Μεγάλη αίσθηση έχει προκαλέσει στην παγκόσμια κοινή γνώμη η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη για αποστολή των κατασχεμένων Καλάσνικοφ στην Ουκρανία. Είναι τέτοια η επιδοκιμασία που εισπράττει από παντού ο ογκόλιθος πρωθυπουργός μας, ώστε αρχίζει πλέον να σκέφτεται σοβαρά να στείλει στην Ουκρανία και το παπόρι απ’ την Περσία που πιάστηκε στην Κορινθία. Τζάμπα είναι κι αυτό.

Και ενώ ο πάνσοφος πρωθυπουργός μας κάνει αυτές τις ιστορικές κινήσεις, παράλληλα δεν ξεχνά και το εθνικό του καθήκον. Ήδη, από τότε που ο Κυριάκος έφυγε από τη χώρα για να μεταβεί στην Τουρκία, η κακοκαιρία έχει αρχίσει να υποχωρεί στη χώρα μας και να χτυπάει σφοδρά την Κωνσταντινούπολη, οι κάτοικοι της οποίας ξεκινούν να παίζουν χιονοπόλεμο και καταλήγουν να πυροβολούνται μεταξύ τους. Ο πανικός που έχει προκαλέσει ο ερχομός του Έλληνα πρωθυπουργού στους γείτονες, είναι εμφανής.Τα βλέμματα των Τούρκων αυτή τη στιγμή είναι στραμμένα στο γεύμα που θα παραθέσει ο Ερντογάν στον Κυριάκο, καθώς φοβούνται πως μια ματιά του Κυριάκου μπορεί να κάνει τον Ερντογάν να στραβοκαταπιεί και γι αυτό οι σύμβουλοι του Τούρκου πρωθυπουργού του συνέστησαν να φάει σούπα. Έτσι είναι αυτά. Άλλοι έχουνε πολλά πυρηνικά βλήματα, εμείς έχουμε ένα, αλλά μεγάλο

Εν τω μεταξύ, πίσω στη χώρα μας, η Νίκη Κεραμέως της Παιδείας πήρε τη σκυτάλη από τη Λίνα Μενδώνη του Πολιτισμού και αποφάσισε και αυτή με τη σειρά της να προβεί σε κυρώσεις ενάντια στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Πιο συγκεκριμένα, με την ιδιότητά της ως υπουργός Παιδείας, αποφάσισε όπως :

α) Από τη διδακτέα ύλη της Χημείας της Γ ‘Λυκείου, αφαιρούνται οι αντιδράσεις προσθήκης και απόσπασης που βασίζονται στους κανόνες του Markovnikov και του Saytseff. Ο περιοδικός πίνακας των στοιχείων παραμένει εντός της εξεταστέας ύλης, συστήνεται όμως στους καθηγητές να μην γίνεται καμία αναφορά στον δημιουργό του, τον Dmitri Mendeleev

β) Από τη Φυσική της Β’ Λυκείου συστήνεται, όταν διδάσκονται οι κανόνες Kircchoff στο κεφάλαιο του ηλεκτρικού ρεύματος, να διευκρινίζεται πως ο συγκεκριμένος επιστήμονας ήταν Γερμανός και όχι Ρώσος, όπως μπορεί εσφαλμένα να υποθέσουν οι μαθητές με το άκουσμα του ονόματος

Για διαφορετικούς τώρα λόγους, εντασσόμενους όμως πλήρως στο ανοιχτό πνεύμα αυτής της σωτήριας για τον τόπο κυβέρνησης, αποφασίζεται όπως:

γ) Από τη Φυσική Β’ Λυκείου, και συγκεκριμένα από το κεφάλαιο του ηλεκτρικού ρεύματος, συστήνεται η αποφυγή της παραγράφου της ηλεκτρικής ενέργειας. Αν κάποιος καθηγητής επιθυμεί να αναφερθεί στο μέγεθος αυτό συνοπτικά, μπορεί να το κάνει αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποφεύγει τις ασκήσεις που ζητούν τον υπολογισμό κιλοβατώρων και το κόστος λειτουργίας διαφόρων ηλεκτρικών συσκευών, καθώς εκτιμάται πως μπορεί να δημιουργηθεί σύγχυση στο μυαλό των μαθητών, ειδικά μετά την αποστολή στα σπίτια των πρόσφατων λογαριασμών της ΔΕΗ και των υπόλοιπων ηλεκτρικών εταιριών

«Θα 'ταν 12 του Μάρτη / μεσημέρι Κυριακής / τότε που 'φευγες στρατιώτης / μ' ένα τρένο της γραμμής» … Έτσι ξεκινούσαν οι στίχοι του Ιθακήσιου στιχουργού Μιχάλη Μπουρμπούλη που μελοποίησε ο Σταύρος Κουγιουμτζής και τραγούδησε η Χαρούλα Αλεξίου στο δίσκο "Λαϊκές Κυριακές" του 1976.

Πού να φανταζόταν ο σπουδαίος αυτός συνθέτης ότι θα ‘ταν 12 του Μάρτη (τριάντα χρόνια αργότερα) όταν θα ξεκινούσε και αυτός το δικό του μεγάλο ταξίδι.

Σαν σήμερα, στις 12 του Μάρτη του 2005, ο Σταύρος Κουγιουμτζής έφευγε από τη ζωή

Με ένα δοκίμιό του στο περιοδικό Harper’s Monthly, το Νοέμβριο του 1916, ο Μαρκ Τουέιν περιγράφει με το μοναδικό του τρόπο τη διαδικασία με την οποία η σιωπή των αμνών δίνει χώρο στις κραυγές των λύκων και το πώς οι αμνοί σιγά-σιγά μετατρέπονται και αυτοί σε λύκους. (Από το βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου «Η αμερικανική τζιχάντ», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003)

Ως συνήθως, η μικρή φούχτα των φωνακλάδων θα κραυγάζει για πόλεμο. Ο άμβωνας, προσεκτικά και συνετά, θα έχει κατ’ αρχήν αντιρρήσεις. Το μεγάλο, αποβλακωμένο τμήμα του έθνους θα τρίψει τα νυσταγμένα μάτια του, θα προσπαθήσει να καταλάβει γιατί χρειάζεται πόλεμος και θα πει, αγανακτισμένο: «Είναι άδικος, ανέντιμος, δεν υπάρχει καμία ανάγκη γι’ αυτό»

Τότε η φούχτα θα φωνάξει ακόμη πιο δυνατά. Λίγοι συνετοί άνθρωποι από την απέναντι πλευρά θα αντιταχθούν με λογικά επιχειρήματα στον πόλεμο, με το λόγο και την πένα τους. Πριν περάσει πολύς καιρός θα δείτε το εξής περίεργο: Οι ομιλητές θα λιθοβολούνται πάνω στο βήμα και ο ελεύθερος λόγος θα στραγγαλίζεται από τις ορδές των αποχαλινωμένων που, αν και στα βάθη της καρδιάς τους θα συμφωνούν ακόμη με τους ομιλητές, δεν θα έχουν το κουράγιο να το πουν δημόσια. Και, τότε, ολόκληρο το έθνος – μαζί και ο άμβωνας – θα αρχίσει τις πολεμικές κραυγές και θα ουρλιάζει μέχρι να ξελαρυγγιαστεί και θα ποδοπατά κάθε τίμιο άνθρωπο που θα τολμάει να ανοίξει το στόμα του.

Στη συνέχεια, οι κρατικοί αξιωματούχοι θα εφεύρουν φτηνά ψέματα, ρίχνοντας το ανάθεμα στο έθνος εναντίον του οποίου επιτίθενται, και ο καθένας θα είναι ευχαριστημένος με αυτά τα ψέματα που θα ελαφραίνουν τη συνείδησή του

O Johnny Cash, o θρύλος της αμερικανικής κάντρι σκηνής με τη βαθιά χαρακτηριστική φωνή, κατόρθωσε όσες φορές ερμήνευσε τραγούδια άλλων, να τα μεταμορφώσει κυριολεκτικά. Το Solitary man του Neil Diamond, το One των U2 ή το Personal Jesus των Depeche Mode είναι μερικά μόνο παραδείγματα

Εκεί όμως που o Cash κάνει ακόμη και τους ίδιους τους δημιουργούς του τραγουδιού να μείνουν άφωνοι, είναι στην ερμηνεία του Hurt των Nine Inch Nails. Ένα από τα πιο θλιμμένα τραγούδια που έχουν γραφτεί. Μιλά για το πέρασμα του χρόνου, για τα λάθη, για τις απογοητεύσεις, για τις απώλειες. Για την αίσθηση πως όλη του η ζωή ήταν λάθος

Η ερμηνεία του Cash είναι καθηλωτική, αλλά και το μουσικό βιντεοκλίπ που συνοδεύει το τραγούδι είναι συγκλονιστικό. Μοναξιά και νοσταλγία κυριαρχούν σε ένα περιβάλλον χλιδής, ενώ η γυναίκα του, June, τον παρακολουθεί συγκινημένη

Ο τραγουδιστής των Nine Inch Nails, Trent Reznor, βρισκόταν στο στούντιο όταν του έστειλαν το βίντεο. «Μέχρι να το δούμε ως το τέλος ήμουν ένα βήμα πριν ξεσπάσω σε δάκρυα. Μετά επικράτησε μια νεκρική σιωπή»

Τραγικές λεπτομέρειες: Η June πεθαίνει μόλις 3 μήνες μετά τα γυρίσματα, ο Johnny Cash μετά από 7, ενώ το σπίτι-μουσείο του Johnny Cash, όπου γυρίστηκε το συγκεκριμένο βίντεο, καίγεται ολοσχερώς μετά από 4 χρόνια, το 2007.

Τελειώνει το τραγούδι, αλλά το τραγικό «Αν»  ακόμη ακούγεται στ’ αυτιά μας: «If I could start again/A million miles away/I would keep myself/I would find a way»

Με αφορμή τη σημερινή ημέρα της γυναίκας και με τη βαθιά πεποίθηση πως, αν δεν γκρεμιστεί η εξουσιαστική πυραμίδα που έχουμε οικοδομήσει, δεν θα πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, θυμηθήκαμε το παρακάτω απόσπασμα από την Πτώση του Αλμπέρ Καμύ, όπου ο ήρωας μιλάει με σαρκασμό για την ανάγκη του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στους άλλους (εκδόσεις Ατραπός, μετάφραση Λίνα Ιγνατιάδου)

Ξέρω καλά ότι δε μπορεί εύκολα να παραιτηθεί κανείς από το να κυριαρχεί πάνω στον άλλον, να εξυπηρετείται απ΄ αυτόν. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τους σκλάβους όπως και τον καθαρό αέρα. Το να κυριαρχείς σημαίνει ν’ ανασαίνεις, δε νομίζετε; Ακόμα κι οι πιο κακότυχοι καταφέρνουν ν’ ανασαίνουν. Ακόμη κι ο τελευταίος στην κοινωνική κλίμακα έχει κάποιον που απάνω του κυριαρχεί: τη σύζυγο, το παιδί του. Αν είναι εργένης, έχει το σκύλο του.

Το βασικό είναι να μπορείς να θυμώνεις χωρίς ο άλλος να έχει δικαίωμα ν‘ αντιμιλάει. Γνωρίζετε τον κανόνα: “Στον πατέρα, δεν αντιμιλάνε». Από μια άποψη είναι περίεργος. Γιατί σε ποιον θα έφερνε κανείς αντίρρηση αν όχι σ’ αυτόν που αγαπάει; Από μιαν άλλη άποψη, είναι πειστικός. Κάποιος πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο. Αλλιώς, σε κάθε λογική αντιτίθεται μια άλλη και δε θα τελειώναμε ποτέ. Αντίθετα, η ισχύς, θέτει σ‘ όλα τέλος. Μας πήρε καιρό, αλλά το καταλάβαμε.

Για παράδειγμα, πρέπει να το έχετε αντιληφθεί, η γηραιά μας Ευρώπη φιλοσοφεί σωστά. Δε λέμε πια όπως στους αφελείς καιρούς: «Εγώ νομίζω έτσι. Ποιες είναι οι αντιρρήσεις σας;». Γίναμε πιο σαφείς. Αντικαταστήσαμε το διάλογο με το ανακοινωθέν. Λέμε: «Αυτή είναι η αλήθεια. Μπορεί να την αμφισβητείτε, αυτό δε μας ενδιαφέρει. Σε λίγα χρόνια, η αστυνομία θα σας δείξει ότι έχουμε δίκιο»

Ένα από τα αντλιοστάσια που απαιτούνται για τη λειτουργία του δικτύου επεξεργασίας λυμάτων (ΚΕΛ) της ΕΥΔΑΠ που πρόκειται να κατασκευαστεί στην περιοχή μας, έχει χωροθετηθεί μέσα σε υγρότοπο  Α' προτεραιότητας προστατευόμενο από την ευρωπαϊκή νομοθεσία και συγκεκριμένα στον υγρότοπο των Μαρικών. Ως αντίδραση στη συγκεκριμένη επιλογή, που αντιστρατεύεται την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, και μέσα στα πλαίσια ευρύτερων αντιδράσεων, κάτοικοι και τοπικοί φορείς ανάρτησαν ένα πανό διαμαρτυρίας.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως η εγκατάσταση δικτύου αποχέτευσης και βιολογικού καθαρισμού είναι τεκμήριο πολιτισμού. Τεκμήριο πολιτισμού όμως είναι και ο σεβασμός στο φυσικό περιβάλλον, ειδικότερα αν ο σεβασμός αυτός αφορά σπάνια και σημαντικά για τον τόπο αλλά και τον πλανήτη, υγροτοπικά οικοσυστήματα, όπως το έλος Μαρικών και το αμμοθινικό του οικοσύστημα. 

Δεν περιμένουμε από μηχανικούς, μελετητές ή εργολάβους και γραφειοκράτες της ΕΥΔΑΠ ή της αυτοαποκαλούμενης αυτοδιοίκησης, να εννοήσουν τον ρόλο αυτών των συστημάτων για τον τόπο και τον πλανήτη. Αυτοί κουβαλάνε την δυσώδη κληρονομιά του παρελθόντος, η οποία βίασε τον υγρότοπο του Σχινιά για να εγκαταστήσει κωπηλατοδρόμιο, της Μπρεξίζας για να κάνει χωματερή, γέμισε πετρελαιοειδή το Θριάσιο πεδίο, σκέπασε τον Κηφισό και τον Ιλισό και τώρα θέλει να κλείσει και το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας.

Περιμένουμε όμως να σεβαστούν την ευρωπαϊκή νομοθεσία και το καθεστώς προστασίας που έχει υιοθετηθεί ακόμη και από την οπισθοδρομική χώρα μας. Τη χώρα που βλέπει πως πληρώνει πρόστιμα για την έλλειψη βιολογικού καθαρισμού αφενός και για καταστροφή των υγροτόπων και της βιοποικιλότητας αφετέρου. 

Και τώρα; Με ποιους είμαστε; Με ποιους πρέπει να είμαστε; Ας απαντήσουμε λοιπόν

Πρέπει να είμαστε με τους Εβραίους όταν οδηγούνταν στα κρεματόρια των ναζί. Πρέπει να είμαστε και με τους Παλαιστίνιους που στενάζουν ακόμη από την Ισραηλινή κατοχή

Πρέπει να είμαστε με τους εκτελεσμένους στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο και στη Βιάννο. Πρέπει να είμαστε και με τους Γερμανούς άμαχους της Δρέσδης όταν βομβαρδιζόταν από τα συμμαχικά αεροπλάνα. Πρέπει να είμαστε με τους άμαχους της Γκουέρνικα όταν ισοπεδωνόταν από τα γερμανικά και ιταλικά βομβαρδιστικά.

Πρέπει να είμαστε με τους Κινέζους της Μαντζουρίας όταν υπέφεραν από την κτηνώδη θηριωδία των γιαπωνέζικων στρατευμάτων. Πρέπει να είμαστε και με τους γιαπωνέζους άμαχους της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι όταν δέχονταν τις ατομικές βόμβες των Αμερικανών.

Πρέπει να είμαστε με τους κομμουνιστές εξόριστους στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στον Αη Στράτη. Πρέπει να είμαστε και με τους Ούγγρους του ’56 όταν στέκονταν μπροστά στα σοβιετικά τανκς.

Πρέπει να είμαστε με τους Βιετναμέζους όταν έπεφταν πάνω τους οι βόμβες ναπάλμ των Αμερικανών. Πρέπει να είμαστε με τους Χιλιανούς και τον Αλιέντε όταν δολοφονούνταν από την αμερικανοκίνητη επέμβαση.

Πρέπει να είμαστε με τους Σέρβους άμαχους του Βελιγραδίου όταν βομβαρδιζόταν από τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους. Πρέπει να είμαστε και με τους άμαχους του Σεράγιεβο όταν βομβαρδιζόταν από τους Σέρβους.

Πρέπει να είμαστε με τους Ιρακινούς άμαχους όταν βομβαρδίζονταν από το ΝΑΤΟ. Πρέπει να είμαστε με όλους τους άμαχους της Μέσης Ανατολής που ξεσπιτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και τις θηριωδίες των Ταλιμπάν, χωρίς να ξεχνάμε πως οι Ταλιμπάν είναι και αυτοί δημιούργημα του ΝΑΤΟ. Πρέπει όμως να είμαστε και με τους Αμερικανούς αμάχους στους Δίδυμους Πύργους.

Και, βέβαια, είμαστε με τους άμαχους Ουκρανούς και παρακαλούμε να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Γιατί ο πόλεμος είναι κάτι αφύσικο, δεν έχει λογική. Γιατί ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε να αποφευχθεί. Γιατί κανένας, ακόμη και από αυτούς που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, δεν προσπάθησε στην πραγματικότητα να τον αποτρέψει

Με ποιους δεν είμαστε; Δεν είμαστε με τους εισβολείς, με τους κατακτητές, με τους κονκισταδόρες, με τους Σταυροφόρους, με τους αποικιοκράτες, με τους εθνικιστές.

Και επίσης δεν είμαστε με τους υποκριτές που επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο όποτε τους βολεύει, την ίδια στιγμή που το έχουν κάνει αμέτρητες φορές κουρελόχαρτο με τις πράξεις τους. Γιατί, αν καταδικάζεις την υποκρισία, δεν σημαίνει ότι είσαι με τον Πούτιν και ότι κάνεις συμψηφισμούς στα εγκλήματα. Και γιατί, αν δεν την καταδικάζεις, σημαίνει ότι την άλλη μέρα θα επιτρέψεις στον αυτοκράτορα, σε αυτόν δηλαδή που παραβιάζει διαχρονικά και ατιμώρητα το Διεθνές Δίκαιο, να συνεχίσει να το κάνει και μάλιστα στο όνομά του. Γιατί θα επιτρέψεις στον αυτοκράτορα να ταυτίσει το Δίκαιο με τη δική του βαρβαρότητα. Έτσι, όμως, δεν θα έχει τέλος η βία. Απλά, θα είναι μονόπλευρη και νομιμοποιημένη

Ένας μεγάλος πόλεμος που θα μπορούσε να αποφευχθεί, μαίνεται στην Ουκρανία. Χιλιάδες οι νεκροί, εκατομμύρια οι ξεσπιτωμένοι. Το φάσμα ενός ολοκληρωτικού και τελειωτικού πολέμου είναι μπροστά μας και δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα θέμα στο δελτίο ειδήσεων. Θεριό είναι ο άνθρωπος. Κι όταν δεν έχει πόλεμο, τον φτιάχνει μόνος του. Όπως εδώ, στην Ελλάδα της φαινομενικής ειρήνης, όπου διεξάγεται ένας σιωπηλός και τυφλός πόλεμος που όλοι μας τείνουμε να συνηθίσουμε. Από το φρικιαστικό έγκλημα στην Ανδραβίδα που δεν το χωράει ανθρώπου νους μέχρι τη νέα γυναικοκτονία στη Θεσσαλονίκη. Και με τις φριχτές υποψίες να πλανώνται πάνω από την Πάτρα. Μια κοινωνία διαλυμένη που δεν χρειάζεται τον πόλεμο για να έχει τα θύματά της

Αυτή η σημερινή Αποκριά μας θύμισε την Αποκριά του Μίλτου Σαχτούρη, ένα ποίημα που καθρεφτίζει τη φρίκη του πολέμου που βίωσε ο ποιητής

Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

η αποκριά

το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους

όπου δεν ανάπνεε κανείς

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό

κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους

που τους είχαν ξεχάσει

έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος

μάτωνε τις καρδιές

μια γυναίκα γονατισμένη

ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή

μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο

εν δυο με παγωμένα δόντια

Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι

αποκριάτικο

γεμάτο μίσος

το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα

μαχαιρωμένο

Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

η αποκριά.

Το όνειρο είναι το ταξίδι. Αυτό που σπρώχνει τον άνθρωπο μπροστά. Και αν το όνειρο ματαιωθεί, δεν σταματάμε. Καινούργια όνειρα μας περιμένουν να τους δώσουμε πνοή κι έτσι να δώσουμε πνοή και στη ζωή μας

Ένα καινούργιο τραγούδι από έναν νέο άνθρωπο, τον 24χρονο Θάνο Μόσχο, που ερμηνεύει με τον μοναδικό της τρόπο η Σεμέλη Παπαβασιλείου

Είναι τα όνειρα που μας ενώνουν
Μοιάζουν με ρούχο που φορέσανε πολλοί
Κάποιοι ντυθήκανε και ζεσταθήκαν
Σ' άλλους δεν έκανε ή φοβηθήκαν
Μα όλοι γνωρίζουν τι μας έδωσες ζωή

Κι άμα το όνειρο ξανά ματαιωθεί
Θα ‘χω πληγωθεί
Μα θα γελάω
Θα έχω ένα λόγο παραπάνω το πρωί
Να 'μαι ζωντανή για να ξυπνάω

Είναι τα όνειρα που μας χωρίζουν
Δεν βρήκαν τρόπο να υπάρχουν μαζί
Κάποια συγκρούονται κάποια νικάνε
Κι αν μείνουν όνειρα χαμογελάνε
Που πολεμάμε να τους δώσουμε πνοή

Από τον πρόλογο του βιβλίου «Πειρατές και αυτοκράτορες, παλιοί και νέοι», του Noam Chomsky

Ο Άγιος Αυγουστίνος διηγείται την ιστορία ενός πειρατή που συνελήφθη από τον Μεγάλο Αλέξανδρο, ο οποίος τον ρώτησε «πώς τολμά να ασκεί βία στη θάλασσα». «Εσύ πώς τολμάς να ασκείς βία σ’ ολόκληρο τον κόσμο;» απάντησε ο πειρατής. «Επειδή εγώ το κάνω με ένα μόνο πλοίο, αποκαλούμαι κλέφτης. Εσύ, που το κάνεις με ένα μεγάλο στόλο, αποκαλείσαι αυτοκράτορας»

[…] Ο μύθος του Αγίου Αυγουστίνου φωτίζει τη σημασία με την οποία χρησιμοποιείται σήμερα στη Δύση η έννοια της διεθνούς τρομοκρατίας και φτάνει στην καρδιά της υστερίας που καλλιεργείται, με υπερβολικό κυνισμό αυτή την εποχή, σε σχέση με επιλεγμένα τρομοκρατικά περιστατικά, ως προκάλυμμα της δυτικής βίας