Στις στρατιωτικές και στις αστυνομικές σχολές, το καψόνι είναι θεσμός. Ανεπίσημος μεν, όμως είναι θεσμός τον οποίο όλοι ακολουθούν και όλοι σέβονται. Οι δόκιμοι του τελευταίου έτους έχουν το δικαίωμα να κάνουν καψόνια σε νεοσύλλεκτους δόκιμους. Όποιοι δεν αντέξουν, φεύγουν από τον πρώτο καιρό. Όσοι αντέξουν, θα σφίξουν τα δόντια και θα περιμένουν τη σειρά τους να γίνουν αυτοί οι επόμενοι που θα κάνουν τα καψόνια στους νεοσύλλεκτους. Έτσι γεννιέται ο φασισμός. Μέσα από τις σχολές. Όταν ο πρώην δόκιμος, βγει στο δρόμο, έχει ήδη υποστεί κακό και έχει ήδη προκαλέσει κακό σε άλλους. Ένας νέος υπερήφανος φασίστας έχει γεννηθεί

Ακολουθεί αναδημοσίευση από tvxs.gr

Η καθηγήτρια Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου «Παρί 11», Αναστασία Τσουκαλά, αποκάλυψε τα όσα αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια διαλέξεων στη Σχολή Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας τον Μάρτιο του 2013. «Είμαστε φασίστες και υπερήφανοι. Υπάρχει πρόβλημα;» της είπε ένας τριτοετής δόκιμος της σχολής κατά τη διάρκεια της διάλεξης, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε.

Η Αναστασία Τσουκαλά μιλώντας στον Real Fm και την εκπομπή των Κ. Ακριβοπούλου και Ν. Μπογιόπουλου διηγήθηκε την εμπειρία της από τη Σχολή Αξιωματικών της ΕΛΑΣ με τους τριτοετείς δόκιμους, οι οποίοι πλέον έχουν αποφοιτήσεις. «Τον Μάρτιο του 2013 έδωσα από δύο τετράωρες διαλέξεις ανά έτος, στο δεύτερο, τρίτο και τέταρτο έτος με θέμα τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Ήταν η πρώτη φορά που εισάγονταν διαλέξεις αυτού του τύπου στη σχολή αξιωματικών της αστυνομίας.

Στο τέταρτο έτος, επειδή για παιδαγωγικούς λόγους το μάθημα βιντεοσκοπείται, δεν υπήρξαν αντιδράσεις ή σχόλια. Ωστόσο όταν επανέλαβα ουσιαστικά την ίδια διάλεξη, ελαφρά πιο απλουστευμένη στο τρίτο έτος, ολοκλήρωσα το πρώτο δίωρο και παραχώρησα ένα τέταρτο ομιλίας στους δόκιμους για να γίνει μια συζήτηση. Πήρε λοιπόν ένας δόκιμος το λόγο και μου είπε πως διαφωνούσε ριζικά με την ουσία της διάλεξης, ότι δηλαδή εξομοίωνα τους Έλληνες με τους αλλοδαπούς διότι αυτός θεωρούσε πως μια τέτοια εξομοίωση ήταν εξ ορισμού αδιανόητη.

Αντέδρασα παιδαγωγικά και είπα πως είναι αδιανόητο για μένα να θεωρούμε πως υπάρχουν ανώτεροι άνθρωποι και υπάνθρωποι και ότι σε τελευταία ανάλυση αυτού του τύπου ο διαχωρισμός παραπέμπει σε φασιστικά καθεστώτα. Τότε ο δόκιμος μου απάντησε: ‘Μα είμαστε φασίστες και είμαστε περήφανοι που είμαστε φασίστες. Υπάρχει κανένα πρόβλημα;’. Ακολούθησε το θυελλώδες χειροκρότημα των υπόλοιπων δοκίμων, ενώ οι εκπαιδευτές που ήταν παρόντες δεν αντέδρασαν.

Εγώ συνέχισα λέγοντας πως μου είναι απολύτως αδιάφορο ποιες είναι οι πολιτικές τους πεποιθήσεις  και πως το μόνο που με ενδιαφέρει ως πολίτη είναι να γνωρίζω πως εκτελούν τα καθήκοντά τους στο δρόμο με τρόπο απρόσωπο και ουδέτερο, σύμφωνα με τις αρχές της ισονομίας. Εκεί με κοίταξε ένας άλλος δόκιμος και πήρε το λόγο και μου είπε πως θα πρέπει να ντρέπομαι ως καθηγήτρια εγκληματολογίας γιατί θα έπρεπε να γνωρίζω πως ο νόμος είναι κοινωνική κατασκευή και πως είναι απλώς μια αντανάκλαση των εκάστοτε κοινωνικών, πολιτικών και άλλων συγκυριών και άρα κατ’ επέκταση είναι αδιανόητο το ότι εγώ απαιτούσα από τους αστυνομικούς να εκτελούν έναν νόμο με τον οποίο δεν συμφωνούν. Επίσης το σχόλιο έτυχε πολλών χειροκροτημάτων.

Ομολογώ πως άρχισα να θορυβούμαι με το γεγονός πως άκουσα τους μελλοντικούς αξιωματικούς να μου λένε πως δεν δεσμεύονται από το νόμο, οπότε συνεχίζοντας τη συζήτηση προσπάθησα να καταλάβω από τι δεσμεύονται. Είπα λοιπόν πως τελικά δεν έχει σημασία αν εσείς θεωρείτε πως δεν δεσμευόσαστε από το νόμο, διότι στο βαθμό που εκτελείτε τις εντολές της ηγεσίας, στο πλαίσιο της ιεραρχίας, η οποία εκτελεί το νόμο κατά συνέπεια θα εκτελέσετε και εσείς το νόμο. Μου ανακοίνωσαν επίσης περήφανα πως δεν δεσμεύονται ούτε από την ηγεσία τους την οποία θεωρούν ανίκανη, αλλά καγχάζοντας ούτε και από τον όρκο που δίνουν στο Ευαγγέλιο γιατί θα έπρεπε να γνωρίζω πως οι φασίστες δεν είναι χριστιανοί, αλλά παγανιστές. Όλα αυτά παρουσία των εκπαιδευτών. Αυτές τις θέσεις τις χειροκροτούσε περίπου το 80% της αίθουσας».

Αυτό που δεν θα τολμούσε να κάνει ούτε ο σκληρός δεξιός Σαμαράς, φαίνεται πως είναι αποφασισμένος να πράξει ο χαζοχαρούμενος Κυριάκος. Να έχει, δηλαδή, υπό την πρωθυπουργία του, ένα θάνατο απεργού πείνας μέσα στις φυλακές. Αυτός θα είναι ο μόνος Ευρωπαίος μετά τη μισητή Μάργκαρετ Θάτσερ, που μετά το θάνατό της στήθηκαν αυτοσχέδια πάρτυ σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία. Αυτό θα είναι και το κοινό στοιχείο που θα τον ενώνει για πάντα με το δικτάτορα Ερντογάν. Αυτός, ο Κυριάκος δηλαδή, η Θάτσερ και ο Ερντογάν θα είναι οι ηγέτες που η θητεία τους θα έχει στιγματιστεί για πάντα από το θάνατο ενός απεργού πείνας. Όποιος και αν είναι αυτός. Ο σύγχρονος νομικός πολιτισμός τα έχει λήξει αυτά τα ζητήματα, μόνο που η συντηρητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας επιμένει να μένει προσκολλημένη σε προηγούμενους αιώνες

Πέρα από το ανθρωπιστικό μέρος του ζητήματος και πέρα από το ότι μια δημοκρατία δεν μπορεί να εκδικείται επιλεκτικά, ίσως ο ανέμελος ταξιδιώτης που έχουμε εκλέξει ως πρωθυπουργό δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι ετοιμάζεται να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου. Ασκούς που έχουν γεμίσει από τη διάχυτη αίσθηση που πλανάται στην κοινωνία πως μια μικρή ελίτ είναι που κάνει κουμάντο σ’ αυτό τον τόπο. Μια ελίτ που κάνει ό,τι γουστάρει και λογαριασμό δε δίνει σε κανέναν. Και πως αν κάποιος από την ελίτ αυτή, πιαστεί με τη γίδα στην πλάτη, είναι βέβαιο πως θα την βγάλει απολύτως καθαρή

Μια τέτοια αίσθηση ήταν αυτή που γέννησε τη 17η Νοέμβρη. Όταν κάποιοι είδαν πως από τους χουντικούς πραξικοπηματίες, ελάχιστοι ήταν αυτοί που τιμωρήθηκαν. Όταν είδαν πως οι βασανιστές της χούντας κυκλοφορούσαν ελεύθεροι και αλώβητοι. Και ήταν η δεύτερη φορά στη σύγχρονη ιστορία αυτού τόπου που η κοινωνία έβλεπε πως δεν υπήρχε τιμωρία. Ούτε οι δοσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών τιμωρήθηκαν ποτέ και ούτε αργότερα αυτοί που κατέλυσαν με τα όπλα τη δημοκρατία και βασάνισαν χιλιάδες συμπολίτες μας

Το εξοργιστικό είναι πως ακόμη και αυτά τα λόγια θεωρούνται απαγορευμένα από την κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης που ταΐζει. Λόγια που ερμηνεύουν τη γέννηση της 17ης Νοέμβρη, αλλά και λόγια που εξηγούν την αποδοχή της δράσης της από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ειδικά τα πρώτα χρόνια της δράσης της οργάνωσης.

Σάββατο 23/1, ώρα 5:45 περίπου. Ο πιτσιρικάς βρίσκεται στο πάρκο κοντά στις Μαρίκες, τη μεγάλη και πιο γνωστή παραλία της Ραφήνας, περιμένοντας μια φίλη του. Πριν από τη φίλη του, όμως, η τύχη του επιφύλασσε ένα άλλο ραντεβού. Δύο μηχανές ΔΙΑΣ που περνούσαν από εκεί, κατευθύνθηκαν προς το μέρος του και σταμάτησαν μπροστά του. Οι τέσσερεις αστυνομικοί που επέβαιναν στις μηχανές, ως άλλοι καουμπόηδες του Φαρ Ουέστ, ξεπέζεψαν, τον περικύκλωσαν με σκοπό να εκτελέσουν τον κλασικό «έλεγχο», στην προσπάθειά τους κατά πώς φαίνεται να εντοπίσουν τον μεγάλο τρομοκράτη της Ραφήνας.

Επί 25 λεπτά περίπου του έκαναν ανάκριση, σωματικό έλεγχο, τον ειρωνεύονταν και τον τραμπούκιζαν. «Τι κάνεις εδώ;» … «για ποιο λόγο είσαι έξω;» … «τι παράνομο έχεις πάνω σου;» … «πες μας τώρα αν έχεις παράνομες ουσίες» … «πού πηγαίνεις;». Εικοσιπέντε ολόκληρα λεπτά χαράμισαν από την υπηρεσία τους οι αστυνομικοί για να κάνουν πλάκα και να τραμπουκίσουν έναν δεκαεπτάχρονο, την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος συμπολίτης μας μπορεί να είχε πραγματικά την ανάγκη τους

Ο πιτσιρικάς τους εξηγεί ήρεμα πως περιμένει μια φίλη του και πως δεν έχει κάτι παράνομο πάνω του. Οι αστυνομικοί, όμως, σίγουροι για το λαβράκι που θα ξετρύπωναν, άρχισαν να του κάνουν έλεγχο παντού. Άνοιξαν τις τσέπες του, άδειασαν την τσάντα του, άνοιξαν ακόμη και το τοστ που είχε πάνω του. Ο επιθεωρητής Κλουζώ θα ζήλευε τις επιδόσεις των Ελλήνων συναδέλφων του, ο δε προϊστάμενός του, ο Ντρέφους, θα τους είχε προσλάβει αμέσως στην υπηρεσία του

Όταν είδαν πως μέσα στην τσάντα του ο πιτσιρικάς είχε μία ψάθα, ένας από αυτούς, ο πιο έξυπνος υποθέτω, τον ρώτησε: «Την ψάθα τι την θες; για πικνικ θα πας;», προκαλώντας το γέλιο των συναδέλφων του. Σε όλη τη διάρκεια της έρευνας, οι αστυνομικοί δε σταματούσαν να τον ρωτούν ποιον περίμενε και γιατί; Μόλις ο πιτσιρικάς έδειξε πως εκνευρίζεται από την ανάκριση, οι αστυνομικοί Κλουζώ αγρίεψαν περισσότερο: «Γιατί αντιμιλάς; Σε εμάς δεν θα αντιμιλάς! Θα έπρεπε να χαίρεσαι που η αστυνομία κάνει τέτοιους ελέγχους, ακούς;»

Αφού δεν βρήκαν τίποτα πάνω στον πιτσιρικά, οι δαιμόνιοι αστυνομικοί συνέχισαν την έρευνα στο γύρω χώρο. Οι δύο από αυτούς άρχισαν να ψάχνουν στο χώμα δίπλα του με φακούς, ενώ οι άλλοι δύο είχαν κολλήσει πάνω του, με τον έναν από τους δύο να κρατάει τον φακό καρφωμένο στο πρόσωπό του πιτσιρικά, επί 5 σχεδόν λεπτά. Είχαν βεβαιωθεί, φαίνεται, πως είχαν απέναντί τους έναν επικίνδυνο κακοποιό.

Αφού δεν βρήκαν τίποτα ούτε στο χώμα, κάποιος από αυτούς θυμήθηκε να ρωτήσει τον πιτσιρικά εάν είχε στείλει μήνυμα μετακίνησης. Όταν ο πιτσιρικάς έβγαλε το κινητό του για τους το δείξει (δεν ήταν smartphone, ήταν ένα παλιό κινητό), άρχισαν να χασκογελάνε. «Αα, αυτός είναι παλαιάς κοπής!» είπε ο ένας από αυτούς, (ο πιο έξυπνος, που λέγαμε παραπάνω) με τους άλλους τρεις να γελάνε, με τον τρόπο που θα γέλαγαν οι θεατές μιας παράστασης του Σεφερλή

Ο πιτσιρικάς άνοιξε το κινητό του, τους έδειξε το μήνυμα που είχε στείλει και του ζήτησαν ταυτότητα. Καθώς δεν είχε ταυτότητα πάνω του, τον ρώτησαν το όνομά του και την ηλικία του. Μόλις τους είπε πως ήταν 17 χρονών ξαφνιάστηκαν και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Ο πιτσιρικάς, βλέπεις, φαινόταν μεγαλύτερος. Επειδή προφανώς δεν ήθελαν να μπλέξουν με γονείς, οι αστυνομικοί πήραν τηλέφωνο στο τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων και ύστερα τον άφησαν να φύγει.

Φεύγοντας, γύρισαν πίσω κάνοντας ένα κύκλο, πέρασαν ξανά από μπροστά του και τον ειρωνεύτηκαν για μια ακόμη φορά: «Μάζεψε τις τσέπες σου ρε (αυτές που του είχαν αναποδογυρίσει έξω κατά την έρευνα)» … «έτσι περιμένεις την κοπέλα;»

Και απομακρύνθηκαν γελώντας, πιθανόν για το πιο κοντινό σουβλατζίδικο. 

Δε θα γίνεις άνθρωπος ποτέ; … αστυνομικέ;

Παραλογικοί ονομάζονται οι συλλογισμοί που παρουσιάζουν εξωτερικές ομοιότητες με έγκυρα επιχειρήματα, αντιβαίνουν ωστόσο στους κανόνες του ορθού λόγου και καταλήγουν σε παράλογα συμπεράσματα

π.χ. Ο αστυνόμος είναι όργανο. Το μπουζούκι είναι όργανο.  Άρα, ο αστυνόμος είναι μπουζούκι;

Αυτό το λογοπαίγνιο είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες και χρησιμοποιείται όταν κάποιος θέλει να δείξει πως οι επιφανειακές ομοιότητες δύο πραγμάτων, δεν σημαίνουν απαραίτητα και ταύτισή τους. Τώρα, βέβαια, αν αντί για μπουζούκι, χρησιμοποιούσαμε ως παράδειγμα τον μπαγλαμά, δεν ξέρουμε αν ο συλλογισμός θα ακουγόταν τόσο παράλογος.

Εν πάσει περιπτώσει, ας ξεκινήσουμε από τα σίγουρα. Ο αστυνόμος είναι σαφώς ένα όργανο. Και σαν όργανο που είναι, θα παίξει αυτό που θέλει και μπορεί ο οργανοπαίκτης, στην περίπτωσή μας ο Μητσοτάκης και ο Χρυσοχοΐδης. Βέβαια, ένα όργανο έχει από τη φύση του περιορισμούς. Γιατί, κακά τα ψέματα, με μπαγλαμά δεν μπορείς να παίξεις κλασσική μουσική

Ένα τέτοιο όργανο είναι και ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των αστυνομικών, ο Μπαλάσκας. Ένα όργανο με περιορισμένες δυνατότητες μεν, αλλά που ο οργανοπαίκτης του δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο. Αν θέλεις να δεις έναν μέσο εκπρόσωπο των αστυνομικών, αυτός δεν είναι ο σιδερόφρακτος Ράμπο του Χρυσοχοΐδη, είναι ο Μπαλάσκας. Αυταρχικός, αγενής, αναιδής, απειλητικός, απαίδευτος, κόλακας, ρατσιστής. Στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται όχι μόνο ο μέσος αστυνομικός, αλλά – πολύ φοβούμαστε - και ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας. 

Ένας φίλος, σε μια προσπάθειά του να υπερασπιστεί τους βαλλόμενους αστυνομικούς, αντέταξε πως δεν είναι ΟΛΟΙ οι μπάτσοι κτήνη και φασίστες. Έτσι όπως το είπε βέβαια, ήταν σαν να εννοούσε πως οι ενσυνείδητοι αστυνομικοί αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Ας πούμε, όμως, ότι δεν είναι έτσι όπως ακούστηκε και πως οι εξαιρέσεις είναι μόνο αυτοί οι σιδερόφρακτοι τραμπούκοι που βρίζουν, ταπεινώνουν, ξυλοκοπούν άντρες, γυναίκες και παιδιά. Ο κανόνας, δηλαδή οι ενσυνείδητοι αστυνομικοί, τι κάνουν γι αυτό; Πώς το ανέχονται και δεν αντιδρούν; Γιατί, όσο το ανέχονται, θα είναι όλοι τους μπάτσοι, μπαλάσκες και μπαγλαμάδες

ΥΓ. Ακολουθούν δύο διαφωτιστικά βίντεο, ενδεικτικά της ποιότητας του ανδρός (και των εκλεκτών συναδέλφων του)

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2020. Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και επιπλέον χλευάζει το νεκρό. Από το πρωΐ  σήμερα, χιλιάδες αστυνομικοί έχουν καταλάβει την περιοχή γύρω από τα Εξάρχεια. Λειτουργώντας ως στρατός κατοχής, έχουν δημιουργήσει μία απροσπέλαστη ζώνη γύρω από το μνημείο που έχει στηθεί ως ανάμνηση της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από έναν συνάδελφό τους, εμποδίζοντας όποιον θέλει, ακόμη και ατομικά, ακόμη και με μέσα προστασίας, να καταθέσει ένα λουλούδι. Μια ανθοδέσμη που μπόρεσε με κάποιον τρόπο να καταθέσει μια κυρία, έγινε αντικείμενο χλευασμού και ύβρεως από τους τραμπούκους που αποκαλούνται αστυνομικοί.

Με πρόφαση την προστασία της δημόσιας υγείας, έχει απαγορευθεί σήμερα η συνάθροιση πέραν των τεσσάρων ατόμων, καθώς και η προσέγγιση στο χώρο όπου δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Με πρόφαση την προστασία της δημόσιας υγείας, τέσσερεις χιλιάδες αστυνομικοί συνωστίζονται σήμερα πυροδοτώντας άλλη μία υγειονομική βόμβα, αντίστοιχη με αυτήν της 17^ης Νοεμβρίου, τότε που δεκάδες αστυνομικοί, χωρίς μέτρα προστασίας και αποστάσεις ασφαλείας αλληλοεκτέθηκαν και μολύνθηκαν, όπως οι ίδιοι άλλωστε έχουν καταγγείλει. Αντί η κυβέρνηση να αφήσει πεντακόσιους ή χίλιους διαδηλωτές να τιμήσουν τη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, από τους οποίους οι συντριπτικά περισσότεροι είναι βέβαιο πως θα τηρούσαν τα μέτρα ασφαλείας, προτίμησε να στριμώξει στον ίδιο χώρο πολλαπλάσιους αστυνομικούς και να δημιουργήσει στο κέντρο της Αθήνας σκηνές χάους και συνωστισμού

Ο ανεκδιήγητος, όσο και κυνικός, υπουργός Δημόσιας Τάξης, που απαντά κατά το δοκούν στο εάν ο ιός μεταδίδεται σε εξωτερικούς χώρους ή όχι, αντιμετωπίζει πάλι τους λεγεωνάριούς τους ως αναλώσιμο υλικό και αυτοί, μην μπορώντας να αντιδράσουν, στρέφουν την οργή τους απέναντι σε ειρηνικό κόσμο που θέλει να τιμήσει μια εκδήλωση μνήμης. Δρώντας κυριολεκτικά σαν τραμπούκοι, τρομοκρατούν, υβρίζουν, προπηλακίζουν, χτυπούν και απειλούν δημοσιογράφους, εισβάλλουν σε σπίτια της ευρύτερης περιοχής και συλλαμβάνουν κόσμο. Δεκάδες μέχρι τώρα πολίτες έχουν συλληφθεί και οδηγούνται στοιβαγμένοι στη ΓΑΔΑ. Οδηγούνται στοιβαγμένοι, χωρίς μέτρα προστασίας και όλα αυτά υποτίθεται για λόγους προάσπισης της δημόσιας υγείας

Από υγειονομικής πλευράς, το αυριανό ζητούμενο, θα είναι πόσοι αστυνομικοί και συλληφθέντες πολίτες θα έχουν μολυνθεί από τον ιό. Και ας πάψουν οι υποκριτικές αναφορές περί καταστρατήγησης από τους πολίτες των μέτρων προστασίας και περί ατομικής ευθύνης. H κυβέρνηση έχει χάσει προ πολλού την εμπιστοσύνη του κόσμου.  Αυτή τη στιγμή μπαίνουμε στο δεύτερο μήνα lockdown και η κυβέρνηση φαίνεται ανίκανη να διαχειριστεί την κατάσταση. Κάθε μέρα έχουμε 100 νεκρούς και κάθε μέρα αποδεικνύεται πως δεν υπάρχει κανένα σχέδιο και κανένα πρωτόκολλο για να τηρηθεί. Ο πρωθυπουργός, αναβάλλει από Παρασκευή σε Παρασκευή τα διαγγέλματά του, μην έχοντας τι να πει και προτιμάει να πηγαίνει για mountain bike αφήνοντας, αντί αυτού, να μας ενημερώνουν στα φιλόξενα γι αυτούς τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, ο πρώην τηλεπωλητής Άδωνις Γεωργιάδης παριστάνοντας τον υπουργό Ανάπτυξης και ο πρώην μπασκετμπολίστας Βασίλης Κικίλιας παριστάνοντας τον υπουργό Υγείας.

Από πολιτικής πλευράς, το αυριανό ζητούμενο είναι το πώς θα διαχειριστούν οι ενεργοί πολίτες την διαρκώς αυξανόμενη αντιδημοκρατική πρακτική αυτής της κυβέρνησης. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, εμείς υποχρεωνόμαστε να μένουμε σπίτι μας ανενεργοί, αλλά αυτοί δεν σταματούν να νομοθετούν και να πριονίζουν μεθοδικά οποιοδήποτε εργασιακό και πολιτικό δικαίωμα έχει κατακτηθεί τον τελευταίο αιώνα. Και δεν σταματούν επίσης να μας υπενθυμίζουν πως δεν έχουμε ούτε καν το δικαίωμα της ειρηνικής διαμαρτυρίας

Σε μια ιδανική κοινωνία, οι αστυνομικοί θα ήταν αχρείαστοι. Είναι προφανές ότι δεν ζούμε σε μια ιδανική κοινωνία και, προφανώς, η ύπαρξη των αστυνομικών είναι απαραίτητη. Έχει μεγάλη σημασία όμως ο τρόπος που μια κοινωνία εκπαιδεύει τους αστυνομικούς της. Αν τους εκπαιδεύει σαν μαντρόσκυλα, τότε κι αυτοί θα φέρονται κατ’ αυτό τον τρόπο και θα θελήσουν να διεκδικήσουν τη θέση τους στην αγέλη. Θα έχουν τυφλή υπακοή στον αρχηγό της αγέλης όπως και στους ανώτερους στην ιεραρχία, ενώ για τους κατώτερους στην ιεραρχία, μαύρο φίδι που τους έφαγε.

Η ταξικότητα της κοινωνίας και η εκπαίδευση των αστυνομικών σαν μαντρόσκυλα είναι που δημιουργεί φαινόμενα όπως αυτό στη Μινεάπολη. Για όσους σοκαρίστηκαν, όμως, από τις εικόνες της αστυνομικής βαρβαρότητας στις ΗΠΑ, καλό είναι να πέσουν από το συννεφάκι τους και να αντιληφθούν πως οι δικοί μας αστυνομικοί δεν είναι καλύτεροι.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, το «μυστηριώδη» θάνατο μετανάστη στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν τον ανήμπορο και ετοιμοθάνατο Ζακ Κωστόπουλο, αλλά και τον ανέντιμο και άνανδρο τρόπο με τον οποίο ξυλοκοπούν ανθρώπους που έχουν ήδη συλληφθεί

Οι παρακάτω φωτογραφίες δεν είναι από τις ΗΠΑ, αλλά από κάπου πιο κοντά. Κάποιοι ίσως πουν πως αυτή είναι η δουλειά των αστυνομικών. Ίσως κάποια στιγμή τη νιώσουν στο πετσί τους και καταλάβουν πως δεν είναι αυτή ακριβώς. Γιατί, όμως, θα πρέπει κάποιος να βιώσει ο ίδιος τη βαρβαρότητα προκειμένου να την καταδικάσει;

Λένε πως ο άνθρωπος είναι λογικό όν. Αυτό ισχύει γενικά, αλλά όχι για όλους. Αν ίσχυε για όλους δε θα υπήρχαν άνθρωποι στον 21ο αιώνα που θα πίστευαν πως η Γη είναι επίπεδη, πως ο άνθρωπος δεν πάτησε ποτέ στο φεγγάρι και πως κάποιοι μας ψεκάζουν για να μας κρατούν υπνωτισμένους. Δε θα υπήρχαν επίσης άνθρωποι που θα πίστευαν πως δεν υπήρξαν νεκροί στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δυστυχώς, αρχίσαμε να μετράμε νεκρούς από τις πρώτες κιόλας ώρες της χούντας. Και οι νεκροί αυτοί ήταν άνθρωποι καθημερινοί και ανίσχυροι. Ήταν παιδιά, γυναίκες, κρατούμενοι                                                                                                                         

                                                                                                                                    Βασίλης Πεσλής (ετών 15)

Το πρωί της 21ης Απριλίου “στην πλατεία Αττικής είχε μαζευτεί κόσμος για να μάθει τι συνέβαινε. Ενας λοχίας πυροβόλησε με το αυτόματο όπλο και ο κόσμος διαλύθηκε τρομαγμένος. Τότε είδαμε πεσμένο στο έδαφος ένα άτομο και διαπιστώσαμε ότι ήταν ο Βασίλειος Πεσλής. Όταν σηκώσαμε το παιδί, είδαμε ένα τραύμα στο κεφάλι.”

Αυτά μαθαίνουμε από την κατάθεση στη δίκη που έγινε το 1976 του αυτόπτη μάρτυρα Δημήτρη Τελώνη. Ο υπαξιωματικός που είχε πυροβολήσει ήταν ο έφεδρος λοχίας Λυμπέρης Ανδρικόπουλος και ο νεκρός ήταν ο 15χρονος Βασίλειος Πεσλής.

Σύμφωνα, μάλιστα, με την κατάθεση ενός άλλου μάρτυρα – του αστυφύλακα Αθανάσιου Λιάσκα – μετά το φόνο ένας στρατιώτης ρώτησε το λοχία γιατί τον σκότωσε και ο λοχίας του απάντησε : “ Γιατί με έβρισε, με αποκάλεσε μαλάκα ”

Τις αμέσως επόμενες ημέρες, ο πατέρας του δολοφονημένου παιδιού απέστειλε δύο επιστολές, μία στον αντιστράτηγο Σπαντιδάκη και την άλλη στον ταξίαρχο Παττακό. Ο Σπαντιδάκης απάντησε ότι δε γνωρίζει τίποτα, ενώ ο Παττακός διέταξε να γίνει μια προσχηματική έρευνα. Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας, ο ιατροδικαστής Γεώργιος Αγιουτάντης συνέταξε ψευδή έκθεση νεκροψίας, αναφέροντας ότι ο θάνατος του παιδιού προήλθε από εξοστρακισμό σφαίρας, προκειμένου να φανεί σαν ατύχημα. Όπως αποδείχθηκε όμως αργότερα, το παιδί είχε χτυπηθεί με απευθείας βολή. Το 1977 αποδείχθηκε ότι ήταν ψεύτικη η ιατροδικαστική έκθεση του Αγιουτάντη, ο οποίος όμως δε δικάστηκε λόγω παραγραφής.

                                                                                                                                    Μαρία Καλαβρού (ετών 24)

Την 21η Απριλίου, η 24χρονη Μαρία Καλαβρού στεκόταν με την αδελφή της στο πεζοδρόμιο της οδού Πατησίων, στο ύψος του “Ράδιο-Σίτυ”, και παρακολουθούσαν την πορεία των αρμάτων που πλησίαζαν.

Όπως ανέφερε αργότερα η αδελφή της : “ Καθώς βαδίζαμε με την αδελφή μου, άκουσα έναν πυροβολισμό και μετά είδα την αδελφή μου να σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Νόμισα πως λιποθύμησε. Αλλά όταν έσκυψα είδα τα αίματα”.

Σύμφωνα με κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα : “Αιφνιδίως, ο άνθρωπος που βρισκόταν στον πυργίσκο ενός από τα τανκς, μετακίνησε το πολυβόλο εναντίον των κοριτσιών και έριξε μια ριπή από απόσταση περίπου πέντε μέτρων. Ακούστηκαν ουρλιαχτά και τα τανκς προσπέρασαν.”

Ο άνθρωπος που πυροβόλησε, ο δολοφόνος της Μαρίας Καλαβρού, ήταν ο ανθυπίλαρχος Ιωάννης Αλμπάνης. Αξιωματικοί που συνυπηρετούσαν τότε με τον Αλμπάνη, τον άκουσαν να δικαιολογεί την πράξη του όταν επέστρεψε στη μονάδα του λέγοντας : “Της έριξα της πουτάνας για να μάθει να φασκελώνει.”

                                                                                                                                            Παναγιώτης Ελής

Την 21η Απριλίου, μεταφέρθηκαν στον Ιππόδρομο του Φαλήρου 700 συλληφθέντες, κυρίως από το χώρο της Αριστεράς. Ανάμεσά τους ήταν ο Ηλίας Ηλιού, ο Γιάννης Ρίτσος κ.ά. Εκεί άρχισαν τα καψόνια και οι ξυλοδαρμοί. Κάθε βράδυ οι φρουροί με επικεφαλείς τους αξιωματικούς εισέβαλαν στους θαλάμους, ξυλοκοπούσαν τους κρατούμενους και οργάνωναν εικονικές εκτελέσεις.

Στις 25 Απριλίου ο ανθυπίλαρχος Κωνσταντίνος Κότσαρης δολοφόνησε τον Παναγιώτη Ελή. Ας δούμε πώς περιγράφει το περιστατικό ο αυτόπτης μάρτυρας Τάσος Βουρνάς στο βιβλίο του "Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Χούντα, Φάκελος Κύπρου":

“... Είχαμε πια συνηθίσει τους ήχους, τις κραυγές και τις βρισιές, όταν ξαφνικά φάνηκε δύο βήματα έξω απο την πόρτα του θαλάμου ένας αξιωματικός με ροδαλό πρόσωπο καλοταισμένου μπεμπέ να κυνηγά έναν κρατούμενο, κρατώντας στο χέρι του ένα στρατιωτικό περίστροφο με σιγαστήρα.

-Τροχάδην! του φώναξε.

Ο κρατούμενος Παναγιώτης Ελής, άνθρωπος περασμένα τα 40 χρόνια του, φορούσε στα πόδια του και παντόφλες, πράγμα που τον υποχρέωνε να περπατά σιγότερα απ' ό,τι αν φορούσε παπούτσια.

-Τροχάδην! του φώναξε και τον έσπρωχνε με την κάννη, αλλά ο Ελής εξακολουθούσε να βαδίζει κανονικά.

-Τρέξε, την Παναγιά σου! του λέει μια στιγμή κι ο Ελής κάνει γρηγορότερα τα τελευταία βήματα.
-Τροχάδην το λένε αυτό στο χωριό σου; λυσσάει ο δεσμοφύλακας και έξαλλος καταφέρει με την κάννη δυο απανωτά χτυπήματα στα πλευρά του Ελή.

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας περίεργος διπλός κρότος, κατι σαν "φλοπ", "φλοπ", και μονομιάς ο Ελής σωριάστηκε στο κατώφλι της πόρτας. Και πριν καλά-καλά προφτάσουν να αντιληφθούν οι άλλοι κρατούμενοι τι συνέβη, ακούστηκαν τα ουρλιαχτά ενός αξιωματικού, που είχε τρέξει εκεί κίτρινος σαν λεμόνι...

... Πράγματι χαμηλά στα πλευρά βρήκαν την είσοδο δύο απανωτών βλημάτων που είχαν περάσει μέσα απο το θώρακα είχαν κόψει την αορτή στην περιοχή της καρδιάς και είχαν σταματήσει κάτω απο το δέρμα στην αριστερή μασχάλη του θύματος. Δολοφόνος ο Ανθυπίλαρχος Κότσαρης Κωνσταντίνος...”

Ο έφεδρος τότε ανθυπίλαρχος Γρηγόριος Πανταζής ανέφερε ότι ένα μήνα αργότερα, παρουσία και άλλων αξιωματικών, ο Κότσαρης καυχήθηκε για το φόνο, λέγοντας ότι “τώρα θα γίνω στρατηγός, γιατί έμαθα να πυροβολώ σε ζωντανό στόχο και όχι σε ανδρείκελα, όπως έκανα μέχρι τώρα”. Ερωτώμενος γιατί το έκανε, απάντησε : “Δε μου άρεσε το περπάτημά του και τον σκότωσα”.

Τι απέγιναν οι δολοφόνοι

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απολογίες των τριών δολοφόνων, καθώς όλοι υποστήριξαν ότι οι δολοφονίες ήταν ατύχημα και πως οι σφαίρες εξοστρακίστηκαν καθώς και οι ιδιαίτερα χαμηλές ποινές που τους καταλογίστηκαν.

Λυμπέρης Ανδρικόπουλος : Την 21η Απριλίου – όταν σκότωσε τον Βασίλειο Πεσλή - ήταν έφεδρος λοχίας. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1975, υπηρετούσε ως αστυφύλακας στον Πειραιά. Το Μάρτιο του 1976, στη δίκη που διεξήχθη, καταδικάστηκε σε 8 χρόνια κάθειρξη.

Ιωάννης Αλμπάνης : Την 21η Απριλίου – όταν σκότωσε τη Μαρία Καλαβρού – ήταν ανθυπίλαρχος. Η μεταπολίτευση τον βρίσκει πλέον ίλαρχο. Το Μάρτιο του 1976 του επιβλήθηκε ποινή 5,5 ετών. Στη συνέχεια έκανε αναίρεση και η δίκη επαναλήφθηκε το 1977, με αποτέλεσμα η ποινή να μειωθεί στα 3 έτη.

Κωνσταντίνος Κότσαρης : Την 25η Απριλίου – όταν σκότωσε τον Παναγιώτη Ελή - ήταν ανθυπίλαρχος. Ο Νοέμβριος του 1973 τον βρίσκει ίλαρχο και διοικητή ίλης της 30ης επιλαρχίας μέσων αρμάτων, με την οποία συμμετείχε ενεργά στην καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στη δίκη που έγινε τον Ιούνιο του 1975, του επιβλήθηκε ποινή 8 ετών. Πέντε μήνες αργότερα, το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο μείωσε την ποινή του σε 6 χρόνια.

Από τους τρεις παραπάνω, ο Ιωάννης Αλμπάνης ήρθε πρόσφατα ξανά στην επικαιρότητα. Μάθαμε, λοιπόν, ότι παριστάνει το συγγραφέα και ερευνητή και πως τον Απρίλιο  του 2018 έγινε παρουσίαση βιβλίων του στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Καλαμπάκα, παρουσία του δημάρχου Καλαμπάκας, του τοπικού μητροπολίτη και άλλων κληρικών. Η παρουσία του προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις από ανθρώπους που δεν ξέχασαν το εγκληματικό παρελθόν του, σε αντίθεση με τοπικούς άρχοντες που έσπευσαν να τον ξεπλύνουν. Όποιος αντέχει, μπορεί να επισκεφτεί τον ιστότοπο meteoravoice  ή stagonnews για να διαπιστώσει έναν άνθρωπο που εξακολουθεί να ζει σε ένα σκοτεινό παρελθόν. Τόσο για το ύφος της γλώσσας που χρησιμοποιεί όσο και για το περιεχόμενό της. Αστείος και τρομακτικός ταυτόχρονα. όπως ακριβώς η χούντα που υπηρέτησε

Πηγή: mavrioxia.gr

Σήμερα είναι η μέρα μνήμης για τους 24 νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και για τους εκατοντάδες τραυματίες εκείνης της ζοφερής νύχτας. Αλλά και για όλους αυτούς που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν κατά της διάρκεια της επτάχρονης χούντας Και όμως κάποιοι επιμένουν να το αρνούνται. Σαν τους αρνητές του ναζιστικού Ολοκαυτώματος, από την ίδια ζύμη ζυμωμένοι. «Δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο» ξέρει να λέει κάθε χουντόφιλος φασίστας. Αυτό διατυμπανίζει, με το ίδιο ύφος που διαλαλούσε κάθε βράδυ την πραμάτειά του επί χρόνια στην τηλεόρασή μας, ο σαλτιμπάγκος έμπορος των αρχαίων Ελλήνων και των θαυματουργών νανογιλέκων. Αυτός που με τη θέληση του σοφού λαού - ας μην το ξεχνάμε αυτό, δεν υπάρχει μόνος του, εκπροσωπεί μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα - εξελέγη βουλευτής και τοποθετήθηκε μάλιστα από το βασιλιά Καρνάβαλο στη θέση του υπουργού Ανάπτυξης, έτσι για να μη μένει καμία απορία σε κανέναν για τα χάλια αυτής της έρημης χώρας.

«Δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο» επιμένει και προκαλεί με το εμετικά θρασύ του ύφος. Και προχωρώντας το συλλογισμό του, εξηγεί πως δεν υπήρξε νεκρός ΜΕΣΑ στο χώρο του Πολυτεχνείου. Οι 24 νεκροί από την Ομόνοια μέχρι τα Πατήσια από αστυνομικά και στρατιωτικά πυρά καθώς και οι εκατοντάδες τραυματίες δεν έχουν γι’ αυτόν καμία σημασία

Νομίζει το θλιβερό ανθρωπάκι πως με τη σοφιστεία αυτή, θα καταφέρει να θολώσει τα νερά και να σβήσει τις αμαρτίες των ιδεολογικών του συγγενών. Αν δηλαδή κάποιος σκοτώθηκε έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου εκείνη την ημέρα ή δύο στενά παραπέρα, δεν θεωρείται κατ’ αυτόν νεκρός του Πολυτεχνείου. Σα να λέμε, για παράδειγμα, πως δεν έγινε ποτέ η ναυμαχία της Ναυπάκτου επειδή διεξήχθη είκοσι ναυτικά μίλια μακριά από αυτήν.

Εν πάσει περιπτώσει. Ας αφήσουμε τον Άδωνι και τους ομοίους του να θλίβονται σήμερα που δεν είχαν την τύχη να ζήσουν σε εκείνη την εποχή και να υπηρετήσουν την «Εθνοσωτήρια Επανάσταση» και ας πάμε στα γεγονότα εκείνων των ημερών.  

Ο  Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, ιστορικός και διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, ήταν εκείνες τις μέρες μέλος της Φοιτητικής Επιτροπής Αγώνα και πρόεδρος της συνέλευσης της Φιλοσοφικής Σχολής στο Πολυτεχνείο στις 16 Νοεμβρίου 1973. Η μελέτη που έχει κάνει σχετικά με τα θύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 θεωρείται ως η πλέον έγκυρη. Στη μελέτη αυτή παρατίθεται αναλυτικός κατάλογος των τεκμηριωμένων νεκρών και χάρτης με τις τοποθεσίες στις οποίες βρήκαν οι άνθρωποι αυτοί το θάνατο. Στο χάρτη αυτό αποτυπώνονται και οι θέσεις των αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων. Ας διαβάσουμε, όμως αυτούσια τμήματα της μελέτης

Οι νεκροί

" ... Μέχρι τη στιγμή αυτή, έχουν καταγραφεί εικοσιτέσσερις (24) πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις, όπως καταγράφονται συνοπτικά στον συνημμένο κατάλογο. Παράλληλα, έχει συγκροτηθεί ένας κατάλογος δεκαέξι (16) ανωνύμων περιπτώσεων που είχε θεωρηθεί σε κάποια στιγμή της διαδικασίας ότι «προκύπτουν βασίμως» ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία. Τέλος, η έρευνα έχει θέσει στο μικροσκόπιο τριάντα (30) επώνυμες περιπτώσεις, που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν ποτέ τεκμηριωθεί. Όλες αυτές οι ανώνυμες και οι αμφιλεγόμενες επώνυμες περιπτώσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διερευνηθούν περισσότερο, προτού αποφασιστεί οριστικά να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν ... "

Οι τραυματίες

" ... Ένα δεύτερο σκέλος της έρευνας προς την ίδια κατεύθυνση είναι η καταγραφή των τραυματιών. Όπως αναφέραμε ήδη, η προκαταρκτική έρευνα πιστοποίησε 1.103 τραυματίες, βάσει των καταστάσεων που απέστειλαν στον Δ. Τσεβά τα νοσοκομεία, οι κλινικές και ορισμένοι μεμονωμένοι ιατροί. Όπως όμως παραδέχεται και ο ίδιος ο εισαγγελέας, σε αυτούς πρέπει να προστεθεί και «ανεξακρίβωτον πλήθος ετέρων πολιτών», οι οποίοι «ή εφυγαδεύοντο υπό των ιατρών, ή ενοσηλεύοντο οίκοι, ή και ουδαμού προς νοσηλεία κατέφυγον, φοβούμενοι προφανώς δυσάρεστους δι’ αυτούς ή τας οικογενείας των εξελίξεις».

Ο αριθμός αυτών των θυμάτων που δεν νοσηλεύθηκαν επίσημα παραμένει προς διερεύνηση, να σημειώσουμε πάντως ότι ορισμένες εκτιμήσεις ανεβάζουν το σύνολο των τραυματιών (νοσηλευθέντων και μη) σε 2.000 περίπου. Αν και είναι πρώιμο ακόμη στο παρόν στάδιο της έρευνας μας να μιλήσουμε με απόλυτους αριθμούς, είναι προφανές ότι οι εκτιμήσεις αυτές είναι μάλλον συντηρητικές και βρίσκονται σε δυσαρμονία με τα στατιστικά δεδομένα από τη διεθνή εμπειρία σε αντίστοιχες περιπτώσεις της περιόδου εκείνης (Γαλλικός Μάης του 1968, Αμερικάνικο Αντιπολεμικό Κίνημα 1968-1970) ... "

Το προφίλ των ατόμων που πρωτοστάτησαν

" ... Μια προκαταρκτική στατιστική επεξεργασία των στοιχείων που διαθέτουμε έως τη στιγμή αυτή, μας δίνει ενδιαφέρουσες εικόνες γύρω από το προφίλ των ατόμων που βρέθηκαν στα γεγονότα και, κατά τεκμήριο, πρωτοστάτησαν στις συγκρούσεις. Βλέπουμε ότι στον τομέα αυτό πλειοψηφούν τα άτομα που χαρακτηρίζονται ως εργατοτεχνίτες (26,7%) και έπονται οι φοιτητές (17,1%), οι ιδιωτικοί υπάλληλοι (15,8%) και οι μαθητές (10,3%). Ηλικιακά, πλειοψηφούν μεταξύ τους οι νέοι 22 χρονών (13,3%), 16 χρονών (12,8%) και 20 χρονών (12,7%), ενώ αμέσως μετά έπονται εκείνοι που ήταν 18 και 24 χρονών (9%) ..."

Το προφίλ των αυτουργών

" ... Μεταξύ των στοιχείων που αφορούν στους τραυματισμούς και τους φόνους, είναι και η ιδιότητα του αυτουργού (στρατιωτικός, αστυνομικός, κ.τ.λ.). Μια στατιστική επεξεργασία λοιπόν των αυτουργών υπό αυτή την άποψη, και μόνο σε ό,τι αφορά τις περιπτώσεις που, από την ανάκριση θεωρήθηκαν ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών, δίνει ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα, με τα Σώματα Ασφαλείας να προηγούνται έναντι του Στρατού και στα δύο αυτά πεδία (54% έναντι 46% στις ανθρωποκτονίες και 64% έναντι 36% στις απόπειρες). Εάν προσθέταμε και τους απλούς τραυματισμούς (κακώσεις κ.τ.λ.), η διαφορά θα ενισχυόταν πολύ περισσότερο ..."

Η κυβέρνηση συνεχίζει να πράττει το μόνο πράγμα που γνωρίζει καλά. Να ρίχνει ξύλο σε όποιον διαφωνεί με τις αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην του. Σήμερα τρώνε ξύλο οι Τηνιακοί. Προχθές έφαγαν ξύλο οι Χιώτες και οι Μυτιληνιοί. Αύριο θα φάνε ξύλο οι Παριανοί. Μεθαύριο κάποιοι άλλοι. Με τις παρτίδες που έχει ανοίξει αυτή η κυβέρνηση με τα νησιά, τη βλέπουμε να αγοράζει ειδικό αποβατικό πλοίο μεταφοράς των ΜΑΤ και να το βαφτίζει «το πλοίο της Αγάπης».

Ζούμε σε μια χώρα που παριστάνει πως είναι δημοκρατική, ενώ όλες οι αποφάσεις ψηφίζονται από μια μικρή ομάδα βουλευτών που αποτελεί μια τεχνητή πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο χάρη στα τεχνάσματα του εκλογικού νόμου. Αποφάσεις που έχουν ληφθεί από μια ακόμη μικρότερη ομάδα με φανερές και κρυφές διασυνδέσεις με τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα.

Από την άλλη μεριά, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας έχει μετατραπεί σε μια άβουλη μάζα παθητικών τηλεθεατών που το περισσότερο που μπορούν να κάνουν είναι να ψηφίζουν μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Λοβοτομημένοι πολίτες που παρακολουθούν αποχαυνωμένοι τα τεκταινόμενα, πιθανόν και επιχαίροντας, νομίζοντας πως όσοι τρώνε ξύλο από την αστυνομία είναι μπαχαλάκηδες και τρομοκράτες. Μέχρι κάποια στιγμή να έρθει και η δική τους η σειρά.

Να φυλάγεστε από όσους βροντοφωνάζουν πως είναι πατριώτες. Είναι σα να διαλαλεί κάποιος – χωρίς να ρωτηθεί – πως είναι καλός και έντιμος. Να φυλάγεστε και να τους φοβάστε. Ειδικά όταν βγάζουν αφρούς από το στόμα την ώρα που φωνάζουν, όταν φορούν στρατιωτικά άρβυλα και συγκροτούν τάγματα εφόδου για να βρίσουν, να προπηλακίσουν και – γιατί όχι; - να σκοτώσουν όποιον δεν τους γεμίσει το μάτι. Φωνάζουν πως αγαπούν την πατρίδα τους, ενώ στην πραγματικότητα μισούν. Μισούν τον άλλον, τον ξένο, τον διαφορετικό. Μισούν, ίσως, τον ίδιο τους, τον ελλειμματικό και διαταραγμένο εαυτό τους