Όσοι επιμένουν ότι το πρόβλημα είναι φυλετικό και όχι ταξικό, φοβόμαστε ότι χάνουν το στόχο. Η αιτία για όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στις ΗΠΑ βρίσκεται στη βαθιά ταξικότητα της κοινωνίας, στην κατασκευή εσωτερικών εχθρών, στις δεξαμενές των σκλάβων και στην εκπαίδευση των αστυνομικών ως μαντρόσκυλα της ταξικής κοινωνίας  

Άλλη μια δολοφονία Αφροαμερικανού στις ΗΠΑ από λευκό αστυνομικό και άλλος ένας γύρος εξεγέρσεων ξεκίνησε στη Μινεάπολη. Ένας γύρος διεκδίκησης του αυτονόητου, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ισότητα μεταξύ των πολιτών μιας χώρας. Μια ισότητα όμως που νομοτελειακά δεν πρόκειται ποτέ να επέλθει, όσο επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας του καπιταλισμού, που του είναι απαραίτητες οι στρατιές των χαμηλά αμειβόμενων, των υποαπασχολούμενων και των ανέργων προκειμένου να έχει πάντα διαθέσιμους σκλάβους που θα εξασφαλίζουν τα κέρδη των αφεντικών.

Πέρα από εξαιρέσεις, οι μαύροι και οι Λατίνοι είναι η μεγάλη δεξαμενή των σκλάβων στις ΗΠΑ και δεν πρόκειται ποτέ να πάψουν να είναι, όσο υπάρχει ο αδηφάγος καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός χρειάζεται σκλάβους και είναι πιο βολικό αυτοί οι σκλάβοι να είναι διαφορετικοί από το μέσο όρο, ώστε να μπορούν να θεωρηθούν κατώτεροι και κατά συνέπεια άξιοι της κακής τους μοίρας. Μεμονωμένα άτομα μπορεί να ξεφεύγουν από τις δεξαμενές των σκλάβων, ο κανόνας όμως θα παραμένει.

Κάθε χώρα έχει τις αντίστοιχες δεξαμενές των σκλάβων και όποιος έχει μάτια ανοιχτά, μπορεί να τις δει. Αυτός τουλάχιστον δε θα εκπλαγεί όταν θα δει τους σκλάβους να καίνε και να γκρεμίζουν

Ένα πολύ ιδιαίτερο συγκρότημα είναι οι «Rage Against the Machine”. Το τραγούδι τους "Killing in the name” γράφτηκε το 1992 με αφορμή τον άγριο ξυλοδαρμό του Ρόντι Κινγκ και την τότε αθώωση των αστυνομικών, μια αθώωση που προκάλεσε μεγάλες ταραχές στη μεγαλούπολη της Καλιφόρνια και το θάνατο δεκάδων ανθρώπων. Ο σκληρός ήχος και ο πολιτικός τους στίχος μοιάζει να είναι το ιδανικό soundtrack για τις επερχόμενες εξεγέρσεις των φτωχοδιάβολων 

«Ποιος θα πληρώσει γι΄αυτό;» ρώτησε ο ασθενής τους νοσηλευτές, όταν αυτοί του εξήγησαν πως έπρεπε να μπει στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και να διασωληνωθεί με αναπνευστήρα. O αναισθησιολόγος Ντέρικ Σμιθ , ο οποίος εργάζεται σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, αποκάλυψε τα τραγικά τελευταία λόγια ενός ασθενούς λίγο πριν πεθάνει. «Ήταν τα τελευταία του  λόγια και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ », ανέφερε σε ανάρτησή του στο facebook ο αναισθησιολόγος. «Αυτό που συνέβη ήταν με διαφορά το χειρότερο πράγμα που έχω δει στα 12 χρόνια της εργασίας μου … Αυτή η χώρα είναι αληθινά ένα αποτυχημένο κράτος και είναι τόσο ενοχλητικό να το βλέπεις από πρώτο χέρι»

Αυτή είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στη ναυαρχίδα του καπιταλισμού, την ισχυρότερη δύναμη του πλανήτη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες εμφανίζονται εντελώς ανοχύρωτες και ανίκανες να προστατέψουν το γενικό πληθυσμό τους από την πανδημία του Covid-19. Τριάντα περίπου εκατομμύρια είναι οι ανασφάλιστοι, τη στιγμή που οι ειδικοί δημόσιας υγείας προβλέπουν ότι στις ΗΠΑ εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια άνθρωποι, θα χρειαστούν νοσοκομειακή περίθαλψη για τον Covid-19 στο άμεσο μέλλον. Αυτοί οι άνθρωποι είναι απολύτως ακάλυπτοι. Στις 18 Μαρτίου, ψηφίστηκε νόμος που καλύπτει το κόστος της εξέτασης για τον ιό αλλά δεν αναφέρει τίποτα σχετικά με το κόστος της θεραπείας. Ειδικά αυτοί που θα χρειαστούν Μ.Ε.Θ, θα έχουν να αντιμετωπίσουν τεράστιους λογαριασμούς, άσχετα με το αν και ποια ασφάλεια υγείας έχουν.

Η περίπτωση της Ντάνι Ασκάινι είναι χαρακτηριστική. Όταν στα τέλη Φεβρουαρίου, άρχισε να νιώθει θωρακικό άλγος, δύσπνοια και πονοκέφαλο απευθύνθηκε σε τμήμα επειγόντων περιστατικών στη Βοστώνη. Εκεί, αφού της έγιναν κάποιες εξετάσεις, οι γιατροί  την έστειλαν σπίτι δίνοντάς της κάποια θεραπεία. Τις επόμενες ημέρες, και ενώ η κατάσταση της Ντάνι χειροτέρευε, επισκέφθηκε άλλες δύο φορές το τμήμα επειγόντων, όπου οι γιατροί, αφού την βοήθησαν να καταπολεμήσει τα συμπτώματα της πνευμονίας, την έστειλαν σπίτι για να αναρρώσει.

Μετά από μερικές ημέρες, ήρθε και το αποτέλεσμα από τα εργαστηριακά τεστ, οπότε και πήρε την τελική διάγνωση: Covid-19. Μαζί με αυτό, όμως, η Ντάνι έλαβε τον λογαριασμό για τις εξετάσεις της και την θεραπεία: 34.927 δολάρια. Η επίσκεψη στο νοσοκομείο στις ΗΠΑ είναι πιο ακριβή συνήθως από την επίσκεψη στο γραφείο ενός ιατρού. Πολλά νοσοκομεία, κάθε φορά που ένας ασθενής περνάει την πόρτα τους, χρεώνουν το λεγόμενο «κόστος εγκαταστάσεων». Η πρώτη επίσκεψη της Ντάνι στο νοσοκομείο της Βοστώνης της στοίχισε 1.804 δολάρια για την επίσκεψη στο τμήμα επειγόντων και άλλα 3.841 δολάρια για «λοιπές υπηρεσίες του νοσοκομείου».

Όπως και 30 εκατομμύρια άλλοι Αμερικάνοι, η Ντάνι ήταν ανασφάλιστη όταν πρωτομπήκε  στο νοσοκομείο. Η Ντάνι έκανε αίτηση στο Medicaid και ελπίζει, χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα, ότι το πρόγραμμα θα καλύψει αναδρομικά το κόστος. Το Medicaid είναι δημόσιο πρόγραμμα που καλύπτει τα ιατρικά κόστη σε άπορους και ασθενείς με χαμηλό εισόδημα. Περιλαμβάνει περίπου 73 εκατομμύρια Αμερικάνους, περίπου το 23% του πληθυσμού

Αυτά τα προβλήματα δεν προέκυψαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Και πριν από την πανδημία,  οι Αμερικανοί πολίτες αντιμετώπιζαν δυσβάσταχτα υψηλό κόστος για την υγεία και εκατομμύρια από αυτούς έφταναν στο σημείο να αμελούν ή να αναβάλλουν την ιατρική τους περίθαλψη λόγω οικονομικής αδυναμίας. Τώρα, όμως, με τον Covi-19 να σαρώνει ολόκληρη τη χώρα των ΗΠΑ, πολλοί Αμερικανοί θα βρεθούν αντιμέτωποι με υπέρογκους  λογαριασμούς ή θα αναγκαστούν να αποφύγουν το τεστ και την θεραπεία, διευρύνοντας έτσι την εξάπλωση της πανδημίας.

Για τους ανασφάλιστους, κάποια νοσοκομεία προσφέρουν φιλανθρωπικά προγράμματα και κάποιες πολιτείες δραστηριοποιούνται ώστε να βοηθήσουν ασθενείς με Covid-19 να καλύψουν το κόστος πέρα από την εξέταση. Μερικές πολιτείες όπως Μέριλαντ, Μασαχουσέτη, Νεβάδα, Νέα Υόρκη, Ρόουντ Αϊλαντ και Ουάσιγκτον έχουν ανοίξει «ειδικές περιόδους εγγραφής» για να επιτρέψουν σε περισσότερο κόσμο να εγγραφτεί ασφαλιστικά έστω και στο μέσω της χρονιάς, σε μια απελπισμένη και αποσπασματική λύση ανάγκης

Αλλά και για έναν ασφαλισμένο στις ΗΠΑ, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα. Για την περίθαλψη και τη θεραπεία του θα κληθεί να πληρώσει ένα ποσό από την τσέπη του, το οποίο δεν είναι το ίδιο για όλους. Εξαιτίας του κατακερματισμένου και πολύπλοκου συστήματος υγείας, το ποσό που θα κληθεί να πληρώσει ένας ασφαλισμένος εξαρτάται από το τι ασφάλεια έχει και τι καλύπτει το ασφαλιστικό πακέτο του

Σύμφωνα με πρόσφατη οικονομική ανάλυση, το μέσο κόστος για την θεραπεία ενός ασθενούς με Covid-19 -χωρίς επιπλοκές- είναι 9.763 δολάρια. Αν όμως προκύψουν επιπλοκές, ο λογαριασμός μπορεί να υπερδιπλασιαστεί και να φτάσει το ποσό των 20.292 δολαρίων.

Από τα παραπάνω ποσά, ένας ασθενής με το τυπικό ασφαλιστικό πακέτο υπαλλήλου, είτε σε περίπτωση επιπλοκής είτε χωρίς επιπλοκή, θα κληθεί να πληρώσει πάνω από 1.300 δολάρια από την τσέπη του. Το κόστος είναι παρόμοιο, άσχετα από την ύπαρξη επιπλοκών ή όχι, γιατί ασθενείς που νοσηλεύονται φτάνουν πολύ γρήγορα στο μέγιστο ποσό που εκπίπτει από την ασφάλεια, και από εκεί και πάνω πληρώνουν από την τσέπη τους.

Γενικά ένας ασφαλισμένος στις ΗΠΑ, πρέπει να έχει το νου του συνεχώς καθώς πολλά ασφαλιστικά σχήματα απαιτούν και άλλες πληρωμές καθώς και μικρότερα συμπληρωματικά ασφαλιστικά πακέτα. Σε αυτές τις περιπτώσεις το κόστος πληρωμής από την τσέπη του ασφαλισμένου ανέρχεται σε 15-20% για την επίσκεψη σε γιατρούς εντός του δικτύου του ασφαλιστικού πακέτου, και πολύ περισσότερο βέβαια για γιατρούς εκτός του δικτύου. Αλλά και στις εργαστηριακές εξετάσεις χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, καθώς υπάρχει περίπτωση να θεωρούνται «εκτός δικτύου» ακόμα και αν ο γιατρός που δίνει την εντολή είναι εντός του δικτύου ασφάλισης του ασφαλισμένου

Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που οι ασθενείς προσφεύγουν δικαστικά για υπέρογκες χρεώσεις. Συχνά οι πάροχοι και οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν αναδρομικά μειώσει τους λογαριασμούς όταν οι ασθενείς βγαίνουν δημόσια ή όταν αναδεικνύεται το γεγονός από τα ΜΜΕ

Υγεία πολλών ταχυτήτων στις ΗΠΑ, πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού. Και μην έχουμε αυταπάτες για το ποιες κοινωνικές τάξεις θα υποφέρουν πιο πολύ από την πανδημία. Γιατί, ούτε απέναντι στην πανδημία, είμαστε όλοι ίσοι

Πηγές:

in.gr

www.antapocrisis.gr

"Όταν θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η σφαγή, κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι' αυτά που λένε και τα στοιχεία που δίνουν"

.Αναδημοσιεύουμε από την Αυγή μία συνέντευξη του Φραντσέσκο Μακάριο, πρώην αντιδήμαρχου Πολεοδομίας του Μπέργκαμο, υποψήφιου δήμαρχου της λίστας Bergamo in Comune και γραμματέα της τοπικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Μια συνέντευξη που ρίχνει φως σε πολλά σκοτεινά σημεία για το τι ακριβώς συνέβη και συμβαίνει στη Βόρεια Ιταλία

Γιατί στο Μπέργκαμο υπάρχει τόσο υψηλό ποσοστό κρουσμάτων και θυμάτων;

Από την αρχή έκαναν πολλά λάθη. Στην αρχή σου έκαναν μια γενική εξέταση και εάν νόμιζαν ότι είχες τον κορωνοϊό, σε διασωλήνωναν. Εάν κάποιος πέθαινε στην εντατική, ξέραμε ότι πέθανε από τον ιό. Εδώ και δέκα ημέρες τα πράγματα άλλαξαν. Εάν είσαι άσχημα, ο γιατρός σε αφήνει στο σπίτι σου. Εάν τα καταφέρεις, όλα καλά. Εάν επιδεινωθεί η κατάστασή σου, ο γιατρός σου κάνει την εισαγωγή στο νοσοκομείο. Μόνο εάν σου κάνουν την εισαγωγή, σου κάνουν την κανονική εξέταση για τον κορωνοϊό και είναι σίγουροι. Μόνο τότε πιστοποιούν θανάτους από τον κορωνοϊό.

Στην περιοχή που ζω, και τη γνωρίζεις πολύ καλά, είμαστε χίλιοι κάτοικοι. Σε μία εβδομάδα πέθαναν έξι. Κανείς δεν είχε κάνει το τεστ για τον κορωνοϊό, με αποτέλεσμα επισήμως κανένας από αυτούς να μην έχει πεθάνει από τον κορωνοϊό. Στα πιστοποιητικά έγραψαν ότι οι τρεις πέθαναν από ανακοπή και οι άλλοι τρεις από πνευμονία.

Την περασμένη εβδομάδα πέθαναν επισήμως από τον κορωνοϊό 350 άτομα. Για τον δήμαρχο οι νεκροί έφθασαν στους 1.750, αλλά εγώ πιστεύω ότι έφτασαν τους 3.000. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι μετράω πολύ, εάν όχι πάρα πολύ, τα λόγια μου. Μόνο την Τετάρτη πέθαναν επισήμως άλλα 200 άτομα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε οι νεκροί σίγουρα έχουν ξεπεράσει τους 4.000 στο Μπέργκαμο και την επαρχία του, που έχουμε συνολικά έναν πληθυσμό που ξεπερνά οριακά τα 1,1 εκατομμύρια άτομα. Το γεγονός ότι το τηλέφωνό μου χτυπά συνεχώς για να μαθαίνω ότι έφυγαν φίλοι, γείτονες, συγγενείς και πολλοί σύντροφοί μας με κάνει να πιστεύω ότι όταν θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η σφαγή, κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι' αυτά που λένε και τα στοιχεία που δίνουν. Στην οικογένειά μου έχουμε ήδη δύο νεκρούς.

Γιατί είχαμε μια τόσο μεγάλη διασπορά;

Γιατί κάποιοι επιμένουν να έχουν ανοιχτά τα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες. Υπήρξαν πολλοί που τα έκλεισαν. Μέχρι χθες μας έλεγαν οι επιχειρηματίες: «Η επιχείρησή μου είναι η δική σας επιχείρηση, γιατί κερδίζουμε όλοι». Σήμερα ο επιχειρηματίας δίνει τις οδηγίες από τη βίλα του στο βουνό και ο εργαζόμενος πεθαίνει για την «κοινή» επιχείρηση στο βάθος της κοιλάδας. Απειλούν μάλιστα με απολύσεις, και πολύ περισσότερο τους μετανάστες, γιατί εάν απολυθούν, θα χάσουν το δικαίωμα του πιστοποιητικού διαμονής και θα βρεθούν στον δρόμο σαν να είναι παράνομοι.

Αυτοί που μας κυβερνούν και αποφασίζουν είναι ασυνείδητοι. Γιατί μας λένε ότι δεν μπορεί κάποιος να βγει να κάνει ποδήλατο, ενώ υποχρεώνουν δεκάδες χιλιάδες να πάνε στα  εργοστάσια και τις βιοτεχνίες να κολλήσει ο ένας τον άλλο και μετά αυτοί την οικογένειά τους. Στο Μπέργκαμο ζούμε όπως και στην Ελλάδα, με πολλές οικογένειες να ζουν πάρα πολύ κοντά εάν όχι στο ίδιο κτίριο. Καταλαβαίνεται λοιπόν πόσο εύκολη είναι η διασπορά. Στα εργοστάσια δεν δίνουν ούτε μάσκες, για να μην αναφερθώ στα γάντια.

Η σύζυγός μου είναι φαρμακοποιός και εργάζεται δέκα ώρες την ημέρα. Κατάφερε να έχει μάσκα εδώ και δύο ημέρες, γιατί δεν υπήρχαν. Φτάσαμε στο σημείο να μας πιπιλίζουν το μυαλό ότι μας παίρνουν για παράδειγμα στην Ευρώπη, ενώ η τρίτη σε μέγεθος οικονομία δεν μπορεί να δώσει μια μάσκα στους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους φαρμακοποιούς. Ποιοι θα γιατρέψουν τον κόσμο. Εγώ; 

Η αδελφή μου είναι οικογενειακή γιατρός με πεντακόσιους ασθενείς και ακόμη δεν τους έχουν στείλει υλικά και οδηγίες. Η αδελφή μου γυρίζει όλη τη μέρα στους ασθενείς και βλέπει από πρώτο χέρι ότι δεν πεθαίνουν πια μόνο αυτοί που είναι ογδόντα χρονών, αλλά και αυτοί που είναι πενήντα, σαράντα, ακόμη και τριάντα. Όλοι αυτοί που είναι νεότεροι σε ηλικία είναι βιομηχανικοί εργάτες ή εργαζόμενοι σε μεγάλες επιχειρήσεις ή βιοτεχνίες. Έτσι φθάσαμε να έχουμε στο νοσοκομείο ακόμη και παιδάκια, που  ελπίζουμε με όλη μας την καρδιά να μην πάθουν τίποτα χειρότερο. Αντιμετωπίζουμε ένα χάος.

Μπροστά στην ασυδοσία των εργοδοτών πολλοί εργαζόμενοι δήλωναν στον γιατρό από το τηλέφωνο ότι έχουν 38,5 πυρετό ή ότι έχουν ένα κρούσμα στην οικογένειά τους και δεν πήγαν για 15 ημέρες νομότυπα στην εργασία τους χωρίς τον κίνδυνο απόλυσης και έτσι ορισμένοι τη γλίτωσαν. Στην Brembo, που έχει 3.000 εργαζόμενους και φτιάχνουν μεταξύ άλλων τα φρένα για τη Ferrari, 1.000 εργαζόμενοι δήλωσαν ασθένεια για να σωθούν. Η Tenaris Dalmine έβαλε τους εργαζόμενους σε καραντίνα και κράτησε εθελοντικά μόνο 40 εργαζόμενους για την παραγωγή του οξυγόνου για τα νοσοκομεία και τις αναπνευστικές συσκευές. Οι μικρές επιχειρήσεις εκβιάζουν πιο εύκολα τους εργαζόμενους γιατί σχεδόν όλοι έχουν εξάμηνα συμβόλαια, αφού με την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων εξαφανίστηκαν οι συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Πως είναι η κατάσταση στις μικρότερες επιχειρήσεις;

Δυστυχώς δεν τις κλείνουν, γιατί πολλές παράγουν εξαρτήματα για τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία και φθάνουν μάλιστα να κάνουν και πολλές υπερωρίες, γιατί οι εργοδότες φοβούνται ότι το επόμενο διάστημα θα σταματήσει η αλυσίδα που τροφοδοτεί τα γερμανικά εργοστάσια και θέλουν να διασφαλίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά αποθέματα.

Οι μικρές επιχειρήσεις εκβιάζουν πιο εύκολα τους εργαζόμενους, αφού σχεδόν όλοι έχουν 6μηνα συμβόλαια, αφού με την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων εξαφανίστηκαν οι συμβάσεις αορίστου χρόνου. Σε κάνουν να καταλάβεις ότι εάν δεν συνεχίσεις να εργάζεσαι τους επόμενους μήνες δεν θα σου ανανεώσουν τη σύμβαση. Ο εκβιασμός στους μετανάστες είναι ακόμη χειρότερος, γιατί εκτός από τη δουλειά θα χάσουν και την άδεια παραμονής.

Υπάρχει κάποια διέξοδος;

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να μας χαρακτηρίσουν «κόκκινη ζώνη». Η Περιφέρεια που ελέγχεται από τη Λέγκα και οι δήμοι του Μιλάνου, του Μπέργκαμο και της Μπρέσια, που ελέγχονται από το Δημοκρατικό Κόμμα, δεν τόλμησαν να ζητήσουν να χαρακτηριστούν «κόκκινες ζώνες» οι τρεις πόλεις που πλήττονται για να μην αναγκαστούν να σταματήσουν τα εργοστάσια και τις παραγωγικές δραστηριότητες. Το κέρδος έρχεται πάνω από την υγεία των ανθρώπων.

Τι να πει κανείς για τους εργοδότες που στέλνουν στο θάνατο τους εργαζόμενούς τους; Πρέπει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της διασποράς από το εργοστάσιο στην οικογένεια και από εκεί στο νοσοκομείο. Όταν οι εργαζόμενοι κολλήσουν τους ηλικιωμένους γονείς τους το πράγμα τελείωσε για αυτούς, γιατί οι πιθανότητες επιβίωσης είναι ελάχιστες. Πεθαίνουν σαν τις μύγες. Υπάρχει ένα δράμα μέσα στο δράμα. Όποιος αρρωσταίνει πεθαίνει, αλλά οι εργοδότες δεν ενδιαφέρονται για αυτό. Ενδιαφέρονται για την οικονομία και όχι για τους ανθρώπους που την κινούν. Θα πρέπει να πεθάνουμε για την οικονομία.

Ζείτε σε μία από τις πιο πλούσιες πόλεις στην πιο πλούσια Περιφέρεια. Γιατί χρειάζονται οι Αλπίνοι για να φτιάξουν ένα νοσοκομείο; Είδαμε τις εικόνες με τα στρατιωτικά οχήματα που μετέφεραν τα φέρετρα και μας έφεραν στη μνήμη εικόνες από τον πόλεμο, όταν εκτελούσαν κρυφά το βράδυ...

Έχεις απόλυτο δίκαιο. Αυτό ακριβώς σκεφτήκαμε όλοι μας. Νομίζαμε ότι γυρίσαμε σε άλλες εποχές. Αυτή η πομπή με τα στρατιωτικά φορτηγά που κουβαλούσαν τα φέρετρα εκτίναξε την οργή και την αγανάκτησή μας.

Το Μπέργκαμο έφτασε σ' αυτή την κατάσταση για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί έχουμε μια εγκληματική, ανίκανη και ανεύθυνη επιχειρηματική τάξη και δεύτερον, γιατί έχουμε μια πολιτική τάξη που αποτελεί το προϊόν της επιχειρηματικής αυτής τάξης, για να μην αναφερθώ στα τραγικά λάθη της κυβέρνησης.

Η Κοιλάδα Βαλσεριάνα ήταν από το 1800 μια περιοχή με πολλές κλωστοϋφαντουργίες. Αυτές μετέφεραν τις δραστηριότητές τους στην Κίνα και την Ινδία, αλλά στην περιοχή κατασκευάζουν ακόμη μηχανήματα που τα πουλούν στην Κίνα και τις άλλες ασιατικές χώρες. Έτσι έχουμε μια μόνιμη μετακίνηση πάρα πολλών επιχειρηματιών προς την Κίνα. Η κυβέρνηση έκανε το λάθος να διακόψει τα δρομολόγια με την Κίνα, όπου θα ήταν πιο εύκολο να ελέγξει τις αφίξεις κάνοντας το τεστ και βάζοντας αυτούς που χρειαζόταν σε καραντίνα. Άλλες χώρες δεν μπλόκαραν τις πτήσεις με την Κίνα. Τότε όλοι πήραν πτήσεις με ενδιάμεσους σταθμούς και ήρθαν από την Κίνα με τον κορωνοϊό ανενόχλητοι, με αποτέλεσμα να τον διασπείρουν παντού στο πέρασμά τους. Σήμερα η Βαλσεριάνα αποδεκατίζεται στην κυριολεξία, γιατί έφεραν τον ιό διαμέσου της Μόσχας και της Μπανγκόγκ. Για αυτό δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα κατάλογο με τα άτομα που ήρθαν από την Κίνα.

Παράλληλα η λιτότητα και οι περικοπές που εφαρμόστηκαν στην Υγεία από τη δεξιά που ελέγχει την Περιφέρεια, αλλά και όλες τις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, που προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις και έκλεισαν πολλά δημόσια νοσοκομεία, δεν αφήνει καμιά εναλλακτική λύση σωτηρίας ακόμη και σε μια από τις πιο πλούσιες πόλεις της Ιταλίας. Στο νοσοκομείο του Αλζάνο, που είναι δίπλα στη Βαλσεριάνα, όταν έφθασαν οι πρώτοι ασθενείς με τον κορωνοϊό κανείς δεν είχε ειδοποιήσει για τον κορωνοϊό και τους έβαζαν για δεκαπέντε μέρες κανονικά μέσα στις πτέρυγες για να μολύνουν τους άλλους ασθενείς και σχεδόν όλο το προσωπικό. Σήμερα το νοσοκομείο στέκεται όρθιο μόνο χάρη στην αυτοθυσία του προσωπικού. 

Η διασπορά του κορωνοϊού στο Μπέργκαμο και τις πρώην κλωστοϋφαντουργικές περιοχές είναι πολύ μεγαλύτερη από το Λόντι. Τα οικονομικά συμφέροντα όμως δεν επέτρεψαν να χαρακτηριστεί «κόκκινη ζώνη» για να σωθούν πολλές ζωές. Προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήταν μια περιοδική γρίπη, ακόμη και όταν είδαμε τους πρώτους νεκρούς. Προσπαθούσαν να μας καθησυχάσουν με κάθε τρόπο.

Ο Γκόρι, ο δήμαρχος του Μπέργκαμο, που ανήκει στο Δημοκρατικό Κόμμα, πριν από δύο Κυριακές είχε καλέσει τον κόσμο να πάει στα εστιατόρια την Κυριακή, λέγοντας ότι βρίσκεται στις παραδόσεις μας, και καλούσε τον κόσμο να βγει κανονικά στα πάρκα και τις πλατείες και να κάνει βόλτες με τα ποδήλατα. Ο ίδιος με τους δημοτικούς συμβούλους του φωτογραφίστηκε σε εστιατόριο της Άνω Πόλης για δείξουν πρώτοι απόλους ότι δεν συμβαίνει τίποτα.

Ο Γκόρι μάλιστα έδωσε δωρεάν εισιτήρια σε κάθε κάτοικο, για να κατεβεί στο κέντρο και τα εμπορικά κέντρα για ψώνια. Είναι να απορεί κανείς γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκατόμβη; Όταν το έκανε αυτό κατάγγειλα ότι έκανε μια εγκληματική πράξη κατά του πληθυσμού. Για να με χαρακτηρίσουν γραφικό. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δεν θέλαμε να κατεβούμε μαζί του στις δημοτικές εκλογές;

Ξέραμε ότι στη Βαλσεριάνα, δέκα χιλιόμετρα από το κέντρο τα πόλης, υπήρχε μια μεγάλη εστία του κορωνοϊού και ότι δεν παρέμβαιναν για οικονομικούς λόγους. Πως μπορεί ο δήμαρχος να λέει πηγαίνετε στα εμπορικά κέντρα και τα εστιατόρια; Για αυτό μολύνθηκε όλη η επαρχία και κατέρρευσε το σύστημα Υγείας. Τώρα δεν έχουμε που να βάλλουμε τα φέρετρα. Έτσι φθάσαμε εδώ και δέκα ημέρες να μην φθάνει ο εξοπλισμός των νοσοκομείων και οι θέσεις της εντατικής να προστατεύσουν τους ανθρώπους.

Θέλουν όμως να φτιάξουν ένα υπαίθριο νοσοκομείο...

Θέλουν; Γιατί άρχισε να τσακώνεται η Περιφέρεια που ελέγχεται από τη Λέγκα με το δήμο που ελέγχεται από το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο δήμος και η κυβέρνηση που ελέγχονται από το Δημοκρατικό Κόμμα θέλουν να κατασκευαστεί το ταχύτερο δυνατόν το υπαίθριο νοσοκομείο, αλλά η Περιφέρεια θέλει να γίνει στους χώρους της Διεθνούς Έκθεσης του Μιλάνου, αφού το χρηματοδοτεί ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Από τη στιγμή που οι αρμοδιότητες για την Υγεία ανήκουν στην Περιφέρεια, η Περιφέρεια δεν δίνει άδεια για την κατασκευή του υπαίθριου νοσοκομείο έκτακτης ανάγκης στο Μπέργκαμο. Στο μεταξύ εμείς πεθαίνουμε. Όταν φθάσει η τελική κρίση με τον κορωνοϊό σε τριάντα λεπτά το πολύ σε μια ώρα πεθαίνεις. Για να πάνε έναν ασθενή με αναπνευστικά προβλήματα από τον κορωνοϊό στο Μιλάνο χρειάζονται περισσότερο χρόνο από αυτό που διαρκεί η κρίση. Δεν υπάρχει δηλαδή καμιά ελπίδα για τον άνθρωπο.

Με τα λεφτά του Μπερλουσκόνι θα κάνουν την πασαρέλα στο Μιλάνο και εμείς θα πεθαίνουμε στη Μπέργκαμο. Λες και δεν μπορούν να τα φτιάξουν και τα δύο. Ο Γκόρι από την πλευρά του θέλει να κάνει το ίδιο, φτιάχνοντας το «νοσοκομείο» του Δημοκρατικού Κόμματος, για να πάρουν και αυτοί τα παράσημα. Τουλάχιστον θα το έχουμε δίπλα μας για να σώζει ζωές. Οι εγκληματίες τσακώνονται στο πετσί των ανθρώπων που πεθαίνουν και εμείς κουβαλάμε τα φέρετρα στα σπίτιά μας.

Ο κόσμος δεν μπορεί πια. Ο κόσμος φοβάται, είναι οργισμένος και αισθάνεται ότι έφθασε στο αμήν. Αλλά οι θυσίες των ανθρώπων δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Όταν τελειώσει αυτή η κόλαση θα πρέπει να ξανασυζητήσουμε και να αλλάξουμε πολλά πράγματα.

Επέτειος της 25ης Μαρτίου σήμερα και αναρωτιόμαστε τι σημαίνει εθνική υπερηφάνεια. Προσπαθώντας να σκεφτούμε έναν ορισμό, καταλήξαμε πως εθνική υπερηφάνεια είναι η υπερηφάνεια που νιώθει κάποιος για κατορθώματα που έκαναν κάποιοι άλλοι - που έτυχε να γεννηθούν στον ίδιο τόπο με τον εθνικά υπερήφανο - πριν από δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια και που είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν ο μέσος εθνικά υπερήφανος άνθρωπος μπορεί να τα επαναλάβει εάν χρειαστεί

Αυτού του είδους η υπερηφάνεια, πέρα από το ότι είναι άτοπη, αποκοιμίζει ένα λαό κάνοντάς τον να νομίζει πως μπορεί να επιβιώνει για πάντα από τα γραμμάτια των προγόνων του. Αν ένας λαός αξίζει να είναι υπερήφανος, φαίνεται από το παρόν του. Φαίνεται από το είδος της κοινωνίας που έχει οικοδομήσει, φαίνεται από τη χρησιμότητά του στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. 

Μια τέτοια χώρα που δικαιούται να νιώθει υπερηφάνεια για το παρόν της και που συχνά-πυκνά τραβάει πάνω της τα μάτια όλου του κόσμου, είναι η Κούβα. Μια χώρα με πληθυσμό σαν το δικό μας, που ασφυκτιά από τον οικονομικό αποκλεισμό που της έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ επειδή έχει επιλέξει έναν δικό της υπερήφανο δρόμο. Μια χώρα όμως, που όχι μόνο κατορθώνει να στέκεται στα πόδια της πολύ καλύτερα από όλες τις γειτονικές της χώρες, αλλά που πολλές φορές έχει κερδίσει το θαυμασμό ακόμη και όσων την εχθρεύονται.

Μια χώρα που κατόρθωσε μέσα σε αντίξοες συνθήκες να αναπτύξει ένα πολύ υψηλό επίπεδο ιατρικής επιστήμης. Σήμερα, η Κούβα διαθέτει 70.000 γιατρούς, έναντι 50.000 που διαθέτει ολόκληρη η Αφρικανική ήπειρος. Εξάγει ιατρικές και βιοτεχνολογικές υπηρεσίες σε 65 χώρες, άλλοτε δωρεάν και άλλοτε με αντάλλαγμα, όπως στην περίπτωση της Βενεζουέλας, από την οποία παίρνει πετρέλαιο σε φτηνές τιμές. (βλέπε εδώ). Είναι χαρακτηριστικό πως ένα από τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία του κορωνοϊού είναι ένα κουβανικό αντιικό φάρμακο (Interferón alfa 2B – IFNrec ) που παράγεται στην περιοχή Jilin της Κίνας το Κινεζο-κουβανικό εργοστάσιο παρασκευής φαρμάκων Changheber 

Αύριο ξεκινά στο Λονδίνο η δίκη του Αυστραλού δημοσιογράφου Julian Assange, ο οποίος κινδυνεύει να καταδικαστεί σε 175 χρόνια φυλάκισης εάν εκδοθεί στις ΗΠΑ, κατηγορούμενος για δημοσίευση και παροχή πληροφοριών στους δημοσιογράφους και συνωμοσία και παραβίαση του νόμου για κατασκοπεία, επειδή το 2010 δημοσιοποίησε μέσω των Wikileaks 250.000 διπλωματικά τηλεγραφήματα και 500.000 απόρρητα έγγραφα για τη δράση του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Στα έγγραφα αυτά γίνεται αναφορά κάθε επίθεσης και θανάτου, ενώ αποκαλύπτονται 15.000 θάνατοι που είχαν κρατηθεί μυστικοί.

Αυτό, βέβαια, δεν ήταν το μοναδικό χτύπημα του Αυστραλού ακτιβιστή δημοσιογράφου και ιδρυτή των Wikileaks. Ακολούθησαν και άλλες πολλές αποκαλύψεις που έκαναν κυβερνήσεις και ηγέτες χωρών να χάσουν τον ύπνο τους. Έπρεπε, λοιπόν, με κάθε θυσία να σωπάσει. Αυτή τη στιγμή ο Julian Assange βρίσκεται στις βρετανικές φυλακές έχοντας καταδικαστεί σε φυλάκιση 50 εβδομάδων για παραβίαση των περιοριστικών του όρων όσο βρισκόταν στη Μεγάλη Βρετανία, ενώ αντιμετωπίζει και το ενδεχόμενο έκδοσης στις ΗΠΑ για κατασκοπεία. Από τις βρετανικές φυλακές, στις 13 Μαϊου, στέλνει επιστολή στο Βρετανό δημοσιογράφο Γκόρντον Ντίμακ, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει πως του έχουν στερήσει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του  

« … είμαι απομονωμένος χωρίς  καμία δυνατότητα να προετοιμάσω την υπεράσπιση μου. Χωρίς λάπτοπ, χωρίς Ίντερνετ, χωρίς υπολογιστή, χωρίς βιβλιοθήκη έως τώρα. Ακόμα και να μου επιτραπεί όμως, θα είναι για μισή ώρα μαζί με όλους τους άλλους, μια φορά την εβδομάδα. Και στην άλλη πλευρά βρίσκεται μία υπερδύναμη που προετοιμάζεται για αυτό για εννιά χρόνια, έχοντας στη διάθεση της εκατοντάδες ανθρώπους και αναρίθμητα εκατομμύρια να ξοδέψει στην υπόθεση…

 Όπως πλέον παραδέχθηκαν οι Ιρανοί, το ουκρανικό αεροσκάφος καταρρίφθηκε από την Ιρανική αεράμυνα. Υπενθυμίζεται ότι το Boeing 737, το οποίο είχε ως τελικό προορισμό το Κίεβο, κατερρίφθη λίγο μετά την απογείωσή του από το διεθνές αεροδρόμιο της Τεχεράνης, τα ξημερώματα της Τετάρτης. Σύμφωνα με το διοικητή της Πολεμικής Αεροπορίας του Ιράν, οι Ιρανοί «μπέρδεψαν το ουκρανικό αεροσκάφος για πύραυλο Κρουζ και το κατέρριψαν με πύραυλο μικρού βεληνεκούς».

Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα πολιτικό αεροσκάφος καταρρίπτεται από στρατιωτικά πυρά. Ας θυμηθούμε μερικές από τις πιο τραγικές περιπτώσεις

1983 - Νήσος Σαχαλίνη: 269 νεκροί από κατάρριψη νοτιοκορεατικού αεροσκάφους Boeing από Σοβιετικό αεροσκάφος αναχαίτισης. Σύμφωνα με τους Σοβιετικούς, το κορεατικό αεροσκάφος που εκτελούσε την πτήση από τη Νέα Υόρκη προς τη Σεούλ, είχε εισέλθει στο σοβιετικό εναέριο χώρο και δεν απαντούσε στις σχετικές προειδοποιήσεις.

1988 - Περσικός Κόλπος: 290 νεκροί από κατάρριψη αεροσκάφους της Iran Air από αμερικανικό πύραυλο. Το ιρανικό Airbus A300, που εκτελούσε την πτήση από το Μπαντάρ Αμπάς του Ιράν προς το Ντουμπάϊ, καταρρίφθηκε από πύραυλο Κρουζ που εκτοξεύθηκε από το αμερικανικό πολεμικό πλοίο Vincennes. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, το αμερικανικό πλοίο εντόπισε στα ραντάρ του το ιρανικό αεροσκάφος και προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον πιλότο. Καθώς δεν λάμβαναν απάντηση, οι Αμερικανοί υπέθεσαν ότι το Airbus ήταν ιρανικό μαχητικό αεροσκάφος, με αποτέλεσμα να εκτοξεύσουν δύο πυραύλους εδάφους - αέρος και να το καταρρίψουν.

Όχι, στη Χιλή δεν πρόκειται να γίνει στρατιωτικό πραξικόπημα σαν κι αυτό που έγινε στη Βολιβία. Το πραξικόπημα έγινε όταν έπρεπε, το 1973, και σκότωσε τον νόμιμο πρόεδρο Αλλιέντε. Από τότε, η Χιλή είτε με χούντα είτε με «δημοκρατία» βαδίζει στο «σωστό» δρόμο. Και ας έχει μέχρι τώρα, στις πέντε εβδομάδες ταραχών, 23 νεκρούς και 2000 τραυματίες. Η Δύση και τα Μέσα Ενημέρωσής της δεν έχουν κανένα πρόβλημα.

Αντίθετα, έχουν πρόβλημα με τη Βενεζουέλα. Όπως, όλα δείχνουν, πριν από μερικούς μήνες επιχειρήθηκε πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, με αμερικανική παρέμβαση. Προφανώς, όμως, ο Μαδούρο, λόγω του τσαβικού παρελθόντος, έχει γερό έρεισμα μέσα στο στρατό και μπόρεσε να το αποτρέψει. Έτσι, ο κλήρος έπεσε στον επόμενο ανυπάκουο της περιοχής, τον Έβο Μοράλες, στη Βολιβία. Με ένα συνοπτικό πραξικόπημα, ο νικητής των εκλογών Μοράλες εκδιώχθηκε από τη χώρα του και τη θέση του κατέλαβε η 52χρονη Ζανίν Άνιες, γερουσιαστής από το 2010, η οποία αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της Βολιβίας πλαισιωμένη από στρατιωτικούς και κρατώντας στα χέρια της τη Βίβλο. Πρόκειται για μια πολιτικό που λίγα χρόνια πριν είχε γράψει : «Ονειρεύομαι μια Βολιβία απαλλαγμένη από τα σατανιστικά τελετουργικά των ιθαγενών. Η πόλη δεν είναι για τους Ινδιάνους», στρεφόμενη κατ’ αυτό τον τρόπο ενάντια στην πλειοψηφία του βολιβιανού λαού, καθώς οι ιθαγενείς αποτελούν το 65% του πληθυσμού της χώρας

Η περίπτωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος στη Βολιβία, το οποίο βαφτίστηκε ως αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας είναι ένα πραγματικό ξεγύμνωμα των δυτικών αυτοαποκαλούμενων δημοκρατιών – αλλά και των Μέσων Ενημέρωσής τους - και του πώς αυτές αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία. Δημοκρατία για αυτές, είναι ό,τι τους συμφέρει. Αν δεν τους συμφέρει, δεν είναι δημοκρατία και τότε αυτές είναι αναγκασμένες να ξεκινήσουν τη βρώμικη δουλειά.

Το πρώτο πράγμα που θα θέσουν σε εφαρμογή είναι η δολοφονία χαρακτήρα του ενοχλητικού ηγέτη, ο οποίος θα παρουσιαστεί στο παγκόσμιο κοινό είτε ως διεφθαρμένος είτε ως δικτάτορας. Αυτή τη δουλειά θα την αναλάβουν τα Μέσα. Τα γνωρίζουμε πολύ καλά αυτά τα Μέσα και το θεάρεστο ρόλο που επιτελούν. Σε κάθε δημοκρατική χώρα - και η δική μας δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση - υπάρχουν αυτά τα Μέσα. Ανήκουν σε κάποιους πτωχούς πλην έντιμους και ανιδιοτελείς ολιγάρχες. Από αυτά τα έντιμα και αντικειμενικά Μέσα, από τον ΣΚΑΙ, από τον ΑΝΤ1 αλλά και από όλα τα άλλα που - ας μας συγχωρήσουν - δεν τα αναφέρουμε ονομαστικά, θα δούμε και θα ακούσουμε μεγάλες αλήθειες. Θα μάθουμε για το έλλειμμα δημοκρατίας στη Βενεζουέλα του Μαδούρο, θα ενημερωθούμε για τη διαφθορά στη Βραζιλία του Λούλα, θα γελάσουμε με τον αμόρφωτο ιθαγενή Μοράλες και θα αγανακτήσουμε με το καταπιεστικό καθεστώς της Κούβας. Έτσι προετοιμάζεται το κλίμα ώστε όταν ανατραπεί ο ενοχλητικός ηγέτης, να μη βρεθεί κάποιος όχι μόνο να ψελλίσει αλλά ούτε καν να φανταστεί πως αυτός ο άνθρωπος έπεσε θύμα συνωμοσίας και πραξικοπήματος, αλλά αντίθετα να νιώσει ανακουφισμένος που άλλος ένας σατανικός ηγέτης κατατροπώθηκε

Μπορεί όπως είπαμε το κλίμα να προετοιμάζεται, όμως δεν αρκεί από μόνο του για να πέσει ο εχθρός. Πρέπει να κουνηθούν και οι πολιτικοί του αντίπαλοι και να οργανωθούν. Αν δεν μπορούν από μόνοι τους, θα βοηθήσει σε αυτό η πάντα πρόθυμη αμερικάνικη πρεσβεία. Θα δώσει χρήματα, θα προσφέρει συμβούλους, θα επιστρατεύσει κατασκόπους, θα δωροδοκήσει πολιτικούς, θα πλευρίσει στρατιωτικούς. Το ξέρουμε καλά αυτό εμείς οι Έλληνες. Όποτε πήγαν να επικρατήσουν οι μπολσεβίκοι, οι Αμερικάνοι στάθηκαν στο πλάι μας και μας βοήθησαν. Πότε με βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο και στο Βίτσι, πότε με την εθνοσωτήρια επανάσταση της 21ης Απριλίου, οι Αμερικάνοι ήταν πάντα εκεί, φίλοι μας παντοτινοί

Αφού οργανωθούν οι εκλεκτοί των Αμερικανών, θα γίνουν εκλογές. Αν νικήσουν, όλα καλά, θα έχουμε άλλον ένα θρίαμβο της δημοκρατίας κλπ , κλπ. Αν χάσουν, ο σατανικός ηγέτης πρέπει να πέσει με άλλο τρόπο. Εδώ θα αναλάβει η αστυνομία και ο στρατός, τα σώματα που αποδεικνύουν πως πέρα από την πάταξη του κοινού ποινικού εγκλήματος και την προστασία της χώρας από τον εξωτερικό εχθρό, στο καθημερινό τους στόχαστρο έχουν και άλλον έναν εχθρό. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον εχθρό λαό, στην περίπτωση που αυτός προσπαθήσει να πάρει αυτό που του ανήκει.

Στο τέλος, θα έρθει και η Εκκλησία του Θεού για να ορκίσει τον πραξικοπηματία δίνοντάς του θεϊκή νομιμοποίηση. Θα έρθει και θα σταθεί δίπλα του, όπως στεκόταν ο κάθε πατριάρχης και ο κάθε πάπας δίπλα στον αυτοκράτορα, δίπλα στον τσάρο, δίπλα στον βασιλιά, δίπλα στον δικτάτορα. 

Ήδη, οι πραξικοπηματίες στη Βολιβία, ξεκίνησαν μεταμεσονύκτιες λιτανείες με μεγάλους σταυρούς και αγάλματα της Παναγίας και των Αγίων. Όπως τόνισε εμφατικά η αυτοανακηρυχθείσα πρόεδρος της Βολιβίας, οι στρατηγοί μετά από πολλά χρόνια ορκίστηκαν στα σύμβολα του χριστιανισμού, στη Βίβλο και στο Σταυρό. Προφανώς ορκίζονται στο Χριστό πως θα ξεριζώσουν κάθε λιθαράκι που έβαλε ο Μοράλες για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη και πως θα σκοτώσουν όποιον τους αντισταθεί. Πατριωτικά και χριστιανικά.

Την ώρα που ο τουρκικός στρατός σφάζει για μια φορά ακόμη τους Κούρδους στη Συρία, τίποτα δεν έχει αλλάξει στην κανονικότητα της Ευρώπης. Όλα κυλούν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ακόμη και τα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά παιχνίδια διεξάγονται κανονικά. Την ώρα που ένα κράτος έχει κάνει στρατιωτική εισβολή σε ένα άλλο κράτος, μπορεί παράλληλα να διεξάγει διεθνείς ποδοσφαιρικούς αγώνες στο έδαφός του, φιλοξενώντας ομάδες από άλλες χώρες, έτσι απλά και ανέμελα.

Η UEFA δε φαίνεται να σκοτίζεται και πολύ. Το μόνο που ξέρει είναι να σηκώνει υποκριτικά πανώ εναντίον του ρατσισμού – όχι πως ενδιαφέρεται πραγματικά για το ρατσισμό, απλά έχει αντιληφθεί ότι τα ρατσιστικά συνθήματα προκαλούν ζημιά στο προϊόν της. Ξέρει να απαγορεύει οποιαδήποτε πολιτική αναφορά – το περίφημο no politica βασιλεύει στη χώρα της UEFA - δεν ξέρει όμως να απαγορεύει τα παιχνίδια που γίνονται σε χώρα που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ανέχεται να βλέπει τους Τούρκους ποδοσφαιριστές να χαιρετούν στρατιωτικά, την ίδια στιγμή που οι ομοεθνείς τους στρατιώτες διαπράττουν εγκλήματα εναντίον ενός λαού που ακόμη μάχεται για αυτοδιάθεση. Τόση χοντρόπετση υποκρισία!

Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι – λίγοι είναι αλήθεια – που σώζουν την τιμή ενός χώρου που κάποτε – πριν μπουν τα εκατομμύρια και γίνει απλά ένα πεδίο για παγκόσμιο τζόγο – είχε πολύ περισσότερες λαϊκές αναφορές. Ο πρώην μέσος της Γιουβέντους, Κλαούντιο Μαρκίζιο, είναι από τους λίγους που πήρε θέση απέναντι στην τουρκική εισβολή: “Ντροπή σε όλη τη διεθνή κοινότητα. Αισθανόμαστε υπεύθυνοι για κάθε ένα από τα θύματα”. 

 «Η ζωή μου ήταν εύκολη, μπόρεσα να φοιτήσω σε τρία πανεπιστήμια και στα 23 μου ήμουν απόφοιτη. Είμαι λευκή, Γερμανίδα, γεννήθηκα σε μια χώρα πλούσια με ένα διαβατήριο “σωστό”. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα ότι έχω ηθική υποχρέωση να βοηθήσω όσους δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες με εμένα»

Αυτή είναι η Καρόλα Ρακέτε, η 32χρονη Γερμανίδα πλοίαρχος του σκάφους Sea Watch 3 της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Sea Watch, μιας οργάνωσης που ιδρύθηκε επειδή, όπως λένε οι ιδρυτές της, δεν άντεχαν άλλο να βλέπουν ανθρώπους να πνίγονται στη Μεσόγειο, στην προσπάθειά τους να βρουν μια καλύτερη ζωή.

Η Καρόλα είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι κάθε άνθρωπος. Φιλάνθρωπος, αλληλέγγυα, αγωνίστρια. Κάνει όλους εμάς, τους θλιβερούς εαυτούληδες, να ντρεπόμαστε για την απάθεια και την αδράνειά μας. Κάνει τους ρατσιστές και τους φασίστες να μένουν άφωνοι και αμήχανοι μπροστά στο θάρρος και την αυταπάρνησή της. Κάνει τον γραφικό ακροδεξιό αντιπρόεδρο της Ιταλικής κυβέρνησης, Ματέο Σαλβίνι, να φαίνεται μπροστά της ένα μίζερο και φθονερό ανθρωπάκι.

Η Καρόλα διέσωσε με το πλοίο Sea Watch 3, σαράντα μετανάστες που έπλεαν ακυβέρνητοι στη Μεσόγειο και, παρά τις απαγορεύσεις, τους αποβίβασε στο λιμάνι της Λαμπεντούζα, αφού το Sea Watch 3 βρισκόταν ανοιχτά του νησιού για περισσότερες από 15 ημέρες και οι συνθήκες διαβίωσης στο πλοίο είχαν αρχίσει να γίνονται αφόρητες.

Η θαρραλέα ακτιβίστρια αποφάσισε να αψηφήσει τους απάνθρωπους νόμους που αντιστρατεύονται κάθε έννοια ηθικής και ανθρωπιάς και για την πράξη της αυτή συνελήφθη αντιμετωπίζοντας ποινή φυλάκισης, έως και δέκα ετών. Ταυτόχρονα, όμως, γίνεται ένα ζωντανό σύμβολο στον αγώνα υπεράσπισης της ανθρώπινης ζωής και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η Καρόλα έρχεται να ταρακουνήσει τις συνειδήσεις όλων ημών, που υποκρινόμαστε πως συγκινούμαστε από την εικόνα του μικρού Αϊλάν που κείτεται νεκρός στα τουρκικά παράλια ή του τραγικού πατέρα που πέθανε αγκαλιά με τη μικρή κορούλα του, στην προσπάθειά τους να περάσουν το ποτάμι και να βρεθούν στη Γη της Επαγγελίας. Συγκινούμαστε ή κάνουμε πως συγκινούμαστε και απαλλάσσουμε, με τον τρόπο αυτό, τον εαυτό μας από τις τύψεις για την αδράνειά μας.

Δυστυχώς, οι δημοκρατίες μας δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ανθρώπους που μπορούν να κινητοποιούνται και να ξεβολεύονται προκειμένου να υπερασπιστούν έστω και θεμελιώδη αγαθά, όπως είναι η ανθρώπινη ζωή. Η Καρόλα είναι απλά μια εξαίρεση σ΄ αυτό τον τυφλό και απάνθρωπο κόσμο που δεν μπορεί να δει πως σ’ αυτό τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο δε χωράνε ούτε σύνορα, ούτε φράχτες. Δεν μπορεί να δει την τεράστια ευθύνη των δυτικών χωρών στην εξαθλίωση του "Τρίτου" κόσμου. Δεν μπορεί να δει πως αυτό το κύμα των απελπισμένων ανθρώπων θα γιγαντώνεται συνεχώς, καθώς θα βαθαίνει όλο και περισσότερο η οικονομική και οικολογική κρίση. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πως αν δε βοηθήσουμε με κάθε τρόπο αυτούς τους ανθρώπους, το αίμα και ο πόνος τους θα κατακλύσουν και τις δικές μας τις ζωές