Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι URGINEA maritima (Ουργινεία η παραθαλλάσια ή Σκύλλα η Παράλιος). Τη συναντούμε σε όλη την Ελλάδα με διάφορα ονόματα. Αγριοκρεμμύδα ή Σκυλοκρέμμυδο ή Μπότσικα ή Ασκελετούρα ή Αθανατοκρεμμύδα ή Κουβαλοσκέρα ή Αγιοβασιλίτσα, αλλά και με πολλές άλλες παραλλαγές των παραπάνω ονομάτων. Το όνομα Αγιοβασιλίτσα το οφείλει στο γεγονός ότι ανήμερα την πρωτοχρονιά την κρεμούν έξω από την πόρτα των σπιτιών για καλή τύχη. Ένα έθιμο και μια πρόληψη που έρχεται από την αρχαιότητα και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας

Στην Ιθάκη, αλλά και στις γύρω περιοχές (Κεφαλονιά, Λευκάδα και ακτές της Αιτωλοακαρνανίας) την αποκαλούν κουτσούνα. Είναι φυτό γνωστό από την αρχαιότητα και θεωρείτο πως προστάτευε από αρρώστιες, καταστροφές και κακοτυχία. Είναι σχεδόν απρόσβλητο από τα ζώα, καθώς έχει δηλητήριο που προκαλεί δερματικό ερεθισμό. Είναι επίσης πολύ δυνατό φυτό που ανθοφορεί ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες ξηρασίας και δεν χρειάζεται νερό για να βλαστήσει. Ο βολβός της κουτσούνας παραμένει ζωντανός για μεγάλο χρονικό διάστημα και εκτός εδάφους και συνεχίζει να βλασταίνει και να βγάζει άνθη 

Με όλα αυτά, δεν είναι τυχαίο που η κουτσούνα θεωρήθηκε σύμβολο της αναγέννησης και της καλοτυχίας. Βέβαια, ως ειρωνεία της τύχης, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξαφάνιση την ίδια την κουτσούνα, καθώς σε πολλές περιοχές την περίοδο των Χριστουγέννων εξαπολύεται ένα πογκρόμ εναντίον των πληθυσμών της προκειμένου να πωληθούν στους πάγκους των λαϊκών αγορών και όχι μόνο. Τυλιγμένες με ένα απλό αλουμινόχαρτο ή με άλλα πιο περίτεχνα στολίδια ανάλογα με το target group στο οποίο απευθύνονται, οι ταπεινές κουτσούνες θα πουληθούν , θα κρεμαστούν στις πόρτες των σπιτιών και κάποια στιγμή θα πεταχτούν στα σκουπίδια

Η εξαιρετική δύναμη της κουτσούνας της επιτρέπει να φύεται ακόμη και στα πιο πετρώδη και υποβαθμισμένα εδάφη. Αλλά όμως ότι θα τη βλέπαμε να τρυπάει τον πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο δρόμο δεν το περιμέναμε. Να είναι άραγε η δύναμη της κουτσούνας ή η προχειρότητα της κατασκευής του δρόμου; Ενός δρόμου που ασφαλτοστρώθηκε στις αρχές του φθινοπώρου στα πλαίσια μιας γενικότερης ασφαλτόστρωσης μικρών εσωτερικών διαδρομών εν μέσω πανηγυρικών εξαγγελιών του δήμαρχου της Ιθάκης και άκρατων επευφημιών των χειροκροτητών του.

Αν πρόκειται για την πρώτη εκδοχή, υποκλινόμαστε στη δύναμη της κουτσούνας. Αν πρόκειται για τη δεύτερη εκδοχή, δεν τολμούμε να φανταστούμε πώς θα είναι αυτοί οι δρόμοι μέχρι το καλοκαίρι

Εν τω μεταξύ, πολλά κομμάτια του κύριου οδικού άξονα της Ιθάκης παραμένουν χτυπημένα από τον Ιανό εδώ και δυόμιση χρόνια και ακόμη παραμένουν πρόχειρα και επικίνδυνα μπαλωμένα. Ίσως φοβούνται τις κουτσούνες

 Αν προσέξετε στο κάτω μέρος της φωτογραφίας,

η άσφαλτος έχει σκάσει έτοιμη να υποδεχτεί το νεογέννητο κουτσουνάκι

Τι είναι η Κατάληψη των Προσφυγικών; Γιατί έγινε η στρατιωτικού τύπου επίθεση της Αστυνομίας στα Προσφυγικά της Λ.Αλεξάνδρας; Αυτά και άλλα πολλά που δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ από την τηλεόραση αλλά και από το μεγαλύτερο μέρος του Διαδικτύου,  μπορούμε να διαβάσουμε στο κείμενο που συνόδευσε την παρέμβαση της Συνέλευσης Κατειλημμένων Προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας στην Εφημερίδα των Συντακτών. Την εποχή της συγκέντρωσης και του ελέγχου της ενημέρωσης στα χέρια κυβερνήσεων και διαπλεκόμενων επιχειρηματιών, είναι απόλυτα επιβεβλημένη η ύπαρξη εναλλακτικών Μέσων Ενημέρωσης και – ει δυνατόν – ο συντονισμός τους

Σχετικά με την επίθεση στα προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας

Παρέμβαση της ΣυΚαΠρο (συνέλευση κατειλημμένων Προσφυγικών Λ. Αλεξάνδρας) στην «Εφ.Συν.». Πορεία σε αλληλεγγύη με τα Προσφυγικά, τους ελευθέρους, δημόσιους, απελευθερωμένους χώρους Σάββατο 21/1/23, Σταθμός μετρό Πανόρμου, 13:00 μ.μ.

Το πρωί της 22/11 οι δυνάμεις καταστολής εισέβαλαν στο 7ο μπλοκ της κατειλημμένης γειτονιάς των Προσϕυγικών, συλλαμβάνοντας τον σύντροφο Κώστα Δημαλέξη με κατασκευασμένο κατηγορητήριο και στη συνέχεια, το απόγευμα της ίδιας μέρας στο 6ο μπλοκ, συλλαμβάνοντας 79 υπερασπιστές της. Τα media για άλλη μια φορά έκαναν κυβερνητική προπαγάνδα.

ΓΙΑΤΙ στα Προσφυγικά; Τι γίνεται στα Προσφυγικά;

Στα Προσφυγικά διαμένουν 400 και πλέον άνθρωποι· Η κοινότητα των κατειλημμένων Προσφυγικών αποτελείται από περίπου 150 ενήλικες και 30 παιδιά. Αποτελούμε πρόταση για την οργάνωση της κοινωνίας έξω από το κράτος και τον καπιταλισμό. Είμαστε γέννημα των λαϊκών εξεγέρσεων του Δεκέμβρη του 2008 και των αντιμνημονιακών αγώνων της περιόδου 2010 -2012. Δεν πιστεύουμε και ούτε πιστέψαμε ποτέ στα κοινοβουλευτικά παραμύθια. Προωθούμε το μοντέλο της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης· Οργανωνόμαστε σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στη γενική μας συνέλευση και στις τακτικές και έκτακτες διαδικασίες. Δημιουργούμε και λειτουργούμε δομές διαβίωσης, παιδείας και εσωτερικής οικονομίας. Την ίδια στιγμή οργανωνόμαστε και συμμετέχουμε στους αγώνες των καταπιεσμένων, γιατί αγωνιζόμαστε μέχρι την κατάρρευση αυτού του τυραννικού και άδικου καθεστώτος. Μέχρι όλος ο κόσμος να γίνει μια κοινότητα ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Λίγα λόγια για την νεότερη ιστορία των Προσφυγικών

Από την τρομοκρατία και την εγκατάλειψη...

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, βγήκε η απόφαση για κατεδάφιση της ιστορικής γειτονιάς προκειμένου να γίνει mall και υπόγειο γκαράζ. Έτσι, παρουσιάστηκε η (ΚΕΔ) Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου και πρόσφερε ένα χρηματικό ποσό που δεν αντιστοιχούσε στην πραγματική αξία των ακινήτων, προκειμένου να φύγουν οι κάτοικοι, οι οποίοι αν αρνούνταν θα έχαναν τα σπίτια τους, καθώς το κράτος θα προχωρούσε σε αναγκαστική απαλλοτρίωση. Μέχρι και το 2003 το κράτος κατάφερε κάτω από ασφυκτική πίεση να εκδιώξει τους περισσότερους κατοίκους ασκώντας όλη τη νόμιμη τρομοκρατία ενάντια στους νόμιμους ιδιοκτήτες. 51 κάτοικοι αρνήθηκαν να υποκύψουν στην τρομοκρατία και προσέφυγαν στο (ΣΤΕ) Συμβούλιο της Επικρατείας κι έπειτα από δύο δικαστικές αποφάσεις, τα Προσφυγικά χαρακτηρίστηκαν διατηρητέα και νεότερα ιστορικά μνημεία.

…...στην κατάληψη εδάφους και το κτίσιμο μιας κοινότητας

Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της γειτονιάς είναι κατειλημμένο και κατοικείται. Μέσα από την 11ετή δράση μας ως Συνέλευση των Κατειλημμένων Προσφυγικών, έχουμε καταφέρει να γεμίσουμε τη γειτονιά με ζωή, μεταμορφώνοντας την στη μεγαλύτερη κοινότητα (χωρικά και αριθμητικά) της Ελλάδας.

Με όρους συλλογικών δομών και υποδομών προς κοινή χρήση, στην κοινότητα λειτουργούν:

Γυναικείο Καφέ, δομή για την ενδυνάμωση και τη συλλογικοποίηση των γυναικών της κοινότητας, κοινωνικό κέντρο ως χώρος συνελεύσεων και εκδηλώσεων, συναντήσεις με την πρωτοβουλία Ψ για ένα πολύμορφο κίνημα για τη ψυχική υγεία, δομές φιλοξενίας, δομή συλλογικών φούρνων της κοινότητας, η οποία παράγει ψωμί για εντός και εκτός της γειτονιάς, δομή παιδικού στεκιού και αυτομόρφωσης για τα παιδιά της γειτονιάς, δομή λογιστικού τροφής διανομής τροφίμων που προέρχονται από τις γειτονικές λαϊκές αγορές και κινήσεις αλληλεγγύης. Μεγάλο μέρος της γειτονιάς έχει πρόσβαση σε συλλογικό internet και έχει επανεκκινήσει την λειτουργία του το συλλογικό καφενείο.

Τα Προσφυγικά μπαλάκι από τη μια υπηρεσία στην άλλη

Χρονολόγιο προετοιμασίας για το μεγάλο φαγοπότι

1994: Η Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομίας και Στέγασης πρότεινε την ανακαίνιση 2 πολυκατοικιών κι έπειτα να συνεχίσουν με τις υπόλοιπες, σχέδιο που δεν έγινε. 1999: βγήκε η απόφαση για κατεδάφιση των Προσφυγικών προκειμένου να γίνει mall και υπόγειο γκαράζ. 2014: 137 κατοικίες μεταβιβάστηκαν στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ). 2016: τα 177 διαμερίσματα μεταβιβάζονται στην Περιφέρεια Αττικής. 2018: το Συμβούλιο της Επικρατείας επιτρέπει τη εκ νέου μεταβίβαση των 137 διαμερισμάτων στο ΤΑΙΠΕΔ Την ίδια χρονιά ιδρύεται η ΑΝΑΠΛΑΣΗ Α.Ε. με πρόεδρο τον Μπελαβίλα και η κυβέρνηση Σύριζα ανακοίνωσε μια ευρωπαϊκού τύπου ανάπλαση των Προσφυγικών με περιτύλιγμα φιλανθρωπίας και μουσειακού εκθέματος. 2019: παραχωρήθηκαν στην Περιφέρεια οι μελέτες που πραγματοποιήθηκαν με δωρεά ιδιώτη (Ελληνικά Πετρέλαια-ΕΛΠΕ) και τέθηκαν σε δημόσια διαβούλευση.

Η «ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΑΘΗΝΑΣ Α.Ε.», με σημερινό πρόεδρο τον δημοτικό άρχοντα Κ. Μπακογιάννη, βάζοντας μπροστά, ως δούρειο ίππο, την ανάγκη στέγασης των συνοδών ασθενών του Αγίου Σάββα, την ανάγκη ύπαρξης μουσείου προσφύγων ή την ανάγκη στέγασης ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, παίζει ξεδιάντροπά με τη νοημοσύνη μας. Η «Χριστιανική κοινωνική ένωση» έχει ολόκληρη πολυκατοικία παραπλεύρως των προσφυγικών ακριβώς για την φιλοξενία των συνοδών των ασθενών του Αγ, Σάββα και είναι ιδιοκτήτρια δεκάδων διαμερισμάτων στην ευρύτερη περιοχή, τα οποία και μισθώνει. Όσο για την ανάγκη μουσείου προσφύγων ας θυμίσουμε απλά πως τα προσφυγικά είναι ένας ζωντανός οργανισμός και αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος, είναι η στέγη προσφύγων που επέζησαν από τους σύγχρονους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τα φασιστικά καθεστώτα. Σαν κοινότητα προσφυγικών κατοικιών με συμμετοχή στους σύγχρονους κοινωνικούς αγώνες, μπορούν να χαρακτηριστούν σαν ένα ‘’ζωντανό μουσείο’’ χωρίς την έγκριση επίσημων φορέων. Οι δε μικρασιατικοί σύλλογοι, θα έπρεπε να αναρωτηθούν όντας απόγονοι προσφύγων οι ίδιοι, πόσοι πρόσφυγες κατοικούν αυτή τη στιγμή μέσα στα διαμερίσματα και αν η ανάγκη της στέγασης υπερέχει αυτής του μουσείου. Όσο για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες για τις οποίες κόπτεται το κράτος, να τους ενημερώσουμε ότι μόνο τέτοιες κατοικούν σήμερα στα προσφυγικά. Δεν πειθόμαστε με τις πολιτικές φιλανθρωπίας ούτε της τωρινής ούτε της προηγούμενης κυβέρνησης. Σε μια πρόχειρη αποδόμηση του κοινωνικού προφίλ της ανάπλασης αρκεί να δούμε την κατάργηση του προγράμματος “εστία” και τη συνολικότερη διαχείριση του ζητήματος της προσφυγιάς, την εγκατάλειψη και αχρηστία των φοιτητικών εστιών και την προδρομολογιμένη πλήρη ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας. Το κράτος είναι αυτό που δημιουργεί το πρόβλημα της στέγασης των ευπαθών κοινωνικών ομάδων και δε θα λύσει κανένα πρόβλημα με την ‘’επανάχρηση’’ των Προσφυγικών. Ας μη γελιόμαστε η ανάπλαση των Προσφυγικών είναι ακόμα ένα φαγοπότι με τα λεφτά του δημοσίου στο τραπέζι δημοτικών αρχόντων, εργολάβων, επιχειρηματιών και λοιπών εμπλεκόμενων φορέων.

Έχουμε στόχο και χρέος να αντισταθούμε και να παραμείνουμε κοινότητα αγώνα

ΕΜΕΙΣ, η Γειτονιά, η Κοινότητα των Κατειλημμένων Προσφυγικών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας (η μεγαλύτερη κατάληψη στον ελλαδικό χώρο), θα ξανασυστηθούμε επαναλαμβάνοντας αυτό που λέμε σε κάθε δημόσια τοποθέτησή μας, ότι είμαστε μια κοινότητα αγώνα που μετράει πάνω από έντεκα χρόνια συλλογικοποίησης, ότι δεν πρόκειται να παραδώσουμε ούτε μια σπιθαμή γης από τον απελευθερωμένο τόπο κι ότι θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε την πολυμορφία μας, την αμεσοδημοκρατία, τη συντροφικότητα, την ανάληψη ευθύνης πρωτίστως των ζωών μας, την ιστορική μνήμη που πλέον είμαστε κομμάτι της, τις αξίες και την ηθική που κανείς «οραματιστής του νεοφιλελευθερισμού» δεν μπορεί να φανταστεί ούτε στα πιο τρελά του όνειρα…

Γι’ αυτούς τους λόγους αντισταθήκαμε στις 22/11/22

Γι’ αυτούς τους λόγους ζητάμε την υποστήριξη σας

Γι’ αυτούς τους λόγους θα αντισταθούμε μέχρι το τέλος

Πορεία σε αλληλεγγύη με τα Προσφυγικά, τους ελευθέρους, δημόσιους, απελευθερωμένους χώρους

Σάββατο 21/1/23, Σταθμός μετρό Πανόρμου, 13:00 μ.μ.

ΥΓ:

Τέλος, επειδή δεν ξεχνάμε τους πολιτικούς κρατούμενους και η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ αποσιωπά το γεγονός, συμβάλλοντας στην εξόντωση Θάνου Χατζηαγγέλου, ενημερώνουμε ότι από τις 19/12/22 το μέλος της οργάνωσης Αναρχική Δράση, Θ. Χ., έχει προχωρήσει σε απεργία πείνας και δίψας με 2 αιτήματα· 1) να του γνωστοποιηθούν οι λόγοι της μεταγωγής του από τις Φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Νιγρίτας Σερρών, 2) να μεταφερθεί πίσω στις φυλακές Κορυδαλλού. Η μεταγωγή του ήταν παράτυπη, όντας υπόδικος, και εκδικητική επειδή συμμετείχε στους αγώνες των κρατουμένων ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα. Η κυβέρνηση και οι κρατικοί μηχανισμοί δολοφονούν τον Θ. Χατζηαγγέλου όπως τα φασιστικά καθεστώτα δολοφονούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Η υγεία του βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση, κινδυνεύει με ανακοπή ανά πάσα στιγμή και είναι σχεδόν σίγουρη η μόνιμη βλάβη που θα αποκτήσει σε ζωτικά όργανα όπως επιβεβαιώνουν και οι γιατροί του νοσοκομείου στην ανακοίνωση τους. Σε ένδειξη αλληλεγγύης ξεκινήσαμε κυλιόμενη απεργία πείνας από τις 27/12 στην κοινότητα κατειλημμένων Προσφυγικών και για όσο ο Θάνος συνεχίσει την απεργία. Ζητάμε την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του απεργού, στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις που διεξάγονται από τις 28/10 στις φυλακές Κορυδαλλού, Λάρισας, Κέρκυρας, Πάτρας, Τρικάλων και Δομοκού και την ικανοποίηση των αιτημάτων τους για απόσυρση του νέο σωφρονιστικού κώδικα καθώς και να επανέλθουν οι φυλακές στην δικαιοδοσία του υπουργείου Δικαιοσύνης.

ΣυΚαΠρο (συνέλευση κατειλημμένων Προσφυγικών Λ. Αλεξάνδρας)

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

sykaprosquat.noblogs.org

Twitter: @Prosfygika

Με αφορμή το θάνατο του ευγενούς και ιδιαίτερα ταλαντούχου μουσικού και συνθέτη Νότη Μαυρουδή, παρουσιάζουμε την ιστορία ενός από τα πιο όμορφα τραγούδια του. Το «Πρωϊνό τσιγάρο» σε στίχους του μεγάλου ποιητή Άλκη Αλκαίου

«Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
Στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
Κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
Και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
Και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη δύση
Και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
Και σαν ανατολή και σαν ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
Μ' ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
Κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
Σ' ένα καρέ τυφλών, σ' ένα καρέ τυφλών

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
Και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη δύση
Και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
Και σαν ανατολή και σαν ανατολή»

Ο Άλκης Αλκαίος έγραψε το «Πρωινό τσιγάρο» με την επιθυμία να το μελοποιήσει ο Μάνος Λοΐζος. Το έστειλε μάλιστα στο μεγάλο συνθέτη, όταν αυτός νοσηλευόταν εκείνη την εποχή σε νοσοκομείο της Μόσχας. Ο Λοΐζος πρόλαβε να διαβάσει τους στίχους, όχι όμως να τους μελοποιήσει, καθώς δεν κατάφερε να βγει ζωντανός από αυτή την άδικη περιπέτεια της υγείας του, όντας μόλις 45 χρονών

Μετά το θάνατο του Λοΐζου, ο Αλκαίος ενέταξε το ποίημά του σε μια ποιητική συλλογή που μετά την κυκλοφορία της, διάβασε ο Νότης Μαυρουδής. Ο Μαυρουδής ξεχώρισε το ποίημα αυτό, το μελοποίησε και θέλησε να το εντάξει στο δίσκο του «Στην όχθη της καρδιάς μου». . Ο Αλκαίος όμως αρνήθηκε να δώσει την άδεια, εξηγώντας του ότι το προόριζε για το Μάνο Λοΐζο

Τελικά, με τη μεσολάβηση του Θάνου Μικρούτσικου, ο Άλκης Αλκαίος υποχώρησε και έδωσε την άδεια στο Νότη Μαυρουδή. Το τραγούδι αφιερώθηκε στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου και κυκλοφόρησε το 1984 στο δίσκο «Στην όχθη της καρδιάς μου». Το «Πρωινό τσιγάρο» στην πρώτη αυτή ηχογράφηση ερμήνευσε χορωδία αποτελούμενη από τους Γιώργο Μεράντζα, Γιάννη Σαμσιάρη, Σάκη Μπουλά, Θανάση Νικόπουλο, Κώστα Θωμαΐδη, Ανδρέα Μικρούτσικο, ενώ κιθάρα στο δίσκο έπαιξε ο Νότης Μαυρουδής

Το τραγούδι αυτό παίχτηκε λίγο αργότερα στη μεγάλη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο, στις 13 του Σεπτέμβρη 1985, στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων από τον θάνατό του. Η στιγμή εκείνη ήταν συγκλονιστική για όλους, μα πιο πολύ για το Νότη Μαυρουδή. Όταν άρχισε να το ερμηνεύει η Χαρούλα Αλεξίου με τον Γιώργο Νταλάρα, έσβησαν όλα τα φώτα του σταδίου και αμέσως άναψαν οι αναπτήρες από τους θεατές. Όπως δήλωσε αργότερα ο Νότης Μαυρουδής : «Να βλέπεις αυτό το θέαμα… 80.000 άνθρωποι με έναν αναπτήρα… Να βλέπεις τις φλογίτσες… Είχα συγκλονιστεί. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτή η δοξασία με παίρνει κι εμένα μέσα» διηγείται ο συνθέτης. «Ήταν πάρα πολύ συγκινητικό. Τόσο που έβαλα τα κλάματα και δεν μπορούσε να με συνεφέρει η παρέα μου… Η ιστορία του “Πρωινού τσιγάρου” είναι και δική μου ιστορία…» 

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή / Και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη δύση / Και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση / Και σαν ανατολή και σαν ανατολή

Οι πληροφορίες για την ιστορία του τραγουδιού αντλήθηκαν από  εδώ

Να ’μουν το Μάη γάιδαρος, τον Αύγουστο κριάρι, όλο το χρόνο κόκορας και γάτος το Γενάρη.

Διαβάσαμε το άρθρο στον Ερανιστή, το βρήκαμε ενδιαφέρον και επίκαιρο και το αναδημοσιεύουμε. Πρόκειται για τις παροιμίες που έχουν γραφτεί για το Γενάρη, τον πρώτο μήνα του χρόνου. Στο άρθρο κάναμε μια μικρή επεξεργασία, παραλείποντας κάποιες επαναλαμβανόμενες. Διατηρήσαμε, ωστόσο κάποιες που, παρόλο που έχουν το ίδιο νόημα, είναι διαφορετικά διατυπωμένες

Ο Ιανουάριος, ή Γενάρης είναι ο πρώτος μήνας του πολιτικού έτους ανήκει στην εποχή του Χειμώνα  κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Είναι ο πέμπτος μήνας του χριστιανικού έτους, του καλούμενου ενιαυτού, και άλλοτε ο ενδέκατος του ρωμαϊκού ημερολογίου, περιλαμβάνοντας 31 ημέρες (εικοσιτετράωρα) έχοντας κατά μέσον όρο χρόνο ημέρας 10 ώρες, και χρόνο νύκτας 14 ώρες.

Γενάρη και Φλεβάρη καταβολάδα και ξινάρι. 

Όποιος σπέρνει το Γενάρη, παίρνει την ανεμοζάλη.

Γενάρη μήνα κλάδευε, φεγγάρι μην ξετάζεις. 

Γενάρη πίνουν το κρασί, το Θεριστή το ξύδι.

Γενάρη, μήνα του Χριστού κι αρχιμηνιά του κόσμου.

Χιόνια του Γενάρη, χαρές του Αλωνάρη.

Χιονίζει ο Γενάρης, ξεψυχάει ο γαϊδουριάρης.

Χιόνισ’ έβρεξ’ ο Γενάρης, όλοι οι μύλοι μας θ’ αλέθουν.

Χορεύει σαν Γεναριάτικος διάβολος και σαν Αυγουστιάτικος τρίβολος.

Όποιος θε να βαμπακώσει [= να εισπράξει χρήματα, να κερδίσει.] τον Γενάρη θε να οργώσει.

Βαρύ το καλοκαίρι βαρύς και ο Γεναροχειμώνας. 

Βροχερός Γενάρης, Αύγουστος νοικοκύρης.

Ο Γενάρης κι ο Φλεβάρης είναι ο ξεπροβιδάρης. 

Ο Γενάρης τα γεννά, ο Φλεβάρης τα ψοφά κι ο παντέρμος ο Μαρτάκης, τ’ αποσώνει στον ταμπάκη.

Ο Γενάρης δεν γεννά μήτε αυγά μήτε πουλιά, μόνο χιόνια και νερά.

Τ’ Αλωναριού τα μεσημέρια και του Γεναριού οι νύχτες.

Του Γεναριού η καλοκαιριά όλα τα δέντρα τα γελά. 

Το Γενάρη κι αν δε βρέξει, δε ξινίζουν τα τυριά. 

Χιόνι πέφτει το Γενάρη, χρυσάφι τ’ Αλωνάρη.

Ως τ’ Άγι’ Αντωνιού, Παγώνα, είναι η τρούλα του χειμώνα.

Του Γεναριού το φεγγάρι είναι σαν του Αλωνάρη.

Τυρί μαλλί τον Αύγουστο κι αγγούρια τον Γενάρη..

Κάλλιο κρύο το Γενάρη παρά ήλιος που δε ζεσταίνει.

Ο Γενάρης κι αν βρυχάται του καλοκαιριού θυμάται.

Να ’μουν το Μάη γάιδαρος, τον Αύγουστο κριάρι, όλο το χρόνο κόκορας και γάτος το Γενάρη.

Φάε βετούλι τον Γενάρη και γίδα τον Αλωνάρη. 

Το Γενάρη οι χοχλιοί και το Μάρτη οι κριγοί.

Γενάρη γέννα το παιδί, Φλεβάρη, φλέβισέ το.

Γενάρη μήνα κλάδευε και το φεγγάρι χέστο. 

Γενάρη διαβολόμηνα ποτέ σου μην ξανάρθεις.

Γενάρης με τα κρούσταλλα, Φλεβάρης με τα χιόνια.

Αδελφέ Μιχάλη, τώρα τον Γενάρη, οι δύο ένας γίνονται και ο μοναχός κουβάρι.

Άσπρος Γενάρης, νηστικός ο μεροκαματιάρης.

Γενάρη μήνα κλάδευε και λίσγο [= φτυάρι] μη γυρεύεις. 

Γενάρη μήνα κλάδευε και φεγγάρι μη ρωτάς. 

Του Αυγούστου και του Γεναριού το φεγγάρι φωτάει σαν ημέρα.

Του Γενάρη οι ξαστεριές και του Αυγούστου οι συννεφιές ίδιο πράμα είναι.

Βαρύ το καλοκαίρι βαρύς και ο Γεναροχειμώνας.

Να ‘μουν γάτος τον Γενάρη κι ας μην είχα άλλη χάρη.

Ο Γενάρης κι αν γεννά του καλοκαιριού μηνά.

Του Γενάρη το ζευγάρι διάβολος θε να το πάρει. 

Κόψε ξύλο το Γενάρη και μην καρτερείς φεγγάρι.

Όρνιθα το Γενάρη, κέφαλος τον Αλωνάρη. 

Του Γενάρη το φεγγάρι την ημέρα σιγοντάρει.

Γενάρης στεγνός κι ο κόπος σου διπλός.

Κότα, πίτα τον Γενάρη και παπί τον Αλωνάρη.

Ο Γενάρης τα γεννά, ο Φλεβάρης τα ψοφά κι ο παντέρμος ο Μαρτάκης, τ’ αποσώνει στον ταμπάκη. [= ενν. τα ζώα.]

Πάπια, χήνα το Γενάρη, πετεινό τον Αλωνάρη.

Του Γενάρη το σκοτάδι παρά λίγο ξεκουμπίζει. [= σύντομα, η μέρα θα μεγαλώσει.]

Του Γενάρη το φεγγάρι, παρά ώρα, μέρα μοιάζει.

Γεναριάτικο πουλί Αυγουστιάτικο αυγό.

Δέκα μέρες του Γεναράκη, μικρό καλοκαιράκι

Κλάδεμα του Γενάρη κάθε μάτι και βλαστάρι.

Κόψε ξύλα τον Γενάρη, μην κάψεις τα παλούκια.

Μωρή, πουτάνα αμυγδαλιά, π’ ανοίγεις τον Γενάρη, δεν καρτερείς την Άνοιξη ν’ ανοίξουμ’ όλοι αντάμα.

Τ’ Αλωναριού τα μεσημέρια και του Γεναριού οι νύχτες.

Τ’ Αυγούστου και του Γεναριού, τα δυο χρυσά φεγγάρια.

Το χιόνι του Γενάρη κοπριά, του Μάρτη φωτιά. 

Τον Γενάρη κλάδευε και τον Φλεβάρη απόσκαφτε.

Τον κακό Γενάρη, το κασόνι έχει τη χάρη. [= ενν. χρειάζονται προμήθειες.]

Τον Γενάρη μήνα ούτε σκύλος να κατουρήσει στα σπαρτά. [= τον Γενάρη δεν χρειάζονται νερό τα σπαρτά· παγωνιά χρειάζονται.]

Γενάρης στεγνός, νοικοκύρης πλούσιος. 

Γενάρης χωρίς χιόνι, κακό μαντάτο.

Με τα Φώτα του ο Γενάρης, όλης της χρονιάς μπροστάρης.

Ο καλός ο νοικοκύρης τον Γενάρη χαίρεται.

Απ’ το Γενάρη ως τη Λαμπρή, δεν έχει σχόλη και γιορτή.

Κάλλιο να δω σκυλί λυσσασμένο παρά ζεστό ήλιο τον Γενάρη.

Του Αυγούστου και του Γεναριού το φεγγάρι φωτάει σαν ημέρα.

Του Γενάρη οι ξαστεριές και του Αυγούστου οι συννεφιές ίδιο πράμα είναι.

Του Γεναριού η καλοκαιριά όλα τα δέντρα τα γελά.

Τυρί, μαλλί τον Αύγουστο κι αγγούρια τον Γενάρη.

Χιονίζει ο Γενάρης, ξεψυχάει ο γαϊδουριάρης.

Η καλή αμυγδαλιά ανθίζει το Γενάρη και βαστάει τα αμύγδαλα όλο τον Αλωνάρη. 

Βάλε κάλτσα το Γενάρη, βγάλτηνε  τον Αλωνάρη.

Το κρύο του Γενάρη πολλούς στέλνει στον Άδη.

Απ’ το Γενάρη  ως  τη  Λαμπρή, δεν έχει  σχόλη και γιορτή.

Το φεγγάρι του Γενάρη ήλιος της ημέρας μοιάζει.

Περισσότερες παροιμίες μπορείτε να βρείτε στο αρχείο μας ΕΔΩ και στην ομάδα του facebook Παροιμίες & γνωμικά.

Βιβλιογραφία

Πολ.= Νικόλαος Γ. Πολίτης.

Βεν. Ι. Βενιζέλος

Π. Αραβαντινός. Παροιμιαστήριον ή συλλογή παροιμιών εν χρήσει ουσών παρά τοις Ηπειρώταις. Τυπογραφείον Δωδώνης. Ιωάννινα 1863.

Ι. Βενιζέλου. Παροιμίαι δημώδεις. Εκ του τυπογραφείου της πατρίδος. Εν Ερμουπόλει, 1867.

Κ. Κωστογιάννης. Πριγκηπιανές παροιμίες. NUR BASIMEVI. ISTANBUL. 1960.

Μιλτιάδου Λουλουδόπουλου. (Εξ Αγχιάλου). Ανέκδοτος συλλογή ηθών, εθίμων, δημοτικών ασμάτων, προλήψεων δεισιδαιμονιών, παροιμιών, αινιγμάτων κλπ. Των Καρυών (επαρχίας Καβακλή). Εν Βάρνη, 1903.

Μιχαήλ Γκέκας. Παροιμίαι Ελληνο-Γαλλικαί. Αθήνα 1926.

Ν.Γ. Πολίτου. Μελέται επί του βίου και της γλώσσης του ελληνικού λαού. Εν Αθήναις. Τύποις Π.Δ. Σακελλαρίου. 1900.

Ολόκληρο τα άρθρο μπορείτε να το δείτε  εδώ

Με μια πρώτη ματιά, φαίνεται ακατανόητο το γιατί εμείς οι άνθρωποι πανηγυρίζουμε για το πέρασμα του παλιού χρόνου και την έλευση του νέου. Ίσως μάλλον θα έπρεπε να κλαίμε, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Χρόνης Μίσσιος για την κάθε μέρα που φεύγει : “Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και ‘μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας…”

Γιορτάζουμε μάλλον γιατί, πέρα από το ότι όλες οι γιορτές αποτελούν μια ευκαιρία για να συνευρεθούμε και να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, θεωρούμε ε[ιπλέον πως αυτή η μέρα είναι η απαρχή για κάτι καλύτερο στη ζωή μας. Μια απαρχή όμως που περιμένουμε να έρθει μόνη της, εντελώς μεταφυσικά, χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας. Περιμένοντας το αύριο ή τον επόμενο χρόνο. Έτσι βέβαια, περιμένοντας αδρανείς, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουμε το μάταιο κύκλο που τόσο γλαφυρά έχει αποτυπώσει ο Χρόνης Μίσσιος : “Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατέβουμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας … Όλα, όλα, Σαλονικιέ, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ…”

Ας πάψουμε, λοιπόν, να περιμένουμε το αύριο. Ας πάψουμε να περιμένουμε τον επόμενο χρόνο. Κάθε ημέρα ας είναι μια ευκαιρία για να ζήσουμε και να το απολαύσουμε. “Άδραξε τη μέρα” προστάζει η περίφημη φράση από τις Ωδές του Ρωμαίου ποιητή Οράτιου και “ δείξε -όσο το δυνατόν λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο” [Οράτιος, Ωδές, Βιβλίο Α’, Ωδή 11]

«Λευκονόη, μη ρωτάς, δεν κάνει να ξέρεις

ποιο τέλος όρισαν οι θεοί για τη ζωή

τη δική μου και τη δική σου·

και μη ζητάς τ' άστρα μελετώντας να το βρεις.

Πόσο είναι προτιμότερο να δείχνεις υπομονή

σ' ό,τι συμβεί!

Χειμώνες περισσότερους αν μας χρωστά ο Δίας

ή αν αυτόν μάς χάρισε στερνό,

που σπάει το κύμα το τυρρηνικό στ' αντικρινά τα βράχια,

δείξε τη φρονιμάδα σου,

στράγγιζε τα κρασιά σου·

κι αφού η ζωή είναι λίγη,

κλάδευε τη μακρινή ελπίδα.

Όσο μιλάμε, θα 'χει πετάξει πια ο χρόνος.

Άδραξε τη μέρα (Απόλαυσε το σήμερα)

και δείξε -όσο το δυνατόν λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο»

« It's a new dawn / It's a new day / It's a new life/ For me / And I'm feeling good / I'm feeling good / I feel so good / I feel so good» τραγουδάει η Nina Simone και απολαμβάνουμε τη μαγική φωνή της μαζί με το υπέροχο βίντεο

Το Μουντιάλ του Κατάρ τελείωσε και όλα έγιναν όπως έπρεπε.

Η Αργεντινή κατέκτησε το τρόπαιο παίρνοντας από πολύ νωρίς το καθιερωμένο πέναλτι που δεν ήταν πέναλτι, αλλά δεν είχε καμία σημασία.

Το χρωστούσε στον Μέσι ο Θεός του ποδοσφαίρου, λένε οι απανταχού αθλητικογράφοι αλλά και οι απανταχού παντογνώστες του αθλήματος. Ε, άμα το χρωστούσε, ας το πάρει το παιδί είπαμε κι εμείς

Λίγο πριν σηκώσει το τρόπαιο ο Μέσι, φόρεσε το μαύρο μανδύα που του έδωσε ο εμίρης του Κατάρ, μάλλον ως φόρο τιμής στους χιλιάδες εργάτες που σκοτώθηκαν για να παίξει ο Μέσι και οι υπόλοιποι παίκτες μπάλα

Ο τερματοφύλακας της Αργεντινής Μαρτίνεζ , μόλις παρέλαβε το βραβείο του καλύτερου τερματοφύλακα, το τοποθέτησε στη θέση των γεννητικών του οργάνων, ως προέκτασή τους, πιθανόν συμπληρώνοντας αυτά που του έλειπαν

Ο Ροντρίγκο ντε Πολ , συνεχίζοντας την επίδειξη πολιτισμού από τους Αργεντίνους ποδοσφαιριστές, δήλωσε "Μπήκαμε για πάντα στην ιστορία. Όποιος με αμφισβήτησε, να μου πάρει πίπες"

Το βράδυ, ο Λιονέλ Μέσι κοιμήθηκε αγκαλιά με το τρόπαιο. Δεν ξέρουμε τι άλλο έκανε

Η Τρίτη 20/12 κηρύχθηκε ημέρα αργίας στην Αργεντινή, ώστε να μπορέσουν οι φίλοι της ομάδας να υποδεχτούν την αποστολή της εθνικής τους ομάδας

Τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι μαζεύτηκαν στο Μπουένος Άιρες για να πανηγυρίσουν. Το αργεντίνικο "έθνος" ξεχύθηκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας, ξεχνώντας τα πάντα. Αυτή είναι η δύναμη του ποδοσφαίρου και το ξέρουν πολύ καλά όλοι όσοι κερδίζουν από αυτό.

Τετρακόσιους τραυματίες και έναν νεκρό μετράει η Αργεντινή από τους μέχρι τώρα πανηγυρισμούς. 

Σαράντα εκατομμύρια ευρώ θα μοιραστεί η εθνική ομάδα της Αργεντινής. Ψίχουλα, θα λέγαμε εμείς. Γι αυτό ο Μέσι αναγκάζεται να κάνει και δεύτερη και τρίτη δουλειά για να τα βγάλει πέρα και να θρέψει την οικογένειά του. Με πόνο ψυχής υπέγραψε ο GOAT στην πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας, το Ριάντ, ένα πενταετές συμβόλαιο αξίας 25 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο για να πρωταγωνιστήσει στην καμπάνια τουρισμού της δημοκρατικής αυτής χώρας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να σταματήσει ο άνθρωπος να διαφημίζει τα ανθυγιεινά πατατάκια. Έλεος

Ήρωας και δειλός μαζί. Πότε διανοούμενος, πότε ακαλλιέργητος. Αστός και χωριάτης ταυτόχρονα. Κοσμοπολίτης και παραδοσιακός. Ευγενής και αγενής, ανάλογα με την περίσταση. Εργασιομανής και τεμπέλης. Ρομαντικός και κυνικός. Ιδεαλιστής και ρεαλιστής. Η αιώνια πάλη κάθε ανθρώπου να βρει τον εαυτό του. Μα, τελικά, είμαστε ένας ή πολλοί;

Ο Πάμπλο Νερούδα έγραψε για τους πολλαπλούς εαυτούς που κρύβουμε μέσα μας.

Από τα πολλά άτομα τα οποία είμαι, από τα οποία είμαστε,

Δεν μπορώ να κατασταλάξω σε ένα μόνο.

Έχουν χαθεί για μένα υπό την κάλυψη της ένδυσης

Έχουν αναχωρήσει για μια άλλη πόλη.

Όταν τα πάντα φαίνεται να έχουν καθοριστεί

για να με αναδείξουν ως νοήμων άνθρωπο,

ο ανόητος που κρατώ μέσα μου κρυμμένο

αναλαμβάνει να μιλήσει για εμένα.

Σε άλλες περιπτώσεις, λαγοκοιμάμαι ανάμεσα

σε ανθρώπους με κάποια διάκριση,

και όταν καλώ τον θαρραλέο εαυτό μου,

ένας δειλός εντελώς άγνωστος σε μένα

τρέχει να καλύψει τον σκελετό μου

με χίλιες καλές δικαιολογίες.

Όταν ένα αξιοπρεπές σπίτι τυλιχτεί στις φλόγες,

αντί να καλέσω τον πυροσβέστη,

ένας εμπρηστής εμφανίζεται στη σκηνή,

και αυτός είναι εγώ.

Δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω.

Τι πρέπει να κάνω για να ξεχωρίσω τον εαυτό μου;

Πώς μπορώ να συμμαζέψω τον εαυτό μου;

Όλα τα βιβλία που διάβασα

είναι γεμάτα εκθαμβωτικές ηρωικές μορφές,

γεμάτες αυτοπεποίθηση.

Πεθάνω με φθόνο για αυτές·

και, σε ταινίες όπου σφαίρες πετούν στον άνεμο,

Ζηλεύω τους καουμπόηδες,

θαυμάζοντας ακόμη και τα άλογα.

Αλλά όταν καλώ το τολμηρό μου είναι,

έρχεται ο παλιός τεμπέλης εαυτός,

και έτσι ποτέ δεν ξέρω ποιος είμαι ακριβώς,

ούτε πόσοι είμαι, ούτε πόσοι θα είμαστε.

Θα ήθελα να είμαι σε θέση να αγγίξω ένα κουδούνι

και να προσκαλέσω τον πραγματικό εαυτό μου,

γιατί αν χρειάζομαι τον πραγματικό εαυτό μου,

δεν πρέπει να εξαφανιστώ.

Ενώ γράφω, βρίσκομαι μακριά·

και όταν γυρίσω, έχω ήδη φύγει.

Θα ήθελα να δω αν το ίδιο συμβαίνει και

σε άλλους ανθρώπους όσο και σε μένα,

για να δούμε αν υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι όσοι εγώ είμαι,

και αν μοιάζουν στον εαυτό τους με τον ίδιο τρόπο.

Και όταν σιγουρευτώ,

μαθαίνω τόσο ωραία πράγματα

που, όταν προσπαθώ να εξηγήσω τα προβλήματα μου,

θα μιλάω για γεωγραφία.

P. Neruda, «Είμαστε Πολλοί»

Μετά το καλάθι του νοικοκυριού, έρχεται Χριστουγεννιάτικα και το τελάρο του καραγκιόζη με λάχανα, μπάμιες, κουνουπίδια και μπρόκολα. Αυτό ανακοίνωσε σήμερα ο Υπουργός Εκπληκτικής Ανάπτυξης, προσθέτοντας δε ότι το τελάρο του Καραγκιόζη, εκτός από τα πολύ ωφέλιμα για την υγεία μας ζαρζαβατικά, θα περιέχει και πολλά άλλα πλούσια δώρα που θα κάνουν τις φετινές γιορτές πραγματικά αξέχαστες

Είναι χαρακτηριστικό πως αρχικά ο Υπουργός δεν ήθελε να αποκαλύψει το περιεχόμενο των δώρων αυτών, καθώς ήθελε να είναι ένα δώρο έκπληξη που θα μπει κάτω από το δέντρο σε κάθε σπίτι και θα ανοιχτεί από όλη την οικογένεια την ημέρα των Χριστουγέννων. Όμως, κατόπιν έντονων πιέσεων των παρισταμένων δημοσιογράφων, υποχώρησε και αναγκάστηκε να μας τα αποκαλύψει. Στο άκουσμά τους και μόνο , μείναμε με ανοιχτό το στόμα:

α) Ένας οδηγός εκμάθησης αρχαίων ελληνικών για σκύλους για σκύλους (τώρα και για γάτες)

β) ένα πιστό αντίγραφο της Αγιά Σοφιάς για να το τοποθετήσουμε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Φυσικά, θα έχει μέσα το μαρμαρωμένο βασιλιά, ενώ πατώντας το ειδικό πλήκτρο θα μπορούμε να ακούμε τη φωνή του ίδιου του Υπουργού να απαγγέλλει  «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι»

γ) ένα φακελάκι που θα περιέχει αδιευκρίνιστα ποσά 

δ) μία εκδρομή φιλοσοφίας  οργανωμένη από τον αδελφό του Υπουργού, τον γνωστό φιλόσοφο  Λεωνίδα Γεωργιάδη

ε) ένα πιστό αντίγραφο της ασπίδας και του κράνους ασπίδας και του κράνους του Λεωνίδα του Σπαρτιάτη, φτιαγμένα εξολοκλήρου από τενεκέ ξεγάνωτο

στ) ένα εκπληκτικό νανογιλέκο 

ζ) μια αλοιφή για τη φαλάκρα, ευγενική προσφορά από τον επί χρόνια συνοδοιπόρο του  Υπουργού στα τηλεοπτικά και πολιτικά καταγώγια, Κυριάκο Βελόπουλο

η) ένα βίντεο με μερικές από τις καλύτερες τηλεοπτικές στιγμές του Υπουργού για γέλια μέχρι δακρύων

Τα λιγουρεύεστε; 

Σήμερα είναι ο τελικός του Μουντιάλ. Ενός Μουντιάλ που διεξάγεται για πρώτη φορά παραμονές Χριστουγέννων, στο δυστοπικό κράτος του Κατάρ των πάσης φύσεως διακρίσεων. Ενός Μουντιάλ που γίνεται στο μέσο της ερήμου μέσα σε κλιματιζόμενα στάδια που για την κατασκευή τους βρήκαν το θάνατο χιλιάδες εργάτες. Ενός Μουντιάλ που, όπως όλοι υποπτευόμασταν και πλέον έχουμε και τις αποδείξεις, αγοράστηκε με τα πετροδολάρια των εμίρηδων.

Όλα αυτά βέβαια δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από ένα απλό επεισόδιο στο μακρύ σήριαλ του εκφυλισμού ενός αθλήματος που αποτελούσε κάποτε μέρος της λαϊκής διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Ο μεγάλος διανοητής Εντουάρντο Γκαλεάνο, εκτός από αριστερός, ήταν και Λατινοαμερικάνος, που σημαίνει ότι λάτρευε το ποδόσφαιρο. Ανάμεσα στα δεκάδες βιβλία που έγραψε, είναι και  "Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως". Γραμμένο το 1995, είναι ένα γοητευτικό και πολυδιαβασμένο βιβλίο που απευθύνεται όχι μόνο σε ποδοσφαιρόφιλους, αλλά σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, μιας και η τεράστια επιρροή του ποδοσφαίρου δεν γίνεται να μην αγγίζει πολλές πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής των ανθρώπων

Από το βιβλίο αυτό παραθέτουμε δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα που δείχνουν το βαθύ προβληματισμό του συγγραφέα σχετικά με τον εκφυλισμό του πάλαι ποτέ λαϊκού αθλήματος

«Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίζεις και μόνο.

Στον κόσμο μας σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίζει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί· μπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή.

Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και αυτό το θέαμα έχει γίνει μια από τις πλέον κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως. Οργανώνεται όχι για να γίνει παιχνίδι αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι. Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναμης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη.

Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας»

«Έχετε μπει ποτέ σε άδειο γήπεδο; Κάντε μια δοκιμή. Σταθείτε στη μέση του σταδίου κι αφουγκραστείτε. Το γήπεδο κάθε άλλο παρά άδειο είναι. Και οι κερκίδες δεν είναι καθόλου βουβές.

Στο Ουέμπλεϊ ακούγονται ακόμα οι φωνές από το Μουντιάλ του ’66, όταν κέρδισε η Αγγλία, όμως αν αφουγκραστείτε καλύτερα, θα μπορέσετε να ακούσετε το απαρηγόρητο κλάμα του ’53, όταν οι Ούγγροι νίκησαν την αγγλική ομάδα.

Το Στάδιο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο αναστενάζει νοσταλγικά για τις ένδοξες μέρες του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης.

Το Μαρακανά εξακολουθεί να θρηνεί τη βραζιλιάνικη ήττα στο Μουντιάλ του ’50. Στo Μπομπονέρα του Μπουένος Άιρες ηχούν τα τύμπανα που χτυπούσαν μισό αιώνα νωρίτερα.

Από τα βάθη του Σταδίου Αζτέκα ακούς την ηχώ των τελετουργικών ύμνων του αρχαίου μεξικανικού παιχνιδιού με την μπάλα.

Το τσιμέντο του Καμπ Νου της Βαρκελώνης μιλά καταλανικά, και οι κερκίδες του Σαν Μαμές στο Μπιλμπάο μιλούν βασκικά.

Στο Μιλάνο, το φάντασμα του Τζουζέπε Μεάτσα βάζει γκολ, και το στάδιο που φέρει το όνομά του δονείται.

Ο τελικός του Μουντιάλ του ’74, όπου κέρδισε η Γερμανία, επαναλαμβάνεται νύχτα μέρα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου.

Το στάδιο του βασιλιά Φαχντ στη Σαουδική Αραβία έχει θεωρείο από μάρμαρο και χρυσάφι και οι κερκίδες είναι στρωμένες με μοκέτα, αλλά δεν έχει μνήμη, ούτε τίποτα ιδιαίτερο να πει».

Εντουάρντο Γκαλεάνο «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως»

«Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.

Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.

Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι»»

Κώστας Βάρναλης, Πρωτοχρονιάτικο

Σίγουρα πολλοί από εμάς δεν πέσαμε από τα σύννεφα, ούτε βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ, όπως ο αθώος και ανυποψίαστος δημοσιογράφος των ΝΕΩΝ Γ.Παπαχρήστος, όταν ακούσαμε την είδηση για την Εύα Καϊλή. Όχι ότι γνωρίζαμε κάτι συγκεκριμένα γι αυτήν, αλλά πάντα μας προκαλούσε απέχθεια και αποστροφή όλο αυτό το σινάφι που ανεβαίνει στην εξουσία πατώντας πάνω στο βήμα της πλαστής πραγματικότητας που διαμορφώνουν τα, διαπλεκόμενα με το σινάφι αυτό, Μέσα Ενημέρωσης.

Αυτό το σινάφι που δε χάνει την ευκαιρία να κατηγορεί και να υπονομεύει ο,τιδήποτε δημόσιο, αλλά από την άλλη πλευρά δεν ντρέπεται να μασουλάει δημόσιο χρήμα και να χρησιμοποιεί το δημόσιο για τους αθέμιτους σκοπούς του.

Αυτό το σινάφι που παριστάνει τους δημοκράτες, υποκλέπτοντας στην ουσία τις ψήφους ενός ανενημέρωτου και απαίδευτου λαού.

Αυτό το σινάφι που επικαλείται τους νόμους λέγοντας πως «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», ενώ όποτε οι νόμοι δεν το βολεύουν τους αλλάζει

Αυτό το σινάφι που μιλάει για επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις και εννοεί απευθείας αναθέσεις και βόλεμα των δικών του

Αυτό το σινάφι που σε κάθε ευκαιρία θα συκοφαντήσει τους αγώνες των εργαζομένων, παίζοντας τα βρώμικα παιχνίδια του πίσω από κλειστές πόρτες.

Αυτό το σινάφι που θα το δείτε να χαριεντίζεται με κόλακες σφουγγοκωλάριους δημοσιογράφους

Αυτό το σινάφι που αποκαλεί τεμπέληδες τους άνεργους, την ώρα που αυτό τρώει με χρυσά κουτάλια.

Αυτό το σινάφι που κυνηγάει τους σύγχρονους Αγιάννηδες αυτού του κόσμου, ενώ αυτό είναι υπεύθυνο για την περιθωριοποίησή τους.

Αυτό το σινάφι που θα φιλήσει σταυρούς και θα φορέσει σημαίες για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου και να κάνει πιο εύκολα τη βρώμικη δουλειά του.

Αυτό το σινάφι που παριστάνει τον κεντρώο και υποστηρίζει πως οι ιδεολογίες είναι ξεπερασμένες, για να υπηρετήσει τελικά το μόνο Θεό που γνωρίζει , το χρήμα

Αυτό το σινάφι που στην τελική σου λέει κατάμουτρα πως αν έχεις λεφτά θα ζήσεις, αν όχι θα πεθάνεις.

Όχι, λοιπόν, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Και ούτε πρόκειται να πέσουμε από τα σύννεφα αν αύριο ακούσουμε για τον Ανδρέα Λοβέρδο, για τον Άδωνι Γεωργιάδη, για το Δημήτρη Αβραμόπουλο, για το Μαργαρίτη Σχοινά ή για κάποιον άλλον. Ας πούμε δε, ότι τα παραπάνω ονόματα τα λέμε στην τύχη. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μη φάμε πάλι καμιά μήνυση. Μην κοιτάτε τώρα που με τη σύλληψη της Εύας Καϊλή άνοιξαν τα στόματα πολλών. Αυτό έγινε γιατί ξέρουν ότι τώρα η Καϊλή δεν έχει τη δύναμη να τους κάνει μήνυση.

«Αν έχετε στοιχεία, να τα πάτε στον Εισαγγελέα», λένε όλοι αυτοί όπου βρεθούν και όπου σταθούν. Και ποιος θα αντέξει τις εξοντωτικές μηνύσεις που θα δεχθούν; Μηνύσεις που έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας, η πιο εύκολη μέθοδος που έχουν όλοι αυτοί για να κρατάνε κλειστά τα στόματα. Και ποιος Εισαγγελέας θα τολμήσει να αναλάβει την υπόθεση και να τα βάλει μαζί τους και να τρέχει και να μη φτάνει σαν την Τουλουπάκη;

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος