Έφυγε σήμερα από τη ζωή η συνθέτης και στιχουργός Βάσω Αλαγιάννη, δημιουργός πολλών σημαντικών τραγουδιών, όπως το «Αχ Ελλάδα, σ’αγαπώ», ο «Υδροχόος», το «Απόψε σιωπηλοί» και άλλα πολλά τραγούδια που ερμήνευσαν ο Νίκος Παπάζογλου, ο Μανώλης Λιδάκης, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Δημήτρης Μπάσης και άλλοι πολλοί μεγάλοι τραγουδιστές

Εμείς, ως αποχαιρετισμό, επιλέξαμε να ακούσουμε το «Απόψε σιωπηλοί». Οι στίχοι και η μουσική είναι της Βάσως Αλαγιάννη και η μοναδική ερμηνεία του πρόωρα χαμένου Νίκου Παπάζογλου

Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί
ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη
το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί
και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι

Δώσ’ μου λοιπόν το τελευταίο μας φιλί
και ας καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγάρο
και φύγε μη γυρίσεις να με δεις
δε θέλω να με βλέπεις να πονάω

Δε θέλω να `μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί
Θέλω να μη θυμάμαι
κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή
Θέλω ένα όνειρο μονάχα να `ναι
κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί
για να μου πεις να μη φοβάμαι

Εικόνες ντροπής για την ανθρωπότητα μας έρχονται από τα σύνορα Ισπανίας και Μαρόκου, όπου τουλάχιστον 23 άνθρωποι έχουν χάσει μέχρι τώρα τη ζωή τους και εκατοντάδες άλλοι έχουν τραυματιστεί. Αυτός είναι ο εγκληματικός απολογισμός της δολοφονικής καταστολής που υπέστησαν Αφρικανοί μετανάστες που προσπάθησαν να περάσουν τα σύνορα Μαρόκου – Ισπανίας. Η ντροπή όμως είναι για όσους έχουν ενσυναίσθηση. Έτσι, ο σοσιαλδημοκράτης Ισπανός πρωθυπουργό Π. Σάντσεθ , αντί για έκκληση αυτοσυγκράτησης και επίδειξης ανθρωπισμού, έσπευσε να μοιράσει συγχαρητήρια στις δυνάμεις καταστολής της Ισπανίας και του Μαρόκου, για την αντιμετώπιση μιας «καλά οργανωμένης, βίαιης επίθεσης στην εδαφική μας ακεραιότητα», που όπως ισχυρίστηκε οργανώθηκε από «μαφίες διακίνησης ανθρώπων».

Εμείς, στην ανάρτηση αυτή, δε θα σταθούμε στην επαναλαμβανόμενη χρησιμοποίηση των οργουελιανών εκφράσεων για «οργανωμένη επίθεση» και για «μαφίες διακίνησης ανθρώπων». Είναι οι ίδιες κλισέ εκφράσεις που χρησιμοποιούν και οι άνθρωποι της δικής μας κυβέρνησης και σκοπός είναι να αποστρέψουν το βλέμμα των λαών τους από τη δυστυχία των ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται και διακινδυνεύουν τη ζωή τους στην προσπάθεια να βγουν από την κόλαση μέσα στην οποία έτυχε να γεννηθούν (και ας αναρωτηθούμε ειλικρινά αν δε θα κάναμε κι εμείς το ίδιο, εάν βρισκόμασταν στη θέση τους)

Δε θα σταθούμε επίσης στο ότι οι πλούσιες χώρες δεν κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν την κόλαση στις χώρες αυτών των ανθρώπων, ώστε να μην αναγκάζονται οι άνθρωποί τους να τις εγκαταλείπουν. Ούτε στο ότι τις περισσότερες φορές, οι πλούσιες χώρες είναι αυτές οι ίδιες υπεύθυνες γι αυτή την κατάσταση, τόσο με τη διαχρονική καταλήστευση των χωρών αυτών όσο και για τη διάλυσή τους, όπως συνέβη στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στη Συρία και σε τόσες άλλες χώρες που βίωσαν με αίμα και πόνο τη δυτική άποψη περί Διεθνούς Δικαίου

Δε θα σταθούμε επίσης στο ότι πρωθυπουργός της Ισπανίας είναι ένας «προοδευτικός» σοσιαλδημοκράτης που κυβερνά με τη στήριξη των πάλαι ποτέ ριζοσπαστών Podemos

Θα σταθούμε μόνο στο πώς γίνεται να υπάρχουν χερσαία σύνορα μεταξύ Ισπανίας και Μαρόκου και να διαπιστώσουμε για μια ακόμη φορά πως η Ιστορία εκδικείται και πως γελοιοποιεί όσους με υποκρισία επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο

Για τη Θέουτα και τη Μελίγια ο λόγος, δυο αυτόνομες ισπανικές πόλεις που βρίσκονται όμως … στο Μαρόκο! Πιο συγκεκριμένα, η Θέουτα βρίσκεται απέναντι από το Γιβραλτάρ (που είναι βρετανικό έδαφος μέσα στην Ισπανία!) με έκταση 18,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και η Μελίγια σε απόσταση διακοσίων πενήντα χιλιομέτρων ανατολικά, με έκταση 12,3 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Οι πόλεις αυτές ιστορικά αποτελούσαν κέντρα εμπορίου αλλά και λιμάνια εισόδου και εξόδου του Μαρόκου, που συνέδεαν την Βόρεια και τη Δυτική Αφρική με την Ευρώπη. Η Ισπανία κατέχει από το 1496 τη Μελίγια και από το 1580 τη Θέουτα Επειδή οι δύο πόλεις αποτελούν μέρος του εδάφους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολλοί υπήκοοι τρίτων χωρών προσπαθούν να εισβάλουν σε αυτές κάθε χρόνο. Γι' αυτό, γύρω από την Θέουτα και την Μελίγια, υπάρχουν πανύψηλοι φράχτες, δημιουργώντας ένα εφιαλτικό σκηνικό. 

Οι Μαροκινοί θεωρούν τα εδάφη αυτά δικά τους, αλλά οι Ισπανοί δεν το συζητούν. Την ίδια στιγμή, οι Ισπανοί ζητούν από τους Βρετανούς την παραχώρηση του Γιβραλτάρ σε αυτούς. Και, βέβαια, οι Βρετανοί ούτε που το συζητάνε. Σ αυτό τον κόσμο της αφάνταστης υποκρισίας, το μόνο δίκαιο τελικά είναι αυτό του ισχυρού.

Αφορμή για το άρθρο αυτό, αποτέλεσαν τα εξευτελιστικά γεγονότα που συνέβησαν στην τελετή απονομής των βραβείων μουσικής του MAD. Μια γιορτή ευτελής έτσι κι αλλιώς από μόνη της και που κάθε χρόνο αποδεικνύει πως μπορεί να γίνεται ακόμη χειρότερη

Αυτά τα κνώδαλα που έβαλαν τους μπράβους τους να πλακωθούν στο ξύλο, είναι εκπρόσωποι ενός μουσικού ρεύματος που ονομάζεται trap. Μπορεί τυπικά το trap να αποτελεί παρακλάδι του hip-hop, όμως το κοινό στο οποίο απευθύνεται δεν είναι το ίδιο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως το trap συγγενεύει περισσότερο με αυτό που αποκαλείται λαϊκό-ποπ ή νέο–σκυλάδικο. Γι’ αυτό βλέπουμε τους trapers να παίζουν στα μαγαζιά που ευσχήμως αποκαλούνται μπουζούκια ή να συνεργάζονται με λαϊκούς – όπως αρέσκονται να αποκαλούνται οι νέο-σκυλάδες - τραγουδιστές. Μπορεί η θεματολογία τους να είναι διαφορετική, ο σκοπός όμως και η αισθητική τους είναι παρόμοια

Από την άλλη μεριά, το hip-hop είναι αυτή τη στιγμή το πιο ζωντανό μουσικό ρεύμα, το πιο πολιτικοποιημένο και σίγουρα η νο1 μουσική στην Ελλάδα για τους νέους. Αυτό το hip-hop δεν έχει καμία σχέση με το trap. Είναι αυτό που παίζουν ο ΛΕΞ, οι Στίχοιμα, οι Social Waste, οι Κοινοί Θνητοί, ο Bloody Hawk. Ονόματα με τεράστια διείσδυση στη νεολαία και με κοφτερό κοινωνικοπολιτικό στίχο

Παρόλα αυτά, ή ίσως ακριβώς γι αυτό, το ελληνικό χιπ-χοπ είναι αποκλεισμένο από το ραδιόφωνο. Σε σχετική ερώτηση που τους έγινε, οι Social Waste απαντούν: 

«Δεν γνωρίζουμε γιατί. Είναι όμως παράδοξο. Οι μεγαλύτερες συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τελευταία γίνονται από εγχώρια χιπ χοπ σχήματα και καλλιτέχνες. Μιλάμε για 3-10 χιλιάδες εισιτήρια κάθε συναυλία. Ποιο άλλο είδος το κάνει αυτό; Και χωρίς καμία προβολή από τα κυρίαρχα ΜΜΕ; Και γιατί δεν έχει προβολή αφού έχει απήχηση; Ίσως έχει να κάνει με την επικινδυνότητα του λόγου και το γεγονός ότι δεν είναι συμβατό με τα κυρίαρχα κοινωνικά οικονομικά καταναλωτικά πρότυπα. Τα αμφισβητεί».

Για όσους τυχόν δεν τους γνωρίζουν, επιλέξαμε ένα τραγούδι από τον καθένα για μια πρώτη γνωριμία. Ακούστε με προσοχή τα τραγούδια, δώστε προσοχή στο στίχο. Στο τραγούδι του Bloody Hawk μη βιαστείτε να προσπεράσετε. Ακούστε το μέχρι το τέλος, θα αποζημιώσει την υπομονή σας.

Σίγουρα αδικούμε και άλλους, θα επανορθώσουμε όμως σε επόμενα αφιερώματα. Και είναι σίγουρο πως όλοι αυτοί δεν πρόκειται να βραβευτούν σε ευτελή πανηγυράκια, όπως το MAD AWARDS

Μία από τις πρώτες βεβαιότητες που γκρέμισε η ειδική θεωρία της Σχετικότητας του Einstein ήταν πως ο χρόνος είναι απόλυτος και οικουμενικός. Πιο συγκεκριμένα, ο Einstein υποστήριξε πως αν υπάρχουν δύο παρατηρητές που μετρούν τη χρονική διάρκεια ενός φαινομένου τότε, αν ο ένας από τους δύο κινείται, θα μετρά χρονική διάρκεια του γεγονότος μεγαλύτερη από αυτή που μετρά ένας ακίνητος παρατηρητής.

Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται διαστολή του χρόνου και η χρονική εξίσωση που δείχνει αυτή τη χρονική διαφορά είναι , όπου το Δt’ είναι η εκτίμηση του κινούμενου παρατηρητή για τη διάρκεια του φαινομένου και Δt η εκτίμηση του ακίνητου παρατηρητή. Το υ είναι η ταχύτητα του παρατηρητή και το c η ταχύτητα του φωτός

Αν, για παράδειγμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπήκε στο κατάστημα με ταχύτητα 0,9 φορές την ταχύτητα του φωτός και συνομίλησε για 14 δευτερόλεπτα με την Ανδριάνα, σύμφωνα με το δικό του ρολόι, ένας ακίνητος παρατηρητής θα νομίσει πως το γεγονός διάρκεσε 2,3 φορές παραπάνω, δηλαδή 32,2 δευτερόλεπτα

Στην περίπτωση του δημοσιογράφου των ΝΕΩΝ, ο οποίος κατέγραψε διάρκεια του φαινομένου 10 λεπτά, δηλαδή 42,86 φορές μεγαλύτερη από αυτή που κατέγραψε το ρολόι του Μητσοτάκη, με πρόχειρους υπολογισμούς μπορούμε να συμπεράνουμε πως ο Κυριάκος μπήκε μέσα στο μαγαζί με ταχύτητα 99,97% της ταχύτητας του φωτός

Αυτή είναι η αλήθεια για όσους απορούν που ο δημοσιογράφος των ΝΕΩΝ μέτρησε 10 λεπτά, αντί για 14 δευτερόλεπτα τη συνομιλία του Κυριάκου με την Ανδριάνα. Εκτός αν θέλουμε να πιστέψουμε τους κακόβουλους του διαδικτύου που λένε εξυπνάδες πως τα ΝΕΑ, από τότε που αγοράστηκαν από τον Μαρινάκη, από ΝΑΥΑΡΧΙΔΑ της ενημέρωσης, έχασαν τα τρία πρώτα γράμματα

«Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κ᾿ επίσημοι κι ωραίοι.

Σαράντα λύκοι με προβιὰ (γι᾿ αυτούς χτυπά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.

Οξ᾿ ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κ᾿ οι των επίγειων αγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ανοίξαν τα παράθυρα καιὶ κράξαν: «Είστε αθέοι»

Κώστας Βάρναλης

Την ώρα που ο πόλεμος μαίνεται στην Ουκρανία, η Εκκλησία της Ελλάδας δεν κάνει τίποτα για να επηρεάσει τους Ρώσους ομόδοξούς της ώστε αυτός να σταματήσει. Την ώρα που οι πολίτες τρέμουν να ανοίξουν το λογαριασμό της ΔΕΗ, Υπουργός Ανάπτυξης παραμένει ο Άδωνις Γεωργιάδης παριστάνοντας τον Κινέζο. Την ώρα που το οργανωμένο έγκλημα εκτελεί ανενόχλητο κάτω από το φως της ημέρας σε πολυσύχναστους δρόμους, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Τάκης Θεοδωρικάκος, θεωρεί πρώτη του προτεραιότητα την ίδρυση Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, κόντρα στη θέληση των πρυτανικών αρχών.

Αυτοί και άλλοι επιτυχημένοι υπουργοί της κυβέρνησης, όπως η η Αναπληρώτρια Υπουργός Υγείας Μίνα Γκάγκα, η Υφυπουργός Υγείας Ζωή Ράπτη, η Υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου, ο Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Σίμος Κεδίκογλου παρευρέθηκαν  σε δείπνο που έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, στην Ιερά Μονή Αγίων Θεοδώρων Ζάλτσας, στις πλαγιές του Ελικώνα.

Το δείπνο έγινε με την ευκαιρία της ονομαστικής εορτής του Ιερώνυμου. Ίσως όμως ήταν και μια ευκαιρία για να γιορταστούν οι αδιαμφισβήτητες επιτυχίες της κυβέρνησης στην καταπολέμηση της φτώχειας, της ακρίβειας, της ανεργίας, της πανδημίας και της εγκληματικότητας. Ίσως πάλι να έγινε για να δούμε για μια ακόμη φορά τον λιτό και ασκητικό βίο των ανθρώπων της Εκκλησίας

Εμείς όμως θυμηθήκαμε τον Κώστα Βάρναλη. Για την ακρίβεια, μας τον θύμισε το χθεσινό άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών, που και αυτό με τη σειρά του από κάπου αλλού εμπνεύστηκε. Οι καλές ιδέες όμως είναι για να διαδίδονται. Εμείς όμως θα αντιληφθούμε ποτέ πως οι «σαράντα σβέρκοι βοδινοί» τρώνε και πίνουν στις πλάτες μας, επειδή εμείς τους το επιτρέπουμε;

«Δεν ζούμε σε δημοκρατία, αλλά σε μια πλουτοκρατία που έπαψε να είναι τοπική και κοντινή για να καταστεί παγκόσμια και απροσπέλαστη…

Με άλλα λόγια, πιο ξεκάθαρα, λέω πως οι λαοί δεν εκλέγουν τις κυβερνήσεις τους ώστε αυτές να του “οδηγήσουν” στην Αγορά, αλλά είναι η Αγορά που ρυθμίζει με όλους τους τρόπους τις κυβερνήσεις ώστε να “οδηγήσουν” τους λαούς σε αυτήν.

Και αν μιλώ έτσι για την Αγορά, είναι γιατί σήμερα, και κάθε μέρα που περνά περισσότερο από ποτέ, είναι το κατεξοχήν όργανο της αυθεντικής, μοναδικής και αναντίρρητης εξουσίας, της παγκόσμιας οικονομικής εξουσίας, που δεν είναι δημοκρατική γιατί δεν την εξέλεξε ο λαός, που δεν είναι δημοκρατική γιατί δεν ασκείται από τον λαό, και που, τέλος, δεν είναι δημοκρατική γιατί δεν αποβλέπει στην ευτυχία του λαού».

Ζοζέ Σαραμάγκου, Νόμπελ Λογοτεχνίας 1998

Αν αυτή τη στιγμή κάπου παράγεται πολιτική στην Ευρώπη, αν κάπου γίνεται πραγματική σύγκρουση ιδεών, πιστεύουμε πως αυτό συμβαίνει στη Γαλλία. Ή για να το πούμε αλλιώς, αν η Γαλλία δεν παράξει πραγματική πολιτική, το παιχνίδι για τους λαούς της Ευρώπης είναι οριστικά χαμένο, όντες παγιδευμένοι ανάμεσα σε δύο μη-ιδεολογίες : τη μέγγενη των Αγοράς από τη μια και τη ρητορική μίσους της Ακροδεξιάς από την άλλη, τη στιγμή που πανευρωπαϊκά τα κόμματα της Αριστεράς αδυνατούν να ορθώσουν πειστικό και προπαντός ειλικρινή λόγο

Το αισιόδοξο είναι πως η Αριστερά του Ζαν Λυκ Μελανσόν κατόρθωσε να μπει σφήνα ανάμεσα σε αυτές τις δύο μη-ιδεολογίες και να θυμίσει πως η Ιστορία δεν τελείωσε ακόμη και πως οι ανθρώπινες αξίες ακόμη συγκινούν, όσο και αν βάλλονται από τους θεούς του χρήματος και του ρατσιστικού μίσους. Ακόμη πιο αισιόδοξο είναι το γεγονός πως ο Μελανσόν εμφανίζεται πολύ πιο ώριμος και συγκροτημένος πολιτικά από τον εγχώριο πολιτικό του "συγγενή", τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος αφού πέρασε με πολύ μεγάλη ευκολία από τον πολιτικό ακτιβισμό στον πολιτικό «ρεαλισμό», πλήγωσε ανεπανόρθωτα (;) την αξιοπιστία της ελληνικής Αριστεράς και έστρωσε το δρόμο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, την πιο άθλια κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τι την κάνουμε, ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την... Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος

Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι, φτου κι απ’ την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δε θα έρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας...

Ό­μως τ’ αφήσαμε γι’ αύριο... Για να πάμε πού; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο, και μεις, αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος.

Χρόνης Μίσσιος

Απόσπασμα από το “Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;”

Πάνω σε αυτό το εξαιρετικό κείμενο του Χρόνη Μίσσιου, πάτησε ο Εισβολέας και έφτιαξε το δικό του τραγούδι χρησιμοποιώντας ως δείγμα τη φωνή του ίδιου του συγγραφέα. Ο Εισβολέας συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα

Χρόνης Μίσσιος

Απόσπασμα από το “Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;”

Ιθάκη - Αύγουστος 2021, πρωί

« Είναι το καλοκαίρι· τώρα που, ύστερ’  απ’ τους ανοιξιάτικους οργασμούς, μεστώνουν οι ορμές. Τα δόντια, καθώς δαγκώνουν τους καρπούς, λες και βουτάν σε χυμούς ανθρώπινου κορμιού. Οι επίμονοι ιδρώτες σκορπάν οσμές γονιμικά ερεθιστικές. Τα λεύτερα κορμιά προσφέρονται στο χάδι του ανέμου, του ήλιου, του ματιού. Προκαλούν το άγγισμα του χεριού που θα τα ταράξει· γυρεύουν την πανίσχυρη συνουσία, που θα τα λυτρώση από το γενετήσιο εφιάλτη. Είναι το καλοκαίρι.

Οι άνθρωποι με μάτια ανήσυχα κοιτούν τους ορίζοντες, αναζητώντας το σύννεφο με τη βροχή· λαχταρώντας το δροσερό υετό, που θα τους λυτρώση απ’ τις δυναμικές ατονίες τους. Με ψυχές λαφιασμένες γυρεύουν ένα παρήγορο ύπνο, που δε λέει να ‘ρθει. Τα κρεβάτια είναι πολύ στενά, τα σεντόνια πολύ ζεστά, τα κορμιά πολύ υγρά. Η μέρα έρχεται γρήγορα, να ξεδιαλύνη τα πονηρά όνειρα· κι η νύχτα αργά, να χύση βάλσαμο στις ανησυχίες. Είναι το καλοκαίρι…»

Μ. Καραγάτσης, Η μεγάλη χίμαιρα

Είναι το καλοκαίρι λοιπόν. Ανέμελο, ελεύθερο, ελπιδοφόρο, παιχνιδιάρικο, ερωτικό. Με τις όλο υποσχέσεις νύχτες να κλείνουν πονηρά το μάτι παίρνοντας τη σκυτάλη από την εκτυφλωτική και γεμάτη ένταση ημέρα, σε ένα αδιάκοπο παιχνίδι εναλλαγής ρόλων. Είναι το καλοκαίρι λοιπόν. Που αφού δεν μπορούμε να κάνουμε όλη μας τη ζωή όπως θα θέλαμε, τα εναποθέτουμε όλα – ή σχεδόν όλα – σε αυτές τις λίγες ημέρες. Που θα γεννήσουν προσδοκίες, χαρές αλλά και πολλές απογοητεύσεις

Σε αυτή τη συλλογή της atticavoice, συγκεντρώσαμε τραγούδια που μιλάνε για το καλοκαίρι. Για την ακρίβεια, τραγούδια που περιέχουν στον τίτλο τους το καλοκαίρι. Για τρία τραγούδια μόνο, κάναμε εξαίρεση. Για το «Sealed with a kiss» και το «Σαν με κοιτάς», που μπορεί να μην πληρούν το κριτήριο που θέσαμε, όμως είναι γεμάτα καλοκαίρι. Αλλά και για την «Ανάμνηση» των Olympians, που όμως όλοι το ξέρουν ως «Το καλοκαίρι (μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά)»

Αποτολμήσαμε συνδυασμούς απρόβλεπτους. Κάποια τραγούδια της συλλογής είναι ελληνικά, κάποια άλλα έχουν αγγλικούς στίχους. Κάποια από αυτά είναι πλέον κλασσικά και μας έχουν σημαδέψει, κάποια άλλα είναι πολύ νεότερα. Κάποια είναι rock, κάποια είναι νεοκυματικά, κάποια ανήκουν στα λεγόμενα ελαφρά, κάποια ανήκουν στο λεγόμενο έντεχνο. Επιλέξαμε τραγούδια που μας άρεσαν, εντελώς απενοχοποιημένα.

Κάποια από αυτά είναι αλέγρα και αισιόδοξα, κάποια άλλα είναι θλιμμένα και μελαγχολικά. Σαν τις εναλλαγές της ανθρώπινης διάθεσης, ακόμη και μέσα στην ίδια ημέρα. Και βάζοντάς τα στη ζυγαριά, διαπιστώσαμε πως είναι πολύ περισσότερα τα θλιμμένα, παρά τα χαρούμενα τραγούδια. Ίσως πιο εύκολα κάνουμε τραγούδι τη λύπη μας και τον καημό μας, παρά τη χαρά μας

Καλή ακρόαση λοιπόν, με ένα ποτό στο χέρι σε μια βεράντα ή ακόμη καλύτερα μέσα σε μία μεγάλη αγκαλιά

[Όσοι ακούν τη λίστα από υπολογιστή, για να αποφύγουν τυχόν προβλήματα, ας επιλέξουν να πατήσουν το πλήκτρο "παρακολούθηση σε You tube"]

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι - Μανώλης Φάμελλος

Summerwine - Lana del Ray

Το καλοκαιράκι - Φατμέ

Summer in the city - Lovin’spoonful

Μια αγάπη για το καλοκαίρι – Καίτη Χωματά

In The Summertime - Mungo Jerry

Σαν με κοιτάς – Γιάννης Φέρτης & Αφροδίτη Μάνου

Sealed with a Kiss – Brian Hyland

Τόσα Καλοκαίρια - Δάκης

Summertime - Ella Fitzgerald & Louis Armstrong

Αυτό το καλοκαίρι – Δάκης

Summer Kisses, Winter Tears - Elvis Presley

Ανάμνησις - Olympians

Summertime Sadness - Lana Del Rey

Καλοκαίρι - Nalyssa Green

Summer's Almost Gone - The Doors

Έφυγε το καλοκαίρι - Καίτη Χωματά

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι - Ε. Αρβανιτάκη

Το Καλοκαίρι Θα 'ρθει - Φοίβος Δεληβοριάς

Καλοκαίρι - Διονύσης Σαββόπουλος

Τα θερινά σινεμά - Λουκιανός Κηλαηδόνης

Πανάρχαια συνήθεια ο πόλεμος. Για την ακρίβεια, όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι ένας συνεχής πόλεμος με ελάχιστα διαλείμματα ειρήνης. Και αν οι σημερινές γενιές στην Ελλάδα δεν έζησαν πολέμους, ήταν θέμα ευνοϊκής συγκυρίας των παγκόσμιων συσχετισμών. Τίποτα δεν εγγυάται πως αυτή η τύχη θα εξακολουθεί να μας συνοδεύει. Πόσο μάλλον όταν η σημερινή κυβέρνηση ανοίγει μέτωπα παντού.

Από τη μια οι κρυφές συμφωνίες της ελληνικής κυβέρνησης για αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία. Από την άλλη, οι κρυφές συνδιαλλαγές για αντικατάσταση του οπλισμού που στέλνει η Ελλάδα με άλλον, παλαιού τύπου και άμεσου εκσυγχρονισμού του έναντι σοβαρού αντιτίμου. Από την τρίτη πλευρά, η διατάραξη των σχέσεων με τη Ρωσία, με την οποία διατηρούσαμε ανέκαθεν καλές σχέσεις (και με τον εισβολέα Πούτιν). Από την τέταρτη πλευρά, η διατάραξη των σχέσεων και με το Ιράν, καθώς λειτουργήσαμε ως χωροφύλακας των Αμερικανών και κατασχέσαμε ιρανικό πετρέλαιο. Όταν, δε, ήρθαν πολύ σύντομα τα ιρανικά αντίποινα με την κατάσχεση ελληνικών δεξαμενόπλοιων, εμείς ψελλίσαμε κάτι περί πειρατείας και διεθνούς νομιμότητας, τη στιγμή που είχαμε κάνει προηγουμένως ακριβώς το ίδιο. Τελικά, βέβαια, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε το ιρανικό πετρέλαιο για να μπορέσουν να πάρουν πίσω οι δικοί μας εφοπλιστές τα καράβια τους.

Και βέβαια από παντού οι "σύμμαχοι" που όταν χρειάστηκε η υποστήριξη τους, αυτοί προτίμησαν τη σιωπή. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις διενέξεις των ελληνοτουρκικών κυβερνήσεων που χαίρονται ως νήπια τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ.

Είναι βέβαια και η άσπονδη φίλη μας, η Τουρκία, που από τη μια αποδεικνύεται εξαιρετική στην παγκόσμια διπλωματία και από την άλλη, παίζει με μας - για τους δικούς της εσωτερικούς λόγους - το παιχνίδι του φόβου του πολέμου.

Την ίδια στιγμή, ενώ εμείς είμαστε οι κομπάρσοι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, αποδεικνυόμαστε όπως πάντα πρωταγωνιστές σε διαλόγους καφενείου στα εγχώρια τηλεοπτικά κανάλια. Ενώ μπροστά μας μαίνεται ένας πόλεμος που δεν μας παραδειγματίζει ώστε να καταλάβουμε πως η εμπλοκή μας δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφική, τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τη χώρα, εμείς κοιμόμαστε εφησυχασμένοι γιατί "η τουρκική πρόκληση πήρε απάντηση" από κάποιον υψηλόβαθμο ένστολο σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ της συμφοράς.

Ναύαρχοι και στρατηγοί αμφιβόλου πνευματικής διαύγειας φιλοξενούνται στα κανάλια από δημοσιογράφους εγνωσμένης άγνοιας και ελλείμματος ευαισθησίας και διαμηνύουν, με παντελή έλλειψη υπευθυνότητας, στο παραλυμένο από χρόνια τηλεοπτικό κοινό, πως εμείς θα είμαστε οι νικητές σε ένα πόλεμο. Έναν πόλεμο που ουσιαστικά ευχήθηκε ο ναύαρχος ε.α Εγκολφόπουλος λέγοντας: «Μακάρι [οι Τούρκοι] να κάνουν κίνηση». Λες και πρόκειται για καυγά καφενείου ή σχολικού προαυλίου.

Οι άρχοντες του πολέμου διψούν για αίμα, τρέφονται από αυτό. Οι πολεμικές βιομηχανίες βαράνε τα τύμπανα του πολέμου και οι εθνικιστές πολιτικοί κάθε χώρας σέρνουν πρώτοι το χορό. Και πίσω τους ακολουθεί όλος αυτός ο εκχυδαϊσμένος απαίδευτος όχλος, η πλειοψηφία κάθε χώρας, που αρέσκεται να βαυκαλίζεται με εθνικές υπερηφάνειες και εθνικά κατορθώματα. Μέχρι να έρθει η καταστροφή. Αλλά ούτε και τότε δεν πρόκειται να βάλουν μυαλό. Για εκδίκηση θα μιλάνε και θα τροφοδοτείται συνεχώς ο αέναος κύκλος του μίσους

Για τα γουρούνια του πολέμου τραγουδούν οι Black Sabbath. Για τους στρατηγούς που συγκεντρώνονται σαν τις μάγισσες και για τους πολιτικούς που , αφού αποφασίσουν τον πόλεμο, οι ίδιοι κρύβονται και αφήνουν τη δουλεία στους φτωχούς :

«Generals gathered in their masses / Just like witches at black masses / Evil minds that plot destruction / Sorcerers of death's construction

… Politicians hide themselves away / They only started the war / Why should they go out to fight? / They leave that role to the poor»

Για τους εμπόρους του πολέμου τραγουδά ο Bob Dylan που θεωρούν πως ο κόσμος είναι δικό τους παιχνίδια και τους ρωτά αν με τα λεφτά που βγάζουν θα μπορέσουν να αγοράσουν συγχώρεση για τα εγκλήματά τους.

« Come you masters of war/You that build the big guns/You that build the death planes/
You that build all the bombs/You that hide behind walls/You that hide behind desks

… You that never done nothin' / But build to destroy / You play with my world / Like it's your little toy / You put a gun in my hand / And you hide from my eyes / And you turn and run farther / When the fast bullets fly

… Let me ask you one question / Is your money that good? / Will it buy you forgiveness /
Do you think that it could? / I think you will find / When your death takes its toll / All the money you made / Will never buy back your soul»

Οι Pink Floyd βάζουν τα σκυλιά του πολέμου να μιλήσουν για τον εαυτό τους. « Σκυλιά του πολέμου και άντρες του μίσους … το νόμισμά μας είναι σάρκα και κόκκαλα … η κόλαση άνοιξε και βγήκε προς πώληση … Μαζευτείτε και παζαρέψτε … θα πούμε ψέματα και θα εξαπατήσουμε … ακόμα και οι αφέντες μας δεν ξέρουν τον ιστό που υφαίνουμε … ένας κόσμος, είναι πεδίο μάχης … ένας κόσμος, και θα τον γκρεμίσουμε … τα σκυλιά του πολέμου δεν διαπραγματεύονται … τα σκυλιά του πολέμου δεν θα συνθηκολογήσουν … θα πάρουν και θα δώσεις … Και πρέπει να πεθάνεις για να ζήσουν»

« … Dogs of war and men of hate / With no cause, we don't discriminate / Discovery is to be disowned / Our currency is flesh and bone / Hell opened up and put on sale / Gather 'round and haggle / For hard cash, we will lie and deceive / Even our masters don't know the web we weave

… One world, it's a battleground / One world, and we will smash it down

… The dogs of war don't negotiate / The dogs of war won't capitulate / They will take and you will give / And you must die so that they may live»

Στο πηγάδι του χρόνου. Έτσι ονομάζεται το τραγούδι της Δήμητρας Μαστορίδου, η οποία λέει γι’ αυτό πως : « Είναι η προσπάθεια ενός ανθρώπου να θυμηθεί. Είναι η φιλοδοξία ενός φωτογράφου να απαθανατίσει το χρόνο σε ένα κλικ. Είναι ένα εγχείρημα μνήμης, που οφείλει να αποτύχει, διαλύοντας έτσι την επίπλαστη παντοδυναμία μας. Τελικά, είναι ένα βαλς σε μυστική υπηρεσία: να μας συνοδεύσει απενοχοποιημένους ως τη λήθη »

Φόβοι, ντροπές, ενοχές και τραύματα του παρελθόντος. Ποιος αντέχει να αναμετρηθεί μαζί τους; Μπορεί πράγματι να σωθείς, μπορεί όμως και να καείς σε μια αδιάκοπη διαδικασία αναμέτρησης μαζί τους.Γιατί "Ποιος αντέχει να καθρεφτιστεί / χωρίς εντελώς να χαθεί / σκυφτός στο πηγάδι του χρόνου να δει /το είδωλό του"

Πώς, γιατί, προς τι και ποιος
Ζητάει να μάθει ακριβώς
Αυτός ο εαυτός πάντα απαιτητικός
Μέχρι το τέλος
Ξεχνά και ξανά αναποδογυρνά
Το μίτο μπερδεύει
Στενά και δρόμους με φόβους, σκιές πολεμά
Πάντοτε

Είναι στιγμές που η αλήθεια ποντάρει στο χθες και χάνει
Μνήμες θολές περιμένουν να βρεις το κλειδί
Επιστολές γραμμένες με μια κόκκινη μελάνη
Κρύβονται, λες, σε κόκκινο χαρτί

Ποια λεπτή, σπασμένη κλωστή μάς ένωνε με όλα εκεί
Εκείνα, τα τόσα, τα σημαντικά -χαμένα στο χρόνο παιδιά-
Μικρά στιγμιότυπα ποιος σας άρπαξε ωκεανός
Κι από το βυθό του αναδύονται αυτές

Οι στιγμές που η αλήθεια ποντάρει στο χθες και χάνει
Μνήμες θολές περιμένουν να βρεις το κλειδί
Επιστολές γραμμένες με μια κόκκινη μελάνη
Κρύβονται, λες, σε κόκκινο χαρτί

Ποιος αντέχει να καθρεφτιστεί
Χωρίς εντελώς να χαθεί
Σκυφτός στο πηγάδι του χρόνου να δει
Το είδωλό του