Σίγουρα σε κάποιους φαντάζει οξύμωρο το γεγονός πως ο παραδοσιακός ακροδεξιός αντισημιτισμός σε όλο τον κόσμο συντάσσεται με το Ισραήλ. Τους φαίνεται ίσως περίεργο το πώς γίνεται και αυτοί που κάποτε θαύμαζαν τους ναζί, συντάσσονται τώρα με τους απογόνους των θυμάτων τους. Μόνο που αυτός ο συλλογισμός αγνοεί το γεγονός ότι οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και το ρόλο των ναζί έχουν πάρει τώρα οι Εβραίοι και το ρόλο των Εβραίων οι Παλαιστίνιοι. Και αν σε κάποιους φαντάζει ιερόσυλη και υπερβολική αυτή η αντιστοίχιση, ας βολευτούν με το ότι οι Ισραηλινοί συμπεριφέρονται στη λωρίδα της Γάζας αλλά και στη Δυτική Όχθη (εδάφη που κατέλαβαν με πόλεμο το 1967) όπως οι ναζί στην κατεχόμενη Ελλάδα, όπου οποιαδήποτε αντιστασιακή ενέργεια τιμωρούνταν με ακραία ασύμμετρα αντίποινα. Tι θέλουμε να πούμε με αυτό; Πως οι ακροδεξιοί τους ίδιους πάντα υποστήριζαν και υποστηρίζουν. Τους πολεμοχαρείς, τους ανελέητους και τους ισχυρούς

Αφορμή για τον προβληματισμό αυτό, αποτέλεσε η ανάρτηση του υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος με την ανάμειξη της ελληνικής και της ισραηλινής σημαίας θα μπορούσε να κατηγορηθεί από τους ομοίους του, για αυτό για το οποίο οι ιδεολογικοί συγγενείς του έχουν σύρει πολλές φορές στα δικαστήρια άλλους ανθρώπους: για παραποίηση δηλαδή εθνικού συμβόλου. Μόνο που η συγκεκριμένη παραποίηση είναι εθνικά ιδιαίτερα επικίνδυνη, μιας και φαίνεται ότι μέσω της κυβέρνησής της η χώρα μας συντάσσεται με το Ισραήλ στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής, την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας έχει ακριβώς την αντίθεση θέση.

Ένα άρθρο του Δημήτρη Χριστόπουλου μιλάει για τις τεράστιες ευθύνες της Ευρώπης που συντελούν στην κλιμάκωση της έντασης. Εμείς αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα του άρθρου που προσπαθεί να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά της παγκόσμιας ακροδεξιάς. Ολόκληρο το άρθρο εδώ 

Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι ο φιλο-ισραηλινός οπαδισμός την τελευταία δεκαετία περίπου σε όλη την Ευρώπη βρίσκει γόνιμο έδαφος στους κύκλους του παραδοσιακού ακροδεξιού αντισημιτισμού. Βορίδης και ο Γεωργιάδης δεν είναι δηλαδή μόνοι τους, αλλά ανήκουν σε ένα ολόκληρο πολιτικό ρεύμα στη Γηραιά Ήπειρο: ένα ρεύμα θαυμασμού στο πολεμοχαρές κράτος που αφενός ταιριάζει σαν πρότυπο στους ακροδεξιούς και αφετέρου υπηρετεί και την ανάγκη της εξιλέωσης, επειδή  όλοι ξέρουν ότι υπήρξαν αντισημίτες.

Όμως πάλι δεν υπάρχει καμία πρωτοτυπία.

Όπως αποστρέφονταν οι ποτισμένοι με αντισημιτισμό Ευρωπαίοι αποικιοκράτες μέχρι τις αρχές του 20ού, τα εκατομμύρια των Εβραίων που ζούσαν στην Γηραιά Ήπειρο, έτσι οι πολιτικοί τους γόνοι τους σήμερα αποστρέφονται τους Μουσουλμάνους Άραβες. Να μην ξεχνάμε διόλου –κάτι το οποίο σήμερα η Ευρώπη και το Ισραήλ προτιμά να ξεχνάει – ότι πριν την ανάδυση του Σιωνισμού, του μετασχηματισμού δηλαδή της εβραϊκής ταυτότητας σε εθνική και εδαφική που αξιώνει κράτος,  η λεγόμενη «επιστροφή» των Εβραίων στην ιστορική Παλαιστίνη ήταν πρώτα ένα αντισημιτικό ευρωπαϊκό σχέδιο χριστιανικής εμπνεύσεως.

Έχουμε επιμελώς κρύψει δηλαδή ότι το σιωνιστικό σχέδιο της «επιστροφής» στα εδάφη που οι Εβραίοι είχαν εγκαταλείψει πριν 2000 χρόνια, προτού γίνει εθνικό κίνημα ήταν ένα εποικιστικό σχέδιο ρατσιστικής φύσης προκειμένου οι Εβραίοι να αδειάσουν τη γωνιά των χριστιανών Ευρωπαίων, ύστερα από αιώνες διώξεων και διακρίσεων. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι αφενός μεν ο Αμερικάνος πρόεδρος Άνταμς εύχεται ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα να δει τους Εβραίους στην Ιουδαία ως «ανεξάρτητο έθνος» ενώ εκατό χρόνια αργότερα η πρώτη θεσμική αποτύπωση αυτής της ιδέας βρίσκεται στη Διακήρυξη του βρετανού Υπουργού Εξωτερικών Μπαλφούρ του 1917

Συμπληρώνοντας τη σκέψη του Δημήτρη Χριστόπουλου, αξίζει να αναφέρουμε πως κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ως μέρος της πολιτικής της υποστήριξης ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη προκειμένου να διευκολυνθεί η μαζική εβραϊκή μετανάστευση από το έδαφός της, η Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία παρείχε στρατιωτική εκπαίδευση και όπλα στις σιωνιστικές παραστρατιωτικές ομάδες. Η Πολωνία εκπαίδευε δηλαδή τους Εβραίους για να μπορέσει να τους ξεφορτωθεί!

Τα μέλη των ομάδων αυτών εκπαιδεύτηκαν από Πολωνούς αξιωματικούς σε προηγμένα στρατιωτικά ζητήματα, όπως ο ανταρτοπόλεμος, η τακτική και η τοποθέτηση ναρκών ξηράς. Είναι χαρακτηριστικό πως τα μαθήματα κατάρτισης στο στρατιωτικό στρατόπεδο στο Rembertow μεταξύ των ετών 1931 και 1937, παρακολούθησαν περίπου 8.000 έως 10.000 συμμετέχοντες. Σύμφωνα δε με μέλη της σιωνιστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης Ιργκούν, η Πολωνία προμήθευσε την οργάνωση με 25.000 τουφέκια και πρόσθετο υλικό και όπλα. 

Το πάρκο που βρίσκεται δίπλα στις εκβολές του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας ονομάστηκε από τις αρχές της πόλης «Πάρκο Καραμανλή» προς τιμήν του Καραμανλή του Α’ , του επονομαζόμενου και Εθνάρχη, για να εξασφαλιστεί με τον τρόπο αυτό η εύνοια του άξιου τέκνου της πόλης, του Καραμανλή του Β’, του επονομαζόμενου και Βούδα της Ραφήνας.

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα κλασσικό δείγμα ραγιαδισμού των τοπικών εξουσιών, αλλά και της πλειοψηφίας των πολιτών. Κανείς δε σκέφτηκε ότι αυτό το πάρκο θα μπορούσε να ονομαστεί «Πάρκο του Μεγάλου Ρέματος» ή «Πάρκο Ευβοϊκού» ή «Πάρκο Τριγλίας» ή «Πάρκο Λιγνιτωρύχων» ή κάτι που να παραπέμπει τέλος πάντων στη Ραφήνα και την ιστορία της. Όχι! Έπρεπε να ονομαστεί «Πάρκο Καραμανλή». Γιατί έτσι έχουνε μάθει οι κόλακες , οι αυλικοί και οι σφουγγοκωλάριοι. Και βέβαια, έτσι και έγινε. Σε περίοπτη θέση μάλιστα μέσα στο πάρκο έχει τοποθετηθεί ένας μεγάλος άσπρος βράχος πάνω στον οποίο έχει σκαλιστεί το όνομα «Πάρκο Καραμανλή».

Πριν από δύο ημέρες, κάτω από το όνομα του Καραμανλή,  προστέθηκε και το προσδιοριστικό «Αλήτης», προφανώς λόγω του Καραμανλή του Γ’, του υπουργού των Τεμπών. Είναι πολλοί βλέπεις οι Καραμανλήδες σ' αυτή τη μικρή χώρα και το πράγμα μπλέκεται. Τα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, κάλυψαν το γεγονός εκφράζοντας την αποδοκιμασία τους για την ιεροσυλία του εγχειρήματος, μιλώντας για «βανδαλισμό». Αυτός ο «βανδαλισμός» τους ενόχλησε. Για το βανδαλισμό του Μεγάλου Ρέματος, τσιμουδιά. Καθείς και οι ευαισθησίες του

Για την Ιστορία, αξίζει να αναφέρουμε πως οι Βάνδαλοι ήταν αρχαίο βαρβαρικό φύλο που έγραφε συνθήματα με κόκκινη μπογιά πάνω σε ονόματα άξιων υπουργών, διαταράσσοντας τον μακάριο ύπνο των υπηκόων τους

Αυτά τα δέντρα σήμερα δεν υπάρχουν. Αφού περίμεναν επί ημέρες καρατομημένα, σαν πρόβατα επί σφαγή, με υψωμένα τα κομμένα κλαδιά τους σαν να ικετεύουν για τη σωτηρία τους, σήμερα ξεριζώθηκαν από την αλόγιστη μανία του ανθρώπου.

Αυτή την πιο όμορφη εποχή του χρόνου διάλεξαν οι διεστραμμένοι εμπνευστές του τσιμεντώματος του Μεγάλου Ρέματος της Ραφήνας για να ξεκινήσουν τις εγκληματικές και ακαλαίσθητες εργασίες τους, στο όνομα μιας δήθεν αντιπλημμυρικής προστασίας. Ετοιμάζονται να  κόψουν χιλιάδες δέντρα και να φυτέψουν τσιμεντένιους πασσάλους, σε ένα φαραωνικό και παρανοϊκό σχέδιο τσιμεντώματος του πιο μεγάλου ανοιχτού ποταμού της Αττικής.

Ήδη το σχέδιο είναι σε πλήρη εξέλιξη.  Τα δέντρα κόβονται και στη θέση τους μπήγονται οι  τσιμεντένιοι πάσσαλοι με τη βοήθεια τεράστιων γεωτρύπανων, δημιουργώντας ένα απόκοσμο και εφιαλτικό σκηνικό

Το μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αποχαυνωμένο και παραιτημένο, αδιαφορεί και αδρανεί. Το καλοκαίρι θα δυσφορεί για τη μεγάλη ζέστη και θα του φταίει η κλιματική αλλαγή. Όταν κάποια στιγμή το νερό σπάσει τα τσιμεντένια τείχη και η οργή του πλημμυρίσει την πόλη της Ραφήνας, θα τους φταίει πάλι η κλιματική αλλαγή. Το ίδιο και οι υπεύθυνοι. Και θα επιδοθούν ξανά σε ένα νέο φαύλο κύκλο που θα επιτείνει τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής

Δυστυχώς, λίγοι είναι οι άνθρωποι που παλεύουν για να αποτρέψουν την καταστροφή. Και προσπαθούν με όλα τα μέσα. Με δράσεις κινηματικές, με πολιτιστικές εκδηλώσεις, με ενημερωτικές συζητήσεις, με αρθρογραφία σε έντυπα πανελλαδικής κυκλοφορίας, με συλλογές υπογραφών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχουν προωθήσει την υπόθεση του Μεγάλου Ρέματος με μεγάλη πιθανότητα να δικαιωθούν, καθώς αυτό το έργο παραβιάζει τις σύγχρονες ευρωπαϊκές οδηγίες διαχείρισης των ρεμάτων. Μέχρι τότε όμως, τα αλυσοπρίονα  θα κόβουν τα δέντρα και τα γεωτρύπανα θα σκάβουν και θα φυτεύουν τσιμεντένιους πασσάλους

Αν και τείνουν να χαθούν όλες οι βεβαιότητες, μάλλον έχει μπει για τα καλά η άνοιξη κι έξω, στους δρόμους της Αθήνας, μυρίζουν οι νεραντζιές, το δέντρο που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν των στενών αθηναϊκών πεζοδρομίων.

Πρόκειται, όπως και όλα τα εσπεριδοειδή άλλωστε, για δέντρα ασιατικής καταγωγής που οι Έλληνες άργησαν να τα γνωρίσουν. Το πρώτο εσπεριδοειδές που ήρθε στον ελλαδικό χώρο ήταν το κίτρο, μέσω της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σταδιακά οι Έλληνες γνώρισαν και τα υπόλοιπα εσπεριδοειδή, ενώ  για τις νεραντζιές υπάρχουν αναφορές σε βυζαντινά κείμενα.

Αυτή που θεωρείται υπεύθυνη για την απόβαση των νεραντζιών στην Αθήνα είναι  η βασίλισσα Αμαλία που δημιούργησε τον Εθνικό Κήπο δίπλα στα Ανάκτορα (σημερινή Βουλή). Με πλοίο από τη Γένοβα έφτασαν στην Αθήνα 500 διαφορετική είδη δέντρων και φυτών. Μεταξύ τους ήταν και οι νεραντζιές, οι οποίες φυτεύτηκαν στην Αθήνα μαζικά, μαζί με μουριές και ελιές. Την εικόνα όμως που έχουμε σήμερα με τις νεραντζιές στην Αθήνα, την οφείλουμε κυρίως στον Δήμαρχο της πόλης, Δημήτρη Μπέη, ο οποίος από το 1979 έως το 1986 φύτεψε εκατοντάδες νεραντζιές σε κάθε γειτονιά του δήμου.

Το κύριο πλεονέκτημα των νεραντζιών είναι ότι είναι πολύ ανθεκτικές στις καιρικές συνθήκες και απαιτούν μηδενική φροντίδα και ελάχιστο νερό. Ο στενός κορμός του , δε, ήταν ιδανικός για τα επίσης στενά πεζοδρόμια της πόλης. Οι νεραντζιές είναι τόσο ανθεκτικές που γλίτωσαν και από την οργή του πρώην δημάρχου Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος, σε μια έξαρση νεοπλουτίστικου μεγαλείου, αποφάσισε κάποια στιγμή να κόψει τις μανταρινιές και να φυτέψει στη θέση τους τροπικά δενδρύλλια του είδους Βrachychiton acerifoliuus. Αφού έκοψε αρκετές νεραντζιές, τελικά το σχέδιό του ματαιώθηκε από τις αντιδράσεις των κατοίκων. Και έτσι και οι νεραντζιές γλίτωσαν και ο τότε δήμαρχος απέκτησε το προσωνύμιο  “Ομέρ Πριόνης”

“Έξω μυρίζει νεραντζιά” τραγουδάει το Παιδί-Τραύμα και μας εξηγεί πώς γράφτηκε το τραγούδι. «Το τραγούδι γράφτηκε την άνοιξη του 2018. Γυρνώντας μεθυσμένος από μια συναυλία, κάποιος μου είπε ότι αυτό που μυρίζει στις πόλεις και καταλαβαίνεις ότι μπήκε η άνοιξη είναι το δέντρο της νεραντζιάς που είναι φυτρωμένο σε κάθε πεζοδρόμιο. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Την ίδια ακριβώς στιγμή σκέφτηκα μια κατάσταση που με τον τρόπο της μου έλεγε κάτι αυτονόητο. Κι έτσι συνδυάστηκαν οι πρώτοι στίχοι: “Έξω μυρίζει νεραντζιά κι αυτό που κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια ήτανε γάτα τελικά”.  Την επόμενη μέρα έκατσα στο πιάνο και άρχισα να γράφω τη μελωδία, απαγγέλοντας παράλληλα τον στίχο. Κι έπειτα σχεδόν αυτόματα όλους τους επόμενους στίχους, ίσως εκτός από τη «ματιά της στον καθρέπτη» που τον προσέθεσα αργότερα για να κατευνάσω τις ενοχές μου»

Μια εντυπωσιακή παρέμβαση του  «Ρουβίκωνα» για τα Τέμπη , είχαμε την Κυριακή 31/3 στη Βουλή και το Προεδρικό Μέγαρο. Όπως διαβάζουμε στην Εφημερίδα των Συντακτών, στο περιστύλιο της Βουλής, αλλά και στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, μέλη της αναρχικής συλλογικότητας ανέβασαν πανό με θέμα τις εξελίξεις στη διερεύνησης του εγκλήματος των Τεμπών και την προσπάθεια της κυβέρνησης για συγκάλυψη.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της αστυνομίας, μια ομάδα περίπου 15-20 ατόμων μπήκαν στον αύλειο χώρο του Κοινοβουλίου από την πλαϊνή είσοδο και ανέβασαν ένα πανό στο περιστύλιο. Επίσης, άλλα έξι άτομα μπήκαν στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου και επίσης ανέβασαν πανό.

Ακολούθησε η παρακάτω ανάρτηση του Ρουβίκωνα στον ιστότοπό του :

«Θέλει η ΝΔ να κρυφτεί και το μαφιοζιλίκι δεν την αφήνει. Διότι η υπόθεση συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών σχεδόν έναν χρόνο τώρα, πόσο μάλλον μετά και τις πιο πρόσφατες αποκαλύψεις, αλλά και την εν γένει στάση της κυβερνητικής παράταξης και των στελεχών της αποδεικνύει ότι περί αυτού πρόκειται. Μιας συντεταγμένης προσπάθειας συγκάλυψης ενός εγκλήματος με μαφιόζικους όρους, με ιθύνοντα νου την κύρια εγκληματική οργάνωση αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, την κυβέρνηση ΝΔ.

Οι ευθύνες είναι πολλές, και έχουν αποδοθεί σε πολλούς, με διαφορετικό μερίδιο ευθύνης και ρόλο τόσο στο έγκλημα όσο και στην επακόλουθη συγκάλυψη ο καθένας. Καραμανλής, Τριαντόπουλος, Αγοραστός, ο ίδιος ο Μητσοτάκης, διοικητικά στελέχη του ΟΣΕ, της ΕΡΓΟΣΕ, της ΡΑΣ, η Hellenic Train. Με την κυβέρνηση, αντί να ρίχνει το άπλετο φως που υποσχόταν στην υπόθεση, να επιλέγει να ρίξει άπλετο μπάζωμα στον χώρο του εγκλήματος, 6 μέρες αφότου έγινε, αλλά και στις πολιτικές ευθύνες των υπουργών και των στελεχών της. Να δίνει εντολή να παραποιηθούν ηχητικά ντοκουμέντα από τις συνομιλίες των σταθμαρχών, σημαντικές για την εξιχνίαση της υπόθεσης. Να επιμένει ότι υπήρχε τηλεδιοίκηση, ενώ δεν υπήρχε ούτε υπάρχει αυτήν τη στιγμή, αποδίδοντας τη σύγκρουση απλά και μόνο σε ανθρώπινο λάθος. Με τον Καραμανλή να λέει ότι δεν ήξερε, τη στιγμή που έχουν βγει στη φόρα επιστολές που αποδεικνύουν πως όχι μόνο γνώριζε, αλλά εγκληματικά αμελούσε. Όπως δηλαδή θα έκανε κάθε υπουργός του ελληνικού κράτους που σέβεται τον εαυτό του. Γιατί για να είμαστε ακριβοδίκαιοι η ευθύνη γενικά για την κατάσταση που επικρατεί στις υποδομές της χώρα δεν βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τη ΝΔ. Και δεν είναι μόνο το σιδηροδρομικό δίκτυο.

Το γεγονός ότι σήμερα δεν έχουμε το κατά το δυνατόν ασφαλέστερο και επαρκές οδικό, σιδηροδρομικό και θαλάσσιο δίκτυο, δεν έχουμε πλήρως επεξεργασμένα και ολοκληρωμένα αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα και υποδομές, το γεγονός ότι πληρώνουμε διόδια για δρόμους που δεν έχουν φτιαχτεί, φόρους για δομές υγείας και σχολεία που κοντεύουν να μας πλακώσουν το κεφάλι, όλος αυτός λοιπόν ο ατελείωτος κατάλογος των συνειδητών ελλείψεων και ανεπαρκειών, βαραίνει και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και δεν τα λέμε όλα αυτά για να διαχύσουμε τις ευθύνες και να ξελασπώσουμε έστω και λίγο την τωρινή κυβέρνηση. Ένα υβρίδιο ακροδεξιάς και νεοφιλελευθερισμού με κοτζαμπάσικες λογικές σαν τη ΝΔ, δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, δεν μπορούσε να κάνει κάτι λιγότερο ή περισσότερο. Και χέρι στα κρατικά ταμεία θα βάλει και στελέχη της θα πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη σε κάθε λογής σκάνδαλο, και πρόσφυγες θα σκοτώνει στα σύνορα, και την κοινωνική βάση θα αποκλείει από την πρόσβαση σε δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία, και τον κόσμο θα βγάζει από τα σπίτια του χέρι χέρι με τα αρπακτικά κοράκια, και όποιον αγωνίζεται θα στέλνει κατευθείαν στη φυλακή, και τους καπιταλιστές θα αφήνει να αλωνίζουν και να κερδοσκοπούν στην πλάτη μας με πρόσχημα την ακρίβεια. Θα τα κάνει, λοιπόν, όλα αυτά και δεν θα δίνει λογαριασμό. Πόσο μάλλον με την εκλογική και κοινοβουλευτική κυριαρχία του 41%, μια θλιβερή αντιπολίτευση και όλα τα συστημικά προπαγανδιστικά εργαλεία σε διατεταγμένη υπηρεσία υπέρ της.

Ο μόνος λόγος που επισημαίνουμε τη συνολική ευθύνη του αστικού πολιτικού μπλοκ που έχει πάρει στα χέρια του την εξουσία είναι ο εξής απλός. Το κράτος έχει συνέχεια. Κι όσοι τώρα σηκώνουν πολύ ψηλά τον αμανέ, προσδοκώντας ενδεχομένως να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους και να εξαργυρώσουν ψήφους στις ευρωεκλογές, μας προκαλούν γέλιο και θυμό με αυτήν τους τη φαιδρή πολιτική.

Δεν μπορούμε, ωστόσο, να μην δώσουμε την πρωτοκαθεδρία στην κυβέρνηση Μητσοτάκη σε επίπεδο κυνισμού και αθλιότητας, και όχι μόνο. Η παράταξη που έκανε προεκλογική εκστρατεία πάνω στα πτώματα των νεκρών στο Μάτι, έρχεται τώρα να ζητήσει και τα ρέστα και να κουνήσει το δάχτυλο κάνοντας λόγο για ‘’κομματική εκμετάλλευση της τραγωδίας των Τεμπών’’. Δεν μας ενδιαφέρει αν εργαλειοποίησε το 2019 την εγκληματική αμέλεια και του ΣΥΡΙΖΑ για το Μάτι, ούτε το ξεκατίνιασμα με τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Μας ενδιαφέρει ο λόγος περί ‘’κομματικής εκμετάλλευσης’’ από πλευράς ΝΔ, διότι μπορεί φαινομενικά να απευθύνεται στα κόμματα της αντιπολίτευσης, στην ουσία όμως είναι ένα μήνυμα που κατευθύνεται προς τους συγγενείς των θυμάτων. Ένα μήνυμα να σιωπήσουν, ένα μήνυμα να ‘’πονέσουν βουβά’’, ένα μήνυμα να ‘’να στραφούν προς τον θεό για να βρουν λύση στο πρόβλημά τους’’. Ένα μήνυμα που συνιστά ύβρη και βεβήλωση της μνήμης των νεκρών, αλλά δείχνει παράλληλα και την ενόχληση της κυβέρνησης που δεν έχει συνηθίσει να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και ενώπιον ενός πραγματικού κινδύνου, που δεν περίμενε να μην λειτουργήσει και σε αυτήν την περίπτωση η τακτική της λήθης.

Γιατί το έγκλημα αυτό δεν ξεχάστηκε, και δεν θα ξεχαστεί.

Ούτε η γελοία επιχειρηματολογία που ξεδιπλώθηκε στη βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την πρόταση μομφής, έπιασε τόπο. Μια επιχειρηματολογία που προσπάθησε να από-πολιτικοποιήσει εντελώς το συμβάν, και να το υποβιβάσει στην περίπτωση ενός απλού και καθημερινού γεγονότος σε μια λογική που λέει ‘’όλοι έχουμε χάσει ανθρώπους μας, όλοι ξέρουμε από πόνο’’. Ένα γελοίο επιχείρημα που τίθεται στο προσκήνιο μαζί με το εξίσου γελοίο επιχείρημα πως η ΝΔ πολεμάται από ντόπια και ξένα συμφέροντα(!).

Αλήθεια, θα μπορούσε να μας πει ανοιχτά ποια είναι αυτά τα συμφέροντα που την πολεμάνε και γιατί;

Μήπως τα συμφέροντα των καναλαρχών, που αφού τους τάισε πλουσιοπάροχα με τη λίστα Πέτσα, εδώ και 5 χρόνια βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με το Μαξίμου, ενώ έναν χρόνο τώρα προσπαθούν να τη βγάλουν λάδι για το έγκλημα στα Τέμπη ρίχνοντας τις ευθύνες προς τα κάτω;

Μήπως τα συμφέροντα των κλινικαρχών, που τους δίνει δώρο το ΕΣΥ προκειμένου να το κουμαντάρουν σαν να ‘ταν τσιφλίκι τους και να φουσκώνουν τις τσέπες τους, στην πλάτη φτωχών ασθενών;

Μήπως τα συμφέροντα των κολλεγιαρχών, που τους χαρίζει την εκπαίδευση και ένα νέο πεδίο κερδοφορίας με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;

Ή μήπως τα συμφέροντα των εφοπλιστών και των ιμπεριαλιστών, για τους οποίους έβαλε πλάτη ούτως ώστε να συνεχίσουν να μεταφέρουν ρωσικό πετρέλαιο παρά τις κυρώσεις, και για τους οποίους συμμετέχει ως ορντινάντσα τους ενεργά στον πόλεμο στη Μ. Ανατολή και την Παλαιστίνη στέλνοντας φρεγάτες στην Ερυθρά Θάλασσα;

Η μόνη δύναμη που πραγματικά αντιπαλεύει την κυβέρνηση της ΝΔ είναι η κοινωνία. Διότι δεν υπάρχει συμφέρον, τόσο πολιτικό όσο και ιδιωτικό, που η κυβέρνηση των αρίστων να μην έχει τρέξει να εξυπηρετήσει.

Κι όταν λέμε κοινωνία δεν μιλάμε έτσι γενικά και αόριστα. Αναφερόμαστε στη βάση, σε κάθε καταπιεσμένο, την εργατική τάξη, τη νεολαία, εκείνα τα 2/3 της κοινωνίας που δεν έχουν να περιμένουν τίποτα, ούτε από το κράτος ούτε από το κεφάλαιο, κανένα συμφέρον να εξυπηρετηθεί από αυτήν την αδηφάγα συνομοταξία.

Αναφερόμαστε σε όσους και όσες έχουν βιώσει τις εγκληματικές συνέπειες διαχείρισης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο, αναφερόμαστε στους 57 νεκρούς, στους συγγενείς των θυμάτων αυτών, στους επιζήσαντες, σε όλους και όλες εμάς που δεν πήραμε το τρένο εκείνο το βράδυ.

Η κυβέρνηση έχει τα χέρια της βαμμένα με αίμα και το ξέρει πολύ καλά. Κι όσο και να προσπαθεί να το κρύψει, δεν θα της βγει, ήδη δεν της βγαίνει και είναι κάτι που δεν το περίμενε.

Ελπίζουμε όλο και περισσότεροι και περισσότερες στην κοινωνία να έχουν καταλάβει πια πως κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν. Και δολοφονούν αθώους. Δεν νοιάζονται για τις ζωές μας, παρά μονάχα για τα κέρδη και την εξουσία τους.

Γι’ αυτό, υπενθυμίζουμε σε όλους και όλες πως ούτε ξεχνάμε ούτε συγχωρούμε.

Υπενθυμίζουμε επίσης πως καμία κυβέρνηση δεν έπεσε ποτέ με καμία πρόταση μομφής, πως καμία αλλαγή προς το καλύτερο δεν ήρθε με αυτόν τον τρόπο, πως καμία δικαίωση δεν ήρθε ποτέ με θεσμικούς όρους.

Η μόνη γλώσσα που η εξουσία καταλαβαίνει είναι ο φόβος. Και για να φοβηθεί χρειαζόμαστε πολλοί και πολλές.

Στη μάχη ενάντια στην εξουσία δεν μας παίρνει να λείψει κανείς.

Η ΟΡΓΗ ΔΕΝ ΜΠΑΖΩΝΕΤΑΙ

ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ

Δημόσιος διάλογος – Δημόσια συζήτηση – Δημόσια διαβούλευση. Όροι συναφείς και απαραίτητοι σε μια συμμετοχική δημοκρατία, όπου οι έχοντες εξουσία συνδιαλέγονται, ακούν και λαμβάνουν υπόψη τη γνώμη των πολιτών

Ειδικά η δημόσια διαβούλευση έχει πάρει έναν πιο συγκεκριμένο χαρακτήρα. Σύμφωνα με τον ορισμό της Wikipedia : “Η δημόσια διαβούλευση είναι η διαδικασία κατά την οποία ζητείται η συμβολή των πολιτών σε θέματα που τους αφορούν. Η δημόσια διαβούλευση υποστηρίζεται από τις πρωτοβουλίες για την ανοικτή και συνεργατική διακυβέρνηση και κύριοι στόχοι της είναι η διαφάνεια και η αποτελεσματικότητα στη διαμόρφωση πολιτικών. Στις περισσότερες περιπτώσεις η δημόσια διαβούλευση υποστηρίζεται από ηλεκτρονικά μέσα και αναφέρεται ως ηλεκτρονική δημόσια διαβούλευση ή ηλεκτρονική διαβούλευση. Σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής των Ελλήνων, είναι απαραίτητη η δημόσια διαβούλευση των νομοσχεδίων πριν την κατάθεσή τους προς ψήφιση από τη Βουλή”

Η δημόσια διαβούλευση δηλαδή, ιδεατά,  είναι μια αμφίδρομη επικοινωνία ανάμεσα στους διαμορφωτές της πολιτικής και στους πολίτες, με στόχο οι πρώτοι να ακούσουν τις απόψεις των δεύτερων. Ιδεατά πάλι μιλώντας, είναι μια εμπειρία μάθησης και ενηλικίωσης του  πολίτη, μέσα από την οποία ο πολίτης έχει την ευκαιρία να γνωρίζει και να συν-διαμορφώνει πολιτικές, αντί να τις πληροφορείται εκ των υστέρων από εκείνους, στους οποίους παραχώρησε το δικαίωμα αυτό.

Όλα αυτά ιδεατά. Γιατί στην πράξη δυστυχώς, η δημόσια διαβούλευση είναι ένα κενό γράμμα και χρησιμοποιείται μόνο προσχηματικά από την εξουσία για να δοθεί η ψευδής εντύπωση στους πολίτες πως ελήφθη υπόψη η γνώμη τους πάνω σε ζητήματα που έχουν ήδη προαποφασιστεί

Ο δημόσιος διάλογος τώρα, είναι κάτι πιο γενικό από τη δημόσια διαβούλευση και προκύπτει όταν οι πολίτες έρχονται σε επαφή με άλλους πολίτες, προκειμένου να ακουστούν όλες οι απόψεις πάνω σε ένα ζήτημα, να λυθούν όλες οι απορίες και, αν είναι δυνατόν, να συμφωνήσουν σε μια κοινή γραμμή, ξεπερνώντας διαφορετικότητες και διαφωνίες. Πιο συγκεκριμένη θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η «δημόσια συζήτηση», η οποία καλείται να τοποθετηθεί όχι περί γενικών αρχών ή ιδεών ή αντιλήψεων, αλλά για συγκεκριμένα πρακτικά ζητήματα και να ληφθεί απόφαση για δράση

Μια τέτοια συζήτηση έχει τη φιλοδοξία να φέρει εις πέρας ο σύλλογος γονέων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας το Σάββατο 30/3 ώρα 18:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γυμνασίου εκπλήσσοντάς μας ευχάριστα, καθώς τέτοιες πρωτοβουλίες δεν είναι συνηθισμένες στη μικρή κοινωνία μας όπου όλα συζητιούνται και αποφασίζονται κεκλεισμένων των θυρών. Αφορμή αποτέλεσε η αγωνία του συλλόγου για την ασφαλή μετάβαση των παιδιών από και προς το σχολείο και την προστασία τους από την περιβαλλοντική επιβάρυνση που ενέχει η λειτουργία του εργοταξίου της ΙΝΤΡΑΚΑΤ και το έργο διευθέτησης του Μεγάλου Ρέματος που έχει ξεκινήσει κοντά στα σχολεία. Τα κύρια ερωτήματα που θα τεθούν στην εκδήλωση είναι:

α) Πώς επηρεάζει κυκλοφοριακά τα σχολεία η παρουσία-λειτουργία του εργοταξίου και η έναρξη των έργων διευθέτησης του Ρέματος;

β) Πώς μετριάζεται η αναμενόμενη αύξηση της ατμοσφαιρικής και ακουστικής ρύπανσης στη γύρω περιοχή και ποιες οι συνέπειές στους στη δημόσια υγεία;

γ) Πώς εξασφαλίζεται  ασφαλής οδική πρόσβαση των παιδιών στο σχολείο;  Π.χ ανακατασκευή της Φλέμινγκ και της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου-Αργιθέας-Ίλιδος;

δ) Τι σημαίνει η ενδεχόμενη επέκταση του λιμανιού και η έλευση της Αττική Οδού;

Πρόκειται για καυτά ζητήματα που, πέρα από την ουσία τους, γεννούν παράπλευρα πολλά άλλα ερωτήματα. Πώς ελήφθησαν αυτές οι αποφάσεις; Ποιος φέρει ευθύνη γι΄ αυτές τις αποφάσεις; Πότε ελήφθη υπόψη η γνώμη των πολιτών; Ζητήματα που αφορούν στον πυρήνα της δημοκρατίας δηλαδή

Αν παρακολουθήσουμε το δημόσιο λόγο των κυρίαρχων δημοτικών παρατάξεων της πόλης μας , θα διαπιστώσουμε μια εμμονική αγκίστρωσή του στην αναγκαιότητα των «μεγάλων έργων», όπως αυτό της επέκτασης του λιμανιού, της έλευσης της Αττικής Οδού και του τσιμεντώματος του Μεγάλου Ρέματος που γίνεται στο όνομα μιας δήθεν αντιπλημμυρικής προστασίας. Έργα που δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι για το αν αποτελούν λύση ή θα δημιουργήσουν επιπλέον προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα.  Έργα που δεν ξέρουμε ούτε με ποιον τρόπο  θα γίνουν, ούτε πότε θα γίνουν, ούτε  και αν τελικά θα γίνουν. Έργα για τα οποία δεν υπάρχει καμία ενημέρωση προς τους πολίτες. Έργα που πολύ αμφιβάλλουμε για το αν γίνονται για τους κατοίκους αυτού του τόπου ή για την προώθηση κάποιων πολύ μεγάλων συμφερόντων. Όπως έχουν πει και οι Αμερικανοί που κάτι παραπάνω ξέρουν : “ Follow the money”.  Ακολούθησε το χρήμα δηλαδή ... και θα καταλάβεις

Και την ίδια στιγμή, βλέπουμε να αγνοούνται  προκλητικά και να μένουν εκτός συζήτησης τα προβλήματα της καθημερινότητας. Τα ερωτήματα είναι δεκάδες και οι απαντήσεις ελάχιστες και μη πειστικές:

Για ποιο λόγο επιλέχτηκε η χωροθέτηση του εργοταξίου της ΙΝΤΡΑΚΑΤ ανάμεσα από πέντε σχολεία, χωρίς την απαραίτητη συγκοινωνιακή μελέτη που θα απαιτούσε η πρόσθετη κυκλοφοριακή επιβάρυνση που θα επιφέρουν καθημερινά δεκάδες βαρέα οχήματα, τα οποία έρχονται να προστεθούν σε αυτά που ήδη αποβιβάζονται από τα πλοία και τα οποία την καλοκαιρινή περίοδο θα είναι πολύ περισσότερα;

Ποιες υποδομές θα αποφορτίζουν την ολοένα και μεγαλύτερη κυκλοφοριακή επιβάρυνση που δέχεται η πόλη μας από τη συνεχώς αυξανόμενη λειτουργία του λιμανιού; Μήπως η Αττική Οδός που δεν ξέρουμε ούτε πώς θα γίνει, ούτε πότε θα γίνει, ούτε αν θα γίνει; Μέχρι τότε, τι κάνουμε;

Για ποιο λόγο αυξάνονται συνεχώς τα δρομολόγια των πλοίων χωρίς προηγουμένως να έχουν φτιαχτεί αυτές οι υποδομές; Σε τι θα ωφεληθεί η πόλη σε τελική ανάλυση, από την επέκταση του λιμανιού;

Για ποιο λόγο δεν υπάρχει αστική συγκοινωνία στην πόλη της Ραφήνας;

Για ποιο λόγο τα ΚΤΕΛ, ενώ πληρώνονται σαν ΚΤΕΛ, ενώ εκτελούν  αραιά δρομολόγια σαν ΚΤΕΛ, εν τούτοις λειτουργούν σαν αστική συγκοινωνία έχοντας ως τέρμα όχι το κέντρο της Αθήνας, αλλά το σταθμό του Νομισματοκοπείου;

Για ποιο λόγο η Λεωφόρος Φλέμιγκ, η κύρια οδός εισόδου-εξόδου της πόλης δεν έχει πεζοδρόμια, θέτοντας σε κίνδυνο δεκάδες ή εκατοντάδες πεζούς που τη χρησιμοποιούν καθημερινά;

Για ποιο λόγο ολόκληρη σχεδόν η πόλη της Ραφήνας δεν έχει πεζοδρόμια και δίκτυα πεζοδρόμων και είναι κυριολεκτικά απροσπέλαστη από άτομα με κινητικά προβλήματα;  

Επιστρέφοντας τώρα στην ενδιαφέρουσα  δημόσια συζήτηση που διοργανώνει  ο σύλλογος γονέων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας, ελπίζουμε οι ομιλητές, μετά την ομιλία τους, να παραμείνουν στην εκδήλωση, ώστε να ακούσουν και να απαντήσουν στις ερωτήσεις των δημοτών. Ας ελπίσουμε οι διοργανωτές της εκδήλωσης να μεριμνήσουν ώστε να πραγματοποιηθεί μία πραγματική συζήτηση. Ας ελπίσουμε, τέλος, όσοι παρέμβουν στη συζήτηση να το κάνουν εποικοδομητικά

Η atticavoice θα είναι εκεί και θα καλύψει το γεγονός με ενδιαφέρον

Μαγνητικά πεδία ονομάζεται η ταινία του Γιώργου Γούση που με κόστος μόλις 6500 ευρώ αποτέλεσε τη μεγάλη κινηματογραφική έκπληξη του 2022. Πρόκειται για ένα τρυφερό road movie δύο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων, ο ένας με μια ιδιαίτερη αποστολή και η άλλη με καμία. Όπως λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας «Μαγνητικά πεδία είναι ο χώρος εντός του οποίου εξελίσσεται η σχέση των δύο ηρώων της ταινίας. Όπως λέει και ο ορισμός, είναι ο χώρος που ασκούνται μαγνητικές ελκτικές δυνάμεις σε κινούμενα φορτία και μεταλλικά υλικά. Ο Αντώνης και η Έλενα είναι δυο άνθρωποι σε κίνηση, που κουβαλάνε ο καθένας από ένα φορτίο και απλώς μαγνητίζονται. Όπως συμβαίνει σε όλες τις συντροφικές σχέσεις, αυτές οι δυνάμεις είναι αόρατες και καμιά φορά προκαλούν και ανεξήγητα φαινόμενα»

Μετά από αυτή την κινηματογραφική εισαγωγή, ας πάμε σε κάτι πιο προσγειωμένο,  που ελπίζουμε όμως πως θα βοηθήσει τους υποψήφιους των φετινών Πανελλήνιων Εξετάσεων. Πρόκειται για ένα φυλλάδιο σημειώσεων πάνω στο κεφάλαιο των «Μαγνητικών πεδίων» με βάση την ύλη του σχολικού έτους 2023 - 2024 που περιλαμβάνει σημειώσεις θεωρίας, θέματα παλαιότερων εξετάσεων καθώς και επιλεγμένες ερωτήσεις και ασκήσεις από τον ιστότοπο του Υπουργείου Παιδείας study4exams, μαζί με τις απαντήσεις τους

Σήμερα, 20/3/2024, ο Δήμος Ραφήνας Πικερμίου, είχε προγραμματίσει ένα Φεστιβάλ Φωτογραφίας  με τον τίτλο Photo Climate Vision και με επίκεντρο την κλιματική κρίση, στο πλαίσιο δράσεων του εν λόγω Δήμου για την  «εφαρμογή πολιτικών, προγραμμάτων, δράσεων και μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος», όπως αναφέρει  σε σχετική ανακοίνωση  η αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Χριστίνα Λαμπίρη

Στο Φεστιβάλ αυτό αναμενόταν και η συμμετοχή του Δήμου  Ραφήνας-Πικερμίου και η παρουσίαση φωτογραφιών, σε ειδική πτέρυγα της έκθεσης, με θέμα τη δική του συμβολή στην κλιματική κρίση και στο έργο διευθέτησης του Μεγάλου Ρέματος που περιλαμβάνει την κοπή χιλιάδων δέντρων, το τσιμέντωμα του ποταμού και την εξαφάνιση της πλημμυρικής ζώνης της Πετρέζας.

Τελικά, με νεότερη ανακοίνωση, μαθαίνουμε ότι το Φεστιβάλ αναβάλλεται. Ίσως ο Δήμος Ραφήνας Πικερμίου θεώρησε ότι πρέπει προηγουμένως να ολοκληρωθεί το καταστροφικό έργο στο Μεγάλο Ρέμα ώστε να έχει να παρουσιάσει και άλλες σχετικές φωτογραφίες για να σοκαριστούμε ακόμη περισσότερο και η έκθεση να έχει ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία. Όπως και να έχει, η RAF WEST JOURNAL κατάφερε να εξασφαλίσει κάποιες από τις εν λόγω φωτογραφίες και τις δημοσιεύει

Γιατί , καλά είναι τα λόγια, αλλά τα έργα είναι αυτά που μένουν.

Αναδημοσιεύουμε από το dasamarisos.blogspot ένα ενδιαφέρον και κατατοπιστικό άρθρο περί διάκρισης μεταξύ "λογοδοσίας" και "απολογισμού πεπραγμένων" 

Λογοδοσία της διοίκησης; Καλό ακούγεται. Αρκεί να μην γίνεται προσχηματικά, αλλά ουσιαστικά και χωρίς αποκλεισμούς.

Στις 29 Φλεβάρη 2024 συγκλήθηκε το Δημοτικό Συμβούλιο Ραφήνας σε μια «ειδική συνεδρίαση λογοδοσίας δημοτικής αρχής», όπως ορίζεται από τον νόμο 5056/2023 περί Αναμόρφωσης του συστήματος διακυβέρνησης ΟΤΑ. Πρόκειται για έναν νέο θεσμό για την τοπική διοίκηση, που θα επαναλαμβάνεται ανά δίμηνο, και έχει εισαχθεί τα τελευταία χρόνια ευρύτερα στην ελληνική διοίκηση μέσα από τις γνωστές ευρωενωσίτικες οδηγίες περί ανοικτής διακυβέρνησης και άλλες συναφείς αυταπάτες, με σκοπό τη «βελτίωση του συστήματος διακυβέρνησης και της οργάνωσης των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α.) α’ και β’ βαθμού προς διασφάλιση της βέλτιστης οικονομικής και διοικητικής λειτουργίας τους, με όρους διαφάνειας, δημόσιας λογοδοσίας...» [ν.5056/2024, άρθρο 1(α)]. Είναι γνωστό και επαληθεύεται καθημερινά στην πραγματικότητα (του Δήμου Ραφήνας και όχι μόνο) ότι οι νόμοι έχουν τεράστια απόκλιση από την εφαρμογή τους.

Κατά τη συνεδρίαση τέθηκε ερώτηση από τη δημοτική σύμβουλο Εμμανουέλα Τερζοπούλου προς τη δήμαρχο Δήμητρα Τσεβά, σχετικά με την πολιτική επιλογή της δημοτικής αρχής να παραιτηθεί ή όχι από την ασκηθείσα παρέμβαση της απελθούσας διοίκησης του Δήμου Ραφήνας ενώπιον του ΣτΕ (που συνεδριάζει στις 20-3-2024), υπέρ του Υπουργείου Υποδομών και κατά συλλόγων και πολιτών που έχουν προσφύγει στο ΣτΕ, από το 2019, κατά της διευθέτησης-εγκιβωτισμού του Μεγάλου Ρέματος. Η δήμαρχος αρνήθηκε να απαντήσει, επικαλούμενη το διαδικαστικό πρόσχημα ότι η λογοδοσία αφορά αποκλειστικά «πεπραγμένα» της δημοτικής αρχής, κάτι που υποστήριξε θερμά η πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Κατερίνα Παπαδοπούλου: «αφορά απολογισμό έργου [...] αυτά τα οποία έχει κάνει πράξη η δημοτική αρχή [...] δεν αφορά προθέσεις ή προγραμματικές θέσεις για το μέλλον [...] η λογοδοσία έχει να κάνει με τα πεπραγμένα».  Το ίδιο επιχείρημα επικαλέστηκαν και ο αντιδήμαρχος Κωνσταντίνος Ξηντάρας αλλά και ο αντιπολιτευόμενος σύμβουλος Ανδρέας Βασιλόπουλος.

Στο συγκεκριμένο ζήτημα ο νόμος 5056/2024 είναι επιμελώς λιτός, γενικός και αόριστος: «Στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης εγγράφονται υποχρεωτικά τα θέματα που επιθυμεί να θέσει κάθε δημοτικός σύμβουλος, τα οποία αφορούν στο έργο της δημοτικής αρχής...» [ν.5056/2024, άρθρο 7]. Ποιό έργο; Το τελεσθέν; Το αναγκαίο; Το οφειλόμενο; Το προγραμματικά υποσχεθέν; Το εγκριθέν ή το μη εγκριθέν; Οι αποφάσεις; Οι πολιτικές επιλογές; Τα ναι ή τα όχι;

Πρόσφατα το Υπουργείο Εσωτερικών εξέδωσε μια επεξηγηματική εγκύκλιο για τη λειτουργία των δημοτικών συμβουλίων, στην οποία παραμένει διευρυμένο και δεν αναλύεται περαιτέρω το αντικείμενο της συνεδρίασης λογοδοσίας «κατά την οποία η δημοτική αρχή λογοδοτεί για το έργο και τη δράση της» [Εγκύκλιος 98/8182/26-1-2024].

Αντίθετα από την παραπάνω διαδικασία της λογοδοσίας της δημοτικής αρχής, η νομοθεσία γίνεται πολύ συγκεκριμένη όταν αναφέρεται σε μια άλλη ειδική συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου: τον απολογισμό πεπραγμένων της δημοτικής αρχής. Ο νόμος 3463/2006 που κυρώνει τον Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων αναφέρει σχετικά: «1. Κάθε χρόνο γίνεται ο απολογισμός πεπραγμένων της δημοτικής αρχής, σε ειδική δημόσια συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, σε ό,τι αφορά την οικονομική κατάσταση, τη διοίκηση του Δήμου και την εφαρμογή του προγράμματος δημοτικής δράσης. [...] Σε αυτήν καλούνται οι κάτοικοι και όλοι οι φορείς της πόλης. [...] 5. Κάθε φορέας, δημότης, κάτοικος ή φορολογούμενος από το Δήμο έχει δικαίωμα να διατυπώσει παρατηρήσεις σχετικές με τον απολογισμό στη συνεδρίαση αυτή.» [ν.3463/2006, άρθρο 217]. Ο απολογισμός πεπραγμένων συνιστά, επομένως, μια διαφορετική ετήσια διαδικασία που αφορά «πεπραγμένα» εξ' ορισμού —με ρητή διατύπωση— και τα οποία ο νόμος προσδιορίζει ειδικότερα, εν αντιθέσει με την εφ' όλης της ύλης διμηνιαία λογοδοσία. Η διάκριση δε του απολογισμού από τη λογοδοσία είναι τέτοια ώστε να νομοθετείται ακόμα και η πρόσκληση των κατοίκων και των φορέων στη συνεδρίαση και μάλιστα με δικαίωμα παρέμβασης.

Συμπέρασμα: άλλο λογοδοσία άλλο απολογισμός, άλλο έργο και άλλο «πεπραγμένα», κυρία πρόεδρε...

Η διασταλτική ερμηνεία στην έννοια της λογοδοσίας είναι πρόθεση της ελληνικής νομοθεσίας και γι' αυτό η λογοδοσία συναρτάται ad hoc με τον κοινωνικό έλεγχο ως εργαλείο του, αναφερόμενη συχνά ως κοινωνική λογοδοσία. «Λογοδοσία και κοινωνικός έλεγχος: [...] Ο κοινωνικός έλεγχος επιτυγχάνεται μέσω του εντοπισμού προβλημάτων μη εύρυθμης λειτουργίας ή περιπτώσεων κακοδιοίκησης [...] με σκοπό η διοίκηση να καταγράφει και να απαντά αμέσως στα προβλήματα εύρυθμης λειτουργίας ή κακοδιοίκησης που εντοπίζουν οι πολίτες.» [νόμος 4369/2016, άρθρο 24]

Η επιστημονική κοινότητα είναι διαφωτιστική στον ορισμό της λογοδοσίας και στην ευρύτητα της έννοιας. Ο Καθηγητής Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Λωζάνης, Γιάννης Παπαδόπουλος, δίνει τον ακόλουθο ορισμό:

«Όσον αφορά τη διαδικασία λογοδοσίας, μπορούμε να την ορίσουμε ως μια κοινωνική σχέση όπου ένας παράγοντας είναι υποχρεωμένος να εξηγήσει τη στάση του σε ένα κοινό και να υποστεί (θετικές ή αρνητικές) συνέπειες. Με άλλα λόγια, εάν ο A είναι υπόλογος απέναντι στον Β, αυτό σημαίνει ότι ο A οφείλει να ενημερώνει τον Β για τις αποφάσεις και τις ενέργειές του, οφείλει να τις δικαιολογεί και γνωρίζει ότι θα υποστεί κυρώσεις σε περίπτωση που ο Β δεν μείνει ικανοποιημένος από την επίδοση ή τα επιχειρήματά του». Γ. Παπαδόπουλος, «'Διακυβέρνηση', δημοκρατικός έλεγχος και λογοδοσία», 2010

Οφείλετε, λοιπόν, «να εξηγήσετε τη στάση σας», κυρία δήμαρχε, απέναντι στην περιβαλλοντική καταστροφή που συντελείται στον δήμο σας.

Πολύ αναλυτικότερος είναι ο Καθηγητής Κοινωνικών Επιστημών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστήμιου, Αθανάσιος Μιχιώτης, αναδεικνύοντας το εύρος και το βάθος της έννοιας. Παραθέτουμε αποσπάσματα από την επιστημονική εργασία του «Λογοδοσία και Δημόσια Διοίκηση»:

Η έννοια της “λογοδοσίας” (accountability) αποτελεί στη σύγχρονη εποχή έναν από τους κεντρικούς άξονες στη διαμόρφωση δημοσίων πολιτικών και αρχών δημοκρατικής διακυβέρνησης μιας χώρας.

Η έννοια της λογοδοσίας συνδέεται άμεσα με την αρχή της χρηστής διοίκησης, αποτελώντας όμως όχι ένα διοικητικό εργαλείο, αλλά μία ηθική αρχή και αξιακή συμπεριφορά, η οποία δύναται να αναδείξει το αίσθημα της ευθύνης κάθε διοικητικού οργάνου (Μηλιώνης, 2018). [...] ο “λογοδοτών” να λογοδοτεί στην κοινωνία. Η έμφαση σε αυτή τη διάσταση, δηλαδή στην απόδοση λόγου για τις ενέργειες που έγιναν, επί τη βάσει των δεσμεύσεων που αναλήφθηκαν απέναντι στην κοινωνία...

[...] Η διασφάλιση χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης, σε επίπεδο οικονομίας, αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας, ως αποτέλεσμα ενός τέτοιου ελέγχου, αποτελεί σημείο εκκίνησης για “δημοσιονομική” λογοδοσία, στο πλαίσιο των ακολουθούμενων δημόσιων πολιτικών.

[...] Η λογοδοσία, όταν λειτουργεί, αποτελεί καταλύτη και στην καθημερινή ζωή των πολιτών, καθώς δύναται να αποκαλύψει εκείνες τις δημόσιες αποφάσεις και πολιτικές που είναι μακριά από το δημόσιο συμφέρον και προς όφελος άλλων συμφερόντων.

[...] ανάγκη των “λογοδοτούντων” να απευθύνονται και να συμβουλεύονται τους ενδιαφερόμενους για τις πολιτικές που θα πρέπει να ακολουθηθούν, αναδεικνυόμενης με αυτόν τον τρόπο της έννοιας της συμμετοχής και διαβούλευσης (Rixon, 2010).

[...] Η διασφάλιση ενός αποτελεσματικού συστήματος λογοδοσίας προϋποθέτει την υποχρέωση του λογοδοτούντος προσώπου να υποβάλει τα στοιχεία εκείνα, που να αποδεικνύουν ότι η εκτέλεση του έργου που είχε αναλάβει, επέφερε τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Πρωτίστως όμως, η διασφάλιση ενός αποτελεσματικού συστήματος λογοδοσίας προϋποθέτει την ύπαρξη αποδέκτη, προς τον οποίο γίνεται η λογοδοσία και ο οποίος μπορεί να υποβάλει ερωτήσεις και να ασκήσει κριτική (Μπάλτα, 2020).

Αθ. Μιχιώτης, «Λογοδοσία και Δημόσια Διοίκηση», 2021

Η διαπίστωση της άγνοιας των στελεχών της τοπικής και κεντρικής διοίκησης να εφαρμόσουν σωστά τη διαδικασία της λογοδοσίας επέβαλε την εισαγωγή σχετικού επιμορφωτικού μαθήματος για τα στελέχη της διοίκησης. Στο Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης διδάσκεται το μάθημα «Ανοικτή Διακυβέρνηση: Διαφάνεια, Συμμετοχή και Λογοδοσία». Η παράθεση τμημάτων του υλικού του μαθήματος είναι καταλυτικά διαφωτιστική:

Με βάση τον ορισμό του ΟΟΣΑ, ως Ανοικτή Διακυβέρνηση ορίζεται «η κουλτούρα διακυβέρνησης η οποία βασίζεται σε καινοτομικές και βιώσιμες δημόσιες πολιτικές και σε πρακτικές εμπνευσμένες από τις αρχές της διαφάνειας, της λογοδοσίας και της συμμετοχής με στόχο την προώθηση της δημοκρατίας και της ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς».

[...] Η λέξη «λογοδοσία» συνοδεύεται συνήθως από το επίθετο «κοινωνική», δηλαδή ο λογοδοτών λογοδοτεί στην κοινωνία, όχι στο κράτος.

[…] σταδιακά δημιουργείται η κοινωνική νόρμα του διαρκούς ελέγχου της διοίκησης από τον πολίτη.

[...] Λογοδοσία σημαίνει να δίνουμε λόγο για τις ενέργειές μας, να τηρούμε τις δεσμεύσεις μας, να (αυτο-)αξιολογούμαστε και να βελτιωνόμαστε διαρκώς. Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών αποτελεί έναν σημαντικό στόχο των δημοσίων πολιτικών ανοικτής διακυβέρνησης. Όταν οι πολίτες γίνονται δύσπιστοι απέναντι στις κυβερνήσεις η πολιτική συμμετοχή μειώνεται και η κυβέρνηση χάνει την νομιμοποίηση της. Ο λογοδοτών πρέπει να λογοδοτεί στην Κοινωνία και όχι στον εαυτό του.

Slide του μαθήματος «Ανοικτή Διακυβέρνηση» στο ΕΚΔΔΑ

Αν και στην ερώτηση έχουμε ήδη απαντήσει, εσείς κυρία δήμαρχε τελικά δεσμευτήκατε ή δεν δεσμευτήκατε για την προστασία του Μεγάλου Ρέματος;

Διατρέχοντας την επικαιρότητα, δεν γίνεται να παραβλέψουμε την περίπτωση της λογοδοσίας πολιτικών προσώπων, που περιλαμβάνει τον έλεγχό τους και για τα μη γενόμενα. Ο Κωνσταντίνος Αχ. Καραμανλής προσήλθε στην Εξεταστική Επιτροπή για το έγκλημα των Τεμπών, ώστε να λογοδοτήσει για αδικήματα τελεσθέντα δια παραλείψεως. Γι' αυτά ακριβώς που έπρεπε να κάνει και ΔΕΝ έκανε. Το σχετικό πόρισμα του ΣΥΡΙΖΑ για το έγκλημα των Τεμπών αναφέρει:

[...] εντοπίζει ποινικές ευθύνες του κ. Καραμανλή Κωνσταντίνου του Αχιλλέως, του Καραγιάννη Γεωργίου του Χρήστου (τότε Υφυπουργού Υποδομών) και κ. Τριαντόπουλου Χρήστου του Γεωργίου, αλλά και μιλά για την ανάγκη ποινικής διερεύνησης για τη μη υλοποίηση της σύμβασης 717/2014, προτείνει την πλέον ξεκάθαρη και έντιμη πρόταση: Η Εξεταστική επιτροπή με ερμηνευτική Δήλωση να διευκρινίσει την θέση της, ότι για τα εγκλήματα τελούμενα δια παραλείψεως κατά την άσκηση των υπουργικών καθηκόντων, αρμόδια είναι η τακτική Δικαιοσύνη, καθώς σε ό,τι αφορά το άρθρο 86 Συντάγματος και το προστατευτικό πλέγμα για τις πράξεις, που εκτελούνται κατά την ενάσκηση των υπουργικών καθηκόντων ΔΕΝ προκύπτει ότι συμπεριλαμβάνεται και η παράλειψη εκτέλεσης οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας.

[...] Η βασικότερη παράλειψη του τέως Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών συνίστατο στο γεγονός, πως ενώ ήταν το μοναδικό όργανο θέσπισης Εθνικών Κανόνων Ασφαλείας από τις 14-10-2019, ημερομηνία κατά την οποία δημοσιεύθηκε ο Ν. 4632/2019 δυνάμει των Ευρωπαϊκών Οδηγιών 2010/797 και 2016/ 798, εντούτοις ουδέποτε το έπραξε μέχρι και την ημερομηνία του δυστυχήματος (28-02-2023), η δε παράλειψη του αυτή έγινε σε συνδυασμό με την σαφέστατη γνώση της ανυπαρξίας στοιχειωδών κανόνων ασφαλείας από τις εξώδικες οχλήσεις του Συλλόγου Μηχανοδηγών του ΟΣΕ, από την με 06-09-2021 επιστολή του πρώην Διευθύνοντος Συμβούλου ΤΡΑΙΝΟΣΕ Φίλιππου Τσαλίδη, ο οποίος προειδοποιούσε για "σοβαρό συμβάν". Eπιπλέον, όχι απλώς παρέλειψε να θεσπίσει εθνικούς κανόνες ασφαλείας, ενώ γνώριζε ότι η λέξη "ασφάλεια" απουσίαζε από τον ελληνικό σιδηρόδρομο [...] Συγχρόνως, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε η αποκατάσταση της ηλεκτρικής πλευρικής σηματοδότησης στο τμήμα Λάρισα-Θεσσαλονίκη [...] ενέργεια που εάν είχε γίνει, θα είχε αποτραπεί το μοιραίο δυστύχημα.

Εσείς κυρία δήμαρχε, τι παραλείψατε, τι δεν πράξατε, τι αμελήσατε;

Τέλος, μια άλλη πτυχή της έννοιας της λογοδοσίας συναντάμε και στην νομική επιστήμη. Ο εξέχων νομικός και κινηματικός δικηγόρος, δημοτικός σύμβουλος Αθήνας με την «Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα», Κώστας Παπαδάκης, καταγράφει την ιστορικότητα της έννοιας του λογοδοτούντος ή άλλως δοσίλογου [Αστ. Κώδικας, άρθρο 303]:

[…] ως δικηγόρος γνωρίζω, όπως και όλοι οι νομικοί, ότι η έννοια αυτή είναι διατυπωμένη στον Αστικό Κώδικα (ρητά στο άρθρο 303 και ως έννομη σχέση σε πλειάδα διατάξεων του Α.Κ, του Εμπορικού Νόμου κ.α.) χωρίς να έχει τον απαξιωτικό χαρακτήρα με τον οποίον έχει παραδοθεί στην ιστορία.

[...] Η διαφορετική ορθογραφία της λέξης (ιδίως η οριστικοποίηση του «δοσίλογος» αντί «δωσίλογος») οφείλεται μάλλον στη μεταγλώττιση του Αστικού Κώδικα με το Π.Δ. 456/1984. Έως τότε η λέξη γραφόταν και με τους δύο τρόπους. Σήμερα στη νομική της έννοια γράφεται με «ο» και στην ιστορική της συνήθως με «ω». Συνεπώς, δοσίλογος δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που στην καθομιλουμένη συνήθως χαρακτηρίζουμε ως υπόλογο. Και η ιδιότητα αυτή απαντάται όχι μόνο στο ιδιωτικό δίκαιο, που ρυθμίζεται από τον Αστικό Κώδικα, μέρος του οποίου (ιδιωτικού δικαίου) αποτελεί και το Εμπορικό, αλλά και στο Δημόσιο Δίκαιο, και αφορά κάθε διαχειριστή δημόσιας περιουσίας, υπόλογο, διατάκτη κλπ. [...] ο δοσίλογος είναι ένα πρόσωπο το οποίο μέσα από την διαμόρφωση των συναλλαγών του ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου είναι υπόχρεο να λογοδοτήσει και η υποχρέωσή του αυτή προς λογοδοσία, όταν εκπληρώνεται, τον καθιστά δοσίλογο και η αξιολόγησή της εξαρτάται από το αν αυτή ανταποκρίνεται στους κανόνες υπό τους οποίους υποχρεούται να διεξάγει την διαχείριση της περιουσίας για την οποία λογοδοτεί και αξιολογείται από τον δεξίλογο...

Κώστας Παπαδάκης, «Δωσίλογοι: Όταν η ιστορία αποδίδει δικαιοσύνη», 29/2/2024

Αφορμής δοθείσης, ερωτάσθε κυρία δήμαρχε, ως υπόχρεη λογοδοσίας, για πόσο καιρό ακόμη η δεύτερη κεντρική οδός προς τη Διώνη θα φέρει το όνομα ενός δωσίλογου;

Μια ταινία-γροθιά σε μια κοινωνία που έχει πεθάνει και προσπαθεί να πείσει και να πειστεί η ίδια ότι είναι ζωντανή πίσω από τις πατρίδες, τις θρησκείες και τις οικογένειες. Αυτό το τρίπτυχο που συνεχίζει να θρέφει με υποκρισία γενιές και γενιές, καλύπτοντας κάτω από αυτό εγκλήματα, βία και καταπίεση

Η ταινία «Πίσω από τις Θημωνιές» διαδραματίζεται το 2015 στην λίμνη της Δοϊράνης, όταν χιλιάδες πρόσφυγες έχουν εγκλωβιστεί στα σύνορα Ελλάδας και Β. Μακεδονίας σε μία περίοδο όπου πολλές ευρωπαϊκές χώρες είχαν κλείσει τα σύνορά τους. Η σκηνοθέτης της ταινίας, Ασημίνα Προέδρου, ρίχνει μια τολμηρή ματιά χωρίς φόβο στην υποκριτική, διεφθαρμένη, βίαιη και παγιδευμένη από τις αλληλοεξαρτήσεις ελληνική επαρχία. Η εξιστόρηση της ιστορία γίνεται αργά μέσα από τρεις διαδοχικές και διαφορετικές οπτικές γωνίες, που κάθε μία συμπληρώνει τα κομμάτια από το παζλ που λείπει και αναδεικνύει όλο και πιο ξεκάθαρα τις γνώριμες παθογένειες μιας καθυστερημένης και συντηρητικής κοινωνίας

Το τέλος της ταινίας, τραγικό και ειρωνικό μαζί. Τα μέλη της κοινότητας, υπεύθυνοι θανάτων, συνενοχής και συγκάλυψης, τραγουδούν μεθυσμένοι και αγκαλιασμένοι το «Φάτε πιέτε και γλεντάτε, όλοι βρε παιδιά / όποιος πάει στον κάτω κόσμο, δεν ξαναγυρνά», σα να μην τους έχει αγγίξει τίποτα. Την ίδια στιγμή, η αθωότητα αποχωρεί. Δεν υπάρχει χώρος γι αυτήν, εκτός αν δεχτεί να γίνει συνένοχη στο έγκλημα

Σενάριο/Σκηνοθεσία: Ασημίνα Προέδρου

Πρωταγωνιστούν: Στάθης Σταμουλακάτος, Λένα Ουζουνίδου, Ευγενία Λάβδα, Χρήστος Κοντογεώργης, Ντίνα Μιχαηλίδου και ο Πασχάλης Τσαρούχας

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σίμος Σαρκετζής

Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη

Μουσική: Μάριος Στρόφαλης

Ηχοληψία: Νίκος Παπαδημητρίου

Μοντάζ Ήχου: Ηλέκτρα Βενάκη, Περσεφόνη Μήλιου

Μιξάζ: Κώστας Βαρυμποπιώτης

Σκηνικά: Εδουάρδος Γεωργίου

Κοστούμια: Κική Μήλιου

Μακιγιάζ: Δώρα Νάζου

VFX Supervisor: Αντώνης Κοτζιάς

Casting: Σωτηρία Μαρίνη, Σοφία Δημοπούλου, Φραγκίσκος Ξυδιανός, Άκης Γουρζουλίδης