Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, καταφέραμε αυτό που μέχρι τώρα φαινόταν αδύνατο. Ο ανταποκριτής μας ταξίδεψε στο χρόνο, βρέθηκε στην Αθήνα την Κυριακή 7 Ιουλίου, επέστρεψε και μας μεταδίδει

«H Nέα Δημοκρατία έχει κερδίσει τις εκλογές με ποσοστό που αγγίζει το 40%. Στον ΣΚΑΙ ανοίγουν σαμπάνιες, η Σία Κοσσιώνη κλαίει από συγκίνηση, ο Πορτοσάλτε έχει σαλτάρει. Η Siemens ανασκουμπώνεται, οι Μiesens ετοιμάζονται. Ο λαός είναι στους δρόμους και πανηγυρίζει. Θα αυξηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα. Θα μειωθούν οι φόροι, θα έρθουν επενδύσεις, θα απογειωθεί η ανάπτυξη. 

Εν τω μεταξύ, άρματα μάχης έχουν καταλάβει τα Εξάρχεια με επικεφαλής τον κρανοφόρο Μπογδάνο. Δίπλα του ο Ψαριανός πίνει μπύρες και φωνάζει εν εξάλλω: «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή». Πιο πέρα ο Τατσόπουλος γλυκοκοιτάζει μια όμορφη αντιεξουσιάστρια και προσπαθεί να θυμηθεί αν αυτή ανήκε στη μισή Αθήνα που είχε πηδήξει. παλιά. Σε μια γωνία της πλατείας βρίσκονται συγκεντρωμένοι υπό την απειλή των όπλων καμιά πενηνταριά αντιεξουσιαστές οκλαδόν με τα χέρια πίσω από το κεφάλι ενώ η Σώτη Τριανταφύλλου τους διαβάζει δυνατά το καινούργιο της βιβλίο “Εκκωφαντικές Πομφόλυγες”»

Όμως, όση ώρα ο λαός πανηγυρίζει και οι νεοδεξιοί διανοούμενοι καταλαμβάνουν το άβατο των Εξαρχείων σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού, κάποιοι άλλοι στα γραφεία δουλεύουν σοβαρά. Μοιράζουν υπουργεία, κατανέμουν αρμοδιότητες. Όπως θα διαπιστώσετε, όλοι οι καλοί χωρέσανε, ακόμη και μη ανήκοντες στο κόμμα. Ο ανταποκριτής μας ήταν εκεί και μεταδίδει

Αν ο Αρχιμήδης μπορούσε να δει τα θέματα των τελευταίων είκοσι χρόνων στη Φυσική, θα νόμιζε πως οι σύγχρονοι απόγονοί του, 2000 χρόνια μετά, εξακολουθούν ακόμη να κατασκευάζουν πολιορκητικές μηχανές και καταπέλτες. Επί είκοσι χρόνια βλέπουμε ελατήρια, σχοινιά, τροχαλίες και δοκάρια να μπλέκουν μεταξύ τους σε μια εικόνα που κόβει την ανάσα και εξάπτει τη φαντασία, αλλά που δεν έχει καμία σχέση ούτε με το εύρος της Φυσικής ούτε με τη σύγχρονη Φυσική, ούτε με  τις εφαρμογές της στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου

Η ιστορική άγνοια σε συνδυασμό με την έλλειψη κριτικής ικανότητας εύκολα οδηγούν σε όλες αυτές τις ανιστόρητες εκτιμήσεις που κυκλοφορούν ευρέως πώς ο ιός αυτός είναι κάτι πρωτοφανές, πως είναι βιολογικό όπλο, πως είναι αποτέλεσμα του 5G, πως είναι δημιούργημα μιας νέας τάξης πραγμάτων και άλλα πολλά εξίσου ευτράπελα.

Στις 21 Ιουνίου και 18:54 ώρα Ελλάδας, θα συμβεί το θερινό ηλιοστάσιο, το οποίο σηματοδοτεί αστρονομικά την έναρξη του καλοκαιριού στο Βόρειο Ημισφαίριο (και αντίστοιχα την έναρξη του χειμώνα στο Νότιο)

Αυτή τη μέρα, ο Βόρειος Πόλος της Γης είναι στραμμένος όσο περισσότερο γίνεται προς τον Ήλιο και αυτό ισοδυναμεί με τον Ήλιο να βρίσκεται το μεσημέρι στο βορειότερο σημείο του ουρανού που βρίσκεται ποτέ.

Βρισκόμαστε στην εποχή που παράγονται πολύ περισσότερες πληροφορίες από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε. Και σα να μην έφτανε αυτό, ο τρόπος με τον οποίο τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης προσεγγίζουν επιστημονικά θέματα καταλήγει στο να είναι αποπροσανατολιστικός και να αφήνουν τον αποδέκτη της είδησης με περισσότερα ερωτήματα από όσα είχε πριν την «ενημέρωσή» του από αυτά τα μέσα

Αυτά τα λέμε με αφορμή την περίφημη φωτογραφία της μαύρης τρύπας. Θα προσπαθήσουμε όσο μπορούμε πιο σύντομα και απλά να απαντήσουμε στα εξής ερωτήματα:

Α. Τι είναι οι μαύρες τρύπες

Β. Πώς συμπεριφέρεται μια μαύρη τρύπα

Γ. Ποια είναι η μαύρη τρύπα που φωτογραφήθηκε

Δ. Είναι πραγματική φωτογραφία;

Ε. Πώς προέκυψε η φωτογραφία αυτή

ΣΤ. Τι δείχνει αυτή η φωτογραφία

Ζ. Ποια η αξία αυτής της φωτογραφίας

Α. Τι είναι οι μαύρες τρύπες

Οι μαύρες τρύπες είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υποδηλώνει το όνομά τους. Πιο συγκεκριμένα, είναι πολύ πυκνές συγκεντρώσεις ύλης και είναι τα απομεινάρια αστεριών πολύ μεγάλης μάζας (δεκάδες φορές μεγαλύτερης από τη μάζα του Ήλιου).

Τα αστέρια αυτά, φτάνοντας στο τέλος της ζωής τους, καταρρέουν κάτω από το ίδιο τους το βάρος. Καθώς δεν υπάρχει πια η ενέργεια που αντιστάθμιζε μέχρι τότε τη βαρύτητά τους, οι αστέρες αυτοί συρρικνώνονται σε μια πολύ μικρότερη περιοχή από αυτή που κατείχαν προηγουμένως και το αποτέλεσμα είναι ο σχηματισμός ενός σώματος με τεράστια πυκνότητα μάζας, η οποία δημιουργεί ένα βαρυτικό πεδίο τόσο ισχυρό, ώστε ούτε το φως να μην μπορεί να διαφύγει.

Εκτός από τις συνήθεις μαύρες τρύπες, οι οποίες έχουν μάζα το πολύ μερικές δεκάδες φορές μεγαλύτερη από αυτήν του Ήλιου, υπάρχουν και οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες που βρίσκονται στα κέντρα των γαλαξιών και έχουν μάζες εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερες από του Ήλιου. Η αιτία δημιουργίας τους είναι ακόμη άγνωστη.

Β. Πώς συμπεριφέρεται μια μαύρη τρύπα

Μια μαύρη τρύπα, όπως προαναφέραμε, είναι μια περιοχή με τεράστια πυκνότητα μάζας, που έλκει τα πάντα γύρω της, ακόμα και το ίδιο το φως. Η ύλη που πλησιάζει μια μαύρη τρύπα έλκεται με τέτοιο τρόπο που αρχίζει να περιφέρεται κυκλικά γύρω της. Όπως όταν αδειάζει το νερό σε μια μπανιέρα, στριφογυρίζει και χάνεται. Έτσι, γύρω από τη μαύρη τρύπα, δημιουργείται ένας δίσκος, ο λεγόμενος δίσκος προσαύξησης.

Ορίζοντας γεγονότων της μαύρης τρύπας ονομάζεται η νοητή σφαίρα μέσα από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει τίποτα, συμπεριλαμβανομένου και του φωτός. Ο ορίζοντας γεγονότων είναι, με απλά λόγια, το σημείο χωρίς επιστροφή. Η ύλη και το φως που θα βρεθεί μέσα σε αυτόν, πέφτει μέσα στη μαύρη τρύπα

Σύμφωνα με τη γενική θεωρία της σχετικότητας, η βαρύτητα ερμηνεύεται ως η καμπύλωση του χώρου και του χρόνου γύρω από μεγάλες συγκεντρώσεις ύλης. Όπως όταν έχουμε ένα τεντωμένο σεντόνι που καμπυλώνει όταν τοποθετήσουμε κάποιο βαρύ αντικείμενο στο κέντρο του, έτσι καμπυλώνει και ο χώρος γύρω από ένα αστέρι, έλκοντας με αυτό τον τρόπο άλλα γειτονικά σώματα, όπως οι πλανήτες.

Στην περίπτωση της μαύρης τρύπας, από τον καμπυλωμένο χώρο δε γλιτώνει ούτε το φως. Μακριά από τη μαύρη τρύπα, μία ακτίνα φωτός διαδίδεται ευθύγραμμα στο επίπεδο σεντόνι του χώρου. Όσο όμως το φως πλησιάζει την μαύρη τρύπα, η τροχιά του καμπυλώνεται όλο και περισσότερο, ακολουθώντας το παραμορφωμένο σεντόνι του χώρου γύρω από τη μαύρη τρύπα.

Το αποτέλεσμα αυτού του φαινομένου είναι εντυπωσιακό καθώς, λόγω της τεράστιας καμπύλωσης της τροχιάς του, μπορούμε να δούμε ακόμη και φως που εκπέμπεται πίσω από τη μαύρη τρύπα!

Γ. Ποια είναι η μαύρη τρύπα που φωτογραφήθηκε

Η μαύρη τρύπα που φωτογραφήθηκε είναι η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα που βρίσκεται στον γαλαξία Messier 87 ή Α της Παρθένου. Έχει μάζα 6,5 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από την μάζα του Ήλιου και διάμετρο 40 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα (τρία εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη Γη). O γαλαξίας Μ87 απέχει 52 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη και έχει ακτίνα 60.000 έτη φωτός (για σύγκριση, ο δικός μας γαλαξίας έχει ακτίνα γύρω στα 100.000 έτη φωτός)

Δ. Πρόκειται για πραγματική φωτογραφία;

Δεν είναι φωτογραφία με την κλασσική έννοια του όρου. Δηλαδή, η εικόνα που λάβαμε δεν είναι αποτύπωση ορατής ακτινοβολίας πάνω σε φωτοευαίσθητη επιφάνεια. Η ορατή ακτινοβολία δε θα μπορούσε να διαπεράσει τα μεγάλα ποσά σκόνης που περιβάλλουν το κέντρο ενός γαλαξία. Για το λόγο αυτό, δεν χρησιμοποιήθηκαν οπτικά τηλεσκόπια, αλλά ραδιοτηλεσκόπια. Τα ραδιοτηλεσκόπια ανιχνεύουν ραδιοκύματα, τα οποία μπορούν να διαπεράσουν τη γαλαξιακή σκόνη, όμως δεν είναι ορατά στο μάτι. Παρόλα αυτά, με μια κατάλληλη «μετάφραση» μπορούν να μετατραπούν σε εικόνα. Αυτό που φαίνεται λοιπόν στη φωτογραφία, δεν είναι αυτό που θα έβλεπε το ανθρώπινο μάτι μέσα από ένα οπτικό τηλεσκόπιο. Είναι τα ραδιοκύματα που εκπέμπονται από την περιοχή γύρω από τη μαύρη τρύπα «μεταφρασμένα» κατάλληλα, έτσι ώστε να έχουμε μια «εικόνα» τους. Πώς είναι για παράδειγμα ένα υπερηχογράφημα εμβρύου; Δεν είναι κανονική φωτογραφία, αλλά μας δίνει μια οπτική εικόνα του εμβρύου.

Ε. Πώς προέκυψε η φωτογραφία αυτή;

Μπορεί η μαύρη τρύπα που επιλέχθηκε να ήταν τεράστια, όμως τεράστια είναι και η απόστασή της από τη Γη. Τόσο μεγάλη, που για να μπορέσουμε να την διακρίνουμε θα χρειαζόμασταν ένα ραδιοτηλεσκόπιο του οποίου η παραβολοειδής κεραία (το «πιάτο» όπως συνηθίζουμε να λέμε) έπρεπε να έχει διάμετρο ίση με τη διάμετρο της Γης!

Το πρόβλημα αυτό ξεπεράστηκε με μία τεχνική που ονομάζεται συμβολομετρία μεγάλης βάσης ή Very Long Baseline Interferometry (VLBI). Με την τεχνική αυτή, χρησιμοποιούνται πολλά μικρότερα τηλεσκόπια, που βρίσκονται σε διάφορες τοποθεσίες, και τα οποία ενώνονται σε ένα δίκτυο. Έτσι δημιουργείται ένα εικονικό τηλεσκόπιο, του οποίου η επιφάνεια είναι όση η απόσταση των πιο απομακρυσμένων τηλεσκοπίων. Με την τεχνική αυτή, δημιουργήθηκε το εικονικό υπερτηλεσκόπιο Event Horizon, το οποίο είναι ισοδύναμο με ένα ραδιοτηλεσκόπιο στο μέγεθος της Γης.

Για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα απαιτήθηκε τέλειος συγχρονισμός μεταξύ των τηλεσκοπίων. Ο συγχρονισμός αυτός γινόταν με ατομικά ρολόγια που διέθετε το κάθε τηλεσκόπιο. Τα τηλεσκόπια αυτά άρχισαν να συλλέγουν δεδομένα από τον Απρίλιο του 2017 και δύο χρόνια αργότερα είχαν συλλέξει 5 εκατομμύρια gigabyte δεδομένων. Τα δεδομένα αυτά συγκεντρώθηκαν, επεξεργάστηκαν και έδωσαν την περίφημη φωτογραφία

ΣΤ. Τι δείχνει αυτή η φωτογραφία

Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, από το ισχυρότατο βαρυτικό πεδίο της μαύρης τρύπας δεν μπορεί να διαφύγει ούτε το φως. Για να δούμε ένα αντικείμενο, πρέπει να φτάσει στα μάτια μας φως που προέρχεται από το αντικείμενο αυτό. Αφού η μαύρη τρύπα παγιδεύει ακόμη και το φως, δεν μπορούμε να την δούμε.

Παρόλα αυτά, μπορούμε να ανιχνεύσουμε φως το οποίο οριακά διαφεύγει από το βαρυτικό πεδίο της μαύρης τρύπας, περνώντας πολύ κοντά από τον ορίζοντα γεγονότων. Το φως αυτό σχηματίζει έναν δακτύλιο γύρω από τη μαύρη τρύπα και αυτό είναι το έντονο πορτοκαλί δαχτυλίδι που φαίνεται στη φωτογραφία.

Η ακτινοβολία αυτή προέρχεται από πλάσμα που κινείται πολύ γρήγορα, σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός. Το πλάσμα είναι η τέταρτη κατάσταση της ύλης (οι υπόλοιπες τρεις είναι η στερεή, η υγρή και η αέρια). Το πλάσμα σχηματίζεται όταν ένα αέριο γίνει πολύ θερμό με αποτέλεσμα ηλεκτρόνια να ξεφύγουν από το άτομό τους και να γίνονται ελεύθερα. Το πλάσμα αποτελείται επομένως από ελεύθερα ηλεκτρόνια και ιόντα (άτομα ή μόρια που έχουν χάσει ή αποκτήσει ένα ή περισσότερα ηλεκτρόνια

Στο πορτοκαλί δαχτυλίδι παρατηρούμε μια διαφορά στη φωτεινότητα. Το τμήμα που φαίνεται πιο λαμπρό είναι αυτό που κινείται προς την κατεύθυνσή μας, ενώ το λιγότερο λαμπρό τμήμα είναι αυτό που απομακρύνεται από εμάς. Αυτό οφείλεται στο φαινόμενο Doppler. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον ήχο, όταν ακούμε ένα ασθενοφόρο να μας πλησιάζει με μεγάλη ταχύτητα. Η σειρήνα του ακούγεται πιο διαπεραστική όταν μας πλησιάζει και λιγότερο διαπεραστική όταν αρχίσει να απομακρύνεται από εμάς

Το μαύρο που φαίνεται στο κέντρο της φωτογραφίας είναι η ίδια η μαύρη τρύπα. Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ακριβείς, η μαύρη τρύπα είναι αυτό που δεν φαίνεται. Είναι ο μαύρος χώρος στο εσωτερικό του ορίζοντα γεγονότων.

Ζ. Ποια η αξία αυτής της φωτογραφίας

Η φωτογραφία αυτή αποδεικνύει την ύπαρξη των μαύρων τρυπών και του ορίζοντα γεγονότων. Επιπλέον, αποτελεί ακόμη μία απόδειξη της θεωρίας της σχετικότητας του Einstein, η οποία - ανάμεσα σε όλα τα άλλα - προβλέπει και την ύπαρξη των μαύρων τρυπών.

Tην Πέμπτη, 3 Ιανουαρίου, στις 7:20 το πρωί, η Γη βρέθηκε στην πλησιέστερη απόστασή της από τον Ήλιο, το λεγόμενο περιήλιο, σε απόσταση 147.099.761 χλμ. Συμβαίνει, δηλαδή, κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται αντιφατικό: Στην καρδιά του χειμώνα, η Γη βρίσκεται στην πλησιέστερη απόστασή της από τον Ήλιο. Αντίθετα, στις αρχές Ιουλίου, στην καρδιά του καλοκαιριού, η Γη θα βρεθεί στο αφήλιο, δηλαδή στο πιο απομακρυσμένο από τον Ήλιο σημείο της τροχιάς της.

Πριν εξηγήσουμε αυτή τη φαινομενική αντίφαση, ας θυμηθούμε ότι όταν στο Βόρειο Ημισφαίριο έχουμε χειμώνα, στο Νότιο ημισφαίριο έχουμε καλοκαίρι και το αντίστροφο (οπότε η φαινομενική αντίφαση αφορά μόνο το Βόρειο ημισφαίριο)

Η τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο δεν είναι ένας τέλειος κύκλος αλλά μία έλλειψη. Η Γη πλησιάζει τον Ήλιο στη διάρκεια του φθινοπώρου και στις αρχές του χειμώνα και η τροχιακή της ταχύτητα αυξάνεται, φτάνοντας στο περιήλιο τα 108.000 χλμ. την ώρα. Αντίθετα, την άνοιξη και το καλοκαίρι, η Γη απομακρύνεται από τον Ήλιο και η ταχύτητά της ελαττώνεται στα 100.000 χλμ. την ώρα.

 του Αντώνη Λαζαρή

Η Έλγκα Καββαδία, η αγαπημένη ανιψιά του Νίκου Καββαδία, μίσεψε για το στερνό ταξίδι. Η κόρη «ξανθή και γαλανή» έφυγε στα ογδόντα τέσσερα χρόνια της. Ένας πολύ όμορφος άνθρωπος με μεγάλη αγάπη για τα βιβλία και τα παιδιά. Απέκτησε έναν γιο, τον Φίλιππο, τον οποίο λάτρευαν όλοι και ιδιαίτερα ο Μαραμπού.

Ο Μίκης Θεοδωράκης (στο αριστερό μέρος της φωτογραφίας)  στο Σύνταγμα κρατώντας μία ματωμένη σημαία στις 3 Δεκέμβρη του 1944.

Ο Ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο, εκτός από βαθιά πολιτικοποιημένος, ήταν και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να μη γράψει  και για τη μεγάλη του αγάπη, το ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον για το Θεό της. Στο βιβλίο του  «Καθρέφτες: Μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία», ο Γκαλεάνο γράφει για τον Ντιέγκο Μαραντόνα και μας βοηθάει να καταλάβουμε γιατί αυτός ο ποδοσφαιριστής λατρεύτηκε τόσο πολύ από το φτωχό κόσμο

«Κανένας καταξιωμένος ποδοσφαιριστής δεν είχε μιλήσει ανοιχτά κατά των αφεντικών του εμπορικού ποδοσφαίρου. Το έκανε ο πιο διάσημος και δημοφιλής όλων των εποχών, υπερασπιζόμενος τους λιγότερο διάσημους και λιγότερο δημοφιλείς παίκτες. Ένας γενναιόδωρος και αλληλέγγυος άνθρωπος, ένα είδωλο, που μέσα σε πέντε λεπτά είχε σουτάρει τα δυο πιο αντιφατικά γκολ ολόκληρης της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί του τον λάτρευαν και για τα δυο: δεν θαύμαζαν μόνο το γκολ του καλλιτέχνη, εκείνο που έβαλε με τα διαβολικά του πόδια, αλλά και το γκολ του κλέφτη -ίσως μάλιστα περισσότερο αυτό-, εκείνο που το χέρι του έκλεψε.

Τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα τον λάτρευαν όχι μόνο για τα υπέροχα ακροβατικά του, αλλά και γιατί ήταν ένας τρωτός θεός, αμαρτωλός, ο πιο ανθρώπινος των θεών. Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπό του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συρρικνωμένες, ή τουλάχιστον τις αρσενικές αδυναμίες: ήταν γυναικάς, κοιλιόδουλος, πότης, απατεώνας, ψεύτης, φανφαρόνος, ανεύθυνος. Ομως οι θεοί, όσο και ανθρώπινοι κι αν είναι, δεν βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ανώνυμο πλήθος απ' όπου είχε βγει. Η δόξα, που τον είχε βγάλει από τη φτώχεια, τον κρατούσε φυλακισμένο. Ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα, ήταν υποχρεωμένος να είναι αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία. Η δόξα είναι ένα ναρκωτικό που προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή απ' ό,τι η κοκαΐνη. Στις αναλύσεις αίματος και ούρων δεν ανιχνεύεται».

Πριν από είκοσι χρόνια ακριβώς, πεθαίνει ο μεγάλος διανοητής της Αριστεράς, Βασίλης Ραφαηλίδης. Εν τω μεταξύ, σε ένα μήνα αναμένεται να ολοκληρωθεί η δίκη της Χρυσής Αυγής και όλοι περιμένουν την ετυμηγορία του δικαστηρίου, η οποία είναι σίγουρο πως – όποια και αν είναι – θα στείλει ένα μήνυμα στους ομοϊδεάτες του Ρουπακιά, του Λαγού, του Κασιδιάρη και του Μιχαλολιάκου. Είτε να βάλουν την ουρά στα σκέλια αν η απόφαση είναι παραδειγματικά καταδικαστική είτε να συνεχίσουν τη δολοφονική τους δράση, αν η απόφαση είναι προκλητικά αθωωτική. Τιμώντας τη μνήμη αυτού του κοφτερού μυαλού, παραθέτουμε ένα κείμενό του σχετικά με το ψυχολογικό υπόβαθρο ενός φασίστα. 

«Είναι αδύνατο να εξηγήσουμε το φασιστικό φαινόμενο μόνο με τα δεδομένα της κοινωνιολογίας και της πολιτικής οικονομίας. Σίγουρα στον φασίστα υπάρχει και μια πλευρά καθαρά ψυχολογική, μας αρέσει δεν μας αρέσει ο Βίλχελμ Ράιχ.

Η άρνηση της ψυχολογίας εδώ είναι εκ του πονηρού: Κάπου βαθιά ή λιγότερο βαθιά μέσα μας πρέπει να κοιμάται ένα φασιστάκι, που το στρίμωξαν εκεί μυριάδες ευνουχισμοί και αποστερήσεις, αρχής γενομένης από τη σεξουαλική αποστέρηση, όπως θέλει να πιστεύει ο Ράιχ, και μαζί-του και ο υπογραφόμενος, που δε θα πάψει να θεωρεί και τον μικρομεσαίο και τον προλετάριο και τον αστό φασίστα σαν ανθρώπους ολικά ευνούχους: Πνευματικά, νοητικά, συναισθηματικά, ενστικτώδικα.

Ο φασίστας είναι μια μούμια που της φύγαν όλοι οι χυμοί της ζωής, είναι ένας νεκροζώντανος, ένα ζόμπι που πρέπει να ταφεί το ταχύτερο, καταρχήν για λόγους δημόσιας υγείας. Ο φασίστας είναι το άγος και το όνειδος της ράτσας των ανθρώπων, ένα άγος κι ένα όνειδος που ξαπλώνεται σ’ ολόκληρο το ταξικό φάσμα, αλλά που εγκαθίσταται με εντελώς ιδιαίτερη προτίμηση στο κέντρο του, δηλαδή στην περιοχή που καλύπτεται από τον ποικιλότροπο ερμαφροδιτισμό των μικρομεσαίων, απ’ όπου εκπορεύονται ακτινωτά όλες οι συμφορές του κόσμου τούτου.

Ο Αρτούρο Λαμπριόλα βάζει τα πράγματα στην ακριβή τους θέση όταν λέει: «Στην αρχή ο φασισμός δεν ήταν ούτε αστικός ούτε συντηρητικός. Έγινε τέτοιος κάτω από την πίεση των περιστάσεων». Ωστόσο επιμένουμε στο “κάτω από την πίεση των περιστάσεων”, στην περίοδο δηλαδή που ο φασισμός συγκροτείται σε κόμμα και καταλαμβάνει την εξουσία, και ξεχνούμε ή κάνουμε πως ξεχνούμε τι ήταν στο ξεκίνημά του, και κυρίως τι συνεχίζει να είναι τώρα που περιέπεσε σε παρακμή σαν μαζικό κίνημα και που έγινε υπόθεση μιας χούφτας ηλιθίων και ανώμαλων νοσταλγών.

Ε, λοιπόν, στην αρχή του ο φασισμός ήταν αυτό που συνεχίζει να είναι και σήμερα: Υπόθεση μιας χούφτας ανώμαλων και ηλιθίων, που αποτέλεσαν το προζύμι που έκανε να φουσκώσει η ανθρώπινη βλακεία και κακοήθεια σ’ όλο το φριχτό της μεγαλείο. Η φασιστική φύτρα ήταν και είναι πάντα το αποτέλεσμα της αμάθειας, της ψυχανωμαλίας, του φόβου, της στέρησης (σ’ όλες τις μορφές της και καταρχήν της σεξουαλικής), της μικρόνοιας, της κακοήθειας, της έλλειψης ειλικρίνειας.

Ο φασισμός είναι η συνισταμένη όλων των κακών ποιοτήτων του ανθρώπου. Και επειδή η συνισταμένη, σαν γεωμετρική έννοια, ενέχει ήδη μέσα της και την έννοια του κέντρου, είναι πολύ φυσικό ο φασισμός, σαν κοινωνικό πια γεγονός, (και όχι μόνο ψυχολογικό) να εμφανίζεται καταρχήν και κατά κύριο λόγο στη μικρομεσαία περιοχή του κοινωνικοπολιτικού φάσματος.

Οι μικρομεσαίοι λοιπόν πρέπει να μπαίνουν σε μόνιμη καραντίνα. Διότι είναι η διαρκώς πυορροούσα εστία πολλών και ποικίλων κοινωνικών μολύνσεων, η καταστροφικότερη από τις οποίες είναι ο φασισμός».