Ο ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ως άλλος βαρώνος Μυνχάουζεν, βγαίνει από τον υπαρξιακό βάλτο τραβώντας εαυτόν από την κοτσίδα του.

Η αυτοσωτηρία είναι η μόνη γνήσια οδός σωτηρίας. (Προϋποθέτει ωστόσο, την καλλιέργεια κοτσίδας, καθώς και την απαραίτητη μυική δύναμη.)

Είδε το ζεύγος την όμορφην πανσέληνο και είπαν να βγουν. Για ποτό ή για φαγητό; Για φαγητό. Κινέζικο, γαλλικό ή ελληνικό; Ελληνικό, φυσικά. Μαγειρευτό ή της ώρας; Της ώρας. Μπριτζόλες, λοιπόν! Για την πανσέληνο. Γιατί όχι;

Οι σκληρά εργαζόμενες μασέλες κατέπνιξαν τα λεπτότερα αισθήματα αισθητικής απόλαυσης του σεληνόφωτος, τα κατακρεούργησαν στο βωμό της κρεωφαγικής αναγκαιότητας. Ενα αργόσυρτο και βαθύ ρέψιμο επισφράγησε με αναντίρρητη βεβαιότητα τα πεπραγμένα. Η πανσέληνος ήταν εκεί και όλα τα είδε. Εν σιωπή. Το ζεύγος ικανοποιημένον απεσύρθη να χωνεύσει την ωραία βραδυά, ενώ υπολλείματα κρέατος αιμόφυρτα κείτονταν στα πιάτα των. Ελαφρότατον αεράκι πήρε και σήκωσε μακριά το χαρτάκι του λογαριασμού. Στο φως του φεγγαριού εφάνη η γραφή: ΙΖ’ ΔΟΥ ΑΘΗΝΩΝ. Ηταν περασμένες μία....

Σειρά από γεγονότα. Γεγονότα που ξεκίνησαν από τις 6 Ιουλίου του 2015, με την παραχάραξη της λαϊκής εντολής από το κόμμα που ξέρει καλύτερα τι θέλει ο λαός, πριν ακόμα και από τον λαό τον ίδιο.  Μία παραμόρφωση της λαϊκής εντολής κατά τον τρόπο που ήθελε η ηγεσία του λαοπρόβλητου κόμματος και τι σύμπτωση! Κατά τον τρόπο που ήθελαν οι μεγάλοι της Ευρώπης. Οι μεγάλοι βέβαια δεν είναι οι Γερμανοί, αλλά οι μεγάλες πολυεθνικές που τα συμφέροντα τους βρίσκονται (και) στη Γερμανία, ή στον φορολογικό παράδεισο που ονομάζεται Λουξεμβούργο.

Από τότε τράβηξαν έναν δρόμο κατηφορικό. Έναν δρόμο που όσο περίσσευαν τα μπράβο από τους πιστωτές, τόσο ξεχείλιζε ο πόνος από τον γελασμένο λαό. Τον λαό που επέλεξε το κόμμα φάντασμα, που το είπαν ΣΥΡΙΖΑ για να κυβερνήσει και να τον απαλλάξει από το όνειδος των μνημονίων και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου.

Αυτό που χαρακτήρισε από τότε τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το θράσος. Θράσος τέτοιο που εμφάνιζε το μαύρο άσπρο και τη σφαγή που συντελούνταν ως «μόνη λύση» μπροστά στα προβλήματα που είχαν σωρεύσει οι προηγούμενοι. Κριτήριο δηλαδή ήταν οι αθλιότητες της Νέας Δημοκρατίας και τα αίσχη του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να λειτουργήσει η αντιπαράθεση τους με την αντιλαϊκή τοποθέτηση των αρπακτικών του ΣΥΡΙΖΑ ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ως πυρ του εξαγνισμού για τις αθλιότητες που διέπραττε η νέα κυβέρνηση.

Το πολιτικό τους θράσος μάλιστα έφτασε σε τέτοιο σημείο που  προσβάλουν ανοιχτά τον ίδιο το λαό, να εκπέμπουν έναν λόγο τόσο χυδαίο που ακόμα και οι πρώτοι διδάξαντες αυτού του αισχρού λαϊκισμού (οι αείμνηστοι Κουτσόγιωργας, Γιαννόπουλος, Κουρής κ.ά) να μην τολμούν να συγκριθούν με τους επιγόνους τους.

Άξια επίγονος των ανωτέρω αειμνήστων, η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Ελένη  Αυλωνίτου. Η απόδοση του  χαρακτηρισμού «παπαριές» στον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να εκφράζει τον τρόπο που η ίδια αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο του λόγου του (ναι είναι αλήθεια) αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά είναι βέβαιο πως  το έκανε γνωρίζοντας καλά τι εννοεί. Και φυσικά δεν εννοούσε αυτό που ο κάθε χυδαίος νους αποφάσισε πως εννοεί.

Ο λόγος της Ελένης Αυλωνίτου είναι λόγος περιεκτικός. Λόγος που οδηγεί ον ψαγμένο ακροατή της να αναζητήσει τον τοπο άντλησης των πηγών του.

Πράγματι. Λόγω της συνάφειας που διαθέτει η συντακτική ομάδα του atticavoice.gr με τις γεωτεχνικές και τις βιολογικές επιστήμες, καταφεραμε να αποκωδικοποιήσουμε τον λόγο της βουλευτίνας. Τι είπε η βουλευτίνα; Αποκάλεσε τον λόγο του Κ. Μητσοτάκη «παπαριές».  Και;

Ο εντυπωσιακός καρπός της παπαριάς. Βγαίνει τον Μάιο και μπορεί να κρατήσει μέψρι τον Σεπτέμβριο

Το επιστημονικό site fytokοmia.gr μας πληροφορεί πως Η παπαριά είναι ένα δέντρο σαν την αχλαδιά, μόνο που δεν κάνει αχλάδια. Ανήκει στην οικογένεια των Papa(nd)riae(u) στην οποία ανήκει η παπάγια και το αγγούρι. Πρόκειται για δέντρο αειθαλές που παράγει καρπούς όλο το έτος, το οποίο προστατεύει τον καρπό του με πολλά τριχίδια. Με αυτή την μέθοδο τα διάφορα πουλιά-θηρευτές δεν πλησιάζουν. Ο καρπός του εν λόγω δέντρου (το παπάρι) παρατηρείται έντονα μετά το 2ο έτος της ηλικίας του.

Η κα Αυλωνίτου ως παραγωγός αλλά και καταναλώτρια των ευγενών αυτών φρούτων, δεν θεώρησε πως κάνει κάτι παραπάνω από το να μας τα συστήνει.

Το κόμμα της δε, ως άνθρωποι στερούμενοι χιούμορ και γνώσεων, αποδοκίμασε τη φράση της βουλευτίνας του, αλλά μη το παίρνετε στα σοβαρά. Ψέματα είπαν πάλι, αφού τα έχουν εύκολα και σε πρώτη ζήτηση. Αν την καταδίκαζαν πράγματι, δεν θα την είχαν να περιφέρεται από κανάλι σε ραδιόφωνο και τούμπαλιν, Έτσι, για να πουν κάτι είπαν πως  καταδικάζουν τον λόγο της. Και;

Εντάξει. Είπε μία παπαροκουβέντα η Αυλωνίτου και όλος ο κόσμος τα ξέχασε όλα. Τα αυθαίρετα, τις οικιστικές πυκνώσεις, την περιβαλλοντική καταστροφή που μαγειρεύουν και κυρίως τα εγκλήματα της Μάνδρας και του Βουτζά, του Ματιού και της Ραφήνας,

Γι΄αυτό όταν τα πράγματα σκουραίνουν, μία Αυλωνίτου, είναι μία κάποια λύση. Τι θα κάνατε χωρίς την Ελένη Αυλωνίτου κυρίες και κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ;