Αυτή η πόλη, η Ραφήνα, διαφέρει από όλες τις πόλεις της Ελλάδας γιατί δεν διαθέτει ούτε την κατ' όνομα «αυτοδιοίκηση». Τα πάντα τα εξουσιάζει με την χειρότερη έννοια που μπορεί να λάβει η λέξη αυτή, ο σερίφης της. Ο σερίφης έχει τον δικό του νόμο και εννοεί να τον επιβάλει όπως πάντα. Καταργώντας κάθε έννοια δημοκρατίας και φιμώνοντας κάθε αντίθετη φωνή με τις άναρθρες κραυγές του ή τον κενό λόγο του, με τον οποίο εννοεί να ρυπαίνει τον χώρο που βρίσκεται, Πολύ συχνά χρησιμοποιεί και την προσβλητική του ειρωνεία, τέτοιου επιπέδου που θυμίζει έναν σύγχρονο ηθοποιό που νομίζει πως είναι κωμικός, όπως και ο σερίφης της Ραφήνας νομίζει πως είναι δήμαρχος. Από τις 13/3 μέχρι και το μεσημέρι της 15ης, ο σερίφης και τα όργανα του αποφάσισαν πως στο «Πέκος σίτυ» της φαντασίας του θα επιβάλει το δικό του νόμο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του ζητήσει τον λόγο. Αν δεν καταλάβατε που αναφερόμαστε, σας μεταφέρουμε αυτούσια την εξιστόρηση των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο ΓΕΛ της Ραφήνας τα τελευταία εικοσιτετράωρα, όπως τα βρήκαμε να περιγράφονται εκτενώς στο Instagram. Διαβάστε και όσοι είστε από την περιοχή της Ραφήνας, του Πικερμίου και των πέριξ οικισμών, θαυμάστε ποιος δηλώνει δήμαρχος της περιοχής, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί την ντροπή της.

Το βράδυ της Δευτέρας 13/03 και ώρα 23:30 στο Γενικό Λύκειο Ραφήνας έγινε κατάληψη σε συνέχεια της μαθητικής πορείας, στην οποία συμμετείχαν τα σχολεία του Μαραθώνα, της Νέας Μάκρης και της Ραφήνας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το έγκλημα στα Τέμπη.
Μετά από συμφωνία των παιδιών με τη διεύθυνση του σχολείου, αποφασίστηκε ότι η κατάληψη θα κρατούσε μία μέρα και το πρωί της Τετάρτης οι μαθητές θα καλούνταν στο σχολείο προκειμένου να διεξαχθεί η ψηφοφορία για το αν θα συνεχιστεί ή όχι η κατάληψη. Να σημειωθεί ότι στους γονείς των μαθητών στάλθηκε e-mail με το οποίο ενημερώθηκαν ότι τα μαθήματα θα ξεκινήσουν από την τέταρτη ώρα (10:50). Συνεπώς οι μαθητές δεν ενημερώθηκαν ποτέ επίσημα για την ψηφοφορία. Τα ξημερώματα της Τετάρτης 15/3 και ώρα 04:58, με παρέμβαση της διεύθυνσης του σχολείου και του δήμου, το σχολείο άνοιξε με τη βία. Μάλιστα, τα παιδιά βρίσκονταν πίσω από τις τοποθετημένες καρέκλες και τα θρανία με τα οποία έφραξαν τις εισόδους του σχολείου, το οποίο δεν διαθέτει καμία πόρτα και κινδύνευσαν να τραυματιστούν σοβαρά, αφού φώναζαν πως ήταν από πίσω προσπαθώντας να κρατήσουν την κατάληψη και δεν έλαβαν καμία απάντηση. Μία κοπέλα χτύπησε το χέρι της, ευτυχώς όχι σοβαρά.

Μία ώρα αργότερα, στις 05:58, στάλθηκε e-mail στους γονείς των μαθητών το οποίο αφορούσε την διάλυση της κατάληψης. Το επόμενο πρωί οι μαθητές συγκεντρώθηκαν στο σχολείο στην κανονική ώρα προσέλευσης, δηλαδή στις 08:15 ζητώντας εξηγήσεις από τη διεύθυνση όσον αφορά τα γεγονότα τα οποία είχαν προηγηθεί λίγες ώρες πριν. Οι απαντήσεις που έλαβαν ήταν αόριστες και εκτός αυτού, κατηγορήθηκαν για «σχολική βία» ενώ δέχτηκαν χαρακτηρισμούς, όπως «χούντα» και «φασίστες».
Η διεύθυνση κατηγόρησε το δήμο για τη βιαιότητα έναντι των μαθητών και έτσι με κοινή απόφαση, της πλειοψηφίας, οι μαθητές κατέβηκαν στο δημαρχείο της πόλης γύρω στις 09:00, με σκοπό να αναζητήσουν εκεί τις απαντήσεις τις οποίες δεν έλαβαν από τον σύλλογο διδασκόντων, καθώς και από τη διεύθυνση. Με συνοδεία δύο καθηγητών οι μαθητές προσπάθησαν να μιλήσουν με τον δήμαρχο, μάταια όμως, διότι εκείνος τους διέκοπτε συνεχώς και χαρακτήρισε την κίνηση τους ως «σχολική βία». Μάλιστα, ο ίδιος ο δήμαρχος έδιωξε τη συνοδό καθηγήτρια από το γραφείο, ανοίγοντας την πόρτα και προσβάλλοντας τη χωρίς να την αφήσει καν να μιλήσει. Οι προσπάθειες ωστόσο δεν σταμάτησαν.

Είτε κανείς συμφωνεί με την κατάληψη ως κίνηση είτε όχι, η βία έναντι των μαθητών από τις δημοτικές αρχές και τη σχολική κοινότητα είναι απαράδεκτη και δεν πρέπει να συγκαλύπτεται. Είναι ντροπή να φιμώνουμε τη νέα γενιά στης οποίας τα χέρια βρίσκεται το μέλλον της χώρας μας.

Είναι αδιανόητο στην εποχή μας, οι μαθητές να διεκδικούν τα βασικά τους ανθρώπινα και μαθητικά δικαιώματα, τα οποία θα έπρεπε να είναι κατοχυρωμένα

Πηγή περιγραφής γεγονότων: Instagram

Σχετικά (για περαιτέρω πληροφορίες και χωρίς να εξαντλείται το θέμα σε αυτές τις αναρτήσεις):

Πως να κρύψεις τον φασίστα που έχεις μέσα σου;

Το χειρότερο πρόσωπο της εξουσίας είναι και το πιο επικίνδυνο

Το χειρότερο πρόσωπο της εξουσίας

Δήμαρχος σε ρόλο μπάτσου

Με πορεία από τη Νέα Μάκρη έως το Πικέρμι, διαμαρτυρήθηκαν σήμερα για το έγκλημα στα Τέμπη εκατοντάδες μαθητές από τα Λύκεια του Μαραθώνα, της Ν. Μάκρης και της Ραφήνας, του ΕΠΑΛ Ραφήνας και άλλων σχολείων της περιοχής, διεκδικώντας παράλληλα μέτρα προστασίας στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, στα νοσοκομεία, στις μεταφορές και αλλού.

Η πολύ μεγάλη κινητοποίηση των μαθητών έγινε μετά τις αποφάσεις των συλλογικών τους οργάνων, ενώ σε αυτή συμμετείχαν γονείς, αλλά και καθηγητές, μετά από κάλεσμα της Ένωσης Γονέων των σχολείων Νέας Μάκρης - Μαραθώνα και του Σωματείου των εκπαιδευτικών της ανατολικής Αττικής (Ε' ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής).

 

 

Στο Πικέρμι, χαιρέτισε η γραμματέας της Ένωσης Γονέων, Ελένη Μπέλλου, που καταδίκασε την πολιτική της εμπορευματοποίησης των δημοσίων υπηρεσιών και δήλωσε ότι μαθητές και γονείς από κοινού μάχονται για τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Από την πλευρά της ΕΛΜΕ χαιρέτισε ο αντιπρόεδρος του σωματείου, Μιχάλης Ρούσσος, που κάλεσε τη νέα γενιά να μην σκύψει το κεφάλι μπροστά στην διαχρονική πολιτική όλων των κυβερνήσεων, και μαζί καθηγητές, γονείς και μαθητές να συμμετάσχουν στην μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση την Πέμπτη 16 Μάρτη. 

 

Πηγή: 902.gr

 

Σημείωση της Attica Voice: Να στηλιτεύσουμε εδώ την απαράδεκτη και αντιπαιδαγωγική πρακτική κάποιων -κατ' όνομα και μόνο- εκπαιδευτικών που αντέδρασαν στις αυθόρμητες εκδηλώσεις των μαθητών τους. Εκπαιδευτικοί που θέλουν τα παιδιά πειθήνια όργανα, τυφλά και χωρίς προσωπικότητα, είναι ακατάλληλοι για λειτουργοί αφού ο στόχος τους δεν είναι η διαμόρφωση  ενεργών πολιτών αλλά η κατασκευή άβουλων και τρομαγμένων όντων, δίχως πολιτική σκέψη και συνείδηση, άκριτα υποταγμένων στα κελεύσματα των εξουσιών, ακόμα και των πιο εγκληματικών από αυτές

Στις 10 Μαρτίου του 2023 αναχώρησε ο μεγάλος λογοτέχνης Αλέξης Πάρνης. Είχαμε αποφασίσει να δημοσιεύσουμε ένα αφιέρωμα στο έργο της σημαντικής αυτής προσωπικότητας αλλά όσα δοκίμια και αν επιχειρούσαμε να γράψουμε, τα θεωρήσαμε πολύ φτωχά για το μέγεθος του. Έτσι εις μνήμην του λογοτέχνη που η διεθνής του ακτινοβολία δεν αμφισβητήθηκε ποτέ,  τουλάχιστον σοβαρά (για να κάνουμε μία νύξη στα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο του Ζαχαριάδη και τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν λόγω της μη αποκήρυξης του εκ μέρους του συγγραφέα), αποφασίσαμε να αναδημοσιεύσουμε την τελευταία μεγάλη του συνέντευξη. Την έδωσε τον  στην Έφη Μαρίνου και την Εφημερίδα των Συντακτών και δημοσιεύτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2018. 

Στην εισαγωγή της η Έφη Μαρίνου σημειώνει: 

Από τον ΕΛΑΣ στις μάχες του Δεκέμβρη του ’44 και μετά ξανά στο βουνό με τον Δημοκρατικό Στρατό ως πολεμικός ανταποκριτής. Και μετά πολιτικός πρόσφυγας στην πρώην Σοβιετική Ενωση.

Εκεί τον περίμεναν η λογοτεχνία, η ποίηση, το θέατρο, τα βραβεία. Τον περίμεναν «Το τραγούδι για τον Νίκο Μπελογιάννη», το «Νησί της Αφροδίτης» και πολλά ακόμα έργα.

Τον περίμενε όμως και ο τρόμος του γκουλάγκ. Γιατί ο κομμουνιστής Αλέξης Πάρνης είχε πλέον χαρακτηριστεί αντισοβιετικός...

Ο Αλέξης Πάρνης δεν θέλει να δίνει συνεντεύξεις. Χρόνια πιέζαμε, ακόμα και μέσω του εκδότη του, αλλά αρνιόταν. Χάρη στη μεσολάβηση του στενού του φίλου και συναδέλφου Γιώργου Πετρόπουλου τον συναντήσαμε τελικά στο σπίτι του στην Παλλήνη για «να τα πούμε φιλικά» με μεζέδες, κρασί και βότκα.

Μας δέχτηκε στον προσωπικό του χώρο παραδίπλα από το σπίτι του, στο «αμπρί» όπως το ονομάζει καθώς προσομοιάζει με το αμπρί του βουνού. Χώρος γεμάτος από μνήμες αγώνα, ξενιτιάς, δημιουργίας, αποτυπωμένες στους τοίχους, στις βιβλιοθήκες. Κι όταν πέφτει το βλέμμα στον τίτλο της ποιητικής του συλλογής «Σοβιετική γη», φόρος τιμής στην άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση, αναρωτιέσαι περί της «κινητήριας δύναμης της Ιστορίας», περί της «αποφασιστικής στροφής»...

Σκέφτεσαι πόσο εξωπραγματικά έγιναν τα πράγματα ή πόσο εξωπραγματικά ήταν κάποτε…

Και πώς ν’ αφήσεις έξω από την κουβέντα με τον Αλέξη Πάρνη την ιστορία του Εμφυλίου όταν σαν χθες ο Εμφύλιος τελείωνε οι αντάρτικες ομάδες του Δ.Σ. υποχωρούσαν ηττημένες στην τότε Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας;

Αλέξης Πάρνης: «Δεν υπάρχει καλύτερη ζωή απ' αυτήν του κομμουνιστή»

Συνέντευξη στην ¨Εφη Μαρίνου και την ΕΦΣΥΝ, δημοσιευμένη στις 2/9/2018

 ..................

● Μετά από τόσα χρόνια, όταν το σκέφτεστε, πιστεύετε ότι υπήρχε ελπίδα να νικήσετε στον Εμφύλιο; Με την Ελλάδα να ανήκει και με τη βούλα στη Δύση μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου…

Στον Δ.Σ., πράγματι, δεν υπήρχε ούτε ένα σοβιετικό όπλο. Ο Στάλιν είχε υποσχεθεί στον Ζαχαριάδη βοήθεια, μέχρι και αεροπορία -αργότερα αναγνώρισε ότι μας κορόιδεψε-, είχε υποσχεθεί ότι ένα πολεμικό εργοστάσιο στη Σιβηρία θα δουλεύει για τον Δημοκρατικό Στρατό… Δεν έστειλε τίποτα.

Κι όμως, θυμίζω τι γράφει ο Τσακαλώτος στα απομνημονεύματά του: «Μας συγκάλεσε εις σύσκεψιν ο Αμερικανός στρατηγός Βαν Φλιτ και μας δήλωσε επισήμως ότι η αμερικάνικη βοήθεια σταματάει και εμείς αποχωρούμε διότι δεν είμαστε σε θέση να νικήσουμε τους συμμορίτας»… Επίσης, το 1948, μετά τη μάχη του Γράμμου, όταν ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ συνάντησε στον ΟΗΕ τον Μολότοφ του είπε: «Ελάτε να τα βρούμε στην Ελλάδα».

Ναι, με τις Συμφωνίες της Τεχεράνης και της Γιάλτας η Ελλάδα είχε παραχωρηθεί επισήμως στη σφαίρα επιρροής της Δύσης. Εγώ λέω πως θα μπορούσαμε να είχαμε γίνει μια ουδέτερη, δημοκρατική χώρα, χωρίς δωσίλογους κυβερνήτες.

● Όμως ο Νίκος Ζαχαριάδης κατηγορήθηκε από συντρόφους του για τυχοδιωκτισμό. 

Ο Ζαχαριάδης, κι αυτό το απέδειξε, δεν ήθελε την Ελλάδα εξαρτημένη από κανέναν, ούτε από τον Στάλιν. Τόλμησε να κάνει ένοπλο αγώνα ενάντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, κατ’ ουσία έναν απελευθερωτικό αγώνα. Και ναι, αν δεν γινόταν το πισώπλατο χτύπημα του Τίτο, το ελληνικό θέμα θα είχε λυθεί στον ΟΗΕ, αυτό που επιζητούσε ο Νίκος. Ηταν ο μόνος που χωρίς ενδοιασμούς κάλεσε τους κομμουνιστές για αντίσταση στους ναζί και τον φασισμό, ακόμα και με την κυβέρνηση Μεταξά.

Θυμίζω πως μια μέρα πριν υπογραφεί το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης των Μολότοφ–Ρίμπεντροπ, ο πρώτος είπε στην έδρα του Ανώτατου Σοβιέτ: «Εμπρηστές πολέμου δεν είναι οι Γερμανοί αλλά η Αντάτ». Ενώ ο 36χρονος αρχηγός του ΚΚΕ έστειλε μέσα από τα μπουντρούμια ένα γράμμα που έπαιξε τεράστιο ρόλο στον πόλεμο, που κινητοποίησε κάθε κομμουνιστή, ολόκληρη την εργατική τάξη.

Οι έξι μήνες που οι Έλληνες τσάκιζαν τους Ιταλούς ανάγκασαν τον Χίτλερ να αναβάλει την επίθεση στην ΕΣΣΔ. Και αντί να ξεκινήσουν προς τη Μόσχα τον Αύγουστο, κατέληξαν να πηγαίνουν τον Νοέμβριο για να πέσουν πάνω στον ρωσικό χειμώνα, σε χιόνι τριών μέτρων. Ναι, η αντίσταση της μικρής Ελλάδας έσωσε τη Μόσχα.

● Είχατε προσωπική σχέση με τον Ν. Ζαχαριάδη. Ησασταν ο μόνος που τον επισκεπτόταν στον πρώτο τόπο εξορίας του, στο Μπορόβιτσι. Τι κουβεντιάζατε;

Ο Νίκος με έστειλε από την Τασκένδη στη Μόσχα για να σπουδάσω στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο Μαξίμ Γκόρκι. Τότε δεν ήξερα καν τη γλώσσα.

Στην εξορία δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του. Οι κουβέντες που έκανε ήταν ανάλογα με την τέχνη του καθενός. Εμένα μου μιλούσε για ποίηση, για μουσική. Με άλλους μιλούσε για πολιτική, για τη σπορά και τα δέντρα ή τη φωτογραφία.

Η ίζμπα, το ξύλινο σπιτάκι όπου έμενε με τον μικρό του γιο, ήταν πάντα πεντακάθαρη, ντρεπόσουν να περπατήσεις. Μαγείρευε, έγραφε, πρόσεχε τον Σηφάκο. Τρεις φωτογραφίες υπήρχαν: ο Μπελογιάννης, η μάνα του και η Ρούλα.

● Κάποτε όμως τη φωτογραφία της τελευταίας την κατέβασε…

Την τρίτη φορά που τον επισκέφθηκα, όταν πια η γυναίκα του είχε υπογράψει στις φυλακές Αβέρωφ τη διαγραφή του, δεν είδα στο σπιτάκι τη φωτογραφία της Ρούλας…

Ο Ζαχαριάδης ήταν ο καλύτερος γραμματέας κομμουνιστικού κόμματος στον κόσμο. Οι Ευρωπαίοι κομμουνιστές ηγέτες ήταν στο πλευρό του. Τα γράφω στο βιβλίο μου «Γεια σου Νίκο». Το ΚΚΣΕ, μέσω του Σουσλόφ, καθοδηγητή της ΕΣΣΔ με το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, επενέβαινε στο εσωτερικό του ΚΚΕ σαν να ήταν αποικία του. Δεν είχε καταλάβει πως όπως οι Κύπριοι πάλευαν με τους Αγγλους στο νησί τους, έτσι κι εμείς παλεύαμε τους Σοβιετικούς για τις παρεμβάσεις τους στο κόμμα μας.

Είμαι Κρητικο-Μανιάτης, δεν προδίδω δικούς μου

● Το 1957 ζήσατε στη Μόσχα την αποκαθήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη στην περίφημη 6η Ολομέλεια, την απόλυτη αμφισβήτησή του από το σοβιετικό καθεστώς αλλά και από το κόμμα του, το ΚΚΕ.

Ο Ζαχαριάδης ήταν πια εμπόδιο στα σχέδιά του Σουσλόφ, ήθελε να ξεμπερδεύει μαζί του. Ο Μαρκεζίνης ήθελε να ναυπηγήσει καράβια και, λόγω του προβλήματος της Αγγλίας με την Κύπρο, ζητούσε τα σοβιετικά ναυπηγεία, μια μεγάλη παραγγελία Ελλήνων εφοπλιστών του Λονδίνου.

Υπήρχε στην Ελλάδα η ΕΔΑ, μια αναγνωρισμένη Αριστερά, ποιος ο λόγος να γίνεται κουβέντα για τον Ζαχαριάδη και τους αντάρτες του; Δεν λογάριασαν όμως την αντίσταση των παιδιών της Τασκένδης, των εμιγκρέδων του Δημοκρατικού Στρατού.

● Κατηγορηθήκατε ως υποκινητής της ανταρσίας στην Τασκένδη.

Ένα απλό μέλος του κόμματος ήμουν από το 1944, χωρίς κανένα αξίωμα. Στα 18 μου μπήκα στην αντίσταση, πού αλλού θα πήγαινα; Κι ούτε ήξερα τίποτα από μαρξισμό. Η δική μου γενιά δεν ανδρώθηκε με τις θεωρίες αλλά με τον αντιστασιακό αγώνα. Με κατηγόρησαν ως «δεξί χέρι του Ζαχαριάδη». Τι ατιμία! Και πόσο πικρό να σε στέλνουν στα γκουλάγκ ως προβοκάτορα και προδότη φίλοι γκαρδιακοί, Έλληνες συναγωνιστές, συνάδελφοι καλλιτέχνες.

Η κατηγορία για αντισοβιετική προβοκάτσια δεν ήταν απλώς εξορία, ήταν καταδίκη σε θάνατο. Τον Σεπτέμβρη του 1955, τις μέρες των γεγονότων στην Τασκένδη, εγώ βρισκόμουν στη Βαρσοβία και παραλάμβανα το Παγκόσμιο Βραβείο για τον «Μπελογιάννη» από τα χέρια του Νερούντα και του προέδρου της Πολωνικής Δημοκρατίας. Εκεί ήταν και ο γαμπρός του Χρουστσόφ…

● Σας διέγραψαν εξαιτίας της πίστης σας στον Νίκο Ζαχαριάδη;

Με διέγραψαν τρεις φορές: 1956, '57, '58. Μια μέρα μου τηλεφωνούν από την Κα Γκε Μπε «να περάσω γιατί με θέλουν». Η γυναίκα μου δούλευε στο υφαντουργείο. Τα μεγάλα μου παιδιά ήταν σχολείο, στο σπίτι βρισκόταν η εξάχρονη μικρή μου κόρη Στέλλα, με ταλέντο από τότε στο πιάνο -εξελίχτηκε σε μια θαυμάσια πιανίστα. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, ενώ εκείνη έπαιζε στο πιάνο Μότσαρτ, εγώ σκεφτόμουν τι με περιμένει.

Ηξερα πώς είναι να φεύγεις από το σπίτι γιατί «κάτι σε θέλουν» και να μην επιστρέφεις. Και μετά να βρίσκεσαι είτε νεκρός είτε εξαφανισμένος στη Σιβηρία. Κάθισα κι έγραψα ένα ποίημα μ’ όλα αυτά που ένιωθα και σκεφτόμουν ακούγοντας την κόρη μου να παίζει υπέροχα κομμάτια στο πιάνο.

Πήγα την επομένη στην Κα Γκε Μπε. Μου έδειξαν στην «Αυγή» το γράμμα των κρατουμένων γυναικών στις φυλακές Αβέρωφ, όπου υπέγραφαν την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη -ανάμεσά τους και η υπογραφή της Ρούλας Κουκούλου. Και μου λέει ο στρατηγός: «Εδώ τον αποκηρύσσει η γυναίκα του, εσύ γιατί επιμένεις να τον στηρίζεις τόσο πεισματικά; Πήγαινε με το κόμμα σου κι άσε τα συναισθηματικά».

Του είπα τότε: «Είμαι Κρητικο-Μανιάτης, δεν προδίδω δικούς μου». Αυτός, φυσικά, δεν κατάλαβε τα περί καταγωγής και επειδή νόμισε ότι αναφέρομαι σε κάποια θεωρία-παρέκκλιση της μαρξιστικής, καθώς ακούστηκε σαν «Κρητικομάνιακ», μου λέει με τρομερό ενδιαφέρον: «Για πες μου, τι είναι αυτό;»… Ο Ζαχαριάδης γελούσε όταν του διηγήθηκα το περιστατικό. «Είσαι ένας παλιομάγκας Πειραιώτης», μου είπε.

Σέβομαι τον τραγικό άνθρωπο

● Πώς είναι να εισπράττει κανείς την αναγνώριση τόσο νέος; Το 1955 σας τίμησαν για τον «Μπελογιάννη» με το Α' Βραβείο Ποίησης στο Φεστιβάλ Βαρσοβίας. Και μετά, είδατε 180 θέατρα να παίζουν το έργο σας, «Το νησί της Αφροδίτης».

Οταν ο Μπελογιάννης ήταν 36 χρόνων εγώ ήμουν 24 και τον έβλεπα σαν παππού. Και τώρα, στα 90 φεύγα, λέω πόσο μικροί ήμαστε όλοι τότε! Ο Νίκος ήταν ο πρώτος μου εκδότης. Πριν γίνει πολιτικός επίτροπος στην 9η Μεραρχία, ήταν υπεύθυνος του εκδοτικού οίκου. Εξαιρετικό παιδί, σεμνός άνθρωπος. «Καλός είσαι» μου έλεγε, «βρίζεις όμως. Δεν μπορείς να αποβάλεις αυτά τα πειραιώτικα;».

Το «Νησί της Αφροδίτης» ήταν καλλιτεχνική αλλά και πολιτική επιτυχία υπό την έννοια ότι μια υπερδύναμη, η ΕΣΣΔ φώναζε πως η Κύπρος ήταν ελληνική. Το έλεγε με το στόμα των πρωταγωνιστριών του έργου στη Μόσχα και στον κόσμο, της Παξινού στον κινηματογράφο, της Κυβέλης στο θέατρο. Το φώναζε με το στόμα του ρώσικου λαού. Μέχρι και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επρόκειτο να έρθει γι’ αυτό στη Μόσχα - το ταξίδι δεν έγινε τελικά.

«Ηταν λάθος», μου είπε κάποτε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, «αλλά δεν επέτρεπαν οι Αμερικανοί». Ήρθαν, όμως, ο Ελύτης και ο Εμπειρίκος καλεσμένοι της Ενωσης Σοβιετικών Συγγραφέων και μου έφεραν το συμβόλαιο για να παιχτεί το έργο, «Το νησί της Αφροδίτης», στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Στα έργα μου δεν αντιμετώπισα ποτέ τους ήρωες μονοσήμαντα, από την ιδεολογία τους, αλλά ως τραγικά πρόσωπα, κι αυτό έχει τεράστια διαφορά. Τον τραγικό άνθρωπο τον σέβομαι όπου κι αν ανήκει. Ενώ είχα πάρει το Παγκόσμιο βραβείο για τον «Μπελογιάννη», κάνω το «Νησί της Αφροδίτης» για ποιον; Για την ΕΟΚΑ, για τον Γρίβα.

Ημουν 19 χρόνων στη μάχη της Αθήνας, κατέβαινα από το Περιστέρι στο Θησείο και πολεμούσαμε τους Χίτες. Αυτοί με φαντάζονταν θηριώδη μουστακαλή κι εγώ ήμουν ένα παιδί. Και ξαφνικά, μαθαίνω πως αυτοί οι άνθρωποι απαγχονίζονται. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης συνομήλικός μου... Και τότε γράφω: «να πάρω μια ανηφοριά να βρω τη λευτεριά».

Περιουσία μου η αγάπη του ρωσικού λαού

● Αγαπάτε ακόμα τη Ρωσία σαν πατρίδα…

Την αγαπάω σαν μάνα. Δεν προδίδεις ποτέ τη φιλοξενία που δέχτηκες. Δεν μπορώ να πω κακό για τη Ρωσία ούτε κι όταν ο Πούτιν κάνει βλακείες. Ρώσοι ποιητές έρχονταν στην Ελλάδα κι εγώ τους ζητούσα να μου φέρουν χώμα. «Ενα τάξιμο για τον Πάρνη στη Μόσχα», είπε σε συνέντευξή του στο «Βήμα» το 1957 ο Μπόρις Πολεβόι όταν τον ρώτησαν γιατί μαζεύει χώμα από την Ακρόπολη. Τότε έγραφαν για μένα: «Ελληνας διάσημος, εκατομμυριούχος στην ΕΣΣΔ». Αστεία πράγματα. Βέβαια, όταν 190 θέατρα παίζουν έργο σου, τι να υποθέσουν;

Εγώ έφυγα κι άφησα πίσω όλα αυτά τα χρήματα. Όταν κατέρρευσε η ΕΣΣΔ ήρθαν δικηγόροι για να μου προτείνουν να τα διεκδικήσω από το ρωσικό Δημόσιο κι αυτοί φυσικά να πάρουν το ποσοστό τους... Τους έδιωξα. Να πιάσω από το λαιμό τον καθημαγμένο από την κατάρρευση ρώσικο λαό για να μου δώσει τα λεφτά μου; Μα αυτός μου τα έδωσε!

Τα «λεφτά μου» τα πήρα όταν εκατομμύρια Ρώσοι ένωσαν τη φωνή τους για το Κυπριακό μέσα από το έργο μου, όταν έτρεξαν να δουν την Ελληνίδα μάνα. Τα λεφτά μου δεν τα πήρα σαν τραπεζίτης, αλλά αγαπώντας εκείνο τον κόσμο. Τι άλλο να επιθυμήσω;

Ο Σολζενίτσιν πήγε στις ΗΠΑ κι έβριζε την πατρίδα του. Αλλά εκείνος ήταν Ρώσος. Εγώ ήμουν φιλοξενούμενος μιας χώρας που με σπούδασε, με έκανε ποιητή, με έζησε τόσα χρόνια. Ακούγοντάς τους να φωνάζουν «Η Κύπρος είναι ελληνική» αποκτούσα μια τεράστια περιουσία. Περιουσία που έχω ώς τα τώρα.

● Ωστόσο όταν επιστρέψατε στην Ελλάδα η κατάσταση δεν ήταν εύκολη για εσάς.

Το «Φως του Αυγερινού» παιζόταν με μεγάλη επιτυχία. Θα μπορούσα να διεκδικήσω θέσεις αν ήθελα. Αντί να τρέχω ζητώντας, προτίμησα να γράψω την «Οδύσσεια των Διδύμων», 936 σελίδων, όλο το έπος της Αριστεράς. Ο Πλάτωνας έλεγε ότι όποιος έχει ταλέντο, μια θεϊκή δωρεά, πρέπει να πληρώνεται λιγότερο από τον απλοϊκό, τον ατάλαντο. Γιατί ο πρώτος έχει αποζημιωθεί εισπράττοντας τεράστια αποδοχή.

Τίποτα δεν είναι τα λεφτά. Μου αρκούν η ποίηση, οι φίλοι, ο κήπος μου. Μέχρι και ο Στάλιν όταν ο γραμματέας του άνοιξε ένα χρηματοκιβώτιο γεμάτο λεφτά και τον ρώτησε: «Σύντροφε, τι θα τα κάνουμε;» θύμωσε. «Στείλε τα κάπου, μην τα ξαναδώ μπροστά μου»…

● Αυτό βέβαια ακούγεται σαν ανέκδοτο αν σκεφτούμε πως ο Στάλιν μόνο τα λεφτά δεν είχε ανάγκη μια και είχε τον μισό κόσμο…

Υπήρξαν και θαυμάσιοι κομμουνιστές, με στάση ζωής συνεπή σε ό,τι πίστευαν. Κι αυτό είναι η ουσία της ιδεολογίας. Δεν ρουφιάνεψαν, δεν κατέδωσαν, προτίμησαν να πάνε εξορία. Δυστυχώς, είναι άλλο να ζεις σαν κομμουνιστής κι άλλο να επιχειρείς να κάνεις με το ζόρι δισεκατομμύρια ανθρώπους κομμουνιστές. Ο άνθρωπος δεν έχει ωριμάσει για τέτοια τεράστια αλλαγή.

Κι αυτό το στάδιο της «δικτατορίας του προλεταριάτου» είναι ένα ζήτημα. Πόσες γενιές πρέπει να κρατάει δηλαδή; Γιατί αν διαρκεί πολύ, δημιουργεί μια άλλη τάξη, όπως έγινε στην ΕΣΣΔ, διαφθοράς και νομενκλατούρας. Ξέρεις τι ωραίο είναι να είσαι κομμουνιστής ως άτομο; Καλύτερη ζωή δεν νομίζω ότι μπορεί να ζήσει κανείς.

Μου αρέσει να καλλιεργώ το χωράφι μου, να βρίσκω τις χαρές μέσα στην καθημερινότητα, να ζω με τη συνταξούλα των 700 ευρώ.

Αναζητώντας τη σύλληψη

● Στο βιβλίο σας «Ο Διορθωτής», κάνετε κριτική στη σταλινική υστερία. Οι «Τάιμς» είχαν γράψει για την αγγλική του μετάφραση: πρέπει να γίνει υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όλους τους επαναστάτες…

Η ιδέα ήταν πως ένας αθώος ανθρωπάκος, που κατηγορείται ως αντισταλινικός, για ν’ αποφύγει τον θάνατο ή το γκουλάγκ παλεύει να συλληφθεί για επινοημένο ποινικό αδίκημα: ένα μεθύσι, τσακωμό, μια μοιχεία... Κι όταν τον ψάξουν να βρίσκεται ήδη φυλακή… Τότε αρκούσε μια φήμη, ένα ψέμα, μια γελοιότητα, όπως το να καταδώσεις τον άλλον ως αντισταλινικό για να του πάρεις τη γυναίκα… Κι αυτό πήγαινε μέσα στα χρόνια σαν μαγκανοπήγαδο. Μπορεί κι εγώ, παρά την κριτική, να έβλεπα τον Στάλιν όπως εκατομμύρια Ρώσοι.

Αλλά ποιος μπορεί να διαγράψει την εποποιία που έγραψαν οι Σοβιετικοί με τον Στάλιν στον πόλεμο; Τι ήταν το Στάλινγκραντ; Ποιος θα του το αφαιρέσει αυτό; Ακόμα και ο ίδιος να σηκωθεί από τον τάφο και να πει «το αρνούμαι», θα είναι δικό του θέλει δεν θέλει.

● Το 1955 κι ενώ είστε 28 χρόνων μόνο, καταγραφήκατε στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια ως κλασικός ποιητής για το έργο σας για τον Μπελογιάννη. Το όνομά σας βρέθηκε μαζί με εκείνα των Ομήρου, Σέξπιρ, Γκέτε, Πούσκιν, Μαγιακόφσκι, Νερούντα. Σε ποια άλλη χώρα θα συνέβαινε αυτό;

Κοίτα, υπήρχε μια κομμουνιστική ηθική, ο διεθνισμός λειτουργούσε, δεν ήταν όλα ξοφλημένα. Κι αυτό το καταλάβαιναν και εκτός Ρωσίας. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έχει γράψει μία ενθουσιώδη εισαγωγή στα Απαντά μου. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ μού έστελνε τα βιβλία του με αφιέρωση: «Στον στρατηγό της λογοτεχνίας μας, Αλέξη Πάρνη, από έναν απλό φαντάρο της γραφής».

Οι Ρώσοι ποιητές δεν γράφουν σε ελεύθερο στίχο, αλλά σε ρίμα. Αυτοί με έμαθαν πως προσπαθώντας να βρεις τη μουσική στις λέξεις ανακαλύπτεις ιδέες, σκέψεις βαθύτατες, κι όχι τύπου «χέρια, μαχαίρια».

● Η πρώτη σας επαφή με το θέατρο έγινε στο στρατόπεδο Μπούλκες.

Μόλις είχα βγει στην εμιγκράτσια. Κάθε εβδομάδα έγραφα κι από ένα έργο -της κακιάς ώρας, μεταξύ μας- για τους πολιτικούς πρόσφυγες. Ομως μετά, ζώντας την ατμόσφαιρα, την ώσμωση με τους διανοούμενους της εποχής -ακόμα κι ο αποτυχημένος ποιητής στη Ρωσία έχει πνεύμα-, κατάφερα να αποβάλω το επιπόλαιο του Ρωμιού, να εξελιχθώ. Και πρέπει να σου πω ότι στα μεθύσια με τους συναδέλφους έμαθα κι ένιωσα περισσότερα απ’ ό,τι στις σπουδές μου εκεί.

Οι Ρώσοι λογοτέχνες όταν έπιναν γίνονταν όλοι «Ντοστογιέφσκι». Σοβαροί, ταπεινοί, στοχαστικοί, βαθύτατοι, χωρίς καμιά τάση προβολής. Αν σκεφτείς μόνο πως 18 από τους καλύτερους Ρώσους ποιητές έχουν αυτοκτονήσει… Κάθε βράδυ έπινα μαζί τους και «σπούδαζα». Συζητούσαν για τον άνθρωπο, διάβαζαν, απάγγελλαν, μετέφραζαν Παπαδιαμάντη, Σολωμό, κι εγώ τότε ένιωθα ντροπή γιατί αγνοούσα πολλά.

Ο Πάστερνακ ήταν γείτονας, φίλος καλός. Γνώριζε τον Όμηρο απέξω, μιλούσε αρχαία ελληνικά, τα είχε διδαχτεί στο σχολείο. Ναι, στο σοβιετικό καθεστώς έτσι ζούσες, έτσι επικοινωνούσες, έτσι έγραφες ποίηση. Οι Ρώσοι συγγραφείς, επειδή είχα καταγραφεί ως «αντικαθεστωτικός», έκαναν τα πάντα για να τυπωθούν βιβλία μου, με δημοσίευαν παρά τις νόρμες του κόμματος.

Πηγή

Μία ακόμα ευγενική προσφορά από την Γκέλυ Τουλή, μετά από τα "Εκείνη", "Τα τηλεφωνήματα" και το "Μικρός χώρος". Ένα διήγημα σε πολύ ιδιαίτερη μορφή, άχρονο και γι' αυτό παντοτινό. Ένα έργο που ερεθίζει την ιστορική μας μνήμη μαζί με το τρισυπόστατο της ανθρώπινης μας φύσης. Διεισδύει εξίσου στο θυμικό, το επιθυμητικό αλλά και στο λογικό, κάνοντας μας παράλληλα να επαναπροσδιορίσουμε ενδεχομένως τις ιδέες μας για τη ζωή στο τώρα, μπορεί και στο "μετά". 

Ευχαριστούμε τη συγγραφέα και για τη νέα της προσφορά, που αισθανόμαστε πως τιμά και αναβαθμίζει το συνολικό εγχείρημα της ηλεκτρονικής μας επιθεώρησης,

Attica Voice

Ο φύλακας της Γέφυρας

20 Ιανουαρίου 2031

Αγαπητέ Αρχιστράτηγε Φον Βάιξ,

Στον συνειδησιακό κόσμο των νεκρών έψαξα για να απευθυνθώ σε κάποιον που ενεπλάκη σε εγκλήματα πολέμου και έμεινε ατιμώρητος. Η ανάγκη μου έχει δυο σκέλη. Το ένα είναι να εκθέσω τους προβληματισμούς μου. Αυτούς που υπήρχαν όσο έλιωνα στο χώμα αλλά και  εξακολουθούν να υφίστανται ακόμα. Το δεύτερο σκέλος της ανάγκης μου θα σας το εκθέσω εν καιρώ. Τώρα αν τα μόρια της υλικής μου υπόστασης βρίσκονται ακόμα στον ζωντανό κόσμο, αυτό δεν με ενδιαφέρει καθόλου πια. Η συνειδησιακή μου οντότητα όμως που δεσπόζει σαν σβωλαράκι, θα καταφέρει να βρεθεί εντός των Τειχών όταν ξεμπλέξει με όλες αυτές τις ίνες των ερωτημάτων και ίσως να λυτρωθεί.

Σας ζητώ λοιπόν, Αρχιστράτηγε Φον Βάιξ, να μου απαντήσετε στα ερωτήματα που θα σας θέσω.  Προηγουμένως όμως αφήστε με να σας συστηθώ για να γνωρίζετε με ποιον μιλάτε. Δεν θα πω πολλά, μόνο αυτά που χρειάζονται για να κατανοήσετε αν αξίζει να επικοινωνήσετε με κάποιον σαν και μένα.

Ονομάζομαι Εμβέρ Ίβιτσα κι ήμουν μουσουλμάνος από αυτούς που έζησαν το 1992 τον πόλεμο στην τωρινή Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Γεννήθηκα στο Μόσταρ το 1970. Στη μικρή μου πόλη οι Μουσουλμάνοι ζούσαν και ζουν ειρηνικά εδώ και εκατοντάδες χρόνια  με τους Χριστιανούς , Καθολικούς κι Ορθόδοξους. Ώσπου ήρθαν κάποτε οι μάχες. Εγώ ήμουν στην άκρη της Γέφυρας  όταν οι Σέρβοι την βομβάρδισαν κι έπεσα μαζί με τα  συντρίμμια της στον ποταμό Νερέτβα.

Δεν θα μακρηγορήσω λοιπόν. Εσείς Αρχιστράτηγε, που λιώσατε πια μέσα στο χώμα, αλλά παλιότερα ζήσατε έναν άλλον πόλεμο, εκεί που διατάξατε  γύρω στο 1940 την σφαγή και τον βιασμό χιλιάδων ανθρώπων, σας ερωτώ: «Πώς αισθάνεστε -ή καλύτερα πώς διαχειριζόσαστε- το δικαίωμα που αυτοβούλως υπηρετήσατε να αφαιρείτε την ζωή των άλλων;» Και σας ρωτώ ακόμα πιο απλά: «Όσο ζούσατε, πώς κοιμόσασταν τα βράδια;»

Με την ελπίδα ότι θα κάνετε τον κόπο να μου απαντήσετε

Ο νεκρός Εμβέρ Ίβιτσα

2 Φεβρουαρίου 2031

Κύριε Ίβιτσα,

Παραξενεύτηκα πολύ όταν έλαβα την επιστολή σας. Ομολογώ τώρα που γυρνώ κι εγώ σαν σβώλος δεν με απασχολούν καθόλου αυτά τα θέματα.

Τις πράξεις μου τις εμπεριέχω και το μόνο που συμβαίνει εδώ είναι να προσκρούω συνεχώς στα Τείχη χωρίς να γνωρίζω τίποτα αλλά και χωρίς να με απασχολεί τίποτα.

Δεν θα απαντήσω σ’ αυτά που με ρωτάτε αν δεν μου δώσετε εσείς πρώτος μερικές απαντήσεις. Γιατί επιλέξατε εμένα; Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που διέπραξαν εγκλήματα πολέμου και δεν τιμωρήθηκαν. Γιατί δεν απευθύνεστε στους υπαίτιους του δικού σας χαμού; Γιατί όχι στους σύγχρονούς σας; Εγώ πέθανα το 1954 κι εσείς το 1993.

Με ή χωρίς εκτίμηση

Ο νεκρός Αρχιστράτηγος Μαξιμίλιαν Φον Βάιξ

ΥΓ 1:  Η έννοια της ελευθερίας που υποστηρίζουν κάποιοι ουδόλως εμπεριέχεται στο δικό μου υπαρξιακό  στερέωμα. Τα πράγματα οφείλουν να είναι  δομημένα κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο.

ΥΓ 2: Ο πόλεμος υπήρξε και θα υπάρχει. Δεν τον εφηύραμε εμείς.

12 Ιουνίου 2031

Αρχιστράτηγε Φον Βάιξ,

Άργησα να σας απαντήσω γιατί με κατακλύζουν πολλές σκέψεις κι είμαι υποχρεωμένος για τον στόχο που έχω  τοποθετήσει εμπρός μου, να ακολουθώ συγκεκριμένους δρόμους. Αυτό ίσως να το καταλάβετε αργότερα.

Εις απάντηση λοιπόν του ερωτήματός σας «γιατί εσάς;» θα πω ότι έχοντας μπροστά μου όλο το Αρχείο Πληροφοριών (απ’ αυτό άλλωστε δεν συλλέξατε κι εσείς πληροφορίες για μένα;) θα μπορούσα  να επιλέξω οποιονδήποτε της κατηγορίας σας. Απ’ όλους όμως που έπεσαν στην αντίληψή μου είστε ένας φοβερός κατά συρροήν δολοφόνος ανθρώπων κι εξυπηρετείτε κάλλιστα τον σκοπό μου, όσο πιο γρήγορα σας οδηγήσω στην Γέφυρα.

Τα θυμάστε όλα καλά; Πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην τα θυμάστε; Ήταν η ζωή σας. Διοικητής του Σώματος του Γερμανικού Στρατού στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο λάβατε μέρος στην πολιορκία της Βαρσοβίας κι ήσασταν ο εντολέας για τον βιασμό και την σφαγή εκατοντάδων ανθρώπων. Το 1940 σφάξατε στην Γαλλία πάνω από δυο χιλιάδες ως Αρχηγός της 2^ης Στρατιάς  και το 1941 καταλάβατε την Γιουγκοσλαβία με αντίτιμο πάλι χιλιάδων νεκρών (καλωσήρθατε και στα μέρη μας!). Με την 6^η Στρατιά φτάσατε στο Στάλιγκραντ όπου τα κατορθώματά σας σε νεκρούς ξεπέρασαν τις προσδοκίες. Τινάξατε τα ρωσικά κεφάλια στον παγετό και θάψατε χιλιάδες στους ομαδικούς τάφους. Ακόμη και το 1943 κυνηγήσατε τους  Γιουγκοσλάβους και τους Έλληνες αντάρτες  και δίκαια γίνατε  Διοικητής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης όπου ευθύνεστε για πάμπολλες αιματοχυσίες στα Βαλκάνια. Οι θάνατοι που οφείλονταν σε σας αριθμούσαν το 1945  περί τις εκατό χιλιάδες. Όταν σας αιχμαλώτισαν οι Αμερικάνοι το 1945 γλυτώσατε την Νυρεμβέργη και το 1949 ελευθερωθήκατε. Πεθάνατε το 1954, περίπου μια εικοσαετία πριν γεννηθώ.   Αυτό το νούμερο των εκατό χιλιάδων νεκρών κάνει δελεαστικό τον σκοπό μου. Γιατί όσο πιο κοντά σας  οδηγήσω στην Γέφυρα τόσο πιο εύκολα θα την περάσω εγώ. Είστε το εισιτήριό μου.   Μόνο με σας ξεμπερδεύω. Αριθμείτε εκατό χιλιάδες νεκρούς.  

Τώρα που χάσαμε αυτό το κομμάτι που ονομάσαμε Ζωή, θεωρούμε ότι δεν ήταν και τίποτα σημαντικό. Δημιούργησε όμως την δική μας συνειδησιακή κατανομή. Αν τώρα χτυπιόμαστε σαν σβώλοι πάνω στα Τείχη και δεν μπορούμε να λύσουμε τα νήματα που θα μας ελευθερώσουν για να περάσουμε στην άλλη μεριά, το οφείλουμε στις πράξεις μας και πώς τις διαχειριζόμασταν τότε και τώρα. Το έχετε καταλάβει αυτό;    Ή είστε στο στάδιο ακόμη να δεχόσαστε καρτερικά τις ισχυρές συγκρούσεις σας με τα Τείχη ως μοιραίες; Μήπως αυτή η κατάσταση δεν είναι εκείνο που ονομάζαμε Κόλαση όσο ήμασταν εν ζωή;  Τι έχετε καταλάβει κύριε Αρχιστράτηγε; Κι ήσασταν ένας καλός Χριστιανός… Εσείς κι η βαρόνη γυναίκα σας υπηρετούσατε την χριστιανική σας πίστη εξίσου καλά όσο κι εγώ προσκυνούσα τον Αλλάχ  στα τζαμιά του Μόσταρ. Γελάω, κύριε. Τόσο που να με φαντάζεστε να διπλώνομαι στα δυο.

Σας ρωτώ, κύριε,   πώς κοιμόσασταν τα βράδια; Κάτω από την λέξη καθήκον  το μαξιλάρι σας γινόταν ελαφρύ και μαλακό; 

Με την ειλικρινή ελπίδα  για  αλληλοβοήθεια

Σας χαιρετώ και αναμένω

Ο νεκρός Εμβέρ Ίβιτσα                       

3 Αυγούστου 2031

Αγαπητέ  Εμβέρ,

Αργοπόρησα κι εγώ να σας γράψω γιατί με την προηγούμενή σας επιστολή  ταράξατε την πορεία μου στον συνειδησιακό χώρο όπου ταξιδεύουμε. Το συμπέρασμά σας για το ότι είμαστε σβώλοι, στενά περιορισμένοι από τα νήματα των πράξεών μας , που προσκρούουν στα Τείχη, τα επεξεργάστηκα. Ενώ άρχισα να συνειδητοποιώ πως ενδεχομένως να έχουμε την δυνατότητα να μεταβούμε και σε μιαν άλλη κατάσταση, αγνοώ παντελώς το τι και το πώς. Απλοϊκά όταν ζούσαμε υπήρχαν οι έννοιες της ψυχικής συντριβής, της μετάνοιας, της συγχώρεσης.   Όλα αυτά εδώ φαντάζουν παιδαριώδη. Στην κατάσταση που ζούμε τώρα αδυνατώ να κατανοήσω  πώς θα μπορούσαμε να σπάσουμε τα νήματα που μας περιορίζουν και μας καθιστούν σβώλους που προσκρούουν στα Τείχη.

Ναι, η συνείδησή μου θα ήθελε την Ελευθερία. Όμως δεν γνωρίζω τον τρόπο. Όταν ζούσα γνώριζα τον τρόπο της εξουσίας που με οδηγούσε. Εδώ; Όταν πέθανα μόνο η αδιαφορία με κράτησε στο αιώνιο χάος. Μέχρι που ήρθε η πρώτη σας επιστολή.   Τώρα τα νήματα με περιορίζουν γιατί τα νιώθω συνεχώς.    

Βοηθήστε με  και δείξτε μου έναν δρόμο. Υπάρχει άλλη μεριά;

Με εκτίμηση

Ο νεκρός Μαξιμίλιαν Φον Βάιξ

29 Αυγούστου 2031

Ήμουν ο Φύλακας της Γέφυρας  στην  μικρή μου πόλη το Μόσταρ. Τα τζαμιά κι οι μιναρέδες συνυπήρχαν με το μοναστήρι των Φραγκισκανών και με την ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Οι πολιτισμοί ενώνονταν στην Γέφυρα κι από κάτω έρρεε ο ποταμός Νερέτβα. Στα νερά του πλενόμουν από παιδί και στα νερά του έπεσα νεκρός  στις 9 Νοεμβρίου   1993 από τα πυρά των αεροπλάνων.

Ήμουν ο φύλακας της Γέφυρας  και τώρα γίνομαι ξανά εδώ ο φύλακας μιας άλλης Γέφυρας. Δεν θα έπρεπε να είμαι σβώλος δεμένος από τα νήματα γιατί υπήρξα θύμα πολέμου. Αλλά έφταιξα κι εγώ. Γιατί ο πόλεμος είναι πόλεμος κι όποιος τον υπηρετεί  ανθολογεί τα δεσμά του. Τα δεσμά δεν είναι τιμωρία. Είναι η φυσική εξέλιξη της πεπλεγμένης μας ενέργειας και των πράξεών μας.  «Τα πράγματα οφείλουν να είναι  δομημένα κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο»

Αν κι εσείς κι εγώ είχαμε κλάψει  μια φορά στο μαξιλάρι μας για το όπλο που πιάσαμε ή που διατάξαμε άλλους να το πιάσουν για λογαριασμό μας και να υφαρπάξουμε ζωές άλλων, αυτή η ενέργεια ίσως ήταν λυμένη. Γάζωσα μια μάνα με σφαίρες για  να αποκτήσω το όπλο μου στη Γέφυρα του Μόσταρ.  Ήταν μια μάνα που είχε σπάσει, λίγους μήνες πριν, ένα ρόδι στο κατώφλι της για καλή τύχη. Κι οι δικοί σας νεκροί ανέπνεαν και τους στερήσατε την ανάσα. Δεν τους αφήσατε να γεράσουν ή να δουν τα παιδιά τους.

Εγώ φυλάω εδώ τώρα την άλλη Γέφυρα και σας οδηγώ προς τα δω. Είσαστε το εισιτήριό μου. Είστε η εξιλέωσή μου γιατί σας υπέδειξα τι ακριβώς ζητιέται από σας. Όπως και μένα κάποιος άλλος με οδήγησε πιο πριν στον σκοπό μου. Εσείς δεν θα μπείτε τώρα στα Τείχη. Θα μπω εγώ κι έτσι θα ελευθερωθώ. « Η έννοια της ελευθερίας που υποστηρίζουν κάποιοι ουδόλως εμπεριέχεται στο δικό μου υπαρξιακό  στερέωμα» είπατε. Ισχύει ακόμη;

Σας χαιρετώ                                                           

 Ο νεκρός  Εμβέρ Ίβιτσα                      

3 Σεπτεμβρίου 2031

Αγαπητέ,

Σας γράφω για να σας ικετέψω να συνεχίσετε να μου γράφετε. Αν έχετε έστω και την             παραμικρή πληροφορία για την διάρρηξη των νημάτων που μας συγκρατούν σαν σβώλους εδώ αιωνίως, παρακαλώ να μου την μεταφέρετε. Οι συγκρούσεις με τα Τείχη  γίνονται ολοένα ισχυρότερες επειδή τις συνειδητοποιώ και όσο σιγουρεύομαι πως μπορώ να ελευθερωθώ, όλο αυτό γίνεται αφόρητο. Πού είναι το δικό  μου πέρασμα από την Γέφυρα;

Αναμένω με αγωνία τις πληροφορίες σας

Ο φίλος σας

Ο νεκρός  Μαξιμίλιαν Φον Βάιξ

ΥΓ: Οι εκατό χιλιάδες νεκροί παίζουν ρόλο;

Τουλή  Γκέλυ

Μία αναδημοσίευση από τη στήλη "Οπτική γωνία" της LIFO, ενός άρθρου του Ν. Σεβαστάκη, καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, μεταφραστή και λογοτέχνη. Καταδεικνύει ξεχωριστά τη νεοελληνική αντίληψη για το «κοινό», το δημόσιο, οτιδήποτε το «εξωτερικό» του οικιακού και στενά ατομικού καταφυγίου, το οποίο θεωρείται -από την πλειονότητα των νεοελλήνων- αδιάφορο, ουδέτερο, ανάξιο φροντίδας.

ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ δέχεται κριτική η κλασική άποψη που έβλεπε μια ελληνική ιδιαιτερότητα ως ένα είδος λοξού ή «υπανάπτυκτου» χαρακτήρα μέσα στην Ευρώπη. Η κοινωνιολογική και ιστορική ερμηνεία προχώρησε σε πιο σύνθετες υποθέσεις που αντιστέκονται στο απλουστευτικό σχήμα «από εδώ η “παρωχημένη Ελλάδα”, από εκεί η “προηγμένη Ευρώπη”».

Νομίζω πως αυτή η αναθεώρηση ενός παλιού σχήματος μάς έδωσε μια πιο ισορροπημένη κατανόηση της ελληνικής περιπέτειας μέσα στον χρόνο. Έχουμε φύγει από το άσπρο-μαύρο περί εθνικής κακοδαιμονίας, από το αιώνιο παράπονο για τον μισερό, εθνικό μας χαρακτήρα. Στο φως αυτής της αναδυόμενης αυτογνωσίας δεν προσεγγίζουμε με εξιδανικεύσεις ούτε την ευρωπαϊκή Δύση, αν και αναγνωρίζουμε τη σημασία που είχαν οι τομές του μοντέρνου αστικού πολιτισμού.

Παρ’ όλα αυτά, έχω την εντύπωση πως απομένει πάντα ένα ελληνικό πρόβλημα. Όσο χρήσιμη κι αν είναι μια πανοραμική θέαση της ελληνικής Ιστορίας, υπάρχουν επιμέρους δεινά που επιμένουν. Ένα, λοιπόν, από τα πιο επίμονα προβλήματα της χώρας είναι η ασέβεια/αδιαφορία για τον δημόσιο χώρο και τα αγαθά του. Δεν το συναντάς αλλού αυτό, όχι πάντως σε χώρες με συγγενή (ας το πω έτσι) οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Από μια άποψη, είμαστε η πιο αντι-οικολογική χώρα της Δύσης. Μια χώρα όπου ως οίκος εννοείται μόνο η ιδιωτική κατοικία και ένας περιφραγμένος οικογενειακός χώρος. Οτιδήποτε «εξωτερικό» του οικιακού και στενά ατομικού καταφυγίου γίνεται αδιάφορο, ουδέτερο, ανάξιο φροντίδας.

Προφανώς, ο κανόνας έχει εξαιρέσεις και κάποιες ατομικές και συλλογικές στάσεις που τον διαψεύδουν. Τα τελευταία χρόνια, σε τμήματα των νεότερων ηλικιακά ανθρώπων από τη μεσαία τάξη των πτυχιούχων, παρατηρεί κανείς και μια αντίστροφη τάση. Κυρίως για λόγους ατομικής υγείας ή ανησυχίας για την υγεία των παιδιών τους, κάποιες (σχετικά εύπορες) οικογένειες επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους με τη φύση. Νέα ζευγάρια ή και μεγαλύτεροι δείχνουν μια άλλη κατανόηση αυτής της ανάγκης.

Όμως η βαθιά δομή της ατομικότητας και της ελληνικής οικογενειακής λογικής παραμένει αμετανόητη. Δεν αντιλαμβάνεται τον χώρο και τα πράγματα εκτός οικογενειακού οίκου ως σημαντικά. Το ελληνικό βλέμμα παραμένει πάντα και σε μεγάλο βαθμό απαθές και εσωστρεφές, σαν να φέρει μέσα του μια ιδιαίτερη μορφή παθητικότητας. Υπερδραστηριοποιείται για τα «δικά του» και αδρανεί για οτιδήποτε λίγο πιο έξω. Και ακόμα και η οικεία επίκληση του κράτους έχει εδώ έναν χαρακτήρα παθητικής ικεσίας και ακατέργαστου ψόγου: δεν είναι η ενεργητική και πολιτικά αξιοπρεπής απαίτηση για κρατική προστασία αλλά μια αποσπασματική και ασυνεπής ζήτηση ενός «αναλγητικού» της στιγμής.

Το ελληνικό πρόβλημα (ή ένα από τα βασικά προβλήματα, για να είμαι ακριβής) είναι εν τέλει μια στάση ψυχρής και μικροπρεπούς αντιμετώπισης πολλών δημόσιων αγαθών. Ακόμα και η γενικόλογη και ρητορική αντίθεση στις «πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων» δεν συνοδεύεται από μια κουλτούρα πραγματικού σεβασμού στα δημόσια αγαθά.

Μπορεί, φυσικά, να απαλύνει κανείς τα ενοχλητικά συμπεράσματα, ανατρέχοντας σε διάφορους παράγοντες που αθωώνουν τη χώρα: τις υλικές στερήσεις παλαιότερων εποχών, τις δυσκολίες να χειριστούμε τα βάσανα μιας καθημερινής επιβίωσης με μπαλώματα, την έλλειψη χρόνου ενός σύγχρονου τρόπου ζωής που δεν αφήνει περιθώρια αναστοχασμού. Πολλά όμως από αυτά τα εμπόδια υπήρξαν και σε άλλες κοινωνίες, ακόμα και οι δικτατορίες, οι πολιτικές λιτότητας ή άλλα τραύματα που συνήθως τα επικαλούνται διάφοροι για να ελαφρύνουν τα δικά μας κρίματα.

Εξακολουθώ έτσι να πιστεύω πως το πρόβλημα μιας διάχυτης αδιαφορίας για τον δημόσιο χώρο δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε από τη φτώχεια, ούτε από τις πολιτικές ανωμαλίες του παρελθόντος, ούτε από κάποια μοιρολατρία «ανατολίτικη» που τάχα έχει σφραγίσει «το DNA της φυλής». Πολλές συμβατικές απαντήσεις της αριστεράς και της δεξιάς φαίνονται απλώς ως προσπάθειες συλλογικής κολακείας.

Είπαμε στην αρχή ότι είναι ευτυχές γεγονός η αναθεώρηση μιας αντίληψης που έβλεπε παντού μια ελληνική ιδιαιτερότητα μειονεξίας και υστέρησης, μια πατρίδα σημαδεμένη από αποτυχίες. Νομίζω όμως πως σε σχέση με τον σεβασμό στον περιβάλλοντα χώρο και σε οτιδήποτε δημόσιο πέραν της οικίας θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ανοιχτά μια ελληνική παθολογία. Και ίσως είναι αυτό ένα από τα ελαττώματα που οι επόμενοι, οι νεότερες γενιές, μπορούν να τα υπερβούν, αν φυσικά βρουν κάτι μη καταπατημένο για να στήσουν μια καλύτερη Ελλάδα.

Το να νοιάζεσαι για πράγματα που εκτείνονται έξω από την «αυλή σου», για κάτι σχετικώς μακρινό, αλλά ουσιαστικό κοινό και συλλογικό είναι υπόθεση δύσκολη. Χρειάζεται συναισθηματική και πολιτική ενθάρρυνση, μια άλλη εκπαίδευση μακριά από τον ρηχό παροντισμό και τη λατρεία του «άμεσου». Σε άλλες χώρες έχουν καλλιεργήσει περισσότερο μια σχετική συνείδηση. Το ελληνικό πρόβλημα είναι τελικά πως δεν έχουμε συναίσθηση ότι υπάρχει ένας κόσμος και έξω από την περίφραξη.

Πηγή

Διαβάζοντας χθες τη δημοσκόπηση που κυκλοφόρησε στο newsbreak. που μας έστειλε φίλη της Attica Voice και είχε ερώτημα το αν "Εμπιστεύεστε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την διερεύνηση της τραγωδίας των Τεμπών;" η συντακτική ομάδα του Attica Voice μετά από ολονύχτια σύσκεψη, αποφάσισε να δημοσιεύσει  μία άλλη δημοσκόπηση, με ερώτημα το αν θα εμπιστευόσασταν τον σκύλο σας για 3 ημέρες στον Κυριάκο Μητσοτάκη και το επιτελικό του κράτος

(αν δεν έχετε σκύλο βάλτε στη θέση του το κατοικίδιο με το οποίο μοιράζεστε τη ζωή σας αλλά μη το σκεφτείτε καν να χρησιμοποιήσετε το παιδί σας ή κάποιον συγγενή σας)

Το ερώτημα είναι το εξής:

Φεύγετε για ένα τριήμερο στο εξωτερικό και δεν μπορείτε να πάρετε μαζί το αγαπημένο σας κατοικίδιο. Αναζητάτε κάποιον να σας εξυπηρετήσει στη δύσκολη αυτή συγκυρία αλλά δεν κανείς δεν είναι πρόθυμος. Το επικοινωνιακό επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη πληροφορείται το πρόβλημα σας και για επικοινωνιακούς λόγους σας ενημερώνει πως  "ο πρωθυπουργός είναι πολύ φιλόζωος, όπως δείχνει και η υιοθεσία του Πίνατ και προτίθεται να σας βοηθήσει και μάλιστα προσωπικά, φιλοξενώντας ο ίδιος το ζωάκι σας για τις ημέρες που θα λείψετε. Στο έργο αυτό θα τον βοηθήσουν και οι υπουργοί του, οι οποίοι αποτελούν και το επιτελικό του κράτος"

Εσείς τι θα κάνετε; Εμπιστεύεστε το κατοικίδιο σας για 3 ημέρες στον Κυριάκο Μητσοτάκη και το επιτελικό του κράτος;

Η δημοσκόπηση βρίσκεται στον ακόλουθο σύνδεσμο και μπορείτε να ψηφίσετε μόνο μία φορά (ανά IP). Θα διαρκέσει 1 εβδομάδα και τα αποτελέσματα της θα παρουσιαστούν την επόμενη Παρασκευή 17/3/2023 σε ειδικό αφιέρωμα της ηλεκτρονικής μας επιθεώρησης

Αναδημοσιεύουμε κάλεσμα των  Συλλογικοτήτων από τα Βόρεια/Βορειοανατολικά για το έγκλημα των Τεμπών

ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ

Αυτό που συνέβη στα Τέμπη δεν ήταν ούτε η κακιά η ώρα, ούτε ένα ατύχημα. Ήταν δολοφονία. Ήταν άλλη μία στιγμή που η ζωή των ανθρώπων της τάξης μας δεν είχε καμία αξία μπροστά στην κερδοφορία των αφεντικών.

Ήταν μία από εκείνες τις στιγμές που μας γεμίζουν με θλίψη και οργή, που σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας στη θέση των νεκρών, που απλά πήραν το τραίνο για τη Θεσαλλονίκη.

Ό,τι και να πουν αυτοί ή τα πληρωμένα ΜΜΕ τους, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η τραγωδία αυτή έχει υπεύθυνους και αυτοί είναι διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι ιδιωτικές εταιρίες που εξαγόρασαν κομμάτι του ΟΣΕ. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι προειδοποιούσαν, μέσω των σωματείων τους, ότι είναι υποστελεχωμένοι, ότι δεν υπάρχουν συστήματα ασφαλείας, κα, τεκμηριώνοντας δηλαδή τα εγκλήματα που περίμεναν να συμβούν. Δεν μπορούμε δηλαδή, να μιλάμε για «ανθρώπινο λάθος».

Δε θα μας πείσει κανείς λοιπόν ότι φταίει μόνο κάποιος σταθμάρχης, ειδικά σε μια εποχή που η τεχνολογία είναι παντού και διαφημίζεται ως «λύση» στη γραφειοκρατία και στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους. Ενώ ξοδεύονται εκατομμύρια στην ψηφιοποίηση υπηρεσιών, είναι αδιανόητο να μην λειτουργούν συστήματα πρόβλεψης και αποτροπής ανθρώπινων λαθών σε βασικές καθημερινές ανάγκες, όπως η μετακίνηση μας. 

Προφανώς, καμία κυβέρνηση και καμία εταιρία δε θέλει να σκοτώνονται άνθρωποι χωρίς λόγο, αλλά δε θα μας πείσουν κιόλας ότι νοιάζονται για την ασφάλειά μας. Το έχουν αποδείξει άλλωστε χρόνια τώρα, όταν με σχέδιο και στρατηγική μετατρέπουν τις βασικές μας ανάγκες σε εμπόρευμα. 

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;

Την αύξηση του κόστους ζωής; Τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας; Τα κρύα σπίτια που ζεσταίνονται με μαγκάλια; Τους νεκρούς του συστήματος υγείας που αποκλείονται από ουσιαστική περίθαλψη; Τους νεκρούς εργάτες που χάνονται στην ώρα της δουλειάς; 

Η λίστα είναι ατελείωτη και κάθε φορά, η οργή μας μεγαλώνει. Τώρα που η «προσωπική τραγωδία» βιώνεται ως κοινωνική, τώρα που οι ταξικές αντιθέσεις διακρίνονται ξεκάθαρα, τώρα που δεν μας πείθουν ότι «φταίμε και εμείς», να μην αφήσουμε αυτό το έγκλημα να περάσει έτσι.

Να βρούμε σε αυτές τις στιγμές το θάρρος να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν, ΟΛΑ.

Καλούμε σε ΠΟΡΕΙΑ, την Πέμπτη 09/03, στις 18.00, 

στην κεντρική πλατεία Αγίας Παρασκευής.

πηγή: Συλλογικότητες από τα Βόρεια/Βορειοανατολικά

Διαχρονική η  επικαιρότητα. Η επικαιρότητα της καταγραφής των εγκλημάτων της εξουσίας με θύματα ανθρώπους που ανάθεσαν τις τύχες τους, τις τύχες των παιδιών τους και εκείνη του τόπου τους σε εξουσίες ανεύθυνες και άχρηστες -στην καλύτερη περίπτωση- αφού εκ των αποτελεσμάτων αποδείχθηκαν εγκληματικές. Εξουσιαστές που διακατέχονται από την λαγνεία του τίτλου και της καρέκλας και για να συνεχίσουν τη διεστραμμένη αυτή σχέση τους δεν διστάζουν να οδηγήσουν στον όλεθρο τους άλλους. Αυτούς που θώπευαν για να τους αναδείξουν αλλά στην κρίσιμη στιγμή τους έστειλαν χωρίς δεύτερη σκέψη, στην καταστροφή. Αναδημοσιεύουμε  από τον Ελεύθερο Τύπο της 7/3/2023 την καταγραφή της μαρτυρίας του πραγματογνώμονα που ορίστηκε για να διερευνήσει την καταστροφή στο Μάτι  ώστε να εντοπιστούν οι υπεύθυνοι. Ο πραγματογνώμονας είναι κάθετος στην κατάθεση του και υποδεικνύει τους υπεύθυνους αλλά και αυτόν που καθησύχασε τον κόσμο πως "...χαμηλά δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί η φωτιά πάει προς στον Διόνυσο"

Δίκη Μάτι: Κάθετος ο πραγματογνώμονας Δημήτρης Λιότσιος «Έπρεπε να είχε εκκενωθεί ο οικισμός, υπήρχε χρόνος»

Δίκη Μάτι: Την πεποίθηση πως η έγκαιρη εκκένωση του οικισμού θα αποδεικνυόταν σωτήρια για δεκάδες ανθρώπους που κάηκαν από ανθρώπινο λάθος και κακό συντονισμό όντας κυριολεκτικά ανυπεράσπιστοι από τη λαίλαπα της φωτάς στο Μάτι, επανέλαβε κατά την έκτη μέρα κατάθεσής του ο δικαστικός πραγματογνώμονας Δημήτρης Λιότσιος.

Ο επιπυραγός που απαντά σε ερωτήσεις συνηγόρων των θυμάτων, είπε πως η εισήγηση για απομάκρυνση έπρεπε να έχει δοθεί από τις 17.30 του μοιραίου απογεύματος και τόνισε πως η φωτιά έφθασε το Μάτι στις 18.20. Όπως είπε: «Οι δίοδοι προς τη θάλασσα είναι τουλάχιστον 25. Από τη Λεωφόρο Μαραθώνος μέχρι τη θάλασσα, είναι 850 μέτρα. Μόνο δύσκολο κομμάτι είναι στο Κόκκινο Λιμανάκι. Σε όλη την υπόλοιπη περιοχή όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην θάλασσα. Η απόσταση για ένα μέσο άνθρωπο προς τη θάλασσα είναι περίπου 20 λεπτά. Ο κόσμος έφυγε αυτοβούλως με τα οχήματα του. Στις 18:00 με την ενημέρωση του δημάρχου (ότι δεν κινδυνεύουν) ο κόσμος καθησυχάστηκε. Δεν είχε ενημερωθεί ο κόσμος πως η φωτιά κατευθύνεται προς την περιοχή».

Δίκη Μάτι: Μπορούσαν να γίνουν ρίψεις από τα πτητικά μέσα
Απατώντας σε ερωτήσεις ο μάρτυρας επανήλθε στο θέμα των πτητικών μέσων αναφέροντας πως δεν προκύπτει ότι τα ελικόπτερα της πυροσβεστικής εκείνη την ημέρα δεν μπορούσαν να κάνουν ρίψεις.

«Δεν προκύπτει ότι είχαν κάποιο πρόβλημα. Πλην των Ericsson, τα υπόλοιπα ελικόπτερα είναι δύσκολο να επιχειρήσουν σε κατοικημένες περιοχές» τόνισε.

Δίκη Μάτι: Μόνο εννέα ήταν τα οχήματα της πυροσβεστικής

Ο επιπυραγός επεσήμανε επίσης πως «Είχαμε ενημέρωση πως η φωτιά κατευθύνεται σε σπίτια, είχαμε ενημέρωση πως κατευθύνεται στο Νέο Βουτζά. Υπήρχε ενημέρωση πως υπήρχαν μόνο εννέα οχήματα της πυροσβεστικής και αυτά στην έναρξη της φωτιάς. Είχαμε ενημέρωση για κατεύθυνση καπνών. Έπρεπε να δοθεί η εντολή. Ο άνθρωπος δεν καίγεται από τη φωτιά, πρώτα δηλητηριάζεται από τον καπνό και μετά καίγεται».

Μία ακόμη δυνατότητα που δεν αξιοποιήθηκε στην φάση της διάσωσης ανέφερε ο πραγματογνώμονας λέγοντας πως «τα ελικόπτερα της ελληνικής αστυνομίας τα οποία διαθέτουν και θερμικές κάμερες, θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον εντοπισμό ανθρώπων στη θάλασσα και στη διαδικασία διάσωσης».

Πηγή

Ένα ηθικό δίλημμα που περιεχόταν στο πάλαι ποτέ μάθημα της «Ηθικής» σαν άσκηση ή σαν παράδειγμα, ήταν εκείνο που σου έδινε την επιλογή να πατήσεις ένα κουμπί και 1.000 άγνωστοι σε εσένα άνθρωποι, στην άλλη άκρη της γης, αυτοστιγμεί να πεθάνουν. Το δέλεαρ, το αντάλλαγμα που σου θα λάμβανες  ήταν  πλούτος, δύναμη και δόξα. Ήταν ένα δίλημμα αυθαίρετο και πέρα από κάθε λογική αλλά σε κάθε περίπτωση εξέταζε δύο πράγματα:

1. Την πίστη σου στη λογική και τη δυνατότητα σου να επεξεργαστείς πρώτα λογικά τα υπόλοιπα διλήμματα που θα σου παρουσιάζονταν στο μέλλον και

2. Τις προτεραιότητες που έχεις διαμορφώσει, μεγαλώνοντας ως άνθρωπος – μέλος μίας παγκόσμιας κοινωνίας και την αξία που δίνεις στην ανθρώπινη ζωή (και όχι μόνο τη δική σου).

Ως κριτήριο της επιλογής απάντησης κάποιος θα έβαζε και άλλες παραμέτρους, όπως την καλλιέργεια που διαθέτεις, την εμπειρία, την ανάγκη που έχεις εκείνη τη στιγμή για επιβίωση και άλλα πολλά. Αυτό που λίγοι θα προσέθεταν θα ήταν το πολιτικό – κοινωνικό σύστημα, στα πλαίσια του οποίου τίθεται το εν λόγω δίλημμα. Και όμως, η απάντηση βρίσκεται κυρίως εκεί γιατί το σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο από δημιούργημα των ανθρώπων που ανάλογα με τις ανάγκες τους, την καλλιέργεια τους, την εμπειρία και τη θεώρηση τους για την ανθρωπότητα  ως σύνολο ισότιμων μελών, με κοινούς στόχους και αφετηρίες, το κατασκευάζουν ή το διαμορφώνουν. Τη «ζούγκλα» της επικράτησης του δυνατότερου δεν χρειάζεται τίποτα από τα παραπάνω για να τη φτιάξουν οι άνθρωποι. Η πραγματική ζούγκλα είναι αποτέλεσμα φυσικής εξέλιξης και το μόνο σίγουρο είναι πως αποτελεί τόπο που ο άνθρωπος ανήκει στη βάση της τροφικής αλυσίδας. Είναι αναλώσιμος.

Ας επιστρέψουμε στην αρχή και ας δούμε λοιπόν το πόσο επίκαιρο είναι το συγκεκριμένο ηθικό δίλημμα στη χώρα μας σήμερα και τι απάντηση θα λάμβανε από τα μέλη της κοινωνίας μας. Μια κοινωνία  η οποία σίγουρα είναι μία κοινωνία ανισοτήτων, μέρος μίας λίγο-πολύ ανθρωπογενούς ζούγκλας. Πρώτα όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως η πολιτική μας ανεπάρκεια και η προτεραιοποίηση του ατομικού μας συμφέροντος (όπως μας έκαναν να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε από παιδιά) αποτελεί τη βάση διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα. Σύστημα το οποίο εξελίσσεται όλο και πιο φρικαλέα με την -έστω και καθυστερημένα- αναβάθμιση του σε νεοφιλελευθερισμό. Φρόντισε γι’ αυτό το ίδιο το σύστημα διαμορφώνοντας διαχρονικά και μέσω της (μη-)εκπαίδευσης και της κοινωνικής εμπειρίας, όλων των νέων ανθρώπων κάθε εποχής, εδώ και 70 χρόνια. Απλά στην Ελλάδα δεν βιάστηκε, όπως αλλού.

Ποιος ερωτάται;

 Ας βάλουμε στη θέση του ερωτώμενου, μία Ελληνίδα ή έναν Έλληνα ηλικίας πάνα από τριάντα και κάτω από εβδομήντα χρονών. Πρώτα-πρώτα όλες και όλοι θα έμπαιναν στη διαδικασία να δώσουν μία απάντηση. Κλάσμα αυτών θα πρόβαλλε αντιρρήσεις που αφορούν στην παράλογη και ακραία υποθετική, φύση του ερωτήματος. Μικρότερο ακόμα κλάσμα θα αρνούνταν να δώσει οποιαδήποτε απάντηση. Λόγω της φύσης του ερωτήματος (ακραία υποθετική) οι περισσότεροι θα απαντούσαν χαλαρά πως η ανθρώπινη ζωή δεν αποτιμάται σε χρηματικές αξίες άρα δεν θα πατούσαν κανένα κουμπί. Κάποιοι θα απαντούσαν πως θα πατούσαν το κουμπί αφού ο όλεθρος που θα επέφερε δεν θα τους άγγιζε αλλά αντίθετα οι ίδιοι θα ευτυχούσαν. Πόσο όμως αντέχουν οι απαντήσεις αυτές σε έναν έλεγχο εγκυρότητας; Καθόλου δεν αντέχουν και το διαπιστώνουμε αν μεταφέρουμε το ερώτημα σε συνθήκες που να έχουν μια μικρή έστω, συνάφεια με την πραγματικότητα.

Το δίλημμα του ψηφοφόρου

Οι ίδιοι που τους θέτουμε το φανταστικό ερώτημα είναι άνθρωποι που καλούνται κάθε τέσσερα χρόνια να απαντήσουν έμπρακτα σε ένα άλλο ερώτημα που το σύστημα φροντίζει να προβάλλει πάντα ως δίλημμα. Καλούνται να ψηφίσουν και να εκλέξουν κυβέρνηση της χώρας, μιλώντας για την Ελλάδα. Τα αποτελέσματα γνωστά. Μπορεί να μη σκοτώνουν ακαριαία χιλιάδες αγνώστους στην άλλη άκρη της γης αλλά –με τα σημερινά δεδομένα- οδηγούν σε εξαθλίωση και αργό θάνατο το μεγαλύτερο ποσοστό των υπολοίπων μελών της δικής τους κοινωνίας. Εξαιρώντας αυτούς που οι επιλογές τους συνδέονται με το προσωπικό όφελος (ρουσφέτι, παροχές κλπ) πολλοί το κάνουν χωρίς να πλουτίσουν, αλλά επειδή απλά έτσι έκριναν. Έκριναν  καθοδηγούμενοι ή λιγότερο επηρεασμένοι από τα εργαλεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης που διαθέτει το σύστημα για τη διαιώνιση του. Βεβαίως και κανένας δεν τους λέει ευθέως «διάλεξε αυτό» αλλά το κάνει με άλλους, πλάγιους τρόπους, αποτελεσματικούς σε ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ κανέναν προβληματισμό διεκδίκησης λόγου στα όσα συμβαίνουν γύρω τους.

Ακόμα και αν εξέλιπε ο μηχανισμός της προπαγάνδας, το αντικείμενο της (όλοι εμείς) μοιάζουμε τελικά να τη χρειαζόμαστε γιατί δεν μπορούμε να κρίνουμε μόνοι μας για τη ζωή μας.  Γιατί μάθαμε να αναθέτουμε σε «εργολάβους» την ίδια τη ζωή μας, χωρίς δυνατότητα ανάκλησης παρά μόνο όταν αυτό επιτρέπεται από τους ίδιους τους αναδόχους της τύχης μας.

Ακόμα και αν η δυστυχία καλύπτει την καθημερινή μας ζωή και διαμορφώνει μία σκληρή πραγματικότητα μέσω ενός σκληρού βιοπορισμού (για όσους ακόμα αυτός είναι εφικτός), η εικονική πραγματικότητα των μέσων μοιάζει πιο αληθινή και γι’ αυτό είναι πειστική. Όπως πειστικός μοιάζει και ο λόγος αυτών που διεκδικούν δάφνες ακεραιότητας ή σοβαρότητας ενώ είναι ανάξιοι ακόμα και για να θυσιάσει κανείς έστω και ένα λεπτό μαζί τους.  Αυτοί, όργανα του συστήματος, είναι οι αποκαλούμενοι «αντικειμενικοί» ή πιο απλά «ισαποστάκηδες» (πιο επικίνδυνοι ακόμα και από τα κυνικά φερέφωνα) και επιδιώκουν την αδράνεια του λαού μετατρέποντας τον σε καθησυχασμένη, άβουλη μάζα. Έτσι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, ο λαός, αδρανεί και αρκείται στο να εκφράζεται κάθε τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχει το δικαίωμα ανάκλησης της επιλογής του εφόσον δει πως είναι  λανθασμένη και παραποιημένη από τους παράγοντες που αναφέραμε πιο πάνω. Έτσι το  σύστημα αναγκάζει αυτούς που δηλώνουν στο αρχικό δίλημμα πως «δεν θα πατούσαν το κουμπί» του ολέθρου τελικά να το πατήσουν με την αδράνεια τους. Παράλληλα φροντίζει να διατηρεί και τους ανθρώπους του ως εφεδρεία. Οι πελατειακές σχέσεις που αναπτύσσει είναι η καλύτερη απόδειξη αυτού είτε αφορούν σε ελεγχόμενους ψηφοφόρους είτε αφορούν σε μέσα επηρεασμού της κοινής γνώμης.

Και η υποβάθμιση προχωρά και εξελίσσεται με την άδεια  μας, αφού το σύστημα και οι άνθρωποι του μας καθιστούν συνενόχους. Μάλιστα όταν κάποτε επέλθει μία κρίση από τις πολλές που είναι εγγενείς στο ίδιο το σύστημα, οι «συνένοχοι» αναδεικνύονται ως κύριοι ένοχοι της κρίσης που γεννά το ίδιο το σύστημα.

Η διαφθορα

Ενώ η διαφθορά (ή η αποδοχή της διαφθοράς) στην Ελλάδα είναι καθετοποιημένη (από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη κατά την ταξική διαστρωμάτωση)  και διατρέχει κάθετα όλα τα κοινωνικά στρώματα, αυτοί που τελικά γίνονται οι αχθοφόροι της διαφθοράς και των ολέθριων πελατειακών σχέσεων (άχθος + φέρω = κουβαλώ το βάρος για λογαριασμό κάποιου) είναι οι -κατά δήλωση τους- ηθικοί. Αυτοί που «δεν θα πατούσαν το κουμπί» του ολέθρου για χιλιάδες αγνώστους αλλά το πατάνε καθημερινά για την υποβάθμιση και τελικά τον όλεθρο, των γειτόνων τους, των συνδημοτών τους, των συμπατριωτών τους. Μάλλον γιατί η προσήλωση στην ατομική τους «τακτοποίηση»  θέλει όλους τους άλλους να είναι «ξένοι». Πιο ξένοι, ακόμα  και  από αυτούς που ζουν στην άλλη άκρη της γης και δεν γνωρίζουν ούτε θα συναντήσουν ποτέ αυτήν ή αυτόν που «δεν πάτησε το κουμπί του θανάτου τους».

Ξεκινούν λοιπόν οι ψηφοφόροι τη διαδικασία του ολέθρου άλλες φορές από άγνοια και άλλες από συμφέρον.  Λαμβάνουν υποσχέσεις για ανταλλάγματα και τότε δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό. Η ατομική επιδίωξη του κέρδους –όποια μορφή και αν έχει- μπαίνει πάνω από το κοινό καλό. Πάνω από αυτό που μπορούν να δουν ως «κοινό καλό». Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως η διαδικασία έχει ξεκινήσει και είμαστε  πια τόσο παραδομένοι στην αδράνεια και τις αποφάσεις που έρχονται από τα πάνω, που μοιάζει μη αναστρέψιμη πλέον

ΥΓ: Στο έγκλημα των Τεμπών οι κατ’ εξοχήν ένοχοι, δηλαδή οι τοποτηρητές του ολέθριου συστήματος που διέπει τη χώρα και τις σχέσεις των ανθρώπων της, δεν θα τιμωρηθούν ποτέ εντός των πλαισίων του ίδιου του συστήματος που τους προστατεύει. Η αστική δικαιοσύνη άλλωστε δική τους επινόηση είναι. Δική τους κατασκευή και αποτελεί την άμυνα τους. Όσοι όμως εξυπηρέτησαν το σύστημα από τα κάτω θα την πληρώσουν γιατί έφτασε η ώρα να «κάνουν κάτι και αυτοί» για το σύστημα που τους προώθησε και τους εξασφάλισε την επιβίωση σε καιρούς δύσκολους για τους πολλούς. Το σύστημα άλλωστε πάντα ζητάει θυσίες αλλά αυτοί, όταν ξεπουλήθηκαν, δεν το γνώριζαν (;)

Δεν έχουν δική τους φωνή. Δεν έχουν δική τους γνώμη. Άβουλα ανθρωπάκια που απλά ανοιγοκλείνουν το στόμα τους για να πείσουν πως η φωνή που ακούγεται είναι δική τους. Ακόμα χειρότερος ο χειριστής τους, Ο ατάλαντος μαριονετίστας που τους γράφει μαζί με τους μυστικοσυμβούλους του, το τι θα πουν. 

Και οι μαριονέτες λένε χωρίς να το πιστεύουν "Εγώ φταίω" και ο παίκτης που τους κουμαντάρει χαίρεται και πιστεύει πως όλοι τώρα θα πιστέψουν πως η άβουλη μαριονέτα πήρε πάνω της την ευθύνη γλιτώνοντας τον ίδιο από τις ευθύνες του. Όμως όλα τα χρόνια η μαριονέτα ήταν μαριονέτα και εκτελούσε ότι του έγραφε στο σκονάκι ο μαριονετίστας. Και ο μαριονετίστας άντεχε γιατί ήθελε γύρω του μαριονέτες. Ήθελε ομιλούσες κεφαλές. Αναλώσιμες και αναξιοπρεπείς.

Τώρα πια όλοι ξέρουν πως η μαριονέτα απλά είπε αυτά που ήθελε ο χειριστής της και όλοι με τη σειρά τους ξέρουν πως ό,τι έκανε η μαριονέτα δεν ήταν τίποτα άλλο από εκτέλεση των εντολών αυτού που τη χειριζόταν.Όλα ήταν μία παράσταση για να εξυπηρετηθεί το συμφέρον. Ποιού; Μα αυτού που κινεί και τη μεγάλη μαριονέτα.  Αυτό άλλωστε φάνηκε και από τη διανομή του κειμένου που έβαλαν τη μικρή μαριονέτα να διαβάσει

Μαριονέτες παντού. Αναλώσιμες και έτοιμες να καούν αν τις διατάξει το αφεντικό τους. Γιατί οι μαριονέτες δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αφεντικό να τους δίνει κίνηση και φωνή. 

Αλλά και το "αφεντικό" μαριονέτα είναι. Κούκλα αποτρόπαιη με έναν μεγάλο χειριστή από πίσω της. 

Και εμείς καθόμαστε ενδεείς και παρακολουθούμε το κουκλοθέατρο να μας κυβερνά