Σαν σήμερα, στις 3 Οκτωβρίου του 1993, η Κατερίνα Γώγου έφευγε από τη ζωή σε ηλικία 53 ετών, κυνηγημένη από τους δαίμονές της. Είναι απορίας άξιο το πόσοι από αυτούς που της κάνουν μεταθανάτια αφιερώματα θα μπορούσαν, όσο ζούσε, να καταλάβουν και να αντέξουν τις κραυγές της. Αντί αφιερώματος, που είμαστε σίγουροι πως αν το διάβαζε θα γελούσε σαρκαστικά, επιλέγουμε να παρουσιάσουμε ένα ποίημά της

Θα 'ρθει καιρός
που θ' αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
...παρ' όλα αυτά Μαρία

"Ο δημόσιος λόγος κρίνεται δημόσια και τα μέσα ενημέρωσης κρίνουν και κρίνονται"

Όσοι παρακολουθούν τα όσα καθημερινά εκτυλίσσονται στην περιοχή της Ραφήνας και του Πικερμίου, θα γνωρίζουν πως η Attica Voice (atticavoice.gr), πριν από σχεδόν ένα χρόνο, δέχτηκε μήνυση από κοινού από τα δύο επικρατούντα, συστημικά, κερδοσκοπικού χαρακτήρα, διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης της περιοχής: το i-rafina και το RPN. Πιο συγκεκριμένα, ο Χρυσόστομος Κελέκης, ιδιοκτήτης και διαχειριστής της ιστοσελίδας i-rafina.gr και η Αικατερίνη Τράση, ιδιοκτήτρια και διαχειρίστρια της ιστοσελίδας rpn.gr, ζήτησαν την ποινική δίωξη της συντακτικής ομάδας και των διαχειριστών της ιστοσελίδας atticavoice.gr με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση.

Η μήνυση αυτή τελικά, με απόφαση του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Στέφανου Μπαξεβάνη, απορρίφθηκε. Όπως αναφέρει η υπ’ αριθμόν 331/22 απορριπτική διάταξη:

« Απορρίπτουμε, σύμφωνα με τους ορισμούς του άρθρου 51 του Κ.Ποιν.Δ την από 8-11-2021 έγκληση των 1) Χρυσόστομου Κελέκη του Σταύρου 2) Αικατερίνης Τράση του Νικολάου με την οποία αιτούνται την ποινική δίωξη των 1) Χρήστου Κωστούλα του Παναγιώτη 2) Αντώνιου Λαζαρή του Θεμιστοκλή 3) Νικολάου Σίμου του Αριστείδη 4) Θεοδόση Βρανά του Νικολάου για την αξιόποινη πράξη της συκοφαντικής δυσφημήσεως τελεσθείσα κατ’ εξακολούθηση »

Η Attica Voice δεν μπορεί να μην αισθάνεται δικαιωμένη από την εξέλιξη της υπόθεσης, θεωρεί όμως υποχρέωσή της να τοποθετηθεί για μια ακόμη φορά, απέναντι σε αυτή την αποτυχημένη, αντιδεοντολογική και απαράδεκτη προσπάθεια εκφοβισμού και φίμωσής της. Πόσο μάλλον όταν η προσπάθεια αυτή έγινε από ανθρώπους που δηλώνουν δημοσιογράφοι, την ώρα που το δημοσιογραφικό λειτούργημα συμπεριλαμβάνει στους στόχους του και την υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου απέναντι σε όσους την επιβουλεύονται.

Αρχικά, πρέπει να αναφέρουμε πως ήταν μια υπόθεση που μας κόστισε σε χρήμα και κόπο αφού αποδυθήκαμε σε έναν αγώνα εναντίον του παραλόγου προσπαθώντας να πείσουμε απλά ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Πως ούτε η σάτιρα ούτε φυσικά η αλήθεια αποτελούν δυσφήμηση, πολλώ δε μάλλον συκοφαντική.

Ήταν μια υπόθεση που πέτυχε μόνο το να φοβίσει κάποιους ανθρώπους της συντακτικής μας ομάδας και να τους απομακρύνει από την κοινή μας προσπάθεια. Ήταν και μια υπόθεση όμως που πείσμωσε όσους απομείναμε και που μας έφερε κοντά σε πολλούς άλλους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μας, μας στήριξαν και εξακολουθούν να μας στηρίζουν ηθικά.

H Attica Voice είναι ένας ελεύθερος, πολυφωνικός, μη κερδοσκοπικός, χώρος διακίνησης ιδεών. Η θεματολογία της είναι ποικίλη, όπως και η γλώσσα που χρησιμοποιεί. Ο σκοπός της είναι πρωτίστως πολιτιστικός. Και αυτό γιατί πιστεύει πως μέσω του πολιτισμού θα έρθει - αν έρθει ποτέ – κάποια πραγματικά δημοκρατική στροφή προς μία δίκαιη κοινωνία. Μόνο έτσι θα αναπτυχθεί κοινωνική, πολιτική και περιβαλλοντική συνείδηση και μόνο έτσι, μέσω της προβολής σημαντικών θεμάτων, θα δημιουργηθούν ώριμοι, σκεπτόμενοι και πραγματικοί πολίτες.

Παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί και να μην ασκήσει κριτική σε όλα τα κακώς κείμενα που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή. Και δεν θα μπορούσε να αφήσει έξω από αυτή την κριτική και τα αυτοαποκαλούμενα, «τοπικά Μέσα Ενημέρωσης». Εμείς – και είμαστε βέβαιοι πως μαζί μας συντάσσεται και η πλειονότητα της κοινής γνώμης - θεωρούμε πως τα συγκεκριμένα Μέσα - και δυστυχώς όχι μόνο τα τοπικά - στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αντί να αποτελούν μέρος της λύσης, αποτελούν μέρος του προβλήματος με την πρακτική τους. Μεταδίδουν φτηνιάρικες ειδήσεις συσκοτίζοντας τις σημαντικές, κάνουν αντιγραφή και επικόλληση ειδήσεων χωρίς διασταύρωση και χωρίς αναφορά στην πηγή. Αποκρύπτουν τις ενοχλητικές ειδήσεις και τελικά λειτουργούν ως φερέφωνα οποιουδήποτε τεθούν στην υπηρεσία του, είτε πολιτικού, είτε επιχειρηματία.

Όπως είχε πει ο Ντάριο Φο, σε ένα απόσπασμα της ομιλίας του κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, «Οι νέοι εύκολα υποκύπτουν στον βομβαρδισμό από ανούσιες κοινοτοπίες και χυδαιότητες που καθημερινά τους σερβίρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης». Είναι πολύ μεγάλη λοιπόν η ευθύνη των Μέσων Ενημέρωσης και δεν θα μπορούσε η Attica Voice να αγνοήσει και να προσπεράσει αυτό το μεγάλο ζήτημα.

Η Attica Voice διαβεβαιώνει τους αναγνώστες της δημόσια, πως θα συνεχίσει να ασκεί την κριτική της προς τα Μέσα αυτά, δικαιωμένη και ενδυναμωμένη και από την εισαγγελική απορριπτική διάταξη στην οποία ο Εισαγγελέας διαπιστώνει και αναφέρει στη δεύτερη παράγραφο της τρίτης σελίδας της: «Ο δημόσιος λόγος κρίνεται δημόσια και τα μέσα ενημέρωσης κρίνουν και κρίνονται»

Δεύτερη μέρα σήμερα για το 3ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας, ενός Φεστιβάλ που διοργανώνεται από ανήσυχους πολίτες της πόλης και φιλοδοξεί να ταράξει λίγο τα βαλτώδη νερά της απάθειας και της αδράνειας προσφέροντας παράλληλα ανάσες αισθητικής και πολιτισμού

Σήμερα, Κυριακή 25/9 , στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ταινίες από το Positively Different Short Film Festival . Ενός Φεστιβάλ που επικεντρώνεται στις πολλαπλές όψεις της καταπίεσης προσεγγίζοντας θέματα όπως το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, την τάξη, την εθνικότητα, τη θρησκεία, την αρτιμέλεια, μέσα από ιστορίες ομάδων και ατόμων που  βιώνουν καταπίεση.

Οι ταινίες που θα προβληθούν είναι

1. Feeling Through ( Doug Roland, ΗΠΑ) , διάρκειας 18'

Μια ιστορία για την απίθανη σχέση μεταξύ ενός εφήβου και ενός κωφού τυφλού

2. The Market Man (Paola Cirredu, Ιταλία), διάρκειας 19'

Ο Μάριο είναι ένας ρακοσυλλέκτης που ζει καθημερινά μέσα στην αγορά και το περιθώριο της.

3. Beauty (Θάνος Λυμπερόπουλος, Ελλάδα), διάρκειας 20'

Η Κάλλη είναι μια νεαρή άνεργη κοπέλα που ζει με την καταπιεστική μητέρα της και βρίσκει διέξοδο στον κόσμο του YouTube και των καλλυντικών, ώσπου θα φτάσει στα άκρα για να ικανοποιήσει τους λιγοστούς subscribers, διατηρώντας την τέλεια εικόνα της.

4. The whore’s chair (Mar Navarro, Ισπανία), διάρκειας 15'

Η Μάργκα, που εκπορνεύεται σε μια βιομηχανική περιοχή, δέχεται μια αιφνιδιαστική επίσκεψη από την αδερφή της Λουτσία, η οποία εδώ και πολλά χρόνια φροντίζει τη μητέρα τους που πάσχει από Αλτσχάιμερ. 

5. The Uninhabitable Ones (Anderson Bardot , Βραζιλία), διάρκειας 25'

Μια βραζιλιάνικη εταιρεία σύγχρονου χορού προετοιμάζεται για μια παράσταση που αντιμετωπίζει ως θέμα τη μαύρη ομοφυλοφιλία. Παράλληλα με τις πρόβες, ο χορογράφος χτίζει μια φιλία με τον Πέδρο, ένα μαύρο αγόρι

Το Positively Different είναι ένα Φεστιβάλ που επικεντρώνεται στις πολλαπλές όψεις της καταπίεσης προσεγγίζοντας θέματα όπως το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, την τάξη, την εθνικότητα, τη θρησκεία, την αρτιμέλεια, μέσα από ιστορίες ομάδων και ατόμων που  βιώνουν καταπίεση. Φιλοδοξεί επίσης να ενισχύσει τη δημιουργικότητα, τη δικτύωση και τη διεκδίκηση δικαιωμάτων από τις ομάδες αυτές, που ως τώρα δεν είχαν εκπροσώπηση.

Το Positively Different ξεκίνησε επίσημα το 2020 και κατάφερε μέσα σε τρία μόλις χρόνια να καταλάβει μια υψηλή θέση στο ημερολόγιο των εγχώριων κινηματογραφικών Φεστιβάλ. Όπως δηλώνει το μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Φεστιβάλ, Μελ Καλφαντή σε συνέντευξη που έδωσε τον περασμένο Ιούλιο στο 3pointmagazine :

“ Το φεστιβάλ αντικατοπτρίζει το πως θα θέλαμε να είναι ο κόσμος εν γένει: γεμάτος πολυφωνία, και χρώματα που ακούγονται, βλέπονται και βιώνονται. Κάθε φορά που έχουμε τόσο έντονο και θετικό συναίσθημα μέσα στην αίθουσα στο τέλος των προβολών και των συζητήσεων που τις ακολουθούν, νιώθουμε ότι ο κόσμος αυτός μπορεί τελικά να είναι εφικτός.

Εμείς από την πλευρά μας επιβεβαιώνουμε πως ο κόσμος αυτός είναι εφικτός και είναι δικός μας. Πως όσο και να μας πληγώνουν, σκοτώνουν, περιορίζουν, φιμώνουν, ο δρόμος μας είναι προς το φως- και πως το φως αυτό που βγαίνει από μέσα μας είναι αυτό που μας κρατάει αλληλέγγυα και ζωντανά. Πως την ασφάλεια που διεκδικούμε έχουμε τη συλλογική δύναμη να τη δημιουργήσουμε, πως ο δικός μας πλανήτης δεν έχει αυστηρές κάθετες γραμμές, αλλά πολύχρωμες ακαθόριστες ζωγραφιές. Πως δεν ρομαντικοποιούμε το τραύμα μας, αλλά το φροντίζουμε, το ενσωματώνουμε και το μετατρέπουμε σε χώρο συμπεριληπτικό, χώρο ακτιβιστικό, πως αντέχουμε, θα αντέχουμε και πως με αγάπη και αποδοχή θα συνεχίσουμε να είμαστε όσα οι πολλοί φοβούνται: ορατά”

Περισσότερα όμως για την ιστορία της πολύ ενδιαφέρουσας αυτής διοργάνωσης μπορούμε να μάθουμε από ολόκληρη τη συνέντευξη:

Θέλεις να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας μιλώντας για τον τίτλο του φεστιβάλ;

Ο τίτλος “Positively Different” αντικατοπτρίζει την κοινή μας ιδεολογία, το λόγο για τον οποίο διοργανώνουμε το φεστιβάλ. Στόχος μας είναι να δοθεί χώρος για την ανάδειξη της διαφορετικότητας και των διαφορετικών θέσεων στις οποίες ανήκουν τα εκάστοτε υποκείμενα λόγω του τόπου στον οποίο γεννήθηκαν, του τρόπου με τον οποίο αναπτύχθηκαν και των ταυτοτήτων που φέρουν. Θέλουμε να μιλήσουμε για το πώς αυτές οι ταυτότητες ή αλλιώς θέσεις, επηρεάζουν τις ζωές μας, πως δημιουργούν συνδέσεις και αποστάσεις, επικοινωνώντας υπό το πρίσμα της μη κακοποιητικής, μη στοχοποιητικής αίσθησης της διαφορετικότητας. Αναγνωρίζουμε, δηλαδή, τη διαφορετικότητα σαν μία θετική έκφανση της κοινωνίας μας και ως τέτοια πρέπει να συζητιέται γιατί υπάρχουν πολλές εκφάνσεις της διαφορετικότητας που πράγματι συζητιούνται, υπάρχουν στον δημόσιο λόγο και αναδεικνύονται, αλλά αναδεικνύονται με τρόπο προβληματικό. Αυτό το οποίο προσπαθούμε είναι να φέρουμε την αλλαγή αυτής της αφήγησης, μέσα από τη συλλογική προσπάθεια και συνύπαρξη.

Πότε ξεκίνησε η ιδέα για τη διοργάνωση αυτού του φεστιβάλ;

Το φεστιβάλ έκανε τα πρώτα του βήματα το 2018, μέσω του ευρωπαϊκού project εκπαίδευσης “Through the Lens of the other”. Μέσα από το πρόγραμμα αυτό φέραμε κοντά οργανώσεις που εργάζονται από κοινού με διαφορετικές ομάδες μειονοτήτων, και αξιοποιήσαμε τον κινηματογράφο ως μέσο ελεύθερης έκφρασης των εμπειριών τους μέσω της δημιουργίας αναπαραστάσεων. Το φεστιβάλ, ωστόσο, ξεκίνησε επίσημα το 2020 και διένυσε φέτος την τρίτη του χρονιά.

Πώς κύλησε αυτό το ταξίδι από το 2018 ως και σήμερα;

Δεν είχαμε φανταστεί πως το φεστιβάλ θα αναπτυχθεί σε κάτι το τόσο μεγάλο. Στην αρχή αντιμετωπίσαμε αρκετές δυσκολίες γιατί στοχεύσαμε στο να προσελκύσουμε άτομα με πολύ διαφορετικές διαδρομές, χωρίς να είναι καθόλου δεδομένο πως θα υπήρχε αλληλοκατανόηση και σύμπνοια προς έναν κοινό στόχο μεταξύ τους. Τα εμπόδια, ωστόσο, πολύ γρήγορα μετατράπηκαν σε ενδυνάμωση, και κάπως έτσι αυτό το project κατέληξε σε δημιουργίες ερασιτεχνικών ταινιών μικρού μήκους, από ερασιτεχνικές ομάδες νέων που συμμετείχαν σε αυτές. Τότε, αποφασίσαμε πως αντί να προγραμματίσουμε μία απλή προβολή των ταινιών όπως συνηθίζεται στα πλαίσια των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, θέλουμε να κάνουμε ένα άνοιγμα σε περισσότερο επαγγελματικές δουλειές και να δημιουργήσουμε ένα χώρο ο οποίος μπορεί να είναι συμπεριληπτικός και να προσελκύσει ακόμη περισσότερο κόσμο. Εν τέλει, και χωρίς να το περιμένουμε, ένα φεστιβάλ στο οποίο δουλεύουμε πρακτικά πέντε άτομα και μια ομάδα εθελοντών, έφτασε να έχει sold out προβολές ένα Σαββατοκύριακο που χιόνιζε στην Αθήνα τον Μάρτιο. Αυτό είναι κάτι που μας συγκίνησε, γιατί φαίνεται πως παρόλη την ένταση και το άγχος, το γεγονός πως δουλεύουμε αλληλέγγυα και με αγάπη φέρνει ανταπόκριση.

Με ποιο τρόπο επιλέγονται οι ταινίες προς προβολή;

Αρχικά, ανακοινώνουμε έναν ανοιχτό διαγωνισμό μέσω της πλατφόρμας FilmFreeway, καλώντας δημιουργούς από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου να υποβάλλουν την ταινία τους.  Ο διαγωνισμός παραμένει εν ενεργεία για δύο μήνες, που σημαίνει πως λαμβάνουμε κάθε χρόνο έναν μεγάλο αριθμό ταινιών-  φαντάσου πως την πρώτη χρονιά ξεκινήσαμε με 3.000 ταινίες! Προκειμένου να γίνει η διαλογή των ταινιών που θα προβληθούν στο φεστιβάλ,  συγκροτούμε μία ομάδα εθελοντών και εθελοντριών η οποία ακολουθεί μία σειρά εκπαιδεύσεων αναφορικά με το ζήτημα της διαθεματικότητας και των διακρίσεων, και τη διαδικασία εκπαιδευτικής κινηματογράφου και αξιολόγησης ταινιών. Στη συνέχεια, χωριζόμαστε σε ομάδες, βλέπουμε τις ταινίες, τις συζητάμε ανά εβδομάδα και εξετάζουμε συλλογικά την πρόσθετη αξία τους στο πρόγραμμα. Μέσω της καταληκτικής μας επιλογής στοχεύουμε σε μία ισορροπία, αναλογιζόμενα όχι μόνο την ποιότητα και το περιεχόμενο της εκάστοτε ταινίας, αλλά και τη σύνδεση των ταινιών μεταξύ τους, τον τρόπο με τον οποίο «συνομιλούν» δηλαδή, προκειμένου να επιτύχουμε την ύπαρξη μιας διαθεματικής οπτικής, και την εκπροσώπηση διαφορετικών χωρών και καταγωγών.

Επομένως, ποιο είναι το περιεχόμενο των θεματικών του φεστιβάλ;

Οι ενότητες περιεχομένου φτιάχνονται κάθε χρόνο εξαρχής. Η εστίαση του φεστιβάλ επικεντρώνεται σε ζητήματα διακρίσεων, μειονοτήτων, και κοινωνικών συνθηκών όπως είναι το φύλο, η φυλή, η τάξη, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η σωματική ικανότητα, η ψυχική υγεία. Αυτά είναι τα θέματα που πάντα έρχονται και επανέρχονται στο φεστιβάλ, ο τρόπος ωστόσο με τον οποίο διαμορφώνονται οι τελικές θεματικές συμπεριλαμβανομένων των πάνελ, εξαρτάται από τις ταινίες που προβάλουμε. Φέτος, για παράδειγμα, διοργανώσαμε μία ανοιχτή συζήτηση με τίτλο: “Συμπτώματα Αρρενωπότητας”, η οποία πλαισιώθηκε από ταινίες που προέβαλαν το πως η έννοια της αρρενωπότητας, μία έννοια την οποία καταλαβαίνουμε κυρίως κακοποιητικά, μπορεί να επανανοηματοδοτηθεί, και πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ικανότητα, η ηλικία τη διαρρηγνύουν, την αποσταθεροποιούν. Ήταν ένα έναυσμα για να διερευνήσουμε πως μπορούμε να σκεφτούμε με άλλους τρόπους.

Προηγουμένως μου είπες πως τα εισιτήρια του φεστιβάλ ήταν sold out. Θεωρείς πως ενός τέτοιου τύπου φεστιβάλ το οποίο με φεμινιστική και ακτιβιστική χροιά δίνει χώρο στην έκφραση της διαφορετικότητας γεμίζοντας με κόσμο τις αίθουσες του, δείχνει μία κοινωνία που ωριμάζει;

Νομίζω ότι το φεστιβάλ εντάσσεται σε ένα πλαίσιο κόσμου που έχει την ανάγκη να μιλήσει για τις έννοιες που διαπραγματευόμαστε, έχει ανάγκη να συναντηθεί, και κυρίως έχει ανάγκη να δει ένα διαφορετικό  δημιούργημα από τις συνήθεις ταινίες που παράγονται από λευκούς cis άντρες. Επίσης, με την πρόσφατη έκρηξη του ελληνικού “me too”, την αναγνώριση της έννοιας της γυναικοκτονίας στο δημόσιο λόγο και της αυξημένης ορατότητας που δίνεται στα ολοένα αυξανόμενα περιστατικά γυναικοκτονιών, έχει δημιουργηθεί αυτόματα ο χώρος και κυρίως η ανάγκη να συζητήσουμε περισσότερο ανοιχτά. Είναι γεγονός ότι η έννοια της εθνοτικότητας, ίσως όχι με τον ακαδημαϊκό της χαρακτήρα, αλλά με την ουσιαστική της κατανόηση, παίρνει πλέον χώρο και πολύς περισσότερος κόσμος ενδιαφέρεται να μιλήσει για αυτήν. Υπάρχει ωστόσο σίγουρα και η άλλη πλευρά, η αντιδραστική, η οποία γίνεται παράλληλα πιο βίαιη και έντονη. Ο περισσότερος κόσμος είναι, δηλαδή, μαζί μας, αλλά υπάρχει και πολύς κόσμος που βρίσκεται απέναντί μας.

Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις μία δυνατή στιγμή του φεστιβάλ, ποια θα ήταν αυτή?

Φέτος, αποτέλεσε εξαιρετική πρωτοβουλία η διοργάνωση πρωινών προβολών αποκλειστικά για μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου. Προσαρμόσαμε την απεύθυνση του  προγράμματος σε ηλικίες 13 έως 17 ετών, χωρίς να κάνουμε ωστόσο εκπτώσεις σε όσα θέλαμε να δείξουμε και να συζητήσουμε. Συνομιλώντας, εκτός άλλων, για τρανς ταυτότητες, και αναπηρία, τα παιδιά μας απέδειξαν πως είναι πολύ πιο έτοιμα και ανοιχτά στην αποδοχή από το ενήλικο κοινό και η θετική τους ανταπόκριση ήταν συγκλονιστική. Μία πολύ έντονη στιγμή ήταν όταν στο τέλος της προβολής, και εφόσον είχαμε ολοκληρώσει ένα q&a δυόμιση ωρών, ανέβηκαν ξαφνικά σαράντα παιδιά στη σκηνή, φτιάχνοντας ένα μεγάλο κύκλο γύρω από τις σκηνοθέτριες, λέγοντάς τους «ευχαριστώ», αρνούμενα να αφήσουν τον χώρο. Υπήρξαν πολλές ξεχωριστές στιγμές στη διάρκεια του φεστιβάλ, αλλά η εικόνα αυτή μας άγγιξε πολύ.

Έχω την αίσθηση πως δεν δίνονται ιδιαίτερες ευκαιρίες σε μαθητές και μαθήτριες να εκτίθενται σε τέτοιου είδους θεματικές και προβολές. Εσείς πως καταφέρατε να φέρετε τόσα παιδιά στο φεστιβάλ?

Χρειάστηκε πολύ προσωπική προσπάθεια στην επίτευξη της επικοινωνίας με τα σχολεία, λαμβάνοντας υπόψιν το ζήτημα της σκληρής γραφειοκρατίας που υπάρχει γύρω από την πρόσβαση σε αυτά. Δεν το βάλαμε ωστόσο κάτω και στο τέλος η επιμονή μάς μας δικαίωσε . Βέβαια, σε ορισμένες περιπτώσεις, οι γονείς δεν  ενέκριναν την παρουσία των παιδιών τους στις προβολές και υπήρξαν απουσίες μαθητών. Σε κάθε περίπτωση,  πολλά παιδιά παρευρέθηκαν και φάνηκε να τους ενδιαφέρει και να τους αρέσει το περιεχόμενο των όσων είδαν και άκουσαν. Την επόμενη χρονιά στοχεύουμε στην προσέγγιση ακόμη μεγαλύτερου αριθμού παιδιών.

Υπάρχει κάποια σκέψη που θα ήθελες να μοιραστείς κλείνοντας την κουβέντα μας;

Το φεστιβάλ αντικατοπτρίζει το πως θα θέλαμε να είναι ο κόσμος εν γένει: γεμάτος πολυφωνία, και χρώματα που ακούγονται, βλέπονται και βιώνονται. Κάθε φορά που έχουμε τόσο έντονο και θετικό συναίσθημα μέσα στην αίθουσα στο τέλος των προβολών και των συζητήσεων που τις ακολουθούν, νιώθουμε ότι ο κόσμος αυτός μπορεί τελικά να είναι εφικτός.

Εμείς από την πλευρά μας επιβεβαιώνουμε πως ο κόσμος αυτός είναι εφικτός και είναι δικός μας. Πως όσο και να μας πληγώνουν, σκοτώνουν, περιορίζουν, φιμώνουν, ο δρόμος μας είναι προς το φως- και πως το φως αυτό που βγαίνει από μέσα μας είναι αυτό που μας κρατάει αλληλέγγυα και ζωντανά. Πως την ασφάλεια που διεκδικούμε έχουμε τη συλλογική δύναμη να τη δημιουργήσουμε, πως ο δικός μας πλανήτης δεν έχει αυστηρές κάθετες γραμμές, αλλά πολύχρωμες ακαθόριστες ζωγραφιές. Πως δεν ρομαντικοποιούμε το τραύμα μας, αλλά το φροντίζουμε, το ενσωματώνουμε και το μετατρέπουμε σε χώρο συμπεριληπτικό, χώρο ακτιβιστικό, πως αντέχουμε, θα αντέχουμε και πως με αγάπη και αποδοχή θα συνεχίσουμε να είμαστε όσα οι πολλοί φοβούνται: ορατά.

Πρώτη ημέρα σήμερα για το 3ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας. Ενός Φεστιβάλ που για τρίτη συνεχόμενη χρονιά φιλοδοξεί να προσφέρει ανάσες πολιτισμού και αισθητικής αλλά και να συμβάλλει με τη θεματική των ταινιών του στην ανάπτυξη του προβληματισμού πάνω σε σύγχρονα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Πράγματα δηλαδή που βρίσκονται παραγκωνισμένα - για να μην πούμε υπό διωγμό – στο σύγχρονο κόσμο της ελαφρότητας, της ευτέλειας, του αμοραλισμού και της άγνοιας.

Σήμερα, Σάββατο 24/9 , στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας, πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε έντεκα βραβευμένες ελληνικές ταινίες μικρού μήκους από το περσινό, 44ο Φεστιβάλ Δράμας. Πρόκειται για ταινίες ποικίλης θεματολογίας και ύφους, που είναι βέβαιο πως δε θα περάσουν απαρατήρητες

Οι ταινίες που θα παιχτούν, κατά σειρά προβολής, είναι :

Α’ Ενότητα

1. Από το μπαλκόνι, του Άρη Καπλανίδη, διάρκειας 12 λεπτών.

2. A summer place της Αλεξάνδρας Ματθαίου, διάρκειας 21 λεπτών.

3. Brutalia-days of labour, του Μανώλη Μαυρή, διάρκειας 26 λεπτών

4. Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα, της Βαγγελιώς Σουμέλη, διάρκειας 5 λεπτών

5. Motorway 65, της Εύης Καλογηροπούλου, διάρκειας 15 λεπτών

Β’ Ενότητα

6. Last visit, του Σπύρου Αλιδάκη, διάρκειας 14 λεπτών

7. Όλα τα πλάσματα της νύχτας, της Μέμης Κούπα, διάρκειας 15 λεπτών

8. Το Βανκούβερ, της Άρτεμης Αναστασιάδου, διάρκειας 23 λεπτών

9. Horsepower, του Σπύρου Σκάνδαλου, διάρκειας 15 λεπτών

10. Ο φοιτητής, του Βασίλη Καλαμάκη, διάρκειας 8 λεπτών

11. Αμυγδαλή, της Μαρίας Χατζάκου, διάρκειας 22 λεπτών

Αυτό που έχετε εσείς να κάνετε είναι να πάρετε την καλή σας διάθεση και μια ζακέτα και να έρθετε στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας , γύρω στις 7.30, προετοιμασμένοι για έναν τρίωρο κινηματογραφικό Μαραθώνιο

… Και κάτι τελευταίο. Μην ξεχάσετε να ενισχύσετε, με όποιο ποσό επιθυμείτε, το κουτί που θα δείτε μπροστά στην είσοδο. Τα χρήματα θα διατεθούν υπέρ του αγώνα που διεξάγει το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας για να εξασφαλίσει την ύπαρξή του κόντρα στα σχέδια εγκιβωτισμού, εγκλωβισμού και τελικής εξαφάνισής του.

Διπλός είναι λοιπόν ο στόχος του Φεστιβάλ και ζητούμε γι αυτό την αμέριστη στήριξή σας

Ο αυτοκινητόδρομος της βιομηχανικής ζώνης της περιοχής Ελευσίνας - Ασπροπύργου, ο Αυτοκινητόδρομος 65, χωρίζει δυο κόσμους του περιθωρίου: τους παλιούς μετανάστες από τον Πόντο από τους νέους μετανάστες, που έχουν έρθει από την Αλβανία, το Πακιστάν και την Αφρική. Οι δυο κοινότητες δεν επικοινωνούν μεταξύ τους και βρίσκονται συνεχώς σε αντιπαλότητα και σύγκρουση. Δυο αδέλφια. Ο Ισαάκ και η Σίμα είναι δυο αδέλφια που ζουν από τη μια μεριά της γέφυρας, όμως αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τις αντιπαλότητες των δύο πλευρών. Η Σίμα είναι πολύ πιο ανοιχτή στη διαφορετικότητα από ό,τι ο αδελφός της και της αρέσει να περνά στην αντίπαλη πλευρά

Το Motorway 65 είναι μια ακόμη ταινία που μπορούμε να δούμε στο 3^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας το Σάββατο 24/9. Είναι μια ταινία που, μέσα από τη σχέση δύο αδελφών, χωρίς να φωνάζει, βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για πολλά. Για το περιθώριο, για τον ρατσισμό, για τη θέση της γυναίκας, για τους αναλώσιμους εργάτες, για την κουλτούρα της βίας. Κόντρα σε αυτή την κουλτούρα της βίας, κοινό χαρακτηριστικό σε όλους τους αντρικούς πληθυσμούς του περιθωρίου, οι δυο γυναίκες της ιστορίας πορεύονται αλλιώς

Σε συνέντευξή της, η σκηνοθέτης του έργου, Εύη Καλογηροπούλου αναφέρει:

« Η ιδέα για την ταινία ήρθε μέσα από μια επίσκεψη σε ένα τοπικό εργοστάσιο πυρομαχικών που έκλεισε πριν από τρία χρόνια στην ελληνική βιομηχανική πόλη του Ασπρόπυργου. Στο δωμάτιο συνελεύσεων των εργαζομένων, υπήρχαν γκράφιτι από γυναίκες της δεκαετίας του ’90 που αγωνίστηκαν για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης μου, ο διευθυντής ασφάλειας του εργοστασίου μου περιέγραψε τη διαδικασία δημιουργίας ενός συστατικού πυρομαχικών με πολλές λεπτομέρειες, ειδική ορολογία και τεχνικούς όρους.

Οι ιστορίες που άκουγα για τις συνεχιζόμενες διαμάχες μεταξύ διαφόρων τοπικών ομάδων συμπλήρωσαν την εμπειρία μου σε αυτό το πολύ ξεχωριστό μέρος και με οδήγησαν εκείνη τη στιγμή στην ανάγκη να δημιουργήσω μια ιστορία που να μιλά για όλα αυτά τα στοιχεία.

Οπτικά, το πιο σημαντικό και δύσκολο έργο μου ήταν η απεικόνιση του ιδιαίτερου βιομηχανικού τοπίου του Ασπροπύργου, ένα μέρος με έντονες πατριαρχικές αποχρώσεις, όπως υπαγορεύει η ίδια η βιομηχανία. Με ενδιέφερε να συλλάβω το γυναικείο στοιχείο σε ένα τόσο δυστοπικό, βιομηχανικό περιβάλλον. Τις δυσκολίες, δηλαδή, που αντιμετωπίζει μια γυναίκα όταν ζει και εργάζεται εκεί, αλλά και τη δύναμη και την αίσθηση της γυναικείας ενδυνάμωσης που προκύπτει μέσα από την εμπειρία τέτοιων δυσμενών συνθηκών. Αφετηρία μου ήταν οι ίδιες οι ιστορίες γυναικών που εργάζονταν σε επιχειρήσεις όπως ήταν το εργοστάσιο πυρομαχικών με τα γκράφιτι (όπου δυστυχώς συνέβαιναν εργατικά ατυχήματα με θύματα τις γυναίκες) και οι οποίες αποτέλεσαν και πηγή ενημέρωσης για την πρωταγωνίστρια, τη Sima.

Παράλληλα, συνέλεξα ιστορίες και μαρτυρίες που μιλούσαν για την εχθρότητα διαφόρων εθνοπολιτισμικών ομάδων που συνυπάρχουν στην περιοχή εδώ και χρόνια: από τη μία πλευρά του αυτοκινητόδρομου, η ελληνική κοινότητα της Μαύρης Θάλασσας (Έλληνες που μετανάστευσαν από τη Ρωσία στην Ελλάδα, μερικοί από τους οποίους έχουν εγκατασταθεί στον Ασπρόπυργο) και, από την άλλη, μετανάστες από τα Βαλκάνια, την Ασία και από όλη την Αφρική.

Αυτή η ένταση μεταξύ τους, ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο στον ιστό της ταινίας, επανέρχεται μέσω της έντονης παρουσίας αγώνων πολεμικών τεχνών στην περιοχή. Το κικ μποξ και η ελεύθερη πάλη παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των κατοίκων, καθώς δεν έχουν πολλά μέρη όπου μπορούν να συναντηθούν, να διασκεδάσουν και να κοινωνικοποιηθούν.

Σε αυτό το πλούσιο, υπερτοπικό μωσαϊκό ανθρώπων και εμπειριών, η διατήρηση της αυθεντικότητας ήταν σημαντική. Πέρα από τους τρεις κύριους επαγγελματίες ηθοποιούς, οι υπόλοιποι είναι απλοί άνθρωποι που εμφανίζονται ως οι εαυτοί τους και όλοι οι αθλητές της ταινίας είναι πραγματικοί αθλητές τοπικών συλλόγων, για τους οποίους – στην ταινία όπως και στη ζωή – τα αθλήματα έχουν ιδιαίτερη σημασία: λιγότερο ως ένα μέσο απόσπασης της προσοχής και περισσότερο ως μια διέξοδο από αυτό το δυστοπικό τοπίο και ως μια ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Η θνησιμότητα και το φύλο και η ξενοφοβική βία μπαίνουν στο παιχνίδι καθώς το σώμα αναδύεται ως σύμβολο ενδυνάμωσης, το πιο άμεσο μέσο προστασίας της αίσθησης του εαυτού ιδίως για κοινωνικά περιθωριοποιημένες ομάδες, καθώς επίσης και ως οχυρό ενάντια στις προόδους του καπιταλισμού και τις βίαιες εκδηλώσεις»

Σκηνοθεσία, Σενάριο & Παραγωγή: Εύη Καλογηροπούλου

Ηθοποιοί: Έλλη Τρίγγου, Αργύρης Πανταζάρας, Ξένια Ντάνια, Στάθης Παπαδόπουλος

Executive Producers: Χριστίνα Μουμούρη, Μίνα Ντρέκη

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χριστίνα Μουμούρη

Φωτογράφος second unit: Δαμιανός Αρωνίδης

Μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος

Ήχος: Γιάννης Αντύπας

Σχεδιασμός Ήχου: Mohammed Rowe

Μιξάζ: Κώστας Φυλακτίδης

Color Grading: Δημήτρης Καρτέρης `

Μουσική: Mohammed Rowe, Νέγρος του Μοριά (Kevin Zans Ansong), Masla.G (Γιώργος Κιοσσές-Τασόπουλος)

Ενδυματολογία: Μάρλι Αλειφέρη

Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου

Διευθυντής Παραγωγής: Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Παπανικόλας

Συμπαραγωγοί: Ελευσίνα 2021 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Marni Films, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου

«Είναι εύκολο να ξεχνάς … κι είναι σαν να πεθαίνεις». Η Μαριαλένα μιλάει με την αδερφή της, τη Μάγδα, στο τηλέφωνο. Η Μάγδα πηγαίνει στην κηδεία της μητέρας της. Η Μαριαλένα θα μείνει σπίτι. Θα την παρακολουθήσει από το κινητό της τηλέφωνο. Θα μιλήσει με την αδελφή της, θα θυμηθούν, θα γελάσουν, θα κλάψουν. Και δεν θα ξεχάσουν

Συγκινητική και ευαίσθητη, η ταινία «Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα» πήρε το Βραβείο Σεναρίου στο 44ο Φεστιβάλ Δράμας και είναι μία από τις ταινίες που θα δούμε το Σάββατο 24/9 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας στα πλαίσια του 3^ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας.

Σε συνέντευξη που έδωσε η σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βαγγελιώ Σουμέλη και σε ερώτηση που της έγινε γιατί έκανε αυτή την ταινία, ανέφερε:

«Είναι μια πολύ προσωπική στιγμή. Περισσότερο συναίσθημα και λιγότερο ιστορία. Είναι Μάρτιος στο πρώτο lockdown. Γενέθλιος μήνας. Ένας θάνατος, μια κηδεία, δώδεκα από εμάς. Οι έξι μέσα, οι τέσσερις έξω, οι δύο από μακριά. Η ιδέα ήταν νομίζω του μπαμπά μου. Έψαχνε να βρει τρόπο να αποχαιρετήσει η μαμά μου την αγαπημένη της αδερφή. Όταν επέστρεψα σπίτι, άρχισα να γράφω. Άναρχα. Συνειρμικά. Κάτι σαν ημερολόγιο. Πάντα γράφω. Λέξεις ,μνήμες. Όταν θυμάσαι έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Έτσι θα περιέγραφα την ταινία. Μια δεύτερη ευκαιρία να πω αντίο»

Σενάριο & Σκηνοθεσία: Βαγγελιώ Σουμέλη

Ηθοποιοί: Ρομάννα Λόμπατς, Μαρίνα Αργυρίδου

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Ραχματούλιν

Μοντάζ: Θοδωρής Αρμάος

Πρωτότυπη Μουσική: Olga Ogomanic

Ήχος & Σχεδιασμός Ήχου: Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος

Μίξη Ήχου: Ηλίας Φλάμμος

Digital Artist: Αιμίλιος Αβραάμ

Color Grading: Άγγελος Μάντζιος

Βοηθός Κάμερας/ DIT: Μιχάλης Καλιδώνης

Τίτλοι/ Αφίσα: Αλέξανδρος Δροσόπουλος

Υποτιτλισμός: Eric Karoullas

Παραγωγή: Βαγγελιώ Σουμέλη, Γιώργος Ραχματούλιν, Ηλίας Κτιστάκης/ White Balance

Πανομοιότυπα κορίτσια εργάζονται πυρετωδώς, ντυμένα με στρατιωτικά ρούχα. Μέλη μιας κοινωνίας μητριαρχικής, ολιγαρχικής, αυταρχικής και στρατοκρατικής. Μιας κοινωνίας σκληρής και ανταγωνιστικής, της οποίας τα θηλυκά μέλη, εκτός από την βασίλισσα, ζουν μόνο για να εργάζονται και στην οποία τα αδύναμα μέλη απορρίπτονται

Η Άννα, είναι μια από αυτές τις εργάτριες-μέλισσες της Brutalia, της χώρας της βίας. Σε αντίθεση όμως με τις υπόλοιπες εργάτριες, δυσκολεύεται να κατανοήσει και να αποδεχθεί τους κανόνες αυτής της σκληρής και ανταγωνιστικής κοινωνίας. Βλέπει πως, προσπαθώντας να ενταχθεί στο σύνολο και να υπηρετήσει το "κοινό καλό", αναγκάζεται να χάσει τον εαυτό της και να γίνει και αυτή το ίδιο σκληρή σκληρή και βίαιη. Αδυνατώντας να συναινέσει στη βιαιότητα που την περιβάλλει, η Άννα οδηγείται σε μια ριζική απόφαση. Η Brutalia πρέπει να χαθεί και ας χαθεί μαζί της και αυτή. Έτσι κι αλλιώς, δεν ζούσε

Η Brutalia του Μανώλη Μαυρή είναι μια από τις ταινίες που θα παιχτούν κατά την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας, το Σάββατο 24/9 . Είναι μια δυστοπική αλληγορία, με την οποία ο Μανώλης Μαυρής βρίσκει την ευκαιρία να καταπιαστεί με ζητήματα που τον απασχολούν , όπως η πειθαρχία, ο εγκλεισμός, η ρουτίνα, η απουσία συναισθήματος, η ομογενοποίηση των ατόμων και η ισοπέδωση της προσωπικότητας από ένα καταπιεστικό σύστημα. Είναι η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Διόνυσο, το μεγάλο βραβείο του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Λίγους μήνες αργότερα, τιμήθηκε με το βραβείο του Canal+ για Καλύτερη Μικρού Μήκους Ταινία, στο 74ο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ επελέγη  από το βρετανικό Far Out Magazine ως η καλύτερη ταινία μικρού μήκους του 2021.

Όπως γράφει ο συντάκτης του άρθρου στο περιοδικό:

«Μια πραγματικά παράξενη και εξαιρετικά σκοτεινή ταινία μικρού μήκους του Μανώλη Μαυρή, το “Brutalia, Days of Labor”,  είναι ένα εξαιρετικά ευφάνταστο πολιτικό σχόλιο για τους κινδύνους μιας αυταρχικής κοινωνίας. Μέσα από τη χρήση μιας δυστοπικής παραβολής για μια απομονωμένη κοινωνία ανδρών και γυναικών που ζουν απομονωμένοι και ακολουθώντας την κοινωνική δομή μιας κυψέλης, ο Mavris καταφέρνει να δημιουργήσει μια αξέχαστη εμπειρία.

Βασιζόμενη στη σκέψη των φιλοσόφων που έχουν προωθήσει την ιδέα μιας εφικτής ουτοπίας, όπου οι κοινωνικοί ρόλοι και οι ρόλοι των φύλων είναι αυστηρά καθορισμένοι για να ελαχιστοποιηθεί η αβεβαιότητα και οι συγκρούσεις, η ταινία καταδεικνύει έξοχα τις καταστροφικές συνέπειες της πλήρους ιδεολογικής συμμόρφωσης σε ένα σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για τη διατήρηση των συστημικών αρχών. […]

Το τελευταίο έργο του Mavris επιμένει ότι ακόμη και μια μητριαρχική μοναρχία είναι απλώς μια αυτοδιαιωνιζόμενη αυτοκρατορία που υπάρχει λόγω της συστηματικής εκμετάλλευσης της εργασίας και της ζωής των υπηκόων της. Μέσα από την εξαίσια κινηματογράφηση του Manu Tilinski, αυτό η αινιγματική μικρού μήκους ταινία ταλαντεύεται μεταξύ της υπολογισμένης υποταγής και της εμπρηστικής πιθανότητας της επανάστασης».

Σε συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης στο  flix.gr  αναφέρει:

“Η επιθυμία να ασχοληθώ με το θέμα προέκυψε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στην παραμεθόριο των ελληνικών συνόρων. Εκτίοντας, υποχρεωτικά, την εννιάμηνη υπηρεσία μου, βρέθηκα να παρατηρώ ένα καινούριο “σύμπαν”, τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε είχα συναντήσει μέχρι τότε. Αυτό το “σύμπαν” αποτέλεσε αφορμή για να εστιάσω πάνω σε έννοιες όπως η πειθαρχία, η εργασία, η τάξη, η ρουτίνα, ο εγκλεισμός, ο φόβος.

Το θέμα όμως που με απασχόλησε περισσότερο ήταν η σχέση του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο. Πώς οι προσωπικές επιθυμίες - και κατ’ επέκταση η ταυτότητα του ατόμου - ισοπεδώνονται “με στόχο να υπηρετηθεί το κοινό καλό”. Πώς ένα σύστημα που καταργεί την ατομική κρίση και ομογενοποιεί τα άτομα, τα μετατρέπει σε εκτελεστικά όργανα διαταγών και κανόνων. Η ταινία είναι ένα αλληγορικό ψευδο-ντοκιμαντέρ με θέμα την φύση, που εσωκλείει στοιχεία θρίλερ, μαύρης κωμωδίας και μιούζικαλ”.

Σε άλλη συνέντευξη , ο σκηνοθέτης αναφέρει σχετικά με την ταινία:

« Στην ταινία, το γυναικείο φύλο παρουσιάζεται ασύμμετρα ισχυρό σε σχέση με το αντρικό. Ωστόσο, δεν επιχειρώ να κατασκευάσω ένα φεμινιστικό μανιφέστο, παρά μόνο να αναπαραστήσω αυτό που συμβαίνει στη φύση, συνθέτοντας μια δυστοπική κοινωνία, από την οποία απουσιάζει το συναίσθημα.

Πρόκειται για μια απαισιόδοξη ματιά πάνω στην πορεία του ανθρώπινου είδους, που διαχρονικά κατασκευάζει κοινωνικά μοντέλα, τα οποία αποσκοπούν στην παραγωγικότητα. Το άτομο βρίσκεται, αναπόφευκτα, ανίσχυρο και εγκλωβισμένο σε κανόνες και νόρμες που το ίδιο δεν ελέγχει.

Σε τι διαφέρει όμως ο άνθρωπος από τις μέλισσες; Και γιατί θεωρείται θετική και υποδειγματική η στρατιωτικοποιημένη εργασία; Γιατί οι άνθρωποι προβάλλουν διαχρονικά στο μελίσσι την πειθαρχημένη κοινωνία, εξιδανικεύοντας την παραγωγικότητα και παραβλέποντας ένα σύστημα που προάγει την εξόντωση μέσω της εργασίας; Μπορεί τελικά ένα τέτοιο μοντέλο - που στο όνομα του κοινού καλού επιβάλλει τη θανάτωση των αδυνάμων - να αποτελέσει ουτοπικό όραμα για την ανθρώπινη κοινωνία;»

Σενάριο & Σκηνοθεσία: Μανώλης Μαυρής

Παραγωγοί: Annabelle Aronis, Γιώργος Τσοκόπουλος, Μαντώ Στάθη, Μυρτώ Στάθη

Συμπαραγωγοί: Valérie Bournonville, Joseph Rouchop

Ηθοποιοί: Έλσα Λεκάκου, Κόρα Καρβούνη, Χαρά Μάτα Γιαννάτου

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Manu Tilinski

Art Director: Δάφνη Καλογιάννη

Μοντάζ: Θοδωρής Αρμάος

Ενδυματολογία: Εύα Γουλάκου

Πρωτότυπη Μουσική: Larry Gus

Χορογραφία: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου

Α΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζαμπέλα Χαβιάρα

Διεύθυνση Παραγωγής: Βαγγέλης Φακίνος

Σχεδιασμός Ήχου: Jean-Louis Viroux

Μακιγιάζ: Κυριακή Μελίδου

Ηχοληψία: Αλέξης Κουκιάς

Μια πόλη, η Λεμεσός. Η Λεμεσός ήταν κάποτε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη, μια πόλη των ανθρώπων της. Τώρα είναι ένα τερατούργημα και ένας τόπος ξεσαλώματος και ξεπλύματος της διεθνούς ολιγαρχίας 

Μια γυναίκα, η Τίνα. Η Τίνα ζει μέσα σε αυτό το ασφυκτικό τοπίο, παίκτης και θύμα του μαζί. Δεν αντέχει άλλο τη χρυσή φυλακή της και θέλει να ξεφύγει. Την ημέρα των γενεθλίων της είναι έτοιμη να εγκαταλείψει τα πάντα, ώσπου μια συνάντηση της αλλάζει τη ζωή.

Η Λεμεσός δεν έχει καμία ελπίδα. Η Τίνα όμως έχει

Το «Α Summer Place» είναι μια συμπαραγωγή Κύπρου και Γαλλίας σε σκηνοθεσία και σενάριο της Αλεξάνδρας Ματθαίου. Σε συνέντευξή της στο flix.gr, η Αλεξάνδρα Ματθαίου αναφέρει:

“Μέσα στο σύμπαν του “A Summer Place”, η Τίνα έγινε η αφορμή να διηγηθώ όχι μόνο τη δική της ιστορία, αλλά και να καταγράψω - στο βαθμό που μπορώ στο εδώ και στο τώρα - την μετεξέλιξη της πόλης στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα ωστόσο δεν αναγνωρίζω πια. Η ταινία είναι λοιπόν μια ανορθόδοξη ιστορία αγάπης αλλά και συγχρόνως, η ελεγεία μιας πόλης που κάποτε υπήρξε”

Η ταινία απέσπασε στο 44ο Φεστιβάλ Δράμας το Βραβείο Καλύτερου Γυναικείου Ρόλου καθώς και το Best Queer Award. Είναι μία από τις ταινίες που θα προβληθούν στο 3ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας το Σάββατο 24/9 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ

Σκηνοθεσία: Αλεξάνδρα Ματθαίου

Σενάριο: Αλεξάνδρα Ματθαίου

Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Ραχματούλιν

Μοντάζ: Λίβια Νερουτσοπούλου

Ήχος: Χρίστος Κυριακούλλης

Ηθοποιοί: Μαίρη Μηνά, Aurora Marion

Παραγωγή: This is the Girl Productions, La Cellule Productions

Παραγωγοί: Σάββας Σταύρου, Soyo Giaoui

Χώρα Παραγωγής: Κύπρος

Έτος Παραγωγής: 2021

Διάρκεια:21'

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Ήταν 21 Σεπτέμβρη του 2018 όταν ο Ζακ Κωστόπουλος έπεφτε νεκρός στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι, μπροστά στα μάτια δεκάδων αμέτοχων παρατηρητών, από τα δολοφονικά χτυπήματα δύο «νοικοκυραίων». Με αφορμή την τραγική επέτειο, ο Σπύρος Γραμμένος έγραψε ένα τραγούδι σε στίχους της μητέρας του δολοφονημένου Ζακ, Ελένης Κωστοπούλου. «Λύκου κραυγή» είναι ο τίτλος του τραγουδιού. Μια κραυγή που ζητά όχι απλά δικαιοσύνη, μα μια κοινωνία που επιτέλους θα γίνει ανθρώπινη και δε θα αφήνει χώρο στη βαρβαρότητα να υπάρχει.

Δεν ήθελα

να γίνεις σύνθημα

πανό στη Δέγλερη

δάκρυ πικρό.

Ήθελα

να ‘σουνα ο μεγαλύτερος

ρούχα στο πάτωμα

πόδια φευγιό.

Δεν ήθελα

να γίνεις στίχος

νότες σε στόματα

ανάσα βαριά.

Ήθελα

να 'χτιζες κείνα τα όνειρα

δρόμους να ανοίγεις

να σπας δεσμά.

Δεν ήθελα

να γίνεις ρούχο

άψυχη εικόνα

φθαρμένο πανί.

Ήθελα η φωνή σου

να απλωνότανε

και να γινότανε λύκου κραυγή.