Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Πέμπτη χρονιά φέτος για το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας. Ενός φεστιβάλ που έχει καθιερωθεί πλέον στη συνείδηση των σινεφίλ ως το κινηματογραφικό ραντεβού του Σεπτεμβρίου για την πόλη της Ραφήνας
Έτσι, την Παρασκευή 27/9 και το Σάββατο 28/9, η οθόνη του θερινού κινηματογράφου ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας (Ελ. Βενιζέλου 12), στα πλαίσια του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, θα πλημμυρίσει από ταινίες μικρού μήκους ποικίλης θεματολογίας και ύφους, που αποτυπώνουν τους σύγχρονους προβληματισμούς και θα μας ταξιδέψουν σε κόσμους μικρούς ή μεγάλους, σκοτεινούς ή φωτεινούς, «κανονικούς» ή «μη κανονικούς». Όπως και να έχει, θα είναι ένα μαγικό ταξίδι που θα διαρκέσει δύο ημέρες
Πιο συγκεκριμένα, την πρώτη ημέρα, Παρασκευή 27/9, θα προβληθούν βραβευμένες ελληνικές ταινίες από το 46ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (DISSF) του 2023. Ενός Φεστιβάλ που σήμερα θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα του είδους του στην Ευρώπη και σημείο αναφοράς πλέον στην 7η Τέχνη
Τη δεύτερη ημέρα, Σάββατο 28/9, θα προβληθούν επιλεγμένες διεθνείς ταινίες από το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Positively Different (PDSFF) του 2024, ενός καταξιωμένου φεστιβάλ που, πέραν των άλλων, έχει ως στόχο την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων πολιτειών. Ενός Φεστιβάλ που ρίχνει φως στις ζωές των «άλλων». Των «άλλων» που μπορεί να είμαστε και εμείς οι ίδιοι ή που μπορεί να γίνουμε όταν αλλάξουν τα δεδομένα της πιθανόν καλοβαλμένης μας έως τώρα ζωής
Η διοργάνωση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας γίνεται από την «Κινηματογραφική Λέσχη Cine Σχολειό» και την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας» σε συνεργασία με την εναλλακτική ιστοσελίδα γνώμης Attica Voice (atticavoice.gr). Την κινηματογραφική γιορτή της Ραφήνας στηρίζει η ανεξάρτητη δημοτική κίνηση «Γη & Ελευθερία»
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη, χωρίς εισιτήριο, αλλά η οποιαδήποτε εθελοντική συνεισφορά σας θα μας χαροποιήσει και θα ενισχύσει την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας» στον άνισο αλλά δίκαιο αγώνα που δίνει παλεύοντας με τους άρπαγες της Φύσης και της Ζωής.
Διπλός είναι λοιπόν ο στόχος του Φεστιβάλ και ζητούμε γι αυτό την αμέριστη στήριξή σας
Σημειώστε: Παρασκευή-Σάββατο 27-28/9/2024 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας ( Ελ. Βενιζέλου 12).
Ώρα έναρξης προβολών 21:00
Σας περιμένουμε για να απολαύσουμε μαζί τη μαγεία της σύγχρονης, φρέσκιας κινηματογραφικής δημιουργίας
Δύο μουσικοί από το Σικάγο, ο Τζο (Τόνι Κέρτις) και ο Τζέρι (Τζακ Λέμον), γίνονται τυχαία μάρτυρες ενός ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ τοπικών γκάνγκστερ και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν άμεσα την πόλη επιβιβαζόμενοι σε ένα τρένο. Όταν κατεβαίνουν από το τρένο, είναι πλέον η Τζοζεφίν και η Δάφνη, τα δύο νέα μέλη ενός γυναικείου συγκροτήματος που περιοδεύει στο Μαϊάμι. Ερωτεύονται την τραγουδίστρια του συγκροτήματος Σούγκαρ Κέιν και ο Τζο μεταμφιέζεται για δεύτερη φορά σε εκατομμυριούχο για να προσπαθήσει να την κατακτήσει, την ώρα που ο Τζέρι προσπαθεί να αποφύγει το φλερτ ενός αληθινού εκατομμυριούχου και ενώ οι μαφιόζοι που τους καταδίωκαν, καταφθάνουν στο Μαϊάμι για ένα συνέδριο
Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, Πρώτου Ανδρικού ρόλου (για τον Λέμον), σκηνικών και κουστουμιών (της απονεμήθηκε τελικά το τελευταίο), ενώ κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Κωμωδία, αλλά και Πρώτου Γυναικείου και Πρώτου Ανδρικού ρόλου
Ο Μπίλι Γουάιλντερ, ένας από τους καλύτερους σεναριογράφους και σκηνοθέτες του κλασικού κινηματογράφου του Χόλιγουντ, σκηνοθετεί τη Μέριλιν Μονρόε, τον Τζακ Λέμον και τον Τόνι Κέρτις σε μια ταινία που ψηφίστηκε ως η καλύτερη κωμωδία στην Ιστορία του Σινεμά σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου
Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ
Σενάριο: Μπίλι Γουάιλντερ, Ι.Α.Λ Ντάιαμοντ, Ρόμπερτ Θόερεν, Μάικλ Λόγκαν
Πρωταγωνιστούν: Μέριλιν Μονρόε, Τόνι Κέρτις, Τζακ Λέμον, Τζορτζ Ραφτ, Τζο Ε. Μπράουν, Πατ Ο’Μπράιεν
Φωτογραφία: Τσαρλς Λανγκ
Μοντάζ: Άρθουρ Π. Σμιντ
Μουσική: Άντολφ Ντόιτς
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Έτος Παραγωγής: 1959
Διάρκεια: 121 λεπτά
Από την Αρεόπολη μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Μία ώρα με το αυτοκίνητο και σχεδόν άλλη μία ώρα περπάτημα από τα Κοκκινόγεια μέχρι το φάρο του ακρωτηρίου
Μαζί με μας, κινείται προς τα κάτω και η «ανάπτυξη», που κατεβαίνει στο μεσαίο πόδι της Πελοποννήσου με γοργούς ρυθμούς. Η Αρεόπολη έχει γεμίσει πια από μαγαζιά για τουρίστες-καταναλωτές, χωρίς να ενοχλεί – είναι αλήθεια – αισθητικά. Ο Γερολιμένας όμως, πνίγηκε κυριολεκτικά από τα μαγαζιά και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και σε πνίγει και σένα με τη σειρά του. Η σχεδόν έρημη καστροπολιτεία της Βάθειας παραμένει ακόμη ανέγγιχτη, επιβλητική και όμορφη, περιμένοντας και αυτή με τη σειρά της την «ανάπτυξη». Τα πωλητήρια πάνω στις πεσμένες πέτρες, μέσα από τις οποίες ξεπηδούν οι πανταχού παρούσες φραγκοσυκιές, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες
Από κει και κάτω αρχίζεις πλέον να ανασαίνεις, παρόλο που το τοπίο γίνεται όλο και πιο άγριο. Το χώμα λιγοστεύει και το βουνό έχει γίνει πια ένας τεράστιος βράχος. Οι ελιές κονταίνουν, σα να μη θέλουν να ξεχωρίζουν από τους γύρω θάμνους. Μόνο οι φραγκοσυκιές στέκουν περήφανες και αγέρωχες, σαν αρχόντισσες του τόπου, αδιαφορώντας για τον καυτό ήλιο, την ξηρασία και τον αέρα
Ένα καφεδάκι στο όμορφο και ήσυχο ακόμη Πόρτο Κάγιο, νερό για τη διαδρομή και πορεία προς τα Κοκκινόγεια, τον νοτιότερο οικισμό της Μάνης, από όπου ξεκινάει το μονοπάτι για το Ταίναρο. Εκεί, που κατά τους αρχαίους Έλληνες, βρισκόταν η είσοδος στον Κάτω Κόσμο, το ψυχοπομπείο, το σημείο, δηλαδή, απ’ όπου ο συνοδός έπαιρνε τις ψυχές των ανθρώπων και τις οδηγούσε στον Άδη και γι αυτό στην αρχαιότητα λειτουργούσε εκεί νεκρομαντείο
Μια όμορφη παραλία στην αρχή του μονοπατιού σε προκαλεί να βουτήξεις στα όμορφα νερά της και, αν έχεις χρόνο, κάντο, σίγουρα θα αποζημιωθείς. Λίγο πιο κει, όμορφα ρωμαϊκά ψηφιδωτά θυμίζουν την ιστορία του τόπου
Το μονοπάτι είναι όμορφο, θέλει βέβαια κλειστά παπούτσια και προσοχή. Μετά από πενήντα λεπτά φτάνεις στο φάρο, εκεί όπου σμίγουν τα βράχια, η θάλασσα και ο αέρας.
Αν μάλιστα είσαι και λίγο τυχερός, στο γυρισμό, εκεί λίγο πριν δύσει ο ήλιος, μπορεί να πέσεις πάνω σε κάποιο από τα ελεύθερα άλογα που ζουν εκεί
Ο Τζακ Γουάιτ έκανε πράξη την προειδοποίησή του και μαζί με την πρώην συνεργάτιδά του στους White Stripes, Μεγκ Γουάιτ, μηνύουν τον υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.
Ο Αμερικανός μουσικός, κιθαρίστας και τραγουδιστής δημοσίευσε αντίγραφο της αρχικής σελίδας της αγωγής στο Instagram. «Αυτή η μηχανή μηνύει τους φασίστες» έγραψε χαρακτηριστικά ο Τζακ Γουάιτ
Οι White Stripes μηνύουν τον Ντόναλντ Τραμπ και την αναπληρώτρια διευθύντρια Επικοινωνιών του υποψήφιου προέδρου, Μάργκο Μάρτιν, για την «κατάφωρη κατάχρηση» του τραγουδιού του συγκροτήματος «Seven Nation Army». Πιο συγκεκριμένα, σε βίντεο που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίζεται να αναχωρεί για το Μίσιγκαν και το Ουισκόνσιν, με μουσική συνοδεία το «Seven Nation Army».
Οι White Stripes κατηγορούν τον Τραμπ και την υπεύθυνη της προεκλογικής του εκστρατείας του για παραβίαση ομοσπονδιακών πνευματικών δικαιωμάτων και ζητούν αποζημίωση και ασφαλιστικά μέτρα.
Στην αγωγή που κατέθεσαν, ο δικηγόρος των White Stripes, Ρόμπερτ Τζέικομπς, γράφει ότι το βίντεο «είναι ακόμα πιο προσβλητικό» για το συγκρότημα επειδή «αντιτίθεται σθεναρά στις πολιτικές που υιοθέτησε και τις ενέργειες που έλαβε ο εναγόμενος Τραμπ όταν ήταν πρόεδρος και εκείνες που έχει προτείνει για τη δεύτερη θητεία που επιδιώκει»
του φίλου και συνεργάτη της Attica Voice, Αλέξη Κροκιδά. Το ίδιο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 8/9 από την Εφημερίδα των Συντακτών. Θα το αποκαλούσα σπαραγμό, αλλά δεν το κάνω, ήδη βλέπω το σαρκαστικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του Αλέξη.
Δανείζομαι τον τίτλο εδώ από έναν Γάλλο φιλόσοφο. Όλη η φιλοσοφία εξάλλου είναι δανεική. Ίσως και προσομοιωτική μιας ανυπόφορης πραγματικότητας. Δανείζομαι και για να ζήσω, αν και δουλεύω, εξαιτίας μιας οργιαστικής έξαρσης απληρωσιάς που εξαπλώνεται σε τούτη δω τη χώρα σαν μολυσματική ασθένεια. Οι ΜΚΟ εξ εφιαλτικής κατασκευής αποτελούν ίσως την avant-garde (εμπροσθοφυλακή) σε τούτο τον ανίερο πόλεμο κατά των εργαζομένων. Είμαι εργαζόμενος. Τι αφόρητα βαρετό. Βαρετό όσο και αληθινό. Βαρετό ίσως ακριβώς γιατί είναι αφόρητα αληθινό.
Έκανα λοιπόν καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας για μη καταβολή μισθών δύο μηνών. Κλάιν μάιν. Θα τα πάρω τα λεφτά μου κάποια στιγμή. Θα είναι πολύ αργά. Είναι πολύ αργά ακόμα κι όταν πληρώνομαι χωρίς καθυστέρηση. Παρόλο που δεν είμαι ο μόνος (σε μια πανδημία δεν μπορείς να είσαι ο μόνος), ζω αυτό το σενάριο μέσα μια μοιραία αδιαφορία. Άρα είμαι, άσχετα με το τι αισθάνομαι, απόλυτα μόνος. Όπως και στον έρωτα.
Για το αδιάφορο και κάπως ειρωνικό ιστορικό, ο (πλέον πρώην) εργοδότης που μου χρωστάει λεφτά, είναι φορέας ψυχικής υγείας.
Μετά το όργιο τι θα κάνουμε;
Δεν θα παίξουμε κρυφτούλι και σίγουρα δεν θα ακουστεί το Φτου ξελευτερία. Είμαι τόσο μα τόσο στενοχωρημένος καθώς γράφω τούτες τις γραμμές που δεν αντέχω να παίζω ούτε κρυφτούλι, ούτε κυνηγητό, ούτε Λύκε Λύκε είσαι εδώ, ούτε Κλέφτες και Μπάτσοι κι ας το λέγαμε παλιά, Κλέφτες κι Αστυνόμοι. Η θλίψη μου και ο θυμός μου βρίσκονται σε μια αντιμαχία θανάτου ή ζωής. Το ίδιο είναι. Πάντως και παρεμπιπτόντως, τώρα πια, επιβάλλεται ηθικά να λέμε "Μπάτσοι" και όχι ψιθυριστά μπας και μας ακούσουν και μας την πέσουν.
Η κοσμιότητα μας έφαγε. Κυριολεκτικά μας καταβρόχθισε. Μα οι ψυχές (και τα σώματα) που βυθίστηκαν ανοιχτά της Πύλου τον Ιούνιο 2023; Οι ψυχές (και τα σώματα) που κάηκαν στα Τέμπη τον Φεβρουάριο του 2023; Οι ψυχές (και τα σώματα) των Παλαιστινίων που δολοφονούνται καθημερινά μπροστά στα γουρλωμένα ή νυσταγμένα μάτια μας;
Ναι. Δολοφονούνται και οι ψυχές. (Μπροστά στην φρίκη, εμείς οι απλήρωτοι τί να πούμε;) Μα τι; Τι σημαίνει αυτό; Τι θα κάνουμε μετά το όργιο; Θα χάσουμε τους τρόπους μας; Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματι μου.
Μας έφαγε η μαρμάγκα. Ας προσέχαμε. Αλλά δεν προσέχαμε. Και βυθιστήκαμε στον βούρκο. Στην υγρή σιωπή. Δανειζόμαστε για να ζήσουμε. Μας άφησε και ο έρωτας της ζωής μας μ΄ένα τηλεφώνημα (όχι γιατί είμαστε απλήρωτοι, απλή διαβολική σύμπτωση αυτή). Χάσαμε τη φωνή μας. Διαλυθήκαμε.
Και ποιος να μιλήσει για μας τώρα που χάσαμε τη φωνή μας; Ίσως κάποιος Γάλλος φιλόσοφος. Ίσως το ΚΚΕ. Ίσως ο Ζαν Ζενέ.
Σήμερα (Σάββατο 7 Σεπτέμβρη) ξύρισα το κεφάλι μου. Σκέφτηκα, είμαι κατάδικος σε κάποια Γαλλική αποικία καταδίκων. Πρέπει να μοιάζω με κατάδικο. Τώρα ησύχασε κάπως το σώμα μου. Η ψυχή μου δεν με αφορά.
Το σώμα δεν λέει ψέματα. Ίσως. Τρομαχτικό όμως να γίνεται το σώμα σου πεδίο σημείων όπου ο άλλος ανιχνεύει την αλήθεια. Μόνο που δεν πρόκειται για την αλήθεια του σώματος σου, αλλά για την αλήθεια του άλλου. Πάντα η αλήθεια είναι η αλήθεια του άλλου. Αδυσώπητος νόμος αυτός.
Τελειώνω όπως άρχισα, με τον ίδιο Γάλλο φιλόσοφο.
"Η εικόνα του ανθρώπου, καθισμένου και συλλογισμένου, μια μέρα απεργίας, η οθόνη της τηλεόρασης κενή, θα αναδειχτεί μια μέρα ως μία από τις ομορφότερες εικόνες της ανθρωπολογίας του 20ού αιώνα"
Μόνο που πέρασε ο 20ος αιώνας. Αλλά κλάιν μάιν. Δεν θα κολλήσουμε εκεί. Η επιθυμία ως αντίσταση στο πραγματικό ζει sub specie aeternitatis
Αλέξης Κροκιδάς, Κοινωνιολόγος
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει λογοκρισία. Ποιος είναι άλλωστε αυτός που θα αναλάβει να παίξει το ρόλο του Μεγάλου Λογοκριτή; Ως εκ τούτου, ο Μάρκος Σεφερλής έχει το ελεύθερο να λέει ό,τι θέλει. Όπως όλοι οι άνθρωποι άλλωστε. Και να υποστηρίζει ότι αυτό που κάνει, είναι σάτιρα. Κι εμείς όμως μπορούμε να τον κρίνουμε και να λέμε ότι τα «αστεία» του, πέρα από φτηνιάρικά, χοντροκομμένα και ξεπερασμένα, φτιαγμένα για ένα ειδικό κοινό που γαργαλιέται με τη διακωμώδηση του «κουσουριού» του διπλανού του, χτίζουν και στηρίζουν ρατσιστικά στερεότυπα, όπως γράφει σε ένα άρθρο του στη Lifo, ένα παιδί Αλβανών μεταναστών, ο λογοτέχνης Ελσόν Ζγκούρη.
Αναδημοσιεύουμε ένα μέρος του άρθρου. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ
…. κάποιοι θεωρούν ότι η σάτιρα δεν έχει όρια, εφόσον ο Αριστοφάνης έβριζε τον Ευριπίδη και τον Σωκράτη, είναι πρόβλημα να βρίζει ο Σεφερλής δυο τραβεστί, δυο Αλβανούς, έναν γκέι, μια χοντρή ή έναν κοντό; Αν δεν είσαι ο Αλβανός, ο γκέι, η χοντρή ή ο κοντός μπορεί και να μη σ’ ενοχλεί ή μπορεί και να είσαι και να μην ενοχλείσαι γιατί “δημοκρατία έχουμε” και “η σάτιρα δεν έχει όρια”.
Έκανε όμως ο Αριστοφάνης σάτιρα για να χτυπήσει τους αδύναμους ή μόνο και αποκλειστικά τους αδύναμους; Να τους κάνει την καθημερινότητα δύσκολη, να τους στιγματίσει και να δημιουργήσει ή διαιωνίσει τα στερεότυπα εναντίον τους; Ή μήπως στόχευε (και) την εξουσία, τους εξυψωμένους της κοινωνίας; Ειλικρινά ρωτάω, από πότε ή μάλλον ως πότε θα καλύπτουμε με το πέπλο της σάτιρας το καθαρό μπούλινγκ και τον στιγματισμό προς τα αδύναμα άτομα της κοινωνίας; Πού είναι εκείνη η σάτιρα που παρουσιάζει τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας, ενός τόπου ή μιας κυβέρνησης με τον πιο καυστικό και έξυπνο τρόπο ασκώντας έτσι κριτική και πίεση; Σίγουρα δεν θα τη βρείτε στο Δελφινάριο ή τις τηλεοπτικές σειρές του Σεφερλή.
Προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ενοχλούμαι αφάνταστα από το στάσιμο και σταθερό χιούμορ του Σεφερλή, από τις παιδιάστικες ατάκες και γκριμάτσες του με στόχο συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Και δεν είμαι ο μόνος. Και ίσως, λέω ίσως, να υπάρχει ένα ζήτημα στο ότι δεν είμαι ο μόνος. Κι από τη στιγμή που κάποιοι θέλουν να τον θεωρούν όχι μονάχα κωμικό αλλά και καλό κωμικό έτσι μπορούμε κάποιοι άλλοι να τον θεωρούμε σκέτο trash, απαρχαιωμένο, ξεπερασμένο και εντελώς προβληματικό εν έτει 2024. Η συλλογική ενοχή που κουβαλούσα στην Ελλάδα ως παιδί Αλβανών μεταναστών οφείλεται (και) στην εδραίωση στερεοτύπων που αναπαρήγαγαν “εθνικοί κωμικοί” και που ως μικρά παιδιά απλώς κλείναμε τα μάτια και τα αφτιά μας πιστεύοντας πως έτσι θα μας πληγώσουν λιγότερο. Μέχρι που μια μέρα είπαμε όχι, αντικρύσαμε την πραγματικότητα και δείξαμε με το δάχτυλο τους υπεύθυνους των παιδικών μας τραυμάτων. Δεν πιστεύω τα ίδια πράγματα που πίστευα όταν ήμουν μαθητής δημοτικού, δε γελάω με τα ίδια πράγματα που γελούσα το 1998. Η κοινωνία, οι κοινωνικές σχέσεις και ισορροπίες, οι αντιλήψεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η επιστήμη δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με την δεκαετία του ‘90! Υπάρχει κάπου κάπου και μια πρόοδος σε όλα αυτά. Ο κόσμος αλλάζει και πάντα ελπίζουμε η κάθε αλλαγή να είναι προς το καλύτερο αν και κάποιες φορές φαίνεται το αντίθετο.
Λάβαμε και δημοσιεύουμε το δελτίο τύπου που εξέδωσε στις 16 Αυγούστου η δημοτική κίνηση Ραφήνας - Πικερμίου "Γη & Ελευθερία" σχετικά με την πρόσφατη πυρκαγιά που κατέκαψε 150.000 στρέμματα δασικής γης στην πολύπαθη Αττική. Στο δελτίο τύπου τονίζεται η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές καθώς και η επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπιστεί η διαφαινόμενη ερημοποίηση της Αττικής. Ζητάει δε να κηρυχθεί η Αττική σε Περιφέρεια που βρίσκεται σε έκτακτη κλιματική ανάγκη. Ακολουθεί το πλήρες δελτίο τύπου
ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΩΡΑ - ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ - ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΕΙ Η ΑΤΤΙΚΗ «ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΕ ΕΚΤΑΚΤΗ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ»
Η πρόχειρη αρχική αποτίμηση για τη φωτιά που έκαψε την ΒΑ Αττική μιλά για πάνω από 150.000 στρέμματα καμένου δάσους, μία εργαζόμενη γυναίκα απανθρακωμένη, εκατοντάδες χιλιάδες θύματα ζώα και σχεδόν ολική καταστροφή των οικοσυστημάτων της. Η άμεση συνέπεια θα είναι μία αισθητή αλλαγή των κλιματικών συνθηκών, που θα καταστήσει δύσκολη την αναγέννηση μίας πανέμορφης και οικολογικά πολύτιμης περιοχής της Αττικής. Κι αυτά σε μία Περιφέρεια για την οποία οι επιστήμονες προειδοποιούσαν ήδη πρίν από την φετινή καταστροφή, ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της ερημοποίησης και σήμερα μιλούν για την ανάγκη αντιμετώπισης της ερημοποίησης, που είναι εδώ.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την τρομακτική έκταση που πήρε αυτή η φωτιά, διανύοντας πάνω από 40 χλμ και φθάνοντας μέχρι και μέσα στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας.
Το ότι η πρόβλεψη επικινδυνότητας για τις 11/8 ήταν κατηγορία 5, δεν είναι κάτι που «βγάζει λάδι» την κυβέρνηση από τις ευθύνες της. Ίσα ίσα γνωρίζοντας την επικινδυνότητα, ο κρατικός μηχανισμός οφείλει να πάρει τα ανάλογα μέτρα. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος αυτό δεν έγινε ή έγινε λάθος.
Ο «στρατηγός άνεμος» των 6-7 μποφόρ που έπνεε την Κυριακή 11/8 δεν είναι σπάνια αλλά συνηθισμένη περίπτωση στην Ανατ.Αττική, ειδικά τον Αύγουστο. Οι άνεμοι αυτοί είναι τα γνωστά σε όλους μας…μελτέμια!!!
Το «δύσβατο» των περιοχών είναι επίσης κάτι σχεδόν δεδομένο στις δασικές πυρκαγιές που εκδηλώνονται, οι οποίες συμβαίνουν σε βουνά, τα οποία τυγχάνει να είναι γεμάτα χαράδρες και ρέματα.
Όσον αφορά τη διάσπαρτη δόμηση της Αττικής, που παρουσιάστηκε από τον Υπουργό Πολιτικής Προστασίας Β.Κικίλια ως μία από τις δυσκολίες που έκαναν δήθεν «ξεχωριστή» τη φωτιά στη ΒΑ Αττική, πράγματι είναι πρόβλημα. ‘Ομως η κυβέρνηση της ΝΔ όχι μόνο δεν έχει πάρει μέτρα για τον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης, αντίθετα την έχει ενισχύσει με σειρά νόμων της τελευταίας 2ετίας, πράγμα που έχει καταγγελθεί από αναρίθμητες περιβαλλοντικές οργανώσεις, νομικούς, χωροτάκτες/πολεοδόμους κλπ.
Ο «ΗΡΩΙΣΜΟΣ» ΔΕ ΣΒΗΝΕΙ ΦΩΤΙΕΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ
Ο ηρωϊσμός των πυροσβεστών πράγματι ήταν αξιοθαύμαστος! Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι επί δύο μέρες δούλευαν χωρίς ο κρατικός μηχανισμός να έχει προνοήσει να τους προμηθεύει φαγητό και νερό όπως δηλώνουν οι εποχικοί πυροσβέστες και ότι πολλοί από αυτούς δούλευαν επί δύο 24ωρα χωρίς ξεκούραση, προφανώς γιατί δεν υπήρχαν άτομα να τους αντικαταστήσουν. Δυστυχώς όμως ο ηρωισμός δεν ήταν αρκετός για να αποτρέψει την καταστροφή. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι η κυβέρνηση που σήμερα τους εξυμνεί και τους ευχαριστεί, είναι η ίδια που ξυλοφόρτωσε τη συγκέντρωση των πυροσβεστών έξω από το Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας στις 5/11/2021 όταν ζητούσαν τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Εκ του αποτελέσματος, χρειαζόντουσαν πολλά περισσότερα από τον ηρωισμό πυροσβεστών και εθελοντών, όπως
Είναι θράσος και προσβολή προς όλους μας, η προσπάθεια της κυβέρνησης, να μεταθέσει για μία ακόμη φορά τις ευθύνες της πυροπροστασίας από το κράτος στους πολίτες μέσω των Κανονισμών Πυροπροστασίας Οικοπέδων και Ακινήτων! Οι κανονισμοί αυτοί, όχι μόνο δεν βοήθησαν, αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις δημιούργησαν ξερή καύσιμη ύλη από τους σωρούς των προϊόντων αποψίλωσης οικοπέδων τους οποίους οι δήμοι αδυνατούσαν, λόγω τεράστιου όγκου, να περισυλλέξουν και να διαχειριστούν.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Είναι μονόδρομος η ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ αποκατάσταση των οικοσυστημάτων, αν θέλουμε να επιβιώσουμε στην Αττική. Διαφορετικά 4 εκατομμύρια πληθυσμός θα αναγκαστεί να μεταναστεύσει. Θα γίνουμε κλιματικοί μετανάστες, όπως οι λαοί που έρχονται από την Αφρική στην Ευρώπη, αν θέλουμε να επιβιώσουμε από τους καύσωνες, την έλλειψη νερού, τροφής, από τις νέες ασθένειες που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και τις παλιές που θα γενικευθούν, από την κατάρρευση της τοπικής οικονομίας κλπ.
Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ και όλων όσων «κόπτονται» δήθεν για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής, την οποία μάλιστα θεωρούν, αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά, πως βρίσκεται σε αντιπαλότητα με την προστασία των οικοσυστημάτων. «Πάνω από όλα η ανθρώπινη ζωή» ακούμε κάθε χρόνο από τον πρωθυπουργό, θέλοντας να υποβαθμίσει τις εκατοντάδες χιλιάδες στρεμμάτων καμένων δασών κάθε καλοκαίρι. Ο Ευρωπαϊκός Νόμος για την Αποκατάσταση της Φύσης πρέπει να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα.
Η ΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ,ΦΟΡΕΙΣ, ΣΥΛΛΟΓΟΙ, ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΚΟ κλπ ΜΕ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΡΟΠΟ. Για να σταματήσει κάθε επιπλέον υποβάθμιση των εναπομεινάντων, πολύτιμων για την αναγέννηση της Αττικής φύσης, δασικών και ποτάμιων οικοσυστημάτων. Για να υπάρξει σχέδιο αποκατάστασης των χαμένων οικοσυστημάτων μας.
Η προστασία των υδάτινων αποθεμάτων που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην αποκατάσταση των οικοσυστημάτων, ειδικά μετά το καμπανάκι της λειψυδρίας που «χτύπησε» φέτος το καλοκαίρι, πρέπει να είναι η νούμερο ένα προτεραιότητα του κράτους. Τα ποτάμια της Αττικής που σήμερα τσιμεντοποιούνται δήθεν για αντιπλημμυρικούς λόγους ώστε να φεύγει γρήγορα το πολύτιμο νερό προς τη θάλασσα, υπό τις παρούσες κλιματικές συνθήκες της Αττικής είναι καθαρό έγκλημα.
ΆΜΕΣΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗΣ ΠΟΤΑΜΩΝ ΚΑΙ ΡΕΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΘΟΥΝ ΞΑΝΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΦΟΔΡΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, με εκ νέου εξέταση της σκοπιμότητάς τους και επανασχεδιασμό τους με λύσεις βασισμένες στη φύση. Το αίτημα ήδη τέθηκε στα πλαίσια της διαβούλευσης για την Αναθεώρηση των Σχεδίων Διαχείρισης Κινδύνων Πλημμύρας (που έληξε πριν 15 ημέρες) με δύο κοινά υπομνήματα από 11 περιβαλλοντικές ΜΚΟ και από 9 φορείς και 15 επιστήμονες της Ανατολικής Αττικής (Βραυρώνας, Ραφήνας, Παλλήνης, Ματιού και Μαραθώνα).
ΟΥΤΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ MASTERPLAN "ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ" ΤΟΥ ΠΕΝΤΕΛΙΚΟΥ, κατά τα πρότυπα της Εύβοιας. Το βουνό πρέπει να αφεθεί ήσυχο και να στελεχωθεί το Δασαρχείο για να συντάξει μελέτες αποκατάστασης, ορεινών υδρονομικών για τη διαχείριση υδάτων/φερτών και αυστηρής προστασίας της αναγέννησης.
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ
Η μουσική είναι μία, λένε. Η αλήθεια όμως είναι πως κάθε μουσική έχει τη δική της ώρα. Υπάρχει η μουσική για να αναστοχαστείς, για να ερωτευθείς, για να τραγουδήσεις με την παρέα σου, για να χορέψεις, με την παρέα σου ή και μόνος σου Και είναι πραγματικά λυτρωτική η μουσική, συντροφιά και βάλσαμο μαζί
Εμείς εδώ, αποφασίσαμε να εμπλουτίσουμε το Jukebox της Attica Voice με μια λίστα από κομμάτια της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής των τελευταίων ετών. Ίσως γιατί είναι καλοκαίρι. Και ένα καλοκαίρι, όσο και αν το φετινό μας ταλαιπωρεί αρκετά, όσο και αν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία, δεν παύει να είναι απελευθερωτικό και απογειωτικό μαζί.
Ξεκινήσαμε στην αρχή ακούγοντας Parov Stellar και σιγά σιγά ξανοιχτήκαμε και σε άλλους δημιουργούς. Που ασχολούνται με αυτό που ονομάζεται electro μουσική, ηλεκτρονική στα ελληνικά, αν και σε αυτό το είδος υπάρχουν άπειρα είδη και υποείδη, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς χρησιμοποιούν τη σύγχρονη τεχνολογία, για να ανακατέψουν καινούργιους ήχους με παλιούς, σμίγοντας διαφορετικά μεταξύ τους είδη και βγάζοντας ένα πολύ ενδιαφέρον και ξεσηκωτικό αποτέλεσμα
Διαβάζοντας τα βιογραφικά των δημιουργών , διαπιστώνουμε με ενδιαφέρον ότι το γεωγραφικό κέντρο βάρους αυτής της μουσικής δεν είναι πια αγγλοσαξωνικό, όπως συνέβαινε παλιότερα με τη ροκ μουσική ή την ποπ. Ένα πολύ μεγάλο μέρος των δημιουργών είναι Ευρωπαίοι, οι στίχοι είναι σε διάφορες γλώσσες και οι ήχοι που αναμειγνύονται μπορεί να προέρχονται από οποιοδήποτε μέρος της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Όλο αυτό είναι ένα από τα άπειρα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας που καθιστά δυνατή, άμεσα και σε οποιονδήποτε, την πρόσβαση σε οποιοδήποτε είδος μουσικής, όπως και τη συνεργασία μεταξύ μουσικών που μπορεί να βρίσκονται πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον
Ο Marcus Füreder, πιο γνωστός ως Parov Stelar, είναι Αυστριακός και ,σε πολλά κομμάτια, η electro μουσική του συνδυάζεται με ήχους από jazz και swing, δίνοντας ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα που ονομάστηκε Electro Swing
Οι Sofi & Tukker είναι το δίδυμο των Sophie Hawley-Weld και Tucker Halpern. Η Sophie Hawley-Weld γεννήθηκε στη Γερμανία, αλλά μεγάλωσε στον Καναδά και τις ΗΠΑ, ενώ ο Tucker Halpern είναι Αμερικανός. To δίδυμο αυτό που έχει έδρα τη Νέα Υόρκη παίζει dance-pop μουσική που, πολλές φορές όμως, την αναμειγνύει και με άλλα είδη μουσικής, όπως τη βραζιλιάνικη μουσική, μιας και η Sofie είναι λάτρης της βραζιλιάνικης κουλτούρας και της πορτογαλλικής γλώσσας
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Paul Van Haver, πιο γνωστός ως Stromae. Ο Stromae είναι Βέλγος, με τον πατέρα του να κατάγεται από τη Ρουάντα και τη μητέρα του από το Βέλγιο. Ο Stromae δε γράφει μόνο χορευτική μουσική, οι δε στίχοι του αποτυπώνουν πολλές φορές έντονο κοινωνικό προβληματισμό. Για τις μουσικές του επιρροές, μιλάει ο ίδιος: "Ήμουν μέλος σε ένα μικρό γκρουπ που έπαιζε μουσική ραπ. Σκέφτηκα ότι αντί να αντιγράφω τη γαλλική μουσική, καλύτερα να επικεντρωθώ σε ένα πιο αμερικάνικο στυλ αλλά με ευρωπαϊκό ύφος. Τότε ανακάλυψα ξανά το Eurodance των 90’ s. Για μεγάλο χρονικό διάστημα νιώθαμε ντροπή για αυτόν τον ήχο αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά που μπορείς να ανακαλύψεις. Έχει τις ρίζες του από όλα τα είδη μουσικής ; από χάουζ έως σάλσα. Θαυμάζω επίσης τον Ζακ Μπρελ - ήταν μια μεγάλη επιρροή για μένα - αλλά και διάφορα είδη όπως η κουβανέζικη μουσική και η κογκολέζικη ρούμπα, που άκουγα ως παιδί. Εκείνη η μουσική κουνούσε όλη την Αφρική"
Ο Tristan Casara, πιο γνωστός ως The Avener , είναι Γάλλος και στην electro μουσική του προσθέτει στοιχεία διαφόρων άλλων μουσικών, προσπαθώντας να γεφυρώσει την ακουστική με τη χορευτική μουσική
Ακούσαμε επίσης τους τρομερούς Λευκορώσους Funky Boogie Brothers, τον Ολλανδό Bakermat, που η μουσική του συνδυάζει soul, jazz, funk και pop, την επίσης Ολλανδή Caro Emerald που συνδυάζει jazz και pop, τους Deep Swing από το Los Angeles, τον Άγγλο Elderbrook, τον Γάλλο Kungs, τον Τούρκο Mahmut Orhan που συνδυάζει την electro μουσική με ανατολίτικες μελωδίες, τον Βραζιλιάνο Matheus Zerbini Massa, γνωστό ως Zerb, ο οποίος στο εκπληκτικό «Mwaki» συνεργάζεται με την Κενυάτισα τραγουδίστρια Sofiya Nzau. Στη συλλογή βάλαμε και δύο δικούς μας: τον Παναγιώτη Πανταζή, πιο γνωστό ως Pan Pan, με τις μεγάλες του επιτυχίες «Ανισόπεδη Ντίσκο» και «Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα» αλλά και τον αειθαλή Κωνσταντίνο Βήτα από τους πάλαι ποτέ Stereonova με το «Πάρτυ»
Η συλλογή ξεκινά με την εκπληκτική διασκευή του Sinnerman της Nina Simon από τους Sofi &Tucker. Στη συλλογή υπάρχει επίσης και μια πολύ ενδιαφέρουσα χορευτική διασκευή του Summertime από τους Funky Boogie Brothers
Λένε πως σε κάθε είδος υπάρχει καλή και κακή μουσική, αλλά ποιος είναι αυτός τελικά που καθορίζει τα όρια και με τι όργανο ακριβώς μετράει την ποιότητα; Γι αυτό λοιπόν, σ΄ όποιον αρέσει η λίστα, καλή ακρόαση χωρίς ενοχές και καλά λικνίσματα!
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Κώστας Καρυωτάκης
Σήμερα, 24 Ιουλίου, είναι η 50η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και θα εορτασθεί, ως είθισται, με μεγαλοπρέπεια και πολυτέλεια στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου.
Και είναι απολύτως βέβαιο πως σήμερα στο Προεδρικό Μέγαρο θα είναι καλεσμένοι πολλοί άσπονδοι φίλοι της Δημοκρατίας, όπως ο Μάκης ο Βορίδης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Θάνος ο Πλεύρης. Άπαντες φιλοχουντικοί στα νιάτα τους, όψιμοι δε δημοκράτες στην πολιτική ωρίμανσή τους. Μια ωρίμανση που τους απέδωσε επικερδή πολιτικά πόστα στο δημοκρατικό γίγνεσθαι. Πόστα από τα οποία μπορούν να εκτοξεύουν ατιμώρητοι ρατσιστικές κραυγές, φιλοπόλεμες ανοησίες, ύβρεις και απειλές εναντίον εργαζομένων αλλά και να καταγγέλλουν τη Μεταπολίτευση σε κάθε ευκαιρία, υποστηρίζοντας ότι χαρακτηρίστηκε από την «ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς»
Σίγουρα θα είναι καλεσμένοι και οι θεματοφύλακες της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, όπως ο υπουργός Γιώργος Φλωρίδης που με διάταξή του «Απαγορεύεται η ολική ή μερική μετάδοση με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τρόπο μιας δίκης» ή η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη που συνέστησε στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, αντί να ασχολούνται με την απόδοση ευθυνών, να πάνε στην εκκλησία να τους βοηθήσει
Και βέβαια, θα είναι σύμπασα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, της χειρότερης με διαφορά κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης, που έχει αναλάβει εργολαβικά να διαλύσει κάθε δημόσια και κοινωνική δομή του τόπου
Μαζί με όλους τους παραπάνω, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μέσα στην υπερχειλίζουσα πολιτική της αφασία, προσκάλεσε στην αποψινή εκδήλωση, εγκαυματίες από το Μάτι, πλημμυροπαθείς από τη Θεσσαλία, συγγενείς θυμάτων από τα Τέμπη, ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, φοιτητές Ρομά, αριστεύσαντες μαθητές, πολύτεκνες οικογένειες, αθλητές, δήμαρχους ακριτικών περιοχών, εκπρόσωπο του περιοδικού Σχεδία, φιλοζωικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις, αλλά και Σεφ που μαγείρεψαν στο Προεδρικό Μέγαρο για ξένους ηγέτες (!)
Όλοι αυτοί θα ανακατευτούν προσεκτικά και θα μας προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία εικονικής πραγματικότητας και μια υπέροχη ψευδαίσθηση βίωσης Δημοκρατίας
Οι “Πράσινες Τηγανητές Ντομάτες” (Fried Green Tomatoes) είναι βασισμένη στο βιβλίο "Πράσινες Τηγανητές Ντομάτες στο Whistle Stop Cafe" της Fannie Flagg. Την ταινία σκηνοθέτησε ο Jon Avnet και το σενάριο έγραψε η ίδια η Flagg μαζί με την Carol Sobieski
Κάπου στη δεκαετία του ’80, η Evelyn Couch, μια σαραντάχρονη, άτολμη και δυσαρεστημένη από το γάμο της γυναίκα, αναπτύσσει μια ιδιαίτερη φιλία με την εξωστρεφή ογδοντάχρονη Ninny Threadgood , την οποία γνωρίζει σε έναν οίκο ευγηρίας κατά την επίσκεψη σε συγγενείς της. Η ηλικιωμένη γυναίκα, αντιλαμβανόμενη την έλλειψη θάρρους και αυτοπεποίθησης της Evelyn, αρχίζει να της διηγείται την ιστορία μιας φιλίας που αναπτύχθηκε στη δεκαετία του΄30, ανάμεσα σε δύο διαφορετικές, ανεξάρτητες νεαρές γυναίκες που ζούσαν στον αμερικάνικο νότο, στο Whistle Stop της Αλαμπάμα. Μέσα από την ιστορία αυτή, η Evelyn μεταμορφώνεται
Η ταινία είναι ένας ύμνος στη φιλία , στην αλληλεγγύη και στην ανθρώπινη ανεξαρτησία με σπουδαίες ερμηνείες από μεγάλες ηθοποιούς. Έλαβε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ στις κατηγορίες Β' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της Jessica Tandy και Διασκευασμένου Σεναρίου
ΗΠΑ, 1991
Σκηνοθεσία: Jon Avnet
Σενάριο: Fannie Flagg, Carol Sobieski
Πρωταγωνιστούν: Kathy Bates, Jessica Tandy, Mary Stuart Masterson, Mary-Louise Parker, Stan Shaw, Cicely Tyson, Gailard Sartain, Chris O'Donnell, Gary Basaraba
Διάρκεια: 130'
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
