Love is care, restlessness, togetherness; To love is to revolt against norms and assigned roles.

Revolt is courage, dreaming, fire, urge to change. Revolt is an act of love for the self and for others.

Η αγάπη είναι φροντίδα, ανησυχία, συντροφικότητα. Το να αγαπάς,  σημαίνει να επαναστατείς ενάντια στους κανόνες και τους ρόλους που σου έχουν ανατεθεί.

Η εξέγερση είναι θάρρος, όνειρα, φωτιά, παρόρμηση για αλλαγή. Η εξέγερση είναι μια πράξη αγάπης για τον εαυτό σου και για τους άλλους.

Love and Revolt. Αγάπη και εξέγερση. Αυτό ήταν το μότο του φετινού 5^ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Positively Different (PDSFF) που πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ της Αθήνας από 7 έως 10 Μαρτίου του 2024.

Επιλεγμένες και βραβευμένες ταινίες αυτού του φεστιβάλ θα παιχτούν το Σάββατο 28/9 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας στα πλαίσια του 5^ου (κι αυτού) Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Ραφήνας

Τυχαίο; Όχι και τόσο. Οι διοργανωτές του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκος της Ραφήνας έχουν παρακολουθήσει από τον πρώτο χρόνο του το πρωτοποριακό εγχείρημα του PDSFF, συνειδητοποιώντας την πολιτιστική αλλά και διδακτική δύναμη των Ταινιών Μικρού Μήκους. Αυτή η επαφή με το PDSFF ήταν που έδωσε και την ιδέα για τη διοργάνωση ενός Φεστιβάλ  στη Ραφήνα, με επίγνωση της δυσκολίας του εγχειρήματος

Γιατί το PDSFF, μέσω των ταινιών του, επιχειρεί να ταράξει τα λιμνάζοντα και δύσοσμα νερά της συντήρησης, της καταπίεσης, των διακρίσεων και του κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτά τα νερά που είναι υπεύθυνα για τη διάχυτη βία, το  ρατσισμό, τον εθνικισμό και για κάθε μορφής επιβολή. Και κάτι τέτοιο, θέλει δουλειά πολλή. Αποφασιστικότητα, επιμονή και υπομονή

Όπως αναφέρουν οι διοργανωτές του PDSFF : «Το φύλο, η σεξουαλικότητα, η φυλή, η τάξη, η εθνικότητα, η θρησκεία, η αρτιμέλεια – είναι παράγοντες που μπορούν να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον, τα εμπόδια και τις προοπτικές μας. Το PDSFF εστιάζει στα σημεία τομής τους ακολουθώντας ιστορίες χαρακτήρων, ατόμων και κοινοτήτων που βιώνουν καταπίεση λόγω ταυτοτήτων που φέρουν. Φωτίζοντας πτυχές της διαδρομής ζωής των «άλλων» – άλλοτε με ρεαλισμό και χιούμορ κι άλλοτε με αφαίρεση και πειραματισμό – το φεστιβάλ φιλοδοξεί να δώσει χώρο στην από κοινού δημιουργία, τη δικτύωση και τη διαμόρφωση κοινών διεκδικήσεων. Επιδίωξή μας είναι να καταστήσουμε το PDSFF έναν θεσμό για την προώθηση της διαθεματικότητας και την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων πολιτειών»

Στο φετινό κάλεσμα που έκανε το PDSFF στους δημιουργούς, αναφέρει:

«Τα τελευταία πέντε χρόνια, το Positively Different Short Film Festival εξερευνά και αποκαλύπτει τα θέματα της πολυπολιτισμικότητας, της διαθεματικότητας, της δικαιοσύνης. Δουλέψαμε σκληρά για να δημιουργήσουμε ένα χώρο όπου μπορούμε να είμαστε ασφαλή και γενναία, και να υπερασπιστούμε δικαιώματα και ισότητα, να σηκώσουμε τις φωνές μας ενάντια στην διάκριση και τη βία. Έχουμε μοιραστεί τις κοινότητές μας, έχουμε χτίσει αντιστάσεις και έχουμε μιλήσει για αγάπη και εξέγερση.

Αυτή τη χρονιά αναζητούμε ιστορίες για τους κόσμους που ονειρευόμαστε.

Προσκαλούμε κινηματογραφιστές, ντοκιμαντερίστριες, δημιουργά οπτικού περιεχομένου, μαθητές και ανερχόμενες καλλιτέχνιδες να υποβάλουν τις ταινίες μικρού μήκους τους. Ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα για τη διαθεματικότητα, για τις ιστορίες χαρακτήρων, κοινοτήτων και ατόμων που, εξαιτίας των ταυτοτήτων και των εμπειριών τους, παραμένουν στην αφάνεια»

«… Οι σχέσεις φροντίδας συνιστούν από μόνες τους μια εξέγερση. Η επιθυμία για εξέγερση είναι πάνω από όλα η επιθυμία για αγάπη, για την ένταξη σε μια κοινότητα, για το ανήκειν. […] Η μάχη για να βρει ο καθένας/η καθεμιά/ το καθένα από εμάς την αλήθεια του και να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς του δαίμονες είναι μια μάχη με αβέβαιη έκβαση, ταυτόχρονα όμως είναι μια μάχη που αξίζει να δοθεί. […] καμία λύση δεν πρόκειται να έρθει από έξω για να βοηθήσει τους ήρωες. Θα βασιστούν στις δικές τους δυνάμεις, όσο δύσκολο κι αν μοιάζει αυτό. Η μοναξιά της αναμέτρησης με τον ύστερο καπιταλισμό: «Είμαστε αυτά που περιμέναμε». […] (Εξ)εγείρομαι. Οι ταυτότητές μας δεν μπορούν πια να καθορίζουν το μέλλον μας, να αποτελούν πεπρωμένο που μας εμποδίζει. Οι φραγμοί στο τι μπορούμε να γίνουμε υπάρχουν μονάχα για να τους υπερβούμε»

Η Κριτική Επιτροπή της φετινής διοργάνωσης απαρτίστηκε από τη Σοφία Εξάρχου, σκηνοθέτη και σεναριογράφο, την Carol Sansour, ιδρύτρια και διευθύντρια του Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου της Αθήνας, την Chipo Zhou, επιχειρηματία και επιμελήτρια κινηματογραφικών φεστιβάλ και τον Τάσο Μελεμενίδη, υπεύθυνο προγράμματος στο Cinobo. 
Τέλος, οι θεάτριες και οι θεατές είχαν την ευκαιρία επιλέξουν μέσω ψηφοφορίας την αγαπημένη τους ταινία για να αποδώσουν το Βραβείου Κοινού

Τελικά, το βραβείο καλύτερης ταινίας απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ Suddenly Tv της Roopa Gogineni και το βραβείο καλύτερης ελληνικής παραγωγής στο Good Girls Club: A Virginity Odyssey των Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα. Επίσης, δόθηκαν 2 εύφημε μνείες  μνείες στις ταινίες Raticide και Mariam του João Niza και του Lionel Meta αντίστοιχα. Το κοινό ψήφισε την αγαπημένη του ταινία, το Things Unheard of του Ramazan Kilic, ενώ η επιμελητική ομάδα του Φεστιβάλ έδωσε το βραβείο της στο Summer Holiday της Mehtap Samiloglu.

Στη Ραφήνα, το Σάββατο 28/9, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε έξι από τις ταινίες του φετινού PDSFF και πιο συγκεκριμένα τις

1. That doesn't fit, Ινδία, animation, διάρκεια 3’

2. Things Unheard of, Τουρκία, διάρκεια 15’

3. Good girls club – A Virginity Odyssey, Ελλάδα, διάρκεια 15’

4. On my father's grave, Μαρόκο, διάρκεια 24’

5. Summer holiday, Τουρκία, διάρκεια 15’

6. Suddenly TV, Σουδάν, διάρκεια 19’

Λευκωσία, πράσινη γραμμή. Δύο φυλάκια, ένα ελληνοκυπριακό και ένα τουρκοκυπριακό, στις απέναντι ταράτσες του δρόμου που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο. Δυο στρατιώτες διαφορετικοί από το συνηθισμένο, ένας από κάθε στρατόπεδο, βρίσκουν τον τρόπο να ξεφύγουν από τον καταπιεστικό και βίαιο περίγυρο, δίνοντας το μήνυμα πως όλοι μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουμε Μια τολμηρή ταινία, κυρίως γιατί η υπόθεση τοποθετείται μέσα σε ένα ιδιαίτερο πλαίσιο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για διαφορετικές προσεγγίσεις. Αν όμως η Τέχνη δεν μπορεί να προβοκάρει, τότε ποιος;

Το "Buffer Zone” είναι μία από τις ταινίες που θα παιχτούν την πρώτη ημέρα του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στον κινηματογράφο Αελλώ της Ραφήνας (Παρασκευή 27/9 και ώρα 21.00)

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Σάββας Σταύρου, γεννημένος στην Κύπρο και με έδρα το Λονδίνο. Σε συνέντευξή του στο flix.gr  και στην ερώτηση για το πώς επέλεξε το θέμα της ταινίας και ποια η ανάγκη να αφηγηθεί αυτή την ιστορία, ο Σάββας Σταύρου είπε:

«Η ιδέα της ταινίας προήλθε από μια συζήτηση γύρω από το τι εστί να είσαι άνδρας. Αν δούμε τα μιούζικαλ, είναι στερεοτυπικά «θηλυκά». Αυτό το είδος ταινιών, με την πάροδο του χρόνου, έχει γίνει συνώνυμο με το ευαίσθητο, και αυτό το στοιχείο δεν θεωρείται αρρενωπό στην κουλτούρα μας. Έτσι, ήθελα να εξερευνήσω την ιδέα του τι εστί να είναι κανείς άνδρας, μέσω της μουσικής και του είδους του μιούζικαλ. Είναι κάτι το οξύμωρο! Εδώ και πολύ καιρό με απασχολεί το θέμα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας στην Κύπρο και το πώς αυτό τροφοδοτεί στη συνέχεια το ευρύτερο πατριαρχικό σύστημα που αντιμετωπίζουμε. Πιστεύω πως αυτό είναι η πηγή αρκετού θυμού, απογοήτευσης, και μια αίσθηση αποτυχίας όσον αφορά τις προσδοκίες μας - πόσο μάλλον για μένα, όντας ένα queer παιδί που έχει μεγαλώσει εκεί. Και να μην ξεχνάμε πως το Κυπριακό είναι μέρος της συλλογικής μας συνείδησης ως έθνος και έτσι κάπως δύσκολο να το ξεχάσουμε. Όταν ξεκίνησα να γράφω την ταινία, αναρωτήθηκα: ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουμε στην Κύπρο; Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που συμβαίνει στους ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτό το σύστημα; Έτσι προέκυψαν οι δύο άνδρες που, παρά τις εχθρικές γραμμές που τους χωρίζουν, ερωτεύονται. Ήταν μια ιδέα σίγουρα προβοκατόρικη, αλλά εν τέλει μήπως αυτό είναι που χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ; Όμως, το πώς εξερευνάται αυτό το θέμα εμπεριέχει ένα θετικό μήνυμα και δεν κατακρίνει κανένα. Προέρχεται από την ανάγκη μου να πω πως: η μουσική όντως μπορεί να μας ενώσει - δύο αγόρια μπορούν να ερωτευτούν - ακόμα κι αν τους έχουν αναγκάσει να πιστεύουν πως είναι εχθροί. Ίσως πιο ευρύτερα μπορώ να πω πως ναι, μπορούμε όλοι να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουμε, γιατί μέσω της μουσικής πάντα μας ενώνουν περισσότερα παρά μας χωρίζουν»

Το «Buffer Zone» απέσπασε το Βραβείο Drama Queer και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο 46^ο Φεστιβάλ Δράμας

Σκηνοθεσία: Σάββας Σταύρου

Σενάριο: Σάββας Σταύρου

Διεύθυνση φωτογραφίας: Anna MacDonald

Μοντάζ: Mdhamiri Á Nkemi

Ήχος: Joakim Sundström

Μουσική: Angus MacRae

Ηθοποιοί: Ανδρέας Μάρκου, Adnan Mustafa

Παραγωγή: Soña Films

Παραγωγοί:Sophie Reynolds, Thomas Hawkins, Peter Stephanou

Συμπαραγωγή:Seahorse Films

Κοστούμια: Caterina Ttakka

Σχεδιασμός παραγωγής: Λυδία Μανδρίδου

Χώρα Παραγωγής: Κύπρος, Ηνωμένο Βασίλειο

Έτος Παραγωγής:2023

Διάρκεια:16'

Η 19χρονη Αργυρώ απολαμβάνει τη ζωή της στο χωριό ανάμεσα στα ζώα και τις κτηνοτροφικές εργασίες της, ώσπου μαθαίνει πως η παιδική της φίλη, Αννέτα, έμεινε έγκυος και σκοπεύει να μετακομίσει με τον φίλο της στην πόλη, εγκαταλείποντας το χωριό στο οποίο μεγάλωσαν. Εκπληρώνοντας μια υπόσχεση από παλιά, οι δύο φίλες αποφασίζουν να πάνε στη θρυλική σπηλιά της «Αρκουδότρυπας», όπου και θα αντικρίσουν τους βαθύτερους φόβους τους.

Η «Αρκουδότρυπα» είναι μία από τις ταινίες που θα παιχτούν την πρώτη ημέρα του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στον κινηματογράφο Αελλώ της Ραφήνας (Παρασκευή 27/9 και ώρα 21.00) και είναι η ταινία που απέσπασε τον Χρυσό Διόνυσο (το πρώτο δηλαδή βραβείο) στο 46^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας

Πρόκειται για μια τρυφερή ταινία που πραγματεύεται την ενηλικίωση, τη φιλία και τον έρωτα. Και παράλληλα μια τολμηρή ταινία, καθώς ο έρωτας είναι μεταξύ δύο γυναικών στην επαρχία, βαθιά στα βουνά της Πίνδου

Σκηνοθέτες της ταινίας είναι η  Χρυσιάννα Παπαδάκη και ο Στέργιος Ντινόπουλος, οι οποίοι παραλαμβάνοντας το βραβείο δήλωσαν πως  «Η ταινία έγινε με πολλή αγάπη και με τη στήριξη των δικών μας ανθρώπων. Ήμασταν ένα μικρό συνεργείο, κάναμε μία crowdfunding καμπάνια και πήραμε και κάτι ψιλά από τους φίλους μας, μάς υποστήριξαν και οι γιαγιάδες μας στο χωριό την Ελάτη Τρικάλων.. Ήταν μία homemade κατάσταση, με μαγειρέματα μαζί, γυρίσματα όλη μέρα έξω με φυσικό φως να τρέχουμε να προλάβουμε το σούρουπο και την αυγή.. Γι' αυτό και αυτή η βράβευση σημαίνει τόσα πολλά για εμάς, γιατί ό,τι κάναμε, το κάναμε με αγάπη και πολύ πάθος»

Στο σκεπτικό της απόφασης της κριτικής επιτροπής αναφέρεται πως «Ξεφεύγοντας από τις στερεότυπες καταγραφές της ελληνικής επαρχίας με τρόπο που σπάνια βλέπουμε στο ελληνικό σινεμά, οι δημιουργοί κέρδισαν ένα μεγάλο στοίχημα. Μια ταινία με τολμηρές υφολογικές αντιθέσεις, φυσικότητα και πολυπλοκότητα χαρακτήρων, και δύο κεντρικές ηρωίδες που μας κρατάνε σε εγρήγορση παρά τη μεγάλη διάρκεια της. Μέχρι τους τίτλους τέλους, το συναίσθημα αναβλύζει συνεχώς μέσα από μια υπενθύμιση: το σινεμά είχε και θα έχει πάντοτε ανάγκη από αληθινές και βαθιά ανθρώπινες ιστορίες»

Σχετικά με το κεντρικό θέμα της ταινίας που είναι ο έρωτας μεταξύ δύο γυναικών, η Χρυσιάνα Παπαδάκη ανέφερε πως «Ως δημιουργοί θέλαμε να προσεγγίσουμε το queerness με ειλικρίνεια, γενναιοδωρία και αγάπη. Πρέπει να αγαπάς τους χαρακτήρες σου για να μπεις στην ψυχολογία τους, και ας περνάνε δύσκολες καταστάσεις. Θέλεις να τους δικαιώσεις και να τους απελευθερώσεις από την φυλακή τους»

Όπως αναφέρουν οι δημιουργοί: «Η ταινία αυτή είναι η πρώτη κινηματογραφική παραγωγή από την Κολεκτίβα ΠΑΜΕ ΛΙΓΟ, ένα εγχείρημα που ξεκίνησε από τη Χρυσιάννα Παπαδάκη, τον Στέργιο Ντινόπουλο, την Αρσινόη Πηλού και τον Θανάση Μιχαλόπουλο, που προσπαθεί να υποστηρίξει τον ανεξάρτητο κινηματογράφο για νέους δημιουργούς χρησιμοποιὠντας οριζόντιες διαδικασίες δημιουργίας, συλλογικό profit sharing και αλληλέγγυες μορφές διανομής, για να καταστήσει βιώσιμη τη δημιουργία για νέο κόσμο στην Ελλάδα. Πάνω απ' όλα θέλουμε να πούμε σημαντικές και ευαίσθητες ιστορίες και να δώσουμε φωνή σε δημιουργούς που δρουν στο περιθώριο της κινηματογραφικής αγοράς.

Η ιστορία της Αργυρούς και της Αννέτας ξεκίνησε ως μια ταινία μικρού μήκους, η οποία χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από crowdfunding. Τώρα την αναπτύσσουμε σε ταινία μεγάλου μήκους και χρειαζόμαστε περαιτέρω υποστήριξη. Άμα θέλετε και μπορείτε να μας υποστηρίξετε, βρείτε το crowdfunding μας εδώ»

Σκηνοθεσία: Χρυσιάννα Παπαδάκη & Στέργιος Ντινόπουλος

Ηθοποιοί: Χαρά Κυριαζή, Πάμελα Οικονομάκη

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αρσινόη Πηλού

Παραγωγή: Χρυσιάννα Παπαδάκη, Στέργιος Ντινόπουλος, Αρσινόη Πηλού, Θάνος Μιχαλόπουλος

Πηγές:

https://flix.gr/articles/drama-ffest-2023-the-bear-cave.html

https://www.lifo.gr/now/entertainment/46o-festibal-dramas-stin-arkoydotrypa-o-hrysos-dionysos

Μια σιδηροδρομική διάβαση στο πουθενά και δύο ξύλινα φυλάκια στις δυο πλευρές των σιδηροδρομικών γραμμών. Γύρω-γύρω ερημικά λιβάδια και ανοιχτός ορίζοντας. Δύο φύλακες, επιφορτισμένοι  να ανεβοκατεβάζουν χειροκίνητα την μπάρα όταν περνά το τρένο. Ο ένας είναι ο τυπικός και ψυχαναγκαστικός Γιάννης και ο άλλος, ο χαλαρός και φαινομενικά ανεύθυνος Αντώνης. Κάθε τόσο, το μεγάφωνο αναγγέλλει το πέρασμα ενός τρένου. Τίποτα δεν φαίνεται να διαταράσσει τη βασανιστικά επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά τους μέχρι να εισβάλει ο έρωτας, συντρίβοντας κάθε βεβαιότητα και αντιστρέφοντας τους ρόλους

Η «Διάβαση» είναι μία από τις ταινίες που παιχτούν την πρώτη ημέρα του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στον κινηματογράφο Αελλώ της Ραφήνας (Παρασκευή 27/9 και ώρα 21.00)

Σκηνοθέτες της ταινίας είναι η Κατερίνα Μαυρογεώργη που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και ο Αινείας Τσαμάτης που γεννήθηκε στο Ελμπασάν της Αλβανίας

«Στη διάβαση τρένων των Σεπολίων μένει ο κολλητός μου, ο Δήμος, που επισκέπτομαι συχνά, έτσι ερχόμουν πολύ συχνά σε επαφή με αυτή τη διάβαση που έχει δυο φύλακες. Πάνω στις ράγες υπήρχε ένας κουβάς με μια σφουγγαρίστρα. Μονίμως. Υπήρχαν ένα ψυγείο, καρέκλες, σαν αυλή σπιτιού σε ένα χωριό. Και αναρωτιόμουν ποιες σχέσεις μπορούσαν να έχουν αυτοί οι άνθρωποι, ποιες ήταν οι προσωπικές τους στιγμές, τι κάνει μια σφουγγαρίστρα στη μέση της διάβασης, και σκέφτηκα ότι ο απόλυτος προσωπικός χρόνος που έχουν αυτοί οι δυο, είναι όταν περνάει το τρένο που λειτουργεί σαν παραβάν. Οπότε τι θα μπορούσε να συμβαίνει μέσα σε αυτόν τον χρόνο; Έτσι προέκυψε η ιδέα της διάβασης, τη μετέφερα στον Γιάννη Καραμπάτσο κι αρχίσαμε να γράφουμε.

Στη συνέχεια συναντήσαμε την Κατερίνα Μαυρογεώργη. Οι πρώτες κουβέντες ήταν να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για αυτούς τους ανθρώπους που ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες κάνοντας αυτή τη δουλειά. Είναι η ιστορία μιας βαθιάς φιλίας, η οποία μπορεί να μην είχε εκφραστεί ποτέ, πριν από ένα τραγικό συμβάν όπου ο καθένας πήρε τη θέση του μέσα σε αυτή τη σχέση» αναφέρει ο Αινείας Τσαμάτης σε συνέντευξή του στο ethnos.gr

Η «Διάβαση» απέσπασε το βραβείο σκηνογραφίας ( Άρτεμις Φλέσσα) και πρώτότυπης μουσικής (Πέτρος Σωτηρόπουλος & The Aqua Barons) στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας. Πέρα όμως από αυτά τα βραβεία, εντυπωσιάζουν η ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστών (Καραφίλ Σένα και Γιάννης Τσορτέκης), καθώς και η φωτογραφία του Γιάννη Καραμπάτσου

Σκηνοθεσία: Αινείας Τσαμάτης, Κατερίνα Μαυρογεώργη

Σενάριο: Αινείας Τσαμάτης, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιάννης Καραμπάτσος

Φωτογραφία: Γιάννης Καραμπάτσος

Μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος

Πρωτότυπη Μουσική: Πέτρος Σωτηρόπουλος & The Aqua Barons

Ηχοληψία: Δήμητρα Ξερούτσικου

Σχεδιασμός Ηχου: Χρήστος Γιαννακόπουλος

Καλλιτεχνικός Σχεδιασμός: Αρτεμις Φλέσσα

Ενδυματολογία: Μάρλι Αλειφέρη

Μακιγιάζ: Νίκη Οβάκογλου

Ερμηνευτές: Γιάννης Τσορτέκης, Καραφίλ Σένα, Αγγελική Παπαθεμελή, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος (φωνή)

Παραγωγός: Θάνος Αναστόπουλος

Εταιρεία Παραγωγής: Φαντασία Οπτικοακουστική ΕΠΕ

Συμπαραγωγή: ΕΡΤ ΑΕ, ΕΚΚ, Onassis Culture

Η Σάντυ είναι γύρω στα τριάντα, απόφοιτος δραματικής σχολής και έχει άσθμα. Το βράδυ έχει παράσταση. Μέχρι τότε, όμως, θα πρέπει να κοιτάξει πώς θα βγάλει το μεροκάματο. Μέχρι την παράσταση, θα πρέπει να διδάξει yoga, να δουλέψει ως κλόουν και να πάει και σε μία οντισιόν. Στα ενδιάμεσα διαλείμματα, ίσως βρει και λίγο χρόνο για τον Σπύρο, το αγόρι της.

Το Αερολίν είναι μία από τις ταινίες που παιχτούν την πρώτη ημέρα του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στον κινηματογράφο Αελλώ της Ραφήνας (Παρασκευή 27/9 και ώρα 21.00)

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Αλέξης  Κουκιάς-Παντελής. Σε συνέντευξή του στο flix.gr και στην ερώτηση για το πώς επέλεξε το θέμα της ταινίας, ο Αλέξης Κουκιάς είπε:

«H ιδέα του Αερολίν εμφανίστηκε κάπου το 2018, ενώ δουλεύαμε μαζί με τον φίλο και συνεργάτη Παναγιώτη Παπαγιαννόπουλο. Ξεκίνησε σαν μια δημιουργική ανάσα. Μια ταινία που σκεφτόμασταν να γυρίσουμε μια παρέα φίλων μεταξύ μας. Αν και δεν την προχωρήσαμε τότε μόνοι μας, έγινε ένα πρώτο draft από τον Μιχάλη Mαθιουδάκη, το οποίο και συνεχίσαμε να εξελίσσουμε μέσα στα χρόνια. Η ιστορία μιλάει για τις δυσκολίες του να παραμένει μία ηθοποιός (και μία/ένας καλλιτέχνης γενικότερα) παραγωγική κόντρα σε μια δυσχερή καθημερινότητα, τον φόβο ότι μεγαλώνοντας ίσως έχει ήδη χάσει το καράβι, καθώς και τη δύναμη που αντλεί από τους ανθρώπους γύρω της, ακόμη και αν πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικοί είναι για αυτήν»

Το Αερολίν απέσπασε τον Αργυρό Διόνυσο - Βραβείο Σκηνοθεσίας "Τώνια Μαρκετάκη" , καθώς και το Βραβείο Σεναρίου στο 46^ο Φεστιβάλ Δράμας

Πέμπτη χρονιά φέτος για το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας. Ενός  φεστιβάλ που έχει καθιερωθεί πλέον στη συνείδηση των σινεφίλ ως το κινηματογραφικό ραντεβού του Σεπτεμβρίου για την πόλη της Ραφήνας

Έτσι, την Παρασκευή 27/9 και το Σάββατο 28/9, η οθόνη του θερινού κινηματογράφου ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας (Ελ. Βενιζέλου 12), στα πλαίσια του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, θα πλημμυρίσει από ταινίες μικρού μήκους ποικίλης θεματολογίας και ύφους, που αποτυπώνουν τους σύγχρονους προβληματισμούς και θα μας ταξιδέψουν σε κόσμους μικρούς ή μεγάλους, σκοτεινούς ή φωτεινούς, «κανονικούς» ή «μη κανονικούς». Όπως και να έχει, θα είναι ένα μαγικό ταξίδι που θα διαρκέσει δύο ημέρες

Πιο συγκεκριμένα, την πρώτη ημέρα, Παρασκευή 27/9, θα προβληθούν βραβευμένες ελληνικές ταινίες από το 46ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (DISSF) του 2023. Ενός Φεστιβάλ που σήμερα θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα του είδους του στην Ευρώπη και σημείο αναφοράς πλέον στην 7η Τέχνη

Τη δεύτερη ημέρα, Σάββατο 28/9, θα προβληθούν επιλεγμένες διεθνείς ταινίες από το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Positively Different (PDSFF) του 2024, ενός καταξιωμένου φεστιβάλ που, πέραν των άλλων, έχει ως στόχο την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων πολιτειών. Ενός Φεστιβάλ που ρίχνει φως στις ζωές των «άλλων». Των «άλλων» που μπορεί να είμαστε και εμείς οι ίδιοι ή που μπορεί να γίνουμε όταν αλλάξουν τα δεδομένα της πιθανόν καλοβαλμένης μας έως τώρα ζωής

Η διοργάνωση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας γίνεται από την «Κινηματογραφική Λέσχη Cine Σχολειό» και την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας» σε συνεργασία με την εναλλακτική ιστοσελίδα γνώμης Attica Voice (atticavoice.gr).  Την κινηματογραφική γιορτή της Ραφήνας στηρίζει η ανεξάρτητη δημοτική κίνηση «Γη & Ελευθερία»

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη, χωρίς εισιτήριο, αλλά η οποιαδήποτε εθελοντική συνεισφορά σας θα μας χαροποιήσει και θα ενισχύσει την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας» στον άνισο αλλά δίκαιο  αγώνα που δίνει παλεύοντας με τους άρπαγες της Φύσης και της Ζωής.

Διπλός είναι λοιπόν ο στόχος του Φεστιβάλ και ζητούμε γι αυτό την αμέριστη στήριξή σας

Σημειώστε: Παρασκευή-Σάββατο 27-28/9/2024 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας ( Ελ. Βενιζέλου 12).

Ώρα έναρξης προβολών 21:00

Σας περιμένουμε για να απολαύσουμε μαζί τη μαγεία της σύγχρονης,  φρέσκιας κινηματογραφικής δημιουργίας

Δύο μουσικοί από το Σικάγο, ο Τζο (Τόνι Κέρτις) και ο Τζέρι (Τζακ Λέμον), γίνονται τυχαία μάρτυρες ενός ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ τοπικών γκάνγκστερ και  αναγκάζονται να εγκαταλείψουν άμεσα την πόλη επιβιβαζόμενοι σε ένα τρένο. Όταν κατεβαίνουν από το τρένο, είναι πλέον η Τζοζεφίν και η Δάφνη, τα δύο νέα μέλη ενός γυναικείου συγκροτήματος που περιοδεύει στο Μαϊάμι. Ερωτεύονται την τραγουδίστρια του συγκροτήματος Σούγκαρ Κέιν και ο Τζο μεταμφιέζεται για δεύτερη φορά σε εκατομμυριούχο για να προσπαθήσει να την κατακτήσει, την ώρα που ο Τζέρι προσπαθεί να αποφύγει το φλερτ ενός αληθινού εκατομμυριούχου και ενώ οι μαφιόζοι που τους καταδίωκαν, καταφθάνουν στο Μαϊάμι για ένα συνέδριο

Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, Πρώτου Ανδρικού ρόλου (για τον Λέμον), σκηνικών και κουστουμιών (της απονεμήθηκε τελικά το τελευταίο), ενώ  κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Κωμωδία, αλλά και Πρώτου Γυναικείου και Πρώτου Ανδρικού ρόλου

Ο Μπίλι Γουάιλντερ, ένας από τους καλύτερους σεναριογράφους και σκηνοθέτες του κλασικού κινηματογράφου του Χόλιγουντ,  σκηνοθετεί τη Μέριλιν Μονρόε, τον Τζακ Λέμον και τον Τόνι Κέρτις σε μια ταινία που ψηφίστηκε ως η καλύτερη κωμωδία στην Ιστορία του Σινεμά σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου

Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ

Σενάριο: Μπίλι Γουάιλντερ, Ι.Α.Λ Ντάιαμοντ, Ρόμπερτ Θόερεν, Μάικλ Λόγκαν

Πρωταγωνιστούν: Μέριλιν Μονρόε, Τόνι Κέρτις, Τζακ Λέμον, Τζορτζ Ραφτ, Τζο Ε. Μπράουν, Πατ Ο’Μπράιεν

Φωτογραφία: Τσαρλς Λανγκ

Μοντάζ: Άρθουρ Π. Σμιντ

Μουσική: Άντολφ Ντόιτς

Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.

Έτος Παραγωγής: 1959

Διάρκεια: 121 λεπτά

Από την Αρεόπολη μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Μία ώρα με το αυτοκίνητο και σχεδόν άλλη μία ώρα περπάτημα από τα Κοκκινόγεια μέχρι το φάρο του ακρωτηρίου

Μαζί με μας, κινείται προς τα κάτω και η «ανάπτυξη», που κατεβαίνει στο μεσαίο πόδι της Πελοποννήσου με γοργούς ρυθμούς. Η Αρεόπολη έχει γεμίσει πια από μαγαζιά για τουρίστες-καταναλωτές, χωρίς να  ενοχλεί – είναι αλήθεια – αισθητικά. Ο Γερολιμένας όμως, πνίγηκε κυριολεκτικά από τα μαγαζιά και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και σε πνίγει και σένα με τη σειρά του. Η σχεδόν έρημη καστροπολιτεία της Βάθειας παραμένει ακόμη ανέγγιχτη, επιβλητική και όμορφη, περιμένοντας και αυτή με τη σειρά της την «ανάπτυξη». Τα πωλητήρια πάνω στις πεσμένες πέτρες, μέσα από τις οποίες ξεπηδούν οι πανταχού παρούσες φραγκοσυκιές,  αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες

Από κει και κάτω αρχίζεις πλέον να ανασαίνεις, παρόλο που το τοπίο γίνεται όλο και πιο άγριο. Το χώμα λιγοστεύει και το βουνό έχει γίνει πια ένας τεράστιος βράχος. Οι ελιές κονταίνουν, σα να μη θέλουν να ξεχωρίζουν από τους γύρω θάμνους. Μόνο οι φραγκοσυκιές στέκουν  περήφανες και αγέρωχες, σαν αρχόντισσες του τόπου, αδιαφορώντας για τον καυτό ήλιο, την ξηρασία και τον αέρα

Ένα καφεδάκι στο όμορφο και ήσυχο ακόμη Πόρτο Κάγιο, νερό για τη διαδρομή και πορεία προς τα Κοκκινόγεια, τον νοτιότερο οικισμό της Μάνης, από όπου ξεκινάει το μονοπάτι για το Ταίναρο. Εκεί, που κατά τους αρχαίους Έλληνες, βρισκόταν η είσοδος στον Κάτω Κόσμο, το ψυχοπομπείο, το σημείο, δηλαδή, απ’ όπου ο συνοδός έπαιρνε τις ψυχές των ανθρώπων και τις οδηγούσε στον Άδη και γι αυτό στην αρχαιότητα λειτουργούσε εκεί νεκρομαντείο

Μια όμορφη παραλία στην αρχή του μονοπατιού σε προκαλεί να βουτήξεις στα όμορφα νερά της και, αν έχεις χρόνο,  κάντο, σίγουρα θα αποζημιωθείς. Λίγο πιο κει, όμορφα ρωμαϊκά ψηφιδωτά θυμίζουν την ιστορία του τόπου

Το μονοπάτι είναι όμορφο, θέλει βέβαια κλειστά παπούτσια και προσοχή. Μετά από πενήντα λεπτά φτάνεις στο φάρο, εκεί όπου σμίγουν τα βράχια, η θάλασσα και ο αέρας.

Αν μάλιστα είσαι και λίγο τυχερός, στο γυρισμό, εκεί λίγο πριν δύσει ο ήλιος, μπορεί να πέσεις πάνω σε κάποιο από τα ελεύθερα άλογα που ζουν εκεί

Ο Τζακ Γουάιτ έκανε πράξη την προειδοποίησή του και μαζί με την πρώην συνεργάτιδά του στους White Stripes, Μεγκ Γουάιτ, μηνύουν  τον υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Αμερικανός μουσικός, κιθαρίστας και τραγουδιστής δημοσίευσε αντίγραφο της αρχικής σελίδας της αγωγής στο Instagram. «Αυτή η μηχανή μηνύει τους φασίστες» έγραψε χαρακτηριστικά ο Τζακ Γουάιτ

Οι White Stripes μηνύουν τον Ντόναλντ Τραμπ και την αναπληρώτρια διευθύντρια Επικοινωνιών του υποψήφιου προέδρου, Μάργκο Μάρτιν, για την «κατάφωρη κατάχρηση» του τραγουδιού του συγκροτήματος «Seven Nation Army». Πιο συγκεκριμένα, σε βίντεο που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίζεται να αναχωρεί για το Μίσιγκαν και το Ουισκόνσιν, με μουσική συνοδεία το «Seven Nation Army».

Οι White Stripes κατηγορούν τον Τραμπ και την υπεύθυνη της προεκλογικής του εκστρατείας του για παραβίαση ομοσπονδιακών πνευματικών δικαιωμάτων και ζητούν αποζημίωση και ασφαλιστικά μέτρα.

Στην αγωγή που κατέθεσαν, ο δικηγόρος των White Stripes, Ρόμπερτ Τζέικομπς, γράφει ότι το βίντεο «είναι ακόμα πιο προσβλητικό» για το συγκρότημα επειδή «αντιτίθεται σθεναρά στις πολιτικές που υιοθέτησε και τις ενέργειες που έλαβε ο εναγόμενος Τραμπ όταν ήταν πρόεδρος και εκείνες που έχει προτείνει για τη δεύτερη θητεία που επιδιώκει»

του φίλου και συνεργάτη της Attica Voice, Αλέξη Κροκιδά. Το ίδιο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 8/9 από την Εφημερίδα των Συντακτών. Θα το αποκαλούσα σπαραγμό, αλλά δεν το κάνω, ήδη βλέπω το σαρκαστικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του Αλέξη.

Δανείζομαι τον τίτλο εδώ από έναν Γάλλο φιλόσοφο. Όλη η φιλοσοφία εξάλλου είναι δανεική. Ίσως και προσομοιωτική μιας ανυπόφορης πραγματικότητας. Δανείζομαι και για να ζήσω, αν και δουλεύω, εξαιτίας μιας οργιαστικής έξαρσης απληρωσιάς που εξαπλώνεται σε τούτη δω τη χώρα σαν μολυσματική ασθένεια. Οι ΜΚΟ εξ εφιαλτικής κατασκευής αποτελούν ίσως την avant-garde (εμπροσθοφυλακή) σε τούτο τον ανίερο πόλεμο κατά των εργαζομένων. Είμαι εργαζόμενος. Τι αφόρητα βαρετό. Βαρετό όσο και αληθινό. Βαρετό ίσως ακριβώς γιατί είναι αφόρητα αληθινό.

Έκανα λοιπόν καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας για μη καταβολή μισθών δύο μηνών. Κλάιν μάιν. Θα τα πάρω τα λεφτά μου κάποια στιγμή. Θα είναι πολύ αργά. Είναι πολύ αργά ακόμα κι όταν πληρώνομαι χωρίς καθυστέρηση. Παρόλο που δεν είμαι ο μόνος (σε μια πανδημία δεν μπορείς να είσαι ο μόνος), ζω αυτό το σενάριο μέσα μια μοιραία αδιαφορία. Άρα είμαι, άσχετα με το τι αισθάνομαι, απόλυτα μόνος. Όπως και στον έρωτα.

Για το αδιάφορο και κάπως ειρωνικό ιστορικό, ο (πλέον πρώην) εργοδότης που μου χρωστάει λεφτά, είναι φορέας ψυχικής υγείας.

Μετά το όργιο τι θα κάνουμε;

Δεν θα παίξουμε κρυφτούλι και σίγουρα δεν θα ακουστεί το Φτου ξελευτερία. Είμαι  τόσο μα τόσο στενοχωρημένος καθώς γράφω τούτες τις γραμμές που δεν αντέχω να παίζω ούτε κρυφτούλι, ούτε κυνηγητό, ούτε Λύκε Λύκε είσαι εδώ, ούτε Κλέφτες και Μπάτσοι κι ας το λέγαμε παλιά, Κλέφτες κι Αστυνόμοι. Η θλίψη μου και ο θυμός μου βρίσκονται σε μια αντιμαχία θανάτου ή ζωής. Το ίδιο είναι. Πάντως και παρεμπιπτόντως, τώρα πια, επιβάλλεται ηθικά να λέμε "Μπάτσοι" και όχι ψιθυριστά μπας και μας ακούσουν και μας την πέσουν.

Η κοσμιότητα μας έφαγε. Κυριολεκτικά μας καταβρόχθισε. Μα οι ψυχές (και τα σώματα) που βυθίστηκαν ανοιχτά της Πύλου τον Ιούνιο 2023; Οι ψυχές (και τα σώματα) που κάηκαν στα Τέμπη τον Φεβρουάριο του 2023;  Οι ψυχές (και τα σώματα) των Παλαιστινίων που δολοφονούνται καθημερινά μπροστά στα γουρλωμένα ή νυσταγμένα μάτια μας;

Ναι. Δολοφονούνται και οι ψυχές. (Μπροστά στην φρίκη, εμείς οι απλήρωτοι τί να πούμε;) Μα τι; Τι σημαίνει αυτό; Τι θα κάνουμε μετά το όργιο; Θα χάσουμε τους τρόπους μας; Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματι μου.

Μας έφαγε η μαρμάγκα. Ας προσέχαμε. Αλλά δεν προσέχαμε. Και βυθιστήκαμε στον βούρκο. Στην υγρή σιωπή. Δανειζόμαστε για να ζήσουμε. Μας άφησε και ο έρωτας της ζωής μας μ΄ένα τηλεφώνημα (όχι γιατί είμαστε απλήρωτοι, απλή διαβολική σύμπτωση αυτή). Χάσαμε τη φωνή μας. Διαλυθήκαμε.

Και ποιος να μιλήσει για μας τώρα που χάσαμε τη φωνή μας; Ίσως κάποιος Γάλλος φιλόσοφος. Ίσως το ΚΚΕ. Ίσως ο Ζαν Ζενέ.

Σήμερα (Σάββατο 7 Σεπτέμβρη) ξύρισα το κεφάλι μου. Σκέφτηκα, είμαι κατάδικος σε κάποια Γαλλική αποικία καταδίκων. Πρέπει να μοιάζω με κατάδικο. Τώρα ησύχασε κάπως το σώμα μου. Η ψυχή μου δεν με αφορά.

Το σώμα δεν λέει ψέματα. Ίσως. Τρομαχτικό όμως να γίνεται το σώμα σου πεδίο σημείων όπου ο άλλος ανιχνεύει την αλήθεια. Μόνο που δεν πρόκειται για την αλήθεια του σώματος σου, αλλά για την αλήθεια του άλλου. Πάντα η αλήθεια είναι η αλήθεια του άλλου. Αδυσώπητος νόμος αυτός.

Τελειώνω όπως άρχισα, με τον ίδιο Γάλλο φιλόσοφο.

"Η εικόνα του ανθρώπου, καθισμένου και συλλογισμένου, μια μέρα απεργίας, η οθόνη της τηλεόρασης κενή, θα αναδειχτεί μια μέρα ως μία από τις ομορφότερες εικόνες της ανθρωπολογίας του 20ού αιώνα"

Μόνο που πέρασε ο 20ος αιώνας. Αλλά κλάιν μάιν. Δεν θα κολλήσουμε εκεί. Η επιθυμία ως αντίσταση στο πραγματικό ζει sub specie aeternitatis

Αλέξης Κροκιδάς, Κοινωνιολόγος