Στα πλαίσια ενός μαθήματος που λέγεται Εργαστήρια Δεξιοτήτων και της ενότητας «Γνωρίζω τα επαγγέλματα», οι δάσκαλοι του Δημοτικού Σχολείου Λουτρόπολης Θέρμης στη Λέσβο θεώρησαν χρήσιμο και παιδαγωγικό να φέρουν στο σχολείο στελέχη του Λιμενικού Σώματος για να διδάξουν στα παιδιά πώς να περνάνε χειροπέδες και πώς να χρησιμοποιούν το κλομπ

Πριν παραθέσουμε την πλήρη ανακοίνωση της διεύθυνσης του σχολείου, θα σταθούμε - πέρα από το ίδιο το γεγονός - και σε άλλα δύο πράγματα που μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και μας δημιούργησαν εύλογες απορίες

Το πρώτο είναι ότι ο σκύλος του Λιμενικού Σώματος φέρει το βαθμό του σημαιοφόρου. Δεν μάθαμε όμως αν αμείβεται το ίδιο με τους ανθρώπους συναδέλφους του ή υφίσταται κάποιου είδους μισθολογικές διακρίσεις. Δεν μάθαμε επίσης για το αν του έχουν ανοίξει ειδικό σκυλο-λογαριασμό

Το δεύτερο είναι ότι, φεύγοντας οι συμπαθείς παιδαγωγοί λιμενικοί, δέχτηκαν ως δώρο από δύο βαζάκια ο καθένας– ένα με γλυκό πορτοκάλι και ένα με λικέρ πορτοκάλι. Ίσως για να κερνούν με αυτά τους πρόσφυγες. Τουλάχιστον να τους γλυκαίνουν λίγο, πριν τους ξυλοκοπήσουν και τους πετάξουν στη θάλασσα.

Ακολουθεί η πλήρης ανακοίνωση και αν απορεί κανείς για την αλήθεια της είδησης ή για την αυθεντικότητα της ανακοίνωσης, δεν έχει ακόμη αντιληφθεί ότι σε αυτή τη χώρα το γελοίο είναι το standard mode λειτουργίας

«Μια από τις καλύτερες παρουσιάσεις είχαν την τύχη να απολαύσουν την Παρασκευή οι μαθητές μας στα πλαίσια του μαθήματος των Εργαστηρίων Δεξιοτήτων και της Ενότητας «Γνωρίζω τα επαγγέλματα».

Πέντε στελέχη του Λιμενικού Σώματος και ο σκύλος ανεύρεσης ουσιών ο “Κυμ” έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους απαντώντας σε ερωτήσεις, παρουσιάζοντας μοναδικές βιωματικές δράσεις , επιτρέποντας στα παιδιά να υποδυθούν για λίγο το ρόλο του λιμενικού και να κάνουν ό,τι και εκείνοι.

Προηγήθηκε ενημέρωση σε αίθουσα διδασκαλίας με προβολή power point για το ρόλο και τις δραστηριότητες του Λ.Σ. στις μεγάλες τάξεις και στη συνέχεια όλες οι τάξεις βγήκαν στην αυλή, όπου άρχισε η επίδειξη των δράσεων.

Πως γίνεται η επικοινωνία με τον ασύρματο, πώς είναι το κράνος ενός λιμενικού της τροχαίας, πώς περνάμε χειροπέδες σε έναν παραβάτη, πώς χρησιμοποιούμε το κλομπ, τι είναι τα αλεξίσφαιρα γιλέκα που φοράνε οι λιμενικοί, ήταν μερικά από αυτά που παρουσιάστηκαν και εντυπωσίασαν τους μαθητές.

Εκείνος όπως που απογείωσε την παρουσίαση (και καταχειροκροτήθηκε) ήταν ο “Κυμ”, ο σκύλος ανεύρεσης ουσιών (με βαθμό σημαιοφόρου-παρακαλώ ) που μύρισε και βρήκε ένα σακουλάκι με τέτοιες ουσίες κάτω από ένα κώνο.

Θερμές ευχαριστίες σε όλα τα στελέχη του σώματος, που μας επισκέφθηκαν (τον Μπάμπη, τον Μιχάλη, τον Θοδωρή, τον Νικόλα και ιδιαίτερα την αξιωματικό κ.Ελένη Κέλμαλη, που συνεργάστηκε μαζί μας με μεγάλη υπομονή και προετοίμασε το εκπαιδευτικό σενάριο της παρουσίασης).

Τους αποχαιρετήσαμε δίνοντας τους σαν αντίδωρο από μια ατζέντα – ημερολόγιο του σχολείου για το 2023 με τεκμήρια από το πρόγραμμα “Ψηφιοποιώ την ιστορία του τόπου μου” μαζί με δύο βαζάκια – ένα με γλυκό πορτοκάλι και ένα με λικέρ πορτοκάλι -από τα εσπεριδοειδή της σχολικής μας αυλής.»

Πηγή: https://stonisi.gr/post/51487/epideiksh-xrhshs-klomp-se-mathhtes-dhmotikoy-sxoleioy

Οι εκβολές του Μεγάλου Ρέματος της Ραφήνας.

Βλέπουμε καθαρά πώς η πόλη είναι αυτή που έπνιξε το ποτάμι. Ιδιώτες - με την ανοχή και τα στραβά μάτια των αρχών - αλλά και οι ίδιες οι δημοτικές αρχές στρίμωξαν και στραγγάλισαν επί δεκαετίες το ποτάμι και τώρα φοβούνται, λέει, πως θα τους πνίξει.

Η δημοτική αρχή, όπως και όλες οι αρχές άλλωστε, ξέρει καλά πως ο φόβος είναι το πιο φτηνό και το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για να κατευθύνει και για να αποκοιμήσει τον κόσμο. Πουλάει λοιπόν φόβο με αφθονία στους πολίτες, για να δικαιολογήσει τη μετατροπή του ποταμιού σε έναν τσιμεντένιο αγωγό.

Τα έργα είναι προ των πυλών. Ετοιμάζονται να καταστρέψουν το ποτάμι, να κόψουν χιλιάδες δέντρα και να εξοβελίσουν τα εκατοντάδες είδη που βρίσκουν εκεί μόνιμο ή προσωρινό καταφύγιο.

Και όλα αυτά, χωρίς να πείθουν σε καμία περίπτωση πώς θα προσφέρουν πραγματική αντιπλημμυρική προστασία. Λίγες στοιχειώδεις γνώσεις αρκούν για να καταλάβει κανείς πως η πραγματική αντιπλημμυρική προστασία επιτυγχάνεται με το να δώσει κανείς χώρο στο ποτάμι και όχι με το να το στριμώξει σε τσιμεντένιους τοίχους που θα πολλαπλασιάσουν την ορμή του και θα φέρουν την κρίσιμη στιγμή πολλαπλάσια καταστρεπτικά αποτελέσματα

Κάποιοι ενεργοί πολίτες επιμένουν να αγωνίζονται για τη διάσωσή του, την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζονται απαξιωτικά ως γραφικοί ή περιθωριακοί από το σύστημα που ελέγχεται από το δήμαρχο Ραφήνας – Πικερμίου.

Έτσι, την Κυριακή 19/2 και ώρες 12:00-14:30 στην εκβολή του Μεγάλου Ρέματος (στο πάρκο το αποκαλούμενο Καραμανλή),  κάτοικοι της Ραφήνας σε συνεργασία με την Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας προσκαλούν όλους τους συνδημότες και συμπολίτες

1. σε μία μουσική εκδήλωση με τη συμμετοχή μαθητών του Μουσικού Σχολείου Παλλήνης

2. σε απελευθέρωση πουλιών που θα γίνει με την υποστήριξη και συνδρομή της ΑΝΙΜΑ-Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής

Τόσο η μουσική εκδήλωση όσο και η γιορτή της απελευθέρωσης, της επιστροφής των πουλιών στο φυσικό περιβάλλον, είναι αφιερωμένες στη διάσωση:

του ρέματος Ραφήνας από την άμεση έναρξη του έργου που θα το μετατρέψει από ένα ζωντανό οικοσύστημα σε τσιμεντένιο αγωγό 

της ζώνης πρασίνου 12 στρεμμάτων δίπλα στα σχολεία της Ραφήνας από την μετατροπή της σε εργοτάξιο του έργου για τουλάχιστον 7 χρόνια

To 1960, η Αλίκη Βουγιουκλάκη τραγούδησε τη «Θάλασσα πλατιά» του Μάνου Χατζιδάκι για τις ανάγκες της ταινίας «Μανταλένα» που γυρίστηκε στην Πάρο και στην Αντίπαρο

Εξήντα τρία χρόνια μετά, ο Γερμανός τραγουδοποιός Christian Ronig διασκευάζει το τραγούδι αυτό, βάζοντάς του αγγλικούς στίχους και γυρίζει ένα μαγευτικό video clip στα κρυστάλλινα νερά της Πάρου

Πέντε χρόνια μετά το εντυπωσιακό άλμπουμ «Greece is mine», όπου ο Christian Ronig διασκευάζει στα αγγλικά γνωστά ελληνικά λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια, επιστρέφει με το νέο του διπλό άλμπουμ «Heavy seas at the cape of good hope»

Το album αυτό περιλαμβάνει δικές του συνθέσεις, αλλά και νέες διασκευές τραγουδιών Ελλήνων συνθετών, όπως του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίμη Πλέσσα. Σε αυτό το album βρίσκεται και το "Deep and Silent Sea", μια πολύ όμορφη διασκευή της «Θάλασσας πλατιάς»

Ο ίδιος ο Ronig λέει για το τραγούδι: “Το τραγούδι του Χατζιδάκι ήταν το αγαπημένο της μητέρας μου και το δικό μου. Όταν ήμουν παιδί έβγαζα από τη δισκοθήκη του πατέρα μου αυτό το βινύλιο και μάλιστα έχω βάλει και μια τέτοια φωτογραφία μέσα στο άλμπουμ μου που θα κυκλοφορήσει.

... Δυστυχώς η μητέρα μου δεν θα είναι εδώ στην κυκλοφορία του αγαπημένου της κομματιού, γιατί πέθανε αναπάντεχα πέρυσι. Είμαι σίγουρος ότι θα της άρεσε, και θα είναι ένας ωραίος τρόπος να διατηρώ την ανάμνησή της”

Εδώ και πολύ καιρό, ηθοποιοί και σπουδαστές των δραματικών σχολών δίνουν έναν εντυπωσιακό αγώνα  κόντρα στο προεδρικό διάταγμα που εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνών με απολυτήρια Λυκείου, διδάσκοντας μαχητικότητα και αλληλεγγύη. Στο πλαίσιο αυτής της αλληλεγγύης, παραιτήθηκαν την Πέμπτη 8/2 όλοι οι καθηγητές του Εθνικού Θεάτρου και την επόμενη ημέρα έπραξαν το ίδιο και 21 καθηγητές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας.

Στο πλαίσιο αυτής της αλληλεγγύης, ήρθε επίσης μια δυναμική δήλωση του Αλκίνοου Ιωαννίδη που ενόχλησε τόσο πολύ τα παπαγαλάκια της εξουσίας, ώστε να ξιφουλκήσουν από κοινού και να του επιτεθούν. Οι άνθρωποι που δεν ενοχλούνται από την ελεύθερη πτώση μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ενοχλήθηκαν από τα λόγια του Αλκίνοου. 'Ενας μάλιστα από αυτούς, ο Δοξιάδης της Καθημερινής, έσπευσε να τα παρομοιάσει με αυτά του Χίτλερ περί Αρίας Φυλής. Στο παιχνίδι έχουν μπει συντεγμένα και το protagon.gr  και το capital.gr. Ο Χωμενίδης έσπευσε να τοποθετήσει τον Αλκίνοο δίπλα στο Νότη Σφακιανάκη, ενώ ο Πανούτσος στο protαgon κινήθηκε πάλι σε ένα από τα γνωστά  επαναλαμβανόμενα μοτίβο του περί διεκδικήσεων θέσεων στο Δημόσιο κλπ. Ποιος; Αυτός που διορίστηκε ως μετακλητός υπάλληλος στη δημόσια ΕΡΤ όταν λίγο καιρό πριν μιλούσε για όργιο μετακλητών υπαλλήλων από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και πως «Το δημόσιο έχει δεινοσαυρικό χαρακτήρα» 

Το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη για τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών αναφέρει:

«Η καρδιά μου αγκαλιά με τις αδερφές και τους αδερφούς μου στην Τέχνη. Αυτά τα ψώνια, οι χασομέρηδες, οι αχαΐρευτοι, οι αιθεροβάμονες, οι εξώλης και προώλης, αυτοί οι ιερείς της ανθρωπιάς και της αγάπης, παντοδύναμοι και ευάλωτοι, ανασφαλείς και ατρόμητοι, αυτοί πληρώνουν εκ μέρους όλων μας το πανάκριβο τίμημα για έναν κόσμο λιγότερο μάταιο. Όχι μόνο οι διάσημοι και οι "πετυχημένοι". Μα κυρίως όσες και όσοι παλεύουν να βγάλουν την κάθε μέρα, χωρίς χρήματα για το νοίκι αλλά με πίστη, με όνειρο, με ευθύνη, με ακούραστη, απλήρωτη εργασία. Χωρίς εγγυήσεις, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς στήριξη, χωρίς επιβράβευση.

Ανυπεράσπιστοι, φτωχοί, απαξιωμένοι και κυνηγημένοι από ένα κράτος-εχθρό κάθε σπίθας που μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι του, κρατάνε, χρόνια τώρα, κάτι ζωντανό και πολύτιμο σε μια χώρα που βουλιάζει. Ηθοποιοί, χορευτές, μουσικοί, φωτογράφοι, κινηματογραφιστές, εικαστικοί, συγγραφείς, ποιητές. Άνθρωποι που σκύβουν πάνω στη λέξη, στη νότα, στην κίνηση, στη λεπτή απόχρωση του αισθήματος. Που βαθαίνουν στην κάθε έννοια, στην κάθε αλήθεια, που τολμούν να αντικρίσουν τα σκοτάδια τους για να ξορκίσουν τα δικά μας. Κάθε ιδέα, κάθε προσχέδιο, κάθε μελέτη, κάθε πρόβα, κάθε άσκηση, κάθε επιτυχία, κάθε απόρριψη, κάθε ματαίωση, κάθε έκθεση, κάθε από ψυχής μοιρασιά, μια προσευχή στο φως.

Μας γεννά η θυσία των ωραιότερων ανθρώπων που πάτησαν τη γη. Ερχόμαστε από τους αιώνες. Κι εσείς, προσωρινοί διαχειριστές της αθλιότητας, ακαλλιέργητοι δούλοι της ασχήμιας, νομίζετε πως ορίζετε τις ζωές μας…»

Κυριάκος Μητσοτάκης σε περιγραφή Αντώνη Πανούτσου.

Στο τέλος του αγώνα, θα μας πει και το γνωστό του ανέκδοτο πως στην Ανατολική Γερμανια πιο εύκολα έβρισκες πυρηνικό φυσικό, παρά υδραυλικό

“ Αύγουστο σε γνώρισα.
Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο.
Ο μπαμπάς μου, ο καλύτερος του κόσμου, μου χαμογελά.
Για της Μυρσίνης την ποδιά, μια Παναγιά.
Σου ’στειλα γράμμα και γραφή, κι απόκριση δεν πήρα.

Έτσι μιλάμε πια.
Με τα τραγούδια σου, που παίζονται και ξαναπαίζονται.
Πειραγμένα κι απείραχτα, μα πάντα φρέσκα.
Σαράντα χρόνια τώρα.
Από τότε που έγειρες στη γη να κοιμηθείς.
Κανένας δε μου μίλησε, στη μοναξιά.
Σ` ακολουθώ, στους έρωτες.
Όλα σε θυμίζουν, στους χωρισμούς.
Τίποτα δεν πάει χαμένο, στους δρόμους.
Τέλι τέλι, στα κέφια.
Λίγα γαρούφαλλα, στη λύπη.
Έχω έναν καφενέ, στα όνειρα.

Πόσο πολύ θα ‘θελα να καπνίζαμε μαζί ένα τσιγάρο, μπαμπά.

Αύγουστο σε είδα τελευταία φορά, στα γενέθλιά μου, βγάλαμε και φωτογραφίες. Απ` αυτές που κρεμάν οι φοιτητές στην καρδιά τους” 

Με αυτά τα συγκινητικά λόγια προλογίζει η Μυρσίνη Λοΐζου, η κόρη του Μάνου, το διπλό άλμπουμ με τίτλο «ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ – ΜΕΤΑ» που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 2022, με αφορμή τα σαράντα χρόνια από το θάνατο του τόσο χαρισματικού και τόσο αγαπητού συνθέτη.

Το album αυτό περιλαμβάνει τριάντα δύο διασκευές τραγουδιών του Μάνου Λοΐζου από νέους καλλιτέχνες και συγκροτήματα και είναι η τρανταχτή απόδειξη για το πόσο η μουσική του Μάνου εξακολουθεί να αγγίζει και να επηρεάζει τις νεότερες γενιές.

Δεν θα μπούμε στον μάταιο κόπο να κάνουμε συγκρίσεις με τις πρώτες εκτελέσεις. Αυτά που θα ακούσουμε σε αυτό το δίσκο είναι εντελώς άλλα πράγματα. Σε κάποια από τα τραγούδια μάλιστα, έχουν προστεθεί νέοι στίχοι και μουσικές φράσεις, με αποτέλεσμα μερικά από αυτά να είναι δύσκολα αναγνωρίσιμα.

Η ζωή προχωράει. Κάποιος μπορεί να μείνει στα πρώτα ακούσματα, κάποιος άλλος μπορεί να πάρει μαζί του και τα καινούργια. Όλα θεμιτά, όλα κατανοητά. Όπως και η προσπάθεια αυτών των νέων ανθρώπων να δώσουν μια δική τους εκδοχή σε τραγούδια που τα άκουγαν από μικροί ως ακούσματα των γονιών τους

Εμείς ακούσαμε το δίσκο και επιλέξαμε δώδεκα από αυτά τα τραγούδια για τη συλλογή του Jukebox της Attica Voice. Και ποτέ δε θα πάψουμε να αναρωτιόμαστε για το πόσα ακόμη υπέροχα τραγούδια θα μπορούσε να μας είχε χαρίσει ο Μάνος Λοΐζος, αν δεν έφευγε τόσο νωρίς.

Καλή ακρόαση!

1. Κι αν τα μάτια σου ( Άκος Δασκαλόπουλος ) - Κατερίνα Duska

2. Δεν θα ξαναγαπήσω ( Λευτέρης Παπαδόπουλος ) - Μυρτώ Βασιλείου

3. Ο δρόμος ( Κωστούλα Μητροπούλου / Πρόσθετοι στίχοι: Αργύρης Χιόνης ) - Sophie Lies

4. Σ’ ακολουθώ ( Μάνος Λοΐζος ) - George Gaudi

5. Όλα σε θυμίζουν ( Μανώλης Ρασούλης ) - Nalyssa Green

6. Νανούρισμα (Θα κεντήσω) ( Λευτέρης Παπαδόπουλος ) - Ocean Hope

7. Πόσο σ’ αγαπώ ( Λευτέρης Παπαδόπουλος ) - Λευτέρης Σαμψών, Idra Kayne

8. Μη με ρωτάς ( Λευτέρης Παπαδόπουλος ) - Joanna Drigo

9. Κι εγώ σαν πόλη ( Μανώλης Ρασούλης ) - Μαρία Αλαμανή Ναθαναηλίδου

10. Αυτό το αγόρι με τα μάτια τα μελιά ( Λευτέρης Παπαδόπουλος ) - Εβελίνα Μεγαλοοικονόμου

11. Τίποτα δεν πάει χαμένο ( Μανώλης Ρασούλης ) - Δραμαμίνη

12. Ο αρχηγός (Il capitano) ( Λευτέρης Παπαδόπουλος / Ιταλικοί στίχοι: Vasco Brondi ) - Vasco Brondi

Μόνο δέος μπορεί να νιώσει κανείς αυτή τη στιγμή και πολύ λίγα τα λόγια που μπορεί να ψελλίσει για την ανείπωτη τραγωδία στην Τουρκία και τη Συρία. Και είναι κάτι τέτοια γεγονότα που μας δείχνουν πόσο ασήμαντα είναι τα ψευτοπροβλήματα της καθημερινότητας.

Ο θάνατος μας δείχνει πως δε γνωρίζει από σύνορα και φράχτες. Μακάρι το ίδιο να έκανε και η ζωή. Μακάρι αυτή η τραγωδία να μπορούσε να βούλωνε το στόμα κάθε εθνικιστή και κάθε πολεμοκάπηλου από κάθε πλευρά του Αιγαίου. Μακάρι να μπορούσαμε να καταλάβουμε πως οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και πως αυτοί που τους χωρίζουν είναι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για τη ζωή κανενός λαού

«Με λίγη αγάπη και κρασί / μεθάω κι εγώ μεθάς κι εσύ / πιες λίγο από το τάσι μου / αδέρφι και καρντάσι μου» ... Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Στίχοι: Πυθαγόρας

Έφυγε σήμερα η δημοσιογράφος, ραδιοφωνική παραγωγός και ποιήτρια Στέλλα Βλαχογιάννη, σε ηλικία 66 ετών. Και όπως συμβαίνει πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις, είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε για πρώτη φορά σε επαφή με πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε που δεν τα είχαμε γνωρίσει πρωτύτερα. «Μια Στέλλα τι την είχατε; … Την είχαμε πηγάδι και νερό. Μα ήταν πλάσμα ανήμερο και ξωτικό απ' άλλον κόσμο»

Από την ποιητική της συλλογή «Με λένε θάνατο», διαβάζουμε αποσπάσματα από το ποίημα «Έξι λόγοι για ένα έγκλημα»

...
IV.
Για την ώρα του τέλους θέλω μόνο ένα τραγούδι
Κορίτσι ξένο σαν ίσκιος πλανιέται μονάχο στη γη
μπορεί ακόμα μπορεί
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει να μάθει ποτέ το γιατί
Αυτά να πει ο παπάς

Παρόντες οι φίλοι κι ένα σκυλί που αγάπησα
Ο αδελφός μου να αποποιηθεί 
τη μόνη μου κληρονομιά:
τη Θλίψη

Κι εκείνη η γυναίκα που θα στέκεται μακριά
μπορεί ντυμένη μαύρα, μπορεί κόκκινα
εκείνη η γυναίκα που με αγάπησε
περισσότερο από όσο άντεχε
ας ρίξει τότε το ένα το μοναδικό το δάκρυ
που θα μπορούσε να μου ξεδιψάσει μια ζωή

V.
Πείνασα αγάπη, μάτωσα στοργή.
Ένα σκοτάδι, μια νύχτα απέραντη
έβαζε στα χέρια μου τα χρώματα
και κάηκαν οι άνθρωποι οι κοντά
οι άνθρωποι οι μακριά 
οι άνθρωποι που ρώταγαν:
Μια Στέλλα τι την είχατε;

VI. 
Την είχαμε πηγάδι και νερό
Μα ήταν πλάσμα ανήμερο και ξωτικό απ' άλλον κόσμο.
Την στείλαμε σχολείο, πιάνο, αγγλικά
αλλά τα λόγια της γινόντουσαν μαύρος καπνός
κι οι λέξεις της την παίρνανε μακριά από τον κόσμο.
Κυνήγησε καράβια και σχεδίαζε χάρτες
μα δεν ταξίδεψε ποτέ στ' αλήθεια.
Ακίνητη, πετρωμένη σχεδόν
γινόταν δρόμος για τους άλλους.
Πάνω της βάδισαν στρατοί και λεγεώνες
μα μόνο τους τρελούς και τους παρίες
άφηνε να την πληγώνουν.
Κι όταν το σώμα της σκίστηκε
Πληγές και αίμα τα βήματα, το άγγιγμα
Ιδού -είπε- εγώ η σκοτεινή.
Ιδού εγώ η ξένη.
Μπορώ να αγαπώ μέχρι θανάτου

Εκτός από την πριγκιπική οικογένεια που βρήκε από γενεά σε γενεά ολόκληρη χώρα παραδομένη σε αυτήν ως λάφυρο και που τόσο πολύ θέλγει τα τηλεοπτικά κανάλια …

εκτός από την οικογένεια Μητσοτάκη που κυβερνά από γενεά σε γενεά με την ψήφο του σοφού λαού και προσπαθεί τώρα να διευθετήσει και τις τελευταίες λεπτομέρειες του ξεπουλήματος των δημόσιων χώρων και που τόσο σθεναρά στηρίζουν τα τηλεοπτικά κανάλια …

υπάρχουν και κάποιες άλλες «οικογένειες» που μένουν όμως στη σκιά της προβολής και στο κέντρο της καταστολής. Το λάθος τους; Δεν αποδέχονται το μοιραίο της ήττας της κοινωνίας της ισότητας και της αλληλεγγύης

Κάλεσμα στήριξης της Πορείας Αλληλεγγύης με την Κοινότητα των Κατειλημμένων Προσφυγικών.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ

Σάββατο 21/01/23, 13:00 Μετρό Πανόρμου

Για την πλέμπα: Είναι αυτή η πρωτόγονη λατρεία προς την εξουσία. Είναι η αφοσίωση του αγελαίου ζώου προς τον αρχηγό της αγέλης. Είναι που την εξουσία ο βασιλιάς την παίρνει με έναν μυστηριακό γι αυτήν τρόπο, ως αυτή να δίνεται από τον ουρανό και το Θεό, και όχι από την ίδια την πλέμπα. Είναι που η πλέμπα γνωρίζει κατά βάθος πως είναι πλέμπα και πως ούτε να εκλέξει τον αρχηγό της δεν είναι άξια. Και γι αυτό δέχεται να τρώει αυτή ψωμί κι ελιά και ο βασιλιάς με χρυσά κουτάλια. 

Για την Εκκλησία: Επί 1100 χρόνια, η Εκκλησία συγκυβερνούσε και συνεγκληματούσε με τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Επί 400 χρόνια εποίησε την ανάγκη φιλότιμο και στάθηκε δίπλα στο Σουλτάνο με το αζημίωτο βέβαια, κατακτώντας τεράστια περιουσία. Επί 150 χρόνια, στάθηκε δίπλα στους Έλληνες βασιλιάδες και επί 7 χρόνια δίπλα στους χουντικούς. Σήμερα, η Εκκλησία μέσω του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου απέδειξε ότι δεν ξεχνά τους συνεργάτες της και πως αυτά περί ισότητας των ανθρώπων που έλεγε κάποιος Ναζωραίος τα διόρθωσαν όπως έπρεπε οι μετέπειτα Ιεράρχες

Για την κυβέρνηση: Έπρεπε να πεθάνει ο Γλύξμπουργκ για να ασχοληθεί με τα καμμένα; Και αν η κηδεία γινόταν δημοσία δαπάνη, τι παραπάνω θα βλέπαμε και πόσο παραπάνω θα κόστιζε; Και τελικά ο Βορίδης και ο Άδωνις - που εκπροσωπήθηκε δια της συζύγου του μιας και ο ίδιος έπρεπε να πάει στο Κουβέιτ για δουλειές προς όφελος του ελληνικού λαού - τι είναι; Χουντικοί; Βασιλικοί; ή Χουντοβασιλικοί; 

Για τα κανάλια: Έλεος πια. Τόσα ρεπορτάζ για τους πρίγκιπες ούτε για τους μαχητές του Survivor δεν κάνετε. Τουλάχιστον οι μαχητές του Survivor κυλιούνται στη λάσπη, λυσσάνε της πείνας, ξεκατινιάζονται. Κάτι κάνουνε, ρε παιδί μου. Οι πρίγκιπες τι κάνουν εκτός από το να τρώνε , να αφοδεύουν και να φοράνε κομψά ρούχα;

Για τον Ευαγγελάτο: Δεν υπάρχει πάτος για σένα, τρελό αγόρι

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Τζίμη Πανούση ( έφυγε στις 13 Ιανουαρίου του 2018 )  θυμηθήκαμε την ωδή προς τον Νεοέλληνα. Κανονικά, αυτό το τραγούδι που γράφτηκε το 1993, θα έπρεπε ο Τζιμάκος να το επικαιροποιεί κάθε πέντε χρόνια. Για να μπορέσει να χωρέσει στους στίχους τους όλες αυτές τις φρενίτιδες που καταλαμβάνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα ένα λαό που είναι ένα φτερό στον άνεμο, έρμαιο της απαιδευσίας του, της στενόμυαλης αντίληψης και του τυχοδιωκτισμού του.

«Κι η παπαλάμπραινα γυμνή,  χαϊδεύει δωροσυσκευή σ' ένα τηλεπαιχνίδι πουλημένο / Πουλάκι ξένο, πουλί χαμένο / Μου τρώει τα σπλάχνα, δε βγάζω άχνα».

Ακούγεται δυνατά