίσκεται ξανά στην ίδια – ή μάλλον χειρότερη θέση

Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο.

Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί

Βρομούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.

Η πέτρα που πέρασε κατρακυλώντας ήταν η νεότερη εφεύρεση

Και τα ουρλιαχτά από τους γορίλες που βαράγανε τα στήθια τους

Συνθέτανε την πιο μοντέρνα μουσική.

Παντού μπορούσες να δεις τάφους ανοιχτούς που χάσκανε άδειοι καθώς

το Νέο πλησίαζε την πρωτεύουσα.

Ολόγυρα στέκανε όσοι εμπνέονταν από τον τρόμο, κραυγάζοντας:

Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς!

Κι αυτοί που ακούγανε, τίποτα άλλο δεν ακούγανε από τις κραυγές τους,

Μα αυτοί που βλέπανε, βλέπανε αυτά που δεν φωνάζονταν.

Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο,

Και έφερε αλυσοδεμένο μαζί του το Νέο να το παρουσιάσει σαν Παλιό.

Το νέο βάδιζε αλυσοδεμένο και ντυμένο με κουρέλια.

Αποκαλύπτονταν τα θεσπέσια μέλη του.

Κι η πομπή συνέχιζε να προχωράει μες τη νύχτα,

μα αυτό που πήρανε για χάραμα ήταν το φως απ’ τις φωτιές στον ουρανό.

Και η κραυγή: Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο,

γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς!

Πιο εύκολα θα ακουγότανε, αν όλα δεν είχανε πνιγεί μες τις ομοβροντίες των όπλων

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η παρέλαση του παλιού καινούργιου (1938)