"Για τη Marfin δεν μιλάτε όμως". Αυτή την καραμέλα πιπιλάνε χρόνια τώρα, όσοι δεν μπορούν να χωνέψουν την αδιανόητη γι’ αυτούς  συσπείρωση του αντιφασιστικού κόσμου που προκάλεσε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Μ’ αυτή την καραμέλα γέμισε πάλι το διαδίκτυο όλες αυτές τις μέρες που ακολούθησαν την καταδίκη της Χρυσής Αυγής από ανθρώπους που φάνηκε πως δε χάρηκαν και πολύ με την καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου.  

Αν πάντως κάποιος πρέπει να μιλήσει για τους νεκρούς της Marfin, ο πρώτος και αρμοδιότερος είναι η Αστυνομία που δεν κατάφερε ποτέ να εντοπίσει τους ενόχους. Ο δεύτερος που πρέπει να μιλήσει, είναι η διεύθυνση της Τράπεζας που είχε κλειδώσει τις πόρτες εξαφανίζοντας κάθε ελπίδα διαφυγής των υπαλλήλων της. Άλλωστε, στη δίκη που έγινε, τρία στελέχη της Marfin, ο διευθύνων σύμβουλος, ο υπεύθυνος ασφαλείας του κτιρίου και η διευθύντρια του καταστήματος κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, οι δύο πρώτοι 22 ετών (θα εκτίσουν 10 χρόνια με αναστολή) και η διευθύντρια του καταστήματος πέντε ετών και ενός μήνα.

Όσοι πιπιλάνε την καραμέλα της Marfin κάνουν σαν να μην αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ των δύο περιπτώσεων. Μίας εκ προμελέτης δολοφονίας από τη μία και ενός εμπρησμού κτιρίου από την άλλη, στον οποίο εμπρησμό είχαν την ατυχία να παγιδευτούν, από εγκληματική παράλειψη της Τράπεζας, τρεις συνάνθρωποί μας και να βρουν φριχτό θάνατο.

Αναμφισβήτητα, η ελαφρότητα με την οποία κάθε χουλιγκάνος εκτοξεύει πέτρες και μολότωφ, καθιστά θέμα χρόνου και τύχης την ύπαρξη νεκρών. Την ίδια όμως - ίσως και μεγαλύτερη - ελαφρότητα επιδεικνύουν και οι ένστολοι αστυνομικοί πετώντας κροτίδες και δακρυγόνα στα τυφλά, αδιαφορώντας πλήρως για το πιθανό ενδεχόμενο θανάτων.

Όπως τον Ιανουάριο του 1991, στην πυρκαγιά που κατέστρεψε το κατάστημα «Κάπα Μαρούσης» και προκάλεσε το θάνατο τεσσάρων ανθρώπων. Μια πυρκαγιά η οποία, όπως οι περισσότερες μαρτυρίες συγκλίνουν, προκλήθηκε από τα δακρυγόνα της αστυνομίας. Ας θυμηθούμε όμως τα γεγονότα, που θυμίζουν εκπληκτικά τα αντίστοιχα της Marfin

 Είναι 10 Ιανουαρίου του 1991, μία ημέρα μετά τη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα από μέλη της Νέας Δημοκρατίας και στην Αθήνα γίνεται μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας, η οποία καταλήγει σε πολύωρες συγκρούσεις διαδηλωτών με τα ΜΑΤ.

Ο Νίκος Τεμπονέρας

Σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία : Από τα εκατοντάδες δακρυγόνα που ρίχτηκαν, κάποιο προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο «Λιβάς» και στο κτίριο Κ. Μαρούσης.

Νεκρά από ασφυξία ανασύρθηκαν τέσσερα άτομα. Η υπηρεσιακή ΕΔΕ έκλεισε την υπόθεση, κάνοντας λόγο για «εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς», παρά την ύπαρξη πολλών επώνυμων μαρτύρων για την αιτία της πυρκαγιάς.

Έξι χρόνια αργότερα, με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, η πυρκαγιά χαρακτηρίστηκε βομβιστική ενέργεια και αποδόθηκε είτε σε ρίψη βόμβας μολότοφ από τους αναρχικούς, είτε σε ρίψη δακρυγόνων με ειδικά τουφέκια από τους αστυνομικούς.

Αλλά και ο ίδιος ο επιχειρηματίας Δ. Μαρούσης  αμφισβητεί την εκδοχή της αστυνομίας. Σε συνέντευξή του στο Βήμα , ο επιχειρηματίας  αφηγείται  

 «Η κατάσταση ήταν έκρυθμη. Οι διαδηλωτές βρίσκονταν στη γωνία Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους. Μία διμοιρία των ΜΑΤ ήταν στα Χαυτεία και άλλη μία στη γωνία Θεμιστοκλέους και Γαμβέττα. Ξεκινούν συμπλοκές και το κτίριο παίρνει φωτιά. Εγώ είχα φύγει μισή ώρα πριν. … Περνώντας από ένα κατάστημα με ηλεκτρικά είδα στις τηλεοράσεις το μαγαζί μου να παίρνει φωτιά και να καίγεται …

Το πόρισμα της Πυροσβεστικής είπε ότι η φωτιά προκλήθηκε από τις μολότοφ. Όταν όμως πήγα στο μαγαζί την επομένη, μέτρησα μέσα έξι χρησιμοποιημένες φιάλες δακρυγόνου. Έγραφαν “εύφλεκτο”» διηγείται, όμως σταματά εκεί. «Δεν θέλω να πω παραπάνω γι΄ αυτά» λέει.

Αν ήτανε ο αδελφός σου πεσμένος κάτω, χτυπημένος από τους φονιάδες, θα έκανες τον αδιάφορο, κυρ Παντελή; Κι εσύ, κύριε πρόεδρε του δικαστηρίου, καλείσαι να αποφασίσεις. Είσαι με τις μέλισσες ή με τους λύκους; 

"Ο άνθρωπος αν νομίζει ότι ελέγχει τη Φύση ... έχει ψευδαισθήσεις"

Η Ιθάκη, πριν από λίγες ημέρες, χτυπήθηκε πολύ σκληρά από το σαρωτικό χτύπημα του Ιανού. Τρομερές εικόνες από την ανυπέρβλητη δύναμη της Φύσης έφτασαν στις οθόνες όλων μας. Λάβαμε από την Ιθάκη το παρακάτω γράμμα και το δημοσιεύουμε. Εμείς δεν θα πούμε τίποτα παραπάνω, παρά μόνο πως κάθε Αρχή δεν κρίνεται μόνο από το πώς δρα μετά την καταστροφή - κάτι που σαφώς αξιολογείται - αλλά και από το τι προετοιμασίες είχε κάνει προκειμένου να απαλύνει τα χτυπήματα που θα δεχόταν. Ας διαβάσουμε όμως το γράμμα

«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;

Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.» 

Μάνος Χατζιδάκις

 Άνθρωποι πεσμένοι κάτω, εμφανώς εξουδετερωμένοι, ημιαναίσθητοι, δέχονται κλωτσιές σε όλο τους το σώμα από κάποιους που φέρουν τα διακριτικά της Ελληνικής Αστυνομίας. Δεν ξέρουμε αν ο απλός αστυνομικός είναι υπερήφανος για τους δολοφονικούς συναδέλφους του. Αν δεν είναι υπερήφανος, κάτι πρέπει να κάνει. Αν δεν κάνει, είναι συνένοχος

Από το Υπουργείο Ξυλοδαρμού και Συμμόρφωσης του Πολίτη εξεδόθη η ακόλουθη ανακοίνωση. Την παραθέτουμε αυτολεξεί και προβαίνουμε σε ένα σχολιασμό της, πρόταση πρόταση

«Χάθηκε ένας νέος άνθρωπος 26 χρονών στο Βόλο» Δεν χάθηκε ο άνθρωπος, κύριε συντάκτη της ανακοίνωσης. Πέθανε ...

«Σε ιστοσελίδες και έντυπα που εκφράζουν ή πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ και τον αντιεξουσιαστικό χώρο γίνεται προσπάθεια ή ακόμη χειρότερα συνδέεται ευθέως ο θάνατος με προ μηνός καταγγελία του για αστυνομική βία». Δεν πρόκειται για απλή καταγγελία, κύριε συντάκτη, που όπως το διατυπώνετε αφήνετε να εννοηθεί πως η αλήθειά της ερευνάται. Υπάρχουν βίντεο που τον δείχνουν να ξυλοκοπείται άγρια πεσμένος στο δρόμο από ολόκληρη ομάδα ένστολών και ένοπλων μπράβων. Ο Βασίλης Μάγγος νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο για τέσσερις ημέρες. Σύμφωνα με τον πατέρα του, είχε 6 ή 7 σπασμένα πλευρά και το συκώτι του έχει πάθει θλάση. Ο ίδιος, με ανάρτησή του στα social media, είχε αναφέρει ότι θα χρειαστεί μήνες αποθεραπείας.

«Πρόκειται για αθλιότητα, ασύστολο ψέμα, ακόμη μία, ακόμη ένα. Είναι ανεύθυνοι και αδίστακτοι» Ποιοι ακριβώς είναι οι αδίστακτοι, κύριε; Εμείς νομίζαμε πως αδίστακτοι είναι οι ένοπλοι και ένστολοι υφιστάμενοί σας. Αυτοί που ξυλοκοπούν άνανδρα και πισώπλατα όποιον πέσει στα χέρια τους. Αυτοί που συνεχίζουν να τον ξυλοκοπούν ενώ αυτός είναι πλέον πεσμένος κάτω ή έχει δεμένα τα χέρια του. Δεν μπορείτε να αντιληφθείτε πως ήταν θέμα χρόνου να υπάρξει νεκρός από τη δολοφονική και ανεύθυνή τους δράση;

«Τα αίτια θανάτου θα αποδειχθούν από την νεκροψία-νεκροτομή που έχει διαταχθεί. Ας αφήσουμε τη μνήμη του παιδιού στην ησυχία του και τους οικείους του στην θλίψη τους». Ελπίζουμε λοιπόν πως μετά τη νεκροψία-νεκροτομή – αν τα αίτια θανάτου συνδεθούν με τον ξυλοδαρμό του νεαρού παιδιού - ο Χρυσοχοΐδης να μη βρίσκεται πια στη θέση του και όσοι ευθύνονται για τον ξυλοδαρμό και το θάνατό του να συλληφθούν και να δικαστούν για δολοφονία

Η κυβέρνηση των α(χ)ρίστων, επικίνδυνη και γελοία ταυτόχρονα, όπως μόνο ο χουντικός θίασος της επταετίας το είχε καταφέρει, συνεχίζει να ξηλώνει τα πάντα. Τα εργασιακά δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος, η δημόσια παιδεία, το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, οι ελεύθεροι χώροι, το περιβάλλον βρίσκονται υπό διωγμό στο όνομα μιας δήθεν ανάπτυξης που, αν έρθει, θα βρει ανθρώπους ταπεινωμένους, κοινωνίες διαλυμένες και περιβάλλον κατεστραμμένο ανεπανόρθωτα

Σήμερα άνοιξαν οι διεθνείς πτήσεις προς 14 περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδας και με την ευκαιρία αυτή θυμηθήκαμε πως η διαχείριση των αεροδρομίων αυτών ανήκει στην εταιρεία Fraport Greece, μια κοινοπραξία της οποίας οι μέτοχοι είναι η μητρική γερμανική εταιρεία Fraport AG με ποσοστό 73,4%, ο επενδυτικός όμιλος fund Marguerite, με έδρα το Λουξεμβούργο και με ποσοστό 10% και ο Όμιλος Κοπελούζου με ποσοστό 16,6%. Αξίζει να σημειωθεί πως η μητρική γερμανική εταιρεία Fraport δεν είναι και τόσο ιδιωτική, καθώς στο διοικητικό συμβούλιο της βρίσκονται τρεις εκπρόσωποι του ομοσπονδιακού κράτους της Έσσης, δύο εκπρόσωποι της πόλης της Φρανκφούρτης και ένας εκπρόσωπος της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Ειδικά η πολιτεία της Έσσης εμφανίζεται να έχει ποσοστό 31,4% της Fraport AG.

Αυτή είναι λοιπόν η γερμανική , κρατική κατά ένα μεγάλο ποσοστό, εταιρεία που διαχειρίζεται 14 αεροδρόμια της Ελλάδας και η οποία, όπως διαβάζουμε, προτίθεται να διεκδικήσει αποζημίωση 175 εκατομμυρίων ευρώ από το ελληνικό Δημόσιο για διαφυγόντα κέρδη λόγω πτώσης τζίρου που προκάλεσε η πανδημία του κορονοϊού

11.00 έξω από τη ΔΟΥ Γαλατσίου. Μια ΔΟΥ που εξυπηρετεί (λέμε τώρα) το Δήμο Γαλατσίου και ένα μέρος του Δήμου Αθήνας, καθώς πρόσφατα η ΙΔ’ Αθηνών ενσωματώθηκε σε αυτήν. Στεγάζεται σε μια άθλια πολυκατοικία της δεκαετίας του ’80. Απέξω περιμένουν όρθιοι 15 - 20 άνθρωποι με μία μάσκα και μία απορία στο βλέμμα για το τι τους περιμένει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να φορούν μάσκα. Τίποτε άλλο δεν είναι βέβαιο.

Στο Μπρίστολ της Αγγλίας, πολίτες που διαμαρτύρονταν για τη δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ, γκρέμισαν και έριξαν στο ποτάμι το άγαλμα κάποιου Εντουαρντ Κόλστον, ενός Βρετανού δουλέμπορα του 17ου αιώνα. Στο Βέλγιο πάλι, αποκαθηλώθηκε το άγαλμα του Λεοπόλδου Β΄, ενός στυγνού αποικιοκράτη που ευθύνεται για το θάνατο εκατομμυρίων Κογκολέζων

Σε κάποιον άλλο κόσμο, δε θα έπρεπε να αποτελεί είδηση το γκρέμισμα αυτών των αγαλμάτων, αλλά αντίθετα το γεγονός ότι υπήρχαν στο βάθρο τους έως σήμερα. Και αν κάποιοι συμπατριώτες μας απορούν και οργίζονται για την υποκριτική Ευρώπη που υψώνει αγάλματα δουλέμπορων και αποικιοκρατών, ας θυμίσουμε ότι και η δική μας χώρα δεν υστέρησε στον τομέα αυτό και έστησε το δικό της άγαλμα σε έναν ρατσιστή. Και αυτός δεν ήταν άλλος από τον περιβόητο Γιαν Σματς, τον πρόδρομο του απαρτχάιντ, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός, υπουργός Άμυνας, υπουργός Εσωτερικών και υπουργός Οικονομικών στη Νοτιοαφρικανική Ένωση.

Ο Γιαν Σματς ήταν υποστηρικτής του φυλετικού διαχωρισμού και το 1929 δικαιολογούσε την ανέγερση ξεχωριστών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων για τους λευκούς και τους μαύρους, προετοιμάζοντας αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν απαρτχάιντ:

«Η παλαιά πρακτική ανέμιξε μαύρους και λευκούς στα ίδια ιδρύματα, και τίποτε άλλο δεν ήταν δυνατόν μετά την, απρόσεκτη ή προμελετημένη, καταστροφή των ντόπιων θεσμών και παραδόσεων. Αλλά στο νέο σχέδιο θα υπάρχει αυτό που αποκαλείται στη Νότιο Αφρική «διαχωρισμός»: Δύο ξεχωριστά σετ ιδρυμάτων για τα δύο στοιχεία του πληθυσμού, που θα ζουν στις δικές τους, ξεχωριστές περιοχές. Τα ξεχωριστά ιδρύματα υπαγορεύουν τον εδαφικό διαχωρισμό λευκών και μαύρων. Εάν ζουν μαζί, δεν είναι πρακτικός ο διαχωρισμός τους σε ξεχωριστά, δικά τους ιδρύματα. Ο θεσμικός διαχωρισμός συμβαδίζει με τον εδαφικό»

Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο …
Και μια και μπήκατε στον κόπο, 

ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1998)

Την ώρα που η πρόσφατη κρίση της πανδημίας ανέδειξε περίτρανα το ζωτικό και πολλαπλό ρόλο που μπορεί να παίξει ένας ισχυρός δημόσιος τομέας στη διαχείριση της κρίσης, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, οι αναίσχυντοι πουλάνε ό,τι έχει απομείνει σε αυτή την έρημη χώρα. Από τη μία μεριά σφραγίζουν τα εργοστάσια της ΔΕΗ - κλείνοντας το μάτι στις γερμανικές και στις ελληνικές ιδιωτικές εταιρίες - χωρίς κανένα σχεδιασμό για την ενεργειακή αυτάρκεια και την ενεργειακή αυτονομία της χώρας και από την άλλη μεριά ετοιμάζονται να πουλήσουν σε ιδιώτες το 80% των αποθεμάτων νερού

Ο λοβοτομημένος και αποχαυνωμένος λαός αυτής της χώρας παρακολουθεί αμέτοχος, αδιάφορος και ανενημέρωτος τη λεηλασία του πλούτου του και τη μετατροπή βασικών αγαθών σε εμπορεύματα και μόνο κάποιοι λίγοι, αρνούμενοι να το αποδεχθούν μοιρολατρικά, έχουν το κουράγιο και το πείσμα να αντιστέκονται.

Κάποιοι σαν αυτούς τους κατοίκους των Σταγιατών Πηλίου που αρνούνται να εκχωρήσουν το νερό του χωριού τους προς εκμετάλλευση «Δεν αγοράζω δεν πουλώ, μα με κερνάς και σε κερνώ/σαν το νερό των Σταγιατών δεν έχει».

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ένας από αυτούς που αγωνίζονται κόντρα στην ιδιωτικοποίηση της πηγής του χωριού, μαζί με την Εστουδιαντίνα της Νέας Ιωνίας Βόλου τραγουδά για το νερό των Σταγιατών και συγκινεί. Κόντρα στου αναίσχυντους νεοφιλελεύθερους και στους χυδαίους Μπέους, η τέχνη μαζί με τα παιδιά ανοίγουν παράθυρα ελπίδας