Στις 17 και 18 Μαΐου του 2024, η ΒΙΟΜΕ γιόρτασε τα 11^α γενέθλιά της. 11 χρόνια έχουν περάσει πλέον από τότε που οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι και να αποδεχτούν μοιρολατρικά το κλείσιμο του εργοστασίου στο οποίο δούλευαν. «Αφού δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς» ήταν το σύνθημα με το οποίο ξεκίνησε αυτός ο μοναδικός εργατικός αγώνας για αυτοδιαχείριση και λειτουργία του εργοστασίου χωρίς αφεντικά. «Εμείς λέμε ότι τα εργοστάσια ανήκουν σε αυτούς που τα δουλεύουν. Ανήκουν στους εργάτες» λένε οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ και συνεχίζουν επί 11 συνεχή χρόνια έναν αγώνα που κατέστησε το εγχείρημά τους – ίσως το μοναδικό που αντέχει ακόμη σε όλη την Ευρώπη – ένα πανευρωπαϊκό σύμβολο εργατικής αντίστασης.

Για πόσο ακόμη, άραγε,  θα αντέξει η συνεργατική ΒΙΟΜΕ; Μα αντέχει ήδη 11 χρόνια, παρά τις δυσκολίες και τα αδιάκοπα εμπόδια που συναντά, παρά τις διακοπές παροχής ρεύματος και νερού και παρά την αστυνομική βία που είχε να αντιμετωπίσει αρκετές φορές. Αντέχει, γιατί έχει τη στήριξη της κοινωνίας και γιατί η σχέση της με την κοινωνία είναι αμφίδρομη, καθώς ο χώρος της ΒΙΟΜΕ δεν είναι μόνο ένας χώρος παραγωγής, αλλά παράλληλα και ένας χώρος ανοιχτός σε κάθε είδους πολιτιστικές, πολιτικές και κοινωνικές δράσεις.

Για τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης, αυτά που ανήκουν σε εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες, η ΒΙΟΜΕ δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει, γιατί πολύ απλά αποτελεί ένα πολύ «κακό» προηγούμενο. Ένα «κακό» παράδειγμα, που μπορεί να οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις από πλευράς εργαζομένων σε άλλους χώρους. Για τον κόσμο της εργασίας όμως και για όσους κυνηγούν την Ουτοπία, η ΒΙΟΜΕ υπάρχει και μας θυμίζει τους στίχους των Social Waste : « Όσο σιμώνω μακραίνει κι έτσι ποτέ δεν τη φτάνω / Άπιαστη, ωραία ουτοπία- καλά τα λέει ο Γκαλεάνο / Μα όταν γιορτάζει,  καινούριους δρόμους μου τάζει / Κι αρχίζω πάλι να πιστεύω πως ο κόσμος αλλάζει»

Μόνο τυχαία δεν είναι η αναφορά στους Social Waste, μιας και είναι ένα από τα πάρα πολλά καλλιτεχνικά σχήματα που πέρασαν από το χώρο της ΒΙΟΜΕ και στήριξαν το μοναδικό συνεργατικό εγχείρημα. Άλλωστε, το video clip του τραγουδιού τους «Στη Γιορτή Της Ουτοπίας» είναι γυρισμένο στο χώρο του κατειλημμένου εργοστασίου

Η Attica Voice συνομίλησε με τον Μάκη Αναγνώστου, έναν από τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ και διαπίστωσε τη θέληση και την αποφασιστικότητά τους να ορίσουν μόνοι τους τις τύχες τους: “Έχουμε σημαία την απόλυτη ελευθερία μας μιας και δεν περιμένουμε τις καλύτερες μέρες που μας υπόσχονται, αλλά αποφασίσαμε όλοι μαζί να κάνουμε τις μέρες μας καλύτερες. Σήμερα για μας αλλά και ως μια πρόταση προς την πληττόμενη κοινωνία”

Ακολουθεί η συζήτηση με τον Μάκη Αναγνώστου:

Καλησπέρα σας, κύριε Αναγνώστου. Ευχαριστούμε για την αποδοχή της πρόσκλησης. Η πρόσκληση γεννήθηκε από μια συζήτηση που κάναμε πριν από λίγο καιρό για το εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ. Θα μπορούσατε με συντομία να μεταφέρετε και σε μας την ιστορία αυτού του μοναδικού εγχειρήματος; Ποια είναι η ΒΙΟΜΕ, πώς ξεκίνησε και ποια είναι η συνέχειά της

Γεια σας. Κατ’ αρχάς, εμείς ήμασταν ένα εργατικό σωματείο σ΄ ένα εργοστάσιο, θυγατρική της Φιλκεράμ - Τζόνσον.  Όταν το 2011-2012 υπήρξαν τα προβλήματα – οικονομική κρίση και φυσικά πολλές χαμένες θέσεις εργασίας – ένα από τα εργοστάσια που έκλεισαν, ήτανε κι αυτό της Φιλκεράμ και συμπαρέσυρε τη θυγατρική της,  ΒΙΟΜΕ

Μέσα από πολλές συζητήσεις και συνελεύσεις που γίνονταν μέσα στα πλαίσια κατάληψης του εργοστασίου αποφασίσαμε ότι το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ δεν έπρεπε να κλείσει.  Όταν αποφασίστηκε με ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ότι το εργοστάσιο πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει, βάλαμε μπρος τη διαδικασία για να δούμε πώς μπορεί να γίνει αυτό. Υπήρχανε πάρα πολλά πράγματα που γίνονταν αυτή την εποχή και στο δρόμο αλλά και ανάλογα με την περίπτωσή μας. Για παράδειγμα, υπήρξε ένα εστιατόριο εκείνη την εποχή στη Θεσσαλονίκη που το πήραν οι εργαζόμενοι και το δούλεψαν για ένα διάστημα. Είχαμε επίσης τα αντίστοιχα παραδείγματα της Αργεντινής

Έτσι, βάλαμε μπρος, προσπαθώντας να μάθουμε πώς να δουλεύουμε, με πολλές δυσκολίες φυσικά. Στην προσπάθειά μας, βρήκαμε ανθρώπους που αυτό που είχαμε εμείς σαν ιδέα, αυτοί το είχαν όνειρο ζωής, σταθήκανε δίπλα μας και μας βοήθησαν

Το Φεβρουάριο του 2013 ανοίξαμε το εργοστάσιο στον κόσμο και δείξαμε ότι μπορούμε να δουλέψουμε. Βάλαμε μπρος ακόμη και τις μηχανές που ήτανε σε αχρηστία, γιατί άλλαξε εντελώς το αντικείμενο παραγωγής. Από δομικά υλικά και σκληρά  καθαριστικά, αποφασίσαμε να παράξουμε άλλου είδους υλικά με άλλη φιλοσοφία. Ξεκινήσαμε λοιπόν να παράγουμε μια σειρά οικολογικών, φυσικών καθαριστικών και μια σειρά από προϊόντα προσωπικής υγιεινής.

Όλα αυτά με μια φιλοσοφία ώστε να μην κάνουν κακό τόσο στον άνθρωπο όσο και στο περιβάλλον. Μ΄ αυτή τη φιλοσοφία συνεχίζουμε τόσα χρόνια τώρα. Κλείσαμε τα 11 χρόνια συνεχούς λειτουργίας στον ίδιο χώρο, αντιμετωπίζοντας πολλά προβλήματα και πολλές  δυσκολίες. Μας έκοψαν πρώτα το νερό, μπορέσαμε και βρήκαμε νερό, μας έκοψαν μετά το ρεύμα, τα καταφέραμε και μ΄ αυτό. Για ένα μεγάλο διάστημα αναγκαστήκαμε να δουλεύουμε με γεννήτριες που, όπως θα ξέρετε, είναι εξαιρετικά κοστοβόρες

Αυτή τη στιγμή σε ποια φάση είναι το εγχείρημά σας;

Από την αρχή του προηγούμενου χρόνου βρέθηκε ένας αγοραστής για το σύνολο του εργοστασίου της Φιλκεράμ. Όταν ήρθε να ζητήσει τους χώρους που κατείχαμε, εμείς προβάλαμε αντίσταση. Στην αρχή οι λίγες αστυνομικές δυνάμεις που εστάλησαν δεν μπόρεσαν να μας διώξουν, στο τέλος του Οκτώβρη όμως έφεραν τόσες  αστυνομικές δυνάμεις όσες δεν πάνε σε μια πορεία. Με άπειρα ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ασφάλεια, όλα τα χρώματα όπως λέμε στην ανακοίνωσή μας , κατάφεραν να μας περιορίσουν σε ένα μικρότερο χώρο, αλλά εμείς ήμασταν έτσι κι αλλιώς έτοιμοι για να προσαρμοστούμε στο νέο χώρο.

Προσαρμοστήκαμε λοιπόν και σήμερα είμαστε σε αυτό το μικρό  χώρο και δουλεύουμε.  Και μάλιστα στην παρούσα στιγμή δουλεύουμε πολύ, γιατί οι παραγγελίες πλέον είναι πάρα πολλές. Γιατί, καταλαβαίνετε ότι όταν βγάζεις ένα προϊόν με τέτοια φιλοσοφία και κάτω από αυτές τις συνθήκες υπάρχει κι ένας κόσμος που θα υποστηρίξει τόσο το προϊόν, όσο και την πολιτική σου στάση. Και ο κόσμος αυτός αποφασίζει να σταθεί πολιτικά δίπλα σε εργαζόμενους που κρατάνε ένα εργοστάσιο χωρίς να έχουν αφεντικά και προσπαθούν  να σταθούν μέσα στις σκληρές συνθήκες, αυτού που η εξουσία αποκαλεί «αγορά».

Τώρα για να καταλάβουμε, έχετε περιοριστεί σε ένα μικρό χώρο του εργοστασίου, ενώ όλο το υπόλοιπο έχει πουληθεί;

Ακριβώς. Έχουμε μεταφερθεί σε ένα μικρό χώρο 1500 τετραγωνικών μέτρων, που λειτουργούσε ως αποθήκη πρώτα, αλλά εμείς μεταφέραμε όλα τα μηχανήματά μας εκεί και κάνουμε εκεί όλες τις εργασίες μας

Σε ποιoν ανήκει αυτός ο μικρός χώρος; Γιατί δεν πουλήθηκε κι αυτός;

Αυτός ο χώρος είναι δεσμευμένος λόγω ενός μεγάλου χρέους του πρώην αφεντικού μας για μη απόδοση ΦΠΑ. Αυτό το κομμάτι αυτή τη στιγμή εξαιρέθηκε του πλειστηριασμού και παραμένει δεσμευμένο, οπότε είμαστε μέσα και παράγουμε

Δηλαδή είσαστε ασφαλείς τώρα ή πιστεύετε ότι πολύ σύντομα θα έχετε ενοχλήσεις;

Μπορεί να συμβεί και αυτό, δεν είμαστε ασφαλείς ποτέ. Εμείς από την αρχή, το πρώτο που προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν να βρούμε έναν τρόπο λειτουργίας στο χώρο αυτό. Ήρθαμε σε επαφή και είχαμε πολλές συναντήσεις με το υπουργείο Εργασίας, ώστε να βρεθεί μια κατάλληλη φόρμουλα. Ενώ οι υποσχέσεις ήταν πάρα πολλές, οι υπεύθυνοι του υπουργείου δεν έκαναν τίποτα προς την κατεύθυνση αυτή

Αυτό ξεκινάει βέβαια από 6-7 κυβερνήσεις πριν, δεν μιλάω μόνο για μία συγκεκριμένη. Όλες αυτές οι κυβερνήσεις είχαν την ίδια φιλοσοφία. Δεν θέλουν να διευκολύνουν σε καμία περίπτωση τους εργαζόμενους, αλλά θα διευκολύνουν αντιθέτως τους διάφορους επενδυτές από το εξωτερικό που έρχονται χωρίς τη θέληση να παράγουν κάτι, αλλά να συνεχίσουν στο μοντέλο που όλοι βλέπουμε. Δηλαδή η Κίνα να παράγει και όλοι οι υπόλοιποι να καταναλώνουν

Από νομικής απόψεως δεν μπορεί να κυνηγηθεί το θέμα; Δεν υπάρχει κάποιο πλαίσιο, μέσα από το οποίο να διεκδικήσετε τη λειτουργία σας στο χώρο αυτό;

Κοιτάξτε, υπάρχει ένας νόμος, αυτός περί κοινωνικής οικονομίας που αναφέρει ότι στους συνεταιρισμούς είναι υποχρεωμένο το κράτος–η περιφέρεια–οι δήμοι να παρέχουν κτιριακές διευκολύνσεις, ώστε να μπορέσουν οι συνεταιρισμοί να λειτουργήσουν. Αλλά αυτά είναι μόνο στα χαρτιά, στην πράξη δεν εφαρμόζονται. Γιατί, όταν θέσαμε αυτό το θέμα, άρχισαν να βάζουν διάφορα εμπόδια, λέγοντας στο τέλος ότι και ο χώρος  - αυτός ο μικρός που έχουμε και δουλεύουμε τώρα - δεν είναι αρκετά δεσμευμένος για να μπορέσουν να τον παραχωρήσουν σε μας

Έχετε κάποια στήριξη από πολιτικά πρόσωπα ή κόμματα; Και ειδικά τώρα που βρίσκεστε σε μια δύσκολη φάση, ίσως τη δυσκολότερη από όλα αυτά τα χρόνια της πορείας σας;

Πάντα ήταν δύσκολη η φάση, ποτέ δεν ήταν εύκολη. Εμείς από την αρχή ξέραμε ότι καμιά πολιτική ομάδα δε θα σήκωνε ένα τέτοιο βάρος … και ειδικά όταν αναλάμβανε την εξουσία. Γιατί έξω από την εξουσία, πολλά τραγούδια λένε.  Όταν όμως έρθουν στην εξουσία, αυτά τα ξεχνούν

Η τοπική κοινωνία σας στηρίζει; Ποια είναι η σχέση της ΒΙΟΜΕ με την τοπική κοινωνία;

Η κοινωνία μας στηρίζει πολύ και γι’ αυτό υπάρχουμε ακόμη, 11 χρόνια τώρα. Γιατί εκτός από εργατικός, ο αγώνας της ΒΙΟΜΕ είναι και ένας κοινωνικός αγώνας που τόσα χρόνια έχει προσφέρει και αυτός στην κοινωνία πολλά. Όταν είχαμε ολόκληρο το χώρο στη διάθεσή μας, ήταν ανοιχτός σε όποιον ήθελε. Έρχονταν ομάδες να κάνουν εκδηλώσεις, κάναμε εμείς οι ίδιοι εκδηλώσεις με αποκορύφωμα την εκδήλωση για τα 10 χρόνια λειτουργία που μάζεψε πάνω από 10.000 κόσμο με μεγάλες συναυλίες και συζητήσεις που έγιναν για τη συνέχιση αυτού του εγχειρήματος

Όλα αυτά τα οργάνωσαν οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ μαζί με την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης που έχει συσταθεί από την αρχή του εγχειρήματος. Και έγιναν με τη λογική ότι ένα εργοστάσιο δεν πρέπει να είναι μόνο ένας χώρος παραγωγής, αλλά ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος που θα μπορούν να τον επισκέπτονται και να τον χρησιμοποιούν όποιοι θέλουν. Με αυτό το άνοιγμα που κάναμε, έχουν μπει μέσα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που δεν έχουν απαραίτητα ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα. Και καταφέραμε, όλο αυτό το διάστημα, να έχουν γίνει άπειρες θεατρικές παραστάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, προβολές ταινιών, συζητήσεις, μαθήματα αυτομόρφωσης αλλά και ανταλλαγή εμπειριών, όπως το ταξίδι που κάναμε στην Αργεντινή και τα εκεί συνεργατικά εγχειρήματα

Αυτό που κυρίως χάθηκε με την απώλεια του μεγάλου χώρου, είναι το κοινωνικό κομμάτι της ΒΙΟΜΕ, γιατί ο μεγάλος αυτός χώρος μας επέτρεπε να κάνουμε μεγάλες εκδηλώσεις. Παρόλα αυτά, καταφέραμε και φέτος να γιορτάσουμε – τα 11 χρόνια αυτή τη φορά – με λιγότερο κόσμο βέβαια. Ακόμη και έτσι όμως , 1000 ίσως και περισσότερα άτομα ήρθαν στο χώρο και παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις. Και εμείς προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στις  νέες συνθήκες, ώστε και αυτός ο καινούργιος χώρος να δημιουργεί αλλά και να είναι ανοιχτός και σε πολλά άλλα πράγματα. Έχουμε για παράδειγμα μια πολιτιστική κίνηση  που ονομάζεται cantina solidaridad που δημιουργεί εκδηλώσεις ανοιχτές στην κοινωνία

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, η κοινωνία το αποδέχτηκε. Η εξουσία είναι αυτή που δεν θέλει να το αποδεχθεί, γιατί η ΒΙΟΜΕ λειτουργεί σαν ένα «κακό παράδειγμα», ότι έχουν δηλαδή οι εργαζόμενοι ή και μη εργαζόμενοι το δικαίωμα να καταλαμβάνουν χώρους και να φτιάχνουν κοινωνικές εστίες. Αυτό είδαμε να χτυπιέται πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια και μέσα σ΄ αυτά τα χτυπήματα είναι και η ΒΙΟΜΕ

Υπάρχουν άλλα αντίστοιχα «κακά παραδείγματα» στον ελλαδικό χώρο; Και στο εξωτερικό, αυτό το κίνημα είναι ακόμη ζωντανό ή μήπως παρακμάζει;

Κοιτάξτε, υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα, υπάρχουν όμως και πολλές ελπίδες. Κατ΄ αρχήν, αντίστοιχα εγχειρήματα είχαμε αρκετά στον ευρωπαϊκό χώρο, όπως στη Μασσαλία σε ένα εργοστάσιο της Unilever που κατέλαβαν οι εργαζόμενοι και ο τοπικός δήμος βοήθησε στην προσπάθειά τους. Το εργοστάσιο αυτό λειτουργεί ακόμη. Υπάρχει επίσης ένα παράδειγμα εργοστασίου στο Μιλάνο. Υπάρχουν ακόμη και κάποια μεμονωμένα παραδείγματα στην πρώην Ανατολική Ευρώπη. Υπάρχουν όμως άπειρα παραδείγματα στον παγκόσμιο χώρο, για παράδειγμα στην Αργεντινή υπάρχουν 310 εργοστάσια σήμερα που λειτουργούν χωρίς αφεντικά

Αλλά, μιας και αναφέρατε τη λέξη παρακμή, αυτό που εντοπίσαμε ως δυσκολία και μελλοντικά υπάρχει ένας φόβος να οδηγηθούμε σιγά-σιγά στην παρακμή και ίσως και στο κλείσιμο των εργοστασίων είναι ότι σαφώς και μπορείς να παράγεις όσο θες, αλλά πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η διανομή. Και γι αυτόν ακριβώς το λόγο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σε μια διαδικασία δημιουργίας από παραγωγούς ενός νέου εγχειρήματος στο οποίο συμμετέχει και η ΒΙΟΜΕ με σκοπό να δημιουργηθεί ένα logistic χωρίς μεσάζοντες, όπου πολλοί παραγωγοί θα συγκεντρώνουν τα προϊόντα τους σε ένα σημείο και από εκεί θα διανέμονται σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Θα επιδιώξουμε, μάλιστα, ένα μέρος των εργαζομένων να αποτελείται από πρώην χρήστες

Η αρχή θα γίνει με τη Θεσσαλία, όπου ζουν 700.000 άνθρωποι, και θα μπορούν να προμηθεύονται τοπικά κυρίως προϊόντα, αλλά και άλλα προϊόντα που δεν παράγει η Θεσσαλία. Αυτό θα προσπαθήσουμε να βάλουμε σε εφαρμογή, γιατί πιστεύουμε ότι είναι το επόμενο  βήμα που πρέπει να κάνουν όλοι οι παραγωγοί

Και, βέβαια, η σκέψη μας δε σταματάει να βρίσκεται και στο περιβάλλον. Εμείς για παράδειγμα προσπαθούμε να παράξουμε ένα μεγάλο μέρος με διαδικασία zero waste (μηδενικού αποτυπώματος), προσπαθώντας να βρούμε χώρους διακίνησης, όπου θα πηγαίνουν τα προϊόντα μας σε μεγάλες συσκευασίες και θα έρχεται όποιος επιθυμεί, να αγοράζει με τη δική του επαναχρησιμοποιούμενη συσκευασία

Αυτές είναι οι κινήσεις που στοχεύουμε να κάνουμε, ώστε το εγχείρημα να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα και να μην το αφήσουμε να παρακμάσει

Ποιο μοντέλο διοίκησης ακολουθείτε;

Κατ΄ αρχάς, δεν υπάρχει αφεντικό, δεν υπάρχει κορυφή και βάση. Και δεν μπορώ να σας πω ότι είναι εύκολο αυτό. Κάθε πρωί κοιτάμε πρώτα τα θέματα της διοίκησης και μετά την παραγωγή. Συζητάμε όλοι μαζί τα προβλήματα και τα θέματα που προκύπτουν .

Για παράδειγμα,  είχαμε μια πρόταση από ένα μη συμβατικό τρόπο διακίνησης  προϊόντων. Πρόκειται για μια μαούνα που ξεκινάει  από τη Νότια και ανεβαίνει ως τη Βόρεια Γαλλία μέσα από το ποτάμι. Παίρνει προπαραγγελίες και τις διακινεί στη διάρκεια του ανεβάσματος. Μόλις χθες μας ήρθε η παραγγελία που θα ξεκινήσει αρχές Σεπτέμβρη και θα τελειώσει τον Οχτώβρη.

Έχουμε ακόμη ένα συνεργατικό σουπερ-μάρκετ στο Παρίσι, το δουλεύουν 400 άτομα που παίρνουν τα πράγματα στη μισή τιμή, αλλά προσφέρουν ως αντάλλαγμα 4 ώρες εργασίας το μήνα ο καθένας. Έχουμε επίσης e-shop εκτός Ελλαδικού χώρου. Για παράδειγμα έχουμε παραγγελίες από Αυστρία, Ελβετία, Γαλλία, Γερμανία. Γιατί αγωνιζόμενοι άνθρωποι που βλέπουν ότι υπάρχει και ένας αγώνας, μας βοηθούν. Και όλο αυτό προσπαθούμε να το μεγαλώσουμε και να το ανανεώσουμε

Πώς νιώθει ένας εργαζόμενος που συμμετέχει σ΄αυτό το εγχείρημα;

Κοιτάξτε, εκτός από δικαιώματα, έχει και συνευθύνη. Και δε σας κρύβω ότι κάποιες φορές, κάποιοι εργαζόμενοι ήρθαν στα όριά τους και εγκατέλειψαν,  γιατί όλα αυτά τα προβλήματα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, δεν ήταν εύκολο να αντιμετωπιστούν. Κάποιοι άνθρωποι πιο ευαίσθητοι, ζορίστηκαν πάρα πολύ και εγκατέλειψαν. Αυτοί που είμαστε τώρα μέσα, είμαστε πολύ περήφανοι που μπορούμε και κρατάμε ένα εργοστάσιο χωρίς αφεντικό, αλλά και χωρίς να παίρνουμε το παραμικρό ευρώ από το κράτος ή από ευρωπαϊκά προγράμματα

Για παράδειγμα, αν η εργασία σήμερα δεν ήταν επιδοτούμενη και τα αφεντικά δεν έπαιρναν τεράστια ποσά για να κρατούν τους εργαζόμενους, τα μισά εργοστάσια θα ήταν κλειστά σήμερα. Εμείς είμαστε 11 χρόνια εδώ, δεν έχουμε πάρει το παραμικρό ευρώ από το κράτος και συνεχίζουμε να λειτουργούμε μόνο από την πώληση των προϊόντων που παράγουμε. Μόνο από τον  κόπο μας δηλαδή. Πείτε μου εσείς, πόσα εργοστάσια το κάνουν αυτό στον ελλαδικό χώρο;

Εμείς δε χρωστάμε πουθενά. Ούτε σε ΙΚΑ , ούτε σε ΕΦΚΑ, αυτά τα καλύπτουμε την ώρα που έρχονται και μετά προσπαθούμε να καλύψουμε τον κόπο μας. Μερικές φορές δυσκολευόμαστε να το καταφέρουμε, αλλά παρόλα αυτά, επί 11 χρόνια καταφέρνουμε να λειτουργούμε καλύπτοντας τις υποχρεώσεις μας. Αντίθετα με αυτό που κάνουν τα μεγάλα αφεντικά στον τόπο μας που χρεώνουν το δημόσιο και χρωστάνε τεράστια ποσά στα ταμεία ή στην εφορία, χωρίς να τους ενδιαφέρει τι θα πάθει ο εργαζόμενος που δουλεύει σε αυτούς.

Πώς μπορεί κάποιος να προμηθευτεί τα προϊόντα της ΒΙΟΜΕ;

Όπως σας είπα και πριν, η ΒΙΟΜΕ παράγει μια σειρά οικολογικών, φυσικών καθαριστικών καθώς και μια σειρά από προϊόντα προσωπικής υγιεινής. Τα παράγουμε με τη φιλοσοφία ότι τα προϊόντα αυτά δεν απευθύνονται σε λίγους που έχουν τα χρήματα για να μπορούν να τα προμηθεύονται, αλλά απευθύνονται σε όλο τον κόσμο.

Το πιο εύκολο είναι να μπει κανείς στο site της ΒΙΟΜΕ, να παραγγείλλει ηλεκτρονικά και η παραγγελία να φτάσει σπίτι του με courier ή με μεταφορική. Μέσα στο site επίσης, υπάρχει ένα bullet που όταν κάνεις κλικ επάνω του,  σου λέει όλα τα σημεία που υπάρχουν και μπορείς να προμηθευτείς τα προϊόντα της ΒΙΟΜΕ πανελλαδικά . Φυσικά μπορεί να έρθει και στο εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη, να γνωρίσει και τους εργαζόμενους και να αγοράσει από εκεί. Υπάρχει επίσης και ένα πρατήριο με συναδέλφους στην Αθήνα, στην οδό Ψαρρών 33, στο Περιστέρι

Ευχαριστούμε πολύ κύριε Αναγνώστου. Καλή συνέχεια στον αγώνα σας και καλή δύναμη!

Ο Ιωσήφ Βάγγερ είναι μουσικός παραγωγός στο ραδιοφωνικό σταθμό Kosmos FM της ΕΡΤ. Χθες, 17/7, ανακοίνωσε στους ακροατές του σταθμού ότι στις εκπομπές του δε θα ξαναπαίξει τους Thievery Corporation επειδή κατά τη διάρκεια συναυλίας τους το Σάββατο 13/7, αναρτήθηκε η σημαία της Παλαιστίνης.

Φυσικά είναι δικαίωμα κάθε μουσικού παραγωγού να παίζει ό,τι θέλει. Ας ξέρει όμως ότι θα κριθεί γι' αυτό από τους ακροατές του. Και μάλλον θα είναι πολλοί αυτοί οι ακροατές που θα πάψουν από τώρα και στο εξής να ακούν την εκπομπή και τη φωνή του Ιωσήφ Βάγγερ. Περιμένουμε επίσης να δούμε και πόσα άλλα συγκροτήματα θα μπουν στην απαγορευμένη  λίστα του Βάγγερ. Ήδη τους Massive Attack έχει αρχίσει να τους λούζει κρύος ιδρώτας

Ο Ιωσήφ Βάγγερ, όπως είπε, απογοητεύτηκε από τους Thievery Corporation επειδή «αποφάσισαν να εμφανίσουν μια σημαία της Παλαιστίνης, ενός κράτους  που δεν υπήρξε ποτέ και είναι περίεργο που υπάρχει και η σημαία» .  Φαίνεται πως ο Ιωσήφ Βάγγερ δεν  γνωρίζει πως το κράτος της Παλαιστίνης έχει μέχρι στιγμής αναγνωριστεί από 146 χώρες-μέλη του ΟΗΕ και πως τα εδάφη του βρίσκονται υπό ισραηλινή κατοχή από το 1967 και οι Παλαιστίνιοι κάτοικοί τους υφίστανται κάθε λογής βία από τον Ισραηλινό στρατό κατοχής: εκτοπισμούς, συλλήψεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, δολοφονίες, κλοπές των σπιτιών τους, της σοδειάς τους, των ζώων τους. Ακόμη και τις ελιές τους ξεριζώνουν, σε μια προσπάθεια να χαθεί κάθε επαφή του λαού αυτού με τη γη του.

Στη συνέχεια, ο μουσικός παραγωγός μίλησε για «τρομοκράτες που έχουν αιματοκυλήσει τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα», εννοώντας φυσικά τους Παλαιστίνιους και όχι τους Ισραηλινούς που λειτουργούν από το 1967 στις περιοχές αυτές ως στρατός κατοχής. Φαίνεται πως ο Ιωσήφ Βάγγερ δε γνωρίζει πως μέχρι την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, αυτοί που ασκούσαν τρομοκρατία στην Παλαιστίνη ήταν οι Εβραίοι, που εποίκιζαν παράνομα και κατά εκατοντάδες χιλιάδες τη γη της Παλαιστίνης. Αρθρογραφούσαν μάλιστα για την αναγκαιότητα της τρομοκρατίας. Tο 1943 ο Γιτζάκ Σαμίρ, τότε ηγέτης της παραστρατιωτικής εβραϊκής τρομοκρατικής οργάνωσης Lehi, , σε ένα άρθρο του με τον τίτλο «Τρομοκρατία»  για το έντυπο της Lehi “He Khazit” (Το Μέτωπο), προτρέπει  … «να διαλύσουμε όλες τις φοβίες και τις ανοησίες εναντίον της τρομοκρατίας με απλά, προφανή επιχειρήματα … Ούτε η εβραϊκή ηθική ούτε η εβραϊκή παράδοση μπορούν να αποκλείσουν την τρομοκρατία ως μέσο μάχης. Απέχουμε πολύ από το να έχουμε ηθικούς ενδοιασμούς όσον αφορά τον εθνικό μας πόλεμο. Έχουμε μπροστά μας την εντολή της Τορά, της οποίας η ηθική ξεπερνά αυτή οποιουδήποτε άλλου σώματος νόμων στον κόσμο: “Θα τους σβήσετε μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο”»

Είπε και άλλα προκλητικά και ανιστόρητα ο Ιωσήφ Βάγγερ, για να καταλήξει με το εξόχως  προκλητικό σχόλιο : «Ευτυχώς που δεν ανέβασαν μαζί με την παλαιστινιακή σημαία και κάποια σβάστικα ή αγκυλωτό σταυρό». Φαίνεται πως στην άνευ όρων και άνευ σκέψης υποστήριξη των Ισραηλινών πρακτικών, ο Ιωσήφ Βάγγερ δεν έχει αντιληφθεί πως το άστρο του Δαβίδ μετασχηματίζεται σιγά-σιγά σε σβάστικα. Η συμπαράταξη της παγκόσμιας ακροδεξιάς με το Ισραήλ αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα

Δεν λέμε κάτι καινούργιο όταν ισχυριζόμαστε ότι οι Ισραηλινοί εξαργυρώνουν ακόμη γραμμάτια από τη ναζιστική φρίκη του Ολοκαυτώματος. Το έχει πει άλλωστε εδώ και δεκαετίες ένας “δικός τους”, που ακριβώς γι αυτό το λόγο δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αντισημιτισμό. Ο Αμερικανοεβραίος πολιτικός επιστήμονας Νόρμαν Φίνκελσταϊν στο βιβλίο του “Η βιομηχανία του ολοκαυτώματος”, χωρίς φόβο και πάθος, αποφαίνεται πως το Ολοκαύτωμα  χρησιμοποιήθηκε από το κράτος του Ισραήλ και τις εβραϊκές κοινότητες ανά τον κόσμο και αναγορεύτηκε σε μία παγκόσμια επιχείρηση που απέφερε και αποφέρει εξουσία και χρήμα (που υποτίθεται πως προοριζόταν για τους επιζήσαντες των στρατοπέδων, οι οποίοι τελικά πήραν ψίχουλα) στηρίζοντας τις εγκληματικές πολιτικές του Ισραήλ

Όσο για τον Ιωσήφ Βάγγερ, ας μην ξαναπαίξει Thievery Corporation στην εκπομπή του. Εμείς, έτσι κι αλλιώς, δεν θα είμαστε εκεί για να την ακούσουμε. Κρίμα πάντως για τον Kosmos FM

Βρισκόμαστε στο 1948, στην Atlanta, όπου ζει η 72χρονη Daisy Werthan, χήρα και πρώην δασκάλα.  Όταν κάποια στιγμή χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου που οδηγούσε, ο γιος της αποφασίζει να προσλάβει έναν οδηγό, για να την εξυπηρετεί στις μετακινήσεις της. Η Daisy αρχικά αρνείται, νιώθοντας προσβεβλημένη. Από την άλλη, ο Hoke, ο οδηγός που προσλαμβάνει ο γιος της  είναι μαύρος και μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1948 στον αμερικάνικο Νότο. Με τον καιρό όμως, μεταξύ της δύστροπης ηλικιωμένης εβραίας και του ευγενικού και καλόκαρδου Αφροαμερικανού μεσήλικα, αρχίζει να αναπτύσσεται μια δυνατή φιλία που έμελλε να κρατήσει 25 χρόνια

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Alfred Uhry του 1987 που παίχτηκε  στο Broadway με τον Morgan Freeman να υποδύεται τον Hoke. Ο ίδιος ηθοποιός υποδύεται τον Hoke και στην ταινία, ενώ την Daisy Werthan υποδύεται η Jessica Tandy.  Την κινηματογραφική μεταφορά ανέλαβε ο Bruce Beresford

Η ταινία βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες στις 15 Δεκεμβρίου 1989 κάνοντας μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, ενώ απέσπασε 9 υποψηφιότητες για Όσκαρ κερδίζοντας τελικά 4 βραβεία, μεταξύ των οποίων το Βραβείο καλύτερης  ταινίας και του Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Jessica Tandy

Η φωτό προέρχεται από το εν λόγω άρθρο του powergame.gr

Αφορμή για αυτό το άρθρο, αποτέλεσε ένα άλλο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο powergame.gr και το οποίο χαρακτηρίζει ως «κακές συνήθειες» τις αντιστάσεις των τοπικών κοινωνιών, όταν βλέπουν ότι άλλοι αποφασίζουν γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς. Όταν οι κοινωνίες ούτε ερωτούνται, ούτε ενημερώνονται, ούτε εισακούγονται. Ο συντάκτης μιλάει δε για «αντάρτικο» που χτυπάει «έργα δημοσίου συμφέροντος και αξιοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων». Και εμείς αναρωτιόμαστε: Ποιο άραγε είναι το δημόσιο συμφέρον, αν δεν είναι το συμφέρον των ανθρώπων ενός τόπου;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το powergame.gr δεν είναι κάποιο τυχαίο site. Είναι το οικονομικό site του Ομίλου των Παραπολιτικών, ιδιοκτησίας του γνωστού και μη εξαιρετέου Γιάννη Κουρτάκη. Του ανθρώπου που, αν γκουγκλάρεις το όνομά του, θα διαπιστώσεις ότι έχει βρεθεί πολλάκις στα δικαστήρια ως κατηγορούμενος για διασπορά ψευδών και συκοφαντικών ειδήσεων. Και σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, καταδικάστηκε  , όπως μπορούμε να δούμε  εδώ , εδώ και εδώ

Σε ένα άρθρο λοιπόν του powergame.gr που υπογράφει ο Βαγγέλης Μανδραβέλης, καταγγέλλεται  πως,  ενώ η χώρα βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης (sic!),  η τοπική κοινωνία επιστρέφει στις κακές της συνήθειες. Και ποιες είναι αυτές οι κακές συνήθειες, σύμφωνα με τον Μανδραβέλη; Μα, η αντίσταση της κοινωνίας σε ό,τι σχεδιάζεται γι’ αυτήν, χωρίς αυτήν.

Ο συντάκτης του άρθρου, αφού καταγγέλλει ως ουτοπική (sic!) την, απολύτως λογική και συμβαδίζουσα με τις σύγχρονες αντιλήψεις, απαίτηση του δημάρχου της Πάτρας να γίνει υπογειοποίηση του σιδηρόδρομου από τον ΟΣΕ μέχρι το λιμάνι που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, έρχεται στο θέμα του λιμανιού της Ραφήνας για να καυτηριάσει τις αντιδράσεις των κατοίκων και των τοπικών φορέων ενάντια στα σχέδια αλόγιστης επέκτασης του λιμανιού, για να αποδείξει για μια ακόμη φορά αυτό που όλοι υποπτευόμαστε. Πως υπάρχουν δημοσιογράφοι που έχουν αναλάβει να χλευάζουν, να συκοφαντούν και να νουθετούν τις απείθαρχες κοινωνίες, μεταφέροντας αφενός μια στρεβλή αποτύπωση της πραγματικότητας και αφετέρου μια στρεβλή αντίληψη περί του δημοσίου συμφέροντος. Γιατί, όπως προαναφέραμε, ποιο είναι το δημόσιο συμφέρον αν δεν είναι το συμφέρον των ανθρώπων αυτού του τόπου;

Ας παρακολουθήσουμε όμως παράγραφο-παράγραφο το εν λόγω άρθρο, προκειμένου να διαπιστώσουμε τις ανακρίβειες που περιέχει. Γράφει λοιπόν το άρθρο:

«Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τώρα με το λιμάνι της Ραφήνας. Εκεί το ΤΑΙΠΕΔ θέλει ν’ αξιοποιήσει τον τοπικό λιμένα ως επιβατικό λιμένα, να δημιουργήσει επιβατικό σταθμό και βασικές υποδομές υποστήριξης της ακτοπλοΐας. Ωστόσο, η τοπική κοινωνία αντιδρά, καθώς ο εκσυγχρονισμός του λιμένα θα φέρει νέους πελάτες (επιβάτες), ειδικά με την προοπτική της δημιουργίας των επεκτάσεων της Αττικής Οδού ή/και του προαστιακού»

Η πρόταση ξεκινά με τη βασικό νεοφιλελεύθερο αξίωμα πως το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες αποτελεί αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου. Ας το προσπεράσουμε όμως αυτό. Άλλωστε, τα αξιώματα είναι σαν τα δόγματα. Ούτε χρειάζονται, αλλά και ούτε απαιτούν απόδειξη. Ή τα δέχεσαι ή δεν τα δέχεσαι. Στη συνέχεια όμως του άρθρου, ο συντάκτης, από άγνοια (;), διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και το σχέδιο γιγάντωσης του λιμανιού της Ραφήνας που θα ξεπεράσει σε έκταση το λιμάνι του Πειραιά, το ονομάζει «εκσυγχρονισμό» του λιμανιού και «δημιουργία επιβατικού σταθμού και βασικών υποδομών υποστήριξης της ακτοπλοΐας». Και ποιος καλοπροαίρετος και συνετός πολίτης δε θα ήθελε εκσυγχρονισμό του λιμανιού και βελτίωση των υποδομών του; Όμως δεν πρόκειται καθόλου περί αυτού, αλλά για ένα τεράστιο έργο που θα μετατρέψει τη μικρή πόλη της Ραφήνας σε δεύτερο Πειραιά, αλλοιώνοντας οριστικά και αμετάκλητα τη φυσιογνωμία της πόλης και επιβαρύνοντας κατά πολύ την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Τι κάνει λοιπόν ο συντάκτης του άρθρου; Βαφτίζει το κρέας ψάρι, για να χάψουν οι πολλοί το παραμύθι και να το φάνε. Γνωρίζοντας  ότι όταν θα έχουν αντιληφθεί την πραγματικότητα, θα είναι πλέον αργά

Συνεχίζουμε την ανάγνωση του εν λόγω άρθρου

«Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, η τοπική δημοτική αρχή, για να δώσει το “πράσινο φως” στα σχέδια του ΤΑΙΠΕΔ, απαιτεί πρώτα η Πολιτεία να δεσμευτεί ότι όταν η Αττική Οδός και ο προαστιακός φτάσουν στην πόλη, τουλάχιστον για τα τελευταία δύο-τρία χιλιόμετρα θα υπογειοποιηθούν. Πρόκειται δηλαδή για ανεδαφικές αξιώσεις, καθώς, όπως και στην περίπτωση της Πάτρας, τα μεγέθη της κίνησης δεν δικαιολογούν μια τέτοια επένδυση»

Και εδώ συλλαμβάνεται ελλιπώς ενημερωμένος ο Βαγγέλης Μανδραβέλης, ισχυριζόμενος ότι «η τοπική δημοτική αρχή, για να δώσει το “πράσινο φως” στα σχέδια του ΤΑΙΠΕΔ, απαιτεί πρώτα η Πολιτεία να δεσμευτεί ότι όταν η Αττική Οδός και ο προαστιακός φτάσουν στην πόλη, τουλάχιστον για τα τελευταία δύο-τρία χιλιόμετρα θα υπογειοποιηθούν». Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από αυτό. Πρώτα από όλα, δεν είναι μόνο η τοπική δημοτική αρχή που αντιδρά, αλλά το σύνολο όλων των δημοτικών παρατάξεων. Δεύτερον, οι αντιδράσεις ενάντια στη γιγάντια επέκταση του λιμανιού είναι αποσυνδεμένες από την πιθανή έλευση της Αττικής Οδού και του Προαστιακού σιδηροδρόμου. Και τέλος, ας μάθει ο συντάκτης  του άρθρου πως  αν είναι να έρθουν στην πόλη της Ραφήνας ο Προαστιακός σιδηρόδρομος ή η Αττική Οδός, το αίτημα της τοπικής κοινωνίας για υπογειοποίησή τους προκειμένου να μην κοπεί η πόλη στα δύο, είναι ώριμο και αδιαπραγμάτευτο

Στη συνέχεια, ο αρθρογράφος κάνει ένα νοητικό άλμα μέχρι την Καλαμαριά για να καταδικάσει και εκεί τις αντιδράσεις του τοπικού δήμου σε σχέδια που θέλουν να πουλήσουν τη μαρίνα της πόλης σε ιδιώτες και σε ένα master plan που όπως καταγγέλλει η δήμαρχος Καλαμαριάς, Χρ. Αράπογλου,  θέλουν «να μετατρέψουν τον πνεύμονα της Καλαμαριάς και ολόκληρης της Θεσσαλονίκης σε μία περίκλειστη περιοχή, με υπερδόμηση κυριολεκτικά στη θάλασσα, περίφραξη 2 μ. ύψους από σκυρόδεμα, στερώντας από κατοίκους και επισκέπτες τον δημόσιο χώρο και καταργώντας τη μοναδική οπτική διαφυγή στη θάλασσα».

Αφήνοντας την Καλαμαριά, ο συντάκτης του άρθρου θυμάται υποθέσεις όπου “αθώοι” επενδυτές  ταλαιπωρούνται, είτε από τη δικαιοσύνη, είτε από τις τοπικές κοινωνίες. Αναφέρει  χαρακτηριστικά την υπόθεση “αξιοποίησης” του παλιού κτιρίου του ΕΟΜΜΕΧ στον Ταύρο, όπου ο ενδιαφερόμενος επενδυτής τα «βρόντηξε κι έφυγε», αλλά και την υπόθεση της Κασσιόπης στην Κέρκυρα , όπου ο τάλας επενδυτής μπορεί να μην έχει φύγει ακόμη, αλλά ταλαιπωρείται πολύ «αφού έχει αγοράσει και μισθώσει μια έκταση στην Κέρκυρα εδώ και σχεδόν 10 χρόνια και δεν έχει καταφέρει να βάλει ούτε έναν  πάσσαλο στο ακίνητό της»

Συμπάσχουμε κι εμείς με τον πόνο του Βαγγέλη Μανδραβέλη που συμπάσχει με τη σειρά του με τον πόνο των αθώων και ταλαίπωρων επενδυτών, οι οποίοι σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο και τα τίμια χρήματά τους, προσπαθώντας αδίκως να αναπτύξουν μια υπανάπτυκτη κοινωνία που αρνείται να αναπτυχθεί. Κατανοούμε επίσης την ανησυχία, τόσο του συντάκτη του άρθρου όσο και των επενδυτών, μια ανησυχία που διαφαίνεται ξεκάθαρα στο άρθρο: «Οι αντιδράσεις φαίνεται να πληθαίνουν, καθώς -σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, όταν ήταν βαριά η σκιά της Τρόικας και των πιστωτών- οι αντιδράσεις πιάνουν τόπο»

Αφού λοιπόν το άρθρο μας κάνει κοινωνούς στα μύρια όσα βάσανα που τραβούν οι ευεργέτες-επενδυτές ανά την Ελλάδα και αφού μας ανάγκασε να σκουπίσουμε τα δάκρυά μας, επιστρέφει ξανά στη Ραφήνα:

«Οι αντιδράσεις έχουν πολλές αιτίες. Στη Ραφήνα οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις προέρχονται από το γεγονός ότι οι κάτοικοι δεν θέλουν την ανάπτυξη του λιμένα. Εξάλλου, η απαίτησή τους μπορεί να καρποφορήσει, αφού πλειστάκις το τοπικό συμφέρον κυριάρχησε του δημοσίου συμφέροντος. Αυτό συνέβη π.χ. στην κατασκευή της Αττικής Οδού, όπου στην περιοχή Χαλανδρίου-Βριλησσίων ο άξονας υπογειοποιήθηκε, ενώ δεν συνέβη το ίδιο π.χ. στην περιοχή του Ηρακλείου»

Την απαίτηση δηλαδή της τοπικής κοινωνίας της Ραφήνας να μην κοπεί η πόλη στα δύο από την Αττική Οδό, όπως συνέβη για παράδειγμα στο Ηράκλειο, ο συντάκτης του άρθρου τη θεωρεί μαξιμαλιστική. Και θέλοντας να μην έχουμε καμιά αμφιβολία για τις θέσεις του, ο Μανδραβέλης συγκρίνει τις περιπτώσεις Χαλανδρίου- Βριλησίων όπου εκεί η Αττική Οδός υπογειοποιήθηκε και Ηρακλείου, που δεν υπογειοποιήθηκε και έτσι η πόλη κόπηκε στα δύο. Ειλικρινά, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο αρθρογράφος. Ότι η Αττική Οδός δεν έπρεπε να υπογειοποιηθεί ούτε στην πρώτη περίπτωση; Και να αποκοπούν για παράδειγμα τα Βριλήσσια από τα Μελίσσια; Μάλλον αυτό εννοεί και μας κάνει  να καταλάβουμε για μια ακόμη φορά πώς αντιλαμβάνονται οι νεοφιλελελεύθεροι το δημόσιο συμφέρον. Γι αυτούς, δημόσιο συμφέρον δεν είναι η ποιότητα ζωής των κατοίκων, αλλά το λογιστικό κέρδος. Ένα λογιστικό κέρδος, που γνωρίζουμε όλοι στις τσέπες ποιων καταλήγει.

Κάποιος βέβαια καλοπροαίρετος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι χάριν ενός ευρύτερου εθνικού συμφέροντος, μπορούν κάποιες φορές οι τοπικές αντιδράσεις να αγνοούνται και να παρακάμπτονται. Και δε θα είχε και άδικο.  Μα ποιο  είναι όμως αυτό το ευρύτερο εθνικό συμφέρον που επιβάλλει τη μεταφορά των γραμμών της ακτοπλοΐας του Αιγαίου από το λιμάνι του Πειραιά στο λιμάνι της Ραφήνας; Σε ένα λιμάνι μάλιστα που βάλλεται συνεχώς από το βοριά και δεν έχει καμία φυσική προστασία. Σε ένα λιμάνι που είναι το πιο ακατάλληλο από τα υπόλοιπα λιμάνια της Ανατολικής Αττικής (Πόρτο Ράφτη και Λαύριο) για το σκοπό αυτό. Το συμφέρον που κινεί αυτή τη μεταφορά δεν είναι κάποιο εθνικό και ευρύτερο συμφέρον, αλλά τα συμφέροντα των εφοπλιστών από τη μία μεριά (καθώς τα καράβια τους θα κάνουν λιγότερα μίλια σε σχέση με τον Πειραιά και τα αυτοκίνητα λιγότερα χιλιόμετρα σε σχέση με το Λαύριο) και της κρατικής κινέζικης εταιρείας COSCO από την άλλη, που θέλει να απελευθερώσει χώρο από το λιμάνι  του Πειραιά για τις δικές της δραστηριότητες

Εκτός, αν ο συντάκτης του άρθρου θέλει να μας πείσει ότι δημόσιο συμφέρον είναι τα συμφέροντα των Ελλήνων εφοπλιστών και των Κινέζων της COSCO

Εντύπωση προκαλεί το τέλος του άρθρου, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν ο Μανδραβέλης μιλάει σοβαρά ή αστειεύεται . Ή μήπως, ψάχνοντας οπωσδήποτε να βρει έναν εντυπωσιακό επίλογο, όπως πιθανότατα τον συμβούλευε η φιλόλογος της έκθεσης στο σχολείο, τελικά αναγκάζεται να καταφύγει σε φαιδρότητες;

Κλείνει λοιπόν το άρθρο,  αποκαλύπτοντας ποια είναι τα μεγάλα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από όλο αυτό. Όχι πίσω από τα μεγάλα έργα. Εκεί, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, είναι όλα καθαρά και ξάστερα. Πίσω από τις αντιδράσεις  των κατοίκων, κρύβονται τα συμφέροντα. Και, ενώ στην Κασσιόπη, ο αρθρογράφος βλέπει πίσω από την ταλαιπωρία του επενδυτή τους «μεγαλόσχημους που είχαν χτίσει τις προηγούμενες δεκαετίες τεράστιες βίλες στην περιοχή και δεν ήθελαν να διαταραχτεί η ησυχία τους», ενεργοποιώντας και λίγο κοινωνικό αυτοματισμό που πάντα είναι χρήσιμος, στη Ραφήνα, ποιους νομίζετε ότι ανακάλυψε ότι κωλυσιεργούν το έργο; Μα, τις καφετέριες της πόλης (!), που αν τα έργα στο λιμάνι προχωρήσουν , θα χάσουν τους πελάτες τους.

Διαβάζουμε και υποκλινόμαστε στον νέο Κλουζώ:

«Πολλές φορές οι αιτίες έχουν πολύ πιο… ταπεινά κίνητρα και ελατήρια. Στην Κασσιόπη, για παράδειγμα, εκτός από τους ιδεολογικά πολέμιους της ανάπτυξης, υπήρξαν κατ’ εξοχήν ιδιωτικά συμφέροντα κατά της αξιοποίησης. Οι μεγαλόσχημοι που είχαν χτίσει τις προηγούμενες δεκαετίες τεράστιες βίλες στην περιοχή δεν ήθελαν να διαταραχτεί η ησυχία τους.

Στο λιμάνι της Ραφήνας, πέρα απ’ όσους έχουν το εξοχικό τους, υπάρχουν και συμφέροντα που αντιτίθενται στην αξιοποίηση του λιμένα. Για παράδειγμα, καθώς δεν υπάρχει επιβατικός σταθμός, η αναμονή για τα πλοία γίνεται στις παρακείμενες καφετερίες, οι οποίες θησαυρίζουν από την αναμονή αυτήν. Αν υπάρξει παραχωρησιούχος στο λιμάνι, ενδεχομένως κάποιοι να χάσουν τις δουλειές τους. Το ίδιο συνέβη και το 2017 στα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας, όταν τα ανέλαβε η Fraport»

Βλέπουμε λοιπόν ότι ένας οπαδός του νεοφιλελευθερισμού και της “ανάπτυξης” μπορεί να γίνει τελικά, όλα όσα καταγγέλλει. Και οπισθοδρομικός, επιμένοντας σε λύσεις του προηγούμενου αιώνα που δε λαμβάνουν υπόψη τον άνθρωπο και το περιβάλλον αλλά και λαϊκιστής, που επιστρατεύει απλουστευτικά έως γελοία σχήματα, όπως ότι πίσω από την αντίθεση στο Master Plan της Ραφήνας είναι τα συμφέροντα των καφετεριών της πόλης

Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός στην πραγματικότητα, είναι βαθιά υποκριτικός και δεν έχει να κάνει ούτε με πρόοδο ούτε με ανάπτυξη, όπως επαγγέλλεται. Ο νεοφιλελευθερισμός , όπως γράφει και η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Δόγμα του Σοκ», είναι ο εναγκαλισμός μιας δράκας πανίσχυρων εταιριών και μιας τάξης πλούσιων πολιτικών - με τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις δύο ομάδες να είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτες και διαρκώς μετακινούμενες

Τρία είναι δε τα κύρια χαρακτηριστικά του: η μεταβίβαση του δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικά χέρια, το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στους ζάμπλουτους και στους αναλώσιμους φτωχούς και ένας εθνικισμός, που δικαιολογεί στον πληθυσμό του απεριόριστες δαπάνες για την ασφάλεια.

Είναι σίγουρο πως αν ζούσε σήμερα ο Μίλτον Φρίντμαν, ο γκουρού του αχαλίνωτου καπιταλισμού, θα ήταν υπερήφανος. Όχι μόνο  για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα αλλά και για όσα γράφονται από την "αμερόληπτη " επαγγελματική δημοσιογραφία, η οποία επάξια κατέχει την τελευταία θέση στην ΕΕ στο θέμα της ελευθερίας του Τύπου

Στην εικόνα, ο Jo-di προτείνει να αντικατασταθούν οι χάρτινοι φάκελοι των λογαριασμών ρεύματος με χρυσούς, ώστε να έχει κάποιο αντίκρυσμα το ποσό που δίνουμε

Κάποτε το δίλημμα ήταν: Zούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε; Πλέον, το δίλημμα έχει ξεπεραστεί και δεν είναι καν δίλημμα. Αντιληφθήκαμε λοιπόν ότι ζούμε για να πληρώνουμε τη ΔΕΗ και τους υπόλοιπους παρόχους ενέργειας που, ενώ έχουν φυτέψει όλη τη χώρα  με αιολικά και φωτοβολταϊκά, έχουν «καταφέρει»  να έχουμε το πιο ακριβό ή ένα από τα πιο ακριβά ρεύματα στην Ευρώπη. Ανικανότητα λέγεται αυτό ή απάτη; Δεν είναι δύσκολη η απάντηση. Η αντίδραση όμως φαίνεται αδύνατη

Όπως βέβαια θα έλεγε και ο Άδωνις ο Γεωργιάδης ή ο Θάνος ο Τζήμερος ή ο Στέφανος Μάνος, όποιος δεν μπορεί να πληρώνει το λογαριασμό, ας ζήσει χωρίς ρεύμα. Γιατί ο νόμος της ζουγκλας να μην ισχύει και στην ανθρώπινη κοινωνία; Και όλα αυτά, 107 ολόκληρα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση που ιεράρχησε τις ανθρώπινες ανάγκες και κατάφερε μέσα σε λίγα μόλις χρόνια να εξασφαλίσει για όλο τον πληθυσμό πρόσβαση σε δουλειά, σπίτι, ηλεκτρικό ρεύμα, θέρμανση. Αυτά ακριβώς που ο νικητής καπιταλισμός δεν μπορεί να εγγυηθεί για μια μεγάλη μερίδα των πολιτών. Μια μερίδα που μεγαλώνει συνεχώς.

Σήμερα λοιπόν, Παρασκευή 12 Ιουλίου, η Ελλάδα κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στην τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας. Όπως αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας των Συντακτών με τίτλο Έρχεται νέο ηλεκτροσόκ αυξήσεων τον Αύγουστο , η Ελλάδα έχει σήμερα την τρίτη υψηλότερη χονδρική τιμή ρεύματος στην Ε.Ε με  190 ευρώ τη μεγαβατώρα, κάτω μόνο από τα 230 ευρώ της Ουγγαρίας και τα 212 ευρώ της Ρουμανίας. Την ίδια στιγμή, η χονδρική τιμή ρεύματος στη Γαλλία είναι 55 ευρώ, στην Ισπανία και την Πορτογαλία 59, στη Γερμανία 91 και στις σκανδιναβικές χώρες από 28 έως 85 ευρώ.

Αν δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο ο Κυριάκος, μπορεί τουλάχιστον να στείλει μια επιστολή στην Ούρσουλα, μήπως έχει τίποτα λάμπες πετρελαίου και ψυγεία με πάγο που έχουν ξεμείνει από τον προηγούμενο πόλεμο να μας τα στείλει; Γιατί, και εδώ πόλεμο έχουμε. Μόνο που ο εχθρός φρόντισε ευφυώς να καταλάβει όλα τα Μέσα Ενημέρωσης και να μας πείσει ότι έχουμε ειρήνη

Άλλη μία καταγγελία του περιβόητου Master Plan που ετοιμάζεται να μετατρέψει τη Ραφήνα σε δεύτερο Πειραιά έρχεται στη δημοσιότητα, αυτή τη φορά από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας.

Όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο Σύλλογος, το τερατώδες σχέδιο παραβιάζει τη φέρουσα ικανότητα αυτού του τόπου, που ήδη ασφυκτιά  λόγω της τεράστιας κυκλοφοριακής επιβάρυνσης της περιοχής που επιφέρει η λειτουργία του λιμανιού. Ο Σύλλογος δηλώνει επίσης την αντίθεσή του με την εμπορική εκμετάλλευση και πώληση της χερσαίας παράκτιας ζώνης. Τέλος, ζητά αλλαγή της επίσημης θέσης του Δήμου σχετικά με το έργο διευθέτησης του Μεγάλου Ρέματος, που παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Περιβαλλοντική Νομοθεσία και σχετίζεται άμεσα με την επέκταση του λιμανιού. Για το λόγο αυτό ζητά επανασχεδιασμό του έργου, σύμφωνα με τις κοινοτικές οδηγίες Προστασίας και Διαχείρισης των Υδάτων.

Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση:

"Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας συμμετείχε στην πρόσφατη δημόσια διαβούλευση που οργάνωσε η δημοτική αρχή, με θέμα το master plan του λιμανιού. Σε αυτήν συμμετείχαν η κ. Τσεβά, ο κ.Βασιλόπουλος, ο κ.Ευαγγέλου , η κ.Τερζοπούλου, πλήθος αντιδημάρχων καθώς και η Αντιπεριφερειάρχης κ.Καβαλλάρη , ο βουλευτής κ.Γκιόκας και η Περιφερειακή Σύμβουλος κ.Κοροβέση Μυρτώ.

Ο Σύλλογος διατύπωσε τις ακόλουθες θέσεις:

Τάσσεται στο πλευρό του δημοτικού συμβουλίου και της διαπαραταξιακής επιτροπής κατά του master plan.

Eίναι κόκκινη γραμμή η εμπορική εκμετάλλευση και πώληση της χερσαίας ,παράκτιας ζώνης.

Είναι κόκκινη γραμμή η εκτέλεση έργων μη εναρμονιζόμενων με την ευρωπαϊκή περιβαλλοντική και κλιματική νομοθεσία.

Στο σύνολό του, το σχέδιο κρίνεται απορριπτέο διότι παραβιάζει τη φέρουσα ικανότητα αυτού του τόπου, που ήδη ασφυκτιά.

Ο Σύλλογος ζητά από τις δημοτικές αρχές και το δημοτικό συμβούλιο:

Συνέχιση του έργου της διαπαραταξιακής επιτροπής καθώς εκπροσωπεί την πλειοψηφία των ψηφοφόρων δημοτών και ικανοποιεί την προσδοκία και την απαίτησή τους για συνεργασία μεταξύ των δημοτικών παρατάξεων.

Αλλαγή της επίσημης θέσης του Δήμου όσον αφορά το έργο διευθέτησης του Μεγάλου Ρέματος το οποίο παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία. Ζητάμε επανασχεδιασμό των έργων σύμφωνα με τις κοινοτικές οδηγίες διαχείρισης Υδάτων. Οι ανάγκες των καιρών απαιτούν αναθεώρηση της πολιτικής θέσης, η οποία θα χαιρετηθεί ως πολιτική γενναιότητα και όχι ως πολιτική επιπολαιότητα.

Ζητάμε πρώτα από τον εαυτό μας κ έπειτα από τους υπολοίπους να διατηρηθεί τόσο στο δημόσιο διάλογο, όσο και στα δημοτικά συμβούλια ένα υψηλό επίπεδο πολιτικού λόγου , μακριά από λεκτικές μικρότητες, υβρεολογίες και πολιτικές μικροπρέπειες.

Αναμένουμε η προφορική καθολική απόρριψη του master plan από τη δημοτική αρχή, το δημοτικό συμβούλιο και τις δημοτικές παρατάξεις να εκφραστεί πλέον επίσημα και εγγράφως.   Παράλληλα αναμένουμε πρωτοβουλίες  από το Δήμο κινητοποίησης των πολιτών με οργάνωση δυναμικών δράσεων.

Ο Σύλλογος Γονέων απευθυνόμενος στην Αντιπεριφερειάρχη κ. Καβαλλάρη, την ενημέρωσε ότι κατόπιν δημόσιας συζήτησης , ο σύλλογος απέστειλε στις αρχές Απριλίου υπομνήματα και αιτήματα τόσο προς την Περιφέρεια (και στο γραφείο της ιδίας) όσο και προς τα Υπουργεία , τον Οργανισμός Λιμένος Ραφήνας και το Πρωθυπουργικό γραφείο, στα οποία δεν λάβαμε ικανοποιητική απάντηση.

Αφορούσαν την ανακατασκευή της Φλέμινγκ, Αργιθέας-Ήλιδος, οι οποίες είναι εγκληματικά ημιτελείς, τη βελτίωση των αστικών συγκοινωνιών και των δρομολογίων ώστε να εξυπηρετούνται οι μαθητές και την ενεργειακή αναβάθμιση του λιμανιού με ηλεκτροδότηση των ελλιμενιζόμενων πλοίων. Εκφράσαμε εντόνως την ανησυχία μας ότι λόγω της τεράστιας κυκλοφοριακής επιβάρυνσης της περιοχής και των ακατάλληλων για πεζούς οδικών αρτηριών υπάρχει αυξημένη πιθανότητα παράσυρσης παιδιού από όχημα.

Τέλος ο Σύλλογος Γονέων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας καλεί όλους τους τοπικούς συλλόγους Γονέων, την ένωση Συλλόγων και την Ομοσπονδία να ενημερωθούν για το συγκεκριμένο σχέδιο.

Καλεί τους πολιτιστικούς φορείς και τους τοπικούς συλλόγους να τιμήσουν τις μνήμες του παρελθόντος, μετέχοντας στις μάχες του παρόντος.

Ο Σύλλογος, στα πλαίσια της δημόσιας διαβούλευσης,  θα καταθέσει επίσημα την απόρριψη του master plan ώστε να εξασφαλίσει όπως προβλέπεται από σχετικές διατάξεις το δικαίωμα χρήσης ένδικων μέσων τόσο για τον τωρινό όσο και για τους επόμενους συλλόγους.

Καλεί τους γονείς, εάν το επιθυμούν,  να πράξουν το ίδιο    είτε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στο : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.  ή στην ταχυδρομική διεύθυνση Λ.Αλεξάνδρας 11 τκ 11473  Αθήνα

Ευχόμαστε καλή επιτυχία σε αυτήν την συλλογική προσπάθεια

εκ του Δ.Σ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας "

Ο Αργεντινός τεχνικός Μαρσέλο Μπιέλσα βρίσκεται αυτό τον καιρό στο τιμόνι της εθνικής ομάδας της Ουρουγάης και πριν από λίγες ημέρες την οδήγησε σε μεγάλη νίκη-πρόκριση επί της Εθνικής Βραζιλίας στο Copa America. Και, αντί, στη συνέντευξη Τύπου, να αυτοθαυμαστεί και να περιαυτολογήσει, όπως συνήθως κάνουν οι νικητές, αυτός προτίμησε να παραδώσει μαθήματα σύνεσης, αλλά και φιλοσοφίας.

Ο Μαρσέλο Μπιέλσα γνωρίζει καλά την ψυχολογία του όχλου. Πόσο εύκολα παρασύρεται αυτός και πόσο εύκολα αλλάζει ρότα. Ξέρει καλά πως σήμερα κάποιος μπορεί να είναι ήρωας, και αύριο κυνηγημένος. Από τους ίδιους μάλιστα ανθρώπους που προηγουμένως τον αποθέωναν. Όπως ο ίδιος έχει πει «Κανείς δεν είναι μαζί σου για να σε βοηθήσει να κερδίσεις, αλλά όλοι είναι μαζί σου αν κερδίσεις. Είναι νόμος της ζωής»

Και όταν χάσεις, είσαι μόνος, προσθέτουμε εμείς. Όπως το διαπίστωσε με δραματικό τρόπο ο Μπιέλσα το Φεβρουάριο του 1992, όταν οι φανατικοί οπαδοί της Νιούελς Ολντ Μπόις, της ομάδας που προπονούσε τότε ο Μπιέλσα,  είχαν την φαεινή ιδέα να επισκεφτούν με άγριες διαθέσεις τον προπονητή της ομάδας τους στο σπίτι του, ύστερα από μία βαριά ήττα. Εκεί συνειδητοποίησαν από πρώτο χέρι γιατί ο Μπιέλσα ονομάζεται El loco (ο Τρελός), όταν άνοιξε την πόρτα και, με μια χειροβομβίδα στο χέρι (!), τους απείλησε: «Αν δεν φύγετε τώρα αμέσως, βγάζω την περόνη και σας την πετάω». Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν η χειροβομβίδα ήταν αληθινή, η καταγραφή του γεγονότος όμως δείχνει  πολλά για τον εκρηκτικό και ασυμβίβαστο χαρακτήρα του

Στην πραγματικότητα βέβαια, ο El Loco,  μόνο τρελός δεν είναι. Απλά σε ένα κόσμο που έχει μάθει  να λατρεύει το χρήμα και το σκοπό, αυτός ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα.

Είναι χαρακτηριστικό πως όταν προπονούσε την αγγλική ομάδα της Λιντς, τον Απρίλιο του 2019, σε έναν καθοριστικής σημασίας αγώνα με την Άστον Βίλα, η ομάδα του έβαλε γκολ, ενώ ένας παίκτης της αντίπαλης ομάδας ήταν πεσμένος κάτω λόγω τραυματισμού. Ο Μπιέλσα, τότε, διέταξε τους ποδοσφαιριστές του να καθίσουν να δεχθούν ένα γκολ. Και, όντως, έτσι έγινε. Και όπως αποδείχθηκε τελικά, το γκολ αυτό στοίχισε την απευθείας άνοδο στη Λιντς, η οποία αναγκάστηκε να την διεκδικήσει στα playoffs, όπου την έχασε

Ας επιστρέψουμε όμως στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε, όπου εκεί αναφέρθηκε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο που έχει γίνει μπίζνα και στην καταστροφή που θα επιφέρει όλη αυτή η εμμονή με το χρήμα στο άθλημα των φτωχών, όπως είπε χαρακτηριστικά

«Το ποδόσφαιρο αποκτά όλο και περισσότερους θεατές, αλλά γίνεται ολοένα και λιγότερο ελκυστικό. Αυτά που έκαναν αυτό το παιχνίδι το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου είναι αυτά που σήμερα δεν τους δίνουμε καμία σημασία. Μετά αυτή η διαδικασία θα τελειώσει.

Δεν έχει σημασία πόσος κόσμος παρακολουθεί το άθλημα εάν δεν διασφαλίσουμε ότι ο κόσμος θα έχει κάτι ευχάριστο για να παρακολουθήσει και το μόνο που θα επωφεληθεί θα είναι οι μπίζνες. Γιατί αυτούς τους νοιάζει πόσος κόσμος θα παρακολουθήσει.

Αλλά σε λίγα χρόνια οι παίκτες που θα αξίζουν να καθίσεις να τους παρακολουθήσεις θα είναι λιγότεροι και το προϊόν θα είναι λιγότερο απολαυστικό. Αυτή η τεχνητή αύξηση θεατών θα τελειώσει.

Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο πέντε λεπτά με highlights. Το ποδόσφαιρο είναι περισσότερα από αυτό. Είναι μια πολιτισμική έκφραση, ένας τρόπος ταυτοποίησης. To ποδόσφαιρο κανονικά ανήκει στον απλό κόσμο. Ήταν πάντα η διέξοδος των φτωχών. Μπορεί να μην είχαν πολλούς τρόπους στη ζωή τους για να νιώσουν ευτυχισμένοι αλλά είχαν αυτό για να χαρούν. Σήμερα δεν το έχουν πλέον. Κατά πάσα πιθανότητα υπάρχουν Ουρουγουανοί που κοιτάνε μόνο τις καλύτερες στιγμές των αγώνων της εθνικής, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αίσθηση που μας επέτρεψε να ερωτευτούμε έναν λαό με το πιο χαρακτηριστικό σημάδι αναγνώρισης που έχει, το ποδόσφαιρο.

Θεωρώ ότι πρέπει να αγνοήσουμε το μοτίβο που μας προτείνουν, όπου η αντιπαράθεση, η κατηγορία, η αποφασιστικότητα εκείνου που είναι ένοχος, γίνεται εμμονή που δυσχεραίνει την ατμόσφαιρα στην οποία θα έπρεπε να παίζεται κανονικά το ποδόσφαιρο»

Συνήθως η παρακμή έρχεται σιγά-σιγά και δεν είναι αποτέλεσμα ενός μόνο γεγονότος. Μία όμως ημερομηνία έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη των ποδοσφαιρόφιλων και αυτή είναι η 5η Ιουλίου του 1982, όταν η πειθαρχημένη και κυνική Ιταλία νικούσε και απέκλειε τη μαγική ομάδα της Βραζιλίας των Σόκρατες, Ζίκο, Φαλκάο, Έντερ, Σερέζο, Ζούνιορ, Σερζίνιο και τόσων άλλων, ίσως την τελευταία μεγάλη ομάδα που έβγαλε η χώρα του Πελέ

Ο κυνισμός της Ιταλίας έβαλε τέλος σε αυτό που ονομάζαμε «βραζιλιάνικο στυλ ποδοσφαίρου. Από δω και στο εξής, μόνο ο σκοπός θα είχε σημασία. «Είναι το μόνο παιχνίδι που δεν είδα ποτέ ξανά, δεν ήθελα και δεν θέλω. Είχαμε ομαδάρα και παίζαμε με χαρά, το απολαμβάναμε. Το ποδόσφαιρο όπως το ξέραμε πέθανε εκείνη την ημέρα», ήταν τα λόγια του Σόκρατες χρόνια μετά…

Και ύστερα ήρθε η Ευρώπη που άρχισε να αγοράζει όλα τα μεγάλα νοτιοαμερικάνικα ταλέντα. Όλη σχεδόν η μεγάλη βραζιλιάνικη ομάδα του 1982 ανέβηκε στην Ευρώπη. Και αυτό συμβαίνει μέχρι και σήμερα

Ο Μπιέλσα μίλησε και γι αυτή την κατάρα που στερεί από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής τα μεγάλα ταλέντα τους και αυτό είναι κάτι που αντανακλά και στα αποτελέσματα των Εθνικών τους ομάδων.

"Παλιά ήταν ένα άλλο ποδόσφαιρο, ειδικά στη Νότια Αμερική...

Και δείτε πόσο ενδιαφέρον είχε, αν θυμάστε τον σχηματισμό της Σάο Πάολο στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα ήταν όλοι παίκτες της Εθνικής Βραζιλίας που έπαιζαν στο πρωτάθλημα της Βραζιλίας!

Δείτε τι έπαθε το φτωχό νοτιοαμερικανικό ποδόσφαιρο... Ραί, Ρομπέρτο Κάρλος, Ρονάλντο, Καφού, έφυγαν στην Ευρώπη, αλλά πριν πάνε στην Ευρώπη, πρόλαβαν και άφησαν το στίγμα τους στην Βραζιλία.

Φανταστείτε λοιπόν τι συνέβη στο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι μια δημοφιλής ιδιοκτησία πλέον... οι φτωχοί έχουν πολύ μικρή πρόσβαση στην ευτυχία, επειδή δεν έχουν χρήματα να την αγοράσουν και το ποδόσφαιρο, επειδή είναι δωρεάν, τους την έδινε αυτή την ευτυχία ανέκαθεν.

Αυτό το ποδόσφαιρο, που είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κράτησε την ελπίδα των φτωχότερων, δεν δίνει πια αυτή την ευτυχία. Γιατί στην ηλικία των δεκαεφτά ετών, ο Έντρικ και ο Εστεβάο, ήδη φεύγουν στην Ευρώπη, χωρίς να τους χαρεί η Βραζιλία ...”

Δεν έχει αλλάξει μόνο το ποδόσφαιρο. Μαζί με αυτό έχουν αλλάξει και οι ποδοσφαιριστές. Παλιά οι ποδοσφαιριστές ήταν κομμάτι του λαού. Σήμερα είναι super stars, ζούνε  σε χρυσά κλουβιά, οδηγούν super cars, μετακινούνται με ιδιωτικά αεροπλάνα, κάνουν διακοπές σε χλιδάτα γιωτ. Όπως ο συμπαθής κατά άλλα Κώστας Τσιμίκας που ανεβάζει στο Instagram την εντυπωσιακή του Lamborghini. Γιατί όχι; Μήπως τα έκλεψε, όπως λένε οι θαυμαστές του. Λες και αυτό είναι το θέμα

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Άντριαν Μούτου, όταν αναφέρεται στις πρώτες μέρες του στην Ίντερ

"Όταν έφτασα στην Ίντερ, είχα μια Alfa Romeo, έμενα σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο Duomo.

Μπαίνω στον αυτοκινητόδρομο, ο Βιέρι φτάνει από πίσω με τη Ferrari, με κοιτάζει, αρχίζει να γελάει και φεύγει.

Φτάνω μετά από δεκαπέντε λεπτά και ήθελα να παρκάρω το αυτοκίνητό μου μέσα στην Pinetina, έρχεται κάποιος που ήταν εκεί και μου λέει ότι μόνο Ferrari και Lamborghini μπορούσαν να παρκάρουν εκεί και ότι έπρεπε να παρκάρω στο τρίτο πάρκινγκ.

Όταν έφτασα σπίτι, τηλεφώνησα στον ατζέντη μου και τον ρώτησα πότε θα έφτανε ο πρώτος μισθός, γιατί στην Ίντερ παίζεις μόνο με Ferrari και Lamborghini"

Ο Άντριαν Μούτου δεν ήταν από τους τυχερούς, δεν άντεξε την υπερέκθεση και όσα φέρνει πλέον όλο αυτό το star system και δεν είχε την πορεία που προδιέγραφε το πλούσιο ταλέντο του. Κάποιοι άλλοι όμως, είναι πιο ανθεκτικοί. Μπορούν και το παλεύουν πολύ καλύτερα και αρμέγουν τη χρυσή αγελάδα όσο δεν πάει. Θα διαφημίσουν πατατάκια, σαμπουάν, ακόμη και σώβρακα όπως κάνει τώρα το νέο μεγάλο αστέρι της Εθνικής Αγγλίας, ο Μπέλιγχαμ. Και  όταν γεράσουν, δε θα αποσυρθούν εύκολα. Θα πάνε στη Σαουδική Αραβία, στο Κατάρ, στις ΗΠΑ και θα αρπάξουν όσα μπορούν, χωρίς να σεβαστούν τον πρότερο ποδοσφαιρικό εαυτό τους. Λες και το έχουν ανάγκη

Βέβαια, υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις ,όπως αυτή του Γερμανού Τόνι Κρόος , ο οποίος  σ αυτό το Euro κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια

''Είναι μια καλή ηλικία για να αποσυρθώ. Δεν θα έπαιζα ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα ή το Κατάρ.

Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι σαν ένα παιδί που παίζει μπάλα και τελειώνω ως ένας από τους ποδοσφαιριστές που κέρδισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ και τίτλους πρωταθλήματος.

Δεν μπορώ να κακομεταχειριστώ τον εαυτό μου παίζοντας μέχρι τα σαράντα μου χρόνια, έχω κερδίσει πολλά, οπότε για να έχω κερδίσει όλα αυτά, έζησα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, ας απολαύσω την συνταξιοδότηση μου"

Αυτές οι λίγες εξαιρέσεις είναι που κάνουν ακόμη ανεκτή την ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Γι αυτές τις λίγες εξαιρέσεις αξίζει ακόμη να ασχολείσαι. Για τον Μπιέλσα, για τον Κρόος. Αλλά και για παλιότερες. Όπως αυτή του Μαραντόνα, του Ερίκ Καντονά, του Ζινεντίν Ζιντάν. Και για όποιον άλλο τρελό ξεφυτρώσει κάποια στιγμή και ταράξει έστω και για λίγο τα ήρεμα και αδιάφορα νερά του ποδοσφαιρικού βάλτου των ημερών μας

Πηγές

https://www.newsbeast.gr/sports/arthro/9190452/mountial-1982-to-90lepto-pou-teleiose-to-podosfairo-opos-to-xerame

https://www.facebook.com/search/top?q=dieci

https://www.ratpack.gr/sports/story/34969/o-marselo-mpielsa-xestomise-tin-pio-skliri-alitheia-gia-to-sygxrono-podosfairo

https://www.gazzetta.gr/football/copa-america/2350734/mpielsa-podosfairo-ginetai-ligotero-elkystiko-kai-perissotero-mpizna

Η Τ.Ο Μεσογείων - Λαυρεωτικής του ΚΚΕ καταγγέλλει το λεγόμενο "MasterPlan" το οποίο προβλέπει την τερατώδη επέκταση του λιμανιού της Ραφήνας και πρόκειται να μετατρέψει τη Ραφήνα σε ένα δεύτερο Πειραιά. Από την αλόγιστη επέκταση και την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, θα κερδίσουν, όπως καταγγέλλει, μόνο ο μονοπωλιακός όμιλος που θα πάρει τον διαγωνισμό της ΕΤΑΔ (πρώην ΤΑΙΠΕΔ), οι εφοπλιστές που θα μειώσουν το κόστος μετακίνησης των πλοίων τους και οι μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις

Καλεί τέλος τους εργαζόμενους και το λαό της Ραφήνας σε ξεσηκωμό, ώστε να μην επιτρέψουν να προχωρήσει το νέο έγκλημα που θα αλλοιώσει οριστικά και αμετάκλητα τη φυσιογνωμία της πόλης και θα υποβαθμίσει δραματικά την ποιότητα ζωής τους

Ακολουθεί η ανακοίνωση, όπως τη δημοσίευσε ο ιστότοπος 902.gr:

«Τις προηγούμενες μέρες βγήκε στη δημοσιότητα το λεγόμενο "MasterPlan" για το Λιμάνι της Ραφήνας. Ουσιαστικά το MasterPlan προβλέπει τη μετατροπή της Ραφήνας σε έναν "Μικρό Πειραιά", καθώς επιδίωξη είναι η επέκταση του Λιμανιού και η μεταφορά δρομολογίων από τον Πειραιά στη Ραφήνα. Στο masterplan προβλέπεται ακόμα και κατασκευή υδατοδρομίου, για αξιοποίηση από υδροπλάνα. Ουσιαστικά μιλάμε για μια ριζική αλλαγή της ίδιας της φυσιογνωμίας της περιοχής που θα επιφέρει μεγάλη περαιτέρω υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων» επισημαίνει σε ανακοίνωσή της για το θέμα η ΤΟ Μεσογείων - Λαυρεωτικής του ΚΚΕ.

Τονίζει ακόμα πως το Μaster Plan «που τόσο διαφημίζουν και προβάλουν τα κυβερνητικά στελέχη στην περιοχή, αποτελεί τον προθάλαμο για να προχωρήσει η ιδιωτικοποίησή του. Τα όποια έργα προβλέπονται δεν έχουν κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και την ποιότητα ζωής των κατοίκων αλλά μοναδικό στόχο έχουν να κάνουν το λιμάνι πιο ελκυστικό για τους διάφορους υποψήφιους επενδυτές. Με χρήματα του ελληνικού λαού και στις πλάτες των κατοίκων της περιοχής, δίνονται "προίκα" στον μελλοντικό επενδυτή υποδομές, που θα μπορεί να τις επεκτείνει παραπέρα με αποκλειστικό γνώμονα την κερδοφορία του.

Η ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού της Ραφήνας, το ξεπούλημα και η παράδοση της πλειοψηφίας των μετοχών σε ιδιώτη – επιχειρηματία, αποτελεί μια ιδιαιτέρως αρνητική εξέλιξη για τους κατοίκους και τους εργαζόμενους στη Ραφήνα και στο Πικέρμι, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Αττικής, που υλοποιείται βήμα-βήμα τα τελευταία χρόνια από όλες διαδοχικά τις κυβερνήσεις».

Υπενθυμίζει μάλιστα πως ο Οργανισμός Λιμένος Ραφήνας εντάχθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ το 2012 επί κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια εντάχθηκε στο Υπερταμείο επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σύμφωνα με το οποίο τα έσοδα από την αξιοποίηση - ιδιωτικοποίηση - εκποίηση της περιουσίας του Δημοσίου καλύπτουν κατά ένα μέρος την αποπληρωμή δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και κατά ένα άλλο τη χρηματοδότηση επενδύσεων. Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, έρχεται να ολοκληρώσει αυτό το σχεδιασμό.

«Τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" των στελεχών της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και άλλων κομμάτων, ότι μέσω της υλοποίησης του Μaster Plan και της αύξησης της τουριστικής κίνησης και της μεταφοράς εμπορευμάτων, θα βγουν κερδισμένοι οι κάτοικοι και τα λαϊκά στρώματα της περιοχής, στόχο έχουν την εξαπάτηση και την παραπλάνηση για να περάσουν τους σχεδιασμούς τους χωρίς να βρουν το εμπόδιο της λαϊκής αντίδρασης.

Διαφημίζουν τις νέες θέσεις εργασίας, αναπαράγοντας συνειδητά ψέματα, αφού είναι γνωστό και έχει επιβεβαιωθεί και σε άλλες περιπτώσεις, ότι οι όποιες θέσεις εργασίας θα είναι με τσακισμένα δικαιώματα, αφού αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την κερδοφορία του όποιου επενδυτή» αναφέρει χαρακτηριστικά η Τομεακή Οργάνωση και προσθέτει:

«Λένε, επίσης, ψέματα ότι από τη συγκεκριμένη επένδυση θα βγουν ωφελημένοι οι μικροί επαγγελματίες της περιοχής. Στην πραγματικότητα θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Θα διαμορφωθεί ένα "περίκλειστο" λιμάνι που θα συγκεντρώνει και θα απομυζά τους μικρούς επαγγελματίες προς όφελος των ομίλων που θα έρθουν να επενδύσουν.

Ουσιαστικά, αυτοί που πραγματικά θα κερδίσουν από την ιδιωτικοποίηση, είναι ο μονοπωλιακός όμιλος που θα πάρει τον διαγωνισμό της ΕΤΑΔ (πρώην ΤΑΙΠΕΔ), οι εφοπλιστές που θα μειώσουν το κόστος μετακίνησης των πλοίων τους, οι μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις κλπ».

Οι λαϊκές ανάγκες βρίσκονται στην αντιπέρα όχθη των σχεδίων τους

«Το πολυδιαφημισμένο Master Plan δεν έχει ως προσανατολισμό και προτεραιότητα την ικανοποίηση των αναγκών του λαού της περιοχής, γι’ αυτό το λόγο δεν προβλέπει τίποτα για αυτές. Αντίθετα δυσχεραίνει και υποβαθμίζει την ζωή του λαού. Την ώρα που προβλέπει "φαραωνικού" τύπου έργα και δυνατότητα επέκτασης σε όλο σχεδόν το παραλιακό μέτωπο, δεν προβλέπει ούτε καν τις αναγκαίες μελέτες (κυκλοφορικές, οικονομικές, ακτομηχανικές, περιβαλλοντικές κλπ) για την πρόβλεψη όλων των πιθανών επιπτώσεων» ξεκαθαρίζει και συμπληρώνει πως «για αυτό το λόγο, από πουθενά δεν διασφαλίζεται ότι η μετακίνηση από και προς το λιμάνι της Ραφήνας θα είναι προσιτή για την εργατική λαϊκή οικογένεια, ότι τα εισιτήρια θα είναι φτηνά, ότι θα υπάρχουν δωρεάν θέσεις πάρκινγκ. Από πουθενά δεν διασφαλίζεται ο σεβασμός στο φυσικό περιβάλλον, το αντίθετο μάλιστα, μιας και το μπάζωμα του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας για να στηρίξουν τις μελλοντικές επεκτάσεις της Αττικής Οδού μέσω των γνωστών συμβάσεων παραχώρησης σε ιδιώτες, αποτελεί περιβαλλοντική καταστροφή και επιπλέον στοιχείο υποβάθμισης της περιοχής μας».

Ταυτόχρονα, συνεχίζει η Τομεακή Οργάνωση, «κρύβουν ότι η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού της Ραφήνας πάει πακέτο με το ξεπούλημα κτιρίων και άλλων εγκαταστάσεων στον επίδοξο επιχειρηματία για να τα αξιοποιήσει όπως επιλέξει με κριτήριο φυσικά τα κέρδη του, ενώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για τις λαϊκές ανάγκες.

Η ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού της Ραφήνας αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα τι πραγματικά εννοούν η κυβέρνηση της ΝΔ και όλα τα αστικά κόμματα, όταν "κλείνουν σε όλες τις πτώσεις" τις λέξεις "ανάπτυξη", "ανταγωνιστικότητα", "επενδύσεις". Αποτελούν στην πραγματικότητα τους στόχους της ΕΕ και του κεφαλαίου για την εξασφάλιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων συντρίβοντας τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες.

Είναι αποκαλυπτικό πως την ίδια ώρα που με συνοπτικές διαδικασίες προχωράνε αυτοί οι σχεδιασμοί, έργα και υποδομές για τις ανάγκες του λαού (δημόσιο νοσοκομείο, σχολική στέγη, αποχετευτικά δίκτυα κλπ), βρίσκονται στα αζήτητα. Ενώ έχουν περάσει 6 χρόνια μετά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι, οι κάτοικοι παραμένουν όμηροι των υποσχέσεων και ενός απαραδέκτου και απορριπτέου πολεοδομικού σχεδίου».

Καταλήγοντας ξεκαθαρίζει πως «με τον αγώνα και την πάλη μας, οι εργαζόμενοι και ο λαός της Ραφήνας - Πικερμίου και της ευρύτερης περιοχής μπορούμε να τους σταματήσουμε, να βάλουμε εμπόδια ώστε να μην επιτρέψουμε να προχωρήσει το νέο έγκλημα. Καλούμε τους εργαζόμενους της περιοχής, τους μικρούς επαγγελματίες, τους μαζικούς φορείς, κάθε άνθρωπο που αντιλαμβάνεται τους κινδύνους μιας τέτοιας εξέλιξης σε ξεσηκωμό.

Απαιτούμε:

• Η κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ να πάρουν πίσω την απόφαση για την προκήρυξη εκδήλωσης ενδιαφέροντος.
• Να σταματήσει τώρα κάθε προσπάθεια παράδοσης, ιδιωτικοποίησης των λιμενικών υποδομών της Ραφήνας.
• Συντήρηση και ανάπτυξη των υποδομών με γνώμονα την ικανοποίηση των αναγκών του λαού της περιοχής.
• Εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής δουλειάς με εργασιακά δικαιώματα και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για όλους τους εργαζόμενους στο Λιμάνι.
• Σύγχρονες, ασφαλείς και φτηνές ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες για τη μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων.
• Διασφάλιση σύγχρονων και δωρεάν υποδομών για τους επαγγελματίες και τους ερασιτέχνες αλιείς.
• Οι χώροι γύρω από το Λιμάνι να γίνουν χώροι πρασίνου, με ελεύθερη πρόσβαση στην άθληση, καθώς και εξασφάλιση χώρου για δωρεάν πάρκινγκ.
• Κατάργηση των διοδίων, την Αττική Οδό την έχουμε χρυσοπληρώσει.
• Να παρθούν άμεσα μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας στο Μέγα Ρέμα Ραφήνας για τη διασφάλιση της ζωής και της περιουσίας του λαού μας, με σεβασμό στο περιβάλλον.

Τα λιμάνια μπορούν να γίνουν μοχλός ανάπτυξης και ευημερίας για τους εργάτες και το λαό σε μια οικονομία και κοινωνία που η παραγωγή και οι υποδομές μεταφορών και άλλες κρίσιμες υποδομές θα είναι κοινωνική περιουσία και θα οργανώνονται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του λαού.

Σε αυτό το δρόμο, οι λιμενικές υποδομές μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, στην εξυπηρέτηση του μεγάλου νησιωτικού συμπλέγματος της χώρας, στην κάλυψη των αναγκών για μετακίνηση και αναψυχή, όπως επίσης στην αξιοποίησή τους με άλλες χώρες και λαούς στη βάση των σχέσεων αμοιβαίου οφέλους»

Η ταινία La Strada, γνωστή κι ως «Πουλημένη απ’ τη μητέρα της», θεωρείται ως ένα από τα αριστουργήματα του ιταλικού, αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Σκηνοθετημένη από τον Φεντερίκο Φελίνι, η ταινία είναι ένα νεορεαλιστικό δράμα του  1954. Μόνο που ο Φελίνι, πάει ένα βήμα πέρα από το νεορεαλισμό και τον μπολιάζει με λυρισμό και συμβολισμούς, φτιάχνοντας μια βαθιά συγκινητική ταινία που παρά τη σκοτεινιά της καταφέρνει να ρίχνει αχτίδες φωτός και αισιοδοξίας. Μια ταινία που δείχνει τη μάχη της αθωότητας και τρυφερότητας ενάντια στη σκληρότητα και τις δυσκολίες της ζωής

Ο δρόμος, που είναι ο τίτλος της ταινίας, είναι το σύμβολο. Είναι η πορεία του ανθρώπου, η περιπλάνησή του, οι επιλογές που καλείται να πάρει στα σταυροδρόμια της ζωής. Όπως καλείται κάποια στιγμή να κάνει η ονειροπαρμένη και καλοκάγαθη Τζελσομίνα, που πουλήθηκε από τη μάνα της στον Ζαμπανό, έναν βάρβαρο πλανόδιο “καλλιτέχνη τσίρκου”.  Για να μπορεί να επιβιώνει, έχει μάθει να δραπετεύει νοερά από τη φυλακή της και να περιπλανιέται σαν ένας θηλυκός Σαρλώ σε κόσμους ονειρικούς, ταλαντευόμενη διαρκώς ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα. Και όλα αυτά, με φόντο μια ρημαγμένη από τον πόλεμο Ιταλία, αποκαμωμένη από τη φτώχεια και τα δεινά του πολέμου

Η ταινία κέρδισε το 1954 τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1956, ενώ το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην πρώτη δεκάδα στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Το σενάριο της ταινίας έγραψε ο ίδιος ο Φελίνι σε συνεργασία με τους Τούλιο Πινέλι και Ένιο Φλαϊάνο. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Άντονι Κουίν, η Τζουλιέτα Μασίνα (σύζυγος του σκηνοθέτη) και ο Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ

Ιταλία, 1954

Παραγωγή: Ντίνο Ντε Λαουρέντις, Κάρλο Πόντι

Σκηνοθεσία: Φεντερίκο Φελίνι

Σενάριο: Φεντερίκο Φελίνι, Τούλιο Πινέλι, Ενιο Φλαϊάνο

Φωτογραφία: Οτέλο Μαρτέλι, Κάρλο Καρλίνι

Μοντάζ: Λέο Κατότσο

Μουσική: Νίνο Ρότα

Πρωταγωνιστούν: Τζουλιέτα Μασίνα, Αντονι Κουίν, Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ

Διάρκεια: 104 λεπτά

Κυκλοφόρησε το μόνο κι έρημο σαν την καλαμιά στο Ρέμα της Ραφήνας,  φύλλο #64 της RAF-WEST Journal, της Νο2 εφημερίδας της ανατολικής Αττικής. Διαβάστε σήμερα:

Στο δρόμο της Μυκόνου και του Ντουμπάι η Ραφ Τάουν. Νέα βελτιωμένα σχέδια για το Μεγάλο Master Plan του λιμανιού. Έρημος προδιαγραφών Σαχάρας θα ενώνει το πρώην Μεγάλο Ρέμα και νυν Μεγάλη Τάφρος με τα υπερπολυτελή πολυώροφα ξενοδοχεία που θα κρύβουν για πάντα την ασχήμια της πόλης από τους υψηλούς επισκέπτες. Η μεταφορά των αποσκευών των υψηλών καλεσμένων θα γίνεται με Αραβικές καμήλες και οι οδηγοί τους θα είναι ντυμένοι αυστηρά με κελεμπίες χρώματος λευκού. Στην υποδοχή των υψηλών καλεσμένων θα τραγουδά σε υπερυψωμένη πίστα ο Αντώνης Ρέμος. Ανάμεσα από τα τραγούδια θα ακούγεται το σύνθημα «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ ΄όλα τα κελιά». Την ασφάλεια του χώρου θα αναλάβουν οι απόφοιτοι της σχολής πολεμικών τεχνών «ΒΟΥ ΜΠΟΥ» που άνοιξε πρόσφατα στην πόλη μας ο πρώην Σερίφης και νυν δάσκαλος  πολεμικών τεχνών

Πρόσκληση ενδιαφέροντος για το Master Plan. Η πόλη σε χρειάζεται, μην αδιαφορείς. Δώσε κι εσύ τη δική σου ιδέα για το λιμάνι της Ραφ Τάουν. Βάλε κι εσύ τη δική σου πινελιά. Μπορεί στο τέλος να είσαι εσύ ο νικητής. Γιατί, τι νομίζεις; Αυτοί που έφτιαξαν το τωρινό Master Plan είναι καλύτεροι; Η πιο ευρηματική ιδέα θα βραβευτεί με μία δωρεάν ετήσια συνδρομή στον αναπτυξιακό ιστότοπο  powergame.gr για να μπορείς να παρακολουθείς πρώτος τις εξελίξεις των επενδύσεων που θα απαλλάξουν μια για πάντα τον τόπο από τους ενοχλητικούς και υπανάπτυκτους ιθαγενείς

Διαβάστε σήμερα στο μόνο κι έρημο φύλλο #64 της RAF WEST Journal,  της Νo2 εφημερίδας της ανατολικής Αττικής.