Που΄σαι καημένε Περικλή, να δεις τους απογόνους,

ρεζίληδες και άχρηστους, πιο βλάκες κι απ΄τους όνους

Δημώδες άσμα (και ας μας συγχωρήσει η συμπαθής οικογένεια των γαϊδάρων, έπρεπε όμως να βγει η ρίμα)

Αυτή η χώρα – όπως άλλωστε κάθε χώρα – έχει δυο όψεις. Δυστυχώς γι αυτήν, επικρατεί η χυδαία και γελοία όψη της. Σ΄αυτή τη γελοία εκδοχή όπου η ανοησία, ο εθνικισμός και η θρησκοληψία πάνε αντάμα, τίποτε δε θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση. Γιατί, λοιπόν, να προκαλέσει εντύπωση η σύσταση επιτροπής για τα 2500 χρόνια από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Γιατί να προκαλέσει εντύπωση ο διορισμός της Μαριάννας Βαρδινογιάννη ως προέδρου της επιτροπής; Άλλωστε, είναι πολύ πιθανό να υπήρξε και αυτόπτης μάρτυρας της Ναυμαχίας. Αντιθέτως περιμένουμε εναγωνίως τον Νίκο Καρβέλα να γράψει τον ύμνο της Ναυμαχίας, τον Σάκη Ρουβά να τον ερμηνεύσει και τον Πάνο Καμμένο να τον χορέψει – στα δύο ή στα τέσσερα μικρή η διαφορά

Σε αυτή τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, πώς να προκαλέσει εντύπωση η ανακοίνωση του υπουργού Εξωτερικών, Τάκη Θεοδωρικάκου, σε εκδήλωση για τους 25 αιώνες από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας και σε μια μεγαλειώδη κίνηση ιστορικού καθήκοντος πως απαλλάσσει το Δήμο Σαλαμίνας από χρέη 2,5 εκατομμυρίων ευρώ;

Να μας συγχωρεί ο κύριος υπουργός, αλλά αν θέλει να είναι δίκαιος καλό θα ήταν να απαλλάξει από τα χρέη και το γειτονικό δήμο της Αίγινας που συμμετείχε με 30 ολόκληρα πλοία στη Ναυμαχία. Αλλά και της Κορίνθου που έστειλε 40. Καλό επίσης θα ήταν να σβήσει και τα χρέη του Δήμου Ιθάκης, γιατί αν δεν ήταν ο Οδυσσέας με το Δούρειο Ίππο του, η Τροία δεν επρόκειτο να πέσει ποτέ.

 Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, μάθαμε να λέμε. Είναι έτσι όμως; Τι σόι δουλειά είναι αυτή, να φεύγεις το πρωΐ από το σπίτι, να ζώνεσαι τα άρβυλα, το γκλομπ, το κράνος, την ασπίδα και την προβοσκίδα για τα δακρυγόνα που θα ρίξεις και να βγαίνεις στο δρόμο για να δείρεις, να απειλήσεις, να τρομοκρατήσεις, να τραμπουκίσεις, να χυδαιολογήσεις και να εξευτελίσεις; Πώς γυρνάς το βράδυ σπίτι σου; Πώς χαιρετάς τη μάνα σου, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου; Τους χαιρετάς ή τους δέρνεις και αυτούς αν σου αντιμιλήσουν ή αν δεν είναι έτοιμο το φαγητό; Τόση ανάγκη έχεις πια τα ψίχουλα που σου δίνουν ώστε να βάφεις κάθε μέρα τα χέρια σου και τα πόδια σου με το αίμα από τα σπασμένα κεφάλια αυτών που χτυπάς; Γιατί δεν πας να κάνεις άλλη δουλειά; Δεν ξέρεις να κάνεις κάτι άλλο, ε;

Η κυβέρνηση, αντί να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα του λαού, επιλέγει να τον αντιμετωπίσει ως εχθρό. Με πολεμικά τελεσίγραφα και ιδεολογική υπεράσπιση της κρατικής βίας από πρώην υμνητές της χούντας. Η αστυνομία, αντί να ασχοληθεί με τη μαφία του οργανωμένου εγκλήματος που γίνεται σιγά-σιγά  κράτος εν κράτει, ασχολείται με τον εχθρό λαό. Ενεργεί ως στρατός κατοχής με συλλήψεις στο σωρό, βιαιοπραγίες, ταπεινώσεις και βασανισμούς αιχμαλώτων. Και μετά, διαμαρτύρεται όταν τους αστυνομικούς τους λένε μπάτσους, γουρούνια και δολοφόνους.

Αυτή τη στιγμή η αστυνομία χτυπάει καταλήψεις σπιτιών στο Κουκάκι. Επιλέγει το δόγμα του Νόμου και της Τάξης. Όχι όμως για όλους, όχι για τους δικούς της, όχι για τους μεγάλους. Νόμος και τάξη για αυτούς που επιλέγουν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, κόντρα στην κυρίαρχη λογική πως η μόνη αξία είναι το κέρδος. Νόμος και τάξη ακόμη και για τους πολίτες που απλώς αρνούνται να αποδεχθούν την αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα. Στο Κουκάκι συνέλαβαν και χτύπησαν ανθρώπους που έμεναν στο διπλανό σπίτι μιας από τις καταλήψεις στις οποίες έκανε έφοδο η αστυνομία, επειδή οι ένοικοι του σπιτιού διαμαρτυρήθηκαν για την χωρίς άδεια εισβολή των ΜΑΤ στο σπίτι τους

Όσο και να διαμαρτύρεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την αποθράσυνση των ΜΑΤ, φέρει και αυτός τεράστια ευθύνη. Ας πάψει να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την βία των ΜΑΤ, γιατί επί πέντε χρόνια που ήταν κυβέρνηση, δεν ακούμπησε καθόλου αυτό το τραμπούκικο σώμα καταστολής. Τα ΜΑΤ διατηρήθηκαν, συνέχισαν να δέρνουν πολύ κόσμο και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τώρα, που ξέρουν πως οι κυβερνώντες είναι σάρκα από τη σάρκα τους, τώρα είναι που δε μαζεύονται. Αποχαλινωμένοι και απελευθερωμένοι έχουν καταλάβει το κέντρο της Αθήνας και λειτουργούν σαν άγρια σκυλιά που προστατεύουν την περιοχή τους.

Όπως, χαρακτηριστικά δήλωσε στον ΣΚΑΪ ο αντιπρόεδρος των Αστυνομικών Υπαλλήλων Δυτικής Αττικής, Σπύρος Κρικέτος, «λύθηκαν τα χέρια μας». Λύθηκαν τα χέρια τους, λοιπόν, και αλωνίζουν δακρυγόνοι … οι μπάτσοι, τα γουρούνια και οι δολοφόνοι.

Καμία ντροπή δεν είναι δουλειά

Όταν οι Επαναστάσεις γιορτάζονται από τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, πάει να πει πως κάτι δεν πήγε καλά στην Ιστορία.

Γράφει ο Γιάννης Σκαρίμπας :

«Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, δεν έκαμες τίποτα. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό - αυτό είναι επανάσταση.

Το θαύμα του ‘21 δεν έγκειται στη στρατιωτική ήττα της Τουρκίας - πράγμα ευκολώτερο -αλλά στο (ως εκ θαύματος) σώσιμό του από την εχθρότητα των κοτζαμπάσηδων, των λογίων και του Κλήρου.

Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι … Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια.

Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αφτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’ αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν πάει να πει διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας.

Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε … Η Επανάσταση απότυχε »

Απέτυχε η Επανάσταση του 1821 κατά τον Γιάννη Σκαρίμπα και μάλλον αυτό θα γιορτάσει η ελληνική κυβέρνηση με ακριβό τελετάρχη τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Θα γιορτάσει την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους και την παράδοσή της στον Όθωνα και τους Βαυαρούς μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια από τους κοτζαμπάσηδες. Θα γιορτάσει την ίδρυση του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού κόμματος που θα ανταγωνίζονταν για το ποιος θα είναι ο νταβατζής και προστάτης της. Θα γιορτάσει την επικράτηση του Αγγλικού κόμματος και την παράδοση της προστασίας της στην Αγγλία, μια παράδοση προαποφασισμένη από τότε που η χώρα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης δανείστηκε από την Αγγλία και από τότε έμεινε για πάντα χρεωμένη και υποχρεωμένη σε αυτήν

Υπήρξαν και κάποιες, λίγες αλλά πολύ σημαντικές, στιγμές που αυτή η χώρα συγκέντρωσε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ήταν όταν ο λαός της κατόρθωσε να απωθήσει τους Ιταλούς εισβολείς και να συγκροτήσει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο αντιστεκόμενο στους Γερμανούς ναζί. Πολύ γρήγορα, όμως, η τάξη αποκαταστάθηκε και επανήλθε η κανονικότητα. Οι αγωνιστές φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν και οι συνεργάτες των Γερμανών μαζί με τους εντολοδόχους των Άγγλων ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, η οποία παραδόθηκε στους Αμερικανούς.

Από τότε η χώρα πορεύεται με τους διαχρονικούς και αμετακίνητους μύθους της : οι φασίστες είναι πατριώτες, οι δεσποτάδες είναι χριστιανοί, οι εφοπλιστές είναι εθνικοί ευεργέτες, η αστυνομία προστατεύει το λαό, τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση υπηρετούν την Αλήθεια και ο Βορίδης εκπροσωπεί τη Δημοκρατία και το Δίκαιο

Αυτή την υπερήφανη πορεία της χώρας θα γιορτάσει η Γιάννα Αγγελοπούλου και γιατί όχι άλλωστε; Δική της είναι η χώρα, ό,τι θέλει κάνει

 Υπάρχει μια χώρα, κάπου στα Βαλκάνια, που τη λένε χώρα της Αθωότητας. Στη χώρα αυτή, τα εγκληματικά στοιχεία είναι ελάχιστα. Μια καθαρίστρια μόνο που πλαστογράφησε το πτυχίο του Δημοτικού για να βρει δουλειά, μια γιαγιά που πουλούσε πλεχτά παντοφλάκια και κάτι αναρχοκομμουνιστές φοιτητές στα Εξάρχεια. Όλοι οι άλλοι είναι αθώοι. Αθώος ο Χριστοφοράκος, αθώος ο Μαρινάκης, αθώος ο ένας Γεωργιάδης, αθώος ο άλλος Γεωργιάδης, αθώος ο Κούγιας για να αθωώνει τους άλλους αθώους. Αυτή η χώρα ξέρει να κλίνει το επίθετο αθώος σε όλες τις πτώσεις. Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια σ΄ αυτή τη χώρα για να είσαι αθώος. Αρκεί να είσαι με αυτούς που πρέπει. Αρκεί να μην είσαι φτωχός. Αρκεί να είσαι υπάκουος. Γι αυτή τη χώρα των Αθώων έγραψε η Νίνα Γεωργιάδου και σας την παρουσιάζουμε με μεγάλη χαρά

Μπορεί η Αλίκη να βρέθηκε στη Χώρα των Θαυμάτων, εγώ όμως γεννήθηκα και ζω στη Χώρα της Αθωότητας κι αυτό είναι σίγουρα πιο συναρπαστικό, απ' όλα τα θαύματα και τα μιράκολα που μπορεί να σου δείξει ένας λαγός.

Στη Χώρα της Αθωότητας ζουν, όπως είναι φυσικό, πολλοί αθώοι άνθρωποι. Για την ακρίβεια, στη χώρα μου ευδοκιμούν οι αθώοι, όπως σε άλλες χώρες ευδοκιμούν ας πούμε τα μπρόκολα ή οι γλυκοπατάτες.

Ετυμολογικά, αθώος είναι αυτός που δεν έχει φάει καμιά θωή, δηλαδή καμιά ποινή. Όχι ότι δεν τρώει και καθόλου. Κανένας δεν είπε ότι ο αθώος είναι ανορεξικός ή βήγκαν. Τρώει απ' όλα. Δεν τρώει μόνο θωή. Γιατί ο αθώος είναι γενικά ευαίσθητος, άρα έχει και ευαίσθητο στομάχι και η θωή είναι δύσπεπτη.

Ο αθώος, όπως λένε και τα λεξικά, δεν είναι υπεύθυνος για καμιά κακή, ή ανάρμοστη ή εγκληματική πράξη. Δεν έχει μέσα του κακία, υστεροβουλία, επιβουλή, παρά μόνο αγνότητα, καλοσύνη και αλτρουισμό.

Εδώ, στη χώρα μου, τη Χώρα των Αθώων, οι αθώοι ονομάζονται και άριστοι γιατί εκτός από αθώοι, στο ιδιωτικό σχολείο παίρνουν καλούς βαθμούς, εκλέγονται στο κοινοβούλιο, αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις σε υπουργεία. κοινωφελείς οργανισμούς, μεγάλες εταιρίες, τράπεζες, αστυνομία, έτσι ώστε να παραδειγματίζονται και τα μικρά παιδιά, που δεν είναι και τόσο αθώα, ώστε όταν μεγαλώσουν, να γίνουν κι αυτά αθώα, να έχουν δηλαδή μέσα τους μόνο αγνότητα, καλοσύνη και αλτρουισμό.

Γι αυτό στη χώρα μου, τη Χώρα της Αθωότητας, όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο. Γιατί υπάρχουν πολλοί αθώοι, που μάλιστα είναι αθώοι μέχρι αηδίας.Κι επειδή η χώρα μου, η Χώρα της Αθωότητας έχει δώσει τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα, τώρα που το κάναμε αυτό κι έχουν πια όλες οι χώρες τα φώτα του πολιτισμού, η χώρα μου σκέφτεται να δώσει στην ανθρωπότητα, και τα φώτα της αθωότητας.

Για να γίνει αυτό έχω μια ιδέα που την πήρα από τον συγγραφέα, Ορχάν Παμούκ. Να ιδρύσουμε ένα Μουσείο Αθωότητας. Σύμβολο του θα έχει την αθώα περιστερά που θα κρατά στο στόμα μια καρδούλα, για να τονίζεται ότι η αθωότητα διακατέχεται από αγνή αγάπη για το συνάνθρωπο.

Στο μουσείο, πάνω σε ωραία βάθρα, θα βάλουμε ομοιώματα των πιο αθώων απ' όλους τους αθώους και σε ωραίες προθήκες, θα βάλουμε τις ιστορικές αποφάσεις των δικαστηρίων που λένε πόσο αθώοι είναι οι αθώοι. Δεν μπορούμε βέβαια να βάλουμε όοοολους τους αθώους γιατί είναι πολλοί και γι αυτό είπα ήδη ότι θα βάλουμε τους πιο κραγμένους αθώους.

Τα παιδάκια των σχολείων και βέβαια οι τουρίστες θα επισκέπτονται το Μουσείο της Αθωότητας, θα στέλνουμε μερικά εκθέματα στο εξωτερικό, σε διεθνείς εκθέσεις Αθωότητας κι έτσι η Χώρα μας, η Χώρα της Αθωότητας θα δώσει πάλι παντού τα φώτα της.

Βέβαια, σε ειδικό φυλλάδιο ξενάγησης, θα συμπεριλάβουμε το γεγονός ότι δεν είναι όλοι, δυστυχώς, στη Χώρα της Αθωότητας, αθώοι. Δυστυχώς, υπάρχουν και ένοχοι κι εκεί θα αναφερθούμε, με παρρησία, στην καθαρίστρια με τα κόκκινα γάντια που πλαστογράφησε το απολυτήριο του δημοτικού, σ΄ εκείνο τον ελεεινό τύπο που έκλεψε από μεγάλο κατάστημα δυο λάμπες και σε κάτι άλλους ακατανόμαστους που έκαναν καθιστική διαμαρτυρία στις Σκουριές και όλοι τιμωρήθηκαν παραδειγματικά. Έτσι, θα δίνουμε και παραδείγματα προς αποφυγή και η αθωότητα θα φαντάζει ακόμη πιο άσπιλη.

 Ανόητος ή εθνικιστής; Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Ο εθνικιστής είναι οπωσδήποτε ανόητος. Ο ανόητος δεν είναι υποχρεωτικά εθνικιστής. Όπως και να έχει το πράγμα, υπάρχει θέμα. Δάσκαλος ή στρατιωτικός εκπαιδευτής; Έχει το δικαίωμα ένας δάσκαλος να υποχρεώνει παιδιά του Δημοτικού να υπακούουν και να εκτελούν στρατιωτικά παραγγέλματα;

Τι ακριβώς θέλει να πετύχει ο εν λόγω «δάσκαλος» βάζοντας παιδιά Δημοτικού να κάνουν βήμα σημειωτόν; Να αποδώσει τιμές σε όσους έπεσαν υπέρ πατρίδος; Με βήμα σημειωτόν; Μα, δεν υπάρχει πιο ατελέσφορη πράξη από το βήμα σημειωτόν. Αυτή τη φράση χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε μια κατάσταση που δεν πάει πουθενά. Το μόνο που πετυχαίνει κανείς κάνοντας σημειωτόν, είναι να μη σκέφτεται τίποτε εκείνη τη στιγμή. Ίσως αυτή να είναι η ιδανική άσκηση εξοβελισμού της σκέψης. Και ίσως αυτό να ήθελε να πετύχει τελικά ο «δάσκαλος». Να φτιάξει υπάκουα στρατιωτάκια που θα πειθαρχούν χωρίς να σκέφτονται. Να φτιάξει το στρατό των ομοιόμορφων, συγχρονισμένων και απρόσωπων σφυριών, όπως αυτός αποτυπώνεται θαυμάσια και ζοφερά στην ταινία του Alan Parker “The wall”

 Ο Στέφανος Τσιτσιπάς κατέκτησε χθες έναν σημαντικό τίτλο στο παγκόσμιο τένις. Παράλληλα με τις επιτυχίες του, ο Στέφανος απέδειξε επίσης – παρά το νεαρό της ηλικίας του – ότι είναι προσγειωμένος και ξέρει να σέβεται τους αντιπάλους του. Ο μεγάλος αυτός Έλληνας τενίστας έφυγε από το Λονδίνο κατά 2,5 εκατομμύρια ευρώ πλουσιότερος και έκανε εκατομμύρια Έλληνες να ταυτιστούν μαζί του και να νιώσουν ότι πέτυχαν νίκη μεγάλη έστω και δι΄αντιπροσώπου. Ας αφήσουμε, όμως, τον Στέφανο να χαρεί τη μεγάλη του επιτυχία και τους οπαδούς του να επιστρέψουν στην πεζή τους πραγματικότητα και ας πάμε στους δύο μεγάλους άνδρες της πολιτικής ζωής του τόπου: τον πρωθυπουργό Κυριάκο και τον πρόεδρο Προκόπη, οι οποίοι έσπευσαν να συγχαρούν τον Στέφανο. Ο πρώτος για να αποκομίσει κάτι από τη λάμψη του και ο δεύτερος απλά από υποχρέωση

Ο πρωθυπουργό Κυριάκος πέρασε ένα όμορφο και ξένοιαστο weekend στο Λονδίνο μακριά από τις ευθύνες και το άγχος της διακυβέρνησης αυτής της χώρας. Παρέδωσε τα κλειδιά της χώρας στον πραιτωριανό Χρυσοχοΐδη, του έδωσε το ελεύθερο να τσακίσει τον κόσμο στα Εξάρχεια και στην ευρύτερη περιοχή και το έριξε στην dolce vita. «Άλλοι δεν έχουνε να φαν κι άλλοι τραβάν Καϊμακτσαλάν», τραγουδούν οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Έτσι έκανε και ο Κυριάκος. Πήρε τη γυναίκα του, παρακολούθησε τον αγώνα του Στέφανου και πανηγύρισε το θρίαμβο του Έλληνα τενίστα. Φωτογραφήθηκε μαζί του, του έδωσε συγχαρητήρια και έδειξε τις γνώσεις του πάνω στο ευγενές αυτό άθλημα λέγοντάς του «ήσουν σούπερ, και στα break points, σε όλα, ειδικά τα break points τα έπαιξες τέλεια». Όλοι μπορούμε να φανταστούμε το σπινθηροβόλο βλέμμα του την ώρα που έκανε την ανάλυση του αγώνα. Παράλληλα έδιωξε από πάνω του τη ρετσινιά του γκαντέμη, όπως αναλύει σε περισπούδαστο άρθρο του το «Βήμα», που από μια απλή εφημερίδα που ήταν κάποτε, κατόρθωσε να ανελιχθεί σε χώρο τοποθέτησης ανακοινώσεων του Μαρινάκη και των εταιριών του.

Ο πρόεδρος Προκόπης, από την άλλη μεριά, θέλοντας να βγάλει από πάνω του την υποχρέωση, άνοιξε βαριεστημένα ένα συρτάρι του γραφείου του και έβγαλε έναν από τους λόγους που θα εκφωνούσε κάποτε σε κάποια εθνική επέτειο. Πάλι καλά που δεν άνοιξε το άλλο συρτάρι στο οποίο έχει κρυμμένα τα αυστηρά μηνύματα που κατά καιρούς στέλνει σε όσους επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία και τους λούζει κρύος ιδρώτας. Αφού προσάρμοσε το κείμενο πάνω στον Στέφανο, ο Προκόπης κατέληξε πως ο Στέφανος απέδειξε τι θα πει πραγματικός Έλληνας. Δεν ανέφερε, όμως, τι θα ήταν ο Στέφανος σε περίπτωση που έχανε, αν θα εξακολουθούσε δηλαδή να είναι πραγματικός Έλληνας. Αδιευκρίνιστο άφησε ακόμη ο Προκόπης το αν ο αντίπαλος του Στέφανου , ο Αυστριακός Τιμ, είναι πραγματικός Αυστριακός ή όχι.

Γράφει, λοιπόν, ο Προκόπης στο συγχαρητήριο τηλεγράφημά του προς το Στέφανο: «Με την μεγαλειώδη νίκη σου, αποτέλεσμα του απαράμιλλου ταλέντου σου και της αδάμαστης θέλησής σου, από την μια πλευρά πιστοποίησες ότι πλησιάζεις, ολοένα και περισσότερο, στην κορυφή του παγκόσμιου τένις. Και, από την άλλη πλευρά, απέδειξες, στο διεθνές αθλητικό στερέωμα και όχι μόνο, τι σημαίνει Ελλάδα και τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας».

Ευτυχώς, από εκεί που δεν το περιμέναμε, ήρθε ο Πέτρος ο Τατσόπουλος να πει τα προφανή σε μια ανάρτηση που έκανε στο fb υπό τον τίτλο «Ο Πρωτόγονος Εθνικισμός» : «Το να ταυτίζεις έναν μεγάλο αθλητή με τον οιονδήποτε φραπεδόβιο ρεμπεσκέ, μόνο και μόνο επειδή αμφότεροι μοιράζονται την ελληνική ιθαγένεια, είναι ο ορισμός της κολακείας ενός λαού που θεωρείς ότι είναι καταδικασμένος να μην δραπετεύσει ποτέ από τη νηπιακή του ηλικία. Όχι, κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς δεν απέδειξε τι σημαίνει Ελλάδα και Έλληνας. Απέδειξε τι σημαίνει σκληρή δουλειά και ταλέντο ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής. Ας απαλλαγούμε επιτέλους από αυτόν τον πρωτόγονο εθνικισμό που μας αποκοιμίζει. Με τον σεβασμό μου και το θάρρος της παλιάς μας φιλίας».

Ο Τατσόπουλος μίλησε για πρωτόγονο εθνικισμό, άλλοι μίλησαν για ρατσισμό, άλλοι για επαρχιωτισμό. Όλοι έχουν το δίκιο τους, μιας και κοινός παρονομαστής όλων αυτών των χαρακτηριστικών είναι η βλακεία

Τα γουρούνια είναι πιθανόν το πιο αδικημένο ζώο, καθώς είναι ένα από τα πιο έξυπνα πλάσματα στον πλανήτη. Σύμφωνα με μελέτη αμερικανών νευροεπιστημόνων, τα γουρούνια συγκεντρώνουν μεγαλύτερο δείκτη νοημοσύνης από τους σκύλους, ενώ είναι σε θέση να λύνουν προβλήματα και γρίφους όπως οι χιμπαντζήδες. Προηγούμενες μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι τα γουρούνια έχουν αυξημένη ενσυναίσθηση – ικανότητα δηλαδή, να ταυτίζονται συναισθηματικά με τους γύρω τους. Τα γουρούνια είναι, επίσης, φιλήσυχα πλάσματα και δείχνουν επιθετικότητα πολύ σπάνια και μόνο όταν νιώθουν ότι απειλούνται. Μύθος είναι, επίσης, ότι στα γουρούνια αρέσει η βρωμιά. Αν τους δοθεί αρκετός χώρος, κρατούν καθαρούς τους χώρους όπου διαμένουν, κοιμούνται, τρώνε και πίνουν νερό και φροντίζουν να κάνουν την ανάγκη τους σε κατάλληλο σημείο.  Γιατί, λοιπόν, λέμε τους μπάτσους γουρούνια; Τι κοινό χαρακτηριστικό έχουν με αυτά;

Είναι σίγουρο πως μια ιδανική κοινωνία δε θα είχε ανάγκη ούτε από αστυνομικούς ούτε από δικαστές. Δυστυχώς, βρισκόμαστε ακόμη πολύ μακριά από το να μη χρειάζονται οι αστυνομικοί. Αστυνομικοί, όμως, όχι μπάτσοι. Γιατί άλλο αστυνομικός, άλλο μπάτσος. Όταν ο αστυνομικός από προστάτης του πολίτη έναντι του κοινού ποινικού εγκλήματος μετατρέπεται σε προστάτη της εξουσίας από τον "εχθρό" λαό, έχει πλέον γίνει μπάτσος. Όταν χτυπάει χωρίς ντροπή νέα παιδιά, κοπέλες και ηλικιωμένους είναι μπάτσος. Και μια υγιής κοινωνία, μπάτσους δε χρειάζεται

Πριν από μερικά χρόνια, φίλος έγραφε : “Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Ποιος θα μας προστατεύσει από αυτούς που υποτίθεται πως η αποστολή τους είναι να μας προστατεύουν; Πώς μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς θα διαχειριστεί αυτούς τους χιλιάδες πρώην ανθρώπους που μετατράπηκαν σταδιακά σε απάνθρωπα κτήνη και που, όπως όλα δείχνουν, έλκονται και γοητεύονται από φασιστικές και ναζιστικές ιδέες; Και τι να κάνει; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν τους διατηρήσει στις θέσεις τους, θα τρίζουν από οργή τα δόντια όσων ξυλοκοπήθηκαν και ταπεινώθηκαν από αυτούς. Αν, πάλι, τους απολύσει τι άλλο θα κάνουν πέρα από αυτό που ξέρουν καλύτερα; Μπράβοι και προστάτες στα κυκλώματα της νύχτας και της μαφίας. Χαμένα κορμιά έτσι κι αλλιώς»

Η κυβέρνηση της Αριστεράς τελικά ήρθε και δεν ακούμπησε. Δεν τόλμησε να κάνει πράξη – τι έκανε πράξη αλήθεια; – μία από τις ιδεολογικές σημαίες της: τη διάλυση των ΜΑΤ, αυτής της φασιστικής και τραμπούκικης ομάδας καταστολής των εργατικών και φοιτητικών αγώνων. Τα ΜΑΤ συνέχισαν να υπάρχουν και να βγάζουν το βρώμικο ψωμί τους δέρνοντας κόσμο. Και, τώρα, με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας νιώθουν ακόμη περισσότερο σαν στο σπίτι τους και προκαλούν απροκάλυπτα, τραμπούκικα, σεξιστικά.

Όχι, φίλοι μου, οι μπάτσοι δεν είναι γουρούνια. Τα γουρούνια δεν κάνουν έτσι

 - Τι σας ενοχλεί στους πρόσφυγες; Γιατί δεν τους θέλετε στο χωριό σας;

- Η συμπεριφορά τους, τα εγκλήματα που κάνουν, οι βιασμοί, οι κλεψιές ...

- Ποια εγκλήματα κυρία μου;

- Αυτά που δείχνετε στα δελτία ειδήσεων.

Όλη η αλήθεια συμπυκνωμένη σε ένα διάλογο μερικών δευτερολέπτων. Όλοι ξέρουμε πως σε κάθε λαό υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν είναι και τόσο άνθρωποι. Όταν όμως η χώρα είναι σοβαρή και οργανωμένη, έχει θεσμούς που θα φροντίσουν ώστε να εκτονωθούν οι πιέσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν αφιονισμένο όχλο. Στη χώρα μας, οι θεσμοί όχι μόνο δεν φροντίζουν να σβήσουν τη φωτιά που εκδηλώνεται, αλλά αντίθετα την υποδαυλίζουν. Τόσο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας όσο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά ακόμη και η Εκκλησία φέρουν πολύ μεγάλες ευθύνες για τα νοσηρά φαινόμενα βίας και απανθρωπιάς που εκδηλώνονται στη χώρα μας.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επένδυσε προεκλογικά στη ρητορική μίσους και πήρε υπό τη σκέπη της ακροδεξιές και ρατσιστικές φωνές. Κάποιοι μέσα από την κυβέρνηση, αντιλαμβανόμενοι την πιθανότητα επικίνδυνων και ανεξέλεγκτων καταστάσεων, προσπαθούν τώρα να αντιδράσουν, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται πως το πάνω χέρι στο κυβερνητικό κόμμα το έχουν πλέον οι Γεωργιάδηδες, οι Βορίδηδες, οι Πλεύρηδες, οι Σαμαράδες αλλά και όλος ο μαύρος συρφετός που ανδρώθηκε στα χρόνια του «Μακεδονικού» αγώνα

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ακόμη και τώρα δε σταματούν να σπέρνουν θεατρικά και υποκριτικά τον τρόμο στα δελτία ειδήσεων και να αποπροσανατολίζουν επικίνδυνα τους απαίδευτους τηλεθεατές τους διαμορφώνοντας μια στρεβλή και επικίνδυνη άποψη πως ο ξένος είναι φύσει εγκληματίας και απειλεί την ήσυχη ζωή του.

Αλλά και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, με τις ξενοφοβικές τους δηλώσεις εκτίθενται καθημερινά τόσο απέναντι στην ανθρώπινη ηθική όσο και στη θρησκεία που παριστάνουν πως εκπροσωπούν. Αυτοί οι κύριοι, εάν ήταν πραγματικοί Χριστιανοί, έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή υποδοχής των ξένων εάν μπορούσαν να καταλάβουν το νόημα του Ευαγγελίου που διαβάζουν μηχανικά και διεκπεραιωτικά στο μαγαζάκι τους :

“ Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν,

ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με,

ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με,

γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με,

ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με”

 Ο προσφυγομάχος δεν είναι κάποιο εξωτικό ον. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, είναι ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο συγγενής για τον οποίο ντρεπόμαστε. Τρία συστατικά σε επαρκή δόση είναι αρκετά για να φτιάξουν έναν υπερήφανο προσφυγομάχο: αμάθεια, ανοησία και σκατοψυχία. Ο προσφυγομάχος μεγάλωσε με την πεποίθηση πως είναι απόγονος αρχαίων Ελλήνων και πιστεύει πως η εθνική του ανεξαρτησία βρίσκεται σε διαρκή κίνδυνο. Του αρέσουν οι παρελάσεις και τα στρατιωτικά εμβατήρια και δηλώνει πως θα υπερασπιστεί μέχρι θανάτου τη χώρα του, όμως δεν δείχνει να πολυσκοτίζεται που αυτή η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα ξέφραγο αμπέλι πάσης φύσεως και εθνικότητας μεγαλοεπιχειρηματικών συμφερόντων. Πιστεύει ακράδαντα πως ό,τι συμβαίνει στη χώρα του είναι αποτέλεσμα μηχανορραφιών και μιας παγκόσμιας συνωμοσίας στην οποία πρωτοστατούν οι Εβραίοι, ο Τζωρτζ Σόρος και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Μισεί κάθε γείτονα με τον οποίο συνορεύει: Τούρκο, Αλβανό, Βούλγαρο, Σκοπιανό. Τους χρησιμοποιεί για να κάνει τη δουλειά του, αλλά είναι καλοί μόνο για όσο διάστημα είναι σκυφτοί. Στην πραγματικότητα, ο προσφυγομάχος μισεί όλο τον κόσμο, ακόμη και τον ίδιο του τον ελλειμματικό εαυτό και εκεί ακριβώς βρίσκεται και η αιτία της προβληματικής συμπεριφοράς του

Ο προσφυγομάχος βρίσκεται δίπλα μας και ξεχωρίζει αμέσως. Είναι εκείνος που θα σου μιλήσει για «λαθροεισβολείς», εκείνος που θα σου πει να πάρεις τους πρόσφυγες σπίτι σου αν τους νοιάζεσαι πραγματικά, εκείνος που "ξέρει" πως οι μόνοι πρόσφυγες είναι οι Σύριοι λες και γνωρίζει μέσα στην τεράστια άγνοιά του κατά πού πέφτει η Συρία, εκείνος που θα σου πει να νοιαστείς πρώτα για τους Έλληνες που πεινάνε λες και νοιάστηκε ποτέ αυτός για κανέναν, εκείνος που "ξέρει" με βεβαιότητα πως οι πρόσφυγες παίρνουν επιδόματα από το ελληνικό κράτος, εκείνος που θα κατηγορήσει τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις χωρίς να ξέρει γιατί, εκείνος που στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίζει με τον πιο χυδαίο τρόπο και απειλεί τις κοπέλες που έκαναν τη δική τους "παρέλαση" στη Νέα Φιλαδέλφεια. 

Ο προσφυγομάχος δεν είναι καινούργιο φρούτο. Πάντα ήταν δίπλα μας. Μέχρι πέρυσι ήταν Μακεδονομάχος μέχρι που τον πρόδωσε ο Κούλης και ο Άδωνις και αναγκάστηκε να πετάξει τη μακεδονική του σάρισα και να ξεκαβαλικέψει τον Βουκεφάλα. Πιο πίσω στο χρόνο, θα τον δούμε στα μεγάλα συλλαλητήρια που οργάνωσε ο Χριστόδουλος ενάντια στη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες. Ακόμη πιο πίσω, θα τον δούμε στα πρώτα συλλαλητήρια των αρχών του ’90 για το Μακεδονικό να ουρλιάζει για τα «σκοπιανά σκυλιά», πάλι μαζί με τον καλό και αγαθό Χριστόδουλο. Επί χούντας ήταν φιλήσυχος και νομοταγής πολίτης που κατέδιδε το γείτονά του για ανατρεπτικές ενέργειες. Παλιότερα παρίστανε τον εθνικόφρονα καταδίδοντας τους κομμουνιστές και λίγο πιο πριν ήταν συνεργάτης και δωσίλογος των Γερμανών. Το ΄22 ήταν αυτός που αποκαλούσε τους Μικρασιάτες πρόσφυγες «τουρκόσπορους» και δεν τους έδινε ούτε νερό να πιούνε

Πάντα εδώ ήταν ο προσφυγομάχος και πάντα δεδομένη η πολιτική του στράτευση. Κρυμμένος πάντα στην προστατευτική αγκαλιά πρώτα της ΕΡΕ, τώρα της Νέας Δημοκρατίας. Όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν, αυτός ξεθαρρεύει. Βγάζει το κεφάλι του από την τρύπα και σκαρώνει Καρατζαφέρηδες, Μιχαλολιάκους και Βελόπουλους για να γυρίσει στη σίγουρη αγκαλιά της μεγάλης δεξιάς παράταξης όποτε νιώσει πως η χώρα του κινδυνεύει από τον κομμουνισμό ή όποτε φοβάται ότι θα πάει φυλακή για συμμετοχή του σε εγκληματικές οργανώσεις, όπως η Χρυσή Αυγή

Αυτός είναι ο προσφυγομάχος. Κάποιος που νομίζει πως είναι πατριώτης και Χριστιανός και στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τομάρι. Τίποτα παραπάνω από ένα γελοίο ανθρωπάκι παγιδευμένο μέσα στην τιποτένια του ύπαρξη

  «Δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα»

- Χιλή, Νοέμβριος 2019

Η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα. Το διαλαλεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το ντελαλίζει ο Άδωνις Γεωργιάδης στα βουνά κι ο Χρήστος Σταϊκούρας στους κάμπους, το τεκμηριώνει με αδιάσειστα στοιχεία το liberal.gr και το επιβεβαιώνουν τα γεγονότα. Ο Μαρινάκης αγοράζει ό,τι θέλει, ο Σαββίδης σκουπίζει τη Βόρεια Ελλάδα, ο Λάτσης φτιάχνει καζίνο στο Ελληνικό επενδύοντας στον πολιτισμό και οι ευεργέτες «επενδυτές» - εγχώριοι και ξένοι - παίρνουν σειρά ο ένας μετά τον άλλον για να μας σώσουν. Επιστροφή στην κανονικότητα, λοιπόν, για να μην τυχόν μπαίνουν περίεργες σκέψεις στο μυαλό των ανθρώπων πως μπορούν να απειλήσουν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων και να φτιάξουν μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία. Επιστροφή στην κανονικότητα, λοιπόν, που λέει πως ο πλούσιος πρέπει να γίνει πλουσιότερος και ο φτωχός φτωχότερος γιατί τότε μόνο ο πλούσιος θα απολαύσει την ισχύ του σε όλη της την έκταση

Οι Χιλιανοί, σε αντίθεση με τους Έλληνες, τέτοια κανονικότητα την βαρέθηκαν και τη σιχάθηκαν. «Δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα» φωνάζουν και διαδηλώνουν πως δεν μπορούν πλέον να ανεχτούν πως κάνουν κουμάντο μια χούφτα πλούσιων ολιγαρχών.

«Οι άνθρωποι που κυβερνούν την κυβέρνηση είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν οικονομική δύναμη, είναι ένας τέλειος κύκλος: περνούν νόμους για να βγάλουν περισσότερα χρήματα και οι υπόλοιποι μας γίνονται φτωχότεροι» δηλώνει στον Guardian η 32χρονη Μαρία από τη Χιλή, για να προσθέσει «Είμαστε υποταγμένοι στους πλούσιους, ήρθε η ώρα αυτό να τελειώσει»

Κανείς δεν ξέρει πώς θα τελειώσει αυτή η λαϊκή εξέγερση στη Χιλή. Η λογική μπορεί να μας λέει πως θα είναι άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια, η καρδιά θέλει όμως να ελπίζει. Όσο ακούγονται στους δρόμους της Χιλής τραγούδια σαν το «El pueblo unido, jamás será vencido» , η καρδιά έχει δικαίωμα να ελπίζει. Και εδώ που τα λέμε, η Ιστορία χρωστάει κάτι στη Χιλή

 «El pueblo unido, jamás será vencido» («Οι άνθρωποι ενωμένοι δεν θα νικηθούν ποτέ»), τραγούδι που γράφτηκε το 1973, λίγους μήνες πριν το πραξικόπημα του Πινοσέτ. Αρχικά ήταν ύμνος της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε και ύστερα ύμνος αντίστασης ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς του Πινοσέτ