Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
της Μαρίας Νάτση
Ριφιφί… όταν οι δράστες εισέρχονται πρώτα σε παρακείμενο χώρο και από εκεί στον χώρο που αποτελεί τον πραγματικό στόχο τους
Μιλάμε φυσικά για το ενεργειακό ριφιφί στη χώρα μας. Μεσοσταθμικά το κόστος της ενέργειας για τις ελληνικές επιχειρήσεις είναι 2-3 φορές υψηλότερο από χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, η χονδρική αγορά ηλεκτρισμού έχει κατά 20-60 % υψηλότερες τιμές από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και παρά το γεγονός ότι γέμισαν οι περιοχές Natura ανεμογεννήτριες, είμαστε από τις πιο εξαρτημένες ενεργειακά χώρες της Ευρώπης.
Όμως το υψηλό κόστος της ενέργειας δεν αποτυπώνεται μόνο στα χαριτωμένα πολύχρωμα τιμολόγια του ρεύματος αλλά είναι η κύρια γενεσιουργός αιτία της ακρίβειας .
Η αγορά ρεύματος, δεν είναι μόνο ένας λογαριασμός αλλά η βάση της επιβίωσης του ελληνικού νοικοκυριού.
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει στο χώρο του φυσικού αερίου σύμφωνα με δημοσιεύματα και καταγγελίες του Ευρωβουλευτή κ. Φαραντούρη.
Το φυσικό αέριο δεν το παράγουμε αλλά το εισάγουμε και έχει ευρεία χρήση σε βιομηχανίες και σε νοικοκυριά.
Η Δημόσια Επιχείρηση Αερίου (ΔΕΠΑ) είχε ένα μακροχρόνιο συμβόλαιο με πολύ καλούς όρους λήψης φθηνού ρωσικού φυσικού αερίου από την Gazprom (μέσω του αγωγού Turkstream ο οποίος περνά απ’ την Μαύρη Θάλασσα και φτάνει στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα).
Πρόκειται για φυσικό αέριο κατά πολύ φθηνότερο του LNG.
«Χωρίς να υπάρχει κάποια νομική υποχρέωση βάσει του διεθνούς ή ευρωπαϊκού δικαίου ή κυρώσεις που να επέβαλαν αυτή τη μονομερή ενέργεια, η ΔΕΠΑ αποφάσισε μονομερώς να διακόψει αυτή τη σύμβαση. Άλλες ευρωπαϊκές (και ελληνικές) εταιρείες συνέχισαν να προμηθεύονται φυσικό αέριο απ’ την Gazprom και τον αγωγό Turkstream αφού δεν υπήρχε καμία υποχρέωση/κύρωση/περιορισμός προς τούτο» *
Όμως δεν τελειώνει εδώ.
Όταν διακόπτεις μία τέτοια σύμβαση υπάρχουν ρήτρες καθώς δεσμεύεις με την συμφωνία που έκανες μια ποσότητα φυσικού αερίου. Συνεπώς από το 2020 που έγινε αυτή η μονομερής κίνηση γεννήθηκε μία υποχρέωση της ΔΕΠΑ περίπου … μισού δισεκατομμυρίου ευρώ
Πρόκειται για κίνηση που η κοινή λογική δυσκολεύεται να αιτιολογήσει, απόφαση για την οποία δεν υπήρξαν επαρκείς εξηγήσεις. Κατάφεραν όμως σύμφωνα με δηλώσεις του ευρωβουλευτή να αυξήσουν την τιμή του φυσικού αερίου και αλυσιδωτά τις τιμές των προϊόντων στα ράφια μας.
«Πανικόβλητοι τώρα τελευταία το 2024, είπαν ότι θα προσφύγουν στα δικαστήρια και μάλιστα αρχίζουν να διαδίδουν προς τα έξω ότι έχουν σίγουρη τη νίκη. Όμως δεν υπάρχει περίπτωση διεθνές εμπορικό δικαστήριο να τους δικαιώσει. Μαθαίνουμε πριν λίγες μέρες ότι λίγο πριν βγει η απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου η ΔΕΠΑ έχει συμβιβαστεί. Θέτω τα εξής ερωτήματα 1) εφόσον ήταν η νίκη σίγουρη, γιατί συμβιβάστηκαν; 2) Θα συνεχίσει η ροή μέχρι το 2026. Σε τι τιμή κλείσατε από εδώ και εμπρός το φυσικό αέριο; Μήπως μέσα στην τιμή περιλαμβάνεται και η ρήτρα;
Διότι εάν μετά από όλη αυτή την ιστορία πληρώνουμε ακριβότερο το φυσικό αέριο, είναι προφανές ότι υπάρχει τεράστια ζημία της εταιρείας, της εθνικής οικονομίας , των καταναλωτών και βεβαίως της χώρας
Η χώρα μας εξευτελίζεται διεθνώς.
Δεν είναι οι πόλεμοι που κάνουν ακριβότερη την Ελλάδα στην ενέργεια αλλά αποφάσεις ακατάλληλων ανθρώπων που ορίζουν τις τύχες της χώρας και της οικονομίας. Αυτός είναι ο εξευτελισμός»*
Χρηματιστήριο ενέργειας, ολιγοπώλια, καρτέλ, υπερκέρδη...
Το μεγάλο ριφιφί συνεχίζεται από εθνοσωτήρες και οικονομικούς εγκληματίες του λευκού κολλάρου, με καλά σχεδιασμένες υπόγειες διαδρομές , που οδηγούν στο πορτοφόλι της ελληνικής οικογένειας.
* Από συνέντευξη του Νικόλα Φαραντούρη (Ευρωβουλευτή και Καθηγητή Ευρωπαϊκού Δικαίου και Δικαίου της Ενέργειας στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς) στο ραδιοφωνικό σταθμό " Στο Κόκκινο "
57 ερωτήματα για 57 χαμένες ζωές σε ένα βίντεο διάρκειας 57 λεπτών
Επειδή δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Σ΄ αυτήν ακριβώς τη λήθη ποντάρει η συμμορία που κυβερνά εδώ και έξι χρόνια και αντιμετωπίζει τη χώρα ως λάφυρο πολέμου, μοιράζοντας τη λεία της στο βρώμικο στρατό της.
Εμείς όμως, δεν πρόκειται να τους κάνουμε τη χάρη
Όσο και αν φαίνεται πως ο αγώνας είναι άνισος, εμείς θα επιμένουμε. Θα είμαστε αυτή η ενοχλητική μύγα που δεν θα τους αφήνει στιγμή να νιώσουν πως έχουνε ξεμπερδέψει με τις αμαρτίες τους.
Και όσο κι αν ο ελέφαντας προσποιείται πως αγνοεί τη μύγα και συνεχίζει ανενόχλητος το φαγοπότι του, εμείς ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή η μακάρια αναισθησία του θα σπάσει. Και τότε, αλίμονό του
Γι αυτό κι εμείς θα μιλάμε συνεχώς. Και για το έγκλημα των Τεμπών. Και για το έγκλημα της συμμαχίας με τους γενοκτόνους της Γάζας. Και για το έγκλημα της μοιρασιάς της λείας του ΟΠΕΚΕΠΕ
Το παρακάτω βίντεο είναι ένα εντελώς εθελοντικό εγχείρημα με μοναδικό κίνητρο το καθήκον και το χρέος απέναντι στο Δημοσιογραφικό Επάγγελμα, την Κοινωνία & τις οικογένειες των θυμάτων και με μοναδικό διαθέσιμο πόρο τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο όσων συνέβαλαν σε αυτό
Σαράντα (40) δημοσιογράφοι διατυπώνουν 57 ερωτήματα για το “πριν” και το “μετά” της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας στην ιστορία της Ελλάδας.
Εννιά (9) τραγουδιστές ερμηνεύουν το τραγούδι που έγραψε για την τραγωδία των Τεμπών ο Φ. Δεληβοριάς [Γ. Ανδρεάτος, Ρ. Αντωνοπούλου, Π. Θαλασσινός, Μ. Μητσιάς, Ν. Μποφίλιου, Γ. Νέγκα, Μ. Πασχαλίδης, Δ. Τσακνής, Γλυκερία Φ.]
Δύο (2) ηθοποιοί απαγγέλλουν από την αρχαία τραγωδία «Ικέτιδες» & από την σύγχρονη των Τεμπών [Π. Ορκόπουλος, Μ. Παπαδημητρίου]
Η πρόζα ανάμεσα στα 57 ερωτήματα, είναι γραμμένη από το Σταμάτη Κραουνάκη
Και όλα αυτά με τη βοήθεια 15 τεχνικών εικόνας & ήχου
Όπως αναφέρουν οι δημιουργοί του εγχειρήματος:
Μια συμβολή περισσότερων από 40 δημοσιογράφων, 15 καλλιτεχνών, 15 τεχνικών εικόνας & ήχου.
Μια ελάχιστη συμβολή στο χρέος απέναντι στο Επάγγελμα, την Κοινωνία & τις οικογένειες των θυμάτων.
Στα Παιδιά & στους Γονείς.
Της Ελλάδας & όλου του κόσμου.
Σ' όσους έχασαν τη ζωή τους.
Σ΄ όσους έζησαν χάνοντας τη ζωή τους.
Ένα ολότελα εθελοντικό εγχείρημα, με μοναδικό διαθέσιμο πόρο το καθήκον για την κατάθεση του περιορισμένου ελεύθερου χρόνου. Μια ελάχιστη συμβολή στην προσπάθεια ανάδειξης των αιτιών της τραγωδίας των Τεμπών: 57 ερωτήματα για το "πριν" και το "μετά" της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας στην ιστορία της Ελλάδας.
Το χρέος που φέρει προς την Κοινωνία κάθε επάγγελμα.
Γιατί - όπως κάθε τι - η Κοινωνία κυοφορεί τη Δημοσιογραφία.
Υπάρχει ομφάλιος λώρος. Από εκεί τροφοδοτείται. Από εκεί αισθάνεται τον σφυγμό.
Και σε κάποιες περιπτώσεις, όταν δεν συμβαίνει αυτό, αποβάλλεται από την συνείδηση της.
Μια «Συγγνώμη» στις οικογένειες των θυμάτων.
Γιατί δεν φροντίσαμε να κάνουμε ως δημοσιογράφοι - πριν την τραγωδία - ό,τι μάς αναλογούσε προκειμένου, τα δικά σας παιδιά, να γυρίζανε πίσω εκείνο το βράδυ με ασφάλεια.
Ένα «Ευχαριστούμε» στις οικογένειες των θυμάτων.
Γιατί φροντίζουν να κάνουν ως γονείς – μετά την τραγωδία - ό,τι δεν τους αναλογεί προκειμένου, τα δικά μας παιδιά, να γυρίζουν πίσω κάθε βράδυ με ασφάλεια.
Οι εγγραφές πραγματοποιήθηκαν τον Μάιο του 2025.
ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ
Αβραμίδης Χρήστος
Αθανασοπούλου Δήμητρα
Αλεξάκης Γιώργος
Αραβαντινός Μάριος
Αυγερόπουλος Γιώργος
Γαστεράτος Αλέξανδρος
Γιαννακόπουλος Δημήτρης
Γιαννόπουλος Νίκος
Ηλιοπούλου Μιλένα
Θανασούλια Μαρία
Καββαδίας Κώστας
Κακαβάνης Ηρακλής
Κανελλόπουλος Δημήτρης
Καρανικόλα - Κοντορούση Ελένη
Καρβουνόπουλος Πάρις
Κατσαμπέκη Ελένη
Κόκκολας Κώστας
Κλαυδιανός Φοίβος
Κωνσταντίνου Μηνάς
Μπαϊράμογλου Γιώργος
Μπερσή Ευρυδίκη
Μπογιόπουλος Νίκος
Ντελιδάκη Εύα
Πανάγου Έρη
Παναγούλης Δημήτρης
Πάντα-Χαρβά Αντιγόνη
Πουλής Κωνσταντίνος
Ρηγόπουλος Αντώνης
Σαχίνης Γιώργος
Σολομών-Πάντα Λουίζα
Συμεωνίδης Γιάννης
Τραπεζιώτης Γιώργος
Τριάντης Βαγγέλης
Φρούντζος Παναγιώτης
Χαρίτος Πάνος
Χατζηαντωνίου Ναταλί
Χατζηνικόλας Δημήτρης
Χονδρόγιαννος Θοδωρής
Χουδαλάκης Γιώργος
Χριστοδούλου Θάνος
ΕΚΦΩΝΗΣΗ
Κατσαμπέκη Ελένη
Παναγούλης Δημήτρης
ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ
Ανδρεάτος Γεράσιμος
Αντωνοπούλου Ρίτα
Θαλασσινός Παντελής
Μητσιάς Μανώλης
Μποφίλιου Νατάσσα
Νέγκα Γιώτα
Πασχαλίδης Μίλτος
Τσακνής Διονύσης
Φωτιάδη Γλυκερία
Στίχοι | Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
Πιάνο: Γιάννης Μπελώνης
Ηχογράφηση Πιάνου: Σωτήρης Παπαδόπουλος, Θύμιος Παπαδόπουλος
Ηχογράφηση Τραγουδιστών | Μίξη: Γκόντας Κώστας, Νταβαρίνος Γιώργος
ΠΡΟΖΑ
Σταμάτης Κραουνάκης
ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Ορκόπουλος Παύλος
Παπαδημητρίου Μάκης
ΜΟΝΤΑΖ | ΜΙΞΑΖ | ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ
Λάσκαρης Αγοραστός
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Στέφανος Παπαδόπουλος
Δημήτρης Λαμπρόπουλος
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ | ΠΑΡΑΓΩΓΗ | ΚΕΙΜΕΝΑ
Δημήτρης Παναγούλης
ΟΠΕΡΑΤΕΡ
Eni Koukia
Tomasz Fijalkowski
ΗΧΟΛΗΠΤΕΣ
Γιώργος Νταβαρίνος
Κώστας Γκόντας
Νίκος Γιατράκος
Κώστας Σαβουϊδάκης
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΤΟΥ Δ/ΦΟΥ Γ. ΣΑΧΙΝΗ
Γιώργος Τρυπιδάκης, Σκηνοθέτης
Νίκη Τουτουντζάκη, Αrt Director
Μαρίνος Μαυρίδης, Διεύθυνση Παραγωγής
Στον Βασίλη, τον Γιώργο, την Ρένα & την Αντωνία.
Είναι πλέον προφανές πως ζούμε σε μία από εκείνες τις εποχές όπου το τρενάκι της ανθρώπινης εξέλιξης έχει αφεθεί σε μια μεγάλη ελεύθερη πτώση. Και αν για το τρενάκι του λούνα παρκ, μετά την απότομη κάθοδο, ακολουθεί αναίμακτη η άνοδος και η ανακούφιση, δεν ισχύει το ίδιο για το τρενάκι της ανθρώπινης εξέλιξης. Για να αρχίσει να ξανανεβαίνει το τρενάκι αυτό, θα πρέπει προηγουμένως να χυθεί πολύ αίμα, οι άνθρωποι να σιχαθούν και να αποφασίσουν να ζήσουν ειρηνικά, μέχρι κάποια στιγμή πάλι να ξεχάσουν και να υποκύψουν για μια ακόμη φορά στα ταπεινά ζωώδη ένστικτά τους. Και φτου ξανά από την αρχή
Αυτές οι εποχές είναι που τρέφουν το φασισμό. Ή μήπως οι εποχές τρέφονται από αυτόν; Σαν το ερώτημα «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;». Ο Βασίλης Ραφαηλίδης πάντως, δεν δυσκολεύεται να απαντήσει. Όπως γράφει στο «Εγχειρίδιο του καλού φασίστα» από το βιβλίο του «Θερμοί και Ψυχροί πόλεμοι»: “Δεν είναι το φασιστικό κόμμα που φτιάχνει το φασισμό, αλλά ο φασισμός που φτιάχνει το φασιστικό κόμμα. Ο κοινωνικός φασισμός προηγείται και επικαθορίζει τον πολιτικό φασισμό”
Ο κοινωνικός φασισμός είναι κοντά μας, δίπλα μας. Νιώθουμε τη βρώμικη ανάσα του παντού, μπορεί ακόμη και μέσα στις παρέες μας. Τον ακούμε να φωνάζει συνεχώς αναθεματίζοντας και θέλοντας να ρίξει στην πυρά τον όποιο διαφορετικό. «Έξω οι ξένοι!» φωνάζει τώρα, όπως κάποτε οι ναζί φώναζαν «Έξω οι Εβραίοι!». Και όποιος γνωρίζει ιστορία, ξέρει πως μετά τους ξένους, θα έρθει και η σειρά όλων των άλλων.
Αυτές τις σκέψεις κάναμε βλέποντας το πρωτοσέλιδο της καλής εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» που έγραφε “3 φορές πιο ακριβό από του φοιτητή το γεύμα του λαθρομετανάστη!” και συγκρίνοντάς το με μια αφίσα του 1936 από τη ναζιστική Γερμανία: “5.50 Μάρκα το ημερήσιο κόστος συντήρησης ενός καθυστερημένου, όσο το κόστος συντήρησης μιας ολόκληρης οικογένειας!”
Με αφορμή αυτές τις σκέψεις θυμηθήκαμε το «Εγχειρίδιο του καλού φασίστα» του αγαπημένου διανοητή Βασίλη Ραφαηλίδη και μεταφέρουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από αυτό. Όχι βέβαια για να τα διαβάσει ο φασίστας. Αυτός δεν τα πάει καλά ούτε με το διάβασμα, ούτε με τον ορθό λόγο. Αλλά για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Για να θυμόμαστε ότι ο φασισμός και ο ναζισμός φοράνε ένα ύπουλο «κοινωνικό» προσωπείο που εύκολα ξεγελά και παρασέρνει
Και προσοχή! Όποτε ακούτε κάποιον να χρησιμοποιεί τη λέξη «λάθρο», μακριά του!
Ακολουθούν τα αποσπάσματα από το «Εγχειρίδιο του καλού φασίστα»
Κατά τον Ντανιέλ Γκερέν, τον εγκυρότερο μελετητή του φασιστικού φαινομένου, πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο στον πληθυντικό: δεν υπάρχει φασισμός, υπάρχουν φασισμοί. Ακόμα κι όταν μια συγκεκριμένη εθνική παραλλαγή του φασισμού δεν εκφράζεται από ένα συγκεκριμένο φασιστικό κόμμα, το φασιστικό πολιτικό δόγμα, η φασιστική άποψη για την οργάνωση της κοινωνίας, η φασιστική πολιτική φιλοσοφία, θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν. Δεν είναι το φασιστικό κόμμα που φτιάχνει το φασισμό, αλλά ο φασισμός που φτιάχνει το φασιστικό κόμμα. Ο κοινωνικός φασισμός προηγείται και επικαθορίζει τον πολιτικό φασισμό. Τίποτα πιο απλό, συνεπώς, για έναν επιδέξιο φασίστα ηγέτη, με ταλέντο δημαγωγού, να εκμεταλλευτεί την υπάρχουσα στην κοινωνία δυνατότητα για την εμφάνιση ενός φασιστικού κόμματος.
Παρόλο που ο φασισμός δεν είναι ενιαίο δόγμα και εμφανίζεται πάντα σε πολλές και ποικίλες εθνικές παραλλαγές, εντούτοις έχει μερικά γενικά χαρακτηριστικά που είναι τα παρακάτω:
Για να μπορούμε να κάνουμε λόγο για «καθαρό» φασισμό, τα εφτά χαρακτηριστικά που προαναφέραμε πρέπει να συνυπάρχουν σε ένα συγκεκριμένο φασιστικό καθεστώς. Όμως δεν συνυπάρχουν πάντα.
[…]
Για να εμφανιστεί κάπου ένα φασιστικό καθεστώς, πρέπει να έχει προετοιμαστεί καλά το κοινωνικό υπέδαφος με τη συστηματική καλλιέργεια του μίσους κατά των διανοουμένων και της σκέψης γενικότερα.
Ο δυνάμει φασίστας λατρεύει τη δράση και θεωρεί τη σκέψη τροχοπέδη για την άμεση δράση «εδώ και τώρα». Σημειώστε πως το παραπάνω σύνθημα είναι κοινό σ’ όλες τις παραλλαγές φασισμού, ακόμα και στις πολύ ήπιες ακόμα και σ’ αυτές που δεν αρνούνται τον κοινοβουλευτισμό.
Δυστυχώς, όμως συχνά δεν αρνούνται ούτε τον λαϊκισμό, που είναι το αφανές κοινωνικό υπόβαθρο του φασισμού. Η άκριτη, η σχεδόν μεταφυσική πίστη στην αξία του λαού, έξω και πέρα από ταξικούς διαχωρισμούς και κοινωνικές διαστρωματώσεις, δημιουργεί τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την απάτη της «υπέρβασης».
Είναι ένας ακόμα απ’ τους όρους που έφτιαξε και λάνσαρε ο Μουσολίνι, για να δηλώσει μ’ αυτόν την επιθυμία του να υπερβεί το φασιστικό κόμμα τις ταξικές διαφορές και να κάνει όλους τους Ιταλούς να ομονοήσουν για μόνο το λόγο πως είναι Ιταλοί.
[…]
Ο φασισμός δεν πιστεύει στη δυνατότητα και τη χρησιμότητα της «διαρκούς ειρήνης». Αντιλαμβάνεται την ειρήνη σαν διάλειμμα ανάμεσα σε δύο πολέμους, πράγμα που μπορεί να είναι σωστό. Όμως, ο φασισμός πρεσβεύει πως όσο πιο μικρό είναι αυτό το διάλειμμα, τόσο το καλύτερο για τους λαούς. Ο Μουσολίνι ανήγαγε τον πόλεμο σε ιδανικό πολύ χρήσιμο στη διατήρηση της ζωτικότητας ενός λαού. Φυσικά, αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη δραστηριότητα, συνεπώς και την ανθρώπινη ιστορία, με όρους δανεισμένους από τη φύση. Αντιλαμβάνεται την κοινωνία σαν φύση και όχι σαν πολιτισμό, σαν ζούγκλα και όχι σαν πόλη, μέσα στην οποία θα εμφανιστούν τα δυο βασικά παράγωγα της πόλης, η πολιτική και ο πολιτισμός. Που και τα δυο είναι αδύνατο να υπάρξουν έξω από τον δικό τους «φυσικό» περίγυρο, που είναι η πόλη και όχι η φύση.
Ο πόλεμος είναι φυσική κατάσταση, όπως λέει ο Μουσολίνι, αλλά μόνο όταν αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία σαν φύση. Διαφορετικά, πρέπει να ψάξεις να βρεις τα κοινωνικά και ειδικότερα τα οικονομικά αίτια του πολέμου. Πολεμούμε για να αυξήσουμε ή να διαφυλάξουμε τα υλικά ή τα πολιτιστικά μας αγαθά και όχι από μια αθλητική διάθεση. Αν λυθεί το πρόβλημα της έλλειψης αγαθών, θα λυθεί και το πανάρχαιο πρόβλημα του πολέμου, λέει ο Μαρξ. Μέχρι τότε, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πολεμούν μεταξύ τους, όχι για να διατηρούν το σφρίγος τους, όπως λέει ο Μουσολίνι (ο πόλεμος δεν είναι γυμναστική, Μπενίτο) αλλά για να τρων καλά, ή καλύτερα. Άλλωστε, αν ο πολιτισμός δεν είναι παρά μια κοινωνικοποίηση του φυσικού, όπως λέει ο μεγάλος φιλόσοφος του πολιτισμού Χουιζίνγκα, τότε οφείλουμε να κοινωνικοποιήσουμε και τον πόλεμο, νοούμενο σα μια ζωώδη φυσική κατάσταση.
[…]
Ο «φυσικός» φασισμός είναι απ’ τη «ρύση του μια αφύσικη κατάσταση. Μπορεί να ρημάξει, όχι τη φύση αλλά το Σύμπαν ολόκληρο, προκειμένου να κάνει με «φυσικό» τρόπο τη «φυσική» δουλειά του. Και επειδή δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσικό στη φύση απ’ το θάνατο, ο φασισμός αντιμετωπίζει και το θάνατο σαν ένα πολύ απλό φυσικό γεγονός, παρόλο που δεν επιτρέπει στη φύση να λειτουργήσει φυσικά, ώστε να πεθάνεις από φυσικό θάνατο. Ο φασίστας, και κυρίως ο ναζιστής σκοτώνει εύκολα, υποκαθιστώντας στο βασικό του ρόλο το θεό, ή τη φύση, αν προτιμάτε. Ο φασίστας -και κυρίως ο ναζιστής- είναι ένας ερζάτς μικρός θεός, που κρατάει τη μοίρα σου στα χέρια του.
Ένα ισχυρό και αυταρχικό κράτος είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο φασισμός για να μετατρέψει τις μάζες σε αγέλη άγριων ζώων. Το κάθε τι, λέει ο Μουσολίνι, πρέπει να γίνεται αντιληπτό σε σχέση με το κράτος. Προσοχή, όχι με την κοινωνία των ανθρώπων, αλλά με το κράτος των εξουσιαστών, που αυτοί αποφασίζουν για το πώς πρέπει να φέρεται η κοινωνία των ανθρώπων. Πάρα πολύ συχνά, ωστόσο, πολλοί άνθρωποι φέρονται φασιστικά και σε συνθήκες καλά οργανωμένης δημοκρατίας, λειτουργώντας φασιστικά έξω από τα φασιστικά κόμματα. Φασίστας δεν είναι κατ’ ανάγκην το μέλος ενός φασιστικού κόμματος. Πριν απ’ το κάθε τι, ο φασισμός είναι νοοτροπία. Είναι φασισμός το να δέρνεις τη γυναίκα σου, είναι φασισμός το να βασανίζεις τα ζώα. Ο οργανωμένος φασισμός, απλώς οργανώνει τον διάχυτο, τον καθημερινό φασισμό.
[…]
Το συντεχνιακό πνεύμα, όταν κατακυριεύσει και τους πνευματικούς ανθρώπους, τους μετακινεί αυτόματα προς τη μεριά του φασισμού. Είδαμε πόσο αγαπούσε ο Μουσολίνι τις συντεχνίες. Άλλωστε, ονόμαζε το κράτος του συντεχνιακό. Οι συντεχνιακού τύπου φιλολογικές παρέες και τα καλλιτεχνικά κλαμπ, είχαν την αμέριστη υποστήριξη του Μουσολίνι. Ήξερε καλά ο δημιουργός του πρώτου φασιστικού κράτους πως όταν περιχαρακώσεις τα ενδιαφέροντά σου στον κλειστό χώρο του κλαμπ και της παρέας, είσαι εντελώς ακίνδυνος για το σύστημα. Κάνε, λοιπόν, ό,τι θέλεις, αρκεί να μη χώνεις τη μύτη σου σε έναν άλλο κλειστό χώρο, μιας άλλης συντεχνίας. Όταν στεγανοποιήσεις τα «διαμερίσματα», τα προφυλάσσεις από επικίνδυνες διαβρώσεις, λέει ο Μουσολίνι.
Ο φασισμός είναι ο θρίαμβος του ιδιωτικού, όπως αυτό εκδηλώνεται μέσα από τη συλλογική δράση. Ο φασισμός είναι ο παλιός τεκτονισμός σε νέο, διευρυμένο και καλύτερα οργανωμένο ρόλο. Ο φασισμός είναι επίσης ο παλιός αθώος προσκοπισμός, που έχασε την αθωότητά του. Ο φασισμός είναι ακόμα ένας «σοσιαλισμός» χωρίς σοσιαλιστές. Το πνεύμα της αγέλης, και μάλιστα της τρομαγμένης αγέλης που ψάχνει για καλό τσομπάνο, δε συνιστά σοσιαλισμό, συνιστά φασισμό. Ο φασίστας είναι ένας ανώριμος άνθρωπος, που για να προφυλάξει το ελάχιστο που του έμεινε από την προσωπικότητά του, το εκχωρεί στον Αρχηγό.
Η αγάπη του φασίστα για τις στολές εν γένει, ακόμα κι όταν δεν είναι στρατιωτικές, απορρέει από το εγγενές στο φασισμό πνεύμα της αγέλης. Τα πρόβατα έχουν το ίδιο μαλλί. Τα κουρεύει και τα αρμέγει ο ίδιος τσομπάνος. Καμιά διαστροφή δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αυτή του ολικά διεστραμμένου φασίστα, ενός δίποδου ζώου που του αρέσει να είναι ζώο, για τον απλό λόγο πως δυσκολεύεται να είναι άνθρωπος. Βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι άνθρωπος. Ο άνθρωπος και γεννιέται και γίνεται. Δεν αρκεί να έχεις γεννηθεί άνθρωπος. Πρέπει και να γίνεις. Ο φασισμός αρκείται στο ότι έχεις γεννηθεί άνθρωπος με ένστικτα, και εκμεταλλεύεται με επιτυχία όλα τα ένστικτα. Ο φασισμός προσέχει πολύ το ζώον άνθρωπος.
Εισαγωγή στο BDS
Το Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων, Κυρώσεις (BDS) είναι ένα παγκόσμιο κίνημα που ξεκίνησε ύστερα από το αίτημα της παλαιστινιακής κοινωνίας για ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα. Το BDS υποστηρίζει την απλή αρχή ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν τα ίδια δικαιώματα με την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Το Ισραήλ καταλαμβάνει και αποικίζει την παλαιστινιακή γη, κάνει διακρίσεις εναντίον των παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ και αρνείται στους παλαιστίνιους πρόσφυγες το δικαίωμα να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Εμπνευσμένη από το νοτιοαφρικανικό κίνημα κατά του απαρτχάιντ, η έκκληση του BDS προτρέπει για δράση έτσι ώστε να πιεστεί το Ισραήλ να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο.
Το BDS είναι ένα ζωντανό παγκόσμιο κίνημα αποτελούμενο από συνδικάτα, ακαδημαϊκούς συλλόγους, εκκλησίες και λαϊκές κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο. Έντεκα χρόνια από την έναρξή του, το BDS έχει σημαντικό αντίκτυπο και αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τη διεθνή υποστήριξη στο ισραηλινό απαρτχάιντ και την αποικιοκρατία.
Είναι ένα κίνημα αντίπαλο προς κάθε μορφή ρατσισμού (συμπεριλαμβανομένου του αντισημιτισμού) το οποίο στρέφεται ενάντια σε επίσημους θεσμούς και κρατικές ή επιχειρηματικές επιλογές και επ’ ουδενί ενάντια σε πρόσωπα ή ταυτότητες. Στηρίζεται στη διαπίστωση ότι το παλαιστινιακό ζήτημα παραμένει ένα από τα πιο επείγοντα προβλήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον πλανήτη και διαιωνίζεται με ευθύνη και όσων κυβερνήσεων και οργανισμών συμπράττουν με το κράτος του Ισραήλ. Το διεθνές κίνημα BDS στηρίζεται στην απλή αρχή ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν τα ίδια δικαιώματα με την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Η συνεχιζόμενη αδικία
Για σχεδόν εβδομήντα χρόνια, το Ισραήλ αρνείται στους Παλαιστινίους τα θεμελιώδη δικαιώματά τους και αρνείται να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο.
Το Ισραήλ διατηρεί ένα καθεστώς εποικιστικής αποικιοκρατίας, απαρτχάιντ και κατοχής στον παλαιστινιακό λαό. Αυτό συμβαίνει λόγω της διεθνούς υποστήριξης. Οι κυβερνήσεις δεν καταφέρνουν να αναγκάσουν το Ισραήλ να λογοδοτήσει, ενώ εταιρείες και ιδρύματα σε όλο τον κόσμο βοηθούν το Ισραήλ να παραβιάζει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.
Επειδή όσοι βρίσκονται στην εξουσία αρνούνται να αναλάβουν δράση για να σταματήσουν αυτή την αδικία, η παλαιστινιακή κοινωνία των πολιτών ζήτησε μια παγκόσμια αντίδραση αλληλεγγύης των πολιτών στον παλαιστινιακό αγώνα για ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα
Τι σημαίνει Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις; (BDS: BOYCOTT, DIVESTMENT, SANCTIONS)
Το Μποϊκοτάζ περιλαμβάνει την απόσυρση της υποστήριξης προς το Ισραήλ και τις ισραηλινές και διεθνείς εταιρείες που εμπλέκονται στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, καθώς και σε συνεργάτες ισραηλινών αθλητικών, πολιτιστικών και ακαδημαϊκών ιδρυμάτων.
Οι εκστρατείες για Απόσυρση Επενδύσεων παροτρύνουν τις τράπεζες, τα τοπικά συμβούλια, τις εκκλησίες, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και τα πανεπιστήμια να αποσύρουν επενδύσεις από όλες τις ισραηλινές εταιρείες και από διεθνείς εταιρείες που εμπλέκονται στην παραβίαση των παλαιστινιακών δικαιωμάτων.
Οι εκστρατείες για Κυρώσεις πιέζουν τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τη νομική υποχρέωσή τους στο να λογοδοτήσει το Ισραήλ, μεταξύ άλλων καταργώντας το στρατιωτικό εμπόριο και τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου και αποβάλλοντας το Ισραήλ από διεθνείς θεσμούς όπως τον ΟΗΕ και την FIFA.
Η έκκληση για Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις
Το 2005, οι παλαιστινιακές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών έκαναν έκκληση για Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις (BDS) ως μια μορφή μη βίαιης πίεσης στο Ισραήλ.
Το κίνημα BDS ξεκίνησε από 170 παλαιστινιακά συνδικάτα, πολιτικά κόμματα, δίκτυα προσφύγων, γυναικείες οργανώσεις, επαγγελματικές ενώσεις, λαϊκές επιτροπές αντίστασης και άλλους οργανισμούς της κοινωνίας των πολιτών της Παλαιστίνης.
Εμπνευσμένο από το κίνημα της Νότιας Αφρικής εναντίον του απαρτχάιντ, το παλαιστινιακό κάλεσμα BDS προτρέπει για μη βίαιες πιέσεις στο Ισραήλ μέχρι να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο ικανοποιώντας τρεις απαιτήσεις:
α) Το τέλος της κατοχής και του αποικισμού των παλαιστινιακών εδαφών και την αποσυναρμολόγηση του Τείχους
Το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει τη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Γάζας και των γειτονικών υψωμάτων της Συρίας ως κατεχόμενα εδάφη από το Ισραήλ. Στο πλαίσιο της στρατιωτικής κατοχής του, το Ισραήλ κλέβει τη γη και αναγκάζει τους Παλαιστίνιους να ζουν σε γκέτο, τους περικυκλώνουν με σημεία ελέγχου, εποικισμούς και παρατηρητήρια, και ένα παράνομο τείχος απαρτχάιντ. Το Ισραήλ επέβαλε μια μεσαιωνική πολιορκία στη Γάζα, μετατρέποντάς την στη μεγαλύτερη φυλακή στον κόσμο. Το Ισραήλ πραγματοποιεί τακτικά επιθέσεις μεγάλης κλίμακας στη Γάζα, οι οποίες καταδικάζονται ευρέως ως εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
β) Την αναγνώριση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των αραβοπαλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ σε πλήρη ισότητα
Το ένα πέμπτο των πολιτών του Ισραήλ είναι Παλαιστίνιοι που παρέμειναν στο εσωτερικό των γραμμών ανακωχής μετά το 1948. Υπόκεινται σε ένα σύστημα φυλετικών διακρίσεων που κατοχυρώνεται σε περισσότερους από 50 νόμους που επηρεάζουν κάθε πτυχή της ζωής τους. Η ισραηλινή κυβέρνηση συνεχίζει να εκτοπίζει βίαια παλαιστινιακές κοινότητες στο Ισραήλ από τη γη τους. Ισραηλινοί ηγέτες συνηθίζουν και ανοιχτά να ενθαρρύνουν τη φυλετική βία εναντίον τους.
γ) Τον σεβασμό, την προστασία και την προώθηση των δικαιωμάτων των παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους και στις περιουσίες τους, όπως ορίζεται στο ψήφισμα 194 του ΟΗΕ
Από τη βίαιη εγκατάστασή του το 1948 με την εθνοκάθαρση περισσότερων από το ήμισυ των αυτόχθονων κατοίκων της Παλαιστίνης, το Ισραήλ έθεσε ως στόχο να ελέγχει όσο το δυνατόν περισσότερη γη και να ξεριζώνει όσο περισσότερους Παλαιστίνιους μπορεί. Ως αποτέλεσμα αυτής της συστηματικής αναγκαστικής μετακίνησης, υπάρχουν πλέον περισσότεροι από 7.25 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι πρόσφυγες. Απαγορεύεται το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στα σπίτια τους απλά επειδή δεν είναι Εβραίοι.
Ένα παγκόσμιο κίνημα
Το κίνημα BDS υποστηρίζεται από συνδικάτα, εκκλησίες, ΜΚΟ και κινήματα που εκπροσωπούν εκατομμύρια ανθρώπους σε κάθε ήπειρο και υπάρχουν εκστρατείες BDS σε κοινότητες σε όλο τον κόσμο. Οι προοδευτικές εβραϊκές ομάδες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο κίνημα.
Δημόσια πρόσωπα όπως ο Αρχιεπίσκοπος Desmond Tutu, η Naomi Klein, ο Roger Waters, η Angela Davis και η Judith Butler στηρίζουν το BDS..
Το BDS αποσκοπεί στον τερματισμό της διεθνούς υποστήριξης των παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου από το Ισραήλ, αναγκάζοντας τις εταιρείες, τα θεσμικά όργανα και τις κυβερνήσεις να αλλάξουν τις πολιτικές τους. Καθώς οι ισραηλινές εταιρείες και τα ιδρύματα θα απομονώνονται, το Ισραήλ θα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να παραβιάζει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.
Οι εκστρατείες BDS αυξάνουν επίσης την ευαισθητοποίηση για τους τρόπους με τους οποίους το Ισραήλ καταπιέζει τον παλαιστινιακό λαό.
Η ανάπτυξη και η επιτυχία του κινήματος της BDS στέλνει ένα σαφές μήνυμα στους Παλαιστινίους και στις παγκόσμιες κυβερνήσεις ότι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αντιδρούν όλο και περισσότερο στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων από το Ισραήλ.
Το BDS είναι ένα ευρύ, αντιρατσιστικό κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το οποίο αντιτάσσεται σε όλες τις μορφές διακρίσεων, συμπεριλαμβανομένου του αντισημιτισμού και της ισλαμοφοβίας.
Αν καταλαβαίνουμε καλά από όσα μεταδίδουν τα Μέσα Ενημέρωσης, η Κρήτη των 600.000 κατοίκων, των 6.000.000 τουριστών, των 8.000.000 αιγοπροβάτων και των δεκάδων χιλιάδων ξένων που δουλεύουν σα σκλάβοι στα χωράφια και στα θερμοκήπια του νησιού, αυτό λοιπόν το νησί, στο οποίο άνθισε και ευδοκίμησε χωρίς καμία αντίδραση το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν μπορεί να χωρέσει και να φιλοξενήσει μερικές χιλιάδες ικέτες
Όπως ρητώς και χωρίς την παραμικρή αιδώ αναφέρει ο νέος Υπουργός Μετανάστευσης, αυτός που υποστήριζε πως για να λυθεί το Μεταναστευτικό πρόβλημα πρέπει να υπάρξουν νεκροί, η χώρα μας δέχεται «εισβολή» από τη Βόρεια Αφρική.
Το πνευματικό παιδί του ακροδεξιού λαϊκιστή Καρατζαφέρη και παράλληλα το φυσικό παιδί του ναζιστή Κώστα Πλεύρη επικαλείται «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για να δικαιολογήσει την άρνηση παραλαβής αιτήσεων πολιτικού ασύλου, πηγαίνοντας κόντρα στο Διεθνές Δίκαιο και τοποθετώντας τη χώρα μας στην ίδια γραμμή πολιτικής με τις ακροδεξιές κυβερνήσεις του Όρμπαν στην Ουγγαρία και της Μελόνι στην Ιταλία
Την ίδια στιγμή, οι πρόσφυγες-μετανάστες διαβιούν σε κέντρα κράτησης κάτω από άθλιες συνθήκες που, όποιος σέβεται τους διεθνείς κανόνες, δεν επιφυλάσσει ούτε καν σε αιχμαλώτους πολέμου
Ταυτόχρονα μια πρωτοφανής εκστρατεία παραπληροφόρησης και τρομοκρατίας έχει στηθεί από τα Μέσα, προκειμένου να φοβίσει το συντηρητικό και ξενοφοβικό κομμάτι της κοινωνίας μας - το οποίο δυστυχώς βαίνει αυξανόμενο σύμφωνα με έρευνες - και το οποίο διαποτισμένο με ένα ιδιόμορφο μείγμα διεστραμμένου «χριστιανικού» και ψευδοπατριωτικού λόγου επικαλείται απειλή αξιών και παραδόσεων και φέρεται αποφασισμένο να αντιδράσει με όχι και τόσο χριστιανικά μέσα
Τι όμως συμβαίνει πραγματικά; Ποιος είναι αυτός που κινδυνεύει και από τι; Τα κράτη της Ευρώπης έχουν αναλογιστεί τις ευθύνες τους για όσα συμβαίνουν στον κόσμο; Έχουν διαισθανθεί πως από την εποχή των Σταυροφοριών, περνώντας μέσα από την εποχή του δουλεμπορίου και της αποικιοκρατίας και φτάνοντας στις ωμές ιμπεριαλιστικέ επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στις χώρες της Μέσης Ανατολής και τη βόρειας Αφρικής, η Δύση είναι σε τρομακτικό βαθμό υπεύθυνη για τη φτώχεια και τη δυστυχία στον υπόλοιπο κόσμο;
Έχουν διαισθανθεί άραγε ότι ο πληθυσμός τους συρρικνώνεται δραματικά σε σημείο που η λειτουργία τους ως κράτη να μην είναι βιώσιμη και ότι χρειάζεται απαραίτητα φρέσκο αίμα για να μπορέσουν να λειτουργήσουν;
Κι εμείς οι Έλληνες έχουμε καταλάβει άραγε ότι αυτή τη στιγμή ο Μητσοτάκης εργαλειοποιεί το Μεταναστευτικό ζήτημα, προσκειμένου να αποσπάσει την προσοχή από τα σκάνδαλα που έρχονται στην επιφάνεια; Τον ΟΠΕΚΕΠΕ τον ξεχάσαμε λίγο ή ιδέα μας είναι;
Έχουμε αντιληφθεί επίσης ότι από το 1.000.000 περίπου ξένων που ζουν στη χώρα μας _ από τους οποίους το 50% είναι Αλβανοί – δεν θα είχαμε εργατική και αγροτική παραγωγή;
Έχουμε αντιληφθεί ότι επιστρέφουμε στην εποχή των τσιφλικάδων, καθώς Έλληνες και ξένοι μεγιστάνες και "επενδυτικές" εταιρείες αγοράζουν ακίνητα και γη δημιουργώντας κράτη εν κράτει μέσα στην ελληνική επικράτεια, λιγοστεύοντας το ζωτικό χώρο για όλους εμάς τους υπόλοιπους;
Έχουμε αντιληφθεί ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ότι «πλημμυρίζει» από μετανάστες, αλλά ότι αδειάζει από το δικό της ανθρώπινο δυναμικό που μεταναστεύει στη Δυτική Ευρώπη και προσπαθεί να καλύψει τα κενά με προσωρινές λύσεις;
H Φραγκίσκα Μεγαλούδη είναι διδάκτωρ Ιστορίας του Πολιτισμού στην Ecole des Hautes Etudes en Scienceς Sociales στο Παρίσι (PhD 2004) ενώ υπήρξε λέκτορας στο τμήμα Πολιτιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Δυτικής Αυστραλίας. Για το πλήρες βιογραφικό της μπορείτε να ανατρέξετε στο www.huffingtonpost.gr/author/fragiskamegaloudi
Από το προσωπικό της blog αναδημοσιεύουμε ένα πολύ κατατοπιστικό άρθρο που προσπαθεί να αποδομήσει την προσπάθεια τρομοκράτησης της κοινωνίας από την ακροδεξιά και ξενοφοβική ρητορική
Ένα άρθρο που απαντά σε ερωτήματα, όπως «Ποιοι έρχονται στην Ευρώπη; Πόσοι είναι; Από πού έρχονται;» , «έρχονται μόνο άντρες;», «είναι εισβολείς;» , «μήπως κάποιος επωφελείται από τη διάχυση του φόβου;»
Το άρθρο στηρίζεται στην έκθεση που δημοσίευσε η ΕΕ με τα πιο πρόσφατα δεδομένα για τη μετανάστευση ως το 2024 και λέγεται Atlas of Migration 2024
[Ένα άλλο άρθρο στο οποίο μπορούμε να ανατρέξουμε είναι και το "Γιατί οι πρόσφυγες δεν παίρνουν το αεροπλάνο να ταξιδέψουν πρώτη θέση για τη Γερμανία και άλλα παρόμοια ερωτήματα" . Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί πριν από 9 χρόνια και προσπαθούσε και αυτό να απαντήσει σε ερωτήματα που έθεταν τότε οι «γιατί δεν τους παίρνετε σπίτι σας;»]
Γιατί η αλήθεια έχει αριθμούς και στοιχεία. Όχι κραυγές.
Ακολουθεί το άρθρο της Φραγκίσκας Μεγαλούδη
Η πολιτική ρητορική γύρω από τη μετανάστευση έχει αλλάξει ύφος — και όχι προς το ηπιότερο. Oι λέξεις «εισβολή», «αντικατάσταση πληθυσμού» και «λαθρομετανάστης» δεν προέρχονται μόνο από περιθωριακά ακροδεξιά μέσα αλλά εκστομίζονται σε επίσημες δηλώσεις υπουργών, εν είδει προειδοποίησης. «Τρία εκατομμύρια από τη Βόρεια Αφρική θέλουν να έρθουν στην Ευρώπη» – ακούσαμε. «Η Ελλάδα δεν θα ανεχτεί την εισβολή» – ειπώθηκε. Και ακόμα χειρότερα: ότι όσοι περάσουν, «καλό είναι να αισθάνονται κρατούμενοι». Λόγια που ομως σπάνια συνοδεύονται από τεκμηρίωση.
Προβάλλεται ένας κίνδυνος σχεδόν υπαρξιακός: πως η Ευρώπη «θα αλλοιωθεί», πως η Ελλάδα «θα πλημμυρίσει», πως οι μετανάστες δεν έρχονται για να σωθούν, αλλά για να εγκατασταθούν και σταδιακά να εκτοπίσουν τον ντόπιο πληθυσμό.
Ποιά είναι όμως η αλήθεια πίσω από τις κραυγές;
1. Παγκόσμια εικόνα: Η μετανάστευση είναι η εξαίρεση
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ και τον ΙΟΜ (2024), οι μετανάστες παγκοσμίως φτάνουν τα 281 εκατομμύρια άτομα — δηλαδή περίπου το 3,5% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Αυτό το ποσοστό παραμένει σχεδόν σταθερό εδώ και δεκαετίες, παρά την αύξηση του απόλυτου αριθμού. Το 1960, υπήρχαν περίπου 93 εκατομμύρια μετανάστες σε έναν πλανήτη 3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Το 2015, ο αριθμός είχε φτάσει τα 244 εκατομμύρια, αλλά και ο πληθυσμός της Γης είχε σχεδόν διπλασιαστεί, ξεπερνώντας τα 7 δισεκατομμύρια.
Σήμερα, με πάνω από 8 δισεκατομμύρια κατοίκους στον πλανήτη, το ποσοστό των μεταναστών παραμένει στα ίδια επίπεδα: γύρω στο 3,5%.
Με άλλα λόγια, το 96,5% των ανθρώπων παραμένει στη χώρα όπου γεννήθηκε. Η μετανάστευση, όσο κι αν προβάλλεται ως "παγκόσμιο φαινόμενο", αφορά ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού — και το ποσοστό αυτό δεν έχει αυξηθεί δραματικά εδώ και δεκαετίες.
Κατά καιρούς — και ανάλογα με τις γεωπολιτικές συνθήκες — παρατηρούνται αυξομειώσεις στις ετήσιες μεταναστευτικές ροές. Το είδαμε, για παράδειγμα, με την πρόσφατη κρίση στη Συρία. Ωστόσο, σε παγκόσμιο επίπεδο, ο συνολικός αριθμός μεταναστών ως ποσοστό του πληθυσμού παραμένει σταθερός.
2. Η Ευρωπαϊκή Ένωση: Ποιοι έρχονται και γιατί
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 450 εκατομμυρίων κατοίκων, περίπου 55 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν γεννηθεί εκτός ΕΕ — δηλαδή γύρω στο 12%.
Από αυτούς:
Το ποσοστό των μεταναστών από φτωχότερες χώρες της Ασίας και της Αφρικής αντιστοιχεί σε λιγότερο από το 10% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ.
Κι όμως, είναι αυτοί που καλύπτουν κρίσιμες ανάγκες: φροντίζουν ηλικιωμένους, δουλεύουν στα χωράφια, καθαρίζουν δημόσιους χώρους, μαγειρεύουν και σερβίρουν στα εστιατόρια.
Δεν πρόκειται για «εισβολή». Πρόκειται για εργαζόμενους που στηρίζουν σιωπηλά την καθημερινότητα της Ευρώπης — σε τομείς όπου οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι δεν επιλέγουν πλέον να απασχοληθούν.
Πόσοι είναι τελικά – και ποιοι
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, 44,7 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν γεννηθεί εκτός ΕΕ, δηλαδή περίπου 9,9% του συνολικού πληθυσμού — πρόκειται για την πρώτη γενιά μεταναστών. Από την πλευρά της δεύτερης γενιάς, η Eurostat εκτιμά ότι περίπου 21 εκατομμύρια άτομα ηλικίας 15–64 ετών είναι παιδιά μεταναστών από χώρες εκτός ΕΕ, δηλαδή περίπου 7,5% του ενεργού πληθυσμού.
Συνολικά, η πληθυσμιακή παρουσία με μεταναστευτική καταγωγή εκτός ΕΕ ανέρχεται περίπου σε 17–18% του ευρωπαϊκού πληθυσμού.
Από αυτό το σύνολο:
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη απ’ όσο παρουσιάζεται: οι μετανάστες δεν είναι όλοι ίδιοι, ούτε προέρχονται από τις ίδιες περιοχές — και σίγουρα δεν αποτελούν ομοιογενές σύνολο με ενιαία πολιτισμική ταυτότητα.
Οι ορατές συγκεντρώσεις σε συγκεκριμένες γειτονιές μεγάλων πόλεων δεν αντικατοπτρίζουν τον συνολικό πληθυσμό της χώρας ή της ηπείρου.
Δεν πρόκειται για «αλλαγή πληθυσμού», αλλά για ορατές μειονοτικές παρουσίες σε συγκεκριμένες γεωγραφικές εστίες, οι οποίες συχνά μετατρέπονται σε εργαλειοποιημένο φόβο.
3. Η Ελλάδα: Το 1,7% δεν «αλλάζει τον πληθυσμό»
Σύμφωνα με τον EU Migration Atlas (2024), περίπου 938.000 κάτοικοι της Ελλάδας έχουν γεννηθεί εκτός ΕΕ — δηλαδή γύρω στο 9% του πληθυσμού.
Από αυτούς:
Αν περιοριστούμε σε μετανάστες από την Ασία και την Αφρική (ανεξαρτήτως υπηκοότητας), ο αριθμός δεν ξεπερνά τις 180.000 με 200.000 — δηλαδή περίπου το 1,7% του πληθυσμού.
Αν εξετάσουμε πιο αναλυτικά τα στοιχεία, βλέπουμε ότι στην Ελλάδα ζουν σήμερα περίπου 60.000 Πακιστανοί, και 15.000 από το Μπαγκλαντές, ενώ οι υπήκοοι αραβικών χωρών — δηλαδή από Συρία, Αίγυπτο, Ιράκ και Λίβανο — υπολογίζονται σε περίπου 90.000 άτομα. Οι μετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική υπολογίζονται γύρω στις 25.000–30.000.
Συνολικά, οι ομάδες αυτές αθροίζονται σε περίπου 180.000 – 200.000 άτομα, δηλαδή περίπου 1,7–1,8% του πληθυσμού. Πρόκειται για μικρές μειονοτικές κοινότητες, συγκεντρωμένες κυρίως σε μεγάλα αστικά κέντρα — και όχι για μαζική «αλλαγή πληθυσμού», όπως ισχυρίζεται η δημόσια ρητορική.
Οι κοινότητες μεταναστών δεν είναι απλώς στατιστικές καταγραφές. Είναι εργατικά χέρια που στηρίζουν την ελληνική οικονομία σε τομείς όπου η εγχώρια συμμετοχή μειώνεται διαρκώς — από τη γεωργία και την καθαριότητα μέχρι τις κατασκευές και την εστίαση. Πολλοί από αυτούς διαθέτουν νόμιμα έγγραφα, εργάζονται, πληρώνουν φόρους και καλύπτουν ανάγκες που, χωρίς αυτούς, θα έμεναν ακάλυπτες. Δεν μιλάμε για περιθώριο, αλλά για δομικά στοιχεία της καθημερινής λειτουργίας της χώρας.
4. Ποιοι φεύγουν, ποιοι έρχονται
Μέσα στην οχλαγωγία για «εισβολές» και «αντικατάσταση πληθυσμών», παραμένει ένα γεγονός που σπάνια συζητιέται: η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια χάνει περισσότερους ανθρώπους απ’ όσους υποδέχεται.
Από το 2019 μέχρι το 2023, σχεδόν 400.000 Έλληνες έφυγαν στο εξωτερικό — στην πλειοψηφία τους νέοι, μορφωμένοι, με δεξιότητες, σε παραγωγική ηλικία.
Το 2023 μόνο, 159.000 άτομα εγκατέλειψαν τη χώρα, ενώ την ίδια χρονιά ήρθαν περίπου 100.000 εποχικοί εργάτες – με εξάμηνες άδειες, χωρίς μόνιμη εγκατάσταση.
Η πραγματική εικόνα δεν είναι αυτή μιας Ελλάδας που «πλημμυρίζει» από μετανάστες. Είναι αυτή μιας χώρας που αδειάζει από το ανθρώπινο δυναμικό της και προσπαθεί να καλύψει κενά με προσωρινές λύσεις.
5. Η ένταξη δεν είναι αυτονόητη — και τα προβλήματα δεν είναι «εισαγόμενα»
Η δημόσια συζήτηση για τη μετανάστευση στην Ευρώπη συχνά παραλείπει μια βασική αλήθεια: η ενσωμάτωση δεν είναι αυτονόητη. Δεν αρκεί να «θέλει» κάποιος να ενταχθεί — χρειάζονται πολιτικές, θεσμοί και υποδομές που να το καθιστούν εφικτό.
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες πράγματι αναπτύχθηκαν τέτοια εργαλεία: μαθήματα γλώσσας, προγράμματα πολιτισμικού προσανατολισμού, συμβουλευτική για την αγορά εργασίας. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν ήταν η απουσία υποδομών. Ήταν η αποσπασματικότητα, η έλλειψη συνέχειας, η υποχρηματοδότηση και η αδύναμη εφαρμογή, σε συνδυασμό με τη γκετοποίηση που προέκυψε από τη χωρική συγκέντρωση πληθυσμών και την πολιτική εργαλειοποίηση του ζητήματος.
Η Σουηδία είναι συχνά στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης. Περίπου 20% του πληθυσμού της έχει γεννηθεί στο εξωτερικό, ενώ σε πόλεις όπως το Μάλμε το ποσοστό φτάνει το 45%. Παρά τις σημαντικές επενδύσεις, η ανεπαρκής σύνδεση με την αγορά εργασίας, η έλλειψη υποχρεωτικής εκμάθησης γλώσσας σε κρίσιμες περιόδους και η συγκέντρωση μεταναστών σε περιοχές με υψηλή ανεργία δημιούργησαν θύλακες κοινωνικού αποκλεισμού.
Παρόμοια φαινόμενα εμφανίστηκαν και στη Γαλλία, τη Γερμανία, τις Κάτω Χώρες. Τα προγράμματα υπήρξαν, αλλά χωρίς επαρκή παρακολούθηση, μακροχρόνιο σχεδιασμό και διατομεακή συνεργασία — η ένταξη έμεινε ημιτελής, και σε κάποιες περιπτώσεις, αδρανής.
Η ένταξη όμως δεν είναι ατομικό ζήτημα. Είναι θεσμική υπόθεση. Είναι σύστημα. Χρειάζεται σχεδιασμό, συνέπεια και βούληση για να λειτουργήσει. Όταν αυτά απουσιάζουν, δημιουργούνται συνθήκες αποκλεισμού — όχι επειδή «οι μετανάστες δεν προσπαθούν», αλλά επειδή το περιβάλλον δεν τους το επιτρέπει.
Η Ελλάδα, σε αυτό το πεδίο, έχει να επιδείξει μια σταθερή θεσμική απουσία. Δεν υπάρχει υποχρεωτική εκμάθηση γλώσσας. Δεν υπάρχουν μηχανισμοί αναγνώρισης επαγγελματικών προσόντων. Οι διαδρομές πολιτογράφησης είναι χρονοβόρες και αποτρεπτικές. Ακόμα και όσοι γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ, συχνά παραμένουν «ξένοι» — όχι μόνο νομικά, αλλά και στη συλλογική συνείδηση.
Κι όμως, από το 2014 έως το 2020, η Ελλάδα έλαβε πάνω από 3,4 δισεκατομμύρια ευρώ ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για τη διαχείριση μεταναστευτικών ροών. Από αυτά, σημαντικό μέρος προοριζόταν για δράσεις ένταξης (αν και τελικά για λόγους γραφειοκρατίας μόνο το 54% εκταμιεύτηκε). Για την περίοδο 2021–2027, το ποσό που έχει εγκριθεί από το Ταμείο Ασύλου, Μετανάστευσης και Ένταξης (AMIF) ανέρχεται σε 477,7 εκατομμύρια ευρώ.
Έργα όπως το HELIOS της ΙΟΜ, με δράσεις στέγασης, εκπαίδευσης και εργασιακής ένταξης, ή το All Children in Education της UNICEF, που διασφαλίζει πρόσβαση των παιδιών στο σχολείο, δείχνουν πως υπήρχε το πλαίσιο. Παρόλα αυτά, η πολιτική προτεραιότητα δόθηκε αλλού: στην αποτροπή, στην επιτήρηση, στη διαχείριση των ροών.
Η απουσία ενός συνεκτικού μηχανισμού ένταξης δεν οφείλεται σε ανικανότητα ή έλλειψη χρηματοδότησης. Αντίθετα, όλα δείχνουν πως υπήρξε —τουλάχιστον σε κρίσιμες περιόδους— πολιτική επιλογή να μην υλοποιηθεί κάτι πέρα από τα απολύτως απαραίτητα.
Το συμπέρασμα δεν είναι ότι «η ένταξη απέτυχε παντού». Είναι ότι η ένταξη απαιτεί συνέπεια, προνοητικότητα και επένδυση — όχι μόνο οικονομική, αλλά και θεσμική και κοινωνική. Όταν αυτή λείπει, το κενό το καταλαμβάνει η καχυποψία, ο φόβος και η πολιτική δημαγωγία.
6. Γιατί φτάνουν κυρίως άνδρες;
Ένα από τα επιχειρήματα που επανέρχονται συχνά στον δημόσιο λόγο είναι πως «έρχονται κυρίως νεαροί άνδρες, άρα δεν πρόκειται για πρόσφυγες, αλλά για εισβολείς».
Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ πιο σύνθετη. Σε περιόδους πολέμου, φτώχειας ή εκτεταμένης ανασφάλειας, οι οικογένειες —ιδίως σε κοινωνίες της Ασίας και της Αφρικής— παίρνουν μια στρατηγική απόφαση: να στείλουν πρώτα τον νεαρό άνδρα. Εκείνον που έχει τη σωματική αντοχή να διασχίσει επικίνδυνες διαδρομές, να επιβιώσει σε ασταθείς συνθήκες, να αναζητήσει εργασία, να στείλει χρήματα πίσω ή να ξεκινήσει νόμιμα τη διαδικασία οικογενειακής επανένωσης.
Ο άνδρας αυτός δεν φεύγει για να εγκαταλείψει — φεύγει για να ανοίξει δρόμο. Αν τα καταφέρει, η σύζυγος και τα παιδιά θα τον ακολουθήσουν.
Αντιθέτως, οι γυναίκες και τα παιδιά είναι πολύ πιο ευάλωτοι στη διαδρομή. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, οι γυναίκες έχουν έως και τριπλάσια πιθανότητα να χάσουν τη ζωή τους σε ναυάγια — συχνά λόγω ενδυμασίας, έλλειψης κολυμβητικής ικανότητας ή επειδή κρατούν παιδιά. Παράλληλα, κατά μήκος των μεταναστευτικών διαδρομών, ειδικά μέσω του Σαχέλ και της Λιβύης, η σεξουαλική βία είναι συστηματική: εκτιμάται ότι έως και 90% των γυναικών και κοριτσιών βιάζονται κατά τη διάρκεια του ταξιδιού (UNHCR/UN Women), ενώ ο IOM αναφέρει ότι 60–80% των θυμάτων trafficking είναι γυναίκες και ανήλικα κορίτσια κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης. Ωστόσο, μόλις 34% των περιστατικών σεξουαλικής βίας καταγγέλλονται, λόγω φόβου ή πλήρους ατιμωρησίας.
Και ενώ στα πρώτα στάδια του ταξιδιού οι άνδρες υπερτερούν, η εικόνα αλλάζει στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Στις περισσότερες δομές φιλοξενίας —όπως τα camps του Υπουργείου Μετανάστευσης ή το πρόγραμμα ESTIA στην Ελλάδα— οι γυναίκες και τα παιδιά αποτελούν την πλειοψηφία. Σε πολλές περιπτώσεις υπερβαίνουν το 60% των φιλοξενούμενων.
Με άλλα λόγια, δεν φτάνουν λιγότερες γυναίκες επειδή δεν θέλουν ή επειδή «κάτι κρύβεται». Φτάνουν λιγότερες επειδή δεν μπορούν. Επειδή το ταξίδι είναι φονικό — κι επειδή η αποστολή του άνδρα πρώτα είναι μια έσχατη στρατηγική επιβίωσης για την οικογένεια.
Η παρουσία περισσότερων ανδρών στα αρχικά στάδια δεν αποτελεί απόδειξη εισβολής, αλλά τεκμήριο κινδύνου. Και ο κίνδυνος αυτός δεν είναι ούτε θεωρητικός, ούτε υποθετικός — είναι καθημερινός, πραγματικός και, συχνά, θανατηφόρος.
7. Ποιός είναι τελικά ο "εχθρός";
Η Ελλάδα —όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη— δεν βιώνει εισβολή. Βιώνει την ιστορική πρόκληση να διαχειριστεί, με θεσμική σοβαρότητα και κοινωνική υπευθυνότητα, ένα φαινόμενο που δεν είναι παροδικό. Οι μετακινήσεις πληθυσμών δεν θα σταματήσουν όσο υπάρχουν πόλεμοι, ακραίες ανισότητες και κλιματική αποσταθεροποίηση.
Κι όμως, αντί να σταθούμε σε αυτές τις γενεσιουργές αιτίες, η δημόσια συζήτηση μετατοπίζεται διαρκώς. Η εικόνα του «επικίνδυνου ξένου» προβάλλεται ως απειλή, όχι επειδή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά επειδή βολεύει πολιτικά. Χρησιμοποιείται ως εργαλείο: για να καλλιεργηθεί φόβος, να δικαιολογηθούν αυταρχικές πολιτικές και οικονομικά σκάνδαλα, να παρακαμφθούν οι αποτυχίες σε υγεία, εκπαίδευση και κοινωνική προστασία.
Γιατί όσο συζητάμε για τον «μετανάστη εισβολέα», δεν συζητάμε για τον εργοδότη που παραβιάζει εργασιακά δικαιώματα. Γιατί όσο εστιάζουμε στη γειτονιά που «αλλάζει», αποσιωπούμε τις ευθύνες για τις δημόσιες υποδομές που καταρρέουν. Και γιατί όσο κατασκευάζουμε εξωτερικούς εχθρούς, τόσο αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα τους εσωτερικούς: την πολιτική και οικονομική ελίτ που, εδώ και δεκαετίες, αναπαράγει τις ίδιες ανισότητες, το ίδιο μοντέλο ανάπτυξης, την ίδια ανασφάλεια.
Δεν είναι ο μετανάστης ο εχθρός. Είναι η χρήση του ως αποδιοπομπαίου τράγου. Είναι η επιλογή να εργαλειοποιείται ο φόβος, για να συγκαλυφθούν αδυναμίες, αδικίες και στρατηγικά αδιέξοδα. Και αυτή δεν είναι απλώς μια πολιτική επιλογή. Είναι μια ηθική χρεοκοπία.
- Μα σε παρακαλώ να μην ξεχνάς πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή από την ανοχή μας
- Και γιατί δεν κάνεις κάτι;
- Πως δεν κάνω. Περιμένω
Έτσι κι εμείς. Σαν τον ήρωα του τραγουδιού. Περιμένουμε. Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες. Μέχρι να μας πάρει κάποιος από το χέρι. Μέχρι να έχουν χαθεί όλα. Μέχρι τελικά να ξεχάσουμε
Ο Χρήστος Θηβαίος τραγουδάει σε ποίηση του Γιώργου Δουατζή και σε μουσική του φίλου και συντοπίτη Χάρη Γιούλη
Τούτος ο κόσμος μας πνίγει
αυτός που έρχεται μας σκοτώνει
Γύρω μάτια οθόνες παγωμένες
χέρια τυφλού ζητούν προορισμό
Κάνες βενζιναντλίας στον κρόταφο
και φερμουάρ πασίκλειστα στο στόμα
Οι ήχοι είναι πυρκαγιάς μέσα σε μαύρες νύχτες
υποταχτήκαμε σε κάρτες πλαστικές
και δεν ακούσαμε νεκρούς σοφούς
για τα απειλητικά σημάδια
Τι να τραγουδήσω, τι;
Εκείνοι δεν ακούν παρά σκιές του παρελθόντος
μονώθηκαν από καιρό
μα το τραγούδι μου υπάρχει μόνο
όσο υπάρχουν αποδέκτες
Γιατί δεν κάνεις κάτι;
Πως δεν κάνω. Περιμένω
Ζωή λιτή κι ανάλαφρη
λάθη και ενοχές στη λήθη
κι όσο πιο λίγα έχω ανάγκη
τόσο πιο λίγα αναζητώ
Μιχαήλ Αγγέλου χέρια απλωμένα
τα όνειρά μας, χωρίς αφή
Τόσοι και τόσο μακριά
πού και πώς, πώς και πού
να φτάσει ο ένας τον άλλο
Ποτέ δε μετρηθήκαμε
Είμαστε απασχολημένοι
κρίνοντας τους άλλους
για να νιώσουμε ισχυρότεροι
Τι να τραγουδήσω, τι;
Εκείνοι δεν ακούν παρά σκιές του παρελθόντος
Μα σε παρακαλώ να μην ξεχνάς
πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή
από την ανοχή μας
Σε κάθε σκάνδαλο που σκάει, έχουμε το ίδιο πάνω κάτω μοτίβο:
α) Αρχική άρνηση του σκανδάλου
β) Μόλις τα δεδομένα είναι τέτοια που το σκάνδαλο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, βγαίνει μπροστά ο Μητσοτάκης και παριστάνει τον θυμωμένο και τον ανήξερο
γ) προκαλεί διάχυση ευθυνών ισχυριζόμενος ότι το σκάνδαλο είναι συνέπεια μιας χρόνιας παθογένειας του συστήματος, παραβλέποντας προκλητικά το γεγονός ότι ο ίδιος κυβερνά τη χώρα επί έξι συναπτά έτη
δ) και τέλος, υπόσχεται πως θα βάλει το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο, πως θα αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει και πως δεν πρόκειται να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο
ε) σε κάποιες παραλλαγές του μοτίβου, μέλη της κυβέρνησης και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια αφήνουν να εννοηθεί ότι ο πρωθυπουργός γνώριζε από την αρχή τα πάντα και βοήθησε στην αποκάλυψη του σκανδάλου
Βίντεο Μητσοτάκη, έτοιμο να παιχτεί για κάθε σκάνδαλο που αποκαλύπτεται. Προέρχεται από επιλογή και συρραφή τμημάτων από το διάγγελμα Μητσοτάκη όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο των υποκλοπών. Ιδανικό για το κλείσιμο του δελτίου ειδήσεων του ΣΚΑΪ
Σε όλα τα προηγούμενα σκάνδαλα, το μοτίβο πετύχαινε το στόχο του. Άλλωστε, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είχε την τύχη (;) να απολαμβάνει την ασυλία της δικαστικής εξουσίας και τη στήριξη σχεδόν όλων των μεγάλων Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Σημαντικός ήταν επίσης και ο ρόλος της διαδικτυακής αυτοαποκαλούμενης «Ομάδας Αλήθειας», η οποία αποδείχθηκε ότι είναι όργανο της Νέας Δημοκρατίας και μισθοδοτούμενη μέσω μιας τριγωνικής συναλλαγής. Στο θέμα των Τεμπών βέβαια, είχαμε για πρώτη φορά την αποστασιοποίηση του MEGA από την Ομερτά της Σιωπής των Μέσων. Μια αποστασιοποίηση η οποία μπορεί να συνέβη εξαιτίας της διαρρηχθείσας σχέσης του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, εν τούτοις όμως είχε αρχίσει να προκαλεί ρωγμές στη στιβαρή μέχρι τότε εικόνα της κυβέρνησης
Όπως είπαμε, επί έξι χρόνια το μοτίβο αυτό δούλευε ρολόι. Όποιος άνοιγε την τηλεόραση μεταφερόταν σε ένα εικονικό σύμπαν, όπου όλα λειτουργούσαν τέλεια, η οικονομία πήγαινε πολύ καλά και η χώρα έκανε τεράστια βήματα προόδου. Παράλληλα, οι υπουργοί της κυβέρνησης – όσο γελοίοι ή διεφθαρμένοι μπορεί να φαίνονταν στα μάτια ενός μέσου πολίτη - αντιμετωπίζονταν από τα Μέσα ως αξιόπιστα πρόσωπα που άξιζαν το σεβασμό
Την ίδια στιγμή βέβαια, από τα διεθνή Μέσα και από το Διαδίκτυο μπορούσαμε να μάθουμε πως υπάρχει και ένα άλλο σύμπαν - πέρα από το εικονικό - όπου η Ελλάδα κατατασσόταν ανάμεσα στις πρώτες χώρες στην Ευρώπη στη διαφθορά και στην περιστολή της ελευθερίας του τύπου και πως οι Έλληνες έχουν βρεθεί στην τελευταία θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε αγοραστική δύναμη
Ώσπου ξαφνικά (;) ήρθε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, ένα σκάνδαλο που δεν είχε την τύχη των προηγούμενων. Και αυτό γιατί η έρευνα έγινε από ευρωπαίους εισαγγελείς, οι οποίοι είχαν γνώση του εγχώριου συστήματος συγκάλυψης που θα κουκούλωνε το ζήτημα εν τη γενέσει του και δούλεψαν με μέθοδο αποκαλύπτοντας απίστευτους διαλόγους μεταξύ κυβερνητικών στελεχών και ανώτερων στελεχών Οργανισμών. Όχι πως πέσαμε από τα σύννεφα δηλαδή, αλλά είναι η πρώτη φορά που καταγράφονται και δημοσιοποιούνται τέτοιας μαζικής έκτασης διάλογοι με ύφος και περιεχόμενο που παραπέμπουν σε εγκληματική οργάνωση τύπου Μαφίας
Αυτή η έρευνα των Ευρωπαίων Εισαγγελέων απέδειξε κάτι που όλοι υποψιαζόμασταν σε όλα τα προηγούμενα σκάνδαλα. Σκάνδαλα που είτε δεν έφταναν ποτέ στη Δικαιοσύνη, είτε όταν έφταναν οι κατηγορούμενοι έβγαιναν αλώβητοι και καθαροί. Απέδειξε πως υπάρχουν απειλές σε όσους δεν εναρμονίζονται με τις μαφιόζικες πρακτικές της εγκληματικής οργάνωσης, πως όσοι συνεργάζονται ανταμείβονται ποικιλοτρόπως και πως γίνεται συγκάλυψη με κάθε τρόπο
Ας γυρίσουμε όμως στο κλασσικό πλέον αφήγημα του Κυριάκου Μητσοτάκη πως δεν γνώριζε τίποτα, πως έπεφτε από τα σύννεφα και πως θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
Τον ακούσαμε τον Αύγουστο του 2022, όταν ξεσκεπάστηκε η υπόθεση παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη, να λέει :
«…Είπατε ότι εγώ έδωσα εντολή παρακολούθησης Ανδρουλάκη… Εγώ κοίταξα τον ελληνικό λαό στα μάτια και είπα ότι ουδέποτε γνώριζα»
Μας κοίταξε στα μάτια, λέει ο σωσίας του Ρόουαν Άτκινσον. Κι εμείς τον πιστέψαμε και σκουπίσαμε στοργικά ένα δάκρυ που είχε αρχίσει να κυλάει στο μάγουλό του
Το ίδιο τροπάριο ακούσαμε λίγες ημέρες μετά την τραγωδία στα Τέμπη:
«Ένα πράγμα μπορώ να εγγυηθώ, ότι θα μάθουμε τα αίτια της τραγωδίας…»
Δύο χρόνια αργότερα, το Φεβρουάριο του 2025, όχι μόνο δεν είχε δώσει τις απαντήσεις που υποσχέθηκε, αλλά με φόντο τη λαϊκή οργή προσπαθούσε να αποσείσει από πάνω του οποιαδήποτε υπόνοια προσωπικής ευθύνης λέγοντας : «Αν πάρθηκαν επιχειρησιακές αποφάσεις… αυτές δεν τις γνωρίζω και δεν οφείλω να τις γνωρίζω»
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ . Και εδώ ο Μητσοτάκης υπόσχεται έρευνα και διαλεύκανση του θέματος αναλαμβάνοντας, λέει, την ευθύνη και για όσους άλλους κυβέρνησαν και δεν άλλαξαν τίποτα! Μεγάλη καρδιά ο Μητσοτάκης! Σαν τον Ιησού που σταυρώνεται, παίρνοντας πάνω του τις αμαρτίες όλου του κόσμου!
«Αναμένω αποτελέσματα γρήγορα. Θα ερευνήσουμε άμεσα και εξαντλητικά τις περιπτώσεις σύμφωνα με την εσωτερική και ευρωπαϊκή νομοθεσία.[…] δεν θα διστάσω να αναλάβω την ευθύνη και στο όνομα όσων κυβέρνησαν και δεν άλλαξαν ένα κράτος που πρέπει να αλλάξει»
Το δούλεμα συνεχίζεται σε όλους τους τόνους. Όταν τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν καλά, ο Μητσοτάκης αυτοθαυμάζεται ως αυτός που κινεί τα νήματα της κυβέρνησης. Όταν όμως τα πράγματα στριμώχνονται, ο Μητσοτάκης παριστάνει τον ανήξερο
Ο ...ήξερος και ο ανήξερος
Πόσο όμως μπορεί να αντέξει μια κυβέρνηση που εξελέγη με παραμύθια περί αριστείας και προσπάθειας καταπολέμησης χρόνιων παθογενειών και κατάφερε μέσα σε έξι χρόνια να σπάσει κάθε κοντέρ σε παράνομες δραστηριότητες;
Πιο σωστά όμως, πόσο θα αντέξει η ίδια η χώρα; Όπως όλα δείχνουν, η χώρα μας μπαίνει στο μικροσκόπιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για πλήθος άλλων περιπτώσεων και αναμένεται να χάσει και τα τελευταία ψήγματα εθνικής ανεξαρτησίας, αν υπάρχουν ακόμη τέτοια
Όσον αφορά δε στο πρόστιμο, τα 410 εκατομμύρια είναι μόνο η αρχή, καθώς αυτό το πρόστιμο αφορά μόνο στις χρονιές 2016 έως 2023, με το σημαντικά μεγαλύτερο μέρος να αφορά στην περίοδο 2019-2023. Έπονται οι χρονιές 2024 και 2025, όπου όλα δείχνουν ότι η κατάσταση είχε ξεφύγει τελείως και έτσι το πρόστιμο πιθανότατα να φτάνει τα μερικά δις ευρώ, δημιουργώντας έναν πρόσθετο βραχνά στη Σισσύφεια προσπάθεια της Ελλάδας να καταφέρει να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της.
Ένα χρέος που καλό είναι να θυμίζουμε πως πριν από τα Μνημόνια το 2009 βρισκόταν στα 300 δις ευρώ, ενώ σήμερα, μετά από 15 ολόκληρα χρόνια λιτότητας και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε στα 370 δις, την ίδια στιγμή που η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων έχει μειωθεί δραματικά και το μέλλον της χώρας κάθε άλλο παρά ευοίωνο προοιωνίζεται
Και τα ερωτήματα συνεχίζονται:
Ποιος θα πληρώσει για το αδιέξοδο στο οποίο μας οδηγεί μια κυβέρνηση όχι απλώς ανίκανη, αλλά που λειτουργεί στα πρότυπα μιας εγκληματικής οργάνωσης καθιστώντας συνένοχους και ομήρους της ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας;
Ποιος θα πληρώσει για τον εξευτελισμό και το διασυρμό της χώρας;
Και το πιο σημαντικό:
Ποιος θα μπορέσει να διώξει αυτή την κυβέρνηση και με ποιον τρόπο;
Χωρίς καμία ντροπή, αυτή η κυβέρνηση μεταχειρίζεται το κράτος ως λάφυρο πολέμου και μοιράζει την περιουσία του στο στρατό της. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρόκειται να συμβεί τρομακτική κατάρρευση των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί θα συνεχίσουν να τη στηρίζουν όσοι έφαγαν από αυτήν και όσοι ελπίζουν να φάνε ή να ξαναφάνε. Ίσως είναι η πρώτη φορά που τα ποσοστά ενός κόμματος αναδείξουν και το μέγεθος της πολιτικής διαφθοράς στη χώρα μας
Το θέμα είναι το τι θα κάνουν από δω και πέρα όλοι οι υπόλοιποι. Είτε εκλογικά είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.
Η μεγάλη συγκέντρωση των Τεμπών μας δείχνει το δρόμο. Θα τον ακολουθήσουμε;
από τον IRafina-Dimotis
Και που τα είπε ο καθηγητής, εσείς οι Ραφηνιώτες, παρόντες στην εκδήλωση, τι καταλάβατε;
Ένα τίποτα, ως συνήθως
Πήγατε στην εκδήλωση. Καθίσατε, χειροκροτήσατε, ίσως και να συγκινηθήκατε με τις φωτογραφίες, τις μνήμες, τις αφηγήσεις. Αλλά καταλάβατε τίποτα;
Γιατί, αν είχατε καταλάβει, δεν θα ήσασταν οι ίδιοι που επί χρόνια καταστρέφετε, αδιαφορείτε ή σιωπάτε για όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την πόλη.
Ο καθηγητής κ. Αντώνης Λαζαρής(https://tinyurl.com/4ru862hd) μίλησε για τη Ραφήνα που δεν πρέπει να χαθεί. Για ανθρώπους που αγάπησαν τον τόπο. Για ιστορίες που τον διαμόρφωσαν. Για ένα λιμάνι που δεν είναι απλώς "χώρος", ψυχή, παρελθόν και ταυτότητα
Και εσείς, εκεί. Πολλοί από εσάς, με τη δημόσια εικόνα του «ενδιαφερόμενου πολίτη», αλλά με την πραγματική ταυτότητα του αδιάφορου ή του συνένοχου
Γιατί η ιστορία δεν τιμάται με χειροκροτήματα και λόγια, αλλά με στάση ζωής.
Τι να το κάνεις το “συγκινητικό ταξίδι στο παρελθόν”, όταν καθημερινά αφήνεις να βιάζεται το παρόν; Όταν αποδέχεσαι τα πάντα, όταν δεν αντιδράς, όταν δεν διεκδικείς τίποτα για αυτή τη Ραφήνα;
Η εκδήλωση δεν ήταν φιέστα. Ήταν προειδοποίηση
Αν δεν το καταλάβατε, τότε πήγατε άδικα. όχι γιατί δεν ήταν όμορφη η βραδιά – αλλά γιατί δεν άξιζε σε αυτή την ομιλία η δική σας αδιαφορία
H RAF-WEST Journal, η Νo2 εφημερίδα της ανατολικής Αττικής, παρουσιάζει την ανασκόπηση μηνός Ιουνίου. Με την υπογραφή του έμπειρου και καταξιωμένου δημοσιογραφικού επιτελείου της RAF-WEST Journal, ο διακεκριμένος άνκορμαν Ari Ǿstergaard παρουσιάζει τις εξελίξεις στον κόσμο, στην Ελλάδα και στην αγαπημένη μας Ραφ Τάουν
Ο Θάνος Πλεύρης σε διαδήλωση της Χρυσής Αυγής το 1996
Αν κάποιος πριν από μερικά χρόνια μας έλεγε ότι Υπουργός Μετανάστευσης θα ήταν ο Θάνος Πλεύρης θα βάζαμε τα γέλια. Τώρα όμως μπορούμε άνετα να βάλουμε τα κλάματα, γιατί αυτό που φανταζόμασταν ως γελοία πιθανότητα, συνέβη στην πραγματικότητα. Ο φανταστικός κόσμος του Orwell έχει πάρει σάρκα και οστά στην Ελλάδα του Μητσοτάκη και απειλεί να διαστρεβλώσει κάθε έννοια λογικής και ηθικής
Ο Πλεύρης λοιπόν διορίστηκε Υπουργός Μετανάστευσης. Ο τύπος που διακήρυσσε καταχειροκροτούμενος εν μέσω ακροδεξιού όχλου πως «Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται, εάν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, εάν δεν υπάρχουν νεκροί, η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς». Και για όσους επιζήσουν, ο Θάνος Πλεύρης είχε την τελική λύση που λίγο απέχει από την τελική λύση των ιδεολογικών του προπατόρων : “Όταν είναι εδώ δεν θα υπάρχουν κοινωνικές παροχές, δεν θα μπορούν να φάνε, να πιούνε, δεν θα μπορούν να πας στο νοσοκομείο. […] Πρέπει να περνάνε χειρότερα από τις χώρες τους. Η κόλαση πρέπει να φαντάζει παράδεισος σε αυτό που θα ζουν εδώ!”
Αυτόν ακριβώς τον τύπο τοποθέτησε ο Μητσοτάκης στη θέση του Υπουργού Μετανάστευσης. Σαν να λέμε ότι στη θέση του τσοπάνη προσελήφθη ένας λύκος.
Είναι προφανές πλέον ότι το μόνο χαρτί που μπορεί να παίξει ο Μητσοτάκης για να κρατηθεί στην καρέκλα του, είναι το Μεταναστευτικό για να θολώσει τα νερά και να αποπροσανατολίσει τον κόσμο. Γιατί σε όλα έχει αποτύχει. Στην εξωτερική πολιτική, η Ελλάδα έχει καταντήσει ένας παρίας που εκλιπαρεί για προσοχή. Στην κοινωνική πολιτική, οι Έλληνες επιβιώνουν με μισθούς πείνας και επιδόματα φτώχειας. Στην οικονομική πολιτική, το χρέος, αυτό το χρέος που μας είχε οδηγήσει στ Μνημόνια, όλο και μεγαλώνει. Η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία απαξιώνονται και διαλύονται. Το μόνο που μένει στον Μητσοτάκη να κάνει, είναι να οχυρωθεί πίσω από την υποκίνηση των ταπεινών ενστίκτων μιας μεγάλης ομάδας της κοινωνίας μας, αυτής που βλέπει τον εχθρό στο πρόσωπο του φτωχού, κυνηγημένου ξένου, καθώς δεν μπορεί να δει παραπέρα
Και επειδή η ολοφάνερη ανοησία αυτού του τύπου, ίσως του δίνει κάποια ελαφρυντικά στην κρίση μας γι αυτόν, καλό είναι να θυμηθούμε πως μιλάμε για έναν τύπο που
Αυτός είναι ο Θάνος Πλεύρης. Και γνωρίζουμε καλά πως ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις ιδέες του. Είναι όλα αυτά τα ανθρωπάκια που κοιτάζουν μόνο το τομάρι τους την ώρα που μπορεί να παριστάνουν και τους χριστιανούς και δεν εννοούν να καταλάβουν ότι η ίδια η Δύση έχει διαλύσει τις χώρες των κυνηγημένων. Δεν απευθυνόμαστε σε αυτούς.
Οι υπόλοιποι ας δουν το βίντεο και ας φρίξουν
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
