ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΜΑΥΡΟ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Το να μη στέκεται κανείς αδιάφορος σε μια εκλογική μάχη και να  μαυρίσει ένα δήμαρχο  που επί θητείας του:

α/ Η Ραφήνα μετατράπηκε από ένα μικρό περιφερειακό λιμάνι στο μεγαλύτερο επιβατηγό λιμάνι της Αττικής, μετατρέποντας τη ζωή των κατοίκων σε κόλαση καυσαερίων και κυκλοφορικού κομφούζιου και τις παραλίες μας σε αποδέκτη απόνερων της ασυδοσίας των εφοπλιστών

β/ Το αεροδρόμιο κατάφερε να εκτρέψει  το μεγαλύτερο μέρος των πτήσεων επάνω από τη Ραφήνα, μετατρέποντάς την σε κόλαση ηχορύπανσης, χωρίς ο Δήμος μας να υπερασπιστεί τους κατοίκους του

γ/ Κάηκαν 13.000στρέμματα δάσους, τουλάχιστον 102 άνθρωποι, πάνω από 3.000 σπίτια και χιλιάδες ζώα, για τα οποία ακόμη εκκρεμούν δίκες και οι άνθρωποι περιμένουν βοήθεια

δ/ Πρωτοστάτησε στα σχέδια καταστροφής ενός από τα λιγοστά φυσικά ρέματα που απέμειναν στην Αττική, του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και των κλάδων του(Βαλανάρης, Πετρέζα, Δασαμάρι) προκειμένου να προστατευθούν εκατοντάδες ιδιωτικές και δημόσιες καταπατήσεις του ρέματος και θέτοντας προ των πυλών τη μετατροπή της Ραφήνας σε μια νέα  Μάνδρα

ε/Πρωτοστάτησε στην προσπάθεια αποχαρακτηρισμού χιλιάδων στρεμμάτων δασικών εκτάσεων και στην μετατροπή τους σε περιοχές «οικιστικών πυκνώσεων» προκειμένου να προστατευθούν οι δασικές καταπατήσεις και να επεκταθεί ο πολεοδομικός ιστός μέσα στα δάση

στ/ Ψηφίστηκαν επιχειρησιακά σχέδια «αξιοποίησης» της παραλιακής ζώνης στο όνομα της «ανάπτυξης», μετατρέποντας  τις παραλίες μας σε εύκολη λεία  των επιχειρηματικών συμφερόντων  

ζ/ Προχώρησε η δημιουργία μιας τεράστιας μονάδας επεξεργασίας λυμάτων που χωροθετήθηκε δίπλα στο Μεγάλο Ρέμα, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο το ίδιο το ρέμα  αλλά και τις θάλασσές μας. Και ενώ υποτίθεται πως θα αναβαθμίσει περιβαλλοντικά την περιοχή, η  παράλληλη έναρξη λειτουργίας των ΧΥΤΑ/ΧΥΤΙ Γραμματικού θα υποβαθμίζει  πολύ χειρότερα ολόκληρο τον Ευβοϊκό κόλπο

η/ Η ανακύκλωση βρίσκεται ακόμη σε  φαντασιακό επίπεδο

θ/ Το καταφύγιο ζώων στα Περιβολάκια προσομοιάζει με τον πάλαι ποτέ γνωστό μας «μπόγια», αποτελώντας ντροπή για το Δήμο μας

ι/ Οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν υποβαθμιστεί, η φωνή του όποιου πολίτη ή συλλογικότητας ούτε εισακούεται ούτε προστατεύεται και το δημοτικό συμβούλιο έχει μετατραπεί σε πεδίο προσωπικών αντιπαραθέσεων

Το να μη σταθούμε λοιπόν αδιάφοροι και να χρησιμοποιήσουμε το αντίπαλο ψηφοδέλτιο στο Β γύρο των εκλογών για να σταματήσει αυτή την κατάντια, δε σημαίνει ότι παραδίδουμε τις ζωές μας ούτε οτι εμπιστευόμαστε τον οποιονδήποτε νέο σωτήρα.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΟΤΙ Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΘΑ ΕΙΣΑΚΟΥΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ, Η ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ  ΚΑΙ Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΕ ΜΟΝΙΜΗ ΒΑΣΗ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΩΤΗΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!

ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ!!!

Εμμανουέλα Τερζοπούλου

Από τον Ιανουάριο του 2021, την χώρα έχουν ταράξει 6 εγκλήματα ιδιαίτερα σκληρά. Έξι γυναικοκτονίες . Πρόκειται για ανθρωποκτονίες εντελώς ειδικής μορφής.  Σύντροφοι  σκότωσαν τις συντρόφους τους , τις συζύγους τους, ως τελική έκβαση μίας σχετικά μακράς (όπως αποδείχθηκε στις μέχρι σήμερα διερευνηθείσες περιπτώσεις) κακοποιητικής συμπεριφοράς του θύτη προς το θύμα.

Ξεχαστήκαμε με τα γεγονότα. Στις 8/3 ήταν η μέρα της γυναίκας και  δικαιωματικά φέτος "ανήκει" στη γενναία γυναίκα που λέγεται Σοφία Μπεκατώρου.

Χάρη στο θάρρος της έσκισε με το μικρό της σκάφος όχι πια τα γαλάζια πέλαγα, αλλά τα πέπλα σιωπής που τύλιξαν σα σάβανα χιλιάδες γυναίκες (και όχι μόνο) και βγήκαν στο φως οι απελπισμένες, πληγωμένες, οργισμένες φωνές τους.

Σοφία σε αγαπάμε!!!

Σήμερα, 16/2/2021 και ενώ ξυπνήσαμε στα λευκά, μέσα σε ένα λευκό τοπίου που για τους πλείστους είναι όνειρο αλλά για κάποιους είναι σκληρός εφιάλτης, γίναμε μάρτυρες ενός αισχρού θεάματος, που δεν τιμά κανέναν που θέλει να αποκαλείται άνθρωπος.

Δίκυκλα να προχωρούν, σχεδόν ακροβατώντας πάνω σε πίστα πάγου, για να πάνε σε «μερακλήδες του καφέ και της τυρόπιτας» το κολατσιό τους. Τον καφέ τους για να «ανοίξει το μάτι τους» Αργότερα βρήκαμε και πολλά άλλα τέτοια περιστατικά φωτογραφημένα και αναρτημένα στο facebook

(πηγή Κ. Παπαντωνίου FB)

(πηγή 902.gr)

Το συνδικάτο των εργαζομένων έβγαλε μία ανακοίνωση όπου, «καλεί όλους τους συναδέλφους διανομείς να αρνηθούν σε αυτές τις συνθήκες τη διανομή με μηχανάκι, να ειδοποιήσουν άμεσα σε περίπτωση που εξαναγκάζονται να δουλέψουν με το χιονιά». Η κυβέρνηση και οι εργοδότες, τονίζει, «πρέπει άμεσα να πάρουν μέτρα για τη προστασία και ασφάλεια των διανομέων» και απαιτούν μεταξύ άλλων να απαγορευτεί η διανομή με μηχανάκι για όσες μέρες κρατήσει η κακοκαιρία.

Επειδή  το να απευθύνεσαι σε κτήνη (τι άλλο μπορεί να είναι αυτός που δεν καταλαβαίνει πως με το χιόνι είναι απαράδεκτο να εκθέτεις εργαζόμενους σε κίνδυνο ζωής, για να εισπράξεις 3 ευρώ, όσο κάνει ένας καφές και μία τυρόπιτα), προτείνουμε από τις στήλες της Attica Voice, το ακόλουθο:

Όσα καταστήματα υπέπεσε στην αντίληψη σας πως εξέθεσαν εργαζόμενους στον κίνδυνο, ημέρα χιονιά, να αποκλειστούν εσαεί από την μελλοντική σας και μελλοντική μας επίσκεψη. Με χιονιά ή με καλοκαιρία.

Βρέχει; Χιονίζει; Δεν παραγγέλνουμε, Δεν το έχουμε καμία ανάγκη, όσο κρατάει η κακοκαιρία.

Για τους ξερολάκηδες που θα πούνε πως «Μα σε καπιταλιστικό σύστημα ζούμε, δεν το ξέρουνε;», πρέπει να τους υπενθυμίσουμε πως στον υγιή καπιταλισμό, μπορεί να και να υπάρξουν κανόνες. Αυτός που το αποφασίζει δεν είναι το σύστημα, αλλά ο ίδιος ο εργοδότης. Αλλά και αν δεν το αποφασίσει τελικά, αυτό αποτελεί ισχυρό κίνητρο εφαρμογής της πρότασης της Attica Voice για μία υγιή αποφυγή τέτοιων καταστημάτων. Σε καπιταλιστικό σύστημα ζούμε και μάλιστα (αφού το αποφασίσατε) χωρίς κανόνες

Στο διάβασμα της είδησης των βανδαλισμών στο Ωδείο Athenaeum , η σκέψη σταματά να λειτουργεί. Σταματά να υπάρχει. Αρνείται να δεχτεί την «πληροφορία». Όσο ευρύχωρη και αν μπορεί να γίνει η ανθρώπινη σκέψη, όσο και αν προσπαθεί διαρκώς να διευρύνει τις βιβλιοθήκες της προκειμένου να τακτοποιήσει κάπου τις πληροφορίες που τη βομβαρδίζουν καθημερινά, τόση κτηνωδία δεν τη χωράει. Και από την πλημμύρα φρίκης που συντελείται στον νου, το λογικό παραλύει, η σκέψη αδειάζει και δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις, τίποτα να πεις, τίποτα να γράψεις.

Πέρασαν 5 μέρες από τη στιγμή που κυκλοφόρησε η είδηση των βανδαλισμών σε έναν ιδιαίτερο χώρο τέχνης. Σε έναν χώρο δημιουργίας, αφού η μουσική (κατά βάση) είναι από τις τέχνες που δεν σταματούν να αναπνέουν δίπλα μας. Από τη στιγμή της πρώτης γέννησης ενός μουσικού έργου, αυτό ξαναγεννιέται κάθε φορά, που ένας ακόμα  μουσικός, θα το ερμηνεύσει. Και η ανάσα του έργου, η ανάσα της ίδια της τέχνης βγαίνει μέσα από όργανα σαν και αυτά που κατάστρεψαν πριν 4 μέρες, άγνωστοι. Μέσα από χώρους σαν του Ωδείου Athenaeum, που σκοτείνιασαν οι ίδιοι άγνωστοι. Για εξίσου  άγνωστους λόγους -ή  ενδεχομένως γνωστούς σε  κάποιους- , πλην όμως τόσο άρρωστους, που και η ίδια η φρίκη δεν τους αντέχει.

Διαβάζουμε για την καταστροφή του σετ των μεγάλων κρουστών, που δεν μπορούσαν να μεταφέρουν, για να αποσπάσουν τα μεταλλικά στεφάνια των τυμπάνων. Τέλος –λέει το σχετικό ρεπορτάζ-  προχώρησαν στον ψεκασμό όλου του εσωτερικού του τριώροφου κτηρίου με σκόνη από τους πυροσβεστήρες. Έψαξαν –σύμφωνα με το ρεπορτάζ της επόμενης μέρας-  και άδειασαν όλες τις βιβλιοθήκες, έκλεψαν ή κατέστρεψαν κιθάρες, βιολοντσέλο κοντραμπάσο, άρπα, μεταλλόφωνα και ξυλόφωνα, 3 σετ ντραμς, πίνακες, γλυπτά και φωτιστικά, τηλεφωνικό κέντρο και υπολογιστές, σωληνώσεις ύδρευσης, θέρμανσης και καλωδιώσεις ΔΕΗ.  Ποια είναι αυτή η αρρώστια που ωθεί κάποιον να βγάλει τη μανία του πάνω σε μουσικά όργανα; Ακόμα και αν μπορεί να δικαιολογήσει κάποιος την αναγραφή συνθημάτων σε τοίχους, την εισβολή και κατάληψη άδειων κτιρίων, την κατάληψη ακόμα και κυβερνητικών κτιρίων, σε πολλές περιπτώσεις, ως πολιτική δράση, αντίδραση ή ακόμα και κοινωνική ανάγκη,  η καταστροφή ενός ωδείου είναι εντελώς ακατανόητη. Αυτό,  προκειμένου να μην προλάβουν οι διάφοροι «επαγγελματίες ανατόμοι της κοινωνίας» να στιγματίσουν την κοινωνική αντίδραση  απέναντι σε αυτούς που εξαθλιώνουν κοινωνίες, ταυτίζοντας την με την απάνθρωπη και φρικαλέα καταστροφή ενός χώρου καλλιέργειας και προαγωγής του πολιτισμού.

Αυτοί που εισέβαλαν στο ωδείο Athenaeum δεν έκλεψαν και δεν κατάστρεψαν μόνο την ύλη των οργάνων και των κτιρίων. Έκλεψαν πολύ περισσότερα, όμως άυλα και γι’ αυτό δεν μπορεί να γίνει ευρύτερα κατανοητό το ύψος της καταστροφής ή το βάθος της πυορροούσας πληγής, που άνοιξαν ακόμα πιο πολύ. Την πληγή αυτή, οι περισσότεροι την αισθάνονται (χωρίς όμως να την καταλαβαίνουν) στη διάχυτη πια και γι’ αυτό οικεία, βία της καθημερινότητας.

Η βία είναι πια ανεξέλεγκτη. Ανερμήνευτη. Μέσα σε μία κοινωνία που η επικαιρότητα της είναι πλούσια σε βία και θάνατο. Συχνά δίχως λογική ερμηνεία αν όχι εντελώς αναιτιολόγητη, η καταστροφή ενός Ωδείου είναι πλήρως ενταγμένη σε ένα σύστημα και είναι το μέσο ανίχνευσης της κοινωνικής και πολιτικής εντροπίας. Εντάσσεται στην συνολική βία που περιέχεται στον εκφοβισμό των σχολικών προαυλίων, των δρόμων και των πλατειών. Στην κορυφωμένη βία του φόνου του μοναχικού ηλικιωμένου, για την απόσπαση ελάχιστου χρηματικού ποσού. Την κτηνώδη βία των οργανωμένων οπαδών και των ραντεβού θανάτου που δίνουν μεταξύ τους.

Στη βία της υποβάθμισης κάθε ανθρώπινης ανάγκης για πολιτισμό και τέχνη. Στη βία της εξαθλίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης, από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια. Στη βία της υποταγής της ζωής στις κραυγαλέες εκκλήσεις του στομάχου για τροφή. Στη βία του lifestyle που προσδιορίζει την ύπαρξη μέσα στην κατανάλωση και την εικόνα. Στον καταναγκασμό και τον βιασμό, σεξουαλικό ή μη,  που υφίσταται ο κάθε αδύναμος από τον κάθε ισχυρό. Στη βία που υπόσχεται η εντατική αστυνομοκρατία των καιρών μας.  Στη βία της επιβολής της ισχύος της εξουσίας στον έφηβο και τον νέο. Στη βία των διακρίσεων, του βιασμού  και της εκμετάλλευσης.

Η αστυνομοκρατία που είναι βία και συνάμα μήτρα νέας βίας, βρίσκει έρεισμα και δικαιολογία στην καθημερινή βία που διατρέχει καθημερινά, όλον τον κοινωνικό ιστό. Και τώρα πια με την μεγέθυνση των ταξικών διακρίσεων, δεν πρόκειται να ξεριζωθεί. Τα κάποτε εισοδηματικά όρια, μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, έγιναν βάραθρα. Πολιτισμικές και κοινωνικές χαράδρες, δίχως γέφυρες. Η νέα ταξική κοινωνία έχει ήδη γεννήσει τους εκτελεστές της.

Αν κάποτε λέγαμε πως το πρόβλημα με τη ζωή, είναι το ότι δεν έχει μουσική υπόκρουση, τώρα πια λέμε πως το πρόβλημα έγινε μεγαλύτερο.

Ο κρότος της βίας που μας πνίγει, είναι η ηχητική υπόκρουση της ζωής μας.

Ενώνουμε τις φωνές μας από τις δύο πλευρές του Αιγαίου:

Στεκόμαστε με αλληλεγγύη απέναντι στις ζωές των ανθρώπων και με σεβασμό στο περιβάλλον

Στις 30 Οκτωβρίου, το Αιγαίο κλονίστηκε από ένα νέο σεισμό. Κλαίμε με τα ίδια δάκρυα για τις απώλειες κάθε ανθρώπινης ζωής και από τις δύο πλευρές.

Και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, κατεστραμμένα κτίρια κατέρρευσαν και καταπλάκωσαν απλούς ανθρώπους. Τα οικονομικά συμφέροντα της κατασκευαστικής βιομηχανίας και η αδιαφορία της κρατικής μηχανής ευθύνονται για αυτήν την καταστροφή και δεν υπάρχει τίποτα «φυσικό» σε αυτή.

Το Ελληνικό και το Τουρκικό κράτος έμεναν τόσα χρόνια αδρανή αντί να επιλέξουν την πρόληψη. Επιλέγουν να ξοδεύουν τεράστια ποσά για να πολεμήσουν μεταξύ τους αντί να δείξουν αλληλεγγύη και συνεργασία.

Συνεχίζουν να σκάβουν το έδαφος για υδρογονάνθρακες, ξεκινώντας από τη Μεσόγειο. Εάν η εξόρυξη υδρογονανθράκων προχωρήσει όπως σχεδιάζουν, μπορεί να υπάρξουν τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις σε περίπτωση σεισμών, που είναι συνηθισμένοι στην περιοχή μας.

Οι κοινωνίες μας πρέπει να προετοιμαστούν για τους σεισμούς και όχι να τους αγνοούν.

Οι πολιτικές των εξορύξεων που προκαλούν σεισμικές δονήσεις ή πολιτικές που πολλαπλασιάζουν τις συνέπειές ενός σεισμού και αγνοούν τη φύση πρέπει να τερματιστούν.

Ο πόλεμος είναι μεταξύ ζωής και κεφαλαίου, όχι μεταξύ των λαών μας!

Σταματήστε την εξαγωγή υδρογονανθράκων τώρα!

Είμαστε και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, με τη ζωή, κι όχι με τα κέρδη!

Αλληλεγγύη και αγώνας!

Υπογράφοντες (ακολουθούν υπογραφές)

Ο σερίφης της ελληνικής κωμωδίας, ο αρμόδιος της «προστασίας του πολίτη»,  ο βασικός θιασώτης του ένστολου φασισμού του Χρυσοχοϊδικού και χολερικού κράτους, εξερράγη από θυμό.

-«Επικηρύσσω τους υπεύθυνους της διαπόμπευσης του πρύτανη του ΟΠΑ, με 100.000 ευρώ!»

Οργισμένα, με θεατρικό στόμφο και κατάλληλη προς κατανάλωση, από τους αδηφάγους τηλεθεατές των βραδινών δελτίων, τεκμηρίωση. Ο υπουργός της εποχής της κατίσχυσης του Κράτους επί του Ανθρώπου, πληρώνει για πληροφορίες. Όπως πλήρωναν στην Άγρια Δύση ή στην Ποταπαγόρευση, τις δύο περιόδους της νηπιακής και της παιδικής ηλικίας του σημερινού καπιταλιστικού οργανισμού, οι αμερικανικές αρχές. Ο χρόνος γυρίζει πίσω και ο τόπος μοιάζει ξένος. Και όμως…

Η απάντηση του κατισχύοντος κρατικού θεσμού απέναντι στη βία της διαπόμπευσης ενός  Μπουραντώνη*, είναι απλά περισσότερη βία. Όπως ο ίδιος ο Μπουραντώνης, ζήτησε και διαμεσολάβησε για την άσκηση βίας πάνω στα παιδιά της κατάληψης. Όπως άλλωστε καταγγέλθηκε και από το indymedia, το οποίο αποτελεί χώρο που μεταφέρει τη φωνή  των φιμωμένων:

«….μέσα από τον τότε θεσμικό του ρόλο (ΣτΣ ο Δ. Μπουραντώνης) ήταν συνυπεύθυνος στην εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΑΣΟΕΕ. Ο Δημήτρης Μπουραντώνης εκμεταλλευόμενος τη θέση που τότε κατείχε ως αντιπρύτανης, υπήρξε μέλος εκείνου του διοικητικού προσωπικού που ασκούσε πιέσεις στις κατασταλτικές αρχές προκειμένου να πραγματοποιήσουν τις παραπάνω εκκενώσεις. Είναι ο ίδιος που εκμεταλλευόμενος την "ακαδημαϊκή αυθεντία" του φροντίζει να αφήνει παντού το νεοφιλελεύθερο στίγμα του στον δημόσιο διάλογο, μέσα από άρθρα και συγγράμματα στα οποία υπεραμύνεται της ευρωενωσιακής πολιτικής και της δολοφονικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Είναι ο ίδιος που αποτελεί κομμάτι μιας συντηρητικής ακαδημαϊκής κοινότητας που οραματίζεται έναν εξευρωπαισμό των πανεπιστημίων στα πρότυπα αποστειρωμένων και επιτηρούμενων ιδρυμάτων. Είναι ο ίδιος που εμπλέκεται σε ύποπτες αναθέσεις ερευνητικών προγραμμάτων σε οργανισμούς και εταιρίες για αμισθί παροχή πνευματικής εργασίας που συνεπάγεται την εκμετάλλευση φοιτητών/τριων που ασκούν την πρακτική τους.»

Ο «τρομαγμένος» πρύτανης δηλαδή δεν είναι το αρνί που έπεσε στο στόμα των λύκων. Ο «φοβισμένος πρύτανης» είναι ένας λύκος τελικά, που τα μέσα του και τα δόντια του διαφέρουν από τα δόντια των τραμπούκων που τον διαπόμπευσαν. Βία στη βία δηλαδή. Ό,τι χαρακτηρίζει δηλαδή τις χώρες εκείνες που τα πάντα κινούνται εξαρτημένα από ξέφτια της εξουσίας. Τις χώρες που ο νεποτισμός, το μέσο και οι παρακρατικές δομές, κυβερνούν. Μη πέφτετε από τα σύννεφα. Στην Ελλάδα ζείτε και αν δεν το ξέρετε ακόμα, τα γεγονότα σας το επιβεβαιώνουν καθημερινά. Στην Ελλάδα που κυβερνά ο επίγονος του «πρύτανη του νεποτισμού», ο Κυριάκος Μητσοτάκης, της γνωστής οικογενείας που της ανήκει πια η χώρα. Και εκεί είναι που αρχίζει η βία της οποίας παιδί είναι η βία του πρύτανη – εξουσιαστή, που με τη σειρά της γεννά τη βία των τραμπούκων που τον διαπόμπευσαν.

Τον κύκλο της Βίας τον προετοιμάζει και τον αναπτύσσει το ίδιο το Κράτος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε  πως ο Αισχύλος θέλει το Κράτος και τη Βία να είναι δίδυμα αδέλφια και μάλιστα δεσμώτες του διαφωτιστή των ανθρώπων, του Προμηθέα.

Ξεκινώντας από την κορυφή και διατρέχοντας τον κοινωνικό ιστό, η βία φτάνει μέχρι τη βάση. Φτάνει ακόμα και στα κοινωνικά υπόγεια, εκεί που βρίσκονται όσοι αποτελούν τα λούμπεν ή τα υποκοσμικά στοιχεία, αυτά δηλαδή που είναι περισσότερο εξοικειωμένα με τη βία στην πιο ωμή μορφή της και γι’ αυτό η άφιξη της από «τα πάνω» θεωρείται φυσιολογική.  Στην βάση όμως και πιο πολύ στη μικροαστική δομή της κοινωνίας, η βία είναι τρομακτική. Τόσο τρομακτική που όσοι την παρατηρούν δεν βλέπουν (ή κάνουν πως δεν βλέπουν) από που ξεκίνησε. Από που ξεκινάει πάντα. Αυτή η προέλευση της βίας, είναι μαζί και εγγύηση του ότι η κοινωνία δεν πρόκειται ποτέ να ζήσει ειρηνικά και με τον αλληλοσεβασμό να χαρακτηρίζει τις σχέσεις μεταξύ των μελών της. Δεν θα πάψει δηλαδή, ποτέ να εξαρτάται από τους ίδιους και τους ίδιους εξουσιαστές. Λογικό, αφού η βία βολεύει την εξουσία, για να διατηρηθεί στην θέση της. Η βία την προστατεύει, η βία κατασκευάζει και τους εχθρούς που χρειάζεται η κάθε εξουσία για να υπάρξει.

Οι αναγκαίοι εχθροί

Για το αν χρειάζεται εχθρούς η εξουσία για να υπάρξει, για το πόσο τους έχει ανάγκη, αρκεί να εμβαθύνει κανείς περισσότερο στο γεγονός με τον πρύτανη Μπουραντώνη. Ήταν ή δεν ήταν μία προβοκάτσια, έδωσε ανάσα στην στριμωγμένη από τις άθλιες επιλογές της, εξουσία. Έδωσε δικαιολογία στην ακροδεξιά να αναμασά τις ανοησίες περί «της θεωρίας των δύο άκρων». Λες και απευθύνονται σε ηλίθιους που δεν μπορούν να καταλάβουν το παραμύθι. Λες και δεν μπορούν να καταλάβουν το πως θέλουν οι εξουσιαστές, μέσω και των φερέφωνων τους, να επιβάλλουν την εξουσία τους. Θολώνουν την εικόνα και προσπαθούν να εξαφανίσουν τη διαφορά μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Προβάλλουν ως «έγκυρο συμπέρασμα»  πως ο εξουσιαζόμενος ασκεί την ίδια άδικη βία με τον εξουσιαστή του ή και ακόμα πιο άδικη. Πως η βία του εξουσιαζόμενου δεν είναι απάντηση στη βία του εξουσιαστή, αλλά αναιτιολόγητη και γι’ αυτό άδικη. Ακόμα και αν τα γεγονότα μιλούν, οι διαμεσολαβητές τους (τα ΜΜΕ και τα λοιπά φερέφωνα) φροντίζουν να τα σιγάσουν ή τελικά, να τα εξοβελίσουν.

Φταίνε μόνο τα ΜΜΕ;

Μπορεί να πει κανείς πως τα ΜΜΕ έχουν την κύρια ευθύνη για την εδραίωση της κυρίαρχης άποψης και την κάθαρση της εξουσίας από τις αμαρτίες της.  Αυτό είναι προφανές. Υπάρχει όμως ένα μέρος της ευθύνης για την ισοπέδωση της κοινωνίας, που δεν το έχουν τα ΜΜΕ. Αυτό είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μεγάλη μάζα, η οποία την καθιστά ευάλωτη στην υπερπροβολή των απαραίτητων για την εξουσία πληροφοριών και παράλληλα αναίσθητη μπροστά στην «ενοχλητική» αλήθεια. Είναι η κατάσταση αποχαύνωσης στην οποία μας έχουν οδηγήσει με τη συστηματική καταιγίδα πληροφοριών, άχρηστων στο μεγαλύτερο μέρος τους. Στεκόμαστε στην πληροφορία, όπως αυτή προβάλλεται και αδιαφορούμε για τους λόγους και τις αιτίες που οδήγησαν στο γεγονός, για το οποίο μας πληροφορούν. Πυροβολούν τη λογική και το συναίσθημα, αποσκοπώντας στην αξιοποίηση του θυμικού μας. Και το πετυχαίνουν.

Ας ξαναδούμε την εικόνα του «τρομαγμένου πρύτανη». Κανείς δεν θα ασχοληθεί με το αν ο συγκεκριμένος ελέγχεται (πχ) για ύποπτες αναθέσεις ερευνητικών προγραμμάτων σε οργανισμούς και εταιρίες για αμισθί παροχή πνευματικής εργασίας που συνεπάγεται την εκμετάλλευση φοιτητών/τριων που ασκούν την πρακτική τους. Η εικόνα ενός φοβισμένου ανθρώπου, με κρεμασμένη την ταμπέλα στον λαιμό, σβήνει τη σκέψη. Επιβάλλεται στο συναίσθημα και ωθεί το θυμικό να αθωώσει τον ελεγχόμενο για τις αμαρτίες του πρύτανη, την ίδια ώρα που φορτώνει με ενοχή αυτούς που το μόνο έγκλημα τους –μέχρι εκείνη τη στιγμή- ήταν το ότι κατέλαβαν ένα ή δύο εγκαταλελειμμένα, άδεια σπίτια. Σε ότι αφορά τους αρμόδιους που θα έπρεπε να ελέγξουν τον αμαρτωλό πρύτανη, τίποτα δε συνέβη ποτέ. Άλλωστε, ό,τι έγινε δεν έγινε ούτε ενώπιον μαρτύρων ούτε ενώπιον τηλεοπτικών συνεργείων.

Αν μόνο οι τηλεθεατές –οι χειραγωγούμενοι πολίτες- ήταν λίγο πιο δύσπιστοι απέναντι στις αυθεντίες της ενημέρωσης, όπως αρκετοί είναι δύσπιστοι απέναντι στις αυθεντίες της «δημόσιας υγείας», ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Αλλά πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, όταν το υποκείμενο (της ενημέρωσης ή της βίας) εμπιστεύεται περισσότερο την εξουσία (ή την εκκλησία ή τον στρατό ή την αστυνομία ή τον Τσιόδρα) απ’ ότι εμπιστεύεται τον ταξικό αδελφό του ή τον εαυτό του τον ίδιο;

• : Ο τρομαγμένος πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

 δώ και 3 χρόνια, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη, τις παραλίες και το λιμάνι της Ραφήνας. Είναι ένα φάντασμα ενός φεστιβάλ, που αν και ανακοινώθηκε ήδη 2 χρονιές, ποτέ δεν έγινε. Ούτε το 2018. Ούτε το 2019.

Η ιστορία επαναλήφθηκε και φέτος. Το φάντασμα έκανε το πέρασμα του ξανά από την  πόλη και την καθημερινότητα της. Η Επιτροπή για το Βιώσιμο Περιβάλλον του δήμου Ραφήνας Πικερμίου (λες και η βιωσιμότητα του περιβάλλοντος έχει τοπικό προσδιορισμό) ανακοίνωσε πως «το Posidonia Festival προγραμματισμένο στην Ραφήνα για 05-06 Σεπτέμβριου αναβάλλεται για του χρόνου λόγω των συνθηκών με το Covid 19», λες και είχε ανακοινωθεί ποτέ ότι θα γίνει κάποιο σχετικό φεστιβάλ. Βέβαια στα πλαίσια των εκδηλώσεων σε μεσογειακές χώρες, για την Posidonia Oceanica, θα μπορούσε να πει κάποιος πως αναμενόταν, αλλά όπως και τις δύο προηγούμενες χρονιές που ανακοινώθηκε, απλά δεν πραγματοποιήθηκε! Και δεν πραγματοποιήθηκε, δίχως να ειπωθεί τίποτα επ’ αυτού.