Δεν είναι λόγος να πανηγυρίζει κανείς εκτός αν τον εξυπηρετεί η απουσία των πολιτών ή των δημοτών

Όρος που έχει επικρατήσει τα τελευταία 30 χρόνια και αποτελεί μονολεκτική περιγραφή της στρεβλωμένης δημοκρατικής επίφασης . Της αλλοιωμένης από τα εξωνημένα και απόλυτα ταγμένα στην υπηρεσία οικονομικών συμφερόντων, μέσα μαζικής εν(ξ)ημέρωσης, δημοκρατία.

Απλωμένη σε όλο το εύρος της και κάθετα κυρίαρχη στην σύγχρονη κοινωνία, η τηλεδημοκρατία δεν αποτελεί πια μεμπτή κατάσταση για τα πολιτικά μας ήθη. Έχει φτάσει στο σημείο εκείνο που να θεωρείται τοτέμ και αποδεικτικό μαζί, της ύπαρξης πολυφωνίας στην ενημέρωση.  Με μία φτηνή αλλά έξυπνη τακτική, η προπαγάνδα γίνεται η κρατούσα αλήθεια. Ο Ζυλ Ρενάρ παρότρυνε τους επαγγελματίες ψεύτες του καιρού του, να «γράφουν κάπου-κάπου την αλήθεια για να τους πιστεύουν όταν γράφουν ψέματα». Αυτό δεν έχει αλλάξει, εκτός από το «κάπου-κάπου», αφού ακόμα και οι μεγαλύτερες αλήθειες τους, από την ένταση και την επανάληψη της προβολής τους μοιάζουν με ελεεινά ψέματα.

Η απάντηση των τηλεδημοκρατών, στην αξίωση όσων θεωρούν ακόμα στοιχείο εξυγίανσης της ενημέρωσης, το κλείσιμο ρυπαρών εκδόσεων και εξόφθαλμα προπαγανδιστικών μέσων, είναι πως αυτή η αξίωση τους «στρέφεται κατά της δημοκρατίας και της πολυφωνίας». Λες και η βρόμικη προπαγάνδα αποτελεί δομικό στοιχείο της πολυφωνίας. Ας μην επεκταθούμε άλλο στα θέματα αξιοπιστίας της ενημέρωσης και ας δούμε την σημερινή, την εξελιγμένη  νοηματοδότηση του όρου «τηλεδημοκρατία».

Η πρόσφατη πανδημία και η «ανάγκη» του social distancing από τη μία και η ανάπτυξη πολλαπλών επιλογών σε διαδικτυακές πλατφόρμες τηλεδιάσκεψης, επέβαλαν και στην ελληνική πραγματικότητα μία μορφή επικοινωνίας και διαβούλευσης, που στο εξωτερικό είναι ήδη από χρόνια διαδεδομένη. Την τηλεδιάσκεψη. Έτσι, διοικητικά συμβούλια, περιφερειακά συμβούλια, δημοτικά συμβούλια, ακόμα και το εθνικό κοινοβούλιο συνεδρίαζαν με τηλεδιάσκεψη στον καιρό της πανδημίας, που διανύουμε ακόμη. Η μόδα της τηλεδιάσκεψης επικράτησε παντού. Παντού και αδιακρίτως. Ακόμα και εκεί που η τηλεδιάσκεψη σηματοδοτεί την κατάργηση της δημοκρατίας, μέσα από την κατάργηση της δυνατότητας συμμετοχής και παρέμβασης κοινού. Των πολιτών ή των δημοτών.

Σε δημοτικά, περιφερειακά συμβούλια ή άλλα σώματα που διεξάγεται συζήτηση -  διαβούλευση με ξεκάθαρα δημόσιο χαρακτήρα, η τηλεδιάσκεψη καταργεί τη δυνατότητα ελέγχου και παρέμβασης από τους πολίτες. Δηλαδή από αυτούς που η ζωή τους θα επηρεαστεί αμεσότερα και εντονότερα από την απόφαση επί της οποίας διεξάγεται η συζήτηση. Η δημοκρατία δεν βασίζεται απλά στην συζήτηση που προηγείται της απόφασης. Βασίζεται στον έλεγχο και την δυνατότητα άμεσης παρέμβασης των θιγόμενων. Είναι η δυνατότητα του να μην μπορούν να αποφασίζουν συγκεκριμένοι για εμάς, χωρίς εμάς. Αυτό, η τηλεδιάσκεψη το καταργεί και ως εκ τούτου, οι διοικήσεις που δεν χαρακτηρίζονταν ποτέ από τις δημοκρατικές ευαισθησίες τους, την έχουν εργαλειοποιήσει ως μέσο επιβολής. Ταυτόχρονα φροντίζουν να την εκθειάζουν ως πρωτοπορία και μέσο εξασφάλισης της «λειτουργίας της δημοκρατίας».

Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από την «συζήτηση» 25 μόλις βουλευτών επί ενός περιβαλλοντοκτόνου νομοσχεδίου, που τελικά ψηφίστηκε «δι’ αλληλογραφίας». Η τηλεδιάσκεψη έδωσε χρόνο παρέμβασης σε φορείς και συλλογικότητες που αντιδρούσαν στο απαράδεκτο νομοσχέδιο και στην ακόμα πιο απαράδεκτη διαδικασία. Έδωσε χρόνο, αλλά τους φίμωσε τις στιγμές που η παρέμβαση ήταν απαραίτητη. Τους φίμωσε επίσης καταστρέφοντας την ποιότητα επικοινωνίας, με δήθεν «τεχνικά ζητήματα» όταν οι εξέφραζαν αλήθειες, άβολες για την κυβέρνηση.

Ολομέλεια σε κοινοβούλιο ευνομούμενου κρατους. Ελλάδα 2020

Πέρα από το εθνικό κοινοβούλιο, η τηλεδιάσκεψη που εφαρμόζεται και στους δήμους, πάσχει από αυτή την άποψη. Οι συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων διεξάγονται κρυφά από τους δημότες. Μόνο μεταξύ των μελών του δημοτικού συμβουλίου και δίχως δυνατότητα παρέμβασης των άμεσα θιγόμενων και ενδιαφερομένων. Δηλαδή των δημοτών.

Ο επικρατών αλλά νοηματικά εσφαλμένος νεολογισμός «δια περιφοράς» που χρησιμοποιείται για να αποδώσει την «τηλεδιάσκεψη» (λες και ο όρος αυτός δεν είναι ελληνικός) προέρχεται από την διαδικασία υπογραφής των πρακτικών διοικητικών συμβουλίων (by way of circulation). Τα πρακτικά (μετά από τηλεφωνική ή άλλη εξ αποστάσεως συνεννόηση) περνάνε από σύμβουλο σε σύμβουλο για υπογραφή. Η διαδικασία της υπογραφής έτσι, ονόμασε καταχρηστικά και όλη την διαδικασία, στην ελληνική περίπτωση.

Πέρα από το λεξιλογικό ολίσθημα, το οποίο μάλλον κρίνεται μικρό, υπάρχει το τεράστιο ολίσθημα της ταπείνωσης της ποιότητας της δημοκρατίας στα συμβούλια με τηλεδιάσκεψη. Ειδικά σε δήμους που έχουν δώσει κραυγαλέες αποδείξεις για το ότι θεωρούν τη δημοκρατία στα συμβούλια, ένα μεγάλο πρόβλημα και έχουν έντονη αλλεργία στις παρεμβάσεις των πολιτών. Αυτά τα συμβούλια είναι που διαφημίζουν περισσότερο την τηλεδιάσκεψη (το «δια περιφοράς συμβούλιο») ως δημοκρατική κατάκτηση και αποδεδειγμένη πρόοδο. Ειδικότερα δε στον δήμο της Ραφήνας, αυτή πανδημία ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της διοίκησης και των καμαρότων της.