Η Αθήνα, μια μητρόπολη του Νότου. Μία πόλη που χαρμανιάζει άνετα τις «Γερμανίδες τουρίστριες με τους Γιαπωνέζους βρυκόλακες» για τους οποίους μας τραγουδούσε ο Τζιμάκος. Μία μητρόπολη του ευρωπαϊκό νότου ή του Αφρικανικού βορρά, αν προτιμάτε. Πρωτεύουσα της μόνης αφρικανικής χώρας της Ευρώπης.

Η Αθήνα λοιπόν, με τη βάναυση καθημερινότητα των ιθαγενών της, μέσα στον καιρό της πανδημίας, έτυχε να έχει δήμαρχο τον πεφωτισμένο. Τον ταλαντούχο. Τον ανιψιό και εγγονό πρωθυπουργών, υιό πολιτικής ρυθμίστριας, που από συγκυρία δεν έγινε πρωθυπουργός. Τον αδελφό και πρωτοδευτεροτριτοξάδελφο διακεκριμένων στελεχών του ομίλου Mitsotakis SA, με ευρύ φάσμα επιχειρηματικής δραστηριότητας, από την Τουρκοκρατία ήδη και ποικίλους  μετόχους, συνδαιτημόνες, συνεργάτες. Τον εξ αγχιστείας συγγενεύοντα του ιστορικού υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ. και πασοκογενή,  Σημιτικών καταβολών.

Ένα βίντεο που κυκλοφόρησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντίδραση στην ασφυκτική φίμωση που έχει επιβάλει το χρυσοπληρωμένο δημοσιογραφικό κατεστημένο της χώρας, έγινε αφορμή για τον περεταίρω ευτελισμό της εμπορικής δραστηριότητας –όπως έχει καταλήξει- και που παραδόξως ακόμα, αποκαλείται δημοσιογραφία. Ξεκαθαρίζουμε πως αναφερόμαστε στους ψευδεπίγραφους «δημοσιογράφους» που αντί να ελεγχουν την εξουσία, αυτοί την γλείφουν..

Πολύ εύκολα και αβίαστα, το μεγάλο κανόνι που έβαλλε εναντίον του βιντεο και των απόψεων που πρόβαλλε (με αρκετά χοντρό χιούμορ), άρχισε να προβάλλει ως στόχο του βίντεο τους  πραγματικούς δημοσιογράφους. Ανθρώπους οι οποίοι τιμούν το λειτούργημα τους. Ερευνούν διασταυρώνουν ειδήσεις, ψάχνουν, δεν αναμασούν τη φρίκη και τελικά δεν πληρώνονται, ή πληρώνονται ελάχιστα. Αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν σε ένα πεδίο βολής, επειδή εκεί τους τοποθέτησαν τα αφεντικά του τύπου. Τους τοποθέτησε η μεγάλη προπαγάνδα σαν ασπίδα προστασίας των μεγαλοδημοσιογράφων.  Ασπίδα απέναντι στις ευθείες βολές περί χρηματισμού τους.

Σε αυτή την πλατεία «γεννιούνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών», όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις στην «Οδό Ονείρων».

Σε αυτή την πλατεία θα δεις πολλά παιδιά να παίζουν, πολλές μητέρες να κάθονται στα παγκάκια ή στα γύρω μαγαζιά.

Σε αυτή την πλατεία θα δεις πολλούς ανθρώπους να χαίρονται τον δημόσιο χώρο.

Όμως, ο Δήμος Ραφήνας-Πικερμίου ετοιμάζεται να τα αλλάξει άρδην όλα αυτά.

Τα παιδιά θα πρέπει να φύγουν από την πλατεία γιατί οι μπάλες τους συχνά καταλήγουν πάνω στους πελάτες των γύρω μαγαζιών.

Το χρώμα της εξαλλοσύνης

Δύσκολους καιρούς διανύουμε. Οι δυσκολίες απανωτές. Φτώχεια, υποβάθμιση ζωής και περιβάλλοντος, επιθετικές γειτονικές κυβερνήσεις, κορωνοϊοί και πανδημίες και στο τέλος, πάλι περισσότερη φτώχεια.

Τίποτα δεν είναι ευοίωνο, και δεν περιμέναμε άλλωστε να είναι.

Πάνω λοιπόν στα ζόρια μας, μετά τις δεκαετείς δοκιμασίες που περάσαμε, μετά την υποβάθμιση της ζωής και του περιβάλλοντος μας και πριν από τις σκληρότερες που ήδη ξεπροβάλλουν μπροστά μας, παρουσιάστηκαν έξαφνα με αξιώσεις, οι τοπικοί παράγοντες. Οι αιρετοί αλλά και επιφορτισμένοι από την κεντρική εξουσία με τη φροντίδα της καθημερινότητας, δήμαρχοι. Θυμήθηκαν λοιπόν οι δήμαρχοι, πως πρέπει να «δειχτούν», να «πουλήσουν μούρη» κατά το κοινώς λεγόμενο. Θυμήθηκαν πως το τελευταίο τρίμηνο τους έχει επισκιάσει το πανδημικό δίδυμο «Τσιόδρα - Χαρδαλιά» περιορίζοντας τους σε ρόλο ακολούθου και τοποτηρητή του Χαρδαλιείου  κώδικα. Της «Χαρδαλιείου νομολογίας» και της εφαρμογής της.

Έτσι, προκειμένου να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, άρχισαν να «εκρήγνυνται» ήδη από τις τελευταίες μέρες ισχύος των αντιπανδημικών μέτρων.

Άρχισαν μάλιστα ως άλλοι «Μαινόμενοι Ομπράντοβιτς» να διαφημίζουν την έκρηξη τους, με τη βοήθεια των δικών τους -ή των λιγότερο δικών τους.

Δια μιας  έγιναν όλοι «έξαλλοι». Ο ιός της εξαλλοσύνης, αν και δεν ανήκει στην εστεμμένη οικογένεια των κορωνοϊών, αλλά σε εκείνη των «ψευδοϊών», πρόσβαλλε τους αιρετούς της τοπικής –κατ’ ευφημισμό αυτοδιοίκησης.

Ο άνθρωπος δεν κωλώνει πουθενά.

Μπορεί να ψήφισε (με τα δανεικά παλλόμενα φτεράκια των χηναρίων του) την κατάργηση κάθε προστατευτικής για το περιβάλλον,  νομοθετικής διάταξης.

Μπορεί να νομιμοποίησε τα αυθαίρετα σε δάση και δασικές εκτάσεις, επιβραβεύοντας την αυθαιρεσία.

Μπορεί να διαλύει αιγιαλούς και να τους κατατεμαχίζει, προσφέροντας τους δωρεάν σε «επενδυτές»

Μπορεί να κατατεμάχισε περιοχές Natura για να τις προσφέρει και αυτές στο πιάτο του «επενδυτή» και στην πραγματικότητα καταναλωτή φύσης

Μπορεί να διέλυσε τους φορείς διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών, για να φτιάξει το δικό του «κατάστημα» και να βολέψει τη δική του πελατεία

Μπορεί να είναι ο χειρότερος υπουργός, σε όλα τα ελληνικά υπουργεία, όλων των εποχών, αφού απ’ όπου περνάει σπέρνει όλεθρο και καταστροφή, ξεπουλώντας δομές και «ασημικά» της χώρας

Αλλά έχει το θράσος να αυτοδιαφημίζεται και μάλιστα με αφορμή την Ευρωπαϊκή Ημέρα περιοχών Natura 2000. Επιλέγει μάλιστα ως τίτλο της «αυτοδιαφήμισης» του –με κραυγαλέο θράσος και αναισχυντία- τη φράση «Νοιαζόμαστε για τη Φύση»

Ένας υιός από μεγάλο τζάκι, όταν ήρθε και η δική του ώρα να «σώσει τη χώρα» εμπνεύστηκε το «επιτελικό κράτος» ή τέλος πάντων, κάτι που το ονόμασε έτσι. Τι ήταν το επιτελικό κράτος του υιού, αδελφού και θείου  των προσώπων που κυβερνούν αυτόν τον τόπο αδιαλείπτως εδώ και 55 χρόνια (κατ’ άλλους 80), από το προσκήνιο ή το σκοτεινό παρασκήνιο;

Το επιτελικό κράτος αρχίζει και άρχεται (τουλάχιστον στα χαρτιά) από την Προεδρία της Κυβέρνησης. Η Προεδρία της Κυβέρνησης και η Εθνική Αρχή Διαφάνειας, ελέγχουν και  εποπτεύουν την τήρηση της νομιμότητας δημοσίων φορέων, δημοσίων υπηρεσιών  και την διαφάνεια στο δημόσιο χρήμα, μέχρι το τελευταίο χωριό της Ελλάδος, σε ολόκληρη την χώρα.

Θεσμοθετήθηκε η εξουσία-εποπτεία από πάνω προς τα κάτω. Σύμφωνα με το νόμο, το μεγαλύτερο μέρος των συναλλαγών του πολίτη με το Κράτος, θα διεξάγεται ηλεκτρονικά μέσω διαδικτύου, σε λίγους μήνες. Δημιουργείται μια αυτοτελής δημόσια υπηρεσία, η «Προεδρία της Κυβέρνησης» η οποία υπάγεται τον Πρωθυπουργό. Στη νέα υπηρεσία συγχωνεύονται 6 διαφορετικές Γραμματείες, συν η ΕΥΠ. Η λογική της δημιουργίας της υπηρεσίας είναι εκείνη ενός «Cabinet Office». Αυτές οι υπηρεσίες δεν αποτελούν, όμως, μια επιπλέον δομή της κυβέρνησης αλλά μια υπερ-δομή που επικαθορίζει την κυβερνητική δομή. Γι’ αυτό και οι υπουργοί αποτελούν ένα υποσύνολο αυτής της υπερδομής. Είναι “secretaries” του Προέδρου. Η σκέψη του συγκεκριμένου νομοθετήματος είναι η δημόσια πολιτική να παράγεται πλέον, κατά ένα μεγάλο μέρος, από πάνω προς τα κάτω.

Τα παραπάνω αφορούν τον εκτελεστικό και μόνο βραχίονα της κυβέρνησης. Η παραγωγή νομοχεδίων και η υποβολή τους στην νομοθετική εξουσία για ψήφιση παρέμεινε πως ήταν. Δηλαδή παρέμεινε η διάθεση στην υπηρεσία των εκλεκτών, αναλώσιμων ανθρώπων οι οποίοι εξυπηρετούν το αφεντικό θυσιάζοντας ως συνήθως, το δημόσιο συμφέρον. Θυσιάζοντας συστηματικά οτιδήποτε δημόσιο

Και ο κορυφαίος ειδικός για την σφαγή  του δημοσίου συμφέροντος και την ικανοποίηση τωμ ιδιωτικών επιδιώξεων, είναι ο ίδιος, δέκα και πλέον, χρόνια τώρα. Ο Χατζηδάκης. Η μαριονέτα που εκτελεί συγκεκριμένες αποστολές. Το ενεργούμενο που δεν νοιάζεται ακόμα και να τον προπηλακίσουν δημοσίως, αρκεί να έχει εκτελέσει τις εντολές του αφεντικού, όπως στην αρχή της μεγάλης, δραματικής, μνημονιακής περιπέτειας της χώρας.

Το φετινό πόθεν έσχες του άλλωστε έδειξε πως μάλλον δεν πήγαν τζάμπα οι προσπάθειες του

Ανακαλύψαμε στο info war μία έρευνα, ένα μάζεμα της δράσης του Χατζηδάκη από το 2009 μέχρι σημερα, αφού ξεπούλησε και το φυσικό περιβάλλον στις «δυνάμεις της αγοράς». Το βίντεο που ανακεφαλαιώνει τη δράση του, επικεντρώνεται στη μεγάλη μπίζνα  με το ξεπούλημα της Ολυμπιακής και τη μετατροπή του δημόσιου μονοπωλίου σε ιδιωτικό. Φτάνει και στο σήμερα που θέλει πάλι να σώσει το ιδιωτικό μονοπώλιο (που υπεξαίρεσε τις παραγωγικές μονάδες του δημοσίου με τη βοήθεια του «υπουργού»). Θέλει να το σώσει με πόρους του θύματος της ληστείας.

Από τους δικούς του κανένας δεν μιλάει. Γνωρίζουν ποιος ηγείται του «επιτελικού κράτους» και ποιος δίνει εντολές. Ποιος κινεί τα νήματα. Και δεν θέλουν να χάσουν τη βολή των μερικών χιλιάδων ευρώ το μήνα, ούτε και να ακρωτηριάσουν  τη μωροφιλοδοξια τους. Έτσι οι Χατζηδάκηδες συνεχίζουν το βρώμικο έργο τους, μέχρι να μην έχουν να πουλήσουν τίποτα άλλο

Δεν είναι λόγος να πανηγυρίζει κανείς εκτός αν τον εξυπηρετεί η απουσία των πολιτών ή των δημοτών

Όρος που έχει επικρατήσει τα τελευταία 30 χρόνια και αποτελεί μονολεκτική περιγραφή της στρεβλωμένης δημοκρατικής επίφασης . Της αλλοιωμένης από τα εξωνημένα και απόλυτα ταγμένα στην υπηρεσία οικονομικών συμφερόντων, μέσα μαζικής εν(ξ)ημέρωσης, δημοκρατία.

Απλωμένη σε όλο το εύρος της και κάθετα κυρίαρχη στην σύγχρονη κοινωνία, η τηλεδημοκρατία δεν αποτελεί πια μεμπτή κατάσταση για τα πολιτικά μας ήθη. Έχει φτάσει στο σημείο εκείνο που να θεωρείται τοτέμ και αποδεικτικό μαζί, της ύπαρξης πολυφωνίας στην ενημέρωση.  Με μία φτηνή αλλά έξυπνη τακτική, η προπαγάνδα γίνεται η κρατούσα αλήθεια. Ο Ζυλ Ρενάρ παρότρυνε τους επαγγελματίες ψεύτες του καιρού του, να «γράφουν κάπου-κάπου την αλήθεια για να τους πιστεύουν όταν γράφουν ψέματα». Αυτό δεν έχει αλλάξει, εκτός από το «κάπου-κάπου», αφού ακόμα και οι μεγαλύτερες αλήθειες τους, από την ένταση και την επανάληψη της προβολής τους μοιάζουν με ελεεινά ψέματα.

Η απάντηση των τηλεδημοκρατών, στην αξίωση όσων θεωρούν ακόμα στοιχείο εξυγίανσης της ενημέρωσης, το κλείσιμο ρυπαρών εκδόσεων και εξόφθαλμα προπαγανδιστικών μέσων, είναι πως αυτή η αξίωση τους «στρέφεται κατά της δημοκρατίας και της πολυφωνίας». Λες και η βρόμικη προπαγάνδα αποτελεί δομικό στοιχείο της πολυφωνίας. Ας μην επεκταθούμε άλλο στα θέματα αξιοπιστίας της ενημέρωσης και ας δούμε την σημερινή, την εξελιγμένη  νοηματοδότηση του όρου «τηλεδημοκρατία».

Η πρόσφατη πανδημία και η «ανάγκη» του social distancing από τη μία και η ανάπτυξη πολλαπλών επιλογών σε διαδικτυακές πλατφόρμες τηλεδιάσκεψης, επέβαλαν και στην ελληνική πραγματικότητα μία μορφή επικοινωνίας και διαβούλευσης, που στο εξωτερικό είναι ήδη από χρόνια διαδεδομένη. Την τηλεδιάσκεψη. Έτσι, διοικητικά συμβούλια, περιφερειακά συμβούλια, δημοτικά συμβούλια, ακόμα και το εθνικό κοινοβούλιο συνεδρίαζαν με τηλεδιάσκεψη στον καιρό της πανδημίας, που διανύουμε ακόμη. Η μόδα της τηλεδιάσκεψης επικράτησε παντού. Παντού και αδιακρίτως. Ακόμα και εκεί που η τηλεδιάσκεψη σηματοδοτεί την κατάργηση της δημοκρατίας, μέσα από την κατάργηση της δυνατότητας συμμετοχής και παρέμβασης κοινού. Των πολιτών ή των δημοτών.

Σε δημοτικά, περιφερειακά συμβούλια ή άλλα σώματα που διεξάγεται συζήτηση -  διαβούλευση με ξεκάθαρα δημόσιο χαρακτήρα, η τηλεδιάσκεψη καταργεί τη δυνατότητα ελέγχου και παρέμβασης από τους πολίτες. Δηλαδή από αυτούς που η ζωή τους θα επηρεαστεί αμεσότερα και εντονότερα από την απόφαση επί της οποίας διεξάγεται η συζήτηση. Η δημοκρατία δεν βασίζεται απλά στην συζήτηση που προηγείται της απόφασης. Βασίζεται στον έλεγχο και την δυνατότητα άμεσης παρέμβασης των θιγόμενων. Είναι η δυνατότητα του να μην μπορούν να αποφασίζουν συγκεκριμένοι για εμάς, χωρίς εμάς. Αυτό, η τηλεδιάσκεψη το καταργεί και ως εκ τούτου, οι διοικήσεις που δεν χαρακτηρίζονταν ποτέ από τις δημοκρατικές ευαισθησίες τους, την έχουν εργαλειοποιήσει ως μέσο επιβολής. Ταυτόχρονα φροντίζουν να την εκθειάζουν ως πρωτοπορία και μέσο εξασφάλισης της «λειτουργίας της δημοκρατίας».

Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από την «συζήτηση» 25 μόλις βουλευτών επί ενός περιβαλλοντοκτόνου νομοσχεδίου, που τελικά ψηφίστηκε «δι’ αλληλογραφίας». Η τηλεδιάσκεψη έδωσε χρόνο παρέμβασης σε φορείς και συλλογικότητες που αντιδρούσαν στο απαράδεκτο νομοσχέδιο και στην ακόμα πιο απαράδεκτη διαδικασία. Έδωσε χρόνο, αλλά τους φίμωσε τις στιγμές που η παρέμβαση ήταν απαραίτητη. Τους φίμωσε επίσης καταστρέφοντας την ποιότητα επικοινωνίας, με δήθεν «τεχνικά ζητήματα» όταν οι εξέφραζαν αλήθειες, άβολες για την κυβέρνηση.

Ολομέλεια σε κοινοβούλιο ευνομούμενου κρατους. Ελλάδα 2020

Πέρα από το εθνικό κοινοβούλιο, η τηλεδιάσκεψη που εφαρμόζεται και στους δήμους, πάσχει από αυτή την άποψη. Οι συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων διεξάγονται κρυφά από τους δημότες. Μόνο μεταξύ των μελών του δημοτικού συμβουλίου και δίχως δυνατότητα παρέμβασης των άμεσα θιγόμενων και ενδιαφερομένων. Δηλαδή των δημοτών.

Ο επικρατών αλλά νοηματικά εσφαλμένος νεολογισμός «δια περιφοράς» που χρησιμοποιείται για να αποδώσει την «τηλεδιάσκεψη» (λες και ο όρος αυτός δεν είναι ελληνικός) προέρχεται από την διαδικασία υπογραφής των πρακτικών διοικητικών συμβουλίων (by way of circulation). Τα πρακτικά (μετά από τηλεφωνική ή άλλη εξ αποστάσεως συνεννόηση) περνάνε από σύμβουλο σε σύμβουλο για υπογραφή. Η διαδικασία της υπογραφής έτσι, ονόμασε καταχρηστικά και όλη την διαδικασία, στην ελληνική περίπτωση.

Πέρα από το λεξιλογικό ολίσθημα, το οποίο μάλλον κρίνεται μικρό, υπάρχει το τεράστιο ολίσθημα της ταπείνωσης της ποιότητας της δημοκρατίας στα συμβούλια με τηλεδιάσκεψη. Ειδικά σε δήμους που έχουν δώσει κραυγαλέες αποδείξεις για το ότι θεωρούν τη δημοκρατία στα συμβούλια, ένα μεγάλο πρόβλημα και έχουν έντονη αλλεργία στις παρεμβάσεις των πολιτών. Αυτά τα συμβούλια είναι που διαφημίζουν περισσότερο την τηλεδιάσκεψη (το «δια περιφοράς συμβούλιο») ως δημοκρατική κατάκτηση και αποδεδειγμένη πρόοδο. Ειδικότερα δε στον δήμο της Ραφήνας, αυτή πανδημία ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της διοίκησης και των καμαρότων της.

Ένα ακόμα μέλος του συγκροτήματος Grup Yorum  δολοφονήθηκε  από τον δικτάτορα Ερντογάν,  Ο Ibrahim Gökçek μετά την -επίσης απεργό πείνας-  Helin Bolek , που κατέληξε στις αρχές Απριλίου. Στιε 25 Απριλίου είχε αφήσει την τελευταία του πνοή και ο Mustafa Koçak, επίσης απεργός πείνας με αίτημα μία δίκαια δίκη.

Το καθεστώς Ερντογάν δολοφονεί εν ψυχρώ. Μέσα σε έναν μήνα εκτέλεσε 3 νέους ανθρώπους που κατέβηκαν σε απεργία πείνας για το δικαίωμα τους στην καλλιτεχνική έκφραση ή για το -προφανές στις δημοκρατίες- δικαίωμα για δίκαιη δίκη

Δολοφόνησε την Helin Bolek μετά από 288 μέρες απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενη για τις διώξεις των τουρκικών αρχών και τις φυλακίσεις μελών του συγκροτήματος Grup Yorum, καθώς και για την καταστροφή του πνευματικού τους κέντρου.

Δολοφόνησε τον Mustafa Koçak   γιατί ζητούσε , αλλά κνα καταργηθούν τα ειδικά δικαστήρια για τους πολιτικούς κρατούμενους και οι νόμοι που αναγνωρίζουν τις καταθέσεις των "καρφιών" της αστυνομίας. Ζητούσε να γίνει έρευνα και να τιμωρηθούν οι βασανιστές αστυνομικοί της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας

Δολοφόνησε σήμερα  7/5 τον  Ibrahim Gökçek μετά από 323 μέρες απεργία πείνας με αίτημα του την παύση των διώξεων κατά των μελών του συγκροτήματος και την ελεύθερη διοργάνωση συναυλιών

σκίτσο του LATUFF

Η Φωτεινή Βελεσιώτου, στις 28 Απριλίου  είχε αναρτήσει στο FB προφιλ της ένα βίντεο που τραγουδάει το βαθιά αντιφασιστικό τραγούδι του Μάνου Λοΐζου και του Γιάννη Νεγρεπόντη «Το Ακορντεόν» αφιερωμένο στον Ibrahim

Συνεπέστατος στο πολιτικό του ήθος, αλλά κυρίως στα πολιτικά ήθη της ομάδας των νεοφιλελευθέρων οραματιστών, ο Χατζηδάκης υλοποίησε τις εξαγγελίες του, της 9ης του Οκτωβρίου του 2019, δηλαδή 7 μήνες πριν. Αναβάθμισε τους φορείς Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών, μεταξύ άλλων ωραίων που πέτυχε με το νομοθέτημα που φέρει το όνομα του και ήρθε να υλοποιήσει τις εξαγγελίες του στην ημερίδα διαβούλευσης για τους Φορείς Διαχείρισης των Προστατευόμενων Περιοχών (ΦΔΠΠ), που διοργάνωσε το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Δηλαδή το ίδιο του το υπουργείο

Τι εξήγγειλε τότε ο υπουργός ειδικών, υπογείων και συνήθως βρώμικων αποστολών;

Ας το δούμε από το site ypodomes.com.

Με τίτλο «Χατζηδάκης: Αναβαθμίζουμε τους Φορείς Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών» παρουσιάζει τις εξαγγελίες του πολιτικού ανδρός, όπου μεταξύ άλλων διακηρύττει και εξαγγέλει:

-Το περιβάλλον βρίσκεται στην κορυφή της ατζέντας όχι μόνο του δικού μας υπουργείου, αλλά και του πρωθυπουργού προσωπικά*. Δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξε το βήμα των Ηνωμένων Εθνών, ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να μιλήσει για την πολιτική απολιγνιτοποίησης της χώρας, για την οποία θέλω να υπογραμμίσω ότι εμείς είμαστε η πρώτη κυβέρνηση η οποία όχι μόνο μιλάει, αλλά ξεκινάει να την κάνει πράξη.

«Για το κράτος και τους επενδυτές, αυτές οι μέρες δεν σημαίνουν παύση, σημαίνουν επιτάχυνση – Όχι στη λεηλασία της φύσης» έγραφε το πανό της Συνέλευσης για την Υπεράσπιση των Βουνών, στην διαμαρτυρία για το έκτρωμα Χατζηδάκη χθες, 4/5/2020 στο Σύνταγμα

Αυτή ήταν η αγωνιώδης κραυγή για τη σωτηρία της φυσικής ισορροπίας, όχι μόνο στον ελληνικό χώρο αλλά στην παγκόσμια σφαίρα, που βίωσε –λόγω της πανδημίας και για πρώτη ίσως φορά οι περισσότεροι άνθρωποι- πως λειτουργεί το δίπολο «Άνθρωπος – Περιβάλλον» στον καπιταλισμό. Αυτό που διαλαλούν τα συστημικά μέσα και φερέφωνα ως «κανονικότητα» είναι η βάρβαρη καθημερινότητα του δεσπότη. Του ανθρώπου που δεσπόζει επί της γης.