Η χάρη του σερίφη της Ραφήνας σπάει τα στεγανά που νομίζει/ουν πως του προσφέρουν τα - ελεγχόμενα και απαξιωμένα στη συνείδηση των σκεπτόμενων ανθρώπων - τοπικά μέσα ενημέρωσης και φτάνει μέχρι την Εφημερίδα των Συντακτών

..............................................................................

του Αλέξη Κροκιδά*

Μια απλή όσο και θλιβερή παρατήρηση που θα μπορούσε κιόλας, ίσως με πολλές επιφυλάξεις, να είναι και ανθρωπολογική: ό,τι συμβαίνει δίπλα μου, μπροστά μου, κοντά μου, με αγγίζει πιο πολύ από αυτό που συμβαίνει μακριά.

Ναι, η ηθική-πολιτική αλλά και συναισθηματική συνείδηση δεν θα έπρεπε να γνωρίζει σύνορα και γεωγραφικές αποστάσεις. Κι όμως, αυτό που συμβαίνει στο μικρό χωριό μου, στη γειτονιά μου, στον μικρό κύκλο των ανθρώπων που ξέρω, με ταράζει πιο πολύ από αυτό που συμβαίνει στην Τιγκράι, στην Παλαιστίνη, στην Μυανμάρ, στην Υεμένη, στο Κογκό, στην Αραουτσάνια (Χιλή), στους Σταγιάτες (Πήλιο), στο Βέρμιο, στον Δήμο Αγίας Παρασκευής.

Ζω στη Ραφήνα, στην Ανατολική Αττική, παραδοσιακό θέρετρο και προορισμός για θαλασσινά και τσάρκες για τον σπάρο και την κυρία καβουρίνα κι ας κλαίνε τα καβουράκια εδώ. Αλλού τραγουδάνε οι καραβίδες. Η σκληρή ανθρωπολογία που διαχωρίζει το Εδώ από το Εκεί. Λιμάνι επίσης, για όσους πάνε στην όμορφη Ανδρο, Τήνο (να προσκυνήσουν ίσως), Μύκονο (για άλλου είδους προσκύνημα) και εδώ απέναντι στο Μαρμάρι, ενώ το καλοκαιράκι τα πλοία πάνε και Σαντορίνη, Πάρο, Νάξο, Μήλο, Ιο, Αμοργό, Κουφονήσια και Κρήτη.

Τι μας νοιάζει τι γίνεται εδώ στη Ραφήνα; Ο κόσμος καίγεται, κυριολεκτικά πια και όχι μεταφορικά, βαρκούλες αρμενίζουν, μπορεί να εκφωνήσει κάποιος. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμιν Νετανιάχου θα έπρεπε να έχει λογοδοτήσει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου ή / και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας όπως αυτά ορίζονται από την Συνθήκη της Ρώμης, κι εμείς εδώ θα ασχολούμαστε με τα τάγματα εφόδου σε σχολεία τέσσερις η ώρα το πρωί του ντόπιου σερίφη μας, δημαρχίσκου Ραφήνας-Πικερμίου, Βαγγέλη Μπουρνού; 

Με τις μπουλντόζες που ξαμολάει μέσα στο πανέμορφο μεγάλο ρέμα της Ραφήνας που έχει βαλθεί να τσιμεντώσει - βλέπε καταστρέψει και σχετική ανάλυση του προβλήματος στο https://www.efsyn.gr/ellada/periballon/282345_tsimentopoiiste-megalo-rema-rafinas - αγνοώντας τα καβουράκια που κλαίνε αλλά και τους ποταμίσιους κέφαλους, τις Νανοπουλάδες, τους Ποταμοσφυριχτές, τους Ερωδιούς;

Με την άκρως μεθοδευμένη φαρσοκωμωδία προσχηματικών, τάχα ανοιχτών διαγωνισμών / εκδήλωσης  ενδιαφέροντος που βγήκαν άγονοι και που τελικά οδήγησαν στην παραχώρηση δημοτικού χώρου στην ΙΝΤΡΑΚΑΤ να φτιάξει εργοτάξιο δίπλα σε σχολείο; (η πρακτική απ' ευθείας αναθέσεων έχει αποκτήσει πλούσια μεθοδολογία τα τελευταία χρόνια)

Με την απαξίωση και προσβολές που εξαπολύει ωρυόμενος εναντίον μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών;

Με τις συναντήσεις (στο παρελθόν) στο γραφείο του με φασίστες Χρυσαυγίτες όπως ο Μιχαλολιάκος και ο Ηλιόπουλος;

Όντως, οι πράξεις του ντόπιου σερίφη (αυτοί που διάβαζαν Λούκυ Λουκ στα νιάτα τους, προτιμούν να τον αποκαλούν Τζόε Ντάλτον) δεν συγκρίνονται διόλου με τα εγκλήματα του Νετανιάχου. Θα ήταν κιόλας τεράστια προσβολή στους εκατοντάδες νεκρούς και βίαια εκτοπισμένους Παλαιστίνιους (παιδιά και ενήλικες).  Ωστόσο, πέρα από παράξενες και καθόλου εύκολα ανιχνεύσιμες συνδέσεις σχεσιακότητας, όχι σχετικότητας, ανάμεσα σ' αυτά που φαντάζουν ασύνδετα και που όντως είναι άνισα, το να παραμελούμε ή να υποτιμάμε το μικρότερο κακό αποτελεί προσβολή στη ζωή εδώ και τώρα.

Όπως και η άποψη που άκουσα πρόσφατα από ντόπιο δημοτικό σύμβουλο, ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό πεδίο παρεμβάσεων και πολιτικής πράξης σε τοπικό επίπεδο, ας πούμε σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, ότι πρόκειται για μια αφελή χίμαιρα. Η ίδια η έννοια της αυτοδιοίκησης έλεγε, είναι άκρως παραπλανητική. Ως προς τούτο έχει κάποιο δίκιο βέβαια. Η κυβερνησιμότητα των δήμων προφανώς δεν αναβλύζει αυθόρμητα όπως τα δάκρυα ή το νερό από μια πηγούλα. Ο Υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης που ψιλοσυχνάζει κιόλας στη Ραφήνα, το ξέρει καλά αυτό. Αλλά ας αφήσουμε τον Βορίδη και τον Μπουρνού να αλληλοσυγχαίρονται για την άριστη συνεργασία τους και τα άριστα δημοκρατικά τους διαπιστευτήρια. Μάλιστα. Εδώ γελάνε ακόμα και τα καβουράκια.

Εδώ αξίζει επίσης να επισημανθεί ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ, από την τοπική ομάδα μελών μέχρι τον Σπίρτζη, φαίνεται ότι συνεχίζει να υποστηρίζει τον Μπουρνού όπως έκανε και επίσημα πριν τις δημοτικές εκλογές το 2019. Αναρωτιέται εύλογα κανείς αν γνωρίζουν τον βίο και πολιτεία του δημάρχου. Αν γνωρίζουν, έχουν τεράστιες πολιτικές ευθύνες. Αν δεν γνωρίζουν, θα όφειλαν να γνωρίζουν. Οι συνέπειες του «Δεν ήξερα, δεν γνώριζα» έχουν αποδειχθεί επανειλημμένα καταστροφικές.

Οτι, τέλος πάντων, για να επιστρέψουμε στην άποψη του ντόπιου δημοτικού συμβούλου, και τα καβουράκια θα σωθούν και όλα θα αλλάξουν όταν νομοτελειακά καταρρεύσει ο καπιταλισμός και άρα δεν έχει μεγάλη σημασία να ασχολούμαστε με το τι κάνει ο κάθε Μπουρνούς και με την κρυφή γοητεία ή εξόφθαλμη αθλιότητα της ντόπιας μπουρνουαζίας. Χαίρω πολύ, ή μάλλον δεν χαίρομαι καθόλου. Το εδώ και τώρα πληγώνεται και ματώνει ανεπανόρθωτα και κάτι πρέπει να κάνω γι αυτό. Κάτι.

Οι ασχημονίες / κτηνωδίες της εξουσίας ενίοτε αγγίζουν κάποιο νεύρο και τότε το κοινωνικό σώμα τινάζεται σαν χορευτής που στιγμιαία καταργεί την χορογραφία και τον νόμο της βαρύτητας, ίσως σαν τον Νιζίνσκι.

Κάτι τέτοιο συνέβη πρόσφατα εδώ. Λίγες εβδομάδες μετά το έγκλημα στα Τέμπη, οι μαθητές του Γενικού Λυκείου Ραφήνας πραγματοποίησαν μια συμβολική κατάληψη στο σχολείο. Χωρίς καμία παρακίνηση, χωρίς καμία καθοδήγηση. Μια πράξη πολιτικής ευαισθησίας και ωριμότητας. Ξημερώματα της Τετάρτης 15/3 και ώρα 04:58 ο δήμαρχος Ραφήνα-Πικερμίου ως άλλος Μπέος, έστειλε συνεργείο του δήμου να σπάσει την κατάληψη. Σημειωτέον ότι πριν από μερικά χρόνια, το 2019, σε κάποια άλλη μαθητική κατάληψη είχε πρωτοστατήσει ο ίδιος προσπαθώντας να κόψει αλυσίδα στην πύλη σχολείου με κόφτη. Αποθανατίστηκε σε σχετική φωτογραφία στην οποία κιόλας κρατάει τον κόφτη ανάποδα. Τώρα αποφάσισε μάλλον να μη σηκωθεί από το κρεβάτι του ξημερώματα, άσε που δεν θα έβγαιναν καλές φωτογραφίες τέτοια ώρα.

Το τι επακολούθησε, εκφράζει απλά και μεστά η Ε΄ΕΛΜΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ σε ανακοίνωση της την οποία παραθέτω αυτούσια εδώ ως ηχηρή διάψευση του δημάρχου ο οποίος διατυμπανίζει σε κάθε ευκαιρία ότι ποτέ δεν κάνει bullying στους δημότες.

Ε' ΕΛΜΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, Παλλήνη 20/3/2023, Ανακοίνωση:

Το Δ.Σ της Ε΄ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής καταγγέλλει την απαράδεκτη επίθεση και στοχοποίηση του συναδέλφου καθηγητή του ΓΕΛ Ραφήνας   Αντώνη Λαζαρή από τον Δήμαρχο Ραφήνας κ. Ευάγγελο Μπουρνούς. Με ανάρτηση του στην προσωπική του σελίδα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης αποκαλεί τον συνάδελφο «προσχηματικό»(!) καθηγητή, που «διαπλάθει χαρακτήρες» και συνεχίζει κατηγορώντας τον για προτροπή των παιδιών σε πορείες και καταλήψεις , χαρακτηρίζοντας τον «ελλιποβαρή»(!) στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και με εμμονή σε θέματα περιβαλλοντικού χαρακτήρα.

Ο Δήμαρχος Ραφήνας σε ρόλο αξιολογητή (!) επικρίνει την στάση του συναδέλφου, που τόλμησε να αφουγκραστεί και να συμπαρασταθεί στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των μαθητών της Ραφήνας, και όχι μόνο, που κατά χιλιάδες αυτές τις μέρες κινητοποιούνται και διαδηλώνουν απέναντι σε μια πολιτική που αδιαφορεί για τις ανάγκες τους ακόμα και με κόστος τις ζωές τους. Τόλμησε να αντιμετωπίσει παιδαγωγικά τις κινητοποιήσεις τους και όχι με τον αυταρχισμό του μεταλλικού «κόφτη» που σπάει την κατάληψη ξημερώματα.

Ο Δήμαρχος κατηγορεί τον συνάδελφο για εμμονή σε θέματα περιβαλλοντικού χαρακτήρα, γιατί τολμά το αυτονόητο: την καλλιέργεια περιβαλλοντικής συνείδησης, ενάντια σε μια πολιτική που καταστρέφει ό,τι απέμεινε όρθιο, π.χ ρέμα της Ραφήνας, και συναντά τις αντιστάσεις των κατοίκων της περιοχής. Σε μια περιοχή που οι μνήμες από την καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι με τους νεκρούς και την περιβαλλοντική καταστροφή είναι ακόμα νωπές.

Είναι φανερό πως ο κος Μπουρνούς στο πρόσωπο του συναδέλφου επιδιώκει να τρομοκρατήσει και να επιβάλει σιωπητήριο στο σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς, που αντιστέκονται και κινητοποιούνται για τα δικαιώματα τους και για μια αξιοβίωτη ζωή. Αντί να απολογηθεί για την κατάσταση και τις υποδομές των σχολείων (π.χ ΓΕΛ Πικερμίου, συστέγαση Γυμνασίου Λυκείου Ραφήνας), επιτίθεται σε αυτούς που διεκδικούν τα αυτονόητα.

Ο Δήμαρχος αξιολογεί ως «ελλιποβαρή» τον εκπαιδευτικό, γιατί δεν συμφωνεί με τη στάση του, δείχνοντάς μας με χαρακτηριστικό τρόπο τι σημαίνει αξιολόγηση και αυτονομία των σχολείων με πέρασμα της συνολικής τους διαχείρισης στους Δήμους.

Ως ΔΣ της Ε ΕΛΜΕ Ανατ. Αττικής θέλουμε να τονίσουμε στον Δήμαρχο πως όσο και αν ενοχοποιεί τους εκπαιδευτικούς για υποκινητές των μαθητών σε καταλήψεις και αγώνες, η αλήθεια είναι πως η αιτία της κινητοποίησης τους είναι το δυστοπικό παρόν και μέλλον που διαμορφώνεται για τη νεολαία. «Πως να κρυφτείς από τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα» κ. Δήμαρχε…

Επίσης όσο και αν δεν αρέσει στο Δήμαρχο, ο ρόλος του εκπαιδευτικού δεν είναι απλά η μετάδοση της ύλης. Ο παιδαγωγικός του ρόλος και το χρέος του είναι να συμβάλλει καθημερινά στην καλλιέργεια αξιών, ευαισθητοποίησης, γνώσης των μαθητών του για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας, όπως περιβάλλον, πολιτισμός, τέχνη, παιδεία, ώστε να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο για μια  κοινωνία ανθρώπινη, αλληλέγγυα, ισότιμη και δίκαιη.

Δηλώνουμε ως εκπαιδευτικοί πως αυτές οι επιθέσεις δεν μας τρομοκρατούν. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε στο πλάι των μαθητών μας, να αγωνιζόμαστε για την δικαίωση των αιτημάτων μας, για δημόσιο, δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς σε μια κοινωνία και ένα περιβάλλον που τους αξίζει.

Απαιτούμε:

να ανακαλέσει ο Δήμαρχος την ανάρτηση που στοχοποιεί τον συνάδελφο

να πάρει ΤΩΡΑ όλα τα αναγκαία μέτρα για σύγχρονες και ασφαλείς σχολικές υποδομές στον Δήμο με αύξηση των δαπανών για τα σχολεία.

ΤΟ Δ.Σ ΤΗΣ Ε' ΕΛΜΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Η ντροπή ντροπή δεν έχει και ντροπή στον που την έχει. Και το όνομα αυτού Βαγγέλης Μπουρνούς.

Ευχαριστώ θερμά την συντακτική ομάδα του atticavoice για το υλικό (κείμενα, πληροφορίες, αναλύσεις και σχετικό φωτογραφικό υλικό) και δανείζομαι εδώ το μότο τους

" Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν

Τίποτα παραπάνω από το ότι

Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό

Και από τους θεατές περιμένουμε

Τουλάχιστον να ντρέπονται"     

Μπρεχτ

* Κοινωνιολόγου

Αύριο αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον η μεγάλη μαθητική παρέλαση στη Ραφήνα. Πλήθος κόσμου αναμένεται να παρακολουθήσει το μεγάλο γεγονός της πόλης. Για όποιον μάλιστα δεν μπορέσει να παρευρεθεί σε αυτή την κατανυκτική κατάθεση ψυχής και υπερηφάνειας, θα φροντίσουν τα πανταχού παρόντα Μέσα Ενημέρωσης της πόλης να μεταδώσουν σε κάθε γωνιά του τόπου τα ρίγη συγκίνησης και τον παλμό ενθουσιασμού του πλήθους.

Ήδη η εξέδρα των επισήμων έχει στηθεί για να ανέβουν αύριο οι προύχοντες και οι προεστοί. Δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, υποψήφιοι δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, λιμενικοί, παπάδες και όλα τα άξια τέκνα αυτού του τόπου θα είναι αύριο εκεί, ανεβασμένοι ψηλά στο βάθρο που τους αρμόζει, απλοί, σεμνοί και ταπεινοί μέσα στη μεγαλοσύνη τους για να παρακολουθήσουν συγκινημένοι τους μαθητές να τους αποδίδουν συντεταγμένα και μαχητικά φόρο τιμής, αφοσίωσης και νομιμοφροσύνης.

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δε, αναμένεται η αποθέωση που θα γνωρίσει από τους μαθητές ο δήμαρχος της πόλης Ευάγγελος Μπουρνούς, για τον οποίο ακόμη και οι καλαμιές του Μεγάλου Ρέματος γνωρίζουν πόσο κοντά στους μαθητές βρίσκεται∙ αρωγός, συμπαραστάτης, δάσκαλος, παιδαγωγός, μέντορας . Οι λέξεις είναι λίγες, δεν αρκούν για περιγράψουν το φαινόμενο αυτό

Φήμες λένε ότι την παρέλαση θα ανοίξει ένα καλοριφέρ

Ο σερίφης της Ραφήνας κατάφερε τις τελευταίες ημέρες να προκαλέσει την οργή των πιο ζωντανών και υγιών τμημάτων της τοπικής κοινωνίας. Μετά την Κίνηση για την Προστασία του Μεγάλου Ρέματος που καταγγέλλει τις απαράδεκτες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις του, μετά τους μαθητές του Γενικού Λυκείου της Ραφήνας που διαμαρτύρονται για την τραμπούκικη επίθεση τα ξημερώματα στο σχολείο τους από συνεργεία του Δήμου με σκοπό το σπάσιμο της κατάληψής τους και την συκοφάντηση του αγώνα τους , μετά την ΚΝΕ που καταγγέλλει με τη σειρά της την επίθεση αλλά και την ιταμή εκδίωξη από το δημαρχείο των διαμαρτυρόμενων για το θέμα αυτό μαθητών και των συνοδών-συμπαραστατών καθηγητών τους, σειρά πήραν και οι καθηγητές.

Μετά την ανοίκεια και ανέντιμη διαδικτυακή συκοφάντηση ενός καθηγητή του Λυκείου της Ραφήνας, μέσω του διαδικτύου, από το δήμαρχο της πόλης Ευάγγελο Μπουρνού, η Ε’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής σε ανακοίνωσή της καταγγέλλει το δήμαρχο, συντάσσεται με το δίκαιο αίτημα των πολιτών για την προστασία του Μεγάλου Ρέματος και ζητά από αυτόν να ανακαλέσει αμέσως την ανάρτηση που στοχοποιεί τον συνάδελφό τους, όπως και να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για σύγχρονες και ασφαλείς σχολικές υποδομές στον Δήμο, με αύξηση των δαπανών για τα σχολεία.

Ο σερίφης της πόλης που δηλώνει και καθηγητής - και μάλιστα Φυσικός - φαίνεται πως έχει ξεχάσει τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα, αυτόν περί δράσης και αντίδρασης

Ακολουθεί η ανακοίνωση της ΕΛΜΕ

Ε΄ΕΛΜΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ                               Παλλήνη 20/3/2023

                               ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Δ.Σ της Ε΄ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής καταγγέλλει την απαράδεκτη επίθεση και στοχοποίηση του συναδέλφου καθηγητή του ΓΕΛ Ραφήνας   Αντώνη Λαζαρή από τον Δήμαρχο Ραφήνας κ. Ευάγγελο Μπουρνούς. Με ανάρτηση του στην προσωπική του σελίδα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης αποκαλεί τον συνάδελφο «προσχηματικό»(!) καθηγητή, που «διαπλάθει χαρακτήρες» και συνεχίζει κατηγορώντας τον για προτροπή των παιδιών σε πορείες και καταλήψεις , χαρακτηρίζοντας τον «ελλιποβαρή»(!) στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και με εμμονή σε θέματα περιβαλλοντικού χαρακτήρα.

Ο Δήμαρχος Ραφήνας σε ρόλο αξιολογητή (!) επικρίνει την στάση του συναδέλφου, που τόλμησε να αφουγκραστεί και να συμπαρασταθεί στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των μαθητών της Ραφήνας, και όχι μόνο, που κατά χιλιάδες αυτές τις μέρες κινητοποιούνται και διαδηλώνουν απέναντι σε μια πολιτική που αδιαφορεί για τις ανάγκες τους ακόμα και με κόστος τις ζωές τους. Τόλμησε να αντιμετωπίσει παιδαγωγικά τις κινητοποιήσεις τους και όχι με τον αυταρχισμό του μεταλλικού «κόφτη» που σπάει την κατάληψη ξημερώματα.

Ο Δήμαρχος κατηγορεί τον συνάδελφο για εμμονή σε θέματα περιβαλλοντικού χαρακτήρα, γιατί τολμά το αυτονόητο: την καλλιέργεια περιβαλλοντικής συνείδησης, ενάντια σε μια πολιτική που καταστρέφει ό,τι απέμεινε όρθιο, π.χ ρέμα της Ραφήνας, και συναντά τις αντιστάσεις των κατοίκων της περιοχής. Σε μια περιοχή που οι μνήμες από την καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι με τους νεκρούς και την περιβαλλοντική καταστροφή είναι ακόμα νωπές.

Είναι φανερό πως ο κος Μπουρνούς στο πρόσωπο του συναδέλφου επιδιώκει να τρομοκρατήσει και να επιβάλει σιωπητήριο στο σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς, που αντιστέκονται και κινητοποιούνται για τα δικαιώματα τους και για μια αξιοβίωτη ζωή. Αντί να απολογηθεί για την κατάσταση και τις υποδομές των σχολείων (π.χ ΓΕΛ Πικερμίου, συστέγαση Γυμνασίου Λυκείου Ραφήνας), επιτίθεται σε αυτούς που διεκδικούν τα αυτονόητα.

Ο Δήμαρχος αξιολογεί ως «ελλιποβαρή» τον εκπαιδευτικό, γιατί δεν συμφωνεί με τη στάση του, δείχνοντάς μας με χαρακτηριστικό τρόπο τι σημαίνει αξιολόγηση και αυτονομία των σχολείων με πέρασμα της συνολικής τους διαχείρισης στους Δήμους.

Ως ΔΣ της Ε ΕΛΜΕ Ανατ. Αττικής θέλουμε να τονίσουμε στον Δήμαρχο πως όσο και αν ενοχοποιεί τους εκπαιδευτικούς για υποκινητές των μαθητών σε καταλήψεις και αγώνες, η αλήθεια είναι πως η αιτία της κινητοποίησης τους είναι το δυστοπικό παρόν και μέλλον που διαμορφώνεται για τη νεολαία. «Πως να κρυφτείς από τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα» κ. Δήμαρχε…

Επίσης όσο και αν δεν αρέσει στο Δήμαρχο, ο ρόλος του εκπαιδευτικού δεν είναι απλά η μετάδοση της ύλης. Ο παιδαγωγικός του ρόλος και το χρέος του είναι να συμβάλλει καθημερινά στην καλλιέργεια αξιών, ευαισθητοποίησης, γνώσης των μαθητών του για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας, όπως περιβάλλον, πολιτισμός, τέχνη, παιδεία, ώστε να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο για μια  κοινωνία ανθρώπινη, αλληλέγγυα, ισότιμη και δίκαιη.

Δηλώνουμε ως εκπαιδευτικοί πως αυτές οι επιθέσεις δεν μας τρομοκρατούν. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε στο πλάι των μαθητών μας, να αγωνιζόμαστε για την δικαίωση των αιτημάτων μας, για δημόσιο, δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς σε μια κοινωνία και ένα περιβάλλον που τους αξίζει.

Απαιτούμε:

• να ανακαλέσει ο Δήμαρχος την ανάρτηση που στοχοποιεί τον συνάδελφο
• να πάρει ΤΩΡΑ όλα τα αναγκαία μέτρα για σύγχρονες και ασφαλείς σχολικές υποδομές στον Δήμο με αύξηση των δαπανών για τα σχολεία.

             ΤΟ Δ.Σ ΤΗΣ Ε΄ΕΛΜΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Έφυγε πριν λίγες ημέρες ο Μίμης Παπαϊωάννου, ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα και ένας από τους πιο ευγενείς χαρακτήρες, γέννημα βέβαια μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Μιας εποχής που η ταύτιση του οπαδού με την ομάδα είχε κάποιο νόημα και μια αιτιολογία. Μία καταγωγή, μία εντοπιότητα, ακόμη και μία ταξική συνείδηση θα μπορούσε κανείς να πει σε κάποιες περιπτώσεις.

Με ποδοσφαιριστές που, ακόμη και τους πιο δημοφιλείς, μπορούσες να τους δεις δίπλα σου στο καφενείο της γειτονιάς ή σε μια ταβέρνα. Που έπαιζαν χρόνια στην ίδια ομάδα, ταυτίζονταν με αυτήν και δεν γυρνούσαν σαν γυρολόγοι από δω κι εκεί, περιφερόμενοι σαν ακριβή πραμάτεια από μανατζαραίους.

Με οπαδούς που μπορούσαν να παρακολουθούν τον αγώνα ανακατεμένοι χωρίς να κινδυνεύουν ο ένας απ’ τον άλλον. Που υποστήριζαν με πάθος την ομάδα τους , αλλά σε καμία περίπτωση δεν έμοιαζαν με τις στρατιές των αφιονισμένων και εν δυνάμει δολοφόνων της σημερινής εποχής

Με προέδρους που μπορεί μεν να ήταν μεγαλόσχημοι επιχειρηματίες, αλλά εν πάσει περιπτώσει κρατούσαν τα προσχήματα και δεν έδιναν την εικόνα μαφιόζων και ανθρώπων της νύχτας και του εγκλήματος

Με δημοσιογράφους που μπορεί να υποστήριζαν κάποια ομάδα, δεν λειτουργούσαν όμως σαν γραφεία Τύπου των ομάδων, ούτε έσταζαν δηλητήριο για τις αντίπαλες ομάδες

Μιας εποχής που μπορεί να είναι πασπαλισμένη από την αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας, αλλά που σίγουρα ήταν διαφορετική και μας τη θύμισε η είδηση του θανάτου του Μίμη Παπαϊωάννου. Μας θύμισε επίσης η είδηση αυτή ένα παιδί, δέκα χρονώ τότε, να στέκει βραδιάτικα πάνω από το ραδιόφωνο με την καρδιά του να σπάει από αγωνία σε κάθε επίθεση της Ντέρμπι Κάουντυ και κάθε φορά να ανασαίνει με ανακούφιση όταν άκουγε πως «αποκρούει ο Στεργιούδας». Έφυγε τελικά από τη μέση η Ντέρμπι Κάουντυ, έφυγε και ο Ερυθρός Αστέρας. Το παιδί έβλεπε στην τηλεόραση το μεγάλο αστέρι των Γιουγκοσλάβων να δίνει συνέντευξη μετά τον αγώνα και να κλαίει, όμως αυτό χαιρόταν. Η ομάδα του η ΑΕΚ, είχε περάσει και θα συναντούσε στα ημιτελικά την άλλη μεγάλη αγγλική ομάδα της εποχής, την Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, όμως στη ρεβάνς θα έπρεπε να ανατρέψει το 3-0 του πρώτου αγώνα. Και τελικά θα το κατάφερνε, όταν οχτώ λεπτά πριν από το τέλος, ο 35χρονος τότε αρχηγός της θα σηκωθεί πιο ψηλά απ όλους και θα πετύχει το τρίτο γκολ, στέλνοντας το παιχνίδι στα πέναλτι

και να καταφέρει τελικά η καλύτερη ίσως ελληνική ομάδα που έχει ποτέ υπάρξει, να περάσει στους 4 του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, για να αποκλειστεί τελικά από τη θρυλική Γιουβέντους της εποχής εκείνης, που ήταν από μόνη της ολόκληρη η τότε Εθνική Ιταλίας. Και όμως, για ένα ημίχρονο το παιδί αυτό είχε ελπίσει στην πρόκριση, όταν με το γκολ του περίφημου τότε Τάσου, είχε πανηγυρίσει τρέχοντας , ξεστρώνοντας ένα στρωσίδι από ένα διάδρομο ενός σπιτιού που τώρα πια δε θυμάται 

Αυτό ήταν ο Μίμης Παπαϊωάννου για το παιδί εκείνο. Βλέπεις, το δεκάχρονο παιδί δεν είχε προλάβει να παρακολουθήσει τη θρυλική πορεία ενός από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και για μερικούς, ίσως ο καλύτερος. Γιατί ποιος Έλληνας παίκτης θα μπορούσε να κινήσει το ενδιαφέρον της μεγαλύτερης ομάδας στην Ευρώπη, της Ρεάλ Μαδρίτης, σε μια εποχή μάλιστα όπου επιτρέπονταν μόνο δύο ξένοι παίχτες σε μια ομάδα; Ο Μίμης Παπαϊωάννου το κατάφερε αυτό, άσχετα αν η ΑΕΚ δεν επέτρεψε τελικά τη μεταγραφή. Γιατί οι εποχές βλέπεις, ήταν αλλιώς τότε, οι παίχτες δένονταν πολύ ισχυρά με τα συμβόλαια των ομάδων και δεν μπορούσαν να τα σπάσουν.

Απόδειξη της διαφορετικότητας της εποχής ήταν και η αντίδραση του Παπαϊωάννου στην άρνηση της ΑΕΚ. Έφυγε για τη Γερμανία με τον Καζαντζίδη και τη Μαρινέλα, για να δώσει μια σειρά συναυλιών. Ήταν το 1965, τρία χρόνια αφότου ο Μίμης είχε έρθει στην ΑΕΚ. Ευτυχώς για την ΑΕΚ και για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Μίμης Παπαϊωάννου επέστρεψε στην ΑΕΚ μετά από δύο μήνες και έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ομάδας

Όπως διαβάζουμε από την επίσημη ανακοίνωση της ΑΕΚ , με αφορμή το θάνατό του: “Ο κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα, όπως αναδείχθηκε από τη Διεθνή Υπηρεσία Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS) το 2000, γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1942 στην Νέα Νικομήδεια της Ημαθίας. Εκεί έπαιξε πρώτη φορά ποδόσφαιρο, πριν τον αποκτήσει η Βέροια το 1959. Με το ποσό ρεκόρ, για την εποχή, των 175 χιλ. δραχμών, η ΑΕΚ θα καταφέρει να τον αποκτήσει το 1962. Έμελλε να είναι μια από τις πιο σημαντικές μεταγραφές στην ιστορία της ΑΕΚ, την οποία υπηρέτησε μέχρι το 1979, κατακτώντας 5 Πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα.

Μαζί με τον Κώστα Νεστορίδη και τους άλλους μεγάλους άσους της εποχής οδήγησαν την «Ένωση» στην κατάκτηση του τίτλου το 1963. Μετά τον τίτλο του 1963, πρωταγωνίστησε στις κατακτήσεις των πρωταθλημάτων του 1968, του 1971, του 1978 και του 1979, στα Κύπελλα του 1964, του 1966 και του 1978, στην συμμετοχή στα προημιτελικά του Πρωταθλητριών το 1968-69 και στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ το 1977. Σφράγισε μάλιστα την τελευταία πρόκριση, αυτή στα προημιτελικά με αντίπαλο την Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, σκοράροντας με ασύλληπτη κεφαλιά (με τη γνωστή ικανότητά του να στέκεται στον αέρα) το τρίτο γκολ που οδήγησε την αναμέτρηση στην παράταση και στη συνέχεια στα πέναλτι, όπου προκρίθηκε η ΑΕΚ.

Ο Μίμης Παπαϊωάννου ήταν ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για την ΑΕΚ, με 289 γκολ σε 566 εμφανίσεις. Ήταν επίσης πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, το 1964 και το 1966. Στην Εθνική αγωνίστηκε 61 φορές με 21 γκολ”

Και μπορεί ο Μίμης Παπαϊωάννου να μην έκανε τελικά μεγάλη καριέρα ως τραγουδιστής, κατάφερε όμως να κάνει μια μεγάλη επιτυχία. Μιλάμε για τον ύμνο της ΑΕΚ που παίζεται κάθε Κυριακή στο γήπεδό της, μία σύνθεση του Χρήστου Νικολόπουλου σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη που τραγουδάει ο Μίμης Παπαϊωάννου. Ένα τραγούδι-απομεινάρι μιας άλλης εποχής, ίσως το μοναδικό από αυτήν

Συνηθίζεται να λέγεται όταν πεθαίνει κάποιος μεγάλος, πως πεθαίνει μαζί του μια ολόκληρη εποχή. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η εποχή τελειώνει από μόνη της δίχως να περιμένει το βιολογικό θάνατο κάποιων εκπροσώπων της. Πεθαίνει έτσι κι αλλιώς. Στο χέρι όσων απομένουν είναι να φτιάξουν κάτι καλύτερο, όσο κι αν αυτό μάλλον σαν ευχή ακούγεται και ευσεβής πόθος. Όσο για το δεκάχρονο τότε αγόρι, μόνο αηδία νιώθει για ό,τι έχει απομείνει σ' αυτό που κάποτε αγάπησε τόσο πολύ. Πάμε για άλλα όμως, η ζωή προχωράει δίχως να κοιτάει τη δική μας τη μελαγχολία

Μια σημειολογική φωτογραφία.

Η διαμαρτυρία που οργάνωσε η Ένωση Συλλόγων Γονέων Ραφήνας Πικερμίου την Κυριακή 20/3 πορεύεται δίπλα από τα πετσοκομμένα από τα συνεργεία του Δήμου αρμυρίκια, παράλληλα με την όχθη του Μεγάλου Ρέματος της Ραφήνας αφήνοντας πίσω της ένα τεράστιο εργοτάξιο που στήνεται ανάμεσα από έξι σχολεία με σκοπό να τσιμεντώσει και να εγκιβωτίσει το εν λόγω Ρέμα. Μια λιτανεία για ένα τραγικό έγκλημα που ήρθε ως αποτέλεσμα μιας κακοδιοίκησης, πορεύεται εν μέσω των πληγών ενός τόπου που κακοδιοικείται και τραυματίζεται βάναυσα

Το κεντρικό σύνθημα της πορείας ήταν ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Οι διοργανωτές της πορείας απαίτησαν σε έντονο ύφος, με μία ανακοίνωση που βγήκε σε δεύτερο χρόνο, να μην θιγεί κανένα θέμα από καμία συλλογικότητα που μάχεται για τα παραπάνω θέματα και να υψωθεί μόνο ένα ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ, έτσι σαν μία προσευχή που θα εισακουστεί από κάποιο υπέρτατο και φιλεύσπλαχνο ον.

Δεν μπορούμε άραγε να συνειδητοποιήσουμε πως για να πετύχουμε αυτό το ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ πρέπει κι εμείς ως πολίτες να κάνουμε κάτι παραπάνω, πέρα από το να διαμαρτυρόμαστε μόνο εκ των υστέρων; Πως πρέπει κάποια στιγμή να ανοίξουμε τα μάτια μας και να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε όσα αποφασίζουν οι άλλοι για εμάς χωρίς εμάς; Και πως για να το πετύχουμε αυτό θα χρειαστεί να συγκρουστούμε με εξουσίες και συμφέροντα;

Γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση το ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ, όπως πολύ εύστοχα έγραψε κάποιος/α, είναι μια φωνή μασκαράδων σε ένα ετεροχρονισμένο αποκριάτικο πάρτυ

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 15/3, στις 5 η ώρα το πρωί, συνεργεία του δήμου ανοίγουν με τη βία το Γενικό Λύκειο Ραφήνας που τελούσε υπό κατάληψη. Στην προσπάθεια αυτή, παιδιά κινδυνεύουν να τραυματιστούν και τελικά μια κοπέλα χτυπά το χέρι της, ευτυχώς όχι σοβαρά.

Την επόμενη ημέρα οι μαθητές οργανώνουν πορεία στο δημαρχείο, με τη συνοδεία δύο καθηγητών, διαμαρτυρόμενοι για τη βιαιότητα που εισέπραξαν και ζητώντας απαντήσεις από το δήμαρχο. Ο δήμαρχος, με θρασύ ύφος, γνώριμο σε όσους τον έχουν γνωρίσει από κοντά, απαξιώνει να τους απαντήσει και διώχνει τη συνοδό καθηγήτρια από το γραφείο, προσβάλλοντας την χωρίς καν να την αφήσει να μιλήσει.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο δήμαρχος, σε μια παραληρηματική του ανάρτηση του στο facebook, διατελώντας, όπως όλα δείχνουν, σε πανικό, εξαπολύει προσωπική επίθεση σε καθηγητή του σχολείου που τον θεωρεί υποκινητή της διαμαρτυρίας των μαθητών, τον αποκαλεί «προσχηματικό» καθηγητή και αφήνει με ανέντιμο τρόπο υπονοούμενα γι αυτόν. Την ίδια ώρα, ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης προς τον συγκεκριμένο καθηγητή ξετυλίγεται στο διαδίκτυο που πανικοβάλλει ακόμη περισσότερο το δήμαρχο, ώστε κάνει τη μία βλακώδη κίνηση μετά την άλλη

Έτσι, το πρωί της Παρασκευής, αναρτά στο facebook φωτογραφίες από βανδαλισμούς σε σχολείο, χωρίς να αναφέρει από πού προέρχονται, ώστε να νομιστεί πως πρόκειται για το συγκεκριμένο σχολείο. Το ίδιο κάνουν και τα τοπικά Μέσα (τα προβαλλόμενα ως) ενημέρωσης

Οι μαθητές, με ψυχραιμία και σοβαρότητα που απουσιάζουν τόσο από το δήμαρχο όσο και από τα συγκεκριμένα Μέσα, καταγγέλλουν το γεγονός και δείχνουν φωτογραφίες από το χώρο του σχολείου τους , αποδεικνύοντας πως το διατηρούν καθαρό και σε πλήρη τάξη. Την ίδια στιγμή, οι μαθητές ανακοινώνουν γενική συνέλευση τη Δευτέρα το πρωί.

Η συνέχεια αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς βλέπουμε τους μικρούς να συμπεριφέρονται ως μεγάλοι και τους μεγάλους ως πολύ πολύ μικροί

Ανήμερα της μεγάλης πανελλαδικής απεργίας της Πέμπτης 16/3, οι Κοινοί Θνητοί κυκλοφόρησαν το νέο τους τραγούδι «Θ’ αργήσω απόψε», συμπυκνώνοντας όλα όσα νιώσαμε αυτές τις ημέρες.

Το ακούσαμε και σήμερα , Παρασκευή 17/3, από το Δεύτερο Πρόγραμμα και την εξαιρετική εκπομπή του ραδιοφωνικού παραγωγού Μιχάλη Γελασάκη, ο οποίος πολλές φορές έχει δείξει την ευαισθησία και την ανεξαρτησία του. Βέβαια, όταν ήταν να παιχτούν οι δύο τελευταίες στροφές του τραγουδιού, το πρόγραμμα διακόπηκε για διαφημίσεις. Μπορεί να ήταν και τυχαίο, έτσι δεν είναι; Ας μην είμαστε λοιπόν συνωμοσιολόγοι, ο παραγωγός το έκανε το καθήκον του, εμείς ας το ψάξουμε λίγο παραπάνω  και ας το ακούσουμε ολόκληρο. 

Πες στους δικούς μου

Ότι θ’ αργήσω απόψε

Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς

Το τελευταίο εισιτήριο κόψε

Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς

Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε

Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή

Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε

Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί

Φεύγω να πάρω τρένο ίσα που προλαβαίνω

Για μια καλύτερη ζωή σε μια άλλη χώρα

Εδώ που ζω κι υπάρχω μετά βίας ανασαίνω και άμα πεθάνω θα μου πουν ήταν κακιά η ώρα

Πάμε και όπου μας βγάλει πάμε κι ότι γίνει

Βιάσου λιγάκι μην αργείς και τα εισιτήρια κόψε

Δική μας η επιλογή δική μας και η ευθύνη

Δεν έχει σημασία για αυτούς εάν χαθούμε απόψε

Σανίδωσε το γκάζι το αύριο μας προστάζει γλυκοχαράζει ο ουρανός και όμως δεν ξημερώνει

Ακούω σφύριγμα στις ράγες μας κάτι μας τρομάζει σε λίγα δευτερόλεπτα μάλλον θα είμαστε σκόνη

Θα έχουμε γίνει και εμείς θέμα σε μια οθόνη θα έχουμε γίνει αφορμή για έκτακτο δελτίο

Που είναι ο γιος μου που είναι η κόρη μου δεν το σηκώνει

Ταξίδευε με το Intercity 62

Σε αυτό το τρένο μπήκα αλλά ποτέ δεν βγήκα

Φρόντισαν κάποιοι να μην φτάσω στον προορισμό μου

Έγινα και εγώ του κράτους τους μια προίκα για να τιμούνε κάθε χρόνο δήθεν το χαμό μου

Είπανε φταίει ο ένας είπανε φταίει ο άλλος αλλά ποτέ δεν μάθαμε ποιός φταίει πραγματικά

Την πλήρωσε ο μικρός για να μην χρεωθεί ο μεγάλος και να την βγάλουν καθαρή πάλι τα αφεντικά

Κήρυξαν μέρες πένθους τα αρπακτικά του έθνους ψεύτικα δάκρυα βάλανε και εκφράσανε οδύνη

Οι εκλογές τους αίσχους πρέπει να είναι δικές τους δεν έχουν ίχνος ανθρωπιάς καθόλου αυτά τα κτήνη

Είναι η στροφή στα Τέμπη που το λαό θεριεύει και τον γεμίζει με αδικία μίσος και οργή

Είναι η στροφή στα Τέμπη φωνή ψυχών που εκπέμπει το έγκλημα τους μην αφήσουμε να ξεχαστεί

Πες στους δικούς μου

Ότι θ’ αργήσω απόψε

Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς

Το τελευταίο εισιτήριο κόψε

Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς

Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή

Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε

Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί Είναι μεγάλο το κακό

Και το καλό είναι λίγο Όσο κι αν θέλω δεν μπορώ να του ξεφύγω

Ειναι μεγάλο το κακό

Ζούμε στο έλεος του

Και το μεγάλο αφεντικό είναι υπάλληλός του

Δεν βρίσκει λόγια να μιλήσει η οργή μας

Για αυτούς που βάφουν με το αίμα μας τη γη μας

Μονάχα να βρει το κουράγιο μια νύχτα

Να τους στείλει στο διάολο και να πει καληνύχτα

Είναι μεγάλο το κακό

Και οι κακοί γουστάρουν

Κι όλο τη φάτσα τους στο δέκτη μας μοστράρουν.

Όσο και να προσποιηθούν ότι τους νοιάζει

Το πένθος είναι ταξικό και του λαού μαράζι

Είναι μεγάλο το κακό

Κι οι παπαγάλοι του

Μας παρουσιάζουνε για θρίαμβο το χάλι του.

Αναρωτιέμαι, τι έχει μέσα η καρδιά τους;

Τι θα λέγαν αν στο τρένο ήταν μέσα τα παιδιά τους;

Κακό μεγάλο τούτοι οι δημοσιογράφοι

Την τραγωδία λένε η μοίρα μας τη γράφει

Λάθος ανθρώπινο, εκείνο που τα φταίει

Οι έσχατοι είναι πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι

Αλλά στερεύει του λαού η εμπιστοσύνη

Στην τηλεόραση και την δικαιοσύνη

Το δίκιο των παιδιών, πρέπει να γίνει νόμος

Απέναντι στο κράτος που είναι ο μόνος δολοφόνος

Είναι μεγάλο το κακό

Και τους συμφέρει

Και όσο χειρότερα, τόσο θα απλώνουν χέρι

Όσο χρειάζεται η πατρίδα σωτηρία

Θα μας πουλάν ελπίδα σε τιμή ευκαιρία.

Είναι μεγάλο το κακό

Και το καλό μια στάλα

Εμείς το ψάρι το μικρό, τροφή για τα μεγάλα

Ν’ αναποδογυρίσει η γη, ήλιος να βγει το βράδυ

Να βρει το στόχο της η οργή σαν βάλουμε σημάδι

Πες στους δικούς μου

Ότι θ’ αργήσω απόψε

Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς

Το τελευταίο εισιτήριο κόψε

Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς

Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε

Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή

Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε

Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί

Αν δεν τους στείλουμε εμείς στο διάολο μια μέρα

Θα φροντίζουν να μας στέλνουν αυτοί στο διάολο, πρώτοι, κάθε μέρα.

Εμάς και τα παιδιά μας.

Ο λαός πενθεί το λαό, όπως ο λαός είναι κι εκείνος που τον σώζει.

Γι’ αυτούς είναι δίκαιο να μην έχει αξία η ανθρώπινη ζωή

Είναι μέρος της ιδεολογίας τους

Για αυτούς δεν θα είμαστε ποτέ ίσοι

Μπροστά στο τέρας που λέγεται κεφαλαιοκρατία

το μόνο θεριό που μπορεί να σταθεί απέναντι και να το λυγίσει

είναι ο λαός, όταν ξυπνήσει.

φωτό Μάριος Βασιλόπουλος

Η Αλκυόνη είναι ίσως το πουλί του τόπου μας με τα πιο εντυπωσιακά χρώματα. Για χάρη της οι θεοί, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, γαλήνευαν τον καιρό καταμεσής του χειμώνα για να μπορεί η Αλκυόνη να επωάζει τα αυγά της

Είναι οι περίφημες Αλκυονίδες μέρες που εμφανίζονται στο χρονικό διάστημα από τις 15 Δεκεμβρίου ως τις 15 Φεβρουαρίου, με μεγαλύτερη συχνότητα στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου. Τις ημέρες αυτές επικρατεί ηλιοφάνεια, αρκετά υψηλή για την εποχή θερμοκρασία και σχετική άπνοια. Το καιρικό αυτό φαινόμενο παρατηρείται στην Ελλάδα και σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.

Το φαινόμενο αυτό είχε εντυπωσιάσει τους αρχαίους Έλληνες και έπλασαν γι αυτό έναν όμορφο μύθο. Σύμφωνα με το μύθο, η Αλκυόνη, κόρη του Αίολου και της Αιγιάλης, παντρεύτηκε τον γιο του Εωσφόρου Κήυκα. Η αγάπη που ένιωθε ο ένας για τον άλλον τους οδήγησε να συγκρίνουν τους εαυτούς τους με το Δία και την Ήρα και να ονομάζονται με τα ονόματα εκείνων και όχι με τα δικά τους. Οι θεοί όμως τους τιμώρησαν για την αλαζονεία τους και τους μεταμόρφωσαν στο ομώνυμο θαλασσοπούλι.

Επειδή όμως η Αλκυόνη έφτιαχνε τη φωλιά της κοντά στην ακτή και τα κύματα την κατέστρεφαν, ο Δίας τη λυπήθηκε και διέταξε τους ανέμους να σταματούν για δεκατέσσερις μέρες, επτά πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο και επτά μετά, για να μπορεί η Αλκυόνη να επωάζει τα αυγά της.

φωτό Μάριος Βασιλόπουλος

Υπάρχουν πολλές παραλλαγές αυτού του μύθου. Σύμφωνα με μία από αυτές, ο Κήυκας αποφάσισε να ταξιδέψει, για να ζητήσει χρησμό από το μαντείο του Απόλλωνα στην Κλάρο. Όμως μία θαλασσοταραχή τσάκισε το πλοίο και ο ίδιος πνίγηκε. Το σώμα του ξεβράστηκε στην ακτή, όπου το βρήκε η Αλκυόνη. Ο θρήνος της προκάλεσε τη συμπόνια των θεών που τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά.

Μία άλλη εκδοχή πάλι, θέλει τις Αλκυονίδες κόρες του Γίγαντα Αλκυόνα, επτά στον αριθμό, οι οποίες μετά το φόνο του πατέρα τους σκοτώθηκαν πηδώντας στη θάλασσα, και μεταμορφώθηκαν στη συνέχεια από την Αμφιτρίτη σε αλκυόνες

Η Αλκυόνη (Alcedo atthis) κατοικεί σε πυκνόφυτες όχθες ποταμών και λιμνών, καθώς και σε βραχώδεις ή θαμνώδεις ακτές των θαλασσών. Στην Ελλάδα φτάνει στα τέλη του καλοκαιριού και αναχωρεί στα τέλη Μαρτίου. Τα τελευταία χρόνια όλο και λιγότερες Αλκυόνες αναπαράγονται με αποτέλεσμα την ανάγκη προστασίας του είδους.

Την Αλκυόνη θα τη δούμε το χειμώνα να κάθεται ακίνητη στις άκρες λιμνών ή ποταμών πάνω σε ένα καλάμι ή βραχάκι. Μόλις δει κάποιο ψάρι κοντά στην επιφάνεια του νερού, εφορμά κάθετα με τα φτερά της διπλωμένα. Αστραπιαία, με το μυτερό και δυνατό της ράμφος, το αρπάζει και σε κλάσματα του δευτερολέπτου έχει βγει από το νερό. Πολλές φορές, πριν βουτήξει για να αρπάξει τη λεία της, φτερουγίζει επιτόπου εντυπωσιακά

Τα χρώματά της είναι εντυπωσιακά. Έντονα μεταλλικό γαλάζιο στο πάνω μέρος, λευκός λάρυγγας, λευκή κηλίδα στο λαιμό στο κάτω μέρος και μάγουλα πυρόξανθα με κόκκινα πόδια.

φωτό Μάριος Βασιλόπουλος

Έχει σχετικά κοντά φτερά και πετά σε ευθεία, χαμηλά και σε μικρές αποστάσεις. Όπως τα περισσότερα πουλιά, αναπαράγεται την άνοιξη (άσχετα με το γοητευτικό μύθο), με το θηλυκό να γεννά 5 έως 7 λευκά σφαιρικά αυγά  σε σήραγγα που φτιάχνει σε πρανή κοντά στο νερό

Ένα από τα λίγα μέρη στην Αττική όπου μπορούμε να παρατηρήσουμε Αλκυόνες είναι το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας, το δεύτερο υδάτινο σύστημα της Αττικής μετά τον Κηφισό, με συνεχή ροή νερού όλο το χρόνο, έτσι ώστε μάλλον ποτάμι θα έπρεπε να το αποκαλούμε παρά ρέμα. Ένα ποτάμι που έχει υποστεί την ανθρώπινη βαρβαρότητα επί δεκαετίες και ετοιμάζεται τώρα να δεχτεί το τελειωτικό χτύπημα με την απόφαση της Περιφέρειας Αττικής για τσιμεντοποίησή του με τη σύμφωνη γνώμη και στήριξη του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου.

Εκατοντάδες είδη που διαβιούν μόνιμα ή προσωρινά πρόκειται να χάσουν το ενδιαίτημά τους και να εξαφανιστούν από την περιοχή, κάτι που με περισσό κυνισμό και έλλειμμα ευαισθησίας ο δήμαρχος της περιοχής αποκαλεί «προσωρινή απομείωση της βιοποικιλότητας». Ας απολαύσουμε στο άρθρο αυτό ένα από τα πιο θαυμαστά είδη αυτής της «βιοποικιλότητας που θα απομειωθεί» στο όνομα της άγνοιας, της αναισθησίας και των συμφερόντων

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο προέρχονται από την ομάδα «Άγρια Φύση Ραφήνας Πικερμίου» και είναι πραγματικά εκπληκτικές

φωτό Αντώνης Φαρμακόπουλος

φωτό Λιάκος Δομουχτσίδης

φωτό Λιάκος Δομουχτσίδης

φωτό Αντώνης Φαρμακόπουλος

φωτό Μάριος Βασιλόπουλος

Πηγές

https://dasarxeio.com/2016/01/15/26723/

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B7_

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B7_

Όσοι παρακολουθούν στίβο, είναι εξοικειωμένοι με τον όρο Fosbury flop. Σήμερα μάθαμε πως ο άνθρωπος που έδωσε το όνομά του στη συγκεκριμένη τεχνική , πέθανε σε ηλικία 76 ετών

Fosbury flop. Έτσι ονομάζεται η τεχνική με την οποία ο αθλητής περνά τον πήχη στο άλμα εις ύψος με την πλάτη. Η τεχνική αυτή πήρε το όνομά της από τον Ντικ Φόσμπερι , ο οποίος, χρησιμοποιώντας την, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο ύψος, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μεξικό του 1968, σε έναν τελικό που κράτησε πάνω από τέσσερις ώρες. 

Η αλήθεια είναι πως ο Φόσμπερι χρησιμοποιούσε αυτή την πρωτοποριακή τεχνική ήδη από το 1963, ενώ την ίδια εποχή και άλλοι άλτες δοκίμαζαν κάτι ανάλογο. Όμως, αυτός ήταν ο πρώτος που νίκησε με την τεχνική αυτή σε μεγάλο αγώνα. Ήταν η 20η Οκτωβρίου του 1968, η μέρα που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Μεξικό, περνώντας τα 2,24 μέτρα με αυτό τον «παράξενο» τρόπο

Ο Ντικ Φόσμπερι δεν μετείχε ξανά σε άλλους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά το όνομά του γράφτηκε ανεξίτηλα στην ιστορία του αθλήματος. Στους επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες, 28 από τους 40 αθλητές του ύψους, υιοθέτησαν αυτό το στιλ, το οποίο στη συνέχεια κυριάρχησε απόλυτα και ονομάστηκε «Fosbury flop»

«Έγινε η απώλεια συνήθειά μας». Ένα τραγούδι των Διάφανων Κρίνων τραγουδισμένο από τη Μαρία Παπαγεωργίου. Τα λόγια που ακούγονται στην αρχή του τραγουδιού είναι του Θάνου Ανεστόπουλου, ψυχή των Διάφανων Κρίνων, σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις στο Παλλάς στις 14 | 05 | 2016

Συνηθίσαμε.

Συνηθίσαμε πολλά πράγματα. Πάρα πολλά.

Συνηθίσαμε τις άγριες εικόνες. Δίπλα μας, γύρω μας, πίσω μας , μπροστά μας , πλάι μας.

Συνηθίσαμε τον Θάνατο. Συνηθίσαμε την εικόνα του.

Τι είμαστε ; Τι γίναμε;

Μη γίνουμε ! Μην προφτάσουμε. Μην προλάβουμε. Μη συνηθίσουμε. Μη συνηθίσουμε.