Σε μια ιδανική κοινωνία, οι αστυνομικοί θα ήταν αχρείαστοι. Είναι προφανές ότι δεν ζούμε σε μια ιδανική κοινωνία και, προφανώς, η ύπαρξη των αστυνομικών είναι απαραίτητη. Έχει μεγάλη σημασία όμως ο τρόπος που μια κοινωνία εκπαιδεύει τους αστυνομικούς της. Αν τους εκπαιδεύει σαν μαντρόσκυλα, τότε κι αυτοί θα φέρονται κατ’ αυτό τον τρόπο και θα θελήσουν να διεκδικήσουν τη θέση τους στην αγέλη. Θα έχουν τυφλή υπακοή στον αρχηγό της αγέλης όπως και στους ανώτερους στην ιεραρχία, ενώ για τους κατώτερους στην ιεραρχία, μαύρο φίδι που τους έφαγε.

Η ταξικότητα της κοινωνίας και η εκπαίδευση των αστυνομικών σαν μαντρόσκυλα είναι που δημιουργεί φαινόμενα όπως αυτό στη Μινεάπολη. Για όσους σοκαρίστηκαν, όμως, από τις εικόνες της αστυνομικής βαρβαρότητας στις ΗΠΑ, καλό είναι να πέσουν από το συννεφάκι τους και να αντιληφθούν πως οι δικοί μας αστυνομικοί δεν είναι καλύτεροι.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, το «μυστηριώδη» θάνατο μετανάστη στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν τον ανήμπορο και ετοιμοθάνατο Ζακ Κωστόπουλο, αλλά και τον ανέντιμο και άνανδρο τρόπο με τον οποίο ξυλοκοπούν ανθρώπους που έχουν ήδη συλληφθεί

Οι παρακάτω φωτογραφίες δεν είναι από τις ΗΠΑ, αλλά από κάπου πιο κοντά. Κάποιοι ίσως πουν πως αυτή είναι η δουλειά των αστυνομικών. Ίσως κάποια στιγμή τη νιώσουν στο πετσί τους και καταλάβουν πως δεν είναι αυτή ακριβώς. Γιατί, όμως, θα πρέπει κάποιος να βιώσει ο ίδιος τη βαρβαρότητα προκειμένου να την καταδικάσει;

Λένε πως ο άνθρωπος είναι λογικό όν. Αυτό ισχύει γενικά, αλλά όχι για όλους. Αν ίσχυε για όλους δε θα υπήρχαν άνθρωποι στον 21ο αιώνα που θα πίστευαν πως η Γη είναι επίπεδη, πως ο άνθρωπος δεν πάτησε ποτέ στο φεγγάρι και πως κάποιοι μας ψεκάζουν για να μας κρατούν υπνωτισμένους. Δε θα υπήρχαν επίσης άνθρωποι που θα πίστευαν πως δεν υπήρξαν νεκροί στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δυστυχώς, αρχίσαμε να μετράμε νεκρούς από τις πρώτες κιόλας ώρες της χούντας. Και οι νεκροί αυτοί ήταν άνθρωποι καθημερινοί και ανίσχυροι. Ήταν παιδιά, γυναίκες, κρατούμενοι                                                                                                                         

                                                                                                                                    Βασίλης Πεσλής (ετών 15)

Το πρωί της 21ης Απριλίου “στην πλατεία Αττικής είχε μαζευτεί κόσμος για να μάθει τι συνέβαινε. Ενας λοχίας πυροβόλησε με το αυτόματο όπλο και ο κόσμος διαλύθηκε τρομαγμένος. Τότε είδαμε πεσμένο στο έδαφος ένα άτομο και διαπιστώσαμε ότι ήταν ο Βασίλειος Πεσλής. Όταν σηκώσαμε το παιδί, είδαμε ένα τραύμα στο κεφάλι.”

Αυτά μαθαίνουμε από την κατάθεση στη δίκη που έγινε το 1976 του αυτόπτη μάρτυρα Δημήτρη Τελώνη. Ο υπαξιωματικός που είχε πυροβολήσει ήταν ο έφεδρος λοχίας Λυμπέρης Ανδρικόπουλος και ο νεκρός ήταν ο 15χρονος Βασίλειος Πεσλής.

Σύμφωνα, μάλιστα, με την κατάθεση ενός άλλου μάρτυρα – του αστυφύλακα Αθανάσιου Λιάσκα – μετά το φόνο ένας στρατιώτης ρώτησε το λοχία γιατί τον σκότωσε και ο λοχίας του απάντησε : “ Γιατί με έβρισε, με αποκάλεσε μαλάκα ”

Τις αμέσως επόμενες ημέρες, ο πατέρας του δολοφονημένου παιδιού απέστειλε δύο επιστολές, μία στον αντιστράτηγο Σπαντιδάκη και την άλλη στον ταξίαρχο Παττακό. Ο Σπαντιδάκης απάντησε ότι δε γνωρίζει τίποτα, ενώ ο Παττακός διέταξε να γίνει μια προσχηματική έρευνα. Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας, ο ιατροδικαστής Γεώργιος Αγιουτάντης συνέταξε ψευδή έκθεση νεκροψίας, αναφέροντας ότι ο θάνατος του παιδιού προήλθε από εξοστρακισμό σφαίρας, προκειμένου να φανεί σαν ατύχημα. Όπως αποδείχθηκε όμως αργότερα, το παιδί είχε χτυπηθεί με απευθείας βολή. Το 1977 αποδείχθηκε ότι ήταν ψεύτικη η ιατροδικαστική έκθεση του Αγιουτάντη, ο οποίος όμως δε δικάστηκε λόγω παραγραφής.

                                                                                                                                    Μαρία Καλαβρού (ετών 24)

Την 21η Απριλίου, η 24χρονη Μαρία Καλαβρού στεκόταν με την αδελφή της στο πεζοδρόμιο της οδού Πατησίων, στο ύψος του “Ράδιο-Σίτυ”, και παρακολουθούσαν την πορεία των αρμάτων που πλησίαζαν.

Όπως ανέφερε αργότερα η αδελφή της : “ Καθώς βαδίζαμε με την αδελφή μου, άκουσα έναν πυροβολισμό και μετά είδα την αδελφή μου να σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Νόμισα πως λιποθύμησε. Αλλά όταν έσκυψα είδα τα αίματα”.

Σύμφωνα με κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα : “Αιφνιδίως, ο άνθρωπος που βρισκόταν στον πυργίσκο ενός από τα τανκς, μετακίνησε το πολυβόλο εναντίον των κοριτσιών και έριξε μια ριπή από απόσταση περίπου πέντε μέτρων. Ακούστηκαν ουρλιαχτά και τα τανκς προσπέρασαν.”

Ο άνθρωπος που πυροβόλησε, ο δολοφόνος της Μαρίας Καλαβρού, ήταν ο ανθυπίλαρχος Ιωάννης Αλμπάνης. Αξιωματικοί που συνυπηρετούσαν τότε με τον Αλμπάνη, τον άκουσαν να δικαιολογεί την πράξη του όταν επέστρεψε στη μονάδα του λέγοντας : “Της έριξα της πουτάνας για να μάθει να φασκελώνει.”

                                                                                                                                            Παναγιώτης Ελής

Την 21η Απριλίου, μεταφέρθηκαν στον Ιππόδρομο του Φαλήρου 700 συλληφθέντες, κυρίως από το χώρο της Αριστεράς. Ανάμεσά τους ήταν ο Ηλίας Ηλιού, ο Γιάννης Ρίτσος κ.ά. Εκεί άρχισαν τα καψόνια και οι ξυλοδαρμοί. Κάθε βράδυ οι φρουροί με επικεφαλείς τους αξιωματικούς εισέβαλαν στους θαλάμους, ξυλοκοπούσαν τους κρατούμενους και οργάνωναν εικονικές εκτελέσεις.

Στις 25 Απριλίου ο ανθυπίλαρχος Κωνσταντίνος Κότσαρης δολοφόνησε τον Παναγιώτη Ελή. Ας δούμε πώς περιγράφει το περιστατικό ο αυτόπτης μάρτυρας Τάσος Βουρνάς στο βιβλίο του "Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Χούντα, Φάκελος Κύπρου":

“... Είχαμε πια συνηθίσει τους ήχους, τις κραυγές και τις βρισιές, όταν ξαφνικά φάνηκε δύο βήματα έξω απο την πόρτα του θαλάμου ένας αξιωματικός με ροδαλό πρόσωπο καλοταισμένου μπεμπέ να κυνηγά έναν κρατούμενο, κρατώντας στο χέρι του ένα στρατιωτικό περίστροφο με σιγαστήρα.

-Τροχάδην! του φώναξε.

Ο κρατούμενος Παναγιώτης Ελής, άνθρωπος περασμένα τα 40 χρόνια του, φορούσε στα πόδια του και παντόφλες, πράγμα που τον υποχρέωνε να περπατά σιγότερα απ' ό,τι αν φορούσε παπούτσια.

-Τροχάδην! του φώναξε και τον έσπρωχνε με την κάννη, αλλά ο Ελής εξακολουθούσε να βαδίζει κανονικά.

-Τρέξε, την Παναγιά σου! του λέει μια στιγμή κι ο Ελής κάνει γρηγορότερα τα τελευταία βήματα.
-Τροχάδην το λένε αυτό στο χωριό σου; λυσσάει ο δεσμοφύλακας και έξαλλος καταφέρει με την κάννη δυο απανωτά χτυπήματα στα πλευρά του Ελή.

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας περίεργος διπλός κρότος, κατι σαν "φλοπ", "φλοπ", και μονομιάς ο Ελής σωριάστηκε στο κατώφλι της πόρτας. Και πριν καλά-καλά προφτάσουν να αντιληφθούν οι άλλοι κρατούμενοι τι συνέβη, ακούστηκαν τα ουρλιαχτά ενός αξιωματικού, που είχε τρέξει εκεί κίτρινος σαν λεμόνι...

... Πράγματι χαμηλά στα πλευρά βρήκαν την είσοδο δύο απανωτών βλημάτων που είχαν περάσει μέσα απο το θώρακα είχαν κόψει την αορτή στην περιοχή της καρδιάς και είχαν σταματήσει κάτω απο το δέρμα στην αριστερή μασχάλη του θύματος. Δολοφόνος ο Ανθυπίλαρχος Κότσαρης Κωνσταντίνος...”

Ο έφεδρος τότε ανθυπίλαρχος Γρηγόριος Πανταζής ανέφερε ότι ένα μήνα αργότερα, παρουσία και άλλων αξιωματικών, ο Κότσαρης καυχήθηκε για το φόνο, λέγοντας ότι “τώρα θα γίνω στρατηγός, γιατί έμαθα να πυροβολώ σε ζωντανό στόχο και όχι σε ανδρείκελα, όπως έκανα μέχρι τώρα”. Ερωτώμενος γιατί το έκανε, απάντησε : “Δε μου άρεσε το περπάτημά του και τον σκότωσα”.

Τι απέγιναν οι δολοφόνοι

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απολογίες των τριών δολοφόνων, καθώς όλοι υποστήριξαν ότι οι δολοφονίες ήταν ατύχημα και πως οι σφαίρες εξοστρακίστηκαν καθώς και οι ιδιαίτερα χαμηλές ποινές που τους καταλογίστηκαν.

Λυμπέρης Ανδρικόπουλος : Την 21η Απριλίου – όταν σκότωσε τον Βασίλειο Πεσλή - ήταν έφεδρος λοχίας. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1975, υπηρετούσε ως αστυφύλακας στον Πειραιά. Το Μάρτιο του 1976, στη δίκη που διεξήχθη, καταδικάστηκε σε 8 χρόνια κάθειρξη.

Ιωάννης Αλμπάνης : Την 21η Απριλίου – όταν σκότωσε τη Μαρία Καλαβρού – ήταν ανθυπίλαρχος. Η μεταπολίτευση τον βρίσκει πλέον ίλαρχο. Το Μάρτιο του 1976 του επιβλήθηκε ποινή 5,5 ετών. Στη συνέχεια έκανε αναίρεση και η δίκη επαναλήφθηκε το 1977, με αποτέλεσμα η ποινή να μειωθεί στα 3 έτη.

Κωνσταντίνος Κότσαρης : Την 25η Απριλίου – όταν σκότωσε τον Παναγιώτη Ελή - ήταν ανθυπίλαρχος. Ο Νοέμβριος του 1973 τον βρίσκει ίλαρχο και διοικητή ίλης της 30ης επιλαρχίας μέσων αρμάτων, με την οποία συμμετείχε ενεργά στην καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στη δίκη που έγινε τον Ιούνιο του 1975, του επιβλήθηκε ποινή 8 ετών. Πέντε μήνες αργότερα, το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο μείωσε την ποινή του σε 6 χρόνια.

Από τους τρεις παραπάνω, ο Ιωάννης Αλμπάνης ήρθε πρόσφατα ξανά στην επικαιρότητα. Μάθαμε, λοιπόν, ότι παριστάνει το συγγραφέα και ερευνητή και πως τον Απρίλιο  του 2018 έγινε παρουσίαση βιβλίων του στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Καλαμπάκα, παρουσία του δημάρχου Καλαμπάκας, του τοπικού μητροπολίτη και άλλων κληρικών. Η παρουσία του προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις από ανθρώπους που δεν ξέχασαν το εγκληματικό παρελθόν του, σε αντίθεση με τοπικούς άρχοντες που έσπευσαν να τον ξεπλύνουν. Όποιος αντέχει, μπορεί να επισκεφτεί τον ιστότοπο meteoravoice  ή stagonnews για να διαπιστώσει έναν άνθρωπο που εξακολουθεί να ζει σε ένα σκοτεινό παρελθόν. Τόσο για το ύφος της γλώσσας που χρησιμοποιεί όσο και για το περιεχόμενό της. Αστείος και τρομακτικός ταυτόχρονα. όπως ακριβώς η χούντα που υπηρέτησε

Πηγή: mavrioxia.gr

Σήμερα είναι η μέρα μνήμης για τους 24 νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και για τους εκατοντάδες τραυματίες εκείνης της ζοφερής νύχτας. Αλλά και για όλους αυτούς που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν κατά της διάρκεια της επτάχρονης χούντας Και όμως κάποιοι επιμένουν να το αρνούνται. Σαν τους αρνητές του ναζιστικού Ολοκαυτώματος, από την ίδια ζύμη ζυμωμένοι. «Δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο» ξέρει να λέει κάθε χουντόφιλος φασίστας. Αυτό διατυμπανίζει, με το ίδιο ύφος που διαλαλούσε κάθε βράδυ την πραμάτειά του επί χρόνια στην τηλεόρασή μας, ο σαλτιμπάγκος έμπορος των αρχαίων Ελλήνων και των θαυματουργών νανογιλέκων. Αυτός που με τη θέληση του σοφού λαού - ας μην το ξεχνάμε αυτό, δεν υπάρχει μόνος του, εκπροσωπεί μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα - εξελέγη βουλευτής και τοποθετήθηκε μάλιστα από το βασιλιά Καρνάβαλο στη θέση του υπουργού Ανάπτυξης, έτσι για να μη μένει καμία απορία σε κανέναν για τα χάλια αυτής της έρημης χώρας.

«Δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο» επιμένει και προκαλεί με το εμετικά θρασύ του ύφος. Και προχωρώντας το συλλογισμό του, εξηγεί πως δεν υπήρξε νεκρός ΜΕΣΑ στο χώρο του Πολυτεχνείου. Οι 24 νεκροί από την Ομόνοια μέχρι τα Πατήσια από αστυνομικά και στρατιωτικά πυρά καθώς και οι εκατοντάδες τραυματίες δεν έχουν γι’ αυτόν καμία σημασία

Νομίζει το θλιβερό ανθρωπάκι πως με τη σοφιστεία αυτή, θα καταφέρει να θολώσει τα νερά και να σβήσει τις αμαρτίες των ιδεολογικών του συγγενών. Αν δηλαδή κάποιος σκοτώθηκε έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου εκείνη την ημέρα ή δύο στενά παραπέρα, δεν θεωρείται κατ’ αυτόν νεκρός του Πολυτεχνείου. Σα να λέμε, για παράδειγμα, πως δεν έγινε ποτέ η ναυμαχία της Ναυπάκτου επειδή διεξήχθη είκοσι ναυτικά μίλια μακριά από αυτήν.

Εν πάσει περιπτώσει. Ας αφήσουμε τον Άδωνι και τους ομοίους του να θλίβονται σήμερα που δεν είχαν την τύχη να ζήσουν σε εκείνη την εποχή και να υπηρετήσουν την «Εθνοσωτήρια Επανάσταση» και ας πάμε στα γεγονότα εκείνων των ημερών.  

Ο  Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, ιστορικός και διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, ήταν εκείνες τις μέρες μέλος της Φοιτητικής Επιτροπής Αγώνα και πρόεδρος της συνέλευσης της Φιλοσοφικής Σχολής στο Πολυτεχνείο στις 16 Νοεμβρίου 1973. Η μελέτη που έχει κάνει σχετικά με τα θύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 θεωρείται ως η πλέον έγκυρη. Στη μελέτη αυτή παρατίθεται αναλυτικός κατάλογος των τεκμηριωμένων νεκρών και χάρτης με τις τοποθεσίες στις οποίες βρήκαν οι άνθρωποι αυτοί το θάνατο. Στο χάρτη αυτό αποτυπώνονται και οι θέσεις των αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων. Ας διαβάσουμε, όμως αυτούσια τμήματα της μελέτης

Οι νεκροί

" ... Μέχρι τη στιγμή αυτή, έχουν καταγραφεί εικοσιτέσσερις (24) πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις, όπως καταγράφονται συνοπτικά στον συνημμένο κατάλογο. Παράλληλα, έχει συγκροτηθεί ένας κατάλογος δεκαέξι (16) ανωνύμων περιπτώσεων που είχε θεωρηθεί σε κάποια στιγμή της διαδικασίας ότι «προκύπτουν βασίμως» ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία. Τέλος, η έρευνα έχει θέσει στο μικροσκόπιο τριάντα (30) επώνυμες περιπτώσεις, που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν ποτέ τεκμηριωθεί. Όλες αυτές οι ανώνυμες και οι αμφιλεγόμενες επώνυμες περιπτώσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διερευνηθούν περισσότερο, προτού αποφασιστεί οριστικά να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν ... "

Οι τραυματίες

" ... Ένα δεύτερο σκέλος της έρευνας προς την ίδια κατεύθυνση είναι η καταγραφή των τραυματιών. Όπως αναφέραμε ήδη, η προκαταρκτική έρευνα πιστοποίησε 1.103 τραυματίες, βάσει των καταστάσεων που απέστειλαν στον Δ. Τσεβά τα νοσοκομεία, οι κλινικές και ορισμένοι μεμονωμένοι ιατροί. Όπως όμως παραδέχεται και ο ίδιος ο εισαγγελέας, σε αυτούς πρέπει να προστεθεί και «ανεξακρίβωτον πλήθος ετέρων πολιτών», οι οποίοι «ή εφυγαδεύοντο υπό των ιατρών, ή ενοσηλεύοντο οίκοι, ή και ουδαμού προς νοσηλεία κατέφυγον, φοβούμενοι προφανώς δυσάρεστους δι’ αυτούς ή τας οικογενείας των εξελίξεις».

Ο αριθμός αυτών των θυμάτων που δεν νοσηλεύθηκαν επίσημα παραμένει προς διερεύνηση, να σημειώσουμε πάντως ότι ορισμένες εκτιμήσεις ανεβάζουν το σύνολο των τραυματιών (νοσηλευθέντων και μη) σε 2.000 περίπου. Αν και είναι πρώιμο ακόμη στο παρόν στάδιο της έρευνας μας να μιλήσουμε με απόλυτους αριθμούς, είναι προφανές ότι οι εκτιμήσεις αυτές είναι μάλλον συντηρητικές και βρίσκονται σε δυσαρμονία με τα στατιστικά δεδομένα από τη διεθνή εμπειρία σε αντίστοιχες περιπτώσεις της περιόδου εκείνης (Γαλλικός Μάης του 1968, Αμερικάνικο Αντιπολεμικό Κίνημα 1968-1970) ... "

Το προφίλ των ατόμων που πρωτοστάτησαν

" ... Μια προκαταρκτική στατιστική επεξεργασία των στοιχείων που διαθέτουμε έως τη στιγμή αυτή, μας δίνει ενδιαφέρουσες εικόνες γύρω από το προφίλ των ατόμων που βρέθηκαν στα γεγονότα και, κατά τεκμήριο, πρωτοστάτησαν στις συγκρούσεις. Βλέπουμε ότι στον τομέα αυτό πλειοψηφούν τα άτομα που χαρακτηρίζονται ως εργατοτεχνίτες (26,7%) και έπονται οι φοιτητές (17,1%), οι ιδιωτικοί υπάλληλοι (15,8%) και οι μαθητές (10,3%). Ηλικιακά, πλειοψηφούν μεταξύ τους οι νέοι 22 χρονών (13,3%), 16 χρονών (12,8%) και 20 χρονών (12,7%), ενώ αμέσως μετά έπονται εκείνοι που ήταν 18 και 24 χρονών (9%) ..."

Το προφίλ των αυτουργών

" ... Μεταξύ των στοιχείων που αφορούν στους τραυματισμούς και τους φόνους, είναι και η ιδιότητα του αυτουργού (στρατιωτικός, αστυνομικός, κ.τ.λ.). Μια στατιστική επεξεργασία λοιπόν των αυτουργών υπό αυτή την άποψη, και μόνο σε ό,τι αφορά τις περιπτώσεις που, από την ανάκριση θεωρήθηκαν ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών, δίνει ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα, με τα Σώματα Ασφαλείας να προηγούνται έναντι του Στρατού και στα δύο αυτά πεδία (54% έναντι 46% στις ανθρωποκτονίες και 64% έναντι 36% στις απόπειρες). Εάν προσθέταμε και τους απλούς τραυματισμούς (κακώσεις κ.τ.λ.), η διαφορά θα ενισχυόταν πολύ περισσότερο ..."

Η κυβέρνηση συνεχίζει να πράττει το μόνο πράγμα που γνωρίζει καλά. Να ρίχνει ξύλο σε όποιον διαφωνεί με τις αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην του. Σήμερα τρώνε ξύλο οι Τηνιακοί. Προχθές έφαγαν ξύλο οι Χιώτες και οι Μυτιληνιοί. Αύριο θα φάνε ξύλο οι Παριανοί. Μεθαύριο κάποιοι άλλοι. Με τις παρτίδες που έχει ανοίξει αυτή η κυβέρνηση με τα νησιά, τη βλέπουμε να αγοράζει ειδικό αποβατικό πλοίο μεταφοράς των ΜΑΤ και να το βαφτίζει «το πλοίο της Αγάπης».

Ζούμε σε μια χώρα που παριστάνει πως είναι δημοκρατική, ενώ όλες οι αποφάσεις ψηφίζονται από μια μικρή ομάδα βουλευτών που αποτελεί μια τεχνητή πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο χάρη στα τεχνάσματα του εκλογικού νόμου. Αποφάσεις που έχουν ληφθεί από μια ακόμη μικρότερη ομάδα με φανερές και κρυφές διασυνδέσεις με τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα.

Από την άλλη μεριά, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας έχει μετατραπεί σε μια άβουλη μάζα παθητικών τηλεθεατών που το περισσότερο που μπορούν να κάνουν είναι να ψηφίζουν μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Λοβοτομημένοι πολίτες που παρακολουθούν αποχαυνωμένοι τα τεκταινόμενα, πιθανόν και επιχαίροντας, νομίζοντας πως όσοι τρώνε ξύλο από την αστυνομία είναι μπαχαλάκηδες και τρομοκράτες. Μέχρι κάποια στιγμή να έρθει και η δική τους η σειρά.

Να φυλάγεστε από όσους βροντοφωνάζουν πως είναι πατριώτες. Είναι σα να διαλαλεί κάποιος – χωρίς να ρωτηθεί – πως είναι καλός και έντιμος. Να φυλάγεστε και να τους φοβάστε. Ειδικά όταν βγάζουν αφρούς από το στόμα την ώρα που φωνάζουν, όταν φορούν στρατιωτικά άρβυλα και συγκροτούν τάγματα εφόδου για να βρίσουν, να προπηλακίσουν και – γιατί όχι; - να σκοτώσουν όποιον δεν τους γεμίσει το μάτι. Φωνάζουν πως αγαπούν την πατρίδα τους, ενώ στην πραγματικότητα μισούν. Μισούν τον άλλον, τον ξένο, τον διαφορετικό. Μισούν, ίσως, τον ίδιο τους, τον ελλειμματικό και διαταραγμένο εαυτό τους

"Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά" ... Τρύπες

Μια φωτογραφία από το κοντινό αλλά συνάμα και τόσο μακρινό 2015. Μια φωτογραφία από τη Συκαμιά της Λέσβου, τότε που κατέφταναν εκεί τα κύματα των απελπισμένων προσφύγων. Μια φωτογραφία με δύο πρόσωπα που δε θα περίμενε κανείς να δει δίπλα-δίπλα. Και αν για το ένα από αυτά, μάθαμε την τραγική κατάληξή του, για το άλλο χρειάστηκε να ψάξουμε λίγο για να βρούμε πού βρίσκεται και τι κάνει τώρα

Ο εκφασισμός της γερμανικής κοινωνίας την εποχή του μεσοπολέμου δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Αποτέλεσε την κατάληξη μιας μακράς πορείας γαλούχησης και εκπαίδευσης της γερμανικής κοινωνίας στην άποψη πως δεν όλοι οι άνθρωποι ίσοι· πως κάποιοι άνθρωποι δηλαδή δεν είναι και τόσο άνθρωποι, οπότε και ο θάνατός τους δεν αξίζει τον πόνο σαν των άλλων ανθρώπων. Αυτός ο εκφασισμός έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία, αυτή η πεποίθηση πως υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα είδη ανθρώπων έφερε τις ναζιστικές φρικαλεότητες αλλά και την καταστροφή της ίδιας της γερμανικής κοινωνίας

Βλέπουμε τη Μάρα Ζαχαρέα να προσπαθεί να συγκαλύψει το θέμα λέγοντας πως είναι σχεδόν ένα «τίποτα», το Γιώργο το Λιάγκα να παριστάνει τον κοινωνικά ευαίσθητο, το Στέφανο Χίο με το "Μακελειό" να βρίσκει πεδίο δράσης λαμπρό και κάπου εκεί θυμηθήκαμε και μια ιστορία όχι και τόσο παλιά, από το «ένδοξο» Λιμενικό Σώμα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή

Οι αποκαλύψεις στο χώρο του θεάματος συνεχίζονται. Οι καταγγελίες πληθαίνουν και ευχόμαστε να βγει κάτι καλό από όλο αυτό. Και λέμε πως ευχόμαστε γιατί, πέρα από τα ξεκάθαρα σήματα, υπάρχει παράλληλα και πολύς θόρυβος που κάνει το σήμα να μην ακούγεται καθαρά. Οι διάφορες εκπομπές της τηλεόρασης, αυτές που χρόνια τώρα προωθούσαν το σεξισμό και τον κάθε είδους κοινωνικό ρατσισμό, τώρα παριστάνουν πως έπεσαν από τα σύννεφα και στήνουν τρελό πανηγύρι πάνω σε ανθρώπινα δράματα χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα και διασπείροντας άτακτα βέλη προς όλες τις κατευθύνσεις κάνοντας τους στόχους να θολώνουν.

Ο Γιώργος ο Λιάγκας για παράδειγμα. Αυτός που ξεχνώντας πως έχει την ευθύνη του δημόσιου λόγου, πριν από λίγο καιρό μόλις, μιλούσε για «χοντρές» και γέλαγε στην τηλεόραση με το περιστατικό της εκσπερμάτωσης ενός άντρα πάνω σε μια ανυποψίαστη φοιτήτρια. Τώρα, αποφάσισε να παίξει τον κοινωνικά ευαίσθητο. Σου λέει, αφού ήρθε το κύμα, ας το καβαλήσω κι εγώ. Κάπου θα με πάει. Και να το κλάμα, να η ευαισθησία, να η υποκρισία, να και ο αποπροσανατολισμός. Όλα γίνονται θέαμα, όλα γίνονται θυσία στο βωμό του θεάματος

Είδαμε όμως και το αντίθετο φαινόμενο, ακόμη χειρότερο. Είδαμε τα κατά παραγγελία ρεπορτάζ από τους ισχυρούς φίλους κάποιων εμπλεκομένων που προσπαθούσαν, κόντρα στην κοινή λογική, να τους βγάλουν λάδι. Κραυγαλέο παράδειγμα το ρεπορτάζ της Μάρας Ζαχαρέα στο STAR που για την περίπτωση του Λιγνάδη, έκανε λόγο για διώξεις για το «τίποτα», επιδεικνύοντας μια προκλητικά επιλεκτική ευαισθησία, όταν παρόμοια ευαισθησία δεν επέδειξαν ποτέ σε άλλες περιπτώσεις. Και αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Όσο πιο χαμηλά βρίσκεται κάποιος στην ιεραρχική δόμηση της ταξικής μας κοινωνίας, τόσο πιο άσχημα αντιμετωπίζεται. Όχι μόνο από τα Μέσα, όχι μόνο από την αστυνομία, όχι μόνο από τη δικαιοσύνη, αλλά και από τον μέσο πολίτη. Δυστυχώς, έχει περάσει στο μέσο πολίτη αυτής της χώρας η πεποίθηση πως κάποιοι άνθρωποι πρέπει να είναι περισσότερο ίσοι από κάποιους άλλους

Μέσα σε αυτό το τρελό πανηγύρι, δε θα μπορούσαν να λείπουν οι ύαινες, αυτές που τρέφονται από το αίμα και τον πόνο. Οι κίτρινες φυλλάδες, ίσως οι μόνες εφημερίδες που έχουν απομείνει να κρέμονται στα περίπτερα και να πουλάνε φύλλα, όπως αυτή του Μακελειού, δείγμα και αυτό της γενικότερης έκπτωσης, μυρίστηκαν αίμα και ξερνοβολάνε εμετικά πρωτοσέλιδα, ανακατεύοντας την αλήθεια με το ψέμα, μπλέκοντας αθώους με ενόχους και σπέρνοντας σύγχυση για το τι είναι νόμιμο και τι είναι παράνομο, για το τι είναι ηθικό και τι είναι ανήθικο, απευθυνόμενες σε ένα κοινό σαφώς χειραγωγήσιμο, και εκπαιδεύοντάς το στην ηδονοβλεψία και στο μίσος

Είναι προφανές πως η σοβαρή αντιμετώπιση ενός κρίσιμου θέματος απαιτεί μια ώριμη κοινωνία. Μια κοινωνία όμως που, αν ήταν ώριμη, δε θα άφηνε το θέμα να πάρει τόσες διαστάσεις και να απλωθεί. Ο κύκλος είναι φαύλος και η επίλυση του ζητήματος δεν είναι καθόλου εύκολη, καθώς έχει να κάνει με τους μηχανισμούς εξουσίας και τα στεγανά τους.

Για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα, δεν αρκούν κάποιες καταγγελίες και κάποιες καταδίκες. Απαιτούνται θεσμοί σύγχρονοι στους οποίους οι θιγόμενοι θα μπορούν να απευθύνονται άμεσα. Απαιτούνται θεσμοί οι οποίοι θα γνωρίζουν τα ζητήματα και θα μπορούν να επεμβαίνουν επίσης άμεσα. Αν περιμένει κανείς ευαισθητοποίηση και εγρήγορση από τους συνήθεις αστυνομικούς υπαλλήλους ενός αστυνομικού τμήματος ή είναι βαθιά γελασμένος ή δεν ενδιαφέρεται για την επίλυση του θέματος. Πλήθος είναι οι δημόσιες μαρτυρίες τον τελευταίο καιρό από γυναίκες που δέχτηκαν σεξιστικές επιθέσεις ή απόπειρες βιασμού και η αντιμετώπισή τους από τους αρμόδιους αστυνομικούς υπαλλήλους στους οποίους απευθύνθηκαν, ήταν το λιγότερο απαράδεκτη

Αν αυτή τη στιγμή είναι ο χώρος του θεάματος που βρίσκεται στη δίνη των αποκαλύψεων, αυτό δεν σημαίνει ότι μόνο εκεί συμβαίνουν όλα αυτά τα απεχθή που ακούγονται αυτό τον καιρό. Απλά ο χώρος του θεάματος είναι ένας χώρος που περιλαμβάνει διάσημα ονόματα και ο λόγος καθενός από αυτούς μπορεί να φτάσει σε κάθε σπίτι. Τι γίνεται όμως με άλλους χώρους ακόμη πιο εξουσιαστικούς και πολύ πιο προστατευμένους από τα μάτια και τα αυτιά του κόσμου, όπως είναι για παράδειγμα τα Σώματα Ασφαλείας;

Από έναν τέτοιο χώρο, και συγκεκριμένα από το Λιμενικό Σώμα, προέρχεται η επόμενη η ιστορία που μας γυρίζει δέκα χρόνια πίσω. ‘Ηταν το 2011, όταν κατέθεσε μία ερώτηση στη Βουλή το 2011 η τότε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ευαγγελία Αμανατίδου – Πασχαλίδου. Σύμφωνα με τη βουλευτή, η οποία επικαλέστηκε καταγγελίες υποψήφιας σε διαγωνισμό του Λιμενικού Σώματος για κατάταξη αξιωματικών ελληνικής ακτοφυλακής ειδικότητας νομικού, «οι υποψήφιες αναγκάστηκαν να γδυθούν ενώπιον της υγειονομικής επιτροπής που απαρτιζόταν από άνδρες γιατρούς και μία γυναίκα».

Όπως ανέφερε η κυρία Αμανατίδου, «η γυναίκα γιατρός αφού τις ακροάστηκε αποχώρησε από την αίθουσα και στην συνέχεια και ενώ ήταν γυμνές οι υποψήφιες, αναγκάστηκαν να κάνουν κάμψεις, κουτσό και να τρέχουν μέσα στην αίθουσα υπό τα βλέμματα όλης της επιτροπής και των συνυποψήφιων τους και υπό τα σεξιστικά σχόλια μάλιστα των γιατρών!»

Να το επαναλάβουμε εάν δεν έγινε αρκούντως αντιληπτό. Για να προσλάβει το Λιμενικό κάποιον δικηγόρο, έπρεπε να τον γδύσει και να τον αναγκάσει να κάνει γυμνός, κάμψεις, επικύψεις και κουτσό ενώπιον δεκάδων ανθρώπων.

Η γυναίκα που έκανε την καταγγελία και αποφάσισε μάλιστα να υποβάλλει μήνυση ήταν η νεαρή δικηγόρος Φωτεινή Μάζαρη.

«Δεν είχαμε ενημερωθεί γι' αυτό που θ' ακολουθούσε. Αν το ήξερα, δεν θα πήγαινα», λέει η Φωτεινή Μάζαρη σε συνέντευξή της στην «Ελευθεροτυπία» εκείνο τον καιρό. «Μας οδήγησαν σ' ένα δωμάτιο. Ήμασταν συνολικά 15 υποψήφιες. Εκεί μας περίμεναν δέκα γιατροί του Λιμενικού Σώματος, όλοι άντρες. Την ίδια στιγμή, γυναίκες υποψήφιες άλλων ειδικοτήτων περίμεναν τη σειρά τους για να εξεταστούν. Θ' ακολουθούσαν γυναίκες οικονομολόγοι. Μπήκαμε στην αίθουσα και η πόρτα έκλεισε. Οι άντρες γιατροί μάς είπαν "κορίτσια, τώρα θα βγάλετε τα ρούχα σας. Θα μείνετε φορώντας μόνο το κάτω εσώρουχο". Μπήκε στην αίθουσα μια γυναίκα γιατρός, κρατώντας στηθοσκόπιο. Μας ακροάστηκε στο στήθος, την πλάτη και βγήκε από την αίθουσα».

«Δεν χρειαζόταν να παραμείνουμε γυμνές στη συνέχεια της διαδικασίας. Μας έδωσαν εντολή να κάνουμε "κουτσό" περπατώντας με το ένα πόδι. Το κάναμε κι αυτό. Μετά τους ρώτησα για ποιο λόγο να είμαστε γυμνές. "Μη μιλάς, όποιος αρνείται κόβεται απ' τις εξετάσεις", μου απάντησαν. Ζήτησαν να παραταχθούμε η μία δίπλα στην άλλη. Κατ' αλφαβητική σειρά».

Στη συνέχεια «οι δέκα γιατροί που παρέμεναν καθιστοί πίσω από την έδρα είπαν ότι "θα μετρήσουμε μέχρι το τρία. Μετά θα βγαίνει κάθε μία μπροστά. Θα φωνάζει το ονοματεπώνυμο, τη σχολή της και τη φράση: το γοργόν και χάριν έχει". Ήταν απαράδεκτοι. Αλλά κι αυτό, το κάναμε. Και αφού ξεφτιλιστήκαμε εντελώς, μας είπαν να γυρίσουμε με τα οπίσθιά μας προς το μέρος τους και να σκύψουμε με τις παλάμες πιάνοντας το έδαφος!... Προφανώς να εξετάσουν αν έχουμε σκολίωση. Πέρασε ο νευρολόγος από δίπλα μας, λέγοντας "κορίτσια, μπορείτε και πιο χαμηλά"».

Στο ερώτημα γιατί δεν αντέδρασε εκείνη τη στιγμή, η Φωτεινή απάντησε

«Τη στιγμή που υποβάλλεσαι σε καταναγκαστικές πράξεις, λειτουργείς με την ψυχολογία της μάζας. Δεν αντιδράς. Βγαίνοντας ένιωσα βιασμένη. Το ίδιο βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Την επομένη μίλησα με τις άλλες υποψήφιες. Μου είπαν μη μιλήσεις γιατί θα κοπείς. Όσες προσληφθούν δεν πρόκειται να το συζητήσουν. Αλλά δεν μπορούν και να το αρνηθούν»

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πώς εξελίχθηκε η υπόθεση και αν το Λιμενικό Σώμα εξακολουθεί να διεξάγει τις εξετάσεις κατ΄αυτό τον τρόπο. Το παράδειγμα όμως αυτό είναι χαρακτηριστικό του πώς αντιλαμβάνεται τον κάθε άνθρωπο ένα αδηφάγο εξουσιαστικό σύστημα και το συμπέρασμα είναι ένα. Για να φτιάξουμε έναν καινούργιο κόσμο, πρέπει να γκρεμιστεί ο παλιός. Με μπαλώματα δεν γίνεται δουλειά

Για τι να πρωτογράψει κανείς; Από παντού καταφτάνει η ασχήμια και η υποκρισία. Βλέπουμε αυτές τις μέρες τους ανθρώπους της τηλεόρασης να βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση πέφτοντας από τα σύννεφα. Αφού, επί δεκαετίες, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι αναπαρήγαγαν την κουλτούρα του σεξισμού, τώρα μένουν άφωνοι από όσα ακούγονται. Σαν να μην τα ήξεραν, σαν να μην τα είχαν ακούσει, σαν να μην τα υποπτεύονταν. Σαν να τους νοιάζει.

Τίποτα δεν τους νοιάζει στην πραγματικότητα. Μόνο η τηλεθέαση. Και είναι λυπηρό και μάταιο να χρησιμοποιούνται αυτά τα ίδια μέσα που προβάλλουν και αποθεώνουν τον σεξισμό ως ένα βήμα καταγγελίας του.

Είδαμε αυτές τις μέρες στο δελτίο ειδήσεων της κρατικής ΕΡΤ να φιλοξενούνται στελέχη της ΔΑΠ, της φοιτητικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, ως τυχαίοι φοιτητές και να υπερασπίζονται το νομοσχέδιο της Κεραμέως για θέσπιση ανώτατου ορίου φοίτησης και για πανεπιστημιακή αστυνομία. Ο ένας μάλιστα από αυτούς μόλις ψηφιστεί ο σχετικός νόμος θα πρέπει να διαγραφεί την ίδια στιγμή από τα Πανεπιστήμια, όντας πλέον στο έβδομο έτος της σχολής του.

Όποιος έχει περάσει από τα ελληνικά Πανεπιστήμια, γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει ΔΑΠ. Η παράταξη που υποτίθεται πως υπερασπίζεται την αξία της αριστείας, είναι πρώτη στις διασυνδέσεις και στις αντιγραφές, είναι πρώτη στις εκδρομές στη Μύκονο και στην Αράχωβα, είναι πρώτη και στο σεξισμό. Μια ματιά στις αφίσες της είναι αρκετή για να μας δείξει πως δε χρειάζεται να ψάχνουμε σε κάποιο άλλο σύμπαν τις αιτίες του σεξισμού και του βιασμού

Κλείνοντας, ας μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε το λιβάνισμα και τη δοξολογία που ετέλεσε ο Μητροπολίτης Πειραιά υπέρ της αγαθής ψυχής και της μεγάλης καρδιάς του Βαγγέλη Μαρινάκη. Του εφοπλιστή, του προέδρου του Ολυμπιακού, του ιδιοκτήτη του Mega, των Νέων και του Βήματος, του δημοτικού συμβούλου Πειραιά, του αδίκως κατηγορηθέντα για στημένα παιχνίδια και για το τίγκα στην ηρωΐνη Noor1, του ευεργέτη, μα πάνω απ όλα άνθρωπου. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, δίπλα σε αυτοκράτορες, σουλτάνους και βασιλιάδες, οι ιεράρχες έχουν αποκτήσει πολύ υψηλό αισθητήριο. 

Αυτή η κυβέρνηση νομίζει πως έχει βρει τη λύση «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Πονάει χέρι, διορίζει μπάτσους. Πονάει κεφάλι, διορίζει μπάτσους. Σε αυτή την κυβέρνηση οι γιατροί και οι δάσκαλοι περισσεύουν. Αυτοί που της λείπουν είναι οι μπάτσοι. Ετοιμάζεται να διορίσει χίλιους μπάτσους στα Πανεπιστήμια, λέει. Για να προστατεύσουν ποιους και από τι ακριβώς;

Οι αποτυχημένες κοινωνίες γεννάνε αδικία και βία. Η κοινωνία μας έχει αποτύχει και η κατρακύλα της ακόμη δεν έχει πιάσει πάτο. Προς τα εκεί πηγαίνει πάντως. Προς τον πάτο ολοταχώς. Για τη διάσωσή της χρειάζονται ριζικές τομές, χρειάζεται επανεκκίνηση της κοινωνίας με άλλα προτάγματα, με άλλες αξίες, κάτι για το οποίο το σύστημα της αγοράς δεν έχει το κατάλληλο λογισμικό.

Όποιος νομίζει ότι το πρόβλημα θα λυθεί με συνεχείς προσλήψεις μπάτσων, είναι βαθιά νυχτωμένος. Αυτό που θα προκύψει θα είναι ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ αθλίων: των εξαθλιωμένων από τη μια και των μπάτσων από την άλλη. Οι μόνοι που δεν θα πληγούν από τον εμφύλιο αυτό, θα είναι μόνο όσοι ζουν στις προστατευμένες γυάλες τους και, ας το καταλάβουμε καλά, εμείς δε θα ανήκουμε σ’ αυτούς