“Είμαι ο πιο στοχοποιημένος πολιτικός μετά το 1989. Η στήριξη, όμως, του κόσμου μετατρέπει τις κατηγορίες των άθλιων κακοποιών σε τίτλο τιμής για μένα”

Ανδρέας Λοβέρδος, πρώην υπουργός, 2019

Άστραψε και βρόντηξε ο Ανδρέας Λοβέρδος. Μίλησε για συκοφάντηση, για σκευωρία, για άθλιους, για παλιανθρώπους, για ψευδομάρτυρες, για κακοποιούς που τον συκοφαντούν. Και όλα αυτά επειδή θα υποστεί ό,τι πρόκειται να υποστεί ένας απλός πολίτης όταν σε βάρος του υπάρχουν καταγγελίες από κάποιους άλλους πολίτες. Να διερευνηθεί, δηλαδή, η ενοχή του

Δε γνωρίζουμε αν ο Λοβέρδος είναι ένοχος ή αθώος. Ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να αποφανθεί επ’ αυτού. Επειδή, όμως, ο πρώην υπουργός αποδεικνύεται υπερευαίσθητος, ας θυμηθούμε μία από τις δικές του άθλιες πράξεις από την εποχή που ήταν Υπουργός Υγείας. Όταν κατηγορούσε, συκοφαντούσε και διαπόμπευε δυστυχισμένες και αθώες, όπως αποδείχθηκε αργότερα, γυναίκες. Αναδημοσιεύουμε από  mavrioxia.blogspot.com 

… Και ο αμετανόητος Λοβέρδος συνέχιζε το άθλιο επικοινωνιακό του παιχνίδι, στο οποίο στήριζε την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Το Μάιο του 2012, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, έθεσε σε εφαρμογή ένα μισάνθρωπο σχέδιο δίωξης και διαπόμπευσης ανθρώπων δυστυχισμένων. 

Πιο συγκεκριμένα, το υπουργείο Υγείας του Λοβέρδου μαζί με το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη του Χρυσοχοίδη (αυτού που, κατά δήλωσή του, δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο πριν το ψηφίσει) συνέλαβαν και έδωσαν στη δημοσιότητα φωτογραφίες και στοιχεία 16 γυναικών (στην πλειοψηφία τους τοξικοεξαρτημένες) που βρέθηκαν μετά από υποχρεωτικό έλεγχο οροθετικές. Αλλά δεν έμειναν μόνο εκεί. Έσυραν τις γυναίκες στα δικαστήρια και από εκεί στη φυλακή με την κατηγορία της "βαριά σκοπούμενης σωματικής βλάβης". Για ποιο λόγο; ότι ήξεραν, λέει, την ασθένειά τους και συνέχιζαν να κάνουν έρωτα χωρίς προφυλακτικό θέτοντας έτσι σε κίνδυνο εν γνώσει τους τη ζωή των ¨αθώων" πελατών τους.

Μίλησε κανείς για ιατρικό απόρρητο; Μίλησε κανείς για προσωπικά δεδομένα; Μίλησε κανείς για υποχρέωση της πολιτείας για περίθαλψή τους; Μίλησε κανείς για διαπόμπευση και προσβολή ανθρώπινης αξιοπρέπειας;

Δυστυχώς, το μόνο που ενδιέφερε τους δύο αριβίστες υπουργούς ήταν να δείξουν προς τα έξω ότι παράγουν "έργο", μήπως και καταφέρουν να γλυτώσουν - αυτοί μόνοι - από το πολιτικό ναυάγιο προς το οποίο έβλεπαν ότι όδευε το ΠΑΣΟΚ. Και για να το πετύχουν αυτό δε δίσταζαν να εξευτελίσουν και να ποδοπατήσουν ανθρώπινες ψυχές.

Ήδη ο Λοβέρδος, μερικούς μήνες νωρίτερα, είχε δηλώσει ότι θα απελαύνονται όσες αλλοδαπές ιερόδουλες βρίσκονται οροθετικές, καθώς αποτελούσαν, κατ'αυτόν, κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και τον "ανυποψίαστο" Έλληνα οικογενειάρχη-πελάτη τους.

Όλη αυτή η προπαγανδιστική "εκστρατεία" από μέρους του υπουργού αλλά και η τρομολαγνεία των ΜΜΕ γύρω από το θέμα αυτό διαμόρφωνε, σιγά σιγά, στην κοινή γνώμη την πεποίθηση ότι το πρόβλημα του AIDS στην Ελλάδα είναι ένα πρόβλημα που έχει ως αιτία τους αλλοδαπούς και πως αν αυτοί εκδιώχνονταν, οι Έλληνες θα απαλλάσσονταν από τον κίνδυνο.

Τι επικίνδυνος αποπροσανατολισμός και τι μεγαλειώδης ανεπάρκεια από μέρους του! Αντί - ως όφειλε - να βοηθήσει τις δυστυχείς γυναίκες που οι περισσότερες είναι θύματα του trafficking, αυτός τις συνέλαβε και τις στιγμάτισε! Αντί να ενημερώσει τους ηλίθιους και να τους εκθέσει τον κίνδυνο που διατρέχουν αν κάνουν σεξ χωρίς προφυλακτικό, αυτός τους θεωρούσε "αθώα και ανυποψίαστα θύματα"!

Πώς, λοιπόν, ο μέσος Έλληνας να μη βλέπει το διπλανό του ξένο ως κίνδυνο; Πώς να μην τον αποστρέφεται και να μην επιθυμεί την εκδίωξή του; Πώς να μην πλησιάσει τη Χρυσή Αυγή που του το υποσχόταν;

Εν τω μεταξύ, τι κι αν αποδείχτηκε αργότερα ότι όλη αυτή η εκστρατεία στηριζόταν σε ψέματα και υπερβολές; Τι κι αν έγινε αργότερα γνωστό ότι η πλειοψηφία των γυναικών αυτών ήταν Ελληνίδες; Τι κι αν - όπως αποδείχτηκε στα δικαστήρια - οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες συνελήφθησαν στο δρόμο λόγων εμφάνισης χωρίς να έχουν συλληφθεί να συναλλάσσονται με κάποιον πελάτη; Τι κι αν - οι περισσότερες - αθωώθηκαν από τα δικαστήρια; 

Το ψεύτικο μήνυμα του τυχοδιώκτη υπουργού είχε περάσει στο υποσυνείδητο μεγάλου μέρους της κοινωνίας, ένα ακόμη βήμα προς τη μισαλλοδοξία είχε γίνει και ο Λοβέρδος εξελέγη βουλευτής. Όλα τακτοποιημένα.

Δείτε εδώ αναλυτικό ρεπορτάζ και δείτε και το παρακάτω βίντεο-trailer ενός ντοκυμανταίρ που επιγράφεται "το χρονικό μιας διαπόμπευσης"

«Ο αγωνιστής Νίκος Μπελογιάννης μας άφησε για παρακαταθήκη τον περήφανο αγώνα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια» είπε την ατάκα της ημέρας ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας Αλέξης Τσίπρας και την “τουίταρε” σύμφωνα με την τρέχουσα μόδα στο χώρο των μοντέρνων πολιτικών ανδρών. Προπαγάνδα και ατάκα στο twitter. Ίσως να έχει προσλάβει και ειδικό ατακαδόρο για το σκοπό αυτό.

Ο χαμαιλέοντας είναι ένα είδος ερπετού που το δέρμα του έχει την ιδιότητα να αλλάζει χρώμα ανάλογα με το περιβάλλον. Μεταφορικά μπορεί να είναι ο άνθρωπος που αλλάζει φρονήματα, συμπεριφορά, στάση ανάλογα με τα συμφέροντά του.

«Το Γραμματικό θ’ ανοίξει. Τελεία-παύλα-παρένθεση. Η Δούρου θα χωροθετήσει και κανονίστε να είστε με τις μαύρες σημαίες. Εγώ θα είμαι απέναντι»

Έτσι απάντησε με περισσή αναίδεια και περιφρόνηση η Ρένα Δούρου σε όσους την είχαν ψηφίσει για να μην ανοίξει ο ΧΥΤΑ Γραμματικού, όπως τους είχε υποσχεθεί. Εντυπωσιάζει το θράσος με το οποίο ο πολιτικός αυτός χαμαιλέοντας απευθύνεται σε όσους μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν – ή νόμιζαν πως ήταν - συναγωνιστές της. Πόσο μάλλον όταν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η κυρία έπρεπε να είχε πάει σπίτι της από καιρό. Μετά από τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα, μετά από την εκατόμβη των θυμάτων από την πυρκαγιά στο Μάτι, η Δούρου όχι μόνο δεν είχε τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθεί, αλλά συνέχισε να κάθεται στην καρέκλα της εξουσίας ενεργώντας κόντρα στις προεκλογικές της υποσχέσεις, αυτές που την ανέβασαν σε αυτή την καρέκλα.

Εντυπωσιάζει, επίσης, και η αναφορά στον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο: «Η Δούρου θα χωροθετήσει» φωνάζει με στεντόρεια φωνή. Λένε πως οι βασιλιάδες μιλούσαν για τον εαυτό τους σε τρίτο πρόσωπο. Η Δούρου και οι βασιλιάδες, λοιπόν. Διώξαμε τους βασιλιάδες, διώξαμε τη δεξιά, για να έρθει το καινούργιο και μας προέκυψε η Δούρου

Δυστυχώς, οι πολιτικοί απατεώνες βρίσκουν και τα κάνουν. Ο φαύλος κύκλος της πολιτικής εξαπάτησης στηρίζεται εν πολλοίς στη βεβαιότητα από τη μεριά των πολιτικών απατεώνων ότι εμείς οι πολίτες έχουμε κοντή μνήμη και ξεχνάμε γρήγορα.

« Η χωροθέτηση του ΧΥΤΑ Γραμματικού είναι παράνομη καθώς βρίσκεται πάνω σε ρέμα […] Ο αγώνας της Κερατέας και της Φυλής μπορεί να γίνει ένα σύμβολο αντίστασης για τους κατοίκους του Γραμματικού […] Θέλω να μου υποσχεθείτε ότι στο Γραμματικό αυτή η νίκη θα επαναληφθεί. Κι εγώ να είστε σίγουροι ότι θα ξαναβγώ μπροστά όπως μπροστά ήμουνα τεσσερισήμιση μήνες»

Αυτά έλεγε η Δούρου κάποτε, προτρέποντας τους κατοίκους του Γραμματικού να συνεχίσουν το δίκαιο, όπως τον αποκαλούσε, αγώνα τους. Πέρασε όμως ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως. Η Δούρου ανέβηκε στην εξουσία. Άφησε στην άκρη το αγωνιστικό και συντροφικό ύφος, φόρεσε τον αυστηρό μανδύα της εξουσίας και μαζί με αυτόν άλλαξε και ιδέες

Δυστυχώς για μας και ευτυχώς για όλους αυτούς τους πολιτικάντηδες, ξεχνάμε γρήγορα και εύκολα υποκύπτοντας μοιρολατρικά στις αποφάσεις της εξουσίας, όποιες και είναι αυτές

Και θα συνεχίσει να τα κάνει, όσο εμείς ξεχνάμε και δεν τιμωρούμε. Ας κάνουμε λοιπόν μια αρχή. Μπορούμε να κάνουμε τη Δούρου μια θλιβερή παρένθεση; Μπορούμε να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους νομίζουν ότι μπορούν να χτίζουν καριέρες εξαπατώντας μας; Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, έλεγε ο ποιητής. Μερικές φορές, απλή αξιοπρέπεια χρειάζεται, θα λέγαμε εμείς

"Κυριολεκτικώς ως σαλτιμπάγκος ορίζεται ο μεσαιωνικός υπαίθριος γελωτοποιός, συνήθως άσχημος και αξιολύπητος τη εμφανίσει, συνήθως τελεί υπό τας εντολάς κάποιου προύχοντος και καθήκον του είναι η διασκέδασις των συνδαιτυμόνων. Σήμερον, σαλτιμπάγκος είναι ο γελοίος τη εμφανίσει ή/και λόγω συμπεριφοράς"

Σε ξέρω καλά, Ανθρωπάκο, που παριστάνεις τον πατριώτη. Δεν αγαπάς την πατρίδα σου, Ανθρωπάκο. Στην πραγματικότητα δεν αγαπάς τίποτα, ούτε καν τον εαυτό σου. «Εσύ, στους αιώνες των αιώνων, θα κρεμάς Γιαπωνέζους κατασκόπους, Αμερικανούς αεροπόρους, Ρωσίδες χωρικές, Γερμανούς αξιωματικούς, Άγγλους αναρχικούς και Έλληνες κομμουνιστές. Θα τους τουφεκίζεις, θα τους σιγοψήνεις στην ηλεκτρική καρέκλα ή θα τους χώνεις στο θάλαμο αερίων. Τίποτα, όμως, απ΄ όλα αυτά δεν πρόκειται να βελτιώσει τη σωματική και πνευματική σου δυσκοιλιότητα, τη σεξουαλική σου ανικανότητα, τους ρευματισμούς ή τη διανοητική σου διαταραχή. Οι βανδαλισμοί δεν πρόκειται να σε βγάλουν απ’ το βούρκο. Εξέτασε βαθιά τον εαυτό σου, Ανθρωπάκο. Αυτή είναι η μόνη σου ελπίδα» ... απόσπασμα από το Άκου Ανθρωπάκο, του Β.Ράιχ

Τι είν’ η πατρίδα ; Αυτό μπορούν ίσως να το απαντήσουν καλύτερα από τον καθένα οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι που πατρίδα έχουν μόνο στο μυαλό και στην καρδιά τους. Αυτοί που όταν υψώνουν τη σημαία μιας πατρίδας που δεν έχουν, οραματίζονται πως κάποτε θα ζουν όλοι σε μια πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη. Αυτοί που όταν υψώνουν τη σημαία, δεν το κάνουν από μίσος, αλλά για να διαδηλώσουν τη θέλησή τους να κάνουν οι ίδιοι κουμάντο στις ζωές τους και να μην είναι σκλάβοι κανενός. Κι αν όλες τις φορές που πήραν οι λαοί την πατρίδα στα χέρια τους ( ή καλύτερα που νόμισαν πως την πήραν), δεν ευοδώθηκαν οι ελπίδες τους, αυτό δεν ακυρώνει καμία προσπάθεια κανενός λαού να παλέψει για την πατρίδα του, για την ελευθερία του, για την κοινωνική απελευθέρωσή του. Γιατί, αν μη τι άλλο, είναι τουλάχιστον η αρχή

Oι τελευταίοι άνθρωποι στην Ευρώπη που πέθαναν από απεργία πείνας στις φυλακές ήταν οι αγωνιστές του IRA (ή τρομοκράτες , ανάλογα από την πλευρά που βρίσκεται ο καθένας που ερμηνεύει την ιστορία). Ο πρώτος από τους απεργούς πείνας που πέθανε ήταν ο αξέχαστος Μπόμπι Σαντς, ο οποίος θεωρείται ήρωας στη συνείδηση των Ιρλανδών. Και αυτό έγινε πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια

Οι αμερικανικές εκλογές της 3/11 δεν έχουν ακόμη αναδείξει νικητή. Αντίπαλοι όπως πάντα, είναι μόνο δύο. Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι, που το όνομά τους σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Δημοκρατικοί». Στα Ελληνικά το όνομα των πρώτων και στα Λατινικά των δεύτερων. 

Και οι τρεις αγωνιστές, κυνηγημένοι από το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν, θυσιάστηκαν στον αγώνα για μια ανθρώπινη κοινωνία. Με αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε. Εχθρός κάθε λαού δεν είναι ο απέναντι λαός, αλλά οι φασίστες και τα αρπακτικά και από τις δύο πλευρές

Οκτώβριος του 1968, Ολυμπιακοί Αγώνες, Μεξικό. Μόλις πριν από μερικούς μήνες έχει δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ενώ οι «Μαύροι Πάνθηρες», ένα μεγάλο αφροαμερικανικό κίνημα στις ΗΠΑ, με σαφή αντικαπιταλιστικά και αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά, συμπληρώνουν ήδη δυο χρόνια ζωής.

Στην κούρσα των 200 μέτρων, ο Αφροαμερικανός Τόμι Σμιθ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που σπάει το φράγμα των 20 δευτερολέπτων στα 200 μέτρα και τερματίζει με χρόνο 19,82’’. Ακολουθεί ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και μετά ο επίσης Αφροαμερικανός Τζον Κάρλος.

Στην τελετή απονομής που ακολουθεί, οι Σμιθ και Κάρλος μπαίνουν στο στάδιο με μαύρες κάλτσες χωρίς παπούτσια, συμβολίζοντας τη φτώχεια στις τάξεις των μαύρων. Μετά την απονομή των μεταλλίων στους αθλητές και ενώ παίζεται ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ, οι δύο μαύροι αθλητές σηκώνουν τις γαντοφορεμένες γροθιές τους και κατεβάζουν το κεφάλι.

Ανάμεσα στους δύο μαύρους αθλητές, στέκεται ο λευκός Αυστραλός Πήτερ Νόρμαν, ο πιο γρήγορος αθλητής στα 200 μέτρα, ακόμη και σήμερα, για την Αυστραλία. Ο Νόρμαν είναι ενήμερος για τις προθέσεις των δύο συναθλητών και παρόλα αυτά δεν φροντίζει να διαχωρίσει τη θέση του. Αντίθετα, συμμετέχει και αυτός με τον τρόπο του. Μπορεί να μη σηκώνει τη γροθιά του όπως οι δύο Αφροαμερικανοί, όμως αποφασίζει να φορέσει τα σύμβολα της OPHR (Olympic Project for Human Rights), μίας οργάνωσης κατά του φυλετικού διαχωρισμού και του ρατσισμού στον αθλητισμό

Οι συνέπειες είναι πολύ βαριές και για τους τρεις αθλητές. Οι Σμιθ και Κάρλος αποβάλλονται από το Ολυμπιακό Χωριό και επιστρέφουν στιγματισμένοι στις ΗΠΑ, τους αφαιρούνται τα μετάλλια και τους απαγορεύεται η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δηλώνει ότι η πράξη τους είναι κατάφωρη παραβίαση των κανονισμών των Ολυμπιακών Αγώνων. Πρόεδρος της ΔΟΕ είναι ο Αμερικανός , Avery Brundage ο οποίος, τρεις δεκαετίες νωρίτερα ως πρόεδρος της Αμερικανικής Ολυμπιακής Επιτροπής, δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς των Γερμανών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Η γνωστή υποκρισία των γαλαζοαίματων που διοικούν τον παγκόσμιο αθλητισμό έδειξε για μια ακόμη φορά το πρόσωπό της

Οι Αμερικανοί αθλητές έμειναν για πάντα στο περιθώριο, από τον στίβο πέρασαν στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο, έγιναν προπονητές σε μικρές ομάδες, οι οικογένειές τους δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους και πέρασαν πολλά χρόνια για να αποκατασταθούν. Για τους Αφροαμερικανούς, όμως, ήταν ήρωες από εκείνη την ιστορική ημέρα.

Αντίθετα με τους Αμερικανούς αθλητές που είχαν γίνει ήρωες τουλάχιστον για το μαύρο πληθυσμό της χώρας τους, ο Πίτερ Νόρμαν γύρισε στη χώρα του χωρίς να είναι ήρωας κανενός. Αφού συμμετείχε σε διάφορους αγώνες με πολύ καλές επιδόσεις, εν τούτοις δεν του επιτράπηκε η συμμετοχή στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, παρόλο που είχε πιάσει το όριο των 200 μέτρων 13 φορές και το όριο των 100 μέτρων άλλες 5. Μετά από αυτό, ο Norman πληγωμένος, εγκατέλειψε την ενεργό δράση

Το 2008 στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αυστραλίας προβλήθηκε η ταινία “Salute”, που δημιούργησε ο Matt Norman, ανιψιός του Πίτερ. Η επιτυχία της ήταν πολύ μεγάλη και πολλοί Αυστραλοί μάθαιναν για πρώτη φορά την ιστορία του λευκού αδελφού.

Μετά από μερικά χρόνια, το 2012, το Αυστραλιανό κοινοβούλιο ζήτησε επισήμως συγγνώμη στον Νόρμαν με την ακόλουθη δήλωση: «Αυτή η Βουλή αναγνωρίζει τις εξαιρετικές αθλητικές επιδόσεις που Πίτερ Νόρμαν που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στα 200μ. το 1968 στους Ολυμπιακούς του Μεξικού με χρόνο 20.06 το οποίο δεν έχει καταρριφθεί ακόμα στη χώρα μας. Αναγνωρίζει την γενναιότητα του Πίτερ Νόρμαν να φορέσει την κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο βάθρο, σε αλληλεγγύη με τους Αφροαμερικανούς αθλητές Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος που χαιρέτησαν με την γροθιά της Μαύρης Δύναμης. Ζητάει συγγνώμη από τον Πίτερ Νόρμαν για το λάθος που έγινε από την Αυστραλία με τον να μην τον στείλει το 1972 στους Ολυμπιακούς του Μονάχου αν και ήταν ικανός και αναγνωρίζει τον δυναμικό ρόλο που ο Πίτερ Νόρμαν έπαιξε στην αντιμετώπιση του ρατσισμού»....

Ήδη, όμως, ο Νόρμαν είχε πεθάνει έξι χρόνια νωρίτερα, το 2006, και δεν πρόλαβε ούτε την ταινία του ανιψιού του να δει, ούτε τη συγγνώμη του αυστραλιανού κοινοβουλίου να ακούσει. Ούτε, βέβαια, μπόρεσε να μάθει πως για την κηδεία του έφτασαν στην Αυστραλία οι μαύροι αδελφοί του, για να σηκώσουν στους ώμους τους το φέρετρο του συναθλητή τους, κορυφαία ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης της δικής του συμβολής, η οποία του στοίχισε όλη του την καριέρα

«Ο Πίτερ ήταν ένας μοναχικός στρατιώτης. Επέλεξε εσκεμμένα να θυσιαστεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν υπάρχει άλλος εκτός από αυτόν που η Αυστραλία θα έπρεπε να αναγνωρίζει και να τιμά. Πλήρωσε το αντίτιμο της επιλογής του. Δεν ήταν απλά μία κίνηση για να μας βοηθήσει, ήταν ο αγώνας του. Ήταν ένας λευκός Αυστραλός ανάμεσα σε δύο έγχρωμους που στάθηκαν μαζί τη στιγμή της νίκης, ενωμένοι για τον ίδιο αγώνα» είχε δηλώσει εκείνες τις ημέρες ο Τζον Κάρλος

 Πηγές: 

to periodiko.gr

oneman.g

mixani tou xronou.gr

sport24.gr