Η «προσγιάλωση» (κατ’ άλλους προσγειάλωση) είναι ένας ναυτικός όρος και σημαίνει την ηθελημένη έξοδο και επικάθιση του πρωραίου τμήματος αποβατικού κυρίως πλοίου, σε αμμώδη κατά προτίμηση και ειδικών προδιαγραφών κλίσεως του βυθού ακτή, με σκοπό να αποβιβάσει στρατεύματα, οχήματα, άρματα μάχης κ.λπ.

Στις φωτογραφίες που βλέπετε, δεν έχουμε αποβίβαση στρατευμάτων ή αρμάτων μάχης, αλλά τουριστικών ορδών. Σε μια – μαγευτική είναι αλήθεια - παραλία που τους οδηγεί κάποιος, ο οποίος δεν γνωρίζει ή παραβλέπει τους κινδύνους που εγκυμονεί η παραλία λόγω της συχνής πτώσης βράχων

Εκείνη την ώρα της ημέρας, το συγκεκριμένο σκάφος ήταν το μοναδικό που αποβίβασε κόσμο στη θεαματική παραλία Πλατυνάμμος στον κόλπο των Αφαλών. Τις περισσότερες ημέρες του Αυγούστου όμως, γίνεται το αδιαχώρητο από σκάφη κάθε μεγέθους

Δεν γνωρίζουμε εάν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί και να περιοριστεί η υπερσυσσώρευση σκαφών. Το βέβαιο όμως – πέρα από τον κίνδυνο της πτώσης βράχων - είναι η ρύπανση που προκαλείται σε όλο τον κόλπο των Αφαλών, η όχληση και η επιβάρυνση της πανίδας, αλλά και η ζημιά που γίνεται στην Ποσειδωνία από τις τόσες άγκυρες.

Όπως φαίνεται, στις αρμόδιες αρχές δεν υπάρχει ο παραμικρός προβληματισμός

Και αυτό δυστυχώς συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα. Όλος ο τόπος έχει γίνει βορά σε έναν αδηφάγο, βίαιο και επιζήμιο τουρισμό.

Να αναλογιστούμε μόνο τι αφήνουμε στις επόμενες γενεές

Η «εκτός σχεδίου δόμηση» είναι μια νεοελληνική πατέντα και ένας απόλυτος παραλογισμός, όπου παρέχεται από το κράτος η δυνατότητα να χτίσεις εκεί που δεν επιτρέπεται να χτίσεις!!

Όσο και αν μας φαίνεται περίεργο, καθώς έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε αυτό τον απόλυτο παραλογισμό, μόνο στην Ελλάδα από όλο τον πολιτισμένο κόσμο (εάν η Ελλάδα υποτεθεί ότι ανήκει σε αυτόν) επιτρέπεται να χτίσεις όπου θέλεις, αρκεί το χωράφι σου να πληροί κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις εμβαδού , αρτιότητας και προσώπου σε δρόμο

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε ένα γιαπί να ορθώνεται μέσα σε ένα πανέμορφο κυπαρισσόδασος, το οποίο θυμάμαι να στέκει όμορφο και επιβλητικό εδώ και τουλάχιστον πενήντα χρόνια, όταν πρόσφερε την ευεργετική σκιά του στο μονοπάτι που οδηγούσε στην πίσω μεριά του βουνού

Ένα μονοπάτι που πλέον έχει περιέλθει σε αχρηστία, καθώς έχει φτιαχτεί δίπλα του ένας τσιμεντένιος δρόμος, ο οποίος παρεμπιμπτόντως είναι στενός και επικίνδυνος, χωρίς μπάρες ασφαλείας – με μεγάλο γκρεμό ακριβώς από κάτω - και σε πολλά σημεία του έχει υποστεί μεγάλες φθορές. Αυτό όμως είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης

Αυτό το κυπαρισσόδασος λοιπόν βρίσκεται σε περιοχή που σήμερα είναι αποχαρακτηρισμένη από δασική και έχει χαρακτηριστεί ως αγροτική. Όχι φυσικά για να φυτέψει πατάτες ή κρεμμύδια ο ιδιοκτήτης της, αλλά για να χτίσει ένα σπίτι (ή και περισσότερα).

Τι πιο σύνηθες, θα μου πείτε; Μια περιοχή να χαρακτηρίζεται ως αγροτική όχι για να καλλιεργηθεί, αλλά για να οικοδομηθεί (!). Αυτά, δυστυχώς, μόνο στην Ελλάδα γίνονται

Και προφανώς δεν θα πρόκειται για ένα σπίτι πρώτης κατοικίας που θα καλύπτει το απαράβατο δικαίωμα κάθε πολίτη στη στέγαση, αλλά για μια ακόμη (μάλλον περισσότερες από μία) από τις luxury villas, που εξαπλώνονται ραγδαία σαν μεταδοτική ασθένεια και κατατρώγουν σιγά-σιγά τα βουνά της όμορφης Ιθάκης, προσφέροντας στους ευκατάστατους πελάτες τους πολυτέλεια, ιδιωτικότητα, απεριόριστη θέα αλλά και δροσιά στις πισίνες τους σε ένα νησί παρεμπιμπτόντως που χρειάζεται τρεις μονάδες αφαλάτωσης για να καλύψει τις ανάγκες σε νερό κατά τους θερινούς μήνες (αλλά κι αυτό θα είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης)

- Και τι σε νοιάζει εσένα; ακούω τη φωνή του κυρ Παντελή να με ρωτάει. Ζηλεύεις μήπως το επιχειρηματικό δαιμόνιο και την εργατικότητα των συμπολιτών σου; Την ώρα που εσύ κολυμπάς και σκέφτεσαι αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες, αυτοί εργάζονται σκληρά και προκόβουν

- Δεν είναι ζήλεια, κυρ Παντελή. Πόνος ψυχής είναι, καθώς βλέπω αυτό το πανέμορφο βουνό που έχει συνδεθεί με τις αναμνήσεις μου τόσων και τόσων δεκαετιών, να κατατρώγεται σιγά-σιγά από μπουλντόζες και φορτηγά. Και μαζί μ’ αυτό τρώγεται και η ψυχή μου

Προφανώς, όλα τα παραπάνω είναι βέβαιο πως γίνονται σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Ο νόμος όμως αυτός πρέπει ν’ αλλάξει. Είναι χρέος μας προς τις επόμενες γενεές.

Για αυτή την ελληνική ιδιαιτερότητα που θρέφει και αναπαράγει διαρκώς τη διαπλοκή, την απάτη, τον χρηματισμό, το ρουσφέτι και τον ραγιαδισμό και καταστρέφει την ελληνική ύπαιθρο, αλλά και για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν ώστε η Ελλάδα να περάσει επιτέλους στη σφαίρα  του πολιτισμένου κόσμου γράφει ο συνεργάτης της Attica Voice, Δημήτρης Βελαώρας

Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε πει πως: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις». Δεν μας είπε όμως δυστυχώς με ποια συστατικά μπορείς να φτιάξεις μια Ελλάδα χωρίς ρουσφέτια, χωρίς πολιτικάντηδες - κοτζαμπάσηδες, μια Ελλάδα σύγχρονη, δίκαιη, ευνομούμενη, μια Ελλάδα περιβαλλοντικά και οικονομικά βιώσιμη, μια Ελλάδα με κανόνες που να ισχύουν για όλους και που οι πολίτες της μπορεί να σχεδιάζουν με καθαρό βλέμμα το μέλλον των ίδιων και της χώρας. Συστατικά που δεν εξαρτώνται ούτε από την ΕΕ, ούτε από κάποιον ξένο παράγοντα, αλλά είναι αποκλειστικά δική μας, προσωπική και κοινωνική ευθύνη.

Ας με συγχωρέσει λοιπόν ο Νομπελίστας και ας τολμήσω να καταθέσω εδώ τα συστατικά για το χτίσιμο μιας τέτοιας Ελλάδας. Αυτά είναι:

1.            ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ με ξεκάθαρους και πλήρως καθορισμένους τίτλους ιδιοκτησίας, όπου ο κάθε πολίτης γνωρίζει οριστικά τι κατέχει και τι όχι, όπου καινοφανείς παγκοσμίως νεοελληνικές έννοιες όπως αυτή της «χρησικτησίας» δεν θα έχουν καμία θέση, όπως δεν θα έχουν θέση όροι και διαδικασίες καταπάτησης του δημόσιου χώρου. Εδώ ίσως είμαστε σε σχετικά καλό δρόμο καθώς κουτσά – στραβά το Κτηματολόγιο φαίνεται ότι έχει μπει σε πορεία ολοκλήρωσης.

2.            ΔΑΣΟΛΟΓΙΟ με οριστική και αμετάκλητη καταγραφή και οριοθέτηση των δασικών εκτάσεων, ώστε και οι πολίτες να νοιώθουν ασφάλεια δικαίου σε σχέση με την ιδιωτική τους περιουσία και το δημόσιο να βρίσκεται εξασφαλισμένο απέναντι σε ιδιωτικές καταπατήσεις. Οι όροι και οι προϋποθέσεις για τον χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δασικής θα πρέπει να συμφωνηθούν από την κοινωνία και το κράτος με οριστικό τρόπο έπειτα από σοβαρή διαβούλευση και οι χαρακτηρισμοί τέτοιων εκτάσεων να πάψουν πια να είναι αντικείμενο συναλλαγής ανάμεσα σε πολίτες, δασάρχες και τοπικούς πολιτευτές. Η προσπάθεια που ξεκίνησε από προηγούμενες κυβερνήσεις για την κατάρτιση Δασολογίου έχει παγώσει επ’ αόριστον.

3.            ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ  ώστε να υπάρχουν ξεκάθαρες χρήσεις γης. Να ξέρουν όλοι ποιες περιοχές είναι για οικιστική ανάπτυξη, ποιες για τουριστικές εγκαταστάσεις, ποιες για αγροτικές ή άλλες οικονομικές δραστηριότητες, και ποιες προορισμένες να παραμείνουν ως ζώνες μερικής ή απόλυτης περιβαλλοντικής προστασίας. Εδώ δεν έχει γίνει ουσιαστικά τίποτα με μεμονωμένες μόνο εξαιρέσεις.

4.            ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ΔΟΜΗΣΗΣ. Ας σημειώσω ότι η «εκτός σχεδίου δόμηση» είναι μια υπέροχη νεοελληνική πατέντα, βασίζεται στην έλλειψη όλων των παραπάνω και ουσιαστικά πρόκειται για έναν απόλυτο παραλογισμό όπου παρέχεται από το κράτος η δυνατότητα να χτίσεις εκεί που δεν επιτρέπεται να χτίσεις!!

Όλα τα παραπάνω δεν είναι μια ουτοπία. Είναι μια πραγματικότητα σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο εδώ και δεκαετίες ή ακόμα αιώνες. Στην Ελλάδα η έλλειψή τους είναι ένα πολύ καλοφτιαγμένο σύστημα που θρέφει διαρκώς τη διαπλοκή, την απάτη, τον χρηματισμό, το ρουσφέτι και τον ραγιαδισμό, ένα θλιβερό σφιχταγκάλισμα πολιτικού αμοραλισμού και μικρότερων ή μεγαλύτερων ιδιωτικών συμφερόντων. Είναι το συστηματάκι που δημιούργησε τα αυθαίρετα, τις καταπατήσεις δασών, τις βίλες ακόμα και μέσα σε Εθνικούς Δρυμούς, την ανέγερση π.χ. μεγαλοξενοδοχείου στο Σαρακήνικο (που προς τα παρόν μάλλον σταμάτησε) και φυσικά το συστηματάκι που έφτιαξε πολιτικές καριέρες και πολίτες που εκλιπαρούν, πιέζουν και λαδώνουν για ένα ρουσφέτι

Κακά τα ψέματα. Χωρίς τα παραπάνω η νεοελληνική μπανανία θα ζει και θα βασιλεύει.

της Μαρίας Νάτση

Ανάμεσα στα Αθαμανικά όρη,  ψηλά στο χωριό των Μελισσουργών , αντήχησε το πολυφωνικό τραγούδι για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη.

Κι αν με την παράδοση τραγουδάμε τους καημούς του λαού μας  και αγγίζουμε τις χορδές  της ανθρωπιάς μας, τότε όταν  τραγουδάμε τους καημούς των άλλων γινόμαστε δύο φορές άνθρωποι .

Κι ο ήχος έφτασε σε όλα τα βουνά της Ηπείρου τα χαραγμένα από όλμους και ναπάλμ, τα φορτωμένα με τις θύμισες των ξεριζωμών και των σκοτωμών.

Και τα βουνά, δε ρώτησαν "για την Κύπρο τραγουδάτε; Για τη Συρία; Για το Σουδάν;"

Γιατί γνωρίζουν ότι κανένα έγκλημα δεν απαλύνεται από άλλα εγκλήματα.

Γιατί ξέρουν ότι αυτά, είναι ερωτήματα των ανθρώπων  όταν θέλουν να δώσουν δίκαιο στο άδικο.

Και το τραγούδι πέρασε από όλα τα ξωκλήσια της Ηπείρου, αγγίζοντας απαλά τις καμπάνες και αυτές ανταποκρίθηκαν

Και τα ξωκλήσια δε ρώτησαν σε ποιο Θεό πιστεύουν τα παιδιά που τα σκοτώνουν με πείνα.

Γιατί γνωρίζουν ότι η Παναγιά  δεν κρατάει   στον κόρφο της μόνο το θείο βρέφος, αλλά  τα παιδιά όλου του κόσμου.

Κι ίσως το τραγούδι να έφτασε μακρύτερα, στην Ιθάκη, και να έσμιξε με τις φωνές νέων που φώναξαν για την Παλαιστίνη σε ένα από τα όμορφα πανηγύρια της .

Εκεί όμως σηκώθηκαν άντρες και γυναίκες, λιγοστοί αλλά επιθετικοί, να νουθετήσουν τα παιδιά , να επαναφέρουν την πολυπόθητη τάξη.

Ένας, δύο έτρεξαν να τα υπερασπιστούν.

Εμείς, η  γενιά κοντά και άνω των  50,  με τα τόσα λάθη και τις τόσες αποτυχίες , τολμάμε να υψώνουμε τη φωνή μας πάνω από τη φωνή των νέων;

Τολμάμε με τα χέρια μας να σπρώχνουμε αυτά τα παιδιά;

Ποιοι; Εμείς που αποτύχαμε;

Δεν είναι η αποτυχία μας αυτό που κυρίως  θλίβει, αλλά το γεγονός ότι είμαστε τόσο ελάχιστοι και εγωιστές που, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζουμε αλλά θέλουμε να κάνουμε τα παιδιά σαν τους αποτυχημένους εαυτούς μας.

Στο επόμενο πανηγύρι σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας,  όταν  οι νέοι  πουν συνθήματα και υψώσουν σημαίες, ας σταματήσουμε τα όργανα.

Ας κλείσουμε τα στόματά μας και ας μαζέψουμε τα χέρια μας.

Και αφού τους ακούσουμε, ας χτυπήσουν οι καμπάνες και ας κάνουμε το σταυρό μας που υπάρχει ακόμα η φλόγα αυτών των παιδιών και σώζει κάτι από την αξιοπρέπειά μας

Η Ιθάκη είναι από τα νησιά που δε σε αφήνουν να πλήξεις ούτε το χειμώνα. Αρκεί να σου αρέσει το περπάτημα. Το πλούσιο ορεινό ανάγλυφό της διατρέχεται από αναρίθμητα μονοπάτια που προσφέρουν πανέμορφες διαδρομές – πολλές από αυτές μέσα σε δασώδη βλάστηση – με μοναδική προς τη θάλασσα και τα γύρω νησιά του Ιονίου: την Κεφαλονιά και τη Λευκάδα, αλλά και την Πολυνησία του Ιονίου, όπως αποκαλείται η συστάδα με τα πολλά μικρά νησιά που βρίσκονται ανάμεσα στην Ιθάκη, τη Λευκάδα και τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας

Η Ιθάκη έχει τρία τρία ορεινά χωριά – την Εξωγή και την Ανωγή στο βόρειο μέρος της και το Περαχώρι στο νότιο. Από τα χωριά αυτά μπορεί κανείς να ξεκινήσει τις περιπλανήσεις του. Εκεί περιπλανηθήκαμε και εμείς τις ημέρες των Χριστουγέννων, συλλέγοντας μοναδικές εικόνες, ήχους και μυρωδιές

Εντύπωση προκαλούν τα αναρίθμητα εκκλησάκια, σε βαθιά αντίθεση με την παροιμιώδη βλασφημία των Επτανησίων. Άλλο ένα παράδοξο είναι πως, παρά τους πολλούς αιώνες βενετσιάνικης κατοχής, ο πληθυσμός παρέμεινε Ορθόδοξος

Το καμπαναριό της εκκλησίας του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στο μονοπάτι από το Περαχώρι προς την Παλαιοχώρα

Κάτω, ο κόλπος του Βαθιού, της πρωτεύουσας του νησιού, από το μονοπάτι Περαχώρι-Παλαιοχώρα

Το καμπαναριό της Παναγίας της Ευαγγελίστριας, στην Εξωγή

Η εκκλησία της Παναγίας, στην Ανωγή, με τοιχογραφίες του 1680

Στην Παλιά Ανωγή, ένας εγκαταλελειμμένος οικισμός, απροσδιόριστης ηλικίας

Η Άτοκος, θέα από την Παλιά Ανωγή. Όλο το νησί είναι ιδιοκτησία του εφοπλιστή Τσάκου. Ο ίδιος εφοπλιστής αγόρασε και απέναντι, στην Ιθάκη, χίλια στρέμματα για να τα "αναπτύξει"

Το Αρκούδι, θέα από την Παλιά Ανωγή. Πίσω η Λευκάδα και το Μεγανήσι και πιο πίσω οι ακτές της Αιτωλοακαρνανίας

Το στενό Κεφαλονιάς - Ιθάκης. Στο βάθος, το βόρειο μέρος της Κεφαλονιάς

Το νησάκι του Αγίου Νικολάου, απέναντι από την παραλία του Μάρμακα

Οι Αλυκές, μία από τις παραλίες του Μάρμακα

Το στολισμένο Κιόνι περιμένει τους χριστουγεννιάτικους επισκέπτες. Μπορεί να μην έρθουν ποτέ, όμως το χρέος του το έκανε

Τουρισμός για πλούσιους. Αυτό είναι το μέλλον που επιφυλάσσεται για όση Ελλάδα έχει απομείνει ακόμη όμορφη και ανέγγιχτη. Τεράστιες εκτάσεις γης στην Ιθάκη συσσωρεύονται στα χέρια λίγων, με απώτερο σκοπό την ανάπτυξη τουρισμού για πλούσιους. Με τα εστιατόριά τους, τις πισίνες τους σε εποχή κλιματικής κρίσης, με τα δικά τους λιμάνια, τις δικές τους παραλίες, τους δικούς τους σκλάβους-υπαλλήλους. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τουλάχιστον πέντε περιπτώσεις συγκέντρωσης εκατοντάδων στρεμμάτων η κάθε μία. Εφοπλιστές, επενδυτικοί όμιλοι και πάσης φύσεως κοράκια καραδοκούν να φράξουνε τη γη και τις παραλίες και να παρέχουν τουρισμό στους πλούσιους, τάζοντας στους ντόπιους καθρεφτάκια και κούφιες υποσχέσεις. 

Αν θέλουμε να σώσουμε ό,τι έχει απομείνει στα μικρά νησιά που δεν έχουν ακόμη αλωθεί από τον υπερτουρισμό, υπάρχει λύση, αλλά αυτή είναι βέβαιο πως δεν μπορεί να δοθεί από τη σημερινή κυβέρνηση της καταστροφής και του ξεπουλήματος. Και η λύση δεν είναι άλλη από την απαγόρευση της εκτός σχεδίου δόμησης και την αποτροπή μεγάλης συγκέντρωσης ιδιοκτησίας

Και αν τα παραπάνω φαντάζουν γραφικά σε όσους έχουν γοητευθεί από το παραμύθι της ανάπτυξης, ας αναφέρουμε ότι στην πραγματικότητα η εκτός σχεδίου δόμηση είναι αυτή που φαντάζει γραφική και τριτοκοσμική σε οποιονδήποτε Ευρωπαίο, καθώς δεν συναντάται σε καμία ανεπτυγμένη χώρα. «Απλώς ακατανόητο» χαρακτηρίζει ο διευθυντής του Γραφείου Ευρωπαϊκής Πολιτικής του WWF κ. Τόνι Λονγκ το δικαίωμα δόμησης εκτός των εγκεκριμένων σχεδίων που δίνεται στην Ελλάδα. «Κάτι παρόμοιο δεν ισχύει σε άλλη χώρα της ΕΕ» συμπληρώνει με έκπληξη.

Σε συζήτηση επίσης που έγινε στο πλαίσιο ημερίδας που διοργάνωσε η Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ και το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας με θέμα «Σχεδιάζοντας (σ)τα όρια των μικρών νησιών» οι επιστήμονες ανέφεραν πως «Διεθνώς γίνεται μια εμπορευματοποίηση του χώρου, που στη χώρα μας ροκανίζει και κατασπαταλάει την ύπαιθρο, μια εξέλιξη μη αναστρέψιμη. Όσο συμβαίνουν αυτά, ζούμε τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής όπως την έλλειψη νερού, τις πλημμύρες, την υποβάθμιση της βιοποικιλότητας».

Οι επιστήμονες πρότειναν ως λύση

α) τη θεσμική προστασία της αγροτικής γης ώστε να αποτραπεί η αλλαγή χρήσης της (για δόμηση σπιτιών, εξοχικών, ξενοδοχείων κ.ο.κ.)

β) τη θέσπιση «κόφτη» ώστε να αποτραπούν οι μεγάλες συγκεντρώσεις ιδιοκτησίας και

γ) την ενίσχυση της δικτύωσης των παραγωγικών τομέων (λ.χ. γεωργία με τουρισμό) ώστε να διατηρηθεί, έστω εν μέρει, η επισιτιστική αυτάρκεια στα μικρά νησιά. Και αυτό γιατί η προστασία του αγροτικού τοπίου και της αγροτικής γης είναι το μόνο που μπορεί να διασώσει ό,τι έχει απομείνει στα μικρά νησιά

Δείτε το ποστ της Κίνησης για την Προστασία των Νησίδων  για την περίπτωση που δεν δουλεύει το viewer σας για την προβολή της παρακάτω ενσωμάτωσης