ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Ζούμε σε μια εποχή που η ανθρωπότητα αρέσκεται να βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη, παραβλέποντας τις ρυτίδες της κόπωσης και τη χλωμάδα κρυμμένη κάτω από την πούδρα, υπερήφανη για τις κατακτήσεις της, τις υψηλές επιστημονικές και τεχνολογικές επιτυχίες, έτοιμη «σαν από καιρό» για νέες κατακτήσεις, ένα σύμπαν είναι εκεί ψηλά και μας περιμένει, εξωπλανήτες, νέοι κόσμοι!...

Για τους «άνω θρώσκοντες» επιστήμονες η μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος της γης, η υπερσυσσώρευση πυρηνικών & τοξικών αποβλήτων, η υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων, η υποβάθμιση της διατροφής μας, η εκτίναξη των αυτοάνοσων ασθενειών κατά 700% τα τελευταία είκοσι χρόνια, και άλλα πολλά, είναι απλά … παράπλευρες απώλειες, γκρίζες λεπτομέρειες  στο φωτεινό κάδρο του success story.

Χμμμ… Μήπως κατατάσσομαι στους πεσσιμιστές, στους αρνητές της προόδου, στους ανά τον κόσμο γραφικούς οικολόγους; Πιστεύω πως όχι. Θα έλεγα απλά πως είμαι άκρως σκεπτικιστής πιά πάνω στα θέματα

«προόδου» και «ανάπτυξης». Προφανώς δεν είναι του παρόντος η καταγραφή μιάς ολοκληρωμένης άποψης για το θέμα. Θεωρώ όμως σημαντική αυτήν τη στοιχειώδη μου τοποθέτηση, ώστε να γίνει αντιληπτή στον αναγνώστη του mini Οδηγού Πρόληψης Υγείας η αφετηρία της σκέψης μου πάνω στο θέμα της υγείας του ανθρώπινου είδους.

Η ιατρική επιστήμη,  δέσμια του καρτεσιανού και νευτώνειου ορθολογισμού, έχει  χτίσει ένα τεράστιο άκαμπτο φαρμακοβιομηχανικό σύμπλεγμα (συνηθίζεται να λέγεται «Σύστημα Υγείας») σε αγαστή συνεργασία με υψηλής απόδοσης κεφάλαια, περιθωριοποιώντας το βασικό συντελεστή του συστήματος, που δεν είν’ άλλος από τον άνθρωπο (τόσο τον άνθρωπο-θεράποντα όσο και τον άνθρωπο-θεραπευόμενο). Οι άνθρωποι  ασθενούν όχι πια από λοιμώδη νοσήματα (τουλάχιστον στις «ανεπτυγμένες» χώρες), αλλά από τα λεγόμενα αυτοάνοσα, δηλ. μια γενικευμένη επίθεση του ανοσοποιητικού συστήματος σε όλα τα όργανά μας. Ναι, μπορεί το προσδόκιμο ζωής να έχει ξεπεράσει τα ογδόντα χρόνια, αλλά η ποιότητα ζωής έχει πέσει δραματικά. Οι άνθρωποι ζούν από όλο και μικρότερη ηλικία υποστηριζόμενοι από «θεραπευτικά σχήματα» και χάπια. Περίπου ένα νέο αυτοάνοσο νόσημα προστίθεται στη λίστα κάθε χρόνο. Και θα χειροτερέψει.

Αναζητεί μήπως η συμβατική-τρέχουσα ιατρική τις αιτίες; Είναι τυχαίο ότι οι αντίπαλοί της την αποκαλούν «συμπτωματική»; (καλύπτει-ανακουφίζει τα συμπτώματα και δεν χτυπάει την αιτία)  Ήταν άραγε έτσι πάντα η άσκηση της ιατρικής;

Θα εξετάσω εν τάχει το τελευταίο ερώτημα, η απάντηση φωτίζει και τα άλλα ερωτήματα. Όχι, ρητά όχι! Η παραδοσιακή-κλασσική άσκηση της ιατρικής παντού στη γη έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην πρόληψη και όχι στη θεραπεία. Ο ίδιος ο Ιπποκράτης έλεγε το γνωστό: «Κάλλιον προλαμβάνειν παρά θεραπεύειν». Οι κινέζοι αυτοκράτορες αποκεφάλιζαν το γιατρό της αυλής αν αρρώσταιναν! Πράγμα που σήμαινε ότι ο γιατρός είχε αποτύχει να διατηρήσει τον αυτοκράτορα υγιή!...

Αυτό το πνεύμα (όχι του αποκεφαλισμού γιατρών, προς θεού), το πνεύμα της Πρόληψης Υγείας θέλω να επαναφέρω  στο προσκήνιο με αυτόν τον οδηγό. Σε μια χώρα που, παρά τις αρχαίες περγαμηνές, είμαστε στατιστικά οι τελευταίοι  από τους ευρωπαίους στο περπάτημα και οι πρώτοι στο κάπνισμα! Πολλές από τις οδηγίες θα σας φανούν απλοϊκές ή απλώς γνωστές και θα τις προσπεράσετε. Πρέπει να γνωρίζετε όμως, ότι τις περισσότερες φορές ασθενούμε από παράλειψη απλών πραγμάτων, όπως π.χ. το νερό ή το οξυγόνο. Αν δεν ιεραρχήσουμε με κάποιον τρόπο τις βασικές μας ανάγκες ως οργανισμού, θα συνεχίσουμε να αρρωσταίνουμε.

 Επίσης πρέπει να γνωρίζετε ότι χρειάζεται μακρόχρονη  προσπάθεια για  να αρρωστήσουμε. Οι περισσότεροι τα καταφέρνουμε λοιπόν μια χαρά σ’ αυτό: Ζούμε λάθος, κάνουμε ό,τι ακριβώς δεν πρέπει να κάνουμε και όταν αρρωστήσουμε… γκρινιάζουμε. Η συμπεριφορά των σύγχρονων ανθρώπων, και δη των νεοελλήνων, μοιάζει τουλάχιστον ανώριμη αν όχι αυτοκαταστροφική.

Τέλος, να σας πω ότι όλα στη ζωή είναι συνήθειες. Απλά, υπάρχουν καλές και κακές συνήθειες. Το σώμα εκπαιδεύεται. Αν το συνηθίσεις να βρίσκει ηδονή αποκλειστικά στο καθισιό, το ποτό, το τσιγάρο και τα γλυκά, έπαιξες κι έχασες. Είναι στο χέρι σου να εκπαιδεύσεις το σώμα σου σε πράγματα φυσικά και υγιεινά. Θα διαπιστώσεις ότι θα στα ζητάει όλο και περισσότερο και η αίσθηση ευεξίας που θα έχεις θα σε απογειώνει την κάθε σου μέρα!

Ξεκινάμε!!!

Θεοδόσης Βρανάς (Theo) – Σύμβουλος υγείας

Είναι περίεργη η αίσθηση ελευθερίας που εισπράττεις όταν βάζεις το σακίδιο στην πλάτη και αρχίζεις να περπατάς. Ίσως γιατί ξέρεις ότι όλα εξαρτώνται μόνο από σένα και από κανέναν άλλο παράγοντα

Αφήνεις πίσω σου τη βιτρίνα και το θόρυβο του Αυγούστου και αρχίζεις να ανεβαίνεις. Όλες σου οι αισθήσεις βρίσκονται σε πλήρη εγρήγορση. Η προσμονή της ανακάλυψης βάζει φτερά στα πόδια σου. Η αίσθηση της κατάκτησης είναι μοναδική. Η κούραση θεραπευτική. Η ξεκούραση που ακολουθεί, γλυκιά

Από κάτω απλώνεται το στενό του Αετού, που χωρίζει την Ιθάκη σε δύο ισομεγέθη τμήματα, το βόρειο και το νότιο.

Κάτω δεξιά, μόλις που διακρίνεται, ένα σούπερ γιώτ. Ισως είναι η θαλαμηγός του εμίρη του Κατάρ και των ακολούθων του. Δε σε νοιάζει. Δεν τους ζηλεύεις.Είναι από κάτω σου.

Λίγο πιο πέρα, στον κόλπο του Βαθιού, ο Τσίπρας, επιλέγοντας την Ιθάκη ως φόντο της ανέντιμης πολιτικής του, εξαγγέλει δήθεν τη λήξη των Μνημονίων. Δε σε νοιάζει πια. Τον έχεις γειώσει

Εικόνα 1: Κολοκοτρώνης - Μακρυγιάννης

Ονομάστηκε Αρχιστράτηγος και διοικητής των στρατευμάτων της Πελοποννήσου, αυτοδικαίως μετά τη νικηφόρα μάχη με τον Δράμαλη στα Δερβενάκια (Ιούλιος 1822). Αναγνωρισμένη η στρατιωτική ιδιοφυΐα του. Κλέφτης, αφορισμένος από τον Γρηγόριο Ε’, επικηρυγμένος από τρεις  Σουλτάνους. Ξεκινώντας από τον Σελίμ τον 3^ο, επικήρυξη που διατηρήθηκε και επί του Μουσταφά του 4^ου και συνεχίστηκε επί του «Σουλτάνου της ελληνικής επανάστασης», Μαχμούτ του 2^ου.

Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές.

Διονύσιος Σολωμός, 1797-1857, Εθνικός Ποιητής

«Με την ψήφιση του καινούργιου συντάγματος, στην πολιτική σκηνή εμφανίστηκαν τρία κόμματα-το εγγλέζικο, το γαλλικό και το ρούσικο- πού τα κινούσαν από τα παρασκήνια σαν μαριονέτες οι πρεσβευτές των τριών δυνάμεων. Ανάμεσα σε δαύτους μάλιστα άρχισε τώρα ένας άγριος ανταγωνισμός για το ποιος θα βάλει δικό του πρωθυπουργό.

Στο τέλος επικράτησε ο Λάυονς κι έγινε πρόεδρος της κυβέρνησης ο αρχηγός του εγγλέζικου κόμματος Μαυροκορδάτος,που είχε ανοιχτά κηρυχτεί εχθρός του λαϊκού ξεσηκώματος του 1843. Τότε η γαλλική κυβέρνηση έδωσε εντολή στον πρεσβευτή της Πεσκατόρι να υποστηρίξει με κάθε μέσο τον Κωλέττη, αρχηγό του γαλλικού κόμματος, για να ρίξουν τον Μαυροκορδάτο. Κάτι τέτοιες ευκαιρίες τις περίμενε ο Κωλέττης σαν μεγάλη λαμπρή. Απόσπασε από τον Πεσκατόρι 10.000 φράγκα για να πληρώνει ιδιαίτερη σωματοφυλακή κι έβαλε αρχηγό της ένα διάσημο ληστή! Ό Λάυονς όμως, για να μην υστερήσει σε γενναιοδωρία, έκοψε στον Μαυροκορδάτο ένα κοντύλι από 285 λίρες, για να πληρώνει κι αυτός σωματοφυλακή και χρέωσε το ποσό τούτο στο κοντύλι της μυστικής υπηρεσίας. Σε τι σημείο είχανε ξεπέσει οι “Έλληνες” πολιτικοί!» [1]

Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία. Τα φαντάσματα του παρελθόντος ξαναγυρνούν στον τόπο του εγκλήματος  – στην πραγματικότητα δεν έλειψαν ποτέ – και στέλνουν εκπροσώπους τους, έστω και με βαριά καρδιά, για να τιμήσουν την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της ελληνικής Επανάστασης.

E. Delacroix: Επεισόδιο από τον ελληνικό πόλεμο της ανεξαρτησίας (1856)

Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές

Διονύσιος Σολωμός

Ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου. Έλληνες, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε άλλο είδος γενεάς΄

Χάρτα του Ρήγα, άρθρο 7

Πέμπτη 17 Αυγούστου 1944 Γερμανοί ναζί και οι Έλληνες συνεργάτες τους με κουκούλες, ξεκίνησαν για μία σφαγή. Ένα μακελειό με ομαδικές εκτελέσεις, εμπρησμούς και λεηλασίες σπιτιών.

Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, Ο Υποστράτηγος Χρ. Καβράκος παραδίδει την Αθήνα στον εκπρόσωπο των γερμανικών αρχών Κατοχής στο καφενείο Λουξ επί της οδού της Κηφισίας  4

(επιχρωματισμένη από τον Χρ. Καπλάνη, φωτογραφία - Past in color)

Στον δημόσιο λόγο, στις ιδιαίτερες συζητήσεις απλών πολιτών, αλλά και μεταξύ ειδημόνων, χρόνια τώρα, γίνεται συζήτηση για την ανιστόρητη και απαράδεκτη ονοματοθεσία –άγνωστο πως επιβλήθηκε- που απέδωσε το όνομα του αποκαλούμενου «Στρατηγού» Καβράκου, σε οδό υψηλής κυκλοφορίας και είσοδο της Διώνης, στο  Πικέρμι. Η ίδια απαράδεκτη ονοματοθεσία ισχύει και για τα Τρίκαλα, όπου μάλιστα η οδός που φέρει το όνομα του δωσίλογου αξιωματικού, είναι κεντρική και κάθετη στον κύριο πεζόδρομο της Ασκληπιού.

Η οδός Καβράκου στο Πικέρμι (είσοδος στον οικισμό Διώνης) πηγή Googie maps

Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές - Διονύσιος Σολωμός.

Τις τελευταίες ημέρες κάνει ξανά μετά από χρόνια, τον γύρο του διαδικτύου, καβάλα στο Facebook αλλά και αλλού (το βρήκαμε σε ένα site ονόματι «Λόγος της Πέλλας» και ένα άλλο (agiameteora-friends.net) που δεν λειτουργεί αλλά ο» Λόγος της Πέλλας» το αναφέρει ως … πηγή), το  νεκραναστημένο φάντασμα του ανύπαρκτου εύζωνα Κουκίδη, ο οποίος -σύμφωνα με τον μεταπολεμικό μύθο- αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον βράχο, τυλιγμένος στην σημαία.

Ο εύζωνας φρουρός της Ακρόπολης, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, δεν άντεξε την ντροπή της παράδοσης του Ιερού Βράχου στο Γερμανό αξιωματικό και, αντί να υποστείλει την ελληνική σημαία για να την παραδώσει όπως τον είχε διατάξει ο διοικητής της γερμανικής φρουράς, την υποστέλλει τραγουδώντας μόνος μπροστά τους Γερμανούς τον εθνικό ύμνο, τυλίγει με αυτή το σώμα του και αυτοκτονεί πέφτοντας στο κενό.

Αυτό θέλει ο μύθος να έγινε. Και πρόκειται για μύθο, όπως αποδεικνύεται τόσο από τα δύο παλιά άρθρα της ομάδας του Ιού της Ελευθεροτυπίας, όσο και από το γεγονός πως όσο και αν ανατρέξει κανείς, αναζητώντας πηγές για το γεγονός, δεν βρίσκει απολύτως τίποτα, τουλάχιστον πριν το 1980. Καμιά άλλη πρωτογενής πηγή, ελληνική ή ξένη, δεν αναφέρει τίποτε για το επεισόδιο του ηρωικού αυτόχειρα ευζώνου. Ασφαλώς η φήμη εξακολουθεί την υπόγεια, προφορική διαδρομή της.

Από τις πηγές αμέσως μετά την απελευθέρωση, ο μόνος που αναφέρει κάτι για τον Κουκίδη είναι ο Μενέλαος Λουντέμης, σε ένα του διήγημα, γραμμένο  τον Οκτώβριο του 1944 ("Τα άλογα του Κουπύλ", από τη συλλογή "Αυτοί που φέρανε την καταχνιά...", Δωρικός 1975). Αλλά και στον δεύτερο τόμο του επίσημου μαρτυρολογίου που εξέδωσε στα 1994 η ΚΑΙ του ΚΚΕ με τίτλο "Έπεσαν για τη ζωή", η αναφορά στον Κώστα Κουκίδη είναι ρητή: Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο "Έλληνας στρατιώτης", πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει "τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν' ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα".

Όλες οι άλλες αναφορές είναι πολύ μεταγενέστερες, μετά το 1980.

Συνοπτικά η αλήθεια

Πόσα περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία χρειάζεται κανείς, από τη μαρτυρία του διευθυντή της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού αντιστρατήγου Κακουδάκη, σε τηλεοπτική εκπομπή το 2000, ότι «Διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρξε την περίοδο εκείνη στρατιώτης με το όνομα Κουκίδης Κωνσταντίνος. Στείλαμε έγγραφα σε όλες τις μονάδες, στο ληξιαρχείο, παντού. Πήγαμε στην Πλάκα να ζητήσουμε πληροφορίες. Πραγματική μαρτυρία ως σήμερα δεν έχει υπάρξει». Επίσης, ο τότε επιλοχίας των ευζώνων Α. Μαχιμάρης αρνήθηκε ότι υπήρξε εύζωνος με το όνομα αυτό. Και πώς αλήθεια τεκμηριώνει κανείς αδιάσειστα ότι κάποιος δεν υπήρξε ή κάτι δεν συνέβη;

Αντιγράφουμε από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου «Οι λέξεις έχουν τη δική τους Ιστορία» την ανάρτηση της 29ης Απριλίου 2011, όπου μεταξύ άλλων, ο αντιστράτηγος Κακουδάκης αναφέρει:

«Θα προσπαθήσω να ανακεφαλαιώσω την ιστορία όπως την έχω κατανοήσει. Στις 27 Απριλίου, τη μέρα της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, οι προφυλακές του στρατού ύψωσαν τη γερμανική σημαία στην Ακρόπολη, στις 8.45 το πρωί, όπως έσπευσαν να γνωστοποιήσουν με τηλεγράφημα στον Χίτλερ ο ίλαρχος Γιακόμπι και ο υπολοχαγός Έλσνιτς. Λίγο αργότερα υψώθηκε σε άλλον ιστό η ελληνική σημαία, πλάι στη γερμανική. Από τις πηγές της εποχής δεν φαίνεται σαφώς αν προηγήθηκε υποστολή της ελληνικής σημαίας ή αν δεν είχε γίνει έπαρσή της εκείνο το ταραγμένο πρωινό, πάντως το βέβαιο είναι τι λίγη ώρα αργότερα και οι δυο σημαίες κυμάτιζαν η μία πλάι στην άλλη. Γερμανικές σημαίες υψώθηκαν επίσης στο δημαρχείο. Η επίσημη παράδοση της Αθήνας (και του Πειραιά) στον Γερμανό στρατιωτικό διοικητή έγινε στις 10.30 από τον δήμαρχο Αμβρόσιο Πλυτά, τον σ τ ρ α τ η γ ό  Κ α β ρ ά κ ο (Σημείωση της Attica Voice: του οποίου το όνομα αδικαιολόγητα  φέρει δρόμος στο Πικέρμι) , τον νομάρχη Αττικής και τον δήμαρχο Πειραιώς, στο καφενείο Παρθενών, γωνία Κηφισίας και Αλεξάνδρας….»  

Όπως είναι φυσικό, σε τέτοιες στιγμές κυκλοφορούν ένα σωρό φήμες· έτσι, κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο εύζωνος φρουρός της Ακρόπολης (τότε ακόμα ανώνυμος), αντί να παραδώσει τη σημαία, την τύλιξε γύρω από το σώμα του και έπεσε στο κενό. Τη φήμη αυτή την κατέγραψε στο ημερολόγιό του ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, αλλά και ο βρετανός πράκτορας (και μετέπειτα επιφανής ιστορικός) Νίκολας Χάμοντ. Κυκλοφόρησαν και άλλες φήμες τότε: για παράδειγμα, στο δικό του ημερολόγιο ο Ροζέ Μιλιέξ κατέγραψε πως άκουσε ότι Έλληνες στρατιώτες πυροβόλησαν τη σημαία με τη σβάστικα την ώρα της έπαρσής της και την έριξαν από τον ιστό της!

Αρκετές μέρες αργότερα, στις 9 Ιουνίου 1941, σε ανταπόκριση από το Κάιρο, η αγγλική εφημερίδα Ντέιλι Μέιλ, θέλοντας να υπογραμμίσει την εχθρότητα του ελληνικού λαού προς τους κατακτητές, αναφέρει το ίδιο επεισόδιο, μόνο που τώρα δίνει όνομα στον ηρωικό αυτόχειρα εύζωνο: τον ονομάζει Κωνσταντίνο Κουκίδη.

Αναλυτικότερη πληροφόρηση θα βρείτε στις αναφερθείσες στο κείμενο  πηγές, δηλαδή

• Στα άρθρα του Ιού της Ελευθεροτυπίας, από το 2004 α και β
• Στην ανάρτηση του Νίκου Σαραντάκου «Ο ανύπαρκτος ήρωας Κωνσταντίνος Κουκίδης»
• ΕΡΤ αρχείο, ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (Εκπομπή της ΕΤ-1, του Νίκου Παπαθανασίου, με παρουσιαστή τον Τάκη Σπηλιόπουλο, 26/4/2000). Στην εκπομπή μετέχουν οι Ιωάννης Κακουδάκης, Γιώργος Αποστολίδης, Τάσος Κοντογιαννίδης, Γρηγόρης Φαράκος, Μανόλης Γλέζος και παρεμβαίνουν ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, καθώς και κάποιοι μάρτυρες ή συλλέκτες στοιχείων για την υπόθεση. Πολύ ενδιαφέρουσα "ζωντανή" προσπάθεια να τεκμηριωθεί ο θρύλος, που αναδεικνύει την ανυπαρξία τεκμηριωμένων στοιχείων. Ρητή αναφορά στη "χρησιμότητα" να εμφανίζεται ο θρύλος ως πραγματική ιστορία.

Εντύπωση δε προκαλεί πως στον αιώνα του διαδικτύου, κάποιοι έχουν γεμίσει το YouTube με βίντεο περί Κουκίδη, πλην όμως η απουσία ιστoρικών τεκμηρίων και μαρτυριών κάνει πάταγο

ΥΓ Κάποιοι "καλοπροαίρετοι" προσπάθησaν να παραλληλίσουν τον ανύπαρκτο Κουκίδη με τυς υπαρκτούς Γλέζο και Σιάντα. Δεν νομίζουμε πως αξίζει να κάνουμε το παραμικρό σχόλιο και να εξηγήσουμε τη διαφορά μεταξύ πραγματικού και φανταστικού

«Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», Θεατρικό έργο του μεγάλου Ιταλού Θεατρικού συγγραφέα, Ντάριο Φο.

Ο θάνατος είναι πάντα τυχαίος.

Οποιαδήποτε σχέση με τα σημερινά γεγονότα κρίνεται εντελώς τυχαία.

Ο αδέκαστος ιατροδικαστής θα αποφανθεί για το "τυχαίον" του θανάτου.

Η οποιαδήποτε συμμετοχή της αστυνομίας κρίνεται εντελώς αβάσιμη.

Τα γεγονότα είναι εντελώς τυχαία.

Από τον Ντάριο Φο μέχρι το Βόλο η απόσταση είναι πολύ μικρή.

Μιλάνο - Βόλος, τόσο κοντά .....

Ο θάνατος είναι τυχαίος ...

Η ζωή είναι τυχαία ... 

Η πραγματικότητα δεν υπάρχει ....

Αν δεν έχετε διαβάσει το τρίτομο έργο του Eduardo Galeano «Η μνήμη της φωτιάς», μάλλον θα είναι γιατί δεν έχετε διαβάσει ποτέ, κανένα έργο του μεγάλου αυτού σύγχρονου μας, συγγραφέα. Είναι και λίγο «ενοχλητικά» τα θέματα του, ειδικά για εμάς τους ανατολικοευρωπαίους που συμπεριφερόμαστε ως δυτικοευρωπαίοι και υπερατλαντικοί, αφού πάσχισαν επί δεκαετίες να μας πείσουν πως εκεί «ανήκομεν».

Ο Eduardo Galeano στη «μνήμη της φωτιάς» ιστοριογραφεί χωρίς να τηρεί τους «κανόνες» που θέλουν τον ιστοριογράφο αντικειμενικό, αλλά στο τέλος, πάντα αφήνει την Ιστορία να γίνεται υπόθεση και έργο των νικητών.

Μια και ο λόγος  για τις υπερατλαντικές συγγενείς μας χώρες, τις Μπανανίες του Χένρυ και τη σφαγή της Μπανάνας, ας δούμε την σύντομη καταγραφή της, στην Κολομβία, από τον E. Galeano. Η καταγραφή και απόδοση των στιγμών της Ιστορίας, από τον συγγραφέα της μνήμης της φωτιάς, αποδεικνύει πως η ανάγνωση της Ιστορίας δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Ποτέ. Και ότι η εξ αποστάσεως θέαση της, δεν μπορεί παρά να είναι ύποπτη, αν δεν είναι, μονοσήμαντα, ένοχη.

Eduardo Galeano, Η μνήμη της φωτιάς – Τόμος 3: Ο αιώνας του ανέμου

Η σφαγή της μπανάνας (Κολομβία 1928)

1928 – Νοτίως της Σάντα Μάρτα

Μπανανίες

Δεν ήταν παρά χαμένα χωριουδάκια στην ακτή της Κολομβίας, ένας δρόμος όλο σκόνη ανάμεσα στο ποτάμι και στο νεκροταφείο, ένα χασμουρητό ανάμεσα σε δύο όνειρα, όταν το κίτρινο τρένο της United Fruit Company έφτασε από τη μεριά της θάλασσας.