Της Κυριακής Κολιού

 

Έστω ότι την κάλεσαν και πήγε..

Έστω ότι "πήγε γυρεύοντας"... Είναι πολύ κλισέ άλλωστε πια στο Μεσαίωνα που έχουμε επιστρέψει.

Έστω ότι προκάλεσε με την εμφάνιση της (επίσης κοινότοπο...)

Έστω ότι στα 24 ή σε όποια ηλικία, αναζήτησε την "περιπέτεια" (το τι προσδιορίζει κανείς ως περιπέτεια είναι άκρως υποκειμενικό και δε θα αναλυθεί εδώ)

Έστω ότι δεν τη μεγάλωσε/ συμβούλεψε "σωστά" η οικογένειά της - άλλωστε και αυτή, όπως και οι υπόλοιποι πυλώνες της υπό κατάρρευση κοινωνίας, βάλλεται ποικιλοτρόπως ...

Έστω ότι τη συμβούλεψαν και δεν τους άκουσε..

Έστω ότι την ιντρίγκαρε η αίσθηση της εμπειρίας...

Έστω ότι δεν σκέφτηκε ...

Μα δεν τη βοήθησες/-θας να σκεφτεί με την ελλιπέσταστη, ισχνή παιδεία που της παρέχεις. Μιλάς στα σχολεία για το Σπήλαιο και τον κόσμο των Ιδεών... αλλά εκκολάπτεις δεσμώτες. Τι να κάνεις άλλωστε τον κόσμο της Γνώσης και του Ιδεατού, όταν έφτιαξες το κλουβί Ελευθερίας έχοντας αναθέσει προεξάρχοντα ρόλο στα SocialMedia - κοτέτσι (θα δανειστώ για λίγο όρους από τον κόσμο των πουλερικών...) και εκεί πετάς τα ψίχουλα... και τρέχουν τα αδηφάγα πουλερικά να φάνε και να αλληλοφαγωθούν, να διχαστούν (επίσης επίκαιρη η διασπαστική τάση)... ενώ όλο το παιχνίδι παίζεται έξω από το κοτέτσι... και πάντα ερήμην! (Α! ξέχασα... εκεί - ΜΟΝΟ - τους δίνεις άποψη, έτσι απλά για να την έχουν ... όχι ότι θα την κάνουν κάτι).

Έστω - για να επανέλθω σε αυτή την ταπεινή προσπάθεια στηλίτευσης των επονείδιστων πλασμάτων -, έστω λοιπόν ότι μαγεύτηκε από το χρήμα, αφού το έχεις δουλέψει καλά το πράγμα και το έχεις αναγάγει σε υπέρτατη αξία μιας κοινωνίας υλιστικής και άκρως αντιπνευματικής.. Άλλωστε το πρότυπο της "influencer"που μάχεται στην αρένα των social για πολυπόθητα "views", ανηγμένα σε υπεραξία, ( μα θα έπρεπε να προκαλεί εμετό μόνο και μόνο ο όρος influencer ,ο οποίος αναιρεί με υφέρποντα τρόπο το άτομο και προάγει τον ετεροκαθορισμό) είναι το ΜUST της εποχής! Η κουλτούρα του δοχείου χωρίς περιεχόμενο είναι πιο επίκαιρη από ποτέ!

Έστω...... ότι πήγε από περιέργεια και... ευτυχώς, κατά τη λαϊκή ρήση, η γάτα... στάθηκε εν μέρει τυχερή...

ΕΣΕΝΑ φαλλοκράτη, Άξεστε και Άριστε της Αφρόκρεμας (μη με κατηγορήσεις για ελιτίστικη συμπεριφορά... ας πρόσεχες, βιάστηκες να αυτοπροσδιοριστεις ως "Άριστος", διαφορετικά θα σε αποκαλούσα μόνο Άξεστο)… εσένα λοιπόν ΠΟΙΟΣ σου δίνει το δικαίωμα, ακόμη και την ύστατη στιγμή που ακούς ΟΧΙ ή δε δίνεις καν την ευκαιρία να ακουστεί αυτό, και ασελγείς - στα πλαίσια του χαβαλέ φέρνεις και τους φίλους σου-, για να ικανοποιήσεις τη γενετήσια υποβοηθούμενη ορμή σου (γιατί ούτε αυτό δε μπορείς να κάνεις μόνος σου) που σε κατατάσσει στα ανθρωποειδή… Ποιος;;; Διότι δε συνδέεται με τον εγκέφαλο το "μέσο" επιβολής σου (στο στάδιο που βρίσκεσαι ούτε αυτός έχει εξελιχθεί)..

ΚΑΙ αυτό να ΜΗΝ σχολιάζεται επανειλημμένα και μεθοδευμένα από τις τηλεπερσόνες κοτάρες (για να επανέλθω στην ειδική ορολογία) νυν comme il faut συζύγους ή απλά φερέφωνα στον κύκλο των enfants gâtés. Έτσι λοιπόν, χωρίς να γίνεται αντιληπτό, συνηθίζουμε να οικειοποιούμαστε την κτηνωδία... και να σχολιάζουμε το θύμα (λες και δεν έφταναν όσα έζησε)...

ΈΣΤΩ ότι υπάρχει διάκριση Εξουσιών και ΕΣΤΩ ότι η Δικαιοσύνη Σου θα λειτουργήσει (γέλια)...

Έστω ότι  "Μ ....ΔΕΝ Γ..........." … κατά μικρή παράφραση του επίκαιρου συνθήματος…

ΟΠΑ, στοπ! Εδώ ο συλλογισμός διολισθαίνει σε παραλογισμό! Ας μπει τελεία

Δε χρειάζεται, πιστεύουμε, να σκεφτούμε πολύ για να απαντήσουμε στο ερώτημα για ποιο ανθρώπινο  συναίσθημα έχουν γραφτεί τα περισσότερα τραγούδια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Έρωτας, θεός για τους αρχαίους Έλληνες, είναι ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς της θεματολογίας των τραγουδιών

Όσοι παρακολουθούν την atticavoice θα έχουν αντιληφθεί, μέσω των ειδικών αφιερωμάτων που κάνουμε, την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφουμε προς την καλή μουσική κάθε είδους. Ένα νέο αφιέρωμα ετοιμάσαμε τώρα, με τραγούδια που υμνούν τον έρωτα και κάθε συνέπειά του. Την προσμονή, τη χαρά, την απόρριψη, την εγκατάλειψη, τη νοσταλγία

Αρχικά, ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε μια λίστα με αγγλόφωνα τραγούδια των τελευταίων ετών που είχαμε συλλέξει και μας άρεσαν ιδιαίτερα. Σιγά-σιγά όμως, αρχίσαμε να πηγαίνουμε και πιο πίσω. Στους Madrugada, στους National, στους Nouvelle Vague, στους Tindersticks. Στη λίστα αυτή συμπεριλάβαμε και τρία ελληνικά διαμαντάκια, το “What are the chances” της Dusk (Αυγή Πλατανίδη), το “In a bar” των Tango with Lions και το “Dance with me tonight” της Μαριέτας Φαφούτη. Στην πορεία όμως, δεν αντέξαμε να μην πάμε ακόμη πιο πίσω στο χρόνο. Πώς θα γινόταν σε μια λίστα με ερωτικά τραγούδια να μην υπάρχουν ο Leonard Cohen, ο David Bowie, η Joan Baez ή η Marianne Faithfull; Το “Yesterday” των Beatles ή το “Lady Jane” των Rolling Stones; Και μετά πώς να μην συνεχίσουμε πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω μέχρι τη Nina Simone, την Etta James, την Julie London, την Peggy Lee;  Προφανώς η λίστα θα αδικήσει πολλά τραγούδια που δεν περιέχονται σ’ αυτήν, αλλά κάπου έπρεπε να κλείσει. Αποφασίσαμε να την κλείσουμε με τους Black Keys και το “Too afraid to love you”, ένα τραγούδι όπου το νέο συναντά το παλιό, εκεί όπου η ροκ επιστρέφει στις ρίζες της. Για να φανεί πως η Μουσική τελικά είναι μία. Όπως και ο Έρωτας

Η λίστα ξεκινάει με το “Love’s a stranger” και τελειώνει με το “Too afraid to love you”. Δεν είναι πολλές οι φορές που θα σου δοθεί ένα άγριο άτι για να ανέβεις πάνω του και να το αφήσεις να σε ταξιδέψει. Εσύ, απλά, θα πρέπει να επιλέξεις αν θα αποδεχθείς την πρόκληση ή όχι. Γιατί το άτι μπορεί να σε γκρεμίσει. Μπορείς βέβαια να επιλέξεις την ησυχία σου. Όμως “Ain’t no sunshine when she’s gone”

 

 

 

1. Love’s a stranger (Warhaus)

2. Dance with me tonight (Nouvelle Vague)

3. This mess we’re in (P.J Harvey – Thom York)

4. (Tonight) are you trying to fall in love again (Tindersticks)

5. She’s a rainbow (Lola Marsh)

6. Lovers are strangers (Michelle Gurevich)

7. What are the chances (Dusk)

8. What he wrote (Laura Marling)

9. Honey bee (Madrugada)

10. I need my girl (National)

11. Goodnight moon (Shivaree)

12. Dance with me tonight (M.Fafouti)

13. In a manner of speaking (Nouvelle Vague)

14. Majesty (Madrugada)

15. Girl with no eyes (It’s a beautiful day)

16. Bird Gerhl (Antony and thw Johnsons)

17. In a bar (Tango with Lions)

18. Fade into you (Mazzy Star)

19. I want you (Elvis Costello)

20. You do something to me (Paul Weller)

21. For my lover (Tracy Chapman)

22. Lady Grinning Soul (David Bowie)

23. While my guitar gently weeps (Beatles)

24. Diamonds and rust (Joan Baez)

25. So sad (Marianne Faithfull)

26. Play with fire (Rolling Stones)

27. Ain’t no sunshine (Bill Whithers)

28. Norwegian wood (Beatles)

29. April come she will (Simon & Garfunkel)

30. Yesterday (Beatles)

31. One more cup of coffe (Bob Dylan)

32. Magnolia (J.J Cale)

33. Lady Jane (Rolling Stones)

34. Take this waltz (Leonard Cohen)

35. I put a spell on  you (Nina Simone)

36. Damn your eyes (Etta James)

37. Fever (Peggy Lee)

38. Why don’t you do righr (Julie London)

39. Too afraid to love you (Black Keys)

Αν σήμερα - ή κάποια προηγούμενη μέρα - μάθατε στο διαδίκτυο πως ο Μήτσος ο Τάγαρης έπινε τον καφέ του με τους φίλους του σε γνωστό καφέ της Ραφήνας, αν μάθατε πως ένας μεθυσμένος έβγαλε βόλτα την κατσίκα του στην πλατεία της πόλης, αν μάθατε τέλος πως μια αλεπού έφαγε τις κότες του Σάκη του Ρουβά, τότε είναι απολύτως βέβαιο πως ενημερώνεστε από τα τοπικά Μέσα ενημέρωσης της Ραφήνας

Αν για ένα γεγονός μαθαίνετε, πριν από την είδηση του ίδιου του γεγονότος, τη θέση του δήμαρχου της πόλης για το γεγονός ή αν μάθατε με εντελώς αντικειμενική διατύπωση πως κάποιος κατακεραύνωσε ή κέντησε ή τάπωσε κάποιον άλλο που τόλμησε να κάνει κριτική στο δήμαρχο, τότε είναι πάλι βέβαιο πως ενημερώνεστε από τα τοπικά Μέσα ενημέρωσης

Δυστυχώς, μια ζοφερή πραγματικότητα καλύπτεται επιτήδεια με ένα περιτύλιγμα επίπλαστης κανονικότητας και το πιο ζοφερό είναι πως δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο ή κανένας φορέας που να υψώνει λόγο απέναντι σε αυτή την ιδιότυπη συμμαχία. Μόνο τώρα, τις τελευταίες ημέρες εμφανίστηκε μια εσχάτως αντιπολιτευτική φωνή, η οποία δειλά-δειλά τόλμησε να ψελλίσει μερικά πράγματα γι’ αυτή τη συμμαχία της σιωπής. Πρόκειται για τον πρώην αντιδήμαρχο Ραφήνας-Πικερμίου και μέχρι πρόσφατα συνεργαζόμενο με το δήμαρχο, Ανδρέα Βασιλόπουλο, ο οποίος σε ανάρτησή του αναφερόμενος στη σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξύ δήμαρχου και τοπικών μέσων αναφέρει : «Κι όλα αυτά επειδή [σ.σ ο δήμαρχος] είναι πεπεισμένος ότι στους πολίτες φτάνει μόνο η δική του φωνή θεωρώντας βέβαιο ότι έχει κατορθώσει να «βάλει στο χέρι» όλα τα τοπικά ΜΜΕ»

Παρατηρούμε πως η διατύπωση του Ανδρέα Βασιλόπουλου είναι ιδιαίτερα προσεκτική απέναντι στα τοπικά Μέσα. Ίσως επειδή φοβάται πως μπορεί να δεχτεί μήνυση από αυτά. Μια εκβιαστική κίνηση στην οποία τα Μέσα αυτά έχουν αποδείξει στο παρελθόν πως δεν διστάζουν να προβούν. Aς θυμίσουμε πως η atticavoice έχει ήδη δεχτεί μήνυση από το irafina.gr και το rpn.gr επειδή η ιστοσελίδα μας έχει αναφερθεί τόσο στη χαμηλή ποιότητα της θεματολογίας τους όσο και στη διαφαινόμενη στράτευσή τους στο πλευρό του δημάρχου. Βέβαια η δημοσιογραφική τους ιδιότητα και η δεοντολογική τους προσήλωση δεν τους εμπόδισαν να μας μηνύσουν παραβαίνοντας την δεοντολογική διακήρυξη της ΕΣΗΕΑ, η οποία δηλώνει πως : « Η ΕΣΗΕΑ συμμετείχε μέσω της ΕΟΔ στις συζητήσεις που διεξάγονται σε επίπεδο Ε.Ε. για την αντιμετώπιση του φαινομένου SLAPP (Strategic Lawsuits Against Public Participation-Ένδικα μέσα με στόχο να πλήξουν τη δημόσια συμμετοχή) καθώς η κατάχρηση νομικών διαδικασιών για τον εκφοβισμό και τη φίμωση των δημοσιογράφων εξελίσσεται σε μάστιγα κατά της ελευθερίας του Τύπου διεθνώς »

Αλλά η επικαιρότητα τρέχει και έτσι μαθαίνουμε πως ήδη ένα γάιδαρος έχει καταθέσει μήνυση εναντίον μας επειδή τον αποκαλέσαμε κεφάλα, ένας ιπποπόταμος επειδή τον αποκαλέσαμε παχύδερμο και ένα γεράκι επειδή το αποκαλέσαμε αρπακτικό. Το επόμενο βήμα είναι να κάνουμε κι εμείς μήνυση στον εαυτό μας γιατί τολμάμε να γράφουμε αυτά που πιστεύουμε

Πρωτοφανείς διαστάσεις παίρνει πλέον στο διαδίκτυο η νέα τάση κατασκευής τετράστιχων, όπου ο τελευταίος στίχος είναι πάντα ο ίδιος και απαγγέλλεται εν χορώ. Η Atticavoice, οσμιζόμενη τις νέες τάσεις και ανταποκρινόμενη στις προσδοκίες των αναγνωστών της, αποφάσισε να συνεισφέρει και αυτή στην κοσμογονία δημιουργίας που κατακλύζει αυτές τις ημέρες το διαδίκτυο.

Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα να μπαίνεις στο στόμα ενός ολόκληρου λαού. Πρέπει να έχεις πετύχει πολλά πράγματα. Και ο Μητσοτάκης πράγματι έχει πετύχει πολλά. Πλέον δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Δεν είναι ένας απλός πρωθυπουργός. Είναι πια ένα σύμβολο. Δίνοντας τη συγκεκριμένη ευχή στο Μητσοτάκη, ξορκίζεις το κακό, διώχνεις τα κακά τα πνεύματα. Δεν είναι απαραίτητο να είναι αυτός υπεύθυνος για το κακό. Δεν είναι καν απαραίτητο να έχει γίνει κάποιο κακό. Το λες απλά για να μη γίνει. Σαν να χτυπάς ξύλο ή σαν να φτύνεις στον κόρφο σου, όπως κάνει ο Άδωνις στην τηλεόραση όταν προβλέπει το τέλος της πανδημίας. Πού να βρίσκεις όμως ξύλο και πού να φτύνεις με τη μάσκα στο πρόσωπο; Γι αυτό λοιπόν, γ……. Μητσοτάκη

 

Χριστούγενν΄ αποφάσισα

να πάω στην Ιθάκη

όλο διόδια πλήρωνα

γ……………………

 

Στην Πάτρα όταν έφτασα

μπήκα στο καραβάκι

μάσκες διπλές φορούσαμε

γ…………………………

 

Το βράδυ όταν φτάσαμε

ανάψαμε το τζάκι

έξω είχε ψοφόκρυο

γ………………………

 

Μπύρες πολλές ανοίξαμε

ήπιαμε και κρασάκι

στο κέφι όταν φτάσαμε

γ…………………………

 

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς

μας έβαλες τον Σάκη

εσύ κι ο Μπακογιάννης σου

γ…………………………

 

Πίσω όταν εγύρισα

και πήγα στο μπαράκι

τη μουσική δεν άκουγα

γ……………………

 

Μας είπες ψέματα πολλά

κι αν είχες μυαλουδάκι

το γέλιο θα κοβότανε

γ…………………………

Ο Eric Cantona είναι ίσως ένας από τους τελευταίους ποδοσφαιριστές που υπηρέτησαν την παλιά σχολή του ποδοσφαίρου. Αυτή την πλευρά που πέρα και πάνω από οικονομικούς και καριερίστικους υπολογισμούς, έβαζε την αγάπη για το άθλημα και το πάθος για τη διάκριση. Ο Cantona πρόσφερε θέαμα και πάθος, αν και πολλές φορές έκανε κακό στην καριέρα του από τον εκρηκτικό παρορμητισμό του, όπως συνέβη στην περίπτωση που ανέβηκε στις εξέδρες του γηπέδου και χτύπησε έναν ρατσιστή φίλαθλο που τον έβριζε. Είναι αλήθεια πως ήταν παρορμητικός,απρόβλεπτος και ασυμβίβαστος. Κάποιοι τον αποκάλεσαν κακό παιδί, κάποιοι άλλοι τρομερό παιδί.  Οι οπαδοί της Manchester United όμως, τον αποκαλούν ακόμη και σήμερα βασιλιά. Γιατί ο βασιλιάς Eric ήταν αυτός που συνέβαλε όσο κανένας άλλος στην αναγέννηση της Manchester τη δεκαετία του ’90 και ένας από τους πιο μεγάλους παίκτες που έχουν φορέσει τη φανέλα του μεγάλου συλλόγου. Είναι χαρακτηριστικό πως οι οπαδοί της Manchester, σε μεγάλη ψηφοφορία, τον ανέδειξαν ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε ποτέ με τα χρώματα του συλλόγου τους, βάζοντάς τον πάνω και από τους Βobby Charlton και George Best

Ο Cantona όμως, ήταν ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Ακολουθώντας τους ρυθμούς της καρδιάς του, σε αντίθεση με τις σύγχρονες μηχανές παραγωγής χρήματος τύπου Κριστιάνο Ρονάλντο, αποσύρθηκε νωρίς από την ενεργό δράση γιατί, όπως δήλωσε αρκετά χρόνια αργότερα: "Αγαπούσα το παιχνίδι αλλά δεν είχα πλέον τη διάθεση και το πάθος να πηγαίνω νωρίς για ύπνο, να μη βγαίνω με τους φίλους μου, να μην πίνω όσο θέλω και να μην κάνω όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μου αρέσει να κάνω σ’ αυτή τη ζωή".

Ο Cantona είχε δει πως το ποδόσφαιρο, από παιχνίδι, είχε εξελιχθεί σε μια τεράστια μπίζνα. Και δεν είχε καμία όρεξη να γίνει μέρος αυτής. Την πλούσια ενεργητικότητά του, θα τη διοχέτευε αλλού. Και πράγματι, ανέπτυξε πλούσια καλλιτεχνική, πολιτική και φιλανθρωπική στάση. Τον Οκτώβριο του 2018, σε ένα κείμενό του στο The Player’ς Tribune τοποθετήθηκε με ένα μοναδικό τρόπο πάνω στο θέμα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, εξιστορώντας την πορεία της δικής του οικογένειας. Εκεί, μίλησε για την ιστορία του παππού του που, μαζί με άλλους 100.000 Ισπανούς του Δημοκρατικού Στρατού, κυνηγημένους από τον νικητή του Ισπανικού Εμφύλιου και μετέπειτα δικτάτορα της Ισπανίας για σαράντα χρόνια Φράνκο, βρήκαν ασφαλές καταφύγιο στη Γαλλία, η οποία τους υποδέχτηκε και τους υιοθέτησε. Και αναρωτήθηκε τι θα είχε συμβεί αν η Γαλλία έιχε κλείσει τα σύνορα γι αυτούς, όπως κάνουν τώρα οι ευρωπαϊκές χώρες στους σύγχρονους πρόσφυγες

Παράλληλα, ασχολήθηκε με την υποκριτική. Το 2009 μάλιστα, πρωταγωνίστησε στην ταινία "Looking for Eric" του ταγμένου στο κοινωνικό σινεμά Κen Loach. Στην ταινία αυτή, ο Cantona υποδύεται τον εαυτό του, ο οποίος με ένα σκηνοθετικό εύρημα εμφανίζεται στη ζωή ενός ανθρώπου που τον έχει ίνδαλμα και του οποίου η ζωή έχει πάρει την κατηφόρα. Εκεί, ο Cantona, σε ρόλο πνεύματος παραδίδει στον ήρωα της ταινίας μαθήματα ζωής

Δε θα μπορούσε λοιπόν ο Eric Cantona να μην τοποθετηθεί πάνω στην ανάληψη του Παγκοσμίου Κυπέλλου από το Κατάρ. Και αυτό το έκανε από πολύς νωρίς, σπάζοντας την ομερτά που έχει εξαπλωθεί εδώ και δεκαετίες στο χώρο του ποδοσφαίρου. Μια ομερτά που κηρύσσει υποκριτικά τo “No politica” , εννοώντας όμως ως politica μόνο την πολιτική που απειλεί τα κέρδη των αφεντικών του ποδοσφαίρου. Και τα αφεντικά του ποδοσφαίρου είχαν αποφασίσει για τους δικούς τους λόγους να δώσουν στο Κατάρ τη διοργάνωση του Μουντιάλ του 2022

Ενώ όλοι υποψιάζονται τη μέθοδο με την οποία το Κατάρ κατόρθωσε να εξασφαλίσει τη διοργάνωση των αγώνων, μόνο ο Eric Cantona τόλμησε, από το 2014 ήδη, να τοποθετηθεί πάνω στο θέμα αυτό.

«Όταν ανατέθηκε το Μουντιάλ το 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες, όλοι λέγανε πως δίνεται μια ευκαιρία για την ανάπτυξη του αθλήματος στη Βόρεια Αμερική και μπορεί να είχαν δίκιο. Στο Κατάρ, όμως, γιατί δόθηκε η διοργάνωση; Η μόνη λογική εξήγηση είναι επειδή έχει μεγάλο πλούτο … Το Κατάρ είναι μια πλούσια χώρα και αγόρασε ένα Μουντιάλ. Αυτό συνέβη και είναι πολύ μεγάλο λάθος, καθώς οι κλιματολογικές συνθήκες μόνο για ποδόσφαιρο δεν είναι».

Σύμφωνα με τον Guardian, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2020, περισσότεροι από 6.500 μετανάστες-εργάτες είχαν χάσει τη ζωή τους στο Κατάρ από το 2010, όταν και ανατέθηκε στη χώρα το Μουντιάλ. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν μεταναστεύσει στο Κατάρ από φτωχότερες γειτονικές χώρες, δουλεύοντας για την ανέγερση των εγκαταστάσεων που θα φιλοξενούσαν τους αγώνες ποδοσφαίρου κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Σύμφωνα μάλιστα με το γερμανικό δίκτυο ZDF, το νούμερο αυτό μπορεί να αγγίζει σήμερα ακόμη και τους 15.000.  

Μιλώντας στην Daily Mail, o Eric Cantona μίλησε και γι αυτό : «Για να πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει καθόλου αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είναι πραγματικό Μουντιάλ για εμένα. Το Κατάρ δεν είναι ποδοσφαιρική χώρα. Δεν είμαι εναντίον της ιδέας να φιλοξενηθεί η διοργάνωση σε μια χώρα που μπορεί να προωθηθεί και να αναπτυχθεί το ποδόσφαιρο, όπως συνέβη σε προηγούμενες δεκαετίες με τις ΗΠΑ και με τη Νότια Αφρική. Όμως στο Κατάρ δεν υπάρχει τίποτα, μόνο το χρήμα. Όλα γίνονται για το χρήμα και μόνο για αυτό. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται στους ανθρώπους που συμμετείχαν στην κατασκευή των γηπέδων είναι φρικτός. Τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν. Χιλιάδες. Και εμείς θα πάμε να γιορτάσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο; Λυπάμαι αλλά εγώ δεν θα το παρακολουθήσω. Καταλαβαίνω ότι το ποδόσφαιρο είναι και μπίζνες, αλλά πιστεύω ότι στο συγκεκριμένο μέρος δεν θα έπρεπε να δοθεί αυτή η ευκαιρία».

Εμείς για επίλογο, επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε μερικές από τις πιο μαγικές στιγμές του Eric Cantona όταν έπαιζε ποδόσφαιρο. Και ήταν πολλές αυτές. Αλλά και τον μαγικό επίλογο του κειμένου του στο The Player’ς Tribune.

«Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να κάνω την ίδια απλή ερώτηση σε όσους διευθύνουν το παγκόσμιο παιχνίδι – τους ποδοσφαιριστές, τους πράκτορες, τους χορηγούς και τις επιτροπές.…

Τι είναι το ποδόσφαιρο αν δεν είναι ελευθερία;

Τι είναι η ζωή αν δεν είναι ελευθερία;

Ποιο είναι το νόημα της ζωής;

Νομίζω ότι μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα για την ανθρωπότητα.

Τώρα ξέρετε την ιστορία μου. Προέρχομαι από οικογένεια μεταναστών, ανταρτών, στρατιωτών και εργατών. Όταν ήμουν παιδί δεν είχαμε πολλά, αλλά για μένα η αλήθεια της ζωής είναι ότι μπορούμε να βρούμε την ικανοποίηση  στις μικρές στιγμές.

Ίσως ένα απλό πικνίκ με την οικογένειά μας. Τρία ζευγάρια κάλτσες τυλιγμένα σε μια μπάλα και δεμένα με ένα κορδόνι παπουτσιού. Να παίζουμε ποδόσφαιρο στον ήλιο. Μετά να ξαπλώνουμε στο γρασίδι. Να θαυμάζουμε τα πάντα και το τίποτα.

Όταν έφυγα από το ποδόσφαιρο όταν ήμουν 30 ετών, ξέρετε τι έκανα; Ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο για μένα. Πήγα να ζήσω στην πόλη από την οποία έπρεπε να φύγουν οι παππούδες μου το 1939. Πήγα να ζήσω στη Βαρκελώνη»

 

η εικόνα προέρχεται από άρθρο της Εφημερίδας Συντακτών

 

Ναι ανθρωπάκο … Ξέρω πως νομίζεις ότι δε φταις εσύ για τη δυστυχία των προσφύγων. Πώς άλλωστε να φταις εσύ; Εσύ κοιτάς μονάχα το σπιτάκι και τη δουλίτσα σου … ξέρω πως δεν τους θεωρείς πρόσφυγες, αλλά λαθραίους εισβολείς … ξέρω πως ενοχλείσαι από την παρουσία τους και πως θεωρείς ότι θα αλλοιώσουν τη χριστιανική σου πίστη, γιατί συν τοις άλλοις είσαι και καλός χριστιανός … ξέρω πως πιστεύεις ότι οι δικοί σου πρόγονοι πήγαν μετανάστες με ειδική πρόσκληση και τους υποδέχτηκαν με τιμές … ξέρω επίσης πόσο καλά υποδέχτηκες τους δικούς σου πρόσφυγες, τους Έλληνες, από τη Μικρασιατική καταστροφή … ξέρω πως θεωρείς προδότες και ξένους πράκτορες τους αλληλέγγυους διασώστες των θαλασσοδαρμένων … ξέρω πως για σένα φταίνε οι Τούρκοι και οι μεταφορείς τους που τους αποκαλείς δουλέμπορους αλλοιώνοντας τις έννοιες των λέξεων απλά για να αποσείσεις από πάνω σου την ευθύνη και να νιώσεις εσύ καλύτερα … ξέρω πως δεν καταλαβαίνεις ότι η χώρα σου κάνει πράξεις ντροπής και αντίθετες στο Διεθνές Δίκαιο … ξέρω πως δεν σε νοιάζει που οι δομές «υποδοχής» των προσφύγων είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης

Ναι ανθρωπάκο … Δεν περιμένω από σένα ούτε να καταλάβεις ούτε να δείξεις συμπόνια … Το μόνο που θα σε ταράξει ανθρωπάκο, είναι όταν δε θα μπορείς να κάνεις το μπάνιο σου από τα πτώματα των θαλασσοπνιγμένων … ίσως αυτή να είναι και η μόνη εκδίκηση που μπορούν να πάρουν της γης οι κολασμένοι

Γιάννης Ρίτσος και Τάσος Λειβαδίτης στην εξορία του Άη Στράτη, το 1951.

 

Από το 1929 μέχρι και το 1963, ο Άη Στράτης ήταν ένας από τους τόπους εκτόπισης, φυλάκισης, εξαθλίωσης, βασανισμού και θανάτου χιλιάδων ανθρώπων λόγω της ιδεολογίας τους, θύματα είτε του Μεταξικού καθεστώτος είτε της μετεμφυλιακής Δεξιάς. Το νησί που είχε μετατραπεί σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης δε σταμάτησε τη λειτουργία του ούτε επί ναζιστικής κατοχής, όταν οι Έλληνες διοικητές του παρέδωσαν τους Έλληνες κρατούμενους στους ναζί κατακτητές. Το 1951 οι εκτοπισμένοι στον Αη- Στράτη ήταν περίπου 3.000 (!)

Από υπόμνημα των πολιτικών εξορίστων του 1950, διαβάζουμε : "Ο διωγμός μας οφείλεται σε καθαρά πολιτικά ελατήρια. Στο πρόσωπό μας, η κυβέρνηση τιμωρεί όχι τους παραβάτες κανενός ιδιαίτερου νόμου, αλλά τους πολιτικούς της αντιπάλους. Ο λόγος που μας έστειλαν εξορία για τρία περίπου χρόνια, και μερικούς μάλιστα για τέσσερα, είναι γιατί αρνηθήκαμε να υπογράψουμε τις λεγόμενες "δηλώσεις μετανοίας", αρνηθήκαμε, δηλαδή, να υπογράψουμε γραφτές δηλώσεις με τις οποίες να απαρνιόμαστε ορισμένες απόψεις και πεποιθήσεις".

Αυτή τη μονομερή απόφαση των φασιστικών, ναζιστικών και των αμερικανοκινούμενων καθεστώτων, ο πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, την αποκάλεσε πριν από λίγες ημέρες διχασμό. Είναι πραγματικά προκλητική η επίκληση του κινδύνου του διχασμού από μια εξουσία που ήδη έχει επιβάλλει στην πράξη το διχασμό, πότε με φυλακίσεις και εξορίες και πότε με τις ταξικές της πολιτικές. Στον απαράδεκτο ισχυρισμό αυτού του φαιδρού προσώπου που βρίσκεται στον πρωθυπουργικό θώκο εξαιτίας ενός λαού επιλήσμονα, δεν θα απαντήσουμε εμείς, αλλά οι ποιητές μας. Αυτοί που μαζί με χιλιάδες άλλους απλούς πολίτες βρέθηκαν φυλακισμένοι στο όμορφο νησί που κάποιοι αποφάσισαν να το κάνουν τόπο μαρτυρίου.

Και δεν ήταν λίγοι οι φυλακισμένοι ποιητές. Ο Μενέλαος Λουντέμης, Ο Κώστας Βάρναλης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Νίκος Καρούζος, ο λογοτέχνης Άρης Αλεξάνδρου, ο ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης είναι ίσως οι πιο γνωστοί από αυτούς

 

Οχτώβρης, του Κώστα Βάρναλη  (εξορισμένος στον Άη Στράτη)

 

Αφού μας εσκοτώναν με το ζόρι

στα μακελειά τους χρόνια οι μπαζαδόροι

κι αφού μας εσκοτώνανε πιο φίνα

στα χρόνια της ειρήνης με την πείνα·

 

αφού μας εσκοτώναν έτσι αιώνες

τ' αφεντικά μας οι απατεώνες,

της Λύτρωσης, αδέρφια, η ώρα φτάνει

αρπάχτε από το Χάρο το δρεπάνι!

 

Τελειώσανε τα ψέματα κι αστεία.

Κάνει νερά και τρίζει η Πολιτεία.

Το σάπιο, το κουρσάρικο καράβι

δεν το σώζουν των φασισμών οι μπράβοι.

 

Ψηλά κι ορθοί σταθείτε δικαιοκρίτες

όλου του κόσμου οι μάρτυρες κι ακρίτες!

 

Απ' τα μπουντρούμια και την εξορία

η νέα του κόσμου ξεκινά Ιστορία.

 

(1935, Αη Στράτης)

 

 

Δύο άνθρωποι, του Τίτου Πατρίκιου  (εξορισμένος στον Άη Στράτη)

 

Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου
δυο ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες
δεν αποκλείεται ο ένας να ήμουν εγώ
που με ξαναστέλναν εξορία.

Και κείνο το πρωί είχα σαν και σένα
τόσα όνειρα
για τη δουλειά που θα 'βρισκα,
για έναν περίπατο στα φώτα και την άσφαλτο,
για λίγο ήλιο...

Και κείνος
που ξαφνικά τα σίδερα τον δέσαν στο κορμί μου
είχε και κείνος χαραγμένα τα όνειρά του
στο αυστηρό του πρόσωπο.
(Τον πήρανε χαράματα στις έξι από τη γυναίκα του).

Όταν βλέπεις στο δρόμο δυο ανθρώπους
με χειροπέδες
μη νομίσεις τίποτα περισσότερο
μη νομίσεις τίποτα λιγότερο.

Δυο άνθρωποι.
Σαν και σένα.

(Άη-Στράτης, 1953)

 

 

Ποιητική, Άρης Αλεξάνδρου

(εξορισμένος στον Άη Στράτη)

Αξίζει δεν αξίζει
στέλνω τις εκθέσεις μου σε χώρες που δε γίνανε ακόμα
προδίνω τις κινήσεις ενός ήλιου
που πέφτει την αυγή δίπλα στις μάντρες
επικυρώνοντας με φως
τις εκτελέσεις.

Η κάθε μου λέξη
αν την αγγίξεις με τη γλώσσα
θυμίζει πικραμύγδαλο.
Απ’ την κάθε μου λέξη
λείπει ένα μεσημέρι με τα χέρια της μητέρας δίπλα στο ψωμί
και το φως που έσταζε απ’ το παιδικό κουτάλι στην πετσέτα.

Η μόνη ξιφολόγχη μου
ήταν το κρυφοκοίταγμα του φεγγαριού απ’ τα σύννεφα.
Ίσως γι’ αυτό δεν έγραψα ποτέ
στίχους τελεσίδικους σαν άντερα χυμένα
ίσως γι’ αυτό εγκαταλείπουν ένας-ένας τα χαρτιά μου
και τους ακούω στις κουβέντες όσων δε με έχουνε διαβάσει.

 

(Άη Στράτης, 1951)

 

 

Γράμμα στον Ζολιό-Κιουρί, του Γιάννη Ρίτσου (εξορισμένος στον Άη Στράτη), απόσπασμα

 

« (…) Βρισκόμαστε δω πέρα, κάπου τρεις χιλιάδες

άνθρωποι απλοί, δουλευτάδες, γραμματιζούμενοι

με μια τρύπια κουβέρτα στον ώμο μας

μ’ ένα κρεμμύδι, πέντε ελιές κ’ ένα ξεροκόμματο φως στο ταγάρι μας

άνθρωποι απλοί σαν τα δέντρα μπροστά στον ήλιο

άνθρωποι που δεν έχουμε άλλο κρίμα στο λαιμό μας

εξόν μονάχα που αγαπάμε όπως και συ

τη λευτεριά και την ειρήνη.

 

(…) Ζολιό, πες και στους άλλους αδελφούς μας

στον Ερεμπουργκ, στον Αραγκόν και στο Νερούντα,

στον Ελυάρ, στον Πικασσό και σ’ όλα μας τ’ αδέρφια

πως είμαστε δω πέρα τρεις χιλιάδες εξόριστοι

όχι για τίποτ’ άλλο, αδέρφια μου,

παρά μονάχα, να, γιατί και ‘μεις όπως και ‘σεις

σηκώνουμε στη ράχη μας ένα αγκωνάρι απ’ το καμένο σπίτι μας

να χτίσουμε για κείνους που θα ‘ρθούν ένα καινούργιο σπίτι με πολλά παράθυρα

πολλά φαρδιά παράθυρα προς την ανατολή

να μη νυχτώνει από νωρίς η καρδιά των μανάδων

να μην κοιμούνται κάθε βράδυ τα παιδιά δίπλα στο θάνατο.

…

Αχ, έτσι, αδέρφια μου, να μην υπάρχουν πια καμένα σπίτια

μα να ‘ναι όλος ο κόσμος ένα σπίτι ασβεστωμένο με τη βούρτσα του ήλιου

κι αχ, έτσι, αδέρφια μου, τούτο το σπίτι να το συγυρνάει μονάχα

η μάνα μας η Λευτεριά κ’ η πρωτοθυγατέρα της η Ειρήνη».

 

 

Ταξίδι στον Άη – Στράτη, του Μενέλαου Λουντέμη, (εξορισμένος στον Άη-Στράτη)

 

Χτες την αυγή φουντάραμε

στο νέο πετρονήσι μας.

Ο «Αλφειός» («Μεταγωγόν ο Αλφειός»),

εσύρθηκε νωθρά στ’ ακροθαλάσσι…

Άνοιξε τις μασέλες του. Και ξέρασε-

μιαν αμπαριά καινούργιους Ιωνάδες.

 

Βαρύ ήταν το ταξίδι μας. Ενάντιο.

Κι’ η θάλασσα ένα πέλαγο χολή.

Το πλοίο οκνό, κι’ ολονυχτίς μας εσεργιάνιζε

στα βορινά σοκάκια του Αιγαίου.

-Μεταλλικό κιβούρι-

που έψαχνε για το νεκροταφείο μας.

 

Είμαστ’ ένα φορτίο αγύριστα μυαλά,

παραδομένα με το μέτρο.

Ένα φορτίο αντίγνωμοι,

Φερέοικοι Ροβινσώνες του Αιγαίου.

Που ζαλωθήκαμε στην πλάτη την τιμή μας,

και πάμε στης θυσίας το Μαραθώνιο.

 

… Πίσω στο βράχο του Μακρονησιού

ακόμη κυματίζει,

η διψασμένη ανάσα μας.

Και στο γιαλό απ’ την πέτρινην εξέδρα της

μ’ ένα γυμνό κλαρί,

μας ξεπροβόδισε ξεφούσκωτη η Ιστορία.

Είχαμε κάτι μάτια θεονήστικα για πράσινο.

Κάτι χείλια ραγισμένα για νερό.

Και κάτι χέρια κόκκαλα…

 

Και χτες πρωί, με την αυγή

φουντάραμε στον Κόσμο μας,

σε νέο καταστρωμένο ανθρωποστάσι.

Νησί μικρό χαμένο στα νερά

(«κλωβός επικινδύνων»).

 

Μα ο κόσμος ήταν πάλι χωροφύλακες…

Αμπαρωμένα σπίτια και τουφέκια.

Σπίτια τεφρά. Και βράχοι κυματόδαρτοι.

Βράχοι ξανά. Όλο βράχοι. Και βοριάδες.

(Η Μακρόνησο μας πήρε το κατόπι…)

 

Μα σαν επήραμε σιγά τη ρεματιά,

πατώντας στο εμβατήριο που μας έψελναν

οι ραψωδοί της ζέστης – τα τζιτζίκια.

Σαν πήραμε το ρέμα για το πλάτωμα.

Εκεί που βούιζε το πάνινο χωριό μας.

Εκεί που πρασινίζαν και μας προσμέναν

κάτι γρηούλες μυγδαλιές

λίγου νερού ζητιάνες

Σαν πήραμε το ρέμα-ρέμα για το πλάτωμα…

Μια λυγαριά καταμεσίς στη ρεματιά,

(προσκυνητάρι της πανώριας Άνοιξης)

Αγκάλιασε τη μέση μας σαν αδελφή.

Και μας θυμιάτισε με τη μοσκοβολιά της…

 

Κι’ εκεί… Αυτή η ψυχή…

Αυτή η ψυχή που ελύγισε τα σίδερα.

Αυτή η ψυχή η ορθή, αυτή η ψυχή μας,

(μπροστά στο τέμπλο της πανώριας Άνοιξης).

Ανάσανε βαθειά. Βαθειά πολύ.

Ανάσανε για όλες τις ανάσες.

Και προσκύνησε.

Ήταν η πρώτη φορά…

 

Στα 1954, έχοντας διακοπεί προσωρινά η εκτόπιση του Μενέλαου Λουντέμη στον Αη-Στράτη, ο ποιητής βρισκόταν στην Αθήνα, όπου έλαβε ένα γράμμα από κάποιον συνεξόριστό του. «Απόψε είχαμε πλημμύρα…», του έγραφε ο εξόριστος. Με αφορμή αυτό το γράμμα, ο ποιητής μετουσίωσε όλη την αγωνία και τα βάσανα των συναγωνιστών του σε ποίημα

 

Η ψυχή μου έμεινε εξορία, του Μενέλαου Λουντέμη

«Απόψε είχαμε πλημμύρα…»

(Από γράμμα τους)

Ακούστε εσείς.

Εσείς που κοιμηθήκατε κι’ απόψε στα ζεστά,

σβήνοντας με μια κίνηση το φώς.

Σαν τους θεούς που παίζουν τη «Δημιουργία»:

(«Γεννηθήτω φως» -και εγένετο). Ακούστε με!

 

Τούτη την άναρθρη νύχτα που σωπαίνουν οι λύκοι –

Γιατί ουρλιάζουν οι άνθρωποι. Ακούστε με.

Εσείς, που κοιμάστε αγκαλιά με τα όνειρα.

Εσείς, που σας φιλά στο στόμα η Ζωή.

Που σας χαϊδεύει με το μετάξι της. Εσείς.

Ακούστε με!

 

Λίγες μόνο ώρες απ’ τη στεργιά,

Και χίλια χρόνια μακρυά απ’ την Οικουμένη.

Παλεύει ένα ολομόναχο νησί,

-πέτρινος αφαλός στο χάος της θάλασσας-

στο ασίγαστο Αιγαίο, που σηκώθηκε ορθό.

Και χύθηκε πάνω στα γκρεμνά του.

 

Απόψε έφτασε εκεί ο Κατακλυσμός,

Ξεκολλημένος απ’ τις σελίδες της Μυθολογίας.

Κι’ έσπασε τους μύλους του Νησιού.

Και χόρεψε στην πέτρινη ράχη του

τον πυρρίχιο της λύσσας.

 

Απόψε βρέχει μαχαίρια η βροχή,

Και σκίζουν τις κοιλιές των τσαντηριών τους.

Ο βοριάς δείχνει ολόϊσα το νησί.

Και τα κύματα αδειάζουν τις άγριες δεξαμενές τους

ίσα πάνω του.

Και σκάβουν, σκάβουν, την πλαγιά.

(Κι’ ο κόσμος εγέμισε ρυτίδες…)

 

Α, τι κυλούν τις νύχτες οι κατεβασιές.

Τι παίρνουν, και τι φέρνουν, και τι κυνηγούν.

Τι μπόγους, τι σοδειές, και τι υπάρχοντα.

Τι αίματα, τι δέματα, και τι φυλαχτά…

Το γράμμα της μανούλας… Που βράχηκε,

Και δε θα διαβάζεται πια

(Κι ήταν τόσο λίγη η ορθογραφία της…)

 

Κι’ όλα αυτά, γιατί; Μα γιατί;

Γιατί η ματιά τους είναι απλή και φεγγερή.

Γιατί ζεσταίνει τις πληγές του κόσμου.

Γιατί η μιλιά τους είν’ γλυκειά και ταπεινή.

Σαν την «επί του όρους» ομιλία.

 

Απόψε πάλι δε θα κοιμηθώ.

Απόψε πάλι θα βραχώ με τους βρεγμένους.

Και θα βογγήξω με τους άρρωστους.

Γιατί η ψυχή μου έμεινε εκεί.

Γιατί ο Γολγοθάς που με κάρφωσε

μούδωσε το σταυρό του μαζί μου…

 

 

Γκράφιτι με ποίηση του Γιάννη Ρίτσου στον Αη Στράτη 

Για να αποκτήσεις βιωματική σχέση με έναν τόπο, είναι βέβαιο πως πρέπει να τον γνωρίσεις όλες τις εποχές του χρόνου. Να βραχείς από τα πρωτοβρόχια, να νιώσεις το κρύο του χειμώνα, να ζεσταθείς από το τζάκι, να μυρίσεις τα αρώματα της άνοιξης, να σε αγκαλιάσει ο ήλιος του καλοκαιριού. Να δεις τις ελιές να καρπίζουν, τα κλήματα να πετάνε, τους κρίνους να ανθίζουν, τα αμπέλια να χρυσίζουν. Η καλοκαιρινή εικόνα ενός τόπου είναι μία μόνο από τις μορφές του, ίσως και η πιο απατηλή.

Επισκεφτήκαμε την αγαπημένη μας Ιθάκη τα περασμένα Χριστούγεννα, καταγράψαμε τις εικόνες που αντικρίσαμε και τις παρουσιάζουμε με τη μορφή ενός οδοιπορικού. Ένα οδοιπορικό σε ένα νησί που ακόμη αντιστέκεται απέναντι στην αλόγιστη ανάπτυξη. Ως πότε όμως; Η πολιορκία του από τα αδηφάγα συμφέροντα είναι βουβή, αλλά πέρα για πέρα υπαρκτή

Κιόνι

25/12/2021 … Κιόνι Ιθάκης. Μακριά από τα κότερα και την πολυκοσμία του καλοκαιριού. Μεσημέρι Χριστουγέννων. Και αυτοί οι λίγοι που βρίσκονται στο Κιόνι σήμερα, είναι μαζεμένοι σπίτι τους για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Μόνο κάποιοι περίεργοι τριγυρνούν, τραβώντας φωτογραφίες. Ομορφιά και γαλήνη μαζί

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εξωγή

27/12/2021 … Εξωγή Ιθάκης. Χτισμένη σαν αετοφωλιά πάνω από τον εντυπωσιακό κόλπο των Αφαλών, η Εξωγή προσφέρει μια από τις πιο εντυπωσιακές θέες στο νησί. Εδώ, δίπλα από τα νέα σπίτια που χτίζονται, στέκουν ακόμη με πείσμα δεκάδες ερείπια, όπου ο χρόνος έχει παγώσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Πεσμένες οροφές, όρθιοι τοίχοι, μια γωνιά, ένα φουρνάκι, κάποια κρεβάτια που βρίσκονται ακόμη στις θέσεις τους, όπως ακριβώς ήταν, όταν τα σπίτια αυτά εγκαταλείφθηκαν, ποιος ξέρει κάτω από ποιες συνθήκες. Όλα αυτά δεν γίνεται να τα προσπεράσεις αδιάφορα και να μην αναμετρηθείς για άλλη μια φορά με την αναπόφευκτη φθορά του χρόνου. Όπως επίσης, δεν γίνεται να μην εντυπωσιαστείς με τη δύναμη της φύσης να παίρνει πίσω το χώρο που της αφήνει ελεύθερο ο άνθρωπος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η παραλία των Αφαλών

28/12/2021 … Αφάλες Ιθάκης. Σε διάφορους ταξιδιωτικούς οδηγούς, Αφάλες ονομάζεται η πιο εντυπωσιακή παραλία της Ιθάκης, ο Πλατυνάμμος, όπως τον ονομάζουν οι ντόπιοι. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί τουρίστες μπερδεύονται και φτάνουν στις Αφάλες, νομίζοντας πως έχουν φτάσει στον Πλατυνάμμο και απογοητεύονται. Γιατί οι ντόπιοι, όταν λένε Αφάλες, εννοούν τη βραχώδη και εύκολα προσβάσιμη παραλία που βρίσκεται στο κέντρο του κόλπου των Αφαλών, μια παραλία όμως που δεν ικανοποιεί τον μέσο τουρίστα. Σίγουρα όμως θα αποζημιώσει και με το παραπάνω όποιον θέλει να νιώσει την απόλυτη επαφή με τη φύση, μακριά από πολυκοσμία, από δρόμους, από αυτοκίνητα, από ξαπλώστρες, από μπαράκια με μουσική, από ρακέτες. Ειδικά, εάν τις επισκεφτεί τις πρώτες πρωϊνές ώρες ή τις τελευταίες απογευματινές, όταν η θάλασσα θα είναι γαλήνια και ο ήλιος χαμηλά. Από μπροστά η θάλασσα και από πίσω ένα μοναδικό κυπαρισσόδασος που φτάνει μέχρι την παραλία, συνθέτουν ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς. Όποιος μάλιστα, έχει τη διάθεση για εξερεύνηση, θα έχει την τύχη να ανακαλύψει και άλλες κρυφές και απρόσιτες από στεριάς παραλίες. Η διαδρομή, δε, από τους Άγιους Σαράντα μέχρι την παραλία, περνώντας μέσα από τα επιβλητικά κυπαρίσσια, είναι μαγευτική

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το πλατύ ρείθρο

29/12/2021 … Τέταρτη συνεχόμενη ημέρα βροχόπτωσης. Η βροχή και η υγρασία έχουν διαποτίσει τα πάντα γύρω μας και συνειρμικά έρχεται στο νου μας η σουρεαλιστική εικόνα από το «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες με τα ψάρια που κολυμπούσαν μέσα στα νοτισμένα από την υγρασία δωμάτια των σπιτιών του Μακόντο. Τόσο νερό άραγε πού να πηγαίνει, αναρωτηθήκαμε. Ευτυχώς, κάθε μέρα, ο καιρός μας κάνει δώρο δυο-τρεις ώρες χωρίς βροχή και έτσι μπορέσαμε να βγούμε έξω για να βρούμε την απάντηση. Κατεβήκαμε στις Φρίκες, όπου ξέραμε πως καταλήγει, ξεκινώντας από το βουνό της Εξωγής, το ξεροπόταμο του καλοκαιριού. Σήμερα όμως δεν ήταν καθόλου ξερό. Μπήκαμε λοιπόν μέσα του και αρχίσαμε να το ανεβαίνουμε, κόντρα στη ροή του νερού. Οι εικόνες ήταν μαγικές και ολότελα διαφορετικές από αυτές του καλοκαιριού. Μια φύση ζωντανή που παλεύει κόντρα στις ανθρώπινες επεμβάσεις και αυθαιρεσίες. Ένα ποταμάκι που κάνει την πανάρχαια δουλειά του, μεταφέροντας τα πλεονάζοντα νερά με ασφάλεια στη θάλασσα. Κάποιοι το στενεύουν, ενώ κάποιοι άλλοι το φοβούνται λησμονώντας πως δεν ήταν το ποτάμι αυτό που πήγε να τους βρει, αλλά αυτοί. Καλό είναι οι δημοτικοί άρχοντες να περιβάλλουν το ποταμάκι αυτό με την απαραίτητη φροντίδα, σώζοντάς το από κάθε λογής επικίνδυνες και αυθαίρετες επεμβάσεις

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι αρχαίες Αλαλκομενές

30/12/2021 … Αλαλκομενές … «Ανάμεσα σε όλα αυτά τα κυκλώπεια τείχη κάποτε ορθωνόταν μία πόλη, η οποία πρέπει να περιείχε 2.000 σπίτια, είτε λαξευμένα στο βράχο, είτε κατασκευασμένα με την κυκλώπεια τεχνική. Κατάφερα να βρω τα ερείπια από τα 190 τέτοια σπίτια, καλά ή λιγότερο διατηρημένα. Μέτρησα 12 από αυτά και βρήκα ότι το μήκος τους είναι από 21 έως 63 πόδια και το πλάτος τους από 15 έως 20 πόδια. Το σύνηθες μέγεθος των τραχιά κομμένων πετρών είναι μήκους 5 ποδιών και πλάτους 4 ποδιών και 8 ιντσών, ενώ έχουν πάχος 2 πόδια. Το μέγεθος αυτών των πετρών ξεπερνά κατά πολύ αυτών των πετρών στα κυκλώπεια σπίτια που ανακάλυψα στις Μυκήνες και στην Τίρυνθα. Μερικά από τα σπίτια αποτελούνταν μόνο από ένα δωμάτιο, ενώ άλλα είχαν τέσσερα ή ακόμη και έξι.

… Αυτή η κυκλώπεια πρωτεύουσα είναι μοναδική στον κόσμο, και ο κάθε θαυμαστής του Ομήρου θα έπρεπε να έρθει να την δει … Στις ανασκαφές μου στους πρόποδες του βουνού Αετός βρήκα δύο νομίσματα της Ιθάκης, με έναν πετεινό και την επιγραφή "ΙΘΑΚΩΝ" στην μία πλευρά και στην άλλη πλευρά το κεφάλι του Οδυσσέα με ένα κωνικό καπέλο ή "πηλίδιον", όπως ονομάζεται». Αυτά έγραψε ο Ερρίκος Σλήμαν, ο οποίος επισκέφθηκε την Ιθάκη για ανασκαφές το 1868 και το 1878, στο βιβλίο του " Ίλιον, η πόλη και η χώρα των Τρώων "

Αυτό τον αρχαιολογικό χώρο επισκεφθήκαμε σήμερα. Αν ο Σλήμαν ζούσε βέβαια, μόνο ντροπή θα ένιωθε για την εγκατάλειψη και την απαξίωση το χώρου. Μόνο αν είσαι τυχερός ή έχεις κάποια διαίσθηση, θα μπορέσεις να εντοπίσεις τα κυκλώπεια τείχη, τις αρχαίες δεξαμενές ή την πυλίδα εξόδου. Κάποια από αυτά τα εντοπίσαμε, κάποια άλλα όχι. Όπως και να έχει, όμως, η εμπειρία κατά την εξερεύνηση του χώρου είναι μοναδική. Αλλά και η θέα που απολαμβάνεις μετά από μια αρκετά επίπονη ανάβαση είναι απίστευτη. Από το ύψος των 400 περίπου μέτρων μπορείς να αντικρίσεις τη Βόρεια Ιθάκη να εκτείνεται πέρα από τον επιβλητικό κόλπο του Αετού, την Κεφαλλονιά, τη Λευκάδα, καθώς και τις απέναντι ακτές της Αιτωλοακαρνανίας και να ζηλέψεις που δεν μπορείς να πετάξεις

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ανωγή

31/12/2021 … Ανωγή Ιθάκης. Όπως υποδηλώνει και το όνομά της, η Ανωγή είναι ένα ορεινό χωριό, χτισμένο σε υψόμετρο 550 μέτρων. Όμορφο και απόκοσμα ήσυχο, ακόμη και τον Αύγουστο, μας προκαλεί, κάθε φορά που την επισκεπτόμαστε, για εξερεύνηση. Στην πλατεία του χωριού συνυπάρχουν το μοναδικό καφενείο-ταβέρνα, η εκκλησία της Παναγίας με τοιχογραφίες του 16ου αιώνα και το Βενετσιάνικο καμπαναριό του 17ου αιώνα. Στο βόρειο άκρο του χωριού, λίγο πιο ψηλά, ξεδιπλώνεται μια εντυπωσιακή εγκαταλελειμμένη μεσαιωνική πολιτεία, το παλιό χωριό της Ανωγής. Τρία χιλιόμετρα προς το νότο, υψώνεται πάνω ακριβώς από τον κόλπο του Μώλου, το μοναστήρι των Καθαρών από τα τέλη του 17ου αιώνα, με μια από τις πιο εντυπωσιακές και πιο φωτογραφημένες θέες στο νησί

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η παραλία της Πόλης

1/1/2022 … Στην Πόλη, όπως ονομάζεται η παραλία του Σταυρού Ιθάκης. Μια ημέρα που, από άποψη καιρού, περισσότερο με Πάσχα έμοιαζε, παρά με Πρωτοχρονιά. Αριστερά της παραλίας, το μικρό ψαρολίμανο με τις πολύχρωμες βάρκες, στη μέση κάποια ψαροκάικα που έχουν βγει έξω για το ετήσιο φρεσκάρισμα και δεξιά, κάποιοι τολμηροί που κάνουν μπάνιο

 

 

 

 

 

 

 

 

Βαθύ (Χώρα)

2/1/2022 … Βαθύ Ιθάκης, η Χώρα του νησιού. Ένα απίστευτης ομορφιάς φυσικό λιμάνι, που αφήνει άφωνους όσους έχουν την τύχη να εισέλθουν σε αυτό από θαλάσσης. Είναι κρίμα που οι σημερινοί ταξιδιώτες που επισκέπτονται την Ιθάκη χάνουν τη μοναδική και αξέχαστη εμπειρία της εισόδου στο περίκλειστο αυτό λιμάνι. Και αυτό, γιατί εδώ και είκοσι χρόνια, κάτω από πιέσεις των εφοπλιστικών εταιριών, για συντόμευση της διαδρομής και μείωση του λειτουργικού κόστους των πλοίων τους, επελέγη ως λιμάνι υποδοχής των πλοίων ο Πίσω Αετός. Σήμα κατατεθέν του Βαθιού αποτελεί εδώ και αρκετά χρόνια το άγαλμα του Οδυσσέα, μία ενδιαφέρουσα διπλή σύνθεση που από τη μια απεικονίζει τον Ομηρικό ήρωα όρθιο να ατενίζει την είσοδο του λιμανιού και από την άλλη να κωπηλατεί.

 

 

 

 

 

 

 

Πριν από 62 χρόνια σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ο μεγάλος συγγραφέας και φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ . Αντικομφορμιστής, αντιεξουσιαστής, ανθρωπιστής και αλληλέγγυος, ο Καμύ σημάδεψε με το έργο του τη λογοτεχνία του 20^ου αιώνα. Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, στις 4 Ιανουαρίου του 1960, μεταφέρουμε κάποιους αφορισμούς του Καμύ, όπως αυτοί διατυπώνονται σε ένα από τα πιο γνωστά του έργα, την «Πτώση». Η μετάφραση είναι της Λίτας Ιγνατιάδου από τις εκδόσεις Ατραπός

Στην «Πτώση», με αφορμή την αυτοκτονία ενός κοριτσιού που συνέβη μπροστά στα μάτια του και την απόλυτη αδιαφορία του για το γεγονός, ο επιτυχημένος δικηγόρος Ζαν Μπατίστ Κλαμάνς, μέσα σ’ ένα μπαρ του Άμστερνταμ, επιδίδεται σ΄ έναν δραματικό μονόλογο. Έναν μονόλογο αυτοκριτικής, μέσα από τον οποίο αναδύεται ο ξεπεσμός του ανθρώπινου γένους, η ανηθικότητα, η υποκρισία, η πτώση.

 

… Γνωρίζω, ωστόσο, καλά πως η αγάπη για την εκλεπτυσμέμνη γλώσσα ή τα μεταξωτά εσώρουχα δεν σημαίνει οπωσδήποτε καθαρότητα και αρχοντιά … Τα αντίθετο. Το στυλ, όπως και το μετάξι, συχνά καλύπτουν ασχήμια και βρομιά. Παρηγορούμαι, λέγοντας στον εαυτό μου πως, στο κάτω κάτω, κι αυτοί που σκοτώνουν τη γλώσσα, δεν είναι οπωσδήποτε καθαροί

… Έχετε παρατηρήσει πως μόνον ο θάνατος ξυπνάει τα αισθήματά μας; Πόσο αγαπάμε τους φίλους που μας άφησαν, δεν είναι έτσι; Πόσο θαυμάζουμε τους δασκάλους μας που δεν μιλάνε πια, για τι βρίσκονται στο χώμα! Ξέρετε γιατί είμαστε πάντα δικαιότεροι με τους νεκρούς; Είναι απλό! Οι νεκροί δε μας δημιουργούν υποχρεώσεις. Μας αφήνουν ελεύθερους, δε μας στερούν το χρόνο μας, μπορούμε να τους τιμήσουμε μεταξύ κοκτέιλ και μαιτρέσας, γενικά, όταν δεν έχουμε τίποτ' άλλο να κάνουμε. Αν μας υποχρεώνουν για κάτι είναι η μνήμη και η μνήμη είναι τόσο κοντή. Όχι, αυτό που αγαπάμε στους φίλους μας είναι ο φρέσκος θάνατος, ο οδυνηρός θάνατος, η συγκίνησή μας, εν ολίγοις ο εαυτός μας!

… Παρατηρήστε τους γείτονές σας αν, παρ’ ελπίδα, επέλθει κάποιος θάνατος μέσα στην πολυκατοικία σας. Κοιμόντουσαν μέσα στη μικρή ζωή τους και να, για παράδειγμα, πεθαίνει ο θυρωρός. Αμέσως ξυπνούν, αναταράζονται, ενημερώνονται, λυπούνται. Ένας θάνατος επί του πιεστηρίου και επιτέλους το θέαμα αρχίζει. Έχουν ανάγκη από τραγωδία, τι τα θέλετε; Είναι η μικρή τους υπέρβαση, το απεριτίφ τους

… Ξέρω καλά ότι δε μπορεί εύκολα να παραιτηθεί κανείς από το να κυριαρχεί πάνω στον άλλον, να εξυπηρετείται απ’ αυτόν. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τους σκλάβους όπως και τον καθαρό αέρα. Το να κυριαρχείς σημαίνει ν΄ανασαίνεις, δε νομίζετε; Ακόμα κι οι πιο κακότυχοι καταφέρνουν ν΄ ανασαίνουν . Ακόμη κι ο τελευταίος στην κοινωνική κλίμακα έχει κάποιον που απάνω του κυριαρχεί: τη σύζυγο, το παιδί του. Αν είναι εργένης, έχει το σκύλο του. Το βασικό είναι να μπορείς να θυμώνεις χωρίς ο άλλος να έχει δικαίωμα ν΄ αντιμιλάει.

… Ξέρετε τι είναι η γοητεία; Είναι ο τρόπος να παίρνεις καταφατική απάντηση χωρίς να έχεις θέσει κανένα καθαρό ερώτημα

… Η πιο φυσική σκέψη στον άνθρωπο, εκείνη που του ε΄ρχεται αυθόρμητα, μέσα απ΄ τα βάθη της φύσης του, είναι η σκέψη της αθωοότητάς του … Καθένας απαιτεί να είναι αθώος, πάση θυσία, έστω κι αν πρόκειται να ενοχοποιήσει γι αυτό όλο το ανθρώπινο είδος και τον ουρανό

… Πολλοί άνθρωποι, όμως, σκαρφαλώνουν στο σταυρό, μόνο και μόνο για να τους βλέπουν από μακριά, έστω κι αν γι’ αυτό πρέπει να ποδοπατήσουν εκείνον που βρίσκεται εκεί πάνω, εδώ και χρόνια. Πάρα πολλοί άνθρωποι αποφάσισαν να παρατήσουν τη γενναιοδωρία ψυχής και να καταπιαστούν με την ελεημοσύνη

… Τον έστησαν (σ.σ τον Ιησού) σε μια αίθουσα δικαστηρίου, στα βάθη της καρδιά τους, κι εκεί βαράνε, δικάζουν και καταδικάζουν εν ονόματί του. Εκείνος μιλούσε γλυκά στην αμαρτωλή: « Εγώ, δε σε καταδικάζω!» δε βαριέσαι, εκείνοι καταδικάζουν. Δε συγχωρούν κανέναν. Εν ονόματι του Κυρίου; Του Κυρίου; Αυτός δε ζήτησε ποτέ κάτι τέτοιο. Ήθελε να τον αγαπούν, τίποτα άλλο. Φυσικά, υπάρχουν άνθρωποι που τον αγαπούν ανάμεσα στους Χριστιανούς. Είναι όμως μετρημένοι

… Δεν ήξερα πως η ελευθερία δεν είναι ανταμοιβή, ούτε παρασημοφόρηση που την γιορτάζουν με σαμπάνια. Ούτε δώρο, ή κανένα κουτί με μπινελίκια. Α, όχι! Αντίθετα, είναι μια αγγαρεία, ένας αγώνας δρόμου, μοναχικός, εξουθενωτικός. Ούτε σαμπάνιες, ούτε φίλοι που σηκώνουν το ποτήρι τους κοιτάζοντάς σας τρυφερά. Μόνος μέσα στη θλιβερή αίθουσα, μόνος στο εδώλιο των δικαστών, μόνος στις αποφάσεις που θα πάρετε για τον εαυτό σας και για τους άλλους. Στην άκρη κάθε ελευθερίας υπάρχει μια απόφαση. Να, γιατί η ελευθερία είναι βαριά να την κουβαλάς, κυρίως όταν υποφέρεις από πυρετούς, όταν πονάς ή δεν έχεις αγάπη μέσα σου για κανέναν.

Στη Λατινική Αμερική εξακολουθούν ακόμη να ανθίζουν τα λουλούδια της ελπίδας. Με αφορμή τη μεγάλη νίκη που πέτυχε ο ο 35χρονος υποψήφιος της Αριστεράς στη Χιλή, απέναντι στον οπαδό του δικτάτορα Πινοσέτ, θυμηθήκαμε το μεγάλο τροβαδούρο και αγωνιστή Victor Hara. Αυτόν, που τα ανδρείκελα του Πινοσέτ του έσπασαν τα χέρια και τον βασάνισαν φριχτά μέχρι να τον εκτελέσουν με μια σφαίρα στο κεφάλι .

Το πραξικόπημα του Πινοσέτ, ενορχηστρωμένο από τη CIA, βρήκε τον Βίκτορ Χάρα σπίτι του.  Ήταν 11 Σεπτεμβρίου 1973, η δική μας χούντα ήταν στα τελειώματά της, των Χιλιανών μόλις άρχιζε

Ο Βίκτορ αποχαιρέτησε τη σύζυγο του, πήρε την κιθάρα του και έφυγε για το Πανεπιστήμιο. Από εκεί έκανε και το τελευταίο τηλεφώνημα του. "Μου μίλησε σαν να με αποχαιρετούσε. Μου είπε ότι θα μείνει κοντά στους φοιτητές του. Μου ζήτησε να προσέχω τον εαυτό μου και τα παιδιά. Ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε" θυμάται η Τζοάν Χάρα.

Την επόμενη μέρα, στρατιώτες εισέβαλαν στο Πανεπιστήμιο και συνέλαβαν όσους βρίσκονταν εκεί για να τους μεταφέρουν στο εθνικό στάδιο της Χιλής που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως για τους οπαδούς του δολοφονηθέντος προέδρου Αλιέντε.

Εκεί, δεν άργησαν να τον αναγνωρίσουν. "Εσύ δεν είσαι ο Βίκτορ Χάρα; Γιατί δεν μας τραγουδάς τώρα;" τον ρώτησε ένας αξιωματικός γελώντας. Οι στρατιώτες άρχισαν να τον χτυπούν με τα όπλα μέχρι που έπεσε στο πάτωμα. Ο αξιωματικός πέταξε το τσιγάρο που κάπνιζε και ζήτησε από τον Βίκτορ να το μαζέψει. Όσο δεν το έκανε, οι στρατιώτες συνέχισαν να τον χτυπούν.  Ο Βίκτορ άπλωσε τελικά το χέρι του και ο αξιωματικός το πάτησε. Του έσπασε τον έναν καρπό και στη συνέχεια τον άλλο. "Παίξε μας τώρα κιθάρα με σπασμένα χέρια" του φώναξε, "παίξε πουτάνας γιέ".

Σύμφωνα με μαρτυρίες,  οι βασανιστές του έδωσαν μια κιθάρα ζητώντας του να παίξει και ο Βίκτορ Χάρα, με σπασμένα χέρια τραγούδησε αποσπάσματα από το τραγούδι Venceremos (Θα νικήσουμε)

Ο Βίκτορ Χάρα βασανίστηκε επί ώρες. Τελικά, εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι στις 16 Σεπτεμβρίου 1973. Στη συνέχεια, οι στρατιώτες γάζωσαν με 44 σφαίρες το πτώμα του και το πέταξαν στο δρόμο. Μια νοσοκόμα το βρήκε και τον αναγνώρισε. Ειδοποίησε τη σύζυγο του, που πήγε κρυφά και το παρέλαβε. "Το σώμα του ήταν γεμάτο πληγές και οι καρποί του σπασμένοι. Στο κεφάλι του είχε ένα τραύμα από σφαίρα" θυμάται. Τον έθαψε  σε έναν τάφο χωρίς όνομα στο γενικό νεκροταφείο του Σαντιάγο και έφυγε από τη χώρα.

«Ορθώσου … κοίτα τα χέρια σου και σφιχτά με τα’ αδέλφι σου για να ανδριώσεις … μαζί θα προχωρήσουμε ενωμένοι … τώρα και την ώρα του θανάτου»