Ήταν κάποτε ένα ανθρωπάκι. Ένα τόσο δα ανθρωπάκι, που από μωρό ανθρωπάκι όταν ήταν, προσπαθούσε να καταλάβει τη διαφορά του ύψους από το ανάστημα. Είχε κι έναν δάσκαλο που του τα μπέρδευε διαρκώς. Σύστηνε διαρκώς στο ανθρωπάκι να γνωρίσει τον ποιητή, τον Χιόνη. Εκείνον  που μετρούσε το μπόι του ανθρώπου από τα πόδια μέχρι το κεφάλι του, αλλά για το ανάστημα, που ξεκινούσε πάνω από το μπόι, δεν είχε ούτε λόγο ούτε μέτρο. 

Τι ήταν τελικά το ανάστημα; Και αν ήταν μέγεθος, πως μπορούσε να μετρήσει το δικό του, το ανθρωπάκι; Ήταν ζωτική ανάγκη για το ανθρωπάκι, να μετρήσει το ανάστημα του. Όπως για κάθε ανθρωπάκι άλλωστε.

Το ανθρωπάκι μεγάλωσε. Όχι σε ανάστημα, όπως άλλωστε δεν μεγαλώνουν ποτέ σε ανάστημα τα ανθρωπάκια. Μεγάλωσε στα χρόνια, μεγάλωσε μαζί και ο κύκλος των ανθρώπων που ζούσαν εξαρτημένοι από το ανθρωπάκι. Αυτό το ήξερε καλά το ανθρωπάκι. Αν θέλεις να σου πουν έναν καλό λόγο κάποτε, αν θες κολακείες και θαυμασμό, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για τα ανθρωπάκια. Να τα αγοράσουν. Τα ανθρωπάκια ξέρουν καλά πως κάθε βλέμμα που πέφτει πάνω τους, είναι σαν παγωμένο ξυράφι. Ακόμα και αν συνοδεύεται από λόγια κολακείας, η ψύχρα της αόρατης μα αιχμηρής λεπίδας του βλέμματος του συνομιλητή τους, βυθίζεται στην ύπαρξη και την κομματιάζει. Και το βλέπει να συμβαίνει. Και μάλιστα είναι πολύ πιθανό, ο μόνος μάρτυρας της κατακρεούργησης του να είναι το ίδιο το ανθρωπάκι. Τι κι αν περνούν από μπροστά από τη σκηνή του φονικού χιλιάδες άνθρωποι; Ο μόνος που βλέπει το φονικό βλέμμα να τον κατακρεουργεί, είναι το ίδιο το θύμα. Το ανθρωπάκι. Πως να ζήσει το ανθρωπάκι σε έναν κόσμο που έπρεπε να αγοράζει από το ψωμί του μέχρι την αποδοχή του; Έτσι μοιάζει ένας τέτοιος κόσμος. Με λεπίδα που κατακρεουργεί καθημερινά τα ανθρωπάκια.

Βυθισμένο στις σκέψεις που ξεπερνούσαν σε ύψος το μπόι του ή το μικρό εκείνο ανάστημα, στο οποίο θα μπορούσε να φτάσει ένα ανθρωπάκι ένιωσε πως  για το πρόβλημα του,  δεν θα έβρισκε συμπαράσταση από πουθενά.

Είναι η συμπαράσταση μέτρο που δεν μετριέται. Σαν το ανάστημα ένα πράγμα. Ούτε η συμπαράσταση ούτε και το ανάστημα τελικά είναι για τα ανθρωπάκια. Και δεν είναι για τα ανθρωπάκια γιατί απλά δεν αγοράζονται, ακόμα και αν στην πιάτσα υπάρχουν πολλοί που δηλώνουν πως τα πουλάνε, σε καλή τιμή  πάντα. Διαλαλούν πως τα πουλάνε, ακόμα και σε ανθρωπάκια.

Μεγάλωσε λοιπόν το ανθρωπάκι, όπως μεγάλωσε και η όρεξη του για να μετρήσει ή και να αποκτήσει επιτέλους ένα ανάστημα. Μεγάλωσε κι αυτή η άτιμη. Ένα οποιοδήποτε ανάστημα, δεν του αρκούσε. Ήθελε ένα ανάστημα που θα μπορεί να  μετρηθεί και να βγει στο τέλος μεγαλύτερο από όλων των άλλων. Ό,τι ονειρεύονται δηλαδή όλα τα ανθρωπάκια, σε όλο τον κόσμο, σε όλους τους γαλαξίες, εκεί που υπάρχουν ανθρωπάκια.

Έπρεπε λοιπόν κάτι να κάνει. Να αποκτήσει αυτό που δεν έχουν τα ανθρωπάκια, αλλά το χρειαζόταν απελπισμένα τώρα που έπρεπε να το βάλει σαν πρώτο σκαλί για να πατήσει και να μπορέσει να αποκτήσει δικό του ή δανεικό έστω για αρχή, ανάστημα. Και το βρήκε.

Αυτό που δεν είχε, όπως και κανένα ανθρωπάκι δεν έχει, ήταν η ταυτότητα. Όχι η βαφτιστική του, που του είχε χαρίσει εκείνα τα χρόνια η νονά του, ούτε η αστυνομική, που του έφτιαξε ένας ιδρωμένος αστυνομικός με μία λερή στολή, πριν από σχεδόν 40 χρόνια.  Η ταυτότητα είναι σπουδαίο πράγμα,  που «πρέπει να το έχεις για να μπορούν να σε βλέπουν και οι άλλοι και να μη σε αγνοούν, ως ανθρωπάκι» σκεφτόταν. Ήταν όλα λοιπόν θέμα ταυτότητας. Θέμα ενός συνόλου χαρακτηριστικών που είναι ικανά να ξεχωρίζουν το ένα μέλος ενός συνόλου, ακόμα και το πιο μηδαμινό, από τα υπόλοιπα μέλη. Αλλά πως την αποκτάς την άτιμη την ταυτότητα όταν όλοι σε θεωρούν ανθρωπάκι; Ένα φίδι που τρώει διαρκώς την ουρά του βρισκόταν μπροστά στο ανθρωπάκι. Και το ανθρωπάκι, αντίστοιχα μπροστά στο φίδι.

Αν δεν έχεις δική σου εικόνα, τότε δανείσου την, όπως αν είσαι κηπουρός πρέπει να βρεις και έναν κήπο να περιποιηθείς. Ακόμα και αν δεν καταλάβαινε ακριβώς το νόημα, τη φράση αυτή ή κάπως αλλιώς διατυπωμένη, την είχε δει κάπου γραμμένη κα τη θυμήθηκε τώρα. Πόσο πολύ ταίριαζε στην περίπτωση του..

Η προσωπικότητά μας είναι κήπος, ενώ η θέλησή μας είναι ο κηπουρός  ήταν μάλλον η πιο ακριβής διατύπωση του αφορισμού που αποδίδεται στον Άγγλο Francis Bacon. Αυτός ήταν μία μεγάλη προσωπικότητα στον χώρο της φιλοσοφίας.

Ήταν προσωπικότητα;

Είχε προσωπικότητα;

Τι σημασία είχε; Σημασία είχε το ότι είχε βρει τον τρόπο να εκδηλώνει στον κόσμο μία προσωπικότητα, ακόμα και αν δεν ήταν δική του. Ο Bacon είχε και τον κήπο και τον κηπουρό. Είχε δηλαδή και την προσωπικότητα και τη θέληση. Το ανθρωπάκι μας μπορεί να μην είχε προσωπικότητα, είχε όμως θέληση. Μπορεί να μην είχε κήπο αλλά είχε έναν κηπουρό που ήθελε να δουλέψει. Βρήκε λοιπόν τη λύση σε ξένο μποστάνι. Σε ξένο κήπο.

Κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο, το ανθρωπάκι σημάδεψε στον πιο εύκολο και μεγάλο στόχο. Ένας στόχος είναι ευκολότερος και μεγαλύτερος, όσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη του να προβληθεί. Πραγματική ή ψεύτικη ή μόνο ψυχολογική, ελάχιστα μετράει. Είναι η ανάγκη που τραβάει το κάρο. Το κάρο αυτού που στον οποίο πράγματι  ανήκει, αλλά μαζί κουβαλάει και τον λαθρεπιβάτη του κάρου, που εν προκειμένω είναι το ανθρωπάκι μας.

Λαθρεπιβάτης το ανθρωπάκι, καβάλησε το κάρο του ματαιοπονούντα και φιλόδοξου, κατά συνθήκη φίλου του και στο τέλος το νήμα του τερματισμού το έκοψε ο λαθρεπιβάτης και όχι ο ιδιοκτήτης του άρματος (και …σιγά το άρμα).

Επιτέλους το ανθρωπάκι είχε αποκτήσει ταυτότητα. Δανεική, αλλά ποιος νοιάζεται; Με την ταυτότητα του το ανθρωπάκι, μπορούσε πια να εξαγοράσει θαυμασμό και να δέσει ζωές και ανάγκες αυτών που τώρα πια θα το βοηθούσαν αναγκαστικά, πάνω στο δικό του άρμα. Είχε αποκτήσει δηλαδή κύκλο. Κύκλο εξαρτημένων από τον ίδιο. Κύκλο μέσα στον οποίο θα ελάμβαναν χώρα οι απαραίτητες, πλην όμως ανοίκειες,  συνδιαλλαγές που θα του εξασφάλιζαν τη διαιώνιση της ταυτότητας του. Της ψεύτικης ταυτότητας του, της κενής ύπαρξης και του ανύπαρκτου αναστήματος του.

Η συνέχεια πια ήταν αναμενόμενη.

Όποιος μόνος πετάει την τιμή του, ποτέ δεν ξεφτιλίζεται έλεγε με πολύ νόημα η αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη, η οποία λόγω του ότι διέθετε τεράστια προσωπικότητα, είχε και κολοσσιαία δυσανεξία στα ανθρωπάκια. Εμβληματική έχει μείνει η πολεμική της προς ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα αυτής της κατώτερης μορφής ζωής, το ανθρωπάκι, που κυβέρνησε μάλιστα τη χώρα για οχτώ χρόνια. Το υλικό από το οποίο φτιάχνονται τα ανθρωπάκια μπορεί να είναι αηδιαστικό, αλλά είναι κολλώδες και έχει πολύ ισχυρούς δεσμούς συνάφειας με την χείριστη μορφή εξουσίας. Την εξουσία που βασίζεται σε άριστες, πελατειακές, αποκαλούμενες και δημόσιες, σχέσεις.

Σήμερα, η πλειονότητα των ανθρώπων διαθέτει ένα μέσο μετακίνησης. Άλλοι διαθέτουν αυτοκίνητα ποικίλης αξίας, άλλοι κάτι πιο απλό (και πιο αργό). Όλοι οι άνθρωποι (και τα ανθρωπάκια επίσης) σήμερα διαθέτουν μεταφορικά μέσα ποικίλης μορφής και δύναμης. Άλλοι διαθέτουν αυτοκίνητα με μηχανές όπως εκείνες των αγωνιστικών. Άλλοι διαθέτουν καθαρόαιμα αγωνιστικά, τετράτροχα, δίκυκλα, άλλοι ποδήλατα ή σε κάποια λίγα μέρη, κάποιοι διαθέτουν άλογα, Τα ανθρωπάκια διαθέτουν κάτι που έχει την ιπποδύναμη ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου, την επιτάχυνση δίχρονης μοτοσυκλέτας, την επιμονή νηστικού αλόγου και την εμμονή άπειρου ιππέα. Το μεταφορικό μέσο που διαθέτουν τα ανθρωπάκια λέγεται θράσος. Άπαξ και καβαλήσουν το θράσος τους, εκτοξεύονται. Δεν υπάρχει κανείς που να διαθέτει έστω χιλιοστό μεγαλείου, από αυτό που διαθέτει το ανθρωπάκι καβαλημένο στο θράσος του. Το θράσος τους τα οδηγεί. Το θράσος τους τα εκτοξεύει και συχνά το θράσος τους είναι  που τα τσακίζει από ύψη που έπιασαν με τον νου τους, αλλά είναι αρκετά ψηλά ώστε η πτώση από εκεί να αποβεί μοιραία για τα ίδια τα ανθρωπάκια.

Όσο περισσότερα προβλήματα αντιμετωπίζει ένας τόπος, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να οδηγηθεί μαζί με τους κατοίκους του, στο χειρότερο δυνατό εναλλακτικό σενάριο εξέλιξης των πραγμάτων. Ειδικά αν ένας συνδυασμός περιβαλλοντικών, πολιτιστικών, οικιστικών και πολιτικών προβλημάτων απειλεί το μέλλον μια περιοχής, είναι βέβαιο πως θα αναδυθούν ανθρωπάκια από τον βόρβορο της τοπικής κοινωνίας, τα οποία θα πρωτοστατήσουν στην ολοκληρωτική καταστροφή κοινωνίας και τόπου.

Τα αναλώσιμα ανθρωπάκια, έλκουν και λαμβάνουν έξωθεν υποστήριξη από οργανωμένα συμφέροντα που αποσκοπούν στην καταστροφή της κάθε «αναπτυσσομένης»  περιοχής.  Καταστροφής που είναι απότοκο αναπτυξιακών σχεδιασμών «με κάθε κόστος». Αυτό είναι και το πεδίο της δόξας για τα αναλώσιμα ανθρωπάκια. Εμφανίζονται ως θιασώτες μίας «ανάπτυξης» δίχως όμως αναφορά στο τίμημα της. Θυμίζουν τους εργολάβους της «χρυσής εποχής της αντιπαροχής» που έταζαν ακίνητα και σύσταση περιουσιών, ανάπτυξη και τοπικό εμπόριο, χωρίς να αναφέρουν τίποτα για την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής, την έλλειψη ελεύθερων χώρων, τη ρύπανση και την «κρυμμένη όψη» του σιχαμένου οράματος.

Χρήσιμα λοιπόν τα ανθρωπάκια. Χρήσιμα για συγκεκριμένους και για συγκεκριμένους λόγους. Επιζήμια για τους πολλούς και καταστροφή για τις κοινωνίες. Αλλά οι πολλοί και μαζί και οι κοινωνίες δείχνουν πάντα πρόθυμοι να δώσουν. Να παραχωρήσουν το μέλλον τους στα ανθρωπάκια.

Τα ανθρωπάκια αφού έχουν λοιπόν αποκτήσει την ταυτότητα και έφτιαξαν και τον κύκλο των αυλοκολάκων τους, την αυλή τους, αισθάνονται πανίσχυρα. Τόσο ισχυρά που δεν έχουν πρόβλημα να περιφέρουν και να επιδεικνύουν την ημιμάθεια και το κρανιακό τους κενό, ως περγαμηνές γνώσεις κι εμπειρίας. Τους το επιτρέπει ο κύκλος των κολάκων και των εξαρτώμενων. Των δικών τους εξαρτημένων, οι οποίοι έχουν αναλάβει εργολαβικά την ανάδειξη της άγνοιας σε πολύτιμη γνώση, της ημιμάθειας σε μοναδική εμπειρία και του εγκλήματος εις βάρος της κοινωνίας, σε επιβεβλημένη από υπεύθυνη στάση, επιλογή.

Η γνώμη τους δεν αμφισβητείται. Όσο πιο μωρό, όσο πιο κενό είναι το ανθρωπάκι, τόσο περισσότερο αναδεικνύεται από τους αμειβόμενους και εξαρτημένους φίλους του, σε «προσωπικότητα». Τα ανθρωπάκια έτσι επέβαλαν το σκοτάδι τους και φτάσαμε να παρατηρούμε δίχως άλλη σκέψη, το φίδι να τρώει την ουρά του. Το ίδιο φίδι που πριν από εμάς, το χάζευε το ανθρωπάκι εκείνο που ήρθε να κάνει και τη δική μας ζωή αναλώσιμη.

Το σύμπαν έχει εκατομμύρια, δισεκατομμύρια γαλαξίες. Και οι γαλαξίες αυτοί έχουν απειράριθμους πλανήτες. Έχουν τόπους του βίου και τόπους αβίωτους. Εκεί που υπάρχει ζωή, υπάρχουν και όντα αξιοπρεπή ή αναξιοπρεπή. Όντα μικρά ή μεγάλα. Άνθρωποι και ανθρωπάκια. Οι άνθρωποι συνήθως δεν αναζητούν το ανάστημα τους. Το γνωρίζουν αφού για να το αποκτήσουν παιδεύτηκαν. Αγωνίστηκαν και ξέρουν το πόσο κοστίζει και το πόσο αξίζει. Πλήρωσαν για να αποκτήσουν το ανάστημα της συνείδησης του κόσμου.

Γνωρίζουν την αξία του κόσμου που δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει οποιοδήποτε ανθρώπινο κατασκεύασμα.

Γνωρίζουν την αξία της ζωής και τη σέβονται αφού αποτελούν και οι ίδιοι μέρη της και κομμάτι της αιώνιας Φύσης

Γνωρίζουν την αξία του αγώνα. Της ανακάλυψης, της έρευνας, της επιστήμης. Γνωρίζουν την ευτέλεια της οίησης και το κενό του πολιτικού δημοπρατηρίου.

Το ανθρωπάκι της ιστορίας μας, όπως όλα τα ανθρωπάκια, όλων των ιστοριών και όλων των κόσμων και των  γαλαξιών, δεν γνωρίζει τίποτα από όλα αυτά. Δεν θέλει να ξέρει. Αρκεί να κραυγάζει την άγνοια του ως απόσταγμα γνώσης και να πληρώνει κατάλληλα και με ξένα κόλλυβα, για να έρθουν οι εργολάβοι της παραπληροφόρησης και να καθαρίσουν το βρωμερό προφίλ του.

Αυτό άλλωστε ήταν πάντα το ζητούμενο γι’ αυτό το ανθρωπάκι; Το να έχει μία ταυτότητα που να το αναφέρει ως άνθρωπο; Αληθινή, ψεύτικη, δανεική, δεν έχει σημασία. Μία ταυτότητα ήθελε και θέλει το ανθρωπάκι μας. Όπως όλα τα ανθρωπάκια ψάχνουν να αγοράσουν μία ταυτότητα. Για να δείχνουν άνθρωποι και να κρύβουν καλά το ότι είναι απλά, γλοιώδη ανθρωπάκια, χωρίς ταυτότητα ή το πολύ με μία ψεύτικη ταυτότητα, που γράφει πάνω της «Άνθρωπος»

Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις.

Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες.

Δύναμη; Μπούρδες. Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα.

Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις.

Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο: «κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα», και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ.

Κάνεις τον δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τού ‘γινε τίποτα.

Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ- Το απόλυτο μηδέν - Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ

Στο πλαίσιο των αφιερωμάτων στην οργάνωση της Χρυσής Αυγής και την εγκληματική της δράση, επιστρέφουμε στο 2012, για να θυμηθούμε το πόσο "αθώα" ήταν αυτή η συμμορία. Θυμάστε βεβαία. Μιλάμε για  εκείνους τους μαυροφορεμένους  που "περνούσαν γριούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο" ή εκείνοι οι "νεαροί" που -όπως αποδείχθηκε με πάταγο- σκηνοθετούσαν  κινδύνους για αδύναμους ηλικιωμένους, μπροστά στα μηχανήματα αυτόματης αναλήψεως των τραπεζών" και άλλα εξευτελιστικά για το ανθρώπινο είδος.

Το 2016. στην αναφερόμενη ως "επέτειο της κρίσης των Ιμίων", αλλά στην ουσία και σε ένα παράξενο παιχνίδι της Ιστορίας, για τους απανταχού ναζί, πρόκειται για την επέτειο της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, το ιστολόγιο JUNGLE - Report είχε αναρτήσει την αλήθεια,  για ένα περιστατικό που είχε λάβει χώρα σε κεμπαπτζίδικο στο Μοναστηράκι. Πιο συγκεκριμένα στις 28 Ιανουαρίου (Πέμπτη) μια ομάδα 40 ατόμων από τη Γερμανία, έφτασε στην Αθήνα ύστερα από πρόσκληση της Χρυσής Αυγής και το απόγευμα κιόλας της ίδιας μέρας, επισκέφθηκαν τα γραφεία της εγκληματικής οργάνωσης. Στην κάθοδο τους στο Μοναστηράκι, μετά την περιήγηση σε άλλους χώρους, τους "υποδέχτηκαν" μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων. 

Σύμφωνα με τον Σωφρονιστικό κώδικα και το δεύτερο άρθρο του, (Νομιμότητα στη μεταχείριση, δικαιώματα και υποχρεώσεις των κρατουμένων)

Ο Πέτρος Δαμιανός δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, που κάνει μια απλή δουλειά σαν όλους μας, λιγότερο ή περισσότερο. Ο Πέτρος Δαμιανός είναι ο διευθυντής του σχολείου του «ειδικού καταστήματος κράτησης νέων» και για συντομία, των φυλακών Αυλώνα.

Καλό μήνα και καλό αποκαλόκαιρο, αφού ούτε φθινόπωρο είναι ακόμη -τουλάχιστον μέχρι τις 21/9- ούτε καλοκαίρι, ημερολογιακά. Μαζί με το καλοκαίρι, έφυγε και από το πολιτικό προσκήνιο ο υπουργός Χρυσοχοΐδης (ο αποκαλούμενος βάσει τον έργων του και Χρυσοχουντίδης, Χουντοχοΐδης κλπ). Ένας αναλώσιμος αυταρχικός φυρερίσκος, κατάλληλος για να χαϊδεύει ακροδεξιά αυτιά

Με αφορμή την πρόσφατη έξαρση των περιπτώσεων λογοκρισίας, σε όλο το φάσμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής με όλα τα μέσα, είπαμε να ασχοληθούμε με μία ειδική περίπτωση που έμοιαζε να «δίνει φωνή» στους πάντες, αλλά τελικά αποδεικνύεται  πως υπάρχει, απλά για να ελέγχει το τι λέει αυτή η «φωνή των πάντων». Είναι το facebook, το οποίο αποδεδειγμένα πια, κρατάει το σκήπτρο του μεγαλύτερου παγκόσμιου λογοκριτή.

Εικόνα από το Βαθύ Κόκκινο

 Ο νόμος είναι όπως ο ιστός της αράχνης. Τα μικρά έντομα τα συλλαμβάνει, τα μεγάλα διαφεύγουν

(παλιό σύνθημα αναρχικών)

Οι βασικοί κανόνες (για το καλό σας)

Αν είστε νομοταγείς και σοβαροί, δεν θα διεκδικείτε στους δρόμους. Το Κράτος ξέρει τις ανάγκες σας και φροντίζει γι’ αυτές.

Αν δεν είστε νομοταγείς και σοβαροί και δημιουργείτε επεισόδια, θα αναλάβει η αστυνομία

Αν κάτι δεν πάει καλά, δεν φταίει η κυβέρνηση αλλά εσείς που θέλετε πράγματα που δεν γίνονται. Δεν μπορείτε να ζητάτε για παράδειγμα, οχτάωρο και αξιοπρεπή μισθό, αφού έχετε ενημερωθεί και ξέρετε πως «κανείς στον κόσμο δεν τα παίρνει αυτά». Πως έχετε το θράσος να τα ζητάτε εσείς; Αν όμως τα ζητήσετε, να το κάνετε συντεταγμένα, χωρίς παρακώλυση της κυκλοφορίας και χωρίς φωνές.

Αν δεν είστε σοβαροί και υπεύθυνοι, θα αναλάβει η αστυνομία

Αν πιστεύατε πως η συνταγματική δημοκρατία είναι πολίτευμα που σέβεται τον καταστατικό του χάρτη, δηλαδή το Σύνταγμα, νομοθετεί με γνώμονα αυτό και δεν το καταστρατηγεί, μάλλον έχετε πέσει θύματα παραπληροφόρησης.

Αυτό σημαίνει πως κάποια στιγμή θα βγείτε στους δρόμους, άρα πάλι θα αναλάβει η αστυνομία.

Αν πιστεύετε στην ισονομία και στα ίσα δικαιώματα των πολιτών, μεταξύ τους και  ενώπιον του νόμου, εκτός από επικίνδυνοι είστε και γελασμένοι αφού δεν έχετε καταλάβει πως στην ταξική μας κοινωνία,  οι ανώτερες τάξεις (τα κριτήρια ανωτερότητας τα ορίζουν εκείνοι και όχι εσείς) έχουν διαφορετικά δικαιώματα από εσάς.

Αν επιμένετε πως έχετε δικαιώματα, είστε επικίνδυνοι, άρα πάλι θα αναγκαστεί να επέμβει η αστυνομία.

Αν θέλετε να ζήσετε σε ένα περιβάλλον υγιές, καθαρό και δεν θέλετε ρύπανση και υποβάθμιση, αυτό σημαίνει πως είστε εχθροί της ανάπτυξης άρα πάλι θα επέμβει η αστυνομία

 Θέλετε δεν θέλετε, η αστυνομία θα επεμβαίνει πάντα.

Τόσους ανθρωποφύλακες προσέλαβε η κυβέρνηση. Μείωσε και την ανεργία, μείωσε και τον αριθμό αυτών που ίσως κάποτε καταλάβαιναν και ενδεχομένως θα βρίσκονταν απέναντι της.

Όποιος δεν το καταλαβαίνει,  πάλι θα επέμβει η αστυνομία για να τον κάνει να καταλάβει.

Κάλλιο γαϊδουρόδενε - οδηγός επιβίωσης και εξαθλίωσης

Όταν θα επεμβαίνει η αστυνομία, εσείς δεν θα αντιδράτε και δεν θα διαμαρτύρεστε γιατί δεν μπορείτε να καταλάβετε πως ό,τι γίνεται, γίνεται για το καλό σας. Αν δεν το καταλαβαίνετε , θα έχετε υποχρεωτική παρακολούθηση τηλεόρασης, 12 ώρες την ημέρα, η οποία θα σας διδάσκει σε απλά, περιεκτικά και σύντομα δελτία ειδήσεων ή άλλες παραγωγές πως:

Οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι, όταν τους επιτίθεστε. Άσχετα αν φέρονται ως κτήνη όταν σας επιτίθενται, αυτό δεν καταγράφεται και συνεπώς δεν υπάρχει.

Ο αστυνομικός με το κλομπ που σας σπάει τα πλευρά, τα χέρια, τα πόδια είναι ένας καλός οικογενειάρχης που σαν παιδί έπαιζε με τρενάκια και έβλεπε τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη, τον οποίο δεν σταμάτησε ποτέ να παρακολουθεί και να κλαίει κάθε φορά που ο κύριος Καβούρης έβαζε τις φωνές στον μικρό του ήρωα

Ο αστυνομικός με το κράνος και την κουκούλα που σας πετούσε «κρότου – λάμψης» και σας φώναξε πως θα σας σκοτώσει, είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος που διασκεδάζει με τα παιδιά του στην παιδική χαρά, πηγαίνει με τη σύζυγό του και τους φίλους του σε ταβερνάκια το Σάββατο και δίνει και το παρόν στην εκκλησία 3 με 4 φορές τον μήνα

Αν τελικά δεν γαϊδουροδέσετε (πιθανόν γιατί δεν σας ταιριάζει η εξαθλίωση)

Αν τυχόν οργιστείτε για τις κρότου λάμψης που σας πέταξαν, το ξύλο που φάγατε, την εξύβριση που υπεστήκατε, μην αντιδράσετε. Αν το κάνετε και μέσα στην οργή σας χτυπήσετε τον αστυνομικό (λέμε τώρα) ή ακόμα χειρότερα, οργισμένοι τον γκρεμίσετε  από το παπί του, τότε:

- Θα γίνει γνωστό στο πανελλήνιο πως είστε χούλιγκαν με μητρώο και παρελθόν διώξεων, άσχετα αν η τελευταία φορά που είδατε αστυνομικό ήταν όταν πήγατε να βγάλετε ταυτότητα, είστε τελειόφοιτος Φιλοσοφικής και συμμετέχετε τακτικά σε αναγνώσεις ποίησης, παρουσιάσεις δοκιμίων και μελετών σε πνευματικούς κύκλους. Αν δεν γνωρίζετε αυτά για τα οποία σας κατηγορούν, θα φταίει η ασθενής σας μνήμη και δεν πρόκειται για κατασκευάσματα κάποιας φανταστικής συνεργασίας δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας

- Επειδή ο αστυνομικός είναι άνθρωπος (που τραβάει όπλο, εκτοξεύει χειροβομβίδες κρότου λάμψης, ψεκάζει με χημικά και άλλα τέτοια αγαθά) ενώ εσείς δεν είστε, δεν μπορείτε να επικαλεστείτε καμία νομοθεσία (που είναι για ανθρώπους άλλωστε). Αντίθετα ο αστυνομικός ως άνθρωπος έχει όλα τα δικαιώματα που του αποδίδει η ιδιότητα του και η υπηρεσία του.

- Όσο ξύλο και αν φάτε, θα είστε πάντα μεμονωμένο περιστατικό. Πέσατε πάνω στον μοναδικό «ανώμαλο» αστυνομικό, στην μία αυτή περίπτωση, στον ένα «περίεργο» ή τον ένα που έτυχε να έχει προβλήματα εκείνη την ημέρα και εκτονώθηκε πάνω σας.

- Αν χτυπήσετε εσείς τον αστυνομικό, είστε μέλος συμμορίας, έμπορος ναρκωτικών, παλιός γνώριμος των αρχών, μπαχαλάκιας, γνωστός – άγνωστος, κουκουλοφόρος κλπ. Ακόμα και αν επιδείξετε πτυχίο της Ριζαρείου με άριστα, είστε ό,τι ορίσουν το «μέσο» και το «όργανο», όχι ό,τι είστε στην πραγματικότητα

Με όλα τα παραπάνω, η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία γίνονται ένα. Ένα τρικέφαλο τέρας που σαν εκτρωματική απόφυση έχει και ένα τέταρτο κεφάλι, πιο αποκρουστικό ακόμα, εκείνο των "Μέσων", δηλαδή της προπαγάνδας δια του τύπου. Μπροστά σε ένα τέτοιο τέρας, κάθε λαός είναι χαμένος.

Η αντίδραση σε όλη αυτή τη δυστοπία που κατασκεύασαν τα αρρωστημένα μυαλά των εξουσιαστών μας δεν είναι εύκολη. Θέλει αγώνα. Θέλει διαρκή και σοβαρή ενημέρωση, βασισμένη στην ανθρώπινη επαφή και τον διάλογο. Για αρχή, απαιτεί αποκλεισμό των επίσημων, συστημικών μέσων ενημέρωσης. Θέλει αποκλεισμό των «εμπόρων της είδησης»

Ποτέ δεν θα πάψει να είναι επίκαιρος. Διαθηκη του ποιητή  και μαζί παρακαταθήκη ελεύθερων ανθρώπων

Θέλει αγώνα. Στον δρόμο και παντού στην κοινωνία. Στη δουλειά και το σχολείο.

Θέλει αφύπνιση και αναγνώριση των εξουσιαστών όποια μάσκα και αν φορούν. Εξουσιαστής δεν είναι μόνο ο Κούλης, ο Βορίδης, ο Μπουμπούκος  ή ο Χρυσοχοΐδης (για να μείνουμε στους ακροδεξιούς). Είναι και άλλοι που κουβαλούν την ίδια νοοτροπία. Εντός και εκτός Βουλής. Στα δημαρχεία, στις περιφέρειες και στην κοινωνία.

Ας κάνουμε σαν κοινωνία μια αρχή. Ας αρχίσουμε να μη πιστεύουμε κανέναν που «θέλει να μας ενημερώσει», ειδικά όταν το κάνει αντιγράφοντας τα μέσα των μεγάλων εξουσιαστών

Ποτέ δεν έπαψε να είναι επίκαιρος ο ποιητής. Ακούστε τον σοβαρά, για μια φορά επιτέλους

...................................

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών

στον κοντό άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί

στην κρατική εκπαίδευση

στο φόρο

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

 ......................................

Ένα βίντεο από το μέλλον που έγινε ήδη παρόν.

Στο βίντεο βλέπουμε 30 άτομα να επιτίθενται σε αστυνομικούς και να τους δέρνουν αλύπητα. Έτσι τουλάχιστον μεταδίδουν η Καθημερινή, ο ΣΚΑΪ, το Πρώτο Θέμα, το capital.gr, o Ελεύθερος τύπος, o enikos.gr.

Τι; Δεν τους πιστεύετε ;;

Από κοντά και όλα τα αποκαλούμενα «τοπικά μέσα», της ανατολικής Αττικής, τα οποία ως συνήθως αντιγράφουν τα υποτιθέμενα «μεγάλα» και ολισθαίνουν μαζί τους στον βούρκο της ανυποληψίας (όχι ότι ήταν ποτέ ευυπόληπτα).

Έτσι, όλος ο κόσμος που έχει αναθέσει την ενημέρωση του σε εξαγορασμένα και χειραγωγημένα «μέσα» ακολουθεί ως κοπάδι τον τσοπάνη του στο σκοτάδι (και όχι βέβαια στον «σκοταδισμό» που λέει και ο γνωστός αγοραστής «μέσων» και γνώμης).

Στο σκοτάδι της άγνοιας όλα είναι εύκολα για τις εξουσίες. Οι εξουσίες πληροφορούν, οι εξουσίες ελέγχουν, οι εξουσίες εκτελούν.

Άσχετα με το τι θα επιλέξει ο καθένας να κάνει, θα πρέπει να έχει στον νου του πως ζούμε σε μία προβληματική δημοκρατία. Μία συγκαλυμμένη δικτατορία που η δύναμη της είναι η εξαγορασμένη «ενημέρωση», το ρουσφέτι και οι «διευκολύνσεις» και όπου αυτά δεν αρκούν, λόγω κλίμακας, η δύναμη της είναι η στυγνή αστυνομοκρατία*

Αν δεν σας ενδιαφέρει αυτή η κατάφορη ισοπέδωση  δικαιωμάτων και νομιμότητας σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης, από την ψευδώς ονομαζόμενη «τοπική αυτοδιοίκηση» μέχρι την ανάπηρη ελληνική δημοκρατία, να σας ενημερώσουμε πως θα πρέπει να μη σας ενδιαφέρει και μετά.

Όταν οι εκτελεστικοί βραχίονες της εξουσίας θα μπουν στο σπίτι σας, θα σφίξουν το κεφάλι του παιδιού σας και θα πατήσουν τον ίδιο, τον δικό σας τον λαιμό.

Όταν θα σας εξαφανίσουν την παραίσθηση ποιότητας, που νομίζετε πως έχει η φτωχοποιημένη ζωή σας, που θα φτωχοποιηθεί έτι περαιτέρω.

 Όταν θα εξαφανίσουν φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, γιατί «αυτά είναι προσωρινά ενώ η ανάπτυξη είναι μόνιμη».

Όταν θα σας υποχρεώσουν να ζείτε μέσα στα σκουπίδια, ή πάνω στον δρόμο τους προς τη χωματερή.

Αν δεν αντιδράσετε τώρα, να είστε ήσυχοι και να μην αντιδράσετε ούτε όταν η λεπίδα αγγίξει τη δική σας ζωή. Τι είναι άλλωστε η ζωή σας μπροστά στους νόμους του Κράτους τους και την Ανάπτυξη.

Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Η μπότα του Κράτους πατάει ήδη το κεφάλι σας αλλά τα «Μέσα» σας δείχνουν πως άλλο κεφάλι βρίσκεται στο πεζοδρόμιο. Όσο βλέπετε το άλλο κεφάλι δεν νιώθετε το δικό σας. Θα το νιώσετε μόνο την ώρα που θα αποκολλάται από το υπόλοιπο σώμα σας. Μέχρι τότε δεν χρειάζεται να ανησυχείτε, αφού δεν ανησυχήσατε ως τώρα

-Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμη του πάνω σε ένα άλλο, Ουίνστων;

Ο Ουίνστων σκέφτηκε:

-Κάνοντας τον να υποφέρει, είπε.

-Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί.

Αν δεν υποφέρει, πως μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του;

Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση.

 (Από το 1984 του G. Orwell)

 * Έναν δήμο τον βολεύεις με ρουσφέτια, τακτοποιήσεις,  ταξίματα  και  βολέματα. Για μία ολόκληρη χώρα, δεν φτάνει το βαλάντιο. Εκεί η εξουσία αξιοποιεί  το απόθεμα σε ανδροειδή που έχει κατασκευάσει η πείνα, η ανάγκη, η αδιαφορία, η έλλειψη συνείδησης και οι  αστυνομικοί - στρατιωτικοί εκπαιδευτές  που προσλαμβάνουν οι "υπηρεσίες"