ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΡΑΦΗΝΑ και ΠΙΚΕΡΜΙ

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

(Ευχαριστούμε τον φίλο της AV Γ.Σ.)

Η ανάρτηση που ακολουθεί  είναι αναδημοσίευση παλιότερης, από το ιστολόγιο Δασαμάρι S.O.S. με τίτλο "O Schiller στο δημαρχείο ή “όποιον βγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος”. Την αναδημοσιεύουμε σήμερα στην Attica Voice ως υπενθύμιση του ελλείμματος δημοκρατίας που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στον δήμο Ραφήνας - Πικερμίου, με την ευχή να σταματήσει αυτή η κατρακύλα εδώ και να μη ξαναζήσοιυμε τα περιστατικά στα οποία οδήγησαν οι αντδημοκρατικές νοοτροπίες μίας εικονικής πλειοψηφίας, προκάλυμμα μίας χυδαίας και αυταρχικής εξουσίας, που υποκρινόταν τη δημοτική διοίκηση και που μαζί με τα υπόλοιπα κακά και όπως ήταν λογικό επόμενο, οδήγησε μαθηματικά και στο δράμα της 23ης Ιουλίου του 2018.

Ο βλάκας είναι ένας τύπος που ούτε καν υποψιάζεται πως είναι βλάκας. Είναι ο τύπος που του δείχνουν τον ήλιο και αυτός κοιτάει το δάχτυλο, όπως χαριτολογούσαν παλιά. Ο τύπος που του δείχνουν μία πόλη και αυτός ενδιαφέρεται να δει μόνο το σπίτι του (ή και το αυτοκίνητο του αν διαθέτει ικανή δόση  βλακείας).

Κάθε άνθρωπος έχει μία ζωή. Γιατί έτσι το έχει ορίσει. Από το «μια ζωή την έχουμε» και το «you only live once YOLO» (ζεις μονάχα μια φορά), μέχρι το «Θεέ μου τη δεύτερη φορά που θα ‘ρθω για να ζήσω…» των Παπαδόπουλου –  Λοΐζου, ένας ανθρώπινος πόθος υποβόσκει. Ένα όνειρο για να ζήσουμε μία δεύτερη ζωή, να κάνουμε αυτά που δεν προλάβαμε, δεν μπορέσαμε να κάνουμε στην πρώτη.

Τελικά η δεύτερη αυτή ευκαιρία δεν έρχεται και αν έρχεται δεν τη συνειδητοποιούμε, οπότε είναι σαν να μην ήρθε ποτέ. Κανείς δεν επέστρεψε από τη δεύτερη ευκαιρία του για να μας πει πως υπάρχει και πως είναι τελικά.

Αυτά στη γενική, τη μεγάλη εικόνα.

Σε αντίθεση με τη γενική, τη μεγάλη εικόνα, αυτή την «άλλη ζωή», τη ζωή που θεωρούμε πως δεν αξιωθήκαμε επί γης και κατά τη διάρκεια της μίας και πραγματικής ζωής μας, την βλέπουμε μπροστά μας. Έστω και για λίγο καταλαβαίνουμε  την ουσία της ζωής μας. Της ζωής  που  βιώνουμε είτε σαν παράδεισο είτε σαν κόλαση, αφού  και τα δύο εδώ είναι. Μπροστά μας και εμείς πάντα μέσα τους. Τελικά δεν είναι άλλη ζωή αυτή που ζούμε και άλλη ζωή αυτή που ονειρευόμαστε. Είναι όψεις της ίδιας και αυτής ζωής. Όψεις που μας δίνουν χαρά και όψεις που μας τρομάζουν.

Διαλέξαμε μία όψη καλοκαιρινή για εξώφυλλο, για «μόστρα» στην τρέχουσα ανάρτηση του Attica Voice. Άλλωστε υπάρχει μία  ειδησεογραφία που ματώνει και που θέλει από γερά νεύρα μέχρι πλήρη αναισθησία, για να ασχοληθεί κανείς μαζί της. Σίγουρα θα ασχοληθούμε με την αναισχυντία των διοικούντων (τι κυβερνητικοί θα ήταν αν δεν ήταν αναίσχυντοι;) και με το αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας, τοπικής, περιφερειακής και εθνικής, που έχουν βρει ευκαιρία και σαρώνουν τα πάντα σε κλειστές συσκέψεις, αφού η δημοκρατική διαβούλευση έχει καταργηθεί στην πράξη, από τα προσχηματικά αλλά  βολικά μέτρα κατά της πανδημίας.

Για λίγο ο νους μας πετάει στη ζωή, στην όψη της που πάντα ευχόμαστε να κρατούσε αιώνια. Μία ευχή – τροφή της ψευδαίσθησης πως κάποτε θα κρατήσει αιώνια το όνειρο. Ακόμα και αν γινόταν όμως, εμείς πρώτοι θα το σταματούσαμε γιατί θα το είχαμε βαρεθεί. Έχουμε συνηθίσει τη σκλαβιά του ωραρίου, της αλυσίδας παραγωγής, της ρυθμισμένης και άχαρης ζωής, του σκληρού βιοπορισμού και όταν αυτά λείψουν τα ζητάμε ως εξαρτημένοι. Όπως αυτοί που άδειοι από ζωή, σε μία μακάβρια αντίστιξη, προτιμούν την ασφάλεια από την ελευθερία. Την ασφάλεια του ότι θα είναι και την επόμενη μέρα σκλάβοι, γιατί απλά δεν γίνεται αλλιώς.

«Τα πάντα εν σοφία εποίησε» άλλωστε. Και τον αφέντη και τον δούλο

Ας μείνουμε με την εικόνα της «άλλης ζωής». Όχι της υπερβατικής, του Παραδείσου ή της Κόλασης, αλλά την εικόνα της αληθινής ζωής. Της ζωής που λαχταράμε και που αν και βρίσκεται δίπλα μας, εμείς την καρτερούμε στα ανύπαρκτα

Καλό καλοκαίρι σε όλους

Free press δεν σημαίνει ελεύθερος τύπος

Οδεύουμε προς τη μέση του Αυγούστου και βρισκόμαστε άλλοι με καλή διάθεση και σε κατάσταση διακοπών και άλλοι στα ίδια, σε καλοκαιρινή ένταση εργασίας, υψηλή ή χαμηλή. Αυτή η περίοδος λοιπόν του Αυγούστου που ο Eco τον ήθελε να μην έχει ειδήσεις, είναι ένας καλός χρόνος για να κοιτάξουμε λίγο πίσω, σε όσα ζήσαμε την χρονιά αυτή, που ήδη την κατάπιαμε μέχρι τη μέση. Το ερέθισμα για αυτή την αναδίφηση γίνεται ακόμα πιο έντονο φέτος, χρονιά που είχαμε και 4 εκλογικές αναμετρήσεις που εξελίχθηκαν  μέσα σε περίοδο 40 ημερών.  Και μια και βρισκόμαστε σε ένα θεματικό ιστολόγιο (atticavoice,gr), ας ψαχουλέψουμε την εμπειρία της «δημοσιογραφικής» κάλυψης των εκλογών, κυρίως των τοπικών και το φαινόμενο της «δωρεάν ενημέρωσης»

Αν για τις εθνικές και τις ευρωπαϊκές εκλογές τα πράγματα είναι -λίγο ως πολύ- σταθερά επαναλαμβανόμενα με λίγες διαφοροποιήσεις ως προς τις συγκεντρώσεις και τις εν γένει προεκλογικές εκστρατείες, τα πράγματα αποκτούν άλλη διάσταση σε ότι αφορά τις περιφερειακές και τις δημοτικές (στο πνεύμα του Κλεισθένη) εκλογές.

Στις ευρωπαϊκές και τις εθνικές εκλογές, λόγω της μορφής και του όγκου του εκλογικού σώματος, την πολιτική διαφήμιση αναλαμβάνουν (εκ του νόμου μάλιστα) τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά δίκτυα εθνικής εμβέλειας, οι εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας και φυσικά οι διαδικτυακοί ιστότοποι, που είναι εξορισμού παγκόσμιας εμβέλειας, αλλά επιδέχονται έναν περιορισμό που βρίσκεται ακριβώς στην αυξημένη εμβέλεια τους.

Δεν έχουν χώρο και χρόνο με λίγα λόγια, για  να ασχοληθούν με θέματα περιορισμένης γεωγραφικά απήχησης (τοπικά ή και περιφερειακά) και επιπλέον πρέπει να διαθέτουν και λόγο (που μεταφέρει το διαμεσολαβούμενο μήνυμα) αποδεκτό και σε καμία περίπτωση «λόγο καφενείου» όπως συμβαίνει με πολλούς διαδικτυακούς ιστοτόπους και φυλλαδιάκια με τοπική θεματολογία.

Όλα τα παραπάνω συνιστούν μία αγορά, ένα οικονομικό κύτταρο που διαθέτει τον δικό του κύκλο εργασιών, τον δικό του τζίρο. Η ανάγκη των υποψηφίων κάθε εκλογικής αναμέτρησης για προβολή, δημιουργεί ζήτηση και τα μέσα προσφέρουν τον τρόπο να ικανοποιηθεί αυτή η ζήτηση. Όταν η ζήτηση για προβολή γιγαντωθεί, εκεί κοντά στις τελευταίες 30 μέρες πριν τις εκλογές ή και νωρίτερα, η προσφορά των μέσων σπανίως καλύπτει τη ζήτηση και τότε εμφανίζονται  ευκαιριακά μέσα κάθε τύπου, που θα καλύψουν το κενό και θα κάνουν και τη δική τους αρπαχτή. Θα προσποριστούν (νόμιμα ή παράνομα) μέρος του κύκλου εργασιών που γεννιέται από την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση. Βέβαια υπάρχουν και οι πιο «σταθεροί συνεργάτες» των υποψηφίων, που είναι εκείνοι που για καιρό αμείβονται με ποικιλία τρόπων, για την προβολή συγκεκριμένων υποψηφίων. Αυτό βέβαια είναι λίγο ριψοκίνδυνο για ένα μέσο βέβαια γιατί όταν περιπέσει στην αντίληψη του κοινού η «συνεργασία» το μέσο αυτομάτως κατατάσσεται στα ΜΜΑ (Μέσα Μειωμένης Αξιοπιστίας). Παραδείγματα γνωρίζουμε όλοι από την καθημερινότητα των τόπων που ζούμε, αλλά και όλης της χώρας συμπεριλαμβανόμενης.

Άλλος τρόπος διαχείρισης της προβολής μέσα από τα «Μέσα», πέρα από την συστηματικά  αμοιβόμενη συνεργασία  (με το κομμάτι ή με τον μήνα κλπ) είναι και η εξαγορά του ίδιου του μέσου από τους ενδιαφερόμενους.  Και αν αυτό στα μεγάλα «Μέσα» ή στους εδραιωμένους ενημερωτικούς ιστοτόπους δεν συμβαίνει λόγω κόστους, υπάρχουν τα «φυντανάκια» αδελφάκια τους, τα ευκαιριακά εκδιδόμενα εφημεριδάκια που συλλήβδην περιγράφονται με τη νεοελληνική προσφώνηση «free press» .  Μάλιστα πολλές φορές ένα free press δεν είναι αυθύπαρκτο αλλά ανήκει σε κάποιο άλλο μέσο που είναι εδραιωμένο και το οποίο επεκτείνεται στον χώρο του free press, για την αύξηση του μεριδίου του στον κύκλο εργασιών του τομέα της «ενημέρωσης», αλλά και την αύξηση της διείσδυσης του σε άλλου τύπου κοινό.

 Ένα "μπουκέτο" από free press έντυπα της ανατολικής Αττικής

Η ενημέρωση σε εισαγωγικά

Όταν αναφερόμαστε στις ευκαιριακές εκδόσεις τύπου free press ή σε μέσα που αναπτύσσουν συνεργασία με συγκεκριμένους χώρους, η λέξη ενημέρωση πρέπει να μπαίνει σε εισαγωγικά. Ο λόγος είναι ότι η επιβίωση των μέσων αυτών δεν εξαρτάται από την ποιότητα της ενημέρωσης την οποία διακινούν. Αυτή δεν υπάρχει αφού η εξάρτηση τους από την ιδιοκτησία ή τους συνεργάτες, φιλτράρει ενδελεχώς την πληροφορία, σε σημείο που να την παραλλάσσει σε «διάδοση» ή ακόμα πιο σαφώς, σε προπαγάνδα.

Είναι αλήθεια πως μέσα στην πληθώρα των ευκαιριακών μέσων και τον θόρυβο που προκαλούν, η σύγχυση μεταξύ είδησης και αλλοιωμένης πληροφορίας είναι εύκολη. Αλλά τελικά δεν νοιάζει κανέναν. Τα free press δεν ενδιαφέρονται να αποκτήσουν κοινό που αξιολογεί το υποτιθέμενο «δημοσιογραφικό» τους έργο και εξ αυτού να τα προτιμήσει. Όχι. Διαφήμιση πουλάνε. Ο κύριος στόχος είναι να γεμίσουν τις σελίδες τους με διαφημίσεις καταστημάτων, κέντρων διασκέδασης, ταβερνών, υποψηφίων εκλογών, χρηματοδοτών οργανισμών κλπ. Αυτοί είναι που πληρώνουν και ο σκοπός είναι η προβολή αυτών. Ο αναγνώστης δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις αφού δεν πληρώνει για το έντυπο. Είναι παράλογο να ζητάει κανείς αλήθεια ή ποιότητα, όταν δεν πληρώνει γι΄αυτά.

Οι χώροι διακίνησης – Τα στέκια

Ο χώρος  διακίνησης των free press είναι ο δρόμος, τα ψιλικατζίδικα, οι φούρνοι, τα καφενεία και γενικά οι χώροι που μαζεύουν κόσμο. Τα καφενεία έχουν προνομιακή θέση αφού προσφέρουν και τον χώρο ανάγνωσης και σχολιασμού της θεματολογίας των εντύπων. Εκεί γίνεται και η διάχυση της «τροποποιημένης κατά τον πελάτη» πληροφορίας που διακινεί το free press.

Πολλά διαδικτυακά μέσα διαθέτουν και ένα αδελφό free press αφού θα τους αυξήσει το μερίδιο στον κύκλο εργασιών της διαφήμισης προϊόντων και προσώπων, αλλά και αποκτούν επιπλέον διείσδυση σε χώρους που δεν διακρίνονται για την ενασχόληση τους με το διαδίκτυο, όπως τα παραδοσιακά καφενεία και οι χώροι που συχνάζουν οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, που είναι ο κατ’ εξοχήν στόχος των free press. Τα διαδικτυακά μέσα που διαθέτουν free press εκδοχή συνήθως λειτουργούν ανατροφοδοτώντας με ενέσεις «αξιοπιστίας», το ένα το άλλο. Μάλιστα αν ο ιδιοκτήτης ή  ο χρηματοδότης  - πελάτης,  αγοράζει χώρο, πληροφορία, μέσο και σε άλλα Μέσα ή ιστοτόπους,  τότε επιβάλλει τη δική του μοναδική γραμμή, τη μοναδική δική του εικόνα που οι «δικοί του άνθρωποι» τον φιλοτεχνούν ως «Τη μοναδική ενδεδειγμένη, υπεύθυνη και αξιόπιστη λύση»  και άντε μετά οι αντίπαλοι να τους μαζέψουν όλους από τα καφενεία να τους πείσουν για το αντίθετο!!

Το ψέμα και η μισή αλήθεια

Οι μεγάλοι δάσκαλοι της προπαγάνδας και του ελέγχου της πληροφορίας διδάσκουν πως επειδή ο κόσμος έχει μισοανοίξει τα μάτια του, δεν μπορείς να τον κοροϊδεύεις με εξόφθαλμα ψέματα. Μερικοί το κάνουν ακόμα, αλλά απλά εκτίθενται συστηματικά. Όπως έγραφε και ο Νίκος Τσιφόρος (που πρόσφατα του είχαμε και ένα αφιέρωμα) σήμερα ο κόσμος έχει ξυπνήσει και δεν μπορείς να κοροϊδέψεις ούτε πιτσιρή για να του φας τη σβούρα του. Πως λοιπόν θα διαδόσεις το ψέμα σου για να γίνει πιστευτό;

Οι πιο έξυπνοι «εκδότες», είτε εκδίδουν σε διαδικτυακά μέσα είτε σε free press, παραθέτουν παραποιημένη μορφή της αλήθειας (που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και αποτελεί βάση αξιοπιστίας). Η αλήθεια παρουσιάζεται κατάλληλα  παραλλαγμένη, τόσο όσο χρειάζεται για να περάσει το «μήνυμα του πελάτη». Είναι η επονομαζόμενη και «μισή αλήθεια», για την οποία διδαχθήκαμε στο μάθημα της Λογικής κάποτε, πως συνιστά στην ουσία ψέμα. Και μιας και διανύουμε καλοκαιρινή περίοδο που οι πιθανότητες ανάφλεξης δασικών πυρκαγιών είναι αυξημένες αλλά δεν υπάρχει καμία πρόληψη αποφυγής του κινδύνου εκ μέρους των δημοτικών αρχών, να ένα παράδειγμα μισής αλήθειας.

Ένα παράδειγμα (προς αποφυγη)

 Στην καταγγελία δημοτών για αδιαφορία του δήμου και του δημάρχου μπροστά στην επιβεβλημένη πρόληψη που θα έπρεπε να υπάρχει για την αποφυγή κινδύνου πυρκαγιάς, αφενός ο δήμαρχος ισχυρίζεται ψευδώς σε πανελλαδικής εμβέλειας μέσο πως «έχει καθαρίσει το μεγαλύτερο ποσοστό του δήμου του», ενώ παράλληλα «τοπικά μέσα» διαφημίζουν εργασίες καθαρισμού, προφανώς για φωτογραφικούς λόγους (μισή αλήθεια)  ενώ η εικόνα παραμένει σταθερά ίδια και κακή, κυρίως απειλητική.  Παράλληλα υπήρχαν αναρτήσεις που μιλούσαν για πρόστιμα σε όσους βγάζουν κλαδιά στους δρόμους και άλλα τέτοια νόστιμα αλλά τίποτα για πραγματικές εργασίες αποκομιδής των εύφλεκτων υλικών. Είχαμε με λίγα λόγια την δημιουργία μίας εικονικής πραγματικότητας που η συστηματική προβολή της κόντεψε να την επιβάλει ως τη μόνη αλήθεια.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά δεν θα επεκταθούμε περιπτωσιολογικά

Τελικά πως γλιτώνει κανείς από το θηρίο;

Όταν η συστηματική αλλοίωση της πραγματικότητα μέσω της διάδοσης ψευδών ειδήσεων (με το αζημίωτο) παγιωθεί, το πιο σοβαρό κοινό αποχωρεί. Βέβαια τα Μέσα αυτά, ακολουθώντας διάφορες τεχνικές αλιείας αναγνωστών, παλεύουν με νύχια και με δόντια να μην υποστούν την απώλεια που συνεπάγεται και μείωση μέρους των εσόδων. Αυτό για τα διαδικτυακά μέσα (το clickbait δίνει και παίρνει) αλλά ακόμα και για τα free press, που τα έσοδα τους είναι αποκλειστικά από τη διαφήμιση, η απαξίωση τους από το κοινό, τους μειώνει τους πελάτες. Έτσι το παλεύουν με περισσότερα stands διάθεσης του φύλλου, με ιντριγκαδόρικους πλαγιότιτλους ή και υπέρτιτλους, ελλείψει πραγματικών ειδήσεων ή ειδήσεων κατά παραγγελία του πελάτη. Βέβαια, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, έχουν και τη δυνατότητα σιωπηλής παύσης της έκδοσης, αφού από τη μία δεν συμφέρει οικονομικά αλλά και από την άλλη, δεν θα λείψει και σε κανέναν. Όταν ο «εκδότης» μυριστεί χρήμα το μέσο θα ξανακυκλοφορήσει.

Για να γλιτώσει κανείς την παραπληροφόρηση, ο τρόπος είναι σταθερός εδώ και χρόνια. Λέγεται διασταύρωση της είδησης και όχι φυσικά διασταύρωση μέσων που είναι γνωστό πως διακινούν ειδήσεις κατά παραγγελία. Διασταύρωση της είδησης σε τοπικά μέσα, γίνεται εύκολα αφού ο κάθε πολίτης μπορεί να έχει εύκολα άμεση πρόσβαση στα γεγονότα και να μην εξαρτάται από τον πονηρό διαμεσολαβητή τους. Διασταύρωση μπορεί να γίνει ακόμα και με τον μεγάλο αριθμό ιστοτόπων που υπάρχουν σήμερα και  ασχολούνται με τοπικά θέματα. Το ίδιο ισχύει βέβαια και στα μεγαλύτερης εμβέλειας μέσα και για πιο σοβαρά θέματα.

Ο αναγνώστης, ο επισκέπτης μίας ιστοσελίδας πρέπει να διατηρεί τις επιφυλάξεις του για αυτά που διαβάζει, ειδικά στις αποκαλούμενες «ενημερωτικές» ιστοσελίδες. Ειδικά αν αυτές οι ιστοσελίδες έχουν και κάποια χρόνια ζωής που διαφημίζονται ως «ενημερωτικές», σημαίνει πως έχουν δώσει εξετάσεις για την αξιοπιστία τους και όσο πιο χαμηλή η αξιολόγηση της αξιοπιστίας τους, τόσο μεγαλύτερες πρέπει να είναι και οι επιφυλάξεις του κοινού.

Επιφυλάξεις δεν χρειάζεται να διατηρεί κανείς απέναντι στα γνωστά ως ελεγχόμενα και καθοδηγούμενα μέσα, τα οποία πρέπει άμεσα να παραμερίσει ο κάθε ενδιαφερόμενος, μήπως και  στάση του αυτή σηματοδοτήσει την ανάγκη αλλαγής πλεύσης και απόκτησης σοβαρότητας από τους αυτοαποκαλούμενους «δημοσιογράφους» των μέσω αυτών.

Τέλος, ειδικά για τα free press, επειδή διατηρούν μία στάση που υποτιμά τον άνθρωπο και θεωρούν πως μπορούν να καταστήσουν τον καθένα ως μέλος του διαφημιστικού κοινού τους, προκειμένου να προσποριστούν έσοδα από διαφήμιση, θα έπρεπε να γνωρίσουν την περιφρόνηση αφού δεν προσφέρουν τίποτα παρά μόνο ψευδείς ειδήσεις και προώθηση των θέσεων των πελατών τους, που πληρώνουν άλλωστε για να τους παρουσιάσουν τη διαφήμιση ως είδηση.

Μία λύση που θα διευκόλυνε το κοινό αλλά και θα κάλυπτε οποιεσδήποτε ηθικές αναστολές περί προπαγάνδας και διάδοσης παραποιημένων ειδήσεων, θα ήταν να τοποθετείται η μαρκίζα «Περιέχει Τοποθέτηση Προϊόντος» δίπλα στον όνομα του κάθε μέσου που βιοπορίζεται έτσι. Θα ήταν ότε ξεκάθαρο πως πρόκειται για διαφημιστικό έντυπο και όχι για εφημερίδα – ενημερωτικό μέσο. Θα ήταν καλό αλλά δεν γίνεται, αφού θα καταργούσε τη δυνατότητα διείσδυσης του μέσου στο κοινό,  τη δυνατότητα δηλαδή του να φέρει έσοδα.

Η πληροφορία σήμερα διακινείται ελεύθερα και φτάνει σε όποιον την αναζητά. Η πληροφορία όμως εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε θόρυβο, ο οποίος καταπνίγει την πραγματική είδηση και τη γνώση. Οι σύγχρονοι προπαγανδιστές, ως γνήσιοι εχθροί της αλήθειας, αυξομειώνουν την ένταση του θορύβου των πληροφοριών ανάλογα με το αν θέλουν να κρύψουν ή να προβάλλουν μία είδηση. Εμείς ως κοινό οφείλουμε να αξιολογούμε και την πληροφορία και το μέσο που τη μεταδίδει. Δυστυχώς δεν έχουμε την άνεση πια να εμπιστευόμαστε άκριτα αυτούς που μας μεταφέρουν την είδηση γιατί -όπως έχουν τα πράγματα σήμερα- τελικά το μήνυμα που μας μεταφέρουν είναι το ίδιο το Μέσο*

*Marshall  Mc Luhan

Η Δάφνη που ονειροπολούσε και μετεωριζόταν με τον νου της μεταξύ του ρευστού του Σύμπαντος και του νερού της θάλασσας, κάποια στιγμή αποφάσισε να πατήσει στη γη. Και  όχι μόνο να πατήσει αλλά να ριζώσει.

Όσο και να το ήθελε, από τη μία ο έρωτας της για την ελευθερία και το συνεχές κυνήγι πλανητών τε και απλανών, δεν της επέτρεπε να το αποφασίσει και βέβαια ούτε να το υλοποιήσει. Περίμενε κι αυτή ένα θαύμα, όπως περιμένουν όλοι οι άνθρωποι. Οι αδύναμοι και άβουλοι ή απλά ετερόφωτοι άνθρωποι. Η Δάφνη όμως δεν ήταν άνθρωπος. Η Δάφνη ήταν και είναι η Δάφνη, η Νύμφη που χιλιάδες χρόνια τώρα υποφέρει από τη γλυκιά πληγή της Ύπαρξης.

-Τι έχεις Δάφνη; Τη ρωτάνε οι φίλοι της, θεοί, ημίθεοι αλλά και άνθρωποι γιατί η Δάφνη τιμά και ανθρώπους με την παρέα της.

-Ύπαρξη… απαντά με παράπονο και ξεφυσάει γλυκά, τόσο που να σκορπίσει στα ρουθούνια αυτού που την ρώτησε, τη μυρωμένη εκπνοή της. Λες και το κάνει επίτηδες!

Όλοι το ξέρουμε και τη ρωτάμε συνεχώς τη Δάφνη, την ίδια και την ίδια ερώτηση

-Τι έχεις Δάφνη;

Και εκείνη διαρκώς εκπνέει μπροστά μας το μύρο της, σαν ένα δώρο για εμάς και μία ανακούφιση για εκείνη

Τελευταία μάθαμε φήμες πως η Δάφνη τελικά ρίζωσε. Ακόμα και οι πιο ευκολόπιστοι ήθελαν να δουν τη Δάφνη ριζωμένη/ Να δουν την ίδια αλλά και τον τόπο που είχε ριζώσει. Τον τόπο, τον πλανήτη, τον γαλαξία που διάλεξε η Δάφνη για να μυρώνει.

Ψάξαμε πολύ αλλά τελικά τη βρήκαμε. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, απλά ακολουθήσαμε το μύρο που χάριζε κάθε φορά που λαχάνιαζε και ξαπόσταινε, αναπνέοντας δυνατά για να μυρώσει το κάθε Σύμπαν που διέσχιζε. Την βρήκα πρώτος εγώ και χάρηκα γι’ αυτό ακόμα πιο πολύ. Χάρηκα ακόμα πιο πολύ γιατί ήξερα από τους παλιούς πως αν βρεις τη Δάφνη ριζωμένη, η πνοή που θα σου στείλει θα σε μυρώσει αλλά θα σε κάνει να βγάλεις κι εσύ ρίζες εκεί, δίπλα της. Εκεί που έχει γραφτεί, κάθε φορά που θα εκπνέι η Δάφνη θα εισπνέεις εσύ. Εκεί που αναπνέεις αιώνια την πνοή της Δάφνης.

Τι και αν δεν θα μπορείς να κουνηθείς πια στη ζωή σου; Και γιατί να κουνηθείς πια;

Αφού τώρα θα τα έχεις όλα

Του Theo

Ο Αϊζενχάουερ, ο στρατηγός που έγινε πρόεδρος  μετά τον Τρούμαν και το δόγμα του, την εποχή που οι ΗΠΑ  παγίωναν την ταυτότητα τους, εκείνη της πλανητικής υπερδύναμης, πρότεινε σε όσους ήθελαν ασφάλεια στη ζωή τους, να πάνε να μείνουν στη φυλακή. Εκεί θα είχαν ασφάλεια και μέσα για να ζήσουν (τροφή, νερό περίθαλψη) ενώ το μόνο που θα τους έλειπε, θα ήταν η ελευθερία. Τι να την έκαναν δηλαδή την ελευθερία, αφού δεν θα τους εξασφάλιζε την πολυπόθητη, ασφαλή επιβίωση;

Δεν χρειάζεται ειδική αναφορά στην θεματολογία της Attica Voice για να ξεκαθαριστεί πως δεν είναι μία mainstream επιθεώρηση των όσων συμβαίνουν στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Δεν αντιγράφουμε ειδήσεις από άλλους, για να δηλώνουμε (εντελώς υπερφίαλα και ανόητα) πως είμαστε «ενημερωτικό μέσο». Δεν είμαστε τέτοιο πράγμα εμείς.

Αντίθετα, η σύνθεση μας και η απόλυτη ελευθερία του κάθε συντάκτη, να διατυπώνει την άποψη του και αυτομάτως να καταχωρείται αυτή ως γνώμη της ίδιας της επιθεώρησης, είναι αυτό που μας χαρακτηρίζει.

Έτσι και ενώ η επικαιρότητα τρέχει, με γεγονότα και δηλώσεις ξένων παραγόντων, εξελίξεις ολοφάνερα αρνητικές για τη χώρα, τον κάθε τόπο, τον κάθε ένα από εμάς, βλέπουμε η αποκαλούμενη «ενημέρωση» να λειτουργεί πιο αποπροσανατολιστικά από ποτέ.

Ο βουλιμικός γείτονας που δεν μπλοφάρει

Από τη μία οι υπερατλαντικά ορμώμενες δηλώσεις που μιλούν για αμφισβητούμενα ύδατα του Καστελλόριζου («Οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν ότι η Τουρκία έχει εκδώσει μία NAVTEX για έρευνα σε αμφισβητούμενα ύδατα στην Ανατολική Μεσόγειο») και που φυσικά βασίζονται στην ανυπαρξία  μέχρι σήμερα κηρυγμένης ΑΟΖ εκ μέρους της Ελλάδας.

Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση μιλάει για αυξημένη επιφυλακή στο Αιγαίο κι τον Εβρο. Το 85%  του ελληνικού στόλου βρίσκεται στο Αιγαίο, παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς τις κινήσεις του τουρκικού στόλου. Μάλιστα......

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Ζούμε σε μια εποχή που η ανθρωπότητα αρέσκεται να βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη, παραβλέποντας τις ρυτίδες της κόπωσης και τη χλωμάδα κρυμμένη κάτω από την πούδρα, υπερήφανη για τις κατακτήσεις της, τις υψηλές επιστημονικές και τεχνολογικές επιτυχίες, έτοιμη «σαν από καιρό» για νέες κατακτήσεις, ένα σύμπαν είναι εκεί ψηλά και μας περιμένει, εξωπλανήτες, νέοι κόσμοι!...

Για τους «άνω θρώσκοντες» επιστήμονες η μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος της γης, η υπερσυσσώρευση πυρηνικών & τοξικών αποβλήτων, η υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων, η υποβάθμιση της διατροφής μας, η εκτίναξη των αυτοάνοσων ασθενειών κατά 700% τα τελευταία είκοσι χρόνια, και άλλα πολλά, είναι απλά … παράπλευρες απώλειες, γκρίζες λεπτομέρειες  στο φωτεινό κάδρο του success story.

Χμμμ… Μήπως κατατάσσομαι στους πεσσιμιστές, στους αρνητές της προόδου, στους ανά τον κόσμο γραφικούς οικολόγους; Πιστεύω πως όχι. Θα έλεγα απλά πως είμαι άκρως σκεπτικιστής πιά πάνω στα θέματα

«προόδου» και «ανάπτυξης». Προφανώς δεν είναι του παρόντος η καταγραφή μιάς ολοκληρωμένης άποψης για το θέμα. Θεωρώ όμως σημαντική αυτήν τη στοιχειώδη μου τοποθέτηση, ώστε να γίνει αντιληπτή στον αναγνώστη του mini Οδηγού Πρόληψης Υγείας η αφετηρία της σκέψης μου πάνω στο θέμα της υγείας του ανθρώπινου είδους.

Η ιατρική επιστήμη,  δέσμια του καρτεσιανού και νευτώνειου ορθολογισμού, έχει  χτίσει ένα τεράστιο άκαμπτο φαρμακοβιομηχανικό σύμπλεγμα (συνηθίζεται να λέγεται «Σύστημα Υγείας») σε αγαστή συνεργασία με υψηλής απόδοσης κεφάλαια, περιθωριοποιώντας το βασικό συντελεστή του συστήματος, που δεν είν’ άλλος από τον άνθρωπο (τόσο τον άνθρωπο-θεράποντα όσο και τον άνθρωπο-θεραπευόμενο). Οι άνθρωποι  ασθενούν όχι πια από λοιμώδη νοσήματα (τουλάχιστον στις «ανεπτυγμένες» χώρες), αλλά από τα λεγόμενα αυτοάνοσα, δηλ. μια γενικευμένη επίθεση του ανοσοποιητικού συστήματος σε όλα τα όργανά μας. Ναι, μπορεί το προσδόκιμο ζωής να έχει ξεπεράσει τα ογδόντα χρόνια, αλλά η ποιότητα ζωής έχει πέσει δραματικά. Οι άνθρωποι ζούν από όλο και μικρότερη ηλικία υποστηριζόμενοι από «θεραπευτικά σχήματα» και χάπια. Περίπου ένα νέο αυτοάνοσο νόσημα προστίθεται στη λίστα κάθε χρόνο. Και θα χειροτερέψει.

Αναζητεί μήπως η συμβατική-τρέχουσα ιατρική τις αιτίες; Είναι τυχαίο ότι οι αντίπαλοί της την αποκαλούν «συμπτωματική»; (καλύπτει-ανακουφίζει τα συμπτώματα και δεν χτυπάει την αιτία)  Ήταν άραγε έτσι πάντα η άσκηση της ιατρικής;

Θα εξετάσω εν τάχει το τελευταίο ερώτημα, η απάντηση φωτίζει και τα άλλα ερωτήματα. Όχι, ρητά όχι! Η παραδοσιακή-κλασσική άσκηση της ιατρικής παντού στη γη έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην πρόληψη και όχι στη θεραπεία. Ο ίδιος ο Ιπποκράτης έλεγε το γνωστό: «Κάλλιον προλαμβάνειν παρά θεραπεύειν». Οι κινέζοι αυτοκράτορες αποκεφάλιζαν το γιατρό της αυλής αν αρρώσταιναν! Πράγμα που σήμαινε ότι ο γιατρός είχε αποτύχει να διατηρήσει τον αυτοκράτορα υγιή!...

Αυτό το πνεύμα (όχι του αποκεφαλισμού γιατρών, προς θεού), το πνεύμα της Πρόληψης Υγείας θέλω να επαναφέρω  στο προσκήνιο με αυτόν τον οδηγό. Σε μια χώρα που, παρά τις αρχαίες περγαμηνές, είμαστε στατιστικά οι τελευταίοι  από τους ευρωπαίους στο περπάτημα και οι πρώτοι στο κάπνισμα! Πολλές από τις οδηγίες θα σας φανούν απλοϊκές ή απλώς γνωστές και θα τις προσπεράσετε. Πρέπει να γνωρίζετε όμως, ότι τις περισσότερες φορές ασθενούμε από παράλειψη απλών πραγμάτων, όπως π.χ. το νερό ή το οξυγόνο. Αν δεν ιεραρχήσουμε με κάποιον τρόπο τις βασικές μας ανάγκες ως οργανισμού, θα συνεχίσουμε να αρρωσταίνουμε.

 Επίσης πρέπει να γνωρίζετε ότι χρειάζεται μακρόχρονη  προσπάθεια για  να αρρωστήσουμε. Οι περισσότεροι τα καταφέρνουμε λοιπόν μια χαρά σ’ αυτό: Ζούμε λάθος, κάνουμε ό,τι ακριβώς δεν πρέπει να κάνουμε και όταν αρρωστήσουμε… γκρινιάζουμε. Η συμπεριφορά των σύγχρονων ανθρώπων, και δη των νεοελλήνων, μοιάζει τουλάχιστον ανώριμη αν όχι αυτοκαταστροφική.

Τέλος, να σας πω ότι όλα στη ζωή είναι συνήθειες. Απλά, υπάρχουν καλές και κακές συνήθειες. Το σώμα εκπαιδεύεται. Αν το συνηθίσεις να βρίσκει ηδονή αποκλειστικά στο καθισιό, το ποτό, το τσιγάρο και τα γλυκά, έπαιξες κι έχασες. Είναι στο χέρι σου να εκπαιδεύσεις το σώμα σου σε πράγματα φυσικά και υγιεινά. Θα διαπιστώσεις ότι θα στα ζητάει όλο και περισσότερο και η αίσθηση ευεξίας που θα έχεις θα σε απογειώνει την κάθε σου μέρα!

Ξεκινάμε!!!

Θεοδόσης Βρανάς (Theo) – Σύμβουλος υγείας