Μετά από 8 μήνες, οι αρχές παρέπεμψαν σε δίκη μέρος των υπευθύνων, για την Αττική Τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018. Πέρασαν 8 μήνες για να εντοπίσουν τις πραγματικές σκιές που έπεφταν πάνω σε μέρος των υπευθύνων. Κυρίως σε αυτούς της τοπικής κακοδιοίκησης η οποία κατ’ ευφημισμό αποκαλείται «τοπική αυτοδιοίκηση».

Η προφανέστατη ενοχή τους μπορεί να συνοψισθεί στο ότι απλά δεν είχαν λάβει κανένα μέτρο πρόληψης. Πρόληψης της ανάφλεξης, αλλά κυρίως πρόνοιας για την παρεμπόδιση της εξάπλωσης ενδεχόμενης πυρκαγιάς, ανεξαρτήτως καιρικών ή άλλων συνθηκών. Όλοι όσοι κατοικούμε στην ανατολική εσχατιά της Αττικής, γνωρίζουμε τις εικόνες με τα προϊόντα κλαδεύσεων ή εργασιών συντήρησης κήπου ή ακόμα χειρότερα, των προϊόντων φυτοκομικής συντήρησης δενδροστοιχιών σε κοινόχρηστους χώρους, σωρευμένα σε διάφορα σημεία των δήμων. Σημεία γειτνιάζοντα ή μη με δασικές εκτάσεις, καταπατημένες ή άθικτες.

Ακόμα και αν κάποιοι δημότες φέρουν μερίδιο ευθύνης (η έλλειψη συνείδησης δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στην Ελλάδα γενικά), οι δήμοι και οι περιφέρεια, φέρουν ακόμα μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης και μάλιστα πολύ πιο μετρήσιμο ποιοτικά και ποσοτικά.

Οι αυτοδιοικητικοί είναι που αναλαμβάνουν «με ευθύνη» ή «υπεύθυνα» στην προεκλογική περίοδο και «όταν κάτσει η στραβή» κατά τη Δούρεια ρήση, δηλώνουν ανεύθυνοι και ψάχνουν να επιρρίψουν ευθύνες οπουδήποτε αλλού.  Μάλιστα, αφού λάβει χώρα το έγκλημα του εμπρησμού «εξ αμελείας» τους, μετά τρέχουν να καλύψουν την ενοχή τους συμμετέχοντας σε ένα προσβλητικό για τα θύματα  ψυχόδραμα, προσποιούμενοι τους δραστηριοποιημένους και ανησυχούντες για την «απάλυνση του πόνου» που όμως και οι ίδιοι προκάλεσαν.  Είναι η κλασική περίπτωση του πατροκτόνου που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου γατί είναι ορφανός.

Οι πιο πάνω αυτοδιοικητικοί τελικά, δεν αντικατοπτρίζουν τίποτα άλλο παρά την ποιότητα του εκλογικού σώματος που τους αναδεικνύει. Κατ’ αυτή και μόνο κατ’ αυτή τη θέση, μπορεί να κατανείμει κανείς την ενοχή των ανεύθυνων αυτοδιοικητικών και στους ψηφοφόρους. Κατά κανέναν άλλο τρόπο οι αυτοδιοικητικοί (που όπως είπαμε εκλέγονται γιατί διατείνονται πως διαθέτουν αίσθημα ευθύνης) δεν δικαιούνται να δηλώνουν «άσχετοι με το έγκλημα».

Το κατηγορητήριο κατά των ανεύθυνων αυτών ατόμων, μιλάει για τέλεση αδικημάτων σε βαθμό πλημμελήματος. Εφόσον ο νόμος έτσι ορίζει. Ή απλά λέγεται, πως ο νόμος έτσι ορίζει.

Ας δούμε τι ορίζει αλλά και το δεν ορίζει ο -απρόσωπος όπως λέγεται- νόμος. Ανά κατηγορία και είδος ενόχου, ή φερόμενου ως ενόχου.

1. Οι φυσικοί αυτουργοί (ο τύπος που καίει ξερόχορτα ή κάνει υπαίθριο BBQ σε δάσος χαλεπίου στην Πεντέλη τον Αυγυστο κλπ) 

«Το νομικό πλαίσιο που υπάρχει στον Ποινικό Κώδικα για τους εμπρησμούς είναι πλήρες και ικανοποιητικό στις ποινές που προβλέπει για τους δράστες. Οι ποινές είναι αυστηρές. Στα άρθρα 264, 265 και 266 του Ποινικού Κώδικα οι ποινές που προβλέπονται ξεκινούν από φυλάκιση σε συνδυασμό με χρηματικές ποινές και μπορεί να φτάσουν μέχρι και σε ισόβια κάθειρξη στις περιπτώσεις που έχει προκληθεί θάνατος από την πυρκαγιά», αναφέρει στη «Νέα Σελίδα» της 9ης Αυγούστου 2019  ο ποινικολόγος Γιώργος Λαμπριανός.  Αυτό όμως ισχύει για τους φυσικούς αυτουργούς. Αυτούς που άναψαν τη φωτιά με το χέρι τους και όχι με την αδιαφορία και την ανευθυνότητα τους (ή και την μικροπρέπεια τους που τους κάνει να πιστεύουν πως πάντα κάποιο κορόιδο θα βρεθεί  για να του ρίξουν την ευθύνη).

  2. Τα σώματα ασφαλείας

Στο fire.gr και στην ανάρτηση του Ανδριανού Γκουρμπάτση* με τίτλο «Η δια παραλείψεως τέλεση του εμπρησμού από αμέλεια από τον επικεφαλής των πυροσβεστικών δυνάμεων» (21/6/2016), η ενδελεχής ανάλυση του πεπειραμένου πραγματογνώμονα και νομικού καταλήγει στο συμπέρασμα  πως “ο επικεφαλής των πυροσβεστικών δυνάμεων μπορεί να ευθύνεται  για την δια παραλείψεως τέλεση του αδικήματος του εμπρησμού από αμέλεια (κοινού ή δάσους) κατά την τέλεση πυροσβεστικής επιχείρησης πυρόσβεσης ή δασοπυρόσβεσης. Άρα έχουμε μία περίπτωση «πλημμελήματος» κατά τα πιο πάνω άρθρα του ΠΚ (παρ.1)

Η περίπτωση που αναφέρεται ως θεμελιώδες επιχείρημα για το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η μελέτη του κ. Γκουρμπάτση είναι η περίπτωση των αναζωπυρώσεων και η πλημμελής φροντίδα εξασφάλισης της μη εκδήλωσης τους. Πέραν αυτού, ειδικά στο κομμάτι που αφορά στην πρόληψη εκδήλωσης πυρκαγιάς, δεν αποδεικνύεται πως ο εξεταζόμενος ως υπαίτιος είχε νομική υποχρέωση για την παρεμπόδιση της πυρκαγιάς. Αυτό άλλωστε φαίνεται και από το πόρισμα της παραπομπής των αυτοδιοιηκητικών όπου απαλλάσσονται  4 άτομα τα ονόματα των οποίων είχαν αναφερθεί σε μηνυτήριες αναφορές συγγενών θυμάτων. Αυτοί είναι ο Κωνσταντίνος Τσουβάλας πρώην αρχηγός ΕΛΑΣ, ο διευθυντής της Διεύθυνσης Τροχαίας Αττικής ταξίαρχος Νίκος Σπανουδάκης, η περιφερειακή σύμβουλος Αττικής Ιωάννα Τσούπρα, υπεύθυνη για την Πολιτική Προστασία, ο πρώην αναπληρωτής διευθυντής της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής Κωνσταντίνος Καλύβας. Το αιτιολογικό της απαλλαγής σχετίζεται με το ότι δεν είχαν την ανωτέρω νομική υποχρέωση.

Αντίθετα με την περιφερειάρχισσα και τους δημάρχους, που όσο και να κλαίνε και να προσποιούνται τους αθώους, ο νόμος τους καθιστά υπεύθυνους για την πρόληψη της πυρκαγιάς (και την άμεση προσβολή της μέχρι την άφιξη των πυροσβεστικών δυνάμεων θα μπορούσαμε να προσθέσουμε)

3. Οι αυτοδιοικητικοί 

 Για τους επιφορτισμένους από την κοινωνία (δια της ψήφου της) με το έργο της πρόληψης και της πολιτικής προστασίας, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως στην περίπτωση των σωμάτων ασφαλείας. Η παραπομπή των αυτοδιοικητικών έρχεται να επιβεβαιώσει ότι φωνάζει όλος ο κόσμος, ήδη από την επόμενη της πυρκαγιάς. Πως είναι ένοχοι για την απουσία μέτρων πρόληψης αλλά και την εγκληματική έλλειψη σχεδίων αντιμετώπισης εκτάκτων κινδύνων και αναγκών. Δεν τους ενδιέφερε ποτέ άλλωωστε.

 Συνεπώς, εδώ προκύπτει και για αυτούς το πλημμέλημα του εξ αμελείας εμπρησμού, αφού έχουν τη σχετική νομική υποχρέωση της αποτροπής και παρεμπόδισης της πυρκαγιάς.  Είναι δηλαδή υπεύθυνοι, αλλά….

Όλοι δηλώνουν «υπεύθυνοι» και διεκδικούν την ψήφο «με αίσθημα ευθύνης» αντιλαμβανόμενοι όμως την ευθύνη ως διαφημιστική ατάκα. Όταν έρχεται η ώρα της ευθύνης αρχίζουν τους μυκτηρισμούς, όπως:

η περιφερειάρχισσα που μιλούσε για «στραβή στη βάρδια της», ή

ο Ψηνάκης που μίλαγε για το «καμένο σπίτι του» ή

ο άλλος «πυρόπληκτος» ο Μπουρνούς που μυκτήριζε πως «δεν του έδωσαν εντολή εκκένωσης» και είχε βέβαια και αυτός καμένο σπίτι (συγγενή του αλλά η κοινοκτημοσύνη είναι χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων)

Και θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες διώξεις και κανείς δεν ξέρει πότε θα ολοκληρωθεί η απονομή της δικαιοσύνης για ένα έγκλημα που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και συχνότατα οι υπαίτιοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, απαλλάσσονται  ή οι καταδίκες τους είναι προκλητικά μικρές και δυσανάλογες προς το μέγεθος της καταστροφής. Το έγκλημα όμως της 23ης Ιουλίου 2018, το μέγεθος της τραγωδίας είναι πελώριο και δεν αφήνει περιθώρια επιείκειας, λήθης ή ακόμα χειρότερα αδιαφορίας.

Ειδικά για αυτούς που ενώ βαρύνονται για τη δημιουργία των προϋποθέσεων ανάφλεξης (κανένα σχέδιο, καμία πρόληψη, καμία διασπορά πυροσβεστικών δυνάμεων με βαθμό κινδύνου

4, χάιδεμα των αυθαιρετούχων, αφανισμό της φύσης και των προστατευτικών της δομών κλπ) αλλά και κλιμάκωσης της συμφοράς (εγκαταλελειμμένοι σωροί οργανικών απορριμμάτων στις γειτονιές του δήμου τους, ιώδη περιγράμματα  και αυθαίρετα παντού) δεν πρέπει  να υπάρξει καμία επιείκεια. Δεν έδειξαν καμία μεταμέλεια και απεναντίας είχαν το θράσος να φτύνουν κατάμουτρα τον κόσμο υποκρινόμενοι τους «συμπονετικούς» και τους «συμπαραστάτες» την ώρα που το μόνο πάνω στο οποίο δούλευαν ήταν η εικόνα τους και το ξέπλυμα του αίματος από τα χέρια τους.

Αν πραγματικά υπάρχει η βούληση για να μπουν κανόνες και να υπάρξει πια προστασία των φυσικών πόρων και της ανθρώπινης ζωής, θα πρέπει να παραπεμφθούν  και όλοι αυτοί που οδήγησαν την δασική υπηρεσία στον μαρασμό. Που την κατέστησαν ανίκανη να δράσει. Που την κατέστησαν ανενεργή. Τη μόνη υπηρεσία που έχει τη γνώση την παρόπλισαν και δεν έχουν δώσει ακόμα λόγο για το έγκλημα τους αυτό. Τώρα είναι η στιγμή.

Μετά την ολοκλήρωση των παραπομπών δεν πρέπει το θέμα να ξεφύγει από τα μάτια κανενός. Αυτά που συνήθως ακολουθούν, δεν πρέπει να ισχύσουν και σε αυτή την τραγική περίπτωση.  

Αυτά που συνήθως ακολουθούν τις παραπομπές για εμπρησμό στην Ελλάδα,  κατά τη διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης και μετά από πολιτικές παρεμβάσεις συνήθως είναι:

1. Κωλυσιεργίες και επίτευξη της de facto παραγραφής, δια της λήθης του εγκλήματος λόγω του χρόνου που πέρασε
2. Καθυστερήσεις και κηλίδωση των διαδικασιών με ισχυρισμούς από πλευράς των κατηγορουμένων πως αντιμετωπίζουν «πολιτικές  διώξεις»
3. Προσβολή της αξιοπιστίας των μαρτύρων με διάφορους τρόπους

Ας ελπίσουμε πως τίποτα από τα παραπάνω δεν θα συμβεί στο δικαστήριο που θα ακολουθήσει. Είναι σημαντικό το να λάμψει η αλήθεια και μαζί της να αποκαλυφθεί ο ζόφος που συνοδεύει τόσο καιρό την πλημμελή και λαθεμένα αποκαλούμενη «Τοπική Αυτοδιοίκηση» και των δύο βαθμών στην καταματωμένη Αττική.

ΥΓ: Για εκείνους που ιχυρίζονται πως κανένα πόρισμα δεν τους εμπλέκει ως συνενόχους στην τραγωδία της 23/7 ας θυμηθούν το πόρισμα του πραγματογνώμωνα αντισυταυήγου - νομικού κ. Γκουρμπάτση

_________________________

*Αντιστράτηγος - Υπαρχηγός Π.Σ. έ.α - Νομικός