Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι ως φάρσα όπως είχε κάποτε ο Μαρξ, αλλά κανονικά και αδιάλειπτα. Αυτό που αλλάζει είναι οι συνθήκες της κάθε εποχής. Είναι γνωστή η αφιλόξενη υποδοχή που επεφύλαξαν στους Μικρασιάτες πρόσφυγες, οι ομοεθνείς τους στην Ελλάδα. Όσοι διαβάζουν ιστορία, γνωρίζουν επίσης πόσο αφιλόξενα υποδέχονταν οι υπόλοιποι Έλληνες τους κυνηγημένους από την Οθωμανική βαρβαρότητα ομοεθνείς τους, μια υποδοχή που αποτυπώνεται με εντυπωσιακή γλαφυρότητα στη Γυναίκα της Ζάκυθος του Διονυσίου Σολωμού. Τώρα, βέβαια, οι κυνηγημένοι είναι αλλοεθνείς και αυτό είναι ένα επιχείρημα που φαντάζει δυνατό στο στόμα όσων ενοχλούνται από τον ερχομό τους στη χώρα μας, αλλά είναι περισσότερο ένα βολικό επιχείρημα. Είναι βέβαιο πως την ίδια αφιλόξενη στάση θα έδειχναν οι άνθρωποι αυτοί, ακόμη και αν οι πρόσφυγες ήταν συμπατριώτες τους. Θα τους έλεγαν «Τουρκόσπορους» όπως έκαναν παλιότερα και θα ξεμπέρδευαν
Αυτή τη στιγμή στη Λέσβο και στη Χίο διεξάγεται ένα θέατρο του παραλόγου. Ένα θέατρο όπου οι ρόλοι είναι μπερδεμένοι. Ένα θέατρο στο οποίο συναντιούνται ο φιλοτομαρισμός των πολλών και η ανικανότητα, η υποκρισία και η έλλειψη κάθε δημοκρατικής πρακτικής από μια εκλεγμένη κυβέρνηση που άλλα έταζε και άλλα καλείται να εφαρμόσει, καθώς δεν ξέρει τι άλλο να κάνει. Και, δυστυχώς, όταν συναντιούνται όλα αυτά τα κακά, το μόνο που μπορεί να προκύψει είναι το χάος. Ένα χάος που μόνο κακά προμηνύει και τίποτα καλό
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας καλείται να μαζέψει τους ανέμους που έσπειρε όταν, προεκλογικά, φρόντιζε να κρύβει το κεφάλι της στην άμμο όπως η στρουθοκάμηλος και να τάζει εκδίωξη των προσφύγων από τη χώρα μας. Να τους διώξει και να τους στείλει πού, όμως; Πώς να διώξει δεκάδες χιλιάδες; Με ποιον τρόπο; Να τους βάλει σε αεροπλάνα και να τους γυρίσει στις χώρες τους; Πόσα αεροπλάνα να ναυλώσει; Και να τους στείλει πού; Στον πόλεμο από τον οποίο προσπαθούν να ξεφύγουν; Σε μια προσπάθεια λαθροχειρίας ο τραγικά μικρός πρωθυπουργός αυτής της χώρας προσπαθεί να πείσει πως μόνο οι Σύριοι είναι πρόσφυγες. Δε γνωρίζει ο δυστυχής πως ολόκληρη η περιοχή από τη Συρία μέχρι το Πακιστάν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση; Μόνο την περασμένη χρονιά στο Αφγανιστάν είχαμε 10.000 άμαχους νεκρούς από τις εχθροπραξίες που μαίνονται στη χώρα. Το Ιράκ, επίσης, είναι διαλυμένο. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πως τα καραβάνια των προσφύγων δεν πρόκειται να μειωθούν στο άμεσο μέλλον και πως η κατάσταση θα χειροτερεύει; Αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, στα σύνορα με την Τουρκία βρίσκονται εκατοντάδες ξεριζωμένοι άνθρωποι από τη Συρία και η Ελληνική Αστυνομία τους ρίχνει χημικά για να τους απωθήσει γράφοντας ακόμη μια μαύρη σελίδα στην ανθρώπινη ιστορία
Όλα, αυτά, βέβαια, μπορεί να μην ενδιαφέρουν καθόλου το μέσο νοικοκυραίο της χώρας μας, που το μόνο που επιζητεί είναι η ράθυμη ησυχία του. Καλό θα ήταν όμως να μάθει πως υπάρχει και το Διεθνές Δίκαιο που πολλές φορές η χώρα του προσπαθεί να επικαλεστεί. Όταν λοιπόν επικαλείσαι το Διεθνές Δίκαιο, πρέπει και εσύ από τη μεριά σου να το εφαρμόζεις. Και εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου είναι η παροχή ασύλου στους πρόσφυγες που αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία όσων εισέρχονται στη χώρα μας. Επιπρόσθετα, ερωτήματα και ανησυχίες του στυλ «δεν αντέχουμε να φιλοξενήσουμε τόσους ανθρώπους», απλά είναι άτοπες με την έννοια πως αυτή η δηλωμένη ανησυχία δεν μπορεί να βάλει φρένο στον αγώνα για ζωή αυτών των ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί θα συνεχίσουν να έρχονται και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το σταματήσουμε ακόμη και αν υιοθετηθεί η άποψη του φασίστα Πλεύρη ή του σκοταδόψυχου Πορτοτοσάλτε για δολοφονίες και πνιγμούς των προσφύγων. Στην τελευταία μάλιστα περίπτωση, πέρα από τη διεθνή κατακραυγή που θα συγκεντρώσουμε, θα γίνουμε το κόκκινο πανί – όπως το Ισραήλ – για κάθε εξτρεμιστή ισλαμιστή.
Δυστυχώς, ο κόσμος γύρω μας καίγεται κι εμείς νομίζουμε πως πρόκειται για κάτι παροδικό, κάτι που θα περάσει και όλα θα γίνουν όπως πριν. Δεν έχουμε αντιληφθεί πως αν δεν εξαλειφθούν οι αιτίες που γεννούν τους πρόσφυγες, η ροή αυτών των ανθρώπων δεν πρόκειται να σταματήσει. Έτσι άλλωστε κινήθηκε πάντοτε η ανθρώπινη ιστορία. Και οι αιτίες αυτές, δεν πρόκειται να εξαλειφθούν στο άμεσο μέλλον.
Τι κάνουμε λοιπόν; Δυστυχώς, δεν υπάρχουν λύσεις μαγικές που να μπορούν να αποδώσουν άμεσα. Το πρώτο πράγμα που πρέπει εμείς – οι Έλληνες - να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε την κατάσταση και να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους αυτούς όσο μπορούμε. Όλα στη ζωή είναι δανεικά, λένε. Κάποτε μπορεί κι εμείς να χρειαστούμε τη βοήθειά τους. Στο παιχνίδι είναι υποχρεωμένη να μπει και η υπόλοιπη Ευρώπη, αν δεν θέλει να καταρρεύσει η χώρα μας παρασύροντας στην κατάρρευση και αυτή την ίδια την Ευρώπη και να μοιραστεί το βάρος της βοήθειας. Τρίτον, πρέπει να προσπαθήσουμε να συμβάλλουμε στο τέλος των πολέμων.
Πιθανόν, το παραπάνω σενάριο φαίνεται ουτοπικό. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι το μόνο ρεαλιστικό εάν θέλουμε να σταματήσει το καραβάνι της προσφυγιάς. Οποιοδήποτε άλλο σενάριο θα προκαλέσει καταστροφικά αποτελέσματα.
Περισσότερα για το προσφυγικό ζήτημα και πλήθος άλλων ερωτημάτων μπορούμε να διαβάσουμε στο παρακάτω άρθρο από την mavrioxia.blogspot.com που προσπαθεί να απαντήσει σε πολλά ερωτήματα, όπως: Γιατί οι πρόσφυγες δεν κάθονται στη χώρα τους να πολεμήσουν και να την υπερασπιστούν; Γιατί, εκτός από τους Σύρους που έχουν πόλεμο, έρχονται και άλλοι όπως Ιρακινοί, Αφγανοί, Πακιστανοί και γιατί πρέπει και αυτοί να θεωρούνται πρόσφυγες; Και καλά όλα αυτά, αλλά εμείς οι Έλληνες τι φταίμε για τους πολέμους που προκάλεσε η Δύση; Και αν αυτοί είναι πράγματι πρόσφυγες και αν εμείς πράγματι βοηθήσαμε έστω και λίγο στους πολέμους εναντίον των χωρών τους, ποιος μας αναγκάζει να τους δεχτούμε; Υπάρχει κάποιος νόμος;