Η διαβούλευση επί των θεμάτων που απασχολούν έναν δήμο σήμερα (ή τον Δήμο στην αρχαιότητα) είναι ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας.

13 μέλη της δημοτικής επιτροπής διαβούλευσης, ενόψει της εικονικής σύγκλησης της 25ης Ιουλίου, διατύπωσαν δύο πολύ συγκεκριμένα αιτήματα.

Πανελλαδικές 2020… Τα κυλικεία των σχολείων είναι κλειστά λόγω … κορονοϊού. Φαίνεται πως στο περιβάλλον του κυλικείου, ο ιός έχει υψηλή μεταδοτικότητα, σε αντίθεση με τις στενές και πολλές φορές ελλιπώς αεριζόμενες σχολικές αίθουσες.

Όπως και να έχει, όμως, οι μαθητές που έδιναν εξετάσεις έπρεπε να είναι εκεί και, δυστυχώς, όσοι από αυτούς δεν προνόησαν να φέρουν μαζί τους νερό, δοκιμάστηκαν για τα καλά. Εκτός από την πρώτη ημέρα, τη μέρα των εντυπώσεων, της βιτρίνας και των δηλώσεων. Εκείνη τη μέρα, ο Δήμος Ραφήνας-Πικερμίου έφερε στο σχολείο μπουκαλάκια με νερό για να δοθούν στους μαθητές. Ως συνήθως, δεν επρόκειτο για δικά του έξοδα. Ειπώθηκε ότι χορηγός ήταν γνωστό μαγαζί της πλατείας της Ραφήνας. Δόθηκε επίσης η υπόσχεση από τους ανθρώπους του Δήμου, πως κάθε μέρα θα ερχόταν ένα φορτίο με νερά στο σχολείο

Παρά την αρχική υπόσχεση όμως, νερά δεν ξαναήρθαν. Κανείς δεν ξέρει το γιατί. Το μετάνιωσε ο χορηγός; Υπήρξε κακή συνεννόηση μεταξύ του Δήμου και του χορηγού; Είπε ψέματα ο εκπρόσωπος του Δήμου; Το θέμα είναι πως τα νερά δεν ήρθαν. Ο δήμαρχος του τζάμπα φαίνεται πως δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει χορηγό για τα νερά. Ας γινόταν  τουλάχιστον να πίνονταν τα αντισηπτικά που ξεφόρτωσε στο δημαρχείο ο φίλος ιχθυολόγος-σαργολόγος

Κάποιοι μπορεί να πουν πως το θέμα δεν είναι σημαντικό. Θα πουν, επίσης, πως ο δήμαρχος δεν είχε καμία υποχρέωση να φέρει νερά στα σχολεία και δε θα έχουν άδικο  σύμφωνα με  το γράμμα του νόμου. Από ένα δήμαρχο, όμως, που όποτε γίνεται  κατάληψη στα σχολεία τρέχει με μια ψαλίδα να κόψει τις αλυσίδες φωνάζοντας «το σχολείο είναι δικό μου», θα περίμενε κανείς κάτι  περισσότερο από αδιαφορία, ειδικά αυτή την περίοδο κατά την οποία τα παιδιά καλούνται να δώσουν εξετάσεις κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες.

Γιατί, βρε Λουδοβίκε των κατωγείων, εκτός από το να λες αλήτες τους μαθητές όταν  κάνουν κατάληψη και γράφουν συνθήματα στους τοίχους των σχολείων, μπορείς να κάνεις και κάτι καλό γι αυτούς. Μπορείς;

 Σε κάθε πόλη της Ελλάδας θα υπάρχει πάντα ένας Βενιζέλος, ένας Πλαστήρας, ένας Παπανδρέου, ένας Καραμανλής, είτε ως δρόμος, είτε ως πλατεία. Τέτοια είναι η έλλειψη φαντασίας και τέτοια είναι η μηδαμινή σημασία που δίνουν οι τοπικοί άρχοντες στην ιστορία του τόπου τους. Ιστορία που αν την γνώριζαν, είναι σίγουρο πως θα έβρισκαν πολύ πιο σημαντικούς ανθρώπους από τους παραπάνω για να τιμήσουν. Πολύ πιο σημαντικούς και σε ήθος και σε πραγματική προσφορά

Ο αρχαιολόγος Δημήτριος Θεοχάρης, είναι ο πρώτος που εντόπισε και ανέσκαψε τη δεκαετία του ’50, μέρος ενός ιδιαίτερα σημαντικού προϊστορικού οικισμού που χρονολογείται από το 2500 έως το 1200 π.Χ. Είναι η ίδια μεγάλη μορφή που ανέσκαψε το Ασκηταριό στις Μαρίκες και τα χαλκουργεία της ίδιας περιόδου, βάζοντας την άγνωστη έως τότε Ραφήνα στον χάρτη της προϊστορίας με χρυσά γράμματα.

Η μικρή πλατεία Ταχυδρομείου, μετά την νέα ανασκαφή και διαμόρφωσή της, μας δίνει την ευκαιρία να θαυμάσουμε ένα καινούριο τμήμα του οικισμού αυτού. Δεν αξίζει λοιπόν να δοθεί σε αυτήν την πλατεία το όνομα εκείνου που πρώτος τον ερεύνησε;

Εθελοντικός καθαρισμός της εκβολής του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας πραγματοποιήθηκε σήμερα από τη δημοτική επιχείρηση ΔΟΠΑΠ Ραφήνας-Πικερμίου, σε συνεργασία με την  “Επιτροπή για τη βιώσιμη ανάπτυξη  και προστασία του αστικού  και φυσικού περιβάλλοντος” (με την ευκαιρία δεν πρέπει η «επιτροπή» να μας εξηγήσει  κάποια στιγμή με ποιο τρόπο η ανάπτυξη του αστικού περιβάλλοντος βοηθάει τη φύση???)

Ο καθαρισμός διαφημίστηκε ως «οικολογική-περιβαλλοντική δράση ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΕΜΑΤΟΣ» . Στην πραγματικότητα πρόκειται για δράση υποκρισίας και εξωραϊσμού του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου, ενός δήμου  που διεκδικεί την πρώτη θέση στους υπερασπιστές  της καταστροφής και εξαφάνισης  του Μεγάλου Ρέματος, πλάι στο Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών και την Περιφέρεια Αττικής.

Ενός Δήμου που:

α/Έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ του εγκιβωτισμού του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας με γνωμοδότηση υπέρ του έργου που θα αφανίσει το πλούσιο οικοσύστημα ενός προστατευόμενου ρέματος,  προκειμένου να νομιμοποιήσει τα αυθαίρετα και να ανοίξει το δρόμο στην πολεοδόμηση όλων των πεδινών και ορεινών περιοχών  του Δήμου.

β/Έχει παρέμβει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά των συλλόγων και πολιτών που έχουμε προσφύγει κατά του έργου,  για την ακύρωση της απόφασης εγκιβωτισμού του ρέματος. Ενός  έργου που, ενώ  παρουσιάζεται ως «αντι-πλημμυρικό» στην παραγματικότητα θα πνίξει τη Ραφήνα.

γ/Είναι ένας από τους κύριους ρυπαντές του Μεγάλου Ρέματος.  Διατηρεί εδώ και χρόνια παράνομα χώρο στάθμευσης (και καθαρισμού) των απορριμματοφόρων στο φρύδι του ρέματος . Δεν έχει πάρει κανένα μέτρο ούτε καν έχει διενεργήσει έρευνα για τις  παράνομες εκροές λυμάτων στο ρέμα που αποτελούν βασική πηγή ρύπανσης (πρόκειται για μια απλούστατη διαδικασία με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει η ΕΥΔΑΠ).

Το να βαφτίσεις έναν δημόσιο χώρο είναι δύσκολη υπόθεση.

Η επιλογή του ονόματος δίνει ένα στίγμα, έναν ξεχωριστό χαρακτήρα που παγιώνεται στο εξής μέσα στη συλλογική συνείδηση της πόλης. Ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα όμως αποκτά η πράξη της ονοματοδοσίας όταν έρχεται να εφαρμοστεί σε έναν τόπο με ρίζες στο χρόνο, που κουβαλάει το δικό του μερίδιο ιστορίας.

Αυτή είναι η περίπτωση της πλατείας Ταχυδρομείου πάνω από το λιμάνι της Ραφήνας. Το χαμηλό ύψωμα του οποίου αποτελεί μέρος υπήρξε ο πυρήνας ενός ιδιαίτερα σημαντικού προϊστορικού οικισμού. Από το 2500 έως το 1200 π.Χ. οι διαδοχικοί κάτοικοι έγιναν οι πρώτοι Ραφηνιώτες, οι πρώτοι που έζησαν στον πυρήνα της δικής μας πόλης.

Αυτοί οι κατά κάποιον τρόπο προκάτοχοι μας, ως νεκροί του μακρινού παρελθόντος, δεν έχουν φωνή για να ονομάσουν οι ίδιοι το σπίτι τους. μίλησαν όμως πρώτη φορά μέσα απ’ τις ανασκαφές του Δημητρίου Θεοχάρη, αρχαιολόγου που πρώτος εντόπισε και ανέσκαψε μέρος του οικισμού τη δεκαετία του ’50. Είναι η ίδια μεγάλη μορφή που ανέσκαψε το Ασκηταριό στις Μαρίκες και τα χαλκουργεία της ίδιας περιόδου, βάζοντας την άγνωστη έως τότε Ραφήνα στον χάρτη της προϊστορίας με χρυσά γράμματα.

Οι καιροί τα έφεραν έτσι ώστε αυτός ο άνθρωπος δεν αξιώθηκε μέχρι σήμερα καμία τιμή σ’ αυτήν την πόλη. Δρόμος ή κτίριο δεν τον μνημονεύει και μοιάζει άδικο απέναντι στην προσφορά του.

Η μικρή πλατεία Ταχυδρομείου που αναπλάστηκε με πρωτοβουλία του δήμου μάς επιτρέπει τώρα, μετά την νέα ανασκαφή και διαμόρφωσή της, να θαυμάσουμε ένα καινούριο τμήμα του οικισμού που δεν θα καταχωθεί όπως εκείνο του Θεοχάρη, αλλά θα μείνει ως μέρος της μνήμης της Ραφήνας, στο φως, ορατό κι εντυπωσιακό.

Απομένει όμως το όνομα.

Σκεφτείτε μια πλατεία των αρχαίων ποιο όνομα αξίζει να φέρει, αν όχι εκείνου που πρώτου τα ερεύνησε; Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε πως κάθε πόλη πρέπει στο κέντρο  της ειδικά να θυμάται και να θυμίζει τη δική της ξεχωριστή ιστορία και πορεία στον χρόνο.

Γιατί να χαραμίσουμε τη σημερινή ευκαιρία σε κοινότυπες αποφάσεις; Ας ολοκληρώσουμε ως δήμος το μικρό μας χρέος στη μνήμη με έναν συμβολικό φόρο τιμής σε έναν γίγαντα της προϊστορικής αρχαιολογίας που βρήκε τις βαθιές ρίζες του τόπου μας.

Σήμερα ελάχιστοι Ραφηνιώτες ζουν και θυμούνται ακόμα αυτόν τον άνθρωπο όπως περπάτησε ανάμεσά μας. Προτού η τελευταία γενιά της μνήμης τελειώσει τη θητεία της , ας μεταφέρουμε στα στόματα των νεότερων αυτή τη γνώση, δίνοντας στη μικρή πλατεία το σωστό της τίτλο

«ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΘΕΟΧΑΡΗ»     

  Φωτογραφία των ανασκαφών στην πλατεία Δ. Θεοχάρη

 Σύγχρονες φωτογραφίες των ανασκαφών στην πλατεία Δ. Ρ. Θεοχάρη

Ευτυχώς που το Μουσείο Μπενάκη, με το φωτογραφικό του αρχείο διατηρείκαι τιμά  τη μνήμη. Τη μνήμη που θέλει να σβήσει η νεοελληνική αλαζονεία και το θλιβερό συνειδησιακό έλλειμμα υπερφίαλων εξουσιών .

Με αφορμή την ψηφοφορία στο κοινοτικό συμβούλιο Ραφήνας, για την ονοματοθεσία της πλατείας Ταχυδρομείου (τι κακό είχε δηλαδή το όνομα που της απέδωσε ο χρόνος και η ζωή;) αλλά και μετά τη  δημοσιευμένη στην Attica Voice από τις 4/6/2020  -απόλυτα τεκμηριωμένη- πρόταση για το όνομα, διαπιστώνουμε πως ο διεκπεραιωτικός, αδιάφορος, συχνά ρουσφετολογικός* ρόλος των ονοματοθεσιών, παραμένει ζωντανός.  

Νεκροζώντανος, για να είμαστε ακριβέστεροι.

Από το 2015 έως το 2017, σε μία έξοχη σύλληψη, ο τότε πρωθυπουργός Τσίπρας και ο υπουργός  της κυβέρνησης του, Σπίρτζης -όχι και τόσο διακριθείς για την προσήλωση του στα λαϊκά δίκαια και στις λαϊκές οικολογικές ανησυχίες-  ξεκίνησαν να βαφτίζουν τις σήραγγες των Τεμπών και της Κορίνθου - Πατρών με μία εντελώς νέα αντίληψη. Ξαφνικά ένα ξεσκονόπανο εξαφάνιζε τις αράχνες και την λερή ιστορική κουρτίνα που καλύπτουν το οπτικό πεδίο του ελληνικού λαού, όταν «βουτάει» στην Ιστορία.

Στα Τέμπη ακούστηκαν τα ονόματα: «Αντώνη Βρατσάνου», «Μαθητών Μακροχωρίου», «Μαρίνου Αντύπα», «Ρήγα Φεραίου», «Σέρτζιο Σιάνι», «Ολύμπου»

Και στην Κορίνθου Πατρών ακούστηκαν τα:

«Καπετάν Νικήτας», «Κωστής Παλαμάς», «Κωστής Στεφανόπουλος», «Νίκος Τεμπονέρας», «Ανδρέας Παπανδρέου», «Πάνος Μυλωνάς», «Διογένης», «Νίκος Πετιμεζάς», «Παναγιωτάκης Γεραρής».

Του Αντώνη Λαζαρή

H διαχείριση του παράκτιου οικοσυστήματος δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Για να μπορέσει κάποιος να πετύχει ορθή διαχείριση του παράκτιου οικοσυστήματος χρειάζεται πολύ καλή γνώση του θέματος.

Ο Οργανισμός Λιμένος Ραφήνας έχει στην επιστασία του το παράκτιο οικοσύστημα που περιλαμβάνει τις παραλίες της Ραφήνας.

Η διαχείριση του Οργανισμού είναι διαχρονικά μια τραυματική εμπειρία για το παράκτιο οικοσύστημα.

Πέρα από τους λουόμενους και τα μαγαζιά που βρίσκονται παρά θιν’ αλός υπάρχουν και φυτά και ζώα που το ενδιαίτημά τους είναι η παραλία.

Τελευταίο θύμα της άλογης διαχείρισης αποτέλεσαν τα βούρλα της κεντρικής παραλίας της Ραφήνας.

Τα βούρλα  του γένους Juncus είναι από τα πιο χαρακτηριστικά φυτά των υγροτόπων και των παραλιών της Ελλάδας.

Τα βούρλα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του παράκτιου οικοσυστήματος.

Τα βούρλα της Ραφήνας αποτελούν/αποτελούσαν απομεινάρι της βλάστησης της παραλίας που κάποτε ήταν αρκετά διαφορετική από τη σημερινή.

Το έχουμε πει, το έχουμε γράψει, το ακούμε συνεχώς. Μας έχει γίνει συνείδηση πια, πως ο Βαλανάρης ποταμός που κατεβαίνει από το ανατολικό Πεντελικό για να χυθεί στο Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας, είναι ένα πονεμένο ποτάμι.

Σα να μην έφτανε ο βιασμός του από τις πολλαπλές υδροληψίες (νόμιμες και παράνομες) ή οι οικοδομικές παρεμβάσεις που τον πιέζουν ποικιλοτρόπως, είναι και η ρύπανση που προκαλείται από τον άνθρωπο, κάτοικο ή όχι, ο οποίος απορρίπτει από αστικά κατάλοιπα, μέχρι οικοδομικά ή άλλης φύσεως υλικά. Κυρίως προϊόντα καθαιρέσεων οικοδομών ή οδοποιίας.

Πρωτοστάτης δυστυχώς στη ρύπανση του ποταμού, είναι ο ίδιος ο δήμος Ραφήνας Πικερμίου. Το είδαμε πολύ πρόσφατα σε δύο περιπτώσεις. Υπάρχουν και παλιότερες, αλλά οι δύο (2) τελευταίες είναι κραυγαλέες γιατί αφορούν απόρριψη μπάζων και χωμάτων από εργολάβο (εργολάβους) που υποτίθεται πως δούλευε (δούλευαν) υπό την επίβλεψη και ευθύνη του δήμου. Το έργο που εκτελούνταν ήταν συνδέσεις παροχών της ΕΥΔΑΠ. Μία ήταν στην οδό Καρπασίας και μία άλλη, αποχέτευσης ομβρίων, εκεί κοντά, στην οδό Φιλικής Εταιρείας. Οι εργασίες εκτελέσθηκαν αλλά τα μπάζα που προέκυψαν δεν απομακρύνθηκαν, αλλά απορρίφθηκαν  στη νότια όχθη του Βαλανάρη.

Στις 2/5/2020 είχαμε αναρτήσει τις παρατηρήσεις μας για όσα συνέβησαν στον Βαλανάρη, στο ύψος της ανατολικότερης συμβολής της ομώνυμης οδού με την Φιλικής Εταιρίας, στο Πικέρμι.  Σημειώναμε πως ο εργολάβος έσκαψε, εγκατέστησε αγωγό ύδρευσης και τις συνδέσεις του και μετά ξεφορτώθηκε τα μπάζα που είχαν περισσέψει πετώντας τα μέσα στην κοιλάδα του ποταμού, που κυλούσε από κάτω.

Το κατάφυτο πρανές μεταμορφώθηκε  σε χωμάτινο ή καλύτερα σε πρανές αδρανών υλικών, αφού η απόρριψη από τον εργολάβο το κάλυψε από το επίπεδο της οδού μέχρι το ποτάμι. Φυσικά μέρος των μπάζων θα κατέληξε μέσα στο ποτάμι, για να παρασυρθούν από τα νερά παρακάτω, προς το Πικέρμι και τη Ραφήνα. Την θλιβερή είδηση αναδημοσίευσε και το Δασαμάρι SOS

Την ίδια μέρα, άλλο ενημερωτικό site της περιοχής,  το «Εν Ραφήνα», έχοντας αντιληφθεί το τρομερό γεγονός της καταστροφής της όχθης του Βαλανάρη και της απόρριψης αδρανών στο ποτάμι, δημοσίευσε και εκείνο το συμβάν με τίτλο Περιβαλλοντικά εγκλήματα στον δρόμο για τον Βαλανάρη.

Επίσης έγιναν και αναρτήσεις στο facebook σχετικά, όπως η παρακάτω εικόνα, που ετίθετο η απορία πως έγιναν αντιληπτοί αυτοί που είχαν επισκεφθεί τον Βαλανάρη, εν καιρώ περιορισμού κυκλοφορίας και δεν έγιναν αντιληπτοί αυτοί που έριξαν τα μπάζα