Παραρεμάτια ζώνη. Κλάδος Πετρέζας. Πικέρμι 2020

Η εθνική μας υπερηφάνεια αυξάνει όσο αυξάνει και η εθνική μας μοναξιά. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, αφού καμαρώνουμε για όσα ενδεχομένως μας καθιστούν «έθνος ανάδελφο» και δεν παύουμε να τα χρησιμοποιούμε ως εθνικέ κλισέ στον λόγο μας. Πόσες φορές δεν ακούμε τον κομπασμό περί της μοναδικότητας της «τρισχιλιετούς» (μία είναι η «τρισχιλιετής με τις 5.000.000 λέξεις») που περιέχει τη λέξη «φιλότιμο»; Κομπάζουμε για τη λέξη, τη φόρμα της, την ώρα που η συμπεριφορά μας αποκλίνει δραματικά από κάθε έννοια που μπορεί να αποδίδεται με τη λέξη αυτή.

Πρόσφατο παράδειγμα της διαρκούς προσπάθειας των συμπατριωτών νεοελλήνων για τη διατήρηση της αναδέλφου νεοελληνικής ταυτότητας, οι απορρίψεις υλικών κατεδαφίσεων και άλλων υλικών (μπάζων) εντός της πλημμυρικής ζώνης του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας. Από τις 9/2/2020 που εντοπίσαμε τις πρώτες απορρίψεις στο Πλατύ Χωράφι (εντός του περιφραγμένου απαλλοτριωμένου χώρου!!!), και στη συμβολή της οδού που πάει σε Ήμερο Πεύκο και Βουνούπολη, με την Αγίου Χριστοφόρου στο Πικέρμι, μέχρι  σήμερα το φαινόμενο εξελίσσεται

Σις 17/2/2020 εντοπίσαμε επιπλέον σωρούς στο Πικέρμι, στην οδό που οδηγεί στο Ήμερο Πεύκο, αλλά  και στο Πλατύ Χωράφι. Βρήκαμε σωρούς από παρόμοια υλικά στον κυρίως κλάδο της Πετρέζας (πλημμυρικό πεδίο του Μεγάλου Ρέματος και ασπίδα προστασίας της πόλης της Ραφήνας)  και σε άλλα σημεία του υδρογραφικού δικτύου του Μεγάλου Ρέματος.

*γλωσσικό ολίσθημα ή γλωσσική κατάρρευση;

Όποιος ασχολείται με τα κοινά, όποιος εκφέρει δημόσιο λόγο, πρέπει τουλάχιστον να ομιλεί την γλώσσα στην οποία θέλει να διατυπώσει τον δημόσιο αυτόν λόγο του.

Απανωτές γκάφες, λεκτικές ή νοηματικές, ακόμα χειρότερες στην περίπτωση που περιέχουν πολιτικό σημαινόμενο. Όπως η φράση Παναγιωτόπουλου τις προάλλες, προς τον διοικητή των αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων στην Ευρώπη, πως

«Πολεμήσαμε στο πλάι των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, οι άνδρες μας μάτωσαν δίπλα σε Αμερικανούς στρατιώτες στους πολέμους στους οποίους συμμετείχαμε, και αυτό θα γίνει επίσης και στο μέλλον».

Μαζί με  τα σοβαρά, όπως το τελευταίο του Παναγιωτόπουλου, υπάρχουν τα ανατριχιαστικά και ακραία επικίνδυνα, όπως το πρόσφατο του Βορίδη, που σε ζωντανή μετάδοση, στο κανάλι ΣΚΑΪ, περιέγραψε την αστυνομική βία ως «στοιχείο αναγκαστικότητας». Δικαιολογεί δηλαδή την αστυνομική βία, ενώ παράλληλα αποδίδει τον χαρακτηρισμό «δομικό στοιχείο της Αριστεράς» στη βία. Αλλά τι περιμένει κανείς από τον θαυμαστή του Παπαδόπουλου και δηλωμένο χουντικό Βορίδη; Πως ανένηψε με την ενσωμάτωση του στη «μεγάλη δεξιά παράταξη»;

Όλο γλύκα

Υπάρχει άραγε συνθήκη τέτοια, που εφόσον συντρέχει, η ευχή στον επιχειρηματία που ετοιμάζεται να εγκαινιάσει ένα αποτεφρωτήριο νεκρών «Καλές δουλειές», να μην είναι μακάβρια; Μπορεί να εκπέμπει μία αίσθηση λύτρωσης, μία ανάσα ανακούφισης και μία χαρά για μία κοινωνία που μοιάζει να κάνει ένα μεγάλο βήμα εμπρός;

Υπάρχει και είναι μία συνθήκη πυκνά συνυφασμένη με το πολιτισμικό δίχτυ (και όχι δείκτη) του κάθε λαού.

Ένα αποτεφρωτήριο στις θρησκόληπτες Ηνωμένες Πολιτείες δεν αποτελεί νεωτερισμό τέτοιο που να το καθιστά σύμβολο της προόδου της αμερικανικής κοινωνίας. Και αυτό γιατί αν και θρησκόληπτο έθνος (In God We Trusτ αφορίζει το αμερικάνικο σύμβολο ισχύος) είναι παράλληλα και ένα έθνος πρακτικό έως ξεκάθαρα κυνικό. Τα χαρακτηριστικά αυτά τα  απέκτησε ήδη από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του αφενός, αλλά και από την πολιτισμική ώσμωση που προκαλείται από την συνύπαρξη πολλών λαών. Λαών και πολιτισμών που βρέθηκαν εκεί αναζητώντας λύσεις στο πρόβλημα της επιβίωσης. Αυτές οι αναζητήσεις έχουν σοβαρότερες προτεραιότητες στη ζωή, από το να ερίζουν οι άνθρωποι «για το φύλο των αγγέλων».

Στην Ελλάδα, που επιτέλους σε λίγες ημέρες θα ξεκινήσει να δουλεύει το πρώτο αποτεφρωτήριο, η ίδρυση του πέρασε από τα σαράντα κύματα. Από τη μία υπήρχε και υπάρχει ο απλός κόσμος, ο οποίος αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα των μεταθανατίων υπερβολών των ζωντανών προς τους νεκρούς, που ουδεμία σχέση τελικά έχουν με το πένθος το κενό της απώλειας και την εσωτερική κατάρρευση που βιώνουν οι απομένοντες, στο άγγελμα του θανάτου των αγαπημένων.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν οι δια του θανάτου βιοποριζόμενοι, ακόμα και πλουτίζοντες. Ένα μεγάλο κύκλωμα που περιλαμβάνει την εκκλησία την ίδια, τους free lancer παπάδες των τρισαγίων και των διαφόρων πολυημέρων. Περιλαμβάνει τους γυρολόγους καντηλανάφτες και τις καντηλανάφτρες των νεκροταφείων, που είναι και επαγγελματίες επιμελητές τάφων. Μέρος της ίδιας κοινωνίας και μάλιστα στο πιο νευραλγικό σημείο της ορθόδοξης  μετάβασης στον άλλο κόσμο, είναι οι δημοτικοί υπάλληλοι – εργάτες, που θάβουν νεκρά  σώματα και ξεθάβουν ό,τι έχει απομείνει σε κατάλληλο ή ακατάλληλο χρόνο.  Στο ίδιο επιμελητήριο του ορθοδόξου θανάτου, ανήκουν και οι προϊστάμενοι των δημοτικών υπηρεσιών των νεκροταφείων που τηρούν την γραφειοκρατία  αυτού του ιδιαίτερου κόσμου. Του ιδιαίτερου κόσμου που περιλαμβάνει και τους μαρμαράδες, τους ανθοπώλες, τους καφετζήδες των κυλικείων με τον καφέ κατσαρόλας, τους εγκληματίες ποτοποιούς που τα προϊόντα τους θυμίζουν αμερικάνικη ποταπαγόρευση και ένα σωρό ακόμα κόσμο, που η φαντασία μας αδυνατεί να συλλάβει τη σκοτεινή γωνία που ο καθένας τους αναπτύσσει τον μακάβριο κύκλο των εργασιών του.

Υπάρχει και η τρίτη πλευρά, που επισημαίνει μία παράμετρο με την οποία σπανίως κανείς  ασχολείται την ώρα της οδύνης, αλλά υπάρχει. Είναι η πλευρά των ανθρώπων που διαπιστώνουν την αισθητική αξία κάποιων ελαχίστων κοιμητηρίων και τα αναδεικνύουν για να ξεχωρίσουν από τα νεκροταφεία, αυτές τις χωματερές ανθρώπων. Αξέχαστο θα μείνει το μνημειώδες πραγματικά έργο του Ηλία Πετρόπουλου για τα κοιμητήρια της Ελλάδας (στο λινκ του ΚΕΔΡΟΥ δεν είναι το πρώτο κα θαυμάσιο εξώφυλλο του λευκώματος). Αυτοί οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την αισθητική των κοιμητηρίων αποτελούν μία κατηγορία μόνοι τους. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο αν σκεφτεί κανείς πως ο Η. Πετρόπουλος επέλεξε στον δικό του θάνατο, να αποτεφρωθεί και η στάχτη του να σκορπιστεί στους υπονόμους του Παρισιού, την πόλη που έζησε και δημιούργησε.

Ακόμα και αν η λογική και η επιστήμη μας τοποθετούν όλους τους θνητούς σε κοινή μοίρα απέναντι στον θάνατο,  εμείς επιμένουμε να προσδίδουμε στη στιγμή της διάβασης μας στην ανυπαρξία, ταξικά χαρακτηριστικά. Μνημεία -μαυσωλεία που θα αναλογούσαν σε κάποιον μεγάλο δάσκαλο ή επιστήμονα, αποτελούν τελευταία κατοικία κάποιου εφοπλιστή ή κάποιου αρχιερέα. Η δυσαρμονία μεταξύ του έργου των πρώτων και του έργου των δευτέρων, αποτελεί τον καλύτερο μάρτυρα της ταξικότητας του θανάτου. Αυτή την σχεδόν εγγενή τάση του ανθρώπου να  ετοιμάζει τάφους - μαυσωλεία ή οικογενειακούς τάφους (λες και η οικογενειακή θαλπωρή μπορεί να ενταφιαστεί μαζί με τους νεκρούς) ή ακόμα και να διατηρεί τα οστά σε διακοσμημένα οστεοφυλάκια, αξιοποιούν ως πηγή κερδοφορίας όλοι οι ενεχόμενοι στον μακάβριο κύκλο εργασιών του νεκροταφείου. Αυτό δεν θα σταματήσει με την αποτέφρωση. Θα κυκλοφορήσουν και εδώ τεφροδόχοι και βαζάκια από αλάβαστρο ή όνυχα για να διατηρούν τη στάχτη των νεκρών. Αλλά όπως και να το κάνει κανείς, είναι αισθητικά πολύ καλύτερο και πολύ πιο ανεκτό από ζωντανούς ανθρώπους. Εδώ μπαίνουμε στον πειρασμό να προκρίνουμε τη διάχυση τη στάχτης στη γη ή στη θάλασσα αφού η στάχτη είναι πια αδρανοποιημένη και ακίνδυνη για τη γη την ίδια.  Αν πιστεύουμε πως ο θάνατος ελευθέρωσε το πνεύμα από το σώμα, ας ελευθερώσουμε κι εμείς την καθαρή πια ύλη και ας τη στείλουμε εκεί που ανήκει.

Κλείνοντας επιστρέφουμε στην απορία της αρχής της ανάρτησης. Μπορεί να νιώθει κάποιος χαρά, φανερή ή κρυφή, για τα εγκαίνια του πρώτου αποτεφρωτήρα στην Ελλάδα;

Ναι. Μπορεί και μάλιστα η χαρά αυτή έχει και ένα συμβολικό χαρακτήρα αφού σηματοδοτεί την αρχή της καθαίρεσης της δικτατορίας της μαφίας του θανάτου. Σηματοδοτεί την ελευθερία του να διαλέξει ό,τι θέλει ο καθένας όσο ζει, για το τι θα γίνει το σώμα του (ή ό,τι απομένει από αυτό εφόσον πρόκειται για δότη οργάνων ή σώματος). Δίνει μία αίσθηση επανάστασης της λογικής μετά από αιώνες καταπίεσης της.

Η εκκλησία ενδεχομένως θα μποϋκοτάρει τη λειτουργία αρνούμενη να κηδέψει όσους επιλέγουν την αποτέφρωση.  Αν μετρήσουμε και αποτιμήσουμε σε χρήμα την εξαγωγή νεκρών στη Βουλγαρία σήμερα και συνυπολογίσουμε την αυξανόμενη τάση και το πρακτικό του θέματος, η εκκλησία γρήγορα θα αλλάξει γνώμη γιατί θα αντιληφθεί μία διαρροή εσόδων. Και η εκκλησία μία επιχείρηση είναι που θέλει να επιβιώσει, προσαρμοζόμενη και αυτή στις επιταγές των καιρών που αλλάζουν επιτέλους και για τη χώρα μας.

ΥΓ: Με το καλό (!) να ανοίξει και ο δημόσιος αποτεφρωτήρας για να υπάρξει ανταγωνισμός και αυτορύθμιση της αγοράς όπως θέλει κια ο νεοφιλελεύθερος πρωθυπουργός της χώρας

 Ο Νίκος Καρούζος έπασχε από ύπαρξη. Τουλάχιστον έτσι ποιητικά, ομολογούσε

- Δεν σε βλέπω απόψε καλά τι έχεις;…

- Έχω ύπαρξη…

Πάλι ο Νίκος Καρούζος θρησκευόταν με ύπαρξη. Τι γύρευε ένας γνήσιος υπαρξιστής στα σοκάκια των Μεγαλοβδομάδων της ζωής του, της ζωής μας;

Πιστεύω εις έναν Ποιητήν εκτός ουρανού και επί γης εξόριστο που λέει η τρέλα μ’ αρέσει

Πιστεύω εις ένα Ποιητήν που λέει:

η τρέλα μ’ αρέσει, γελοιοποιεί την ύπαρξη.

ας ανάψω απ’ τη μάνα μου. 

(Νίκος Καρούζος, C R E D O)

Ψάχνοντας τον βρίσκουμε να υπάρχει και στα άλλα Πάσχα. Τα πιο κοντινά ή τα πιο μακρινά.

Σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη του 2019, ο Νίκος Καρούζος υπάρχει γιατί δεν πέρασε ποτέ στην ανυπαρξία. Πώς να περάσει στην ανυπαρξία άλλωστε ο γνησιότερος υπαρξιστής;

1976

Μοντεβιδέο

«Πρέπει να είστε υπάκουοι», διδάσκουν τα νέα

επίσημα κείμενα στους μαθητές  της Ουρουγουάης

Η ύπαρξη πολιτικών κομμάτων δεν είναι υποχρεωτική σε μία δημοκρατία. Έχουε το σαφές παράδειγμα του Βατικανού, όπου δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα και όμως υπάρχει δημοκρατία…

                Η ισότητα της γυναίκας, κακώς ερμηνευμένη, σημαίνει προτροπή της σεξουαλικότητας και της πνευματικότητας της και αναστολή του προορισμού της ως μητέρας και συζύγου. Αν από νομικής απόψεως ο άνδρας και η γυναίκα είναι σαφώς ίσοι, δεν συμβαίνει το ίδιο και από βιολογικής απόψεως. Η γυναίκα υπόκειται στη δικαιοδοσία του άνδρα και κατά συνέπεια του οφείλει υπακοή. Είναι απαραίτητο να υπάρχει σε κάθε κοινωνία ένας ηγέτης, που να χρησιμεύει ως καθοδηγητής, και η οικογένεια είναι μία κοινωνία…

καημό-καημό το λεν στα δυοσμαρίνια και στους πεύκους

και ντιντινίζουν στα καράβια τα σκοινια σαν κόρδες

(Γ. Ρίτσος  - Ρωμηοσύνη ΙΙ)

Σβήσε τα φώτα και να παίξει το παιδί με το σουραύλι 

 μυρίζει πεύκο και ρετσίνι το δαδί εκάς οι φαύλοι.

(Σαρκικό – Β. Γκούφας – Α. Κουνάδης)

Πάνω στη γλυκιά ρομάντζα, 

 Πεύκο κι ακροθαλασσιά

(Το  ξεφάντωμα = Β. Τσιτσάνης 1948)

Τώρα θάλασσα και πεύκο τρέλες και φιλιά

και του έρωτα φωλίτσα στην ακρογιαλιά

(Φυσάει ο μπάτης – Β. Τσιτσάνης 1947)

Μας αρέσει  πότε πεύκο κι αμμουδιά,

πού και πού και κρουαζιέρα στα νησιά.

(Πέντ’ έξι μάγκες – Π. Πετσάς -1960;)

Γνωστός ο τύπος. Ο τύπος  του ανθρώπου που δεν έχει χρόνο να ζυγίσει, να σταθμίσει και να αποφασίσει για τη θέση που θα τηρήσει,  απέναντι στα διάφορα θέματα της ζωής του.

Είναι ο τύπος που μετατρέπει αυτόματα το βίωμα (από το επιδερμικότερο μέχρι το βαθύτερο) σε δόγμα, σε ιδεολογικό τοτέμ και με αυτό θα συνεχίσει τη ζωή του, άσχετα αν μέχρι την τοτεμοποίηση (ή τη δαιμονοποίηση) πίστευε το ακριβώς αντίθετο και το υπερασπιζόταν ως ζηλωτής.

Τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιρού στον Βουτζά και το Μάτι Αττικής, με την πυρκαγιά που κατέκαψε 13.000 στρέματα δάσους και 100 ανθρώπους, ανέδειξαν γλαφυρότατα αυτόν τον τύπο ανθρώπου. Που δεν σκέφτεται πριν αντιδράσει, δεν κρίνει αλλά λειτουργεί θυμικά, αυτόματα. Σα να είναι ο νωτιαίος μυελός του το κέντρο λήψης των αποφάσεων του και όχι ο εγκέφαλος του. Ήταν ο τύπος που αφόριζε σε δύο λέξεις πως  αιτία και αφορμή για την  τραγωδία ήταν …τα δέντρα.  

Ο τύπος αυτός του ανθρώπου, φτιάχνοντας ένα δικό του προσωπικό, σχήμα που βάζει στο κέντρο έναν εχθρό (την χαλέπιο πεύκη - Pinus halepensis εν προκειμένω) ως ένοχο για την φωτιά, αποσείει τις ευθύνες από τους κυρίως υπευθύνους, που δεν είναι άλλοι από αυτούς που είναι επιφορτισμένοι με την πρόληψη του κινδύνου πυρκαγιάς.  Αυτοί που γνωρίζουν τις τοπικές συνθήκες  και καταρτίζουν σχέδια πρόληψης κινδύνου, ενταγμένα σε ευρύτερα διαχειριστικά σχέδια. Τα σχέδια διαχείρισης και αντιμετώπισης κινδύνου, που οφείλουν να καταρτίζουν  τουλάχιστον για τις δασικές εκτάσεις, που συνορεύουν με οικισμούς. Σχέδια ακόμα και για δασικές εκτάσεις που  μέρος τους εκχερσώθηκε νόμιμα ή παράνομα  για να εγκατασταθούν οικισμοί.

Με λίγα λόγια, οι αρμόδιες υπηρεσίες δήμων και περιφερειών είναι οι κατεξοχήν αρμόδιοι για την πρόληψη πυρκαγιάς σε αστικά ή ημιαστικοποιημένα (και οι οικιστικές πυκνώσεις αυθαιρέτων εδώ εντάσσονται) περιβάλλοντα.  Για τις αμιγώς δασικές εκτάσεις (ακόμα και τις καταπατημένες) αρμόδια είναι η –απογυμνωμένη πια- δασική υπηρεσία.

Αυτοί που είναι επιφορτισμένοι με την κατάσβεση φέρουν ευθύνη αλλά όχι ακέραια, αφού αυτοί, όπως και τα δέντρα αποτελούν τα πρώτα θύματα σε κάθε περιστατικό πυρκαγιάς.  Θύματα, όπως και οι κουκουναριές (Pinus pinea) που την πλήρωσαν και κόπηκαν, μόνο και μόνο γιατί έμοιαζαν στη ρητiνοφόρο  Pinus halepensis).  Θύματα γιατί ενώ ήταν καμένα, βρέθηκαν και δαρμένα ως ένοχοι, κατηγορούμενοι κυρίως από τους αληθινά ενόχους. Θύματα, γιατί ενώ κάηκαν κατηγορήθηκαν:

-τα πεύκα για τα κουκουνάρια και το ρετσίνι τους

-οι πυροσβέστες γιατί δεν ‘έσβησαν τη φωτιά που άναψε η έλλειψη πρόληψης

-οι νεκροί γιατί έχτισαν παράνομα και πήγαιναν γυρεύοντας

Επειδή οι νεκροί και τα δέντρα δεν μιλάνε, όπως συνήθως και η Πυροσβεστική, βρέθηκε χώρος για τους ενόχους να καταδικάζουν τους αθώους προκειμένου να μετατοπίσουν την ευθύνη και την ντροπή από πάνω τους. Συμπαραστάτες στο ανοσιούργημα τους βρήκαν στους κλασικούς νεοέλληνες, που λειτουργούν αυτοματοποιημένα και που άρχισαν αφενός να κραυγάζουν πως «κάηκαν γιατί ήταν αυθαίρετοι», ή «Ποτέ Ξανά Πεύκο στο Μάτι»  και αφετέρου να πλημμυρίζουν το τοπίο των «Αττικότερων*»  παραλίων της ανατολικής Αττικής με ….ελιές.

Φυσικά η αρμόδια δασική υπηρεσία, τουλάχιστον στις δασικές ή μη και διακατεχόμενες εκτάσεις,  έλαμψε δια της απουσίας της. Οι περιστάσεις απαιτούσαν την παρουσία στελεχών της δασικής υπηρεσίας, σε ρόλο ελεγκτή των ανεξέλεγκτων και σαρωτικών τελικά υλοτομιών, αλλά και των βεβιασμένων και τελικά προχείρων  φυτεύσεων. Όχι μόνο για τον έλεγχο του τόπου φύτευσης. Εείναι βέβαιο πως δασικές εκτάσεις που κάποτε καλύπτονταν από πεύκη, σήμερα έχουν καλυφθεί με ελιές, αποκτώντας έτσι έναν πιο «μαχητό», πιο «διεκδικήσιμο»  ως προς τη χρήση, χαρακτήρα.

Επίσης θα μπορούσαν τα στελέχη της δασικής υπηρεσία να λειτουργήσουν συμβουλευτικά και να παρασταθούν στον κόσμο, που  αναζητώντας τρόπο να ξαναπρασινίσει τον καμένο τόπο του, αναζήτησε συμβουλές σε φυτωριούχους, που το μόνο κριτήριο για την παροχή συμβουλών ήταν το να πουλήσουν. Μάλιστα οι συμβουλές που δόθηκαν σε πολλές περιπτώσεις έφταναν τα όρια της γελοιότητας, όπως οι φυτεύσεις ατόμων γιούκα ή βραχυχιτώνων, ή κατάλπης  κ.α.

Η πάλαι ποτέ, ομηρική  δρυούσα (καλυπτόμενη από δρύες) Αττική, διαμορφώθηκε σε πιτυούσα (καλυμμένη από πεύκα), με την επικράτηση της πεύκης ως λιτοδίαιτης και ανταγωνιστικότερης.  Τα ρέματα της είχαν ιτιές και πλατάνους και οι παραλίες της πεύκα, σχίνα, λαδανιές  και αρμυρίκια. Το τοπίο της Αττικής, προσαρμοσμένο στις εδαφικές και κλιματολογικές  της συνθήκες, προσαρμόζεται σήμερα στις εμπορικές οδηγίες των φυτωριούχων, τις ακαλαίσθητες και νευρωτικές επιλογές των επηλύδων της.  Δικαιώνεται έτσι και η φράση της Δ. Μαργέλη που πρόσφατα δημοσιεύτηκε σε  έναν ιστότοπο πως Παιδεία δεν είναι τα πτυχία αλλά η αισθητική. Η Αττική αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα επαλήθευσης της φράσης αυτής.

Στον πυθμένα της σημερινής λίμνης του Μαραθώνα. Η αισθητική της Φύσης κυριαρχεί (πηγή ΕΛΙΑ)

Οι πυρκαγιές είναι μάστιγα για την Ελλάδα και περισσότερο για τη θερμομεσογειακή υποζώνη βλάστησης (Oleo-Ceratonion ζώνη ελιάς – χαρουπιάς), η οποία είναι εύφλεκτη ανεξαρτήτως της ύπαρξης ή όχι πεύκων.  Είναι μάστιγα και για όσα έπονται των πυρκαγιών. Επειδή στην χώρα αυτή, όλοι τα ξέρουν όλα, αποφασίζουν να παρέμβουν και να αποτρέψουν τη φυσική διαδοχή. Να εμποδίσουν την εξισορρόπηση και σταθεροποίηση του περιβάλλοντος, που θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω ορθών διαχειριστικών σχεδίων, ίδρυσης μικτών συστάδων. Να αλλοιώσουν την ανάπτυξη  ενός πυράντοχου προφίλ βλάστησης, με σωστές πρακτικές.  Να καταργήσουν κάθε έννοια αισθητικής, εναρμονισμένη με  τις οδηγίες του  μεγάλου δημιουργού. Τις οδηγίες της ίδιας της Φύσης.

Αντί αυτών, ακολουθούν  πιστά  και πανικόβλητοι τις οδηγίες των …φυτωριούχων, θεωρώντας πως έτσι  θα είναι ασφαλείς. Μέχρι την επόμενη τραγωδία, δυστυχώς.

Η τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018 άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στον τόπο και τους ανθρώπους.  Από την Κινέττα και τα Γεράνεια μέχρι την κορύφωση του δράματος στο ανατολικό Πεντελικό. Η ανευθυνότητα Περιφέρειας και δήμων οδήγησε στην τραγωδία και η συνεχιζόμενη ανευθυνότητα από πλευράς ιθυνόντων και αρμοδίων, επιταχύνει τα πράγματα προς μία ακόμα χειρότερη κατάσταση. Στον αφανισμό κάθε φυσικού οικοσυστήματος από την Αττική και τη δημιουργία ενός ακραία ασταθούς και ως εκ τούτου ακατάλληλου και επικίνδυνου για την ανθρώπινη υγεία, περιβάλλοντος. Η πορεία αποκτά φρενήρη ταχύτητα στην πτώση της, προσθέτοντας την τοξική βόμβα του ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ Γραμματικού, πηγή χημικής  ρύπανσης του Νοτίου Ευβοϊκού και το ΚΕΛ βορείων Μεσογείων στη Ραφήνα, πηγή βιολογικής ρύπανσης του ίδιου θαλάσσιου αποδέκτη.

Μόνη  ελπίδα για το φαιό νταμάρι που οραματίζονται οι εμπρηστές, αναπτυξιολάγνοι και μη, είναι η αποκατάσταση κατά το δυνατό μίας φυσικής ισορροπίας στους μεγάλους ορεινούς όγκους και την μοναδικής ομορφιάς ακτογραμμή  της Αττικής. Χρειάζεται η μείωση των επιβαρύνσεων της από την αλόγιστη ανθρώπινη δραστηριότητα. Χρειάζεται σύνεση και ευθύνη, από τον πρώτο ειδικό μέχρι τον τελευταίο ιδιοκτήτη μίας έστω και αδόμητης επιφάνειας γης.

Η ευθύνη είναι ένα φορτίο που το θέλουν όλοι στα λόγια και τα αξιώματα, αλλά στην πράξη κοιτάνε να το κουβαλήσει πάντα κάποιος άλλος.

Ας μη ξεχνάμε πως τελικά εμείς είμαστε οι άλλοι.

*Πόσοι αλήθεια στίχοι μιλούν για το πεύκο στην Αττική παραλία

Αυτά τα κομμένα σου νύχια

Σαν να ήταν ο θάνατος

Μια χειρονομία αβρή κι ανυπόμονη

Σε ένα ποίημα που γράφτηκε για το ηλιοβασίλεμα

Ή σε ένα ποίημα γραμμένο

Για εκείνη τη μάχη που οδήγησε τον Τρακλ*

-Έναν ολόκληρο Τρακλ-

Στην υπερβολική  δόση της λύπης-

Καμιά ανησυχία

Αυτοί που πρέπει να είναι νεκροί, είναι νεκροί.

Τα νύχια τους δεν είναι αρπακτικά.

Η ψυχή τους δεν αρπάζει το χώμα

Γιατί η ψυχή τους βιάζεται.

Και προσπερνάει το χώμα.

Τα κάτω  άκρα της ψυχής τους τρέχουν

Τα άνω άκρα της ψυχής τους δείχνουν.

Δεν σταματούν

(Αποθήκη Καταλοίπων Ηδονής  - Κώστας  Καναβούρης, εκδόσεις  Μελάνι, Αθήνα 2019

*Georg Trakl. Αυστριακός ποιητής που πολέμησε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

της Νίνας Γεωργιάδου (αναδημοσίευση από το site της Κίνησης Απελάστε τον Ρατσισμό)

Όταν ο χρυσός της Μακεδονίας, ξεπουλήθηκε στην Eldorado για ένα κομμάτι ψωμί, μαζί με την περιβαλλοντική ανασκολόπηση της Χαλκιδικής, πόσο μία και πόσο ελληνική ήταν η Μακεδονία;

Όταν οι ΜΑΤατζήδες σακάτευαν γέρους στις Σκουριές και μπούκαραν στα σπίτια, σαν στρατός κατοχής, πού είχες κρύψει τη σάρισα;

Όταν ο Όμιλος Μυτιληναίου και Κοπελούζου, που ‘ ναι θυγατρική του Καναδικού Ομίλου PSP, πήρε την εκμετάλλευση της Εγνατίας, του μεγαλύτερου οδικού άξονα της Μακεδονίας, που είναι μία και ελληνική αλλά τα πηγαινέλα της τα ελέγχουν οι Καναδοί και τα διόδιά της τα τσεπώνει ο Κοπελούζος και όταν η γερμανική DIMERA πήρε το 67% του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, και η γερμανική Fraport πήρε όλο το αεροδρόμιο της Μίκρας και βγήκε για ξεπούλημα στους ξένους δανειστέςτο κτίριο της ΕΡΤ και το στρατόπεδο Μέγας Αλέξανδρος και οι φυλακές Κασσάνδρας κι εκατοντάδες στρέμματα στο Μετόχι Σταυρονικήτα στη Σάνη της Χαλκιδικής, και η ΔΕΗ Κοζάνης και η Αγορά Μοδιάνο, το Στρατόπεδο Γκόνου, το Camping Επανομής, το Camping Αγίας Τριάδας, το Στρατόπεδο ΣΕΔΕΣ και η Μαρίνα Αρετσούς τι συλαλλητήρια έκανες, Μακεδονικέ χαλβά;

Ίσα-ίσα για τα στρατόπεδα Μ. Αλέξανδρος, Γκόνου και ΣΕΔΕΣ είπες να πουληθούν, μη τυχόν και γίνουν καταυλισμοί προσφύγων κι ας είσαι γέννημα και θρέμμα της προσφυγιάς.

Μπάσταρδη γενιά, που θυμάσαι τη μάχη στα Γαυγάμηλα αλλά όχι τους κυνηγημένους παππούδες σου Κι όταν ξεμπούκαραν ορδές από εγχώριους τζογαδόρους στο γειτονικό καζίνο κι έκανες τα ψώνια σου σε ημερήσιες εκδρομές για να πάρεις πολλά κι ακόμη πιο πολλά, ήταν κατά τη ρήση του Μεγαλέξαντρου, σ’ άλλο να χρωστάς το ζην και σ’ άλλον το ευ ζην;

Κι όταν οι μπατριώτες επιχειρηματίες μετέφεραν πλεχτήρια, πριονιστήρια, γαζωτήρια στην πάνω,εκτός συνόρων, γειτονιά για περισσότερα κέρδη και καλύτερα λεφτά, τι εξηγήσεις σου έδιναν οι βετεράνοι σημερινοί οργανωτές της πατριωτικής σου αγανάχτησης για το πώς γίνονται σκόνη τα σύνορα όταν συμφέρει; Κι όταν κάποιοι φώναζαν πως το Κόσσοβο θα γίνει ο αρχιμπάτσος των Βαλκανίων με 10000 αμερικάνους στρατιώτες και μια ηλεκτρονική υποδομή να παρακολουθεί όλη τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, ήθελε τότε αρετή και τόλμη η ελευθερία, όχι αγιαστούρες και καρναβαλιστές.

Θα συμφωνήσω σε ένα, μαζί σου. Δεν είσαι απαραίτητα φασίστας. Μόνο άθυρμα. Μαριονέτα κι έρμαιο. Στη φτώχεια και τον ξεπεσμό, με πατριωτικά λαμέ. Μπόσικος σε κηρύγματα μίσους. Παλικαράς στους πιο μικρούς και πιο αδύναμους. Όχι απαραίτητα φασίστας. Εκκολαπτόμενος, μπορεί. Σίγουρα πάντως, ανθρωπάκι. Στης καταπίεσης τα φραγγέλια, άμβωνες κι ευαγγέλια. Ενοχοποιημένο κι εξομολογητέο, απ’ αυτούς που αφόρισαν το Ρήγα και την Επανάσταση, ευλογούσαν προεστούς και κοτζαμπάσηδες και θυμήθηκαν τον Παπαφλέσσα όταν ήταν για τα καλά νεκρός. Κι έπειτα έστελναν την ευλογία των ουρανών στους Ναζί και όρκους πίστης στους δικτάτορες και τώρα τακίμια με τα μπάσταρδα του Αδόλφου.

Όχι απαραίτητα φασίστας. Σίγουρα πάντως, άθυρμα. Μπορεί και λίγο κάθαρμα

What a journey this has been. Setting this mark is a huge honor. I’m aware of Father Time’s curfew.