Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Μόλις πριν από λίγες ημέρες πέσαμε για μια ακόμη φορά από τα σύννεφα, μαθαίνοντας ότι ο συμπαθής και καταξιωμένος αοιδός Αντώνης Ρέμος ελέγχεται για φοροδιαφυγή και ότι έχουν δεσμευθεί οι τραπεζικοί του λογαριασμοί.
Η αγανάκτηση είναι διπλή, γιατί δεν είναι μόνο το προσωπικό δράμα του ανθρώπου που θα αναγκαστεί να ζήσει για κάποιες ημέρες με στερήσεις και με δανεικά από τους φίλους του μέχρι να ξεμπλοκάρουν οι λογαριασμοί του. Γιατί, πώς να ζήσει, κύριοι της ΔΟΥ, ένας άνθρωπος με μερικές ψωροεκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που μπορεί να έχει χύμα στο σπίτι του ή στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου ή όπου αλλού τα έχει τέλος πάντων κρυμμένα για ώρα ανάγκης; Πώς θα ζήσει;
Και είναι διπλή η αγανάκτηση γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Αντώνης Ρέμος είναι ο πρώτος Έλληνας που έφερε καμήλες στην Ελλάδα και δη στη Μύκονο. Όταν οι παλαιοντολόγοι του μέλλοντος βρουν οστά καμήλας στη Μύκονο, θα ξέρουν ότι δεν ήρθαν κολυμπώντας από την Αίγυπτο, αλλά με απευθείας πτήση τσάρτερ από το Κουβέιτ σε θέση business class για τη συναυλία του Ρέμου. Δίπλα στην Αραβική και τη Βακτριανή καμήλα, θα πάρει περίοπτη θέση και η Μυκονιάτικη καμήλα. Μόνο που, σε αντίθεση με την Αραβική καμήλα που έχει μία καμπούρα και τη Βακτριανή που έχει δύο, η Μυκονιάτικη καμήλα θα έχει τρεις. Η τρίτη θα είναι για να τοποθετούν εκεί τα τίμια λεφτά τους οι τίμιοι θαμώνες της Μυκόνου και να μην μπορεί κανένας να τους τα δεσμεύει
Και επειδή η Μύκονος δεν έχει πολύ νερό και οι καμήλες ως γνωστόν πίνουνε πολύ, προσφέρθηκε ο Νίκος Οικονομόπουλος να τις ποτίζει. Όπως μάθαμε γκουγκλάροντας στο Διαδίκτυο, ο Νίκος Οικονομόπουλος είναι τραγουδιστής που λέει κάποια τραγούδια που δεν τα γνωρίζουμε, σε κάποια μαγαζιά που δεν πηγαίνουμε. Πηγαίνουν όμως, όπως μας έχουν πει, άλλοι άνθρωποι σαφώς καλύτερης ποιότητας και ανώτερης κοινωνικής στάθμης από εμάς που και ξέρουν να εκτιμούν την καλή τέχνη και έχουν πολλά λεφτά για να ξεφορτωθούν.
«Άσπρα, μαύρα, κόκκινα, μπλε, τα ευρώπουλα πετάνε κι αρμενίζουνε καλέ / Ένα και δύο μετράω τα χρήματα, έγια μόλα, έγια λέσα, πού θα χωρέσουν όλα, μανούλα μου, ρίχτα στη βαλίτσα μέσα»
Με ένα μέρος από αυτά τα λεφτά θα ζήσουν σερβιτόροι, παρκαδόροι, λουλουδούδες, σεκιουριτάδες και άλλα συναφή, ελπιδοφόρα και αναπτυξιακά επαγγέλματα. Ένα άλλο μέρος των χρημάτων θα κατευθυνθεί σε διακινητές πάσης φύσεως, που κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να αναγνωριστεί ο κοινωνικός ρόλος τους στην εξυπηρέτηση της ευγενούς ανώτερης τάξης αυτού του τόπου. Ενώ το υπόλοιπο μέρος των χρημάτων, θα κατευθυνθεί, ως είθισται, σε φιλανθρωπικές δράσεις αλληλεγγύης και τόνωσης της απασχόλησης σε παγκόσμιο επίπεδο. Πισίνες, SUV, γιωτ, ιδιωτικά αεροπλάνα είναι βέβαιο ότι θα δώσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας ανά τον κόσμο
Στο άνυδρο τοπίο της Μυκόνου, λοιπόν, ο -κατά δήλωσή του- τραγουδιστής Νίκος Οικονομόπουλος κατασκευάζει 11 πισίνες για να ποτίζει τις καμήλες του Ρέμου. Ήδη, οι λογαριασμοί του συμπαθούς νέου στα social media έχουν κατακλυστεί από like και καρδούλες, ενώ ο Νίκος Ευαγγελάτος αγόρασε καινούργιο μαγιό για να τις δοκιμάσει σήμερα από το στούντιο του MEGA
Δεν είναι όμως όλα ιδανικά στον Μυκονιάτικο παράδεισο. Δυστυχώς, μαθαίνουμε ότι η βασίλισσα του Μαρόκου περνά αυτές τις ημέρες μια τεράστια ταλαιπωρία. Η βίλα που νοίκιασε για να περάσει λίγες ημέρες ξεγνοιασιάς μαζί με το γιο της, μακριά από πριγκηπικές έγνοιες και βασιλικά βάσανα, δεν είχε διακόσμηση ανάλογη του εκλεπτυσμένου βασιλικού της γούστου. Αναγκάστηκε λοιπόν να κουβαλήσει με άλλη πτήση τρεις νταλίκες με έπιπλα, ενώ σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του mykonoslive.tv, χρειάστηκαν δέκα αυτοκίνητα για να μεταφέρουν τις αποσκευές τους στην πριγκιπική βίλα. Μιλάμε για μεγάλη ταλαιπωρία!
Νεώτερες πληροφορίες δε, αναφέρουν πως αναμένεται και άλλη μια νταλίκα με υδραυλικά είδη που θα αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα στη βίλα, γιατί τα ευαίσθητα βασιλικά οπίσθια δεν μπορούσαν να βολευτούν ούτε σε μία από τις δεκαπέντε χέστρες της βίλας. Ήταν άραγε σκληρές; Μήπως ήτανε στενές; Κανείς δεν έχει μάθει ακόμη. Ελπίζουμε πως ο Νίκος Ευαγγελάτος, μετά τη βουτιά στις πισίνες του Οικονομόπουλου, θα τις δοκιμάσει σήμερα από το στούντιο του MEGA και θα μας πει.
Η δυσκολία όμως να βρει απευθείας πτήση η νταλίκα με τις χέστρες της βασίλισσας, καθιστά ακόμη πιο επιτακτική τη μεγέθυνση του λιμανιού της Ραφήνας, ώστε να μπορεί στο μέλλον να εξυπηρετεί άμεσα τέτοιες επείγουσες ανάγκες.
Όσο για τους καλοπροαίρετους κατοίκους της Ραφήνας που δικαίως δυσανασχετούν με τις ουρές των αυτοκινήτων και των νταλικών που κινούνται προς και από το λιμάνι της Ραφήνας, ας έχουν στο νου τους ότι κάποια από αυτά μπορεί να μεταφέρουν τις χέστρες της βασίλισσας και ας δώσουν τόπο στην οργή.
Όσο δε για τους κακοπροαίρετους που αντιδρούν σε κάθε αναπτυξιακό έργο, μας είναι τελείως αδιάφοροι, γιατί γνωρίζουμε πως όλα αυτά τα κάνουν από τη ζήλεια τους που δεν έχουν καμήλες, πισίνες και χέστρες στη Μύκονο
Ο σκοτεινός, σουρεαλιστικός και αινιγματικός Ντέιβιντ Λιντς κάνει εδώ ένα διάλειμμα και μας παραδίδει μια φωτεινή και καθαρή ιστορία, όπως ίσως υπονοεί και ο τίτλος
Πρόκειται για ένα συγκινητικό road movie που βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Άλβιν Στρέιτ, που ενσαρκώνει ο Ρίτσαρντ Φάρνσγουερθ, που για το ρόλο του στην ταινία έγινε ο γηραιότερος υποψήφιος για Όσκαρ και ο οποίος, λίγο μετά την ολοκλήρωσή της, έφυγε από τη ζωή.
Ο Άλβιν Στρέιτ, ένας λεβεντόγερος που ζει στην Αϊόβα με την κόρη του, Ρόουζ , όταν μαθαίνει πως ο αδελφός του, Λάιλ, από τον οποίο είναι χρόνια αποξενωμένος, είναι βαριά άρρωστος, αποφασίζει να διασχίσει τα 400 χιλιόμετρα που τους χωρίζουν για να τον δει, να κλείσει πληγές του παρελθόντος και να τον αποχαιρετίσει όπως πρέπει.
Επειδή λόγω κακής όρασης δεν έχει δίπλωμα οδήγησης, ο Άλβιν Στρέιτ θα κάνει αυτό το μεγάλο ταξίδι πάνω σε μια μηχανή του γκαζόν. Στη διαδρομή αυτή, ο Ντέιβιντ Λιντς θα βρει την ευκαιρία, όπως και άλλοι μεγάλοι Αμερικανοί σκηνοθέτες στο παρελθόν, να υμνήσει την απεραντοσύνη της αμερικάνικης φύσης . Παράλληλα, καταφέρνει να δημιουργήσει μια συγκινητική και βαθιά ανθρωποκεντρική ταινία, έναν ύμνο προς το ανθρώπινο πνεύμα και την ανθρώπινη θέληση, που πραγματεύεται το πώς ο άνθρωπος διαχειρίζεται τα χρόνια που πέρασαν, τα λάθη που έκανε σε αυτά και την προσπάθειά του να επανορθώσει. Κυρίως όταν βλέπει να πλησιάζει το τέλος
Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, 1999
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιντς
Σενάριο: Τζον Ρόουτς, Μέρι Σουίνι
Φωτογραφία: Φρέντι Φράνσις
Μουσική: Άντζελο Μπανταλαμέντι
Πρωταγωνιστούν: Ρίτσαρντ Φάρνσγουορθ, Σίσι Σπέισεκ, Χάρι Ντιν Στάντον
Διάρκεια: 112 λεπτά
Η ταινία “Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί” είναι σκηνοθετημένη από τον Τομ Στόπαρντ και στηρίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο που έγραψε ο ίδιος ο Στόπαρντ και ανέβηκε για πρώτη φορά το 1966 στο Fringe Festival του Εδιμβούργου
Πρόκειται για ένα αριστούργημα του θεάτρου του παραλόγου, που δίνει μία νέα ζωή σε δύο φαινομενικά ασήμαντους χαρακτήρες από την εμβληματική τραγωδία «Άμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν, παιδικοί φίλοι του Δανού πρίγκιπα, καλούνται από τον Βασιλιά Κλαύδιο – θείο του Άμλετ, που ανέβηκε στο θρόνο της Δανίας δολοφονώντας τον πατέρα του Άμλετ και βασιλιά της Δανίας - με σκοπό να διαπιστώσουν επιτέλους: Έχει πραγματικά τρελαθεί ο Άμλετ ή παριστάνει τον τρελό;
Στη διάρκεια της αποστολής τους, οι δύο αθώοι αυλικοί επιφορτίζονται να συνοδεύσουν τον Άμλετ στην Αγγλία και να μεταφέρουν μαζί τους ένα σφραγισμένο γράμμα, στο οποίο -εν αγνοία τους - ζητείται από το βασιλιά της Αγγλίας η άμεση εκτέλεσή του. Ο Άμλετ το ανακαλύπτει και αντικαθιστά το γράμμα με ένα άλλο, ζητώντας από τον Άγγλο Βασιλιά τη δική τους εκτέλεση. Μέρες μετά, ο Άγγλος πρέσβης μπαίνει στο παλάτι και ανακοινώνει: «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί»
Ο Στόπαρντ αντιστρέφει το έργο του Σαίξπηρ, χρίζοντας ως πρωταγωνιστές δύο δευτερεύοντες χαρακτήρες του έργου. Το έργο του Στόπαρντ διαδραματίζεται γύρω από την υπόθεση του Άμλετ, με σύντομες εμφανίσεις σημαντικών χαρακτήρων της σαιξπηρικής τραγωδίας που υποδύονται αποσπάσματα από τις σκηνές του πρωτότυπου. Μεταξύ αυτών των επεισοδίων, οι δύο πρωταγωνιστές εκφράζουν τη σύγχυσή τους για την εξέλιξη των γεγονότων που συμβαίνουν στη σκηνή, για τα οποία δεν έχουν άμεση γνώση
Πρόκειται για μια γλυκόπικρη τραγική φάρσα που μιλά για τον μοναχικό και άνισο αγώνα που δίνει ο απλός άνθρωπος κόντρα στις ιστορικές και κοινωνικές συγκυρίες, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει μία φωνή αντίστασης
Το συγκεκριμένο έργο, στη θεατρική του μορφή, παίχτηκε φέτος και στην Ελλάδα, στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, στηριγμένο στην κλασσική μετάφραση του Μίνωα Βολανάκη, με πρωταγωνιστές τον Βασίλη Ανδρέου και τον Νίκο Καρδώνη
Διάρκεια: 1 ώρα 55 λεπτά
1990
Σκηνοθεσία: Tom Stoppard
Μουσική: Pink Floyd
Παίζουν: Gary Oldman
Tim Roth
Richard Dreyfuss
Εικόνα που πάρθηκε από τον ιστότοπο physiccsgg.me . Και, όχι ο Godzilla δεν υπήρχε στο πραγματικό διαγώνισμα. Μόνο αυτός έλειπε
Η Μέρα της Μαρμότας είναι μια αμερικανική κωμωδία φαντασίας, παραγωγής του 1993, όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκεται παγιδευμένος στο χρόνο και αναγκασμένος να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά.
Τη μέρα της Μαρμότας όμως τη ζουν, έστω μια φορά το χρόνο, και όσοι καθηγητές ασχολούνται με την προετοιμασία των μαθητών για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις στη Φυσική και αναγκάζονται κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, να νιώσουν έκπληξη, απογοήτευση, ίσως και αηδία.
Δε θα σταθούμε μόνο στην πανθομολογούμενη δυσκολία των θεμάτων, ούτε στο χρόνο που απαιτείται για την ανάγνωση, την κατανόηση, την επίλυση και τον τελικό έλεγχο. Χρόνος που, όπως οι περισσότεροι καθηγητές συμφωνούν, είναι αρκετά μεγαλύτερος από αυτόν που είχαν στη διάθεσή τους οι μαθητές.
Δε θα σταθούμε, φυσικά, στις διαστάσεις που έδωσε σε ένα μάλλον ανύπαρκτο θέμα ο Παύλος Πολάκης (ο γνωστός) που άφησε το προσφιλές του θέμα των εμβολίων και αποφάσισε να ασχοληθεί και με τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, ισχυριζόμενος ότι ένα ερώτημα σε μια άσκηση που έπιανε μόλις 5 από τις 100 μονάδες – και που δεν ήταν κάποιο πρωτότυπο θέμα αλλά μια απόδειξη μέσα από το σχολικό βιβλίο – είχε πέσει και στις ενδοσχολικές εξετάσεις του Βαρβακείου. Πέρα από το άτοπο του ζητήματος, η εμμονή σε αυτό το θέμα, μάλλον αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά ζητήματα που προκάλεσαν τα θέματα της Φυσικής. Γιατί , όπως ευφυώς έγραψε ένα συνάδελφος φυσικός , «όλοι μιλούν για τ’ άρματα κι ο Γιάννης για την πίτα»
Τα ζητήματα που προκαλούν τα θέματα της Φυσικής είναι μόνιμο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια, ειδικά φέτος όμως ξεπέρασαν κάθε όριο ανοχής, εκνευρίζοντας όσους καθηγητές προετοιμάζουν μαθητές για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις και που βλέπουν ότι καταπατείται κάθε λογική, κάθε κανόνας και τελικά κάθε ηθική σε μια προσπάθεια των θεματοδοτών να αποδείξουν τι, άραγε; την εξυπνάδα και τη φαντασία τους ;
Καλό είναι επιτέλους οι θεματοδότες να καταλάβουν πως αυτοί που διαγωνίζονται είναι οι μαθητές και όχι οι ίδιοι και να πάψουν να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με διεστραμμένα θέματα που δεν έχουν σχέση με πραγματική Φυσική. Με θέματα που δεν καταφέρνουν να εξετάσουν σε βάθος ή σε εύρος την ύλη, με θέματα που είναι ένα ανούσιο και αντιαισθητικό puzzle, με θέματα που δείχνουν πως ο σκοπός τους είναι πρωτίστως να αιφνιδιάσουν και να τρομοκρατήσουν τους υποψηφίους
Και, τελικά, καταφέρνουν να οδηγήσουν στην ταπείνωση πολλούς μαθητές που μπορεί να κατέβαλλαν φιλότιμη προσπάθεια όλη τη χρονιά και αυτό που ελάχιστα τους άξιζε, ήταν θέματα που θα μπορούσαν να αξιολογήσουν σωστά την προσπάθεια που έκαναν, τις γνώσεις τους και την ικανότητά τους.
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, τα φετινά θέματα ξεπέρασαν κάθε όριο. Ίσως να ταίριαζαν περισσότερο σε διαγωνισμό Φυσικής, αν δεν είχαν φτιαχτεί με προχειρότητα και δεν είχαν και λάθη. Γιατί είχαμε και τέτοια ζητήματα.
Είναι βέβαιο πως και φέτος θα βρεθούν μαθητές που θα γράψουν άριστα. Πάντα υπάρχει μια τέτοια ομάδα ξεχωριστών και ιδιαίτερων μαθητών που έχουν μια έμφυτη ικανότητα και που προετοιμάζονται με θαυμαστή προσήλωση για τις Εξετάσεις αυτές. Και γι αυτό δεν πρέπει να στεκόμαστε στις επιδόσεις των μαθητών αυτών για να κρίνουμε την ποιότητα των θεμάτων
Η ποιότητα των θεμάτων πρέπει να κρίνεται από τη συνολική επίδοση όλων των μαθητών. Ήδη, τα πρώτα αποτελέσματα από τα βαθμολογικά κέντρα αποδεικνύουν πως οι θεματοδότες απέτυχαν σε αυτό που είναι ζητούμενο σε τέτοιου είδους εξετάσεις. Να φτιάξουν δηλαδή μια διαβάθμιση στη δυσκολία των θεμάτων. Μια διαβάθμιση που θα οδηγούσε στην απαιτούμενη κλιμάκωση βαθμολογιών και η οποία θα μπορούσε να ξεχωρίσει τον άριστο, τον πολύ καλό, τον καλό, τον μέτριο
Τα αποτελέσματα λοιπόν δείχνουν ότι περίπου το 60% έχει γράψει κάτω από τη βάση, ενώ ένα σχεδόν 10% έχει γράψει άριστα. Το υπόλοιπο 30% συγκεντρώνει βαθμολογίες από 10 έως 18,5. Αυτή η εντελώς άνιση κατανομή βαθμολογίας αποδεικνύει την αποτυχία κυρίως των θεματοδοτών και όχι των μαθητών
Για του λόγου το αληθές όμως, ας ακούσουμε και άλλες φωνές διαμαρτυρίας, που φέτος ήταν περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά
Η Ένωση Ελλήνων Φυσικών μιλάει για έκπληξη και απογοήτευση
«Απογοήτευση γιατί:
Η έκταση των θεμάτων είναι ιδιαιτέρως αυξημένη, ιδιαίτερα σήμερα, που υπάρχει και κλιματολογική επιβάρυνση. Έτσι, ο διαθέσιμος χρόνος δεν ήταν επαρκής.
Δεν υπάρχει διαβάθμιση της δυσκολίας των θεμάτων, με προφανές αποτέλεσμα τη «σαλαμοποίηση» των βαθμολογιών των παιδιών «προς τα κάτω».
Οι θεματοδότριες/θεματοδότες δεν φαίνεται να ενστερνίζονται την αποφυγή των λεγόμενων «υπερπαραγωγών», οι οποίες τρομοκρατούν τα παιδιά, τα απομακρύνουν από το γνωστικό αντικείμενο και απέχουν πολύ από τις οδηγίες διδασκαλίας του μαθήματος. Έτσι, απαξιώνεται η διδασκαλία του μαθήματος στο δημόσιο Σχολείο και ο σεβασμός στους συντελεστές του»
Η Πανελλήνια Ένωση Υπευθύνων Εργαστηριακών Κέντρων Φυσικών Επιστημών καταγγέλλει την επιλογή των θεμάτων τονίζοντας πως
«... τερατώδεις και εξωπραγματικές διατάξεις όπως αυτές του τέταρτου θέματος παρουσιάζονται σαν απόλυτα φυσιολογικές και η επιστήμη της Φυσικής παρουσιάζεται σαν μια διαδικασία επίλυσης ασυνήθιστων και σύνθετων γρίφων.
Γι’ άλλη μία φορά, η επιστήμη της Φυσικής παρουσιάζεται με απόλυτα στρεβλή εικόνα, αφού όλα τα θέματα αναφέρονται σε ένα παράλληλο σύμπαν, που δεν έχει καμία σχέση με τα καθημερινά φυσικά φαινόμενα και τις σύγχρονες τεχνολογικές εφαρμογές που βασίζονται κυρίως στη Φυσική.
Στα χρόνια που η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έχει τεθεί μετ’ επιτάσεως θεωρούμε ότι πρέπει να τεθεί το θέμα της αξιολόγησης των θεμάτων και των θεματοδοτών/τριών στις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Επιπλέον πρέπει να τονιστεί ότι τα θέματα των φετινών εξετάσεων δεν πρόκειται να επηρεάσουν μόνο τους μαθητές που διαγωνίστηκαν φέτος, αλλά και τις επόμενες γενιές γιατί ορίζουν την κατεύθυνση στην διδασκαλία του μαθήματος τόσο στα σχολεία όσο και στα φροντιστήρια»
Ανακοίνωση όμως εξέδωσε και ο Οργανισμός Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδας (ΟΕΦΕ) ,για πρώτη φορά τόσο σκληρή, όπου ανάμεσα στα άλλα μιλάει για
«Πολλά και δύσκολα θέματα, γεμάτα ανούσιες και αχρείαστες παγίδες. Τα δυσκολότερα των τελευταίων ετών.
Ο χρόνος επίλυσής τους ξεπερνά κατά πολύ τις 3 ώρες κάτι που γίνεται εύκολα και γρήγορα αντιληπτό.
Δεν υπήρχε διαβάθμιση θεμάτων, με αποτέλεσμα να αδικηθούν οι μαθητές με μεσαίες βαθμολογίες.
Ο βαθμός δυσκολίας τους δεν ανταποκρίνεται στον αριθμό ωρών διδασκαλίας της φυσικής στο Λύκειο.
Δεν έλαβαν υπόψη τις σημερινές καιρικές συνθήκες για να κινηθούν ανάλογα»
Ο καθηγητής Φυσικής του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ, Χρήστος Τουραμάνης γράφει για τα συγκεκριμένα θέματα
«Τα θέματα αυτά στις Πανελλήνιες εξετάσεις δεν εξετάζουν ούτε την κριτική σκέψη, ούτε την βαθύτερη κατανόηση της φύσης. Αποτελούν διαγωνισμό δεξιοτεχνίας που χρειάζεται και χρόνο και ηρεμία, ένα ΣΚ για να το απολαύσει κάποιος και μάλιστα με παρέα (ομαδική άσκηση).
Το θέμα με το σχήμα που προκαλεί ζαλάδα σε εξετάσεις με στενό χρονικό περιθώριο και φοβερή πίεση αφού κρίνεται το μέλλον των παιδιών αποτελεί έκφραση σαδισμού, και αυτή είναι η ηπιότερη έκφραση που μπορώ να βρω. Το να κρύψω την συχνότητα μέσα σε έναν τύπο δεν εξετάζει αν ο μαθητής καταλαβαίνει πως δουλεύει το μέλαν σώμα, αλλά ποιος έχει γερά νεύρα, ψυχραιμία και είναι καλός στο κυνήγι θησαυρού.
Εάν εγώ στον Ηλεκτρομαγνητισμό του τρίτου έτους βάλω τέτοια θέματα-σπαζοκεφαλιές ο εξωτερικός εξεταστής του τμήματος θα μου τα γυρίσει πίσω. Η σαφήνεια και καθαρότητα στις ερωτήσεις είναι απαιτούμενο στα θέματα που βάζουμε.
Τα άλλα είναι εκβιασμός της κοινωνίας ώστε να ακουμπάει τις οικονομίες της, συχνά αιματηρές, στα φροντιστήρια. Απωθεί τα παιδιά αφού εξαφανίζει την ομορφιά της φυσικής κάτω από σχολαστικισμούς και βυζαντινισμούς»
Δυστυχώς, έχουμε σιγή ιχθύος από την ΟΛΜΕ και από τους καθηγητές των Δημοσίων σχολείων, από αυτούς δηλαδή που θα έπρεπε να έχουν τον πρώτο λόγο, καθώς είναι αυτοί που θα κληθούν να διορθώσουν τα γραπτά των μαθητών. Είναι ικανοποιημένοι από τα θέματα; Ή μήπως δεν πρέπει να θιγούν οι συνάδελφοί τους που επέλεξαν τα θέματα, σαν να αγνοούν τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η προετοιμασία στα σχολεία. Αναγνωρίζουμε τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί το δημόσιο σχολείο, δεν παύει όμως να αποτελεί και αυτό μία πραγματικότητα και, ως πραγματικότητα, πρέπει να αναφέρεται
Και τελικά, ποια μπορεί να είναι τα αίτια της επιλογής τέτοιων θεμάτων; Είναι αποτέλεσμα μόνο ανικανότητας και άγνοιας της πραγματικότητας; Είναι αποτέλεσμα μόνο μιας προσπάθειας από πλευράς των μελών της επιτροπής να αυτοεπιβεβαιωθούν και να αποδείξουν ότι μπορούν να βάζουν θέματα που «δεν κυκλοφορούν πουθενά»;
Ίσως η απάντηση στο ερώτημα αυτό να βρίσκεται σε δημοσιεύματα σαν κι αυτό , όπου μεταξύ άλλων αναφέρονται
« το κίνημα «δεν δίνω πανελλαδικές» των νέων έχει φουντώσει, με μεγάλα ποσοστά μαθητών και μαθητριών που πλέον αρνούνται να συμμετάσχουν στις εθνικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ
Από την πλευρά τους, τα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας πρέπει επίσης να ωριμάσουν, να κλείσουν τμήματα, να ανανεώσουν προσωπικό και προγράμματα.
Η εποχή των πανελλαδικών εξετάσεων με τον τρόπο που γίνονται σήμερα τελείωσε»
Να κλείσουν τμήματα του Δημοσίου Πανεπιστημίου, λέει το άρθρο. Για να ανοίξουν ιδιωτικά; ρωτάμε εμείς. Όπου κάποιος θα εγγράφεται με μια απλή αίτηση, την ταυτότητά του και δύο φωτογραφίες, όπως βλέπουμε στο site της αυτοπροσδιοριζόμενης ως "πρώτης ιδιωτικής πολυτεχνικής σχολής στην Ελλάδα".
Την ίδια στιγμή που το μηντιακό σύστημα παλεύει να πείσει με νύχια και με δόντια το μέσο πολίτη ότι δεν μπορεί να πιάνει θέση στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο κάποιος που έχει γράψει κάτω από τη βάση, την ίδια στιγμή αυτός θα μπορεί να γράφεται σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο, χωρίς να νοιάζεται για τα θέματα των Πανελληνίων και να έχει τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με αυτόν που έχει περάσει με καλή βαθμολογία στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο
Πρόκειται για παραλογισμό; Όχι, νεοφιλελευθερισμός λέγεται. Εκεί, όπου το χρήμα κινεί τα πάντα και δικαιολογεί τα πάντα
ΥΓ1. Καλό είναι να υπενθυμίσουμε πως το μάθημα της Φυσικής εξετάστηκε υπό συνθήκες ακραίου καύσωνα, σε συνθήκες όπου όλο το δημόσιο υπολειτουργούσε και τα δημοτικά σχολεία είχαν κλείσει λόγω ζέστης. Την ίδια στιγμή, το επιτελικό κράτος ζητούσε από τους μαθητές να φέρουν ανεμιστήρες από το σπίτι τους (!)
ΥΓ2. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως δεν διαγωνίζονται όλα τα παιδιά με τα ίδια εφόδια. Κάποια παιδιά δεν μπορούν να έχουν καμία βοήθεια, πέρα από αυτή του σχολείου. Από κει και πέρα, όσο οι οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας αυξάνουν, υπάρχουν τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα μαθήματα, τα ιδιωτικά σχολεία, τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού και οσονούπω τα ιδιωτικά Πανεπσιτήμια. Αυτό είναι ο καπιταλισμός και η εγγενής του φύση να συντηρεί τις ταξικές ανισότητες.
ΥΓ3. Καλό είναι επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι η υψηλή ιεράρχηση που έχουν οι Πανελλήνιες στην ελληνική κοινωνία, αποτελεί άλλο ένα δείγμα της στρέβλωσης που παρατηρείται στην κοινωνία αυτή και δεν είναι τίποτε περισσότερο από το αποτέλεσμα της έλλειψης εναλλακτικών διεξόδων. Το βασικό ζητούμενο δεν είναι να βρεθεί ένα πιο «αξιοκρατικό» σύστημα, το βασικό ζητούμενο είναι να βρεθούν παράλληλοι και εναλλακτικοί δρόμοι για τους νέους. Δρόμοι που θα τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπή εργασία και αξιοπρεπείς αμοιβές. Μέχρι τότε, οι Πανελλήνιες θα φαντάζουν μονόδρομος για τους περισσότερους μαθητές
Χρήστος Κωστούλας, Φυσικός
Μια ομάδα ευκατάστατων αστών προσπαθεί να γευματίσει, αλλά διαρκώς διακόπτεται από μια σειρά ευτράπελων και σουρεαλιστικών γεγονότων. Ο Λουί Μπουνιουέλ αποδομεί τους μεγαλοαστούς δείχνοντάς τους σα να πρωταγωνιστούν σε ένα θεατρικό έργο, με μια επιθυμία να χορτάσουν που καταντά ένας σισύφειος εφιάλτης, ένας δρόμος για το πουθενά που τον βαδίζουν μαζί μέσα στη συλλογική μοναξιά τους
Σήμερα, Δευτέρα 17/6, στο γνωστό χώρο της Κινηματογραφικής Λέσχης Ραφήνας, Ελευθερίου Βενιζέλου 21, για πρώτη φορά φέτος υπαίθρια
Το άρθρο αυτό είναι το τρίτο μιας σειράς αφιερωμάτων πάνω στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Το πρώτο αφορούσε στο μαζικό και οργανωμένο εβραϊκό εποικισμό της Παλαιστίνης , μέσω του οποίου οι Εβραίοι έφτασαν το 1940 να αποτελούν το 1/3 του πληθυσμού της περιοχής, από το μόλις 1/10 που ήταν το 1900.
Το δεύτερο άρθρο αφορούσε στην τρομοκρατική δράση των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οργανώσεις, βέβαια, που στην ισραηλινή ιστορία έχουν περάσει ως απελευθερωτικές. Γιατί, τελικά, ο χαρακτηρισμός κάποιου ως τρομοκράτη ή ως απελευθερωτή εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το με ποιανού το μέρος είσαι και όχι από τις ίδιες τις πράξεις, αυτές καθεαυτές. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου ο νικητής της Ιστορίας θα ήταν άλλος, η Χαμάς θα ήταν η απελευθερωτική οργάνωση και οι Ισραηλινοί οι φανατικοί τρομοκράτες, καθώς οι πράξεις των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων ήταν τουλάχιστον το ίδιο ειδεχθείς με αυτές της Χαμάς. Ή, για να το πούμε καλύτερα, η Χαμάς δε θα είχε καν λόγο ύπαρξης εάν δεν υπήρχε το κράτος του Ισραήλ ή εάν δεν επιβαλλόταν με τον τρόπο που επιβλήθηκε
Στο σημερινό άρθρο θα παρακολουθήσουμε τις διπλωματικές προσπάθειες που έγιναν για την επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος μέχρι το 1948, όταν και έγινε η διακήρυξη της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ. Μπορούμε να διαπιστώσουμε την τεράστια ευθύνη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία εγκατέλειψε την Παλαιστίνη αφήνοντας πίσω της ένα χάος, αφού διοίκησε επί δεκαετίες την περιοχή αλλάζοντας διαρκώς πολιτική και προσανατολισμό, με αποκλειστικό γνώμονα τα δικά της γεωστρατηγικά συμφέροντα. Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε πως κάθε νέο σχέδιο που προέκυπτε, ήταν ακόμη πιο άδικο για τους Παλαιστίνιους, περιορίζοντάς τους σε ολοένα και λιγότερο χώρο. Τους Παλαιστίνιους, που έβλεπαν από τη μια μεριά τους Εβραίους να αποικούν τη χώρα τους κατά εκατοντάδες χιλιάδες και να συγκροτούν οργανωμένο στρατό και από την άλλη τη διεθνή κοινότητα να προσπαθεί ίσως να ξεπλύνει τις τύψεις της από το Ολοκαύτωμα, δίνοντας στους Εβραίους τη γη ενός άλλου και αθώου λαού. Και - γιατί όχι; - και να ξεφορτωθεί ίσως τους Εβραίους από πάνω της
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε πώς δύο αντικρουόμενες δεσμεύσεις της Μεγάλης Βρετανίας που έγιναν με βάση τα εκάστοτε συμφέροντα της αποικιοκρατικής δύναμης τη δεδομένη στιγμή, αποτέλεσαν τη βάση για τις συγκρούσεις που ακολούθησαν:
Τον Οκτώβριο του 1915, οι Βρετανοί δεσμεύτηκαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία ενός αραβικού κράτους στην Παλαιστίνη, με αντάλλαγμα την αραβική υποστήριξη στον πόλεμο που διεξαγόταν κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου στην περιοχή της Παλαιστίνης μεταξύ των Βρετανών και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ταχθεί με το μέρος των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία, Αυστροουγγαρία και Βουλγαρία). Αυτό προκύπτει από την αλληλογραφία μεταξύ του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή της Αιγύπτου Χένρι Μακ Μάχον (Henry McMahon) και του Σαρίφη της Μέκκας, Χουσεϊν Μπιν Αλί (Hussein bin Ali)
Χάρτης που ερμηνεύει την αλληλογραφία McMahon – Hussein (1915)
Τον Νοέμβριο του 1917, οι Βρετανοί δεσμεύονται για το ακριβώς αντίθετο, με την περίφημη διακήρυξη Μπάλφουρ, αυτή τη φορά για να κερδίσουν τη στήριξη του ανερχόμενου σιωνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, καθώς ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ακόμη μαινόταν. Έτσι, στις 2 Νοεμβρίου 1917, ο επικεφαλής της βρετανικής διπλωματίας Άρθουρ Μπάλφουρ απευθύνει στον λόρδο Γουόλτερ Ρότσιλντ, ύπατο εκπρόσωπο της βρετανικής εβραϊκής κοινότητας, επιστολή εγκεκριμένη από το υπουργικό συμβούλιο, με την οποία γνωστοποιεί στη σιωνιστική Ομοσπονδία πως:
«Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας είναι ευνοϊκά διακείμενη στην ίδρυση στην Παλαιστίνη μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό και θα καταβάλει κάθε προσπάθεια προκειμένου να διευκολύνει την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού, νοουμένου ότι τίποτα δεν θα γίνει που να μπορεί να πλήξει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των μη εβραϊκών κοινοτήτων στην Παλαιστίνη, ή τα δικαιώματα και το πολιτικό καθεστώς που απολαμβάνουν οι Εβραίοι στις υπόλοιπες χώρες»
Η Διακήρυξη Balfour
Τον Απρίλιο του 1920, η διάσκεψη του Σαν Ρέμο αναθέτει στη Βρετανία την εντολή για την Παλαιστίνη και «την ευθύνη να δημιουργήσει στη χώρα μια πολιτική, διοικητική και οικονομική κατάσταση που θα εξασφαλίσει την εγκαθίδρυση μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό». Η ανάθεση αυτή που εγκρίθηκε το 1922 από την Κοινωνία των Εθνών (τον πρόδρομο του ΟΗΕ) ήταν μια τεράστια επιτυχία για το σιωνιστικό κίνημα
Οι Βρετανοί, μεσούσης της Μεγάλης Αραβικής Εξέγερσης, προσπάθησαν να προωθήσουν μια σολομώντεια λύση και τον Ιούλιο του 1937 πρότειναν την ίδρυση δυο κρατών, ενός Eβραϊκού και ενός Παλαιστινιακού, ενώ οι ίδιοι θα αναλάμβαναν τον έλεγχο των ιερών πόλεων Ιερουσαλήμ και Βηθλεέμ
Το εβραϊκό κράτους θα ήταν στα βόρεια της Παλαιστίνης, προεκτεινόμενο κατά το μεγαλύτερο μήκος της μεσογειακής της ακτής, σε μια έκταση που αντιστοιχούσε περίπου στο 1/3 του Παλαιστινιακού εδάφους
Η βρετανική πρόταση απορρίφθηκε τόσο από την Αραβική Ανώτατη Επιτροπή, όσο και από το 12o Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο (Ζυρίχη, Αύγουστος 1937). Όμως και η βρετανική Επιτροπή Γούντχεντ, που συστάθηκε για να επεξεργαστεί τα «τεχνικά ζητήματα» του σχεδίου, κατέληξε τον Αύγουστο του 1938 ότι η προτεινόμενη διχοτόμηση δεν ήταν εφαρμόσιμη, καθώς ο μισός σχεδόν πληθυσμός των εδαφών που θα συγκροτούσαν το μελλοντικό εβραϊκό κράτος ήταν Άραβες, σημειώνοντας τον κίνδυνο μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών.
Λίγο αργότερα, το Φεβρουάριο-Μάρτιο του 1939 πραγματοποιήθηκε συνέδριο στο Λονδίνο με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Βρετανίας, των Παλαιστινίων Αράβων, των Εβραίων, της Αιγύπτου, του Ιράκ, της Υπεριορδανίας, της Σαουδικής Αραβίας και της Υεμένης. Καια υτό όμως κατέληξε σε αδιέξοδο
Σύντομα όμως, η βρετανική κυβέρνηση, ζυγίζοντας τη γεωστρατηγική σημασία της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής στην αυγή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σταθμίζοντας ξανά τα δικά της συμφέροντα, αναπροσάρμοσε για άλλη μια φορά την πολιτική της, δημιουργώντας νέα δεδομένα και νέες εξελίξεις στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Έτσι, το 1939, αποφασίζοντας να προσεγγίσει πολιτικά τους Άραβες, εξέδωσε τη Λευκή Βίβλο. Η «Λευκή Βίβλος» απαγόρευε την πώλησης γης στους Εβραίους και περιόριζε αυστηρά την εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη σε 75.000 άτομα για πέντε χρόνια. Επιπλέον ανακοινώθηκε πως, έπειτα από μια δεκαετή «μεταβατική περίοδο» κατά την οποία η Βρετανία «θα διατηρούσε τη διακυβέρνηση της χώρας», η Παλαιστίνη θα αποκτούσε την ανεξαρτησία της ως ένα ενιαίο κράτος, όπου «Άραβες και Εβραίοι θα μοιράζονταν τη διακυβέρνηση κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να διασφαλίζονται τα βασικά δικαιώματα και των δύο κοινοτήτων»
Η Λευκή Βίβλος εξόργισε τους Εβραίους και ανάγκασε τον Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν (David Ben-Gurion), τον μετέπειτα πρώτο πρωθυπουργό του Ισραήλ, να δηλώσει: «Θα πολεμήσουμε τον πόλεμο εναντίον του Χίτλερ σαν να μην υπήρχε Λευκή Βίβλος και θα πολεμήσουμε τη Λευκή Βίβλο σαν να μην υπήρχε πόλεμος»
Ως αντίδραση στη Λευκή Βίβλο, οι εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις άρχισαν να σαμποτάρουν στρατηγικές υποδομές, όπως εγκαταστάσεις ηλεκτρικής ενέργειας, ραδιοφωνικές και τηλεφωνικές γραμμές. Ταυτόχρονα άρχισαν και οι επιθέσεις εναντίον Βρετανών.
Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και την αποκάλυψη των φρικαλεοτήτων του Ολοκαυτώματος, έχει δημιουργηθεί σε παγκόσμια κλίμακα ένα θετικό κλίμα για το αίτημα των Εβραίων να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος στην Παλαιστίνη. Από την άλλη μεριά, οι Βρετανοί, εξαντλημένοι λόγω του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, δεν άντεχαν πλέον να στηρίζουν την αχανή αυτοκρατορία τους και προσπαθούσαν να απαγκιστρωθούν ομαλά και ελεγχόμενα από τις περιοχές που ήλεγχαν σε όλο τον κόσμο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο έλεγχος των πρώην βρετανικών αποικιών περνούσε στα χέρια των Η.Π.Α. Έτσι και στην περίπτωση της Παλαιστίνης, τον Οκτώβριο του 1945, μια κοινή Αγγλοαμερικανική Επιτροπή ανέλαβε να λύσει το γόρδιο δεσμό του Παλαιστινιακού ζητήματος.
Όπως ανέφερε σε έκθεσή της η Επιτροπή
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, η Επιτροπή πρότεινε την υπαγωγή της Παλαιστίνης στην κηδεμονία του ΟΗΕ, μέχρι να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις ειρηνικής συμβίωσης των δύο πληθυσμών σε ένα ενιαίο κράτος.
Η κατάσταση όμως είχε αρχίσει να ξεφεύγει καθώς οι τρεις εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις (Χαγκάνα, Ιργκούν και Λεχί) συμφώνησαν να λειτουργήσουν υπό κοινή διοίκηση με τελικό σκοπό να διώξουν τους Βρετανούς από την Παλαιστίνη και να δημιουργήσουν ένα εβραϊκό κράτος.
Οι Βρετανοί, μη αντέχοντας την πίεση του εβραϊκού αντάρτικου, έχουν αποφασίσει την αποχώρησή τους και ζητούν το Φεβρουάριο του 1947 από τον νεοσύστατο Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών να αποφανθεί σχετικά με την τύχη της Παλαιστίνης .
Το Μάιο του ίδιου έτους, ο ΟΗΕ υποβάλλει δύο σχέδια: το πρώτο σχέδιο, που συντάχθηκε από την πλειοψηφία των μελών της επιτροπής, εισηγείται τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό. Αντίθετα, το σχέδιο της μειοψηφίας προβλέπει την ομοσπονδιακή ένωση των δύο κρατών και την άσκηση κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής.
Η εβραϊκή πλευρά αποδέχεται το πρώτο σχέδιο, ενώ οι Αραβες απορρίπτουν και τα δύο. Έτσι, στις 29 Νοεμβρίου του 1947, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφασίζει κατά πλειοψηφία (33 ψήφους υπέρ, 13 κατά και 10 αποχές) τη σύσταση δύο κρατών, ενός αραβικού και ενός εβραϊκού, παραχωρώντας το 56,47% της Παλαιστίνης στους Εβραίους και το 43,53% στους Παλαιστίνιους , ενώ θέτει την Ιερουσαλήμ, ιερή πόλη και για τους δύο λαούς, υπό διεθνή έλεγχο
Όπως γράφει «ΤΟ ΒΗΜΑ» στις 16/5/1948
«Το εβραϊκόν κράτος θα περιλαμβάνη την ανατολικήν Γαλιλαίαν, την πεδιάδα νοτιοανατολικώς της Xάϊφας, το μέγιστον μέρος της κεντρικής παραλίου πεδιάδος με τους λιμένας της Χάϊφας, του Τελ Αβίβ και της Ιόππης και την περιοχήν της Βηθσεβά, περιλαμβανομένου του μεγίστου μέρους της ερήμου Νετζέμπ.
Το αραβικόν κράτος θα περιλαμβάνη την Δυτικήν Γαλιλαίαν, την ορεινήν περιοχήν της Σαμαρείας και Ιουδαίας – πλην της Ιερουσαλήμ – και μίαν παράλιον λωρίδα προς νότον από Ισδούδ μέχρι των Αιγυπτιακών συνόρων»
Το σχέδιο υπερψηφίζεται από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. τον Νοέμβριο του 1947, αλλά όχι με μεγάλη πλειοψηφία. Υπέρ του σχεδίου ψήφισαν 33 κράτη, κατά 13 (ανάμεσά τους όλα τα αραβικά κράτη, η Τουρκία, αλλά και η Ελλάδα), ενώ 10 απείχαν (ανάμεσά τους και η Βρετανία). Το σχέδιο γίνεται αποδεκτό από τους Εβραίους, αλλά τα αραβικά κράτη δηλώνουν πως δεν θεωρούν την εν λόγω απόφαση δεσμευτική γι' αυτά
Σχετικά με τη στάση της Ελλάδας, η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που το 1947 καταψήφισε το σχέδιο του ΟΗΕ. Οι παραδοσιακοί δεσμοί με τον αραβικό κόσμο, τα γενικότερα συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και στα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Αντιοχείας, αλλά και ο φόβος αντιποίνων εις βάρος της ελληνικής κοινότητας της Αιγύπτου, ανάγκασαν την τότε κυβέρνηση Σοφούλη να αντιταχθεί στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.
Η στάση της Ελλάδας δεν ήταν αναμενόμενη και γι΄ αυτό προκάλεσε έκπληξη στους υπέρμαχους της διχοτόμησης και ικανοποίηση στους Άραβες. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τη διχοτόμηση, ο Έλληνας μόνιμος αντιπρόσωπος στον ΟΗΕ Bασ. Δενδραμής εξήγησε ότι:
«η Ελλάς εμφορείται εξ αισθημάτων φιλίας προς Εβραίους και Άραβας διό και θεωρεί ότι μόνον σχέδιον δεκτόν και από τους δύο θα ήτο δυνατόν να ευδοκιμήση εις Παλαιστίνην… το παρόν σχέδιον θα συνεπαγάγη ταραχάς εις την Μέσην Ανατολήν και επομένως η Ελλάς ενδιαφερομένη δια την ειρήνην της Μεσογείου είναι υποχρεωμένη να το καταψηφίση»
Αν και τον Μάρτιο του 1949 η Ελλάδα αναγνώρισε de facto το Ισραήλ, οι ελληνοισραηλινές σχέσεις δεν αποκαταστάθηκαν πλήρως παρά μόνο το 1990, όταν η ελληνική πλευρά, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, προχώρησε στην de jure αναγνώριση του ισραηλινού κράτους, θέτοντας τις βάσεις για τη σημερινή συνεργασία των δύο κρατών
De facto: Η φράση «de facto» σημαίνει «από το γεγονός», δηλώνοντας κάτι που που συμβαίνει εκ των πραγμάτων, κάτι που είναι πραγματικό και αληθινό. Στη νομοθεσία, σημαίνει «αυτό που εφαρμόζεται πρακτικά αλλά που δεν έχει επιβληθεί από τον νόμο», ή «μια πράξη ή μια πραγματικότητα όχι επίσημα κατοχυρωμένη».
De jure: Η φράση «de jure» σημαίνει «κατά τον νόμο». Όταν χρησιμοποιείται σε νομικό περιεχόμενο, το de jure σημαίνει αυτό που λέει ο νόμος, ενώ το de facto σημαίνει εκείνο που συμβαίνει στην πράξη.
Ενώ όμως συμβαίνουν όλα αυτά στα διπλωματικά σαλόνια, η πραγματικότητα στην Παλαιστίνη επιδεινώνεται σταθερά, καθώς οι Εβραίοι, θέλοντας να δημιουργήσουν τετελεσμένα, απλώνουν όλο και περισσότερο την τρομοκρατική τους δράση και σε συνδυασμό με τη σταδιακή απαγκίστρωση των Βρετανών, το χάος και η αναρχία επεκτείνονται σε όλη την Παλαιστίνη.
Στις αρχές του Απριλίου του 1948, γίνεται η τρομερή σφαγή στο παλαιστινιακό χωριό του Ντέιρ Γιασίν, ενώ στα τέλη του μήνα η Ιργκούν επιτίθεται στη Γιάφα, που αποτελούσε μέρος του προτεινόμενου αραβικού κράτους σύμφωνα με το σχέδιο διχοτόμησης των Ηνωμένων Εθνών. Η πόλη τελικά πέφτει στα χέρια των Εβραίων στις 13 Μαΐου, αφού οι εβραϊκές δυνάμεις έδωσαν σκληρές μάχες με τους Άραβες και τους Βρετανούς που υπερασπίζονταν την πόλη
Μία μέρα αργότερα και μία ημέρα πριν λήξει η βρετανική διοίκηση στην περιοχή, στις 14 Μαΐου 1948, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακηρύσσει την ανεξαρτησία του Ισραήλ με πρόεδρο τον Χάιμ Βάιζμαν και πρωθυπουργό τον Νταβίντ Μπεν Γκουριόν .
Μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας ακολουθεί η ίδρυση των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) και ξεκινά η διαδικασία απορρόφησης όλων των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων στην IDF, μια διαδικασία που θα διαρκέσει μήνες και δε θα γίνει αναίμακτα, καθώς ακολούθησαν εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των νεοσυσταθεισών IDF και της Ιργκούν
1948: Ο πρώτος Αραβο – Ισραηλινός πόλεμος
Ο αραβικός κόσμος δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί το τετελεσμένο. Έτσι, στις 15 Μαΐου, μία μόλις ημέρα μετά την ανακήρυξη της ίδρυσης του Ισραήλ, στρατιωτικές δυνάμεις της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Λιβάνου, του Ιράκ και της Συρίας επιτίθενται εναντίον του νεοσύστατου κράτους
Γράφει «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 14ης Μαΐου 1948, λίγες ώρες πριν την διακήρυξη ανεξαρτησίας του Ισραήλ:
«Ισχυραί αραβικαί δυνάμεις εν οις και Αιγυπτιακαί, θα εισέλθουν εις Παλαιστίνην από της 16ης τρέχοντος και ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος ετοιμάζεται να αποστείλη προς τον Ο.Η.Ε. διακοίνωσιν εξηγούσαν τους λόγους της εν Παλαιστίνη ενόπλου επεμβάσεως των Αράβων.
Εκ παραλλήλου, οι Εβραίοι είνε αποφασισμένοι να ανακηρύξουν το Κράτος των αύριον το μεσονύκτιον πιθανώς και εξήρυξαν ήδη γενικήν επιστράτευσιν, απορρίψαντες ταυτοχρόνως την σημερινήν Αμερικανικήν πρότασιν περί διορισμού, υπό των Πέντε Μεγάλων, ενός Υπάτου Αρμοστού διά την Παλαιστίνην, καθ’ όσον τούτο θα εσήμαινε αναβολήν της δημιουργίας Εβραϊκού Κράτους και επομένως ματαίωσιν αυτής»
Σύμφωνα με «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 15ης Μαΐου, «ενώ οι Εβραίοι διά πρώτην φορά μετά τόσους αιώνας ανεκήρυξαν χθες την εσπέραν το ανεξάρτητον Κράτος των, το οποίον αποκαλούν Ισραέλ, από του πρώτου λεπτού της σήμερον ο κόσμος ευρίσκεται ενώπιον ενός νέου πολέμου εν μικρογραφία
Η Αίγυπτος, το Ιράκ, η Συρία και η Υπεριορδανία εκήρυξαν τον στρατιωτικόν νόμον και λαμβάνουν έκτακτα μέτρα αντιαεροπορικής αμύνης, το δε κράτος του Ισραέλ εκήρυξε γενικήν επιστράτευσιν και έλαβε τα τα πρώτα μέτρα διά των οποίων καταργούνται οι Βρεττανικοί νόμοι περί απαγορεύσεως της μεταναστεύσεως και της αγοραπωλησίας αγροτικών κλήρων.
Ακριβώς το μεσονύκτιον το βρεττανικόν καταδρομικόν “Ευρύαλος”, του οποίου επέβαινεν ο Βρεττανός Ύπατος Αρμοστής στρατηγός Κάννιγκαμ, ανεχώρησεν εκ Χάιφας, τιθεμένου ούτω τέλους, εις την 30ετή βρεττανικήν εντολήν.
Αμέσως δε η Αραβική Λεγεών ήρχισε θέτουσα, επισήμως πλέον υπό την κατοχήν της το Αραβικόν τμήμα της Παλαιστίνης»
Εν τω μεταξύ, στις 17 Σεπτεμβρίου 1948, δολοφονείται από την ισραηλινή παραστρατιωτική οργάνωση της Λεχί, ο μεσολαβητής του ΟΗΕ κόμη Φόλκε Μπερναντότ (Folke Bernadotte), σε μια προσπάθεια των Ισραηλινών να παγώσει κάθε διεθνής ειρηνευτική δράση
Ο Φόλκε Μπερναντότ
Λίγους μήνες πριν, στις 20 Μαΐου 1948, ο Μπερναντότ είχε διοριστεί «Μεσολαβητής των Ηνωμένων Εθνών στην Παλαιστίνη» σε μια προσπάθεια να σταματήσει ο αραβοισραηλινός πόλεμος. Υπό αυτή την ιδιότητα, ο Μπερναντότ κατάφερε να επιτύχει μια αρχική εκεχειρία. Η Λεχί, φοβούμενη ότι η ισραηλινή ηγεσία θα συμφωνούσε με τις ειρηνευτικές προτάσεις του Μπερναντότ, τον δολοφόνησε. Η ομάδα του Στερν, όπως αλλιώς ονομαζόταν η Λεχί, δεν γνώριζε ότι η ισραηλινή κυβέρνηση είχε ήδη αποφασίσει να απορρίψει το σχέδιο του Μπερναντότ και να επιλέξει τη στρατιωτική δράση
Το Ισραήλ καταφέρνει τελικά να αμυνθεί και επιτυγχάνει στρατιωτικό θρίαμβο. Τα αραβικά στρατεύματα απωθούνται τους τελευταίους μήνες του έτους και το 1949 κηρύσσεται κατάπαυση του πυρός, που βρίσκει το Ισραήλ να έχει καταλάβει πλέον το 78% του εδάφους της Παλαιστίνης
Η Παλαιστίνη διαμελίζεται έκτοτε σε τρία τμήματα με το 78% του εδάφους της Παλαιστίνης να καταλαμβάνεται από τους Εβραίους, τη Δυτική Όχθη (το 20,5% της χώρας) να προσαρτάται στην Ιορδανία και τη Λωρίδα της Γάζας (το 1,5 της χώρας) να τίθεται υπό αιγυπτιακή διοίκηση. Παράλληλα, η Ιερουσαλήμ χωρίζεται στα δύο, με το Ισραήλ να καταλαμβάνει το δυτικό μισό της και την Ιορδανία το ανατολικό
Μέχρι το τέλος των εχθροπραξιών, περίπου 6.000 Ισραηλινοί και 2.000 Άραβες θα χάσουν τη ζωή τους, ενώ 950.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώνονται από τις εστίες τους και καταφεύγουν, κυρίως, σε άθλιους καταυλισμούς στη Λωρίδα της Γάζας, την Ιορδανία, τη Συρία και το Λίβανο παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς, που μνημονεύεται από αυτούς ως η «Νάκμπα», δηλαδή η καταστροφή
Όπως σημειώνει ο Σωτήρης Ριζάς, διευθυντής Ερευνών του Κέντρου Έρευνας Ιστορίας Νεότερου Ελληνισμού της Ακαδημίας Αθηνών στο «ΒΗΜΑ» της 22ας Οκτωβρίου 2023:
«Το αποτέλεσμα, με τη σύναψη της ανακωχής τον Φεβρουάριο του 1949, ήταν ότι οι Εβραίοι της Παλαιστίνης κατέληξαν να κατέχουν το 78% του παλαιστινιακού εδάφους ενώ το κυριότερο ήταν ότι είχε ματαιωθεί η ίδρυση ενός αραβικού κράτους
Το γεγονός ήταν θεμελιώδες. Δημιούργησε ένα ψυχολογικό σύμπλεγμα ήττας και απώλειας στον αραβικό κόσμο. Η απόρριψη της αρχής της ύπαρξης του Κράτους του Ισραήλ εκ μέρους των Αράβων εδραιώθηκε, συντελούντων και των επόμενων πολέμων του 1967 και του 1973, ως πολιτική θέση μη επιδεχόμενη μεταβολής.
Όταν η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και ο Αραφάτ αποδέχθηκαν απρόθυμα την αρχή αυτή, είδαν την επιρροή τους να μειώνεται υπέρ της φονταμενταλιστικής Χαμάς, ενώ στην άλλη όχθη η προσπάθεια ισχυρών και ευφυών ηγετών, όπως ο Γιτζάκ Ράμπιν, να προωθήσουν την ιδέα της συνύπαρξης δύο κρατών σήμαινε την απώλεια της ζωής των εμπνευστών της πολιτικής αυτής.
Σήμαινε ακόμα έναν φαύλο κύκλο: η άρνηση της ιδέας των δύο κρατών σημαίνει περισσότερη βία και η κατίσχυση της βίας συνιστά εν συνεχεία “απόδειξη” ότι η συνύπαρξη είναι αδύνατη»
Η σατιρική εφημερίδα Onion είχε προβλέψει, με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο, όλα όσα θα ακολουθούσαν και όσα δεν ήθελαν να δουν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής που επέβαλαν το Ισραήλ μέσα στην καρδιά των Αράβων
Στο φύλλο της 9ης Νοεμβρίου 1948 γράφει με προφανές ειρωνικό ύφος : «Οι κουρασμένοι από τον πόλεμο Εβραίοι εγκαθιστούν την πατρίδα μεταξύ Συρίας, Λιβάνου, Ιορδανίας, Αιγύπτου. “Στο Ισραήλ, ο λαός μας θα έχει επιτέλους ασφάλεια και ειρήνη”, λέει ο Ben-Gurion”. Η Ιορδανία καλωσορίζει τους νέους γείτονες με πανηγυρικούς πυροβολισμούς και πετροπόλεμο»
Πηγές
https://tvxs.gr/istoria/san-simera-istoria/diakiryksi-mpalfoyr-i-arxi-toy-kakoy/
https://eranistis.net/wordpress/2017/01/05/%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%b7%cf%82/
https://www.katiousa.gr/istoria/istoriki-anadromi-stis-rizes-kai-tin-ekseliksi-tou-palaistiniakou-zitimatos-meros-1o/
https://www.katiousa.gr/istoria/istoriki-anadromi-stis-rizes-kai-tin-ekseliksi-tou-palaistiniakou-zitimatos-meros-2o/
https://www.katiousa.gr/istoria/istoriki-anadromi-stis-rizes-kai-tin-ekseliksi-tou-palaistiniakou-zitimatos-meros-3o/
https://www.kathimerini.gr/world/449654/i-idrysi-toy-kratoys-toy-israil/
https://tvxs.gr/apopseis/israilinoi-palaistinioi-omiroi-tis-istorias/
https://www.avgi.gr/entheta/monde-diplomatique/392650_paratirontas-epi-peninta-hronia-tin-israilini-dexia
https://www.literature.gr/to-teichos-poy-chorizei-israilinoys-kai-palaistinioys/
https://www.tovima.gr/2024/05/14/istoriko-arxeio/israil-osa-prokalese-i-idrysi-tou-os-aneksartito-kratos/
https://www.haaretz.com/israel-news/2017-07-16/ty-article-magazine/testimonies-from-the-censored-massacre-at-deir-yassin/0000017f-e364-d38f-a57f-e77689930000
https://www.theirishstory.com/2021/06/03/the-assassination-of-walter-edward-guinness-lord-moyne-1944/
https://www.naftemporiki.gr/kosmos/1523289/evdominta-exi-chronia-israilino-palaistiniakon-sygkroyseon-choris-orato-telos/
https://www.lifo.gr/now/world/palaistiniako-enas-aionas-sygkroysis-pos-kai-giati-ftasame-os-edo
https://core.ac.uk/download/pdf/49285129.pdf
Χθες, 5 Ιουνίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Είναι άλλη μία από αυτές τις Παγκόσμιες ημέρες που λειτουργούν περισσότερο ως άλλοθι, παρά ως λύσεις για το πρόβλημα. Και ο πρώην Σερίφης της πόλης μας, δε θα μπορούσε να μην κάνει μια όμορφη ανάρτηση, όπως κάνουν όλοι όσοι σέβονται και περιποιούνται το διαδικτυακό τους προφίλ.
Επειδή όμως είναι πολυάσχολος και πολυπράγμονας, για να μη χάνει χρόνο, έκανε μια γρήγορη αναζήτηση στη Google και βρήκε μια πολύ ωραία έκθεση για το θέμα. Σαν αυτές που έγραφαν οι παλαιότερες γενιές στο Δημοτικό σχολείο για την αξία της αποταμίευσης. Τόσο καλή ήταν.
Την είχε γράψει ο μάλιστα ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ. Βαρύνουσα προσωπικότητα, σαν κι αυτόν. Μπορεί και λίγο πιο βαρύνουσα. Ποιος θα μπορούσε να φέρει αντίρρηση ή να διαφωνήσει μαζί της; Για καλό και για κακό πάντως, ο πρώην Σερίφης φρόντισε να κόψει τη δυνατότητα σχολιασμού από όσους κακοπροαίρετους θα μπορούσαν να χαλάσουν την αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα που απέπνεε η ανάρτησή του
Κάποτε μιλάγαμε για φιλότιμο και λέγαμε, μέσα στην υπερβολή που μας χαρακτηρίζει ως έθνος, ότι είναι μια λέξη που δεν έχει αντίστοιχη σε άλλη γλώσσα και πως άρα μόνο οι Έλληνες το διαθέτουν αυτό. Δεν ξέρω αν κάποτε υπήρχε φιλότιμο, τώρα πάντως έχει χαθεί δια παντός.Και αφού εξέλιπε το φιλότιμο, εξέλιπε και η ντροπή
Ο άνθρωπος που είναι ο ηθικός αυτουργός της καταστροφής του Μεγάλου Ρέματος και της κοπής χιλιάδων δέντρων, ο άνθρωπος που – όπως ο ίδιος ομολογεί σε ανάρτησή του - παλεύει με τη φύση καθημερινά, ο καθ΄έξιν και κατά συρροή αποκεφαλιστής όσων δέντρων τολμούν να μεγαλώσουν, αυτός ο ίδιος άνθρωπος τολμάει να μιλάει για ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος που κινδυνεύει και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για εξαφάνιση του νερού και για ερημοποίηση του εδάφους. Αυτός που με τις ενέργειές του στο μικρό τόπο που είχε υπό την εποπτεία του, συνέβαλε σε όλα αυτά
Χάθηκε το φιλότιμο λοιπόν, χάθηκε και η ντροπή μαζί του. Και πλέον σ΄ αυτή τη χώρα μπορεί να μιλάει χωρίς ντροπή και χωρίς συναίσθηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης για προστασία των φτωχών, ο Άδωνις Γεωργιάδης για πάταξη της διαφθοράς, ο Μάκης ο Βορίδης για τις αξίες της Δημοκρατίας και ο Βαγγέλης ο Μπουρνούς για την προστασία του περιβάλλοντος.
«Ήρθε η ώρα να απελευθερωθούμε», καταλήγει στην ανάρτησή του ο πρώην Σερίφης. Μήπως η αρχή να γίνει με τον ίδιο και τους υπόλοιπους προαναφερθέντες;
Σήμερα πανηγυρίζει όλη η Ελλάδα. Εντάξει, δεν πανηγυρίζει όλη, αλλά σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της. Την Κυριακή πάλι, πανηγύρισε άλλο ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας. Πριν από δέκα ημέρες, ήταν η Θεσσαλονίκη που ζούσε στιγμές μεγαλείου.
Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, είχε πει κάποτε ο Καρλ Μαρξ. Δεν είχε ανακαλυφθεί βλέπεις ακόμη το ποδόσφαιρο … το μπάσκετ … η τηλεόραση
Σήμερα η Ελλάδα πανηγυρίζει. Και η «Ελεύθερη Ώρα» έχει στο πρωτοσέλιδό της τον πολυπράγμονα Βαγγέλη Μαρινάκη ντυμένο ως Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τρανταχτό μήνυμα, όπως λέει, προς το «διευθυντήριο των Βρυξελλών» του ότι οι Έλληνες δεν σκύβουν το κεφάλι
Και τελικά, έχουμε καταλάβει για ποιο πράγμα μιλάμε; Γιατί ακριβώς πανηγυρίζουμε;
Μιλάμε για ομάδες χρυσοπληρωμένων – κυρίως ξένων – μισθοφόρων που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι στην ομάδα, όπως ακριβώς ήταν οι μισθοφόροι του Μεσαίωνα και των Σταυροφόρων ή οι Γενουάτες μισθοφόροι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ή οι Έλληνες μισθοφόροι του Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή
Μιλάμε για ανθρώπους που μόνο για τη χθεσινή νίκη θα μοιραστούν πέντε εκατομμύρια ευρώ (!) και την ίδια στιγμή αποθεώνονται από ανθρώπους που με το ζόρι επιβιώνουν
Μιλάμε για προέδρους που – ο κόσμος το’ χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι – θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή, όχι μόνο για ένα , αλλά για πολλά και βαριά αδικήματα. Για προέδρους που χρησιμοποιούν τις ομάδες τους για να εκλέγουν δημάρχους και να πιέζουν κυβερνήσεις. Για προέδρους που ελέγχουν Μέσα Ενημέρωσης, που παίζουν με «χαμένες πατρίδες», που ως άλλοι μαφιόζοι χρηματοδοτούν, ελέγχουν και κατευθύνουν στρατιές τραμπούκων για την επίτευξη των στόχων τους όταν τα υπόλοιπα μέσα δεν επαρκούν, που σε κάθε ήττα της ομάδας τους πυροδοτούν το μίσος ενάντια στις άλλες ομάδες και τους διαιτητές, αποπροσανατολίζοντας τους τρελούς οπαδούς τους και αποσείοντας από πάνω τους κάθε ευθύνη
Μιλάμε για οπαδούς που δρουν, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και στους δρόμους ως εγκληματικές συμμορίες σπέρνοντας τον τρόμο και το θάνατο. Για οπαδούς που κατευθύνονται από αρχηγούς που έχουν ισχυρές προσβάσεις στην ομάδα, με πλήθος ανταλλαγμάτων από την ομάδα για τη δράση τους
Μιλάμε για ένα πρωτάθλημα – ίσως το μοναδικό στον κόσμο - που διεξάγει τους αγώνες του με ξένους διαιτητές. Για ένα πρωτάθλημα – πάλι ίσως το μοναδικό στον κόσμο - που δεν μπορεί να διοργανώσει έναν τελικό Κυπέλλου παρουσία φιλάθλων και το κάνει με άδειες εξέδρες. Και παρόλο που στον πρόσφατο τελικό δεν υπήρχαν οπαδοί των ομάδων, η Γαλλίδα διαιτητής κινδύνευσε με ξυλοδαρμό
Μιλάμε για «δημοσιογράφους» που με τη σειρά τους φανατίζουν τον κόσμο και τον βομβαρδίζουν με κάθε είδους άσχετη πληροφορία, αληθινή ή ψεύτικη.
Μιλάμε για μία κυβέρνηση που για να διεξάγει ένα διεθνή αγώνα, χρειάστηκε να μετατρέψει μια μεγάλη περιοχή της Αθήνας σε Κατεχόμενη Ζώνη
Και κάπου εκεί στο βάθος, κρύβεται ο τζόγος, το Στοίχημα. Ίσως η πηγή και η αιτία όλων
Για όλα αυτά πανηγυρίζουμε σήμερα.
Πάντοτε υπήρχαν οι αρένες. Αλλά στους καιρούς της αθλιότητας, είναι πολύ πιο αναγκαίες. Αλλά και πολύ πιο θλιβερές.
Και αυτά τα γράφει κάποιος που αγαπάει - ή μάλλον αγαπούσε - το ποδόσφαιρο και είχε μεγαλώσει με αυτό
Μάκης Βορίδης: «Να δεχτώ ότι έγινε μια παρανόηση, να δεχτώ επίσης ότι χρειαζόταν μια διευκρίνιση που έγινε αμέσως για την ποσότητα της φέτας που αναφέρθηκε από τον Πρωθυπουργό ως παράδειγμα. Γιατί συνεχίζουμε να μιλάμε για το “τίποτα”;»
Εδώ που τα λέμε, τo χουντικό απολειφάδι κάπου έχει και ένα δίκιο. Η φέτα είναι πράγματι ένα τίποτα. Τόσο για αυτούς που είτε κάνει 6 ευρώ το κιλό είτε 16, δε θα έχουν πρόβλημα να την αγοράσουν, όσο και για αυτούς που την έχουν εξοβελίσει δια παντός από το καθημερινό τους τραπέζι. Και γι αυτούς η φέτα πλέον είναι ένα τίποτα
Και γενικά όλα σε αυτή τη χώρα έχουν μετατραπεί σε ένα τεράστιο τίποτα. Και η εγκληματική βύθιση του πλοίου στην Πύλο … και η εξοργιστική παραπομπή των ελάχιστων διασωθέντων ως διακινητών για να πετύχουν τον αποπροσανατολισμό …. και το έγκλημα των Τεμπών … και η συγκάλυψή του …. και η υποβάθμισή του από τα Μ.Μ.Ε …. και η 108η θέση της χώρας στην ελευθερία του Τύπου … και η ακρίβεια …. και όχι μόνο στη φέτα …. και το πιο ακριβό ρεύμα …. και η πιο ακριβή βενζίνη …. και το σκάνδαλο των υποκλοπών …. και η διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας … και τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία … και η επίθεση στη δημόσια παιδεία …. και η ελάχιστη βάση εισαγωγής που κόβει τα παιδιά από τα δημόσια πανεπιστήμια για να τα στείλει στα υπό ίδρυση ιδιωτικά … και τα «αδιευκρίνιστα ποσά» στους λογαριασμούς του Άδωνι Γεωργιάδη και του Δημήτρη Αβραμόπουλου ….και η άγρια καταστολή οποιουδήποτε κινήματος την ώρα που το κοινό έγκλημα κάνει πάρτυ στους δρόμους … και το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών της χώρας σε ντόπια και ξένα κεφάλαια …. και η εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο της Ουκρανίας .... και η σύνταξή της με το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ ....
Ένα τεράστιο τίποτα φαίνεται πως διατρέχει όλη τη χώρα. Για ένα λαό που είτε έχει αποχαυνωθεί , είτε έχει διαφθαρεί, είτε έχει χάσει κάθε ελπίδα. Και γι αυτό στις εκλογές, το τίποτα ετοιμάζεται να πάρει πανηγυρικά την πρώτη θέση και να συνεχίσει να κυβερνά χωρίς αναστολές.
Αλλά, όπως τραγουδούν και οι Monty Python, ας μην αγχωνόμαστε. Από το τίποτα ερχόμαστε, στο τίποτα πηγαίνουμε. So, cheer up και ας πανηγυρίσουμε την κατάκτηση της Ευρωλίγκας και ας προσευχηθούμε για την κατάκτηση του Conference
Σε λιγότερο από δέκα ημέρες ξεκινούν οι Πανελλήνιες Εξετάσεις, των οποίων η υψηλή ιεράρχηση αποτελεί άλλο ένα δείγμα της στρέβλωσης που παρατηρείται στη ελληνική κοινωνία και δεν είναι τίποτε περισσότερο από το αποτέλεσμα της έλλειψης εναλλακτικών διεξόδων. Το βασικό ζητούμενο δεν είναι να βρεθεί ένα πιο «αξιοκρατικό» σύστημα, το βασικό ζητούμενο είναι να βρεθούν παράλληλοι και εναλλακτικοί δρόμοι για τους νέους. Δρόμοι που θα τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπή εργασία και αξιοπρεπείς αμοιβές. Μέχρι τότε, οι Πανελλήνιες θα φαντάζουν μονόδρομος για τους περισσότερους μαθητές
Όπως και να έχει, οι Πανελλήνιες Εξετάσεις πλησιάζουν και οι υποψήφιοι προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις πιέσεις που δέχονται από παντού. Εμείς μαζέψαμε τα θέματα των Πανελλήνιων Εξετάσεων στη Χημεία από το 2017 έως και το 2023 και τα δημοσιεύουμε μαζί με τις προτεινόμενες λύσεις τους από την Ο.Ε.Φ.Ε (Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος). Ναι , υπάρχουν και τα φροντιστήρια, άλλο ένα δείγμα στρέβλωσης και το αναγνωρίζουμε και εμείς που υπηρετούμε σε αυτό το χώρο. Ένα χώρο πάντως, που αν δεν ήταν αναγκαίος, δε θα υπήρχε. Κι εμείς θα μπορούσαμε να υπηρετούμε σε μια αξιοπρεπή δημόσια εκπαίδευση που μαζί με τη δημόσια υγεία, θα έπρεπε να είναι οι πρώτες προτεραιότητες μιας κοινωνίας
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
