Ήρωας και δειλός μαζί. Πότε διανοούμενος, πότε ακαλλιέργητος. Αστός και χωριάτης ταυτόχρονα. Κοσμοπολίτης και παραδοσιακός. Ευγενής και αγενής, ανάλογα με την περίσταση. Εργασιομανής και τεμπέλης. Ρομαντικός και κυνικός. Ιδεαλιστής και ρεαλιστής. Η αιώνια πάλη κάθε ανθρώπου να βρει τον εαυτό του. Μα, τελικά, είμαστε ένας ή πολλοί;

Ο Πάμπλο Νερούδα έγραψε για τους πολλαπλούς εαυτούς που κρύβουμε μέσα μας.

Από τα πολλά άτομα τα οποία είμαι, από τα οποία είμαστε,

Δεν μπορώ να κατασταλάξω σε ένα μόνο.

Έχουν χαθεί για μένα υπό την κάλυψη της ένδυσης

Έχουν αναχωρήσει για μια άλλη πόλη.

Όταν τα πάντα φαίνεται να έχουν καθοριστεί

για να με αναδείξουν ως νοήμων άνθρωπο,

ο ανόητος που κρατώ μέσα μου κρυμμένο

αναλαμβάνει να μιλήσει για εμένα.

Σε άλλες περιπτώσεις, λαγοκοιμάμαι ανάμεσα

σε ανθρώπους με κάποια διάκριση,

και όταν καλώ τον θαρραλέο εαυτό μου,

ένας δειλός εντελώς άγνωστος σε μένα

τρέχει να καλύψει τον σκελετό μου

με χίλιες καλές δικαιολογίες.

Όταν ένα αξιοπρεπές σπίτι τυλιχτεί στις φλόγες,

αντί να καλέσω τον πυροσβέστη,

ένας εμπρηστής εμφανίζεται στη σκηνή,

και αυτός είναι εγώ.

Δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω.

Τι πρέπει να κάνω για να ξεχωρίσω τον εαυτό μου;

Πώς μπορώ να συμμαζέψω τον εαυτό μου;

Όλα τα βιβλία που διάβασα

είναι γεμάτα εκθαμβωτικές ηρωικές μορφές,

γεμάτες αυτοπεποίθηση.

Πεθάνω με φθόνο για αυτές·

και, σε ταινίες όπου σφαίρες πετούν στον άνεμο,

Ζηλεύω τους καουμπόηδες,

θαυμάζοντας ακόμη και τα άλογα.

Αλλά όταν καλώ το τολμηρό μου είναι,

έρχεται ο παλιός τεμπέλης εαυτός,

και έτσι ποτέ δεν ξέρω ποιος είμαι ακριβώς,

ούτε πόσοι είμαι, ούτε πόσοι θα είμαστε.

Θα ήθελα να είμαι σε θέση να αγγίξω ένα κουδούνι

και να προσκαλέσω τον πραγματικό εαυτό μου,

γιατί αν χρειάζομαι τον πραγματικό εαυτό μου,

δεν πρέπει να εξαφανιστώ.

Ενώ γράφω, βρίσκομαι μακριά·

και όταν γυρίσω, έχω ήδη φύγει.

Θα ήθελα να δω αν το ίδιο συμβαίνει και

σε άλλους ανθρώπους όσο και σε μένα,

για να δούμε αν υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι όσοι εγώ είμαι,

και αν μοιάζουν στον εαυτό τους με τον ίδιο τρόπο.

Και όταν σιγουρευτώ,

μαθαίνω τόσο ωραία πράγματα

που, όταν προσπαθώ να εξηγήσω τα προβλήματα μου,

θα μιλάω για γεωγραφία.

P. Neruda, «Είμαστε Πολλοί»

Μετά το καλάθι του νοικοκυριού, έρχεται Χριστουγεννιάτικα και το τελάρο του καραγκιόζη με λάχανα, μπάμιες, κουνουπίδια και μπρόκολα. Αυτό ανακοίνωσε σήμερα ο Υπουργός Εκπληκτικής Ανάπτυξης, προσθέτοντας δε ότι το τελάρο του Καραγκιόζη, εκτός από τα πολύ ωφέλιμα για την υγεία μας ζαρζαβατικά, θα περιέχει και πολλά άλλα πλούσια δώρα που θα κάνουν τις φετινές γιορτές πραγματικά αξέχαστες

Είναι χαρακτηριστικό πως αρχικά ο Υπουργός δεν ήθελε να αποκαλύψει το περιεχόμενο των δώρων αυτών, καθώς ήθελε να είναι ένα δώρο έκπληξη που θα μπει κάτω από το δέντρο σε κάθε σπίτι και θα ανοιχτεί από όλη την οικογένεια την ημέρα των Χριστουγέννων. Όμως, κατόπιν έντονων πιέσεων των παρισταμένων δημοσιογράφων, υποχώρησε και αναγκάστηκε να μας τα αποκαλύψει. Στο άκουσμά τους και μόνο , μείναμε με ανοιχτό το στόμα:

α) Ένας οδηγός εκμάθησης αρχαίων ελληνικών για σκύλους για σκύλους (τώρα και για γάτες)

β) ένα πιστό αντίγραφο της Αγιά Σοφιάς για να το τοποθετήσουμε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Φυσικά, θα έχει μέσα το μαρμαρωμένο βασιλιά, ενώ πατώντας το ειδικό πλήκτρο θα μπορούμε να ακούμε τη φωνή του ίδιου του Υπουργού να απαγγέλλει  «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι»

γ) ένα φακελάκι που θα περιέχει αδιευκρίνιστα ποσά 

δ) μία εκδρομή φιλοσοφίας  οργανωμένη από τον αδελφό του Υπουργού, τον γνωστό φιλόσοφο  Λεωνίδα Γεωργιάδη

ε) ένα πιστό αντίγραφο της ασπίδας και του κράνους ασπίδας και του κράνους του Λεωνίδα του Σπαρτιάτη, φτιαγμένα εξολοκλήρου από τενεκέ ξεγάνωτο

στ) ένα εκπληκτικό νανογιλέκο 

ζ) μια αλοιφή για τη φαλάκρα, ευγενική προσφορά από τον επί χρόνια συνοδοιπόρο του  Υπουργού στα τηλεοπτικά και πολιτικά καταγώγια, Κυριάκο Βελόπουλο

η) ένα βίντεο με μερικές από τις καλύτερες τηλεοπτικές στιγμές του Υπουργού για γέλια μέχρι δακρύων

Τα λιγουρεύεστε; 

Σήμερα είναι ο τελικός του Μουντιάλ. Ενός Μουντιάλ που διεξάγεται για πρώτη φορά παραμονές Χριστουγέννων, στο δυστοπικό κράτος του Κατάρ των πάσης φύσεως διακρίσεων. Ενός Μουντιάλ που γίνεται στο μέσο της ερήμου μέσα σε κλιματιζόμενα στάδια που για την κατασκευή τους βρήκαν το θάνατο χιλιάδες εργάτες. Ενός Μουντιάλ που, όπως όλοι υποπτευόμασταν και πλέον έχουμε και τις αποδείξεις, αγοράστηκε με τα πετροδολάρια των εμίρηδων.

Όλα αυτά βέβαια δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από ένα απλό επεισόδιο στο μακρύ σήριαλ του εκφυλισμού ενός αθλήματος που αποτελούσε κάποτε μέρος της λαϊκής διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Ο μεγάλος διανοητής Εντουάρντο Γκαλεάνο, εκτός από αριστερός, ήταν και Λατινοαμερικάνος, που σημαίνει ότι λάτρευε το ποδόσφαιρο. Ανάμεσα στα δεκάδες βιβλία που έγραψε, είναι και  "Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως". Γραμμένο το 1995, είναι ένα γοητευτικό και πολυδιαβασμένο βιβλίο που απευθύνεται όχι μόνο σε ποδοσφαιρόφιλους, αλλά σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, μιας και η τεράστια επιρροή του ποδοσφαίρου δεν γίνεται να μην αγγίζει πολλές πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής των ανθρώπων

Από το βιβλίο αυτό παραθέτουμε δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα που δείχνουν το βαθύ προβληματισμό του συγγραφέα σχετικά με τον εκφυλισμό του πάλαι ποτέ λαϊκού αθλήματος

«Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίζεις και μόνο.

Στον κόσμο μας σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίζει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί· μπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή.

Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και αυτό το θέαμα έχει γίνει μια από τις πλέον κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως. Οργανώνεται όχι για να γίνει παιχνίδι αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι. Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναμης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη.

Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας»

«Έχετε μπει ποτέ σε άδειο γήπεδο; Κάντε μια δοκιμή. Σταθείτε στη μέση του σταδίου κι αφουγκραστείτε. Το γήπεδο κάθε άλλο παρά άδειο είναι. Και οι κερκίδες δεν είναι καθόλου βουβές.

Στο Ουέμπλεϊ ακούγονται ακόμα οι φωνές από το Μουντιάλ του ’66, όταν κέρδισε η Αγγλία, όμως αν αφουγκραστείτε καλύτερα, θα μπορέσετε να ακούσετε το απαρηγόρητο κλάμα του ’53, όταν οι Ούγγροι νίκησαν την αγγλική ομάδα.

Το Στάδιο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο αναστενάζει νοσταλγικά για τις ένδοξες μέρες του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης.

Το Μαρακανά εξακολουθεί να θρηνεί τη βραζιλιάνικη ήττα στο Μουντιάλ του ’50. Στo Μπομπονέρα του Μπουένος Άιρες ηχούν τα τύμπανα που χτυπούσαν μισό αιώνα νωρίτερα.

Από τα βάθη του Σταδίου Αζτέκα ακούς την ηχώ των τελετουργικών ύμνων του αρχαίου μεξικανικού παιχνιδιού με την μπάλα.

Το τσιμέντο του Καμπ Νου της Βαρκελώνης μιλά καταλανικά, και οι κερκίδες του Σαν Μαμές στο Μπιλμπάο μιλούν βασκικά.

Στο Μιλάνο, το φάντασμα του Τζουζέπε Μεάτσα βάζει γκολ, και το στάδιο που φέρει το όνομά του δονείται.

Ο τελικός του Μουντιάλ του ’74, όπου κέρδισε η Γερμανία, επαναλαμβάνεται νύχτα μέρα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου.

Το στάδιο του βασιλιά Φαχντ στη Σαουδική Αραβία έχει θεωρείο από μάρμαρο και χρυσάφι και οι κερκίδες είναι στρωμένες με μοκέτα, αλλά δεν έχει μνήμη, ούτε τίποτα ιδιαίτερο να πει».

Εντουάρντο Γκαλεάνο «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως»

«Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.

Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.

Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι»»

Κώστας Βάρναλης, Πρωτοχρονιάτικο

Σίγουρα πολλοί από εμάς δεν πέσαμε από τα σύννεφα, ούτε βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ, όπως ο αθώος και ανυποψίαστος δημοσιογράφος των ΝΕΩΝ Γ.Παπαχρήστος, όταν ακούσαμε την είδηση για την Εύα Καϊλή. Όχι ότι γνωρίζαμε κάτι συγκεκριμένα γι αυτήν, αλλά πάντα μας προκαλούσε απέχθεια και αποστροφή όλο αυτό το σινάφι που ανεβαίνει στην εξουσία πατώντας πάνω στο βήμα της πλαστής πραγματικότητας που διαμορφώνουν τα, διαπλεκόμενα με το σινάφι αυτό, Μέσα Ενημέρωσης.

Αυτό το σινάφι που δε χάνει την ευκαιρία να κατηγορεί και να υπονομεύει ο,τιδήποτε δημόσιο, αλλά από την άλλη πλευρά δεν ντρέπεται να μασουλάει δημόσιο χρήμα και να χρησιμοποιεί το δημόσιο για τους αθέμιτους σκοπούς του.

Αυτό το σινάφι που παριστάνει τους δημοκράτες, υποκλέπτοντας στην ουσία τις ψήφους ενός ανενημέρωτου και απαίδευτου λαού.

Αυτό το σινάφι που επικαλείται τους νόμους λέγοντας πως «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», ενώ όποτε οι νόμοι δεν το βολεύουν τους αλλάζει

Αυτό το σινάφι που μιλάει για επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις και εννοεί απευθείας αναθέσεις και βόλεμα των δικών του

Αυτό το σινάφι που σε κάθε ευκαιρία θα συκοφαντήσει τους αγώνες των εργαζομένων, παίζοντας τα βρώμικα παιχνίδια του πίσω από κλειστές πόρτες.

Αυτό το σινάφι που θα το δείτε να χαριεντίζεται με κόλακες σφουγγοκωλάριους δημοσιογράφους

Αυτό το σινάφι που αποκαλεί τεμπέληδες τους άνεργους, την ώρα που αυτό τρώει με χρυσά κουτάλια.

Αυτό το σινάφι που κυνηγάει τους σύγχρονους Αγιάννηδες αυτού του κόσμου, ενώ αυτό είναι υπεύθυνο για την περιθωριοποίησή τους.

Αυτό το σινάφι που θα φιλήσει σταυρούς και θα φορέσει σημαίες για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου και να κάνει πιο εύκολα τη βρώμικη δουλειά του.

Αυτό το σινάφι που παριστάνει τον κεντρώο και υποστηρίζει πως οι ιδεολογίες είναι ξεπερασμένες, για να υπηρετήσει τελικά το μόνο Θεό που γνωρίζει , το χρήμα

Αυτό το σινάφι που στην τελική σου λέει κατάμουτρα πως αν έχεις λεφτά θα ζήσεις, αν όχι θα πεθάνεις.

Όχι, λοιπόν, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Και ούτε πρόκειται να πέσουμε από τα σύννεφα αν αύριο ακούσουμε για τον Ανδρέα Λοβέρδο, για τον Άδωνι Γεωργιάδη, για το Δημήτρη Αβραμόπουλο, για το Μαργαρίτη Σχοινά ή για κάποιον άλλον. Ας πούμε δε, ότι τα παραπάνω ονόματα τα λέμε στην τύχη. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μη φάμε πάλι καμιά μήνυση. Μην κοιτάτε τώρα που με τη σύλληψη της Εύας Καϊλή άνοιξαν τα στόματα πολλών. Αυτό έγινε γιατί ξέρουν ότι τώρα η Καϊλή δεν έχει τη δύναμη να τους κάνει μήνυση.

«Αν έχετε στοιχεία, να τα πάτε στον Εισαγγελέα», λένε όλοι αυτοί όπου βρεθούν και όπου σταθούν. Και ποιος θα αντέξει τις εξοντωτικές μηνύσεις που θα δεχθούν; Μηνύσεις που έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας, η πιο εύκολη μέθοδος που έχουν όλοι αυτοί για να κρατάνε κλειστά τα στόματα. Και ποιος Εισαγγελέας θα τολμήσει να αναλάβει την υπόθεση και να τα βάλει μαζί τους και να τρέχει και να μη φτάνει σαν την Τουλουπάκη;

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος

Όποιος μπορεί να σκέφτεται πέρα από την ικανοποίηση των αναγκών του εαυτού του και του στενού του οικογενειακού περίγυρου, δεν γίνεται να μην ευαισθητοποιείται από τους σύγχρονους Άθλιους, που η καπιταλιστική λαίλαπα πολλαπλασιάζει και πετάει στο περιθώριο, ούσα ανίκανη και αδιάφορη να τους βοηθήσει.

Κόντρα στην κρατική αδιαφορία και ανικανότητα, οχτώ ομάδες/συλλογικότητες, εδώ και σχεδόν τρία χρόνια, έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους ιδρύοντας το Συντονιστικό Ομάδων και Δομών Αλληλεγγύης Αττικής. Όπως αναφέρουν σε κοινή τους ανακοίνωση : “ Είμαστε 8 ομάδες/συλλογικότητες που δραστηριοποιούμαστε στον τομέα της σίτισης και από την έναρξη της πανδημίας, εδώ και έναν χρόνο, βαδίζουμε μαζί στον δρόμο της αλληλεγγύης, δίπλα σε όποιον και όποια έχει ανάγκη. Με χιλιάδες μοιράσματα τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, με πάνω από 3500 μερίδες μαγειρεμένου φαγητού κάθε εβδομάδα, συλλογικές κουζίνες, κοινωνικά κέντρα, δομές αλληλοβοήθειας, πρωτοβουλίες γειτονιών, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες, μία κυψέλη 300 περίπου ατόμων από μάγειρες, μαγείρισσες και διανομείς δουλεύουμε συλλογικά κάθε μέρα, έχοντας δημιουργήσει ένα δίχτυ αλληλοβοήθειας σε γειτονιές της Αθήνας”

Στον παρακάτω σύνδεσμο  μπορούμε να δούμε τις τοποθεσίες, τις μέρες και ώρες που γίνονται οι διανομές φαγητού.

Μία από αυτές τις συλλογικές κουζίνες είναι αυτή της Ομάδας Αλληλεγγύης Αστέγων. Η κουζίνα αυτή φιλοξενείται στα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας, που πριν από λίγες εβδομάδες είχαν δεχθεί τη βάρβαρη εισβολή στρατιωτικών σωμάτων της αστυνομίας στα πλαίσια μιας υποτιθέμενης έρευνας. Ήταν μια εισβολή που προκάλεσε τραυματισμούς, συλλήψεις και καταστροφές και ανάγκασε τη συλλογική κουζίνα να σταματήσει για μερικές ημέρες τη λειτουργία της. Σύντομα, όμως, αυτή ανέκαμψε και μαζί με τις άλλες συνεργαζόμενες συλλογικές κουζίνες απευθύνουν κάλεσμα στήριξης στον κόσμο για παροχή πρώτων υλών, εντελώς απαραίτητων για τη λειτουργία τους

Ακολουθεί το κάλεσμα , μέσα από το οποίο μπορούμε να πληροφορηθούμε τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να έρθουμε σε επαφή για γνωριμία με τις ομάδες αυτές ή για παροχή βοήθειας

« Από την στιγμή που οι κουζίνες του συντονιστικού δεν βασίζονται σε κάποιους φιλάνθρωπους ολιγάρχες, κάποιο ίδρυμα ή κρατικό πρόγραμμα για να φέρουν τα μαγειρέματα εις πέρας, τα μέλη τους πρέπει συνέχεια να υπολογίζουν προσεκτικά την διαχείριση των πόρων για να μην βρεθούν κάποια μέρα με άδεια ράφια στην αποθήκη!

Η βοήθεια που δεχόμαστε από μικροπαραγωγούς, μπακάληδες, κόσμο της γειτονιάς και αλληλέγγυους που επιλέγουν να μας προμηθεύουν με πρώτες ύλες είναι που μας επιτρέπει να συνεχίζουμε!

Κάθε πακέτο μακαρόνια, κάθε τενεκές λάδι, αποδεικνύει στην πράξη τις δυνατότητες που μπορεί να έχει η αλληλοβοήθεια και η αυτοοργάνωση από τα κάτω!

Για όσα άτομα ενδιαφέρονται να στηρίξουν τις δομές μας (ή ακόμη και να έρθουν σε επαφή και να γνωριστούν με κάποια από αυτές, καθώς τα μηνύματα που μας έρχονται στο inbox είναι συχνά), παραθέτουμε ώρες, μέρες και κάποιες βασικές ανάγκες που μπορούν να βοηθήσουν να καλυφθούν!

Ενδεικτικά κάποιες ανάγκες: Όσπρια, ζυμαρικά, ρύζι, λάδι, πελτεδες, μπαχαρικά, κονσέρβες

Για γνωριμία ή παράδοση ειδών στις ομάδες:

- Ομάδα αλληλεγγύης αστέγων , Δευτέρα με Παρασκευή 11:00-14:00 μετά από επικοινωνία στα σοσιαλ στα Προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

- Συλλογικη Κουζινα El Chef , κάθε μέρα εκτός Πέμπτης 11:00-14:00, Τσαμαδού 15, Εξάρχεια.

- Mano Aperta , Σάββατο και Κυριακή 13:00-19:00, Αριστείδου 121, Καλλιθέα»

Από το σύλλογο θαυμαστών της Εύας Καϊλή, λάβαμε την παρακάτω ανακοίνωση την οποία και δημοσιεύουμε

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΑ ΚΑΪΛΗ

Κατ αρχάς, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους 145.650 Έλληνες και Ελληνίδες που με το υψηλό τους πολιτικό αισθητήριο και με τη συνετή ψήφο τους αναγνώρισαν και επιβράβευσαν το πολιτικό ανάστημα, το πνευματικό μέγεθος και το ηθικό διαμέτρημα της Εύας στέλνοντάς την στην Ευρωβουλή για να εκπροσωπήσει τα δίκαια του λαού μας και να βοηθήσει την Ευρώπη ώστε να μπορέσει να ξαναμπεί στο παγκόσμιο επίκεντρο 

Ευχαριστούμε επίσης τους δημοσιογράφους που έδιναν όλα αυτά τα χρόνια την ευκαιρία στην Εύα να γνωστοποιήσει στο κοινό τις θαρραλέες και καινοτοτόμες απόψεις της. Ποιος, εκτός από την Εύα, θα τολμούσε να αποκαλέσει τεμπέληδες όσους παίρνουν επιδόματα; Ποιος, εκτός από την Εύα, θα τολμούσε να εκθειάσει τα εργασιακά δικαιώματα στο Κατάρ; Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους, οι μεγάλες αλήθειες της Εύας δε θα έφταναν ποτέ σε μας

Ευχαριστούμε το ΠΑΣΟΚ που επί χρόνια στέγαζε την Εύα στο μεγαλόθυμο πολιτικό του χώρο δείχνοντάς της εμπιστοσύνη και δίνοντάς της βήμα και φωνή

Ευχαριστούμε τους μεγάλους πολιτικούς και πνευματικούς άνδρες αυτού του τόπου που περιέβαλλαν με την εμπιστοσύνη τους την Εύα

Ευχαριστούμε ακόμη την ελληνική κυβέρνηση, την ελληνική δικαιοσύνη και την ελληνική αστυνομία που δεν ασχολούνται με τέτοιες μικρότητες και επιμένουν σταθερά, σοφά και απαρέγκλιτα να επικεντρώνουν τις ενέργειές τους στους απεργούς, στους αναρχοκομμουνιστές, στους πρόσφυγες, στους μετανάστες και στους Ρομά. Γιατί αυτοί είναι ο πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία μας και όχι η Εύα

Καταγγέλλουμε τους Βέλγους που επέλεξαν τον εύκολο δρόμο της σπίλωσης ενός πολιτικού προσώπου συλλαμβάνοντάς το, χωρίς προηγουμένως να συγκαλέσουν μια επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, να συστήσουν μια Εξεταστική επιτροπή και τελικά να το αθωώσουν. Αλλά τι να ξέρουν από αυτά οι κουτόφραγκοι που όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν βελανίδια;

Νομίζετε πως δεν καταλαβαίνουμε πως είναι μια προφανής προσπάθεια αποπροσανατολισμού του βελγικού λαού από τον πρόωρο αποκλεισμό της εθνικής του ομάδας και μια καταφανής επιχείρηση να σπιλωθεί το πεντακάθαρο Μουντιάλ του Κατάρ;

Δόξα και τιμή λοιπόν στην αγωνίστρια Εύα Καϊλή που τον παππού της (που δεν ήταν παππούς της)  τον σκότωσαν κομμουνιστές (που δεν ήταν κομμουνιστές)

ΕΥΑ ΚΑΪΛΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Και , όσοι έχουν όρεξη για διάβασμα, ας διαβάσουν παρακάτω για τον παππού της Εύας (που δεν ήταν παππούς της)  και τον οποίο σκότωσαν κομμουνιστές (που δεν ήταν κομμουνιστές)

Μια χαμένη αγάπη, μια χαμένη φιλία, μια χαμένη παιδικότητα. Μια ζωή που ξεγλιστράει όπως η άμμος μέσα από τα χέρια μας. Η σκιά της απώλειας διατρέχει αυτό το εξόχως μελαγχολικό αριστούργημα του Διονύση Σαββόπουλου. Από το «Περιβόλι του τρελλού» και το 1969

Την παιδική μου φίλη
την είδα ξαφνικά
να στέκει
και να με κοιτά.

Αγάλματα κομμάτια
στα μάτια της τα δυο
λησμονημένες πόλεις
ναυάγια στο βυθό.

Ζεστό το μεσημέρι
το στόρι χαμηλό
κι η σκάλα
στο φωταγωγό.

Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα
κανείς θα πλανηθούμε μοναχοί
θάλασσες πόλεις έρημοι σταθμοί.
Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.

Για πες μου μήπως ξέρεις
γι’ αυτήν που σου μιλώ
Άννα τ’ όνομά της το μικρό.

Τη βλέπω κατεβαίνει
στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα
στου κόσμου τη βουή.

Δεν θα μπορούσε μια πραγματικότητα να μη βρει μια λέξη για να την περιγράψει . Ο λόγος για το σύνθετο όρο «Copaganda» που έχει ως α’ συνθετικό την αγγλική λέξη «cop» (μπάτσος) και ως β’ συνθετικό την λέξη «propaganda». Ένας όρος που επινοήθηκε για να περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται επικοινωνιακά η Αστυνομία περιστατικά που πλήττουν την εικόνα της ως όργανο που προστατεύει τους πολίτες και εγγυάται την ασφάλειά τους.

Είναι η προπαγάνδα της αστυνομίας, μία προπαγάνδα που αναπαράγουν με άνεση και προθυμία πολλά ΜΜΕ. Μία προπαγάνδα που έρχεται πολλές φορές σε σύγκρουση με την πραγματικότητα όπως τη βίωσαν εμπλεκόμενοι σε περιστατικά, όμως είναι αυτή που θα επικρατήσει τελικά στη μαζική συνείδηση

Σύμφωνα με τον Alec Karakatsanis, Αμερικανό δικηγόρο για τα πολιτικά δικαιώματα : «Μέσα από τις ιστορίες με τις οποίες οι αστυνομικοί τροφοδοτούν τους δημοσιογράφους, το κοινό ενθαρρύνεται να μετρήσει την ασφάλεια μιας πόλης με βάση το αν είδε ετήσια αύξηση ή μείωση τριών ανθρωποκτονιών ή δεκατεσσάρων ληστειών — αντί με το πόσοι άνθρωποι πέθαναν από έλλειψη πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, πόσα παιδιά υπέστησαν δηλητηρίαση από μόλυβδο, πόσες οικογένειες έμειναν άστεγες λόγω παράνομης έξωσης ή αποκλεισμού ή πόσες χιλιάδες παράνομες επιθέσεις διέπραξε η αστυνομία».

Ένα πολύ πρόσφατο δείγμα αυτής της προπαγάνδας αναλύεται σε άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών, σχετικά με τον τραυματισμό του διοικητή της ΟΠΚΕ Αθηνών σε επεισόδια με Ρομά στο Μενίδι. Ο περί ου ο λόγος διοικητής, στις 7 το πρωΐ της 7^ης Δεκεμβρίου αναφέρεται ως νοσηλευόμενος σε κρίσιμη κατάσταση, ενώ στις 12 το μεσημέρι της ίδιας ημέρας αναφέρεται πως πήρε εξιτήριο.

Αν δεν είναι copaganda, τότε σίγουρα πρόκειται για ιατρικό θαύμα, όπως εύστοχα επισημαίνει ο συντάκτης του άρθρου

Σήμερα θα πήγαινε στα δικαστήρια. Δεν είχε βρεθεί ποτέ σε δικαστήριο∙ ούτε για υπόθεση δική του, πόσο μάλλον για υποστήριξη άλλων. Σήμερα όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ανάμεσα στους κατηγορούμενους θα ήταν και κάποια γνωστά του παιδιά, είκοσι χρονών. Ίσως ένας από αυτούς να ήταν και ο γιος του

Τα παιδιά αυτά είχαν συλληφθεί στην εισβολή της Αστυνομίας στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Κάποια από αυτά αμύνθηκαν, κάποια άλλα όχι. Όλα συνελήφθησαν όμως με την απειλή όπλων, χτυπήθηκαν, υβρίστηκαν, δέθηκαν με χειροπέδες, ταλαιπωρήθηκαν ένα εικοσιτετράωρο άυπνοι και τώρα να που βρίσκονται κατηγορούμενοι στα δικαστήρια της Ευελπίδων με πλήθος κατηγοριών να τους βαραίνουν. Κατηγορίες καταγέλαστες και μαζικές, με την πιο αληθινή όμως, αυτή που πραγματικά τους έστειλε εκεί, να απουσιάζει από το κατηγορητήριο. Αυτή της ανυπακοής και της αψήφησης της εξουσίας και των όπλων της Αστυνομίας

Ο άνθρωπός μας μπήκε στην αίθουσα, βρήκε μία θέση και κάθισε. Άρχισε αμέσως να μετράει τις καρέκλες. Από μικρό παιδί του άρεσε να μετράει. Μετρούσε τα σκαλοπάτια που ανέβαινε, μετρούσε τα πλακάκια στον τοίχο της κουζίνας, μετρούσε τα βήματα που έκανε όταν πήγαινε πάνω-κάτω από νευρικότητα. Και δεν ήτανε λίγες αυτές οι φορές. Τις μέτρησε και τις βρήκε εξήντα. Τέσσερεις σειρές καρέκλες ήταν, από δεκαπέντε καρέκλες η κάθε μια. Οι κατηγορούμενοι μόνο ήταν εβδομηνταοχτώ. Χώρια οι συμπαραστεκόμενοι όπως αυτός, χώρια οι μάρτυρες-αστυνομικοί που βρίσκονταν κι αυτοί μέσα στην αίθουσα, όρθιοι, δίπλα-δίπλα με πολλούς από τους κατηγορούμενους.

Κάποια στιγμή μπήκαν στην αίθουσα τα μέλη του δικαστηρίου και ο πρόεδρος άρχισε να διαβάζει τα ονόματα. Εβδομήντα οχτώ ονόματα. Αρκετά από αυτά ξενικά. Αγγλία, Γαλλία Ισπανία, Τουρκία, Κογκό. Ήταν διαφόρων ηλικιών, αλλά κυρίως νέοι. Έβλεπε πολλά εικοσάχρονα παιδιά και μικροσκοπικές κοπέλες. Όλοι αυτοί ήταν κατηγορούμενοι μεταξύ πολλών άλλων αδικημάτων και για αυτό της απόπειρας πρόκλησης βαριάς σωματικής βλάβης σε αστυνομικούς. Ο άνθρωπός μας θυμήθηκε τη Δίκη του Κάφκα και δεν ήξερε αν έπρεπε να κλάψει ή να γελάσει.

«Μα αυτή ήταν η πρακτική των ναζί» σκεφτόταν. «Συλλογική ευθύνη και μαζικές εκτελέσεις ανθρώπων, όχι απαραίτητα γι αυτά που έκαναν, αλλά κυρίως γι αυτό που ήταν. Για το ότι δεν δέχονταν την τάξη πραγμάτων που προσπαθούσαν να επιβάλλουν»

Η διαδικασία πάντως στην αίθουσα κυλούσε ομαλά. Ο πρόεδρος ήταν άνετος και καλοδιάθετος, το ίδιο και οι κατηγορούμενοι. Δεν έλειψαν μάλιστα και κάποιες στιγμές γέλιου. Μετά την ανάγνωση των ονομάτων των κατηγορουμένων ακολούθησε και η ανάγνωση των ονομάτων των μαρτύρων αστυνομικών. Εκεί διαπιστώθηκε ότι πολλοί από αυτούς απουσίαζαν. Μαζί με το γεγονός πως κάποιοι από τους κατηγορούμενους δεν γνώριζαν ελληνικά και δεν υπήρχε ο κατάλληλος διερμηνέας γι αυτούς, αποφασίστηκε τελικά η αναβολή της δίκης με συνοπτικές διαδικασίες

Η διαδικασία έλαβε τέλος και ο άνθρωπός μας σηκώθηκε κι αυτός μαζί με τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους και βγήκε έξω από την αίθουσα εν μέσω μαζικών συνθημάτων. Οι κατηγορούμενοι μαζί με τους υποστηρικτές τους συγκεντρώθηκαν έξω από το κτήριο και συνέχισαν να φωνάζουν συνθήματα. Φαινόταν πως το διασκέδαζαν ή τουλάχιστον πως δεν φοβόντουσαν. Τους κοίταζε έναν-έναν και απορούσε. "Πού έβρισκαν αυτά τα παιδιά τόσο θάρρος και τόση βεβαιότητα; Να ήταν μήπως το νεαρό της ηλικίας τους;" Μα πότε αυτός είχε υπάρξει βέβαιος; Πάντοτε, όσο θυμάται τον εαυτό του, αμφέβαλλε και πάντοτε έφευγε και αποτραβιόταν καταλήγοντας σαν μοναχικός λύκος. Θυμάται όταν διάβαζε το Λύκο της Στέπας, πόσο του άρεσε να ταυτίζεται με τον ήρωα. Και να που τώρα, βρισκόταν εκεί, μέσα σε μια θάλασσα συλλογικής και άφοβης βεβαιότητας που τον κυρίευε και ανέλπιστα τον γοήτευε.

Η κακοκαιρία όμως δε θα αργούσε να ξεσπάσει. Λίγο πιο πέρα, πολλά πράσινα πάνοπλα ανθρωποειδή είχαν παραταχθεί και είχαν πάρει θέση μάχης. Ποτέ του δεν τους είχε χωνέψει. Είχε πνιγεί πολλές φορές φορές από τα δακρυγόνα τους. Τους είχε ακούσει να μιλούν χυδαία και βρώμικα στον κόσμο και ειδικά στις γυναίκες. Τους είχε δει πόσο βάρβαρα χτυπούσαν όσους συνελάμβαναν, όταν αυτοί ήταν δεμένοι και ακινητοποιημένοι. Τον ίδιο όμως, δεν τον είχαν χτυπήσει ποτέ. Και πάντοτε, όταν αυτός περνούσε από δίπλα τους, ακόμη και όταν τους κοιτούσε με μια υπέρμετρη υπεροψία, είχε μια περίεργη βεβαιότητα πως αυτοί δε θα άπλωναν ποτέ το χέρι τους πάνω του. Νόμιζε πως το φιλήσυχο ύφος του θα τους απέτρεπε. Νόμιζε πως αυτά τα ανθρωποειδή ήταν σαν τα ζώα που μπορούσαν να οσμίζονται από μακριά αν κάποιος αποτελεί κίνδυνο ή όχι. Δεν ήξερε όμως ότι ήταν κατώτεροι από τα ζώα

Και ενώ σκεφτόταν όλα αυτά, εν μέσω αποδοκιμασιών, άρχισαν να βγαίνουν από το κτήριο και οι μάρτυρες αστυνομικοί, προκαλώντας τους συγκεντρωμένους και κάνοντας προς αυτούς το σήμα των τριών δακτύλων. Και προς άρση παρεξηγήσεων, αυτά τα δάχτυλα που πρότασσαν με ειρωνικά χαμόγελα οι αστυνομικοί δεν ήταν τα δάκτυλα ευλογίας με τα οποία ο παπάς ευλογεί το ποίμνιό του, όχι. Οι συγκεντρωμένοι συνέχισαν να αποδοκιμάζουν και μόλις οι μάρτυρες-αστυνομικοί πέρασαν πίσω από τα πράσινα ανθρωποειδή, αυτά άρχισαν να κινούνται συντεταγμένα προς το μέρος τους. Οι περισσότεροι από τους συγκεντρωμένους άρχισαν να υποχωρούν. Ήξεραν τι θα επακολουθήσει. Όχι όμως και ο άνθρωπός μας. Δεν καταλάβαινε γιατί έπρεπε να τρέξει σαν κυνηγημένος. Και, εξάλλου, τι είχε να φοβηθεί; Αυτόν δεν υπήρχε περίπτωση να τον χτυπήσουν. Έτσι πίστευε τουλάχιστον

Πολύ σύντομα όμως, ο άνθρωπός μας διαψεύστηκε πανηγυρικά. Ταυτόχρονα με κάποιες κραυγές που ακούστηκαν δίπλα του, ένιωσε δυνατά το πρώτο χτύπημα από πίσω, στο ύψος του ώμου του. Γύρισε να δει ποιος τον χτύπησε και τότε δέχτηκε και το επόμενο χτύπημα. Και το επόμενο. Όλα γίνονταν πλέον πολύ γρήγορα. Ενστικτωδώς, άπλωσε το αριστερό του χέρι να προστατεύσει το κεφάλι του και ταυτόχρονα αντιστεκόταν στις ασπίδες που τον έσπρωχναν. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως κάποιοι υποτιθέμενοι φύλακες του νόμου και της τάξης χτυπούσαν απρόκλητα έναν σαφώς ακίνδυνο γι αυτούς άνθρωπο. « Μα τι κάνετε; Γιατί χτυπάτε;» τους ρωτούσε. Κανείς απ αυτούς δεν απαντούσε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ούτε την παραμικρή σύσπαση δεν έκανε το πρόσωπό τους. Χτυπούσαν σα να ήταν μηχανές, σαν τον οικοδόμο που καρφώνει πρόκες τη μία μετά την άλλη.

Δεν είμαστε σίγουροι αν ο άνθρωπός μας εκείνη τη στιγμή φοβόταν. Το πιο πιθανό είναι ότι ένιωθε φόβο, αλλά δεν είχε το χρόνο να επεξεργαστεί το αίσθημα αυτό. Αυτό που ήταν σίγουρο όμως, ήταν πως με ένα περίεργο πείσμα είχε μουλαρώσει, αποφασισμένος να μη γυρίσει την πλάτη του σ΄ αυτούς και να τρέξει σαν κυνηγημένος. Δεν καταλάβαινε για ποιο λόγο να αρχίσει να τρέχει κυνηγημένος, πόσο μάλλον από τους υπάνθρωπους που πάντοτε υποτιμούσε. Την ίδια στιγμή, ένα κορίτσι, ίσως να ήταν και η κόρη του, πιασμένο πάνω του σαν να τον προστάτευε, ούρλιαζε προς τους υπάνθρωπους. «Γιατί χτυπάτε, ρε; Γιατί χτυπάτε; Πάτε καλά;» Ούτε και αυτή όμως έπαιρνε απάντηση

Ήταν από εκείνες τις στιγμές που ο χρόνος έπαιρνε περίεργες διαστάσεις. Όλο αυτό το σκηνικό μπορεί να κράτησε ένα ή δύο λεπτά μόνο, όμως ο άνθρωπός μας είχε προλάβει να κάνει ένα σωρό σκέψεις. Του φαινόταν πως τα χτυπήματα σιγά σιγά αραίωναν, το ίδιο και τα σπρωξίματα. Ίσως, σκεφτόταν, το τσιπάκι τους να μην είναι προγραμματισμένο για μια τέτοια αντίδραση όπως η δική του. Μέχρι τώρα οι υπάνθρωποι, δύο είδη αντιδράσεων συναντούσαν. Είτε ανθρώπους που έτρεχαν κυνηγημένοι να γλιτώσουν, είτε ανθρώπους που αποφάσιζαν να τους αντιμετωπίσουν στα ίσα ανταποδίδοντας τη βία τους. Αυτό το πράγμα που συναντούσαν όμως τώρα, δεν μπορούσαν να το επεξεργαστούν. Έβλεπαν έναν άνθρωπο να κάθεται όρθιος μπροστά τους, να τρώει ξύλο, να μην υποχωρεί, να μην αντιδρά και τους ρωτάει συνεχώς γιατί το κάνουν. Ίσως, σκεφτόταν ο άνθρωπός μας, αν και άλλοι αντιδρούσαν έτσι, ίσως να βραχυκύκλωναν εντελώς τα κυκλώματα των ανθρωποειδών

Έκανε και άλλες περίεργες ή και αστείες σκέψεις εκείνη τη στιγμή. Του φαινόταν πως αυτοί που τον χτυπούσαν ήταν οι κοντοί, ενώ οι ψηλοί ήταν αυτοί που τον έσπρωχναν με τις ασπίδες. "Ίσως αυτό να είναι το σύστημά τους", σκεφτόταν. "Ίσως πάλι οι ψηλοί να αναλάβουν δράση όταν αποφασίσουν να με χτυπήσουν στο κεφάλι".

Τελικά το γλίτωσε το κεφάλι του ο άνθρωπός μας καθώς, κάποια στιγμή, οι υπάνθρωποι αποφάσισαν να τον αφήσουν, αυτόν και το κορίτσι, και να τρέξουν να ενωθούν με τους υπόλοιπους, οι οποίοι εδώ και ώρα είχαν πάρει στο κυνήγι τους υπόλοιπους χτυπώντας τους και ρίχνοντας δακρυγόνα. Αρκετά είχαν χάσει το χρόνο τους με τους περίεργους

Ο άνθρωπός μας είχε μείνει μόνος του, μαζί με το κορίτσι. Ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον. Και να σκεφτεί κανείς πως ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που το πρώτο πράγμα που τον ένοιαζε, ήταν το τι θα πει ο κόσμος. Σκόνταφτε και αντί να κοιτάξει να δει τι έπαθε, κοιτούσε πρώτα αν τον είχε δει κανείς και αν έγινε ρεζίλι. Τώρα όμως, εκείνη τη στιγμή, γι αυτόν, δεν υπήρχε κανείς γύρω του, εκτός από το κορίτσι. Και οι βόμβες κρότου-λάμψης που άκουγε να πέφτουν στο βάθος. Και οι δικοί του άνθρωποι που ένιωθε πως κινδύνευαν από τους υπερασπιστές του νόμου.

Μαζί με το κορίτσι ξεκίνησαν να δουν τι γίνεται. Σιγά-σιγά επανερχόταν στην πραγματικότητα και μπορούσε πλέον να παρατηρεί. Στο τσιμέντο κείτονταν πράγματα που είχαν πέσει από τους κυνηγημένους στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν από τη μανία των υπανθρώπων. Αλλά και κάποιοι καφέδες, το μόνο πράγμα που πέταξαν οι κυνηγημένοι εναντίον των ανθρωποειδών. Ένας από αυτούς τους καφέδες μάλιστα είχε πετύχει και τον ίδιο, την ώρα που είχε βρεθεί σε αυτό το περίεργο σύμπλεγμα με τους υπανθρώπους.

«Κοίτα να δεις», είπε και γέλασε. «Να τρώω ξύλο από τους μπάτσους και καφέδες από τους δικούς μου». Η ατμόσφαιρα μέσα στον περίβολο των δικαστηρίων ήταν αποπνικτική από τα δακρυγόνα που είχαν πέσει. Πέρασε την πύλη και είδε πως κάποιοι υπάνθρωποι είχαν περάσει απέναντι και κυνηγούσαν κάποιους στους γύρω δρόμους, χωρίς να υπάρχει απολύτως κανένας λόγος. Δεν δίστασαν μάλιστα να ρίξουν βόμβες κρότου-λάμψης μέσα στο δρόμο της Ευελπίδων , την ώρα που περνούσαν αυτοκίνητα. Κάποιοι άλλοι υπάνθρωποι κατέβαιναν την Ευελπίδων, κυνηγώντας κάποιους άλλους, πάλι χωρίς κανένα λόγο 

«Σαν τα σκυλιά που γαυγίζουν στους άγνωστους επισκέπτες , έτσι από υποχρέωση, για να δικαιολογήσουν το φαγητό τους και την αγάπη του αφεντικού τους» σκέφτηκε

Κατέβηκε σιγά σιγά την Ευελπίδων κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά και βρήκε τα παιδιά που έψαχνε. Κάθισαν όλοι μαζί στην άκρη και σιγά-σιγά άρχισαν να μαζεύονται και άλλοι. Δεν ήταν φοβισμένοι, ίσα-ίσα μάλιστα. Είκοσι χρονών παιδιά, τα περισσότερα … κι αυτός θα μπορούσε να ήταν πατέρας τους … ίσως να ήταν κιόλας … μα εκείνη τη στιγμή είχε γίνει ένας από αυτούς, δεν τον ξεχώριζαν. Και σιγά-σιγά τα παιδιά άρχισαν να του μιλάνε, χωρίς αυτός να τους ρωτήσει τίποτα. Τόσες μέρες δεν του είχαν πει τίποτα, ούτε αυτός τους είχε ρωτήσει. Το είχε αποφασίσει πως δε θα ρωτούσε, μόνο όταν αυτοί ήθελαν θα του μιλούσαν από μόνοι τους

«Σπάσανε την πόρτα και μπήκανε μέσα με τα όπλα στα χέρια … Τα μάτια τους γυαλίζανε, σαν να είχανε πάρει κάτι …. κόκα, δεν ξέρω τι σκατά είχανε πάρει…. δεν ήτανε νορμάλ, ήτανε αφιονισμένοι … Πουτάνες, πέστε κάτω, μας φώναζαν σε άντρες και γυναίκες … Εσύ χοντρέ, πέσε κάτω, μπρούμυτα … Πήγαν από πάνω μου , μου έβαλαν το γόνατο στην πλάτη, μου φόρεσαν χειροπέδες και μετά μου έριξαν δυο μπουνιές στο κεφάλι … μπορεί και περισσότερες, δε θυμάμαι»

Τους κοίταζε έναν έναν και απορούσε για μια ακόμη φορά για το θάρρος και την άγνοια κινδύνου που είχαν. Τους είπε να προσέχουν, τους είπε πως οι υπάνθρωποι δεν υπολογίζουν τίποτα. Τους είπε πως δεν το έχουν σε τίποτα να σκοτώσουν άνθρωπο, τους είπε πως μπορούν να τους φορτώσουν με ψεύτικες κατηγορίες . Τα είπε όλα αυτά γιατί ένιωθε πως ήταν υποχρέωσή του. Όχι πως περίμενε να τον ακούσουν. Μα ένιωσε καλύτερα που το έκανε

Κάποια στιγμή τα παιδιά σηκώθηκαν να φύγουν. Θα πήγαιναν πίσω στη Συλλογική κουζίνα στα Προσφυγικά να μαγειρέψουν.

Έφυγε κι αυτός για τη δουλειά του, σε δυο ώρες είχε μάθημα, ήτανε δάσκαλος. Καθηγητής ήταν ο τίτλος του, αλλά προτιμούσε να τον φωνάζουν δάσκαλο. Πήγε σπίτι του, πλύθηκε, άλλαξε ρούχα, έβγαλε από πάνω του τη βρωμιά των πράσινων υπανθρώπων και των δακρυγόνων και μπήκε στην τάξη

« Ίσως κάποιο από αυτά τα παιδιά που έχω μπροστά μου να είναι γιος ενός υπανθρώπου ... ή ίσως κάποιος από αυτούς τους υπάνθρωπους να ήτανε κάποτε μαθητής μου … που δεν μπόρεσα να τον κάνω άνθρωπο»

Αλλά μόλις ξεκίνησε το μάθημα, τα ξέχασε όλα. Έκανε μάθημα και γελούσε, όπως έκανε πάντα∙ αυτή η επαφή με τα παιδιά του έδινε ζωή και νιάτα. Το αριστερό του χέρι βέβαια είχε μουδιάσει και πονούσε όταν το ακουμπούσε∙ θυμήθηκε όμως πως τα ίδια είχε πάθει όταν είχε κάνει το εμβόλιο με τον covid και γέλασε

Ο άνθρωπός μας ήταν χαρούμενος αλλά και υπερήφανος μαζί. Εδώ και κάποια χρόνια είχε πάρει μια απόφαση για τον εαυτό του. Να μην ντρέπεται γι αυτόν. Και να μη γίνει ποτέ ούτε υπάνθρωπος, ούτε όμως και ανθρωπάκι. Μόνο άνθρωπος

Μια από τις πιο ιδιαίτερες φωνές και ένας από τους πιο ενδιαφέροντες τραγουδοποιούς του καιρού μας είναι ο Asaf Avidan. Ισραηλινός, μα πάνω απ όλα μουσικός. Όπως εξήγησε σε ερώτηση που του έκαναν όταν κάποια στιγμή είπε πως δεν θεωρεί τον εαυτό του Ισραηλινό : «Σε κάθε συνέντευξη έλεγα από την αρχή ότι δεν είμαι ένας Ισραηλινός καλλιτέχνης αλλά ένας καλλιτέχνης από το Ισραήλ. Δεν εκπροσωπώ το Ισραήλ. Δεν είμαι πολιτικός. Δεν είμαι διπλωμάτης. Αν και γιος διπλωματών, δεν ήθελα ποτέ να γίνω κάτι τέτοιο. Δεν προσπαθώ να το κρύψω. Δεν θα αλλάξω το όνομά μου ούτε θα ντραπώ αν με ρωτήσει κανείς κάτι σχετικά, δεν δίνω ιδιαίτερο βάρος σε αυτό. Είμαι ένας μουσικός και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το διαβατήριο μου».

Εδώ ακούμε το σπαρακτικό Reckoning song, το τραγούδι του απολογισμού: “One day baby we'll be old / Oh baby we'll be old / And think of all the stories that we could have told”