«Αναρχικοί και μπολσεβίκοι. Αυτή η Γη δε σας ανήκει». Έτσι φώναζαν τα ανθρωπόμορφα φίδια στη Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης υψώνοντας το χέρι, με τον ίδιο αποκρουστικό τρόπο που το σήκωνε ο αρχηγός τους ο Αδόλφος πριν αιματοκυλίσει ολόκληρο τον κόσμο και καταστρέψει και την ίδια του τη χώρα

Και σε ποιους ανήκει άραγε αυτή η Γη; Στους απόγονους του Χίτλερ; Στους συνεργάτες των Γερμανών; Στους Χίτες; Στους ταγματασφαλίτες; Στους γερμανοτσολιάδες; Σ΄αυτούς που αιματοκύλισαν το Δίστομο και τα Καλάβρυτα; Το Κομμένο και την Κάνδανο;

Τα φίδια του ναζισμού είναι ζωντανά. Δεν ψόφησαν ποτέ. Μπορεί να έκλεισαν τους Κασιδιάρηδες και τους Μιχαλολιάκους στη φυλακή, όμως τα φίδια που γεννήσανε είναι εδώ. Σιχαμερά, αηδιαστικά, γλοιώδη, απόκοσμα, απάνθρωπα. Σέρνονται μέχρι να βρουν την ευκαιρία να σηκωθούν στα πόδια τους και να υψώσουν τα αιματοβαμμένα χέρια τους

Και την ευκαιρία αυτή τη βρήκαν τα φίδια της Σταυρούπολης. Τους την έδωσε η διεύθυνση του σχολείου που παρακολουθεί αμήχανη, η αστυνομία που δεν επεμβαίνει, η δικαιοσύνη που αδρανεί, την ώρα που οι ναζί μπαινοβγαίνουν στο σχολείο με μαχαίρια και σιδηρογροθιές και χρησιμοποιούν το σχολείο ως ορμητήριο για επιθέσεις

Το προστατευτικό περιβάλλον όμως για τους ναζί, έχει φροντίσει να το εξασφαλίσει η ίδια η κυβέρνηση της Νέα Δημοκρατίας. Έχοντας βάλει σε υπουργικές θέσεις τρεις ακροδεξιούς νοσταλγούς της χούντας που προπαγανδίζουν ακόμη και τις δολοφονίες των προσφύγων στα σύνορα, που έχουν δηλώσει πως οι πρόσφυγες δεν δικαιούνται ανθρωπιστική βοήθεια και άλλα τέτοια μεσαιωνικά και απάνθρωπα, έχει κλείσει το μάτι σε όλα αυτά τα εγκληματικά στοιχεία και τους έχει ανοίξει διάπλατα το δρόμο.

Την ίδια στιγμή, ακόμη και τώρα, αντί να επέμβει, επιστρατεύει τη περιβόητη θεωρία των δύο άκρων για να δικαιολογήσει τη δράση των ναζιστικών ομάδων. Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Ευστράτιος Σιμόπουλος, δήλωσε πως οι επιθέσεις των ναζί οφείλονται στη δράση της αριστεράς, ενώ από τον υφυπουργό Παιδείας, Άγγελο Συρίγο, ακούσαμε πως : « … απ’ ό,τι είδα τις τελευταίες μέρες βία ασκήσαν κι εκείνοι που επιτέθηκαν στους φασίστες»!

Κατά τον κύριο Συρίγο δηλαδή, οι φασίστες και ο φασισμός, οι ναζί και ο ναζισμός είναι κάτι που έχει δικαίωμα ύπαρξης σε μια κοινωνία. Και πως η ύπαρξή τους δικαιολογείται από τη δράση της αριστεράς. Την αριστερά που προτάσσει τη κοινωνική δικαιοσύνη, την ίδια στιγμή που οι ναζί προτάσσουν το μίσος και το θάνατο.Προς τον ξένο, προς τον αδύναμο, προς τον διαφορετικό. 

Νομίζουμε πως δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση για την αιτία της γέννησης και της κατά καιρούς ανόδου του ναζισμού από τα λόγια του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που γνώρισε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ναζισμός:

“Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο SS στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον πόλεμο. Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον, γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται (…)”

Η φωτογραφία είναι από συγκέντρωση νεοναζί στη Θεσσαλονίκη προ τριετίας ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών, κατά την οποία , μεταξύ των άλλων, βεβήλωσαν το Μνημείο του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος

Νέα εγκληματική επίθεση έγινε σήμερα στη Θεσσαλονίκη από τις νεοναζιστικές ομάδες που γνωρίσαμε μέσα από τα γεγονότα στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης. Η επίθεση έγινε εναντίον μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που μοίραζαν φυλλάδια και ενημερωτικό υλικό στην πλατεία Ελευθερίας στην Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι ακροδεξιοί χρησιμοποίησαν αλυσίδες και taser και τραυμάτισαν τουλάχιστον τέσσερα άτομα, ένα εκ των οποίων διακομίστηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο Παπανικολάου.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση κάνει πως δεν βλέπει και επιμένει να υποβαθμίζει τη δράση των φασιστικών ομάδων, επικαλούμενη τη χοντροκομμένη και άτοπη θεωρία των δύο άκρων, βάζοντας από τη μία μεριά τις φασιστικές συμμορίες που δρουν εγκληματικά στο σκοτάδι και από την άλλη το πλατύ, μαζικό και ανοιχτό κίνημα

Να είναι σίγουρη η κυβέρνηση πως όσο επιμένει να επικαλείται αυτή τη θεωρία χωρίς να επεμβαίνει, αυτόματα τίθεται στο ένα από αυτά τα άκρα. Και όλοι καταλαβαίνουμε σε ποιο. Αν μάλιστα η κυβέρνηση συνεχίσει να σφυρίζει αδιάφορα και να μένει στο ρόλο του παρατηρητή, καλό είναι να γνωρίζει πως η φύση απεχθάνεται το κενό. Θα φροντίσει γι’ αυτό το λαϊκό κίνημα. Γιατί αν δε συμβεί ούτε αυτό, θα έχουμε και στην Ελλάδα τις δικές μας νύχτες των κρυστάλλων

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ίσως οι μόνοι πολιτικοί άνδρες που κάθε τους φωτογραφία είναι από μόνη της μία γελοιογραφία. Δεν χρειάζεται photoshop, δεν χρειάζεται λεζάντα, δεν χρειάζεται τίποτα. Αρκεί και μόνο η έκφραση του προσώπου τους και η στάση του σώματός τους.

Χρόνια πολλά είχαμε να δούμε τέτοιο αχτύπητο δίδυμο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Από τον καιρό της χούντας για την ακρίβεια. Από την εποχή του Γεωργίου Παπαδόπουλου και του Στυλιανού Παττακού περάσαμε - σαν να μη διδαχθήκαμε τίποτα και με δική μας θέληση - στην εποχή του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Άδωνι Γεωργιάδη. Κι αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο ηλίθιος και ποιος ο πανηλίθιος. Και ξεχνάμε πως το πρώτο δίδυμο ανέβηκε στην εξουσία με πραξικόπημα, ενώ το δεύτερο το ψηφίσαμε εμείς, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα ποιος είναι ο πραγματικός ηλίθιος σε αυτή τη χώρα 

Οι ομοιότητες των διδύμων δεν περιορίζονται μόνο στην υψηλή δόση βλακείας που εξέπεμπαν οι μεν και εκπέμπουν τώρα οι δε. Ομοιότητες υπάρχουν και στον δουλικό τρόπο και στους τεμενάδες που έκαναν/κάνουν στους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους παραχωρούσαν/παραχωρούν γη και ύδωρ. Ομοιότητες έχουμε και στο ότι και στα δύο δίδυμα άρεσε να φωτογραφίζονται με εργαλεία της οικοδομής φορώντας σακάκι και γραβάτα.

Η τελευταία φωτογραφία με τον Κυριάκο και τον Άδωνι να κάνουν πως φτυαρίζουν χαμογελώντας αμήχανα δίπλα σε κάποια από τα πραγματικά αφεντικά αυτής της χώρας, θύμισε σε πολλούς μια εικόνα από τους Ντάλτονς. Μόνο που η φωτογραφία είχε πέντε σκαφτιάδες, ενώ οι Ντάλτονς ήταν τέσσερεις. Ας βάλουμε λοιπόν και τη μάμα Ντάλτον στο παιχνίδι για να βγει το μέτρημα και να γίνει η αντιστοίχιση. Όπως και να έχει όμως, ο Άβερελ και ο Τζο ξέρουμε ποιοι είναι 

Το νεογνό του 2020, το διήμερο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους που έγινε στη Ραφήνα, πέρυσι το Σεπτέμβρη, κάνει πλέον τα πρώτα του βήματα. Μεγάλωσε κατά ένα χρόνο και μία ημέρα. Έρχεται το 2021, τριήμερο πια, πιο ώριμο και πιο φιλόδοξο

Το "2ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Ραφήνας" είναι έτοιμο να υποδεχθεί τους ανήσυχους κινηματογραφόφιλους και να τους υποσχεθεί ένα γεμάτο τριήμερο κινηματογραφικής απόλαυσης.

Από την Παρασκευή 24/9 έως και την Κυριακή 26/9, η οθόνη του κινηματογράφου Αελλώ της Ραφήνας (Ελ.Βενιζέλου 12) θα φιλοξενήσει ταινίες μικρού μήκους ποικίλης θεματολογίας από όλο τον κόσμο, που αποτυπώνουν τους σύγχρονους προβληματισμούς

Την πρώτη ημέρα, Παρασκευή 24/9, θα προβληθούν επιλεγμένες ελληνικές ταινίες από το παγκόσμιας ακτινοβολίας Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας του 2020

Τη δεύτερη ημέρα, Σάββατο 25/9, θα προβληθούν επιλεγμένες διεθνείς ταινίες από το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Psarokokalo, ένα καταξιωμένο ετήσιο φεστιβάλ με πρόγραμμα που περιλαμβάνει ταινίες που έχουν αποσπάσει διακρίσεις στα μεγαλύτερα παγκόσμια φεστιβάλ

Την τρίτη ημέρα, Κυριακή 26/9, θα προβληθούν επιλεγμένες ταινίες από το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκος Positively Different , ένα φεστιβάλ που πέραν των άλλων έχει ως στόχο την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων πολιτειών.

Από σήμερα, οι σελίδες της atticavoice θα πλημμυρίσουν από ταινίες μικρού μήκους. Ταινίες που μπορείτε να παρακολουθήσετε από την Παρασκευή 24/9 έως και την Κυριακή 26/9 στο θερινό κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας. Ξεκινάμε την παρουσίαση των ταινιών με την ταινία που θα ανοίξει την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ. Είναι η ταινία Bella της Θέλγιας Πετράκη, η μεγάλη νικήτρια του 43ου Φεστιβάλ Δράμας, του 2020.

Bella / Σκηνοθεσία Θέλγια Πετράκη / Διάρκεια 24 λεπτά

Η ταινία

Ελλάδα 1986-1987. Η Άνθη ζει στην Αθήνα, ενώ ο άντρας της, Χρήστος, ζει στη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του ’80, λίγο πριν την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Μαζί με τους φυσικούς πρωταγωνιστές, παράλληλος πρωταγωνιστής της ταινίας γίνεται και η δεκαετία του ’80. Μια δεκαετία που έφερε την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τη διάψευση των ελπίδων. Μια δεκαετία που έφερε τόσες αλλαγές στον κόσμο, ώστε αυτός ακόμη να μην μπορεί να ισορροπήσει.

 Το κλίμα της εποχής μεταφέρεται στην οθόνη με ευρηματικό τρόπο. Μέσω των επιστολών της Άνθης στο Χρήστο και μέσω αρχειακού υλικού, θα παρελάσουν μπροστά μας όλα τα γεγονότα της πολύ επιδραστικής δεκαετίας.

Η Bella είναι το πορτρέτο μιας γυναίκας και μιας εποχής. Είναι η σιωπηλή κραυγή μιας γυναίκας που βλέπει τη διάψευση και την παρακμή. Σε κάθε επίπεδο

Η ταινία απέσπασε το Χρυσό Διόνυσο του Φεστιβάλ Δράμας και άλλα τέσσερα βραβεία: Γυναικείας Ερμηνείας στην Έλενα Τοπαλίδου, Φωτογραφίας στον Μανού Τιλίνσκι, Κοστουμιών στη Βασιλεία Ροζάνα και Μακιγιάζ στην Ιωάννα Λυγίζου. 

Η σκηνοθέτης

Η Θέλγια Πετράκη έχει αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο CAL-ARTS (ΗΠΑ) με πτυχίο (BA) στον Κινηματογράφο, και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (MA) στο τμήμα Ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου UCL (Ηνωμένο Βασίλειο). Η Bella είναι η τρίτη της ταινία μικρού μήκους. Πριν τη βράβευσή της στο Φεστιβάλ της Δράμας, η ταινία είχε πάρει μέρος στο Berlinale Short Form Station 2019, βραβεύτηκε με Ειδική Μνεία στην επίσημη πρεμιέρα της στο διεθνές φεστιβάλ Visions du Reel 2020 της Ελβετίας και με το E_Flux Prize στο φεστιβάλ Oberhausen 2020 της Γερμανίας.

Η ταινία “W” είναι η ταινία που θα ανοίξει τη δεύτερη ημέρα του 2ου Φεστιβάλ Ραφήνας, η οποία περιλαμβάνει επιλεγμένες ταινίες από το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Psarokokalo

Η ταινία “W” συμμετείχε στο 42ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το Σεπτέμβρη του 2019 και κέρδισε α) Τιμητική Διάκριση Ειδικών Εφέ  και β) το βραβείο τεχνικής αρτιότητας της Ένωσης Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης ΕΤΕΚΤ

Έκτοτε, η ολιγόλεπτη, δυστοπική και υπαρξιακή αγγλόφωνη ταινία έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Στο 26ο διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους που έγινε πέρυσι στο Thalmaessing της Βαυαρίας, απέσπασε το 2ο Horizonte Prize

Μυθοπλασία / Σκηνοθεσία Στέλιος Κουπετώρης / Διάρκεια 6 λεπτά / Ελλάδα / Γλώσσα Αγγλικά / ελληνικοί υπότιτλοι

Η ταινία

Ένας δάσκαλος ξεκινάει να κάνει το καθημερινό του μάθημα στο σχολείο. Σήμερα θα μιλήσει στα παιδιά για την Ανθρωπολογία και για τον Homo Sapiens. Θα τους πει πως Homo Sapiens σημαίνει Σοφός Άνθρωπος. Ή μήπως τελικά ο Homo Sapiens δεν είναι και τόσο Σοφός;

Σε συνέντευξη που έδωσε στο flix.gr και στην ερώτηση γιατί έκανε αυτή την ταινία και τι ήταν αυτό που τον έκανε να θελήσει να αφηγηθεί αυτή την ιστορία, ο σκηνοθέτης απάντησε: “Το θέμα της ιστορίας αναφέρεται στο μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας. Με απασχολούσε, με απασχολεί και θα συνεχίζει να με απασχολεί, όσο αυτό επαναλαμβάνεται ιστορικά σαν τραγική λούπα. Ο λόγος που την έκανα τώρα είναι καθαρά πρακτικός και συγκυριακός”.

Ο σκηνοθέτης

Ο Στέλιος Κουπετώρης γεννήθηκε στον Πειραιά to 1977 και ζει στην Αθήνα. Είναι σκηνοθέτης, ηχολήπτης, sound editor και μουσικός και έχει δουλέψει σε περισσότερες απ;o 80 κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, όπως τα βραβευμένα με BAFTA «Killing Eve», «Under the Shadow», «McQueen», «Cold Feet» και «Mum». Το «W» είναι η πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος.

Σε συνέντευξη που έδωσε στο flix.gr και στην ερώτηση γιατί έκανε αυτή την ταινία και τι ήταν αυτό που τον έκανε να θελήσει να αφηγηθεί αυτή την ιστορία, ο σκηνοθέτης απάντησε: “Το θέμα της ιστορίας αναφέρεται στο μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας. Με απασχολούσε, με απασχολεί και θα συνεχίζει να με απασχολεί, όσο αυτό επαναλαμβάνεται ιστορικά σαν τραγική λούπα. Ο λόγος που την έκανα τώρα είναι καθαρά πρακτικός και συγκυριακός”. 

Η Βούτα είναι μία από τις έξι βραβευμένες ταινίες του 43ου Φεστιβάλ Δράμας που θα παιχτούν κατά τη διάρκεια της πρώτης ημέρας του Φεστιβάλ Ραφήνας την Παρασκευή 24/9 στον κινηματογράφο Αελλώ

Βούτα / Σκηνοθεσία Δημήτρης Ζάχος / Διάρκεια 18 λεπτά

Η βούτα είναι ένα είδος περιστεριού που πετάει πολύ ψηλά και μετά πέφτει με πολύ μεγάλη ταχύτητα, σταματώντας απότομα λίγο πριν ακουμπήσει στο έδαφος

Σε αντίθεση με τη βούτα, οι ήρωες της ταινίας βρίσκονται σε μια διαρκή και αργή πτώση. Τόσο αργή που δεν την αντιλαμβάνονται καν, ώστε να προσπαθήσουν να τη σταματήσουν. Οι βούτες επίσης, όταν κάνουν οικογένεια, μένουν μαζί μέχρι το τέλος. Κάτι που ζηλεύει ο Χρήστος, ο ήρωας της ταινίας, που περιμένει με άγχος και ανησυχία να υποδεχτεί τον πατέρα του που μόλις έχει αποφυλακιστεί

Η ταινία «Βούτα» του Δημήτρη Ζάχου είναι μια άβολη ματιά πίσω από τη βιτρίνα της κοινωνίας. Φτωχικές γειτονιές, προβληματικές οικογένειες, θυμωμένοι νέοι, παραβατικότητα, εξαρτήσεις, παραιτημένοι άνθρωποι, μικρές προσδοκίες, απουσία ελπίδας

Η ταινία απέσπασε στο 43ο Φεστιβάλ Δράμας το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, Βραβείο Σεναρίου στον Γιώργο Τελτζίδη και Τιμητική Διάκριση Σκηνικών στη Δανάη Ελευσινιώτη

Σε συνέντευξη στο artplay.gr , ο Δημήτρης Ζάχος λέει: «Η αρχική έμπνευση έρχεται από τους περιστεράδες που ακόμα και σήμερα εκπαιδεύουν τις Βούτες σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και κοιτάζουν προς τον ουρανό για μια ανάσα από τα επίγεια προβλήματα […] Ο Γιώργος Τελτζίδης κατάφερε να μπολιάσει αυτές τις ιστορίες με τα προσωπικά του βιώματα από τα λαϊκά στρώματα της Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη όπου μεγαλώσαμε και οι δύο και έφτιαξε αυτό το σενάριο που με συγκίνησε από την πρώτη στιγμή που το διάβασα […]. Το ερώτημα είναι και το βλέπουμε και στην ταινία αυτό, κατά πόσο ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια υψηλού κινδύνου, high risk όπως την ονομάζουν οι ειδικοί, με εξαρτήσεις, βία και παραβατικότητα, μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα του και να ανοίξει τα φτερά του υγιές και ανεξάρτητο στη ζωή του».

Ο σκηνοθέτης

Ο Δημήτρης Ζάχος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μετά από σπουδές Πληροφορικής, σπούδασε στο Τμήμα Κινηματογράφου στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Έχει εργαστεί στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από το 2010 εργάζεται ως σκηνοθέτης στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση και στο θέατρο

Μία από τις ταινίες που θα παιχτούν το Σάββατο 25/9, κατά τη διάρκεια της δεύτερης ημέρας του Φεστιβάλ Ραφήνας, είναι το σκληρό ντοκιμαντέρ 3 Logical Exits του Mahdi Fleifel 

Ντοκιμαντέρ / Σκηνοθεσία Mahdi Fleifel /Διάρκεια 14 λεπτά / Δανία / Γλώσσα Αραβικά / αγγλικοί υπότιτλοι

Το καλοκαίρι του 2019, ο Mahdi Fleifel επιστρέφει στο προσφυγικό στρατόπεδο Ain el-Helweh στο Λίβανο για να επισκεφτεί τον Reda, ο οποίος ήταν επίσης το θέμα της προηγούμενης ταινίας του, «A Man Returned».

Η ταινία-ντοκιμαντέρ καταπιάνεται με την, πέρα από κάθε φαντασία, δραματική κατάσταση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι στα προσφυγικά στρατόπεδα του Νότιου Λιβάνου. Μια κατάσταση που τους αφήνει μόνο τρεις επιλογές. Ή να γίνουν βαποράκια και να σπρώχνουν ναρκωτικά ή να γίνουν μέλη κάποιας από τις αντιμαχόμενες φατρίες ή να φύγουν με οποιονδήποτε τρόπο για οπουδήποτε αλλού. Ζωή πραγματική, εκεί δεν υπάρχει

Ο σκηνοθέτης

Ο Mahdi Fleifel, γεννημένος το 1979, είναι ένας Δανός-Παλαιστίνιος σκηνοθέτης και εικαστικός καλλιτέχνης που γεννήθηκε στο Ντουμπάι, μεγάλωσε σε στρατόπεδο προσφύγων στο Λίβανο και μετανάστευσε στη Δανία το 1988. Εφοδιασμένος με τις δικές του εμπειρίες, οι ταινίες του ασχολούνται κατά κύριο λόγο με τους πρόσφυγες.

Η παραμυθένια ταινία The Size of Things του Κολομβιανού σκηνοθέτη Κάρλος Φελίπε Μοντόγια θα παιχτεί το Σάββατο 25/9, κατά τη διάρκεια της δεύτερης ημέρας του Φεστιβάλ Ραφήνας

Φαντασίας / Carlos Felipe Montoya / Κολομβία / 2018 / Διάρκεια 12 λεπτά / Γλώσσα Ισπανικά / αγγλικοί υπότιτλοι

Ο Ντιέγκο ζει με τον πατέρα του σε μια φτωχική και άδεια από πράγματα καλύβα. Μια μέρα, περπατώντας μέσα στο δάσος, βρίσκει μια ξύλινη καρέκλα και αποφασίζει να την πάει στην καλύβα του. Ο πατέρας του Ντιέγκο διαφωνεί με την πράξη του αυτή και τον διατάζει να την επιστρέψει εκεί που τη βρήκε. Βλέποντας όμως το γιο του στενοχωρημένο, μετανιώνει και του επιτρέπει να πάει την επόμενη μέρα και να τη φέρει πίσω. Ο Ντιέγκο πράγματι επιστρέφει στο δάσος, αλλά αυτή τη φορά δεν μπορεί να φέρει την καρέκλα. Κάτι πολύ περίεργο έχει συμβεί …

Ο σκηνοθέτης

Ο Κάρλος Φελίπε Μοντόγια γεννήθηκε το 1981 στην Κολομβία. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Αντιόχειας στην Κολομβία και δημιουργική γραφή στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας. Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο έγινε το 2003 με το ντοκιμαντέρ «La Casa de mi  hermana». Στα έργα του δουλεύει με αυτόχθονες και αγροτικές κοινότητες σε όλη την Κολομβία. Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους «Camino del agua» έκανε πρεμιέρα το 2015 και από τότε έχει κερδίσει πολλά βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ

«Τεό, ο γείτονάς μου». Μία από τις ταινίες που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ Ραφήνας, την Παρασκευή 24/9

Τεό, ο γείτονάς μου / Σκηνοθεσία Χρήστος Καρτέρης / Διάρκεια 14 λεπτά

Τον Τεό τον λατρέψαμε από την πρώτη σκηνή. Μπορεί από τους άλλους να χαρακτηριστεί ιδιόρρυθμος, εμμονικός, περιθωριακός, ψυχαναγκαστικός. Αυτός όμως είναι εντάξει με τον εαυτό του και ξέρει να παίρνει χαρές με τα μικρά καθημερινά πράγματα. Ίσως όλοι να γνωρίζουμε κάποιον σαν κι αυτόν, που μπορεί κιόλας να ντρεπόμαστε να συστήσουμε στον καθώς πρέπει κύκλο μας. Και που μπορεί μεν να τον λατρέψαμε, αλλά μάλλον δε θα θέλαμε να ήμασταν σαν αυτόν. Ίσως γιατί ο Τεό είναι από εκείνα τα παράξενα όντα που δεν θα κυνηγήσουν και δε θα γνωρίσουν ποτέ την πολυπόθητη επιτυχία, με την έννοια που έχουμε μάθει να δίνεται στη λέξη. Ίσως όμως επειδή είναι και ο ανακλαστικός καθρέφτης των δικών μας καταπιεσμένων εμμονών και των δικών μας κουκουλωμένων μαχών με τη μοναξιά.

Η ταινία απέσπασε στο 43ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, το βραβείο ντοκιμαντέρ. Τον Τεό, ερμηνεύει ο ίδιος ο Τεό, γείτονας του σκηνοθέτη Χρήστου Καρτέρη

O σκηνοθέτης

Ο Χρήστος Καρτέρης είναι σκηνοθέτης, μοντέρ και ηθοποιός. Έχει βραβευτεί με το βραβείο Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Άνδρα Ηθοποιού για την ταινία «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη στο 16ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας». Έχει σκηνοθετήσει τις μικρού μήκους ταινίες: «Τεό, ο γείτονάς μου» (2020), «De Nuevo»(2013), «Το Ρόδι» (2011). Η τελευταία του ταινία «Τεό, ο γείτονάς μου» κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο 43ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το Σεπτέμβριο του 2020. 

Σε συνέντευξή του στο artplay.gr, ο Χρήστος Καρτέρης αφηγείται : « Ένα βράδυ πριν 6 χρόνια κατηφόριζα από το σπίτι μου προς το γειτονικό μπουγατσοπωλείο. Εκεί τα βράδια αργά, δούλευε ένας καλός μου φίλος. Άραζα και του έκανα παρέα όσο μπορούσα. Ο Τεό σύχναζε κι αυτός εκεί γιατί μένει κοντά. Όταν τον είδα πρώτη φορά παραξενεύτηκα. Δεν πέρασε απαρατήρητος. Μου κέντρισε την προσοχή το στυλ του και η παράξενη φιγούρα του. Εκείνο το βράδυ γνωριστήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα. Από τότε μπήκε μέσα στην καρδιά μου. Έγινε φίλος μου. Πολλά τέτοια βράδια τα βγάζαμε εκεί. Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πολλά πράγματα για αυτόν κι αυτός για εμένα. Αναπτύχθηκε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση.

Η ζωή, ο μικρόκοσμος, οι συνήθειες, οι αντιλήψεις, οι επιθυμίες, οι σκέψεις και το πρόσωπο του Τεό είχαν ριζώσει μέσα μου. Ένιωθα μεγάλη ανάγκη να μιλήσω κινηματογραφικά για αυτόν τον άνθρωπο. Είχα χρόνια να κάνω ταινία κι ένιωθα δημιουργικά στάσιμος. Περιμένοντας τις αξιολογήσεις και τις εγκρίσεις των σεναρίων που είχα καταθέσει για χρηματοδότηση, αποφάσισα να δράσω μόνος μου κ έτσι σκέφτηκα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για το γείτονά μου»