Ενός κορονοϊού, μύρια έπονται. Δακρυγόνα στις πλατείες, κάμερες στις σχολικές αίθουσες, καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων. Και αυτά τα μύρια κακά θα έρθουν, δυστυχώς, με τη θέληση και την επιδοκιμασία του άβουλου και τρομαγμένου πλήθους που κατάφεραν να διαπλάσουν οι κυβερνώντες και τα χρηματοδοτούμενα από αυτούς Μέσα (υποτιθέμενης) Ενημέρωσης. Μόνο κατά την περίοδο αυτή, οι Μηχανισμοί Προπαγάνδας έλαβαν 20 εκατομμύρια ευρώ. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να ακουστεί από αυτούς τους Μηχανισμούς μια διαφορετική άποψη; Ακόμη και αυτές τις λίγες φορές που μπορεί να φιλοξενηθεί μια τέτοια άποψη, είτε υποφωτίζεται είτε λοιδωρείται από τους επαγγελματίες Πορτοσάλτες.

Ας μας συγχωρηθεί αυτός ο νεολογισμός, στο κάτω-κάτω μόνο ο Μπαμπινιώτης μπορεί να προτείνει νέες λέξεις; Οι νεολογισμοί είναι παιδιά της ανάγκης της κάθε εποχής, όταν δημιουργείται κάτι καινούργιο, για το οποίο δεν υπήρχε μέχρι τότε κάποια λέξη για να το περιγράψει. Κάποτε, για παράδειγμα, υπήρχε το επάγγελμα του δημοσιογράφου. Και σήμερα επιβιώνουν κάποιοι εκπρόσωποι του είδους αυτό. Δεν θα τους δούμε στην τηλεόραση, αλλά εξοβελισμένους σε ελάχιστα έντυπα και ελάχιστους ιστότοπους. Τη θέση τους την έχουν πάρει τώρα οι Πορτοσάλτες.

Πορτοσάλτης είναι ο νεολογισμός στον οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω και εφευρέθηκε για να περιγράψει το νέο επάγγελμα που υποκαθιστά σιγά-σιγά αυτό του δημοσιογράφου. Κλίνεται κατά τα πρωτοψάλτης, ιεροψάλτης και ισοκράτης και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό. Όπως στην εκκλησιαστική μουσική υπάρχουν διαβαθμίσεις, έτσι και στο επάγγελμα αυτό έχουμε τα πρώτα βιολιά και αυτούς που απλά κρατούν το ίσο.

Υπάρχει για παράδειγμα ο Πορτοσάλτης Α’ βαθμού. Αυτός συνομιλεί απευθείας με το αφεντικό. Το αφεντικό του εξηγεί τι θέλει και ο Πορτοσάλτης Α’ αναλαμβάνει να μεταφέρει το μήνυμα τόσο στους κατώτερους Πορτοσάλτες όσο και στο μαζικό ακροατήριο

Κάποιοι κακόβουλοι λένε πως ο πορτοσαλτισμός είναι ο κακοφορμισμός της δημοσιογραφίας όταν αυτή αναπτύσσεται σε περιβάλλον τοξικό και ρυπαρό. Ό,τι και να λένε αυτοί, ένα είναι το σίγουρο. Πως το επάγγελμα αυτό είναι ανερχόμενο και πολλά υποσχόμενο. Έχει εγγυημένο εισόδημα και μάλιστα χωρίς κόπο. Ούτε δημοσιογραφική έρευνα χρειάζεται, ούτε προσωπική άποψη, ούτε άλλες απαιτήσεις. Μόνο να λες το ποίημα. Αυτό που θα σου έρθει από το αφεντικό ή από το Υπουργείο Τύπου ή από τη ΓΑΔΑ. Απλά πράγματα.

 "Άμα ξυπνήσεις μέσα στη φυλακή
και δε σου εξηγεί κανένας γιατί...
Don't Worry Be Happy
Δεν είναι ανάγκη να το ξέρεις κι εσύ
τους φτάνει που το ξέρουν αυτοί...
Don't Worry Be Happy" 

Στίχοι Χ. και Π.Kατσιμίχα, μουσική Bobby Mc Ferrin

"Υπάρχουν και χειρότερα, και θα τα δεις αργότερα" , έλεγαν οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας σε μια διασκευή του "Don’t worry, be happy" του Bobby Mc Ferrin. Δυστυχώς για μας, αυτό το «αργότερα» έχει έρθει προ πολλού και μας κοιτάζει παραδομένους και έτοιμους να του παραχωρήσουμε τα πάντα, όλα όσα ο Διαφωτισμός και οι εργατικοί αγώνες κατόρθωσαν να κερδίσουν υπέρ του ανθρώπου, στην προσπάθειά του να καταστεί αυτός επιτέλους ελεύθερος και αυτόβουλος.

Αυτό το «αργότερα» έχει έρθει προ πολλού. Σήμερα, όμως, έχει την ευτυχή γι' αυτό συγκυρία να κυβερνά τη χώρα ένα τραγικό κράμα ανίκανων, γελοίων και μισάνθρωπων. Στην πορεία βρήκε και έναν μανδύα μιας ανώτερης ανάγκης, τον φόρεσε και "τώρα που βρήκε τον παπά, είναι ευκαιρία να θάψει και καμιά δεκαριά", όπως λέει και η λαϊκή παροιμία.

Τα χειρότερα ήρθαν. Και όσο εμείς μένουμε σπίτι, θα έρθουν και θα χτυπήσουν την πόρτα μας

Through My Window". Αναδημοσιεύουμε από τη lifo.gr

Η Δευτέρα πλησιάζει. Το αδίκημα της «άσκοπης μετακίνησης» πρόκειται να αντικατασταθεί από το νέο αδίκημα της «μη χρήσης μάσκας» και η κοινωνία ετοιμάζεται να επιστρέψει στην «κανονικότητα». Στην «κανονικότητα» του άγριου και αδυσώπητου καπιταλισμού. Στην «κανονικότητα» της καταστρατήγησης κάθε εναπομείναντος εργασιακού δικαιώματος και αξιοπρέπειας από τους εργοδότες με κάθε τρόπο, «νόμιμο» ή παράνομο. Στην «κανονικότητα» της συνέχισης του βιασμού του φυσικού περιβάλλοντος.

Ας αφήσουμε όμως για λίγο το συμπαθή κύριο Τσιόδρα με τις επιστημονικές αβεβαιότητές του, ας αφήσουμε τον αντιπαθή κύριο Χαρδαλιά με τις καθεστωτικές του βεβαιότητες, ας αφήσουμε και όλους αυτούς που βιάζονται να επιστρέψουν στους παλιούς ρυθμούς χωρίς να μπουν στον κόπο να προβληματιστούν για τον αδιέξοδο δρόμο πάνω στον οποίο βαδίζει η ανθρωπότητα.

Ας τους αφήσουμε όλους αυτούς και ας ανεβούμε λίγο πιο ψηλά. Ας μοιραστούμε τις σκέψεις της Πολωνής συγγραφέως Όλγας Τοκάρτσουκ, που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2018. Ενδιαφέρουσες σκέψεις που δημοσιεύτηκαν στο New Yorker με τίτλο "A New World

«Μήπως αυτός είναι τελικά ο φυσιολογικός ρυθμός της ζωής;»

Είχα την αίσθηση από πάντα σχεδόν ότι ο κόσμος είναι υπερβολικά πολύς, υπερβολικά γρήγορος, υπερβολικά έντονος, υπερβολικά θορυβώδης. Συνεπώς δεν βιώνω κάποιο «τραύμα απομόνωσης» και δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να μη συναντώ άλλους ανθρώπους.

Δεν λυπάμαι που έκλεισαν τα σινεμά. Μου είναι εντελώς αδιάφορο που τα εμπορικά κέντρα έβαλαν προσωρινό λουκέτο.  Ανησυχώ και στενοχωριέμαι, φυσικά, όταν σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που χάνουν τις δουλειές τους. Όταν όμως έμαθα για την επερχόμενη καραντίνα, ένιωσα κάτι σαν ανακούφιση. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι ένιωσαν το ίδιο, ακόμα κι αν ένιωθαν επίσης και κάποια ντροπή γι' αυτό. Η εσωστρέφειά μου, τόσα χρόνια στραγγαλισμένη και κακοποιημένη από τους υπερδραστήριους εξωστρεφείς, τίναξε τη σκόνη από πάνω της και βγήκε από την ντουλάπα...  

Η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται, αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό ρυθμό. Τακτοποίησα επιτέλους την ντουλάπα μου και μάζεψα πλήθος διαβασμένες εφημερίδες για να τις πάω στον κάδο ανακύκλωσης. Πήρα το ποδήλατό μου από το μαγαζί που το είχα παρατήσει για επισκευή. Άρχισα να απολαμβάνω πιο πολύ το μαγείρεμα.   Μου έρχονται διαρκώς στο μυαλό εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια. Υπήρχε τόσο πολύ περισσότερος χρόνος τότε, και μπορούσες να τον «χαραμίσεις» και να τον «σκοτώσεις», ξοδεύοντας ώρες με το να χαζεύεις απλά έξω από το παράθυρο, να παρατηρείς τα μυρμήγκια, να κρύβεσαι κάτω από το τραπέζι και να φαντάζεσαι ότι είσαι σε κιβωτό ή απλά να ξεφυλλίζεις την εγκυκλοπαίδεια.

Μήπως τελικά έχουμε επιστρέψει στον φυσιολογικό ρυθμό της ζωής; Μήπως ο ιός δεν αποτελεί διατάραξη της κανονικότητας, αλλά ακριβώς το αντίθετο – μήπως δηλαδή αφύσικος ήταν ο φρενήρης κόσμος πριν από τον ιό;   Στο κάτω-κάτω ο ιός ήταν αυτός που μας υπενθύμισε αυτό το οποίο αρνιόμασταν με τόσο πάθος: ότι είμαστε ευάλωτα πλάσματα φτιαγμένα από το πιο λεπτό υλικό. Ότι πεθαίνουμε – ότι είμαστε θνητοί. Ότι δεν μας διαχωρίζει από τον υπόλοιπο πλανήτη η «ανθρωπιά» ή η εξαιρετικότητά μας. Ότι ο κόσμος είναι ένα είδος μεγάλου δικτύου στο οποίο εμπλεκόμαστε ποικιλοτρόπως, συνδεδεμένοι με τα υπόλοιπα όντα με αόρατα νήματα επιρροής και εξάρτησης. Ότι ασχέτως της απόστασης που χωρίζει τις πατρίδες μας ή τις γλώσσες που μιλάμε, ή το χρώμα του δέρματός μας, υποκύπτουμε στις ίδιες ασθένειες, μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους, πεθαίνουμε με τον ίδιο θάνατο.

Ο ιός μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο αδύναμοι και ευάλωτοι κι αν νιώθουμε μπροστά στον κίνδυνο, περιτριγυριζόμαστε επίσης από ανθρώπους που είναι πιο ευάλωτοι, και για τους οποίους η βοήθειά μας είναι απαραίτητη. Μας υπενθύμισε πόσο ευπαθείς είναι οι ηλικιωμένοι γονείς μας και πόσο έχουν ανάγκη την φροντίδα μας. Μας υπέδειξε ότι οι φρενήρεις ρυθμοί που κινούμαστε θέτουν σε κίνδυνο τον κόσμο μας. Και ανέδειξε ένα ερώτημα το οποίο σπανίως έχουμε το κουράγιο να κάνουμε στον εαυτό μας: Τι είναι ακριβώς αυτό για την αναζήτηση του οποίου συνεχίζουμε να αναλωνόμαστε;   Ο φόβος μήπως μολυνθούμε μας υπενθύμισε τις φωλιές όπου μεγαλώσαμε και όπου νιώθουμε ασφαλείς. Σε μια τέτοια περίσταση, ακόμα και οι πιο επιμελείς και ακούραστοι ταξιδιώτες θα αναζητήσουν κάποιο είδος σπιτιού.

Την ίδια ώρα, μας αποκαλύφθηκαν θλιβερές αλήθειες – όπως ότι σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή κινδύνου, οι σκέψεις μας υποχώρησαν για άλλη μια φορά στο περιορισμένο και αποκλειστικό πεδίο των εθνών και των συνόρων.   Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έχουμε δει όλοι μας πόσο αδύναμη είναι στην πράξη η ιδέα μιας ευρωπαϊκής κοινότητας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εγκαταλείψει τον αγώνα, αναθέτοντας αποφάσεις ύψιστης κρισιμότητας στα εθνικά κράτη. Οι παλιοί σωβινισμοί έχουν επιστρέψει, φέροντας μαζί τους τον διαχωρισμό ανάμεσα σε «εμάς» και στους «ξένους» – με άλλα λόγια όλα αυτά εναντία στα οποία πολεμήσαμε τόσες δεκαετίες με την ελπίδα ότι δεν θα διαμορφώσουν ποτέ ξανά τη σκέψη μας. Ο φόβος του ιού μεταφέρει την αταβιστική πεποίθηση ότι πρέπει το φταίξιμο να πέσει στους ξένους, ότι αυτοί εισήγαγαν την απειλή. Στην Ευρώπη, ο ιός είναι «από αλλού». Εδώ στην Πολωνία, όποιος επιστρέφει από το εξωτερικό, θεωρείται ύποπτος. Ο ιός μας υπενθυμίζει ότι τα σύνορα ζουν και βασιλεύουν.  

Πολύ φοβάμαι επίσης ότι ο ιός θα μας θυμίσει έντονα μια άλλη παλιά αλήθεια: πόσο δεν είμαστε καθόλου ίσοι. Κάποιοι από μας θα πετάξουν με ιδιωτικά αεροπλάνα σε μακρινά νησιά ή σε πολυτελή καταφύγια στα βουνά, την ώρα που οι περισσότεροι θα παραμείνουν στις πόλεις, κάποιοι θα πρέπει να φροντίζουν για τη λειτουργία των σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας, κάποιοι θα πρέπει να δουλεύουν στα καταστήματα ειδών πρώτης ανάγκης ή στα νοσοκομεία, ρισκάροντας τη ζωή τους. Κάποιοι θα βγάλουν χρήματα από την πανδημία και κάποιοι άλλοι θα χάσουν τα πάντα.  

Πιστεύουμε ότι μένουμε σπίτι και διαβάζουμε βιβλία ή βλέπουμε τηλεόραση, αλλά στην ουσία, καθώς σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο, προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για τη μάχη που θα δοθεί με διακύβευμα μια νέα πραγματικότητα την οποία δεν μπορούμε καν να φανταστούμε... Μπροστά στα μάτια μας εξατμίζεται ο καπνός από το πολιτισμικό παράδειγμα που μας διαμόρφωσε τα τελευταία διακόσια χρόνια: ότι είμαστε οι πρωτομάστορες της δημιουργίας, ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, ότι ο κόσμος μας ανήκει. Μια νέα εποχή πλησιάζει.  

Κάγκελα παντού, τραγουδούσε κάποτε ο Τζίμης Πανούσης. Πόσο λείπει, αλήθεια, αυτό τον καιρό το μοναδικό του χιούμορ. Πρόστιμα παντού, θα τραγουδούσε σήμερα. 150 ευρώ για άσκοπη (sic) μετακίνηση, 300 ευρώ για μετακίνηση εκτός νομού, 1000 ευρώ για συνάθροιση μεγαλύτερη των 10 ατόμων.

Μόνο τη μέρα που ο Μπακογιάννης και ο θείος του, ο Μητσοτάκης, έστησαν το πανηγύρι με την Πρωτοψάλτη έξω από το Μαξίμου παραβιάζοντας τουλάχιστον τη διάταξη περί συνάθροισης περισσοτέρων των 10 ατόμων, κάτι που θα έπρεπε να σημαίνει πρόστιμο 1000 ευρώ στον καθένα, μόνο τη μέρα εκείνη επιβλήθηκαν από την αστυνομία 1232 πρόστιμα των 150 ευρώ και 42 πρόστιμα των 300 ευρώ.

Συνολικά, από τη Δευτέρα 23 Μαρτίου έως τις 26 Απριλίου, έχουν επιβληθεί 53.009 πρόστιμα των 150 ευρώ. Μόνο από τα πρόστιμα αυτά των 150 ευρώ έχουν συγκεντρωθεί κοντά στα 8 εκατομμύρια ευρώ. Δεν τα λες και λίγα. Γλυκά και άκοπα εισρέουν τα εκατομμύρια στα ταμεία.

Πώς λοιπόν θα μπορούσαν να σταματήσουν τα κερδοφόρα πρόστιμα τώρα που παύει η καραντίνα; Μα με την επινόηση νέων αδικημάτων. Και το νέο αδίκημα εφεξής θα είναι η μη χρήση μάσκας στους χώρους που κρίνει ο κύριος Τσιόδρας. Αυτός ο ίδιος που μέχρι πριν από μερικές ημέρες επιχειρηματολογούσε για το πόσο άχρηστη είναι η εφαρμογή της μάσκας και δυνητικά επικίνδυνη καθώς , όπως ο ίδιος έλεγε, έδινε ένα ψευδές αίσθημα ασφάλειας σε αυτόν που τη φορούσε.

Τώρα ο κύριος Τσιόδρας άλλαξε γνώμη. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Ίσα-ίσα αποτελεί χαρακτηριστικό του έξυπνου ανθρώπου η συνειδητοποίηση του λάθους του, η παραδοχή του και η επανόρθωσή του. Όμως εδώ δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Ούτε λάθος παραδέχεται ότι έκανε ο κύριος Τσιόδρας, ούτε με το σωστό τρόπο ανακοινώνεται η αναγκαιότητα του νέου μέτρου. Πάλι ο τρόπος που ακολουθείται είναι ο λάθος. Είναι ο τρόπος του Χαρδαλιά και αυτός ο τρόπος δεν αρέσει ούτε ταιριάζει σε ελεύθερους ανθρώπους.

Κλείνουμε το άρθρο με τις συμβουλές του κυρίου καθηγητή (τώρα ποια από όλες θα ακολουθήσετε, είναι δική σας ευθύνη) καθώς και με ένα γράφημα του Jo-di σχετικά με το τι ισχύει σε διάφορες χώρες για τη χρήση μάσκας. Αν είναι υποχρεωτική ή όχι, αν μοιράζεται δωρεάν ή όχι, αν μπαίνουν πρόστιμα ή όχι και πόσο είναι το ύψος τους. Θα δείτε πολύ παραστατικά με ποιες χώρες συμπορεύεται η χώρα μας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο

Κάποιοι το αποκάλεσαν «ελληνικό θαύμα» μιλώντας για τη συγκράτηση της εξάπλωσης της επιδημίας και για το γεγονός πως αποφύγαμε τις εκατόμβες νεκρών που έχουν στην Ιταλία, στη Γαλλία και στην Ισπανία. Υπάρχει, πράγματι μια αλήθεια σε αυτό. Η πλήρης αλήθεια, όμως, είναι πως μάλλον για βαλκανικό θαύμα πρέπει να μιλάμε και αυτό είναι ένα συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα μελετώντας τα γραφήματα και τους πίνακες.

Ο πίνακας που παραθέτουμε παρακάτω, προέρχεται από το  worldometers.info/coronavirus/ με στοιχεία της 22ας Απριλίου. Μελετώντας τον πίνακα αυτό μπορούμε να διαπιστώσουμε πως η Κύπρος είναι, με μεγάλη διαφορά, η χώρα που διενεργεί τα περισσότερα τεστ ανά εκατομμύριο πληθυσμού συγκριτικά με τις χώρες των Βαλκανίων. Μπορούμε να δούμε επίσης πως, εκτός από τη χώρα μας, εξίσου καλά – και ακόμη καλύτερα - τα πηγαίνουν η Βουλγαρία, η Αλβανία, η Κύπρος, η Κροατία και η Σερβία στον αριθμό των θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Επίσης, από τα στοιχεία ενός άλλου παρεμφερούς άρθρου της Atticavoice με τίτλο  "Υπάρχει, άραγε, ελληνικό θαύμα:", μπορούμε να εντυπωσιαστούμε από τις υψηλές θέσεις – ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – που καταλαμβάνουν η Ρουμανία, η Κροατία, η Βουλγαρία και η Κύπρος στον αριθμό Μονάδων Εντατικής Θεραπείας που διαθέτουν ανά 100.000 πληθυσμού , την ίδια στιγμή που η χώρα μας είναι τρίτη από το τέλος (!)

Ας δούμε όμως και τον πίνακα, όπως αυτός προκύπτει από το worldometers

Πολλές και πολύπλευρες οι απώλειες από την πανδημία του κορονοϊού. Εμείς θα σταθούμε σε κάποιες απώλειες που δεν έχουν τονιστεί όπως θα έπρεπε. Σταχυολογούμε μερικές από αυτές:

Εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο οι Τουρκοφάγοι, οι Μακεδονομάχοι και οι κυνηγοί μεταναστών, ηττημένοι προς το παρόν από τις υπέρτερες δυνάμεις του κορονοϊού. Εξαφανίστηκαν και οι κάθε λογής ειδικοί διεθνολόγοι αναλυτές που μας προετοίμαζαν για πόλεμο. Ας μην ανησυχούν, όμως οι ανησυχούντες. Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι θα ξαναβγούνε. Το μίσος που συσσώρευσαν, θα το χύσουνε διπλό

Ματαιώθηκε η παρέλαση της 25ης Μαρτίου και δεν είδαμε τις εξέδρες των επισήμων, ούτε ακούσαμε τους ένδοξους λόγους τους. Χάσαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τα νέα όπλα που αγοράσαμε και να ξεχάσουμε πως το δημόσιο σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει.

Διακόπηκαν τα πάσης φύσεως πρωταθλήματα, αυτά που προάγουν το γνήσιο αθλητικό πνεύμα και την αγνή αθλητική άμιλλα. Χάθηκαν από τις οθόνες μας οι έντιμοι αθλητικοί παράγοντες των ομάδων, οι αγνοί hooligans των γηπέδων μας και οι χαμηλά αμοιβόμενοι ποδοσφαιριστές

Ματαιώθηκε ο ετήσιος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision και χάσαμε την ευκαιρία να γευτούμε αυτή τη μεγάλη γιορτή πολιτισμού

Ματαιώθηκε η υποδοχή του Αγίου Φωτός και χάσαμε την ευκαιρία να δούμε το Φως της Αγάπης και της Ειρήνης να το υποδέχονται στρατιώτες με τιμές αρχηγού κράτους

Έκλεισαν οι εκκλησίες και χάσαμε την ευκαιρία να δούμε την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία το βράδυ της Ανάστασης να στέκεται -στο Ναό του Θεού που κήρυξε την ταπεινότητα- με γυαλιστερές φορεσιές στην πρώτη γραμμή

Υπομονή, όμως. Σε λίγο έρχεται η κανονικότητα και όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Κανονικά, δηλαδή. Ή μήπως η κανονικότητα δεν ήταν και τόσο κανονική;

“Ο κορονοϊός δεν ξεχωρίζει σύνορα ή έθνη, εισοδήματα ή κοινωνικές ομάδες. Απειλεί τον άνθρωπο, όποιος κι αν είναι, όπου κι αν κατοικεί. Απέναντί του, είμαστε όλοι ίσοι”. Έτσι είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο διάγγελμα που προανήγγειλε την απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Όλοι ίσοι λοιπόν απέναντι στον κορονοϊό, κύριε πρωθυπουργέ; Και οι πρόσφυγες ίσοι; Οι φυλακισμένοι; Οι άστεγοι; Οι Ρομά; Οι μοναχικοί και ανήμποροι ηλικιωμένοι; Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι μια καρικατούρα δυτικής δημοκρατίας με τα κυρίαρχα ΜΜΕ να είναι εντελώς ελεγχόμενα από τα μεγάλα αφεντικά τους που με τη σειρά τους βρίσκονται σε μια αέναη διαπλεκόμενη σχέση με την πολιτική εξουσία. Έτσι, δεν βρέθηκε κάποιος από τους αυτοαποκαλούμενους δημοσιογράφους που εργάζονται στα μέσα αυτά, να αντιτάξει κάτι στα παραπάνω λόγια ενός πρωθυπουργού που όσο προσπαθεί να παραστήσει τον συμπονετικό άνθρωπο, τόσο πιο πολύ μοιάζει με την ανυποψίαστη, μέσα στην πλήρη της άγνοια, Μαρία Αντουανέτα.

Σε κάποιες άλλες χώρες, όμως, υπάρχουν ακόμη δημοσιογράφοι που μπορούν να λένε ελεύθερα και με θάρρος τη γνώμη τους, όσο και αν αυτή δεν αρέσει. H Emily Maitlis, παρουσιάστρια του BBC, μέσα σε ένα λεπτό μπόρεσε να περιγράψει όλες τις ανισότητες που φέρνει στην επιφάνεια η πανδημία του κορονοϊού: 

«Η γλώσσα που χρησιμοποιείται για τον κορονοϊό, μπορεί να μοιάζει κοινότυπη και παραπλανητική. Δεν επιβιώνεις της αρρώστιας αν έχεις σθένος και δύναμη χαρακτήρα κι ας το λένε αυτό οι συνεργάτες του πρωθυπουργού. Η ασθένεια αυτή δεν είναι ένας τρομερός ισοπεδωτής, δεν την βιώνει το ίδιο ένας φτωχός κι ένας πλούσιος. Αυτό είναι ένας μύθος που πρέπει να διαλυθεί. Όσοι αυτή την στιγμή υπηρετούν στην πρώτη γραμμή, οι οδηγοί των λεωφορείων, όσοι γεμίζουν τα ράφια στα σούπερ μάρκετ, οι νοσοκόμες, όσοι εργάζονται σε γηροκομεία, είναι περισσότερο εκτεθειμένοι και είναι αυτοί που παίρνουν τους μικρότερους μισθούς. Είναι αυτοί που έχουν πιο πολλές πιθανότητες να κολλήσουν τον ιό. Όσοι μένουν σε πολυκατοικίες και μικρά διαμερίσματα, θα δυσκολευτούν πιο πολύ στην καραντίνα. Όσοι κάνουν χειρωνακτικές δουλειές, δεν θα μπορέσουν να δουλέψουν από το σπίτι. Αυτή η πανδημία έχει τεράστιες διακλαδώσεις όσο αφορά στην κοινωνική πρόνοια και το θέμα της κοινωνικής πρόνοιας έχει τεράστιες διακλαδώσεις για την δημόσια υγεία».

 Πηγή της δήλωσης της δημοσιογράφου του BBC : popaganda

Αναδημοσιεύουμε από το mavrioxia.blogspot.com ένα απόσπασμα από ένα εκτενέστερο άρθρο που πραγματεύεται το τρίπτυχο «αποθέωση της κατανάλωσης – διάχυση φόβου – διασπορά ενοχών»

Η κατασκευή φόβου είναι ένα από τα γνωστά όπλα της εξουσίας στην προσπάθειά της να κρατήσει υπό τον έλεγχό της ενα λαό κάνοντάς τον να πιστέψει πως είναι ασφαλής υπό τη σκέπη της. Όμως, όπως έχει πει ο Μπέρτραντ Ράσελ, "Κανένας άνθρωπος ούτε ομάδα ούτε έθνος δεν μπορεί να ενεργήσει ανθρώπινα ή να σκεφθεί σωστά υπό το κράτος ενός μεγάλου φόβου" 

Στην πο­λι­τι­κή σκακιέρα ο φό­βος εί­ναι κα­θο­ρι­στι­κό στοι­χείο. Ο Μακιαβέλι, στον Ηγεμόνα, θέ­τει το ε­ρώ­τη­μα αν εί­ναι προ­τι­μό­τε­ρο να σε α­γα­πούν ή να σε φο­βού­νται. Και α­πα­ντά ότι «έναν ηγέτη πρέπει να τον φοβούνται και να τον αγαπούν. Αν δεν γίνεται και τα δύο, τότε καλύτερα μόνο να τον φοβούνται», γιατί το να σε α­γα­πούν ε­ξαρ­τά­ται α­πό τους άλ­λους, ε­νώ το να σε φο­βού­νται μόνο α­πό σέ­να

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθηµα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγµατικού ή φανταστικού κινδύνου. Είναι µια φυσιολογική αµυντική αντίδραση του οργανισµού, για την οποία δεν απαιτείται συνειδητή σκέψη. Έχει να κάνει µε µελλοντικά γεγονότα, τα οποία πρέπει να αποφύγουμε.

Ο φό­βος, αν εί­ναι έλ­λο­γος, λειτουργεί προστατευτικά. Μας κάνει να είμαστε πιο προσεκτικοί, ώστε να μην υποτιμήσουμε έναν πραγματικό κίνδυνο. Υπάρ­χει, ό­μως, και ο ά­λο­γος φό­βος ο οποίος καλλιεργείται από τη δική μας φαντασία ή από άλλους μηχανισμούς, όπως είναι οι μηχανισμοί προπαγάνδας. 

Η "Κραυγή", διάσημος πίνακας του Νορβηγού εξπρεσσιονιστή ζωγράφου Ένβαρτ Μουνκ.

Ο άνθρωπος κάτω από τη συντριβή του τρόμου

Μεσημέρι 25^ης Μαρτίου και οι άλλοτε πολύβουοι δρόμοι της Αθήνας έχουν μια ψυχεδελική σιγή. Τίποτα δε θυμίζει την Εθνική και θρησκευτική επέτειο. Η υποχρεωτική καραντίνα και η κλιμάκωση του κορονοϊού περιόρισαν τον εορτασμό στην ύψωση της ελληνικής σημαίας σε ορισμένα μπαλκόνια.

Βρέθηκα κι εγώ για λίγο στο ανανεωμένο λόγω των περιστάσεων μπαλκόνι μου -ενδιαφέρον το πόσο επαναξιολογεί κανείς απλά πράγματα- …με αμφιθυμικά συναισθήματα λόγω της νεκρικής ησυχίας. Άθελα πέφτει το μάτι στο μοναδικό άνθρωπο που κυκλοφορεί: μια κοπέλα χτυπά το κουδούνι της απέναντι πολυκατοικίας. Διακρίνω τις νευρικές κινήσεις και την αγωνία της καθώς κοιτά αριστερά, δεξιά, πίσω σα να την καταδιώκουν! Προφανώς δε θα είχε στείλει το υποχρεωτικό μήνυμα ή δε θα είχε μαζί της την απαιτούμενη «άδεια εξόδου»... ή μπορεί απλά ο μόνος ίσκιος που νιώθει να είναι ο φόβος της! Οι στίχοι του Μάνου Λοϊζου “Κλείσε το παράθυρο...σφράγισε τις πόρτες ..τρέμω για τον άνθρωπο με τις μπότες’’ ρέουν αυθόρμητα στο μυαλό και φαντάζουν τόσο επίκαιροι!

«Υπερβολικό» θα πει κάποιος, αν σκεφτεί τις ασύμμετρες καταστάσεις. Ο κοινός παρονομαστής όμως απέναντι στον “εχθρό” είτε πρόκειται για στρατό είτε για το θανατηφόρο ιό είναι... ο φόβος!

Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια μάχη σε παγκόσμια κλίμακα, με τους επιστήμονες και το δημόσιο σύστημα υγείας (τουλάχιστον στην Ελλάδα)να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή προκειμένου να θωρακιστεί η ανθρώπινη ζωή. Η ευσυνειδησία και η υπερπροσπάθεια γιατρών και νοσηλευτών αυτή την περίοδο είναι κάτι το οποίο δεν ξεπληρώνεται με ομαδικά χειροκροτήματα. Όλοι αυτοί που ασκούν το λειτούργημά τους από το να ηρωοποιούνται απλά από τη Πολιτική, ας ανταμειφθούν όταν και όπως πρέπει.

Στη μάχη αυτή με την πανδημία, επιτυχία είναι να περιοριστούν οι θάνατοι αλλά να διαφυλαχθεί και η ψυχική υγεία. Η υποχρεωτική καραντίνα (εφόσον μένουμε ασφαλείς και υγιείς) θα φανερώσει στο εγγύς μέλλον τις ψυχολογικές και κοινωνιολογικές προεκτάσεις του προβλήματος. Η απομόνωση στο σπίτι, η απομάκρυνση από αγαπημένα πρόσωπα, η αποφυγή κοινωνικών επαφών (ή ο περιορισμός τους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης), η τακτική έως και μανιώδης τήρηση μέτρων υγιεινής και αυτοπροστασίας (λόγω της εύκολης εξάπλωσης του ιού), - δε συζητώ για την απουσία επαφής με τη φύση ,άλλωστε δεν αφορά όλους ...-, αναπόδραστα θα επιφέρουν ψυχολογικά τραύματα (ευχόμαστε όσο το δυνατόν λιγότερα), αλλά και θα πλήξουν την ήδη περιορισμένη κοινωνικότητα.

Σε αυτό έρχεται να προστεθεί το άγχος και η αβεβαιότητα του αύριο για το βιοπορισμό και τον εργασιακό Μεσαίωνα που θα έρθει ... με τις ευλογίες του Υπ. Εργασίας Γ. Βρούτση.

Το μιντιακό σύστημα με τη σειρά του κάνει ό,τι μπορεί για να σπείρει το φόβο προβάλλοντας επισταμένα, με τρόπο σχεδόν σουρεαλιστικό, φέρετρα στις τηλεοθόνες! Η πρέσβειρα της καθεστηκυίας τάξης Όλγα Τρέμη με αποστομωτική παρρησία επιβεβαιώνει πως ο «έχων δε νοσεί» διατεινόμενη πως “αυτά έχει ο καπιταλισμός”.

Ευτυχώς που θα μας καθησυχάσει για όλα ο πρώην Πρύτανης του ΕΚΠΑ και για σύντομο διάστημα Υπ.Παιδείας Γεώργιος Μπαμπινιώτης με το ρόλο του επικοινωνιολόγου αυτή τη φορά, μιλώντας με μειλίχιο ύφος (όχι ως ο διδάσκαλος αυθεντία που γνωρίσαμε στα πανεπιστημιακά χρόνια, ούτε ως Γλωσσολόγος) για περίοδο αυτογνωσίας! Ναι, η πανάκεια στον εγκλεισμό θα είναι η αυτοπαρατηρησία, η αυτοεξέταση, ο αυτοέλεγχος... Στις προς διερεύνυση έννοιες ξέχασε όμως να αναφέρει την αλλοτρίωση σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο και τις προεκτάσεις της. Αλλά συμπλήρωσε τη σύντομη παραινετική του παρέμβαση σε κεντρικό δελτίο όπου ήταν καλεσμένος με μια δεύτερη προς άδραγμα ευκαιρία: μίλησε για περίοδο εκμετάλλευσης της Τεχνολογίας, ένταξης της στην καθημερινότητα και εξοικείωση με αυτή(μάλλον ήθελε να αναφερθεί στη διδασκαλία και τον επικείμενο εξοβελισμό του καθηγητή ως φυσική παρουσία)... Ο ίδιος, ο οποίος σε παλαιότερα δοκίμιά του έχει αναλύσει το πώς βάλλεται και αλλοτριώνεται η γλώσσα και η επικοινωνία από την ανεξέλεγκτη εισβολή της τεχνολογίας!

Μια νέα τάξη πραγμάτων είναι προ των πυλών όπως έχουμε καταλάβει και αφορά διάφορους τομείς (οικονομία, παιδεία, (τηλε)εργασία κ.ά). «Μένουμε σπίτι» λοιπόν... Ως εξομολογητική κοινωνία το δηλώσαμε στα social media, ποστάραμε και τα περί ατομικής ευθύνης... Παλεύουμε να βοηθήσουμε το σύστημα να μην καταρρεύσει, έτσι ανοχύρωτο που είναι..

Η ανοσία στον ιό, για να κλείσουμε με τρόπο εν μέρει οπτιμιστικό, ας ελπίσουμε και ευχόμαστε να έρθει σύντομα. Το κακό αυτό όνειρο θα τελειώσει. Τι θα αφήσει; Φόβο, δυσπιστία, αδιαφορία για το συνάνθρωπο (πόσο μάλλον για τον ‘ξένο’), μισανθρωπία, λήθη όπως συμβαίνει πάντα...

Ο άνθρωπος όμως, όσο έχει μέσα του τη ροπή προς το φόβο, άλλο τόσο είναι οπλισμένος με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης (κάτι που υποτιμά η Πολιτική της προπαγάνδας).

Ας καταφέρουμε λοιπόν να υπάρξουμε μέσα από τις αδυναμίες μας, ας αναλογιστούμε, ας αυτοπροστατευτούμε, ας ελπίζουμε...

«’Ακου ανθρωπάκο....[...] Το μέλλον της ανθρωπότητας θα εξαρτηθεί από τις σκέψεις και τις πράξεις σου! Όμως οι δάσκαλοι και οι αφέντες σου δε σου μιλάνε για τον τρόπο που σκέφτεσαι πραγματικά. Δε σου λένε ποιος είσαι στ’ αλήθεια. Είσαι ελεύθερος από μια άποψη μονάχα: ελεύθερος από την αυτοκριτική που μπορεί να σε βοηθήσει να κουμαντάρεις τη ζωή σου», Βίλχελμ Ράιχ.

της Κ.Κ

Ο Στέφανος Ροζάνης γεννήθηκε στην Κάρυστο της Εύβοιας (1942). Σπούδασε Φυσική και Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Φιλοσοφία και Συγκριτική Λογοτεχνία σε πανεπιστήμια της Ιταλίας. Δίδαξε Φιλοσοφία σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού, όπως το Βερολίνο και η Βηρυτός, στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου καθώς και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης. Για δέκα χρόνια δίδασκε στο τμήμα Μέσων Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Αιρετικός φιλόσοφος για κάποιους, αναρχικός φιλόσοφος για άλλους, έχει συγγράψει δεκάδες βιβλία. Αναδημοσιεύουμε από τη lifo.gr , μία συνέντευξη που παραχώρησε ο Στέφανος Ροζάνης στον Γιάννη Πανταζόπουλο με αφορμή την πρόσφατη κρίση της πανδημίας και ο καθηγητής έχει την ευκαιρία να μιλήσει για πολλά και ενδιαφέροντα όχι κυρίως για το τώρα, αλλά για το μετά

Ζούμε σκοτεινές μέρες;

Δεν θα το έλεγα. Η πανδημία που «χτύπησε» τελευταία οικουμενικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντα υπήρχε στην ιστορική διαδρομή του ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε τεράστιες πανδημίες, όπως ο Μαύρος Θάνατος κατά τον Μεσαίωνα, την πανούκλα ή την ισπανική γρίπη. Είναι, λοιπόν, ένα σύνηθες φαινόμενο στη διάρκεια της Ιστορίας.  

Αυτό που συμβαίνει σήμερα, ωστόσο, διαφέρει κατά πολύ ως προς τη δομή, η οποία είναι εγκατεστημένη στον σύγχρονο κόσμο. Μέσα σε αυτήν ενυπάρχουν δύο διακλαδώσεις: αφενός η κοινωνιολογική, με τη μορφή της παγκοσμιοποίησης, αφετέρου η τραγική επέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον και, κατά συνέπεια, η αλλοίωσή του. Νομίζω ότι η τραγική θέση του σημερινού ανθρώπου δεν οφείλεται στις επιδημίες ή πανδημίες αλλά κυρίως στο περιβάλλον, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και συναισθηματικό.  

Ουσιαστικά, η διαφορά που παρατηρούμε εντοπίζεται στο περιβάλλον και όχι στην ίδια τη μορφή του ιού. Αυτό που ζούμε τώρα και το χαρακτηρίζω θλιβερό είναι όταν ακούω τη φράση «πώς θα αντέξει η οικονομία;». Εάν δείτε τους νόμους και τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί, θα διαπιστώσετε ότι προφανώς και δεν έχουν τεθεί για την προστασία του ανθρώπου αλλά για τη διάσωση της οικονομίας. Ο άνθρωπος έχει μπει εδώ και δεκαετίες σε δεύτερη μοίρα. Η οικονομία προηγείται των πάντων. Ακούμε εμφατικά: «Όσο λιγότερες ανθρώπινες απώλειες έχουμε, τόσο καλύτερα για την οικονομία».  

Μάλιστα, παρακολουθώ αυτές τις μέρες κάποιες αξιοθρήνητες στατιστικές οι οποίες συγκρίνουν τους νεκρούς κάθε χώρας, αυτήν τη λεγόμενη καμπύλη, όπως την ονομάζουν οι ειδικοί, η οποία εμπεριέχει αρκετό ψεύδος. Είναι απορίας άξιον. Πάντως, αν και έγκλειστος, δεν φοβάμαι τόσο τις επιδημίες ή τις πανδημίες όσο τους ίδιους τους ανθρώπους.

Πιστεύετε ότι στην εποχή μας δοκιμάζονται ηγεσίες και ιδεολογίες;

Οι ιδεολογίες έχουν δοκιμαστεί ήδη από το παρελθόν. Όσον αφορά τις ηγεσίες, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα ηγετικά πρότυπα στις μέρες μας δεν ανήκουν στον οραματικό τύπο αλλά στον διαχειριστικό. Οι ηγεσίες, πλέον, είναι λογιστικές. Γι' αυτό και δεν υπάρχουν οραματιστές πολιτικοί. Έχουμε ηγέτες-λογιστές που ακολουθούν συγκεκριμένους οικονομίστικους κανόνες. Συνεπώς, οι ηγεσίες μού είναι αδιάφορες. Χάσαμε και δυστυχώς χάνουμε συνέχεια την έννοια του ηγέτη, εκείνου που είχε όραμα και όνειρα.

Την ίδια στιγμή θεωρείτε ότι τα δικαιώματα και οι ελευθερίες δοκιμάζονται;

Δικαίωμα και ελευθερία είναι συνάδουσες έννοιες. Δεν μπορεί να σταθεί η μία χωρίς την άλλην. Η ελευθερία την εποχή του σύγχρονου αρπακτικού καπιταλισμού έχει μετοικήσει εις τους ουρανούς. Δεν υπάρχει ελευθερία. Βέβαια, θα μου πείτε ότι φιλοσοφικά, όπως έλεγε ο Μπερντιάεφ, η ελευθερία δεν ανήκει στην Ιστορία. Η Ιστορία είναι μια εναλλαγή μορφών δουλείας. Όμως, το φάντασμα της ελευθερίας έχει πάψει να πλανάται πάνω από τον κόσμο. Ποια ελευθερία μού στερούν εμένα σήμερα, που βρίσκομαι έγκλειστος στο σπίτι μου; Αυτήν που δεν έχω; Η ελευθερία έχει καταντήσει ένα κουρέλι, παίγνιο στα χέρια των διαχειριστών. Και για ποια ελευθερία να παλέψω; Η τελευταία φορά που συνέβη μια τέτοια πάλη ήταν τον Μάη του '68. Από τότε έχει χαθεί το παιχνίδι, όχι διά παντός αλλά σίγουρα για κάποιες γενιές.

Είμαστε κοντά στο τέλος του καταναλωτικού καπιταλισμού;

Ο καταναλωτικός καπιταλισμός έχει γίνει πια ένα τραγικό παρελθόν μπροστά στη νεότερη εξέλιξή του, που είναι ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός. Σήμερα, εν καιρώ πανδημίας, τα πάντα είναι κλειστά, όχι όμως οι τράπεζες. Και δεν μιλώ για τις απλές συναλλαγές του πολίτη αλλά για τον τραπεζικό υπάλληλο, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να εργάζεται.

Τι θα μας αφήσουν ο εγκλεισμός και η κοινωνική απομόνωση;

Ένα από τα προτάγματα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού είναι ακριβώς το απομονωμένο άτομο. Ζούμε σε σύγχρονα κελιά, όπως σωστά αναφέρουν πολλοί στον διεθνή Τύπο. Όταν καπνίζω, κάνω κακό στον εαυτό μου. Προφανώς, δεν είμαι γιατρός και δεν τους αμφισβητώ. Ωστόσο, δείτε το παράδειγμα του αντικαπνιστικού νόμου, τον οποίο επέβαλαν αιφνιδίως με σκοπό να προφυλαχτεί ο πολίτης από τις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Μα όχι, στη ρίζα του έχει να σπάσει αυτό που παραδοσιακά λέγαμε «η παρέα». Στόχος του αντικαπνιστικού νόμου ήταν να διαλυθεί η συναναστροφή. Και για να θυμηθώ τη θεολογική μου καταγωγή, όπως έλεγε και ο Απόστολος Παύλος: «Πού συζητητής του αιώνος τούτου». Κατά συνέπεια, επιθυμούν να τελειώσουν διά παντός με τον συνομιλητή.

Μετά απ' όλο αυτό που ζούμε, τι θεωρείτε ότι θα αλλάξει;

Καταρχάς, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Το συναισθηματικό στρες η καχυποψία προς τον πλησίον έχει εξαπλωθεί με ραγδαίο ρυθμό. Μια φίλη μου βγήκε χθες να κάνει μια βόλτα στο στενό του σπιτιού της και στα είκοσι μέτρα εμφανίστηκε μια κυρία η οποία, όταν την είδε, φόρεσε μάσκα και οπισθοχώρησε. Τι κόσμος είναι αυτός λοιπόν;

Ο φόβος πού θα μας οδηγήσει;

Στην πλήρη αποκοινωνικοποίηση του ανθρώπου. Άνθρωπος μη κοινωνικοποιημένος δεν είναι άνθρωπος αλλά λύγκας πάνω στα δάση.  

Συμφωνείτε ότι τα μπαλκόνια είναι τα νέα χαρακώματα;

Κατά τη γνώμη μου, τα μπαλκόνια σήμερα είναι μια μορφή απελπισίας του ατόμου. Είναι η απόγνωση του μεμονωμένου και έγκλειστου ανθρώπου. Ήμασταν ήδη έγκλειστοι πριν αυτό συμβεί με τη σφραγίδα του νόμου. Απλώς η απαγόρευση είναι μια τυπική επικύρωση του κοινωνικού αποκλεισμού μας.  

Κάποιοι, όμως, τονίζουν ότι είναι μια ευκαιρία να στραφούμε στον εαυτό μας.

Ω, Θεέ μου! Κανένας άνθρωπος δεν στρέφεται στον εαυτό του παρά μόνο μέσω της ύπαρξης του άλλου. Έλεγε ο Νίτσε: «Αν δεν είσαι σταυραετός, μη στέκεσαι πάνω από τον γκρεμό». Και οι άνθρωποι δεν είναι σταυραετοί. Μόνο μέσω των άλλων βλέπουμε τον εαυτό μας.  

Να σας πω τη δική μου εμπειρία αυτές τις μέρες. Δεν μπορώ να διαβάσω πάνω από μισή ώρα, φεύγει το μυαλό μου. Ανοίγω τις σημειώσεις μου προκειμένου να εκπληρώσω μια υποχρέωση και σε λίγα λεπτά οι σκέψεις μου παγώνουν. Παύω να είμαι εγώ. Αυτές είναι οι τραγικές επιπτώσεις. Δεν έχουμε κανένα σημείο αναφοράς. Άρα, για ποιον εαυτό μιλάμε;

Πλέον, κυριαρχούν η τηλεζωή, οι τηλεσχέσεις, οι τηλε-έρωτες. Τι απαντάτε;

Όλα αυτά δεν είναι ζωή. Η τηλεζωή είναι μια αντίφαση. Όταν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει «τηλέ-» και το αντίθετο. Ένας από τους μεγαλύτερους εγκλεισμούς εδώ και πολλά χρόνια είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα τσατ, το Skype και οι διαδικτυακοί έρωτες. Αυτός είναι ο πραγματικός εγκλεισμός. Εκφράζουν την απόλυτη εξόντωση της προσωπικότητάς μας. Όταν βλέπω, αγγίζω. Αν δεν αγγίξω, δεν μπορώ να δω.  

Πώς θα ερωτευτεί κάποιος σε περίοδο καραντίνας;

Ο έρωτας έχει εξοριστεί από τη ζωή μας διά παντός. Τον έχουμε εξαφανίσει από τον κόσμο μας. Άραγε, ποιον έρωτα; Η καραντίνα και ο αποκλεισμός είναι μια ταφόπλακα του ανθρώπινου εαυτού, όχι του «εγώ». Διότι το «εγώ» μας θα επιζήσει με χίλια δύο επινοήματα.

Μπορούμε να εκτιμήσουμε τις χαρές της ζωής μετά απ' αυτήν τη μοναξιά;

Πρώτα απ' όλα, να διαχωρίσουμε τη μοναχικότητα από τη μοναξιά. Η μοναχικότητα του ανθρώπου είναι οντολογικό του στοιχείο. Την αποζητώ για να γράψω και να δημιουργήσω. Ωστόσο, η μοναξιά είναι η περίφραξη του ανθρώπου στο περιβάλλον του. Σαν τα φράγματα. Σήμερα ζούμε τη μοναξιά του πλήθους, κατά τον ορισμό του Κρίστοφερ Λας. Αυτό το «να είσαι μόνος μέσα άλλους».

Τον ρόλο της ελλαδικής Εκκλησίας πώς τον κρίνετε στο θέμα της πανδημίας;

Η Εκκλησία αρχικά είχε την έννοια της συνέλευσης και της συγκέντρωσης ανθρώπινων υπάρξεων. Στη συνέχεια, όμως, απώλεσε αυτήν τη δυνατότητα, όταν έγινε παρακλάδι κυριαρχίας. Κανένας παπάς ή επίσκοπος δεν διαφέρει από έναν δημόσιο υπάλληλο. Όπως διαχειρίζεται η κυβέρνηση τις τράπεζες, έτσι και η Εκκλησία πράττει με τον εαυτό της. Διατυμπανίζει ότι δεν θα κλείσει. Έπαψε η θρησκεία να είναι η καρδιά του άκαρδου κόσμου για την οποία μιλούσε ο Μαρξ, παρότι όλοι έχουν συγκρατήσει και απομονώνουν την προηγηθείσα φράση του περί «οπίου του λαού». Τουλάχιστον, ο καθολικισμός είχε την κοσμική ευφυΐα να ενημερώσει τους πιστούς να μην προσέρχονται στους ναούς. Είναι τραγική η σύγκριση της Ορθοδοξίας ακόμα και με τον καθολικισμό. Κι αυτό γιατί η Ορθοδοξία ήταν πάντα το δεξί χέρι της διακυβέρνησης.

Σε μια τέτοια κρίση αναδεικνύεται ο εγωισμός μας ή το αίσθημα της αλληλοβοήθειας;

Είναι το άκρον άωτον του ατομικισμού που καλλιεργήθηκε από τον καπιταλισμό. Μια υπερπλασία του «εγώ». Ένας νέος εγωισμός που οδηγεί τα άτομα να αποσύρονται από τη δημόσια σφαίρα και να καταφεύγουν σε έναν αποκλειστικά ιδιωτικό κόσμο.  

Ακούμε καθημερινά: «Εγώ θα βγω, θα πάω εκδρομή, θα ταξιδέψω στο εξοχικό μου, έχω λεφτά, άρα θα κάνω και το τεστ για τον κορωνοϊό». Το «εγώ» δεν έχει φραγμούς. Αυτό που με νοιάζει είναι μόνο να κάνω τις βόλτες μου. Εκτός των άλλων, αυτοί εννοούν το «εγώ» τους ως αιώνιο, δηλαδή ότι αυτό θα συμβεί σε όλους εκτός από μένα. Επίσης, παρατηρούμε και έναν ρατσισμό απέναντι στην τρίτη ηλικία. Και τον βιώνω στο πετσί μου.

Τι σας ενόχλησε στη δημόσια σφαίρα όλο αυτό το διάστημα;

Η υποκρισία. Όλοι τους υποκρίνονται. Άλλοι τους φιλάνθρωπους, άλλοι τους επιστήμονες, άλλοι τους θρησκευόμενους. Μια ατελείωτη υποκρισία. Γι' αυτό και έχω κλείσει την τηλεόραση. Δεν αντέχω να παρακολουθώ τις ειδήσεις.

Προσωπικά, τι μάθατε απ' όλο αυτό;

Ότι μόνο με μια ειλικρινή σχέση με τον άλλον έχει ελπίδες τούτος ο κόσμος να επιζήσει. Αλλιώς δεν υπάρχει ούτε μέλλον, ούτε ζωή.  

Ποια είναι η καταφυγή του ανθρώπου σήμερα;

Τα όνειρά του.

Τι σας δίνει ελπίδα;

Τα τηλέφωνα των παλιών μου φοιτητών, των νεαρότερων φίλων μου και η καθημερινή επικοινωνία με τους στενούς μου ανθρώπους, όσους έχουν μείνει στη ζωή. Βέβαια, ακόμα και αυτοί που μας ξεχνούν, αγαπητέ κ. Πανταζόπουλε μέσα σε αυτή την απεγνωσμένη κατάσταση, δίκαιος ο μισθός τους.