Ο Ισπανός τερματοφύλακας της Άστον Βίλα, Ρέινα, που βρίσκεται σε καραντίνα λόγω κορονοϊού, είπε μεταξύ άλλων σχολιάζοντας το πώς περνάει: «Εμείς είμαστε όμως ανάμεσα στους προνομιούχους. Έχουμε ένα μεγάλο σπίτι με κήπο. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που ζούνε μέσα σε ένα σπίτι 70 τετραγωνικών με δύο παιδιά. Για μένα αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν @ρχιδι@, όχι εμείς». Φαίνεται πως ο Ρέινα κάτι κατάλαβε. Αυτοί που δε θα καταλάβουν είναι αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο Ρέινα. Αυτοί που έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους να είναι τα πιόνια στο βρώμικο παιχνίδι των αφεντικών. Αυτοί που θα είναι τα πρώτα θύματα της κρίσης. Αυτοί που θα περιμένουν τα ψίχουλα του Κυριάκου για να επιβιώσουν. Αυτοί που είναι πάντα πρόθυμοι να ξεχάσουν τα πάντα, αρκεί να την κουτσοβολέψουν για μια ακόμη φορά.

ΥΓ1. Σήμερα, μια εταιρεία απέλυσε 300 ανθρώπους στέλνοντάς τους ένα sms, πιθανόν την ώρα που αυτοί οι άνθρωποι ετοιμάζονταν να πάνε στη δουλειά τους. Τους εκπαίδευσε καλά ο Κούλης. Στέλνεις ένα sms και είσαι just ok

ΥΓ2. Παρακαλούμε τους celebrities να σταματήσουν να ποστάρουν πόσο ωραία περνάνε στα χλιδάτα σπίτια τους. Να μείνουν σπίτια τους, εντάξει, αλλά να βγάλουν το σκασμό. Γίνεται;

Μένουμε σπίτι λοιπόν

Μένουμε σπίτι, όχι επειδή φοβόμαστε, όχι επειδή μας υποχρεώνουν. Μένουμε σπίτι γιατί σεβόμαστε τις ζωές. Αυτές τις ζωές που δεν σέβεται ο κυνικός νεοφιλελευθερισμός. Μένουμε σπίτι, γιατί είναι το μοναδικό σχέδιο που υπάρχει από την, κατά τα άλλα αναπτυγμένη, δυτική κοινωνία της πλαστής ευμάρειας.

Μένουμε σπίτι, αλλά δεν ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε όσους διέλυσαν το δημόσιο σύστημα υγείας, όσους έβαζαν τους ισολογισμούς πάνω από τους ανθρώπους, όσους μετέτρεψαν μια κοινωνία σε υποσύνολα αντικρουόμενων μεταξύ τους συμφερόντων. Δεν ξεχνάμε τον Άρη και τον Μπάμπη που πρότειναν να γκρεμιστούν τα μισά δημόσια νοσοκομεία. Δεν ξεχνάμε τον Κυριάκο που, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, απέλυε χιλιάδες γιατρούς και νοσηλευτές. Δεν ξεχνάμε τον Άδωνι που, ως υπουργός Υγείας, αποζητούσε αυτός τη δόξα για τις απολύσεις που θα έκανε

Μένουμε σπίτι, αλλά βλέπουμε. Βλέπουμε τη διαλυμένη Ευρωπαϊκή Ένωση που έχασε και τα ελάχιστα δείγματα εσωτερικής αλληλεγγύης που διέθετε. Βλέπουμε πώς ένας ιός, ασύγκριτα λιγότερο θανατηφόρος από άλλους ιούς που έχουν ενσκήψει στο παρελθόν, μπορεί να διαλύσει την παγκόσμια οικονομία. Βλέπουμε τα στενά όρια και τα ξύλινα πόδια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί εάν προκύψει κάτι πιο σοβαρό.

Μένουμε σπίτι, αλλά κρίνουμε. Κρίνουμε την έκκληση για ατομική ευθύνη όταν η κρατική ευθύνη αποσιωπείται. Κρίνουμε όταν βλέπουμε να στέλνονται αντιφατικά μηνύματα. Κρίνουμε όταν στα supermarkets απαιτούν 1 άτομο ανά 15 τετραγωνικά μέτρα και ταυτόχρονα οι δημοσιογράφοι προτάσσουν τα μικρόφωνα με την αντίστροφη πυκνότητα. Κρίνουμε όταν ο - κατά τα άλλα συμπαθής Τσιόδρας - κάνει έκκληση για παραμονή στο σπίτι και την επόμενη πηγαίνει στην εκκλησία να ψάλλει και στη συνέχεια δίνει συνέντευξη σε συνωστιζόμενους δημοσιογράφους.

Μένουμε σπίτι, αλλά οργιζόμαστε. Οργιζόμαστε όταν για 2000 θέσεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού έχουν υποβάλλει αίτηση 45.000 άνθρωποι και την ίδια στιγμή ο υπουργός Υγείας ζητά εθελοντές για να μην πληρώσει άλλους. Οργιζόμαστε όταν απευθύνει κάλεσμα και σε συνταξιούχους (!) γιατρούς και νοσηλευτές ως να μην ανήκουν αυτοί στις ευπαθείς ομάδες

Μένουμε σπίτι, αλλά έχουμε το νου μας. Έχουμε το νου μας για όταν τελειώσει η κρίση. Για να πάρουμε πίσω όσα μας στέρησαν και όσα θα μας στερήσουν με την επίκληση και το πρόσχημα της κρίσης.

Μένουμε σπίτι, αλλά δεν ξεχνάμε ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας σήμερα θα κοιμηθούν στο δρόμο. Δεν ξεχνάμε πως χιλιάδες ξεσπιτωμένοι πρόσφυγες θα κοιμηθούν σήμερα σε κάποιο κολαστήριο

Μένουμε σπίτι … όσοι από μας έχουμε. Μένουμε πατρίδα … όσοι από μας έχουμε. Μα πάνω από όλα μένουμε άνθρωποι.

Ας θυμηθούμε σε ποιο σημείο πατήσαμε το pause άμα τη εμφανίσει του κορονοϊού. Ήταν το σημείο εκείνο στο οποίο η αθώα, ήσυχη και ανέμελη κοινωνία μας δεχόταν τον περίφημο υβριδικό πόλεμο και αντιμετώπιζε την εισβολή ξεριζωμένων, από τον πόλεμο και τη φτώχεια, ανθρώπων. Δεν έχανε όμως το θάρρος της και φρόντιζε να τους αντιμετωπίζει όπως ακριβώς  άξιζε σε αυτούς τους ακάλεστους παρείσακτους. Παράλληλα, η ήσυχη αυτή χριστιανική κοινωνία ξεκινούσε την πνευματική προετοιμασία για την ετήσια βίωση του Θείου δράματος της σταύρωσης του Θεανθρώπου. Ενός Θεανθρώπου που κήρυξε  την αγάπη, τη συμπόνια, τη συγχώρηση, την αλληλεγγύη και τη βοήθεια προς κάθε κατατρεγμένο

Ώσπου ήρθε ο κορονοϊός και η αθώα κοινωνία μας τα ξέχασε όλα. Ξέχασε τους λαθροεισβολείς και έτρεξε να αγοράσει μακαρόνια, μάσκες, γάντια και κωλόχαρτα. Έμεινε στο σπίτι, κάθισε στον καναπέ και άνοιξε την τηλεόραση μετρώντας κρούσματα και θανάτους με ηδονή ανάμικτη με φόβο. «Έχουμε πόλεμο», είπε ο πρωθυπουργός και τα αθώα μέλη της αθώας κοινωνίας κουνούσαν το κεφάλι τους συμφωνώντας. “ Έχουμε πόλεμο”, είπε ο Κούλης. Λες και πριν δεν είχαμε. Λες και η κοινωνία βρισκόταν ποτέ σε ειρήνη. Λες και οι άνθρωποι ήταν ποτέ αθώοι

Λίγο πιο έξω από το φόντο του κορονοϊού, η ζωή κυλούσε όπως πάντα. Ένας αστυνομικός σκότωσε τη γυναίκα του και τη φίλη της αφήνοντας τα μικρά παιδιά του χωρίς μάνα και χωρίς πατέρα. Ένα νέο παιδί 24 χρονών αυτοκτόνησε, μην αντέχοντας να σηκώσει το βάρος της διαφορετικότητάς του σε μια κοινωνία βαθύτατα ρατσιστική. Τέσσερεις άνθρωποι πέθαναν από τη γρίπη πλησιάζοντας τους εκατό φέτος. Μια γριούλα που ζούσε μόνη της κάηκε από φωτιά που ξέσπασε στο σπίτι της.

Η έλευση του κορονοϊού έφερε στην επιφάνεια ορισμένα ερωτήματα που είχαν από καιρό θαφτεί, καθώς φαινόταν πως είχαν απαντηθεί οριστικά και κατά πώς τη συνέφερε από την - χωρίς αντίπαλο τις τελευταίες δεκαετίες - ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού.

α) Μήπως υπάρχουν μερικά αγαθά, όπως η δημόσια υγεία, που πρέπει να τίθενται υπεράνω οποιωνδήποτε δημοσιονομικών υπολογισμών; Ας θυμηθούμε πώς μόλις πέρυσι οι κυνικοί δημοσιογράφοι και θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, Παπαδημητρίου και Πορτοσάλτε, ο ένας νυν και ο άλλος πιθανότατα μέλλων βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, υποστήριζαν πως θα έπρεπε να γκρεμιστούν τα μισά δημόσια νοσοκομεία. Μπορούμε να αντιληφθούμε πως τη σημερινή κρίση θα την αντιμετωπίζαμε με πολύ μεγαλύτερη αισιοδοξία, εάν γνωρίζαμε πως είχαμε ένα στιβαρό σύστημα δημόσιας υγείας

β) Μήπως η έκταση της παγκοσμιοποίησης έχει ξεπεράσει το όριο αντοχής; Είναι σίγουρο πως αν αυτή η επιδημία συνέβαινε είκοσι χρόνια πριν, θα καθυστερούσε πολύ περισσότερο η μετάδοσή της σε όλο τον κόσμο

γ) Μήπως θα έπρεπε η κάθε χώρα να μεριμνά για την παραγωγική της αυτάρκεια, ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται με επιτυχία χωρίς να κινδυνεύει να βουλιάξει, σε κρίσεις σαν την τωρινή; Ακόμη και να μην έφτανε η επιδημία στην Ευρώπη, η Ευρώπη θα αντιμετώπιζε και πάλι πρόβλημα προμηθειών από πολλά αγαθά που πλέον κατασκευάζονται αποκλειστικά στην Κίνα

δ) Μήπως θα έπρεπε η χώρα μας να ξεφύγει από την καταστροφική αυταπάτη πως μπορεί να ζήσει μόνο από τον τουρισμό; Η φετινή τουριστική χρονιά φαίνεται πω χάνεται και ποιος εξασφαλίζει πως την επόμενη χρονιά δε θα έχουμε επανάληψη του φετινού σκηνικού;

Λένε – και αυτό συνηθίζεται να λέγεται πλέον σε κάθε κρίση – πως αυτή η κρίση θα μας βγάλει σοφότερους. Δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι γι αυτό.

Ένα από τα αποτελέσματα της κρίσης του κορονοϊού είναι ο κλονισμός της βεβαιότητας για το αύριο. Αυτής της βεβαιότητας που ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος είχε μάθει να θεωρεί ως δεδομένο. Τέτοια ήταν η βεβαιότητα του σύγχρονου ανθρώπου, που του είχε γίνει πλέον συνήθεια να κλείνει εισιτήρια για μια συναυλία που θα γινόταν μετά από οχτώ μήνες ή για ένα αεροπορικό ταξίδι τον επόμενο χρόνο

Οι παλιοί, πριν από κάθε σχεδιασμό, συνήθιζαν να λένε «πρώτα ο Θεός» αναγνωρίζοντας την πιθανότητα να συμβεί κάτι απρόβλεπτο. Απρόβλεπτο που μπορεί να το απέδιδαν σε κάποια ανώτερη δύναμη, αναγνώριζαν όμως, ως αποτέλεσμα της λαϊκής σοφίας,  την πιθανότητα ύπαρξής του. Παρόμοια είναι  και η έκφραση «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει»

Ο σύγχρονος άνθρωπος, αλαζόνας και επιλήσμονας,  έβγαλε από τη ζωή του τον αστάθμητο παράγοντα της ατυχίας και εγκατέστησε στη θέση του τη βεβαιότητα της επιτυχίας. Αυτή η αλαζονική βεβαιότητα κλονίστηκε με τον κορονοϊό και μαζί με αυτήν κλονίστηκε και η ίδια η υπόστασή του. «Δυο βδομάδες είναι, θα περάσουν», λέει δίνοντας κουράγιο στον εαυτό του. Δεν μπορεί να φανταστεί πως είναι κάτι που μπορεί να διαρκέσει περισσότερο. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πως κάθε μέρα μπορεί να είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Τόσο διαφορετική που να γελάει με αυτά που έλεγε πριν από μερικές ημέρες.

Αλλά και όταν όλα περάσουν, είναι βέβαιο – να, άλλη μία βεβαιότητα - πως δε θα έχει διδαχθεί τίποτα και θα εξακολουθεί να θεωρεί την ταπεινή ύπαρξή του ως το κέντρο του σύμπαντος

«Πάρτε τα ζβάρα όλα, κάψτε τα βρε

κάψτε κάθε παλιό, για να βγει από μέσα

ο πιο όμορφος ανθός»

Ζβάρα, Villagers of Ioannina city

Το κύμα των μαθητικών καταλήψεων άργησε φέτος να έρθει, ήρθε όμως τελικά και αναμένεται πολύ δυναμικό. Σε αυτό βοηθά βεβαίως και η ψήφιση του αντικοινωνικού νόμου που εξισώνει τα πτυχία των τυχαίων ιδιωτικών κολλεγίων με αυτά των ιστορικών Δημόσιων Πανεπιστημίων.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Και να μην υπήρχε αυτός ο νόμος, πάλι θα γίνονταν καταλήψεις. Ο νόμος αυτός ήταν απλά η αφορμή, οι αιτίες είναι πολύ βαθύτερες και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την απαράδεκτη πράγματι κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία της χώρας και η οποία επιδεινώνεται συνεχώς με την υποστελέχωση, την υποχρηματοδότηση και τη γενικότερη απαξίωση της Δημόσιας Εκπαίδευσης από τους κυβερνώντες, οι οποίοι άλλωστε έχουν προβλέψει για τα δικά τους παιδιά άλλες οδούς. Όποιος όμως επικεντρώνεται μόνο στο συγκεκριμένο νόμο, βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος

Γιατί λοιπόν εξεγείρονται οι νέοι;

Πρώτον, γιατί είναι νέοι και πρέπει να αμφισβητήσουν τα πάντα. Όλες τις δομές που τους παραδόθηκαν ως θέσφατα και που αν δεν τις αγγίζει κανείς, θα καταλήξουν σαν τα λιμνάζοντα νερά του βάλτου.

Δεύτερον, γιατί το σχολείο που τους υποδέχεται είναι μουντό, πληκτικό και γέρικο. Τους στοιβάζει σε αίθουσες των τριάντα ατόμων για να παρακολουθήσουν μια από καθέδρας ξεπερασμένη διδασκαλία που γίνεται από ανθρώπους που είναι και αυτοί κουρασμένοι από τις γενικότερες κοινωνικές συνθήκες

Τρίτον, γιατί βλέπουν την κοινωνία που τους περιμένει μετά την ενηλικίωση. Μια κοινωνία που ως βασικό νόμο έχει το νόμο της ζούγκλας. Μια κοινωνία που θα είναι γενναιόδωρη μόνο για τους δυνατούς και τους καπάτσους.

Εσείς, λοιπόν, μεγάλοι, που κατακρίνετε τους νέους όταν τύχει να κάνετε διάλειμμα από τα reality shows της τηλεόρασης και τις ανταλλαγές ανόητων μηνυμάτων μέσα από τα social media, καλό θα ήταν να κοιταχτείτε στον καθρέφτη και να αναλογιστείτε την κοινωνία που είναι έτοιμη να υποδεχθεί τα παιδιά σας. Προφανώς, ο κόπος θα ήταν άδικος. Αν μπορούσατε να το καταλάβετε, δε θα ήταν έτσι η κοινωνία που φτιάξατε

Κι εσείς, νέοι, φροντίστε όταν θα μεγαλώσετε να μη γίνετε σαν κι εμάς τους μεγάλους, αλλά να κρατήσετε άσβηστο τον ενθουσιασμό και την αθωότητά σας. Γιατί μόνο τότε θα φτιαχτεί μια κοινωνία αγάπης και δικαιοσύνης. Όταν πάρουν το τιμόνι άνθρωποι νέοι. Νέοι, όχι απαραίτητα στην ηλικία αλλά στο μυαλό και στην καρδιά.

Κανένα σκουπίδι δεν είναι μικρό. Αντιθέτως, είναι ικανό να βουλώσει τα σιφώνια του μυαλού σου και να πλημμυρίσει το σπίτι σου από ψέμα, φασισμό, ρατσισμό και απανθρωπιά.

Κανένα σκουπίδι δεν είναι μικρό. Μπορεί να το βλέπεις τόσο δα μικρό και ασήμαντο και την επόμενη μέρα των εκλογών να είναι βουλευτής, ακόμη και υπουργός.

Κανένα σκουπίδι δεν είναι μικρό. Καλό θα ήταν να μην υπήρχαν σκουπίδια. Εφόσον όμως υπάρχουν, ας φροντίσουμε να ακολουθούμε τη σωστή πρακτική. Δεν τα αφήνουμε να ρυπαίνουν το σπίτι μας, δεν τα αφήνουμε να ρυπαίνουν τη ζωή μας. Κάθε σκουπίδι να μπαίνει στο σωστό κάδο. Ει δυνατόν, στον κάδο της αιώνιας περιφρόνησης

 Έτσι ξεκινούν όλα. Από ένα «αλλά» . Ένα μικρό, αλλά τόσο απελευθερωτικό «αλλά» που επιτρέπει και δικαιολογεί τα πάντα και κάνει κάθε ανθρωπάκο να πιστεύει πως είναι άνθρωπος

«Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Καταλαβαίνω ότι είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι, αλλά … γιατί έρχονται σε μένα και δεν πάνε αλλού; «

«Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά … δεν μπορώ να βλέπω ξένους στη χώρα μου»

«Δεν είμαι φασίστας , αλλά … θα τους στείλω από εκεί που ήρθαν»

«Πιστεύω στο Θεό, αλλά … αυτοί είναι Μουσουλμάνοι»

Όχι ανθρωπάκο. Και κακός άνθρωπος και ρατσιστής και φασίστας είσαι. Κι αν παριστάνεις το Χριστιανό και κάνεις το Σταυρό σου, είναι γιατί στον δίδαξαν άνθρωποι που ποτέ δεν τον κατάλαβαν και απεναντίας τον έκαναν επάγγελμα.

Δυστυχώς, είσαι και επικίνδυνος. Αλλά, πέρα από όλα τα παραπάνω, είσαι και τόσο ανόητος που ούτε αυτό καταλαβαίνεις

"Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε από το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στην Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνον εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες. Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, την φωτιά και το τσεκούρι"   

Ιάκωβος Καμπανέλλης 

Πριν από λίγες ημέρες, δύο Ινδοί εργάτες πυροβολήθηκαν από τον Έλληνα εργοδότη τους στο Μαραθώνα, όταν πήγαν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους. Η υπόθεση θύμισε έντονα το πολύ σοβαρό περιστατικό που συνέβη πριν από επτά χρόνια στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας όταν μετανάστες από το Μπαγκλαντές και Πακιστάν που εργάζονταν σε θερμοκήπια φράουλας απαίτησαν να πληρωθούν. Ως απάντηση, οι επιστάτες των θερμοκηπίων έβγαλαν καραμπίνες και πυροβόλησαν εναντίον τους. Δεκάδες ακόμη είναι τα περιστατικά ξυλοδαρμού εργαζομένων, αλλοδαπών ή Ελλήνων, όταν οι τελευταίοι τολμούν να ζητούν τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα

Σε μια εποχή όπου το κοινωνικό κράτος διαλύεται και καταρρέουν δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με δεκαετίες αγώνων και αίματος, ο φασισμός είναι εδώ μπροστά μας και δε χρειάζεται κανέναν Χίτλερ για να μεγαλώσει και να εξαπλωθεί. Μπόλικος φιλοτομαρισμός μπολιασμένος με ικανή δόση απανθρωπιάς και μίσους φτιάχνουν το μικρό φασίστα της διπλανής πόρτας. Αυτόν που δε θα διστάσει ακόμη και να σκοτώσει προκειμένου να βγει κερδισμένος. Η απουσία, μάλιστα, κάθε θεσμικής προστασίας απέναντι στον αδύνατο και τον αδικημένο, χαλυβδώνουν τον μικρό χιτλερίσκο και τον κάνουν να νομίζει πως είναι δίκαιος και ανίκητος. Ώσπου δε θα αργήσει να βρεθεί ο καινούργιος Χίτλερ που θα ενώσει όλους αυτούς τους χιτλερίσκους σε έναν στρατό του μίσους που θα προσπαθήσει για μια ακόμη φορά να κάνει τη γη να τρέμει

Εξαιρετικά επίκαιρο αποδεικνύεται το παρακάτω κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη για τους μικρούς χιτλερίσκους που μας περιτριγυρίζουν και που όσο τους αφήνουμε να σκορπάνε το μίσος, τόσο έρχεται πιο κοντά το σκοτεινό μέλλον που μας επιφυλάσσουν

"Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο Ες-Ες στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον Πόλεμο.

Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε-κάποτε να αθωώνεται. Ύστερα από 48 χρόνια, αυτό που θέλω να φωνάξω είναι, πάλι;

Φίλοι μου θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε από το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στην Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνον εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες. Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, την φωτιά και το τσεκούρι. Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στην Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου.

Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή γιαένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.

Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις σε πλατείες.

Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμα και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό, μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε, έστω και καθυστερημένα, να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια".

Σ.Σ: Η φωτογραφία είναι από τους εργάτες φράουλας που πυροβολήθηκαν στη Μανωλάδα το 2013

 Βγήκε από το supermarket γεμάτος ψώνια. Έξω από την πόρτα, μια γυναίκα ζητιάνευε κι αυτός έσκυψε το κεφάλι και έκανε πως ούτε την έβλεπε ούτε την άκουγε. Ήξερε καλά πως δε θα του έλειπαν τα 20 λεπτά που ζητούσε. Και όμως, είχε συνηθίσει να βλέπει τη δυστυχία με τόση απάθεια που τον τρόμαζε. Βαρέθηκε ακόμη και να βάλει το χέρι στην τσέπη. Καθησύχασε τον εαυτό του πως η γυναίκα δε φαινόταν και σε τόσο μεγάλη ανάγκη και φεύγοντας έριξε μια τελευταία, λοξή απ΄ τη ντροπή του, ματιά στη γυναίκα. Τουλάχιστον ντρέπεσαι, είπε στον εαυτό του ειρωνικά. Κάτι είναι κι αυτό. Πάμε τώρα να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Τι ακριβώς να γιορτάσουμε, αναρωτήθηκε; Στο μυαλό του στριφογύριζαν οι στίχοι του Δεληβοριά:

«Χριστούγεννα, δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Άι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός, ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά»

Στα δελτία ειδήσεων άκουσε για άλλη μια φορά για την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Έλληνες, όχι εξαιτίας της οικονομικής ανέχειάς τους, όχι. Άλλωστε αυτή έχει παρέλθει οριστικά. Τον διαβεβαίωνε γι αυτό ο ΣΚΑΙ με τα ρεπορτάζ του που έδειχναν πως φέτος κινείται πολύ καλά η αγορά. Για άλλο πράγμα αγωνιούσαν οι συμπατριώτες του. Ήταν που δεν άντεχαν άλλους μετανάστες και γι αυτό έβγαιναν στο δρόμο, φωνάζοντας και απειλώντας. Αύριο μάλλον θα μείνουν ήσυχοι, σκέφτηκε. Θα γιορτάσουν τα παραδοσιακά ελληνικά Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα της αγάπης, που κινδυνεύουν με αλλοίωση από αλλότριους θεούς. Κάποιοι από αυτούς μπορεί και να βάλουν να παίξει και το τραγούδι του Lennon, ανάμεσα στα τόσα άλλα εύθυμα χριστουγεννιάτικα