Σήμερα, το Δεύτερο Πρόγραμμα μεταδίδει απευθείας από το Μέγαρο Μουσικής τη συναυλία που είναι αφιερωμένη στο Θάνο Μικρούτσικο. Ακούμε το πιάνο και ξέρουμε πως για πρώτη φορά δεν παίζει αυτός. Θυμόμαστε με νοσταλγία το μοναδικό τρόπο με τον οποίο ερμήνευε τους εφτά νάνους στο S/S Cyrenia, το ελαφρύ του ψεύδισμα και το κούνημα του κεφαλιού. Θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν ήταν στην τελευταία μεγάλη συναυλία που έδωσε στο θέατρο Βράχων του Βύρωνα. Για άλλη μια φορά αναβάλλαμε, για άλλη μια φορά δεν προλάβαμε. Χαμογελάμε με την αμηχανία που προκάλεσε στους νεοφιλελεύθερους κυνικούς η αγάπη που εκδήλωσε ο κόσμος στο πρόσωπο του και θυμόμαστε με απορία και περιφρόνηση το παραληρηματικό άρθρο του Χωμενίδη στην πάλαι ποτέ εφημερίδα των ΝΕΩΝ. Ώσπου κάποια στιγμή παίζουν το ένα μετά το άλλο, τα δύο μεγάλα ζεϊμπέκικα που έγραψε ο Θάνος, το "Ερωτικό" και τη "Ρόζα". Και τα δύο σε στίχους του μεγάλου ποιητή Άλκη Αλκαίου. Κάπου εκεί σταματούμε να σκεφτόμαστε ο,τιδήποτε άλλο και μόνο ακούμε

«Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί»

 "Σύντροφε που δεν πρόδωσες,
ζούμε την βαρβαρότητα"

Μάλλον είχε πάρει τη ζωή πιο σοβαρά από ό,τι της αξίζει. Σίγουρα πάντως είχε καταλάβει πως αν θέλεις να νικήσεις τον εχθρό που βρίσκεται απέναντί σου και σε κοιτά αυτάρεσκα χλευάζοντας την αδυναμία σου να αντισταθείς οργανωμένα και συνειδητοποιημένα, πρέπει προηγουμένως να αναμετρηθείς με πολλούς άλλους εχθρούς. Με τους δαίμονες που κρύβεις μέσα σου, την υποκρισία των φίλων και συμμάχων σου, το φιλοτομαρισμό των πολλών. Και ίσως αυτές οι αναμετρήσεις να είναι και οι πιο δύσκολες

Μισθωτή εργασία – κεφάλαιο
o ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού
η προδομένη Eπανάσταση

ά ρε Σύντροφε πόσο μας λείπεις…
Ο καιρός σκουλήκιασε
πυρηνικές δοκιμές, λαϊκά μέτωπα, μπορντέλα
(πάει κι η Πορτογαλία)
υπερπαραγωγές των καθολικών και της μαφίας
γίνανε πολυεθνικές, δεν μας αφήνουν ν’ αγαπήσουμε
Σύντροφε.

Χαφιέδες ανεβαίνουν τα σκαλιά μας
σκυλιά στα γήπεδα, μπορούν όποτε γουστάρουν
να μας κατεβάσουν το βρακί να μας πηδήξουν
Ειρηνική Συνύπαρξη και Σοσιαλισμός σε μιά χώρα
α, ρε Σύντροφε να ξερες τι βαρύ φορτίο κουβαλάμε…

Οι δίκες της Μόσχας, κανένας δεν άντεξε
έμεινες ολομόναχος
κι ο κόσμος ήτανε κουρασμένος, κει πάνω χτυπήσανε.
Τα ξέρεις, τι να σου πω.
Κι έπειτα συνεργαστήκανε. Τα ξέρεις, τι να σου πω.
Στην Κίνα, Γενάρης του ’77, σφάζουν Εργάτες,
κι αυτό φτάνει εδώ σαν ποίημα του Μάο
(τα πρόσωπα πάλι λένε φταίνε) α ρε Σύντροφε
γιατί δεν πρόσεχες πιο πολύ;

Εδώ, τα ίδια. Κρύβονται στο καβούκι τους οι άνθρωποι
Τα ΚΚ είναι 2 και χιλιάδες οι ερμαφρόδιτοι
«επαναστάτες».
Έτσι και λίγο φανείς μπόσικος πέρασες απέναντι.
Μη νοιάζεσαι όμως. Θα τα καταφέρουμε.
Μόνο να, καμιά φορά κουράζομαι εγώ,
δεν έχω και δουλειά, με πιάνει το παράπονο καληώρα,
κι είναι τότε που λείπεις πιο πολύ,
τότε που σε «μαλώνω» γιατί δεν πρόσεχες
και που δεν ντρέπομαι να κλάψω
και να γράφω ποιήματα
Σύντροφε που δεν πρόδωσες
ζούμε την βαρβαρότητα.

Κατερίνα Γώγου, Τρία Κλικ Αριστερά, 1978

Δε φοβήθηκε ο Παύλος .. πάλεψε σαν παλικάρι και χτυπήθηκε άνανδρα από τα χέρια ενός μαχαιροβγάλτη. Αν μπορούσαμε, όλοι μας, να νικήσουμε το φόβο όπως το έκανε ο Παύλος, δε θα υπήρχαν φασίστες γύρω μας, δε θα υπήρχαν εκμεταλλευτές, δε θα υπήρχαν δούλοι

Μεσάνυχτα της 17ης προς 18ης Σεπτέμβρη … Ο Παύλος Φύσσας πέφτει νεκρός μαχαιρωμένος από το χρυσαυγίτη Γ.Ρουπακιά, μετά από οργανωμένη επίθεση εναντίον του Φύσσα και της παρέας του από τάγμα εφόδου του πυρήνα Νίκαιας της Χρυσής Αυγής. Η δολοφονία αυτή ξεγυμνώνει τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αποκαλύπτοντας πλέον και στον πιο ανυποψίαστο την εγκληματική της φύση. Αμέσως ξεσηκώνεται ένα τεράστιο κύμα αντιδράσεων εναντίον της ναζιστικής συμμορίας και αναγκάζει ακόμη και την κυβέρνηση Σαμαρά να πάρει μέτρα εναντίον της, βλέποντας πως οι ναζί δεν της αφήνουν άλλα περιθώρια ανοχής.

Ο Παύλος Φύσσας πλέον αποτελεί ένα παγκόσμιο σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα. Τιμώντας τη μνήμη του, θα θυμίσουμε τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Θα θυμίσουμε, επίσης, την προκλητική ολιγωρία της αστυνομίας, αλλά και την απαράδεκτη στάση των κυρίαρχων ΜΜ"Ε " εκείνες τις κρίσιμες ημέρες

Το χρονικό της δολοφονίας

Ο Παύλος Σειρλής, φίλος του Παύλου Φύσσα, έζησε τα γεγονότα από κοντά και τα κατέθεσε στη δίκη της Χρυσής Αυγής : «Μέσα στην καφετέρια αναγνώρισα τους Άγγο και Τσαλική. Έξω από την καφετέρια αναγνώρισα το Μιχάλαρο, μου έκανε μάλιστα εντύπωση και το τατουάζ του. Στο αυτοκίνητο του Ρουπακιά, έχω αναγνωρίσει τις κατηγορούμενες Μπαξεβανάκη και Σκαρπέλη, κάθονταν στο πίσω κάθισμα. Την ώρα της επίθεσης αναγνώρισα τον Αναδιώτη. Είναι άτομα που δεν μπορούν να σου φύγουν από το μυαλό»

Ο Παύλος Σειρλής είχε βρεθεί εκείνο το βράδυ με τον Παύλο Φύσσα για να δουν εναν ποδοσφαιρικό αγώνα.

«Όταν ολοκληρώθηκε ο αγώνας βγήκαμε από την καφετέρια . Ήμασταν 10 άτομα. Βλέπουμε μπροστά στα αυτοκίνητα μας τέσσερα άτομα, το ένα έφερε ένα ρόπαλο στα χέρια του. Ήταν μαυροφορεμένοι κάποιοι φορούσαν παντελόνια παραλλαγής. Διέκρινα ένα ρόπαλο ή καδρόνι ...

« ... Εμφανίστηκε ένας μικρόσωμος κύριος και μας είπε ότι είναι αστυνομικός και μας ζήτησε να απομακρυνθούμε για να μην γίνει φασαρία. Του είπαμε ότι θέλουμε να πάρουμε τα αυτοκίνητα μας και δεν θέλαμε φασαρία. Είχε οικειότητα μαζί τους, πήγε σε εκείνους και μετά ήρθε σε εμάς».

Ξαφνικά, αναφέρει ο Σειρλής , εμφανίστηκαν «30-40 άτομα, μαυροφορεμένα, κρατούσαν κράνη στα χέρια, ρόπαλα και άρχισαν να μας κυνηγάνε». «Ελάτε ρε κότες, ελάτε να σας σφάξουμε», φώναζαν από την Κεφαλληνίας, προσθέτοντας πως ο ίδιος δέχτηκε ένα χτύπημα με κράνος.

«Είχαμε μείνει μαζί με τον Παύλο συνολικά επτά άτομα. Τις κοπέλες τις είχαμε διώξει δευτερόλεπτα πριν την επίθεση. Πάνω στην επίθεση αρχίσαμε όλοι να τρέχουμε. Κατάφεραν να απομονώσουν τον Παύλο, μετά εμένα αλλά κατάφερα να ξεφύγω. Είδα ένα όχημα να μπαίνει αριστερά στην Λαμπράκη. Τρέχοντας καταφέραμε να κρυφτούμε σε μια πιλοτή. Ο Παύλος έχει μείνει μόνος και σε κοντινή απόσταση ο Μελαχρινόπουλος. Οι υπόλοιποι κυνηγημένοι έχουμε φύγει στα στενά και μας κυνηγούν με μηχανές. Είδα ότι άνοιξε η πόρτα από το αυτοκίνητο αλλά δεν βλέπω ποιος βγαίνει»

Η Ελευθερία Τσομπατζόγλου, μία από τις δύο δικηγόρους της οικογένειας του Παύλου Φύσσα, καταθέτει: «Ο Παύλος και η παρέα του, εκείνο το βράδυ βρίσκονταν στην καφετέρια Κοράλλι, προκειμένου να παρακολουθήσουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Στην ίδια καφετέρια βρίσκονται και τρία μέλη της Χρυσής Αυγής [ο Άγγος, ο Τσαλίκης και ο Μιχάλαρος]… Εν συνεχεία, μέσα στο κατάστημα, χωρίς να έχει προηγηθεί οτιδήποτε, οι φίλοι του Παύλου παρατήρησαν μια κινητικότητα στα δυο εναπομείναντα μέλη της Χρυσής Αυγής [τον Άγγο και τον Τσαλίκη], Είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν τα κινητά τους τηλέφωνα σε ένα ρυθμό που ήταν παράλογος, με δεδομένο ότι υποτίθεται πως έβλεπαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα. Αυτό αποδεικνύεται από την άρση απορρήτου των τηλεφώνων τους που έγινε αργότερα. Τελικά, αυτή η άρση απορρήτου απέδειξε πως τα τηλέφωνα αυτά γίνονταν προς μέλη της Χρυσής Αυγής που βρίσκονταν σε άλλα σημεία της περιοχής, προκειμένου να συγκροτηθεί το τάγμα εφόδου και εν συνεχεία να επιτεθεί στον Παύλο Φύσσα»

Σύμφωνα με τη δικηγόρο της οικογένειας Φύσσα, στις 23:19, ο Άγγος τηλεφώνησε στον ιεραρχικά ανώτερο του, Καζατζόγλου και τον ενημέρωσε για την παρουσία του Παύλου και της παρέας του στο Κοράλλι. Ο Καζατζόγλου, στις 23:21, τηλεφώνησε στον Πατέλη, τον πυρηνάρχη της Νίκαιας. Ο Πατέλης, με τη σειρά του, στις 23:26, ενημέρωσε τον δικό του ανώτερο, τον περιφερειάρχη και βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Γιάννη Λαγό. Μετά την επικοινωνία Πατέλη-Λαγού, ο Πατέλης απέστειλε αυτοματοποιημένο μήνυμα από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής με περιεχόμενο «Όλοι όσοι είστε κοντά, τώρα στη Νίκαια... δεν θα περιμένουμε μακρινούς. Τώρα». Τα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα μεταξύ των μελών της Χρυσής Αυγής αρχίζουν ξαφνικά να αραιώνουν περίπου στις 23:50. Πλέον έχει συγκροτηθεί το τάγμα εφόδου, έχουν συναντηθεί όλοι στην τοπική της Νίκαιας και κατευθύνονται προς το Κοράλλι. Οι επικοινωνίες συνεχίζουν, αλλά υπάρχει ένα κενό τηλεφωνικών επικοινωνιών από τις 11:58, μέχρι τις 12:05. Ουσιαστικά είναι αυτά τα έξι-λεπτά λεπτά κατά τα οποία πραγματοποιήθηκε η επίθεση. Ο χρόνος της δολοφονίας προσδιορίστηκε στο 12:03 και 12:04. Το κενό στα τηλεφωνήματα αποδεικνύει όχι μόνο ότι το τάγμα εφόδου είχε συγκροτηθεί αλλά και ότι εκείνη τη στιγμή εκτελούσε αυτό το οποίο είχε πάει εκεί να κάνει, δηλαδή την επίθεση.

Ένας από τους κατηγορούμενους χρυσαυγίτες, ο Θ.Τσορβάς, περιγράφει πώς οργανώθηκε το κομβόι που ξεκίνησε από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια και κατευθύνθηκε προς τον τόπο δολοφονίας του Παύλου Φύσσα

«Βρήκαμε τα γραφεία κλειστά, αλλά λίγο πιο κάτω είδαμε το αυτοκίνητο του Ρουπακιά και το ακολουθήσαμε. Μπροστά από το αυτοκίνητο του Ρουπακιά ήταν άλλα τρία αυτοκίνητα και πιο μπροστά 4-5 μηχανές δικάβαλες, πήγαιναν όλες μαζί. Επειδή τους είδα να φοράνε μαύρα, κατάλαβα ότι είναι από τα γραφεία»

Από ανάρτηση του Σταύρου Θεοδωράκη στο fb διαβάζουμε τη μαρτυρία ενός άλλου αυτόπτη μάρτυρα:

«Περίπου 11:40, άκουσα φασαρία (…) ο Παύλος βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου, στη στάση του λεωφορείου και παλεύει με τρία άτομα (…) ο ένας τον έχει πιάσει από αριστερά, ο άλλος από δεξιά κι ο τρίτος προσπαθεί να τον χτυπήσει στο κεφάλι με γροθιά, αντιστέκεται ο Παύλος (…) φτάνει το αυτοκίνητο, του δολοφόνου - όπως αποδείχτηκε αργότερα - κινείτο αντίθετα, στ' αντίθετο ρεύμα (…) ένα ασημί ήτανε, ένα ασημί Αλμέρα (…) βγαίνει ένας με γκρίζα μαλλιά, εύσωμος (…) ορμάει κατευθείαν στον Παύλο (…) ακούω κάποιον να λέει πάει τον φάγανε, τον μαχαιρώσανε (…) ο δράστης γυρνάει και φεύγει (…) κάνει μία κίνηση έτσι όπως πετάμε τη γόπα ενός τσιγάρου (…) αλλά πέταξε το στιλέτο του (…)»

Και ο Σ.Θεοδωράκης καταλήγει: « … Τα γράφω ξανά γι' αυτούς, που στη δίκη, αλλά και σε ραδιόφωνα - και αυτό είναι το σημαντικό - σε σάιτ και άλλα ΜΜΕ συνεχίζουν να παρουσιάζουν την δολοφονία του Φύσσα ως αποτέλεσμα ενός καυγά. Μιας συμπλοκής και λίγο ή πολύ ενός ατυχήματος. Δεν ήταν. Ήταν δολοφονία

… Έχει δίκιο λοιπόν η Μάγδα που συνεχίζει και φωνάζει: «Βλέπεις στα πρόσωπά τους ότι δεν υπάρχει ίχνος μετάνοιας. Αυτό είναι που σε τρελαίνει». Και δεν εννοεί μόνο τον δολοφόνο και τα πρωτοπαλλήκαρα της εγκληματικής συμμορίας. Εννοεί και όλους αυτούς που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τόσα χρόνια τους προστατεύουν»

Η στάση της αστυνομίας

Από την πρώτη στιγμή είχε αρχίσει να αποκαλύπτεται η προκλητική αδράνεια της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της επίθεσης του τάγματος εφόδου της Χρυσής Αυγής εναντίον της παρέας του Παύλου Φύσσα. Μόλις την επόμενη μέρα, αυτόπτης μάρτυρας, ο οποίος είχε καταθέσει προηγουμένως στην αστυνομία, δήλωνε στο Mega, ότι η ομάδα ΔΙΑΣ ήταν στο σημείο της δολοφονίας πριν καν αρχίσουν τα επεισόδια, κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με τα όσα επισήμως δήλωνε η αστυνομία.

Ο μάρτυρας είπε πως, παρουσία της αστυνομίας, ένας φίλος του Παύλου Φύσσα «έφαγε πολύ ξύλο» αλλά κατάφερε να διαφύγει, ενώ ο Παύλος Φύσσας έλεγε στους άλλους από την παρέα να φύγουν. Όταν έγινε η επίθεση εναντίον του, «είχε μείνει μόνος του».  Τα 30 άτομα με τις μαύρες μπλούζες «λειτουργούσαν σαν να μην υπήρχε καθόλου αστυνομία εκεί»

Αδράνεια της αστυνομίας αποκαλύπτουν, όμως, και οι απομαγνητοφωνήσεις των διαλόγων μεταξύ αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ που έσπευσαν στο σημείο και του επιχειρησιακού κέντρου της ΕΛ.ΑΣ. λίγο πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Από την ομάδα ΔΙΑΣ ακούγεται πως «Είκοσι άτομα της Χρυσής Αυγής μας ενημερώνουν ότι είχανε μία διαμάχη με άτομα του γνωστού χώρου (σ.σ. δηλαδή αντιεξουσιαστές). Είμαστε πλησίον. Προσπαθούμε να κατευνάσουμε τα πνεύματα. Πάντως να γνωρίζετε, απ’ ότι διακρίνουμε, υπάρχουν και κάτι σιδερομπουνιές με όπλα…»

Παρόλα αυτά, το κέντρο της ΕΛ.ΑΣ. τους δίνει εντολή «να μείνουν σε απόσταση προκειμένου να δίνουν εικόνα στο κέντρο της ΕΛ.ΑΣ»

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί, επίσης, το γεγονός ότι παρόλο σε τέσσερις φάσεις του περιστατικού οι αστυνομικοί που βρίσκονταν επί τόπου ζητούν ενισχύσεις από τη Νίκαια και το Πέραμα, ο εκφωνητής δεν ανταποκρίνεται. Αντίθετα, ακούγεται λίγη ώρα μετά, να ρωτά αν στο επεισόδιο συμμετέχουν αλλοδαποί.

Την απαράδεκτη αδράνεια των αστυνομικών επιβεβαιώνει και οπτικό υλικό από κάμερα. Στο βίντεο φαίνεται ότι καταφθάνουν δυο ομάδες ΔΙ.ΑΣ. [Κερατσινίου και Περάματος]. πέντε λεπτά πριν από τη δολοφονία. Η επίθεση των χρυσαυγιτών ξεκινά μπροστά στα μάτια των αστυνομικών. Όπως αναφέρουν αυτόπτες μάρτυρες, κύματα επιθέσεων εκδηλώνονται από εναλλασσόμενους χρυσαυγίτες εναντίον του Παύλου και των δύο φίλων του που είχαν μείνει πίσω. Μέχρι να έρθει ο Ρουπακιάς και να μαχαιρώσει τον Παύλο, αυτές οι επιθέσεις κρατάνε περίπου ενάμιση λεπτό, όπως φαίνεται και από το βίντεο.

Όπως αναφέρει η Χρύσα Παπαδοπούλου, η έτερη δικηγόρος της οικογένειας Φύσσα: «Οι αστυνομικοί ήρθαν στο δικαστήριο και είπαν ότι έτρεξαν κατευθείαν πίσω από τους χρυσαυγίτες, ότι τους κυνήγησαν. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Τουλάχιστον οι έξι από τους οκτώ της ομάδας ΔΙ.ΑΣ έμειναν σε όλη τη διάρκεια της επίθεσης σε ρόλο θεατή, στη γωνία Κεφαλληνίας και Τσαλδάρη. Δυο ήταν οι αστυνομικοί όπως είδαμε και στο βίντεο που έτρεξαν πίσω από τους χρυσαυγίτες, ο ένας ήταν o Δεληγιάννης που ακούγεται και στα ηχητικά του ΕΚΑΒ, ο οποίος δέχτηκε και μια επίθεση από τους Χρυσαυγίτες όταν βρισκόταν στο σημείο. Μετά τα δύο-τρία κύματα επιθέσεων έφτασε ο Ρουπακιάς. Οι φοιτήτριες κατέθεσαν ότι όταν έφτασε ο Ρουπακιάς οι τρεις-τέσσερις χρυσαυγίτες που είχαν περικυκλώσει τον Παύλο Φύσσα, άνοιξαν, έκαναν χώρο και δημιούργησαν ένα άνοιγμα στον κλοιό. Βγήκε ο Ρουπακιάς και μαχαίρωσε τον Παύλο χωρίς να έχει δημιουργηθεί πάλη. Η ιατροδικαστική έκθεση του Ρουπακιά είναι πεντακάθαρη»

Αμέσως μετά το μαχαίρωμα και αφού ο Ρουπακιάς βρίσκεται στο αμάξι του έτοιμος να φύγει, ένα περιπολικό της Άμεσης Δράσης "κλείνει" το όχημα του Ρουπακιά και εμποδίζει τη διαφυγή του. Οι υπόλοιποι χρυσαυγίτες μετά τη δολοφονία, τρέχουν ανενόχλητοι προς την Κεφαλληνίας όπου έχουν αφήσει τα μηχανάκια τους. Περνούν μπροστά από το σημείο όπου βρίσκονται οι υπόλοιποι 6 Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. οι οποίοι, ενώ έχουν εντολή «ό,τι άτομο δείτε να τρέχει το δεσμεύετε» και ενώ έχουν δει όλη την επίθεση, δεν προχωρούν σε καμία σύλληψη ή προσαγωγή.

Η Χρύσα Παπαδοπούλου τονίζει χαρακτηριστικά πως «Αναδεικνύεται από το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου, πέρα από τις ευθύνες της Αστυνομίας, και η ανοχή που είχε επιδείξει μέχρι εκείνη τη στιγμή η Αστυνομία και μερίδα της Δικαιοσύνης απέναντι στη δράση των χρυσαυγιτών και απέναντι στις ρατσιστικές επιθέσεις που υπήρχαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτή η ανοχή ενίσχυσε το αίσθημα ελευθερίας των Χρυσαυγιτών. Δηλαδή τελούσαν συστηματικά βίαιες ενέργειες υπό καθεστώς ανοχής που, εν τέλει, κατέληγε σε ένα καθεστώς θεσμικής ασυλίας. Γι’ αυτό και αισθάνθηκαν άνετα οι χρυσαυγίτες να ξεκινήσουν την επίθεση μπροστά στους αστυνομικούς». Είναι χαρακτηριστικό πως ο Ρουπακιάς, στον οποίο μόλις είχαν περάσει χειροπέδες οι αστυνομικοί, τους είπε «Ναι, εγώ τον μαχαίρωσα αλλά είμαι δικός σας, μην το πείτε σε κανέναν. Είμαι δικός σας, της Χρυσής Αυγής». 

Η στάση των ΜΜΕ

Το πρωΐ της 18ης Σεπτεμβρίου, επτά ολόκληρες ώρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο κόσμος μάθαινε από την «Πρωϊνή Γραμμή» του ΣΚΑΪ πως τον Παύλο Φύσσα «τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο». Ο «πρώτος» ειδησεογραφικός σταθμός ης χώρας, αυτό είχε προλάβει να διασταυρώσει.

Ήταν προφανές ότι ήταν εκτός συμφερόντων των συντελεστών του ΣΚΑΙ η ανάδειξη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα ως μία πολιτική δολοφονία που διέπραξε ένα κόμμα που εκείνη την εποχή, ακόμη και δημοσιογραφικά στελέχη του καναλιού, όπως ο σημερινός βουλευτής της ΝΔ, Μπάμπης Παπαδημητρίου, το προόριζαν ως έναν αναγκαίο σύμμαχο για την παραπαίουσα εκείνη την εποχή κυβέρνηση Σαμαρά

Λίγες ώρες αργότερα, ο Ηλίας Κασιδιάρης βγαίνει ζωντανά στην εκπομπή του Άρη Πορτοσάλτε στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ. Εκεί, ο δημοσιογράφος φαίνεται να προσπαθεί να νουθετήσει τον Κασιδιάρη με πατρική στοργή και ειλικρινές ενδιαφέρον για τη φήμη της ναζιστικής συμμορίας.

«Και εσείς πρέπει να βρείτε έναν τρόπο να μη σας πιάνουν στο στόμα τους» του λέει δημοσίως 

Οι προσπάθειες του ΣΚΑΙ να υποβαθμιστούν τα πολιτικά κίνητρα της δολοφονίας, συνεχίζονται στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του καναλιού με το Νίκο Ευαγγελάτο. Εκεί, ένας υποτιθέμενος συνάδελφος του Ρουπακιά, με γυρισμένη την πλάτη στην κάμερα "αποκαλύπτει" ότι ο Ρουπακιάς ήταν αριστερός και ο μόνος λόγος που μπήκε στη Χρυσή Αυγή ήταν τα λεφτά. Κατά τη διάρκεια της αφήγησης του "συναδέλφου" του Ρουπακιά, ακούγεται ο Πορτοσάλτε να σχολιάζει : «Αριστερό παιδί δηλαδή ήταν ο δράστης»

Προκλητική και υβριστική ταυτόχρονα είναι η τοποθέτηση του Μπογδάνου σχετικά με τη μάνα του Παύλου Φύσσα και τις αντιδράσεις της στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Σε δελτίο «ειδήσεων» στο ΣΚΑΙ μέμφεται τη μάνα του νεκρού και συμπονεί το δολοφόνο Ρουπακιά λέγοντας πως η Μάγδα Φύσσα είναι «λυτή» και την αφήνουν να πετάει μπουκάλια στον Ρουπακιά , ο οποίος «εντελώς ανθρώπινα πρέπει να είναι ψυχολογικά ράκος»!

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει την ενημέρωσή μας και οι κόποι τους αποδεικνύεται πως δεν πηγαίνουν χαμένοι. Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι πλέον βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Ο Πορτοσάλτε μπορεί να περιμένει λίγο

Σιγά μην κλάψει ... σιγά μην φοβηθεί

Ο Παύλος δε φοβήθηκε ... Πάλεψε σαν παληκάρι νικώντας το φόβο. Μακάρι να μπορούσαμε όλοι μας να νικήσουμε το φόβο όπως το έκανε αυτός.  Δε θα υπήρχαν τότε φασίστες γύρω μας, δε θα υπήρχαν εκμεταλλευτές, δε θα υπήρχαν δούλοι. Κλείνουμε με τα δικά του λόγια

Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά,
να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια,
μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά,
πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.
Θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά,
που εκεί πάνω της το φόβο, την ασχήμια
κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά,
κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφήμια.
Δε θα δακρύσω μια και δε θα φοβηθώ.
Δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου,
ελεύθερα, ψηλά, πολύ ψηλά πετώ
κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μου.
Και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να `ρθουν
σ’ αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει,
αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν
σ’ αυτήν την έξυπνη απάτη, την καλοστημένη

 Θεωρούμε σίγουρο πως αν ο Μάνος Χατζιδάκις μπορούσε να διαβάσει αυτά που τώρα δα γράφουμε γι’ αυτόν, θα γελούσε ειρωνικά. «Έπρεπε να έρθει η επέτειος του θανάτου μου για να τα γράψετε;» σαν να τον ακούμε να καγχάζει, γνωρίζοντας πως ο ίδιος απεχθανόταν τις επετείους και την αναμνησιολογία. «Αυτά μόνο μπορέσατε ή θέλατε να καταλάβετε από όσα εννοούσα;» συνεχίζουμε να τον ακούμε, θυμωμένο αυτή τη φορά. Και δε θα είχε άδικο. Όμως εμείς θα γράψουμε. Όχι για τη μουσική του, αλλά γι αυτόν τον ίδιο, για το ελεύθερο και σοφό πνεύμα του. Θα γράψουμε γι αυτόν, όχι για να τον τιμήσουμε, αλλά για μας τους ίδιους. Για να μας δοθεί ακόμη μια φορά η ευκαιρία να σκύψουμε πάνω στα λόγια του και να ρουφήξουμε λίγη από τη σοφία του. Και αν μπορέσουμε από τη θέση μας να μεταδώσουμε αυτή τη σοφία και σε κάποιους άλλους, θα έχουμε κι εμείς φανεί, έστω και λίγο, χρήσιμοι

Ο Μάνος Χατζιδάκις λέγεται πως ήταν δεξιός. Μάλλον οι δεξιοί τον τοποθετούσαν αυθαίρετα στη δική τους πλευρά, χωρίς ο ίδιος να ενδιαφέρεται να τους διαψεύσει ή να τους επιβεβαιώσει. Στην πραγματικότητα, οι αξίες του συνέπιπταν με τις βαθιές ανθρωπιστικές αξίες της αριστεράς αν και πολλές φορές ο συγκρουσιακός και συνθηματικός λόγος της τον έβρισκαν αντίθετο. Ο ίδιος είχε δηλώσει σχετικά με αυτό “Εγώ περιέχω και τον αριστερό. Ο αριστερός όμως δεν με περιέχει”. Είναι γνωστό, επίσης, πως είχε υπάρξει μέλος της ΕΠΟΝ. Αλλά και ποιος δεξιός θα μπορούσε, μετά την αθώωση του αστυνομικού Μελίστα για τη δολοφονία του 15χρονου Καλτεζά στα Εξάρχεια το 1985, να είχε κάνει τις παρακάτω δηλώσεις ;

 Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια, κάποιος μας τα κλέβει μυστικά
χρόνια που περνούν, που δε θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω να μένει τελικά 

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι, μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν, που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά»

Στις 7 Φεβρουαρίου του 2017, έφευγε από τη ζωή ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ένας μοναδικός καλλιτέχνης που δεν ανήκε σε ρεύματα ή σε είδη. Δεν περιοριζόταν από μουσικά στεγανά. Έκανε πάντα αυτό που του άρεσε, αδιαφορώντας για τις τάσεις και τις μόδες της εποχής. «Έκανα πάντα του κεφαλιού μου. Αδιαφορώντας για τον κόσμο [...] Δηλαδή, έλεγα αυτό θα κάνω και όσοι πιστοί προσέλθετε. [...] δεν με ενδιέφερε η μόδα. Δεν με ενδιέφερε η μόδα στο ντύσιμο, δεν με ενδιέφερε στα μαλλιά. Το ίδιο και στα τραγούδια. Το έκανα για πάρτη μου. Που λέει και ο Μπόρχες κάπου, ο μέγας Μπόρχες ο συγγραφέας, “γράφω για μένα, για μερικούς φίλους μου, και για να απαλύνω την ροή του χρόνου”»

Για να απαλύνει τη ροή του χρόνου … Λένε πως ο άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα που έχει συνείδηση του βέβαιου θανάτου του. Οι περισσότεροι άνθρωποι, βέβαια, ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, όμως, που αυτή η γνώση αποτελεί φάρο για όλη τους τη ζωή. Αυτούς τους ανθρώπους θα τους αναγνωρίσεις από τη διάχυτη μελαγχολία που αποπνέουν. Μια μελαγχολία όμως που ξέρουν πάντα να τη διαλύουν την κατάλληλη στιγμή με τη σωστή δόση χιούμορ, αυτή τη μεγάλη εφεύρεση του ανθρώπου με την οποία μπορεί να ρίχνει λίγη χρυσόσκονη πάνω στη δραματικότητα της ύπαρξής του. Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Λουκιανός. Με τη σωστή δόση μελαγχολίας και χιούμορ ήξερε να αντιμετωπίζει το χρόνο, αυτόν τον αενάως κινούμενο άγνωστο που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.

 Σε μια συναυλία που έδωσε στο Λυκαβηττό το 1997 και ενώ η μπάντα έπαιζε τα «Θερινά σινεμά», ένα από τα αριστουργήματα του Λουκιανού για τη χαμένη νιότη μας, ο Λουκιανός διάβασε ένα κείμενο που έκανε πολλούς να δακρύσουν. Με ένα κείμενο 100 λέξεων έκανε έναν απολογισμό ζωής.

«Νέα Κυψέλη, Λαχανά 85, 15 Ιουλίου 1943, το σπίτι, ο κήπος, τα καλοκαίρια, η γειτονιά, η κυρα-Μαίρη, η κυρα-Αντιγόνη, η Καίτη, η Παλάσα, ο Χρήστος, ο Παντελής, ο Μαρίνος, ο Γεράσιμος, ο Νίκος, ο Σωτήρης, η Αγγελικούλα, η Ρηνούλα, η Ρένα, η Δήμητρα, η κυρα-Λαμπρινή, η Δελβίνου, η Οστρόβου, η κυρα-Αφροδίτη, ο κυρ Αντώνης, η Ούλεν, ο φούρνος, ο Μιχαλάκης, το Σχέδιο Μάρσαλ, η Ιόνιος Σχολή, το γεφυράκι, ο Γιάννης και ο Πέτρος, η πλατεία, το «Αττικόν», του Κασίμη, η βάνα, η Μαίρη, το βουνό, ο Κορολόγος, ο Προφήτης Ηλίας, τα μεσημέρια, το πλυσταριό, οι Κόκκινοι Δαίμονες, του Τσούκνικα, η κυρία Ευγενία, ο κυρ Αργύρης, η Βεατρίκη, το πιάνο, το Ωδείο Αθηνών, η Πειραιώς, η Ομόνοια, τα Χαυτεία, η Βερανζέρου, οι λούστροι, το Λαύριο, η ωραία Ζίτσα, το «Green Park», το «Άλσος», το «Rex», οδός Κυψέλης, ο Άγνωστος Στρατιώτης, ο Βασιλικός Κήπος, οι Στύλοι του Ολυμπίου Διός, το Δέλτα, η Αεροπορία, ο Ζέφυρος, ο Μπάτης, το Έδεμ, ο Άλιμος, η ΤΑΕ, η Νέα Υόρκη, 726 St. Peter Street, το Preservation Hall, η Preservation Hall Jazz Band, η Νέα Ορλεάνη, η Media Luz, η Βουλιαγμένη, το The Fucking Fifties, το Texas, τo «Flowers», το Ψυχικό, η Νέα Κυψέλη»

Σκόρπιες λέξεις, σκόρπια ονόματα, σκόρπιες τοποθεσίες. Μια ανασκόπηση της μέχρι τότε ζωής του. Mόλις πενήντα χρονών και, όμως, ήδη ένιωθε το βάρος του παρελθόντος χρόνου και η μελαγχολία απλωνόταν διάχυτη σε κάθε λέξη. Η μελαγχολία για το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, η μελαγχολία γι’ αυτά που πέρασαν, η μελαγχολία γι’ αυτά που δε θα ξαναρθούν, η μελαγχολία γι’ αυτά που δεν προλάβαμε να κάνουμε, η μελαγχολία για τα ματαιωμένα σχέδια. Η μελαγχολία, σε τελική ανάλυση, για το αναπόδραστο του θανάτου. Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει ότι όταν έπρεπε δεν ήμασταν εκεί; Ότι όταν έπρεπε δεν πήγαμε σε μια συναυλία, σε μια θεατρική παράσταση, σε ένα ταξίδι των ονείρων μας; Ότι όταν έπρεπε δε σταθήκαμε δίπλα σε κάποιον που μας χρειαζόταν; Ότι όταν έπρεπε δεν λέγαμε το σ’ αγαπώ; Ότι πάντα κατόπιν εορτής μετανιώνουμε για αποφάσεις που δεν πήραμε όταν έπρεπε; Και ότι δυστυχώς πρέπει να έρθουν θάνατοι για να μας υπενθυμίσουν ότι η ζωή είναι μία και τρέχει χωρίς να μας περιμένει, ενώ εμείς καθόμαστε και αναλωνόμαστε σε μικρότητες και υπολογισμούς. Ο Λουκιανός τα ήξερε όλα αυτά και γι’αυτό τραγουδούσε για «ένα γουρούνι λιγότερο»

«Έχει αμάξι, έχει σπίτι, 
όλα τα `χει κι όμως πλήττει
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.

Ξέρει κόλπα, έχει θέσεις, 
μετοχές και καταθέσεις
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.

Γι’ αυτό σου λέω μη μου λες εμένα
για όλα αυτά τα μεγαλεία, τα παλάτια, τα λεφτά.
Γι’ αυτό σου λέω εγώ είμαι μια χαρά
να κλαις τον άλλονε λοιπόν το φουκαρά.

Εγώ, κορίτσι μου γλυκό, έχω εσένα
αντί γι’ αυτά τα μεγαλεία, τα παλάτια, τα λεφτά.
Εγώ κορίτσι μου είμαι μια χαρά
να κλαις τον άλλονε λοιπόν, τον φουκαρά».

Ο Λουκιανός, γενικά, ήταν διαφορετικός από τους περισσότερους συναδέλφους του, που έχουν αναγάγει ως μέγιστο στόχο την προάσπιση των λεγόμενων πνευματικών τους δικαιωμάτων. «… δεν είμαι κατά του να παίρνει ο κόσμος τσάμπα την μουσική, να μην παίρνω δηλαδή δικαιώματα. Εγώ γράφω για τον κόσμο. Δεν γράφω για τον Μάτσα, δεν γράφω για τον Λαμπρόπουλο. Καλά κάνουν και παθαίνουν αυτή τη ζημιά γιατί τον καιρό που το cd κόστιζε ας πούμε 1 ευρώ το πουλούσανε 17. Να τους τιμωρήσει ο Θεός. Ήμουν και υπέρ της πειρατείας της κασέτας κλπ. Η μουσική να φτάσει στον κόσμο. Αυτός είναι ο προορισμός της. Να φύγουν από τη μέση όλοι. Πώς θα ζήσω; Θα κάνω πέντε συναυλίες θα βγάλω χρήματα από εκεί. Δεν με ενδιαφέρει. Αρκεί να περνάνε τα τραγούδια στον κόσμο»

Αλλά και ο τρόπος που αντιλαμβανόταν την αλληλεπίδρασή του με τον κόσμο ήταν διαφορετικός. Ο Λουκιανός ήθελε να βγάλει τις συναυλίες από τα γήπεδα και τα θέατρα και να τις μεταφέρει σε φυσικούς χώρους. Απόδειξη αποτελεί η συναυλία που έδωσε στην παραλία της Βουλιαγμένης τον Ιούλιο του 1983, μία ιστορική συναυλία που παρακολούθησαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σε ένα παρεΐστικο κλίμα, υπό το φως του φεγγαριού. Πολλοί την αποκάλεσαν “ελληνικό Woodstock”

«Ήταν μία ευτυχισμένη στιγμή, ήταν ο κόσμος σε ένα άλλο μήκος κύματος, είχε μία άλλη ξενοιασιά, μια άλλη ανάγκη. Αυτό που προσέφερε, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ότι ήταν μία πρώτη πρόταση για να σταματήσουν οι συναυλίες να γίνονται στα γήπεδα, που ήταν ένας πολύ σκληρός χώρος για μουσική, για να ψάξουμε άλλους χώρους, έχω την εντύπωση πως η Βουλιαγμένη οδήγησε στο να γίνονται πια συναυλίες στα ποτάμια, στα κάστρα, στους λόφους»

Στον «ύμνο των μαύρων σκυλιών» ο Λουκιανός βγάζει τις κόκκινες κάρτες του σε ό,τι τον απωθεί

«Όχι λέμε στις κότες, 
όχι και στους ξενέρωτους
όχι στους κυριλέ

Όχι στους τεχνοκράτες, 
όχι και στις κυρίες τους
όχι στους λογικούς

Όχι λέμε στην πρέζα, 
όχι και στην εξάρτηση
όχι στα σκληρά

Όχι λέμε στους βλάκες, 
όχι γαμώ τους άσχετους
όχι στους χαζούς

Όχι παιδιά στις ψόφιες, 
όχι και στους κρυόκωλους
όχι στους σοβαρούς»

Ακόμη και για το θάνατό του έγραψε τραγούδι. Στην «κούφια η ώρα», ο Λουκιανός δίνει οδηγίες και για τη διαχείριση του θανάτου του από τους δικούς του ανθρώπους

«Aν ποτέ πεθάνω αν λέμε, αν / κάψτε ένα πιάνο κι ένα μπουφάν.
Καίτε ένα αμάξι κάθε δειλινό/ θέλω και τάξη, θέλω και χαμό.
Δε θέλω φιέστες ούτε φωνές/ τρεις μαζορέτες μ’ άσπρες στολές, ξανθούλες.
Και κάποια μπάντα στο πουθενά/ να παίζει "τα θερινά σινεμά".
Θέλω ένα πάρτι μες στο γκαζόν/ κάποια Τετάρτη ίσως μ’ άπειρα γκαρσόν.
Θα `χει ποτά για όλους πιείτε ένα τζιν/ δύο βότκες και δε θέλω μαύρα μόρτες θέλω μπλου-τζιν»

"Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται,

για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και  στους νόμους των Κλεφτών”

Κώστας Βάρναλης - Η αληθινή απολογία του Σωκράτη

Στις 16 Δεκεμβρίου 1974 πεθαίνει ο Κώστας Βάρναλης, ο ποιητής-λογοτέχνης-δημοσιογράφος που στράτευσε την τέχνη του στην υπηρεσία του Δίκαιου. Η γλώσσα του είναι λαϊκή, χωρίς φτιασίδια, χωρίς ίχνος διανοουμενισμού. Είναι σκληρή, σατιρική και βλάσφημη. Τσακίζει κόκκαλα, ταράζει συνειδήσεις, δε χαρίζεται σε κανέναν, ούτε καν στο λαό για χάρη του οποίου γράφει.

Όπως έγραψε ο Μενέλαος Λουντέμης: «Μύριζε από την αρχή μπαρούτι· κατέβηκε δηλαδή στο στίβο χωρίς πάρα πολλά “γυμνάσματα” και δοκιμές και περιπλανήσεις στους “λειμώνες των ασφόδελων”. Μ’ άλλα λόγια, χωρίς αυτές τις πεισιθάνατες κραυγές που έβγαζαν όλοι οι λυρικοί του καιρού του. Όχι. Η Ποίηση του Βάρναλη ήταν από την αρχή αρσενική, λάσια, μια βολίδα πού’πεσε μες στα στεκούμενα νερά του μελίπηχτου λυρισμού».

Ο Βάρναλης έγραψε για να υπερασπιστεί τα δίκια του λαού. Ένα λαό, όμως, που ούτε τον χάιδεψε, ούτε τον θεώρησε άμοιρο των ευθυνών του για την κατάστασή στην οποία βρισκόταν. Αντιθέτως, τον κατηγόρησε για τη μοιρολατρία και την παθητικότητά του

«Έτσι, στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί·
σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»

γράφει ο Βάρναλης στους Μοιραίους. Το ποίημα αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μαύρος Γάτος το 1922, την περίοδο που ο ποιητής χάραζε τη νέα του πορεία, αποφασίζοντας να υπηρετήσει με την τέχνη του τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Το 1964, μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη και τραγουδήθηκε από το Γρηγόρη Μπιθικώτση

Δε χαρίζεται σε κανέναν ο Βάρναλης. Βλέπει και στηλιτεύει την υποκρισία και την κακία

«Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ’ την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν»

γράφει στους Πόνους της Παναγιάς. Το ποίημα αυτό εκδόθηκε το 1927. Το 1980 μελοποιήθηκε από τον Λουκά Θάνο και τραγουδήθηκε από το Νίκο Ξυλούρη σε μια συγκλονιστική ερμηνεία 

Όμως, ο Βάρναλης, πιστεύει στη δύναμη του λαού. Ελπίζει πως κάποια μέρα ο σκλαβωμένος άνθρωπος, που μέχρι τότε αγόγγυστα υπόμενε την εκμετάλλευση, θα συνειδητοποιηθεί και θα ξεσηκωθεί διεκδικώντας το δίκιο του

«Άιντε θύμα άιντε ψώνιο,

άιντε σύμβολο αιώνιο

αν ξυπνήσεις μονομιάς, θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»

γράφει ο Βάρναλης στην Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου. Το ποίημα αυτό εκδόθηκε το 1956. Το 1974 μελοποιήθηκε από το Λουκά Θάνο και τραγουδήθηκε από το Νίκο Ξυλούρη.  

Όσο για το λαό; Ησυχία, μην τον ξυπνήσουμε

Επανερχόμαστε σήμερα στο θέμα της προβολής του περίφημου πλέον βίντεο των ενόπλων δυνάμεων πάνω στην πρόσοψη της Βουλής. Σε αυτό το άρθρο, όμως, δε θα ασχοληθούμε ούτε με την χουντικής περιόδου αισθητική του βίντεο, ούτε με το πολεμοχαρές μήνυμα που εκπέμπει, ούτε καν με την επιλογή της στιγμής, μιας στιγμής που η κοινωνία μας βρίσκεται παραλυμένη σε έναν άλλο πόλεμο και παραδομένη στα χέρια μιας ανίκανης κυβέρνησης

Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος χτύπησε για μια ακόμη φορά. Ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε πως οι πυρκαγιές που έκαψαν άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά είναι έργα του Θεού του, ενός Θεού που εκδικείται τον άθεο πρωθυπουργό της Ελλάδας καίγοντας αθώους ανθρώπους.

Σε αναμονή της απόφασης του δικαστηρίου για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, αναδημοσιεύουμε το τρίτο μέρος της εργασίας της mavrioxia.blogspot.com πάνω στους λόγους που επέτρεψαν τη διείσδυση της Χρυσής Αυγής σε ευρεία τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Σε αναμονή της απόφασης για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, συνεχίζουμε το «αφιέρωμα» που έκανε η Μαύρη Οχιά εκείνες τις μέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τότε που όλοι έκαναν τους έκπληκτους και έπεφταν από τα σύννεφα της βολικής τους "άγνοιας"