ΤΟ ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ

Ήμουνα κι εγώ παιδί του Χάρβαρντ φοιτητάρα – α - α

Και ύστερα πρωθυπουργός και έκανα ζωάρα                         (δις αντιστρόφως)

Μας έκατσε μια στραβή και στη δική μας βάρδεια – α – α

Ο Κόβιντ μας επλάκωσε τα κάναμε ρημάδια                       (δις αντιστρόφως)

Ακόρντεον τους έκανα ανοίξτε, κλείστε, ανοίξτε – ε – ε

Κλειστέ ξανά, ανοίξτε πάλι, κλείστε, ξανανοίξτε               (δις αντιστρόφως)

Βροχή πεφτάν τα πρόστιμα και μάζευα το χρήμα – α – α

Να το μοιράσω σε δικούς, να πάει χαμένο κρίμα                       (δις αντιστρόφως)

Εμβόλια τους έταξα για να τους λευτερώσω – ω – ω

Κι αυτοί ολό γκρινιάζανε πως πα να τους μαντρώσω (δις αντιστρόφως)

Δεν ήξερα την τύφλα μου από τότε, είν’ αλήθεια – α – α

Μα ότα με μουτζώνανε τους έγραφα στα …ίθια                  (δις αντιστρόφως)

Έφτασε στα γραφεία της Attica Voice η είδηση (την οποία ελέγχουν ακόμα οι ανταποκριτές μας) πως λόγω εξόφθαλμης παραποίησης του ονόματος του μεγαλομετόχου του ομίλου ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, η δωρεά που είχε συμφωνηθεί αποσύρεται

Από τον αρχικό έλεγχο βρήκαμε πως η παραποίηση ήταν όντως σφοδρή και εξόφθαλμη και την είχε διαπράξει ο ίδιος ο δήμαρχος της Ραφήνας. Ο δήμαρχος, πιστός στα βήματα του αντιδημάρχου ΤΥ και «περιβάντολος»,  δολοφόνησε σε κείμενο 6 (σχεδόν) γραμμών 4 λέξεις, εκ των οποίων η μία είναι το όνομα του ευεργέτη. Προσπάθησε να πλησιάσει το ρεκόρ του αντιδημάρχου του, αλλά δεν τα κατάφερε.  Υπάρχει όμως πάντα και η επόμενη ευκαιρία. 

Πάντως απορούμε, γιατί   την ανάρτηση που έκανε για το "φιλοπεριβαλλοντικό του προφίλ" χθες στην παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος, προφανώς την είχε γράψει άλλος -που ήξερε ορθογραφία. Γιατί δεν τον χρησιμοποίησε και πάλι και διακίνδύνεψε με την ορθογραφία του, να φέρει σε αμηχανία τον χορηγό;

Τίτλος ποιήματος: Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και Μ@Λ@ΚΕΣ

Ναπολέων Μπουρνα - πάρτης

Άπαξ και εκαήκατε,

δεν θα σας ξανακάψω

ψηφίστε με συμπέθεροι, 

έργα πολλά να πράκσω

 και οι συνέταιροι απάντησαν

Χαρτί τείνουμε ενότητας

Χαρτί συνεργασίας

Χαρτί περιτυλίγματος

Λεφκό Χαρτί Υγείας

Σειρά από γεγονότα. Γεγονότα που ξεκίνησαν από τις 6 Ιουλίου του 2015, με την παραχάραξη της λαϊκής εντολής από το κόμμα που ξέρει καλύτερα τι θέλει ο λαός, πριν ακόμα και από τον λαό τον ίδιο.  Μία παραμόρφωση της λαϊκής εντολής κατά τον τρόπο που ήθελε η ηγεσία του λαοπρόβλητου κόμματος και τι σύμπτωση! Κατά τον τρόπο που ήθελαν οι μεγάλοι της Ευρώπης. Οι μεγάλοι βέβαια δεν είναι οι Γερμανοί, αλλά οι μεγάλες πολυεθνικές που τα συμφέροντα τους βρίσκονται (και) στη Γερμανία, ή στον φορολογικό παράδεισο που ονομάζεται Λουξεμβούργο.

Από τότε τράβηξαν έναν δρόμο κατηφορικό. Έναν δρόμο που όσο περίσσευαν τα μπράβο από τους πιστωτές, τόσο ξεχείλιζε ο πόνος από τον γελασμένο λαό. Τον λαό που επέλεξε το κόμμα φάντασμα, που το είπαν ΣΥΡΙΖΑ για να κυβερνήσει και να τον απαλλάξει από το όνειδος των μνημονίων και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου.

Αυτό που χαρακτήρισε από τότε τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το θράσος. Θράσος τέτοιο που εμφάνιζε το μαύρο άσπρο και τη σφαγή που συντελούνταν ως «μόνη λύση» μπροστά στα προβλήματα που είχαν σωρεύσει οι προηγούμενοι. Κριτήριο δηλαδή ήταν οι αθλιότητες της Νέας Δημοκρατίας και τα αίσχη του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να λειτουργήσει η αντιπαράθεση τους με την αντιλαϊκή τοποθέτηση των αρπακτικών του ΣΥΡΙΖΑ ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ως πυρ του εξαγνισμού για τις αθλιότητες που διέπραττε η νέα κυβέρνηση.

Το πολιτικό τους θράσος μάλιστα έφτασε σε τέτοιο σημείο που  προσβάλουν ανοιχτά τον ίδιο το λαό, να εκπέμπουν έναν λόγο τόσο χυδαίο που ακόμα και οι πρώτοι διδάξαντες αυτού του αισχρού λαϊκισμού (οι αείμνηστοι Κουτσόγιωργας, Γιαννόπουλος, Κουρής κ.ά) να μην τολμούν να συγκριθούν με τους επιγόνους τους.

Άξια επίγονος των ανωτέρω αειμνήστων, η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Ελένη  Αυλωνίτου. Η απόδοση του  χαρακτηρισμού «παπαριές» στον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να εκφράζει τον τρόπο που η ίδια αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο του λόγου του (ναι είναι αλήθεια) αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά είναι βέβαιο πως  το έκανε γνωρίζοντας καλά τι εννοεί. Και φυσικά δεν εννοούσε αυτό που ο κάθε χυδαίος νους αποφάσισε πως εννοεί.

Ο λόγος της Ελένης Αυλωνίτου είναι λόγος περιεκτικός. Λόγος που οδηγεί ον ψαγμένο ακροατή της να αναζητήσει τον τοπο άντλησης των πηγών του.

Πράγματι. Λόγω της συνάφειας που διαθέτει η συντακτική ομάδα του atticavoice.gr με τις γεωτεχνικές και τις βιολογικές επιστήμες, καταφεραμε να αποκωδικοποιήσουμε τον λόγο της βουλευτίνας. Τι είπε η βουλευτίνα; Αποκάλεσε τον λόγο του Κ. Μητσοτάκη «παπαριές».  Και;

Ο εντυπωσιακός καρπός της παπαριάς. Βγαίνει τον Μάιο και μπορεί να κρατήσει μέψρι τον Σεπτέμβριο

Το επιστημονικό site fytokοmia.gr μας πληροφορεί πως Η παπαριά είναι ένα δέντρο σαν την αχλαδιά, μόνο που δεν κάνει αχλάδια. Ανήκει στην οικογένεια των Papa(nd)riae(u) στην οποία ανήκει η παπάγια και το αγγούρι. Πρόκειται για δέντρο αειθαλές που παράγει καρπούς όλο το έτος, το οποίο προστατεύει τον καρπό του με πολλά τριχίδια. Με αυτή την μέθοδο τα διάφορα πουλιά-θηρευτές δεν πλησιάζουν. Ο καρπός του εν λόγω δέντρου (το παπάρι) παρατηρείται έντονα μετά το 2ο έτος της ηλικίας του.

Η κα Αυλωνίτου ως παραγωγός αλλά και καταναλώτρια των ευγενών αυτών φρούτων, δεν θεώρησε πως κάνει κάτι παραπάνω από το να μας τα συστήνει.

Το κόμμα της δε, ως άνθρωποι στερούμενοι χιούμορ και γνώσεων, αποδοκίμασε τη φράση της βουλευτίνας του, αλλά μη το παίρνετε στα σοβαρά. Ψέματα είπαν πάλι, αφού τα έχουν εύκολα και σε πρώτη ζήτηση. Αν την καταδίκαζαν πράγματι, δεν θα την είχαν να περιφέρεται από κανάλι σε ραδιόφωνο και τούμπαλιν, Έτσι, για να πουν κάτι είπαν πως  καταδικάζουν τον λόγο της. Και;

Εντάξει. Είπε μία παπαροκουβέντα η Αυλωνίτου και όλος ο κόσμος τα ξέχασε όλα. Τα αυθαίρετα, τις οικιστικές πυκνώσεις, την περιβαλλοντική καταστροφή που μαγειρεύουν και κυρίως τα εγκλήματα της Μάνδρας και του Βουτζά, του Ματιού και της Ραφήνας,

Γι΄αυτό όταν τα πράγματα σκουραίνουν, μία Αυλωνίτου, είναι μία κάποια λύση. Τι θα κάνατε χωρίς την Ελένη Αυλωνίτου κυρίες και κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ;

 Σεπτέμβριος 2007

 Ο γράφων φαντασιώνεται την Αττική ως ετήσια τούρτα γενεθλίων φλαμπέ, του εκάστοτε υπουργού περιβάλλοντος (τέως και δημοσίων έργων). Όλοι, φλεγόμενοι και μη, σβήνουμε τα κεράκια ουρλιάζοντας: Και του χρόνουουουουουου!

Ωστόσο, πέρα από  τ’ αστεία, καλό θα ήτο να επροτείναμε και μίαν πρότασιν σοβαρή. Όλοι γνωρίζομεν ότι εν Ελλάδι τα καμένα αργά ή γρήγορα αν δεν καταπατηθούν και κτιστούν, θα αποχαρακτηριστούν από αναδασωτέες εκτάσεις και τελικώς θα παραδοθούν εις τους στυλοβάτες της οικονομίας μας, τους εργολάβους, δια τα περαιτέρω. Διατί λοιπόν, να στρουθοκαμηλίζομεν εμπρός εις το καταφανές και να μην καταβάλομε προσπάθειαν για μία ορθολογικότερην αντιμετώπισιν του αναπόφευκτου;

Ως απάντησιν δια το ρητορικόν ερώτημα, προτείνω τον ψεκασμόν του εκάστοτε φλεγομένου δάσους ουχί πλέον με διοξείδιον του άνθρακος ή νερό (που τόσον πολύτιμον είναι), αλλά κατευθείαν με τσιμεντοκονίαν ή υγρό μπετόν, ούτως ώστε να εξοικονομηθεί χρόνος αλλά και άλλοι εν ανεπαρκεία πόροι, προκειμένου να επιτευχθεί χωρίς ζιγκ-ζαγκ ο τελικός στόχος, δηλάδή η οικοδόμησις και μέσω αυτής η πολυπόθητος ανάπτυξις.

Ο γράφων γνωρίζει εκ των προτέρων τις ενδεχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά κατατάσσων εαυτόν εις το στρατόπεδον των ρεαλητών, αποτολμά και περαιτέρω ρηξικέλευθες τοποθετήσεις, στο πλαίσιο της επικρατούσας άποψης περί οικονομικής ανάπτυξης. Διατί αυτή η προσκόλλησις εις την έννοιαν των ελευθέρων φυσικών αγαθών (π.χ. δάσος); Ουδείς δαπανά και ουδείς εισπράττει ουσιαστικώς από την κατανάλωσιν τοιούτων αγαθών!

Ας αφήσομεν οπισω σοσιαλιστικά οράματα, κλπ. και ας οραματισθούμε μίαν κοινωνίαν όπου όλα τα αγαθά θα έχουν ένα αντίτιμον, εις το οποίον θα εμπεριέχεται η αξία παραγωγής τους, η αξία συντήρησής τους και θα αποτελεί και ένα μέτρον «εκτίμησης» της πραγματικής τους αξίας για τον καταναλωτή. Οπότε οι αγορές θα στρέφουν τους ανάλογους πόρους προς τις προτιμώμενες κατευθύνσεις-αγαθά, δημιουργώντας παράλληλα και θέσεις εργασίας –τόσον μα τόσον απαραίτητες εις την σύγχρονην κρίσιν…Και έτσι θα είμεθα όλοι ωφελημένοι!

Εντάξει, δέχομαι ότι και κάποιοι (χμ... αρκετοί) θα είναι και ξοφλημένοι. Γιατί, έτσι κι αλλιώς δεν είναι;…

Πρόσφατα έμαθα με χαρά ότι ο κύριος δήμαρχος θα εκτρέψει την θάλασσα, ώστε να περάσει από τη γειτονιά μας, η οποία ευρίσκεται πολύ μακριά. Ας είναι καλά!... Ετσι θα πραγματοποιηθεί το προαιώνιόν μου όνειρο: Να ταξιδεύσω!!! Διότι πριν ήτον δύσκολον, τα μπαγάζια, οι προετοιμασίες, να τρέχεις εις το λιμάνι…Τώρα όπου θα έχω την θάλασσα μες τα πόδια μου τω όντι θα είναι ευκολότερον.

(Κάποιοι συνωμοσιολόγοι αποδίδουν την εκτροπήν της θάλασσας εις φαινόμενα θερμοκηπίου, κλπ. Θέλω να πιστεύω ότι ο κύριος δήμαρχος θα τους τακτοποιήσει όπως πρέπει…)

(Από το ανέκδοτο βιβλιο ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΑΙ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ - του Theo)

Του Theo

Στο banner του τίτλου διαβάζουμε μία πολύ σωστή διόρθωση σε ένα κοινό εκφραστικό λάθος, που θέλει τον άνθρωπο να δηλώνει πως «πιστεύει στην επιστήμη». Η διόρθωση ουσιαστικά συνδέεται με τη δογματικότητα που αποδίδεται με την έκφραση «πιστεύω στην» καθώς και επιτίθεται στην όποια αμφισβήτηση του ρόλου της Επιστήμης.