Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια, κάποιος μας τα κλέβει μυστικά
χρόνια που περνούν, που δε θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω να μένει τελικά
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι, μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν, που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά»
Στις 7 Φεβρουαρίου του 2017, έφευγε από τη ζωή ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ένας μοναδικός καλλιτέχνης που δεν ανήκε σε ρεύματα ή σε είδη. Δεν περιοριζόταν από μουσικά στεγανά. Έκανε πάντα αυτό που του άρεσε, αδιαφορώντας για τις τάσεις και τις μόδες της εποχής. «Έκανα πάντα του κεφαλιού μου. Αδιαφορώντας για τον κόσμο [...] Δηλαδή, έλεγα αυτό θα κάνω και όσοι πιστοί προσέλθετε. [...] δεν με ενδιέφερε η μόδα. Δεν με ενδιέφερε η μόδα στο ντύσιμο, δεν με ενδιέφερε στα μαλλιά. Το ίδιο και στα τραγούδια. Το έκανα για πάρτη μου. Που λέει και ο Μπόρχες κάπου, ο μέγας Μπόρχες ο συγγραφέας, “γράφω για μένα, για μερικούς φίλους μου, και για να απαλύνω την ροή του χρόνου”»
Για να απαλύνει τη ροή του χρόνου … Λένε πως ο άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα που έχει συνείδηση του βέβαιου θανάτου του. Οι περισσότεροι άνθρωποι, βέβαια, ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, όμως, που αυτή η γνώση αποτελεί φάρο για όλη τους τη ζωή. Αυτούς τους ανθρώπους θα τους αναγνωρίσεις από τη διάχυτη μελαγχολία που αποπνέουν. Μια μελαγχολία όμως που ξέρουν πάντα να τη διαλύουν την κατάλληλη στιγμή με τη σωστή δόση χιούμορ, αυτή τη μεγάλη εφεύρεση του ανθρώπου με την οποία μπορεί να ρίχνει λίγη χρυσόσκονη πάνω στη δραματικότητα της ύπαρξής του. Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Λουκιανός. Με τη σωστή δόση μελαγχολίας και χιούμορ ήξερε να αντιμετωπίζει το χρόνο, αυτόν τον αενάως κινούμενο άγνωστο που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Σε μια συναυλία που έδωσε στο Λυκαβηττό το 1997 και ενώ η μπάντα έπαιζε τα «Θερινά σινεμά», ένα από τα αριστουργήματα του Λουκιανού για τη χαμένη νιότη μας, ο Λουκιανός διάβασε ένα κείμενο που έκανε πολλούς να δακρύσουν. Με ένα κείμενο 100 λέξεων έκανε έναν απολογισμό ζωής.
«Νέα Κυψέλη, Λαχανά 85, 15 Ιουλίου 1943, το σπίτι, ο κήπος, τα καλοκαίρια, η γειτονιά, η κυρα-Μαίρη, η κυρα-Αντιγόνη, η Καίτη, η Παλάσα, ο Χρήστος, ο Παντελής, ο Μαρίνος, ο Γεράσιμος, ο Νίκος, ο Σωτήρης, η Αγγελικούλα, η Ρηνούλα, η Ρένα, η Δήμητρα, η κυρα-Λαμπρινή, η Δελβίνου, η Οστρόβου, η κυρα-Αφροδίτη, ο κυρ Αντώνης, η Ούλεν, ο φούρνος, ο Μιχαλάκης, το Σχέδιο Μάρσαλ, η Ιόνιος Σχολή, το γεφυράκι, ο Γιάννης και ο Πέτρος, η πλατεία, το «Αττικόν», του Κασίμη, η βάνα, η Μαίρη, το βουνό, ο Κορολόγος, ο Προφήτης Ηλίας, τα μεσημέρια, το πλυσταριό, οι Κόκκινοι Δαίμονες, του Τσούκνικα, η κυρία Ευγενία, ο κυρ Αργύρης, η Βεατρίκη, το πιάνο, το Ωδείο Αθηνών, η Πειραιώς, η Ομόνοια, τα Χαυτεία, η Βερανζέρου, οι λούστροι, το Λαύριο, η ωραία Ζίτσα, το «Green Park», το «Άλσος», το «Rex», οδός Κυψέλης, ο Άγνωστος Στρατιώτης, ο Βασιλικός Κήπος, οι Στύλοι του Ολυμπίου Διός, το Δέλτα, η Αεροπορία, ο Ζέφυρος, ο Μπάτης, το Έδεμ, ο Άλιμος, η ΤΑΕ, η Νέα Υόρκη, 726 St. Peter Street, το Preservation Hall, η Preservation Hall Jazz Band, η Νέα Ορλεάνη, η Media Luz, η Βουλιαγμένη, το The Fucking Fifties, το Texas, τo «Flowers», το Ψυχικό, η Νέα Κυψέλη»
Σκόρπιες λέξεις, σκόρπια ονόματα, σκόρπιες τοποθεσίες. Μια ανασκόπηση της μέχρι τότε ζωής του. Mόλις πενήντα χρονών και, όμως, ήδη ένιωθε το βάρος του παρελθόντος χρόνου και η μελαγχολία απλωνόταν διάχυτη σε κάθε λέξη. Η μελαγχολία για το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η μελαγχολία γι’ αυτά που πέρασαν, η μελαγχολία γι’ αυτά που δε θα ξαναρθούν, η μελαγχολία γι’ αυτά που δεν προλάβαμε να κάνουμε, η μελαγχολία για τα ματαιωμένα σχέδια. Η μελαγχολία, σε τελική ανάλυση, για το αναπόδραστο του θανάτου. Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει ότι όταν έπρεπε δεν ήμασταν εκεί; Ότι όταν έπρεπε δεν πήγαμε σε μια συναυλία, σε μια θεατρική παράσταση, σε ένα ταξίδι των ονείρων μας; Ότι όταν έπρεπε δε σταθήκαμε δίπλα σε κάποιον που μας χρειαζόταν; Ότι όταν έπρεπε δεν λέγαμε το σ’ αγαπώ; Ότι πάντα κατόπιν εορτής μετανιώνουμε για αποφάσεις που δεν πήραμε όταν έπρεπε; Και ότι δυστυχώς πρέπει να έρθουν θάνατοι για να μας υπενθυμίσουν ότι η ζωή είναι μία και τρέχει χωρίς να μας περιμένει, ενώ εμείς καθόμαστε και αναλωνόμαστε σε μικρότητες και υπολογισμούς. Ο Λουκιανός τα ήξερε όλα αυτά και γι’αυτό τραγουδούσε για «ένα γουρούνι λιγότερο»
«Έχει αμάξι, έχει σπίτι,
όλα τα `χει κι όμως πλήττει
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.
Ξέρει κόλπα, έχει θέσεις,
μετοχές και καταθέσεις
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.
Γι’ αυτό σου λέω μη μου λες εμένα
για όλα αυτά τα μεγαλεία, τα παλάτια, τα λεφτά.
Γι’ αυτό σου λέω εγώ είμαι μια χαρά
να κλαις τον άλλονε λοιπόν το φουκαρά.
Εγώ, κορίτσι μου γλυκό, έχω εσένα
αντί γι’ αυτά τα μεγαλεία, τα παλάτια, τα λεφτά.
Εγώ κορίτσι μου είμαι μια χαρά
να κλαις τον άλλονε λοιπόν, τον φουκαρά».
Ο Λουκιανός, γενικά, ήταν διαφορετικός από τους περισσότερους συναδέλφους του, που έχουν αναγάγει ως μέγιστο στόχο την προάσπιση των λεγόμενων πνευματικών τους δικαιωμάτων. «… δεν είμαι κατά του να παίρνει ο κόσμος τσάμπα την μουσική, να μην παίρνω δηλαδή δικαιώματα. Εγώ γράφω για τον κόσμο. Δεν γράφω για τον Μάτσα, δεν γράφω για τον Λαμπρόπουλο. Καλά κάνουν και παθαίνουν αυτή τη ζημιά γιατί τον καιρό που το cd κόστιζε ας πούμε 1 ευρώ το πουλούσανε 17. Να τους τιμωρήσει ο Θεός. Ήμουν και υπέρ της πειρατείας της κασέτας κλπ. Η μουσική να φτάσει στον κόσμο. Αυτός είναι ο προορισμός της. Να φύγουν από τη μέση όλοι. Πώς θα ζήσω; Θα κάνω πέντε συναυλίες θα βγάλω χρήματα από εκεί. Δεν με ενδιαφέρει. Αρκεί να περνάνε τα τραγούδια στον κόσμο»
Αλλά και ο τρόπος που αντιλαμβανόταν την αλληλεπίδρασή του με τον κόσμο ήταν διαφορετικός. Ο Λουκιανός ήθελε να βγάλει τις συναυλίες από τα γήπεδα και τα θέατρα και να τις μεταφέρει σε φυσικούς χώρους. Απόδειξη αποτελεί η συναυλία που έδωσε στην παραλία της Βουλιαγμένης τον Ιούλιο του 1983, μία ιστορική συναυλία που παρακολούθησαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σε ένα παρεΐστικο κλίμα, υπό το φως του φεγγαριού. Πολλοί την αποκάλεσαν “ελληνικό Woodstock”
«Ήταν μία ευτυχισμένη στιγμή, ήταν ο κόσμος σε ένα άλλο μήκος κύματος, είχε μία άλλη ξενοιασιά, μια άλλη ανάγκη. Αυτό που προσέφερε, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ότι ήταν μία πρώτη πρόταση για να σταματήσουν οι συναυλίες να γίνονται στα γήπεδα, που ήταν ένας πολύ σκληρός χώρος για μουσική, για να ψάξουμε άλλους χώρους, έχω την εντύπωση πως η Βουλιαγμένη οδήγησε στο να γίνονται πια συναυλίες στα ποτάμια, στα κάστρα, στους λόφους»
Στον «ύμνο των μαύρων σκυλιών» ο Λουκιανός βγάζει τις κόκκινες κάρτες του σε ό,τι τον απωθεί
«Όχι λέμε στις κότες,
όχι και στους ξενέρωτους
όχι στους κυριλέ
Όχι στους τεχνοκράτες,
όχι και στις κυρίες τους
όχι στους λογικούς
Όχι λέμε στην πρέζα,
όχι και στην εξάρτηση
όχι στα σκληρά
Όχι λέμε στους βλάκες,
όχι γαμώ τους άσχετους
όχι στους χαζούς
Όχι παιδιά στις ψόφιες,
όχι και στους κρυόκωλους
όχι στους σοβαρούς»
Ακόμη και για το θάνατό του έγραψε τραγούδι. Στην «κούφια η ώρα», ο Λουκιανός δίνει οδηγίες και για τη διαχείριση του θανάτου του από τους δικούς του ανθρώπους
«Aν ποτέ πεθάνω αν λέμε, αν / κάψτε ένα πιάνο κι ένα μπουφάν.
Καίτε ένα αμάξι κάθε δειλινό/ θέλω και τάξη, θέλω και χαμό.
Δε θέλω φιέστες ούτε φωνές/ τρεις μαζορέτες μ’ άσπρες στολές, ξανθούλες.
Και κάποια μπάντα στο πουθενά/ να παίζει "τα θερινά σινεμά".
Θέλω ένα πάρτι μες στο γκαζόν/ κάποια Τετάρτη ίσως μ’ άπειρα γκαρσόν.
Θα `χει ποτά για όλους πιείτε ένα τζιν/ δύο βότκες και δε θέλω μαύρα μόρτες θέλω μπλου-τζιν»
"Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται,
για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των Κλεφτών”
Κώστας Βάρναλης - Η αληθινή απολογία του Σωκράτη
Στις 16 Δεκεμβρίου 1974 πεθαίνει ο Κώστας Βάρναλης, ο ποιητής-λογοτέχνης-δημοσιογράφος που στράτευσε την τέχνη του στην υπηρεσία του Δίκαιου. Η γλώσσα του είναι λαϊκή, χωρίς φτιασίδια, χωρίς ίχνος διανοουμενισμού. Είναι σκληρή, σατιρική και βλάσφημη. Τσακίζει κόκκαλα, ταράζει συνειδήσεις, δε χαρίζεται σε κανέναν, ούτε καν στο λαό για χάρη του οποίου γράφει.
Όπως έγραψε ο Μενέλαος Λουντέμης: «Μύριζε από την αρχή μπαρούτι· κατέβηκε δηλαδή στο στίβο χωρίς πάρα πολλά “γυμνάσματα” και δοκιμές και περιπλανήσεις στους “λειμώνες των ασφόδελων”. Μ’ άλλα λόγια, χωρίς αυτές τις πεισιθάνατες κραυγές που έβγαζαν όλοι οι λυρικοί του καιρού του. Όχι. Η Ποίηση του Βάρναλη ήταν από την αρχή αρσενική, λάσια, μια βολίδα πού’πεσε μες στα στεκούμενα νερά του μελίπηχτου λυρισμού».
Ο Βάρναλης έγραψε για να υπερασπιστεί τα δίκια του λαού. Ένα λαό, όμως, που ούτε τον χάιδεψε, ούτε τον θεώρησε άμοιρο των ευθυνών του για την κατάστασή στην οποία βρισκόταν. Αντιθέτως, τον κατηγόρησε για τη μοιρολατρία και την παθητικότητά του
«Έτσι, στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί·
σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
γράφει ο Βάρναλης στους Μοιραίους. Το ποίημα αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μαύρος Γάτος το 1922, την περίοδο που ο ποιητής χάραζε τη νέα του πορεία, αποφασίζοντας να υπηρετήσει με την τέχνη του τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Το 1964, μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη και τραγουδήθηκε από το Γρηγόρη Μπιθικώτση
Δε χαρίζεται σε κανέναν ο Βάρναλης. Βλέπει και στηλιτεύει την υποκρισία και την κακία
«Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ’ την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν»
γράφει στους Πόνους της Παναγιάς. Το ποίημα αυτό εκδόθηκε το 1927. Το 1980 μελοποιήθηκε από τον Λουκά Θάνο και τραγουδήθηκε από το Νίκο Ξυλούρη σε μια συγκλονιστική ερμηνεία
Όμως, ο Βάρναλης, πιστεύει στη δύναμη του λαού. Ελπίζει πως κάποια μέρα ο σκλαβωμένος άνθρωπος, που μέχρι τότε αγόγγυστα υπόμενε την εκμετάλλευση, θα συνειδητοποιηθεί και θα ξεσηκωθεί διεκδικώντας το δίκιο του
«Άιντε θύμα άιντε ψώνιο,
άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς, θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»
γράφει ο Βάρναλης στην Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου. Το ποίημα αυτό εκδόθηκε το 1956. Το 1974 μελοποιήθηκε από το Λουκά Θάνο και τραγουδήθηκε από το Νίκο Ξυλούρη.
Όσο για το λαό; Ησυχία, μην τον ξυπνήσουμε
Ο Αριστείδης Γιαννόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Μηλιές του νομού Ηλείας.
Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια υπηρέτησε σαν στρατιωτικός γιατρός στο Πολεμικό Ναυτικό απ' όπου και αποστρατεύτηκε.
Εξακολουθεί να ασκεί την ιατρική από τη σκοπιά της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής.
Ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία έδειξε από τα πρώτα εφηβικά χρόνια. Οι εμπειρίες του από κοινωνικές, ατομικές και συναισθηματικές συμπεριφορές αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τη λογοτεχνική δημιουργία ποιητική και πεζογραφική.
O Μιχάλης Νικολινάκος gεννήθηκε στα Χανια της Κρήτης απο γονείς Μανιάτες. Ο πατέρας του ηταν Λιμενικος αξιωματικός τα δε παιδικά του χρόνια τα εζησε σε διάφορες παραθαλάσσιες πόλεις αφού λόγω της δουλειάς του πατέρα του επρεπε συχνά να μετακομίζουν.Ετσι η Καλαμάτα, η Κέρκυρα , η Χαλκίδα και ο Γερολιμένας ηταν οι πόλεις που πέρασε τα παιδικά του χρονια .Οντας εφηβος αυτή η περιήγηση κατέληξε στον Πειραιά οπου στα Μανιάτικα εγκαταστάθηκε με τα δυο του αδέλφια και τους γονείς του . Μετά την ληξη του πολεμου το 1946, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών και αργότερα το 1952 φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, αφου ειχε ηδη εμπλακει με τον κινηματογράφο γυρίζοντας την πρωτη του ταινια ‘Το Στραβοξυλο’, υπήρξε δε μαθητής του μεγάλου Δημήτρη Ροντήρη.
Ήταν ψηλός, φωτογενής, κομψός, αρρενωπός. Έγινε σύντομα γνωστός και αγαπητός σε πολλές θαυμάστριες. Θεωρήθηκε ο κατ’εξοχην ζεν πρεμιέ της εποχής της δεκαετιας του 50.
Με την ζωγραφική ξεκίνησε την ζωη του και με αυτην την εκλεισε. Χρησιμοποιούσε ολους τους τρόπους και τεχνικες της , λαδια, ακουαρέλες, μελάνια, μολύβια, κάρβουνο και χαρακτική για να αποτυπώσει την εμπνευση του. Το έργο του κρίθηκε εξπρεσιονιστικό με καθαρό όμως προσωπικό τόνο.
Υπήρξε επίσης πολύ γνωστός και ως σκιτσογράφος με συνεργασίες σε περιοδικά, εφημεριδες και άλλα έντυπα. Η επίδοσή του όμως στον κινηματογράφο υπήρξε πολυ επιτυχής και τον συνοδευε για το υπολοιπο της ζωης του.
Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 74 ετών και κηδεύθηκε στο κοιμητήριο της Αναστάσεως του Πειραιά.
"Τα πάντα είναι για μένα ερέθισμα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μ’ ενδιαφέρει. Μισώ τις πυξίδες για τον εκνευριστικό προσανατολισμό τους. Ωστόσο παραδέχομαι το μόνιμο στοιχείο των αρχών της τεχνικής στη ζωγραφική. Πιστεύω πως η τέχνη δεν είναι μια πεπαλαιωμένη αφαίρεση, χωρίς να συμφωνώ με του πληθωρικούς είτε τους ψυχοπαθείς"
– Μιχάλης Νικολινάκος
Την Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018 θα κλείσουν ενενήντα τρία χρόνια από τότε που γεννήθηκε γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις στην Ξάνθη.
Στις 23 Οκτωβρίου 1925 γεννιόταν στην πόλη της Θράκης ένας μεγάλος μουσικός και στιχουργός.
Αλλά πάνω από όλα, ένας μεγάλος άνθρωπος που δεν φοβόταν ποτέ να πει τη γνώμη του.
Έφυγε από τη ζωή τον Ιούνιο του 1994.
Έφυγε τόσο νωρίς που δεν πρόλαβε να φέρει σε πέρας όλα όσα είχε στο μυαλό του να κάνει.
Εδώ τον βλέπουμε σε ένα καρέ της ταινίας "Η Αγνή του Λιμανιού", η οποία γυρίστηκε το 1952 σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλα.
Η ταινία ήταν της Finos Film.
Στην ταινία ο Μάνος Χατζιδάκις παίζει πιάνο σε ένα καμπαρέ του λιμανιού, όπου δουλεύει η Αγνή.
Ο μουσικός ντύνει διακριτικά τα πλάνα της ταινίας.
Στο βάθος ακούγεται η μουσική του τραγουδιού "Χάρτινο το φεγγαράκι", την οποία είχε γράψει τέσσερα χρόνια πριν για την παράσταση "Λεωφορείον ο Πόθος" του Τένεσσι Ουΐλλιαμς στο Θέατρο Τέχνης.
Στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλα πρωταγωνιστούν ο Γιώργος Γλυνός, η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, η Νίτσα Ζαφειρίου, ο Νίκος Ρίζος.
Από την οθόνη παρελαύνει το λιμάνι του Πειραιά εκείνης της εποχής.
Το "Γλάρος", το "Ηλιούπολις", το "Αγγγέλικα", το "Τέτη", το "Δέσποινα", τα παλιά φορτηγά περνούν από μπροστά μας σαν σε νοσταλγικό όνειρο.
Ο Μάνος στο πιάνο ....
"Χάρτινο το φεγγαράκι,
ψεύτικη ακρογιαλιά...."
Το έργο του παραμένει ακόμα και σήμερα σε μεγάλο βαθμό άγνωστο στο ευρύ κοινό.
Εκτός από τα τραγούδια που έγραψε για τον κινηματογράφο και δέκα ακόμα εξαιρετικά δημοφιλείς δίσκους ("Μεγάλος Ερωτικός","Reflections", "Το Χαμόγελο της Τζοκόντα","Οδός Ονείρων", "Οι Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς",κ.ά.) το υπόλοιπο έργο του δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό.
Η μουσική που έγραψε για την ταινία Ζυλ Ντασέν "Ποτέ την Κυριακή" κέρδισε Όσκαρ Μουσικής.
Παρόλα αυτά ο ίδιος απαρνήθηκε τούτη τη μεγάλη διάκριση.
Και το βραβείο Οσκαρ κάπου απωλέσθηκε στην πορεία της ζωής του.
Οι δίσκοι "Η Εποχή της Μελλισάνθης", "Ο Οδοιπόρος. το μεθυσμένο κορίτσι, ο Αλκιβιάδης", "Η Πορνογραφία" δεν γίνονται πάντα εύκολα αποδεκτά από το κοινό.
Επανερχόμαστε σήμερα στο θέμα της προβολής του περίφημου πλέον βίντεο των ενόπλων δυνάμεων πάνω στην πρόσοψη της Βουλής. Σε αυτό το άρθρο, όμως, δε θα ασχοληθούμε ούτε με την χουντικής περιόδου αισθητική του βίντεο, ούτε με το πολεμοχαρές μήνυμα που εκπέμπει, ούτε καν με την επιλογή της στιγμής, μιας στιγμής που η κοινωνία μας βρίσκεται παραλυμένη σε έναν άλλο πόλεμο και παραδομένη στα χέρια μιας ανίκανης κυβέρνησης
Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος χτύπησε για μια ακόμη φορά. Ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε πως οι πυρκαγιές που έκαψαν άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά είναι έργα του Θεού του, ενός Θεού που εκδικείται τον άθεο πρωθυπουργό της Ελλάδας καίγοντας αθώους ανθρώπους.
Σε αναμονή της απόφασης του δικαστηρίου για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, αναδημοσιεύουμε το τρίτο μέρος της εργασίας της mavrioxia.blogspot.com πάνω στους λόγους που επέτρεψαν τη διείσδυση της Χρυσής Αυγής σε ευρεία τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Σε αναμονή της απόφασης για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, συνεχίζουμε το «αφιέρωμα» που έκανε η Μαύρη Οχιά εκείνες τις μέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τότε που όλοι έκαναν τους έκπληκτους και έπεφταν από τα σύννεφα της βολικής τους "άγνοιας"
Στο πλαίσιο των αφιερωμάτων στην οργάνωση της Χρυσής Αυγής και την εγκληματική της δράση, επιστρέφουμε στο 2012, για να θυμηθούμε το πόσο "αθώα" ήταν αυτή η συμμορία. Θυμάστε βεβαία. Μιλάμε για εκείνους τους μαυροφορεμένους που "περνούσαν γριούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο" ή εκείνοι οι "νεαροί" που -όπως αποδείχθηκε με πάταγο- σκηνοθετούσαν κινδύνους για αδύναμους ηλικιωμένους, μπροστά στα μηχανήματα αυτόματης αναλήψεως των τραπεζών" και άλλα εξευτελιστικά για το ανθρώπινο είδος.
Το 2016. στην αναφερόμενη ως "επέτειο της κρίσης των Ιμίων", αλλά στην ουσία και σε ένα παράξενο παιχνίδι της Ιστορίας, για τους απανταχού ναζί, πρόκειται για την επέτειο της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, το ιστολόγιο JUNGLE - Report είχε αναρτήσει την αλήθεια, για ένα περιστατικό που είχε λάβει χώρα σε κεμπαπτζίδικο στο Μοναστηράκι. Πιο συγκεκριμένα στις 28 Ιανουαρίου (Πέμπτη) μια ομάδα 40 ατόμων από τη Γερμανία, έφτασε στην Αθήνα ύστερα από πρόσκληση της Χρυσής Αυγής και το απόγευμα κιόλας της ίδιας μέρας, επισκέφθηκαν τα γραφεία της εγκληματικής οργάνωσης. Στην κάθοδο τους στο Μοναστηράκι, μετά την περιήγηση σε άλλους χώρους, τους "υποδέχτηκαν" μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων.
Η απόφαση του δικαστηρίου για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα πλησιάζει. Από τότε φαίνεται πως έχουν αλλάξει πολλά. Κάποιοι λένε προς το καλύτερο, στην πραγματικότητα όμως προς το χειρότερο. Η Χρυσή Αυγή μπορεί να έχασε τη δύναμή της, όμως αυτό δε σημαίνει τίποτα. Η κοινωνία ολόκληρη φασιστοποιείται σιγά-σιγά. Μπορεί αυτό να γίνεται ασυνείδητα, δεν μπορούμε όμως να κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Δεν μπορεί να χαϊδεύουμε και να δικαιολογούμε όσους βγαίνουν στους δρόμους σπέρνοντας μίσος και χολή απέναντι στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, στους ξένους, στους διαφορετικούς.
Μπορεί να μη λένε πως είναι χρυσαυγίτες, αλλά αυτό το κάνουν μόνο από φόβο. Γιατί νιώθουν πως η Χρυσή Αυγή θεωρείται αυτή τη στιγμή εγκληματική οργάνωση. Και γι αυτό είναι πολύ σημαντική η απόφαση του δικαστηρίου στις 7 του Οκτώβρη. Μια πιθανή απόφαση που θα ενοχοποιεί μόνο το Ρουπακιά και θα αθωώνει το σύνολο της φασιστικής οργάνωσης, θα στείλει εντελώς λάθος μηνύματα σε όλους αυτούς. Μια αθωωμένη Χρυσή Αυγή θα μπορεί να βγει ξανά στους δρόμους, τρομοκρατώντας, προπηλακίζοντας και δολοφονώντας. Μαζί της θα βρίσκονται και όλοι αυτοί που τώρα φοβούνται να δηλώσουν οπαδοί της
Σε αναμονή αυτής της απόφασης, αναδημοσιεύουμε από τη Μαύρης Οχιά κάποια άρθρα που είχαν γραφεί εκείνες τις μέρες και τα οποία προσπαθούν να αναδείξουν όλους εκείνους τους παράγοντες που συντέλεσαν στη γιγάντωση αυτού του φασιστικού μορφώματος. Το πρώτο μέρος ασχολείται με τους δημοσιογράφους, οι οποίοι ανέλαβαν να ξεπλύνουν τη Χρυσή Αυγή και να την παραδώσουν στην κοινή γνώμη ως κάτι κανονικό. Πριν, λοιπόν, αυτοί οι δημοσιογράφοι παραστήσουν πως έπεσαν από τα σύννεφα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, είχαν παίξει και αυτοί το δικό τους σκοτεινό ρόλο. Ας διαβάσουμε, όμως, το πρώτο μέρος
Ποιοι έθρεψαν το τέρας του φασισμού ( Μέρος Α'. Δημοσιογράφοι και Χρυσή Αυγή)
Με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτες, είδαμε τις τελευταίες μέρες πολλούς δημοσιογράφους να “πέφτουν από τα σύννεφα”, να “οργίζονται” και να “απαιτούν” από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα εναντίον των εγκληματικών στοιχείων της Χρυσής Αυγής.
Μέχρι τώρα, όμως, τι έκαναν οι περισσότεροι από αυτούς; Συνδιαλέγονταν και έπαιρναν συνεντεύξεις από μέλη της εγκληματικής οργάνωσης σαν να μην ήξεραν τίποτα για το ποιον της, αναπαρήγαγαν μυθεύματα περί προστασίας των Ελλήνων γιαγιάδων και παππούδων από τη Χρυσή Αυγή και πολλοί από αυτούς θεωρούσαν τους χρυσαυγίτες εν δυνάμει συνεργάτες σε μια συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία.
Στο δημοσιογραφικό αυτό παιχνίδι έπαιξαν μπάλα πολλές και διαφορετικές σχολές δημοσιογραφίας, με διαφορετικά κίνητρα και διαφορετική στόχευση. Το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό και τρομακτικό: Έδωσαν στη Χρυσή Αυγή πιστοποιητικά νομιμότητας συνομιλώντας μαζί της και αποενοχοποίησαν την εγκληματική δράση της δίνοντάς της δικαιολογητικά για τη δράση αυτή και εξισώνοντάς την με ένα απίστευτο λογικό άλμα με την υποτιθέμενη βία της Αριστεράς αγνοώντας προκλητικά τα μηνύματα που έρχονταν από παντού ότι τα μέλη αυτής της οργάνωσης τρομοκρατούν, χτυπούν και δολοφονούν μετανάστες και έχουν άμεση σύνδεση με τον κόσμο του κοινού ποινικού εγκλήματος.
Με όλα αυτά, βοήθησαν στο χτίσιμο ενός μύθου περί μιας “αντισυστημικής και πατριωτικής" δύναμης που μάχεται το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα ( για να φέρει στη θέση του, τι άραγε; το σκότος και το έρεβος;)
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά και ας μελετήσουμε κάθε σχολή ξεχωριστά.
Οι "σκληροί" μνημονιακοί
Πρώτα έχουμε τους δημοσιογράφους που είναι δηλωμένοι ταξικοί εχθροί της αριστεράς, φανατικοί υπέρμαχοι του μνημονίου και υπηρετούν συγκεκριμένα εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Πρώτος μεταξύ αυτών ο Μπάμπης Παπαδημητρίου που ανέφερε, πριν από λίγες μέρες μόνο, ότι η Νέα Δημοκρατία θα μπορούσε να συνεργαστεί με μια “σοβαρότερη” Χρυσή Αυγή
Από την άλλη μεριά, αναπαρήγαγαν μαζικά και σε κάθε ευκαιρία το "ευφυέστατο" επιχείρημα ότι για την άνοδο της Χρυσής Αυγής ευθύνονται οι διαμαρτυρίες των αγανακτισμένων στις πλατείες και τα γιαουρτώματα που είχαν αρχίσει να πέφτουν. Δηλαδή, για να το κάνουμε πιο λιανά, μας είπαν ότι "δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε γιατί θα ανέβει η Χρυσή Αυγή" και ότι "το γιαούρτωμα δεν απέχει πολύ από το μαχαίρωμα"
Στο παρακάτω βίντεο παρακολουθούμε τον έτερο κολοσσό της "ανεξάρτητης" και "αντικειμενικής" δημοσιογραφίας του ΣΚΑΙ Άρη Πορτοσάλτε, να εξηγεί πώς το γιαούρτωμα μπορεί να οδηγήσει σε μαχαίρωμα. Όταν, βέβαια, τα έλεγε αυτά δεν είχε συμβεί η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και μιλούσε μόνο για το σπάσιμο των πάγκων των μικροπωλητών στο παζάρι της Ραφήνας.
Ο "καλός", όμως, δημοσιογράφος δεν είχε αντιληφθεί ότι η δράση της Χρυσής Αυγής είχε ξεκινήσει δεκαετίες πριν με δολοφονικές επιθέσεις εναντίον αριστερών, συνεχίστηκε με δολοφονίες μεταναστών και εξαπλώθηκε με τρομοκρατία και βία εναντίον όποιου διαφωνούσε με τις αρχές της; Δεν είχε ακούσει τίποτα για τις σχέσεις της συμμορίας αυτής με τα κυκλώματα της νύχτας και του υποκόσμου; Δεν τα είχε πληροφορηθεί αυτά ο "καλός" δημοσιογράφος;
Αν δεν τα είχε πληροφορηθεί, τότε πολύ απλά δεν είναι επαρκής. Αν και μάλλον δεν πρόκειται περί αυτού. Τα ήξερε όλα αυτά πολύ καλά και στην καλύτερη περίπτωση δεν τον ενδιέφεραν, ενώ στη χειρότερη τον εξυπηρετούσαν. Γιατί ο κυνισμός και ο αμοραλισμός που χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο πρόσωπο - κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά όσοι είχαν κάποτε τις αντοχές να τον ακούν από το ραδιόφωνο - τον ωθούν στο εξής σκεπτικό: "Αφού δεν πειράζουν εμένα και το σύστημα που με θρέφει, δε με νοιάζει, αντιθέτως με βολεύουν καθώς αποπροσανατολίζουν και διασπείρουν την οργή του κόσμου μακριά από την κυβέρνηση και το σύστημα"
Όταν, βέβαια, τα πράγματα ζορίζουν από τη βιαιότητα της δράσης της και δε μπορεί δημόσια να την αγνοήσει και να την προσπεράσει, έχει κι εκεί τη λύση : Πετάει τη φωτοβολίδα περί βίας της Αριστεράς εξισώνοντας τους λαικούς αγώνες με τις δολοφονικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής. Αντικειμενική δημοσιογραφία είναι αυτή ή θρασύδειλη ( αφού δεν έχει τα κότσια να το κάνει στα ίσια ) στήριξη των φασιστών;
Από το κάδρο αυτό δε θα μπορούσε να λείπει ο θεματοφύλακας του νόμου, της τάξης και της ασφάλειας, ο υπερασπιστής της Δημοκρατίας, ο ανεξάρτητος και αντικειμενικός δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης.
Σε ένα κατάπτυστο και προβοκατόρικο άρθρο του στο "Βήμα" με τίτλο "Ζωή Κασιδιάρη"(!!!), τοποθετεί τη νόμιμη κοινοβουλευτική δράση ενός βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης - της Ζωής Κωνσταντοπούλου - δίπλα στη ρητορική του μίσους, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας του Ηλία Κασιδιάρη (μπορούμε να διαβάσουμε το εμετικό του άρθρο εδώ ).
Και τώρα κύριε Πρετεντέρη, εκτεθειμένος από τις εξελίξεις, αλλάζεις το τροπάριο και δηλώνεις έκπληκτος από τις αποκαλύψεις για τη δράση της Χρυσής Αυγής!!!
Τόση αθωότητα λοιπόν κύριε Πρετεντέρη, όπως σε ρώτησε και ο θείος Νώντας στην εκπομπή σου; Σε τι κόσμο ζούσες και δε γνώριζες αυτά που συζητούσε ο μέσος ενημερωμένος πολίτης; Τι σόι δημοσιογράφος είσαι; Κι αν δεν είσαι δημοσιογράφος -που σημαίνει πρώτος μεταξύ των πολιτών στη γραμμή ενημέρωσης - τι είσαι; Ποιος είναι ο ρόλος σου;
Οι "δεν γίνεται αλλιώς" μνημονιακοί
Στη συνέχεια, έχουμε τους ¨σοβαρούς" δημοσιογράφους. Αυτούς που θα κοιτάξουν απλά να κάνουν τη δουλειά τους, να χτίσουν την καριέρα τους, χωρίς να βάλουν κάποια όρια στο ποιους θα προβάλλουν. Αυτούς που λένε ότι αφού ο λαός εξέλεξε τους φασίστες, αυτοί πρέπει να συνομιλήσουν μαζί τους. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς δικαιολογούν την πράξη τους με το επιχείρημα ότι μ'αυτό τον τρόπο ξεσκεπάζονται μόνοι τους οι εγκληματίες και αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό .
Ακόμη και ειλικρινείς να είναι οι προθέσεις τους, έρχεται δυστυχώς η πραγματικότητα να τους διαψεύσει. Όχι μόνο δεν πάθαιναν οι φασίστες ζημιά με την προβολή τους αλλά, όπως έδειχναν όλες οι μετρήσεις, αύξαναν συνεχώς τη δημοτικότητά τους. Η προβολή των φασιστών από αυτούς ακριβώς τους “σοβαρούς” δημοσιογράφους, τους έδινε δικαιωματικά πιστοποιητικά νομιμότητας και η φωνή τους έφτανε πιο πειστική στα αυτιά πολλών - ανίκανων να επεξεργαστούν σύνθετα δεδομένα - συμπολιτών μας.
Δυστυχώς, κύριοι σοβαροί δημοσιογράφοι, όπως δε μπορείς να κάνεις διάλογο με ψυχοπαθείς, έτσι δε μπορείς να κάνεις διάλογο και με φασίστες. Απλά, δεν γίνεται. Δεν γίνεται να συνομιλείς με το τέρας, γιατί αυτό θα κερδίσει σίγουρα - ακλόνητο και αμετακίνητο μέσα στην τύφλωση και την ανοησία του. Θα σε ρίξει στο επίπεδό του και θα σε κερδίσει χαλαρά. Και όχι μόνο θα σε κερδίσει, αλλά θα συνηθίσεις την όψη του και μπορεί ν'αρχίσεις να του μοιάζεις.
Όπως έχει γράψει ο Μάνος Χατζιδάκις, "Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη ή συνδιαλλαγή με το τέρας, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε."
Και, εν πάσει περιπτώσει, αν θέλεις ειλικρινά κύριε Θεοδωράκη να ξεσκεπάσεις το Μιχαλολιάκο, κάνεις τη δουλειά σου σοβαρά χωρίς πολλές ευγένειες και του θέτεις τα κρίσιμα ερωτήματα που οφείλει να του θέσει ένας σοβαρός δημοσιογράφος : "Είναι αλήθεια, κύριε Μιχαλολιάκο, ότι έβαζες βόμβες σε κινηματογράφους που έπαιζαν σοβιετικές ταινίες, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό ανυποψίαστων θεατών;" "Είναι αλήθεια, κύριε Μιχαλολιάκο, ότι ήσουν έμμισθος πράκτορας της ΚΥΠ την ίδια περίοδο, σύμφωνα και με τα έγγραφα του Wikileaks;"
Ο "σοβαρός" δημοσιογράφος που έχει υπόψη του αυτά τα ζητήματα και δεν κάνει επιθετικές ερωτήσεις , πολύ απλά δεν είναι καλός στη δουλειά του
Οι "όπου φυσάει ο άνεμος"
Προχωρώντας, έχουμε τους δημοσιογράφους που ακροβατούν με επιτυχία ανάμεσα στη σοβαρότητα, το λαικισμό και τον κιτρινισμό. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν πολλές γλώσσες, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο κάθε φορά αποφασίζουν οι ίδιοι ή τα αφεντικά τους να απευθυνθούν. Δεν τους πιάνεις πουθενά. Μία έτσι, μία αλλιώς, ανάλογα με το κοινό, ανάλογα με το προς τα πού φυσάει ο άνεμος. Αποκλειστικός τους στόχος, τα νούμερα της τηλεθέασης.
Μία από τις πιο προκλητικές και απεχθείς εκπομπές προβολής της Χρυσής Αυγής ήταν η εκπομπή του Γιώργου Τράγκα στο ΣΚΑΙ, στην οποία φιλοξενήθηκαν τέσσερεις (!!!) εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής και κανένας άλλος. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της προώθησης-διαφήμισης που τους έκανε, ας σκεφτούμε μια εκπομπή που θα φιλοξενεί τέσσερα μέλη του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο αυτά. Μπορεί ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο;
Οι ανόητοι
Αλλά και οι ανάλαφροι, οι χαριτωμένοι, οι πωλητές της ευτέλειας και της ασημαντότητας του lifestyle στα πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα της τηλεόρασης, δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό και ασχολήθηκαν και αυτοί με "τα παιδιά της Χρυσής Αυγής" που, όπως μας λένε "δεν είναι τόσο άγρια όσο φαίνονται". Ταυτόχρονα, δήλωναν "γοητευμένοι από τον Κασιδιάρη"
Ο Θέμος
Ειδική κατηγορία αποτελεί ο Θέμος Αναστασιάδης, που η σχέση του με τη Χρυσή Αυγή φαίνεται ότι είναι πιο σύνθετη από ό,τι αρχικά φαινόταν. Η φυλλάδα που εκδίδει (Πρώτο θέμα) έπαιξε - περισσότερο και πιο συστηματικά από οποιαδήποτε άλλη - το παιχνίδι προώθησης της Χρυσής Αυγής.
Ταυτόχρονα φρόντιζε με εμετικά, μισάνθρωπα και μισαλλόδοξα πρωτοσέλιδα να σπέρνει μίσος και φθόνο για τους μετανάστες, ανοίγοντας δρόμους με τον τρόπο αυτό στην ιδεολογική διείσδυση της Χρυσής Αυγής κυρίως στα κατώτερα στρώματα του πληθυσμού
Αν, βέβαια, λάβουμε υπόψη τις αποκαλύψεις του Κώστα Βαξεβάνη σχετικά με τη σχέση Θέμου Αναστασιάδη - Χρυσής Αυγής, καταλαβαίνουμε ότι η περίπτωση του Θέμου είναι ξεχωριστή μέσα στο δημοσιογραφικό κύκλωμα και πως η προσπάθεια αβανταρίσματος της Χρυσής Αυγής ήταν συνειδητή και σχεδιασμένη.
Ας μην ξεχνάμε, ακόμη, πως ο συγκεκριμένος "δημοσιογράφος" έχει απασχολήσει πολλές φορές τη Δικαιοσύνη με κατηγορίες για πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα : εκβιασμοί πολιτικών προσώπων ( υπόθεση Ζαχόπουλου), παράνομη και αδήλωτη εξαγωγή εκατομμυρίων ευρώ στο εξωτερικό) κλπ.
Αξέχαστη θα μείνει, επίσης, η προσπάθεια "αγιοποίησης", μέσα από την εκπομπή του στην τηλεόραση, του αποκαλούμενου "Καιάδα", αυτού του ανθρωπόμορφου όντος που το βράδυ των εκλογών με άναρθρες κραυγές ανάγκασε τους δημοσιογράφους να σηκωθούν όρθιοι σε ένδειξη σεβασμού προς τον αρχηγό (!) ενώ, όσους δεν το αποδέχτηκαν αυτό, τους έβγαλε έξω από την αίθουσα
και ας μη ξεχνάμε και τα τοπικά μέσα και τις πρωτοβουλίες τους για την προώθηση των ναζί.
Ήτανε 18 του Σεπτέμβρη, τότε που οι φασίστες σκότωσαν για άλλη μια φορά το γελαστό παιδί. Γιατί οι φασίστες δεν αγαπούν ούτε τη χαρά, ούτε τη ζωή.
Και μη γελιόμαστε. Οι φασίστες ούτε ηττήθηκαν, ούτε είναι λίγοι. Είναι οι "νοικοκυραίοι" της διπλανής πόρτας. Είναι οι ψευδοπατριώτες και οι ψευδοχριστιανοί. Είναι οι "να τους πάρεις σπίτι σου", είναι αυτοί που μιλάνε για "λάθρο", έτσι άκλιτο σαν την αμορφωσιά τους. Είναι οι "υποψιασμένοι", είναι αυτοί που μιλάνε για "εθνομηδενιστές", για "ανθέλληνες", για "Σόρος", για "τσιπάκια", για "666", για "προδότες". Είναι αυτοί που ξερνούν μίσος και χολή για κάθε ξένο, για κάθε διαφορετικό, για κάθε αλληλέγγυο, για κάθε κοινωνικό αγωνιστή.
Δεν αρκούν οι επετειακές πορείες και τα συνθήματα. Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή.
Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθαίνεις όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία, Έλληνας κι ότι συνάδει αυτό,
όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα
Γιατί υπάρχει το “Μακελειό”; Μα γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι που το αγοράζουν και το διαβάζουν. Είναι το καθυστερημένο κοινό της κλειδαρότρυπας, του κουτσομπολιού και της σκανδαλολογίας. Είναι οι ηλίθιοι που νομίζουν πως είναι απευθείας απόγονοι του Μεγαλέξανδρου και φαντασιώνονται πολέμους με φανταστικούς εχθρούς. Είναι οι συνωμοσιολόγοι που θα μιλήσουν για τους Εβραίους και τους Μασόνους που διαφεντεύουν τον κόσμο και για τα αεροπλάνα που μας ψεκάζουν. Είναι οι άνθρωποι του Μεσαίωνα που πιστεύουν σε προφητείες «αγίων» πως θα πάρουμε την Πόλη. Είναι οι μισάνθρωποι που νομίζουν πως τα προσφυγόπουλα θα κολλήσουν αρρώστιες τα παιδιά τους. Είναι οι μισογύνηδες και οι σεξιστές που θα μιλήσουν με τον πιο χυδαίο τρόπο για τη γυναίκα. Είναι αυτοί που νομίζουν πως είναι Χριστιανοί, ενώ στην πραγματικότητα είναι διάβολοι. Είναι οι πολιτικά και κοινωνικά φασίστες. Είναι οι ρατσιστές και οι ομοφοβικοί. Είναι όσοι χαίρονται με την οσμή του αίματος. Είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν ανοίξει ποτέ τους ένα βιβλίο. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας και είναι πολλοί. Όσο υπάρχουν αυτοί, το “Μακελειό” θα πουλάει. Μήπως, όμως, δε θα έπρεπε να επιτρέπεται η κυκλοφορία του;
Σε συνέντευξη που έδωσε πέρυσι στο VICE ο πρώην Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Κωστής Παπαϊωάννου, προσπαθεί να δώσει τη δική του ερμηνεία για τη μεγάλη κυκλοφορία του “Μακελειού”: «Την ώρα που ένα μεγάλο μέρος του παραδοσιακού αναγνωστικού κοινού έχει απομακρυνθεί από τις εφημερίδες, στρεφόμενο προς τις ιστοσελίδες, οι αναγνώστες της κλειδαρότρυπας φαίνεται ότι παραμένουν αφοσιωμένοι στις εφημερίδες. Είναι το κοινό του Μακελειού, το οποίο αποτελεί μία εφημερίδα κίτρινης δημοσιογραφίας που εξειδικεύεται στην προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με κάθε τρόπο. Τα έντυπα αυτού του είδους επιχειρούν να κολακεύσουν τα πιο ταπεινά ένστικτα της κοινής γνώμης. Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε ότι το Μακελειό αφενός στοχοποιεί το αλλοδαπό στοιχείο, την εθνική, θρησκευτική και σεξουαλική ετερότητα, αφετέρου επιτίθεται σε προβεβλημένα πρόσωπα της πολιτικής, της καλλιτεχνικής και της μιντιακής επικαιρότητας. Κεντρικό ρόλο σε αυτήν τη στοχοποίηση παίζει η χρήση μιας λαϊκιστικής γλώσσας, που είναι επιτηδευμένα οξεία και προσβλητική, ώστε να σοκάρει, να ξαφνιάσει και να τραβήξει την προσοχή. Αν και τα παραπάνω αποτελούν μια κλασική λειτουργία του κίτρινου Τύπου παγκοσμίως, αυτό που μπορούμε να πούμε ειδικά για το Μακελειό είναι ότι φτάνει τη ρητορική του μίσους στα απώτατα όριά της. Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με τον αρνητικό σχολιασμό της διαφορετικότητας, αλλά τη στοχοποίησή της, συνοδευόμενη από μια ευθεία προτροπή για βία εναντίον προσφύγων, πολιτικών αντιπάλων και ανθρώπων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Εκεί υπάρχει μια καταφανής παραβίαση ποινικών διατάξεων»
Όμως, παρά την προφανή παραβίαση ποινικών διατάξεων, η φυλλάδα αυτή εξακολουθεί να υπάρχει εκμεταλλευόμενη την ανοχή της Πολιτείας, της ΕΣΗΕΑ αλλά και την ευαισθησία που υπάρχει σχετικά με την ελευθερία του Τύπου. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν είναι Τύπος. Πιο πολύ με βόθρο μοιάζει. Ας κλείσει, λοιπόν, να ξεβρωμίσουμε.
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
