Η αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος είναι ένα θέμα συζήτησης που σε άλλες εποχές θα θεωρούταν «βαρύ» και πληκτικό για την καλοκαιρινή  περίοδο την οποία διανύουμε. Αντίθετα όμως σήμερα, όλοι το συζητάνε και μάλλον με έκδηλη αγωνία να εκφράσουν την άποψη τους πρώτοι. Μία αγωνία για να μιλήσουν πριν προλάβει ο συνομιλητής τους να εκφράσει την άποψη του, συνθήκη που απαντάται κυρίως σε συζητήσεις αθλητικού περιεχομένου όπου οι επαΐοντες περισσεύουν. Ο σχεδόν αστείος αυτός ανταγωνισμός γίνεται εντονότερος όταν η συζήτηση φτάνει στο σημείο των συμεπερασμάτων, ειδικά των συμπερασμάτων που θέλουν τα πάντα να ήταν προδιαγεγραμμένα. Συμφωνημένα πίσω από την πλάτη του λαού και πιο ακριβέστερα, πίσω από την πλάτη των ψηφοφόρων, οι οποίοι διεκπεραίωσαν και αυτή τη φορά με επιτυχία τον ρόλο  τους και ξαναπερνούν στην παρασκιά των γεγονότων και της Ιστορίας. Ούτως ή άλλως, τα τελευταία 45 χρόνια έπαψαν εκουσίως να είναι  πρωταγωνιστές.

Πέρα από την αλλαγή στις κυβερνητικές καρέκλες, το ενδιαφέρον δεν εστιάζεται στην συνολική πολιτική πρόταση του νικητή των εκλογών, Μία πρόταση που κανονικά θα έπρεπε  να έχει μακρινό ορίζοντα, αλλά στις αναμενόμενες αποφάσεις και ενέργειες του, το επόμενο διάστημα των 1 εώς 2 ετών. Με δεδομένη την θέση των αφεντικών (θεσμοί, ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κλπ) η προώθηση των «μεταρρυθμίσεων» αποτελεί το πρώτο μέλημα των επανεμφανισθέντων. Γνωστοί από τα παλιά, οι ίδιοι και οι θέσεις τους. Ανίκανοι να εφαρμόσουν δίχως αντίδραση, όσα εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ δίχως να ανοίξει ρουθούνι, έρχονται με «νωπή λαϊκή εντολή» και ξεπλυμένοι στον καταρράκτη των «λαθών» της προηγούμενης κυβέρνησης, να διαμορφώσουν τη νέα κατάσταση.

Την προλείανση των αντιλήψεων την πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεκατίζοντας με φορολογικά μέτρα όσους αποτελούσαν την φυτοζωούσα οικονομικά και λαθεμένα αποκαλούμενη ως «μεσαία τάξη».

Αποδεκάτιζε πλατιές λαϊκές ομάδες, επικαλούμενος την ανακούφιση των «εξαθλιωμένων», σε μία ψευδοαριστερή πολιτική που άφηνε άθικτο το μεγάλο κεφάλαιο να αλωνίζει. Εφαρμόζοντας τα χειρότερα μνημονιακά μέτρα, με την επίκληση άλλες φορές του ανύπαρκτου προγράμματος Θεσσαλονίκης, άλλες φορές ενός παράλληλου προγράμματος και άλλες φορές των αντιμέτρων, δοκίμασε επαρκώς τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας. Τις δοκίμασε και παράλληλα προετοίμασε τον πληθυσμό για την εφαρμογή των ακόμα χειρότερων, καλυμμένων με τον φερετζέ της «ανάπτυξης» και της «εξέλιξης», πολιτικών ισοπέδωσης των τελευταίων νομοθετημάτων κοινωνικής προστασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο πολιτικός σχηματισμός που  έπεισε την κοινωνία πως διψάει για αλλαγές,  για «ανάπτυξη*» με κάθε τίμημα. Ακόμα και αν αυτό το τίμημα είναι η επικράτηση της απόλυτης ζούγκλας και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε μία κοινωνία καταπονημένη από τα αδιέξοδα και έτοιμη να παραδοθεί στην οικονομική, εργασιακή, περιβαλλοντική ζούγκλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κρίσιμη για τον ελληνικό καπιταλισμό περίοδο, στάθηκε συμπαραστάτης και διασώστης του**.

Οι πολιτικοί σχεδιασμοί για τη χώρα είναι δεδομένοι. Υπακούουν σε ένα γενικότερο πλάνο που διαμορφώνεται από τα ευρωπαϊκά (διάβαζε γερμανικά) και παγκόσμια (διάβαζε αμερικάνικα) διευθυντήρια. Οι διεκπεραιωτές που εδώ παρουσιάζονται ως πολιτικοί φωστήρες, φαντάζουν όλο και πιο αστείοι όσο προσπαθούν να πείσουν για την πολιτική τους ευφυΐα. Ο πραγματικός τους ρόλος είναι εκείνος του διεκπεραιωτή των επιθυμιών των αφεντικών και τον ασκούν με πλήρη ευθύνη, παίζοντας ο καθένας τον ρόλο του. Βοηθώντας ο ένας τον άλλο στις κακοτοπιές, ακόμα και προστατεύοντας τον, όταν κινδυνέψει.

Το ότι η χώρα αποτελεί πια έρμαιο του  μεγάλου ευρωπαϊκού οικονομικού  σχηματισμού είναι αδιαμφισβήτητο και γι’ αυτό λείπουν οι εντάσεις, τα πάθη και οι ακρότητες στις προεκλογικές περιόδους. Οι πάντες το νιώθουν πως η εναλλαγή της τοπικής εξουσίας είναι ένας μακάβριος χορός, Με συγκεκριμένους χορευτές, με συγκεκριμένα βήματα και συγκεκριμένες αλλαγές. Όλοι θα πάρουν εξουσία. Ο καθένας στον χρόνο του και για όσο εφαρμόζει τα επιβεβλημένα.

Η κοινωνία μας είναι πια ώριμη να δεχτεί πρόθυμα αυτά που τον έκαναν να διαμαρτύρεται από το 2010 μέχρι το 2014.  Η μεγάλη σιωπή που επικράτησε από το 2015 μέχρι χθες, έπλυνε και τόνωσε τη μέχρι προχθές αποτυχημένη Νέα Δημοκρατία, που έρχεται με τα ίδια κεντρικά πρόσωπα να πείσει πως είναι το «νέο». Όπως έπεισε και ο ΣΥΡΙΖΑ πως έφερνε το νέο αλλά τελικά αποδείχθηκε ψέμα, έτσι η ώριμη μας κοινωνία δέχεται το ίδιο και για τους διαδόχους του.

Μέχρι να έρθει και πάλι η νομοτελειακή διάψευση. Αλλά η κοινωνία μας είναι πια ώριμη και έτοιμη να δεχτεί αδιαμαρτύρητα και με φανατισμό νεοπροσύλητου στην καπιταλιστική ανάπτυξη δίχως όρους και κανόνες, τα πάντα.

ΥΓ: Εκτός από τα αναμενόμενα (τους νέοκυβερνητικούς και αυτά που μας ετοιμάζουν) μία νέα ομάδα αδηφάγων λεόντων διαφαίνεται στον κυβερνητικό ορίζοντα. Τα νέα και παλιά τζάκια που επί 4 χρόνια επένδυαν στην επικράτηση των νικητών των χθεσινών εκλογών. Θα δούμε την επόμενη μακάβρια μοιρασιά της χώρας και αυτή τη φορά αντί για αντίδραση, η επέλαση των «επενδυτών» θα γίνει υπό τις ιαχές του αναπτυξιολάγνου πλήθους

*    Ενώ η παγκόσμια κοινωνία ζητάει την αποανάπτυξη, ως το μόνο μέσο που μπορεί να εξασφαλίσει την ισορροπία στον πλανήτη

** Με πρώτο και καλύτερο τον ανεκδιήγητο Κατρούγκαλο που δήωνε με θράσος και …κομμουνιστής

Μία τηλεμαχία που δεν έγινε και μία τηλεοπτική μάχη προαγωγών της εξουσίας. Πως άραγε θα μπορούσε να συνοψιστεί η γελοιότητα σε μία μόνο φράση;

Είναι σύνηθες άραγε, ευφημιστικά αποκαλούμενοι δημοσιογράφοι – υπάλληλοι τηλεοπτικού σταθμού, να παίρνουν συνέντευξη από πρωθυπουργό κάτω από συνθήκες και με όρους που παρέπεμπαν σε τσιράκια κάποιου νονού, που διψάνε για την άνοδο  τους  στα ανώτερα σκαλιά της Μαφίας;

Είναι σύνηθες άραγε ένας πρωθυπουργός να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, σε ερωτήσεις για  υποθέσεις με έντονη οσμή διαπλοκής, διαμαρτυρόμενος πως δεν γίνεται η ανάλογη ερώτηση στον αντίπαλο του;

Τίποτα δεν είναι σύνηθες αλλά και όλα είναι τόσο καθημερινά, στην υποβαθμισμένη πολιτική ζωή του τόπου, που ανέχεται έναν αναίσθητο και ανεγκέφαλο  νεοφιλελεύθερο  να δηλώνει απλά «δεξιός», όπως και έναν διαρκώς ελισσόμενο που χρησιμοποιεί την αριστερά ως πλαστική σημαία ευκαιρίας, να δηλώνει αριστερός.

Ζούμε την χειρότερη προεκλογική περίοδο, από όλα αυτά τα 45 χρόνια της νεαρής δημοκρατίας μας. Όχι για το κλίμα αδιαφορίας, όχι για την ασθένεια  που μυρίζει ο αέρας στη χώρα, σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Είναι η χειρότερη γιατί διεξάγεται ερήμην μας.

Ο κατάλογος υποψηφίων της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α  στην ανατολική Αττική

Από τη φίλη της Attica Voice και συνεπή αγvωνίστρια με διαρκείς αγώνες για το περιβάλλον, τον τόπο, την κοινωνία, την προστασία των ζώων, σε αγώνες για το δίκαιο και την διεκδίκηση της ζωής και της αξοιπρέπειας, Εμμανουέλα Τερζοπούλου, μάθαμε μέσω σχετικής ανάρτησης της, για την υποψηφιότητα της στην ανατολική Αττική, με την Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Ακολουθεί η σχετική αναδημοσίευση

Ήρθε ο καιρός των εκλογών. Σε 4 εβδομάδες θα συμμετάσχουμε στη γιορτή της δημοκρατίας, που αν και έχει ελάχιστη σχέση με την ελληνική δημοκρατία, εκτυλίσσεται σε κοινό σκηνικό και με όρους που τουλάχιστον στο τελετουργικό, είναι πανομοιότυποι με εκείνους που αφορούν τη δημοκρατία ως πρότυπο πολίτευμα.

Όσες και όσοι είχαμε την αμφιβόλου αγαθότητας τύχη να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε στη χώρα αυτή, μέσα στο «Ελληνορθόδοξο» πολιτισμικό παράδοξο και τη γενική επικράτηση στερεοτύπων -τα οποία αντικατέστησαν τα όποια πρότυπα θα μπορούσε να γεννήσει η σκέψη που άνθισε κάποτε εδώ-  γνωρίζουμε πως το εκλογικό σώμα είναι μία πολύ παράξενη οντότητα. Μία παράξενη οντότητα και όχι μία παράξενη έννοια, γιατί  η λέξη έννοια παραπέμπει σε ένα ολοκλήρωμα, τουλάχιστον θεωρητικό. Η οντότητα που καλείται εκλογικό σώμα είναι μία μόνιμα ατελής ύπαρξη, διόλου θεωρητική, πάντα υποτελής στις βιολογικές ανάγκες των επιμέρους υπάρξεων που την αποτελούν και πάντα χαλιναγωγούμενη από πλήθος καλοπροαίρετων ή κακοπροαίρετων ανθρώπων και ομάδων. Το εκλογικό σώμα δεν διαθέτει κανένα θεωρητικό θεμέλιο, καμία θεωρητική βάση από την οποία μπορούν να εκκινήσουν διαδικασίες επωφελείς για την κοινωνία, όπως μαζικές διεκδικήσεις, δράσεις υπεράσπισης της κοινωνίας και της ζωής, ακόμα και οι αναγκαίες από καιρού εις καιρό, λαϊκές επαναστάσεις.

D. Velasquez - Σχεδίασμα για Πορτρέτο

Αφού ο μεγάλος, οξυδερκής και καυστικός Κεφαλλήνιος  ασχολήθηκε μαζί μας, ακόμα και πριν από τόσα χρόνια, μας προτρέπει σήμερα να έχουμε γνώμη και θέση

(σε αντίθεση με σύγχρονους ταγούς),, αξίζει να διαβάσουμε και τον χαρακτήρα του εκλογέως, από το Ίδε ο Άνθρωπος, το μνημειώδες αυτό έργο του.

Ο Italo Calvino ρωτούσε ρητορικά "Γιατί πρέπει να διαβάζουμε τους κλασικούς;", δίνοντας και την απάντηση στο σχετικό βιβλίο του, που ξεχύθηκε από την φαντασία του πάνω στην πέτρα του ρητορικού του ερωτήματις. Ο Λασκαράτος είναι ένας από ους θεμελιώδεις λόγους  που πρέπει να διαβάζουμε τους κλασικούς. Το γιατί δίνεται κμέσα στα κείμενα του ίδιου και των άλλων κλασικών, πολλά χρόνια πριν ιατυπώσει το ρητορικό του ερώτημα, ο Calvino. 

Εκλογές (ξανα-) ρχονται. Τις ανάγκες τις ξέρετε και τις ξέρουμε όλοι. Μπορεί να μην τις ιεραρχούμε με τον ίδιο τρόπο όλοι αλλά τις γνωρίζουμε. Πριν πάμε στις κάλπες ας ζητήσουμε τη βοήθεια των κλασικών. Σίγουρα ξέρουν και θα μας βοηθήσουν. Γι' αυτό άλλωστε ονομάζονται κλασικοί

Ανδρέας Λασκαράτος - Ίδε ο Άνθρωπος

Χαρακτήρας 77ος - Ο εκλογεύς 

  Ο ψηφοφόρος τούτος εκλογεύς, εχτός σπανίων εξαιρέσεων, είναι ον ολοκλήρως ανίδεον των ηθικο-πολιτικο-κοινωνικών συμφερόντων της ανθρωπότητος, του έθνους του, ή του τόπου του. Αλλά και αν τον έκανες ναν τα καταλάβη, έμενε παντελώς αδιάφορος δι΄ αυτά. Αντί τούτων, εχτιμά και γυρεύει το ιδιαίτερον ατομικόν του συμφέρον. 

Εις την ψήφον οπού του έδωσεν ο μεγαλόδωρος νομοθέτης, αυτός έχει ένα πίστωμα. Πίστωμα χωρίς προσδιορισμένον ποσόν· αλλ΄ οπού, στην περίσταση, δια συμβιβασμού, ορίζεται το ποσόν και πληρώνεται, πέντε φράνκα, δέκα φράνκα, περισσότερο ή λιγώτερο. 

            — Πώς θα πάη κ΄ εκείνος αύριο στας Αθήνας να λάβη τόσα;... 

Πληρώνεται ακόμη το πίστωμά του και με υπόσχεση θέσεωςּ υπάλληλος εις τα δικαστήρια, δασοφύλακας, τελώνης, αρχαιοφύλακας... κλπ. 

 Πληρώνεται και με υπόσχεση μεσιτείας δια την υπόθεσή του... Είναι τόσος καιρός οπού γυρεύει ναν του παραχωρηθή το δείνα, ή το δείνα άλλοּ και ο υποστηριζόμενός του θα μιλήση με το φίλο του τον υπουργόν, και θαν του κατορθώση ό,τι θέλειּ κλ. κλ. κλ. 

Τέτοια είναι τα δάχτυλα που ρίχνουνε ψήφους μέσα στες κάλπες! Ανοίγουντ΄ έπειτα η κάλπες τούτες, κηρύττονται οι μείναντες βουλευταί, και σημαίνουνε η καμπάνες χαρά μεγάλη!... 

Έτσι ο ψηφοφόρος τούτος εκλογεύς δεν είναι πολίτης γνωμοδοτών δια της ψήφου του εις τα συμφέροντα της κοινωνίαςּ αλλ΄ απλώς μόνον είναι κάτοχος πιστώματος ποσού, και είδους αορίστου συναλλαττομένου κατ΄ αρέσκειαν, με χρήματα, ή με υπόσχεσες. 

Αλλά εμείς οι ανατολίτες αντιγράφουμε τους πολιτικούς θεσμούς από τους Κώδικας των Ευρωπαίων, καθώς αντιγράφουμε και τες μόδες από τα φιγουρίνια τους.- 

Diego Velasquez - Ο γελαστός ηλίθιος

Από το Ίδε ο Άνθρωπος του Ανδρέα Λασκαράτου,

Ουδετερότητα η ευπώλητη

Ο Σόλωνας κατάγγειλε στον καιρό του πως όταν μένει κανείς αμέτοχος και «ουδέτερος» σε θέματα ζωής και θανάτου θα πρέπει να θεωρείται άτιμος.

Ειδικά όταν τα κρίσιμα θέματα αφορούν στον θάνατο ή η ζωή μίας κοινωνίας, μίας «Πόλης», η ατιμία πολλαπλασιάζεται.

Γιγαντώνεται δε περαιτέρω, όταν ο ατιμασμένος «ουδέτερος» επικαλείται μία κατά συνθήκη αντίληψη περί δημοκρατίας. Μία αντίληψη περί  δημοκρατίας που ουδεμία σχέση διατηρεί με πολιτική δράση ή ιδεολογία. Μίας δημοκρατίας αγοραίας και τελικά εξωνημένης. Μίας «δημοκρατίας» επινοημένης και χρήσιμης μόνο σε στυγνούς εξουσιαστές και χρηματόδουλους «επιχειρηματίες» που αποτελούσαν πάντα το καλύτερο δεκανίκι των διαφόρων φυρερίσκων.

Οι επικλήσεις περί δήθεν πολιτικού πολιτισμού αποτελούν απλά δηλωτικά της έλλειψης του, αφού πολιτικός πολιτισμό διαθέτει μόνον εκείνος που παίρνει θέση στα μεγάλα ζητήματα του τόπου και του Δήμου. Η μη θέση σημαίνει έλλειψη γνώμης για τα κοινά. Είναι ιδιότητα του ιδιώτη και όχι του πολίτη. Δηλώνει δηλαδή ό,τι οι αρχαίοι Έλληνες περιλάμβαναν στην έννοια «ιδιώτης» την οποία απεχθάνονταν και την απέδιδαν στους αδιάφορους, τους οποίους θεωρούσαν αποσυνάγωγους των κοινών.

Ο ιδιώτης κουβαλά την αδιαφορία ως πολιτικό πολιτισμό

Ο ιδιώτης κουβαλά την αδιαφορία ως χρήσιμο εργαλείο για τον προσπορισμό οφέλους,. αφού η μη θεση τον καθιστά πρόθυμο συνεργάτη της κάθε εξουσίας

Τον μεταβάλει από άνθρωπο και Πολίτη  (αν ποτέ ήταν) σε εξουσιαστικό εργαλείο.

Ας είναι όμως. Τα εργαλεία αυτά δεν ήταν ποτέ τελικά τίποτα άλλο. Και αν κρύβονταν δεν ήταν γιατί το επεδίωκαν. Απλά οι υπόλοιποι είτε αδιαφορούσαν είτε δεν ήθελαν να το δουν.

Τέλος, είναι γεγονός πως αυτά τα εργαλεία με ανθρώπινη μορφή, έχουν στόχο μόνο το οικονομικό όφελος αφού αν πραγματικά τους ενδιέφερε η πολιτική, δεν θα μπορούσαν να αγνοήσουν τον συγγραφέα του «Ηγεμόνα», τον Νικολό Μακιαβέλι που δίδασκε από το 1500 μΧ πως

Ο ηγέτης αποκτά κύρος με το να είναι είτε αληθινός φίλος είτε πραγματικός εχθρός. Δηλαδή παίρνει θέση, καθαρά, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτή η τακτική έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από την απλή ουδετερότητα.

Ο τύπος του «έτσι και αλλιώς» απλά περιμένει την είσπραξη και να χαιρετήσει

Στο δεύτερο τμήμα της σύνοψης του εκλογικού τοπίου και των πρωταγωνιστών του, στον δήμο της καρδιάς μας*  ασχολούμαστε με τους παλαιούς. Αυτούς που χαρακτηρίζονται ως «πρώην» εδώ και αρκετό καιρό, όχι όπως ο πρώην της προηγούμενης ανάρτησης που είναι  όμως απλά στην εξώπορτα του δημοτικού μεγάρου, αλλά κυρίως στην εξώπορτα των συνειδήσεων και των προτιμήσεων των πολιτών.

Τέλος πάντων, η σύνοψη του εκλογικού τοπίου της Ραφήνας δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παρουσίαση υποψηφίων ή συνδυασμών, κάτι που αποτελεί αντικείμενο του εξειδικευμένου συνεργάτη της Attica Voice, ο οποίος εντάχθηκε πρόσφατα στο επιτελείο των συντακτών της.

Ας παραλάβουμε λοιπόν το νήμα από τους απερχόμενους της προηγούμενης σχετικής ανάρτησης και ας πάμε στους παλαιού. Τους «Τέως» με αυτό το τέως να μετρά τουλάχιστον 2 χρόνια.

Το χιούμορ είναι ο μόνος τρόπος ψυχικής και διανοητικής ισορροπίας σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, για την ακρίβεια ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Γελάτε ρε! Τι σας ζητάνε;

Γελάστε με το χάλι μας, γελάστε με

τη θάλασσα τη γαλανή που παίρνει όλους τους πόνους

λόγω ΧΥΤΥ Γραμματικού, θα μας αφήσει χρόνους

Μετά από την κυριολεκτική κορύφωση της φλόγας της επιτυχίας τους, το άστρο τους δύει αφήνοντας άσχημη γεύση, όσον αφορά το έργο τους και ακόμα ασχημότερες μνήμες όσον αφορά το συνολικό πέρασμα τους από τη διοίκηση του έρμου Αττικού τόπου.

Περιφέρεια

Από τη μία η «περιφερειάρχισσα της καρδιάς μας» που θεωρεί ακόμα έργο τις καταστροφές και τα έργα δίχως ουσιαστικό σκοπό παρά μόνο την κυκλοφορία του εργολαβικού χρήματος, μεταξύ των επίλεκτων της. Η προνομιακή σχέση της με την ΕΥΔΑΠ και φυσικά η διαχειριστική της θέση στον ΕΔΣΝΑ εξασφάλισαν τη μεγέθυνση κάθε καταστροφικής επίδρασης της ομάδας της, τόσο στο περιβάλλον όσο και την κοινωνία.

Αποχωρεί αφήνοντας τη χείριστη των εντυπώσεων, είτε με την απραξία της είτε με τα έργα που θεωρεί πως έκανε και τα προβάλλει ως τεκμήρια παραγωγικής θητείας, ενώ δεν ήταν  τίποτα άλλο παρά καταστροφές και παρεμβάσεις τέτοιες, που οδήγησαν ήδη σε καταστροφές και κληροδοτούν προϋποθέσεις και για ακόμα μεγαλύτερες συμφορές στον έρημο τούτο τόπο

Οι ανθρώπινής μορφής  μοχλοί που χρησιμοποίησε για το «έργο» της, ήτοι ο αντιπεριφερειάρχης  που καμάρωνε για τις γαλότσες του σε περιφερειακό συμβούλιο (Π. Φιλίππου), την έκανε πρώτος-πρώτος για να γλιτώσει το μαύρο που έρχεται και πήγε να μεταφέρει το αναπτυξιακό του όραμα στον δήμο Σαρωνικού.

Περιφερειακοί σύμβουλοι της, που έχουν κληρονομικό δικαίωμα στον πολιτικό αγώνα (Πάντζας) την πούλησε ομοιοτρόπως και την έκανε για να μεταφέρει τα δικά του αναπτυξιακά οράματα στη Ραφήνα και στην αγκαλιά του δεύτερου απερχόμενου, που η παρουσίαση του ακολουθεί.

Δήμος Ραφήνας – Πικερμίου

Στον δήμο Ραφήνας Πικερμίου η αποτυχία έχει το όνομα του απερχομένου. Μάλιστα όταν ο ήδη τέως δήμαρχος έχει καταφέρει τόσες καταστροφές σε μισή μόνο θητεία, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ιδιαίτερο ταλέντο στην καταστροφή.

Με Βοναπαρτικό ύφος και πρωτόγνωρη αμετροέπεια για δημοτικό άρχοντα (και μάλιστα δοτό αφού αντικατέστησε τον εκλεγμένο του οποίου ήταν αντιδήμαρχος), ο Ναπολέων Ανατολικής Αττικής, θέλοντας να αυτοαναδειχθεί δεν δίστασε να εγκαταστήσει τη δική του δικτατορία μέσα στον δήμο. Αναπτύσσοντας δίκτυο δικών του υποχειρίων, αποδύθηκε σε μία άνευ προηγουμένου  επιβολή των αντιλήψεων του και των συμφερόντων του. Εξαφάνισε την έννοια «συμμετοχικότητα» και τη δυνατότητα των δημοτών να συμμετέχουν στα όσα σχεδιάζονται  και φυσικά παραγέμισε με άχυρο ένα ομοίωμα δημοτικού συμβουλίου και ένα κακέκτυπο επιτροπής διαβούλευσης, τα οποία λειτουργούσαν σαν να αποτελούνταν από τους αυλικούς του. Ένας Ναπολέων άλλωστε χρειάζεται μόνο αυλικούς.

Αποτέλεσμα της παροιμιώδους κακοδιοίκησης ήταν και η απαράδεκτη στάση του δήμου στα δραματικά γεγονότα του περασμένου Ιουλίου. Για την απαράδεκτη στάση του δήμου υπεύθυνος είναι συνήθως ο δήμαρχος και κανένας άλλος. Και το γεγονός πως ακόμα και όταν καιγόταν ο τόπος , ο Ναπολέων φρόντιζε για τη δική του (τηλεοπτική) προβολή, μαρτυράει και άλλα, που δεν είναι αντικείμενο της παρούσας ανάρτησης.

Οι τελάληδες του  λιβανίζουν την δήθεν «αποτελεσματικότητα» του. Μία «αποτελεσματικότητα που αποτελεί  ένα ακόμα ψέμα, ένα προϊόν διαδόσεων των δικών του μηχανισμών προπαγάνδας. Και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία φούσκα, την οποία  φροντίζει να διογκώνει γεμίζοντας την με «διάφορα από εδώ και από εκεί». Οικειοποιείται  με ευκολία που μαρτυρά θράσος,  έργα της ΕΥΔΑΠ, του δημάρχου τον οποίο αντικατέστησε,  καθώς και ότι βρίσκει εύκαιρο προς οικειοποίηση. Από τα πολλά ψέματα που απαιτεί η οικειοποίηση αυτή, συχνά μπερδεύεται. Πολύ πρόσφατα γίναμε μάρτυρες μίας τέτοιας περίπτωσης.

Αυτοί είναι οι απερχόμενοι της μικρής μας γειτονιάς. Η κοινή τους στάση και η κοινή τους αποτυχία στις μεγάλες τραγωδίες των περασμένων ετών είναι μόνο το αποτέλεσμα των πολιτικών τους. Το να ζητάνε επιβράβευση για τις αποτυχημένες όσο και φονικές στους θητείες αποτελεί προσβολή προς τους πολίτες και κάθε δημοκρατική έννοια.

Στις εκλογές που έρχονται τελικά  θα δούμε αν αξίζουμε ότι παθαίνουμε. Θα δούμε πόσο θυμόμαστε και πόσο ξεχνάμε