Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Στη φωτό βλέπουμε τον δίδυμο αδελφό του Mr Bean να πατάει πάνω στα αρχαία
Τι συνέβη τελικά με τα αρχαία που βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές για το Μετρό της Θεσσαλονίκης; Όντως η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα σεβάστηκε και τα ανέδειξε, όπως διατείνεται η ίδια η κυβέρνηση και όπως σπεύδουν να υπερθεματίσουν οι ακόλουθοί της κονδυλοφόροι; Ή μήπως δημιούργησε μια εικονική πραγματικότητα, αποκολλώντας και επανατοποθετώντας τα σε ασύμβατες πολλές φορές θέσεις; Όπως γράφει ο Απόστολος Λυκεσάς στην Εφημερίδα των Συντακτών, ένας αρχαιολόγος για παράδειγμα θα ρωτούσε: «το λουτρό που μας δείξατε είναι ρωμαϊκό. Τι σχέση έχει με το βυζαντινό σταυροδρόμι; Πώς είναι στο ίδιο επίπεδο με τα βυζαντινά ευρήματα; Είναι δόκιμο να μπερδεύονται τα αρχαιολογικά στρώματα;»
Ας διαβάσουμε για αρχή ένα άρθρο της Μελίνας Παϊσίδου, καθηγήτριας Βυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας ΑΠΘ
«Το μετρό στις ράγες και τα quasi modo αρχαία»
Της Μελίνας Παϊσίδου, καθηγήτριας Βυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας ΑΠΘ
Έφτασε η πολυπόθητη στιγμή που περιμένανε όλοι στην αγορά συναθροισμένοι. Όμως το διακύβευμα «Και μετρό και αρχαία» ή «Και αρχαία και μετρό» ηχεί παράφωνα. Γιατί μετρό έχουμε -ή μάλλον ένα υπόγειο τραμ ευθείας γραμμής-, αλλά τα αρχαία παραμένουν ζητούμενο. Με φωτεινή εξαίρεση τη βόρεια είσοδο του Σταθμού Αγίας Σοφίας, όπου αναδύθηκε ο αρχαιολογικός χώρος ανέπαφος με την περιώνυμη γειτονία της Αχειροποιήτου χάρη στην έγκαιρη αλλαγή της μελέτης, τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια στην αρχική κοιτίδα του από τα δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα των ανασκαμμένων χώρων.
Η μελετοκατασκευή («πάμε κι όπου βγει») κόστισε την απώλεια σημαινουσών αρχαιολογικών θέσεων από τέσσερις σταθμούς του ιστορικού κέντρου της πόλης που θα πλούτιζαν το ιστορικό στίγμα της σε μια συνύπαρξη εποχών, αρχίζοντας ανατολικά από τη Βασιλική στο Σιντριβάνι και καταλήγοντας στο δυτικό νεκροταφείο της ρωμαϊκής Θεσσαλονίκης διαμέσου της κεντρικής Λεωφόρου, όπως ξεδιπλώθηκε στη διαχρονία της.
Η κακοδιαχείριση του κοιμητηριακού ναού στο Σιντριβάνι ήταν το έναυσμα για τη φανέρωση των προθέσεων «να μη μείνει πέτρα όρθια». Στο ψευδοδίλημμα καταστροφή ή «κατάχωση» για το μνημείο επιλέχθηκε ο ενταφιασμός του αντί της διδακτικής ανάδειξης στον χώρο του Πανεπιστημίου. Το παιχνίδι των λέξεων κορυφώθηκε στους δύο κεντρικούς σταθμούς όπου η ζείδωρη αρχαιολογική σκαπάνη έφτασε στα σπλάχνα της πόλης και έδειξε το μεγαλείο της. Πώς να ονοματιστεί εκεί η καταστροφή; Επινοήθηκε η «απόσπαση» ως μια κάποια λύσις.
Ο τεμαχισμός και το ξήλωμα εφαρμόστηκαν στον Σταθμό της Αγίας Σοφίας. Στον Σταθμό Βενιζέλου όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν. Εκεί το εύρημα δεν είχε προηγούμενο. Ολόκληρη βυζαντινή γειτονιά κουβαλούσε το βάρος των δεκαπέντε αιώνων της. Και τότε επινόησαν την «απόσπαση και επανατοποθέτηση», καινοφανείς έννοιες σε κακά ελληνικά, για την εύσχημη περιγραφή ασχημόνων πράξεων: τις διαλύσεις του αρχαιολογικού προϊόντος. Ένα εγκληματικό παιχνίδι, μια φενάκη διαχείρισης του πολιτισμικού αποθέματος, όπου το ακίνητο αρχαιολογικό τοπίο μετατρέπεται σε κινητό και ο ζωντανός χώρος γίνεται μουσειακό είδος βιτρίνας σε μορφή ψευδοδιατήρησης. Η επιδερμική αναδημιουργία τού άλλοτε αρχαιολογικού χώρου επάνω σε τεχνητό επίπεδο χωρίς βάθος και ορίζοντα απομείωσε την ουσία του αρχαίου.
Η οριστική βλάβη του αυθεντικού έδωσε μια θεατρικά ανασκευασμένη σύνθεση στερημένη του τεκμηρίου της μελέτης. Τα αποκολλημένα μέλη που επανασυγκολλήθηκαν προορίζονται μόνο για εντυπωσιοθηρία, καθώς συνιστούν προσομοίωση, ένα quasi modo αρχαίο. Η virtual reality παρατηρείται και στη νότια είσοδο του Σταθμού Αγίας Σοφίας, όπου «επανατοποθετήθηκε» εντός κιβωτιόσχημης κατασκευής σε ασύμβατο επίπεδο και δίπλα στον γυάλινο ανελκυστήρα μέρος της άλλοτε πλατείας. Μια γιγαντοαφίσα στέκει ενθύμημα και πικρή επίγευση της πράξης.
Αναμφίβολα κακές πρακτικές, παραδείγματα προς αποφυγή, που ενέχουν τον κίνδυνο να αποτελέσουν την αρχή για εφαρμογές οι οποίες θα σαρώσουν κάθε μνημειακό τοπίο που θα «ενοχλήσει» την ανάπτυξη. Η Αρχαιολογία αποχωρεί, ο θεατρινισμός έρχεται.
Η κακοδιαχείριση του πολιτισμικού αποθέματος της πόλης δεν περιορίζεται στην υπόγεια Θεσσαλονίκη. Συνεχίζεται κακόφωνα και στα υπέργεια μνημεία και με ένταση στον πολύπαθο Σταθμό Βενιζέλου, όπου η θέαση του Χαμζά Μπέη Τζαμί (Αλκαζάρ) κακοποιείται από ογκώδες τριγωνικό κατασκεύασμα από γυαλί και μέταλλο, ενώ το Μπεζεστένι κρύβεται πίσω από δύο γυάλινες πυραμίδες. Ίσως ο εμπνευστής των «πυραμιδοειδών» να εζήλωσε τη δόξα των Φαραώ, ίσως κάτι να είχε δει στην αυλή του Λούβρου, πάντως δεν εκτίμησε ορθά την επιθετική παρουσία των γυάλινων γιγάντων με τις αιχμηρές κορυφές τους δίπλα στην ευγενική υπόσταση των οθωμανικών μνημείων με τα κόκκινα πλιθιά, την ασβεστόπετρα και τα μάρμαρα που από τα μέσα του 15ου αιώνα καλαίσθητα κοσμούν τη διασταύρωση δύο βασικών δρόμων της πόλης, του Decumanus Maximus – Λεωφόρου – Vardar kadesi – Εγνατία και του Cardo – Sabri Pasa – Βενιζέλου.
Τίποτε δεν εκτίμησαν…
Ζούμε στη χώρα όπου το προφανές είναι ζητούμενο. Και όταν το προφανές συμβαίνει, με τη συνήθη καθυστέρηση και με τα συνήθη ελαττώματα που θα το συνοδεύουν, πανηγυρίζουμε. Το χορό των πανηγυρισμών και των δοξολογιών σέρνουν, ως είθισται, οι εντεταλμένοι κονδυλοφόροι. Ακολουθεί μια ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού σχετικά με τα ερωτήματα που θα μπορούσε να θέσει ένας δημοσιογράφος που εργάζεται σε κάποιο από τα μεγάλα Μέσα.
Επιστρέφω στην πόλη μου. Στο δρόμο για το αεροδρόμιο ο ταξιτζής έχει ανοικτό το ραδιόφωνο. Ακούω γνωστή δημοσιογραφική φωνή. Μιλάει για το μετρό της Θεσσαλονίκης…
Λέει ότι είμαστε μίζεροι και γκρινιάζουμε γιατί το έργο παραδόθηκε με καθυστέρηση 5-6 χρόνων (;;;;) και είναι και λιγάκι μικρό….. Έκανε μάλιστα και χρονική ανάλυση μιας διαδρομής λέγοντας ότι κερδίζουμε 10 ολόκληρα λεπτά !!!! Μετά έλεγε ότι πρέπει να κοιτάμε μπροστά στο μέλλον ,με αισιοδοξία -ζούμε άραγε στην ίδια χώρα- και να μην ασχολούμαστε με μικρότητες και κακοήθειες. Μας δήλωσε επίσης ότι ο Πρωθυπουργός θα ολοκληρώσει σύντομα το έργο…. γιατί τώρα εμείς, έχουμε ένα μέρος του. Και δήλωσε σίγουρος ότι το υπόλοιπο τμήμα θα ολοκληρωθεί σύντομα αφού δεν θα υπάρχουν οι καθυστερήσεις από τις αρχαιολογικές υπηρεσίες που φέρουν την κύρια ευθύνη για την αργοπορημένη παράδοση του έργου.
Μάλιστα.
Όμως ως δημοσιογράφος και μάλιστα έμπειρος δεν θα έπρεπε να εστιάσει στην ουσία των γεγονότων αντί να ασχολείται και να προσπαθεί να δικαιολογήσει απλώς τις κακές εντυπώσεις;
Ποια η σχέση κόστους -οφέλους, πάνω στην οποία πρέπει να βασίζονται όλες οι κρατικές ενέργειες;; Πού είναι η διαφάνεια και απόδοση ευθυνών σε περίπτωση διασπάθισης δημοσίου χρήματος όπως σε τούτη την συγκεκριμένη περίπτωση όπου τα νούμερα προδίδουν την κακοδιαχείριση;;
ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΙ Η ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥ ΦΟΝΙΚΟΤΕΡΟΥ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΑ ΣΥΡΜΟΥ;;;;;
Η ανθρωπιά, ξέρετε δεν είναι απλά μια λέξη στο λεξικό...
Πίστευα ότι η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα γιατί αποκαλύπτεις τα κακώς κείμενα και μεταφέρεις την αλήθεια στον κόσμο.
Πίστευα ότι οι άνθρωποι που δόλια πλανεύουν, γρήγορα απογυμνώνονται και αποδομούνται. Δεν μπορούν να σταθούν όρθιοι για πολύ διότι έχουν σαθρές βάσεις. Όμως μέσα στην άρρωστη κοινωνία όπου κάποιοι έχουν φροντίσει να ζούμε, αυτά που πίστευα δεν ισχύουν.
Οι αρχές και η ηθική δεν μπορούν να εκφραστούν σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Θα πρέπει να διαλέξουμε. Ή θα αλλάξουμε τις αρχές και την ηθική μας ή θα αλλάξουμε την άρρωστη κοινωνία. Νομίζω η απάντηση είναι προφανής και ελπιδοφόρα. Όλοι μαζί.
Ο Don Plutarco, ο γιος του και ο εγγονός του, μουσικοί της υπαίθρου στο Μεξικό της δεκαετίας του 1970, υποστηρίζουν την εξέγερση των καταπιεσμένων αγροτικών πληθυσμών απέναντι σε μια αυταρχική κυβέρνηση. Όταν ο στρατός καταλαμβάνει το χωριό τους, οι επαναστάτες το εγκαταλείπουν αφήνοντας πίσω τα πυρομαχικά. Ο Don Plutarco καταστρώνει τότε ένα σχέδιο και με το βιολί του στον ώμο προσπαθεί να ξεγελάσει τον μουσικόφιλο διοικητή των κυβερνητικών δυνάμεων, ώστε οι αντάρτες να πάρουν πίσω τα κρυμμένα
Η υπόθεση της ταινίας «The Violin» εκτυλίσσεται στο Μεξικό, στα βουνά της πολιτείας Γκερέρο της νότιας ακτής του Ειρηνικού, στον τόπο τόσο των τουριστικών απολαύσεων όσο και της εξέγερσης των αγροτών, και αφηγείται την ιστορία μιας μακραίωνης πάλης μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων. Στο πρόσωπο του Plutarco αντικατοπτρίζονται αιώνες καταπίεσης και εκμετάλλευσης αλλά και ο αγώνας που ακόμη διαρκεί, παρά τις συνεχείς μεταμορφώσεις του
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Francisco Vargas
Πρωταγωνιστούν: Angel Tavira, Gerardo Taracena, Dagoberto Gama
Μουσική: Armando Rosas, Cuauhtemoc Tavira
Έτος παραγωγής: 2005
Διάρκεια: 1 ώρα 38 λεπτά
της Μ.Ν
Μιλήσαμε με τη Μαρία Καρυστιανού επιθυμώντας πολύ, μια συνέντευξη μαζί της. Η επικοινωνία ήταν απλή, ανθρώπινη, σχεδόν τρυφερή..
Στείλαμε τις ερωτήσεις, αλλά αμέσως μετά ήρθε η τραγική αποκάλυψη.... " Μάρθη σ' αγαπώ"..
Οι ερωτήσεις πλέον έμοιαζαν ανόητες, ανούσιες και ίσως έτσι να ήταν από την αρχή.
Η ντροπή και η ενοχή τις έσβησε και στη θέση τους γράφτηκε, αμείλικτη προς εμάς πλέον, η ερώτηση
"Πώς επέτρεψες στο κακό να μεγαλώσει τόσο;"
Η ερώτηση χτυπούσε στην ενοχική σιωπή μας και επέστρεφε πίσω σε εμάς δυνατότερη..
"Πώς επέτρεψες να γίνει ένα έγκλημα που έχει όλη την παθογένεια του κρατικού μηχανισμού, όλη τη διάβρωση των θεσμών, όλες τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης; "
Άλλες φωνές ξύπνησαν, προσπαθώντας να πνίξουν την ερώτηση
"Ποιο μπάζωμα; Το να ρίξεις χαλίκι για να σταθεροποιήσεις το έδαφος...." … "Εμείς ούτε καν το γνωρίζαμε... Είναι πάρα πολύ δυσάρεστο τέτοιες θεωρίες συνωμοσίας να αναπαράγονται με τόσο μεγάλη συστηματικότητα" κ. Μητσοτάκης
"Αντί να ασχολούνται με πράγματα που ενδιαφέρουν πραγματικά τους Έλληνες ασχολούνται με πράγματα που ενδιαφέρουν μόνο τον μικρόκοσμό τους. Δηλαδή, σήμερα στην Ελλάδα, πόσοι πιστεύετε ότι από τους 100 συμπολίτες μας ενδιαφέρονται για εξεταστική ή για προανακριτική επιτροπή για τα Τέμπη;” κ. Γεωργιάδης
"Η προσπάθεια που κάνει το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι να συκοφαντείται και να δυσφημίζεται η χώρα" κ. Βόζενμπεργκ για τη Μαρία Καρυστιανού
"Η θεωρία συνομωσίας πρέπει να τελειώσει. Όσο ήμουν υπουργός δεν είχαν περιέλθει στην αντίληψή μου ότι συνέβαιναν σε αυτούς τους οργανισμούς. Οι προειδοποιήσεις δεν ήταν για ατυχήματα αλλά για το γεγονός ότι είχαμε ένα προβληματικό δίκτυο. Κανένας δεν λέει ότι υπήρχαν ζητήματα ασφαλείας. Δεν υπάρχει τέτοιο χαρτί. Δεν υπάρχει τέτοιο έγγραφο" κ. Καραμανλής
"Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι σε κάθε κατεύθυνση εργαζόμαστε μεθοδικά και επίμονα, προκειμένου να βελτιώσουμε και να ενισχύσουμε την ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών και να αναβαθμίσουμε την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών. Σε αυτήν την προσπάθεια παίγνια με οποιαδήποτε στόχευση δεν γίνονται αποδεκτά. Οφείλουμε όλοι μας να μην είμαστε υπεράνω αξιολόγησης, ελέγχου και εφαρμογής του νόμου” κ. Σταϊκούρας
"Η κυβέρνηση δεν έχει τίποτα να κρύψει. Στην περίπτωση των Τεμπών ξέρω ότι μιλάμε για οκτώ τουλάχιστον λάθη. Και αυτό σημαίνει ότι έχει πάρα πολύ μεγάλη αξία να αντιληφθούν οι πάντες ότι η ευθύνη η ατομική είναι πάρα πολύ σημαντική" κ. Ταχιάος
"Να συγκαλύψουμε τι; Ότι δήθεν το τρένο μετέφερε ξυλόλιο, εκρηκτικά και εμείς σπεύσαμε την ώρα του ατυχήματος; Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν υπήρχε καμία συγκάλυψη. " κ.Μητσοτάκης για ξυλόλιο
"Όλες οι ηχητικές συνομιλίες είναι στα χέρια της Δικαιοσύνης. Και το πώς διέρρευσαν στα Μέσα Ενημέρωσης, το τι έπαιξαν μετά τα Μέσα, σε καμία περίπτωση δεν υπήρχε κυβερνητική ανάμειξη σε αυτό. Τα ηχητικά, όλα τα ηχητικά, τα πλήρη ηχητικά, διέρρευσαν στα Μέσα δυο μέρες μετά. Δεν υπάρχει αμφιβολία για το τι ειπώθηκε τελικά. Όλοι ξέρουμε την αλήθεια" κ. Μητσοτάκης
"Κατώτερο των περιστάσεων το Κοινοβούλιο χθες. Ο καθένας προσπαθεί να εργαλειοποιήσει ένα κομμάτι από την εθνική τραγωδία… Η Κυβέρνηση αδικεί τον εαυτό της… Τέτοια ταχύτητα η Δικαιοσύνη δεν έχει δείξει ποτέ. Κι αυτό γίνεται στο πλαίσιο αυτής της Κυβερνήσεως κι αυτό το χάνει η Κυβέρνηση " κ. Πορτοσάλτε
"Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, η κυβέρνηση είναι εκείνη που κυβερνά στα πλαίσια του Συντάγματος και των νόμων, όσο διαθέτει την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου. Δεν κυβερνά με ρεφενέ, ούτε ‘’με του βοηθού το χέρι’’…Η Δικαιοσύνη από την άλλη είναι εκείνη που αποφασίζει αν υπάρχει κάτι μεμπτό με τις υποκλοπές, ποιοι φταίνε για τη δολοφονία του Καραϊβάζ ή αν είναι ένοχη η Πισπιρίγκου. Χωρίς να ρωτάει τους περαστικούς". Κ. Πρετεντέρης
Όμως η αλήθεια δε χρειάζεται φωνές για να ακουστεί
Ακόμα κι ένα ψίθυρος αρκεί ...
Κι όταν της βάζουν εμπόδια ,
χτυπάει με ορμή πάνω τους κ επιστρέφει δυνατότερη ..
Κι όσο στήνουν τοίχους τόσο η ηχώ της αλήθειας μεγαλώνει ..
"Το παιδί μου μεγάλωσε σε έναν άδικο κόσμο. Όταν την ανταμώσω ξανά, αυτό θα έχει αλλάξει. Σε μια μελλοντική Ελλάδα, τα δίκαια θα αποδίδονται στους δίκαιους" κ. Μ. Καρυστιανού
διαπιστώθηκε "μια συστηματική, συνεχόμενη και επιμελής προσπάθεια μεταβολής και αλλοίωσης του τοπίου του δυστυχήματος-εγκλήματος από μέλη ομάδας που δεν φάνηκαν να ανήκουν σε κάποια ομάδα διάσωσης" κ. Κοκοσάκης
"Προκύπτει το συμπέρασμα ότι το υλικό που δημιούργησε το νέφος και ανεφλέγη δημιουργώντας το fireball ήταν μείγμα αρωματικών υδρογονανθράκων που περιείχε βενζόλιο, τολουόλιο και ξυλόλιο. Έτσι ερμηνεύεται η άμεση ανάφλεξη του νέφους με τις θερμοκρασίες που επικρατούσαν. Η ποσότητα που απαιτείται είναι της τάξης των 2,4-3,8 τόνων" πραγματογνώμονας
"Ποιος είχε μπει παράνομα στο σύστημα καταγραφών του ΟΣΕ τις πρώτες ώρες μετά το τραγικό συμβάν, ποιοι πήραν τους διαλόγους του σταθμάρχη κι έκαναν συρραφή συνομιλιών, παραποιώντας τους τελικά" αστυνομικός συντάκτης
"Διαγράφηκαν οι κρίσιμες συνομιλίες από το Ενιαίο Συντονιστικό Κέντρο Επιχειρήσεων και Διαχείρισης Κρίσεων (ΕΣΚΕΔΙΚ) που είναι πολύ πιθανό να αποκάλυπταν ποιος έδωσε την εντολή για την αλλοίωση του χώρου του εγκλήματος των Τεμπών "
"Στην παραδοχή της αλλοίωσης των συνομιλιών ανάμεσα σε σταθμάρχη και μηχανοδηγούς, τη μοιραία νύχτα της τραγωδίας των Τεμπών, προχώρησε ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΣΕ, Παναγιώτης Τερεζάκης"
“Τα οστά που βρέθηκαν στο Κουλούρι είναι από τα δικά μου τα παιδιά”, αποκάλυψε ο Νίκος Πλακιάς,
"ήρθα να βγάλω φωτογραφίες από το κουτί με τα αταυτοποίητα οστάρια που έχει δίπλα, στο διπλανό γραφείο, τα οποία περιμένει να αλλοιωθούν αρκετά ώστε ακόμη και στο εξωτερικό να τα στείλουμε, να μην μπορέσουμε να κάνουμε ταυτοποίηση” κ. Μ. Καρυστιανού για τον εφέτη ανακριτή
"Χάθηκε το βίντεο φόρτωσης της εμπορικής αμαξοστοιχίας"
"Επέζησες της σύγκρουσης και εγκλωβισμένη, περίμενες μαρτυρικά να πεθάνεις. Εκρήξεις, αναφλέξεις και φωτιά σας στέρησαν το οξυγόνο και σας έκαψαν ζωντανούς" κ .Καρυστιανού για την κόρη της
..................
......." Είμαστε η φωνή των νεκρών μας"........
Όμως κανείς που λογιέται για άνθρωπος, δεν αντέχει τόσο άδικο
σχεδόν δύο χρόνια από τα Τέμπη, τα στόματα ετοιμάζονται να ανοίξουν, οι καρδιές θα μιλήσουν
......." Είμαστε ΟΛΟΙ η φωνή των νεκρών "........
Και η ηχώ της αλήθειας θα ξεριζώσει το κακό σε όλη του την έκταση, σε όλο του το βάθος
Σ’ ένα μικρό αγροτικό χωριό της Γουατεμάλας, οι κάτοικοι που είναι ιθαγενείς Μάγια, προσπαθούν να σχηματίσουν ένα εργατικό σωματείο για να βελτιώσουν τη ζωή τους, καθώς όπως λέει ένας από αυτούς στο γιο του Ενρίκε: «για τους πλούσιους, ο χωρικός είναι απλώς ένα ζευγάρι δυνατά χέρια». Στην προσπάθεια αυτή, οι κάτοικοι δέχονται επίθεση από τον κυβερνητικό στρατό, ο οποίος καταστρέφει το χωριό και δολοφονεί πολλούς
O Ενρίκε, μαζί με την αδελφή του Ρόζα, μετά βίας καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη σφαγή και αποφασίζουν να φύγουν για το Βορρά. Για “El Norte”, δηλαδή για τις Η.Π.Α. Αφού πάρουν βοήθεια από φίλους , διασχίζουν το Μεξικό, ταξιδεύοντας με φορτηγά, λεωφορεία και άλλα μέσα. Μετά το περιπετειώδες πέρασμα των συνόρων Μεξικού – ΗΠΑ, φτάνουν στο Λος Άντζελες, όπου προσπαθούν να κάνουν μια νέα ζωή.
Σκηνοθέτης: Gregory Nava
Πρωταγωνιστούν: Zaide Silvia Gutierrez, David Villalpando, Ernesto Gomez Cruz
Έτος παραγωγής: 1983
Διάρκεια: 2h 20min
Η Ελληνική Αστυνομία ανακοίνωσε ότι βρήκε ένα αποτύπωμα ενός γνωστού εχθρού της μέσα σε ένα βομβαρδισμένο διαμέρισμα και προχώρησε άμεσα στη σύλληψή του. Δεν γνωρίζουμε εάν ο Νίκος Ρωμανός έχει ή δεν έχει σχέση με το θέμα. Εντυπωσιάζει όμως η ταχύτητα και η στοχευμένη αποτελεσματικότητα της Ελληνικής Αστυνομίας. Φαίνεται πως η Ελληνική Αστυνομία, όταν θέλει, βρίσκει. Και όταν δεν βρίσκει, κατασκευάζει.
Τι έκανε για παράδειγμα η Ελληνική Αστυνομία με το χαμένο βαγόνι των Τεμπών; Με το χαμένο βίντεο της φόρτωσής του; Με τις παρακολουθήσεις χιλιάδων πολιτών; Με τη δολοφονία του δημοσιογράφου Καραϊβάζ; Με την Greek Mafia; Με την υπόθεση του Noor1;
Ένα αόρατο χέρι φαίνεται πως εξαφανίζει τα στοιχεία για τους εμπλεκόμενους ισχυρούς, επώνυμους και ημέτερους και ένα αόρατο επίσης χέρι ανακαλύπτει δακτυλικά αποττυπώματα μέσα σε βομβαρδισμένα διαμερίσματα
Η Ελληνική Αστυνομία φαίνεται πως λειτουργεί πιο πολύ με όρους μαφίας που εξουδετερώνει τους εχθρούς της και προστατεύει τους φίλους της, παρά ως φύλακας του νόμου. Πιο πολύ φαίνεται να έχει απέναντί της τους πολίτες, παρά το οργανωμένο έγκλημα. Πιο πολύ φαίνεται να είναι προστάτης των ημετέρων και του σάπιου καθεστώτος, παρά του Πολίτη
Μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μας. Και το ξέρουν καλά ότι το ξέρουμε. Αλλά δε μας φοβούνται. Γιατί, αν πούμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, υπάρχουν οι εξοντωτικές μηνύσεις και οι κατασκευές ενοχοποιητικών στοιχείων. Οι τεχνικές εξημέρωσης και επιβολής έχουν βελτιωθεί και δεν χρειάζονται πια οι χούντες. Ας είναι καλά η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη και τα Μέσα Ενημέρωσης.
Γι αυτό η Μαρία Καρυστιανού ξέρει πως αν κάποτε βρει το δίκιο της, δε θα το βρει στην Ελλάδα
Λήγει σήμερα, Τρίτη 19/11, η προθεσμία για όσους θέλουν να δώσουν όνομα στο αβάφτιστο κόμμα-κίνημα του Στέφανου Κασελάκη. Όπως δήλωσε ο ίδιος σε ανάρτησή του, «τα επικρατέστερα ονόματα θα μπουν σε ψηφοφορία και στις 20, 21 και 22 Νοεμβρίου θα επιλέξετε εσείς το όνομα που σας εκφράζει»
Δήλωσε δε πως το μεγάλο βραβείο θα είναι μια θέση στα δεξιά του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος-κινήματος. (Εξ ευωνύμων θα είναι η Θεοδώρα Τζάκρη). Πρόσθεσε επίσης πως και άλλα μεγάλα βραβεία περιμένουν τους νικητές που θα προκριθούν στην τελική φάση, ενώ θα δοθούν αναμνηστικά δώρα σε όλους τους συμμετέχοντες
Η RAF WEST Journal, σε αποκλειστική συνεργασία με το γραφείο Τύπου του Στέφανου Κασελάκη, δημοσιεύει τις μέχρι τώρα προτάσεις που έχουν υποβληθεί από τους επίδοξους νονούς και καλεί όσους δεν το έχουν κάνει, να το κάνουν άμεσα. Όπως καταλαβαίνετε, ο ανταγωνισμός θα είναι πολύ σκληρός. Έτσι όμως φτιάχνεται ένα κίνημα. Αμ πώς;
I WANT YOU
Ο επτάχρονος Σάνγκ-γου έρχεται να μείνει με τη γιαγιά του σε ένα απομακρυσμένο αγροτικό χωριό, μέχρι να μπορέσει να βρει δουλειά η μητέρα του. Από την άνετη και καλομαθημένη ζωή του στη Σεούλ, ο Σάνγκ-γου βρίσκεται σε μικρό σπιτάκι ενός απομονωμένου χωριού της Κορέας, μόνος με τη μουγγή γιαγιά του! Αναπόφευκτα θα έρθει η σύγκρουση, καθώς ο Σάνγκ-γου, ανυπάκουος και εγωϊστής, ξεσπάει, πιστεύοντας πως εγκαταλείφθηκε. Σε αντίθεση με εκείνον, η ηλικιωμένη γυναίκα δεν παραπονιέται και του ικανοποιεί κάθε επιθυμία και, παρ'όλο που δεν μπορεί να μιλήσει, προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί του.
Τελικά, μέσα από την υπομονή και τη στοργή της γιαγιάς του, ο Σανγκ-γου θα μάθει για τη γενναιοδωρία, την ταπεινότητα, την ανιδιοτελή αγάπη και τη σημασία της οικογένειας.
Χώρα παραγωγής: Κορέα
Έτος παραγωγής: 2002
Σκηνοθεσία: Jeong-hyang Lee
Διάρκεια 1 ώρα και 26 λεπτά
Πρωταγωνιστούν: Kim Eul-boon, Yoo Seung-ho
Το θέμα το έχει διαπραγματευτεί και ο Γούντυ Άλεν στη μαγική ταινία του “ Midnight in Paris”. Τι νοσταλγούμε άραγε, αναπολώντας και εξιδανικεύοντας παλιότερες εποχές που ίσως δεν προλάβαμε καν να γνωρίσουμε; Είναι το ίδιο το παρόν που μας αναγκάζει; Ίσως δεν αντέχουμε το παρόν και γι αυτό καταφεύγουμε με το μυαλό μας σε ένα μαγικό και καλύτερο παρελθόν, όπου όλα νομίζουμε πως ήταν καλύτερα. Και προφανώς δεν ήταν όλα. Όπως γράφει ο Νίκος Ξυδάκης στην Εφημερίδα των Συντακτών, η νοσταλγία, είτε ως φερτά υλικά των μπούμερ, είτε ως κατασκευές των γενεών του 21ου αιώνα, είναι μια κρυψώνα, ένα καταφύγιο από το αφόρητο παρόν. Μια νοσταλγική παρόρμηση που μπορεί να ιδωθεί και σαν απόπειρα ουτοπικής υπέρβασης, ενόρασης ενός μέλλοντος με νόημα, μιας ζωής που αξίζει να ζεις. Όλως τυχαία, τέτοιες σκέψεις έκανα αυτές τις ημέρες και ήρθε το κείμενο του Νίκου Ξυδάκη να τα πει πιο καλά από ό,τι θα τα έλεγα εγώ.
Η νοσταλγία, είτε ως φερτά υλικά των μπούμερ, είτε ως κατασκευές των γενεών του 21ου αιώνα, είναι μια κρυψώνα, ένα καταφύγιο από το αφόρητο παρόν.
Νοσταλγία τυλίγει τον κακορίζικο τόπο. Ολοι θα ήθελαν να ζουν αλλού, σε άλλο χρόνο, σε άλλο χώρο, κάπου παλιά ίσως, μπορεί και μακριά, πολύ μακριά, όπου η ζωή ήταν απλή, με αργή ροή για να την προλαβαίνεις, ήταν κατανοητή, είχε συνοχή και φανερό νόημα κι είχες κάπου να πιαστείς ν’ ακουμπήσεις, οι ταινίες ήταν απλές ασπρόμαυρες και τα τραγούδια λαϊκά σε πλάκες και σε ράδια.
Οι άνθρωποι που τώρα ζουν σε πλατφόρμες, βλέπουν ατελείωτες σειρές σε πλατφόρμες, επικοινωνούν με ποικίλα μέσεντζερ σε πλατφόρμες, που ακουμπάνε τους καημούς τους σε πλατφόρμες, αυτοί οι άνθρωποι μοιράζονται τη νοσταλγία τους για έναν μυθολογημένο χωροχρόνο χωρίς πλατφόρμες, χωρίς GPS και apps, χωρίς πρόσθετα και βελτιωτικά, μια sublime Αρκαδία.
Ετσι νοσταλγούν οι μπούμερ, πρώην χίπις, πρώην πανκ, μέταλ ή γκοθ, πρώην κατηχητόπουλα, σπασίκλες, κνίτες, αριστεριτζήδες, αναρχικοί, εν γένει πρώην κάτι και νυν ομογενοποιημένο απ’ όλα και τίποτε. Σχεδόν όλοι ομοθυμούν ότι τότε, κάποτε, εκεί, ήταν καλύτερα από τώρα.
Μπορώ να κατανοήσω τη νοσταλγία των μπούμερ - μπούμερ είμαι κι εγώ. Αλλά δεν τη συμμερίζομαι. Δεν νοσταλγώ τους χωματόδρομους του ’60, τον Καραμουρτζούνη, τη φυτίνη και τη χλωρίνη χύμα, την Κλακ Φιλμς, τη χούντα, τις καμπάνες και τις γιακαδάρες του ’70 με Λεντ Ζέπελιν και Μπόουι, δεν νοσταλγώ το ποστ-πανκ ΠΑΣΟΚ ’80, που εντέλει ήταν η δική μου δεκαετία της ενηλικίωσης. Τα θυμάμαι, τα κουβαλάω, δεν τα νοσταλγώ.
Κι όταν ακόμη νοσταλγώ την παρθενία του Αρχιπελάγους ή τον πολύπτυχο επαρχιωτισμό της Αθήνας, μάλλον νοσταλγώ τον χρόνο μου σε αυτούς τους τόπους, τον απολεσθέντα κήπο της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας· είναι συναισθηματικά καταφύγια, για παλίνδρομη κίνηση όταν το παρόν με τυλίγει ξηρό και στείρο. Αλλά για να επιστρέψω.
Κατασκευές με φερτά υλικά
Παραδόξως, όμως, αυτό το Τότε/Εκεί το νοσταλγούν και πολλοί νεότεροι, όσοι δεν είχαν καν μια ελάχιστη επαφή με τα Χρυσά Χρόνια της Ευρώπης, ούτε με την καθ’ ημάς κοινωνική κινητικότητα και αισιοδοξία μετά το ’60. Νοσταλγούν ένα παρελθόν που δεν έζησαν.
Πώς; Υποθέτω: Κατασκευάζουν έναν χωροχρόνο νοσταλγίας από διάσπαρτα ευρεθέντα υλικά, objets trouvés, από τις πληθωρικές προσχώσεις των μπούμερ, ας πούμε, στα ρέματα του διαδικτύου. Τραγούδια, κομμάτια από ταινίες, φωτογραφίες, εφήμερα, ρούχα και στιλ, αποσπασμένα από τις συμφράσεις τους, σχεδόν εξωϊστορικά. Τα υλικά αυτά φέρουν ενδιάθετα το πνεύμα του Τότε/Εκεί, έτσι όπως αναπαράγεται από όσους τα αποθέτουν στο ποτάμι των φερτών υλικών της νοσταλγίας: το Τότε/Εκεί είναι εξωραϊσμένο, αγλαϊσμένο, είναι τόπος συνανήκειν, τόπος οικείος, ασφαλής.
Η κατασκευασμένη νοσταλγία δεν έχει μνημονικό βιωμένο βάθος, χωρίς όμως να στερείται έντασης και λαχτάρας· ακόμη και γνησιότητας. Για τον σημερινό εικοσάχρονο, ας πούμε, η δεκαετία ’80 είναι μια μυθική μπελ επόκ και θα βρει αυτάρεσκους εξηντάχρονους να του το επιβεβαιώσουν, με τον ίδιο τρόπο που ο εικοσάχρονος του ’80 μεγέθυνε στον νου του τους μπήτνικ, την τζαζ, το ροκ του ’50 και του ’60, τους «οσιομάρτυρες» που πέθαναν από υπερβολική δόση νιότης και ουσιών.
Αντίδραση ή υπέρβαση;
Θα λέγαμε λοιπόν ότι δεν είναι απλώς πολιτιστική, είναι κυρίως υπαρξιακή νοσταλγία, μια ανάγκη απόδρασης από το εχθρικό παρόν προς έναν κατασκευασμένο χωροχρόνο χωρίς οδύνες, χωρίς στεναγμούς. Πρόκειται για δυσανεξία προς το παρόν, ή για αδυναμία εννοημάτωσής του, αδυναμία να δοθεί υποφερτό νόημα σε αυτό το γυμνό παρόν, να βρεθούν έστω παράθυρα διαφυγής από τούτη την πηγή δυσθυμίας. Είναι επίσης αντίδραση στην αποξένωση που προκαλεί το Εδώ/Τώρα, το παρόν κοινωνικό περιβάλλον, στημένο έτσι από τις κυρίαρχες δοξασίες του καπιταλισμού, ώστε να αποκλείει τον συλλογικό βίο, τα κοινά αγαθά, τις αλλαγές από τα κάτω. Εξ ου και η νοσταλγική παρόρμηση μπορεί να ιδωθεί και σαν απόπειρα ουτοπικής υπέρβασης, ενόρασης ενός μέλλοντος με νόημα, μιας ζωής που αξίζει να ζεις
Αναπαράσταση σπιτιών λιμναίου νεολιθικού οικισμού στο Δισπηλιό, Καστοριά
της Δέσποινας Κουτσούμπα, αρχαιολόγου, εργαζόμενης στην Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων ως καταδυόμενη αρχαιολόγος
Το νερό είναι πηγή ζωής
Μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις που κάναμε στην θαλάσσια έρευνα γύρω από το σπήλαιο Φράγχθι (που μάλλον πρωτοκατοικήθηκε από τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ και χρησιμοποιούνταν και σε όλη τη νεολιθική περίοδο, δηλαδή από τότε που ο άνθρωπος ήταν κυνηγός και τροφοσυλλεκτης μέχρι που έφτιαξε γεωργικές κοινότητες) στην Αργολίδα, είναι ότι στην πεδιάδα μπροστά από το σπήλαιο, κοντά εκεί που σήμερα είναι η νησίδα Κορωνίδα (της οικογένειας Λιβανού, αν ξέρετε) περνούσε ένα ποτάμι (σήμερα είναι θάλασσα). Σε κείνο το ποτάμι, λοιπόν, οι κάτοικοι του σπηλαίου έβρισκαν τόσα να φάνε (που βρέθηκαν στις ανασκαφές στο σπήλαιο), παραμόνευαν τα ζώα που πήγαιναν να πιουν νερό, και αργότερα αυτό το ποτάμι βοήθησε την γεωργία που αναπτύχθηκε, μέχρι που το σπήλαιο εγκαταλείφθηκε (πιθανώς γιατί έπεσε η οροφή του). Το νερό παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στις προϊστορικές κοινωνίες, είναι πηγή ζωής κι ευημερίας -κι αυτό ισχύει ως τις μέρες μας, ειδικά για την γεωργία.
Το νερό όμως είναι και επικίνδυνο: οι πλημμύρες είναι ένας από τους κινδύνους. Συνήθως οι προϊστορικοί γεωργοί κατοικούσαν στην περιοχή που καλλιεργούσαν, προτιμώντας το πιο υψηλό σημείο, κάποιον λόφο, που παρείχε πολλά πλεονεκτήματα, μεταξύ αυτών και την προστασία από την πλημμύρα. Προσπαθούσαν να συμβιώσουν. και με τους ποταμούς θεούς, τις νύμφες και τις λάμιες...
"Με το νερό δεν τα βάζεις"
Είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είπε ένας παλιότερος ενάλιος αρχαιολόγος, όταν προσγειώθηκα το μακρινό 2006 στην Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων. Αργότερα το είδα με τα μάτια μου: είδα διαλυμένα λιμενικά έργα από τη μανία της θάλασσας, είδα ακτογραμμές να αλλάζουν μέσα σε μια νύχτα ή σε μια δεκαετία -είτε από έργα των ανθρώπων με λάθος σχεδιασμό είτε από την διάβρωση- είδα γεφύρια πεσμένα, είδα καταστροφές. Και θα δω κι άλλα, περιμένω τις νέες μελέτες από την Εύβοια, για τα "αντιπλημμυρικά" που έγιναν το 2021 και διαλύθηκαν αυτές τις μέρες με την κακοκαιρία Daniel. Είδα όμως και λιμενικά έργα της αρχαιότητας, αυτά τα απλά με τον "ελληνικό τρόπο" (με απλή συσσώρευση αργών λίθων σωστά τοποθετημένων, χωρίς συνδετικό υλικό) να αντέχουν από τον 5ο αι. π.Χ. ως σήμερα. Είδα ότι μόνο αν σέβεσαι το νερό, θα μπορέσεις να βρεις μια ισορροπία, να χρησιμοποιείς τα θετικά του και να απειλείσαι όσο το δυνατόν λιγότερο από την αγριάδα του. Γιατί να το δαμάσει εντελώς ο άνθρωπος δεν μπορεί.
Το νερό έχει μνήμη
Η φράση αυτή σημαίνει πολλά, πάρα πολλά για τον αντιπλημμυρικό ή όποιο σχεδιασμό περιλαμβάνει το νερό. Τα ποτάμια, τα ρέματα, οι χείμαρροι έχουν χαράξει τη δικιά τους πορεία. Δεν είναι ευθεία σαν λεωφόρος, δεν έχει "σχέδιο πόλης", δεν περνάει αναγκαστικά από τις περιοχές που εμείς θέλουμε να περάσει, πηγαίνει με βάση τη γεωμορφολογία και τη δική του, φυσική λογική. Το ίδιο δρομολόγιο ακολουθεί και η "πλημμυρική κοίτη" που είναι ο ζωτικός χώρος γύρω από το νερό, ο χώρος όπου θα απλωθεί το νερό σε μια πλημμύρα. Αρκεί κάποιος να δει τις σημερινές πλημμυρισμένες εκτάσεις στη Θεσσαλία και να τις συγκρίνει με τους χάρτες της Θεσσαλίας πριν το ‘50. Αρκεί κάποιος να δει ποιοι δρόμοι γίνονται χείμαρροι στην Αθήνα και να τους συγκρίνει με τα ποτάμια που διέσχιζαν την Αθήνα στην αρχαιότητα και είναι εμφανές.
Για κάποιο λόγο σε μας τους ανθρώπους του καπιταλισμού, αυτή η φυσική ροή και οι φυσικές κοίτες δεν μας αρέσουν καθόλου. Τις μπαζώνουμε, τις μετατρέπουμε σε δρόμους, τις τσιμεντώνουμε για να χτίζουμε μέχρι την άκρη των ρεμάτων, αλλάζουμε πορεία στα ποτάμια, θέλουμε να είναι ίσια, να χωράνε στο σχέδιο πόλης. Περιφρονούμε τις πλημμυρικές κοίτες γιατί πιστεύουμε ότι δεν θα συμβεί αυτό που συνέβη στη διάρκεια της δικής μας ζωής -αν συμβεί στα παιδιά μας δηλαδή θα είναι ΟΚ;
Νομικά τα ποτάμια και τα ρέματα, όπως και οι όχθες τους, είχαν και έχουν (χμ, έτσι κι έτσι...) πολύ αυστηρή αντιμετώπιση: ανήκουν στα κοινόχρηστα αγαθά και απαγορεύεται το χτίσιμο σε αυτά, όπως και στα δάση. Και η νομοθεσία και το ΣτΕ μέχρι πρότινος ήταν πολύ αυστηρά. Δυστυχώς, η νομοθεσία αυτή όλο και ξηλώνεται, εισάγονται ειδικές ρυθμίσεις, εξαιρέσεις, το κόλπο της "διευθέτησης" των ρεμάτων, η μείωση της κοίτης τους, πρόσφατα μειώθηκε και η απόσταση από την όχθη που μπορείς να χτίσεις. Κι αν κάποτε στις όχθες των ρεμάτων υπήρχαν παραπήγματα από φτωχούς ανθρώπους που δεν είχαν αλλού να μείνουν, τώρα στις περιοχές δίπλα σε ρέματα υπάρχουν κανονικές πολυκατοικίες και ολόκληροι οικοδομικοί συνεταιρισμοί. Όλοι αυτοί πιέζουν για "διευθετήσεις"-τσιμεντοποιήσεις, γιατί θέλουν την πλημμυρική κοίτη να την κάνουν οικόπεδα, και όχι καλλιέργειες, όπως θα μπορούσε να είναι. Ακόμη και στο δέλτα του ποταμού Ασωπού (κι αυτός ποτάμιος θεός στην αρχαιότητα) έχει αποφασιστεί τσιμεντοποίηση ("διευθέτηση"), προς τέρψιν οικοδομικού συνεταιρισμού της περιοχής, στον Ερασίνο, στο Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας και σε άλλα μέρη στην Αττική, δυστυχώς.
Η φυσική αντιπλημμυρική προστασία που προσφέρουν τα ρέματα, και οι φυσικοί οικότοποι που φιλοξενούν βέβαια- χάνονται προς όφελος της οικοπεδοποίησης. Βεβαίως έχουμε άλλο ένα σοβαρό πρόβλημα που αναφύεται εδώ, ότι δεν υπάρχει πια καμία λογική χωρικού σχεδιασμού και χρήσεων γης. Στην Αττική δεν υπάρχει πια γεωργική γη που δεν μπορεί να έχει άλλη χρήση! Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί ο χωρικός σχεδιασμός έχει γίνει λάστιχο, έχουμε ξεχάσει και σε τι χρησιμεύει καν!
Όταν υπάρχουν πλημμύρες, όπως αυτή της Μάνδρας, μετά η πίεση είναι για αντιπλημμυρικά που θα γίνουν γρήγορα. Με τις γνωστές μελέτες, με τσιμεντοποίηση, χωρίς καμία απαλλοτρίωση περιουσίας (έχει πολιτικό κόστος), με έργα που θα τα πάρει η επόμενη μεγάλη πλημμύρα ή που απλώς διοχετεύουν το νερό με πιο ορμητικό τρόπο (αφού φτιάχνουν τσιμεντένιους οχετούς) στα κατάντη του ρέματος -καλά, ας πνιγεί ο επόμενος Δήμος, θα σου πει ο κάθε δήμαρχος, ο δικός μου Δήμος να γλιτώσει. Αυτός είναι ο "σχεδιασμός".
Τα έργα μέσα στις πόλεις γίνονται χωρίς να δίνουν σημασία στο νερό, που όμως θα τρέξει θέλουμε δεν θέλουμε. Η Αθήνα είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: εντάξει, κρύψαμε τον Ιλισό και τον Ηριδανό. Όμως, ποια είναι η πρόνοια για να φεύγουν τα νερά υπόγεια; Η Αθήνα έχει άπειρους δρόμους χωρίς καμία απαγωγή νερού. Η Πανεπιστημίου που φτιάχνεται 3 χρόνια με μερικά εκατομμύρια ευρώ, σε κάθε βροχή πλημμυρίζει και ο Δήμαρχος μας πληροφόρησε ότι θα φυτέψει πλατάνια και θα πάρουν το νερό! Κάπως έτσι πλημμύρισε μέχρι και το Μετρό βεβαίως...
Εν τω μεταξύ δεν ισχύει ότι τα έργα έχουν διαστασιολογηθεί με βάση τα δεδομένα προ κλιματικής αλλαγής. Τα υδραυλικά έργα που γίνονται τα τελευταία χρόνια (άρα και αυτά που έγιναν στη Θεσσαλία μετά τον Ιανό) είναι υποχρεωτικό από τη νομοθεσία να περιλαμβάνουν πρόγνωση των επόμενων 50 ετών, λαμβάνοντας υπόψη την κλιματική κρίση. Το μόνο που κερδίζουμε με αυτό, βέβαια, είναι να βάζουν παραπάνω τσιμέντο για να "αντέξει". Το να γίνει σχεδιασμός για το πόσος χώρος γύρω από ρέματα και ποτάμια πρέπει να μην έχει κατοικίες, για να μην κινδυνεύουν, και πώς άνθρωποι που μένουν σε παραρεμάτιες ζώνες θα μεταφερθούν με έξοδα του κράτους σε άλλες περιοχές, ούτε λόγος!
Όλα αυτά κοστίζουν; Προφανώς και κοστίζουν. Κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές, κοστίζουν σε περιουσίες, κοστίζουν και σε δημόσιες υποδομές. Δρόμοι, γέφυρες, δημόσια κτίρια, μηχανήματα, ακόμη και ο εξοπλισμός στο Μετρό που "κολύμπησε" -όλα αυτά χωρίς να υπολογίσουμε την ανυπολόγιστη καταστροφή της Θεσσαλίας και τις επιπτώσεις που θα έχει και στους κατοίκους εκεί και σε όλους μας, με την γεωργία και την κτηνοτροφία του ζωοδότη κάμπου να εξαφανίζεται!
Τι θέλω να πω; Είναι αναγκαίο να αλλάξει ο τρόπος που σχεδιάζονται τα έργα που έχουν σχέση με το νερό. Με βάση και την κλιματική κρίση, είναι υπεραναγκαίο καταρχάς να γίνει σχεδιασμός. Σε ποια μέρη θα κατοικούμε και σε ποια όχι. Σε ποια μέρη θα καλλιεργούμε και πώς. Σε ποια μέρη θα έχουμε ποιες χρήσεις. Με ποιο τρόπο θα γίνονται τα έργα ώστε να είναι περιβαλλοντικά φιλικά, να υπολογίζουν τη φυσική ροή του νερού και να μην νομίζουν ότι θα εξαφανίσουν τα στοιχεία της φύσης. Μελέτες υπάρχουν, επιστήμονες υπάρχουν, τεχνογνωσία υπάρχει για έργα τα οποία είναι περιβαλλοντικά αποδεκτά. Και η παραδοσιακή τεχνογνωσία στη χώρα μας και τεχνογνωσία στο εξωτερικό. Και να σταματήσουν οι εργολαβίες, χρειάζεται αυτεπιστασία των έργων από τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες, στελεχωμένες με επιστήμονες και με συνεργασία με τα πανεπιστήμια. Με κριτήριο το δημόσιο συμφέρον και όχι το κέρδος.
Ο Πρωθυπουργός έδωσε ήδη το σύνθημα της επόμενης μέρας: θα φωνάξουμε τις μεγάλες κατασκευαστικές και θα τους δώσουμε να κάνουν έργα! Τις ίδιες κατασκευαστικές που έκαναν τα έργα που τα πήρε το νερό, αντί να τους ζητήσουμε αποζημίωση, θα τους δώσουμε λεφτά για να καταστρέψουν τα πάντα! Άλλωστε, κάθε καταστροφή στον καπιταλισμό είναι και μια ευκαιρία. Το είδαμε στην βόρεια Εύβοια: εκεί αποφάσισαν να αλλάξουν τον χαρακτήρα μιας ολόκληρης περιοχής. Μπούκωσαν τους ντόπιους με αποζημιώσεις, μπούκωσαν τις μεγάλες εταιρείες με πακτωλούς χρημάτων για έργα αποκατάστασης, μας είπαν ότι θα αλλάξουν τα δάση να τα κάνουν άκαυτα! Και τώρα κλαίμε τα λεφτά που δόθηκαν γιατί τα πήρε ο Daniel. Αλλά δεν πειράζει, θα πάρουν κι άλλα λεφτά να κάνουν κι άλλα έργα, κιμπάρηδες είμαστε βρε αδερφέ! "Ανασυγκρότηση" σου λέει. Η βόρεια Εύβοια κάποια στιγμή θα ξυπνήσει και θα δει την περιοχή της αγνώριστη. Το ίδιο θα δοκιμάσουν και στη Θεσσαλία -ο καπιταλισμός δεν έχει αδιέξοδα, βγάζει λεφτά και από τον θάνατό μας!
Λίγο παραπάνω είπα ότι πρέπει να έχουμε σχεδιασμό. Όχι επειδή σχεδιασμός δεν υπάρχει, αλλά επειδή ο σχεδιασμός που υπάρχει δεν είναι σχεδιασμός για την ζωή μας, αλλά για την κερδοφορία τους. Δεν αρκεί να ζητάμε "έργα" ή αποζημιώσεις έτσι γενικά. Θα τις δώσει αυτές, κατά πάσα πιθανότητα, ο Μητσοτάκης για να σωπάσουν οι άνθρωποι. Το ερώτημα είναι σε ποια κατεύθυνση θα δοθούν χρήματα, σε ποια κατεύθυνση θα γίνει η "ανασυγκρότηση". Εδώ είναι η δική μας η ευθύνη για το τι να διεκδικήσουμε, για το πώς ο κόσμος θα αυτοοργανωθεί και θα πάρει τη ζωή του στα χέρια του.
ΥΓ. Τολμάνε και οι απολογητές της κυβέρνησης να λένε ότι φταίνε όσοι σταματάνε τα έργα στο ΣτΕ, ότι αυτοί έπνιξαν τον κόσμο, και δεν ντρέπονται. Δεν ντρέπονται να λένε για την εκτροπή του Αχελώου, που αν είχε γίνει, φανταστείτε τι θα συνέβαινε τώρα στον κάμπο!
ΥΓ2. Ως δύτρια, ο χειρότερος φόβος μου είναι ο θάνατος από πνιγμό. Οι εικόνες από την Θεσσαλία μου σκίζουν την καρδιά διπλά. Όπως σε όλους και όλες μας βέβαια
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
