Η κατάρα για έναν τόπο είναι να παράγει ήρωες, εθνάρχες, ηγέτες, γιατί με την ίδια ευκολία που τους αναδεικνύει, καταφέρνει να εκθρέψει και μία άλλη κατηγορία «επαγγελματιών». Εκείνων του εμπορίου της μνήμης και της Ιστορίας.

Δεν είναι τυχαίο το ότι χώρες με μικρότερη αναλογία ηρώων/εθναρχών/ηγετών κλπ προς τον πληθυσμό τους, βρίσκονται σε ανώτερο πολιτισμικό στάδιο.  Ας δούμε την Ελλάδα του 20ου αιώνα, με Μακεδονικό αγώνα, Βαλκανικούς πολέμους, παγκόσμιους πολέμους, άσχετους πολέμους, χαμένους πολέμους, εκστρατείες, αλλαγές συνόρων. Μία Ελλάδα με πυκνή σύγχρονη Ιστορία, μέσα από την οποία ξεπήδησαν ευκαιρίες για ανάδειξη προσωπικοτήτων και ας τη συγκρίνουμε με τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ισπανία, τη Ρωσία, αλλά και με το Ισραήλ, την Τουρκία, την Αίγυπτο, οποιαδήποτε αραβική χώρα.  Χώρες με εξίσου πυκνή ή και πολύ πυκνότερη σε μεγάλα γεγονότα, Ιστορία. Μετρώντας προσωπικότητες και αγάλματα μπορεί κανείς να βρει το όριο που χωρίζει την Ανατολή από τη Δύση.

Αγαπάμε την ανάθεση της μοίρας μας σε άλλους. Θέλουμε ήρωες για να τους την αναθέσουμε. Έχουμε ανάγκη από ήρωες και τα αγάλματα τους, αφού δεν μπορούμε να γίνουμε εμείς αυτοί που θα πάμε την κοινωνία μας ένα βήμα πιο μπροστά. Αντίθετα την πάμε πολλά βήματα πιο πίσω και μάλιστα σε κάθε μας απόφαση, σε κάθε μας ενέργεια. Έχουμε ανάγκη από ήρωες και για έναν άλλο λόγο, πολύ πιο μικροπρεπή. Για να τους χρησιμοποιήσουμε ως στοιχεία ταυτότητας. Της ταυτότητας που έχουμε προ πολλού χάσει. Ειδικά εκείνοι που θεωρούν πως η ταυτότητα κάποιου είναι το φολκλόρ, τα πρόσωπα και η μεταφερθείσα από τις προηγούμενες γενιές, μνήμη.  Αυτοί είναι που σταμάτησαν να έχουν ταυτότητα και βασίζονται σε ότι τους είπε κάποιος, κάποτε πως τους χαρακτηρίζει.

 του   Α ν τ ώ ν η   Λ α ζ α ρ ή

Βιολόγου, καθηγητή Μ.Ε.

Το λιμάνι της Ραφήνας πριν από πενήντα έξι χρόνια.

Το «ΡΕΝΑ» απέχει πολύ από τα πλοία της Ραφήνας της σημερινής εποχής.

Χάζευα τη φωτογραφία και δεν το χωρούσε ο νους μου. Πόση γελοιότητα μπορεί να χωρέσει σε μία εικόνα; Ο έξυπνος διαφημιστής Barnard όταν επινόησε την αρχικά  «ιαπωνική»  (και μετά «κινέζικη») ρήση, πως σε μία εικόνα χωρούν χίλιες λέξεις, δεν θα μπορούσε να φανταστεί και πόσο kitsch ή  πόση γελοιότητα χωρούν σε μία εικόνα.

Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Αμαθία μεν θράσος, λογισμός δε όκνον φέρει

Ο Θουκυδίδης μας κληροδότησε το απόφθεγμα του που αφορίζει (σε ελεύθερη απόδοση) πως η βλακεία θέλει θράσος, ενώ η εξυπνάδα επιφέρει αδράνεια. Αυτά για τους κοινούς θνητούς, όλους εμάς που ο κάθε βοναπαρτίσκος θεωρεί πως μπορεί να μας εμπαίζει, κατά πως αυτός θέλει.

Υποτίθεται πως διαθέτουμε νόμους, κανονισμούς και όρους για την κοινή μας ζωή. Δεν ισχύει. Οι βοναπαρτίσκοι με το θράσος τους επιβάλλονται και θέτουν εαυτούς υπεράνω νόμων και λογικής ακόμα. Η καθημερινότητα μας το πιστοποιεί με θλιβερό τρόπο.

Μόλις ενημερωθήκαμε για τις εξελίξεις πάνω στο θέμα των εκχερσώσεων στις οποίες προέβει εργολάβος (ο φυσικός αυτουργός) για λογαριασμό του δήμου Ραφήνας (ηθικός αυτουργός).

Ενώ στις 4/1/2021 έγιναν αναφορές στο δασαρχείο Πεντέλης και την Αστυνομία,

Ενώ επισυνάφθηκε και ο αναρτημένος δασικός χάρτης, ειδικά στην αναφορά προς το δασαρχείο,

Ενώ ακόμα και ο χειριστής όταν αντελήφθη μετά από παρατήρηση κατοίκου, πως παρανομεί, πήρε το μηχάνημα και έφυγε

Ενώ είχε σταματήσει η παράνομη εργασία της εκχέρσωσης δασικών εκτάσεων μέχρι χθες  (7/1/2021) τουλάχιστον,

Ενώ το δασαρχείο δια του εκπροσώπου τηου είχε ζητήσει την αποκατάσταση της εκχέρσωσης σε κάποια έκταση

Ενώ το δασαρχείο Πεντέλης έκανε και δεύτερη αυτοψία στο σημείο, σήμερα 8/1, πληροφορηθήκαμε από κάτοικο της περιοχής, πως οι παράνομοι  εκχερσωτές  ήδη από το απόγευμα  της 7ης Ιανουαρίου κατά τα φαινόμενα (περί τις 16:30) συνέχισαν το άθλιο έργο τους, εις βάρος του δάσους και της Πεντέλης

Aναδημοσίευση από το ιστολόγιο  Δασαμάρι SOS

Οχι, δεν πρόκειται για κάποιον χωματουργό ονόματι Δημοσθένης. Κάνοντας κλικ και μεγεθύνοντας την φωτογραφία διακρίνεται στον πίσω βραχίονα του εκσκαφέα του μηχανήματος JCB το πλήρες όνομα του χωματουργού. Πρόκειται για τον γνωστό Δήμο της Ραφήνας που έχει διαχρονική αρμοδιότητα στα μπάζα.

Παραμονές της Πρωτοχρονιάς ξεκίνησε η επιχωμάτωση στον εξωτερικό χώρο των γηπέδων μπάσκετ και ποδοσφαίρου της Διώνης στο Πικέρμι (Πρωτοχρονιά και Δεκαπενταύγουστο γίνονται πάντα αυτές οι δουλειές). Στο χώρο που επιχωματώθηκε υπάρχουν δέντρα και θάμνοι που καλύφθηκαν από τα χώματα και όπως φαίνεται στο απόσπασμα του δασικού χάρτη της περιοχής από το Ελληνικό Κτηματολόγιο, εκεί υπάρχουν λωρίδες γης που είναι χαρακτηρισμένες ΔΑΣΙΚΕΣ (ΔΔ και ΑΔ). Θα όφειλε, συνεπώς, ο χωματουργός Δήμος να έχει πάρει άδεια από το Δασαρχείο Πεντέλης για να προχωρήσει στις εργασίες στην περιοχή.

πηγή φωτογραφίας -Facebook

Αυτός ο τόπος, με τον οποίο ασχολούμαστε σήμερα, είναι μέρος ενός μεγαλύτερου τόπου, που κυβερνάται, σταθερά από τον 4ο αιώνα μ.Χ. από ένα εκκλησιαστικό επιτελείο, αν σας φαίνεται άκομψη η χρήση του όρου «εκκλησιαστικό παρακράτος».

Έτσι, ενώ βρισκόμαστε στη λεγόμενη β’ φάση της πανδημίας COVID-19 (αλήθεια πότε τέλειωσε η πρώτη;) και οι διαχειριστές του Υπουργείου Υγείας και της πολιτικής προστασίας (ναι αυτοί με τους 4.000+ νεκρούς μέχρι σήμερα) εξέδωσαν κάποιους κανόνες, για την αποφυγή της διάδοσης του ιού, η εκκλησία πίεσε, με τη γνωστή της δύναμη,  να εφαρμόσει τον δικό της κανόνα.

Θυμάστε την Magnolia grandiflora –τη Μανόλια κατά το κοινώς λεγόμενο- που «παραχώρησε τη θέση της με το έτσι θέλω του δημάρχου (:)) σε έναν κατ’ ευφημισμό «οικίσκο» της Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης;

Θυμάστε το ότι το δέντρο είχε απομακρυνθεί άρον-άρον και «αναιτιολόγητα» για τους κοινούς θνητούς, στις 28/8/2020;

Θυμάστε πως απεδείχθη το ότι οι «γνώστες» ενώ δεν υπήρχε απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου, οι «αρχηγοί» και τα φερέφωνα τους, αποδεδειγμένα προκατέβαλλαν (και προφανώς εκμαίευσαν) την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου αρ. 158 της 9/9/2020 ήτοι 12 μέρες μετά!!!! με την οποία  «εγκρίθηκε η τοποθέτηση στο σημείο οικίσκου της Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης ΑΕ»;

Θυμάστε τις δηλώσεις του πανεπιστήμονα δημάρχου πως το δέντρο μεταφέρθηκε σε «κατάλληλο χώρο» και θα μεταφυτευθεί τον Νοέμβριο, που είναι η κατάλληλη εποχή; Από τη μεταφορά του, αγνοείται η τύχη του (αν δηλαδή έχει επιβιώσει)

Θυμάστε την περιπαικτική προς την κοινή λογική, αλλά και προς τους δημότες, φύτευση μίας μικρούλας Μανόλιας, ακριβώς πίσω από τον οικίσκο και στη σκιά του πολύ μεγαλύτερου φοινικοειδούς; Ενός δενδρυλλίου στριμωγμένου και ασφυκτιούντος, τοποθετημένου χωρίς μελέτη και στη χρεία ενός τοπικού δικτατορίσκου να προσποιηθεί πως αποκατέστησε την ισορροπία, χωρίς όμως να το εννοεί;

Η πρώτη σελίδα των πρακτικών της απόφασης 158/9-9-2020 που το Δ.Σ. ενέκρινε την εγκατάσταση "οικίσκου" και συνεπως την απομάκρυνση της Μανόλιας, η οποία είχε απομακρυνθεί από τθις 28/8

Όλα αυτά τα γελοία –στην καλύτερη περίπτωση-  συμβαίνουν στην «επικράτεια» ενός  αυτοδιοικητικού, που προσβάλλει τελικά τον συγκεκριμένο προσδιορισμό και το νόημα του. Το θέμα όμως είναι πως υπάρχει και συνέχεια στο θέμα «Ανταποδοτική Ανακύκλωση Α.Ε.»  και μάλιστα τέτοια που αφήνει μία έντονη και αποκρουστική οσμή πίσω της. Μία οσμή διαπλοκής και πρόκρισης οργανωμένων συμφερόντων έναντι της κοινής ωφέλειας.

Διαβάζουμε στους Ενωμένους Ρεπόρτερ και τον ιστότοπο τους, Reporters United πως «Σύμφωνα με Εισηγητικό Σημείωμα του Ελληνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ), του φορέα του Υπουργείου Περιβάλλοντος που είναι υπεύθυνος για την εφαρμογή πολιτικής ανακύκλωσης, η Ανταποδοτική Ανακύκλωση ΑΕ έχει αποτύχει σχεδόν καθολικά στους στόχους ανακύκλωσης συσκευασιών («Μην επιτυγχάνοντας για κανένα έτος κανέναν από τους επτά στόχους ανάκτησης / ανακύκλωσης αποβλήτων συσκευασίας») και η λειτουργία της παρουσιάζει διαχρονικά προβλήματα. Τα ευρήματα αυτά οδήγησαν τη διεύθυνση Εναλλακτικής Διαχείρισης του ΕΟΑΝ στην απόφαση να μην εισηγηθεί την ανανέωση της άδειας της εταιρείας.»

Και τα ερωτήματα που ανακύπτουν σε τοπική κλίμακα είναι:

• Ποιος προώθησε την Ανταποδοτική Ανακύκλωση και την παράγκα της (γιατί ένα αντιαισθητικό κοντέινερ του οποίου οι μηχανισμοί λειτουργούν 1 μέρα στις 5 δεν είναι οικίσκος ανακύκλωσης αλλά παράγκα του Καραγκιόζη)
• Ποια ήταν τα κριτήρια της προώθησης της Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης ΑΕ; Μήπως αυτά που υποστήριξαν και την εγκατάσταση συγκαλυμμένου ΚΔΑΥ (Κέντρο Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών) stiw 22/5/19 μέσα στην Ραφήνα, με το όνομα του Γιάννη Αντετοκούνμπο για βιτρίνα;

• Δεν ερωτήθηκε ο ΕΟΑΝ για την Ανταποδοτική Ανακύκλωση, ενώ ήδη υπήρχε μία προβληματική κατάσταση, την οποία ο οργανισμός ερευνούσε;
• Πως γίνεται και ενώ ο περιφερειακός σχεδιασμός και η τροποποίηση από την προηγούμενη περιφερειακή διοίκηση είχε γίνει –σχεδόν φασιστικά- δεκτή από τον ίδιο δήμαρχο, να την αλλάζει τώρα χάριν της «Ανταποδοτικής» και του οικίσκου της; Που είναι τα Green Points και τα λοιπά;

Πολλά τα ερωτήματα, άρα και πολλές οι πιθανές απαντήσεις, πολλά και τα περιθώρια να σκεφτεί κανείς τα χειρότερα. Είμαστε τόσο πολύ συνηθισμένοι άραγε στο να επιβάλλεται άνωθεν η βούληση του ενός και της αυλής του;

Θα μπορούσε να είναι η λύση στο πρόβλημα της ανεργίας. Στον δήμο «της καρδιάς μας», στον δήμο – «πρότυπο»  οι ιδέες δεν στερεύουν ποτέ. Απόδειξη η ανάρτηση στη Διαύγεια, απόφασης δημάρχου, η οποία αναθέτει «Υπηρεσίες διαχείρισης ήπιου καθαρισμού Ρέματος Αγίας Παρασκευής στην διαδρομή από ΕΠΑΛ μέχρι Μέγα Ρέμα » στον κατάλληλο αγρότη -παραγωγό.

https://diavgeia.gov.gr/doc/970%CE%9E%CE%A916-19%CE%99?inline=true

Πριν από μερικές μέρες, στη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, κατά το εορτολόγιο, ημέρα Σάββατο για το 2020, εορτάστηκε από Δέσποινες, Μαρίες, Παναγιώτηδες και άλλους με σχετικά ονόματα, που έχουν επιλέξει για την ονομαστική τους εορτή, τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Γιορτάστηκε εν μέσω πανδημίας μεν, αλλά γιορτάστηκε.  Αναγκαστικά σεμνά και ήσυχα, όπως άλλωστε θα άρμοζε σε μία μεγάλη θρησκευτική γιορτή, οποιασδήποτε θρησκείας.

Επειδή στη χώρα μας, πάνω στην ανάγκη (της Πολιτείας;) της εμβάθυνσης της πίστης για την «εξ ουρανού βοήθεια», οι γάμοι μεταξύ θρησκευτικών εορτών και εθνικών προτύπων (στερεοτύπων ή εμμονών θα μπορούσαμε άνετα να πούμε) είναι συχνοί, η ίδια ημέρα θεωρείται ως ημέρα γιορτής των ενόπλων δυνάμεων. Έτσι τουλάχιστον καταγράφεται -από το 1975 μέχρι σήμερα- στον κατάλογο των εθνικών εορτών, αφού όπως μας πληροφορεί και το sansimera «Κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, ανήμερα της Εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου, γιορτάζεται η Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων με πρωτοβουλία της Ελληνικής Πολιτείας…» (Πηγή: ό.π)

Η γιορτή λοιπόν και η εθνική ημέρα παντρεύτηκαν με κουμπάρα και προξενήτρα την «Πολιτεία» και γιορτάζονται ομού ως ζεύγος, εδώ και 45 χρόνια. Παράλληλα, το διογκούμενο φρόνημα, μέσα στα χρόνια, προχώρησε σε μία ομογενοποίηση των ημερών,  μέχρι που σήμερα έχει χαθεί η διάκριση μεταξύ «εθνικής ημέρας» και «θρησκευτικής εορτής». Μέσα στο (βαρβαριστί αποκαλούμενο) «ελληνορθόδοξο» καμίνι, χυτεύθηκε ακόμα μία διπλή γιορτή. Όπως η 25η Μαρτίου, η 26η Οκτωβρίου ή διάφορες ημερομηνίες απελευθέρωσης πόλεων, που έπρεπε να συμπίπτουν με θρησκευτικές γιορτές, κατά προτίμηση προστατών αγίων.

Τέλος πάντων, αυτά είναι θέματα για ξεχωριστές αναρτήσεις. Θεματικές και σαφώς πιο εστιασμένες. Σε αυτήν εδώ την ανάρτηση, με τον χαριτωμένο ή σκαμπρόζικο αν προτιμάτε, τίτλο «Ζήτω η τρέλα», θέλαμε απλά να καταδείξουμε έναν ιδιαίτερο εορτασμό της ημέρας, όπως κυκλοφόρησε στη σύγχρονη «πλατεία», δηλαδή τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και πιο συγκεκριμένα το facebook.

Την 21η Νοεμβρίου του 2020, φυλλομετρώντας ιστοσελίδες και προφίλ, πέσαμε στην παρακάτω ανάρτηση

Δηλαδή, σαν να μην έφτανε το ζεύγος θρησκευτική γιορτή + εθνική ημέρα, ο διαχειριστής του προφίλ μας νουθετεί  και μας τονίζει και την υποχρέωση (πρέπει) να θεωρούμε ταυτόσημα της ημέρας την ενότητα, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Προφανώς για να καλύψει το κενό που αφήνουν οι άλλες δύο εθνικές εορτές, αφού έτσι το αισθάνεται.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί απλό νοηματικό σφάλμα, ολίσθημα ή έκφραση πλεονάζοντος ζήλου, αλλά το όλο κείμενο και ειδικά με τη χρήση των εναρκτήριων κλητικών «Φίλες και φίλοι» και του διδακτικού ύφους (μετά της επίτασης του πρέπει), δείχνει πως πρόκειται για ένα ποστάρισμα, δηλωτικό παρουσίας. Σαν τους πανηγυρικούς της ημέρας που εκφωνούν δήμαρχοι, βλαχοδήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, γυμνασιάρχες, επιθεωρητές της εκπαίδευσης και άλλοι «επικεφαλής». Ο εορτασμός ως ευκαιρία. Το «μη με λησμόνει» των περί την εξουσία.

Είναι μία ακόμα δυνατότητα που προσφέρουν τα ΜΚΔ (είπαμε: μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Είναι η δυνατότητα του να εκφωνεί ή να απευθύνει γραπτώς, πανηγυρικό ο καθένας. Μετά ή άνευ λόγου γνώσεως, δεν έχει καμία σημασία.

Αυτό το τελευταίο γίνεται πιο σαφές στη δεύτερη πρόταση, όπου μέσα σε κήπο θαυμαστικών γράφει (η ορθογραφία και η δακτυλογράφηση διατηρούνται ακέραιες) «Με πίστη Δόξα και Τιμή στα ένοπλα αδέλφια μας που προσφέρουν τόσα πολλά στο Έθνος οποτεδήποτε τους ζητηθεί». Ολίγον από στρατολαγνεία, ολίγον από σύγχυση, φτιάχνουν έναν άσχημο συνειρμό. Γιατί στα «ένοπλα αδέλφια» του συντάκτη ανήκουν και η Αστυνομία ή τα ΜΑΤ, που όποτε τους ζητήθηκε έσπασαν κεφάλια εργαζομένων, συνδικαλιστών, συνταξιούχων, μαθητών, φοιτητών και άλλων ονειροπαρμένων που νομίζουν πως η διαμαρτυρία αποτελεί δικαίωμα.

Με λίγα λόγια, σε καιρούς αστυνομοκρατίας, φόβου, κατατρομοκράτησης από την επίσημη πολιτεία (που οφείλει να «προστατεύει τον πολίτη»), το δηλωτικό παρουσίας (ή η υπονοούμενη ανησυχία «μη με ξεχνάτε – είμαι ακόμα εδώ») έχει φαιές αποχρώσεις.

Το ανησυχητικό είναι τελικά το ότι ο διαχειριστής του προφίλ που έκανε τη συγκεκριμένη ανάρτηση, θεωρεί (βάσιμα;; )  ότι γίνεται ελκυστικός με αυτόν τον τρόπο. Θεωρεί δηλαδή ότι υπάρχει κοινό που έλκεται από τα «Ζήτω» και πιο πολύ, όταν αυτά απευθύνονται σε ένοπλα «αδέλφια» αδιακρίτως; Αν αυτό ισχύει, είναι απλά τρομακτικό. Και για τον καθένα μας μεμονωμένα και για την πόλη ή τη χώρα ως σύνολο. Δείχνει το πόσο ευάλωτοι είμαστε τελικά ως λαός στους επαπειλούμενους κινδύνους. Γιατί δεν υπάρχει πιο ευάλωτος λαός, από τον «κατά φαντασίαν πολέμαρχο», τον «κατά φαντασίαν περιούσιο» ή τον κατά φαντασίαν πολιτικό

Εμείς, αποφεύγοντας τις πολεμικές ιαχές, απλά αρκούμαστε να φωνάξουμε «ΖΗΤΩ Η ΤΡΕΛΑ!»

ΥΓ: Με τόσο εγκλεισμό, με τόσο Άδωνι και άλλους «ομότεχνους και ομόσταυλους» του που κατακλύζουν αυτές τις μέρες τα ΜΚΔ, το «Ζήτω η τρέλα» κοντεύει να αντικαταστήσει το «καλημέρα» στην καθημερινότητα μας.

«Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.»

Μάνος Χατζιδάκις

Τι να πούμε τότε, για εκείνους που διαφήμιζαν το τέρας;

«Εγκληματική οργάνωση» έκρινε πριν λίγες μέρες το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων την νεοναζιστική εθνικιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Λίγο καθυστερημένα ήρθε βέβαια, αυτή η κρίση των αστικών θεσμών. Διότι το αντιφασιστικό κίνημα αλλά και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα είχαν αποφανθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια (ήδη από τη δεκαετία του '80) για το νεοναζιστικό μόρφωμα και όλα αυτά τα χρόνια έχουν δώσει τις αρμόζουσες απαντήσεις στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής.

Δυστυχώς, όμως, κάποιοι αντί να προσλάβουν τα μηνύματα του αντιφασισμού και να τσακίσουν το φίδι πριν καν ξεμυτίσει από το αυγό, επέλεξαν αντίθετα, να προβάλλουν μηντιακά αυτή την συμμορία, να την ξεπλύνουν και να συμβάλλουν στο γιγάντεμα του φασιστικού τέρατος. Ένα πολύ καλό άρθρο γι’ αυτούς που έθρεψαν το τέρας του φασισμού ανέβηκε πρόσφατα στο ιστολόγιο atticavoice.gr. Το άρθρο καταλήγει με την προτροπή «και ας μη ξεχνάμε και τα τοπικά μέσα και τις πρωτοβουλίες τους για την προώθηση των ναζί» χωρίς όμως να επεκτείνεται ειδικότερα σε αυτά τα μέσα. Ένα τέτοιο μέσο λοιπόν, ήταν το δημοφιλές στην τοπική κοινωνία της Ραφήνας, ιστολόγιο rpn. Δεν ήταν φυσικά το μοναδικό τοπικό μέσο που στήριξε την Χρυσή Αυγή, ήταν όμως ένα μέσο που είχε σχετικά ψηλή αναγνωσιμότητα στην ανατολική Αττική και που, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, λειτούργησε τελικά σαν γραφείο τύπου των νεοναζί.