Το άρθρο αυτό είναι το τρίτο μιας σειράς αφιερωμάτων πάνω στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Το πρώτο αφορούσε στο μαζικό και οργανωμένο εβραϊκό εποικισμό της Παλαιστίνης , μέσω του οποίου οι Εβραίοι έφτασαν το 1940 να αποτελούν το 1/3 του πληθυσμού της περιοχής, από το μόλις 1/10 που ήταν το 1900.

Το δεύτερο άρθρο αφορούσε στην τρομοκρατική δράση των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οργανώσεις, βέβαια, που στην ισραηλινή ιστορία έχουν περάσει ως απελευθερωτικές. Γιατί, τελικά, ο χαρακτηρισμός κάποιου ως τρομοκράτη ή ως απελευθερωτή εξαρτάται  σχεδόν αποκλειστικά από το με ποιανού το μέρος είσαι και όχι από τις ίδιες τις πράξεις, αυτές καθεαυτές. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου ο νικητής της Ιστορίας θα ήταν άλλος, η Χαμάς θα ήταν η απελευθερωτική οργάνωση και οι Ισραηλινοί οι φανατικοί τρομοκράτες, καθώς οι πράξεις των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων ήταν τουλάχιστον το ίδιο ειδεχθείς με αυτές της Χαμάς. Ή, για να το πούμε καλύτερα, η Χαμάς δε θα είχε καν λόγο ύπαρξης εάν δεν υπήρχε το κράτος του Ισραήλ ή εάν δεν επιβαλλόταν με τον τρόπο που επιβλήθηκε

Στο σημερινό άρθρο θα παρακολουθήσουμε τις διπλωματικές προσπάθειες που έγιναν για την επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος μέχρι το 1948, όταν και έγινε η διακήρυξη της ίδρυσης του κράτους του  Ισραήλ. Μπορούμε να διαπιστώσουμε την τεράστια ευθύνη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία εγκατέλειψε την Παλαιστίνη αφήνοντας πίσω της ένα χάος, αφού διοίκησε επί δεκαετίες την περιοχή αλλάζοντας διαρκώς πολιτική και προσανατολισμό, με αποκλειστικό γνώμονα τα δικά της γεωστρατηγικά συμφέροντα. Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε πως κάθε νέο σχέδιο που προέκυπτε, ήταν ακόμη πιο άδικο για τους Παλαιστίνιους, περιορίζοντάς τους σε ολοένα και λιγότερο χώρο. Τους Παλαιστίνιους, που έβλεπαν από τη μια μεριά τους Εβραίους να αποικούν τη χώρα τους κατά εκατοντάδες χιλιάδες και να συγκροτούν οργανωμένο στρατό και από την άλλη τη διεθνή κοινότητα να προσπαθεί ίσως να ξεπλύνει τις τύψεις της από το Ολοκαύτωμα, δίνοντας στους Εβραίους τη γη ενός άλλου και αθώου λαού. Και - γιατί όχι; - και να ξεφορτωθεί ίσως τους Εβραίους από πάνω της

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε πώς δύο αντικρουόμενες δεσμεύσεις της Μεγάλης Βρετανίας που έγιναν με βάση τα εκάστοτε συμφέροντα της αποικιοκρατικής δύναμης τη δεδομένη στιγμή, αποτέλεσαν τη βάση για τις συγκρούσεις που ακολούθησαν:

Τον Οκτώβριο του 1915, οι Βρετανοί δεσμεύτηκαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία ενός αραβικού κράτους στην Παλαιστίνη, με αντάλλαγμα την αραβική υποστήριξη στον πόλεμο που διεξαγόταν κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου στην περιοχή της Παλαιστίνης μεταξύ των Βρετανών και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ταχθεί με το μέρος των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία, Αυστροουγγαρία και Βουλγαρία). Αυτό προκύπτει από την αλληλογραφία μεταξύ του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή της Αιγύπτου Χένρι Μακ Μάχον (Henry McMahon) και του Σαρίφη της Μέκκας, Χουσεϊν Μπιν Αλί (Hussein bin Ali)

Χάρτης που ερμηνεύει την αλληλογραφία McMahon – Hussein (1915)

Τον Νοέμβριο του 1917, οι Βρετανοί δεσμεύονται για το ακριβώς αντίθετο, με την περίφημη διακήρυξη Μπάλφουρ, αυτή τη φορά για να κερδίσουν τη στήριξη του ανερχόμενου σιωνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, καθώς ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ακόμη μαινόταν. Έτσι, στις 2 Νοεμβρίου 1917, ο επικεφαλής της βρετανικής διπλωματίας Άρθουρ Μπάλφουρ απευθύνει στον λόρδο Γουόλτερ Ρότσιλντ, ύπατο εκπρόσωπο της βρετανικής εβραϊκής κοινότητας, επιστολή εγκεκριμένη από το υπουργικό συμβούλιο, με την οποία γνωστοποιεί στη σιωνιστική Ομοσπονδία πως:

«Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας είναι ευνοϊκά διακείμενη στην ίδρυση στην Παλαιστίνη μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό και θα καταβάλει κάθε προσπάθεια προκειμένου να διευκολύνει την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού, νοουμένου ότι τίποτα δεν θα γίνει που να μπορεί να πλήξει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των μη εβραϊκών κοινοτήτων στην Παλαιστίνη, ή τα δικαιώματα και το πολιτικό καθεστώς που απολαμβάνουν οι Εβραίοι στις υπόλοιπες χώρες»

Η Διακήρυξη Balfour

Τον Απρίλιο του 1920, η διάσκεψη του Σαν Ρέμο αναθέτει στη Βρετανία την εντολή για την Παλαιστίνη και «την ευθύνη να δημιουργήσει στη χώρα μια πολιτική, διοικητική και οικονομική κατάσταση που θα εξασφαλίσει την εγκαθίδρυση μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό». Η ανάθεση αυτή που εγκρίθηκε το 1922 από την Κοινωνία των Εθνών (τον πρόδρομο του ΟΗΕ) ήταν μια τεράστια επιτυχία για το σιωνιστικό κίνημα

Οι Βρετανοί, μεσούσης της Μεγάλης Αραβικής Εξέγερσης, προσπάθησαν να προωθήσουν μια σολομώντεια λύση και τον Ιούλιο του 1937 πρότειναν την ίδρυση δυο κρατών, ενός Eβραϊκού και ενός Παλαιστινιακού, ενώ οι ίδιοι θα αναλάμβαναν τον έλεγχο των ιερών πόλεων Ιερουσαλήμ και Βηθλεέμ

Το εβραϊκό κράτους θα ήταν στα βόρεια της Παλαιστίνης, προεκτεινόμενο κατά το μεγαλύτερο μήκος της μεσογειακής της ακτής, σε μια έκταση που αντιστοιχούσε περίπου στο 1/3 του Παλαιστινιακού εδάφους

Η βρετανική πρόταση απορρίφθηκε τόσο από την Αραβική Ανώτατη Επιτροπή, όσο και από το 12o Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο (Ζυρίχη, Αύγουστος 1937). Όμως και η βρετανική Επιτροπή Γούντχεντ, που συστάθηκε για να επεξεργαστεί τα «τεχνικά ζητήματα» του σχεδίου, κατέληξε τον Αύγουστο του 1938 ότι η προτεινόμενη διχοτόμηση δεν ήταν εφαρμόσιμη, καθώς ο μισός σχεδόν πληθυσμός των εδαφών που θα συγκροτούσαν το μελλοντικό εβραϊκό κράτος ήταν Άραβες, σημειώνοντας τον κίνδυνο μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών.

Λίγο αργότερα, το Φεβρουάριο-Μάρτιο του 1939 πραγματοποιήθηκε συνέδριο στο Λονδίνο  με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Βρετανίας, των Παλαιστινίων Αράβων, των Εβραίων, της Αιγύπτου, του Ιράκ, της Υπεριορδανίας, της Σαουδικής Αραβίας και της Υεμένης. Καια υτό όμως κατέληξε σε αδιέξοδο

Σύντομα όμως, η βρετανική κυβέρνηση, ζυγίζοντας τη γεωστρατηγική σημασία της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής στην αυγή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σταθμίζοντας ξανά τα δικά της συμφέροντα, αναπροσάρμοσε για άλλη μια φορά την πολιτική της, δημιουργώντας νέα δεδομένα και νέες εξελίξεις στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Έτσι, το 1939, αποφασίζοντας να προσεγγίσει πολιτικά τους Άραβες, εξέδωσε τη Λευκή Βίβλο. Η  «Λευκή Βίβλος» απαγόρευε την πώλησης γης στους Εβραίους και περιόριζε αυστηρά την εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη σε 75.000 άτομα για πέντε χρόνια. Επιπλέον ανακοινώθηκε πως, έπειτα από μια δεκαετή «μεταβατική περίοδο» κατά την οποία η Βρετανία «θα διατηρούσε τη διακυβέρνηση της χώρας», η Παλαιστίνη θα αποκτούσε την ανεξαρτησία της ως ένα ενιαίο κράτος, όπου «Άραβες και Εβραίοι θα μοιράζονταν τη διακυβέρνηση κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να διασφαλίζονται τα βασικά δικαιώματα και των δύο κοινοτήτων»

Η Λευκή Βίβλος εξόργισε τους Εβραίους και ανάγκασε τον  Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν (David Ben-Gurion), τον μετέπειτα πρώτο πρωθυπουργό του Ισραήλ, να δηλώσει: «Θα πολεμήσουμε τον πόλεμο εναντίον του Χίτλερ σαν να μην υπήρχε Λευκή Βίβλος και θα πολεμήσουμε τη Λευκή Βίβλο σαν να μην υπήρχε πόλεμος»

Ως αντίδραση στη Λευκή Βίβλο, οι εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις άρχισαν να σαμποτάρουν στρατηγικές υποδομές, όπως εγκαταστάσεις ηλεκτρικής ενέργειας, ραδιοφωνικές και τηλεφωνικές γραμμές. Ταυτόχρονα άρχισαν και οι επιθέσεις εναντίον Βρετανών.

Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και την αποκάλυψη των φρικαλεοτήτων του Ολοκαυτώματος, έχει δημιουργηθεί σε παγκόσμια κλίμακα ένα θετικό κλίμα για το αίτημα των Εβραίων να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος στην Παλαιστίνη. Από την άλλη μεριά, οι Βρετανοί,  εξαντλημένοι λόγω του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, δεν άντεχαν πλέον να στηρίζουν την αχανή αυτοκρατορία τους και προσπαθούσαν να απαγκιστρωθούν ομαλά και ελεγχόμενα από τις περιοχές που ήλεγχαν σε όλο τον κόσμο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο έλεγχος των πρώην βρετανικών αποικιών περνούσε στα χέρια των Η.Π.Α.  Έτσι και στην περίπτωση της Παλαιστίνης, τον Οκτώβριο του 1945, μια κοινή Αγγλοαμερικανική Επιτροπή ανέλαβε να λύσει το γόρδιο δεσμό του Παλαιστινιακού ζητήματος.

Όπως ανέφερε σε έκθεσή της η Επιτροπή

• από τη μία, υπήρχε στην Παλαιστίνη ένας πλειοψηφικός αραβικός πληθυσμός, που επιθυμούσε να αποκτήσει την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεσή του έναντι των Βρετανών αποικιοκρατών, οι οποίοι, μεταξύ των άλλων, επέβαλλαν ή επέτρεπαν τον εποικισμό της Παλαιστίνης από τους Εβραίους ∙ έναν εποικισμό που ο αραβικός πληθυσμός ούτε επιθυμούσε, ούτε θα ανεχόταν

• από την άλλη, η εβραϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης είχε καταστεί ένα «κράτος εν κράτει», έχοντας αναπτύξει μια σειρά από παράλληλες δομές και υπηρεσίες, δημιουργώντας ένα εικονικό εβραϊκό κράτος, με τα δικά του εκτελεστικά και νομοθετικά όργανα. Δίπλα σε αυτά τα όργανα, υπήρχε επίσης ένα δίκτυο ισχυρών παραστρατιωτικών δυνάμεων, που συνολικά υπολογίζονταν σε 60.000 μαχητές

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, η Επιτροπή πρότεινε την υπαγωγή της Παλαιστίνης στην κηδεμονία του ΟΗΕ, μέχρι να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις ειρηνικής συμβίωσης των δύο πληθυσμών σε ένα ενιαίο κράτος.

Η κατάσταση όμως είχε αρχίσει να ξεφεύγει καθώς οι τρεις εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις (Χαγκάνα, Ιργκούν και Λεχί) συμφώνησαν να λειτουργήσουν υπό κοινή διοίκηση με τελικό σκοπό να  διώξουν τους Βρετανούς από την Παλαιστίνη και να δημιουργήσουν ένα εβραϊκό κράτος.  

Οι Βρετανοί, μη αντέχοντας την πίεση του εβραϊκού αντάρτικου, έχουν αποφασίσει την αποχώρησή τους και ζητούν το Φεβρουάριο του 1947 από τον νεοσύστατο Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών να αποφανθεί σχετικά με την τύχη της Παλαιστίνης .

Το Μάιο του ίδιου έτους, ο ΟΗΕ υποβάλλει δύο σχέδια: το πρώτο σχέδιο, που συντάχθηκε από την πλειοψηφία των μελών της επιτροπής, εισηγείται τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό. Αντίθετα, το σχέδιο της μειοψηφίας προβλέπει την ομοσπονδιακή ένωση των δύο κρατών και την άσκηση κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής.

Η εβραϊκή πλευρά αποδέχεται το πρώτο σχέδιο, ενώ οι Αραβες απορρίπτουν και τα δύο.  Έτσι, στις 29 Νοεμβρίου του 1947, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφασίζει κατά πλειοψηφία (33 ψήφους υπέρ, 13 κατά και 10 αποχές) τη σύσταση δύο κρατών, ενός αραβικού και ενός εβραϊκού, παραχωρώντας το 56,47% της Παλαιστίνης στους Εβραίους και το 43,53% στους Παλαιστίνιους , ενώ θέτει την Ιερουσαλήμ, ιερή πόλη και για τους δύο λαούς, υπό διεθνή έλεγχο

Όπως γράφει «ΤΟ ΒΗΜΑ» στις 16/5/1948

«Το εβραϊκόν κράτος θα περιλαμβάνη την ανατολικήν Γαλιλαίαν, την πεδιάδα νοτιοανατολικώς της Xάϊφας, το μέγιστον μέρος της κεντρικής παραλίου πεδιάδος με τους λιμένας της Χάϊφας, του Τελ Αβίβ και της Ιόππης και την περιοχήν της Βηθσεβά, περιλαμβανομένου του μεγίστου μέρους της ερήμου Νετζέμπ.

Το αραβικόν κράτος θα περιλαμβάνη την Δυτικήν Γαλιλαίαν, την ορεινήν περιοχήν της Σαμαρείας και Ιουδαίας – πλην της Ιερουσαλήμ – και μίαν παράλιον λωρίδα προς νότον από Ισδούδ μέχρι των Αιγυπτιακών συνόρων»

Το σχέδιο υπερψηφίζεται από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. τον Νοέμβριο του 1947, αλλά όχι με μεγάλη πλειοψηφία. Υπέρ του σχεδίου ψήφισαν 33 κράτη, κατά 13 (ανάμεσά τους όλα τα αραβικά κράτη, η Τουρκία, αλλά και η Ελλάδα), ενώ 10 απείχαν (ανάμεσά τους και η Βρετανία). Το σχέδιο γίνεται αποδεκτό από τους Εβραίους, αλλά τα αραβικά κράτη δηλώνουν πως δεν θεωρούν την εν λόγω απόφαση δεσμευτική γι' αυτά

Σχετικά με τη στάση της Ελλάδας, η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που το 1947 καταψήφισε το σχέδιο του ΟΗΕ. Οι παραδοσιακοί δεσμοί με τον αραβικό κόσμο, τα γενικότερα συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και στα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Αντιοχείας, αλλά και ο φόβος αντιποίνων εις βάρος της ελληνικής κοινότητας της Αιγύπτου, ανάγκασαν την τότε κυβέρνηση Σοφούλη να αντιταχθεί στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

Η στάση της Ελλάδας δεν ήταν αναμενόμενη και γι΄ αυτό προκάλεσε έκπληξη στους υπέρμαχους της διχοτόμησης και ικανοποίηση στους Άραβες. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τη διχοτόμηση, ο Έλληνας μόνιμος αντιπρόσωπος στον ΟΗΕ Bασ. Δενδραμής εξήγησε ότι:

«η Ελλάς εμφορείται εξ αισθημάτων φιλίας προς Εβραίους και Άραβας διό και θεωρεί ότι μόνον σχέδιον δεκτόν και από τους δύο θα ήτο δυνατόν να ευδοκιμήση εις Παλαιστίνην… το παρόν σχέδιον θα συνεπαγάγη ταραχάς εις την Μέσην Ανατολήν και επομένως η Ελλάς ενδιαφερομένη δια την ειρήνην της Μεσογείου είναι υποχρεωμένη να το καταψηφίση»

Αν και τον Μάρτιο του 1949 η Ελλάδα αναγνώρισε de facto το Ισραήλ, οι ελληνοισραηλινές σχέσεις δεν αποκαταστάθηκαν πλήρως παρά μόνο το 1990, όταν η ελληνική πλευρά, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, προχώρησε στην de jure αναγνώριση του ισραηλινού κράτους, θέτοντας τις βάσεις για τη σημερινή συνεργασία των δύο κρατών

De facto: Η φράση «de facto» σημαίνει «από το γεγονός», δηλώνοντας κάτι που  που συμβαίνει εκ των πραγμάτων, κάτι που είναι πραγματικό και αληθινό. Στη νομοθεσία, σημαίνει «αυτό που εφαρμόζεται πρακτικά αλλά που δεν έχει επιβληθεί από τον νόμο», ή «μια πράξη ή μια πραγματικότητα όχι επίσημα κατοχυρωμένη».

De jure: Η φράση «de jure» σημαίνει «κατά τον νόμο».  Όταν χρησιμοποιείται σε νομικό περιεχόμενο, το de jure σημαίνει αυτό που λέει ο νόμος, ενώ το de facto σημαίνει εκείνο που συμβαίνει στην πράξη.

Ενώ όμως συμβαίνουν όλα αυτά στα διπλωματικά σαλόνια, η πραγματικότητα στην Παλαιστίνη επιδεινώνεται σταθερά, καθώς οι Εβραίοι, θέλοντας να δημιουργήσουν τετελεσμένα, απλώνουν όλο και περισσότερο την τρομοκρατική τους δράση και σε συνδυασμό με τη σταδιακή απαγκίστρωση των Βρετανών, το χάος και η αναρχία επεκτείνονται σε όλη την Παλαιστίνη.

Στις αρχές του Απριλίου του 1948, γίνεται η τρομερή σφαγή στο παλαιστινιακό χωριό του Ντέιρ Γιασίν, ενώ στα τέλη του μήνα η Ιργκούν επιτίθεται στη  Γιάφα, που αποτελούσε μέρος του προτεινόμενου αραβικού κράτους σύμφωνα με το σχέδιο διχοτόμησης των Ηνωμένων Εθνών. Η πόλη τελικά πέφτει στα χέρια των Εβραίων στις 13 Μαΐου, αφού οι εβραϊκές δυνάμεις έδωσαν σκληρές μάχες με τους Άραβες και τους Βρετανούς που υπερασπίζονταν την πόλη

Μία μέρα αργότερα και μία ημέρα πριν λήξει η βρετανική διοίκηση στην περιοχή, στις 14 Μαΐου 1948, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακηρύσσει την ανεξαρτησία του Ισραήλ με  πρόεδρο τον Χάιμ Βάιζμαν και πρωθυπουργό τον Νταβίντ Μπεν Γκουριόν .

Μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας ακολουθεί η ίδρυση των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) και ξεκινά η διαδικασία απορρόφησης όλων των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων στην IDF, μια διαδικασία που θα διαρκέσει μήνες και δε θα γίνει αναίμακτα, καθώς ακολούθησαν εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των νεοσυσταθεισών IDF και της Ιργκούν

1948: Ο πρώτος Αραβο – Ισραηλινός πόλεμος

Ο αραβικός κόσμος δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί το τετελεσμένο.  Έτσι, στις 15 Μαΐου, μία μόλις ημέρα μετά την ανακήρυξη της ίδρυσης του Ισραήλ, στρατιωτικές δυνάμεις της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Λιβάνου, του Ιράκ και της Συρίας επιτίθενται εναντίον του νεοσύστατου κράτους

Γράφει «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 14ης Μαΐου 1948, λίγες ώρες πριν την διακήρυξη ανεξαρτησίας του Ισραήλ:

«Ισχυραί αραβικαί δυνάμεις εν οις και Αιγυπτιακαί, θα εισέλθουν εις Παλαιστίνην από της 16ης τρέχοντος και ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος ετοιμάζεται να αποστείλη προς τον Ο.Η.Ε. διακοίνωσιν εξηγούσαν τους λόγους της εν Παλαιστίνη ενόπλου επεμβάσεως των Αράβων.

Εκ παραλλήλου, οι Εβραίοι είνε αποφασισμένοι να ανακηρύξουν το Κράτος των αύριον το μεσονύκτιον πιθανώς και εξήρυξαν ήδη γενικήν επιστράτευσιν, απορρίψαντες ταυτοχρόνως την σημερινήν Αμερικανικήν πρότασιν περί διορισμού, υπό των Πέντε Μεγάλων, ενός Υπάτου Αρμοστού διά την Παλαιστίνην, καθ’ όσον τούτο θα εσήμαινε αναβολήν της δημιουργίας Εβραϊκού Κράτους και επομένως ματαίωσιν αυτής»

Σύμφωνα με «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 15ης Μαΐου, «ενώ οι Εβραίοι διά πρώτην φορά μετά τόσους αιώνας ανεκήρυξαν χθες την εσπέραν το ανεξάρτητον Κράτος των, το οποίον αποκαλούν Ισραέλ, από του πρώτου λεπτού της σήμερον ο κόσμος ευρίσκεται ενώπιον ενός νέου πολέμου εν μικρογραφία

Η Αίγυπτος, το Ιράκ, η Συρία και η Υπεριορδανία εκήρυξαν τον στρατιωτικόν νόμον και λαμβάνουν έκτακτα μέτρα αντιαεροπορικής αμύνης, το δε κράτος του Ισραέλ εκήρυξε γενικήν επιστράτευσιν και έλαβε τα τα πρώτα μέτρα διά των οποίων καταργούνται οι Βρεττανικοί νόμοι περί απαγορεύσεως της μεταναστεύσεως και της αγοραπωλησίας αγροτικών κλήρων.

Ακριβώς το μεσονύκτιον το βρεττανικόν καταδρομικόν “Ευρύαλος”, του οποίου επέβαινεν ο Βρεττανός Ύπατος Αρμοστής στρατηγός Κάννιγκαμ, ανεχώρησεν εκ Χάιφας, τιθεμένου ούτω τέλους, εις την 30ετή βρεττανικήν εντολήν.

Αμέσως δε η Αραβική Λεγεών ήρχισε θέτουσα, επισήμως πλέον υπό την κατοχήν της το Αραβικόν τμήμα της Παλαιστίνης»

Εν τω μεταξύ, στις 17 Σεπτεμβρίου 1948, δολοφονείται από την ισραηλινή παραστρατιωτική οργάνωση της Λεχί, ο μεσολαβητής του ΟΗΕ κόμη Φόλκε Μπερναντότ (Folke Bernadotte), σε μια προσπάθεια των Ισραηλινών να παγώσει κάθε διεθνής ειρηνευτική δράση

Ο Φόλκε Μπερναντότ

Λίγους μήνες πριν, στις 20 Μαΐου 1948, ο Μπερναντότ είχε διοριστεί «Μεσολαβητής των Ηνωμένων Εθνών στην Παλαιστίνη» σε μια προσπάθεια να σταματήσει ο αραβοισραηλινός πόλεμος. Υπό αυτή την ιδιότητα, ο Μπερναντότ κατάφερε να επιτύχει μια αρχική εκεχειρία. Η Λεχί, φοβούμενη ότι η ισραηλινή ηγεσία θα συμφωνούσε με τις ειρηνευτικές προτάσεις του Μπερναντότ, τον δολοφόνησε. Η ομάδα του Στερν, όπως αλλιώς ονομαζόταν η Λεχί,  δεν γνώριζε ότι η ισραηλινή κυβέρνηση είχε ήδη αποφασίσει να απορρίψει το σχέδιο του Μπερναντότ και να επιλέξει τη στρατιωτική δράση

Το Ισραήλ καταφέρνει τελικά να αμυνθεί και επιτυγχάνει στρατιωτικό θρίαμβο. Τα αραβικά στρατεύματα απωθούνται τους τελευταίους μήνες του έτους και το 1949  κηρύσσεται κατάπαυση του πυρός, που βρίσκει το Ισραήλ να έχει καταλάβει πλέον  το 78%  του εδάφους της Παλαιστίνης

Η Παλαιστίνη διαμελίζεται έκτοτε σε τρία τμήματα με το 78% του εδάφους της Παλαιστίνης να καταλαμβάνεται από τους Εβραίους, τη Δυτική Όχθη (το 20,5% της χώρας) να προσαρτάται στην Ιορδανία και τη Λωρίδα της Γάζας (το 1,5 της χώρας) να τίθεται υπό αιγυπτιακή διοίκηση. Παράλληλα,  η Ιερουσαλήμ χωρίζεται  στα δύο, με το Ισραήλ να καταλαμβάνει το δυτικό μισό της και την Ιορδανία το ανατολικό

Μέχρι το τέλος των εχθροπραξιών, περίπου 6.000 Ισραηλινοί και 2.000 Άραβες θα χάσουν τη ζωή τους, ενώ 950.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώνονται από τις εστίες τους και καταφεύγουν, κυρίως, σε άθλιους καταυλισμούς στη Λωρίδα της Γάζας, την Ιορδανία, τη Συρία και το Λίβανο παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς, που μνημονεύεται από αυτούς ως η «Νάκμπα», δηλαδή η καταστροφή

Όπως σημειώνει ο Σωτήρης Ριζάς, διευθυντής Ερευνών του Κέντρου Έρευνας Ιστορίας Νεότερου Ελληνισμού της Ακαδημίας Αθηνών στο «ΒΗΜΑ» της 22ας Οκτωβρίου 2023:

«Το αποτέλεσμα, με τη σύναψη της ανακωχής τον Φεβρουάριο του 1949, ήταν ότι οι Εβραίοι της Παλαιστίνης κατέληξαν να κατέχουν το 78% του παλαιστινιακού εδάφους ενώ το κυριότερο ήταν ότι είχε ματαιωθεί η ίδρυση ενός αραβικού κράτους

Το γεγονός ήταν θεμελιώδες. Δημιούργησε ένα ψυχολογικό σύμπλεγμα ήττας και απώλειας στον αραβικό κόσμο. Η απόρριψη της αρχής της ύπαρξης του Κράτους του Ισραήλ εκ μέρους των Αράβων εδραιώθηκε, συντελούντων και των επόμενων πολέμων του 1967 και του 1973, ως πολιτική θέση μη επιδεχόμενη μεταβολής.

Όταν η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και ο Αραφάτ αποδέχθηκαν απρόθυμα την αρχή αυτή, είδαν την επιρροή τους να μειώνεται υπέρ της φονταμενταλιστικής Χαμάς, ενώ στην άλλη όχθη η προσπάθεια ισχυρών και ευφυών ηγετών, όπως ο Γιτζάκ Ράμπιν, να προωθήσουν την ιδέα της συνύπαρξης δύο κρατών σήμαινε την απώλεια της ζωής των εμπνευστών της πολιτικής αυτής.

Σήμαινε ακόμα έναν φαύλο κύκλο: η άρνηση της ιδέας των δύο κρατών σημαίνει περισσότερη βία και η κατίσχυση της βίας συνιστά εν συνεχεία “απόδειξη” ότι η συνύπαρξη είναι αδύνατη»

Η σατιρική εφημερίδα Onion είχε προβλέψει, με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο, όλα όσα θα ακολουθούσαν και όσα δεν ήθελαν να δουν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής που επέβαλαν το Ισραήλ μέσα στην καρδιά των Αράβων

Στο φύλλο της 9ης Νοεμβρίου 1948 γράφει με προφανές ειρωνικό ύφος : «Οι κουρασμένοι από τον πόλεμο Εβραίοι εγκαθιστούν την πατρίδα μεταξύ Συρίας, Λιβάνου, Ιορδανίας, Αιγύπτου. “Στο Ισραήλ, ο λαός μας θα έχει επιτέλους ασφάλεια και ειρήνη”, λέει ο Ben-Gurion”. Η Ιορδανία καλωσορίζει τους νέους γείτονες με πανηγυρικούς πυροβολισμούς και πετροπόλεμο»

Πηγές 

https://tvxs.gr/istoria/san-simera-istoria/diakiryksi-mpalfoyr-i-arxi-toy-kakoy/

https://eranistis.net/wordpress/2017/01/05/%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%b7%cf%82/

https://www.katiousa.gr/istoria/istoriki-anadromi-stis-rizes-kai-tin-ekseliksi-tou-palaistiniakou-zitimatos-meros-1o/

https://www.katiousa.gr/istoria/istoriki-anadromi-stis-rizes-kai-tin-ekseliksi-tou-palaistiniakou-zitimatos-meros-2o/

https://www.katiousa.gr/istoria/istoriki-anadromi-stis-rizes-kai-tin-ekseliksi-tou-palaistiniakou-zitimatos-meros-3o/

https://www.kathimerini.gr/world/449654/i-idrysi-toy-kratoys-toy-israil/

https://tvxs.gr/apopseis/israilinoi-palaistinioi-omiroi-tis-istorias/

https://www.avgi.gr/entheta/monde-diplomatique/392650_paratirontas-epi-peninta-hronia-tin-israilini-dexia

https://www.literature.gr/to-teichos-poy-chorizei-israilinoys-kai-palaistinioys/

https://www.tovima.gr/2024/05/14/istoriko-arxeio/israil-osa-prokalese-i-idrysi-tou-os-aneksartito-kratos/

https://www.haaretz.com/israel-news/2017-07-16/ty-article-magazine/testimonies-from-the-censored-massacre-at-deir-yassin/0000017f-e364-d38f-a57f-e77689930000

https://www.theirishstory.com/2021/06/03/the-assassination-of-walter-edward-guinness-lord-moyne-1944/

https://www.naftemporiki.gr/kosmos/1523289/evdominta-exi-chronia-israilino-palaistiniakon-sygkroyseon-choris-orato-telos/

https://www.lifo.gr/now/world/palaistiniako-enas-aionas-sygkroysis-pos-kai-giati-ftasame-os-edo

https://core.ac.uk/download/pdf/49285129.pdf

https://diplomaticpoint.com/2023/11/04/%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85/

Χθες, 5 Ιουνίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Είναι άλλη μία από αυτές τις Παγκόσμιες ημέρες που λειτουργούν περισσότερο ως άλλοθι, παρά ως λύσεις για το πρόβλημα.  Και ο πρώην Σερίφης της πόλης μας, δε θα μπορούσε να μην κάνει μια όμορφη ανάρτηση, όπως κάνουν όλοι όσοι σέβονται και περιποιούνται το διαδικτυακό τους προφίλ.

Επειδή όμως είναι πολυάσχολος και πολυπράγμονας, για να μη χάνει χρόνο, έκανε μια γρήγορη αναζήτηση στη Google και βρήκε μια πολύ ωραία έκθεση για το θέμα. Σαν αυτές που έγραφαν οι παλαιότερες γενιές στο Δημοτικό σχολείο για την αξία της αποταμίευσης. Τόσο καλή ήταν.

Την είχε γράψει ο μάλιστα ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ. Βαρύνουσα προσωπικότητα, σαν κι αυτόν. Μπορεί και λίγο πιο βαρύνουσα. Ποιος θα μπορούσε να φέρει αντίρρηση ή να διαφωνήσει μαζί της; Για καλό και για κακό πάντως, ο πρώην Σερίφης φρόντισε να κόψει τη δυνατότητα σχολιασμού  από όσους κακοπροαίρετους θα μπορούσαν να χαλάσουν  την αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα που απέπνεε η ανάρτησή του

Κάποτε μιλάγαμε για φιλότιμο και λέγαμε, μέσα στην υπερβολή που μας χαρακτηρίζει ως έθνος, ότι είναι μια λέξη που δεν έχει αντίστοιχη σε άλλη γλώσσα και πως άρα μόνο οι Έλληνες το διαθέτουν αυτό. Δεν ξέρω αν κάποτε υπήρχε φιλότιμο, τώρα πάντως έχει χαθεί δια παντός.Και αφού εξέλιπε το φιλότιμο, εξέλιπε και η ντροπή

Ο άνθρωπος που είναι ο ηθικός αυτουργός της καταστροφής του Μεγάλου Ρέματος και της κοπής χιλιάδων δέντρων, ο άνθρωπος που – όπως ο ίδιος ομολογεί σε ανάρτησή του - παλεύει με τη φύση καθημερινά, ο καθ΄έξιν και κατά συρροή αποκεφαλιστής όσων δέντρων τολμούν να μεγαλώσουν, αυτός ο ίδιος άνθρωπος τολμάει να μιλάει για ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος που κινδυνεύει και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για εξαφάνιση του νερού και για ερημοποίηση του εδάφους. Αυτός που με τις ενέργειές του στο μικρό τόπο που είχε υπό την εποπτεία του, συνέβαλε σε όλα αυτά 

Χάθηκε το φιλότιμο λοιπόν, χάθηκε και η ντροπή μαζί του. Και πλέον σ΄ αυτή τη χώρα μπορεί να μιλάει χωρίς ντροπή και χωρίς συναίσθηση  ο Κυριάκος Μητσοτάκης για προστασία των φτωχών,  ο Άδωνις Γεωργιάδης για πάταξη της διαφθοράς, ο Μάκης ο Βορίδης για τις αξίες της Δημοκρατίας και ο  Βαγγέλης ο Μπουρνούς για την προστασία του περιβάλλοντος.

«Ήρθε η ώρα να απελευθερωθούμε», καταλήγει στην ανάρτησή του ο πρώην Σερίφης. Μήπως η αρχή να γίνει με τον ίδιο και τους υπόλοιπους προαναφερθέντες;

Σήμερα πανηγυρίζει όλη η Ελλάδα. Εντάξει, δεν πανηγυρίζει όλη, αλλά σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της. Την Κυριακή πάλι, πανηγύρισε άλλο ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας. Πριν από δέκα ημέρες, ήταν η Θεσσαλονίκη που ζούσε στιγμές μεγαλείου.

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, είχε πει κάποτε ο Καρλ Μαρξ. Δεν είχε ανακαλυφθεί βλέπεις ακόμη το ποδόσφαιρο … το μπάσκετ … η τηλεόραση

Σήμερα η Ελλάδα πανηγυρίζει. Και η «Ελεύθερη Ώρα» έχει στο πρωτοσέλιδό της τον πολυπράγμονα Βαγγέλη Μαρινάκη ντυμένο ως Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τρανταχτό μήνυμα, όπως λέει, προς το «διευθυντήριο των Βρυξελλών» του ότι οι Έλληνες δεν σκύβουν το κεφάλι

Και τελικά, έχουμε καταλάβει για ποιο πράγμα μιλάμε; Γιατί ακριβώς πανηγυρίζουμε;

Μιλάμε για ομάδες χρυσοπληρωμένων – κυρίως ξένων – μισθοφόρων που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι στην ομάδα, όπως ακριβώς ήταν οι μισθοφόροι του Μεσαίωνα και των Σταυροφόρων ή οι Γενουάτες μισθοφόροι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ή οι Έλληνες μισθοφόροι του Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή

Μιλάμε για ανθρώπους που μόνο για τη χθεσινή νίκη θα μοιραστούν πέντε εκατομμύρια ευρώ (!) και την ίδια στιγμή αποθεώνονται από ανθρώπους που με το ζόρι επιβιώνουν

Μιλάμε για προέδρους που – ο κόσμος το’ χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι – θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή, όχι μόνο για ένα , αλλά για πολλά και βαριά αδικήματα. Για προέδρους που χρησιμοποιούν τις ομάδες τους για να εκλέγουν δημάρχους και να πιέζουν κυβερνήσεις. Για προέδρους που ελέγχουν Μέσα Ενημέρωσης, που παίζουν με «χαμένες πατρίδες», που ως άλλοι μαφιόζοι χρηματοδοτούν, ελέγχουν και κατευθύνουν στρατιές τραμπούκων για την επίτευξη των στόχων τους όταν τα υπόλοιπα μέσα δεν επαρκούν, που σε κάθε ήττα της ομάδας τους πυροδοτούν το μίσος ενάντια στις άλλες ομάδες και τους διαιτητές, αποπροσανατολίζοντας τους τρελούς οπαδούς τους και αποσείοντας από πάνω τους κάθε ευθύνη

Μιλάμε για οπαδούς που δρουν, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και στους δρόμους ως εγκληματικές συμμορίες σπέρνοντας τον τρόμο και το θάνατο. Για οπαδούς που κατευθύνονται από αρχηγούς που έχουν ισχυρές προσβάσεις στην ομάδα, με πλήθος ανταλλαγμάτων από την ομάδα για τη δράση τους

Μιλάμε για ένα πρωτάθλημα – ίσως το μοναδικό στον κόσμο - που διεξάγει τους αγώνες του με ξένους διαιτητές. Για ένα πρωτάθλημα – πάλι ίσως το μοναδικό στον κόσμο - που δεν μπορεί να διοργανώσει έναν τελικό Κυπέλλου παρουσία φιλάθλων και το κάνει με άδειες εξέδρες. Και παρόλο που στον πρόσφατο τελικό δεν υπήρχαν οπαδοί των ομάδων, η Γαλλίδα διαιτητής κινδύνευσε με ξυλοδαρμό

Μιλάμε για «δημοσιογράφους» που με τη σειρά τους φανατίζουν τον κόσμο και τον βομβαρδίζουν με κάθε είδους άσχετη πληροφορία, αληθινή ή ψεύτικη.

Μιλάμε για μία κυβέρνηση που για να διεξάγει ένα διεθνή αγώνα, χρειάστηκε να μετατρέψει μια μεγάλη περιοχή της Αθήνας σε Κατεχόμενη Ζώνη

Και κάπου εκεί στο βάθος, κρύβεται ο τζόγος, το Στοίχημα. Ίσως η πηγή και η αιτία όλων 

Για όλα αυτά πανηγυρίζουμε σήμερα.

Πάντοτε υπήρχαν οι αρένες. Αλλά στους καιρούς της αθλιότητας, είναι πολύ πιο αναγκαίες. Αλλά και πολύ πιο θλιβερές.

Και αυτά τα γράφει κάποιος που αγαπάει - ή μάλλον αγαπούσε - το ποδόσφαιρο και είχε μεγαλώσει με αυτό

Μάκης Βορίδης: «Να δεχτώ ότι έγινε μια παρανόηση, να δεχτώ επίσης ότι χρειαζόταν μια διευκρίνιση που έγινε αμέσως για την ποσότητα της φέτας που αναφέρθηκε από τον Πρωθυπουργό ως παράδειγμα. Γιατί συνεχίζουμε να μιλάμε για το “τίποτα”;»

Εδώ που τα λέμε, τo χουντικό απολειφάδι κάπου έχει και ένα δίκιο. Η φέτα είναι πράγματι ένα τίποτα. Τόσο για αυτούς που είτε κάνει 6 ευρώ το κιλό είτε 16, δε θα έχουν πρόβλημα να την αγοράσουν, όσο και για αυτούς που την έχουν εξοβελίσει δια παντός από το καθημερινό τους τραπέζι. Και γι αυτούς η φέτα πλέον είναι ένα τίποτα

Και γενικά όλα σε αυτή τη χώρα έχουν μετατραπεί σε ένα τεράστιο τίποτα. Και η εγκληματική βύθιση του πλοίου στην Πύλο … και η εξοργιστική παραπομπή των ελάχιστων διασωθέντων ως διακινητών για να πετύχουν τον αποπροσανατολισμό …. και το έγκλημα των Τεμπών … και η συγκάλυψή του …. και η υποβάθμισή του από τα Μ.Μ.Ε …. και η 108^η θέση της χώρας στην ελευθερία του Τύπου … και η ακρίβεια …. και όχι μόνο στη φέτα …. και το πιο ακριβό ρεύμα …. και η πιο ακριβή βενζίνη …. και το σκάνδαλο των υποκλοπών …. και  η διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας … και τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία … και η επίθεση στη δημόσια παιδεία …. και η ελάχιστη βάση εισαγωγής που κόβει τα παιδιά από τα δημόσια πανεπιστήμια για να τα στείλει στα υπό ίδρυση ιδιωτικά … και τα «αδιευκρίνιστα ποσά» στους λογαριασμούς του Άδωνι Γεωργιάδη και του Δημήτρη Αβραμόπουλου ….και η άγρια καταστολή οποιουδήποτε κινήματος την ώρα που το κοινό έγκλημα κάνει πάρτυ στους δρόμους … και το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών της χώρας σε ντόπια και ξένα κεφάλαια …. και η εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο της Ουκρανίας .... και η σύνταξή της με το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ .... 

Ένα τεράστιο τίποτα φαίνεται πως διατρέχει όλη τη χώρα. Για ένα λαό που είτε έχει αποχαυνωθεί , είτε έχει διαφθαρεί, είτε έχει χάσει κάθε ελπίδα. Και γι αυτό στις εκλογές, το τίποτα ετοιμάζεται να πάρει πανηγυρικά την πρώτη θέση και να συνεχίσει να κυβερνά χωρίς αναστολές.

Αλλά, όπως τραγουδούν και οι Monty Python, ας μην αγχωνόμαστε. Από το τίποτα ερχόμαστε, στο τίποτα πηγαίνουμε. So, cheer up και ας πανηγυρίσουμε την κατάκτηση της Ευρωλίγκας και ας προσευχηθούμε για την κατάκτηση του Conference

Σε λιγότερο από δέκα ημέρες ξεκινούν οι Πανελλήνιες Εξετάσεις, των οποίων η υψηλή ιεράρχηση αποτελεί άλλο ένα δείγμα της στρέβλωσης που παρατηρείται στη ελληνική κοινωνία και δεν είναι τίποτε περισσότερο από το αποτέλεσμα της έλλειψης εναλλακτικών διεξόδων. Το βασικό ζητούμενο δεν είναι να βρεθεί ένα πιο «αξιοκρατικό» σύστημα, το βασικό ζητούμενο είναι να βρεθούν παράλληλοι και εναλλακτικοί δρόμοι για τους νέους. Δρόμοι που θα τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπή εργασία και αξιοπρεπείς αμοιβές. Μέχρι τότε, οι Πανελλήνιες θα φαντάζουν μονόδρομος για τους περισσότερους μαθητές

Όπως και να έχει, οι Πανελλήνιες Εξετάσεις πλησιάζουν και οι υποψήφιοι προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις πιέσεις που δέχονται από παντού. Εμείς μαζέψαμε τα θέματα των Πανελλήνιων Εξετάσεων στη Χημεία από το 2017 έως και το 2023 και τα δημοσιεύουμε μαζί με τις προτεινόμενες λύσεις τους από την Ο.Ε.Φ.Ε (Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος). Ναι , υπάρχουν και τα φροντιστήρια, άλλο ένα δείγμα στρέβλωσης και το αναγνωρίζουμε και εμείς που υπηρετούμε σε αυτό το χώρο. Ένα χώρο πάντως, που αν δεν ήταν αναγκαίος, δε θα υπήρχε. Κι εμείς θα μπορούσαμε να υπηρετούμε σε μια αξιοπρεπή δημόσια εκπαίδευση που μαζί με τη δημόσια υγεία, θα έπρεπε να είναι οι πρώτες προτεραιότητες μιας κοινωνίας

«Πήγαμε γεμάτοι ενθουσιασμό και με τη χαρά της μουσικής μας και καταλήξαμε να φοβόμαστε, να κλαίμε και να παρακαλάμε να αποκλείσουν το Ισραήλ για να ξαναβρούμε τη φωνή μας. Δεν μιλάω για τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα αυτή τη στιγμή. Μιλάω για τον στρατό από ένστολους και ασφαλίτες που ήταν δίπλα μας όλη την ώρα, παραβίαζε τον χώρο μας και δεν μπορούσαμε να πάμε ούτε στην τουαλέτα. Ήταν τόσο τρομοκρατική η ατμόσφαιρα, που προς το τέλος μας συμβούλευαν να μην έχουμε καν βλεμματική επαφή μαζί τους για να μην ενοχλήσουμε αφού ψάχνονται για καυγά. Είχαν πρόσβαση παντού εμείς όχι. Υπήρχαν σημεία που επιτρεπόταν να βρίσκεται μόνο ένας καλλιτέχνης, η ισραηλινή πήγαινε με τον στρατό της. Γενικά έκαναν ό,τι ήθελαν. Δεν υπήρχαν κανόνες γι’αυτούς»

Αυτά αναφέρει μέλος ξένης αποστολής στη Eurovision στο tvxs.gr, αποτυπώνοντας πλήρως το κλίμα τρομοκρατίας κάτω από το οποίο διεξήχθη ο διαγωνισμός, δίνοντάς μας άλλο ένα δείγμα των κινητήριων μοχλών της διεθνούς ισραηλινής ποπαγάνδας. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από την τρομοκρατία, τις απειλές και το άφθονο χρήμα. Ας μην ξεχνάμε πως  επίσημος χορηγός της διοργάνωσης ήταν ισραηλινή εταιρεία

Ακολουθεί απόσπασμα από το άρθρο της Φωτεινής Λαμπρίδη. Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Όσα μικρά μυστικά κι αν βγήκαν στη δημοσιότητα από τα παρασκήνια της πιο επεισοδιακής Eurovision, δεν περιγράφουν την πραγματικά ζοφερή κατάσταση που έζησαν οι καλλιτέχνες από την τρομοκρατία όπως λένε που επέβαλε η Ισραηλινή αποστολή και την ανοχή της διοργάνωσης.

Το «Fuck the EBU, I don’t even care anymore» που γεμάτο οργή και παράπονο φώναξε το Ιρλανδό Bambie Thug, εξέφρασε πολλούς εκπροσώπους αντιπροσωπειών που δεν μίλησαν γιατί…. «εμείς δεν είχαμε τη στήριξη των κυβερνήσεών μας και η ρήτρα για όποιον εκφραστεί είναι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σύμφωνα με τα συμβόλαιά μας» όπως είπαν χαρακτηριστικά στο tvxs.gr.

Η Ιταλίδα Angelina Mango και το Ιρλανδό Bambie Thug είναι μεταξύ των διαγωνιζομένων που παραπονέθηκαν για «τεταμένη» και «φρικτή» ατμόσφαιρα στα παρασκήνια. Ο συμμετέχων της Λιθουανίας Silvester Belt, μίλησε για τραυματική εμπειρία και ο εκπρόσωπος της Ελβετίας που πήρε τελικά το βραβείο τόνισε πως η διοργάνωση δεν τίμησε το σύνθημα της «United by the music».

Το γιατί περιγράφεται στο ρεπορτάζ που ακολουθεί με τα όσα λένε μέλη αποστολών αλλά και διεθνή δημοσιεύματα.

Εμείς με τη μουσική μας και το Ισραήλ με τον στρατό του

Οι διοργανωτές του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision δήλωσαν ότι λυπούνται που ορισμένες αντιπροσωπείες δεν σεβάστηκαν το πνεύμα των κανόνων στη Σουηδία. «Στην πραγματικότητα, η μόνη χώρα που δεν σεβάστηκε τους κανονισμούς ήταν το Ισραήλ. Όμως η EBU δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό» απαντά μέλος αντιπροσωπείας στο tvxs που μας θυμίζει πως εκτός των άλλων, επίσημος χορηγός της διοργάνωσης ήταν ισραηλινή εταιρεία.

«Πήγαμε γεμάτοι ενθουσιασμό και με τη χαρά της μουσικής μας και καταλήξαμε να φοβόμαστε, να κλαίμε και να παρακαλάμε να αποκλείσουν το Ισραήλ για να ξαναβρούμε τη φωνή μας. Δεν μιλάω για τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα αυτή τη στιγμή. Μιλάω για τον στρατό από ένστολους και ασφαλίτες που ήταν δίπλα μας όλη την ώρα, παραβίαζε τον χώρο μας και δεν μπορούσαμε να πάμε ούτε στην τουαλέτα. Ήταν τόσο τρομοκρατική η ατμόσφαιρα, που προς το τέλος μας συμβούλευαν να μην έχουμε καν βλεμματική επαφή μαζί τους για να μην ενοχλήσουμε αφού ψάχνονται για καυγά. Είχαν πρόσβαση παντού εμείς όχι. Υπήρχαν σημεία που επιτρεπόταν να βρίσκεται μόνο ένας καλλιτέχνης, η ισραηλινή πήγαινε με τον στρατό της. Γενικά έκαναν ό,τι ήθελαν. Δεν υπήρχαν κανόνες γι’αυτούς».

Μέλος άλλης επιτροπής προσθέτει:

«Μέλη της ισραηλινής αποστολής και δημοσιογράφοι μας βιντεοσκοπούσαν χωρίς την άδειά μας και αναρτούσαν στο διαδίκτυο. Προκαλούσαν συναδέλφους, όπως τον Ολλανδό που είπαν για τον νεκρό πατέρα του και τελικά αντί να τιμωρηθούν αυτοί αποκλείστηκε εκείνος επειδή ανέδειξε ότι τον βιντεοσκοπούσαν παράνομα. Ξεφτίλισαν το Ιρλανδό από τη δημόσια τηλεόρασή τους καλώντας για κατάρες….. Δεν ξέρω αν υπάρχει κανόνας που δεν καταπάτησε το Ισραήλ. Αρκεί να σας πω, πως δυσκολευτήκαμε να φέρουμε γιατρό όταν αρρώστησε συνάδελφος κι εκείνοι είχαν ολόκληρο στρατό εκεί μέσα».

Το αποκορύφωμα ήταν όταν αποβλήθηκε από τη διοργάνωση ο Ολλανδός καλλιτέχνης ο οποίος προηγουμένως φώναζε «μας χρησιμοποιείτε». «Εμείς κλαίγαμε κι εκείνοι τραγουδούσαν προκλητικά το περσινό τραγούδι του Ισραήλ “we got the power of the unicorn”» λέει στο tvxs καλλιτέχνης.

Αν δεν διώξετε το Ισραήλ δεν ανεβαίνουμε στη σκηνή

Η EBU παραδέχτηκε όπως έγραψε και το BBC ότι δέχθηκε παράπονα από τους καλλιτέχνες. «Δεν ήταν παράπονα. Μέχρι τελεσίγραφο δώσαμε» λένε καλλιτέχνες στο tvxs.

Αφού δεν εισακούστηκαν οι εκκλήσεις για αποκλεισμό του Ισραήλ, αρκετοί καλλιτέχνες ανάμεσα στους οποίους μέλη των επιτροπών Πορτογαλία και Νορβηγία δήλωσαν στην EBU πως δεν πρόκειται να ανέβουν στη σκηνή του τελικού αν δεν αποβληθεί το Ισραήλ. Είχαν προηγηθεί οι προειδοποιητικές κινήσεις εκ μέρους των εκπροσώπων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Ελβετίας που δεν εμφανίστηκαν στην παρέλαση των σημαιών.

«Δεν ήταν λίγο αυτό από τη μεριά των συναδέλφων μας. Η Ελληνίδα συνάδελφος ειδικά, η Μαρίνα Σάττι, δέχθηκε μεγάλες πιέσεις. Ακούσαμε ότι η ελληνική κυβέρνηση της διαμήνυσε να γυρίσει πίσω στη χώρα της» λέει μέλος αποστολής στο tvxs.

Η EBU διαβεβαίωνε πως θα δώσει λύση στο πρόβλημα καθησυχάζοντας με γενικότητες και αλλάζοντας τελευταία στιγμή καμαρίνι στην επιτροπή του Ισραήλ, πράγμα που δεν έκανε μεγάλη διαφορά.

Όσο για τον φόβο της ανταρσίας, φρόντισε παραμονή του τελικού να διαδοθεί το μήνυμα. Αν δεν ανέβαινε κανείς στη σκηνή, θα έπαιζαν τα μαγνητοσκοπημένα αποσπάσματα από τις πρόβες των ημιτελικών. Είχε πάρει θέση καθαρά υπέρ του Ισραήλ κι ας ήταν αυτό που καταπατούσε τους κανόνες και που ασκούσε βία σύμφωνα με τους καλλιτέχνες.

Οι καλλιτέχνες ανέβηκαν στη σκηνή του τελικού με ψυχοσωματικά και με συμπτώματα burnout. Όμως αυτό που δεν ακούσαμε από τους δέκτες των τηλεοράσεων μας ήταν το γιουχάισμα που έπεσε όταν ανέβηκε στη σκηνή η ισραηλινή τραγουδίστρια γιατί είχαν φροντίσει από πριν να ρίξουν ήχους χειροκροτημάτων. Αυτό που δεν πρόβλεψαν ήταν ότι θα γιουχαριζόταν κι ο εκπρόσωπος της EBU κι έτσι πήραμε γεύση από τις αποδοκιμασίες.

Tην έκδοση ενταλμάτων σύλληψης του ηγέτη της Χαμάς Γιαχία Σινουάρ και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου με την κατηγορία των εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, τόσο για τις επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου στο Ισραήλ, όσο και για τον πόλεμο που ακολούθησε στη Γάζα ζητά το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, όπως δήλωσε ο επικεφαλής εισαγγελέας Καρίμ Χαν.

Παράλληλα, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ζητά εντάλματα και για τον υπουργό Άμυνας του Ισραήλ Γιοάβ Γκαλάντ, καθώς και για δύο άλλους κορυφαίους ηγέτες της Χαμάς, και συγκεκριμένα τον πολιτικό ηγέτη Ισμαήλ Χανίγια καθώς και τον επικεφαλής των Ταξιαρχιών Αλ Κάσεμ Μοχάμεντ Ντιάμπ Ιμπραχίμ αλ Μάσρι.

Είναι η πρώτη φορά που το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο βάζει στο στόχαστρό του ηγέτη χώρας που είναι στενή σύμμαχος των ΗΠΑ. Υπενθυμίζουμε ότι παρόμοιο ένταλμα σύλληψης έχει εκδώσει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για το Ρώσο Πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν για την εισβολή και τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μέλη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Ωστόσο, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο υποστηρίζει ότι έχει δικαιοδοσία στη Γάζα, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, αφού οι Παλαιστίνιοι ηγέτες συμφώνησαν επίσημα να δεσμευτούν από τις ιδρυτικές αρχές του δικαστηρίου το 2015.

Ένα ένταλμα σύλληψης περιορίζει σημαντικά την ελευθερία μετακίνησης των ανθρώπων  που καταζητούνται. Και αυτό επειδή οι 123 εταίροι της Συνθήκης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου είναι υποχρεωμένοι να συλλαμβάνουν καταζητούμενους στο έδαφός τους και να τους παραδίδουν στο Δικαστήριο. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση που ο Νετανιάχου επισκεφθεί την Ελλάδα, οι ελληνικές αρχές θα πρέπει να τον συλλάβουν, καθώς η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες αυτές

Όπως διαβάζουμε στη Wikipedia, έως τον Μάρτιο του 2022, 123 χώρες είναι μέλη του Δικαστηρίου και άλλα 42 κράτη έχουν υπογράψει αλλά δεν έχουν επικυρώσει το Καταστατικό της Ρώμης. Η Κίνα και η Ινδία δεν έχουν υπογράψει το Καταστατικό, ενώ η Ρωσία παρόλο που το υπέγραψε δεν το έχει επικυρώσει, ενώ πρόσφατα ανακοίνωσε ότι αποσύρει ακόμη και την υπογραφή της. Μεταξύ των κρατών που έχουν υπογράψει το Καταστατικό της Ρώμης συνολικά 35 χώρες είναι αυτές που δεν το έχουν επικυρώσει, ενώ τρεις από αυτές, το Ισραήλ, το Σουδάν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, αφού υπέγραψαν, κατόπιν απέσυραν την υπογραφή τους και δεν συμμετέχουν. Όσον αφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, η κυβέρνηση Κλίντον υπέγραψε το Καταστατικό της Ρώμης το 2000 αλλά η κυβέρνηση Μπους απέσυρε την υπογραφή, έτσι ώστε να μην μπορούν να διωχθούν ποινικά τα στρατεύματα τους.

Με πράσινο χρώμα τα συμβαλλόμενα κράτη, με πορτοκαλί αυτά που υπέγραψαν αλλά δεν επικύρωσαν

και με γκρι χρώμα, τα κράτη που ούτε υπέγραψαν ούτε προσχώρησαν (από τη Wikipedia)

Επιστρέφοντας στις πρόσφατες εξελίξεις, ο Καρίμ Χαν, σε δήλωσή του, είπε: «Σήμερα καταθέτω αιτήσεις ενταλμάτων σύλληψης ενώπιον του Προδικαστικού Τμήματος Ι του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την κατάσταση στο κράτος της Παλαιστίνης».

Το κατηγορητήριο για τους ηγέτες της Χαμάς

«Βάσει των στοιχείων που συνέλεξε και εξέτασε το Γραφείο μου, έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι ο Γιαχία Σινουάρ (επικεφαλής του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης («Χαμάς») στη Λωρίδα της Γάζας), ο Μοχάμεντ Ντιάμπ Ιμπραχίμ αλ Μάσρι, ευρύτερα γνωστός ως DEIF (αρχηγός της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς, γνωστές ως Ταξιαρχίες Αλ Κασάμ), και ο Ισμαήλ Χανίγια (επικεφαλής του Πολιτικού Γραφείου της Χαμάς) φέρουν ποινική ευθύνη για τα ακόλουθα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν στο έδαφος του Ισραήλ και του Κράτους της Παλαιστίνης (στη Λωρίδα της Γάζας) τουλάχιστον από τις 7 Οκτωβρίου 2023:

Εξόντωση ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, κατά παράβαση του άρθρου 7 παράγραφος 1 στοιχείο β) του Καταστατικού της Ρώμης,

Δολοφονία ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, κατά παράβαση του άρθρου 7 παράγραφος 1 στοιχείο α), και ως έγκλημα πολέμου, κατά παράβαση του άρθρου 8 παράγραφος 2 στοιχείο γ) σημείο i),

Λήψη ομήρων ως έγκλημα πολέμου, κατά παράβαση του άρθρου 8 παράγραφος 2 στοιχείο γ) σημείο iii),

Βιασμός και άλλες πράξεις σεξουαλικής βίας ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά παράβαση του άρθρου 7 παράγραφος 1 στοιχείο ζ), και επίσης ως εγκλήματα πολέμου σύμφωνα με το άρθρο 8 παράγραφος 2 στοιχείο ε) σημείο vi) στο πλαίσιο της αιχμαλωσίας,

Βασανιστήρια ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, κατά παράβαση του άρθρου 7 παράγραφος 1 στοιχείο στ), και επίσης ως έγκλημα πολέμου, κατά παράβαση του άρθρου 8 παράγραφος 2 στοιχείο γ) σημείο i), στο πλαίσιο της αιχμαλωσίας,

Άλλες απάνθρωπες πράξεις ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, κατά παράβαση του άρθρου 7 παράγραφος 1 στοιχείο ια), στο πλαίσιο της αιχμαλωσίας,

σκληρή μεταχείριση ως έγκλημα πολέμου κατά παράβαση του άρθρου 8 παράγραφος 2 στοιχείο γ) σημείο θ), στο πλαίσιο της αιχμαλωσίας- και

Προσβολή της προσωπικής αξιοπρέπειας ως έγκλημα πολέμου, κατά παράβαση του άρθρου 8 παράγραφος 2 στοιχείο γ) σημείο ii), στο πλαίσιο της αιχμαλωσίας.

Το Γραφείο μου υποστηρίζει ότι τα εγκλήματα πολέμου που καταγγέλλονται σε αυτές τις αιτήσεις διαπράχθηκαν στο πλαίσιο μιας διεθνούς ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης και μιας μη διεθνούς ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς που διεξάγεται παράλληλα. Υποστηρίζουμε ότι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που κατηγορούνται αποτελούσαν μέρος μιας εκτεταμένης και συστηματικής επίθεσης κατά του άμαχου πληθυσμού του Ισραήλ από τη Χαμάς και άλλες ένοπλες ομάδες σύμφωνα με οργανωτικές πολιτικές. Ορισμένα από αυτά τα εγκλήματα, κατά την εκτίμησή μας, συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Το Γραφείο μου υποστηρίζει ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστεύεται ότι οι Σινουάραλ, Ντεΐφ και Χανίγια είναι ποινικά υπεύθυνοι για τη δολοφονία εκατοντάδων Ισραηλινών πολιτών σε επιθέσεις που διαπράχθηκαν από τη Χαμάς (ιδίως τη στρατιωτική της πτέρυγα, τις Ταξιαρχίες Αλ-Κασάμ) και άλλες ένοπλες ομάδες στις 7 Οκτωβρίου 2023 και την αρπαγή τουλάχιστον 245 ομήρων. Στο πλαίσιο των ερευνών μας, το Γραφείο μου πήρε συνεντεύξεις από θύματα και επιζώντες, συμπεριλαμβανομένων πρώην ομήρων και αυτοπτών μαρτύρων από έξι σημαντικές τοποθεσίες των επιθέσεων: Kfar Aza, Holit, την τοποθεσία του μουσικού φεστιβάλ Supernova, Be’eri, Nir Oz και Nahal Oz. Η έρευνα βασίζεται επίσης σε στοιχεία όπως υλικό από κάμερες κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης, αυθεντικό ηχητικό, φωτογραφικό και βιντεοσκοπημένο υλικό, δηλώσεις μελών της Χαμάς, συμπεριλαμβανομένων των φερόμενων ως δραστών που αναφέρονται παραπάνω, και στοιχεία εμπειρογνωμόνων.

Κατά την άποψη του Γραφείου μου, τα άτομα αυτά σχεδίασαν και υποκίνησαν τη διάπραξη των εγκλημάτων στις 7 Οκτωβρίου 2023 και έχουν αναγνωρίσει την ευθύνη τους για τα εγκλήματα αυτά με τις δικές τους ενέργειες, συμπεριλαμβανομένων προσωπικών επισκέψεων στους ομήρους λίγο μετά την απαγωγή τους. Υποστηρίζουμε ότι τα εγκλήματα αυτά δεν θα μπορούσαν να είχαν διαπραχθεί χωρίς τις ενέργειές τους. Κατηγορούνται τόσο ως συνυπεύθυνοι όσο και ως προϊστάμενοι σύμφωνα με τα άρθρα 25 και 28 του Καταστατικού της Ρώμης.

Κατά τη διάρκεια της δικής μου επίσκεψης στο Κιμπούτς Be’eri και στο Κιμπούτς Kfar Aza, καθώς και στο χώρο του μουσικού φεστιβάλ Supernova στο Re’im, είδα τις καταστροφικές σκηνές αυτών των επιθέσεων και τις βαθιές επιπτώσεις των ασυνείδητων εγκλημάτων που κατηγορούνται στις αιτήσεις που κατατέθηκαν σήμερα. Μιλώντας με επιζώντες, άκουσα πώς η αγάπη μέσα σε μια οικογένεια, οι βαθύτεροι δεσμοί μεταξύ ενός γονέα και ενός παιδιού, διαστρεβλώθηκαν για να προκληθεί απύθμενος πόνος μέσω υπολογισμένης σκληρότητας και ακραίας αναλγησίας. Αυτές οι πράξεις απαιτούν λογοδοσία.

Το Γραφείο μου υποστηρίζει επίσης ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστεύεται ότι οι όμηροι που έχουν συλληφθεί από το Ισραήλ κρατούνται σε απάνθρωπες συνθήκες και ότι ορισμένοι έχουν υποστεί σεξουαλική βία, συμπεριλαμβανομένου του βιασμού, ενώ κρατούνται σε αιχμαλωσία. Καταλήξαμε σε αυτό το συμπέρασμα με βάση ιατρικά αρχεία, σύγχρονα αποδεικτικά στοιχεία βίντεο και ντοκουμέντα και συνεντεύξεις με θύματα και επιζώντες. Το Γραφείο μου συνεχίζει επίσης να διερευνά τις αναφορές για σεξουαλική βία που διαπράχθηκε στις 7 Οκτωβρίου.

Επιθυμώ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους επιζώντες και στις οικογένειες των θυμάτων των επιθέσεων της 7ης Οκτωβρίου για το θάρρος τους να προσέλθουν και να δώσουν τις μαρτυρίες τους στο Γραφείο μου. Παραμένουμε επικεντρωμένοι στην περαιτέρω εμβάθυνση των ερευνών μας για όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο πλαίσιο αυτών των επιθέσεων και θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε με όλους τους εταίρους για να διασφαλίσουμε την απόδοση δικαιοσύνης.

Επαναλαμβάνω και πάλι την έκκλησή μου για την άμεση απελευθέρωση όλων των ομήρων που έχουν συλληφθεί από το Ισραήλ και για την ασφαλή επιστροφή τους στις οικογένειές τους. Αυτό αποτελεί θεμελιώδη απαίτηση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.

Το κατηγορητήριο για τον Ισραηλινό και τον Υπουργό Άμυνας του Ισραήλ

Με βάση τα στοιχεία που συνέλεξε και εξέτασε η Υπηρεσία μου, έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι ο Μπένιαμιν Νετανιάχου, Πρωθυπουργός του Ισραήλ, και ο Γιοάβ Γκάλαντ, Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, φέρουν ποινική ευθύνη για τα ακόλουθα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν στο έδαφος του Κράτους της Παλαιστίνης (στη Λωρίδα της Γάζας) από τις 8 Οκτωβρίου 2023 τουλάχιστον:

Λιμοκτονία αμάχων ως μέθοδος πολέμου ως έγκλημα πολέμου κατά παράβαση του άρθρου 8(2)(β)(xxv) του Καταστατικού,

Εσκεμμένη πρόκληση μεγάλου πόνου ή σοβαρής βλάβης του σώματος ή της υγείας κατά παράβαση του άρθρου 8 παράγραφος 2 στοιχείο α) σημείο iii), ή σκληρή μεταχείριση ως έγκλημα πολέμου κατά παράβαση του άρθρου 8 παράγραφος 2 στοιχείο γ) σημείο i),

Εκ προθέσεως θανάτωση κατά παράβαση του άρθρου 8 παράγραφος 2 στοιχείο α) σημείο i), ή δολοφονία ως έγκλημα πολέμου κατά παράβαση του άρθρου 8 παράγραφος 2 στοιχείο γ) σημείο i),

Σκόπιμη καθοδήγηση επιθέσεων κατά άμαχου πληθυσμού ως έγκλημα πολέμου κατά παράβαση των άρθρων 8(2)(β)(i), ή 8(2)(ε)(i),

Εξόντωση ή/και δολοφονία κατά παράβαση των άρθρων 7(1)(β) και 7(1)(α), συμπεριλαμβανομένων των θανάτων που προκαλούνται από ασιτία, ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας,

Διώξεις ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας κατά παράβαση του άρθρου 7 παράγραφος 1 στοιχείο η),

Άλλες απάνθρωπες πράξεις ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατά παράβαση του άρθρου 7 παράγραφος 1 στοιχείο ια).

Το Γραφείο μου υποστηρίζει ότι τα εγκλήματα πολέμου που καταγγέλλονται στις εν λόγω αιτήσεις διαπράχθηκαν στο πλαίσιο μιας διεθνούς ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης και μιας μη διεθνούς ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς (μαζί με άλλες Παλαιστινιακές Ένοπλες Ομάδες) που διεξάγεται παράλληλα. Υποστηρίζουμε ότι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που κατηγορούνται διαπράχθηκαν στο πλαίσιο μιας εκτεταμένης και συστηματικής επίθεσης κατά του παλαιστινιακού άμαχου πληθυσμού σύμφωνα με την κρατική πολιτική. Τα εγκλήματα αυτά, κατά την εκτίμησή μας, συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Το Γραφείο μου υποστηρίζει ότι τα στοιχεία που έχουμε συλλέξει, συμπεριλαμβανομένων συνεντεύξεων με επιζώντες και αυτόπτες μάρτυρες, αυθεντικό βίντεο, φωτογραφικό και ηχητικό υλικό, δορυφορικές εικόνες και δηλώσεις από την ομάδα των φερόμενων ως δραστών, δείχνουν ότι το Ισραήλ στερεί σκόπιμα και συστηματικά από τον άμαχο πληθυσμό σε όλα τα μέρη της Γάζας αντικείμενα απαραίτητα για την ανθρώπινη επιβίωση.

Αυτό συνέβη μέσω της επιβολής πλήρους πολιορκίας της Γάζας, η οποία περιελάμβανε το πλήρες κλείσιμο των τριών συνοριακών σημείων διέλευσης, της Ράφα, του Κερέμ Σαλόμ και του Ερέζ, από τις 8 Οκτωβρίου 2023 για παρατεταμένες περιόδους και στη συνέχεια με τον αυθαίρετο περιορισμό της μεταφοράς βασικών προμηθειών – συμπεριλαμβανομένων τροφίμων και φαρμάκων – μέσω των συνοριακών σημείων διέλευσης μετά την επαναλειτουργία τους. Η πολιορκία περιελάμβανε επίσης την αποκοπή των διασυνοριακών αγωγών νερού από το Ισραήλ προς τη Γάζα – την κύρια πηγή καθαρού νερού των κατοίκων της Γάζας – για παρατεταμένη περίοδο από τις 9 Οκτωβρίου 2023 και την αποκοπή και την παρεμπόδιση της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας τουλάχιστον από τις 8 Οκτωβρίου 2023 μέχρι σήμερα. Αυτό συνέβη παράλληλα με άλλες επιθέσεις εναντίον αμάχων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που περιμένουν στην ουρά για τρόφιμα, παρεμπόδιση της παράδοσης βοήθειας από ανθρωπιστικές οργανώσεις, καθώς και επιθέσεις και δολοφονίες εργαζομένων σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, που ανάγκασαν πολλές οργανώσεις να σταματήσουν ή να περιορίσουν τις δραστηριότητές τους στη Γάζα.

Το Γραφείο μου υποστηρίζει ότι οι πράξεις αυτές διαπράχθηκαν στο πλαίσιο ενός κοινού σχεδίου για τη χρήση της πείνας ως μεθόδου πολέμου και άλλων πράξεων βίας κατά του άμαχου πληθυσμού της Γάζας ως μέσο για (i) την εξόντωση της Χαμάς, (ii) την εξασφάλιση της επιστροφής των ομήρων που έχει απαγάγει η Χαμάς και (iii) τη συλλογική τιμωρία του άμαχου πληθυσμού της Γάζας, τον οποίο αντιλαμβάνονται ως απειλή για το Ισραήλ.

Οι επιπτώσεις της χρήσης της πείνας ως μεθόδου πολέμου, μαζί με άλλες επιθέσεις και συλλογική τιμωρία κατά του άμαχου πληθυσμού της Γάζας είναι οξείες, ορατές και ευρέως γνωστές, και έχουν επιβεβαιωθεί από πολλούς μάρτυρες που ερωτήθηκαν από το Γραφείο μου, συμπεριλαμβανομένων τοπικών και διεθνών ιατρών. Περιλαμβάνουν υποσιτισμό, αφυδάτωση, βαθιά ταλαιπωρία και αυξανόμενο αριθμό θανάτων μεταξύ του παλαιστινιακού πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων βρεφών, άλλων παιδιών και γυναικών.

Η πείνα είναι παρούσα σε ορισμένες περιοχές της Γάζας και επίκειται σε άλλες περιοχές. Όπως προειδοποίησε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες πριν από δύο και πλέον μήνες, “1,1 εκατομμύριο άνθρωποι στη Γάζα αντιμετωπίζουν καταστροφική πείνα – ο μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων που έχει καταγραφεί ποτέ – οπουδήποτε, οποτεδήποτε” ως αποτέλεσμα μιας “εντελώς ανθρωπογενούς καταστροφής”. Σήμερα, το Γραφείο μου επιδιώκει να απαγγείλει κατηγορίες σε δύο από τους πλέον υπεύθυνους, τον Νετανιάχου και τον Γκάλαντ, τόσο ως συνυπεύθυνους όσο και ως προϊσταμένους σύμφωνα με τα άρθρα 25 και 28 του Καταστατικού της Ρώμης.

Το Ισραήλ, όπως όλα τα κράτη, έχει το δικαίωμα να αναλαμβάνει δράση για την υπεράσπιση του πληθυσμού του. Το δικαίωμα αυτό, ωστόσο, δεν απαλλάσσει το Ισραήλ ή οποιοδήποτε κράτος από την υποχρέωσή του να συμμορφώνεται με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Ανεξάρτητα από τους όποιους στρατιωτικούς στόχους μπορεί να έχουν, τα μέσα που επέλεξε το Ισραήλ για να τους επιτύχει στη Γάζα -δηλαδή η σκόπιμη πρόκληση θανάτου, πείνας, μεγάλου πόνου και σοβαρών σωματικών ή υγειονομικών βλαβών στον άμαχο πληθυσμό- είναι εγκληματικά.

Από πέρυσι, στη Ραμάλα, στο Κάιρο, στο Ισραήλ και στη Ράφα, έχω σταθερά τονίσει ότι το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο απαιτεί από το Ισραήλ να λάβει επείγοντα μέτρα για να επιτρέψει αμέσως την πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα σε κλίμακα. Τόνισα συγκεκριμένα ότι η πείνα ως μέθοδος πολέμου και η άρνηση παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας συνιστούν αδικήματα του Καταστατικού της Ρώμης. Δεν θα μπορούσα να είμαι σαφέστερος.

Όπως επίσης επανειλημμένα υπογράμμισα στις δημόσιες δηλώσεις μου, όσοι δεν συμμορφώνονται με το νόμο δεν θα πρέπει να διαμαρτύρονται αργότερα όταν το Γραφείο μου αναλαμβάνει δράση. Αυτή η ημέρα έχει έρθει.

Υποβάλλοντας αυτές τις αιτήσεις για εντάλματα σύλληψης, το Γραφείο μου ενεργεί σύμφωνα με την εντολή του βάσει του Καταστατικού της Ρώμης. Στις 5 Φεβρουαρίου 2021, το Προδικαστικό Τμήμα Ι αποφάσισε ότι το Δικαστήριο μπορεί να ασκήσει την ποινική του δικαιοδοσία για την κατάσταση στο κράτος της Παλαιστίνης και ότι το εδαφικό πεδίο εφαρμογής αυτής της δικαιοδοσίας εκτείνεται στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Η εντολή αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη και περιλαμβάνει την κλιμάκωση των εχθροπραξιών και της βίας από τις 7 Οκτωβρίου 2023. Το Γραφείο μου έχει επίσης δικαιοδοσία επί εγκλημάτων που διαπράττονται από υπηκόους Κρατών Μερών και από υπηκόους μη Κρατών Μερών στο έδαφος ενός Κράτους Μέρους.

Οι σημερινές αιτήσεις είναι το αποτέλεσμα μιας ανεξάρτητης και αμερόληπτης έρευνας από το Γραφείο μου. Με γνώμονα την υποχρέωσή μας να διερευνούμε εξίσου ενοχοποιητικά και αθωωτικά στοιχεία, το Γραφείο μου εργάστηκε με επιμέλεια για να διαχωρίσει τους ισχυρισμούς από τα γεγονότα και να παρουσιάσει με νηφαλιότητα τα συμπεράσματα που βασίζονται σε στοιχεία στο Προδικαστικό Τμήμα.

Ως πρόσθετη εγγύηση, ήμουν επίσης ευγνώμων για τις συμβουλές μιας ομάδας εμπειρογνωμόνων του διεθνούς δικαίου, μιας αμερόληπτης ομάδας που συγκάλεσα για να υποστηρίξει την εξέταση των αποδεικτικών στοιχείων και τη νομική ανάλυση σε σχέση με αυτές τις αιτήσεις ενταλμάτων σύλληψης. Η ομάδα αποτελείται από εμπειρογνώμονες με τεράστιο κύρος στο διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και το διεθνές ποινικό δίκαιο, μεταξύ των οποίων ο Sir Adrian Fulford PC, πρώην Lord Justice of Appeal και πρώην δικαστής του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου- η βαρόνη Helena Kennedy KC, πρόεδρος του Ινστιτούτου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Διεθνούς Ένωσης Δικηγορικών Συλλόγων- η Elizabeth Wilmshurst CMG KC, πρώην αναπληρώτρια νομική σύμβουλος στο Υπουργείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας του Ηνωμένου Βασιλείου- ο Danny Friedman KC- και δύο από τους ειδικούς μου συμβούλους – η Amal Clooney και ο εξοχότατος δικαστής Theodor Meron CMG. Αυτή η ανεξάρτητη ανάλυση εμπειρογνωμόνων υποστήριξε και ενίσχυσε τις αιτήσεις που κατέθεσε σήμερα το Γραφείο μου. Ήμουν επίσης ευγνώμων για τη συμβολή πολλών άλλων ειδικών συμβούλων μου σε αυτή την επανεξέταση, ιδίως του Adama Dieng και του καθηγητή Kevin Jon Heller.

Σήμερα υπογραμμίζουμε για άλλη μια φορά ότι το διεθνές δίκαιο και οι νόμοι των ένοπλων συγκρούσεων ισχύουν για όλους. Κανένας στρατιώτης, κανένας διοικητής, κανένας πολιτικός ηγέτης – κανένας – δεν μπορεί να ενεργεί ατιμώρητα. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εσκεμμένη στέρηση από ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων τόσων πολλών γυναικών και παιδιών, των βασικών αναγκών που απαιτούνται για τη ζωή. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη σύλληψη ομήρων ή τη στοχοποίηση αμάχων.

Οι ανεξάρτητοι δικαστές του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου είναι οι μοναδικοί κριτές ως προς το κατά πόσον πληρούνται τα απαραίτητα κριτήρια για την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης. Εάν ικανοποιήσουν τις αιτήσεις μου και εκδώσουν τα αιτούμενα εντάλματα, θα συνεργαστώ στενά με τον Γραμματέα σε όλες τις προσπάθειες για τη σύλληψη των κατονομαζόμενων ατόμων. Βασίζομαι σε όλα τα συμβαλλόμενα κράτη του Καταστατικού της Ρώμης να αντιμετωπίσουν αυτές τις αιτήσεις και την επακόλουθη δικαστική απόφαση με την ίδια σοβαρότητα που έχουν επιδείξει σε άλλες καταστάσεις, εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις τους βάσει του Καταστατικού. Είμαι επίσης έτοιμος να συνεργαστώ με τα μη συμβαλλόμενα κράτη στην κοινή μας επιδίωξη για απόδοση ευθυνών.

Είναι κρίσιμο αυτή τη στιγμή να επιτραπεί στο Γραφείο μου και σε όλα τα τμήματα του Δικαστηρίου, συμπεριλαμβανομένων των ανεξάρτητων δικαστών του, να διεξάγουν το έργο τους με πλήρη ανεξαρτησία και αμεροληψία. Επιμένω ότι όλες οι προσπάθειες παρεμπόδισης, εκφοβισμού ή αθέμιτου επηρεασμού των υπαλλήλων του Δικαστηρίου αυτού πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Το Γραφείο μου δεν θα διστάσει να ενεργήσει σύμφωνα με το άρθρο 70 του Καταστατικού της Ρώμης εάν συνεχιστεί αυτή η συμπεριφορά.

Παραμένω βαθιά ανήσυχος για τους συνεχιζόμενους ισχυρισμούς και τα αναδυόμενα στοιχεία για διεθνή εγκλήματα που συμβαίνουν στο Ισραήλ, τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Η έρευνά μας συνεχίζεται. Το Γραφείο μου προωθεί πολλαπλές και αλληλένδετες πρόσθετες κατευθύνσεις έρευνας, συμπεριλαμβανομένων των αναφορών για σεξουαλική βία κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 7ης Οκτωβρίου και σε σχέση με τους μεγάλης κλίμακας βομβαρδισμούς που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν τόσους πολλούς θανάτους, τραυματισμούς και πόνο αμάχων στη Γάζα. Ενθαρρύνω όσους διαθέτουν σχετικές πληροφορίες να επικοινωνήσουν με το Γραφείο μου και να υποβάλουν πληροφορίες μέσω του OTP Link.

Το Γραφείο μου δεν θα διστάσει να υποβάλει περαιτέρω αιτήσεις για έκδοση ενταλμάτων σύλληψης εάν και εφόσον θεωρήσουμε ότι πληρούται το όριο της ρεαλιστικής προοπτικής καταδίκης. Ανανεώνω την έκκλησή μου προς όλα τα μέρη της τρέχουσας σύγκρουσης να συμμορφωθούν με το νόμο τώρα.

Επιθυμώ επίσης να τονίσω ότι η αρχή της συμπληρωματικότητας, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο του Καταστατικού της Ρώμης, θα συνεχίσει να αξιολογείται από το Γραφείο μου καθώς θα αναλαμβάνουμε δράση σε σχέση με τα προαναφερθέντα φερόμενα εγκλήματα και τους φερόμενους ως δράστες και θα προχωρούμε σε άλλες κατευθύνσεις έρευνας. Η συμπληρωματικότητα, ωστόσο, απαιτεί την αναβολή στις εθνικές αρχές μόνο όταν αυτές συμμετέχουν σε ανεξάρτητες και αμερόληπτες δικαστικές διαδικασίες που δεν προστατεύουν τους υπόπτους και δεν είναι προσχηματικές. Απαιτεί διεξοδικές έρευνες σε όλα τα επίπεδα που να αφορούν τις πολιτικές και τις ενέργειες που διέπουν αυτές τις εφαρμογές.

Ας είμαστε σήμερα ξεκάθαροι σε ένα βασικό ζήτημα: αν δεν επιδείξουμε τη βούλησή μας να εφαρμόσουμε τον νόμο ισότιμα, αν θεωρηθεί ότι εφαρμόζεται επιλεκτικά, θα δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την κατάρρευσή του. Με τον τρόπο αυτό, θα χαλαρώσουμε τους εναπομείναντες δεσμούς που μας κρατούν ενωμένους, τους σταθεροποιητικούς δεσμούς μεταξύ όλων των κοινοτήτων και των ατόμων, το δίχτυ ασφαλείας στο οποίο προσβλέπουν όλα τα θύματα σε περιόδους πόνου. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή.

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να αποδείξουμε συλλογικά ότι το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, η θεμελιώδης βάση για την ανθρώπινη συμπεριφορά κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, ισχύει για όλα τα άτομα και εφαρμόζεται εξίσου σε όλες τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει το Γραφείο μου και το Δικαστήριο. Με αυτόν τον τρόπο θα αποδείξουμε, απτά, ότι οι ζωές όλων των ανθρώπων έχουν την ίδια αξία.

Πηγές:

 https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF

https://www.cna.gr/world/entalmata-syllipsis-gia-netaniachoy-kai-igeti-chamas-zita-o-eisaggeleas-toy-diethnoys-poinikoy-dikastirioy/

Δε θα ασχοληθούμε με το πανηγύρι που λέγεται Eurovision. Άλλωστε, εδώ και πολλές δεκαετίες έχει επιλέξει, αντί για διαγωνισμός τραγουδιού, να είναι κάτι άλλο που δε μας ενδιαφέρει καθόλου. Βέβαια, υπάρχει ένα θέμα με το ότι το υποτιθέμενα σοβαρό κρατικό μας κανάλι συμμετέχει σε αυτή την επίδειξη κακής αισθητικής, αλλά αυτό το έχουμε αποδεχτεί, μέσα σε όλα τα άλλα που έχουμε συνηθίσει να αποδεχόμαστε. Ένα άλλο θέμα είναι ότι οι διοργανωτές του διαγωνισμού, ενώ διατείνονται ότι δεν χωράει η πολιτική στη διοργάνωση, οι ίδιοι δρουν πολιτικά επιλέγοντας να αποκλείσουν τη Ρωσία για παράδειγμα. Αλλά και με την υποκρισία είμαστε συνηθισμένοι

Δε θα ασχοληθούμε λοιπόν με το πανηγύρι, αλλά με τα απόνερά του. Και αυτά ήταν πολλά και ποικίλα. Και κυρίως πολιτικά. Γιατί αυτό το υποτιθέμενο non-politicall γεγονός προκάλεσε αντιδράσεις ανώτερων πολιτικών αξιωματούχων.

Ο Έλληνας κυβερνητικός εκπρόσωπος κατηγόρησε τη Μαρίνα Σάτι -που χασμουριόταν την ώρα που μιλούσε η Ισραηλινή εκπρόσωπος- ότι προσέβαλλε με τη συμπεριφορά της τους Έλληνες πολίτες που την έστειλαν στο διαγωνισμό. Ποιος μιλάει τώρα; Αυτός που δεν ενοχλείται ούτε στο ελάχιστο από τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα. Αυτός που τολμά να δικαιολογεί τον Άδωνι Γεωργιάδη για τις χειρόγραφες επιστολές του Ιησού που πουλούσε (!), λέγοντας πως το 'έκανε για να θρέψει την οικογένειά του (!)

Μίλησε και η Ρωσίδα υπουργός Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα, εντυπωσιάζοντας για μια ακόμη φορά με το εύρος των παρεμβάσεών της,  λέγοντας πως «Ο διαγωνισμός Eurovision 2024 ξεπέρασε κάθε όργιο, εκδήλωση ή τελετουργική ιεροσυλία». Να μας συγχωρεί η Μαρία Ζαχάροβα, αλλά όσο και να αντιλαμβανόμαστε το στραγγαλισμό που προωθεί το ΝΑΤΟ επί δεκαετίες στη Ρωσία, η «καθαρότητα» του καθεστώτος Πούτιν μας τρομάζει

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι απανταχού ακροδεξιοί μιλώντας για «έκπτωση των ευρωπαϊκών αξιών» και για «σατανιστές και ανώμαλους που θα διαφθείρουν τη νεολαία, θα την αποχαυνώσουν και θα την κάνουν έρμαιο του ισλαμοφασισμού». Και όλα αυτά, με αναρτήσεις που σπέρνουν χολή και μίσος

Ένα από αυτά που κατάφερε η φετινή διοργάνωση ήταν να φανεί η διείσδυση της ακροδεξιάς ιδεολογίας σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ένα κομμάτι που, όπως δείχνει η συμπεριφορά του στα social media, όχι μόνο αδιαφορεί για τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα, αλλά τα επικροτεί και τα επιβραβεύει, κινούμενο από μια έμφυτη και ρατσιστική απέχθεια προς τους Άραβες και τους Μουσουλμάνους.

Από ανάρτηση δημοτικού συμβούλου της Ραφήνας και πρώην αντιδήμαρχου, γνωστού για τον επιθετικό, σεξιστικό, ρατσιστικό και εθνικιστικό λόγο του.

Μέσα σε με μια ανάρτηση, η επιτομή όλης της ακροδεξιάς 

Είναι το κομμάτι που αλωνίζει στα social media σπέρνοντας μίσος για κάθε διαφορετικό, αλλόθρησκο και αλλοεθνή. Είναι το κομμάτι που θίχτηκε από την αναφορά των δύο χορευτών της Σάτι πως είναι «Έλληνες Τούρκοι». Οι πιο απαίδευτοι από αυτούς δεν μπορούσαν να κατανοήσουν αυτή τη δήλωση, ενώ οι πιο υποψιασμένοι, όπως ο Μπογδάνος, μιλούσαν για παραβίαση της συνθήκης της Λωζάννης. Αυτοί που μιλούν με εθνική υπερηφάνεια για Έλληνες της Αλβανίας, για Έλληνες της Αμερικής, για Έλληνες της Αυστραλίας, δεν μπορούν να δεχτούν πώς υπάρχουν Έλληνες πολίτες που δηλώνουν πως είναι Τούρκοι στην καταγωγή και νιώθουν Τούρκοι αφού με αυτούς που βρίσκονται στην άλλη πλευρά των συνόρων έχουν την ίδια γλώσσα, την ίδια θρησκεία, τις ίδιες παραδόσεις. Όταν όμως αρνείσαι την πραγματικότητα και προτιμάς να βυθίζεις το κεφάλι σου στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο, δεν έχεις καμία ελπίδα να γλιτώσεις

Εμείς, από τη συμμετοχή της Μαρίνας Σάτι, θα κρατήσουμε τη δήλωση που έκανε στη συνέντευξη Τύπου, όταν ένας Τούρκος δημοσιογράφος της είπε πως «απόψε εκπροσώπησες όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά τα Βαλκάνια και την Τουρκία. Aπόψε μας ένωσε πραγματικά η μουσική. Τι σκέφτεσαι επ’ αυτού;».

Η Μαρίνα Σάτι τον ευχαρίστησε λέγοντας «σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό που είπες, ειδικά από την στιγμή που δεν είναι εδώ η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Αυτό που είπες είναι και η αλήθεια. Αγαπάμε πραγματικά την Τουρκία και θέλω να επαναλάβω εδώ, απόψε κάτι που έχω ξαναπεί.

Είχα έναν δάσκαλο μουσικής που μου δίδασκε κλίμακες (σκάλες) από την ανατολική Μεσόγειο. Έτσι ακούγαμε τραγούδια από την Τουρκία, την Ελλάδα, το Ιράν, το Αζερμπαϊτζάν. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς γίνεται να έχουν τόσα κοινά και ποιες είναι οι διαφορές τους.

Ο δάσκαλος μου, μού είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Πως η ηλικία της κουλτούρας και των παραδόσεων αυτής της περιοχής του κόσμου, είναι πολύ μεγαλύτερη από την ηλικία των συνόρων μεταξύ αυτών των χωρών

Αναμφισβήτητα λοιπόν, μοιραζόμαστε πολλά. Σας αγαπάμε και σε ευχαριστώ πολύ»

Ας αφήσουμε λοιπόν τη χαρισματική και συμπαθέστατη Μαρίνα Σάτι να συνεχίσει να κάνει την όμορφη δουλειά που πράγματι ξέρει να κάνει – ξεχνώντας αυτό το κατασκεύασμα που κλήθηκε να υποστηρίξει - και ας στείλουμε του χρόνου στη Eurovision, την Παπαρίζου και τη Φουρέιρα. Ή την Πάολα και τον Τσαλίκη. Αυτό είναι το σωστό. Για όλους. Έκαστος στο είδος του. Να ησυχάσουν τα πρωϊνάδικα, ο Λιάγκας και οι ακροδεξιοί.

Όσο για εμάς τους υπόλοιπους, ας θυμηθούμε πως αυτή τη στιγμή ένας παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται προ των πυλών με αφορμή την Ουκρανία και ένας ολόκληρος λαός στην Παλαιστίνη δολοφονείται και εκτοπίζεται από τη χώρα όπου ζούσε επί χιλιετίες. Την ίδια στιγμή, η πιο ανόητη και επικίνδυνη ελληνική κυβέρνηση που έχουμε γνωρίσει, συντηρεί τη φλόγα του πολέμου στην Ουκρανία στέλνοντας όπλα και στέκεται δίπλα στο εγκληματικό καθεστώς του Ισραήλ

Αν δε μας ενδιαφέρει ούτε αυτό, ας αναλογιστούμε τουλάχιστον πως, αν γλιτώσουμε από τους πολέμους, μας περιμένουν η ακρίβεια, οι εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας, οι εξευτελιστικοί μισθοί, το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών της χώρας και η διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας.

Ή … ούτε κι αυτά μας ενδιαφέρουν πια;

Όταν το κράτος αποφασίζει πως οι κοινωνικές δομές κοστίζουν και όταν  τα πάντα φαίνεται πως τα κινεί μόνο το κέρδος, ο ψυχιατρικός εγκλεισμός φαντάζει η πιο εύκολη λύση. Ένα ενδιαφέρον άρθρο του κοινωνιολόγου και συνεργάτη μας , Αλέξη Κροκιδά, που δημοσιεύτηκε και στην Εφημερίδα των Συντακτών, προσπαθεί να φωτίσει το θέμα διερευνώντας τις αιτίες που οδηγούν τις κοινωνίες στην εύκολη, αλλά έσχατη λύση του εγκλεισμού

O καταναγκασμός συνεχίζει να αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα της ψυχιατρικής. Έχει δύο διακριτές, αλλά αλληλένδετες όψεις. Πρώτον, την στέρηση της ελευθερίας μέσω του μηχανισμού της ακούσιας νοσηλείας και δεύτερον την αναγκαστική - δηλαδή χωρίς την πλήρη και ενημερωμένη συναίνεση του ασθενή - φαρμακευτική αγωγή, την ηλεκτροσπασμοθεραπεία (κοινώς ηλεκτροσόκ) και άλλες ιατρικές παρεμβάσεις συμπεριλαμβανομένης και της λοβοτομής (ή λευκοτομής) η οποία, αν και σχετικά σπάνια πλέον, ακόμα χρησιμοποιείται.

Γιατί όμως κλείνουμε ανθρώπους σε ψυχιατρικές κλινικές παρά την θέληση τους;

Η συνηθισμένη απάντηση είναι, για το καλό τους ή / και για την προστασία άλλων, ή κάποια συνδυαστική παραλλαγή στο ίδιο θέμα. Σε όλες τις χώρες στον κόσμο όπου υπάρχει σχετική νομοθεσία (δεν υπάρχει σε όλες), οι διατάξεις που ορίζουν πώς μπορεί κάποιος να εισαχθεί στο νοσοκομείο παρά την θέληση του, είναι λίγο ή πολύ οι ίδιες.

Οι προϋποθέσεις ή τα κριτήρια είναι:

Να έχει κάποια αναγνωρισμένη ψυχική διαταραχή, δηλαδή πιστοποιημένη διάγνωση.

Να μην είναι σε θέση να κρίνει για το συμφέρον της υγείας του.

Για το καλό της υγείας του, δηλαδή να υπάρχει η πρόβλεψη ότι η κατάστασή του πρόκειται να επιδεινωθεί, ή η βελτίωσή του να αποκλειστεί, αν δεν υποβληθεί σε ακούσια νοσηλεία και αναγκαστική θεραπεία.

Κριτήριο επικινδυνότητας. Η ακούσια νοσηλεία είναι απαραίτητη για να αποτραπούν πράξεις βίας προς άλλους, ή / και για να προληφθεί η αυτοκτονία

Δεν απαιτούνται βέβαια όλα τα παραπάνω και υπάρχουν παραλλαγές εδώ κι εκεί, αλλά βασικά, αυτά είναι τα κριτήρια, οι προϋποθέσεις για ακούσια νοσηλεία. Να σημειωθεί εδώ εν παρόδω, ότι το λεγόμενο κριτήριο επικινδυνότητας (πρόβλεψη για πράξεις βίας) καταργήθηκε σιωπηρά από την Συνθήκη του Οβιέδο (Άρθρο 7) που υπογράφηκε τον Απρίλιο του 1997 και επικυρώθηκε εδώ στην Ελλάδα με τον Νόµο 2619/1998 (ΦΕΚ Α'132).

Παρόλα αυτά στην πράξη, η εκτίμηση επικινδυνότητας συνεχίζει να αποτελεί, συνδυαστικά με άλλα κριτήρια, το πιο συνηθισμένο κριτήριο για τον ακούσιο εγκλεισμό. Εδώ επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια η έννοια της επικινδυνότητας στα ψυχιατρικά συμφραζόμενα είναι κοινωνικά επικίνδυνη και επιστημονικά ατεκμηρίωτη. Το μακρινό 2017, η πολύ αγαπητή μου Φωτεινή Τσαλίκογλου, συγγραφέας και καθηγήτρια ψυχολογίας τότε στο Πάντειο, έγραφε στην εφ.συν. για την έννοια και χρήση της επικινδυνότητας στην ψυχιατρική, https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/101484_i-epikindynotita-einai-mia-epikindyni-ennoia. Δεν έχω τίποτα να προσθέσω εδώ στην έξοχη ανάλυση της. Μόνο προτείνω σε όσους δεν την έχουν διαβάσει, να το κάνουν. Όντως, όπως χρησιμοποιείται στον «ψ» χώρο, πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη έννοια.

Ο επικίνδυνος «τρελός» εξάλλου, έχει αποδειχθεί από την πλειοψηφία των σχετικών ερευνών ότι είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνος από τον μη «τρελό» εκτός «ψ» χώρου. Ας πούμε ο Άδωνις Γεωργιάδης (φυσικά και τα πολιτικά του αφεντικά) είναι άκρως επικίνδυνος για την δημόσια υγεία. Όπως και ο πρώην υπουργός μεταφορών Κ. Καραμανλής (και τα πολιτικά του αφεντικά) ήταν εγκληματικά επικίνδυνος για τις ζωές των ανθρώπων που επέβαιναν στην αμαξοστοιχία στις 28 Φεβρουαρίου 2023.

Αλλά ας επιστρέψω στα δυστοπικό ψυχιατρικό πεδίο.

Η Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρία (αν και δεν προσυπογράφω στον όρο Αναπηρία για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλύσω εδώ) στις Οδηγίες που διατύπωσε πάνω στο Άρθρο 14 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία και που υιοθετήθηκε κατά την 14η συνεδρία της τον Σεπτέμβριο του 2015, κάνει σαφή μνεία στην επικινδυνότητα, υπογραμμίζοντας ότι (ούτε) το κριτήριο της επικινδυνότητας μπορεί να δικαιολογήσει τον ακούσιο εγκλεισμό και άρα την στέρηση της ελευθερίας τους. Το Άρθρο 14, επιβεβαιώνει η Επιτροπή, δεν επιτρέπει καμία εξαίρεση, ούτε το κριτήριο της επικινδυνότητας και καλεί τα κράτη μέλη που έχουν συνυπογράψει την Σύμβαση να προβούν στις κατάλληλες ενέργειες για την απόλυτη κατάργηση, δηλαδή χωρίς καμία εξαίρεση, της κράτησης / στέρησης ελευθερίας ατόμων με αναπηρία. Για το ιστορικό, χώρες που έχουν υπογράψει αλλά δεν έχουν επικυρώσει την Σύμβαση περιλαμβάνουν τις ΗΠΑ, το Τσαντ, τη Λιβύη, το Ουζμπεκιστάν.

Επίσης, ενδεικτικά αναφέρω εδώ, ο Dainius Pūras (2014-2020) Ειδικός Εισηγητής για το Δικαίωμα όλων στην απόλαυση του υψηλότερου επιπέδου Σωματικής και Ψυχικής Υγείας, καθώς και ο Juan E. Méndez (2010 -16) Ειδικός Εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για τα Βασανιστήρια και κάθε άλλη βάναυση, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία, έχουν σε σχετικές αναφορές τους καλέσει εμφατικά όλα τα κράτη μέλη που έχουν υπογράψει την Σύμβαση να προβούν άμεσα σε ενέργειες για την απόλυτη απαγόρευση της ακούσιας νοσηλείας και κάθε καταναγκαστικής ιατρικής παρέμβασης σε άτομα με αναπηρίες, συμπεριλαμβανομένων των μη συναινετικών ψυχοχειρουργικών επεμβάσεων, ηλεκτροσόκ, ψυχοτρόπων φαρμάκων όπως τα νευροληπτικά, της χρήσης καθήλωσης και απομόνωσης βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.

Δεν είναι βέβαια μόνο η έννοια της επικινδυνότητας που είναι προβληματική και επικίνδυνη. Αν εξετάσει κανείς ένα ένα και τα υπόλοιπα κριτήρια, Διάγνωση, Να μην είναι σε θέση να κρίνει... Για το καλό της υγείας του..., θα ανακαλύψει ότι όλα είναι εξόχως προβληματικά, επιστημονικά ατεκμηρίωτα, αναποτελεσματικά και εν τέλει επικίνδυνα όχι μόνο για το άτομο που υπόκειται τον εξευτελισμό και την κτηνωδία του καταναγκασμού, αλλά και για την ίδια την πολύπαθη ύπαρξη της κοινωνικής ελευθερίας. Η ελευθερία δεν μπορεί εξάλλου ποτέ να είναι μόνο ατομική υπόθεση.

Παρόλα αυτά, ή ίσως ακριβώς γι αυτό, ο καταναγκασμός, η καταστολή, ο έλεγχος και όχι η φροντίδα και η αλληλεγγύη, συνεχίζουν να αποτελούν τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται το ψυχιατρικό στερέωμα.

Γιατί; Ποιος φοβάται τελικά την κατάργηση του ακούσιου εγκλεισμού και της καταναγκαστικής «θεραπείας»;

Ας δούμε συνοπτικά.

Οι ψυχίατροι, αλλά και άλλοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας, όπως οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι νοσηλευτές και οι ψυχολόγοι που αρνούνται πεισματικά να απεκδυθούν της εξουσίας που τους πρσφέρουν οι ρόλοι τους. Οι θεσμικοί, υπερ-θεσμικοί και συμβολικοί ρόλοι των επαγγελματιών ψυχικής υγείας είναι δομημένοι πάνω σε μία απειλή: είτε θα συμμορφωθείς με την θεραπεία σου, είτε θα στην επιβάλω εγώ. Δεν μας ενδιαφέρει που δεν έχεις τελέσει κάποια αξιόποινη πράξη. Ο νόμος μας δίνει το δικαίωμα και την εξουσία να σου στερήσουμε την ελευθερία σου για όσο κρίνουμε εμείς αναγκαίο, και όχι μόνο να σου στερήσουμε την ελευθερία σου, αλλά και να σε δέσουμε αν το κρίνουμε αναγκαίο, να σε ακινητοποιήσουμε, να κατεβάσουμε το βρακί σου και να σου κάνουμε μια ένεση ζουκλοπενθιξολ να δεις τον ουρανό σφοντύλι. Για το καλό σου. Τόσο απλά και τόσο ανατριχιαστικά.

Οι φαρμακοβιομηχανίες. Το μέγεθος της παγκόσμιας αγοράς μόνο για τα λεγόμενα αντιψυχωτικά, κατηγορία φαρμάκων που χρησιμοποιούνται καταναγκαστικά κατ’ εξοχήν σε ακούσιους εγκλεισμούς, εκτιμάται στα 18 δις δολάρια για το 2023, με πρόβλεψη να φτάσει τα 37 δις μέχρι το 2032. Οι φαρμακοβιομηχανίες το’ χουν τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Γνωρίζουν πολύ καλά μιας και το έχουν υπολογίσει μέχρι το τελευταίο δολάριο, ότι ελλείψει καταναγκασμού, η αγορά θα συρρικνωθεί δραματικά.

Το κράτος. Η ψυχιατρική και ολόκληρη η «ψ» βιομηχανία, είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς συμμόρφωσης, τρόμου, υποταγής και καταστολής. Αν αφαιρεθεί το κομμάτι του καταναγκασμού, το κράτος θα χάσει ένα πολύτιμο και καλο-ακονισμένο εργαλείο τρομο-κρατικής πολιτικής. Η εκκλησία ήταν για αιώνες ο καλύτερος σύμμαχος της εξουσίας. Τον ρόλο αυτό έχει αναλάβει πλέον η ψυχιατρική και τον παίζει πολύ καλά. Ας θυμηθούμε ενδεικτικά, ότι αυτό που απέτυχε το Ιταλικό κράτος μέσω της δικαιοσύνης, παρά τις επίμονες και «φιλότιμες» προσπάθειες που κατέβαλε για πολλά χρόνια, δηλαδή να εξαφανίσει τον τρυφερό και αφοσιωμένο δάσκαλο δημοτικού και αναρχικό ακτιβιστή Francesco Mastrogiovanni, το κατάφερε η ψυχιατρική δολοφονώντας τον μέσα σε 4 ημέρες ακούσιας νοσηλείας, μηχανικής καθήλωσης για 82 ώρες και χημικής καταστολής σε ψυχιατρικό θάλαμο στην κλινική San Luca στη πόλη Vallo della Lucania, περιφέρεια Σαλέρνο στις 4 Αυγούστυ 2009. Το ανατριχιαστικό βίντεο των βασανιστηρίων που υπέστη (από κάμερες του νοσοκομείου) είναι προσβάσιμο στο διαδίκτυο, μετά από απόφαση της οικογένειας του να το δημοσιοποιήσει.

Οι οικογένειες των ψυχικά πασχόντων. Είναι γνωστό και ερευνητικά καταγεγραμμένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ακούσιων νοσηλειών στην Ελλάδα ξεκινάει από οικογένειες, συχνά απελπισμένες, οι οποίες μη έχοντας πού αλλού να απευθυνθούν, απευθύνονται στον εισαγγελέα ζητώντας εισαγγελική παραγγελία για ακούσια νοσηλεία. Κατανοητό να φοβούνται την κατάργηση της ακούσιας νοσηλείας όταν δεν υπάρχει ένα αποτελεσματικό και απαρτιωμένο δίκτυο υποστήριξης και φροντίδας στην κοινότητα βασισμένο στην συναίνεση και στην ανθρωπιά. Όσο οδυνηρό κι αν ακούγεται αυτό, ας μη διστάσουμε να πούμε κάτι που υποστηρίζεται πλέον από έναν αυξανόμενο αριθμό ερευνών, ο τρόπος που λειτουργούν κάποιες οικογένειες σε συγκεκριμένα κοινωνικά συμφραζόμενα και αντίξοες κοινωνικές συνθήκες, είναι, αν όχι καθοριστικός, τουλάχιστον πολύ σημαντικός για την εμφάνιση ακόμα και διατήρηση της ψυχικής οδύνης.

Ακόμα και άτομα που έχουν τα ίδια υποβληθεί στην διαδικασία της ακούσιας νοσηλείας και ακούσιας λήψης φαρμακευτικής αγωγής. Παρόλο που σχεδόν όλες οι έρευνες έχουν αναδείξει ότι τα άτομα που υπόκεινται σ’ αυτή τη βάρβαρη διαδικασία, το βιώνουν ως κάτι εξευτελιστικό, βίαιο και τραυματικό, υπάρχουν ακόμα αυτοί που φοβούνται την κατάργηση του ακούσιου εγκλεισμού. Ίσως γιατί δεν μπορούν να φανταστούν εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της ψυχικής οδύνης. Ίσως γιατί η απειλή της τρομο-κρατίας μπορεί να διαλύσει την ίδια την φαντασία και φαντασίωση της ελευθερίας. Ίσως γιατί έχουν πειστεί ότι ο καταναγκασμός λειτουργεί.

Ο «μέσος» πολίτης, δηλαδή ο κόσμος γενικά. Η πατερναλιστική-ιατρική ιδεολογία της «τρέλας», με όλα τα βασικά συστατικά της στοιχεία, ότι πχ ο τρελός είναι εξ ορισμού ανίκανος να πάρει λογικές αποφάσεις, ότι δεν γνωρίζει το συμφέρον του και τί είναι για το καλό του, ότι είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και για τους άλλους και ότι οφείλουμε να τον σώσουμε από την τρέλα του, να τον «θεραπεύσουμε» ακόμα και παρά την θέληση του, εξάλλου ως τρελός δεν έχει ελεύθερη βούληση, είναι τόσο επιτυχημένη που δεν εμφανίζεται καν ως ιδεολογία, αλλά ως αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Πώς να μη φοβάται ο κόσμος;

Ποιούς αλήθεια θέλουμε να σώσουμε;

Περίπου 7 εκατομμύρια θάνατοι τον χρόνο προκαλούνται από το κάπνισμα. Γιατί δεν κλείνουμε μέσα τους καπνιστές παρά την θέληση τους να τους σώσουμε;

Περίπου 4 εκατομμύρια θάνατοι τον χρόνο προκαλούνται από χρήση αλκοόλ. Γιατί δεν κλείνουμε αυτούς που πίνουν να τους σώσουμε κι αυτούς;

Περίπου 1.5 εκατομμύρια θάνατοι σε τροχαία. Γιατί δεν υποχρεώνουμε όλους ανεξαιρέτως τους οδηγούς σε τεστ επικινδυνότητας κι όσοι βρεθούν επικίνδυνοι να τους κλείσουμε μέσα προληπτικά για την προστασία των άλλων;

Γιατί; Γιατί αυτοί είναι λογικοί και ξέρουν τα ρίσκα που παίρνουν, ενώ οι τρελοί είναι τρελοί και δεν ξέρουν τα ρίσκα που παίρνουν και πρέπει να τους σώσουμε;

Και τι θα πει σωτηρία άραγε;

Μήπως «Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ' όλους τους σωτήρες, αυτή 'ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;» που έλεγε ο Καζαντζάκης;

Καλή ανάσταση και καλή λευτεριά.

 Αλέξης Κροκιδάς, Κοινωνιολόγος

«Αλλάξανε οι καιροί και τα ήθη». Με αυτή την ανακοίνωση ένας επιχειρηματίας αποχαιρετά την πελατεία του στο κέντρο της Αθήνας, δηλώνοντας με τον τρόπο του το τέλος μιας εποχής. Το κατάστημα αυτό, ένα καφεκοπτείο, ήταν μια ιστορική οικογενειακή επιχείρηση. Όπως αναφέρει ο άνθρωπος που ανέβασε τη φωτογραφία στο διαδίκτυο – έχουν περάσει πλέον μερικοί μήνες από τότε και η πηγή της φωτογραφίας πλέον μας διαφεύγει ώστε να της αποδώσουμε τα εύσημα -  στην ίδια περιοχή έχει κλείσει ήδη ένας φούρνος και ένα κρεοπωλείο. Την ίδια στιγμή,  στην ίδια περιοχή, εκτινάσσεται εκρηκτικά η  αγορά ακινήτων, κυρίως για τουριστική εκμετάλλευση. Ισόγεια καταστήματα μετατρέπονται σε  σύγχρονα διαμερίσματα και η οικονομία του μικρόκοσμου της γειτονιάς διαλύεται. Καταστήματα που σχετίζονταν με την καθημερινότητα του κατοίκου κλείνουν και στη θέση τους ανοίγουν καφέ, μπαρ, σουβλατζίδικα, εστιατόρια, προορισμένα για τον επισκέπτη και τον τουρίστα. Η πόλη, από ζωντανό κύτταρο, μετατρέπεται σε απέραντο ξενοδοχείο και θεματικό πάρκο για τους τουρίστες με όλες τις παράπλευρες συνέπειες με κυριότερη από αυτές την εκδίωξη των παλιών κατοίκων της που δεν μπορούν πλέον να συμβαδίσουν με τα νέα δεδομένα, κυρίως οικονομικά, αλλά όχι μόνο

Αυτό, στο σύγχρονο λεξιλόγιο του άκρατου καπιταλισμού και της αλόγιστης ανάπτυξης με κάθε κόστος, αποκαλείται gentrification (εξευγενισμός). Ο “εξευγενισμός” χαρακτηρίζεται από την επιθετική αγορά και ανακαίνιση κατοικιών και καταστημάτων σε υποβαθμισμένες αστικές γειτονιές. Οι αγοραστές μπορεί να είναι και ιδιώτες, συνήθως όμως είναι επενδυτικές εταιρείες που στοχεύουν βέβαια στο κέρδος. Η συνοικία αναβαθμίζεται και αυτό μπορεί να ακούγεται καλό σε ένα πρώτο άκουσμα, είναι καλό όμως μόνο για όσους μπορούν να αντέξουν τις αναπόφευκτες αυξήσεις των ενοικίων. Και αυτοί δεν είναι σίγουρα πολλοί από τους παλιούς κατοίκους των περιοχών αυτών, οι οποίοι σιγά σιγά εκ των πραγμάτων ωθούνται προς την έξοδο και την αναζήτηση άλλων φτηνότερων  περιοχών. Τη θέση τους θα πάρουν ανερχόμενες οικονομικές τάξεις που έλκονται από τη λάμψη και την γκλαμουριά που αποκτά η περιοχή και που δεν έχουν σχέση με την ιστορία και τον παλμό της. Αλλά και τουρίστες που θα φιλοξενηθούν στα ολοένα και επεκτεινόμενα διαμερίσματα βραχυχρόνιας μίσθωσης (Airbnb). Στην ουσία πρόκειται για εισβολή της μεσαίας τάξης, που κατοικούσε στα προάστια, στο κέντρο της Αθήνας αλλά και για εισβολή τουριστών. Η περιοχή θα αποχρωματιστεί απουσία των κυττάρων της που της έδιναν ζωή, θα μετατραπεί σε τουριστικό προϊόν προς κατανάλωση, θα ξεζουμιστεί και πολύ πιθανό σύντομα θα εγκαταλειφθεί για χάρη κάποιας άλλης περιοχής, που θα φαντάζει ως η νέα ευκαιρία για επένδυση. Και κάπως έτσι μια πόλη δεν αποκτά ποτέ ταυτότητα

Φαίνεται πως ο καπιταλισμός μόνο δύο καταστάσεις γνωρίζει. Ή την εγκατάλειψη  ολόκληρων περιοχών και την αναπόφευκτη παράδοσή τους στη βρωμιά και στην παρανομία ή τον “εξευγενισμό” για τους έχοντες. Τρίτη λύση για αξιοπρεπή διαβίωση για όλους, φαίνεται πως δεν διαθέτει

Μια από τις πρώτες περιοχές της Αθήνας που υπέστη τον “εξευγενισμό”, ήδη από τη δεκαετία 1990-2000, είναι το Μεταξουργείο. Οι αναπλάσεις που έγιναν στην Αθήνα, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, περιέλαβαν και την παραμελημένη έως τότε συνοικία του Μεταξουργείου. Οι πεζοδρομήσεις και οι πλατείες της περιοχής προέρχονται από εκείνη την περίοδο. Μέχρι τότε, η περιοχή ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένη έπειτα από την αποβιομηχάνισή της, ενώ παράλληλα ήταν στιγματισμένη  ως κακόφημη από τους οίκους ανοχής και τις πιάτσες ναρκωτικών. Ο “εξευγενισμός” έφερε έντονο ενδιαφέρον στην περιοχή για τα επενδυτικά κοράκια, καθώς υπήρχε άφθονο ανεκμετάλλευτο κτιριακό απόθεμα. Είναι χαρακτηριστικό πως μία εταιρεία μόνο, η Ολίαρος Α.Ε, αγόρασε δεκάδες ακίνητα σε Κεραμεικό και Μεταξουργείο

Ήρθε όμως η Κρίση των Μνημονίων και τα σχέδια αναμόρφωσης πήραν αναβολή. Αποτέλεσμα αυτού, μέσα ακριβώς στα χρόνια της αβεβαιότητας και της οικονομικής δυσπραγίας, το Μεταξουργείο να ζήσει μία πρωτοφανή άνθιση. Τα αναπόφευκτα χαμηλά ενοίκια έφεραν θέατρα και χώρους τέχνης. Εναλλακτικά μπαρ και καφενεία άνοιγαν το ένα μετά το άλλο, ενώ στα άδεια οικήματα έκαναν την εμφάνισή τους συνελεύσεις και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, όπως ο «Άλλος Άνθρωπος» για τη διανομή φαγητού.

Παράλληλα  όμως με τις κινήσεις αυτές, οι αγοραπωλησίες των ακινήτων δε σταμάτησαν, καθώς οι χαμηλές τιμές εξακολουθούσαν να προσελκύουν τα επενδυτικά κοράκια που ήξεραν πως αργά ή γρήγορα το χρηματιστήριο των ακινήτων θα ανέκαμπτε. Η παρουσία δε όλων αυτών των νέων δραστηριοτήτων, ήταν βέβαιο πως θα έδινε προστιθέμενη αξία στην περιοχή. Οι αγοραπωλησίες που συντελέστηκαν εκείνη την περίοδο στο Μεταξουργείο και στον Κεραμεικό ήταν σαρωτικές

Αυτή τη στιγμή, στον Κεραμεικό και το Μεταξουργείο είναι διαθέσιμες εκατοντάδες  βραχυχρόνιες μισθώσεις (Airbnb), με την πλειονότητά τους να ανήκει σε ιδιοκτήτες που διαχειρίζονται πολλές μονάδες ως επιχείρηση. Παράλληλα, τα διαμερίσματα που διατίθενται για μακροχρόνια ενοικίαση είναι πολύ λιγότερα, με αποτέλεσμα το ύψος του ενοικίου να είναι απαγορευτικό για το μέσο πολίτη. Πολλά νέα άτομα που είχαν νοικιάσει σπίτια στην περιοχή την εποχή των χαμηλών μισθώσεων, έχουν αναγκαστεί να φύγουν. Όπως διαβάζουμε από σχετικό ρεπορτάζ του oneman, ένα από αυτά τα άτομα που ακόμη μένει στην περιοχή είναι η Χριστίνα: «Περίπου 200 άτομα πρέπει να έχουμε απομείνει σήμερα με παλιά συμβόλαια στην περιοχή. Και όλοι μας είχαμε έρθει επειδή ήμασταν χαμηλόμισθοι και ψάχναμε φθηνά ενοίκια – 200 με 250 €. Έχουν εξαφανιστεί αυτά τα νούμερα»

Αναφέρει ακόμη το παράδειγμα της οδού Πλαταιών, η οποία έχει εξαγοραστεί στο σύνολό της, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο σπίτι, από την επενδυτική εταιρεία «Πλαταιών ΑΕ». Αλλά και το παράδειγμα της κοινωνικής κουζίνας «Άλλος Άνθρωπος», που μέσα στην τελευταία δεκαετία έχει αναγκαστεί να μεταφερθεί τρεις φορές από την έδρα του, εξαιτίας της συνεχούς αύξησης των ενοικίων

Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο το Μεταξουργείο και τον Κεραμεικό. Αφορά και άλλες περιοχές, όπως το Γκάζι, το Κουκάκι, το Παγκράτι, τα Πετράλωνα. Ακόμη και η Κυψέλη που έδειχνε ότι αντιστέκεται, πολιορκείται από τον εξευγενισμό. Ήδη, έχει πανάκριβα ενοίκια. Αυτό που φαίνεται να σώζει την ιστορική συνοικία από τον αποχρωματισμό, είναι αυτή ακριβώς η ιστορία της και το ένδοξο παρελθόν της και η συνεχής κατοίκησή της από τρεις συνεχόμενες γενιές. Ο “εξευγενισμός” όμως που την πολιορκεί, την καθιστά όλο και πιο απαγορευτική για όσους θέλουν να νοικιάσουν σπίτι σε αυτήν

Σύμφωνα με έκθεση της Τράπεζας Πειραιώς, από την ελληνική αγορά ακινήτων λείπουν 212.000 κατοικίες. Βασική αιτία είναι η διάθεση 170.000 κατοικιών σε πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης (Αirbnb) και αυτός είναι και ο βασικός λόγος της εκτόξευσης των ενοικίων.

Ήδη, οι πρώτες αντιδράσεις των κατοίκων έχουν αρχίσει να καταγράφονται. Πριν από λίγες ημέρες, στις αρχές του Απριλίου, πλήθος πολιτών και συλλογικοτήτων, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της νεοσύστατης πρωτοβουλίας «Γειτονιές για το δικαίωμα στη στέγη», στο πλαίσιο της εβδομάδας για την Ευρωπαϊκή Συμμαχία Δράσης για το δικαίωμα στη Στέγη και την Πόλη, προχώρησε σε συγκέντρωση και διαμαρτυρία

Η κινητοποίηση ξεκίνησε με συγκέντρωση στο Θησείο και συνεχίστηκε με πορεία στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών στο Σύνταγμα μέσω της Σταδίου με βασικό σύνθημα : «Την πόλη μας θα πάρουμε απ' τους επενδυτές, αντίσταση θα κάνουμε σε όλες τις γειτονιές»

Οι διαδηλωτές κατήγγειλαν την απουσία μέριμνας για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης, τη ραγδαία αύξηση των ενοικίων και του κόστους ζωής, αλλά και την  τουριστικοποίηση σε κεντρικές περιοχές της πόλης

Ως λύση προτείνουν το πλαφόν στα ενοίκια, το φρένο στο Airbnb, την απαγόρευση των πλειστηριασμών και των εξώσεων, την κατάργηση του προγράμματος της golden visa, όπως επίσης τη λήψη μέτρων για δημόσια, οικονομικά προσιτή και αξιοπρεπή κοινωνική κατοικία

Η ζωή αλλάζει, έγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος, δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία. Στην περίπτωση αυτή όμως, δεν πρόκειται μόνο για μελαγχολία, είναι και θέμα επιβίωσης

Πηγές:

https://www.oneman.gr/onecity/urban/pigame-kai-thrinisame-stin-kideia-tou-metaxourgeiou/

https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/428618_tin-poli-mas-tha-paroyme-ap-toys-ependytes-antistasi-tha-kanoyme-se-oles-tis

https://www.kathimerini.gr/economy/562860070/leipoyn-212-000-akinita-apo-tin-agora/

https://www.reader.gr/ellada/517165_ti-einai-telika-gentrification-kai-poso-antehei-i-athina