«Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται, εάν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, εάν δεν υπάρχουν νεκροί, η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς». Αυτά δήλωνε πριν από 12 χρόνια ο Θάνος Πλεύρης. Ο Θάνος Πλεύρης ανταμείφθηκε για τις ιδέες του και οι νεκροί άρχισαν να έρχονται. Στη Λέσβο, στη Σάμο, στην Πύλο και οπουδήποτε αλλού προσπαθούν αυτοί οι βασανισμένοι άνθρωποι να βγουν από την κόλαση στην οποία βρέθηκαν. Η πολιτική Πλεύρη φέρνει τους νεκρούς, το ποτάμι όμως των κολασμένων δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν πάψουν να υπάρχουν οι αιτίες που γέννησαν την κόλασή τους. Και γι’ αυτές τις αιτίες ευθύνεται και η χώρα μας

Ακούμε το τραγούδι «Ο μετανάστης» σε στίχους και μουσική του Γιώργου Αετόπουλου

Από ποιάς γης τα μέρη βρέθηκες εδώ

Μικρό πουλί, ντυμένο μετανάστης

Να ταξιδεύεις με κορμί που κουρελιάσαν οι ανέμοι

Να μαστιγώνουν την ψυχή σου κακοί και άδικοι καιροί

Μέσα σε τρύπες, σε λαγούμια μεσ' το χώμα να χωρέσεις τη ζωή σου

Και να θυμάσαι μια πατρίδα, που ίσως ποτέ δεν ξαναδείς.

Από ποιάς γης τα μέρη βρέθηκες εδώ

Μικρό πουλί, ντυμένο μετανάστης.

Απ' τα φανάρια της ζωής στους υπονόμους

Στα σαπιοκάραβα του πόνου, λαθραίος ποντικός

Να αναρωτιέσαι σαν περνάς, μπροστά απ' τους αστυνόμους

Αν θα γυρίσεις στην πατρίδα...

Αν θα γυρίσεις στην πατρίδα ζωντανός.

Στην αργατιά, στη χωρατιά το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,

Ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.

Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.

Ντρέπομαι για την ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.

Κωστή Παλαμά, από την Ποιητική συλλογή «Ο κύκλος των τετράστιχων» 

Λένε πως η στρουθοκάμηλος όταν την κυνηγάει κάποιος εχθρός, βάζει το κεφάλι της στην άμμο για να μην τον βλέπει. Και αφού η στρουθοκάμηλος δεν μπορεί πλέον να δει το λιοντάρι που την κυνηγά, νομίζει πως ούτε και το λιοντάρι τη βλέπει. Το πιο πιθανό βέβαια είναι ότι η παραπάνω φημολογούμενη συμπεριφορά της στρουθοκαμήλου δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια και αποτελεί απλά έναν από τους πολλούς αστικούς μύθους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας ως αδιαπραγμάτευτες αλήθειες

Όπως και να έχει όμως, η πεποίθηση αυτή έχει εδραιωθεί και έχει επιπλέον παράξει τον όρο «στρουθοκαμηλισμός» που σημαίνει την τακτική του να αγνοείς τα προβλήματα υποκρινόμενος ότι δεν υπάρχουν. Αυτόν ακριβώς το στρουθοκαμηλισμό επιδεικνύει η πλειοψηφία - όπως όλα δείχνουν - της ελληνικής κοινωνίας στο θέμα των μεταναστών και των προσφύγων. Αυτό το κομμάτι της κοινωνίας θεωρεί ότι όχι μόνο δεν έχει υποχρέωση να βοηθήσει τους ανθρώπους αυτούς, αλλά επιπλέον πως αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν απειλή για την ελληνική κοινωνία. Έχει, δε, την αυταπάτη πως φτιάχνοντας ένα φράχτη στον Έβρο, είναι αρκετό για να κρατήσει τους κολασμένους στην κόλασή τους. Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση της ΝΔ τροφοδοτεί την αντίληψη αυτή και επενδύει στη σκληρή πολιτική απώθησης των κολασμένων πιστεύοντας ότι έτσι θα ωφεληθεί εκλογικά ανταμειβόμενη από αυτό το συντηρητικό και ξενοφοβικό κομμάτι της κοινωνίας

Δυστυχώς, κανείς από όλους αυτούς δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι το ποτάμι των κολασμένων δεν μπορεί να το σταματήσει κανένας φράχτης και καμία θάλασσα. Το ποτάμι των κολασμένων -που το προκάλεσε η ίδια η Δύση, ξεζουμίζοντας πρώτα και καταστρέφοντας στη συνέχεια τις χώρες αυτών των ανθρώπων - δεν πρόκειται να σταματήσει είτε θέλουμε να το δούμε είτε όχι

Αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, δεκάδες (αλλά όλα δείχνουν πως θα είναι εκατοντάδες) πτώματα έχουν σκορπιστεί στη θάλασσα του Ιονίου, σε ένα ναυάγιο που εξελίσσεται σε ένα από τα μεγαλύτερα της Μεσογείου. Το αλιευτικό που μετέφερε τους δυστυχείς ανθρώπους ξεκίνησε από τη Λιβύη, μια χώρα που τη διέλυσε το ΝΑΤΟ πριν από 12 χρόνια με τους Γάλλους και τους Αμερικανούς να είναι στην πρώτη γραμμή της επίθεσης, αλλά και τους υπόλοιπους συμμάχους – και της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης – αρωγούς σε αυτή την άκρως υποκριτική επίθεση εναντίον μιας χώρας, στο όνομα υποτίθεται της πτώσης του δικτάτορα Καντάφι

Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Τ.Ε. Μεσσηνίας του ΚΚΕ «η τραγική ειρωνεία είναι μάλιστα, πως αυτή τη στιγμή στη Μεσσηνία περισυλλέγουμε πτώματα ανθρώπων που ξεκίνησαν από τη Λιβύη, όταν πριν κάποια χρόνια το πολεμικό αεροδρόμιο της Μεσσηνίας έπαιξε καταλυτικό ρόλο για τις ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις ενάντια στο λαό της Λιβύης»

Και όμως. Η υποκρισία σ’ αυτή τη χώρα περισσεύει. Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε αυτές τις ημέρες λόγια συμπόνιας και θλίψης ακόμη και από αυτούς που είναι υπεύθυνοι για το τραγικό ναυάγιο. Υπεύθυνοι τόσο για τη δραματική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι χώρες αυτές, όσο και για τον ανάλγητο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι μετανάστες στην προσπάθειά τους να εισέλθουν ως ικέτες στη χώρα. Και ένας από αυτούς τους υπεύθυνους είναι οπωσδήποτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είναι βέβαιο πως θα βγει με θλιμμένο ύφος να εκφράσει την οδύνη του για το θάνατο τόσων ανθρώπων, σαν αυτός να μη φέρει καμία ευθύνη. Καμία ντροπή, καμία ανθρωπιά από αυτό το ανθρωπόμορφο ον. Το έχει δείξει άλλωστε ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής και, δυστυχώς για την κοινωνία, η πλειοψηφία της τον έχει επιβραβεύσει

Σχετικά τώρα με τις ευθύνες της χώρας μας, δεν είναι μόνο το ΚΚΕ που τις αναδεικνύει. Στο « Ημερολόγιο Λιβύης» από το βιβλίο «Οράματα και Χίμαιρες-Διαδρομές Ενός Διπλωμάτη», ο συγγραφέας του βιβλίου, Αλέξανδρος Μαλλιάς, πρώην Πρεσβευτής της Ελλάδας σε Ουάσιγκτον, Σκόπια και Τίρανα γράφει χαρακτηριστικά

«Εν ολίγοις, η στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη το 2011, με την Γαλλία του Νικολά Σαρκοζί στην πρώτη γραμμή, δημιούργησε το ίδιο «κενό ασφάλειας» ανάλογο εκείνου που προκάλεσε η Αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ το 2003.

[…]Η Ελλάδα ως χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε ενεργό συμμετοχή στις επιχειρήσεις κατά της Λιβύης του Καντάφι, κυρίως αλλ’ όχι μόνο λόγω της διάθεσης της Σούδας και άλλων αεροδρομίων της Κρήτης. Διέθεσε επίσης ναυτικές δυνάμεις κρούσης και υποστήριξης.

[…]Για μένα είναι σαφές. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό και ανέντιμο να δεχθώ ότι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ ανακάλυψαν το 2011 τις αθέατες πλευρές του καθεστώτος του Καντάφι. Αυτό δεν ίσχυε και δεν ισχύει.

[…] Ο βαθμός επιτυχίας μιας επέμβασης δεν εξαρτάται από το αποτέλεσμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Εξαρτάται κυρίως από την εξασφάλιση της ειρήνης και της ασφαλούς πρόβλεψης για την Επόμενη Ημέρα. Η Σοβιετική Ένωση πλήρωσε ακριβά την επέμβασή της στο Αφγανιστάν. Οι Η.Π.Α. πλήρωσαν και εξακολουθούν να πληρώνουν τον άκριτο υπερσύγχρονο εξοπλισμό των Μουτζαχεντίν, Αφγανών και μη.

[…]Η Ευρώπη πληρώνει το μεγαλύτερο τίμημα σήμερα λόγω της διάλυσης των κρατικών δομών στο Ιράκ και της έλλειψης σταθερής και συνεκτικής πολιτικής στην Συρία.

Φοβούμαι ότι το κενό ασφάλειας που δημιουργήσαμε στην Λιβύη θα είναι αυτό που, τους επόμενους μήνες, πιθανώς και χρόνια, θα μας δημιουργήσει νέες ασύμμετρες απειλές κατά της Ευρώπης και των Κρατών-Μελών της…»

Είναι σαφές βέβαια ότι του πρέσβη δεν του καίγεται καρφάκι για το δράμα των λαών εκεί. Το μόνο που τον νοιάζει είναι οι περίφημες «ασύμμετρες απειλές» κατά της Ευρώπης που θα έρθουν ως αντίποινα. Ίσως μάλιστα σήμερα να έχουμε την εκδήλωση μιας τέτοιας ασύμμετρης απειλής … Ίσως σήμερα να μην κάνουν το μπάνιο τους στη θάλασσα οι ακριβοί πελάτες του Costa Navarino.

Αυτές τις ημέρες, όσοι μαθητές ανεβαίνουν προς το Γενικό Λύκειο της Ραφήνας για να δώσουν Πανελλήνιες εξετάσεις, βλέπουν να τους σημαδεύει ένα κανόνι . Και όχι, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για πλάκα, ούτε για κάποια λογοτεχνική μεταφορά.

Στο λόφο του Οχυρού της Ραφήνας, ακριβώς πάνω από το σχολείο, βρίσκεται τοποθετημένο πάνω σε ένα τσιμεντένιο βάθρο ένα τανκ. Αν μάλιστα κάποιος ανέβει μέχρι εκεί πάνω, θα μπορέσει να βγάλει μερικές εντυπωσιακές και σουρεαλιστικές ταυτόχρονα φωτογραφίες με την κάνη του τανκ να σημαδεύει τα πλοία που βρίσκονται αραγμένα στο λιμάνι της πόλης

Τι δουλειά όμως έχει ένα τανκ μέσα στο πανέμορφο δάσος του Οχυρού; Σύμφωνα με το δήμαρχο της πόλης, το τανκ είναι δωρεά του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας – πιθανόν δεν είχαν πού να το βάλουν – και τοποθετήθηκε στο λόφο στα πλαίσια μιας σχεδιαζόμενης δημιουργίας ενός Πολεμικού Μουσείου μέσα στο δάσος. Σε ανάρτησή του δε στο fb,  ο δήμαρχος Ευ. Μπουρνούς διατυπώνει και την άποψη, ενδεικτική της αισθητικής του, πως το δάσος έγινε πιο όμορφο μετά την τοποθέτηση του τανκ!

Είναι αλήθεια πως η περιοχή αυτή είναι συνδεδεμένη με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι Γερμανοί κατακτητές είχαν εγκαταστήσει εκεί μεγάλα πολυβολεία που επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσω ενός μεγάλου δικτύου υπόγειων στοών, φοβούμενοι μια απόβαση συμμαχικών δυνάμεων στα παράλια της περιοχής. Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος καλοπροαίρετος παρατηρητής να δικαιολογήσει μια προσπάθεια συντήρησης της ιστορικής μνήμης. Πώς θα μπορούσε όμως να προσπεράσει το γεγονός ότι αυτές οι υπόγειες στοές πρόκειται να μετατραπούν σε επιχειρήσεις τύπου escape room; Πώς θα μπορούσε να αποκαλέσει αυτόν που χρησιμοποιεί ως εργαλείο μια δεδομένη ευαισθησία πάνω στις επώδυνες αυτές μνήμες, κάπως αλλιώς εκτός από πολιτικό απατεώνα;

Ας επιστρέψουμε όμως στο επίμαχο τανκ, το οποίο υποδέχτηκαν με τιμές και ρίγη εθνικής συγκίνησης τα παπαγαλάκια των τοπικών μέσων ενημέρωσης μιλώντας για άρμα μάχης του 1940. Είναι όμως αληθές έστω και αυτό; Έχει δηλαδή το τανκ αυτό κάποια σχέση με την αντίσταση των Ελλήνων εναντίον των Ιταλών φασιστών και των Γερμανών Ναζί;

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.

Το άρμα μάχης M24 Chaffee (επίσημα Light Tank, M24) ήταν ένα αμερικανικό ελαφρύ τανκ που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του τελευταίου μέρους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Παρόλα αυτά, η συμβολή του Μ24 στη νίκη των Συμμάχων ήταν ελάχιστη καθώς αυτά που έφτασαν στην Ευρώπη ήταν λίγα και έφτασαν πολύ αργά. Πιο συγκεκριμένα, τα πρώτα M24 έφτασαν στην Ευρώπη τον Νοέμβριο του 1944, άρχισαν τις επιχειρήσεις τον Δεκέμβριο του 1944, όμως καθυστέρησαν να φτάσουν στις μονάδες μάχης πρώτης γραμμής.

Για να αντιληφθούμε το χρονικό σημείο άφιξής τους, αξίζει να αναφέρουμε πως εκείνη τη χρονική στιγμή τα Σοβιετικά στρατεύματα είχαν ήδη φτάσει μέσα στην Πολωνία, τα Βαλκάνια είχαν απελευθερωθεί, όπως επίσης η Γαλλία και η Ιταλία και ο αμερικανικός στρατός είχε φτάσει μέχρι τα γερμανικά σύνορα

Το Μ24 χρησιμοποιήθηκε ευρέως στις επόμενες δεκαετίες, όπως στον πόλεμο της Κορέας από τους Αμερικανούς, όπως επίσης στην Αλγερία και στην Ινδοκίνα από τους Γάλλους. Χρησιμοποιήθηκε επίσης στον πόλεμο του Βιετνάμ, καθώς κάποια Μ24 είχαν βρεθεί στα χέρια του νοτιοβιετναμικού στρατού. Η τελευταία φορά που αναφέρεται πολεμική δράση του M24 ήταν στον Ινδο-Πακιστανικό Πόλεμο του 1971 

φωτό από https://en.wikipedia.org/wiki/M24_Chaffee

Δύσκολα λοιπόν θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς το Μ24 ως αντιπροσωπευτικό τανκ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ειδικά στην Ελλάδα, τα πρώτα Μ24 έφτασαν στα τέλη του 1950 και προφανώς δεν πολέμησαν ποτέ στον ελλαδικό χώρο. Η σύνδεσή του λοιπόν με την ελληνική αντίσταση εναντίον των ιταλικών και γερμανικών στρατευμάτων είναι ανιστόρητη και παραπλανητική

Τα Μ24 που ήρθαν στην Ελλάδα, εάν ήταν καινούργια δεν πολέμησαν ποτέ και πουθενά, ενώ αν ήρθαν μεταχειρισμένα ίσως είχαν σκοτώσει Κορεάτες, Βιετναμέζους και Αλγερινούς κατά τη διάρκεια των πολέμων των ιμπεριαλιστικών δυτικών δυνάμεων

Αυτή ήταν η ιστορία του τανκ που έχει στρατοπεδεύσει στο δάσος του Οχυρού σημαδεύοντας τα πλοία που βρίσκονται στο λιμάνι.

Και τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά.

Μπορεί να αντιμετωπιστεί η γελοιότητα με σοβαρότητα;

Πόσο εύκολο είναι να αντιμετωπιστεί η γελοιότητα όταν αυτή επενδύεται με πατριωτικές κορόνες υψηλού φρονήματος παραπέμποντας στις αλήστου μνήμης γιορτές της χούντας;

Πόσο εύκολο τέλος είναι να πείσεις ένα λαό εκπαιδευμένο στην εθνική συγκίνηση ότι όλη αυτή η επένδυση της γελοιότητας με πατριωτικές κορόνες είναι απλά ένα προπέτασμα καπνού που κρύβει τις πραγματικές προθέσεις των γελοίων;

Το καλλιτεχνικό της όνομα είναι Αλκυόνη. Το πραγματικό της είναι Μαρία (Μαρία Ζλατάνη για την ακρίβεια) και ζει, εργάζεται και δημιουργεί στην Έδεσσα. Την μάθαμε (εμείς  τουλάχιστον) πριν από μερικούς μήνες όταν διασκεύασε το παραδοσιακό ηπειρώτικο "Ξενιτεμένα μου Πουλιά", το οποίο έγινε viral στο youtube σύμφωνα με την τρέχουσα ορολογία.

Όπως όλα δείχνουν, η Αλκυόνη αναμένεται να μας απασχολήσει πολύ στα επόμενα χρόνια. Μουσικός, τραγουδοποιός και σπουδαία ερμηνεύτρια, η  Αλκυόνη διάλεξε λέει το όνομα αυτό  γιατί στα όνειρά της βλέπει συχνά ότι είναι πουλί και το μπλε είναι το αγαπημένο της χρώμα. Ίσως λοιπόν δεν ήταν τυχαίο που η εντυπωσιακή είσοδός της έγινε με ένα τραγούδι για πουλιά, παρόλο που είχε προηγουμένως κάνει και άλλες παρουσίες με διασκευές σε τραγούδια όπως το "Society" του Eddie Veder και το "The Wolves (Act I and II)" των Bon Iver 

Λίγο αργότερα την ακούσαμε να διασκευάζει το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου και μαγευτήκαμε. Το ίδιο όμως φαίνεται πως μαγεύτηκε και ο δημιουργός του τραγουδιού , ο οποίος την πήρε τηλέφωνο και της ζήτησε να τον συνοδεύσει στις καλοκαιρινές του περιοδείες. Την είδαμε και στο «Μουσικό Κουτί» και θαυμάσαμε για μια ακόμη φορά την αισθαντική της φωνή, τις φωνητικές της δυνατότητες αλλά και την απλότητά της. Διαβάσαμε και μια συνέντευξή της στην athensvoice όπου, μιλώντας για την αγάπη, λέει:

“ … η αγάπη είναι θυσία, λιγότερος εγωισμός, τρυφερότητα, ευγένεια, μια θάλασσα ζεστή που σε αγκαλιάζει και που δεν σε βουλιάζει ποτέ  […] Υπάρχει μια φράση σε μια πολύ αγαπημένη μου ταινία, το «Interstellar», η οποία με εκφράζει πλήρως. Λέει, σε ελεύθερη μετάφραση, ότι η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που ξεπερνάει τα όρια του χρόνου και του χώρου”

Μετά από όλα αυτά, δε θέλαμε πολύ για να την αγαπήσουμε κι εμείς

Πριν από μερικές ημέρες κυκλοφόρησε και ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος της, το «Exit Sign». Πρόκειται για έντεκα αγγλόφωνα τραγούδια σε στίχους και μουσικές δικές της. Κάποια τραγούδια θυμίζουν  το ιδιαίτερο και άκρως γοητευτικό μουσικό σύμπαν της Loreena Mc Kennit.   Όπως και να έχει , η Αλκυόνη φαίνεται πως δεν μένει σε μουσικά στεγανά. Κινείται με ιδιαίτερη άνεση και ικανότητα ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, αλλά και ανάμεσα στην ελληνική και στην ξένη μουσική παράδοση

Εμείς ετοιμάσαμε για το Jukebox της Attica Voice μια playlist που αναδεικνύει την πολυσυλλεκτικότητα των μουσικών επιλογών της Αλκυόνης, αλλά και τη μοναδική ερμηνευτική της ικανότητα. Θ’ ακούσουμε το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το παραδοσιακό ηπειρώτικο «Ξενιτεμένα μου πουλιά», το «Βασίλεψες αστέρι μου» του Μίκη Θεοδωράκη, το «Aremu rindineddha» της Κάτω Ιταλίας, το  παραδοσιακό Μακεδονίτικο «Απάνω στην τριανταφυλλιά», το "Society" του Eddie Veder,  το «The Wolves»   (Bon Iver) καθώς και τραγούδια από τον πρόσφατο δίσκο της

Μια playlist που αποτελείται από δώδεκα τραγούδια, ικανά να μας ταξιδέψουν και να μας μεταφέρουν -έστω και για λίγο- μακριά από την περιρρέουσα ασχήμια. Όσο, δε, για την Αλκυόνη όλα δείχνουν ότι είναι ικανή να πετάξει πολύ ψηλά

1. Αερικό  (Θ. Παπακωνσταντίνου)

2. Ξενιτεμένα μου πουλιά  (παραδοσιακό της Ηπείρου)

3. Βασίλεψες αστέρι μου  (Μίκη Θεοδωράκη-Γ.Ρίτσου)

4. Aremu rindinedda   (παραδοσιακό της Κάτω Ιταλίας)

5. Απάνω στην τριανταφυλλιά  (παραδοσιακό της Μακεδονίας)

6. Mine (από το δίσκο της Exit sign)

7. Genesis   (από το δίσκο της Exit sign)

8. Rivers   (από το δίσκο της Exit sign)

9. Hold on   (από το δίσκο της Exit sign)

10. Mother   (από το δίσκο της Exit sign)

11. Society   (Eddie Webber)

12. The Wolves   (Bon Iver)

Αυτό είναι το μέλλον που έχει ήδη έρθει, απειλητικό και τρομακτικό μέσα στο γιγάντωμά του. Απλώνεται σιγά-σιγά με μεθοδεύσεις και υπόγειες συναλλαγές και αποκαλείται ανάπτυξη. Πρόκειται για all-inclusive εκτάσεις που θα λειτουργούν ως κράτος εν κράτει μέσα στην υπόλοιπη χώρα. Μια χώρα που θα εξασφαλίζει φτηνούς εργάτες προσφέροντας καλοπέραση σε πλούσιους τουρίστες. Μια χώρα που αφήνει να τσιμεντώνονται και να φράσσονται παραλίες, που επιτρέπει φεουδαρχικά καθεστώτα σε νησιά όπως η Ίος και διευκολύνει funds να εξαγοράσουν ολόκληρα νησιά

Και όλα αυτά όταν σε ανεπτυγμένες χώρες έχει αρχίσει ήδη ένας έντονος προβληματισμός και μια συζήτηση για το πώς οι τοπικές κοινωνίες θα αντισταθούν στον ανεξέλεγκτο τουρισμό που καταστρέφει μια για πάντα το φυσικό περιβάλλον και αλλοιώνει συνειδήσεις. Αλλά, είπαμε. Κάθε τόπος, έχει το μπόι των ανθρώπων του.

Αντιγράφουμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για μια τέτοιου τύπου βίαιη επέμβαση στο κάποτε ανέγγιχτο και παρθένο νησί της Τζιάς

....................................................................................................................................................................................

Θέλετε να δείτε με μια εικόνα τι σημαίνει επέλαση της τουριστικής βιομηχανίας για το φυσικό τοπίο της χώρας; Συγκρίνετε τις δύο φωτογραφίες από την - κάποτε - υπέροχη παραλία Βρόσκοπος στην Τζια.

Πριν μια πενταετία ο Βρόσκοπος ήταν ένα παρθένο κυκλαδίτικο τοπίο. Μια παραλία στην οποία έφτανες μέσω μονοπατιού και μπορούσες να κάνεις το μπάνιο σου ήσυχα ή/και να διανυκτερεύσεις κάτω από τα αρμυρίκια της.

Σήμερα ο Βρόσκοπος είναι ένα απέραντο εργοτάξιο. Δεκάδες υπερπολυτελείς κατοικίες του project One&Only Kéa Island έχουν ξεπηδήσει και στις δύο πλαγιές που πλαισιώνουν την παραλία. Το μονοπάτι έχει κλείσει και θα παραμείνει κλειστό τουλάχιστον μέχρι την Άνοιξη του 2024 όταν θα αρχίσει η λειτουργία του ξενοδοχειακού συγκροτήματος. Πιθανόν όμως να έχει κλείσει για πάντα.

Για ποιον προορίζονται όμως αυτές οι κατοικίες; Για εκείνους που έχουν να δώσουν τουλάχιστον 1.750 ευρώ (ναι, καλά διαβάσατε) για μια διανυκτέρευση, με ελάχιστο τις δύο διανυκτερεύσεις. Άρα, 3.500 ευρώ για δύο άτομα. Αυτή ήταν η φθηνότερη τιμή που μπορέσαμε να βρούμε για τον Απρίλιο του 2024.

Με αυτό τον τρόπο, η "ανάπτυξη" της τουριστικής βιομηχανίας πετάει εμάς, τους απλούς ανθρώπους, εκτός και φέρνει τους ζάμπλουτους παραθεριστές εντός. Ταυτόχρονα αλλοιώνει εγκληματικά το φυσικό τοπίο μετατρέποντας το "ανοιχτό", "παρθένο" και "δημόσιο" σε "ιδιωτικό", "οικοδομημένο" και "μη - προσβάσιμο".

Η Τζια είναι ένα νησί ιδανικό, πολύ κοντά στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Είναι (ή μάλλον ήταν) ιδανικό για απόδραση τα Σαββατοκύριακα αλλά και για μεγαλύτερης διάρκειας διακοπές. Η λογική της ανάπτυξης που κυριαρχεί, η παράδοση των πάντων στο μεγάλο κεφάλαιο μετέτρεψε έναν δικό μας τόπο σε "άβατο" για την κοινωνική πλειοψηφία καθώς οι τιμές των καταλυμάτων θυμίζουν πλέον Μύκονο και Σαντορίνη.

Με αυτούς τους ρυθμούς, δεν απέχει πολύ η στιγμή που κάθε πέτρα, κάθε κόκκος άμμου, κάθε σπιθαμή γης θα ανήκει σε αυτούς που έχουν λεφτά. Εμείς στην καλύτερη περίπτωση θα προσεγγίζουμε τα υπερπολυτελή θέρετρά τους ως υπάλληλοί τους και μόνο.

Γκρέμισμα και ξανά από την αρχή. Τα θέλουμε πίσω όλα.

Πηγή: https://www.facebook.com/menoume.energoi

« Θα μιλήσω το απόγευμα στο Περιστέρι. Τι έγινε στις λαϊκές συνοικίες; Στήριξαν με πρωτόγνωρα ποσοστά τη ΝΔ. Γιατί το Πέραμα στήριξε τη ΝΔ; Γιατί βάλαμε σε τάξη τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και δώσαμε δουλειές στον κόσμο. Διότι πήγαμε και τους μιλήσαμε για τα προβλήματά τους» δήλωνε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο Mega

Λίγες ώρες μετά, είχαμε ένα νεκρό και δύο τραυματίες ακριβώς σε αυτή την, «τακτοποιημένη» κατά τον Μητσοτάκη, ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος. Τραγική ειρωνεία θα το έλεγε κανείς αν δεν είχε επίγνωση της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, της κατάλυσης των εργασιακών σχέσεων και τη μη τήρησης των αναγκαίων μέτρων ασφάλειας

«Εδώ και έξι μήνες έχουμε κάνει τέσσερις 24ωρες απεργίες, δεκάδες μικρές στάσεις και κινητοποιήσεις στον κλάδο της Ναυπηγοεπισκευής. Έχουμε στείλει εκατοντάδες χαρτιά στα υπουργεία και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς στα οποία επισημαίναμε τον κίνδυνο θανατηφόρου ατυχήματος, μόνο η μέρα και η ώρα έλειπε.

Το λέγαμε αυτό γιατί έχει αυξηθεί κατακόρυφα η δραστηριότητα, οι μηχανισμοί ελέγχου από την πολιτεία είναι ανύπαρκτοι, δεν γίνονται έλεγχοι, υπάρχουν σφιχτά χρονοδιαγράμματα εντατικοποίησης της δουλειάς, συνεχώς υπάρχει απαίτηση για υπερωριακή απασχόληση και αυτά οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε θανατηφόρα ατυχήματα.

(…) Σήμερα για ένα εξάρτημα που άξιζε 10-20 ευρώ, μια ασφάλεια στον έναν γάντζο του γερανού, έφυγε όλο το πτερύγιο και καταπλάκωσε 3 συναδέλφους» λέει ο Ακ. Αντωνίου από το Σωματείο Ναυπηγοξυλουργών.

Δεν ήταν λοιπόν ατύχημα το χθεσινό. Μια παράπλευρη απώλεια υπολογισμένη και ένα ρίσκο αποδεκτό μέσα στην πρόταξη της κερδοφορίας των αφεντικών είναι. Αυτή ακριβώς είναι η τάξη για την οποία μιλάει ο Μητσοτάκης. Είναι εργάτες σκλάβο, με επισφαλείς συνθήκες εργασίας, με επικρεμάμενη από πάνω τους τη δαμόκλεια σπάθη της ανεργίας, με εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους να περιμένουν στην ουρά να πάρουν τη θέση τους στο σύγχρονο σκλαβοπάζαρο

Και αυτό βέβαια δεν είναι μια νέα κατάσταση. Αυτό που είναι νέο και προκαλεί τρόμο, είναι η πλήρης ιδεολογική επικράτηση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και η έκπτωση ενός πειστικού αριστερού λόγου και μιας πειστικής αντίστασης

Γράφει η Μαρία Ταταράκη στο ποίημά της «Άει Ρόζα Λούξεμπουργκ» από τη συλλογή Ηρωικά Κορίτσια: Ποιήματα, 1997- 2010 (Ακυβέρνητες Πολιτείες, 2017).

«Αλλά ο εργάτης που θάφτηκε ζωντανός
στη ζώνη του Περάματος
και τα μωρά που έμειναν,
κι ο νεαρός σπουδαστής του πρώην Τεχνικού (νυν Ενιαίου)
που εργάζεται ευελικτότατα
τις είκοσι πέντε από τις είκοσι τέσσερις ώρες της ζωής του,
για να ειδικευθεί στη συνέχεια στην ανεργία
(ή να μην ειδικευθεί αν προτιμά)
κι εκείνος ο μικρούλης,
(τον Παναγιώτη του νυχτερινού εννοώ)
που σάλταρε από εγκατάλειψη
κι έγειρε γλυκά-γλυκά,
δεν είναι ένα "φαντασιακό προλεταριάτο".
Αλλά ένα πραγματικό που τρίζει σαν εφιάλτης,
και υπόσχεται ανατροπές αυτοκυριαρχούμενο»

Προς το παρόν πάντως, οι ανατροπές αναβάλλονται. Στο δήμο Περάματος, στις πρόσφατες εκλογές, η Νέα Δημοκρατία πλησίασε το 40%, από 32% που είχε το 2019 και 18% που είχε το 2015. Η νέα τάξη θριαμβεύει με τη συναίνεση των θυμάτων της

Σοκ και δέος προκάλεσαν τα προχθεσινά αποτελέσματα των εθνικών εκλογών. Και το πιο συνταρακτικό ήταν η απρόβλεπτη κατάρρευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πιο συγκεκριμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να χάνει σχεδόν το 40% της δύναμης που είχε από τις προηγούμενες εκλογές. Θα περίμενε κανείς από την πλευρά του να κάνει μια έντιμη και ρεαλιστική αυτοκριτική. Αντί αυτού, ούτε 24 ώρες μετά από το απρόσμενο αποτέλεσμα, ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να αποδώσει τις ευθύνες για την συντριπτική ήττα του στα κόμματα της Αριστεράς

Στην πρώτη δημόσια απεύθυνσή του προς τους πολίτες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε μεταξύ άλλων : «Οι προοδευτικές δυνάμεις στις οποίες τείναμε το χέρι της συνεργασίας, καθ’ όλη τη προεκλογική περίοδο, είχανε μέτωπο σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Και χθες την ώρα μιας ιστορικής εκλογικής νίκης της δεξιάς αυτοί πανηγυρίζανε περισσότερο από τους Νεοδημοκράτες για τη πτώση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς κοιτάζαμε τη χώρα. Εκείνοι το δικό τους χωράφι»

Πριν όμως ο Αλέξης Τσίπρας βιαστεί να αποδώσει τις ευθύνες εκεί που ελαφρά τη καρδία τις απέδωσε, καλό θα ήταν να εξέταζε πιο προσεκτικά τις διαρροές που είχε το κόμμα του στα υπόλοιπα κόμματα. Αν το έκανε αυτό, θα διαπίστωνε πως τα 3/4 σχεδόν των διαρροών πήγαν προς τα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο το 1/4 κινήθηκε πιο αριστερά. Σύμφωνα με τη MARC, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε απώλειες προς τη ΝΔ που αγγίζουν το 10,8%, το 9,9% προς το ΠΑΣΟΚ, το 5% προς το ΚΚΕ, το 3,4% προς Ελληνική Λύση, το 3,3% προς Μέρα25 και το 7,5% προς άλλο κόμμα

Είναι προφανές λοιπόν πως το μόνο που δεν έφταιξε στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τα αριστερά κόμματα. Είναι επίσης προφανές για όσους έχουν ελάχιστο πολιτικό αισθητήριο πως τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν πιο πολύ ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, παρά νίκη της Νέας Δημοκρατίας. Τι έφταιξε λοιπόν;

Απλήρωτοι λογαριασμοί

Θα τολμούσαμε να πούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ εξοφλεί ένα λογαριασμό που ήδη είχε αρχίσει να πληρώνεται με τις εκλογές του 2019 και ξεπληρώθηκε (οριστικά;) στις πρόσφατες εκλογές. Και μιλάμε βέβαια για το λογαριασμό που έφερε η αψήφηση του ΟΧΙ από τον ΣΥΡΙΖΑ στο περίφημο δημοψήφισμα που ο ίδιος είχε θέσει στους πολίτες και ο ίδιος στη συνέχεια ακύρωσε τη βούλησή τους.

Σε ένα δημοψήφισμα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλέσει το λαό για μάχη και ενώ ο λαός ανταποκρίθηκε με θέρμη στο κάλεσμα (αιφνιδιάζοντας ακόμη και τον Αλέξη Τσίπρα), την ύστατη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ ανέκρουσε πρύμνα, προδίδοντας τους στρατιώτες του και συκοφαντώντας και εκδιώκοντας ατιμωτικά τους στρατηγούς που θα τον οδηγούσαν στη μάχη. Τι μπορεί να κάνει πια ένας προδομένος από τον ηγέτη του στρατός; Το πιο εύλογο. Να παραδοθεί άνευ όρων στον κατακτητή του για να γλιτώσει τα χειρότερα και προφανώς να μην εμπιστευτεί ξανά τον επιπόλαιο και ανεύθυνο ηγέτη. Ο φόβος είναι τώρα που κυβερνάει το θυμικό και ορίζει τις αποφάσεις. Μόνο ένας δυνατός ηγέτης θα μπορούσε να ξεσηκώσει ένα φοβισμένο στρατό και να τον βάλει να πολεμήσει ξανά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξε δύναμη έκτοτε, ούτε ως κυβέρνηση ούτε ως αντιπολίτευση.

Δεν μπορούσε λέει, να κάνει πολλά ως κυβέρνηση. Αυτό όμως υποδηλώνει αδυναμία και οπωσδήποτε χρεώνεται. Αλλά και ως αντιπολίτευση, τι έκανε; Ποιες ήταν οι παρεμβάσεις και ποιες οι δράσεις του στα πλήγματα που δεχόταν σωρηδόν η κοινωνία από την κυνική και αδίστακτη κυβέρνηση του Μητσοτάκη; Όχι μόνο δεν ανέπτυσσε δράσεις, αποκομμένος εντελώς πια από τα πάσης φύσεως κινήματα που τον είχαν βοηθήσει στη μνημονιακή περίοδο να γιγαντωθεί, αλλά κάθε προσεκτικός παρατηρητής θα διαπίστωνε πως έβαζε συνεχώς νερό στο ιδεολογικό κρασί του, πως τα κάποτε δυνατά συνθήματα γίνονταν μισόλογα, πως είχε εγκολπώσει τα στελέχη του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και συνέχιζε τη διεύρυνσή του με παραδοσιακούς δεξιούς, όπως ο Αντώναρος

Κάποιοι προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ, αποδίδοντάς την στη μεγάλη αποχή. Μόνο που η πραγματικά τεράστια αποχή στις εκλογές του 2023 δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται. Δεν είναι καν η μεγαλύτερη. Στην πραγματικότητα, η έκρηξη της αποχής παρατηρείται στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όταν και ξεπερνά το 40% και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτές ότι είναι οι πρώτες εκλογές μετά την ακύρωση - από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος. Αυτή η αποχή - από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 - ήταν η μεγαλύτερη που έχει παρατηρηθεί. Έκτοτε, η αποχή διατηρείται σε τρομακτικά και ανησυχητικά ύψη. Τι θέλουμε να πούμε με αυτό; Πως και για την τεράστια αποχή, ευθύνεται η αφερεγγυότητα του ΣΥΡΙΖΑ και η τεράστια απογοήτευση που σκόρπισε στους ψηφοφόρους του η προδοσία του δημοψηφίσματος.

Ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ θέλοντας να αμβλύνει τις επιπτώσεις από την διαστρέβλωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, άρχισε να θολώνει την εικόνα εκ των υστέρων επιμένοντας στην «ακριβή διατύπωση της ερώτησης του δημοψηφίσματος» και περιγράφοντας ως «ιστορική τομή» τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015. Αυτό όμως δεν ήταν τίποτα άλλο από μετάθεση της πραγματικής ιστορικής τομής, η οποία είχε λάβει χώρα νωρίτερα, στις 5 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς και ήταν το ΟΧΙ στο σχετικό δημοψήφισμα, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τη «χαλαρή αντιπολίτευση» της κρίσιμης περιόδου 2019-2023, γίνεται ξεκάθαρο το γιατί χάθηκε κάθε εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Επειδή όμως πλήθος αναλύσεων έχουν αρχίσει ήδη να γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται για πολύ καιρό και επειδή εμείς δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί αναλυτές, δεν θα επεκταθούμε άλλο σε γενικόλογες αιτιάσεις και θα προσπαθήσουμε να εστιάσουμε σε όσα εισπράξαμε εμείς, ως πολίτες της Ραφήνας και του Πικερμίου από την παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στην τοπική πολιτική ζωή. Αυτή η εστίαση είναι βέβαιο πως θα βοηθήσει στην εξαγωγή συμπερασμάτων, σε όσους τουλάχιστον έχουν ανοιχτό μυαλό. Γιατί αν η παρέμβαση στην τοπική κοινωνία είναι ανύπαρκτη ή ακόμη χειρότερα συνδέεται με όσα κακά ως κόμμα υποτίθεται πως στα λόγια καταδικάζεις, δεν θα μπορέσεις να πείσεις τον κόσμο ότι πρώτον είσαι κάτι διαφορετικό και δεύτερον και πιο σημαντικό πως είσαι ειλικρινής.

Σε τοπικό επίπεδο

Στο δήμο αυτό λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ «κατόρθωσε» να χάσει πάνω από το 30% της δύναμής του συγκεντρώνοντας τελικά λιγότερο από 18%, τρεις μονάδες σχεδόν κάτω από τον ήδη πολύ χαμηλό πανελλαδικό μέσο όρο του. Και αυτό δεν προκαλεί καμία έκπληξη σε όσους ζουν στην περιοχή και βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτισμένος με τον Ευάγγελο Μπουρνούς, ένα δήμαρχο απίστευτης ωμότητας και κυνισμού. Έναν μικρό Μπέο θα μπορούσαμε να πούμε, προκειμένου να καταλάβουν το ποιόν του όσοι δεν τον γνωρίζουν.

Δύο αντιδήμαρχοι αυτού του μικρού Μπέου είναι μέλη της τοπικής Ο.Μ του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχοντας σε ένα ευκαιριακό, υπερκομματικό, συστημικό, δημοτικό σχήμα που περιλαμβάνει ακόμη και ακροδεξιούς (εκτός αν θεωρούμε ότι οι πολιτικοί φίλοι και οπαδοί του Βορίδη δεν είναι ακροδεξιοί).

Ένα δημοτικό σχήμα που πορεύεται με απευθείας αναθέσεις, με τραμπουκισμούς σε δημοτικά συμβούλια και σε μαθητικές καταλήψεις, με επιδίωξη ή προώθηση της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος. Του φυσικού περιβάλλοντος που στα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται πως προασπίζεται ακόμα. Ακόμα και σήμερα, όταν υπουργοί του, όπως ο Φάμελλος ή συνεργαζόμενοι «οικολόγοι πράσινοι» όπως ο Τσιρώνης, προώθησαν τις οικιστικές πυκνώσεις, τη μετατροπή της δημόσιας δασικής γης σε ιδιωτική οικοπεδική.

Σε τοπικό λοιπόν επίπεδο, χαρακτηριστικές μένουν οι περιπτώσεις που υπερασπίστηκε και προώθησε η στηριζόμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ, δημοτική αρχή:

- Μπουλντόζες εισέβαλαν (με πρόσχημα τον καθαρισμό) στο Μεγάλο Ρέμα,

- Μπουλντόζες εισέβαλαν παράνομα στην παραλία στο Μπλε Λιμανάκι,

- Μπουλντόζες εισέβαλαν αδιάκριτα μέσα στο δασάκι του Οχυρού εκχερσώνοντας δάσος για να εγκαταστήσουν άρματα και κανόνια,

- Συνεχείς αναίτιες καρατομήσεις δέντρων.

Αξίζει να αναφερθεί και το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε ένα δημοτικό σχήμα που υποστηρίζει και προωθεί τον συστηματικό περιορισμό του δημόσιου χώρου και την παράδοση του σε ιδιώτες. Όλα αυτά σε πλήρη ταύτιση και συμπόρευση με στρατηγικές επιλογές κυβέρνησης και περιφέρειας, εξόφθαλμα προσανατολισμένες στην εξυπηρέτηση μικρών και μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο εξακολουθούν να επιβάλλονται στην τοπική κοινωνία μέσω χειραγωγημένων αποφάσεων και αδιαφανών διαδικασιών, αμαύρωσε περαιτέρω την εικόνα του ριζοσπαστικού κόμματος που κάποτε διατεινόταν πως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα και στην τελευταία προεκλογική περίοδο, είχε σύνθημα «Δημοκρατία ή Μητσοτάκης», πρόδιδε τον εαυτό του υποστηρίζοντας τις πολιτικές επιλογές του … Μητσοτάκη (παραχωρήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, ασύδοτη, άμετρη και δίχως όρους ανάπτυξη έργων και άλλα προτάγματα του νεοφιλελευθερισμού). Ο ΣΥΡΙΖΑ που καλούσε για «Δημοκρατία Παντού» στήριζε εδώ και χρόνια σχήματα που αποδεδειγμένα είχαν καταργήσει στην πράξη τη δημοκρατία.

Στον ζόφο που αποπνέει η κατάσταση στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο σχήμα που επέλεξε να στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη πριν από το 2019, προστέθηκε και ο προσεταιρισμός «αδέσποτων» του παλιού κομματικού συστήματος με την φρούδα ελπίδα της «διεύρυνσης», παραβλέποντας τη σκληρή πραγματικότητα που ισχύει, πως «όταν πέσεις στον βούρκο, ο βούρκος θα σε πάρει μέσα του». Όταν λοιπόν οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ στην Ανατολική Αττική, στις πρόσφατες εκλογές ήταν ένας αχταρμάς γραφικών, πρώην πασόκων και πρώην νεοδημοκρατών που διεξάγουν προσωπικές πολιτικές εκστρατείες, γιατί ψάχνουμε κάπου αλλού να βρούμε τις αιτίες της καταβαράθρωσης;

Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστια ευθύνη για την αποπολιτικοποίηση και την απαξίωση, ακόμα και του ίδιου του κεντρικού πολιτικού σχηματισμού, στην κοινωνία. Στην κλίμακα που του αναλογεί. Όπως αναλογεί σε κάθε τοπική οργάνωση μελών που ακολούθησε ίδια ασυνάρτητη και απαράδεκτη πορεία με τον κεντρικό πολιτικό σχηματισμό.

Τι κάνουμε;

Ας σταματήσουμε λοιπόν να στέλνουμε τον Κεμάλ για ύπνο, όποτε γίνεται η στραβή. Καλό θα ήταν για το ΣΥΡΙΖΑ να δει με καθαρό μάτι τις αιτίες της ήττας και να πάψει να στρουθοκαμηλίζει. Όσο για εμάς, τους πολίτες που ακόμη νοιαζόμαστε, ας ανασκουμπωθούμε και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και εμείς, χωρίς να περιμένουμε το σωτήρα που πότε δεν έρχεται και πότε μας προδίδει. Τα αποκρουστικά αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών μας δείχνουν ολοκάθαρα το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε και αυτός δεν είναι άλλος από την οργάνωση, τη συμμετοχή, την αλληλεγγύη και την αντίσταση όσων πιστεύουν πως δεν μας αξίζει – για μας και τα παιδιά μας - το μέλλον που μας ετοιμάζουν οι κυνικές και αδίστακτες δράκες που κυβερνούν αυτή τη χώρα σε μεγάλη κλίμακα αλλά και τον μικρό τόπο της Ραφήνας και του Πικερμίου σε μικρότερη

Μουσική Θάνος Μικρούτσικος, Στίχοι Κώστας Τριπολίτης

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

Ειπώθηκαν πολλά για τον Σαββόπουλο. Στην πραγματικότητα, αυτή η κολώνια βαστάει χρόνια, δεκαετίες για να είμαστε πιο ακριβείς. Σίγουρα ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να μετανοεί και να επανατοποθετείται. Να πετάει τις παλιές του ιδέες - αν ποτέ είχε - και να φοράει καινούργιες. Ας το κάνει. Καλό θα ήταν βέβαια να είχε το θάρρος να παραδεχθεί πως όσα πίστευε και έλεγε κάποτε, πλέον δεν τον αντιπροσωπεύουν. Κι εμείς όμως από τη μεριά μας, θεωρούμε πως έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τη στάση του, έτσι δεν είναι; Πόσο μάλλον όταν το κάνουν τα ίδια τα τραγούδια του. Εμείς, προσωπικά, έχουμε λύσει αυτή την αντίφαση εδώ και πολύ καιρό. Έχουμε πετάξει το Σαββόπουλο και έχουμε κρατήσει τα τραγούδια του

«Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ’ το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί / στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή / στα παιδιά και τους εργάτες, στους πολίτες, στους οπλίτες, στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά / Η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά»

Αύριο έχουμε εκλογές. Και οι πλατείες δεν είναι γεμάτες. Ούτε αχνοφαίνεται ελπίδα καμιά. Και νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που το κυρίως ζητούμενο δεν είναι το ποιος θα βγει, αλλά το ποιος ΔΕΝ θα βγει. Και είναι και αυτό μια κατάντια, μαζί με τις τόσες άλλες

Ακούμε τη «συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», σε στίχους και μουσική του παλιού Διονύση. Θα το ακούσουμε όμως από τη Δήμητρα Γαλάνη  και το δίσκο «Τραγούδια έγραψα για φίλους» του 1998